nimet breadcrumb-navigoinnissa
Lesser scaup are important members of North American wetland ecosystems. They are also hunted during migration.
Positive Impacts: food ; body parts are source of valuable material
Lesser scaup are reliant on wetland habitats for foraging and breeding. They are found throughout the year on semi-permanent or seasonal wetlands with emergent vegetation (such as cattails, Typhus, or bulrushes, Scirpus) or submergent vegetation (pondweed, Potamogeton, water milfoil, Myriophyllum spicatum, hornwort, Ceratophyllum demersum, or muskgrass, Chara). They are most abundant in ponds with high amphipod abundance and intact wetland margins. They are found in freshwater or slightly brackish wetland areas, including ponds, lakes, river impoundments, and coastal bays. Preferred wetlands are fairly shallow. Lesser scaup nest in wetland meadow or grassland areas near ponds.
Habitat Regions: temperate ; freshwater
Terrestrial Biomes: savanna or grassland
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams; temporary pools; coastal ; brackish water
Wetlands: marsh ; bog
Other Habitat Features: estuarine
Most mortality occurs within the first few weeks of hatching as a result of predation and cold stress. Ducklings that are hatched from larger eggs and later in the season have higher survival rates, so nutrient reserves influence survival. Lesser scaup seem to have a flexible reproductive strategy that allows them to take advantage of temporally variable resources to maximize reproductive success. The maximum recorded lifespan in the wild is 18 years, 4 months. Annual mortality estimates range from 32 to 71%.
Range lifespan
Status: wild: 18.33 (high) years.
Lesser scaup are medium-sized diving ducks. Males are slightly larger than females: from 40.4 to 45.1 cm in males and 39.1 to 43.4 cm in females, and from 700 to 1200 g in males and 600 to 1100 g in females. Males and females have different plumage patterns throughout most of the year. Males in breeding plumage (August to the following June) have a blue bill, purplish-black head, breast, neck, tail, and vent. The sides and belly are white and the back is white with grey flecking. Females are chocolate brown, with lighter sides, a rufous head, and a white patch at the base of their dark grey bill. In all birds the secondary feathers are white at the end, resulting in a white wing stripe on the trailing edge of the upper wing surface. Iris color varies with sex and age. Irises are grayish in hatchlings, become yellow-green in juvenile males, and then deep yellow in adult males. Iris color in females stays a brownish color.
Lesser scaup are difficult to distinguish from their close relatives, greater scaup (Aythya marila), especially at a distance. There is no documented geographic variation and no subspecies described.
Range mass: 600 to 1200 g.
Range length: 39.1 to 45.1 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger; sexes colored or patterned differently; male more colorful
Ducklings that are attacked by predators try to stay together and females will try to protect their young, but often their defenses aren't sufficient. Females try to keep their young near the cover of vegetation and the cryptic coloration of ducklings may help to protect them. Adults may feign death when taken by large predators. Most predation is on eggs and hatchlings. Eggs are taken by American mink, raccoons, red foxes, American crows, ring-billed gulls, California gulls, common ravens, and American badgers. Ducklings are taken by many of the same predators, as well as black-billed magpies, great horned owls, black-crowned night herons, Swainson's hawks, American coots, and Arctic loons. Adults are taken by the terrestrial predators mentioned, along with striped skunks and coyotes, when on the nest. Adults are also taken by snapping turtles, red-tailed hawks, peregrine falcons, snowy owls and bald eagles.
Ducklings that are attacked by predators try to stay together and females will try to protect their young. Females try to keep their young near the cover of plants and the dull brown feathers of ducklings may help to protect them. Adults may pretend to be dead when attacked by large predators. Most predation is on eggs and hatchlings. Eggs are taken by American mink, raccoons, red foxes, American crows, ring-billed gulls, California gulls, common ravens, and American badgers. Ducklings are taken by many of the same predators, as well as black-billed magpies, great horned owls, black-crowned night herons, Swainson's hawks, American coots, and Arctic loons. Adults are taken by the other mammal predators mentioned and striped skunks and coyotes when they are on the nest. Adults are also taken by snapping turtles, red-tailed hawks, peregrine falcons, snowy owls and bald eagles.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Lesser scaup are an American species of diving duck. They breed in interior boreal forests and parklands of Alaska and Canada and into the United States in North and South Dakota, Montana, Wyoming, northeastern Washington, and the Klamath region of southern Oregon and northeastern California. In winter they are found in appropriate habitat in the Pacific coastal states, the southern states, including Colorado, the southeast, Florida, and along the Atlantic coast to Massachusetts. They are also found in the southern Great Lakes region and Ohio and Mississippi river drainages. Lesser scaup also winter throughout Mexico and Central America, the Antilles, and the Hawaiian Islands. Occasional birds are seen in winter in the western Palearctic, Greenland, British Isles, Canary Islands, and the Netherlands.
Biogeographic Regions: nearctic (Native ); neotropical (Native )
Lesser scaup adults and young eat insects, crustaceans, and mollusks. They sometimes also take the seeds of aquatic plants, such as yellow pond lily (Nuphar). They forage in shallow, open water by diving. They dive at an angle and surface a few meters from where they dived. They mostly eat prey underwater, but will bring larger prey to the surface to handle it there. Diet varies with the seasonal availability of food and regionally. In breeding lakes amphipods are especially important in the diet. Midges (Chironomidae) and leeches (Hirudinea) are also important in northern lakes. Mollusks and plant seeds become more important at other times of the year and fish and their eggs are taken opportunistically. Seeds become more important in the diet in fall.
Animal Foods: fish; eggs; insects; mollusks; terrestrial worms; aquatic crustaceans
Plant Foods: seeds, grains, and nuts
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Eats non-insect arthropods, Molluscivore , Vermivore)
Lesser scaup are important predators of aquatic invertebrates in northern boreal lakes. Eggs and hatchlings are taken by a wide range of terrestrial, avian, and aquatic predators. They are susceptible to a range of diseases and parasites. Recorded diseases include avian influenza A, avian cholera (Pasteurella multocida), avian botulism, and aspergillosis (Aspergillus fumigatus). Lesser scaup host a number of scaup specific helminth parasites, including, including gizzard worms (Streptocara crassicauda). Other parasites include renal coccidia (Eimeria species), blood parasites (Leucocytozoon simondi and Haemoproteus nettionis), and g.Sarcocystis> species. Leeches (Theromyzon rude) are often found on the nasal membranes of lesser scaup.
Lesser scaup nests are parasitized by other lesser scaup as well as by other ducks, including redheads, gadwall, white-winged scoters, ruddy ducks, canvasbacks, and red-breasted mergansers. Lesser scaup also parasitize the nests of other ducks, including gadwall, orthern shovelers, redheads, white-winged scoters, and canvasbacks.
Commensal/Parasitic Species:
There are no known adverse effects of lesser scaup on humans.
