La vaca, la vaca serrana, el serrà o la serrana (Serranus scriba) és una espècie de peix de la família dels serrànids i de l'ordre dels perciformes.[5] És una presa habitual a la pesca de roquer amb volantí i amb canya des de la riba. S'atraca als bussejadors frontalment i recula cap al seu amagatall si se sent amenaçat.[6]
Els mascles poden assolir els 36 cm de longitud total. Cos allargat i alt, amb un perfil molt punxegut. Té entre 5 i 7 bandes verticals, grises o violàcies, que poden dividir-se. El cap és gros amb una boca bastant ampla amb mandíbules extensibles. Les dents són petites i punxegudes. Té tres espines a l'opercle i al preopercle, amb el costat dentat a la part posterior. Les aletes dorsals i anals són de color groc amb taques blaves, roses i vermelles, mentre que les pectorals tenen bandes transversals blaves. Les pèlviques són de color marró. Presenta multitud de colors des de groc a vermell: el cap pren un to rosat i ataronjat amb unes línies que recorden els caràcters de l'escriptura pictogràfica (d'ací ve el nom científic de l'espècie). Els adults tenen una taca ventral blava.[7][8]
Habita des de la Mar Cantàbrica fins a Mauritània,[9] incloent-hi les Illes Canàries, les Açores i Madeira. També a la Mar Mediterrània (menys abundant a la part septentrional) i a la Mar Negra.[7] És una espècie costanera i sedentària. Viu a zones rocalloses i a praderies submarines de Posidonia fins a una trentena de metres, a partir de la qual és substituït per l'anfós bord (Serranus cabrilla). Tot i així, també ha estat vist fins als 150 m de fondària.[10] Presenta costums solitaris i és territorial. És freqüent veure'l darrere dels polps capturant els invertebrats que fugen de la presència d'aquells cefalòpodes.[11] És un carnívor molt voraç d'altres peixos, crustacis i mol·luscs (depenent de la seua mida, pot passar de depredat a depredador així com passa amb la sípia).[11] La maduresa sexual arriba als 3 anys quan arriba als 12 cm de llargària. És hermafrodita simultani: pot actuar com a mascle o femella. La reproducció té lloc entre els mesos de maig i juliol. Quan es troben dos individus de la mateixa talla, s'atraquen i un mostra el costat amb taca blava, aixecant l'aleta dorsal i doblegant el cos. Tots dos pugen cap a la superfície i es produeix l'alliberament de les cèl·lules sexuals. Els ous fecundats són pelàgics.[12]
La vaca, la vaca serrana, el serrà o la serrana (Serranus scriba) és una espècie de peix de la família dels serrànids i de l'ordre dels perciformes. És una presa habitual a la pesca de roquer amb volantí i amb canya des de la riba. S'atraca als bussejadors frontalment i recula cap al seu amagatall si se sent amenaçat.
Kanic písmenkový (Serranus scriba) se vyskytuje jednotlivě při pobřeží nad skalnatým dnem v hloubce kolem 30 metrů, někdy až do 150 metrů. Vyžaduje velkou nádrž s prostornější jeskyní jako úkrytem. V nádrži se doporučuje chovat pouze jednoho jedince tohoto druhu. Kombinovat se může jen s dostatečně velkými rybami.
Kanic písmenkový (Serranus scriba) se vyskytuje jednotlivě při pobřeží nad skalnatým dnem v hloubce kolem 30 metrů, někdy až do 150 metrů. Vyžaduje velkou nádrž s prostornější jeskyní jako úkrytem. V nádrži se doporučuje chovat pouze jednoho jedince tohoto druhu. Kombinovat se může jen s dostatečně velkými rybami.
Typ: Mořská ryba Čeleď: Serranidae (Kanicovití) Původ: východní Atlantik, Středozemní a Černé moře Maximální velikost: 36 cm Vhodná teplota: 25 °C Potrava: menší ryby, korýši, měkkýši, mražená potrava i tabletováDer Schriftbarsch (Serranus scriba) ist eine Fischart aus der Familie der Familie der Sägebarsche (Serranidae).
