nimet breadcrumb-navigoinnissa
A bacalada[1][2][3], Merlangius merlangus, (Linnaeus, 1758), tamén coñecido como corbelo [4], sarreta [5][6] ou merlán, é un peixe osteíctio da orde dos gadiformes e familia dos gádidos, única especie do xénero Merlangius.[7][8]
A primeira descrición da especie foi feita por Linneo en 1758 en: Linnaeus, C. (1758): Systema Naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Editio decima, reformata. Laurentius Salvius: Holmiae. ii, 824 pp.Ver en liña.
Referencia:[9]
O corpo é alongado e a cor variable, co dorso de cor castaña amarelenta, azul escura ou verde escura, cos laterais gris amarelados e o ventre branco prateado, cunha mancha escura por riba da base da aleta pectoral.[3] Os individuos novos presentan barbas na mandíbula inferior, moi pequenas, pero estas desaparecen totalmente ó alcanzar a madurez sexual.[10]
Ten tres aletas dorsais, separadas entre si por pequenos espazos, e dúas anais, a primeira longa, desde a altura da segunda dorsal ata a rexión perianal,[3]
A lonxitude máxima descrita para esta especie é de 75 cm, cun peso duns 3 kg, alcanzando ata uns 20 anos de idade,[10] aínda que o tamaño común é duns de 30 a 40 cm.[3]
É unha especie propia de augas temperadas, común nas costas de case toda Europa, desde o norte de Escandinavia e Islandia ata o cabo da Roca (Portugal), e do Mediterráneo, especialmente nos mares Adriático, Exeo e Negro.[10]
Trátase dunha especie bentopeláxica e oceanódroma.[11] Migra a mar aberto despois do primeiro ano de vida, agrupándose en grandes bancos.
Habita en augas de profundidades de entre 10 e 200 m, normalmente entre os 30 e os 100 m, cerca do fondo.[10] Normalmente vive pousado sobre a grava do fondo mariño, pero tamén sobre area e rochas.
Aliméntase de pequenos crustáceos, como camaróns abisais, moluscos, pequenos peixes (crías de arenques, sardiñas, bacallaus, burros, e outros merláns más pequenos), vermes poliquetos e cefalópodos.[10]
Alcanza a madurez sexual entre os 2 e os 4 anos de idade, cando mide uns 30 cm de lonxitude. A época da reprodución é a principios da primavera en case toda a súa área de distribución, en fondos de 30 a 100 m de profundidade. As femias producen entre 100 000 e un millón de ovos, segundo o seu tamaño. As crías adoitan vivir baixo a umbela dunha medusa, posiblemente para buscar protección. Durante o período peláxico da súa vida as correntes mariñas os dispersa amplamente, e non se desprazan cara ó fondo ata máis tarde, cando miden de 5 a 10 cm.[10]
O merlán captúrase tradicionalmente para a alimentación humana, en fresco, en seco ou salgado (tamén se comercializa en filetes conxelados)[10]. Ademais, críase para acuariofilia, manténdose ben nos acuarios.
No norte de Europa, ademais, os individuos de pequeno tamaño procésanse para obter fariña de peixe para pensos e aceite de peixe. As capturas europeas anuais oscilan entre as 50 000 e as 150 000 t.[10]
As capturas en Galicia son escasas, e oscilaron nos últimos anos entre os 9.227 kg (2010) e 46.221 kg (2008), alcanzando os 44.376 kg en 2012, segundo datos do Portal Tecnolóxico da Pesca Pesca de Galicia.com.[12]
Nas nosas augas a súa presenza foi citada por primeira vez por Cornide en 1778, co nome "prelinneano" de Gadus merlangus tripterygius, imberbis, albus, maxîlla superiore longiore,[5] que se corresponde con Gadus merlangus (Linnaeus, 1758), e co galego de sarreta, de Buen (1935), citado como Gadus merlangus, igual que Steindachner en Lozano y Rey (1960), que o recolle en Vigo, e o propio Lozano y Rey (1960), en Marín.[13]
A bacalada, Merlangius merlangus, (Linnaeus, 1758), tamén coñecido como corbelo , sarreta ou merlán, é un peixe osteíctio da orde dos gadiformes e familia dos gádidos, única especie do xénero Merlangius.
A primeira descrición da especie foi feita por Linneo en 1758 en: Linnaeus, C. (1758): Systema Naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Editio decima, reformata. Laurentius Salvius: Holmiae. ii, 824 pp.Ver en liña.
