nimet breadcrumb-navigoinnissa
Əsl gürzə (lat. Vipera) - Gürzələr fəsiləsinə aid ilan cinsi.
Vipera je rod jedovatých zmijí. Tyto zmije jsou široce rozšířeny, nalézt je můžeme v Severní Africe až po Severní polární kruh přes Britské ostrovy a dále v jihovýchodní Asii. Název je patrně odvozen z latinských slov vivus a pario znamenajících „živý“ a „narodit“ nebo „zrodit“; patrně jako odkaz na fakt, že většina zmijí rodí živá mláďata. V současné chvíli je známo 23 druhů.
Zástupci rodu jsou většinou malého vzrůstu a více nebo méně statné postavy. Hlava je viditelně oddělena od krku a má trojúhelníkový tvar a u většiny druhů je pokryta malými šupinami, ačkoli některé druhy mají menší počet malých plátů na vrcholu hlavy. Hřbetní šupiny jsou na dotek hrubé, šupiny v blízkosti kloaky jsou rozděleny v párech.
Rod vipera se vyskytuje ve Velké Británii a téměř všude po kontinentální Evropě, dále na některých menších ostrovech ve Středozemním moři (Elba, Montecristo, Sicílie) a Egejském moři stejně jako v severní Africe v Maroku, Alžíru a Tunisu. Výskyt byl potvrzen také na Severním polárním kruhu a východně přes severní Asii na Sachalin a v Severní Koreji.
Většina druhů upřednostňuje chladnější prostředí. Zmije nalezeny v nižších zeměpisných šířkách mají tendenci upřednostňovat vyšší nadmořské výšky a sušší skalnatá útočiště, zatímco zmije, které se vyskytují v severních zeměpisných šířkách, upřednostňují nižší nadmořské výšky a prostředí s bujnou vegetací a vyšší vlhkostí.
Všechny druhy rodu Vipera jsou pozemní hadi.
Všechny zmije rodu Vipera rodí živá mláďata.
Většina druhů rodu Vipera má jed, který obsahuje neurotoxiny a hemotoxiny. Dopady uštknutí se u jednotlivých druhů liší. Menší severské druhy, jako Vipera berus mají pouze o málo méně toxický jed, ale při uštknutí ho vystříknou pouze malé množství. Ostatní druhy, jako je Vipera ammodytes, jsou schopny při uštknutí vystříknout mnohem více jedu s možnými devastujícími účinky. Nicméně uštknutí od druhů rodu Vipera je zřídkakdy tak nebezpečné jako uštknutí od větších zástupců rodů Macrovipera nebo Daboia.
*) Neobsahuje soujmenovité poddruhy.
T) Typový druh.
Vipera je rod jedovatých zmijí. Tyto zmije jsou široce rozšířeny, nalézt je můžeme v Severní Africe až po Severní polární kruh přes Britské ostrovy a dále v jihovýchodní Asii. Název je patrně odvozen z latinských slov vivus a pario znamenajících „živý“ a „narodit“ nebo „zrodit“; patrně jako odkaz na fakt, že většina zmijí rodí živá mláďata. V současné chvíli je známo 23 druhů.
Die Echten Ottern (Vipera) bilden eine Gattung in der Unterfamilie Echte Vipern (Viperinae) der Familie der Vipern (Viperidae). Sie sind mit ca. 20 Arten vor allem in Europa, Nordafrika und dem mittleren Osten verbreitet, wobei die Taxonomie derzeit sehr stark diskutiert wird. Alle Vipera-Arten sind Bodenschlangen, nur einige erklettern niedriges Buschwerk. Die nördlichste Art ist die Kreuzotter (Vipera berus), deren Verbreitungsgebiet in Skandinavien bis über den Nördlichen Polarkreis reicht. Alle Arten dieses Taxons sind giftig.
Die Echten Ottern umfassen Schlangenarten mit Körperlängen von etwa 35 Zentimeter wie der Atlas-Zwergotter (Vipera monticola) bis hin zu etwa 1,5 Metern wie bei der Kleinasiatischen Bergotter (Vipera xanthina). Der Körper ist meist gedrungen und besitzt einen deutlich vom Körper abgesetzten, dreieckigen Kopf. Die Kopfoberseite ist bei allen Arten von kleinen Schuppen besetzt. Die Färbungen entsprechen im Regelfall dem Untergrund, auf dem die Tiere leben, und reichen von Grau über Rotbraun und verschiedene Brauntöne bis hin zu Schwarz; grüne und „bunt“ gefärbte Arten gibt es dagegen nicht. Die Zeichnung besteht häufig aus dorsalen Fleckenmustern, die in Zickzackstreifen übergehen können; einige Arten oder Unterarten sind jedoch auch vollständig schwarz oder braun beziehungsweise rotbraun gefärbt. Eine Kopfzeichnung kann ebenfalls vorhanden sein, typische Muster sind hier Augenbinden oder V-förmige Flecken auf dem Hinterkopf.
Echte Ottern sind wie alle Vipern Giftschlangen. Sie verfügen über einen entsprechenden Giftapparat mit großen Giftdrüsen hinter den Augen, die über einen Giftkanal mit den meistens großen Giftzähnen im vorderen Oberkiefer verbunden sind.
Alle Arten der Echten Ottern sind an das Leben am Boden angepasst. Sie sind auf allen Formen des Untergrunds zu finden und meistens farblich an diesen angepasst. Die meisten Arten leben in Wald-, Wiesen-, Heide- und Steppengebieten.
Vor allem die europäischen Arten der gemäßigten bis gemäßigt-warmen Zone sind fast ausschließlich tagsüber anzutreffen, während Arten in wärmeren Gebieten häufiger in der Dämmerung oder nachts aktiv sind. Durch die klimatischen Verhältnisse kommt es zudem bei mittel- bis nordeuropäischen Arten zu Ruhephasen während des Winters, wohingegen eine solche bei Arten aus Afrika und dem südlichen Asien nicht stattfindet. Die Aktivitätsphasen, auch bei vielen europäischen Arten, können allerdings zwischen verschiedenen Populationen je nach Lebensraumtyp variieren.