Der Schriftbarsch ähnelt in seiner Körperform den sehr viel größeren Zackenbarschen. Er besitzt einen gedrungenen Körper, einen großen Kopf und ein im Verhältnis zur Körpergröße sehr großes Maul, das vorstülpbar ist und dessen Kiefer mit spitzen Zähnen besetzt sind. Die Grundfarbe des Körpers ist gelb bis sandfarben, wobei die Farbe zum Hinterende hin intensiver wird. Die Schwanzflosse ist dunkelgelb bis orange und abgerundet, Afterflosse und die im vorderen Teil mit Stachelstrahlen bewehrte Rückenflosse sind gelb mit orangen Punkten und Linien. Die Bauchflossen und die Brustflossen sind meist einfarbig hellgelb. Die Kopfzeichnung besteht aus unzähligen, verschnörkelten braunen Linien, die an arabische Schriftzeichen erinnern, wodurch auch die Namensherkunft erklärt wird. Am Körper besteht die Zeichnung aus vertikalen, dunkelbraunen Streifen, die in Richtung Schwanz breiter und dunkler werden. Kennzeichnend gegenüber nahe verwandten Arten wie dem Sägebarsch (Serranus cabrilla) ist ein großer, hellblauer Fleck auf beiden Bauchseiten, der bei älteren Fischen intensiver himmelblau wird.[1]
Die Durchschnittslänge beträgt zwischen 15 und 25 Zentimeter, wobei in seltenen Fällen auch Längen bis zu 36 Zentimeter bei einem Maximalalter von 16 Jahren erreicht werden.[2]
Der Schriftbarsch kommt im Ostatlantik von der westafrikanischen Küste bis nach Nordspanien vor, ebenfalls an den Kanaren und Azoren, ebenso ist er eine relativ häufige Barschart des Mittelmeeres und des Schwarzen Meeres.[2]
Die Fische bewohnen Küstenhabitate an Fels- und Kiesküsten in Tiefen von der Wasseroberfläche bis meistens etwa 30 Meter, maximal lebt er in Tiefen bis 150 Meter. Sandgrund wird meist gemieden, nur in See- und Neptunsgraswiesen kann man den Schriftbarsch fallweise antreffen.[2]
Schriftbarsche sind Einzelgänger, die streng territorial sind und ihre Reviere aggressiv gegen Artgenossen verteidigen. Meistens halten sie in Felsspalten oder unter Steinen versteckt und gehen bevorzugt von dort aus auf die Jagd.
Die Fische ernähren sich ausschließlich tierisch, neben Garnelen, Kaisergranat, Strandkrabben, Würmern, kleinen Tintenfischen und Wasserschnecken stehen auch Fische bis etwa zehn Zentimeter Länge, wie etwa Sardellen, kleine Sardinen, Ährenfische oder junge Meerbrassen auf ihrem Speiseplan.
Schriftbarsche sind echte Zwitter, die gleichzeitig Samen- und Eizellen bilden. Dadurch ist bei fehlenden Partnern auch eine Selbstbefruchtung möglich. Die Eier werden fest an der Unterseite von Steinen nahe dem Ufer befestigt. Die Laichzeit liegt im späten Frühjahr bis in den Frühsommer.[2]
Der relativ kleine Schriftbarsch wird vom Menschen eher selten als Nahrungsmittel genutzt. Der Fang der Tiere ist schwierig, da die Unterstände unter Felsen mit Netzen nicht zu befischen sind. Gelegentlich werden die Tiere von Anglern gefangen, meistens mit Ködern wie Köderfischen, Fischstücken oder Tintenfisch. Nach dem Anbiss eines Schriftbarsches ist es wichtig, ihn sofort mit starkem Zug von seinem Unterstand wegzuholen, um nicht ein Festsetzten und damit einen Verlust des Fisches zu riskieren.
Das Fleisch dieses Serraniden ist hell, schmackhaft und relativ grätenarm. Der Fisch eignet sich besonders zum Braten oder Grillen im Ganzen.[3]
Der Schriftbarsch (Serranus scriba) ist eine Fischart aus der Familie der Familie der Sägebarsche (Serranidae).
A Barchetta (Serranus scriba) hè un pesciu di mare chì faci partita di a famiglia di i Serranidae. A barchetta hè longa da 15 à 30 centimetri. Si scontra in u Mare Mediterraniu è in u mare Atlanticu orientale. Si riproduce d'aprile à lugliu. A coda hè gialla. A barchetta hà una tacca turchina annantu à u ventre.
A barchetta hè cumuna in Corsica.
A Barchetta (Serranus scriba) hè un pesciu di mare chì faci partita di a famiglia di i Serranidae. A barchetta hè longa da 15 à 30 centimetri. Si scontra in u Mare Mediterraniu è in u mare Atlanticu orientale. Si riproduce d'aprile à lugliu. A coda hè gialla. A barchetta hà una tacca turchina annantu à u ventre.
