Die Frühlings-Baumwanze (Peribalus strictus) (Syn.: Holcostethus strictus vernalis[1]) ist eine Wanze aus der Familie der Baumwanzen (Pentatomidae).
Die Wanzen werden 8,5 bis 10,5 Millimeter lang.[2] Sie sind grünlich braun gefärbt und schwarz punktiert. Im Frühjahr und Sommer sind sie meist heller, im Herbst eher dunkler gefärbt. Das vierte und fünfte Glied der rotgelben (im Herbst rotbraunen) Fühler ist charakteristisch jeweils breit schwarz geringelt. Der hinter den Augen eher konkave Seitenrand des Pronotums ist gelblich gerandet und an der breitesten Stelle des Pronotums durch einen kurzen dunklen Streifen unterbrochen. Das Schildchen (Scutellum) ist an seiner Spitze weißgelb gefärbt. Das Connexivum jeweils am Rand des Hinterleibs ist hell und dunkel gemustert. Man kann die Art von Holcostethus sphacelatus dadurch unterscheiden, dass sich bei Peribalus strictus die Wangen an der Spitze des Kopfes berühren und den Stirnkeil (Tylus) umschließen.[1][3]
Die Art ist in Europa, mit Ausnahme des Nordens der Britischen Inseln und Skandinaviens, östlich über Sibirien und Zentralasien bis in den Norden Chinas und nach Japan verbreitet. In Mitteleuropa ist sie überall verbreitet und im Süden meist häufig. Im Tiefland Norddeutschlands ist sie seltener und lokal verbreitet. Besiedelt werden trockene bis mäßig feuchte, warme Gebiete.[2] In Großbritannien ist die Art immer schon selten gewesen. Viele historische Funde betreffen vermutlich eingewanderte Tiere. Die Art ist allerdings vermutlich in Kent und Sussex an mehreren Orten bodenständig. Sämtliche Nachweise nach 1950 betreffen die Südküste, wodurch Neubesiedlungsversuche aus dem Süden naheliegen. Kürzlich scheint die Art sich auch im Bereich um Boscombe (Bournemouth) etabliert zu haben.[1]
Man findet die Tiere in der Krautschicht und auf Laubgehölzen. Sie sind polyphag, wobei die Nymphen vor allem an den reifen Samen und Früchten krautiger Pflanzen, etwa von Korbblütler (Asteraceae) und Hülsenfrüchtler (Fabaceae) saugen. Die Imagines findet man im Frühjahr und Herbst häufig beim Saugen auf blühenden und fruchttragenden Sträuchern und Bäumen und darüber hinaus häufig auch an Blüten von Doldenblütlern (Apiaceae) und Braunwurzgewächsen (Scrophulariaceae), wie etwa an Königskerzen (Verbascum). Die Überwinterung erfolgt als Imagines. Im darauffolgenden Jahr findet man sie bis Ende Juli, ab August tritt bereits die adulte neue Generation auf.[2]
Die Frühlings-Baumwanze (Peribalus strictus) (Syn.: Holcostethus strictus vernalis) ist eine Wanze aus der Familie der Baumwanzen (Pentatomidae).
Peribalus strictus, common name Vernal Shieldbug, is a species of shield bugs in the family Pentatomidae.[1]
This species is widespread in Europe (with the exception of the north of the British Isles and Scandinavia), across Siberia and Central Asia up to northern China and Japan. These shieldbugs prefer dry to moderately moist, warm areas. They usually occur in clearings and in rather damp environments.[2]
Peribalus strictus can reach a length of 9.5–11 millimetres (0.37–0.43 in). These quite variable shieldbugs have a greenish-brown coloration and a dense dark punctuation on the head, elytrae, pronotum and scutellum. The margins of the pronotum are yellowish and quite concave and the scutellum has a pale yellowish tip. The connexivum is distinctly banded pale brown and black. The antennae are orange yellow, but the final two segments are black. In spring and summer the coloration is usually lighter than in autumn.[3]
Peribalus vernalis was one time considered a separate species, nowadays it is considered a subspecies (Peribalus strictus vernalis). This subspecies shows a black ring on articles IV and V of the antennae, the tip of the scutellum is not punctuated and the femora are covered with small black dots.[4][5]
These stink bugs live on various herbs, shrubs and deciduous trees. They are polyphagous. The nymphs especially feed on the ripe fruits and seeds of herbaceous plants, mainly Asteraceae and Fabaceae species.
The adults can be found in the spring and fall sucking on flowering and fruit-bearing shrubs and trees, frequently feeding on flowers of Apiaceae and Scrophulariaceae, such as mullein (Verbascum species). Adults can be found all year and hibernation takes place as imago. The following year, the adult new generation occur from the end of July.
Mating
.JPG)
Nymph
Imago, front view
Video clip of P. strictus in copula
Peribalus strictus, common name Vernal Shieldbug, is a species of shield bugs in the family Pentatomidae.
