Der Flügeltang (Alaria esculenta), auch Essbarer Riementang genannt, ist eine Braunalgenart aus der Ordnung der Laminariales. Er ist an den Küsten von Nordatlantik und Nordpazifik verbreitet und kommt auch in der Nordsee vor.
Der Flügeltang ist ein mehrjähriger Seetang, dessen Thallus eine Länge von 0,5 bis 4 m erreicht. Auf dem Untergrund ist er mit einer kräftigen, verzweigten Haftkralle verankert. Ein runder, biegsamer Stiel von 10 bis 30 cm Länge geht in die kräftige Mittelrippe des langen blattartigen Phylloids über. Ausdauernd ist nur der Stiel, die Blattfläche wird jährlich neu gebildet. Das weiche, braune bis dunkelbraune Phylloid ist bandartig schmal mit einer Breite von 5 bis 25 cm. Der Blattrand ist leicht wellig und häufig eingerissen. Die Mittelrippe tritt deutlich hervor, sie ist schwach abgeflacht und von gelbbrauner Färbung.
Oben am Stiel entspringen seitlich dicht zweizeilig angeordnete Blättchen, in denen die Sporen gebildet werden. Diese Sporophylle mit einer Länge von 10 bis 20 cm und einer Breite von 1 bis 2 cm sind kurz gestielt, länglich mit keilförmigem Grund und besitzen keine Mittelrippe.
Von der im Nordostatlantik eingeführten Art Undaria pinnatifida (Wakame), die ebenfalls eine Mittelrippe aufweist, kann der Flügeltang durch seine deutlich hervortretende und meist hellere Mittelrippe sowie die Sporophylle an der Blattbasis unterschieden werden.[1]
Das Verbreitungsgebiet des Flügeltangs umfasst den Nordostatlantik von Grönland und Spitzbergen bis Frankreich, den Nordwestatlantik von Neufundland bis New York sowie den Nordpazifik (Alaska, Ochotskisches Meer, Korea). Er kommt auch in der Nordsee bei Helgoland vor.
Er besiedelt den Wellen ausgesetzte Felsen und bildet oft große Bestände im Bereich der Niedrigwasserlinie und im flachen Sublitoral. Gelegentlich ist er auch in Gezeitentümpeln zu finden.
Die Erstbeschreibung des Flügeltangs erfolgte 1767 durch Carl von Linné unter dem Namen Fucus esculentus (in: Systema Naturae 2, S. 718). Robert Kaye Greville stellte die Art 1830 in die Gattung Alaria (in: Algae Britannica 34, S. 25).
Synonyme von Alaria esculenta (L.) Greville sind Agarum esculentum (L.) Bory de Saint-Vincent, Ceramium esculentum (L.) Stackh., Fucus esculentus L., Laminaria esculenta (L.) C. Agardh, Musaefolia esculenta (L.) Stackh., Orgyia esculenta (L.) Stackh., Phasgonon esculentum (L.) S. F. Gray und Podopteris esculentum (L.) de la Pylaie. Als weitere Synonyme gelten Agarum delisei Bory de Saint-Vincent, Alaria delisei (Bory) Greville, Alaria dolichorhachis Kjellm., Alaria grandifolia J. Agardh, Alaria linearis Strömfelt, Alaria macroptera (Ruprecht) Yendo, Alaria musaefolia (Bachelot de la Pylaie) J. Agardh, Alaria platyrhiza Kjellm., Fucus pinnatus Gunnerus, Fucus teres Goodenough & Woodward, Laminaria musaefolia Bachelot de la Pylaie, Orgyia delisii (Bory de Saint-Vincent) Trevisan, Orgyia pinnata Gobi und Phasganon macropterum Ruprecht.
Alaria esculenta zählt zur Familie Alariaceae in der Ordnung der Laminariales.
Der Flügeltang ist essbar und wird als „Irish Wakame“ gehandelt.[1]
Der Flügeltang (Alaria esculenta), auch Essbarer Riementang genannt, ist eine Braunalgenart aus der Ordnung der Laminariales. Er ist an den Küsten von Nordatlantik und Nordpazifik verbreitet und kommt auch in der Nordsee vor.
Alaria esculenta is an edible seaweed, also known as sea-grape or badderlocks, dabberlocks, or batherlocks.