Die meisten Vipern ernähren sich von Kleinsäugern, denen sie aktiv nachstellen und die sie mit einem Biss töten. Alle Arten der Echten Ottern sind lebendgebärend.
Die Vertreter der Echten Ottern sind in Europa, Teilen Nordafrikas und dem mittleren Osten verbreitet. Die nördlichste Art ist die Kreuzotter (Vipera berus), deren Verbreitungsgebiet in Skandinavien bis über den Nördlichen Polarkreis reicht. Unter ihnen gibt es einige Arten mit einem sehr großen Verbreitungsgebiet, darunter vor allem die Kreuzotter. Andere Arten sind nur auf begrenzte Gebiete wie Gebirgszüge konzentriert, wie etwa die Taurische Bergotter (Vipera bulgardaghica) oder die Atlas-Zwergotter. Von Barans Viper (Vipera barani) ist sogar nur ein einziges Belegexemplar von der türkischen Schwarzmeerküste bekannt.
In der nahen Vergangenheit wurden innerhalb dieser Gattung mehrere Revisionen vorgenommen, aus denen neue Gattungen wie die Großvipern (Macrovipera), die Bergottern (Montivipera) und die Orientalischen Ottern (Daboia) hervorgingen, eine Reihe weiterer Revisionen wurden vorgeschlagen.[1][2][3]
Andere Gattungen
Echte Ottern (Vipera)
Bei den aktuell in die Gattung Vipera eingeordneten Arten handelt es sich um[4]:
Fossil ist Vipera antiqua aus dem frühen Miozän bekannt.
Die meisten Viperngifte sind vor allem hämotoxisch und zerstören also in erster Linie Zellen des Blutes und die sie umgebenden Gewebe durch verschiedene Proteasen. Hämotoxine führen zu umfassenden Gewebezerstörungen, inneren Blutungen und Schwellungen sowie Nekrosen und sind sehr schmerzhaft. Zu den wirksamsten Bestandteilen des Giftes gehören zudem Proteine, die die Blutgerinnung unterdrücken und damit gemeinsam mit den gewebezerstörenden Anteilen innere Blutungen verursachen. Blutungen treten dabei unter der Haut, in Nasen- und Mundhöhle und vor allem auch in Darm und Gehirn der Beutetiere auf. Neben diesen gibt es bei einigen Arten zudem neurotoxische Bestandteile, die auf das Nervensystem des Opfers wirken und Lähmungen hervorrufen.
Die Informationen dieses Artikels entstammen zum größten Teil den unter Literatur angegebenen Quellen, darüber hinaus werden folgende Quellen zitiert:
Die Echten Ottern (Vipera) bilden eine Gattung in der Unterfamilie Echte Vipern (Viperinae) der Familie der Vipern (Viperidae). Sie sind mit ca. 20 Arten vor allem in Europa, Nordafrika und dem mittleren Osten verbreitet, wobei die Taxonomie derzeit sehr stark diskutiert wird. Alle Vipera-Arten sind Bodenschlangen, nur einige erklettern niedriges Buschwerk. Die nördlichste Art ist die Kreuzotter (Vipera berus), deren Verbreitungsgebiet in Skandinavien bis über den Nördlichen Polarkreis reicht. Alle Arten dieses Taxons sind giftig.
Margîsk, Maregîsk an jî Marê mirdarok (Vipera), cinsek jehremarekî ji binefamîleya maregîska rast (Viperinae) û ji famîleya margîskan(Viperidae) e.
Cinsê maregîsk, xwediyê du diranên vala yên dirêj in ku ev diranên jehrê ne û li paş van, diranên biçûk ên ji bo nêçîr girtinê hene. Maregîsk şevger e ango bi giştî êvaran nêçîrê dikin.
Margîsk, Maregîsk an jî Marê mirdarok (Vipera), cinsek jehremarekî ji binefamîleya maregîska rast (Viperinae) û ji famîleya margîskan(Viperidae) e.
Ҡара йыландар(лат. Vipera, рус. Гадюки) — йыландар отрядының ҡара йыландар ғаиләһенә ҡараған һөйрәлеүселәр заты.
25 төрө билдәле, Африкала һәм Евразияла таралған[1]. Башҡортостанда 2 төрө бар[2].
Кәүҙә оҙонлоғо 1 метрға тиклем, төҫө асыҡ һоронан алып ҡараға тиклем, арҡаһы кәкре һыҙыҡлы. Башы өсмөйөш йәки трапеция рәүешендә, өҫ яҡтан дөрөҫ булмаған формалағы ваҡ мөгөҙсә менән ҡапланған; ябай ҡара йыландың башында тәре рәүешендәге һүрәт бар. Күҙ ҡараһы вертикаль. Өҫкө яңағында 2 хәрәкәтсән көпшә һымаҡ ағыулы теш урынлашҡан.
Енси диморфизм хас: инә йыландар аталарына ҡарағанда эрерәк. Полигам. Енси яҡтан 3—5 йылда өлгөрә. Йомортҡа-тере бала тыуҙырыусы, көҙөн инә йылан 5‑тән алып 18‑гә тиклем бала тыуҙыра.
15 йылға тиклем йәшәй. Эңерҙә һәм төндә әүҙем. Оло йыландар башлыса ваҡ кимереүселәр, тәлмәрйендәр, йәштәре бөжәктәр, лайлалы ҡусҡарҙар, селәүсендәр һ.б. менән туҡлана.
Яңғыҙ йәки бәләкәй төркөмдәр (2—5 зат), һирәгерәк ҙур өйкөмдәр менән кимереүселәр, һуҡыр сысҡан өңдәрендә, ағас тамырҙары аҫтында, яр, ҡая ярыҡтарында ҡышлайҙар. Ябай ҡара йылан ҡуйы үләнле ҡатнаш урмандарҙа һәм уларҙың ситтәрендә, һыу ятҡылыҡтары ярҙарында тереклек итә, урман һәм урман-дала зоналарында таралған. Дала ҡара йыланы далала, һыубаҫар урмандарҙа, йырындарҙа, ташлы битләүҙәрҙә тереклек итә, дала һәм урман-дала зоналарында таралған.