Lu buddaci (Serranus scriba) è un pisci ca si pisca nta lu mari Miditirràniu e avi a ucca larga. 'Sta parola si usa macari ppi innicari 'u missinisi.
Η πέρκα (Serranus scriba - Σερρανέλος ο γραφεύς), πέρδικα, μπογιατζής, γραμματικός ή περκιά[1] είναι υποτροπικό θαλάσσιο ψάρι της οικογένειας των Σερανιδών. Συγγενεύει με τον χάνο. Είναι το μικρότερο μέλος της ίδιας οικογένειας με το λαβράκι, τον ροφό και άλλα.
Βρίσκονται στην Μεσόγειο θάλασσα, και πλησίον αυτής στον ανατολικό Ατλαντικό ωκεανό και στην Μαύρη θάλασσα.[2]
Το μήκος τους είναι 15-28 εκ. Το χρώμα τους είναι πολύ ανοιχτό ροδί, με πέντε καφετιές διχαλωτές ταινίες στα πλευρά. Τα ενήλικα έχουν στην κοιλιά μια μενεξεδιά απόχρωση. Το ραχιαίο πτερύγιο είναι μονοκόμματο με σκληρές αγκαθωτές ακτίνες εμπρός και μαλακές πίσω.
Είναι ψάρια ερμαφρόδιτα. Καθένα γεννά και γονιμοποιεί μόνο του τ’ αυγά του από τον Ιούλιο έως τα τέλη Αυγούστου. Η ωοτοκία είναι εποχιακή και εξαρτάται από την φάση της σελήνης. Τ’ αυγά μένουν κολλημένα σε πέτρες και σε βράχους κοντά στις ακτές.
Ζουν σε βάθος από 2 έως 20 μέτρα σε πέτρες και σε φυκιάδες. Ξοδεύουν πολύ από τον χρόνο τους σε βραχώδεις κοιλότητες. Κατά το σούρουπο, βγαίνουν έξω για να τραφούν με καρκινοειδή, ψάρια και σκουλήκια. Είναι συνήθως μόνα τους ή σε μικρές ομάδες. Το κάθε ψάρι φρουρεί τη δική του περιοχή και διώχνει κάθε άλλο ψάρι ακόμα και του ίδιου είδους.
Ψαρεύονται με καθετή, από στεριάς κι από βάρκα. Με ψαροτούφεκο είναι αρκετά εύκολο να χτυπηθούν επειδή συχνά στέκονται ακίνητα. Το κρέας τους είναι αρκετά νόστιμο.
Η πέρκα (Serranus scriba - Σερρανέλος ο γραφεύς), πέρδικα, μπογιατζής, γραμματικός ή περκιά είναι υποτροπικό θαλάσσιο ψάρι της οικογένειας των Σερανιδών. Συγγενεύει με τον χάνο. Είναι το μικρότερο μέλος της ίδιας οικογένειας με το λαβράκι, τον ροφό και άλλα.
Βρίσκονται στην Μεσόγειο θάλασσα, και πλησίον αυτής στον ανατολικό Ατλαντικό ωκεανό και στην Μαύρη θάλασσα.
The painted comber (Serranus scriba) is a species of marine ray-finned fish, a sea bass from the subfamily Serraninae, classified as part of the family Serranidae which includes the groupers and anthias. It is found in the eastern Atlantic Ocean, the Mediterranean Sea, and the Black Sea. Confusingly, a synonym of this species is Perca marina, but that name (as Sebastes marinus) has incorrectly been used for a separate species, the rose fish.