'S e feamainn fhada a th' ann am mircean (alaria esculenta), a tha coltach ri crios.Gheibhear aig tràigh mhòr e, a chionn 's gum bi e a' fàs fada shìos ann am bonn a' chladaich. Canar gruaigean rithe cuideachd, ach 's e mircean a th' air ann an Leòdhas.[1]
Bithear ga ithe amh ann an grunn àiteannan fhathast- mar Alba is Èirinn. 'S e an rud cruaidh suas a mheadhain air fhad a thathas ag ithe amh (cas dhubh), agus a-rèir coltais, tha e car duilich a chagnadh. Thathas a' toirt dheth na h-oirean tana (an rùsg), gan rùsgadh dheth air gach taobh. [2]
'S e seo an seòrsa feamainn Eòrpach as dlùithe ri wakame, a gheibhear ann an Iapan, Coirea agus Sìona. 'S e wakame an t-ainm Iapanais air. Canaidh "rùsg" ris na h-oirean tana, "cas dhubh" ris a' ghais, agus "duilleach" ri na buinneagan. 'S e mekabu an t-ainm a th' air buinneagan Wakame ann an Iapanais.
'S e feamainn fhada a th' ann am mircean (alaria esculenta), a tha coltach ri crios.Gheibhear aig tràigh mhòr e, a chionn 's gum bi e a' fàs fada shìos ann am bonn a' chladaich. Canar gruaigean rithe cuideachd, ach 's e mircean a th' air ann an Leòdhas.
Alaria esculenta is an edible seaweed, also known as dabberlocks or badderlocks, or winged kelp. It is a traditional food along the coasts of the far north Atlantic Ocean. It may be eaten fresh or cooked in Greenland, Iceland, Scotland and Ireland. It is the only one of twelve species of Alaria to occur in both Ireland and in Great Britain.
Grows to a maximum length of 2 m. The whole frond is brown and consists of a distinct midrib with wavy membranous lamina up to 7 cm wide on either side. The frond is unbranched[1] and tapers towards the end. The base has a short stipe arising from a rhizoidal holdfast. The stipe may bear several sporophylls which are club-shaped and up to 20 cm long and 5 cm broad which bear the spores.
It grows from a short cylindrical stipe attached to the rocks by a holdfast of branching root-like rhizoids and grows to about 20 cm long. The stipe is continued into the frond forming a long conspicuous midrib, all other large and unbranched brown algae to be found in the British Isles are without a mid-rib. The lamina is thin, membranous with a wavy margin.[2][3]
Sporangia grow in club shaped narrow leafy outgrowths produced near the base growing from the stipe. These grow to 20 cm long and 5 cm broad.[1][4]
Alaria esculenta is well known in Ireland, where it is known as Láir or Láracha, and in the rest of the British Isles[5] save the south and east of England. It is perennial.[6]
It is a common large algae on shores where there is severe wave exposure[7] attached to rocks just below low-watermark in the "Laminaria belt", and is common on rocky shores in exposed places.[8][9] It has a fairly high intrinsic growth rate compared to other algae, 5.5% per day and a carrying capacity of about 2 kg wet weight per square meter. It may reach lengths of about 2.5 m. It overlaps to a small degree (+) in distribution with Fucus serratus and somewhat more with Laminaria digitata. It has low and high light limitation values of about 5 and 70 W per square meter respectively. Its distribution is also limited by salinity, wave exposure, temperature, desiccation and general stress. These, and other attributes of the algae are summarized in Lewis (1964) and Seip 1980.[10][11][12]
Leaf-like sporophylls develop from the stipe and produce zoospores.[2]
A. esculenta may produce phlorotannins and oxidized lipids as protective functions against high photosynthetically active and UV radiations.[13]
It is host to the pathogenic fungus Phycomelaina laminariae.[14]
Europe: Atlantic France, Channel Islands, Britain, Ireland, Netherlands, Heligoland, Baltic, Iceland, Faroes, Norway and Svalbard; North America: New York, New England, Maritime Provinces, Newfoundland, Quebec, Labrador, Alaska, Canadian Arctic and Greenland; Asia: Japan, Korea, Kuriles, Sakhalin and Kamchatka.[5]
Alaria esculenta is an edible seaweed, also known as dabberlocks or badderlocks, or winged kelp. It is a traditional food along the coasts of the far north Atlantic Ocean. It may be eaten fresh or cooked in Greenland, Iceland, Scotland and Ireland. It is the only one of twelve species of Alaria to occur in both Ireland and in Great Britain.
Badderlocks (Alaria esculenta) es una especie de macroalga laminarial de la familia Alariaceae propia del Atlántico septentrional. Es un alga comestible y un alimento tradicional de los habitantes del Atlántico norte. Se consume cruda o cocida en Groenlandia, Islandia, Escocia e Irlanda.
Crece hasta alcanzar unos 2 m de largo. Toda su fronda es marrón y consiste de una característica nervadura central con una lámina membranosa ondulada de hasta 7 cm de ancho a ambos lados. La fronda no posee ramificaciones[1] y se angosta hacia su extremo. La base tiene un estipe corto que surge de un rizoide. El estipe puede tener varios esporofilos con forma de bate y que miden unos 20 cm de largo y 5 cm de ancho que portan las esporas.
