Savukääpä

Bjerkandera fumosa is a species of poroid fungus in the family Meruliaceae.

Taxonomy

It was first described to science as Boletus fumosus by Christiaan Hendrik Persoon in 1801.^[1] Petter Adolf Karsten transferred the species to the genus Bjerkandera in 1879.^[2]

Description

The form of Bjerkandera fumosa fruit bodies ranges from effused-reflexed (spread out over the substrate and turned back at the margin to form a cap) or cap-like, but attached directly to the substrate without a stipe. These caps can be solitary or closely overlapping, and are often fused with neighbouring caps. The caps typically measure 5–10 cm (2.0–3.9 in) wide by 2 cm (0.8 in) wide, and a buff-coloured upper surface with a texture ranging from finely hairy (tomentose) to smooth. The pores on the cap underside are circular to angular, numbering 2–5 per millimetre.^[3]

Bjerkandera fumosa has a monomitic hyphal system, containing only generative hyphae. The basidia are club-shaped, measuring 20–22 μm. Spores have the shape of short cylinders, and measure 5.5–7 by 2.5–3.5 μm. They are smooth, hyaline, and do not react with Melzer's reagent.^[3]

Habitat and distribution

Bjerkandera fumosa causes a white rot in various hardwood species. It has a circumboreal distribution in the Northern Hemisphere.^[3]

References

Bjerkandera fumosa es una especie de hongo de la familia Meruliaceae.

Clasificación y descripción de la especie

Basidioma anual, pileado-sésil, imbricado, dimidiado a ampliamente adherido, correoso cuando seco, de 19-28 x 10-15 x 4-6 mm. Píleo semicircular, anchamente adherido, azonado y aterciopelado, de color naranja pálido a gris naranja pálido, con tonos café grisáceo a gris hacia el borde. Margen recurvado, entero, ondulado cuando seco. Himenóforo con poros angulares de 3-5 por mm, color café grisáceo en diferentes tonos. Tubos concoloros al himenóforo hasta de 1 mm de longitud. Contexto, concoloro con el píleo, de 1 a 3 mm de grosor, con una línea de color café oscuro en la base de los tubos. Sistema hifal monomítico, hifas del contexto de 3.2-4.0 μm de diámetro, hialinas, inamiloides, de pared delgada, con fíbulas y ramificaciones frecuentes, formando una trama entrelazada, hifas de la línea obscura de color café. Hifas de la trama himenoforal de 2.4-4 μm de diámetro, hialinas, inamiloides, de paredes delgadas, fíbulas abundantes y frecuentemente ramificadas, presentan una disposición subparalela a entrelazada. Basidios de 13-16 x 4.8-5.6 μm, clavados, hialinos e inamiloides. Basidiosporas de 4.8-5.6 (-6.4) x 2.4-3.2 μm, de pared delgada, oblongas a oblongo-elipsoides, lisas, hialinas e inamiloides.^[1]​^[1]​

Distribución de la especie

Se ha colectado en México en los estados de Hidalgo, México, Oaxaca y Veracruz.^[1]​^[2]​

Ambiente terrestre

Crece sobre madera muerta de Abies, pinos Pinus y encinos Quercus. Causa pudrición blanca.^[1]​

Estado de conservación

Se conoce muy poco de la biología y hábitos de los hongos, por eso la mayoría de ellos no se han evaluado para conocer su estatus de riesgo (Norma Oficial Mexicana 059).

Referencias

Pruun suitsik (Bjerkandera fumosa) on kandseente hulka kuuluv seeneliik.

Seent on leitud ka Eestist.^[1]

Viited

Välislingid

• Pruun suitsik andmebaasis eElurikkus

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Ambient

A chërs an dzora a bion e suche ëd latifeuje.

Comestibilità

A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

Bjerkandera fumosa (Pers.) P. Karst.

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

Hymenofor szaroporki odymionej

Szaroporka odymiona na wiązie

Szaroporka odymiona (Bjerkandera fumosa (Pers.) P. Karst.) – gatunek grzybów z rodziny strocznikowatych (Meruliaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Bjerkandera, Meruliaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 Christian Hendrik Persoon nadając mu nazwę Boletus fumosus. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1879 Petter Karsten, przenosząc go do rodzaju Bjerkandera^[1].

Synonimów nazwy naukowej ma ponad 50^[2]:

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten ma też inne nazwy: bjerkandera odymiona, huba szorstko-szara, żagiew biała, żagiew odymiona, żagiew czarniawa^[3].

Morfologia

Owocniki

Jednoroczne o szerokości 2-5 (wyjątkowo do 12) cm, i grubości 0,5-3 cm. Do podłoża przyrastają bokiem. Mogą być półkoliste, kapeluszowate, ale także rozpostarte lub rozpostarto-odgięte. Występują pojedynczo lub w grupach dachówkowato lub w rzędach (wówczas czasami zrastają się bokami). Górna powierzchnia owocników jest zazwyczaj równa, czasami tylko pagórkowata, u młodych owocników omszona, u starszych naga. U młodych owocników brzeg jest zaokrąglony i dość gruby, u starszych cienki, ostry i w niektórych miejscach podwinięty. Czasami występuje słabo zaznaczone pręgowanie i nieregularne plamy. Barwa od słomkowożółtej przez kremowoizabelowatą do bladoorzechowej, strefa przyrostu na brzegu owocnika jest biaława^[4].

Hymenofor

Rurkowaty. Rurki tworzą jedną tylko warstwę i oddzielone są od miąższu ciemną linią o grubości 1-3 mm. U młodych owocników mają gładkie brzegi, u starszych ząbkowane. Pory okrągłe, wydłużone lub nieregularne, o średnicy 0,2-0,4 mm (na 1 mm mieszczą się 2-4). Hymenofor ma barwę od białawej przez białoszarą do kremowobrunatnej, po uciśnięciu brunatnieje^[4].

Miąższ

Podczas wilgotnej pogody mięsisty lub skórzasty, dość twardy, w stanie suchym korkowaty. Jest wyraźnie pręgowany i ma kolor kremowoizabelowaty lub jasnego drewna^[4].

Wysyp zarodników

Słomkowożółty. Zarodniki elipsoidalne, gładkie, o rozmiarach 5-6.5 × 2.5-3.5 µm^[5].

Występowanie i siedlisko

Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Nowej Zelandii^[6]. W Polsce można spotkać ten gatunek w lasach, parkach, sadach, ogrodach, także przy drogach i w zaroślach nad brzegami rzek.

Rośnie głównie na martwym drewnie drzew liściastych (na iglastym rzadko). Występuje na: wierzbie, klonie jaworze, klonie kolchidzkim, kasztanowcu zwyczajnym, buku, jabłoni domowej, topoli, wiązie pospolitym. Owocniki występują przez cały rok^[3].

Znaczenie

Grzyb niejadalny, saprotrof rozkładający w drewnie zarówno celulozę, jak i ligninę i powodujący białą zgniliznę drewna. Czasami atakuje również żywe drzewa osłabione i uszkodzone (pasożyt słabości)^[4].

Gatunki podobne

Podobna jest częściej spotykana szaroporka podpalana (Bjerkandera adusta), która ma mniejsze, cieńsze i ciemniejsze owocniki oraz ciemniejszy hymenofor, który po uciśnięciu czernieje^[4].

Przypisy