Burmantragopaani

An tragopan Blyth^{(Daveoù a vank)} a zo ur spesad evned kar d'ar fazan, Tragopan blythii an anv skiantel anezhañ.

Dougen a ra anv an apotiker hag evnoniour saoz Edward Blyth (1810-1873).

Doareoù pennañ

Boued

Bevañ a ra diwar vroñs, greun, frouezh ha hugennoù dreist-holl.

Annez hag isspesadoù

Al labous a gaver an daou isspesad anezhañ^[1] :

• Tragopan blythii blythii, e menezioù Himalaya eus biz India da vervent Sina ha Myanmar-tost,
• Tragopan blythii molesworthi, e reter Bhoutan.

Liammoù diavaez

• (en) Tragopan blythi war al lec'hienn BirdLife International.
• (en) Tragopan blythii war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El tragopan de Blyth (Tragopan blythii) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita zones de selva als Himàlaies, al sud-est de Tibet, nord-est de l'Índia, sud-oest de la Xina i oest i nord-oest de Birmània.

Referències

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ffesant gorniog Blyth (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: ffesantod corniog Blyth) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tragopan blythii; yr enw Saesneg arno yw Blyth's tragopan. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. blythii, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r ffesant gorniog Blyth yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

Der Blythtragopan (Tragopan blythii), auch Blyth-Tragopan geschrieben und Graubauchtragopan genannt^[1], ist eine Art aus der Familie der Fasanenartigen. Er kommt ausschließlich in Asien vor. Er ist die größte und vermutlich auch die seltenste Art in der Gattung der Tragopane. Es werden zwei Unterarten unterschieden.

Die Bestandssituation des Blythtragopan wird mit „gefährdet“ (vulnerable) angegeben.^[2]

Erscheinungsbild

Die Männchen der Blythtragopane erreichen eine Körpergröße von 65 bis 70 Zentimetern. Sie erreichen durchschnittlich ein Körpergewicht von 1.930 Gramm. Die Weibchen bleiben etwas kleiner und erreichen eine Körpergröße von 58 bis 59 Zentimetern. Sie wiegen zwischen 1000 und 1.500 Gramm.^[3]

Wie alle Tragopane weist der Blythtragopan einen ausgeprägten Sexualdimorphismus auf. Die Männchen haben eine auffällige orangegelbe Kopfzeichnung, die schwarz abgesetzt ist. Der hintere Scheitel, der Nacken, Hals, die Oberbrust und der Flügelbug sind dunkel orangerot. Auf der Körperoberseite sind die einzelnen Federn schmal schwarz gesäumt und weisen isabellfarbene, schwarzgesäumte v-förmige Querbänder und einen kastanienroten Endabschnitt auf.^[4] Die längeren, breiten Oberschwanzdecken weisen am Ende weiße Mittelflecken mit einer breiten rotbraunen Umrandung auf. Die Schwanzfedern sind schwarz mit einer unregelmäßigen isabellfarbenen Bänderung auf dem basalen Drittel. Die hintere Brust und der Bauch sind rauchgrau, die einzelnen Federn haben helle Zentren, die sich deutlich von den dunkleren Federsäumen abheben. Die Flanken und die Schenkel sind schwarz und isabellfarben gesprenkelt. Die Iris ist braun, der Schnabel ist dunkel hornfarben und die Beine sind rosabräunlich.^[5]

Bei den Weibchen ist die Körperoberseite schwarzbraun und weiß gemustert. Jede einzelne Feder weist außerdem einen lanzettförmigen gelben Schaftstrich auf. Kinn und Kehle sind weißlich, die Körperunterseite ist dunkelbraun mit einer schmutzigweißen Fleckung. Der Schnabel der Weibchen ist hornfarben. Die Iris ist braun, die Orbitalhaut ist gelblich.^[5]

Verbreitung und Lebensraum

Blythtragopan, Darstellung aus dem Jahr 1883

Darstellung eines Männchens

Der Blythtragopan kommt im Nordosten des indischen Halbkontinents vor. Das Verbreitungsgebiet reicht vom Osten Bhutans bis in den Nordosten Indiens. Er kommt auch im extremen Südosten Tibets vor. Er kommt dort in Höhenlagen zwischen 1000 und 3000 Metern vor. Sein Lebensraum dort sind kühle, regenreiche Regionen mit dichten, immergrünen Laubwäldern, die von reichhaltigem Unterholz geprägt sind. Sie halten sich dort vor allem in schattigen Schluchten auf, durch die Bergbäche fließen, an deren Ufer Stauden und Farne stehen. Der Blythtragopan ist zwar grundsätzlich ein Standvogel, er unternimmt in Reaktion auf Witterungsbedingungen und Nahrungsangebot in seinem Verbreitungsgebiet Höhenwanderungen.^[5]

Lebensweise

Der Blythtragopan gilt als der bislang am wenigsten erforschte Tragopan. Das Fortpflanzungsverhalten in freier Wildbahn ist noch weitgehend unbekannt. Die wenigen bisher gefundenen Gelege umfassten zwei bis fünf Eier.

Im nordindischen Kohima-Zoo, in dem es ein Erhaltungszuchtprogramm gibt, balzen die Blythtragopane im März etwa vier Wochen lang. Ihre Gelege legen sie in hoch aufgehängte Nistkörbe – in freier Wildbahn befanden sich die Nester ebenfalls hoch über dem Erdboden in Bäumen. Die Brutzeit betrug 28 bis 30 Tage. Der männliche Elternvogel setzte sich auf die Eier, wenn der weibliche das Nest verließ.

Bestandssituation

Der Blyth-Tragopan ist ein seltener Vogel. Er ist in allen Teilen seines Verbreitungsgebietes geschützt, trotzdem nimmt der Bestand unverändert ab.^[6] Wesentlicher Grund für diesen Bestandsrückgang ist der Verlust an geeigneten Lebensräumen durch Entwaldung. Dies ist auf Holzeinschlag, Brandrodung und auch Beweidung zurückzuführen. Vor allem in Nordindien wird er darüber hinaus als Fleischlieferant bejagt. Zu seinem Schutz trägt bei, dass ein Teil seines Verbreitungsgebietes in Naturschutzreservaten liegt. Dazu gehören unter anderem der Phawngpui Blue Mountain National Park in Mizoram, Indien, der Thrumshingla-Nationalpark in Bhutan und der Gaoigongshan Nationalpark in der Volksrepublik China.