Lesser scaup are considered least concern by the IUCN because of their large population sizes and geographic range. They are one of the most abundant duck species in North America. However, regional population declines have been documented and some populations may be susceptible to habitat degradation (such as wetland destruction) and pollution. High levels of selenium have been detected in the livers of lesser scaup in the Great Lakes region, but not in other regions where research has been conducted to date. Research on female body condition just prior to egg laying in North America suggests that nutrient stress is resulting in lower reproductive success in North America.
US Migratory Bird Act: protected
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Lesser scaup use a set of visual displays, sometimes accompanied by vocalizations, during courtship. The most common display is called the "cough" because they give a short "whew" sound while they flick their wings and tail. Males also use a head-throw and kinked-neck display to attract females. Lesser scaup are fairly quiet animals. Males give a soft call during courtship and a whistle during mating displays that accompanies their visual display. Females also make a soft "arrr" sound during courtship, which signals her interest in a particular male. Females make a "purrrr" call that is directed towards predators and is also used to attract the help of their male mates when they are flying from the nest to a pond. Males then keep other males away that might harass the female.
Communication Channels: visual ; acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Lesser scaup are most closely related to greater scaup (Aythya marila), which are a primarily coastal, maritime species.
Lesser scaup are monogamous. Mate-switching is common during the breeding season. Pairs are formed during late spring migration and last only until the females have been incubating the eggs for some time. Forced extra-pair copulations are common.
Mating System: monogamous
Lesser scaup are one of the latest nesting ducks in North America. Most individuals arrive on breeding grounds by May and nesting and egg-laying activity peaks in June. Nesting is highly synchronous across large geographic areas. Females and males start the nest as a scrape in a grassy area, gradually adding grasses and feathers to form a bowl throughout incubation. Females lay from 6 to 14 pale, greenish eggs in a clutch. They lay 1 egg per day until the clutch is complete and begin incubating a day or two before the final egg is laid. Some females lay eggs in the nests of other females. Larger clutches are found in southern populations than in northern populations. Males abandon their female mates on the nest in mid to late June, about mid-way through incubation, which lasts 21 to 27 days. Lesser scaup ducklings that hatch from larger eggs and later in the season have higher survival rates than others. It is thought that lesser scaup breed later in the season than other North American ducks in order to take best advantage of amphipod prey abundance, which increases later in the season. Young can fly 47 to 61 days after hatching. Males and females can breed in the first year after hatching, although breeding may be delayed in unfavorable years.
Breeding interval: Lesser scaup breed once yearly, they typically lay one clutch, but may attempt a replacement clutch if the first is destroyed early in the season.
Breeding season: Breeding occurs in May and June.
Range eggs per season: 6 to 14.
Average eggs per season: 8-10.
Range time to hatching: 21 to 27 days.
Range fledging age: 47 to 61 days.
Range time to independence: 2 to 5 weeks.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 1 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 1 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; oviparous
Only females incubate the eggs and care for the young after hatching. Males abandon females during the incubation phase. Young are precocial at hatching and can feed themselves. Females lead their brood away from the nest within a day of hatching. Young feed from the water surface initially, but feed by diving by 2 weeks old. Females attend their brood for 2 to 5 weeks after hatching, often abandoning them before they begin to fly.
Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Protecting: Female)
When floating far out on the water, it can be difficult to separate the Lesser Scaup (16 1/2 inches) from its relative, the Greater Scaup (Aythya marila) (18 inches). Males of both species are medium-sized ducks with dark heads and chests, light backs and flanks, and dark tails. A closer look reveals that the Lesser Scaup has a peaked, purple-tinged head and light gray flanks (as opposed to the Greater Scaup, which has a flat-topped, green-tinged head and white flanks). The females of both species (both dark brown) are also difficult to separate, although the female Lesser Scaup tends to be slightly darker brown than the female of the other species. Both species also have blue bills, earning them the nickname “bluebill” with duck hunters. The Lesser Scaup breeds across much of western Canada and Alaska, with smaller breeding populations in the northern Great Plains, in northern portions of the Rocky Mountains, and in the Great Lakes region. Most Lesser Scaups migrate south in winter, when they may be found along the Pacific and Atlantic coasts of the U.S., in the Ohio River Valley, in the interior south and southwest, and south to Mexico, Central America, and the Caribbean. Lesser Scaup are also known to winter in Hawaii. Lesser Scaups breed on fresh or slightly brackish wetlands with marsh grasses. In winter, they may be found in large numbers on large lakes, bays, and reservoirs. Although they may be found in saltwater in winter, Lesser Scaup are somewhat less likely to be seen on the open ocean than the Greater Scaup. This species’ diet primarily consists of invertebrates, such as crustaceans, mollusks, and insects when available. One of several species of “diving ducks” in North America, Lesser Scaups may be observed submerging themselves to feed on invertebrates in the water or on the bottom. In winter, they may also be observed in flocks of many hundreds or thousands of birds on large bodies of water. This species is primarily active during the day.
When floating far out on the water, it can be difficult to separate the Lesser Scaup (16 1/2 inches) from its relative, the Greater Scaup (Aythya marila) (18 inches). Males of both species are medium-sized ducks with dark heads and chests, light backs and flanks, and dark tails. A closer look reveals that the Lesser Scaup has a peaked, purple-tinged head and light gray flanks (as opposed to the Greater Scaup, which has a flat-topped, green-tinged head and white flanks). The females of both species (both dark brown) are also difficult to separate, although the female Lesser Scaup tends to be slightly darker brown than the female of the other species. Both species also have blue bills, earning them the nickname “bluebill” with duck hunters. The Lesser Scaup breeds across much of western Canada and Alaska, with smaller breeding populations in the northern Great Plains, in northern portions of the Rocky Mountains, and in the Great Lakes region. Most Lesser Scaups migrate south in winter, when they may be found along the Pacific and Atlantic coasts of the U.S., in the Ohio River Valley, in the interior south and southwest, and south to Mexico, Central America, and the Caribbean. Lesser Scaup are also known to winter in Hawaii. Lesser Scaups breed on fresh or slightly brackish wetlands with marsh grasses. In winter, they may be found in large numbers on large lakes, bays, and reservoirs. Although they may be found in saltwater in winter, Lesser Scaup are somewhat less likely to be seen on the open ocean than the Greater Scaup. This species’ diet primarily consists of invertebrates, such as crustaceans, mollusks, and insects when available. One of several species of “diving ducks” in North America, Lesser Scaups may be observed submerging themselves to feed on invertebrates in the water or on the bottom. In winter, they may also be observed in flocks of many hundreds or thousands of birds on large bodies of water. This species is primarily active during the day.
Distribucion General: Se reproduce desde la parte central de Alaska y de Canadá hasta el noroeste y la parte central de E.U.A. Invierna hasta el norte de Suramérica, Antillas y Hawaii.
El morell petit (Aythya affinis) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita en època de cria aiguamolls i rius des del centre d'Alaska, cap al sud, a través de la meitat occidental de Canadà fins al nord-oest dels Estats Units. En hivern es mouen cap al sud, habitant llacs, aiguamolls i zones costaneres de l'oest i sud dels Estats Units, Mèxic, Antilles i Amèrica Central fins a Panamà.