Ҡара йылан экосистемаларҙа сысҡан һымаҡ кимереүселәрҙең, моллюскыларҙың, бөжәктәрҙең һанын көйләй. Ҡара йылан сағыуы кеше өсөн хәүефле. Ҡара йылан йылан ағыуына ҡаршы сывороткалар, башҡа дарыуҙар алыу маҡсатында аҫрайҙар.[3].
Ҡара йыландар // Башҡорт энциклопедияһы — Өфө: «Башҡорт энциклопедияһы» ғилми-нәшриәт комплексы, 2015—2020. — ISBN 978-5-88185-143-9.
Ҡара йыландар(лат. Vipera, рус. Гадюки) — йыландар отрядының ҡара йыландар ғаиләһенә ҡараған һөйрәлеүселәр заты.
25 төрө билдәле, Африкала һәм Евразияла таралған. Башҡортостанда 2 төрө бар.
Vipera (/ˈvɪpərə/; commonly known as the palaearctic vipers[2] and Eurasian vipers[3]) is a genus of vipers. It has a very wide range, being found from North Africa to just within the Arctic Circle and from Great Britain to Pacific Asia.[3] The Latin name vīpera is possibly derived from the Latin words vivus and pario, meaning "alive" and "bear" or "bring forth"; likely a reference to the fact that most vipers bear live young.[4] Currently, 21 species are recognized.[5] Like all other vipers, the members of this genus are venomous.
The members of this genus tend to be stout and small in size, the largest of them, V. ammodytes, can reach a maximum length of 95 cm and the smallest, V. monticola, reaches a maximum length of 40 cm.
The heads of the members of this genus are clearly separated from the body, they are triangular in shape and in most species are covered in small scales, although in some species, notably V. berus, have small plates on the top of their heads. Most species have large supraocular scales that tend to extend beyond the posterior margin of the eye. Some species also have some sort of horn on the head, either right behind the nasal scale, or behind the supraocular scales.
The color scheme and camouflage of the members of this genus vary widely, from a grayish ground color with dark brown transverse bands to browner colors with grey transverse bands edged with black in the case of V. ammodytes.[3]
They can be found all around the Old World, hence the common name of the genus, "Old World vipers". they can be found most notably in Europe, from Portugal to Turkey. They can also be found on some islands in the Mediterranean Sea (Sicily, Elba and Montecristo), and the United Kingdom. They can also be found in the Maghreb region of Africa with species living in Morocco (V. monticola) and northern parts of Algeria and Tunisia in the case of V. latastei. Many species can also be found in the Caucasus mountains, parts of Iraq, Jordan, Israel and Syria. Only one species (V. berus) discovered so far lives in East Asia, most notably North Korea, northern China and northern Mongolia[3].
Most species prefer cooler environments. Those found at lower latitudes tend to prefer higher altitudes and dryer, rocky habitats, while the species that occur at more northern latitudes prefer lower elevations and environments that have more vegetation and moisture.[3]
All species are terrestrial.[3]
All members are viviparous, giving birth to live young.[3]
Most Vipera species have venom that contains both neurotoxic and haemotoxic components. Bites vary widely in severity.
V. ammodytes is most likely the one with the most toxic venom. In a study solely involving mice, Brown (1973) shows that the LD50 is about 1.2/mg/kg through an IV, 1.5 mg/Kg when injected in the peritoneum (IP) and 2.0 mg/kg when administered subcutaneously.[6]
V. berus venom is considered to be on the lower end of the scale when it comes to toxicity, (Minton, 1974) suggests that the LD50 values for mice are about 0.55 mg/kg IV, 0.80 mg/kg IP and 6.45 mg SC.[7] Venom yield tends to be lower in this species with Minton citing 10–18 mg per bite in specimens 48–62 cm while Brown suggest only 6 mg for the same sized specimens.
However, bites from Vipera species are rarely as severe as those from larger Macrovipera or Daboia.[3]
The oldest species of this genus is the Early Miocene Vipera antiqua from Southern Germany.[8] The earliest known Vipera antiqua fossil has been dated to 22.5 million years ago.[9] A very large indeterminate Vipera was found in the Early Pliocene deposits of Mallorca. This species surpassed in size all modern relatives, with a length of nearly 2 m (6 ft 7 in), and was one of the biggest predators of its ecosystem.[10]
* Not including the nominate subspecies. T: type species
Vipera (/ˈvɪpərə/; commonly known as the palaearctic vipers and Eurasian vipers) is a genus of vipers. It has a very wide range, being found from North Africa to just within the Arctic Circle and from Great Britain to Pacific Asia. The Latin name vīpera is possibly derived from the Latin words vivus and pario, meaning "alive" and "bear" or "bring forth"; likely a reference to the fact that most vipers bear live young. Currently, 21 species are recognized. Like all other vipers, the members of this genus are venomous.
Vipero aŭ vipuro (science: Vipera) estas genro de venenaj serpentoj vivantaj en Eŭropo kaj Norda Azio. Plenkreskaj viperoj estas kutime 50–65 cm longaj, plej longaj povas esti eĉ 104 cm. Vipero estas facile rekonebla per nigra zigzaga figuro en la dorso.
En la unua eldono de la Universala Vortaro aperis la formo vipero. Tamen en la rekompostita dua versio, kiu estis la bazo por la parto Universala Vortaro en la Fundamento de Esperanto, ĝi estis ŝanĝita al vipuro. Multaj esperantologoj supozas, ke temas pri preseraro, kiu okazis ĉe la kompostado de la dua eldono de la Universala Vortaro.[1] Zamenhof mem antaŭ 1907 uzis nur la formon vipero. Ekde tiam li komencis uzi vipuron kaj ŝanĝi viperon al vipuro okaze de represoj de liaj verkoj, ŝajne por konformigi sian lingvouzon al la netuŝebla Fundamento, eĉ se la Fundamenta formo vipuro origine aperis kiel preseraro.