Blythtragopan und Mensch

Haltung

In menschlicher Obhut gehaltener Blythtragopan, Männchen

Der Blythtragopan wurde bereits im Jahr seiner Erstbeschreibung im Londoner Zoo gehalten. Es handelte sich um ein Männchen, das aus Assam stammte und in London ein halbes Jahr überlebte. 1882 wurden weitere Blythtragopane importiert und 1883 erhielten sowohl ein französischer Hobbyzüchter als auch der Berliner Zoo je ein Paar, die beide 1884 erfolgreich züchteten.^[5] Er wurde auch in den Jahren danach wiederholt erfolgreich gezüchtet. Die Nachzuchten in Europa endeten jedoch in den Jahren des Zweiten Weltkrieges.^[7]

Die Zucht in Europa wurde nach dem Ende des Zweiten Weltkrieges wieder aufgenommen, die Zuchttiere jedoch mit Satyrtragopanen gekreuzt. Im indischen Assam wurde im Kohima-Zoo 1973 mit einem Zuchtprogramm für diese Art begonnen, um die Wildbestände zu stützen. Aus dieser Zucht wurden 1983 außerdem zwei Zuchtpaare nach Europa exportiert, um dort eine europäische Erhaltungszucht zu begründen.^[7]

Dedikationsnamen

Der Blythtragopan ist nach Edward Blyth (1810–1873) benannt.^[8] Er gilt als einer der Begründer der indischen Zoologie. 1841 reiste er nach Indien, um der Kurator der Royal Asiatic Society of Bengal zu werden. Er begann mit der Aktualisierung der Kataloge des Museums und veröffentlichte 1849 einen Katalog über die Vögel der Asiatic Society (Catalogue of the Birds of the Asiatic Society). Selbst konnte er nicht viel Feldarbeit leisten, aber er beschrieb viele Vogel-Arten, die er von Hume, Tickell, Swinhoe und anderen bekam. Bis 1862 blieb er Kurator, zu dem Zeitpunkt zwang ihn seine schlechte Gesundheit zur Rückkehr nach England. 1881 wurde sein Werk The Natural History of the Cranes veröffentlicht.

Unterarten

Bisher sind zwei Unterarten bekannt:^[9]

• Tragopan blythi molesworthi Baker, ECS, 1914^[10] kommt im Osten Bhutans, dem Süden Tibet bis in den Nordosten Assams vor.
• Tragopan blythi blythii (Jerdon, 1870)^[11] ist im Nordosten Indiens über den Südwesten Chinas und Myanmars verbreitet.

Belege

Literatur

• W. Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. Verlag Harri Deutsch, Frankfurt am Main 2009, ISBN 978-3-8171-1636-2.
• Steve Madge, Phil McGowan und Guy M. Kirwan: Pheasants, Partridges and Grouse. A Guide to the Pheasants, Partridges, Quails, Grouse, Guineafowl, Buttonquails and Sandgrouse of the world. Christopher Helm, London 2002, ISBN 0-7136-3966-0.
• Heinz-Sigurd Raethel: Hühnervögel der Welt. Natur Verlag, Weltbild Verlag, Augsburg 1991, ISBN 3-89440-440-X.
• Martin Walters: Die Signale der Vögel - Was Vögel über die Umwelt verraten. Haupt, Bern 2011, ISBN 978-3-258-07682-9.
• Thomas Caverhill Jerdon: Notes on some new species of birds from the North-Eastern frontier of India. In: Proceedings of the Asiatic Society of Bengal. 1870, S. 59–61 (biodiversitylibrary.org).
• Edward Charles Stuart Baker: Mr. E. C. Stuart Baker described the following new birds from north-east frontier of India. In: Bulletin of the British Ornithologists' Club. Band 35, Nr. 200, 1914, S. 17–19 (biodiversitylibrary.org).

Einzelbelege

1. ↑ Grummt, H. Strehlow (Hrsg.): Zootierhaltung Vögel. S. 233
2. ↑ Tragopan blythii in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2013.2. Eingestellt von: BirdLife International, 2012. Abgerufen am 16. Oktober 2016.
3. ↑ Madge et al., S. 285
4. ↑ Raethel: Hühnervögel der Welt, S. 506.
5. ↑ ^{a b c d} Raethel: Hühnervögel der Welt, S. 507.
6. ↑ Martin Walters: Die Signale der Vögel - Was Vögel über die Umwelt verraten. Haupt, Bern 2011, ISBN 978-3-258-07682-9. , S. 140
7. ↑ ^{a b} Raethel: Hühnervögel der Welt, S. 508.
8. ↑ Bo Beolens, Michael Watkins: Whose Bird? Men and Women Commemorated in the Common Names of Birds. Christopher Helm, London 2003, S. 205.
9. ↑ IOC World Bird List Pheasants, partridges, francolins
10. ↑ Edward Charles Stuart Baker, S. 18.
11. ↑ Thomas Caverhill Jerdon, S. 60.

ब्लाइद ट्रॅगोपॅन (Blyth’s tragopan) या (grey-bellied tragopan) (Tragopan blythii) फ़ीज़ॅन्ट कुल का पक्षी है जो ट्रॅगोपैन प्रजाति का सबसे बड़ा पक्षी है।

पर्याय

इसे असम में हुरहुरिया या सान सुरई, नागा भाषा में आघा, आओघो, ग्नू, कूकी भाषा में चिङथो तथा तिब्बती में बॉप कहते हैं।^[2]

विचरण क्षेत्र

यह पक्षी भूटान से लेकर भारत के पूर्वोत्तर प्रांत अरुणाचल प्रदेश, नागालैंड, मिज़ोरम, मणिपुर से लेकर उत्तरीय म्यान्मार, दक्षिण-पूर्वी तिब्बत तथा पश्चिमोत्तर यूनान (चीन) में छोटी और छितरी हुयी आबादी में पाया जाता है। हाल के अन्वेषण से पता चला है कि यह भारत में दुर्लभ है हालांकि नागालैंड और अरुणाचल प्रदेश के कुछ स्थानों में यह स्थानीय रूप से आम पाया जाता है।^[1]

आबादी

इस पक्षी की आबादी का अनुमान २,५०० से ९,९९९ तक लगाया गया है और यह निरंतर घटती जा रही है।^[1]

सन्दर्भ

Blyth's tragopan (Tragopan blythii) or the grey-bellied tragopan, is a pheasant that is a vulnerable species. The common name commemorates Edward Blyth (1810–1873), English zoologist and Curator of the Museum of the Asiatic Society of Bengal.

Distribution and population

The animal's population is small and is believed to be decreasing at a rapid rate. Blyth's tragopan is located in many different areas, including Bhutan through north-east India, north Myanmar to south-east Tibet, and also China. The total population is estimated to be about 2,500 to 9,999 birds.^[1] This estimate is a very small number compared to some of its relative birds. Tragopan blythii normally flocks to wooded areas as it prefers the undergrowth of evergreen oak and rhododendron forests, and other dark, quiet places. This bird has a higher elevation than most birds.