El morell petit (Aythya affinis) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita en època de cria aiguamolls i rius des del centre d'Alaska, cap al sud, a través de la meitat occidental de Canadà fins al nord-oest dels Estats Units. En hivern es mouen cap al sud, habitant llacs, aiguamolls i zones costaneres de l'oest i sud dels Estats Units, Mèxic, Antilles i Amèrica Central fins a Panamà.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden benddu fechan (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid penddu bychain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aythya affinis; yr enw Saesneg arno yw Lesser scaup. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1] Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. affinis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America ac Ewrop.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Mae'r hwyaden benddu fechan yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch dof Cygnus olor Alarch y Gogledd Cygnus cygnus
.jpg)
.jpg)
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden benddu fechan (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid penddu bychain) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Aythya affinis; yr enw Saesneg arno yw Lesser scaup. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes. Dyma aderyn sydd i'w gael yng ngwledydd Prydain ac mae i'w ganfod yng Nghymru.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn A. affinis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yng Ngogledd America ac Ewrop.
Caiff ei fagu er mwyn ei hela.
Lille bjergand (latin: Aythya affinis) er en dykand, der lever i Alaska, Canada og det nordvestlige USA.
D'Aythya affinis ass e Vull aus der Gattung Aythya an der Famill vun den Intevullen (Anatidae). Se liewen an Nord- an a Südamerika, vu Kanada bis Venezuela.[1]
De Vull ass 38 bis 48 cm laang (am Duerchschnëtt 42–43 cm) an huet eng Fligelspanwäit vu 68 bis 79 cm. D'Gewiicht ass 454–1.089 g.[2] D'Weibche leet 9–26 Eeër.[3]
D'Aythya affinis ass e Vull aus der Gattung Aythya an der Famill vun den Intevullen (Anatidae). Se liewen an Nord- an a Südamerika, vu Kanada bis Venezuela.
De Vull ass 38 bis 48 cm laang (am Duerchschnëtt 42–43 cm) an huet eng Fligelspanwäit vu 68 bis 79 cm. D'Gewiicht ass 454–1.089 g. D'Weibche leet 9–26 Eeër.
Pikkulabasotku (Aythya affinis) on lindu. Se tavattih Suomes ezmäzen kerran vuvvel 2004.
La Malgranda rokanaso (Aythya affinis) estas malgranda birdospecio de la grupo de la merganasoj el Nordameriko kiu migras suden tiom for kiom ĝis Centrameriko en vintro. Ĝi estas komune konata alternative kiel Malgranda blubekulo aŭ kiel Larĝabekulo pro sia distinga blua beko.[1] Ĝi estas ŝajne tre proksima parenco de la Granda rokanaso aŭ "blubekulo" (A. marila) el Holarkto , kun kiu ĝi formas superspecion.[2]
Plenkreskulo estas 38 – 48 cm longa, 41.7 – 43 cm averaĝe. Tiu specio povas pezi 454 – 1089 g; fakte maskloj pezas 820 g averaĝe kaj inoj rimarkinde malpli, je 730 g averaĝe.[3] Flugillongo (ne enverguro) estas ĉirkaŭ 20 cm ĉe maskloj kaj ĉirkaŭ 19 cm ĉe inoj; la tarso estas ĉirkaŭ 3.6 – 3.8 cm longa, kaj la beko estas 3.6 – 4.3 cm.[4] La enverguro estas 68 – 78 cm.[3]
Temas pri specio kun markata seksa duformismo. Maskla plenkreskulo havas nigran, brilan kapon kaj malgrandan tufon super nuko, nigran bruston, blankecgrizacan dorson kaj flugilojn kun pli malhela vermikulado kaj nigrajn eksterajn kaj grizecbrunajn unuarangajn flugoplumojn. La subaj partoj estas blankaj kun iome da oliveca koloro ĉe vermikulado ĉe flankoj, kaj flugoplumoj kaj vostokovriloj estas nigraj. Ina plenkreskulo havas blankan bendon ĉirkaŭ la bazo de la beko, ofte pli helan orelareon, kaj estas krome ĝenerale malhebruna supre, nuance al blanka en meza ventro. Masklo en eklipsa plumaro aspektas simila, sed kun tre malhelaj kapo kaj brusto, malmulte aŭ nenio blanka en kapo kaj kutime iome da grizeca vermikulado en flugiloj. Nematuruloj similas al inoj, sed estas pli senkoloraj kaj apenaŭ havas blankon ĉe la bekobazo. Ambaŭ seksoj havas blankajn duarangajn flugoplumojn, bluecgrizan bekon kun nigra "ungo" ĉe la pinto kaj grizajn piedojn; la maskloj havas brilflavajn irisojn, dum tiuj de inoj estas oranĝaj aŭ sukcenokoloraj kaj tiuj de nematuruloj estas brunaj. La lanugo de la anasidoj aspektas multe kiel tiuj de la rilataj specioj, kun malhebrunaj supraj partoj kaj palaj sablokoloraj subaj partoj, mentono, superokulo kaj nigraj punktoj.[4]
Tiuj birdoj ne estas tre voĉemaj, almenaŭ kompare al plaŭdanasoj. Inoj elsendas akran alvokon; dum pariĝado la maskloj produktas mildajn fajfojn. La inoj voĉas plej ofte ol tiuj de la Granda rokanaso – ĉefe dumflugo – sed ties alvoko estas pli febla, gorĝeca brrtt, brrtt.[5]
Malgranda rokanaso maskla dum reprodukta plumaro. Notu tipan kapoformon; purpura nuanco videbla ĉe kolo.
Granda rokanaso maskla ĉe reprodukta plumaro. Notu tipan kapoformon; verda nuanco videbla ĉe kolo.
Malgranda rokanaso ina. Notu sukcenokoloran irison.
Granda rokanaso ina. Notu brilflavan irison.