En la Oka Oficiala Aldono de 1974, Akademio de Esperanto oficialigis la alternativan formon vipero. PIV rekomendas viperon kiel ĉefan formon, dum ReVo rekomendas vipuron.
Al viperoj apartenas:[2]
Vipero aŭ vipuro (science: Vipera) estas genro de venenaj serpentoj vivantaj en Eŭropo kaj Norda Azio. Plenkreskaj viperoj estas kutime 50–65 cm longaj, plej longaj povas esti eĉ 104 cm. Vipero estas facile rekonebla per nigra zigzaga figuro en la dorso.
Vipera es un género de serpientes de la familia Viperidae integrado por diversas víboras venenosas ampliamente extendidas por la región Paleártica (Europa, norte de Asia y el África mediterránea).
En España se producen al año 1500 mordeduras de víboras de las que entre tres y cinco provocan la muerte de la víctima.[2]
Según The Reptile Database:
Vipera es un género de serpientes de la familia Viperidae integrado por diversas víboras venenosas ampliamente extendidas por la región Paleártica (Europa, norte de Asia y el África mediterránea).
En España se producen al año 1500 mordeduras de víboras de las que entre tres y cinco provocan la muerte de la víctima.
Rästik (Vipera) on rästiklaste sugukonda kuuluv maoperekond.
Rästikute perekonnas on vähemalt 23 liiki, ent süstemaatika pole päris selge. Kirjeldatud on 27 rästikuliiki.[3]
Eestis elab pärismaisena rästikute perekonna üksainus liik – harilik rästik.
Kõik selle perekonna liigid on varustatud tõhusa mürgiaparaadiga. Nende peas paiknevad nii liigutatavad kanalitega mürgihambad kui ka vastavad sekretoorsed näärmed. Rästikute süljenäärmete eritise funktsiooniks on saaklooma võimalikult kiire surmamine. Lisaks on rästikutel ka kohastunud käitumismustrid. Inimeste vastu kasutavad nad oma mürgiaparaati enamasti siiski pigem ohuolukorras ja enesekaitseks.
Rästik (Vipera) on rästiklaste sugukonda kuuluv maoperekond.
Vipera Viperidae familiako narrasti genero bat da. Europa eta Asian aurki daitezke, Errusiatik iparraldean Ekialde Hurbilera hegoaldean.
Vipera Viperidae familiako narrasti genero bat da. Europa eta Asian aurki daitezke, Errusiatik iparraldean Ekialde Hurbilera hegoaldean.
Vipera est un genre de serpents de la famille des Viperidae[1].
Les 23 espèces de ce genre se rencontrent principalement dans le Paléarctique occidental : essentiellement en Europe et dans la moitié nord du Proche-Orient. La plupart des espèces ont des aires de distribution de plus ou moins faible étendue. On trouve aussi deux espèces en Afrique du Nord et deux espèces en Asie centrale.
Une seule espèce, la vipère péliade, a une aire qui s'étend à travers toute l'Eurasie, de la Grande Bretagne en Europe jusqu'à Sakhaline en Extrême Orient, en passant par presque toute la Sibérie. Il s'agit de l'espèce de serpent ayant la plus vaste distribution naturelle connue au monde, et aussi le seul serpent connu dont l'aire s'étend au Nord jusqu'au delà du cercle polaire arctique.
Ce sont des espèces venimeuses[1],[2]. La plupart sont vivipares et quelques-unes sont ovovivipares[1].
Selon Reptarium Reptile Database (12 juin 2017)[3] :
L'espèce Vipera nikolskii est considérée désormais comme une sous-espèce de Vipera berus sous le nom de Vipera berus nikolskii (Vedmederja, Grubant & Rudajewa, 1986).
Vipera é un xénero de serpes da familia Viperidae integrado por diversas víboras pezoñentas amplamente estendidas pola rexión paleártica (Europa, norte de Asia e a África mediterránea).
A chantada de víboras poden provocar a morte da vítima, ás veces incluso de persoas. A víbora é o único animal realmente perigoso de Galicia[2].
Segundo The Reptile Database:
Vipera é un xénero de serpes da familia Viperidae integrado por diversas víboras pezoñentas amplamente estendidas pola rexión paleártica (Europa, norte de Asia e a África mediterránea).
A chantada de víboras poden provocar a morte da vítima, ás veces incluso de persoas. A víbora é o único animal realmente perigoso de Galicia.
Beludak Eurasia adalah kelompok beludak yang seluruhnya tersebar di belahan bumi bagian utara, tepatnya di sebelah utara Sahara, seluruh Eropa (kecuali Irlandia dan Islandia), seluruh Asia Tengah, lalu ke timur hingga Tiongkok utara, Mongolia, Pulau Sakhalin dan Korea Utara. Nama umum ular ini dalam bahasa Inggris adalah Common viper atau common adder.[1][2]
Nama genus ular ini berasal dari kata vivipar (Vivo/Vivus="berwujud hidup", dan pario/parius="melahirkan") yang bermakna "melahirkan bayi", karena ular-ular ini (dan mayoritas jenis beludak lain) berkembang biak dengan cara melahirkan, padahal sebenarnya mereka bertelur-melahirkan (ovovivipar). Dari kata Vivipar lalu ada orang yang mengeja Viper dan kata ini kemudian digunakan untuk menyebut semua kelompok beludak di dunia.[3]
Ular-ular ini berbentuk panjang dan agak gemuk, gigi taring panjang dan dapat ditekuk ke belakang bila mulut dalam kondisi ditutup, kepala berbetuk kapak dan bisa dibedakan dari leher. Punggung berlunas, sisik kasar, sisik-sisik di atas kepala berukuran agak kecil dan tidak simetris, sisik anal terbagi dua, dan memiliki sisik subkaudal.[1][4]
Mayoritas jenis tahan terhadap lingkungan yang dingin. Biasanya ditemukan di daerah berbatu, hutan, dan/atau padang rumput. Semuanya hidup di tanah (terestrial). Dan sesuai dengan nama ilmiahnya, berkembang biak dengan beranak.[4][2]
Beludak Eurasia adalah kelompok beludak yang seluruhnya tersebar di belahan bumi bagian utara, tepatnya di sebelah utara Sahara, seluruh Eropa (kecuali Irlandia dan Islandia), seluruh Asia Tengah, lalu ke timur hingga Tiongkok utara, Mongolia, Pulau Sakhalin dan Korea Utara. Nama umum ular ini dalam bahasa Inggris adalah Common viper atau common adder.