Taxonomy

Blyth's tragopan has two recognized subspecies:^[3]

• T. b. blythii (Jerdon, 1870) - Himalayas of northeastern India to southwest China and northern Myanmar
• T. b. molesworthi (E.C.S. Baker, 1914) - Molesworth's tragopan - eastern Bhutan

Description

Blyth's tragopan pheasant is the largest of the genus Tragopan. Like most pheasants, the male is brightly colored. It is recognized by its rusty red head, yellow facial skin, and that it is spotted with small white dots on its back called ocelli. A black band extends from the base of the bill to the crown coupled with another black band extending behind the eyes. Like the rest of the tragopans, males have two pale blue horns that become erect during mating.^[4] Its lappet, a decorated flap, hangs from the throat and is brightly colored. This lappet can be expanded and exposed during mating season as well.^[5] Females are not as brightly colored as the male tragopan, for they do not need the extravagant appearance to attract a male counterpart. Overall, they are dark brown with a mixture of black, buff and white mottling.^[6] Their simple and dull look is a protection mechanism from other animals, known as camouflage. It also allows the females to protect their young that are in the early stages of life.

Diet

Blyth's tragopan are generalists. In the wild, they consume seeds, berries, fruits, and buds. Captive birds usually consume insects, worms, and even small frogs. While they are primarily vegetarians, most birds have a predilection for berries and fruit.

Behaviour

Migration

The bird primarily moves up and down the slopes in search for food. It is, however, uncommon for this species to travel far, due to the change in climate from area to area. This is a result of the mild winters in their habitat, which are tolerable for longer periods of time. For the majority of the species, travel is only necessary in attempting to avoid the drying out of their vegetation. In this case, they may move down mountain sides for more comfortable living conditions and a readier food supply. There is little information or support on how the Blyth's tragopan moves, but it is suggested that they travel together in groups of four to five, much like other species of tragopans.^[5]

Reproduction

Blyth's tragopan starts mating in April and continues well into May. The males advertise themselves with flamboyant displays to attract females.

Courtship ritual

Mating display may involve bowing and scraping the ground with their wings slightly raised and their flesh horns fully dilated while projected forward. The more flamboyant and extravagant the male acts, the more likely they are to attract a female. If the female does not respond, the male intensifies this wild behavior to draw more attention to him. The male then proceeds to strut around the female, in an attempt to distract the female. He then continues the movements with his breast pushed forward and his wings extended into the air.^[5]

Growth and development

After a female becomes fertilised, she can lay up to two to five eggs. The incubation period for eggs lasts for about twenty-eight days. After hatching, the offspring has a similar appearance to the female hen. The male tragopans acquire red on their neck during the first spring moult. During the second year of life, full adult plumage is attained in the tragopan.^[5]

Nesting

While no nests have been found in the wild, the natives of Nagaland have stated that the nests are never on the ground, but are found in trees, stumps, and small bushes. This record is consistent with the birds' desire to stay at high altitudes. The heights range from six to twenty feet above the ground. Nesting above the ground is advantageous because the seasonal rains are intensified to where flooding can sweep away all the vegetation that is found on the ground. The nests are made of sticks with a lining of smaller vegetation such as grass or weeds.^[5]

Threats

In north-east India, deforestation is a major factor in the decreasing population of T. blythii, as the forests are the main source of food. By removing this source, the pheasants are left with little or no food to consume. In addition, its primary habitat is in the forest.

Overexploitation is one of the biggest threats to all birds including Blyth's tragopan.^[7] Twelve percent of bird species are threatened to extinction and overexploitation. Blyth's tragopans are considered to be the main threat to thirty seven percent of that number. Overexploitation reduces the population of the species and causes the listing of eleven percent of the threatened birds on the IUCN Red List.^[8] The biggest concern is the eleven critically endangered species for which overexploitation is believed to be the factor that the population numbers are declining.^[9]

In Nagaland and Arunachal Pradesh, the pheasant is being hunted for food with large-scale snaring and are also regularly shot with guns and slingshots. According to the local tribes of eastern Nagaland the bird has become locally extinct in many of their forests where it was found commonly. The major reason for decline in population in Nagaland is over hunting.^[10][11]

High levels of grazing and slash and burn agriculture in Bhutan are also significant threats. The effect of slash and burn techniques has a significant effect on the species because it takes away the entire habitat that the bird has. The population of the tragopan is believed to be declining because of these threats which are also dividing up the populations into smaller subpopulations due to fragmentation.

Fragmentation is an issue because it divides larger populations into smaller ones over a large area. The tragopans are not able to go from one area to the other because there are normally great distances between these populations. Fragmentation also does not let the pheasants get the genetic variation that they need. In order for them not to have problems with the hatchlings they need to have a diversity of different species.

Conservation

There is already some habitat set aside for the T. blythii to survive. These areas include two wildlife sanctuaries and a small reserve in Nagaland, along with some other small areas for the bird to survive.

This species is legally protected in all countries in which it is found. Conservation awareness plans need to be implemented in all areas and more people to enforce the laws that are already set in place. With these small sub communities, which are scattered over the habitat areas of the pheasant, it is becoming more and more difficult for the birds to reproduce with the genetic differences they need to survive.^[6]

The Blue Mountain National park in Mizoram, India is currently taking surveys of how many different Blyth's tragopan can be heard and seen in the area. The population was considered to be about 500 and 5000.^[12] The continuing monetization for the Blyth's tragopan is essential for the conservation management aspect of the pheasant. Together with Blue Mountain and the organization proposal there will be a way to help the Blyth's tragopan.

References

La Grizabdomena tragopano (Tragopan blythi) estas vundebla specio el la ordo de Kokoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj kiu vivas en sudorienta Tibeto de Ĉinio, orienta Bhutano kaj Asamo de Barato.

Aspekto

Ĝi estas same granda kiel koko. Kiel ĉe plej parto de fazanoj, la virbirdo estas brilkolora kaj specife havas nigrajn kronon kaj traokulan strion kaj ruĝecajn kapon, kolon kaj supran bruston. Kaj la aliaj partoj de la supra korpo estas punktitaj de blankaj kaj kaŝtanruĝaj okulformaj makuloj (ocelli). La abdomeno prezentiĝas griza (kio nomigas la specion), la vosto estas nigra, ĉe ĝia radio brilas neregulaj flavaj transversaj makuloj. La nuda parto de la vizaĝo estas orflava. Kiel ĉe la resto de la tragopanoj, la maskloj havas du palbluajn kornaĵojn kiuj erektiĝas dum pariĝado (Niles 2007). Ties bridoj pendas el la flava gorĝo (kun bluaj randoj) kaj estas brilkolora. Tiuj bridoj povas ŝveli kaj esti montrataj dum la reprodukta sezono (Johnsongard 1986).