Malgrandaj rokanasoj estas ofte malfacile distingeblaj el la Granda rokanaso kiam rekta komparo ne eblas, sed en Nordameriko granda anasaro de rokanasoj ofte havas ambaŭ speciojn. Inoj, junuloj kaj maskloj en eklipsa plumaro estas malfacile identigeblaj; estas konsiderinda koincido laŭlonge inter ambaŭ specioj, sed la Grandaj rokanasoj estas kutime rimarkinde pli fortikaj. Inoj kaj nematuruloj de Malgranda rokanaso tendencas havi malpli blankon ĉirkaŭ la beko, sed ankaŭ tio varias konsiderinde inter individuaj birdoj. La beko povas helpi; ĉe Malgranda rokanaso ĝi havas pli fortan kurbon ĉe supra bordo ol ĉe la Granda rokanaso, rezulte en fora parto kiu aspektas iom ebena kaj larĝa ĉe la Malgranda rokanaso – kaj de tie la alternativa nomo "larĝabekulo". Se la birdoj flugas, la plej fidinda signalo estas la blankaj duarangaj, dum ĉe la Granda rokanaso blanko etendas ankaŭ al la unuarangaj, for al flugilplintoj.[4]
La inoj de la Malgranda rokanaso montras la karakteran pli malhelan irison (brilflava ĉe ambaŭ seksoj de Granda rokanaso) je proksima distanco. La maskloj de Malgranda rokanaso en reprodukta plumaro estas rekoneblaj pro purpura anstataŭ verda nuanco en kapo kaj pli malhela dorso. Sed tio estas netute fidinda ĉar ĝi varias laŭ la helaj kondiĉoj, kaj tiuj birdoj estas ofte tro for el la observanto por vidi iun ajn nuancon. La plej bona trajto – se la unuarangaj flugoplumoj ne estas videblaj – estas la kapoformo ĉe la masklo de Granda rokanaso, la frunto estas kutime tre fortika, dum la nuko prezentas mildan neprofundan kurbon kaj povas aspekti preskaŭ rekte dekliva. La masklo de Malgranda rokanaso prezentas la malan formon, kun malpli fortika frunto kaj nuko kiu aspektas pli forte kurba aŭ eĉ angula pro la malgranda kresto. Kiam la birdoj levas siajn kapojn, tiuj diferencoj estas pli facile kontroleblaj, kaj post observi ambaŭ speciojn en rekta komparo, ili kutime estas pli facile rekoneblaj. Fakte, ĉe reprodukta plumaro la masklo de Malgranda rokanaso povus aspekti identa laŭ formo kaj grando al masklo de la Kolumanaso (A. collaris); la nigraj dorso kaj flugiloj de tiu specio estas malfacile konfuzeblaj kun la helaj de la maskloj de Malgranda rokanaso.[4]
Ĉefe kaze de vagantaj birdoj en Eŭropo, la identigo estas komplika el hibridoj kun similaspektaj specioj Aythya. Escepte ĉe hibridoj inter ambaŭ specioj de rokanasoj, la plej fidinda marko estas la negra bekopinto de hibridoj, dum ĉe la rokanasoj nur la plej pinta pinto ("ungo") de la beko. Tio estas rekonebla eĉ je konsiderinda distanco, ĉar la rokanasaj bekoj aspektas uniforme grizaj eldistance, dum tiuj de hibridoj aspektas dukoloraj.
Eŭropaj hibridoj tipe implicas la Tufanason (A. fuligula), kio produktas idaron kiu havas malgrandan nukokreston malkiel iu ajn eŭropa specio Aythya. Inaj kaj nematuraj hibridoj tipe ne havas la blankan bekobazon, escepte ĉe tiuj inter la Malgranda rokanaso kaj la Kolumanaso, kie blanko etendas al la okulregiono. Sed ĉefe ĉe junuloj, la dukolora beko de hibridoj estas plej diagnoza.
Hibridaj kombinoj konataj el naturo kiuj similas al la Malgranda rokanaso estas la jenaj:
Teorie ĉiu specio de Aythya kapablas produkti eventualajn fekundajn hibridojn kun iu ajn, kvankam pro siaj diferencaj teritorioj kaj kutimaraj eroj fare dum pariĝado plej el tiuj hibridoj estas konataj nur el birdoj tenitaj en kaptiveco sen samspeciaj partneroj.[6]
Ties reprodukta habitato estas internaj lagetoj kaj marĉoj en tundro el Alasko tra okcidenta Kanado al okcidenta Montano; kelkaj reproduktiĝas oriente de Golfo James kaj de la Grandaj Lagoj. Rimarkindaj reproduktaj koncentroj, kun pli da duonmiliono da birdoj sezonpinte, povas esti trovataj en Alasko, en la arbaroj ĉe la valo de la rivero McKenzie kaj ĉe la humidejoj de Old Crow Flats. Tiuj birdoj migras suden (ĉefe tra la Migrovojoj Centra kaj de Misisipio) kiam la junuloj jam ekflugis kaj revenas fruprintempe, kutime alvenante al la reproduktejoj maje. La Malgranda rokanaso tipe veturas laŭ aroj de 25-50 birdoj kaj vintrumas ĉefe ĉe lagoj, riveroj kaj ŝirmaj marbordaj lagunoj kaj golfoj el la limo inter Usono kaj Kanado al norda Kolombio, inklude Centramerikon, Karibion kaj Bermudon. Vintrantaj Malgrandaj rokanasoj tipe troviĝas en nesalaj aŭ iomete salecaj habitatoj kaj malkiel la Granda rokanaso rare estas vidataj ĉemare kiam disponeblas nefrosta fluantakva habitato. Ili povas eĉ pasi vintron ĉe lagoj en parkoj, se ili ne estas ĝenataj, kaj ili loĝas eĉ en malgrandaj insuloj de Karibo kiaj Granda Kajmano. Miloj vintras ĉiujare ĉe la lagunoj Topolobampo en Meksiko, kaj eĉ en la plej suda ĉefa vintrejo – nome Ciénaga Grande de Santa Marta en Kolombio – centoj da birdoj povas esti vidataj. En Centrameriko estas aroj el julio antaŭen, sed vere nombraj nur post septembro. Ili moviĝas norden denove en aprilo kaj majo. En pleja sudoriento kaj sudokcidento de la reprodukta teritorio – la regiono de la Roka Montaro ĉe nordokcidenta Usono kaj sudo de Grandaj Lagoj – la Malgranda rokanaso estas la tutan jaron; ne klaras ĉu la reproduktantaj birdoj estas anstataŭataj de migrantoj el fora nordo vintre, aŭ ĉu la lokaj populacioj ne migras, aŭ ĉu ambaŭ lokaj kaj migrantaj birdoj troviĝas tie vintre.[7]
Ili estas rare – sed ŝajne pliiĝe ofte - vidataj kiel vagantoj en okcidenta Eŭropo. La unua dokumentata registro en Britio estis unuavintra masklo ĉe Chasewater, Staffordshire en 1987[8] sed je 2006, ĉirkaŭ 60 estis jam vidataj, kun averaĝo de 2 jare. Britaj registroj venas tipe el la nordaj partoj de la lando. Vagantaj Malgrandaj rokanasoj estis vidataj ankaŭ en Havajo, Japanio, eble Ĉinio, kaj – unuafoje la 18an de januaro 2000 - en Marianoj, same kiel ĉe Ekvadoro, Surinamo, Trinidado kaj Venezuelo (vintre), kaj Gronlando (somere).[9]