Vipera Laurenti, 1768[1] è un genere di serpenti velenosi, appartenenti alla famiglia Viperidae.[2]
Questi serpenti sono caratterizzati da una testa a forma triangolare e a punta, con un corpo tozzo e una coda corta e rastremata.
Possiedono una ghiandola situata nella regione posteriore e laterale del capo che produce un veleno formato da un'alta percentuale d'acqua, diverse albumine ad alta tossicità e altre proteine enzimatiche che agiscono sui tessuti, sulla coagulazione del sangue e, a volte, sul sistema nervoso. Per inoculare questo veleno utilizzano delle lunghe zanne mobili canalicolate che, quando il serpente apre la bocca, formano un angolo di 90° con la mascella e in caso di morso penetrano nella cute della preda e iniettano il veleno attraverso i canali; quando chiudono la bocca le zanne vengono ruotate contro il palato.
I loro occhi hanno pupille verticali, simili a quelle dei gatti. Questa caratteristica, per le specie italiane, contribuisce a distinguerle dagli altri serpenti presenti negli stessi habitat, come le innocue bisce, che hanno pupilla rotonda. Altri caratteri che tipicamente permettono di distinguere una vipera da un colubride non velenoso italiano sono la testa triangolare e la coda che si restringe in modo brusco, mentre gli altri ofidi presentano testa ovale e coda che si restringe gradualmente.
Il genere Vipera comprende le seguenti specie:[2]
In Italia sono presenti cinque specie di vipera:
Le vipere italiane sono "pacifiche" e preferiscono scappare; il morso è mortale in rarissimi casi[3] (i soggetti più a rischio sono anziani, bambini o persone debilitate; per animali domestici come gatti e soprattutto cani, che hanno l'istinto di attaccarla e tendono a farlo con il muso, il morso della vipera è solitamente mortale). Bisogna evitare la somministrazione di siero (immunoglobuline di origine equina) al di fuori di un ambiente ospedaliero per il rischio di shock anafilattico, in quanto più pericoloso del morso stesso della vipera.
I serpenti, le vipere in particolare, suscitano da sempre una grande paura e per questo su di loro circolano molte storie. Ricordiamo la vecchia leggenda metropolitana delle vipere gettate dagli elicotteri per ripopolare zone boschive. È una storia diffusa in gran parte d'Europa, in Italia in particolare, tanto che Paolo Toselli le dedica il titolo del suo libro sulle leggende metropolitane "La famosa invasione delle vipere volanti e altre leggende metropolitane dell'Italia d'oggi", Milano, Sonzogno (1994).
Bisogna premettere che il morso della vipera europea è molto raramente letale.[4]
Vipera est genus serpentium venenoniferorum familiae viperidarum.
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • Fossilworks 
Vide "Viperam" apud Vicispecies. 
Haec stipula ad reptile spectat. Amplifica, si potes! Vipera est genus serpentium venenoniferorum familiae viperidarum.
Angys (lot. Vipera, vok. Echte Ottern) – angių (Viperidae) šeimos gyvačių gentis, priklausanti tikrųjų angių (Viperinae) pošeimiui.
Gentytje yra šios rūšys:
Odžu ģints (Vipera) ir odžu dzimtas (Viperidae) ģints, kurā apvienotas 22 mūsdienās dzīvojošas indīgo čūsku sugas.[1] Tās sastopamas Ziemeļāfrikā, gandrīz visā Eiropā, sākot ar Lielbritāniju rietumos un beidzot ar Klusā okeāna krastu Āzijā. Izplatības areāla ziemeļu robeža sasniedz reģionu ap Ziemeļu polāro loku.[2] Latvijā sastopama viena odžu ģints suga - parastā odze (Vipera berus).[3]
Odžu ģints sugas ir salīdzinoši neliela auguma čūskas, parasti ne garākas par 60—75 cm.[4] Mazākā ģintī ir Atlasa kalnu odze (Vipera monticola), kura ļoti reti sasniedz 35 cm garumu, bet lielākā ir degunragodze (Vipera ammodytes), kuras ķermeņa garums sasniedz 1 metru.[4] Eiropā dzīvojošās odzes ir mazāk masīvas un ir slaidākas kā pārējās odzes. Arī galvas trīsstūrveida forma ir noapaļota, vairāk ovāla. Galvu sedz daudzas, sīkas zvīņas, lai gan dažām sugām uz galvas virsas ir nelieli vairogi, nevis zvīņas. Mugurpuses zvīņas ir raupjas un ķīļveida.[2]
Uz muguras ir raksturīgs zig—zag vai viļņveida raksts, kas ir tumšāks par ķermeni. Odzes parasti ir pelēkas, brūnas, dzeltenpelēkas un sarkanbrūnas, lai gan gandrīz visām sugām sastopama arī melnā morfa.[4] Sauļojoties odzes spēj saplacināt savu ķermeni, lai varētu uzņemt pēc iespējas vairāk saules siltumu, īpaši tas raksturīgs ziemeļos un kalnos dzīvojošām sugām.[4]
Indei raksturīga hemorāģiskā darbība — tiek noārdīti eritrocīti, bojāti kapilāri, asinsvados veidojas trombi, bet pēc tam asinis zaudē spēju recēt, tāpēc rodas plaši asinsizplūdumi un tūska.[5]
Lielākā daļa odžu sugu mājo vēsākos reģionos mērenajā joslā. Tās sugas, kas dzīvo dienvidos, mājo samērā augstu kalnos, sausākos, ar veģetāciju nabadzīgākos biotopos, bet ziemeļu sugas mīt zemienēs, mitrākās vietās ar bagātu veģetāciju.[2] Dienvideiropas odze (Vipera aspis), parastā odze un stepes odze (Vipera ursinii) sastopamas kalnos līdz 3000 metriem virs jūras līmeņa.[4] Vienīgā suga, kuras izplatības areāls sasniedz Ziemeļu polāro loku, ir parastā odze. Lielākā daļa odžu sugu ir aktīvas dienas laikā, lai gan dienvidos odzes ir aktīvākas krēslas stundās un naktī. Visas sugas mājo uz zemes, bet spēj rāpties arī kokos un krūmos. Ziemeļu reģiona sugas pārziemo, ieslīgstot hibernācijas stāvoklī, kas pašos ziemeļos var sasniegt 8 mēnešu garumu.[4] Visas odžu sugas ir oldzīvdzemdētājas.[2]
Odžu ģints (Vipera) ir odžu dzimtas (Viperidae) ģints, kurā apvienotas 22 mūsdienās dzīvojošas indīgo čūsku sugas. Tās sastopamas Ziemeļāfrikā, gandrīz visā Eiropā, sākot ar Lielbritāniju rietumos un beidzot ar Klusā okeāna krastu Āzijā. Izplatības areāla ziemeļu robeža sasniedz reģionu ap Ziemeļu polāro loku. Latvijā sastopama viena odžu ģints suga - parastā odze (Vipera berus).