Temas pro specio kun klara seksa duformismo. La birdino ne estas tiom brilkoloraj kiom maskloj (ĉar ili ne bezonas allogi) kaj havas nigrecan al malhelbrunan supran korpon punktitan per okraj al sablokoloraj makuloj (Arkive 2003-2008), kaj V-formajn flavajn makulojn en la mezo de la plumoj. La malsupra korpo kaj la flankoj estas malhelbrunaj kaj miksitaj per malhelokraj kaj grizetaj strioj. La vosto estas nigreta kaj okra. Ties simpla kaj senkolora aspekto utilas kiel protekta mekanismo kontraŭ eventualaj predantoj. Ĝi permesas inojn ankaŭ protekti siajn idojn.

La birdo longas 53 cm. kun vosto longa je 15-20 cm.

Subspecioj kaj disvastiĝo

Estas du subspecioj de tiu orientalisa birdo: unu vivas en suda Tibeto de Ĉinio kaj la alia, nome modela aŭ nomiga subspecio, vivas en Daŭango de Tibeto. La Grizabdomenaj tragopanoj loĝas en montregionoj 3,000 m super la marnivelo kaj malofte malsupreniras ĝis loko malpli de 2,000 m super la marnivelo.

Kutimaro

Ili ofte sin kaŝas en densaj arbustaroj. Frumatene ili eliras por serĉi manĝaĵon. Junaj folioj, semoj, beroj, fruktoj, burĝonoj, bulboj kaj maldikaj radikoj estas iliaj ĉefaj manĝaĵoj. Kaptivaj birdoj kutime konsumas insektojn, vermojn kaj eĉ malgrandajn ranojn. Kvankam ili estas unuarange vegetaranoj plej parto de la birdoj ege deziras berojn kaj fruktojn. Ili estas timemaj kaj tuj forkuras en densan arbaron, kiam ili renkontas malamikon. La birdo povas fari nur mallongan flugadon. Tiuj birdoj unuarange moviĝas tra la deklivoj serĉe de manĝo laŭ la padoj kie idiĝenoj ofte muntas kaptilojn (Johnsongard 1986).

Reproduktado

Printempo estas ilia pariĝa sezono kaj maskla birdo faras porpariĝan prezentadon kiel aliaj tragopanoj. Tiam la maskla birdo kliniĝas, gratas grundon, balancas la kapon, starigas ambaŭ bluetajn karnecajn kornojn, disetendas la vostoplumaron kaj mallevas ĝin, tremigas siajn flugilojn (Johnsongard 1986), malfermas la bekon kaj disvolvas beklobojn por paradi antaŭ la femala birdo. La disetendita beklobo estas flava kun lazura rando. Ju pli spektakle des pli sukcese; se la ino ne atentas, la masklo pluas la memmontradon kaj insistas. Tiam la femala birdo staras senmove, tute ravita de la beleco de la maskla. La tuta procezo daŭras nur unu aŭ du minutojn. Post la pariĝo la virbirdo reprenas sian ordinaran teniĝon.

La ino demetas el 2 al 5 ovojn. La kovado de ovoj daŭras 28 tagojn. Post eloviĝo la idoj havas similan aspekton al la ino mem. La masklaj tragopanoj akiras ruĝon en kolo dum la unua printempa plumoŝanĝado. Dum la dua vivojaro ili akiras la kompletan plenkreskan plumaron (Johnsongard 1986).

Ĉar oni ne trovis nestojn en naturo, la indiĝenoj de Nagalando opinias, ke la nestoj neniam estas surgrunde, sed en arboj, arbostumpoj kaj malgrandaj arbustoj. Tiu aserto estas kongrua kun la birda deziro resti je altaj altitudoj super grunde. Nestumado supergrunda estas avantaĝa ĉar la sezonaj pluvoj povas inundi la tutan vegetaĵaron kiu troviĝas surgrunde. La nestoj estas farataj el bastonetoj kun kovrilo de pli malgranda vegetaĵaro kia herbo (Johnsongard 1986).

Populacio

Pro izoliteco de la loko, kie la birdoj vivas, estas malfacile kapti ilin. Bredate, ili apenaŭ generas. Ĝis nun oni ankoraŭ ne vidas ilin en zooj. La populacio de tiu specio estas malgranda kaj oni supozas ke malpliiĝanta rapide. La Grizabdomena tragopano lokiĝas en multaj diversaj areoj inklude Bhutano tra nordorienta Barato kaj norda Birmo al sudorienta Tibeto kaj aliaj regionoj de Ĉinio. La totala populacio estas ĉirkaŭkalkulita je ĉirkaŭ 2,500 al 9,999 birdoj (BirdLife International 2008). Tiu ĉirkaŭkalkulo estas tre malgrandnombro kompare kun kelkaj el ties parencaj birdoj. La Tragopan blythii kutime ariĝas en arbaraj areoj ĉar ili preferas subkreskaĵaron de ĉiamverdaj arbaroj de kverkoj kaj rododendro, kaj aliaj malhelaj trankvilaj lokoj. Tiu birdospecio havas pli altan situon ol aliaj birdoj kiuj kutime havas teritorion sub 1,800 m (Choudhury 2001).

Estas tre nekomuna por tiu specio forveturi pro la klimataj ŝanĝoj. Tio okazas ĉar ties habitatoj kutime havas tre mildajn vintrojn, kiuj estas tolereblaj por pli longaj periodoj de tempo. Por majoritato de la Grizabdomena tragopano forveturi estas necese nur por klopodi eviti la sekigon de la vegetaĵaro. Tiukaze ili supreniras la montodeklivojn por pli komforta manĝodisponeblo. Estas malmulta informo aŭ konfirmo pri kiel la Grizabdomena tragopano moviĝas sed oni sugestas ke ili veturas kun en grupoj de 4 al 5 individuoj, multe kiel ĉe aliaj specioj de tragopanoj (Johnsongard 1986).

Minacoj

En nordorienta Barato senarbarigo estas ĉefa faktoro por malpliiĝo de la populacio de la Grizabdomena tragopano. La arbaroj estas la cefa manĝofonto por la fazanoj. Pro nuligo de tiu manĝofonto la fazanoj restas kun malmulta aŭ nenia manĝodisponeblo. La arbaroj estas ankaŭ loĝejo kaj protektejo de la tragopanoj. Sen tiu habitato la birdoj restas ĉe malfermo kaj plej probable atakeblaj de aliaj animaloj.

Troekspluatado estas unu el la plej grandaj minacoj de ĉiuj birdoj inklude tiun de la Grizabdomena tragopano (Choudhury 2001). Ĉirkaŭ 12 % de la birdospecioj estas minacataj de formorto kaj troekspluatado. La Grizabdomena tragopano estas konsiderata unu el la ĉefa birdospecioj minacataj ĉe la IUCN Ruĝa Listo.