La Malgranda rokanaso manĝas ĉefe per plukado tra kota fundo, kutime post plonĝado kaj naĝado subakve, foje per plaŭdado sen plonĝado. Ili manĝas ĉefe moluskojn kiaj mituloj kaj pektenoj, same kiel semoj kaj aliaj partoj de akvaj plantoj kiaj Ciperacoj, Ruppia cirrhosa, Vallisneria americana aŭ natura rizo nome Zizania. Vintre, sed ankaŭ somere sed malpli, aliaj akvaj animaloj - krustuloj, insektoj kaj ties larvoj kaj malgrandaj fiŝoj- formas gravan parton de sia dieto. Oni informis ke kaj la Malgranda rokanaso kaj la Granda rokanaso estis ŝanĝintaj siajn tradiciajn migrovojojn por profiti la ekziston de la Zebra mitulo (Dreissena polymorpha) en la Lago Erie, kiu estis hazarde enmetita en la 1980-aj jaroj kaj multobliĝis enorme. Tio povas iĝi risko al tiuj birdoj ĉar zebraj mituloj estas efikaj filtromanĝuloj kaj tiele ili akumulas kontraŭmediajn poluantojn rapide.[10]
Ili nestumas en ŝirma loko surgrunde ĉe akvo, kutime inter densa vegetaĵaro kiaj Ciperacoj, foje en malgrandaj izolaj grupoj kaj ne rare ĉe kolonioj de mevoj aŭ ŝternoj; kelkaj inoj povas ovodemeti en ununura nesto. La maskloj celas inojn jam en vintrejoj; paroj formiĝas mallonge antaŭ kaj dum la printempa migrado. Kiam komencas nestumado, maskloj ariĝas dum okazas ilia plumoŝanĝado al eklipsa plumaro, lasante la taskon de kovado kaj idozorgado nur al inoj.[6]
La nesto estas neprofunda depresio skrapita surgrunde kaj kovrita el plantoj kaj iome da lanugo. Reproduktado komencas en majo, sed plej birdoj nestumas nur en junio, pli malfrue ol kutime ĉe nordamerikaj akvobirdoj. La ino demetas ĉirkaŭ 9-11 ovojn averaĝe; sed ĝis 26 ovojn oni trovis en ununura nesto, sed tiaj altaj nombroj certe venas el pli da unu ino. La kovado estas farata nur de la ino kaj daŭras ĉirkaŭ 3 semajnojn. La ekflugo de junuloj okazas ĉirkaŭ 45–50 tagojn post eloviĝo kaj tuj poste la birdoj migras al vintrejoj jam. La Malgranda rokanasoj iĝas sekse maturaj en sia unua aŭ dua somero. La plej aĝa konata individuo atingis aĝon de ĉirkaŭ 18 jaroj.[11]
Antaŭ la komenco de la populacia malpliiĝo (vidu sube), ĉirkaŭ 57% el la nestoj de Malgranda rokanaso malsukcesis ĉiun reproduktan sezonon ĉar la ino estis mortigata aŭ ĉar la ovoj estis manĝigataj aŭ detruitaj. La averaĝa idokvanto de nestoj kie sukcesa eloviĝo okazis estis 8.33 idoj.[12]
Kvankam la Malgranda rokanaso havas la plej grandan populacion el ĉiu ajn specio de merganasoj en Nordameriko, ties populacio estis konstante malpliiĝanta el la mezo de la 1980-aj jaroj, kaj atingis plejan subpunkton en la komenco de la 20a jarcento. Dum reproduktaj birdenketoj la Malgranda rokanaso kaj la Granda rokanaso estas kalkulataj kune pro maleblo identigi la speciojn senerale kiam implicas grandajn nombrojn de birdoj. Oni supozas, ke la Malgranda rokanaso enhavas iom malpli da naŭ dekonoj de la rokanasa populacio de Nordameriko. En la 1970-aj jaroj, la populacio de Malgranda rokanaso estis ĉirkaŭkalkulata je 6.9 milionoj da birdoj averaĝe; en la 1990-aj ili estis malpliiĝintaj al duono de tiu nombro, kaj fine de la 2000-aj jaroj oni ĉirkaŭkalkulis je 3 milionoj da individuoj aŭ malpli. Pro ampleksa reprodukta teritorio kaj la fakto ke la malpliiĝa indico, kvankam rimarkinda, ĝi ne estas ankoraŭ minacata rilate al la enormaj ĝeneralaj nombroj, la Malgranda rokanaso estis klasata kiel Specio Malplej Zorgiga fare de la IUCN. Pliiĝo de la malpliiĝo estos ligebla al rezulto en suprenlistado kiel Preskaŭ Minacata aŭ eĉ kiel kielvundebla statuso.[13]
La kaŭzoj por tiu akra, kvankam ne minaca, malpliiĝo restas nekonataj. Estas indikoj ke la reprodukta sukceso estas malpliiĝanta, sed kial tio okazas restas kaporompa. Unuflanke poluado kaj habitatodetruo, ĉefe ĉe vintrejaj regionoj, certe malpliiĝa ekde la komenco kaj mezo de la 20a jarcento. Aliflanke la mallarĝa epoko dum kiu la Malgranda rokanaso reproduktiĝas kaj idozorgadas povas esti ligata al specifaj ekologiaj kondiĉoj - kiaj abundo de ŝlosilaj manĝeroj – kiuj ŝanĝis pro tutmonda varmigo, sen kio la anasoj povus kapabli adaptiĝi. Tiurilate estas alternative aŭ aldone ebla ke la Granda rokanaso, kiu povus esti pliiĝanta en nombroj, estus metanta la Malgrandan rokanason sub pliiĝanta akra konkurenco.[14]
Tamen ŝajnas ke la Granda rokanaso manĝas pli grandajn manĝerojn averaĝe,[15] kaj la specioj estas simpatriaj en parto de ties teritorioj kaj supozeble estis dum jarmiloj sen problemoj pro konkurenco. La sperto de la pasinto same kiel la reprodukta indico – eĉ se malpliiĝantas - sugestas ke ĉasado ne havas ĉefan efikon sur la populacioj de Malgranda rokanaso ĝis nune. Krome la reproduktaj habitatoj estas ĉefe en regionoj malmulte uzataj de homoj; ankaŭ habitatodetruo ĉe la reproduktejoj ne estas konsiderata problemiga.[12]
La Malgranda rokanaso (Aythya affinis) estas malgranda birdospecio de la grupo de la merganasoj el Nordameriko kiu migras suden tiom for kiom ĝis Centrameriko en vintro. Ĝi estas komune konata alternative kiel Malgranda blubekulo aŭ kiel Larĝabekulo pro sia distinga blua beko. Ĝi estas ŝajne tre proksima parenco de la Granda rokanaso aŭ "blubekulo" (A. marila) el Holarkto , kun kiu ĝi formas superspecion.
Murgilari txikia (Aythya affinis) Anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Espeziea Ipar Amerikan du jatorria eta neguan hegoaldera migratzen da[1].
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Murgilari txikia (Aythya affinis) Anatidae familiaren ahate ez-domestikoa da.
Espeziea Ipar Amerikan du jatorria eta neguan hegoaldera migratzen da.