Esta alga crece a partir de un estipe corto cilíndrico adosado a las rocas mediante un rizoide de raíces ramificadas y crece hasta alcanzar unos 20 cm de largo. El estipe se continúa en la fronda formando una larga nervadura central. Todas las demás especies de algas marrones grandes y sin ramificaciones que se encuentran en las Islas Británicas no poseen nervadura central. Su lámina es delgada, y membranosa con un margen ondulado.[2][3]
Alaria esculenta es muy común en Irlanda, donde se la denomina Láir o Láracha, y en las Islas Británicas[4] excepto en el sur y este de Inglaterra. Es una especie perenne.[5]
Es un alga de gran porte común en costas muy expuestas al oleaje[6] fijándose a las rocas justo por debajo de la línea de baja marea en la "franja Laminaria", y es común en las costas rocosas expuestas al oleaje.[7][8] Comparada con otras algas su ritmo de crecimiento es relativamente rápido, alcanzando el 5.5% por día y tiene un peso húmeda de unos 2 kg por metro cuadrado. Puede alcanzar longitudes de hasta 2.5 m de largo. Su distribución se solapa en alguna medida con la de Fucus serratus y algo más con Laminaria digitata. Se desarrolla entre límites mínimo y máximo de luz solar de entre unos 5 y 70 W por metro cuadrado respectivamente. Su distribución también se encuentra limitada por la salinidad del agua, la exposición al oleaje, la temperatura, y el nivel de estrés general. Estos y otros atributos de las algas se resumen en Lewis (1964) y Seip 1980.[9][10][11]
A partir del estipe se desarrollan esporofilos similares a hojas y producen zoosporas.[2]
A. esculenta puede producir florotaninos y lípidos oxidados que le proporcionan funciones protectoras contra elevados niveles de radiaciones fotosintéticamente activas y radiaciones UV.[12]
En Europa se la encuentra en las costas de Groenlandia, Islandia, Islas Feroe, Noruega, Francia, Helgoland y Países Bajos. En América del Norte el alga se encuentra en las costas de Alaska, Labrador y Massachusetts.[4]
Badderlocks (Alaria esculenta) es una especie de macroalga laminarial de la familia Alariaceae propia del Atlántico septentrional. Es un alga comestible y un alimento tradicional de los habitantes del Atlántico norte. Se consume cruda o cocida en Groenlandia, Islandia, Escocia e Irlanda.
Alaria esculenta est une espèce d'algues brunes comestible de la famille des Alariaceae.
De couleur brune, Alaria esculenta peut atteindre une longueur de deux mètres.
Alaria esculenta se rencontre sur les rivages du Groenland, de l'Islande, de la Norvège, des Pays-Bas, de la France, du Labrador, du Massachusetts et de l'Alaska[3].
Selon World Register of Marine Species (1 février 2019)[4] :
Alaria esculenta est une espèce d'algues brunes comestible de la famille des Alariaceae.
Butare er ein brunalge som veks på eksponerte stader langs delar av norskekysten.
Butaren kan verte fleire meter lang. Til skilnad frå sukkertaren som og har eit blad, er bladet tynt og har ei tydeleg midtribbe. Ofte splittar bladet seg på tvers inn til midtribba. Stilkpartiet nedst er fleirårig, men bladet er eittårig.
Planta finst i Europa i Frankrike, dei britiske øyane, Nederland, Helgoland, Noreg og vestover på Færøyane, Island, Grønland, Labrador og sørover til Massachusetts. Butaren finst og i Alaska.
Taren kan etast, både rå og kokt, og er brukt som mat langs nordlegaste delen av Atlanterhavet, spesielt på Grønland, Island, i Skottland og Irland.
Her til lands finst butaren på Vestlandet og nordover til Nord-Noreg.
Butare er ein brunalge som veks på eksponerte stader langs delar av norskekysten.
Butare (Alaria esculenta) er en opptil tre meter fjærlignende tare som tidligere ble brukt til husdyrfor, menneskeføde og gjødsel. Den liker best plasser kaldere enn 16 grader med mye bølger, og fins derfor bare fra Mandal og nordover til Finnmark. På Svalbard er den vanlig sammen med fingertaren.