En Nagalando kaj Arunaĉal Pradeŝ tiu fazano estas ĉasata por maĝo per grandskala kaptilado kaj estas ankaŭ pafata (McGowan 1995). Estas 290 specioj en la Kokoformaj kaj 5 % estas sub risko duoble pli granda ol ĉe la tuta birdospeciaro. La nivelo de espluatado de multaj specioj por manĝo kaj enspezo de etendiĝanta loka homa populacio, kaŭzas gravan efikon ĉe la survivado de multaj vundeblaj aŭ minacataj birdospecioj (Rosser 2002).

Altaj niveloj de paŝtado kaj brulig-agrikulturo en Bhutano havas gravan efikon sur la malpliiĝo de tiu specio, ĉar ĝi nuligas la habitaton de tiu birdo. La populacio de tiu tragopano malpliiĝas pro tiaj minacoj, kiuj krome disdividas la populacion en pli malgrandaj subpopulacioj pro fragmentado. Tio estas danĝera ĉe tragopanoj kiuj ne emas veturi longdistance inter tiuj populacioj. Fragmentado malhelpas ankaŭ la genetikan variadon necesan ĉe tragopanoj.

Konservado

Estas jam iom da protektata vivejo por la Grizabdomena tragopano survivonta. Tiuj areoj inkludas du naturrifuĝejojn kaj malgrandajn rezervejojn en Nagalando, laŭlonge kun iomaj aliaj malgrandaj areoj. Tiu specio estas jam laŭleĝe protektta en ĉiuj landoj kie ĝi troviĝas. Konservokonsciaj planoj plibonigendas en ĉiuj areoj (Arkive 2003-2008).

Barato bezonas trapasejojn inter la malgrandaj komunumoj por ke la Grizabdomena tragopano moviĝu el unu loko al alia kaj kapablu reproduktiĝi en la tuta populacio de la specio. Se tiuj trapasejoj sukcesas tio helpos la Tragopanon havi pli da genetika variado. Ĉiuj landoj kie loĝas la Grizabdomena tragopano bezonas komunan sistemon por plifortigi la leĝojn kaj la punojn al kontraŭleĝulojn. Komplemente necesas subvencioj por la popoloj de Nagalando kaj Arunaĉal Pradeŝ ke ili ne damaĝu la vivon de la Grizabdomena tragopano same kiel edukon por konsiigi ilin ke se ili pluĉasas la Grizabdomenan tragopanon ili iĝos formortinta.

La populacio estas konsiderata nur ĉirkaŭ 500 al 5000 (Ghose 2003).

Vidu ankaŭ

• Orient-himalajaj subalpaj koniferaroj

Referencoj

• BirdLife International (2004). Tragopan blythii. Internacia Ruĝa Listo de Endanĝeritaj Specioj, eldono de 2006. IUCN 2006. Elŝutita 11a Majo 2006. Vundebla
• BirdLife Species Factsheet
• Arkive. 2003-2008. Images of Life on Earth. Blyth's Tragopan. Disponebla el:

http://www.arkive.org/species/GES/birds/Tragopan_blythii/more_info.html?sec tion=all Konsultita 2008 Aprilo.

• BirdLife International (2007) Species factsheet: Tragopan blythii. Disponebla el http://www.birdlife.org/datazone/species/index.html?action=SpcHTMDetails.asp&sid=239&m=0 on Konsultita 2008 Marto
• Choudhury A. 2001. Some bird records from Nagaland, north-east India. Forktail 17:91-103. Disponebla el: http://www.orientalbirdclub.org/publications/forktail/17 pdfs/Choudhury-Nagaland.pdf Konsultita 2008 Aprilo.
• Niles D. 2007. Tragopan. The World Book Encyclopedia. 19. Chicago, IL: World Book, Inc. Pg. 368.
• Fuller RA, Garson PJ, editors. 2004. Pheasants. Disponebla el:

http://books.google.com/books?id=UFFF7RZuOIIC&pg=PA27&lpg=PA27&dq=tragopan+blythii&source=web&ots=fSvZeWm5V4&sig=C3EOH8Hy3mlddJjqv SBanq_rN9A&hl=en#PPP1,M1 Konsultita 2008 Aprilo.

• Ghose, Dipankar. 2003. Status survey of the Blyth’s Tragopan in Blue National Park, Mizoram, India using call count technique. Current Science, VOL. 84, NO. 1. Pg 95-96.
• IUCN. Tragopan Blythii. Disponebla el: http://www.iucnredlist.org/search/ details.php/22060/all Konsultita 2008 Aprilo 26.
• Johnsongard PA. 1986. The Pheasants of the World. New York: Oxford University Press.
• McGowan PJ, Garson PJ. 1995. Status Survey and Conservation Action Plan 1995-1999 Pheasants. Gland, Switzerland: IUCN.
• Rosser AM, Mainka SA. 2002 June. Overexploitation and Species Extinctions. Conservation Biology 16 (3). Pg 584-586.

Portalo pri Birdoj

El tragopán de Blyth^[1]​ o tragopán oriental (Tragopan blythii) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae presente en los bosques templados y subtropicales de Bután, el norte de Birmania y el noreste de la India. En la India se lo considera el ave estatal de Nagaland.^[2]​

Subespecies

Se reconocen dos subespecies de Tragopan blythii:^[3]​

• Tragopan blythii blythii - Himalaya, del noreste de India al suroeste de China y zona adyacente de Birmania.
• Tragopan blythii molesworthi - conocido por tres especímenes del este de Bután.

Referencias

Tragopan blythii Tragopan generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Tragopan
• Phasianidae

Tragopan blythii

Le Tragopan de Blyth (Tragopan blythii) est une espèce d'oiseau de la famille des faisans (Phasianidae) qui se trouve dans le Bhoutan, dans le nord-est de l'Inde, dans le sud-est du Tibet et au nord-ouest du Yunnan en Chine. Ses effectifs totaux ne sont pas connus avec certitude. Son nom commémore l'ornithologue britannique Edward Blyth (1810-1873).

Description de la bavette

La bavette déployée est de forme plutôt carrée à angles arrondis et de couleur jaune bordée de bleu turquoise.

Distribution

Cet oiseau est présent dans l'est du Bhoutan, Arunachal Pradesh, Nagaland, Manipur, Mizoram, nord du Myanmar, sud-est du Tibet, Kachin et nord-ouest du Yunnan.

Sous-espèces

Cet oiseau est représenté par deux sous-espèces :

• T. b. blythii (Jerdon, 1870) : Nagaland et ses environs. Autrefois, montagnes de l’Assam. Une petite population a été trouvée dans l’état du Kachin dans le nord du Myanmar et une observation a été faite dans le nord-ouest du Yunnan.
• T. b. molesworthi Baker, 1914 : au nord du Brahmapoutre, à l’est du Bhoutan, débordant légèrement au nord dans le sud du Tibet et à l’est sur Arunachal Pradesh. Elle a été récemment retrouvée sur les monts Dafla.