Pikkulapasotka (Aythya affinis) on pieni, kokonaan sukeltava pohjoisamerikkalainen sorsalintu, joka joskus harhautuu Eurooppaan. Se on havaittu ensimmäisen kerran Suomessa vuonna 2004.[2]
Pikkulapasotkan erottaminen lapasotkasta on vaikeaa. Tärkeimmät erot ovat pään ja nokan muoto: lapasotkan pää on korkein silmän kohdalta, pikkulapasotkan korkein kohta on silmän takana.[3] Yksi erottava tekijä on linnun pituus: pikkulapasotka on vain 38-45 cm pitkä, kun lapasotka on 40–51 cm. Molemmille mainitaan siipien kärkiväliksi 75 cm ja painoksi noin 700 grammaa.
Myös pään kiilto auttaa joskus lajin tunnistamisessa: pikkulapasotkan punasävyä vastaa lapasotkan vihreä sävy. Koiraalla on hyvin tumma kaula ja pää, joka kiiltää hyvässä valossa punertavansävyisenä, valkea vatsa sekä harmaa selkä. Lisäksi sillä on sininen nokka ja keltaiset silmät. Naaras muistuttaa enemmän tukkasotkaa, mutta nokan tyvessä on usein enemmän valkeaa, poskella selvempää vaaleaa kuviointia ja selässä harmaa "huurteinen" väritys.
Pikkusotkan pesimäaluetta ovat järvet ja suolammet Alaskassa ja Kanadan länsiosissa. Laji muuttaa talveksi avoimen Tyynenmeren tuntumaan aina Keski- ja Etelä-Amerikkaan asti.
Pikkulapasotka pesii maassa lähellä rantaa, joskus harvoissa yhdyskunnissa. Munia on tavallisesti 8–11 kappaletta.
Pikkulapasotkan ravintoa ovat pohjasta kalastetut nilviäiset ja vesikasvit.
Pikkulapasotka (Aythya affinis) on pieni, kokonaan sukeltava pohjoisamerikkalainen sorsalintu, joka joskus harhautuu Eurooppaan. Se on havaittu ensimmäisen kerran Suomessa vuonna 2004.
O pato bóla ou parrulo bóla[1] (Aythya affinis) é un paxaro anseriforme da familia dos anátidos.
Presenta un marcado dimorfismo sexual que se aprecia non só na coloración da plumaxe, senón tamén no seu talle e peso. Os adultos miden entre 38 e 48 cm de lonxitude (de 42 a 43 cm de media). As femias pesan de media uns 730 gramos, mentres que os machos van dende o 790 até os 850 gramos (820 de media).
Cría en ríos e lagos de Alasca, a metade occidental de Canadá e o noroeste dos Estados Unidos. Durante o inverno móvese cara o sur, ocupando lagos e zonas costeiras do oeste e sur dos Estados Unidos, México, o Caribe e América Central até Panamá.
Macho e femia xuntos.
Aythya affinis femia.
Aythya affinis macho.
O pato bóla ou parrulo bóla (Aythya affinis) é un paxaro anseriforme da familia dos anátidos.
Mala crnika (lat. Aythya affinis) je mala sjevernoamerička patka ronilica koja zimi seli prema jugu sve do Srednje Amerike. Navodno je vrlo blizak srodnik patki crniki, s kojom tvori supervrstu[1]. 1838. opisao ju je Thomas Campbell Eyton, engleski prirodoslovac. Jako je popularna u SAD-u i Kanadi za lov i streljaštvo. 1988. lov ove patke ograničen je zakonom.
Odrasle jedinke su 38-48 cm duge, u prosjeku 42-43 cm. Mužjak je težak 790-850 grama, ili 820 grama u prosjeku, dok su ženke nešto manje i pritom im je težina manja, 730 grama u prosjeku. Dužina krila kod mužjaka i ženki je skoro isti, oko 19-20 cm. Kljun je dug 3.6-4.3 cm.
Kod mužjaka glava, vrat, gornji dio leđa i prsa su crne boje. Glava ima ljubičasti sjaj. Leđa su bijela, pokrivena tankom, crnom, valovitom crtom. Trbuh je bijele boje. Bokovi su bijeli, s tamnim, tankim prugama. Rep i dio ispod repa su crni. Kljun je tamnosive boje, s crnim vrhom. Noge i stopala su sivi. Šarenica je žuta.
Kod ženke oko kljuna nalazi se bijelo područje. Glava i vrat su tamnosmeđi, sa svjetlim pjegama. Leđa su također tamnosmeđa, s bijelim pjegama. Prsa su smeđa. Trbuh je bjelkast. Bokovi su smeđi. Rep je tamnosmeđe boje. Kljun je sličan onome kod mužjaka, samo je malo tuplji.
Pačići su slični ženkama.
Mala crnika ima jedan od najvećih raspona gniježdenja u Sjevernoj Americi, a najveći je u sjevernim šumama Kanade. Ova ptica gnijezdi se u jezerima, barama i močvarama. Preferira vlažna staništa s bujnom vegetacijom.
Gniježdenje počinje u svibnju. Ženka polaže 6-14 jaja. Gnijezdo se nalazi na zaštićenom području blizu vode. Često se događa da nekoliko ženki u istom gnijezdu polaže jaja. Rekordan broj jaja u gnijezdu je 26, ali tada je isto gnijezdo koristilo više ženki. Dok traje inkubacija, mužjak se sklanja od gnijezda i mitari se. Inkubacija traje samo tri tjedna. Težina pačića pri izleganju iz jajeta je 30.8 grama[2]. Pačići dobivaju perje nakon 45-50 dana, obično na kraju kolovoza ili početku rujna[3]. Postaju spolno zreli u prvoj godini života.
Maksimalni životni vijek male crnike je 18.3 godine.
Ova ptica često roni, a najaktivnija je kad traži hranu. Uglavnom se hrani mekušcima, kao što su školjkaši. Također hrani se i sjemenkama, te drugim dijelovima vodenih biljaka, npr. šaš, trave oštrice, divlja riža... Zimi, ali ljeti manje, hrani se malim ribama, rakovima, kukcima i njihovim ličinkama. U jezeru Erie 1980-ih slučajno se pojavila zebrasta školjka (Dreissena polymorpha). To može uzrokovati rizik za malu crniku, jer ta školjka zagađuje okoliš, ova ptica je na to jako osjetljiva zbog toga što se hrani filtriranjem vode[4]. Zbog toga je mala crnika promijenila migracijski put.
Mala crnika (lat. Aythya affinis) je mala sjevernoamerička patka ronilica koja zimi seli prema jugu sve do Srednje Amerike. Navodno je vrlo blizak srodnik patki crniki, s kojom tvori supervrstu. 1838. opisao ju je Thomas Campbell Eyton, engleski prirodoslovac. Jako je popularna u SAD-u i Kanadi za lov i streljaštvo. 1988. lov ove patke ograničen je zakonom.
Kúfönd (fræðiheiti Aythya affinis) er fugl af andaætt. Kúfönd er lítil Norður-Amerísk kafönd sem er að vetrarlagi í Mið-Ameríku.