De zuidelijke schildwants (Peribalus strictus) synoniem Holcostethus strictus is een wants uit de familie Pentatomidae.
De zuidelijke schildwants is 8,5 tot 10,5 millimeter in lang. De wantsen zijn groenachtig bruin en zwart gepuncteerd. In het voorjaar en in de zomer zijn ze lichter van kleur en dan in de herfst. De zijkant van het halsschild heeft een lichte rand. Het vierde en vijfde segment van de roodgele tot roodbruine antenne zijn zwart geringd. Het schildje (scutellum) is wit aan het uiteinde. De connexivum is afwisselend licht en donker gekleurd.
De soort heeft zich van uit zuidelijk Europa steeds meer naar het noorden verspreid. In Nederland was hij zeldzaam, maar hij begint op veel plaatsen algemener te worden. Dit heeft hem de naam zuidelijke schildwants opgeleverd. Niet helemaal terecht, want door de klimaatverandering verspreiden meer wantsensoorten zich naar het noorden.
Men kan de dieren in de kruidlaag en loofbomen vinden. Ze zijn polyfaag, waarbij de nimfen vooral aan de rijpe vruchten en zaden zuigen van kruidachtige planten zuigen van de composietenfamilie (Asteraceae) en vlinderbloemenfamilie (Fabaceae). De volwassen wantsen worden vaak gevonden op bloeiende en vruchtdragende struiken en bomen en op de bloemen van de schermbloemenfamilie (Apiaceae) en de helmkruidfamilie (Scrophulariaceae). De volwassen wants overwintert. Eind juli, augustus verschijnt de nieuwe volwassen generatie.
De zuidelijke schildwants (Peribalus strictus) synoniem Holcostethus strictus is een wants uit de familie Pentatomidae.
Peribalus (Peribalus) strictus – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny tarczówkowatych.
Pluskwiak o ciele długości od 8,5 do 11 mm. Policzki dłuższe od nadustka, nakrywające go. Czułki o członach drugim i trzecim całkiem jasnych, najwyżej tym ostatnim lekko u wierzchołka przyciemnionym. Przedplecze o jasnych, lekko zgrubiałych, wąskich i niepunktowanych brzegach bocznych[1]. Skierowana ku tyłowi kłujka nie wykracza poza tylne biodra. Krawędzie tarczki pośrodku wklęśnięte. Samiec ma gładką powierzchnię zmysłową paramer i jedną parę wyrostków łączących edeagusa o zesklerotyzowanych wierzchołkach. U samic spermateka z wydłużonym zbiorniczkiem i sferycznie poszerzonym u nasady przewodem o zesklerotyzowanych ściankach[2].
Polifag zasiedlający łąki, murawy, polany i zbiorowiska ruderalne[1].
Gatunek palearktyczny. W Polsce pospolity[1].
Peribalus (Peribalus) strictus – gatunek pluskwiaka z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny tarczówkowatych.
Pluskwiak o ciele długości od 8,5 do 11 mm. Policzki dłuższe od nadustka, nakrywające go. Czułki o członach drugim i trzecim całkiem jasnych, najwyżej tym ostatnim lekko u wierzchołka przyciemnionym. Przedplecze o jasnych, lekko zgrubiałych, wąskich i niepunktowanych brzegach bocznych. Skierowana ku tyłowi kłujka nie wykracza poza tylne biodra. Krawędzie tarczki pośrodku wklęśnięte. Samiec ma gładką powierzchnię zmysłową paramer i jedną parę wyrostków łączących edeagusa o zesklerotyzowanych wierzchołkach. U samic spermateka z wydłużonym zbiorniczkiem i sferycznie poszerzonym u nasady przewodem o zesklerotyzowanych ściankach.
Polifag zasiedlający łąki, murawy, polany i zbiorowiska ruderalne.
Gatunek palearktyczny. W Polsce pospolity.
Vårbärfis (Holcostethus vernalis) tillhör familjen bärfisar.
Vårbärfisen har en längd på mellan 8,5 och 10,5 millimeter. Den har en rödbrunaktig grundfärg och en bred skutell med gul spets. Antennerna är gulröda med svart inslag på de två yttersta antennlederna. Halssköldens framkant är gulvit.
Vårbärfisen lever på många olika växter. De påträffas ofta i gläntor och skogsbryn. Larverna lever främst på att suga på olika örters frön och frukter. De fullvuxna kan även leva på buskar och träd. Liksom de flesta andra bärfisar så övervintrar de som fullvuxna som därför ses mest under våren och försommaren när parning och äggläggning äger rum, eller från mitten av augusti när den nya generationen börjar bli fullvuxen. Larverna ses från början av juli till början av september.
Vårbärfisen är allmänt förekommande i Sverige från Skåne till Dalarna och har lokala förekomster längs med Norrlandskusten upp till Västerbotten. Den saknas i norra Svealand och i Norrlands inland.
Wikimedia Commons har media som rör Vårbärfis.
Vårbärfis (Holcostethus vernalis) tillhör familjen bärfisar.