Habitat

Il se présente comme une forêt luxuriante composée de chênes, de bambous, de fougères et de rhododendrons sur un épais sous-bois herbeux. Dans les zones exposées au dérangement humain, ce tragopan s’est réfugié en forêt primaire à sous-bois dense couvrant des parois escarpées.

Alimentation

Elle était documentée de façon très généraliste (toutes sortes de graines, baies, fruits et bourgeons) par les premiers auteurs mais Biswas (1968) a apporté une meilleure contribution portant sur l’analyse d’un jabot d’une femelle T. b. molesworthi : des frondes de fougères, des feuilles de spirée (Spiraea), d’une cucurbitacée (Herpetospermum caudigerum), d’une renonculacée et d’autres particules de pousses, pétioles et bourgeons de feuilles mais sans nourriture animale.

Comportement non social

Il est peu documenté, l’espèce effectuerait des mouvements d’altitude quotidiens, se déplaçant des dortoirs aux aires de nourrissage situées plus bas.

Comportement social

Peu d’informations sont à notre disposition. Comme chez les autres tragopans, les mâles marquent leur territoire par des cris et en se répondant mutuellement. D’après des observations en captivité, ce sont les mâles qui choisissent les femelles et qui les protègent quand elles entrent sur leur territoire.

Parade nuptiale

En parade latérale, le mâle abaisse l’aile située du côté de sa femelle et marche mollement autour d’elle en exhibant ses magnifiques plumes orangées et perlées de blanc. En parade frontale, il recherche un site de parade doté d’un rocher derrière lequel il se cache tout en la fixant du regard. Puis il hoche la tête de droite à gauche, se lève, la bavette modérément déployée mais les cornes dressées. Il entame alors une marche nuptiale vers la femelle en ouvrant les ailes et la queue, la bavette complètement étalée et les cornes droites et frémissantes. Toutes ces activités sont ponctuées de gloussements « couac » émis par les deux sexes.

Nidification

Le nid est presque toujours placé assez haut (de 2 à 6 m) dans un arbre, un buisson ou sur une souche haute. Il est presque toujours bien dissimulé dans l’enchevêtrement de plantes épiphytes et grimpantes poussant dans la couronne des arbres. Il est composé d’une assise de branchettes et de rameaux avec un revêtement interne de brindilles plus fines et de brins d’herbe. La ponte compte généralement trois ou quatre œufs.

Prédation

Il n’y a pas, dans la littérature, de données spécifiques sur la prédation mais les félins (tigres, panthères, léopards, chats sauvages) et différents mustélidés représentent certainement des prédateurs potentiels.

Statut et conservation

Fuller & Garson (2000) considèrent l’espèce comme vulnérable avec une population (estimée entre 2500 et 10 000 individus) en recul pour la forme nominale et la sous-espèce molesworthi comme non menacée au Bhoutan et au Tibet, pour des considérations culturelles.

Références externes

• (en) Référence Congrès ornithologique international : (consulté le 4 juin 2015)
• (fr+en) Référence Avibase : Tragopan blythii (+ répartition) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Tragopan blythii dans Galliformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Tragopan blythii
• (en) Référence Catalogue of Life : Tragopan blythii (Jerdon, 1870) (consulté le 16 décembre 2020)
• (fr) Référence Oiseaux.net : Tragopan blythii (+ répartition)
• (fr) Référence CITES : taxon Tragopan blythii (sur le site du ministère français de l'Écologie) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence CITES : espèce Tragopan blythii (Jerdon, 1870) (+ répartition sur Species+) (consulté le 30 juin 2015)
• (fr+en) Référence ITIS : Tragopan blythii (Jerdon, 1870)
• (en) Référence Animal Diversity Web : Tragopan blythii
• (en) Référence NCBI : Tragopan blythii (taxons inclus)
• (en) Référence UICN : espèce Tragopan blythii (Jerdon, 1870) (consulté le 30 juin 2015)
• (en) Référence Fonds documentaire ARKive : Tragopan blythii

Illustrazione tratta da The Birds of Asia Vol. VII (1883).

Illustrazione tratta da Proceedings of the Zoological Society of London (1879).

Un maschio in cattività.

Il tragopano di Blyth (Tragopan blythii (Jerdon, 1870)) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi^[2].

Descrizione

Dimensioni

Il maschio misura 65-70 cm di lunghezza, per un peso di circa 1930 g; la femmina circa 58 cm per 1-1,5 kg di peso^[3].

Aspetto

Questo fagiano dalla colorazione brillante è il più grande tra tutti i tragopani, ed è facilmente riconoscibile per la zona di pelle nuda color giallo brillante sulla faccia, la testa, il collo e il petto color rosso-ruggine e la parte bassa del petto e il ventre di colore grigio fumo. Il dorso e il resto del corpo sono di colore rosso-brunastro densamente costellato di piccole macchioline bianche. Una caratteristica banda nera si estende dalla base del becco alla sommità del capo, mentre un'altra banda dello stesso colore si estende dietro l'occhio. Come quelli di altri tragopani, i maschi di questa specie possiedono due «cornetti» carnosi di colore celeste che vengono eretti durante il corteggiamento e una caruncola gonfiabile vivacemente colorata che pende dalla gola. La caruncola è gialla bordata di blu e, come i cornetti, può essere espansa e messa in mostra durante le parate nuziali. Le femmine hanno il piumaggio marrone scuro, con varie macchie di colore nero, camoscio e bianco^[4].

Biologia

Riproduzione

Il tragopano di Blyth si riproduce a partire da marzo o dai primi di aprile fino a maggio, e può nidificare sia al suolo che sugli alberi, generalmente in un nido abbandonato da un'altra specie. Ciascuna covata è composta da due a sei uova, che si ritiene vengano covate per circa 28-30 giorni. I maschi sono stati visti portare il cibo alla femmina che stava covando nel nido, e in cattività, nelle rare occasioni in cui le compagne abbandonavano la cova per andare in cerca di cibo, generalmente prendevano il loro posto nel nido^[5].

Alimentazione

Si ritiene che la dieta sia costituita da un'intera varietà di foglie, semi, bacche, frutti, gemme e invertebrati, e perfino da rane, almeno secondo quanto è stato osservato in alcuni esemplari in cattività^[5].

Distribuzione e habitat

È presente in una fascia di territorio che dal Bhutan, attraverso l'India nord-orientale e il Myanmar settentrionale, giunge fino al Tibet sud-orientale e alla Cina centro-meridionale. Ne vengono riconosciute due sottospecie: T. b. molesworthi è molto più rara di T. b. blythii e la sua presenza è stata registrata solamente nelle regioni orientali del Bhutan e nelle adiacenti colline Mishmi nel nord-est dell'India^[5].