De kleine topper (Aythya affinis) is een kleine soort eend die voor het eerst in 1987 in Europa werd waargenomen. Sindsdien wordt de kleine topper jaarlijks en steeds vaker waargenomen. Ook in Nederland en België
De kleine topper is bijna even groot als de kuifeend. De vleugels zijn geheel wit en het mannetje is te onderscheiden van het vrouwtje van de topper door de meer paarse dan groene glans op zijn kop. Hij is ook te onderscheiden door het formaat, kopprofiel en vleugelstreep.
Hij komt voor van Alaska tot de zuidelijke Verenigde Staten, maar hij wordt sinds 1987 ook in Europa waargenomen. De vogel overwintert in noordelijk Zuid-Amerika en Hawaï. Tot aan 2018 zijn er 22 aanvaarde gevallen van Kleine Topper in Nederland. De gevallen zijn hier terug te zien.
Bronnen, noten en/of referentiesDe kleine topper (Aythya affinis) is een kleine soort eend die voor het eerst in 1987 in Europa werd waargenomen. Sindsdien wordt de kleine topper jaarlijks en steeds vaker waargenomen. Ook in Nederland en België
Purpurhodeand (Aythya affinis) er en liten dykkand, en fugl i andefamilien.
Voksne purpurhodeender er 38-45 cm lange, med blått nebb og gule øyne. Den voksne andrikken har et mørkt, purpurskimrende hode, sort bryst, lys grå rygg, sort stjert og hvit underside. Den voksne hunnen har et hvitt bånd ved nebbroten og brunt hode og kropp. Purpurhodeand er mindre enn Bergand, som den ellers lett kan forveksles med. Purpurhodeand har også en annen hodefasong, med en spiss bak på issen.
Purpurhodeanda hekker ved myrpytter i Alaska og vestlige Canada, på en skjermet plass på bakken nær vann.
Purpurhodeanda trekker sørover i flokker sent om høsten, og overvintrer ved innsjøer, elver og skjermede kystfarvann langs vestkysten av Nord-Amerika, sørlige USA og nordlige Sør-Amerika. Finnes oftere ved ferskvann enn Berganda. Den returnerer til hekkeområdene tidlig om våren.
Arten finnes naturlig i: Anguilla, Antigua og Barbuda, Aruba, Bahamas, Barbados, Belize, Bermuda, Canada, Caymanøyene, Colombia, Costa Rica, Cuba, Curaçao, Dominica, Den dominikanske republikk, Ecuador, El Salvador, Guatemala, Haiti, Honduras, De amerikanske Jomfruøyer, De britiske Jomfruøyer, Martinique; Mexico, Montserrat, Nicaragua, Panama, Puerto Rico, Saint-Barthélemy, Saint Kitts og Nevis, Saint Lucia, Saint Vincent og Grenadinene, Surinam, Trinidad og Tobago, Turks- og Caicosøyene, USA (Hawaii) og Venezuela.[1]
Streiffugler er observert i: Danmark, Frankrike, Grønland, Guadeloupe, Irland, Jamaica, Japan, Nederland, Nord-Marianene, Portugal, Russland, Saint-Pierre og Miquelon, Spania (Kanariøyene) og Storbritannia.[1]
Purpurhodeand (Aythya affinis) er en liten dykkand, en fugl i andefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Ogorzałka mała (Aythya affinis) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae)
Ptak ten zamieszkuje Amerykę Północną od Alaski na północy po Wielkie Jeziora Północnoamerykańskie na południu. Zimuje na północnoamerykańskich preriach, w Ameryce Środkowej, Kolumbii oraz na Antylach i Hawajach. Sporadycznie pojawia się w środkowych Andach i dorzeczu Orinoko oraz na Grenlandii. Bardzo rzadko zalatuje do Europy.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (najmniejszej troski)[4]. Do Polski zalatuje sporadycznie.
Ogorzałka mała (Aythya affinis) – gatunek średniego ptaka wodnego z rodziny kaczkowatych (Anatidae)
Mindre bergand (Aythya affinis) är en fågel i familjen änder och den talrikaste dykanden som häckar i Nordamerika.
Mindre bergand är en flyttfågel som häckar på inlandslokaler på tundra från Alaska, över västra Kanada till västra Montana. Ett fåtal häckar så långt österut som James Bay och Great Lakes. Höga koncentrationer av häckande mindre bergand, med mer än en halv miljon individer, återfinns längs Mackenziefloden i Alaska och vid våtmarken Old Crow Flats i Yukon, Kanada. De flyttar till största delen utmed den centrala flyttrutten och Mississippiflygrutten och övervintrar från gränsen av USA och Kanada i nordöst och söderut genom södra Nordamerika, Centralamerika, Västindien och på Bermuda. Tusentals individer övervintrar varje år vid Topolobampolagunen i Mexiko. I Centralamerika, förekommer flockar redan i juli men det är först efter september som de är talrika. Vårflyttningen norrut påbörjas i april. I dess allra sydöstligaste och sydvästligaste utbredningsområdena i Klippiga bergen och vid de Great Lakes södra delar är arten närvarande hela året[2][3][4][5][6][7]
De observeras sällan i Västeuropa men observationerna har ökat sedan första observationen som skedde under vinter 1987 i Staffordshire i Storbritannien[8]. I Sverige sågs den första gången 1994 på Getterön i Halland. Sedan dess har ytterligare sju individer observerats, den senaste 2016, varav ett exemplar återkommande setts i Östergötland, Västergötland och Södermanland ett flertal tillfällen mellan 1999 och 2006.[9]
Arten har även observerats på Hawaii, i Japan och på Marianerna, men även vintertid i Ecuador, Surinam, Trinidad och Venezuela och sommartid på Grönland.[3][4][10][7][11]
Mindre bergand ser ut som en småväxt bergand, ungefär stor som en vigg. Som adult mäter den mindre berganden i genomsnitt 42–43 cm, men det finns individer som mäter 38-45 cm. Vinglängden (inte vingspannet) är 19–20 cm. Adulta hanar väger 790–850 gram, honor är något mindre och väger i genomsnitt 730 gram. Tarsen är ungefär 3,6–3,8 cm och näbben mäter 3,6–4,3 cm.[3][4][6][7] Den adulta hanen i häckningsdräkt har ett svart huvud med toppigt rundad bakhjässa som ger en fyrkantig huvudprofil. Den har svart bröst, vitgrå rygg och vingovansidor med grovt mörkare sicksackmönster. Undersidan är vit med ett fint gråfärgat sicksackmönster på kroppssidorna. Stjärten och en del av bakre kroppssidan är svart. På ovansidan vingen skiljer den sig från viggen och berganden genom att bara uppvisa vitt i ett band på armpennorna. Den adulta honan är brun där hanen är svart, har gråaktig ovansida och kroppssida, ett tydligt vitt parti innanför näbbasen och är tecknad som bergandshonan men skiljer sig i storlek, huvudprofil och vingteckning. Juvenilen påminner om den adulta honan men är något mörkare och har nästan inget vitt innanför näbbasen. Båda könen har blågrå näbb med svart näbbnagel och grå fötter. Hanen har klargul iris medan honan har orange eller bärnstensfärgad iris, och juveniler har bruna.[12] I Nordamerika består ofta bergandsflockar av båda arterna.