The painted comber has a laterally compressed,[3] elongate body with a pointed snout. The dorsal fin has 10 spines and 4-16 soft rays and the anal fin has 3 spines and 7-8 soft rays. The caudal fin is truncate.[4] It has a very large mouth for its size, which has many sharp teeth,[5] and is protractile.[6] The overall colour may be grey, purplish or reddish with 5-7 dark brown bars on the flanks. The head is marked with many narrow, wavy blue lines and red blotches. The dorsal, anal and caudal fins are marked with red dots.[4] There is a diffuse, purplish-blue blotch in the middle of the body.[6] The pelvic and pectoral fins are normally uniform pale yellow.[5] The maximum recorded fish measurement is 36 centimetres (14 in), although 25 centimetres (9.8 in) is more typical.[2]
The painted comber is found in the eastern Atlantic Ocean where its core range extends from the Straits of Gibraltar to Senegal, including the Canary Islands but it occurs as far north as the Bay of Biscay. Its range extends into the Mediterranean and Black Seas.[1]
The painted comber occurs over rocky bottom and among beds of Posidonia at depths of 5 to 150 metres (16 to 492 ft).[2] It normally spends the day sheltering in rocky caves and is normally either solitary or found in small groups. It emerges at dusk to hunt.[5] It is a carnivorous species which is a territorial ambush hunter and has a diet made up of cephalopods, bivalves, crustaceans, fishes, and worms.[6] It is often used to indicate sites occupied by octopuses as it waits at the entrance scavenging the octopus's discarded parts of shellfish.[5] The spawning season runs from late spring to early summer with the eggs being laid under stones near the shore.[3] It is a synchronous hermaphrodite, i.e. each individual has both male and female gonads and may be capable of self-fertilisation. They have a maximum life expectancy of 16 years.[6]
The painted comber, like most fishes, is host to a variety of internal and external parasites and these include the copepods Lernanthropus scribae, Caligus scribae and Anchistrotos laqueus; an isopod Gnathia sp.; a monogenean Protolamellodiscus serranelli; and two species of digeneans Helicometra fasciata and Lecithochirium musculus.[7]
The painted comber was first formally described by Linnaeus in the 10th Edition of his Systema Naturae published in 1758 as Perca scriba.[8]
The painted comber is landed by artisanal fisheries using hook and line and trawls.[1] It is said to have palatable flesh and can be prepared using a variety of cooking methods.[9]
The painted comber (Serranus scriba) is a species of marine ray-finned fish, a sea bass from the subfamily Serraninae, classified as part of the family Serranidae which includes the groupers and anthias. It is found in the eastern Atlantic Ocean, the Mediterranean Sea, and the Black Sea. Confusingly, a synonym of this species is Perca marina, but that name (as Sebastes marinus) has incorrectly been used for a separate species, the rose fish.
El serrano (Serranus scriba) es una especie de pez marino subtropical de la familia Serranidae, donde se agrupan los meros y lubinas. Se encuentra en el este del océano Atlántico, en el mar Mediterráneo y el mar Negro.
Recibe múltiples denominaciones en las distintas lonjas de España: serrano, cabrilla, vaquita, gorrión, garopa, vaquilla serrana, gorrión de piedra, cabritas, etc.[2]
Posee de 14 a 16 espinas en la aleta dorsal. Es hermafrodita y suele vivir en solitario o pequeños grupos.
El serrano (Serranus scriba) es una especie de pez marino subtropical de la familia Serranidae, donde se agrupan los meros y lubinas. Se encuentra en el este del océano Atlántico, en el mar Mediterráneo y el mar Negro.
Recibe múltiples denominaciones en las distintas lonjas de España: serrano, cabrilla, vaquita, gorrión, garopa, vaquilla serrana, gorrión de piedra, cabritas, etc.
Posee de 14 a 16 espinas en la aleta dorsal. Es hermafrodita y suele vivir en solitario o pequeños grupos.
Kraba eskribaua (Serranus scriba) Serranidae familiako ur gaziko arraina da, ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Mediterraneo itsasoan eta Itsaso Beltzan bizi dena[1]. 28 cm luzera ere izan dezake.
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Kraba eskribaua (Serranus scriba) Serranidae familiako ur gaziko arraina da, ekialdeko Ozeano Atlantikoan, Mediterraneo itsasoan eta Itsaso Beltzan bizi dena. 28 cm luzera ere izan dezake.
Serran écriture, Perche de mer
Le serran écriture est un poisson benthique de mer Méditerranée proche du mérou.
Le serran écriture porte une robe très bigarrée. Son corps est brun-rouge, couvert de six bandes transversales brun foncé irrégulières, sa tête est bariolée de couleurs vives. Il porte un pédoncule caudal jaune et une large tache bleue ou violette à mi-flanc et sur le ventre. Des sinuosités sur l'opercule rappelant des caractères graphiques sont à l'origine de son nom écriture.
Sa longueur habituelle est de 20 à 25 cm mais peut atteindre plus de 40 cm.
Ses écailles cténoïdes sont rugueuses au toucher.
Sa grande bouche prognathe largement fendue présente une forte ressemblance avec celle du mérou et contient de fines dents acérées dirigées vers l'arrière. Ses opercules sont striés d'orangé, portent chacun trois fortes épines et un bord dentelé.