Diffuso nelle vallate e sui versanti delle colline ricoperti da fitte foreste, predilige il sottobosco delle foreste caratterizzate da querce sempreverdi e da rododendri, spesso dominato da bambù o felci. È stato segnalato a partire dai 1400 m (in inverno) ai 3300 m (in estate), ma la maggior parte delle volte è stato osservato a quote comprese tra i 1800 e i 2400 m^[5].

Tassonomia

Come già ricordato, ne esistono due sottospecie^[2]:

• T. b. molesworthi E. C. S. Baker, 1914, diffusa dal Bhutan orientale e dal Tibet meridionale al nord-est dell'Assam (India nord-orientale);
• T. b. blythii (Jerdon, 1870), diffusa in una fascia di territorio che dall'India nord-orientale si estende alla Cina sud-occidentale e al Myanmar.

Conservazione

La continua distruzione dell'habitat provocata dalla deforestazione e dalla conversione delle terre all'agricoltura, così come le catture a scopo alimentare da parte delle popolazioni locali, accanite cacciatrici di fagiani e pernici, stanno minacciando questa specie variopinta in ogni parte del suo areale. Il problema della distruzione delle foreste è particolarmente serio nel nord-est dell'India, dove viene praticata un'agricoltura itinerante del tipo «taglia e brucia», che, assieme all'industria del legname e alla raccolta di legna da ardere, sta rapidamente frammentando le poche aree di habitat rimaste intatte, perfino all'interno delle aree protette. Gli intensi livelli di pascolo del bestiame e di agricoltura taglia e brucia costituiscono un rischio significativo anche nel Bhutan. Di conseguenza, la popolazione del tragopano di Blyth è considerata in diminuzione e all'interno del suo areale sempre più gravemente frammentato si stanno creando piccole sottopopolazioni sparse qua e là. La IUCN classifica questo uccello come «specie vulnerabile» (Vulnerable)^[1].

Il tragopano di Blyth gode di protezione legale in tutto il suo areale ed è presente in alcune aree protette. Tuttavia, l'applicazione delle misure di protezione all'interno di alcune di queste aree protette è pressoché arduo o impossibile, e perfino lì la specie non è al sicuro dalle attività umane che costituiscono una minaccia anche altrove. Oltre all'applicazione delle misure di protezione, vi è anche l'urgente necessità di programmi di consapevolezza sulla conservazione all'interno delle comunità locali volti ad evidenziare le conseguenze di uno sfruttamento eccessivo^[1].

Note

Blyths saterhoen (wetenschappelijke naam: Tragopan blythii) is een fazantachtige hoendervogel uit het zuiden van Azië. Het is de grootste soort binnen het geslacht Tragopan.

Kenmerken

Mannetje en vrouwtje van Blyths saterhoen.^[3]

Mannetje Blyths saterhoen

De mannetjes kunnen een lengte van 65 tot 70 cm bereiken. Ze wegen ongeveer 1,9 kg. De vrouwtjes blijven iets kleiner met een lengte van ongeveer 58 cm en een gewicht tussen de 1,0 en 1,5 kg.^[4] De mannetjes hebben een opvallende tekening op de kop, met een gele vlek rond de ogen en op de hals, een oranjebruine borst en capuchon, en zwarte strepen ter accentuering. Opvallend zijn ook de witte, met zwart omringde vlekken op de veren van de vleugels en staart. Het vrouwtje is daarentegen onopvallend bruin gekleurd, met lichte en donkere vlekken.

Net als bij andere saterhoenders heeft het mannetje twee hoorntjes op de kop, die het rechtop kan zetten om te imponeren. Onder de kin bevindt zich een stukje blauwe, onbedekte huid, dat ook kan worden opgezet.

Voorkomen en leefgebied

Blyths saterhoen komt voor in de oostelijke Himalaya, van Bhutan tot Arunachal Pradesh. Daarnaast leeft het dier in aangrenzende gebieden in het zuidoosten van Tibet, het westen van China en de bergachtige grensgebieden tussen het noordoosten van India en noorden van Myanmar.

Blyths saterhoen leeft het liefst in de ondergroei van eiken- en rododendronbos tussen de 1800 en 3500 m hoogte.

Het totale aantal werd in 2012 tussen de 2500 en 10.000 geschat en het aantal neemt af. De belangrijkste bedreigingen zijn de jacht, fragmentatie van het leefgebied en zwerflandbouw (hakken en branden). In het noordoosten van India heeft de regering informatiecampagnes opgezet om de lokale stammen te overtuigen te stoppen met de jacht op Blyths saterhoen. Daarom staat de vogel als "kwetsbaar" op de internationale Rode Lijst van de IUCN.^[1]

De soort telt 2 ondersoorten:

• T. b. molesworthi: van oostelijk Bhutan en zuidelijk Tibet tot noordoostelijk Assam.
• T. b. blythii: van noordoostelijk India tot zuidwestelijk China en Myanmar.

Levenswijze

Blyths saterhoenders zijn voornamelijk planteneters, met een dieet van zaden, bessen, fruit en knoppen. Ze kunnen echter ook insecten, wormen en zelfs kleine gewervelden als kikkers eten. In het wild scharrelen de dieren het struikgewas op de grond van berghellingen af op zoek naar voedsel. Om te slapen en rusten begeven ze zich hoog in de bomen.

Het dier leeft in kleine groepen van twee tot vier vogels.

Het broedseizoen is in april en mei. Het mannetje probeert dan door een balts de aandacht van de vrouwtjes te trekken. Hij zet zijn veren op en loopt cirkels om het vrouwtje heen. Het vrouwtje zal na de paring twee tot vijf eieren leggen. De nesten bevinden zich volgens inwoners van Nagaland hoog in de bomen. De eieren komen uit na 28 tot 30 dagen. De jongen hebben vergelijkbare kleuren als de vrouwtjes. De mannetjes krijgen pas in het tweede levensjaar de karakteristieke kleuring.^[5]

Voetnoten

Literatuur

• (en) Beebe, W., 1918-1922: A monograph of the pheasants
• (en) Gould, J., 1830-1832: A Century of Birds from the Himalayas
• (en) Johnsongard, P.A., 1986: The Pheasants of the World, Oxford University Press.
• (en) Madge, S.; McGowan, P. & Kirwan, G.M., 2002: Pheasants, Partridges and Grouse – A Guide to the Pheasants, Partridges, Quails, Grouse, Guineafowl, Buttonquails and Sandgrouse of the world, Christopher Helm, London, ISBN 0-7136-3966-0.

Tragopan żółtolicy (Tragopan blythii) – gatunek ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae), największy z tragopanów.