Multimedia w Wikimedia Commons Vipera – rodzaj jadowitych węży z podrodziny żmij właściwych w rodzinie żmijowatych. Występują w Afryce, Europie i Azji. Charakteryzują się składanymi zębami jadowymi z przodu górnej szczęki i pionową źrenicą. Jad o działaniu proteolitycznym i antykoagulacyjnym.
W Polsce występuje żmija zygzakowata, spotykana w trzech odmianach: jasnej (z widocznym ciemnym zygzakiem wzdłuż całego ciała), brązowej (z widocznym ciemnym zygzakiem wzdłuż całego ciała) i jednolicie czarnej.
Do rodzaju należą następujące gatunki[3]:
Alethinophidia Vipera – rodzaj jadowitych węży z podrodziny żmij właściwych w rodzinie żmijowatych. Występują w Afryce, Europie i Azji. Charakteryzują się składanymi zębami jadowymi z przodu górnej szczęki i pionową źrenicą. Jad o działaniu proteolitycznym i antykoagulacyjnym.
W Polsce występuje żmija zygzakowata, spotykana w trzech odmianach: jasnej (z widocznym ciemnym zygzakiem wzdłuż całego ciała), brązowej (z widocznym ciemnym zygzakiem wzdłuż całego ciała) i jednolicie czarnej.
Vipera é um género de víboras venenosas. Tem ampla distribuição geográfica, podendo ser encontrado desde o Norte da África até ao Círculo Polar Ártico e desde a Grã-Bretanha até à região Ásia-Pacífico.[3] Esta designação é possivelmente derivada dos termos latinos vivus e pario, significando "vivo" e "dar à luz" ou "parir"; provavelmente uma referência ao facto de a maioria das víboras dar à luz juvenis vivos.[4] Actualmente são reconhecidas 23 espécies.[5]
Os membros deste género tendem a ser corpulentos e de tamanho pequeno, o maior deles, V. ammodytes, pode atingir um comprimento máximo de 95 cm e o menor, V. monticola, atinge um comprimento máximo de 40 cm.
As cabeças dos membros deste género são claramente separadas do corpo, de forma triangular e na maioria das espécies cobertas por pequenas escamas, embora nalgumas espécies, notavelmente V. berus, tenham pequenas placas no cimo das suas cabeças. Estas víboras do Velho Mundo tendem a ter uma única escama nasal que pode por vezes estar fundida com uma escama pré-nasal como no caso de V. albicornuta. A maioria das espécies tem grandes escamas supra-oculares que tendem a estender-se para além da margem posterior do olho. Algumas espécies têm também algum tipo de "chifre" na cabeça, atrás da escama nasal ou por detrás das escamas supra-oculares.
A cor e camuflagem dos membros deste género variam muito, desde fundo cinzento com faixas transversas castanho-escuro no caso V. albizona até cores mais acastanhadas com faixas transversas cinzentas com orlas negras como no caso de V. ammodytes.[3]
Podem ser encontradas por todo o Velho Mundo, daí o nome-comum deste género, "Víboras do Velho Mundo". Podem ser encontradas sobretudo na Europa, desde Portugal até à Turquia. Também podem ser encontradas em algumas ilhas do Mar Mediterrâneo (Sicília, Elba e Montecristo), no Reino Unido. Podem ser também encontradas na região africana do Magrebe com espécies que vivem em Marrocos (V. monticola) e parte do norte da Argélia e Tunísia no caso de V. latastei. Muitas espécies podem também ser encontradas nas Montanhas do Cáucaso, em partes do Iraque, Jordânia, Israel e Síria. Apenas uma espécie até ao momento encontrada (V. berus) vive na Ásia Oriental (Coreia do Norte, China setentrional, e norte da Mongólia[3].
A maioria das espécies prefere ambientes mais frescos. Aquelas encontradas em latitudes mais baixas tendem a preferir zonas de maior altitude e habitats mais secos e rochosos, enquanto que as espécies que ocorrem em latitudes mais setentrionais preferem elevações mais baixas e ambientes mais húmidos e com mais vegetação.[3]
Todas as espécies são terrestres.[3]
Todos os membros são vivíparos, dando à luz juvenis vivos.[3]
A maioria das espécies de Vipera produz um veneno que contém componentes neurotóxicos e hemotóxicos. A gravidade das mordeduras é muito variável.