Ses nageoires se présentent ainsi:
Le serran mène une vie solitaire dans les zones rocheuses de la zone benthique littorale, plus rarement en fonds vaseux ou sableux. Il fréquente parfois les prairies de posidonies. On le rencontre généralement à faible profondeur (0 à 40 m), bien que certains plongent jusqu'à 100 m.
En tant que prédateur vorace, le serran écriture défend un territoire temporaire et chasse à l'affût. Ce carnassier se nourrit d'annélides, de petits crustacés, de céphalopodes et de petits poissons, sur lesquels il fond par surprise grâce à son talent de nageur qui lui assure des démarrages d'une rapidité extrême.
Le serran écriture est hermaphrodite synchrone : il possède des organes génitaux bivalents (ovotestis), dont les parties mâle et femelle arrivent à maturité parfois simultanément. Les œufs sont pondus de mai à août et sont collés sur des pierres.
Le serran écriture[1] est aussi couramment appelé perche de mer, serran royal, vache ou barquette.
Le serran écriture se pêche sur tout le pourtour méditerranéen et fait partie des principales prises des pêcheurs à la palangrotte. Il est à la portée des débutants tant sa gloutonnerie en fait une proie complaisante. C'est aussi un appât de choix pour la pêche au vif (loups, dentis, etc.).
Il entre dans la composition de la bouillabaisse et d'autres soupes de poissons. Sa chair est plus fine que celle du serran commun.
Comme la plupart des poissons, le serran écriture héberge des parasites internes et externes, y compris des copépodes, isopodes, monogènes et digènes[2].
Serran écriture, Perche de mer
Le serran écriture est un poisson benthique de mer Méditerranée proche du mérou.
Pirka (Serranus scriba) je vrsta morske ribe iz porodice Serranidae, porodice poznate po tome da su dvospolci. Kod nas ima cijeli niz drugih naziva kao što su: pirak, pjerka, vuk, špijun, burača, pisanica, perka, pjerga, kanj od sike, likovac.
Pirka je riba izduženog tijela i glave sa vrlo velikim ustima u kojima se nalaze šiljati zubi. Na tijelu ima 5-7 okomitih šara smeđe-ljubičaste boje[1] koje se izmjenjuju sa svijetlo smeđkastom pozadinom koja prema trbuhu ide u bjelkastu. Na sredini trbuha ima plavkastu mrlju, a glava je prekrivena nepravilnim crvenkasto-smeđim i crvenim šarama. Pirka je izrazit grabežljivac, a hrani se većinom manjim ribama i rakovima, ali će se zaletiti za svim što joj nalikuje na obrok. Naraste i do 36 cm, ali je većinom manja, iprosječna dužina je oko 25 cm. Maksimalna težina je 35 dag. Živi na dubini od jednog do 150 m, najčešće do 50 m, na svim vrstama terena, obavezno uz neku vrstu zaklona. Skriva se na kamenitim mjestima ili u dnu obraslom algama (najčešće posidonijom), gdje vreba plijen. Sa gastronomskog gledišta nema veliki značaj. Jestiva je vrsta i ljudi je love, ali uglavnom vrlo malo i privatnim brodicama. Najčešće se sprema pržena ili na brujet. Drži se i kao akvarijska riba.
Pirka je podvodnim ribolovcima vrlo interesantna riba, ne zbog lova na nju, već što je pirka "oznaka" pri lovu hobotnice. Kada se primjeti pirku kako nepomično stoji, fiksirajući neko mjesto, a pogotovo ako to isto radi više njih, tada je gotovo sigurno da se na tom mjestu nalazi hobotnica. Razlog ovom ponašanju može biti u činjenici da su kraci hobotnice prava poslastica za pirku, ali i činjenica da će pirka biti poslastica hobotnici ukoliko nije dovoljno brza. Pirka (kao i kanjac) prati hobotnicu da se domogne otpadaka hobotnicinog plijena.
Pirka obitava na istočnom dijelu Atlantika, od Biskajskog zaljeva do Mauritanije, kao i oko Kanara, Azora i Madeire. Rasprostranjena je po cijelom Mediteranu, uključujući i Crno more[2].