Butare er, som andre tarer festet med flere tråder (heptar) til fast fjell. Stilken (stipes) er kort. Ulikt de andre tarene her til lands får stilken på butaren sporofyller, som er to rader med små mørkebrune blader fylt med sporer som brukes til formering. Et annet særtrekk er at stilken fortsetter som en del av avlange bladet (lamina) som utgjør det meste av butaren: Det blir opptil 20 cm bredt, flere meter langt, og fornyer seg hvert år vinterstid. Bladet vokser raskt fra januar til mai, men rives etterhvert her og der opp inn til midtribben (stilken) og får et rufsete utseende. Det kan bli 2-3 meter langt og er gulgrønt eller olivengrønt.
Butaren vokser ved lavvannsmerket, slik at ved fjære sjø blir den synlig i vannskorpa der den svaier frem og tilbake, ikke ulikt den bøyelige fingertaren, mens den stive stortaren er mer opprett og står lenger ut. Butaren kan også vokse litt lenger ut, ned til 20 meter hvis det er plass. På gode vokseplasser kan en kvadratmeter huse flere hundre butarer. Fra oktober til mai slippes sporer ut av de små bladene som sitter på stilken.
Den består av sukker, proteiner, vitaminer og sporer. Opptil 42 prosent er alginsyre. Som menneskeføde foretrekkes den sprø stilken og utvekstene nede på stilken (sporofyllene). Oppdrett av butare gjøres i Irland der den renser vannet rundt anlegg for fiskeoppdrett.[1][2] Ved SINTEF utredet man i 2005 butare som råstoff for biodrivstoff som bioetanol og fant blant annet måter å sikre sporeformering året rundt.[3]
RikePlanteriket (Plantae) Divisjon Brunalgar (Phaeophyta) Klasse Brunalgar (Phaeophyceae) Orden Tare (Laminariales) Familie Alariaceae Slekt Alaria Art Butare (Alaria esculenta)
|dato= (hjelp) 
Butare (Alaria esculenta) er en opptil tre meter fjærlignende tare som tidligere ble brukt til husdyrfor, menneskeføde og gjødsel. Den liker best plasser kaldere enn 16 grader med mye bølger, og fins derfor bare fra Mandal og nordover til Finnmark. På Svalbard er den vanlig sammen med fingertaren.
Butare er, som andre tarer festet med flere tråder (heptar) til fast fjell. Stilken (stipes) er kort. Ulikt de andre tarene her til lands får stilken på butaren sporofyller, som er to rader med små mørkebrune blader fylt med sporer som brukes til formering. Et annet særtrekk er at stilken fortsetter som en del av avlange bladet (lamina) som utgjør det meste av butaren: Det blir opptil 20 cm bredt, flere meter langt, og fornyer seg hvert år vinterstid. Bladet vokser raskt fra januar til mai, men rives etterhvert her og der opp inn til midtribben (stilken) og får et rufsete utseende. Det kan bli 2-3 meter langt og er gulgrønt eller olivengrønt.
Butaren vokser ved lavvannsmerket, slik at ved fjære sjø blir den synlig i vannskorpa der den svaier frem og tilbake, ikke ulikt den bøyelige fingertaren, mens den stive stortaren er mer opprett og står lenger ut. Butaren kan også vokse litt lenger ut, ned til 20 meter hvis det er plass. På gode vokseplasser kan en kvadratmeter huse flere hundre butarer. Fra oktober til mai slippes sporer ut av de små bladene som sitter på stilken.
Den består av sukker, proteiner, vitaminer og sporer. Opptil 42 prosent er alginsyre. Som menneskeføde foretrekkes den sprø stilken og utvekstene nede på stilken (sporofyllene). Oppdrett av butare gjøres i Irland der den renser vannet rundt anlegg for fiskeoppdrett. Ved SINTEF utredet man i 2005 butare som råstoff for biodrivstoff som bioetanol og fant blant annet måter å sikre sporeformering året rundt.
RikePlanteriket (Plantae) Divisjon Brunalgar (Phaeophyta) Klasse Brunalgar (Phaeophyceae) Orden Tare (Laminariales) Familie Alariaceae Slekt Alaria Art Butare (Alaria esculenta)
Досягає 2 метрів довжини. Слані мають стрічкоподібну форму з вираженими прожилками, що з'єднані хвилястими мембранами до 7 см з кожного боку. Слані не розгалужуються, проте на сланях є булавоподібні спрофіли 20 см довжини та 5 ширини, що містять спори. Слані тримаються за дно ніжкою з численними коренеподібними ризоїдами.[1]
Поширена на узбережжі північної частини Атлантичного океану (Велика Британія, Ірландія, Нідерланди, Франція, Норвегія, Гренландія, Аляска, Лабрадор, Масачусетс).
Аларія їстівна відома під назвами «крилаті водорості». Слугує традиційною їжею на узбережжі півночі Атлантичного океану. Можна вживати в їжу сиру, або готувати.[1]