V. ammodytes é provavelmente a que possui o veneno mais tóxico. Num estudo envolvendo somente ratos, Brown (1973) demonstra que LD50 é aproximadamente 1.2/mg/kg IV, 1.5 mg/Kg quando injetado no peritoneu (IP) e 2.0 mg/kg quando administrado subcutaneamente (SC).[6]
O veneno de V. berus é considerado o menos tóxico, (Minton, 1974) sugere que os valores de LD50 para ratos são aproximadamente 0.55 mg/kg IV, 0.80 mg/kg IP e 6.45 mg SC.[7] O volume de veneno produzido tende a ser menor nesta espécie, citando Minton 10–18 mg por mordedura em espécimes de 48–62 cm enquanto Brown sugere apenas 6 mg para espécimes do mesmo tamanho.
Contudo, as mordeduras de espécies de Vipera raramente são tão graves como as do géneros maiores Macrovipera ou Daboia.[3]
* Sem incluir a espécie nominativa. T: espécie-tipo
_male_(found_by_Jean_NICOLAS)_(35620422551).jpg)
.jpg)
|acessodata= (ajuda) Vipera é um género de víboras venenosas. Tem ampla distribuição geográfica, podendo ser encontrado desde o Norte da África até ao Círculo Polar Ártico e desde a Grã-Bretanha até à região Ásia-Pacífico. Esta designação é possivelmente derivada dos termos latinos vivus e pario, significando "vivo" e "dar à luz" ou "parir"; provavelmente uma referência ao facto de a maioria das víboras dar à luz juvenis vivos. Actualmente são reconhecidas 23 espécies.
Viperele (Vipera) sunt un gen de șerpi veninoși din familia Viperidae, familie care cuprinde cca. 80 de specii răspândite în Eurasia și regiunile tropicale și subtropicale din Africa.
În general viperele au o lungime de la 20 de cm ("Bitis peringueyi") și pot ajunge până la 2.5 m ("Lachesis muta"). Corpul șarpelui este lățit, având frecvent un desen ce seamănă cu litera „V” pe cap, care are o formă triunghiulară. Spre deosebire de „Colubridae” (năpârcă) și „Elapidae”, au corpul acoperit cu solzi mici. Toate speciile din cadrul familiei sunt veninoase, veninul fiind produs de o glandă cu venin, otrava fiind injectată victimei prin doi dinți lungi situați pe maxilarul superior, fiind prevăzuți cu un canal.
Aproape toate speciile sunt adaptate să trăiască pe sol, numai speciile „Atheris” din Africa ducând o viață arboricolă. Dintre speciile care trăiesc pe sol pot fi amintite cele din regiuni de deșert, ca „Bitis peringueyi” sau vipera cu corn africană ("Cerastes"), care se deplasează lateral pe nisip, sau vipera „Adenorhinos barbouri” care se deplasează prin mișcări de alunecare.
Viperele sunt în general active ziua și în amurg, cu excepția celor din regiunile calde tropicale, care sunt active noaptea. Speciile care trăiesc în regiunile cu climă temperată cad iarna într-o stare de amorțire.
Hrana lor constă în special din mamifere mici, care sunt omorâte de veninul injectat prin mușcătura viperei. Veninul de viperă este hemotoxic, distrugând hematiile și țesuturile cu care vine în contact (rezultatul fiind necroze), având totodată o acțiune anticoagulantă; printr-o acțiune neurotoxică poate produce paralizii. Câteva specii, ca „Macrovipera schweitzeri”, s-au specializat pe vânare de păsări. Speciile mai mari, ca „Bitis gabonica”, vânează animale mai mari, ca de exemplu porcul cu țepi (Hystricidae) sau maimuțe (Primates), lilieci (Chiroptera) și antilope pitice (Neotragus pygmaeus). Alte specii, ca „Vipera ursinii”, se hrănesc în special cu diferite animale mici și artropode (insecte). Cu mici excepții, viperele sunt animale vivipare (nasc pui vii).
Arealul lor de răspândire este o mare parte din Africa fără Madagascar, Asia cu unele insule și Europa. Viperele provin probabil din Africa de unde s-au răspândit adaptându-se la noile condiții climatice. Astfel, „Daboia russelii” sau „Macrovipera lebetina” au un areal de răspândire foarte mare, pe când „Montatheris hindii” sau „Macrovipera schweizeri” trăiesc pe areale mai restrânse în Africa. Majoritatea lor trăiesc în regiunile tropicale sau subtropicale, cu excepția lui „Vipera berus” care trăiește în Scandinavia.
În România, Clisura Dunării, zonă în județul Mehedinți, este numită „polul viperelor”.[2]
Conform The Reptile Database:
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) 
Viperele (Vipera) sunt un gen de șerpi veninoși din familia Viperidae, familie care cuprinde cca. 80 de specii răspândite în Eurasia și regiunile tropicale și subtropicale din Africa.
Engerek, engerekgiller (Viperidae) familyasından Vipera cinsini oluşturan çeşitli zehirli yılan türlerine verilen genel ad. Uzun, kıvrık ve içi boş olan ikişer tane zehir dişleriyle bunların gerisinde daha küçük yakalama dişleri mevcuttur. Başları üçgen şeklinde ve kuyrukları küttür. Daha çok geceleri avlanırlar.
.png){kind=small}
Yılan ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Engerek, engerekgiller (Viperidae) familyasından Vipera cinsini oluşturan çeşitli zehirli yılan türlerine verilen genel ad. Uzun, kıvrık ve içi boş olan ikişer tane zehir dişleriyle bunların gerisinde daha küçük yakalama dişleri mevcuttur. Başları üçgen şeklinde ve kuyrukları küttür. Daha çok geceleri avlanırlar.
Rắn lục voi (Danh pháp khoa học: Vipera) là một chi rắn độc thuộc họ Rắn lục (Viperidae). Chúng còn được gọi là rắn Viper (rắn Vi-pơ), ở một nước tên thường gọi là rắn có sừng, rắn vảy sừng do các loài rắn thuộc chi vipera (có sừng) phân bố rộng rãi ở nhiều nước.