Mindre bergand häckar på inlandslokaler i sjöar, dammar och våtmarker på taiga. Arten övervintrar vanligtvis i sötvattenslokaler eller brackvatten med låg salthalt, vid sjöar, floder, skyddade laguner och havsvikar. De kan till och med övervintra i parker om de får vara ostörda. Till skillnad från bergand förekommer de sällan ute till havs.
Mindre bergand når vanligtvis sina häckningsområden i maj. De häckar på skyddade lokaler, direkt på marken i närheten av vatten, ofta i tät växtlighet som olika former av halvgräs. Ibland häckar de i små, löst sammanhållna grupper, inte sällan i närheten av kolonier med trutar och tärnor, och flera honor kan lägga sina ägg i samma bo. Hanarna uppvaktar honorna under vintern och de bildar par strax innan eller under vårflytten. När ruvningen påbörjats, samlas hanarna i flockar för att rugga till en eklipsdräkt, och lämnar honorna att ruva och ta hand om ungarna själv.[3][4]
Boet är en grund uppskrapning i marken som fodras med växter och en mindre mängd dun. Häckningen påbörjas i maj, men merparten häckar endast i juni, vilket är senare än de flesta andra nordamerikanska änder. Kullen består i genomsnitt av 9-11 ägg men bon med upp till 26 ägg har observerats, men sådana stora kullar är ansamlingar av flera honors ägg. Honan ruvar äggen i cirka tre veckor. Ungarna är flygga efter 45–50 dagar efter att de kläckts och kort därefter påbörjas flytten till vinterkvarteren. Mindre bergand blir könsmogen under första eller andra sommaren. Den äldsta kända individen blev mer än 18 år.[4][13]
Mindre bergand födosöker genom att sila bottenslam genom näbben, ofta genom att dyka ned och simma under vattnet, men ibland även genom att bara tippa kroppen framåt utan att dyka. De äter främst blötdjur som musslor och snäckor, men även frön och andra delar av vattenväxter. Vintertid, och i mindre utsträckning sommartid, utgör även kräftdjur, insekter och dess larver‚ och småfisk en viktig näringskälla.
Mindre bergand har det största beståndet av alla dykänder i Nordamerika men populationen har stadigt minskat sedan mitten av 1980-talet. På 1970-talet uppskattades populationen till 6,9 miljoner individer, under 1990-talet hade denna siffra halverats och i slutet av 2000-talet uppskattades populationen bestå av 3 miljoner individer eller färre. Orsaken till den negativa populationstrenden är fortfarande okänd. Den har ett mycket stort utbredningsområde och trots att minskningen är alarmerande så är den inte så pass drastisk att den ännu utgör ett hot gentemot den stora populationen. På grund av dessa faktorer så kategoriseras arten som livskraftig (LC) av IUCN. En fortsatt minskning kommer dock resultera i att arten kategoriseras som nära hotad (NT) eller till och med sårbar (VU).[4][1][6][7]
Wikimedia Commons har media som rör mindre bergand.
Wiktionary har ett uppslag om mindre bergand.Mindre bergand (Aythya affinis) är en fågel i familjen änder och den talrikaste dykanden som häckar i Nordamerika.
Цей американський вид черней поширений у Північній Америці від Аляски до Великих озер. Зимує у степових районах американських прерій, залітаючи на південь до Колумбії, Антильських островів та Гаваїв. Є випадки появи мігруючих птахів у Андах, басейні Оріноко та Гренландії. Зрідка може залітати до Європи.
Дуже подібна до спорідненої з нею черні морської, але дещо менша, має коротший і ширший дзьоб та не такий округлий, як у морської, а дещо кутастий верх голови[3]. При переліках зграй досить часто вказують сумарну кількість обох видів, оскільки чітко виділити видову приналежність на загальній картині не виглядає можливим.
Це незавершена стаття з орнітології.Vịt bãi nhỏ, tên khoa học Aythya affinis, là một loài chim trong họ Vịt.[2]
Aythya affinis
Eyton, 1838
Америка́нская морска́я че́рнеть[1][2], или ма́лая морска́я че́рнеть[3] (лат. Aythya affinis) — среднего размера водоплавающая птица семейства утиных.
Длина тела 38—48 см, вес — 700—1200 г. В окрасе ярко выраженный половой диморфизм. Оперение селезня контрастное чёрно-белое — чёрные перья головы, шеи, передней части груди, брюхо белое. Клюв голубоватый, глаза жёлтые. На голове самцов хорошо заметен фиолетовый отлив. Самка окрашена преимущественно в коричневые и бурые тона. Вокруг основания клюва заметно широкое белое кольцо перьев. Молодые птицы очень похожи на самок.
Вид распространён в США (в том числе в Аляске) и Канаде. Населяет озёра, поросшие камышом. Перелётная птица. Зимой мигрирует южнее в США, в Центральную Америку и на север Южной Америки. Залётный вид в Европе.
Питание состоит из водорослей и мелких животных.
Период инкубации составляет от 21 до 28 дней, птенцы становятся самостоятельными через 45—50 дней.
Америка́нская морска́я че́рнеть, или ма́лая морска́я че́рнеть (лат. Aythya affinis) — среднего размера водоплавающая птица семейства утиных.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : ハジロ属 Aythya 種 : コスズガモ A. affinis 学名 Aythya affinis 和名 コスズガモ 英名 Lesser Scaup コスズガモ（小鈴鴨、学名：Aythya affinis）は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種である。
名前の由来は、小型のスズガモの意。
北アメリカ大陸北部（アラスカ、カナダ）で繁殖し、冬季は北アメリカ中部から中央アメリカ、カリブ海の島嶼に渡り越冬する。
日本では迷鳥として冬季、北海道、宮城県、東京都、神奈川県、愛知県などで記録されている。
体長約42cm。スズガモに似ているが一回り小さい。雄成鳥は頭部から胸、腰から尾、下尾筒が黒く、背中は白い。雌は全体に黒褐色である。嘴は青灰色で先端部がわずかに黒い。頭が眼より後方で最も盛り上がっており、頭頂から後頭にかけて軽く段があるように見える。
湖沼、池、河川、河口、内湾に生息する。スズガモと比べると淡水域を好む傾向がある。
食性はやや動物食の傾向の強い雑食。
繁殖形態は卵生。内陸部の湖沼の岸からやや離れた草むらに営巣することが多い。水面上に浮き巣を作ったり、アジサシ類のコロニーの中に営巣することもある。1腹8-10個の卵を産む。抱卵期間は23-25日である。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
_RWD.jpg)