U Wikimedijinu spremniku nalazi se još gradiva na temu: Pirka
Wikivrste imaju podatke o: Pirka Pirka (Serranus scriba) je vrsta morske ribe iz porodice Serranidae, porodice poznate po tome da su dvospolci. Kod nas ima cijeli niz drugih naziva kao što su: pirak, pjerka, vuk, špijun, burača, pisanica, perka, pjerga, kanj od sike, likovac.
Lo sciarrano[1] (Serranus scriba Linnaeus, 1758), conosciuto anche con i nomi di boccaccia e sciarrano scrittura[2], è un pesce osseo marino appartenente alla famiglia Serranidae.
Popola il Mar Mediterraneo, dove è molto comune[3], e il Mar Nero nonché la parte orientale dell'oceano Atlantico, dal golfo di Biscaglia alla Mauritania[4].
Predilige i fondali rocciosi e le praterie di Posidonia oceanica. È un pesce quasi esclusivamente costiero e, sebbene si conoscano catture a 200 metri di profondità, normalmente è raro incontrarlo sotto i 30[3][4].
Ha un aspetto simile a quello della perchia ma con il muso più appuntito, la fronte dritta e bocca leggermente più grande[5].
La livrea è variabile ma generalmente presenta un colore di fondo rossiccio o brunastro che diviene via via più chiaro sui fianchi e sul ventre dove è presente una caratteristica macchia di colore azzurro più o meno scuro. Sono presenti 5-7 fasce verticali brune accoppiate a due a due che non raggiungono il ventre. La coda ed il peduncolo caudale sono di colore giallo. Sulla parte superiore della testa e sulla gola sono presenti delle sottili linee azzurre e aranciate intrecciate che possono assomigliare ad una scrittura da cui il nome specifico scriba. Sulla testa sono presenti anche delle macchie rossastre[3][5][6].
Raggiunge 36 cm di lunghezza massima, normalmente si ferma a 25 cm[4].
È una specie solitaria, spiccatamente territoriale. Difende con aggressività il proprio territorio dalle intrusioni di suoi conspecifici. Al contrario della perchia è un animale piuttosto diffidente. Quando è in procinto di attaccare una preda assume una caratteristica posizione obliqua con la testa rivolta in alto[6].
È una specie ermafrodita, in cui uova e sperma arrivano a maturazione contemporaneamente, anche se non si ha mai l'autofecondazione. Le uova vengono deposte tra le rocce nei pressi delle coste nei mesi primaverili ed estivi[3][4][5].
Si nutre prevalentemente di piccoli pesci (particolarmente latterini)[6] e crostacei[4], occasionalmente anche di policheti e molluschi. Si nutre anche dei resti del pasto dei polpi: la sua presenza è quindi spesso indice della vicinanza di uno di essi[6].
È predato fra gli altri dallo Scorfano rosso[4].
Come la perchia si cattura molto spesso con tramagli e nasse e abbocca facilmente alle lenze innescate con esche animali di qualunque tipo, anche se predilige piccoli molluschi e piccoli vermi.[6].
La carne è buona ma le piccole dimensioni fanno sì che non abbia un mercato specifico finendo nel misto di pesce di scoglio per la zuppa di pesce[6].
Lo sciarrano (Serranus scriba Linnaeus, 1758), conosciuto anche con i nomi di boccaccia e sciarrano scrittura, è un pesce osseo marino appartenente alla famiglia Serranidae.
De schriftbaars (Serranus scriba) is een straalvinnige vis uit de familie Zaag of Zeebaarzen ( Serranidae) die voorkomt in het oosten van de Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. De vis is voornamelijk te vinden op diepten van 5-150 meter onder het wateroppervlak en kan een lengte bereiken tot 36 cm. De vis komt voornamelijk voor op rotsachtige bodems en voedt zich met visjes en kreeftachtigen
De schriftbaars (Serranus scriba) is een straalvinnige vis uit de familie Zaag of Zeebaarzen ( Serranidae) die voorkomt in het oosten van de Atlantische Oceaan, de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. De vis is voornamelijk te vinden op diepten van 5-150 meter onder het wateroppervlak en kan een lengte bereiken tot 36 cm. De vis komt voornamelijk voor op rotsachtige bodems en voedt zich met visjes en kreeftachtigen
Multimedia w Wikimedia Commons Strzępiel pisarz[2], (Serranus scriba) – gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny strzępielowatych (Serranidae).
Wschodni Atlantyk od Zatoki Biskajskiej do południowej Afryki, także Morze Śródziemne i Czarne.