Chúng được tìm thấy trên khắp thế giới, trừ một số khu vực như Nam Cực, Úc, Ireland, Madagascar, Hawaii, những hòn đảo biệt lập và ở trên vòng Bắc Cực. Ở Israel loài rắn này có đặc trưng là có mào thường sống trong các cồn cát ở sa mạc Negev, người ta thường thấy chúng ẩn mình trong cát vào buổi sáng sớm. Ở Sierra Leone loài rắn này sinh sôi nhiều đến mức có thể bao vây và tấn công cả trụ sở cảnh sát.
Đây là một loài rắn có chiều dài cơ thể tương đối dài, màu sắc vảy khá rực rỡ, hình thù kỳ dị[2] và đặc biệt là có nọc độc rất mạnh, răng nanh của chúng cho phép thâm nhập sâu và tiêm nọc độc vào cơ thể con mồi hoặc những động vật nó cắn. Trong đó rắn viper Nam Mỹ là loài rắn cực độc.
Ngoài những loài rắn Viper quen thuộc có nhiều phát hiện ra các giống rắn Viper mới, tại vùng từng rậm của nước Tanzania thuộc châu Phi, có phát hiện loài rắn Viper với cơ thể dài chừng 60 cm và hơi nặng nề, khi loài này bò thì thân thể phát lộ hai màu vàng đen xen kẽ rất lạ. Rắn có cặp mắt màu ô liu, trong khi những chiếc vảy trên đầu lại dựng lên như sừng. loài rắn được mệnh danh là Mathida độc sừng.[2]
Ở Quảng Châu (Trung Quốc) cũng đã phát hiện một loài rắn Viper mới có kích thước rất nhỏ, được đặt tên Protobothrops maolanensis. Loài rắn này sống trong các khu rừng thuộc khu Bảo tồn thiên nhiên quốc gia Mao lan, tỉnh Quý Châu, Trung Quốc. Chúng có kích thước khá nhỏ, với chiều dài tối đa khi trưởng thành khoảng 70 cm, nhưng có thể phóng độc tố rất độc. Đây là loài rắn nhỏ nhất được phát hiện ở Trung Quốc cho tới nay, loài rắn Trimeresurus jerdonii có kích thước cơ thể nhỏ đến nổi có thể bị cóc ăn thịt.
Bài viết về họ Rắn lục này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Rắn lục voi (Danh pháp khoa học: Vipera) là một chi rắn độc thuộc họ Rắn lục (Viperidae). Chúng còn được gọi là rắn Viper (rắn Vi-pơ), ở một nước tên thường gọi là rắn có sừng, rắn vảy sừng do các loài rắn thuộc chi vipera (có sừng) phân bố rộng rãi ở nhiều nước.
蝰屬（學名：Vipera）是蛇亞目蝰蛇科蝰亞科下的一個有毒蛇屬，其分布範圍相當廣泛，既出沒於北非，亦有品種分布於北極圈、英國與及亞洲。[2]其學名「Vipera」來源於拉丁語中的「Vivus」及「Pario」，意指「活體」、「生產」，似乎針對大部份蝰蛇胎生的特性。[3]目前共有23個品種已被確認。[4]
蝰蛇體型較小，頭部與頸部鋪有細碎鱗片（部分品種頭額位置長有較大片的鱗塊），頭頸間有明顯分野。背鱗為龍骨結構，肛鱗與尾下鱗排列成對。[2]
蝰屬既可見於歐洲英國、地中海群島、愛琴海一帶，亦可見於北非的摩洛哥、阿爾及利亞突尼西亞等地區。也有一些品種分布於北極圈，東至北亞的庫頁島及北韓亦有蝰蛇的蹤影。[1]
大部分的蝰蛇都選擇棲息於較寒冷的環境，位處緯度越低（較接近赤道）的蝰蛇，越會向海拔較高、氣候較乾燥的地區發展。相反，位處緯度越高的蝰蛇，則會選擇較多植被及較潮濕的地方棲息。[2]
所有蝰蛇都屬於陸行性蛇類。繁殖方面，蝰屬的蛇都是胎生動物。[2]
蝰蛇的毒素主要包含神經毒素及血毒素，遭其咬擊所導致的中毒情況變幻莫測。一些體型較小的北方蝰蛇（如極北蝰）分泌毒素份量較少，而另一些蝰蛇（如沙蝰）則能向生物注射份量極重的毒液。總結而言，被蝰屬下的蛇類所咬的傷害，很少能達到與鈍鼻蝰或山蝰相等的威力。[2]
|access-date=中的日期值 (帮助) 蝰屬（學名：Vipera）是蛇亞目蝰蛇科蝰亞科下的一個有毒蛇屬，其分布範圍相當廣泛，既出沒於北非，亦有品種分布於北極圈、英國與及亞洲。其學名「Vipera」來源於拉丁語中的「Vivus」及「Pario」，意指「活體」、「生產」，似乎針對大部份蝰蛇胎生的特性。目前共有23個品種已被確認。
（本文参照）
クサリヘビ属（クサリヘビぞく、Vipera）は、有鱗目クサリヘビ科の属。クサリヘビ科（クサリヘビ亜科）の模式属。日本における特定動物。
本属の構成種ヨーロッパクサリヘビは最も北に分布するヘビで、分布の北限は北緯69度のため北極圏にも分布することになる。
体形は太短い。背面には鎖状の斑紋が入るが、これは茂みの中等では保護色や体の輪郭をぼかす働きがあると考えられている。鱗には筋状の盛り上がり（キール）が入る。
ヘビとしては珍しく雌雄で体色が異なる種もいる。
食性は動物食で、爬虫類、鳥類、小型哺乳類、昆虫類等を食べる。
繁殖形態は卵胎生。
属名Viperaは「クサリヘビ」の意で、英語のViperと同義。
毒蛇であることから人間に駆除されることもある。また本属の構成種のみならず他のヘビ（無毒種を含む）も誤認により駆除されることもある。
開発による生息地の破壊、交通事故、人間による駆除等により生息数は減少している。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 