Systematyka

Wyróżniono dwa podgatunki T. blythii^[3][4]:

• T. blythii molesworthi – wschodni Bhutan i południowy Tybet do północno-wschodniego Asamu.
• T. blythii blythii – północno-wschodnie Indie do południowo-zachodnich Chin i Mjanmy.

Występowanie

Północno-wschodnie Indie, północno-zachodnia Mjanma i południowy Tybet.

Opis

Koguty mają żółte lica, ubarwieniem przypomina satyra, szyja czerwona, pierś szaroczerwona, grzbiet brązowy z licznymi białymi kropkami. Kury podobne do satyrek tylko ciemniejsze. Podgatunek T. b. molesworthi jest ciemniejszy, na szyi szary, jest ciemniejszy i wyżej podniesiony.

Rozmnażanie w drugim roku, ilość jaj 2-4, czas wysiadywania 28 dni.

Przypisy

Gråbukig tragopan^[2] (Tragopan blythii) är en hotad bergslevande asiatisk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.^[3]

Kännetecken

Utseende

Gråbukig tragopan är en typisk tragopan med tydlig storleksskillnad mellan könen (hane 65-70 cm, hona 58-59 cm). Hanen har unik kombination av sandgrått på nedre delen av bröstet och buken med otydliga vitare fläckar, rött på bröst, hals och nacke samt vanligen gul bar hud i ansiktet (vissa mer orange eller till och med röda). Östliga underarten molesworthi, endast känd från tre exemplar, har smalare område med rött på bröstet samt mer enfärgad undersida.^[1][4]

Honan har gråbrun undersida, även här med otydliga vitare fläckar, lik både hona satyrtragopan (T. satyra) och temmincktragopan (T. temminckii), men skiljer sig från båda genom gulaktig ögonring och blekare, gråare buk, från den senare dessutom med otydligare fläckning.^[1]

Läte

Hanens revirläte är ett ljudligt och klagande "ohh ohhah ohaah ohaaah ohaaaha ohaaaha ohaaaha".

Utbredning och systematik

Gråbukig tragopan delas in i två underarter med följande utbredning:^[3]

• Tragopan blythii blythii – förekommer i Himalaya i nordöstra Indien till sydvästra Kina och angränsande Burma
• Tragopan blythii molesworthi – känd från tre fynd i östra Bhutan

Levnadssätt

Gråbukig tragopan bebor subtropiska och tempererade städsegröna ek- och rhododendronskogar, gärna med tät undervegetation och rika på bambu och bräkenväxter i brant eller klippig terräng. De flesta fynden har gjorts på mellan 1800 och 2400 meters höjd, men den har observerats ner till 1400 meter vintertid och sommartid upp till 3300 meter. Födan är dåligt känd, men tros bestå av knoppar, frön, frukt och bär. Häckningssäsongen verkar vara från början av april till mitten av maj.^[5]

Status och hot

Denna art har en liten världspopulation på uppskattat maximalt 10.000 vuxna individer spridda i ett mycket fragmenterat utbredningsområde. Den minskar dessutom i antal på grund av jakt och skogsavverkning. Internationella naturvårdsunione IUCN kategoriserar därför arten som sårbar.^[1]

Namn

Fågelns vetenskapliga artnamn hedrar den engelske zoologen Edward Blyth (1810-1873).^[6]

Noter

1. ^ [a b c d] Birdlife International 2012 Tragopan blythii Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-02-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2015) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2015 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-02-11
4. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
5. ^ McGowan, P.J.K. & Kirwan, G.M. (2018). Blyth's Tragopan (Tragopan blythii). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/53478 18 december 2018).
6. ^ Jobling, J. A. (2016). Key to Scientific Names in Ornithology. Ur del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.) (2016). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. Hämtad från www.hbw.com.

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör gråbukig tragopan.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Tragopan blythii.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

Tragopan blythii là một loài chim trong họ Phasianidae.^[2] Tên gọi gà lôi Blyth là để tưởng nhớ Edward Blyth (1810-1873), nhà động vật học tiếng Anh và người phụ trách Bảo tàng Hội Bengal châu Á.

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Gà lôi Blyth tại Wikispecies

Bài viết Bộ Gà này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

• 1 Описание
• 2 Распространение
• 3 Примечания
• 4 Литература
• 5 Ссылки

灰腹角雉（學名Tragopan blythii），别名寿鸡、灰斑角雉，是产于印度东北部、不丹、缅甸北部以及中国云南西北和西藏东南部的一种角雉，食物主要是树叶、浆果、种子以及昆虫。牠們也是那加兰邦邦鳥。

參考

• Tragopan blythii. IUCN Red List of Threatened Species 2006. International Union for Conservation of Nature. 2004.

ミヤマジュケイ（Tragopan blythii）、キジ目キジ科ジュケイ属に分類される鳥類。別名ハイバラジュケイ。

分布[編集]

• T. b. blythii

インド（ナガランド州）、ミャンマー西部

• T. b. molesworthi

インド（アッサム州北部）、中華人民共和国（チベット自治区南部）、ブータン

形態[編集]

全長オス65-70cm、メス58cm。翼長オス26-26.5cm、メス23-24.5cm。体重オス1.9kg、メス1-1.5kg。

卵は長径5.9cm、短径4.4cm。

オスは頭部や頸部は、胸部は赤い羽毛で被われ、頭頂や耳孔を被う羽毛（耳羽）は黒い。背は褐色の羽毛で被われ、赤褐色や白の斑紋が点在する。腹部は灰色の羽毛で被われ、白い斑紋が入る。眼の周辺や頬に羽毛がなく黄色や淡黄色の皮膚が露出する。喉に外縁が青の黄色い肉垂れがある。メスは全身が暗褐色の羽毛で被われ、アルファベットの「V」字状の白い斑紋が点在する。

生態[編集]

標高1,800-3,600mにある下生えに草やスズタケが密生した常緑広葉樹林に生息する。

食性は雑食で、植物の葉、根、花、果実、種子、昆虫、クモなどを食べる。

繁殖形態は卵生。4-5月に地表から1.8-6mにある木の枝や瘤の上に木の枝や草などを組み合わせた巣を作り、1回に2-4個の卵を産む。抱卵期間は28日。

関連項目[編集]

• ジュケイ属

参考文献[編集]

• 小原秀雄・浦本昌紀・太田英利・松井正文編著 『動物世界遺産 レッド・データ・アニマルズ4 インド、インドシナ』、講談社、2000年、175頁。
• 黒田長久、森岡弘之監修 『世界の動物 分類と飼育10-I (キジ目)』、東京動物園協会、1987年、99、175頁。

外部リンク[編集]

• CITES homepage
  • Appendices I, II and III
• The IUCN Red List of Threatened Species
  • BirdLife International 2008. Tragopan blythii. In: IUCN 2009. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2009.2.