Żyje w płytkich wodach przybrzeżnych, najczęściej na głębokości powyżej 30 m, nad dnem skalistym na łąkach glonorostów lub traw morskich. Żyje samotnie na wydzielonym terytorium, które broni przed innymi osobnikami tego samego gatunku.
Dorasta maksymalnie do 25 cm długości. Ciało podłużnie owalne. Pokryte drobnymi grzebykowatymi łuskami, także na głowie i żuchwie. Pokrywa skrzelowa z 2 kolcami. Otwór gębowy szeroki z wysuwalnymi szczękami. Uzębienie w postaci małych, spiczastych zębów. Płetwa grzbietowa długa, podparta 10 promieniami twardymi i 14–16 miękkimi. Płetwa odbytowa podparta 2 twardymi i 7–8 miękkimi promieniami. Płetwa ogonowa zaokrąglona.
Ubarwienie: grzbiet i boki czerwonawo- lub żółtawobrązowe, pokryte 4–7 ciemnymi, niekiedy rozdzielającymi się poprzecznymi pasami. Dorosłe osobniki z dużą niebieską lub fioletową plamą na boku, schodzącą na brzuch. Głowa pokryta niebieskim lub czerwonym deseniem wijących się plam, przypominających pismo arabskie, wygląd deseniu stał się podstawą nazwy gatunkowej scriba – pisarz.
Odżywia się małymi rybami ławicowymi, czasami także skorupiakami i mięczakami.
Tarło odbywa się od maja do sierpnia. Jest obojnakiem wytwarzającym w tym samym czasie żywotne jaja i plemniki i może dochodzić do samozapłodnienia. Jaja są przyklejane do kamieni blisko brzegu.
Strzępiel pisarz, (Serranus scriba) – gatunek ryby okoniokształtnej z rodziny strzępielowatych (Serranidae).
Písanica ali pirka (znanstveno ime Serranus scriba) je morska riba iz družine zobčastih ostrižev (Serranidae).
Ime so te ribe dobile po pisani pigmentaciji, ki je posebej izrazita pri spolno zrelih ribah. Po smrti ta pigmentacija povsem zbledi. Latinsko ime scriba je ta riba dobila po pisavi podobnemu vzorcu na škržnem poklopcu teh rib. Osnovne barve pisanice so modra, rdeča in rumena, ki se prepletajo z rjavimi pokončnimi progami na svetli podlagi. Na sredi trebuha imajo svetlo modro do modrovijolično pego. Tudi plavuti so pisane v vseh osnovnih barvah.
Pisanice so pogoste ribe obalnega pasu Sredozemlja, pogoste pa so tudi v Jadranskem morju, kjer jih najdemo ob obali z različno poraslostjo. Tako jo najdemo na kamnitih, peščenih in poraščenih tleh od 5 do 20 m globoko. Osnovna hrana teh rib, ki zrastejo povprečno okoli 20 cm so drobne morske živalice.
Značilnost pisanic je hermafrodizem. Isti osebki so tako samci kot samice, do samooploditve pa ne more priti, ker zorita oba dela skupne spolne žleze v različnih časovnih obdobjih.
Gospodarskega pomena ta ribja vrsta nima, je pa zanimiva riba za športni ribolov, neredko pa zaide tudi v vrše. Meso je belo, mehko in okusno, vendar je polno drobnih kosti, velik del pa odpade na glavo in rep, tako da so priljubljene samo velike ribe te vrste. Največ jo pripravljajo v brodetu ali ribjih juhah.
Písanica ali pirka (znanstveno ime Serranus scriba) je morska riba iz družine zobčastih ostrižev (Serranidae).
Ime so te ribe dobile po pisani pigmentaciji, ki je posebej izrazita pri spolno zrelih ribah. Po smrti ta pigmentacija povsem zbledi. Latinsko ime scriba je ta riba dobila po pisavi podobnemu vzorcu na škržnem poklopcu teh rib. Osnovne barve pisanice so modra, rdeča in rumena, ki se prepletajo z rjavimi pokončnimi progami na svetli podlagi. Na sredi trebuha imajo svetlo modro do modrovijolično pego. Tudi plavuti so pisane v vseh osnovnih barvah.
Pisanice so pogoste ribe obalnega pasu Sredozemlja, pogoste pa so tudi v Jadranskem morju, kjer jih najdemo ob obali z različno poraslostjo. Tako jo najdemo na kamnitih, peščenih in poraščenih tleh od 5 do 20 m globoko. Osnovna hrana teh rib, ki zrastejo povprečno okoli 20 cm so drobne morske živalice.
Značilnost pisanic je hermafrodizem. Isti osebki so tako samci kot samice, do samooploditve pa ne more priti, ker zorita oba dela skupne spolne žleze v različnih časovnih obdobjih.
Gospodarskega pomena ta ribja vrsta nima, je pa zanimiva riba za športni ribolov, neredko pa zaide tudi v vrše. Meso je belo, mehko in okusno, vendar je polno drobnih kosti, velik del pa odpade na glavo in rep, tako da so priljubljene samo velike ribe te vrste. Največ jo pripravljajo v brodetu ali ribjih juhah.
Тіло стиснуте з боків, високе, хвостове стебло вкорочене. Спинний плавець відносно високий і довгий, анальний короткий. Голова у профіль трикутна, зверху і з боків вкрита лускою. Рот великий, нижня щелепа виступає уперед. Очі розміщені високо на голові. Луска відносно дрібна, зазублена, до 62-75 лусок у бічній лінії. Зазвичай досягає довжини 22 см, маси близько 200 г, найбільша довжина 36 см, маса 500 г, вік до 7 років. Забарвлення тіла коричнево-жовте чи буре, на боках є 5-8 поперечних смуг. Під і перед очима є оранжеві смужки й лінії, між якими знаходяться світлоблакитні плями. Колюча частина спинного плавця блакитнувато-сіра, м'яка; анальний і хвостовий плавці коричнево-жовті з темночервоними дрібними плямами. Грудні плавці жовті з двома синюватими поперечними смужками. Черевні плавці синювато-сірі з червоними кінчиками.
Морський придонний вид, тримається поодиноко в прибережній зоні, зустрічається переважно на кам'янистих ґрунтах і скелях, вкритих водоростями до глибини 150 м, зокрема в щілинах скель чи серед водоростей. Зграї утворює в період нересту. Підходить у прибережну зону в теплу пору року. Хижак, живиться переважно рибою, зрідка крабами та креветками, підстерігає здобич, ховаючись серед водоростей чи у щілинах скель. Функціональний гермафродит. У нерестовий період його гонади мають дозрілі жіночі й чоловічі статеві клітини. У природних умовах можливе перехресне запліднення і самозапліднення. Нерест багатопорційний з безперервним дозріванням ооцитів. Розмножується з червня до вересня, найбільш активно в липні-серпні. Ікринки пелагічні, сферичні, з одною маленькою жировою краплею, в діаметрі від 0,99 до 1,13 мм.
Атлантичний океан від Біскайської затоки до Південної Африки, Середземне, Адріатичне, Чорне моря. В України зрідка зустрічається біля берегів Криму, та в Одеській затоці.
Serranus scriba ( Linnaeus, 1758)
Охранный статус
Каменный окунь-зебра[1] (лат. Serranus scriba) — вид лучепёрых рыб семейства каменные окуни (Serranidae).
Распространены в восточной части Атлантического океана от Ла-Манша и Бискайского залива до Сенегала, включая Азорские и Канарские острова, архипелаг Мадейра, а также в Средиземном, Эгейском, Мраморном и Чёрном морях.
Тело вытянутое, относительно высокое, покрыто ктеноидной чешуёй. В спинном плавнике 10 колючих и 14—17 мягких лучей. В анальном плавнике 3 колючих и 7—8 мягких лучей. Хвостовой плавник усечённый или слабозакруглённый. Окраска тела от оранжевой до красной с 5—8 вертикальными полосами, которые в задней части тела заходят на спинной плавник. Полосы от голубоватого до тёмно-коричневого цвета[2]. Обычные размеры варьируются от 5 до 25 см, максимальная стандартная длина тела 36 см [3]. Максимальная продолжительность жизни 16 лет[4]
Морская придонная рыба. Обитает на глубине 5—150 м над скальными, песчаными и галечниковыми грунтами, часто в зарослях посидоний.
Синхронные гермафродиты. Впервые созревают при длине тела 9,3 см (50% популяции). Нерестятся в Адриатическом море в мае-августе с пиком в июне-июле. В Чёрном море нерест отмечен с июня по сентябрь[5][2].
Каменный окунь-зебра (лат. Serranus scriba) — вид лучепёрых рыб семейства каменные окуни (Serranidae).
,_Xwejni_Bay,_Gozo,_Malta,_2021-08-23,_DD_51.jpg)
