Perception Channels: tactile ; chemical
Sei whales are listed as CITES appendix 1 from the equator to Antarctica. All other populations are listed as CITES appendix 2. The global population of these whales is estimated at only 57,000. Hunting of these whales by humans has been high since the 1950s. The take of these animals peaked in the 1964-65 season, when 25,454 of these whales were taken. The reported global catch of Sei whales in the 1978-79 season was only 150, showing the dramatic drop in whale populations. Some researchers have concluded that Sei whale populations are rising as a result of decreases in Blue and Fin whale poulations. However, this conclusion must be taken with caution, as actual data are scarce, and the dietary overlap between Sei whales and these other species is not complete.
CITES: appendix i
IUCN Red List of Threatened Species: endangered
The current economic importance of this whale is questionable. However, in the past, these large whales provided a great deal of income to the whaling industry. It cannot be stressed enough, however, that the positive economic effects of hunting this animal have been acheived only by large scale decimation of Sei whale populations. By overharvesting the whales, the whaling industry experienced a short term economic gain at a long term cost-- the reduction in the number of whales available for harvest.
The Sei whale obtains food by skimming through the water and catching prey in its baleen plates. These whales feed near the surface of the ocean, swimming on their sides through swarms of prey. An average Sei whale eats about 900 kilograms of copepods, amphipods, euphausiids and small fish every day.
Animal Foods: fish; zooplankton
Primary Diet: planktivore
These whales are found in all oceans and adjoining seas, except polar and tropical regions. These animals occupy temperate and subpolar regions in the summer, but migrate to sub-tropical waters during the winter.
Biogeographic Regions: indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native )
These pelagic whales are found far from shore.
Aquatic Biomes: coastal
Average lifespan
Status: wild: 70.0 years.
Average lifespan
Status: wild: 74.0 years.
The largest known Sei whale measured 20 meters in length, although most whales are between 12.2 and 15.2 meters long. Of this length, the head and body make up about 13 meters. Males are slightly smaller than females. Sei whales have a relatively slender body with a compressed tail stock that abruptly joins the flukes. The snout is pointed, and the pectoral fins are short. The dorsal fin is sickle shaped and ranges in height from 25 to 61 centimeters.
The body is typically a dark steel gray with irregular white markings ventrally. The ventrum has 38-56 deeps grooves, which may have some feeding function. Each side of the upper part of the mouth contains 300 - 380 ashy-black baleen plates. The fine inner bristles of these plates are whitish.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 2e+07 g.
During mating season, males and females may form a social unit, but strong data on this issue are lacking.
Mating occurs during the winter months. Sei whales in the Northern Hemishpere mate between November and February, whereas mating in the southern hemisphere occurs between May and July. Gestation lasts from 10 1/2 to 12 months. Females typically give birth to a single calf measuring 450 cm in length. There are reports of rare multiple fetuses. The calf nurses for six or seven months. Young reach sexual maturity at 10 years of age, but do not reach full adult size until they are about 25 years old. Sei whales may live as long as 74 years.
Females typically give birth every other year, but a recent increase in pregnancies has been noted. Researchers think this may be a response to the predation rate. Humans kill a great many whales each year, and this might have effects on their reproductive activity.
Breeding interval: Females typically give birth every other year
Breeding season: Mating occurs during the winter months
Average number of offspring: 1.
Range gestation period: 10.5 to 12 months.
Range weaning age: 6 to 7 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 10 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 10 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 680000 g.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 3652 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 3652 days.
Red Sea.
Accidental?
Sei whales (Balaenoptera borealis)are long, slender whales that are more streamlined than the other large whales belonging to the Balaenopteridae family.They are usually between 12 – 16 meters long and weigh in between the ranges of20000 – 25000 kgs.
Little is known about social dynamics and communication structure of sei whales but groups of 2 – 5 animals are usually seen.Groups of thousands can occur when food is abundant and during times of migration. Sei whales typically live in sub-polar and temperate regions in the summer then migrate to sub- tropical waters in winter to breed(May – July).
Sei whales are among the fastest cetaceans, swimming up to 50 km/hr.However, they are not good divers – they rarely dive deeper than300 m.Sei whales also tend to be surface feeders.Like other baleen whales, they skim the water for surfaceplankton, copepods and krill.They also ingest small schooling fish and squid.
TheIUCNlists sei whales as an endangered species.The global population has been reduced by 80% due to commercial whaling in the past. Sei whales are now internationally protected although hunting occurs under a controversial research program conducted byJapan.
For more information on MammalMAP, visit the MammalMAPvirtual museumorblog.
Die seiwalvis (Balaenoptera borealis) is 'n baardwalvis; die derde grootste vinwalvis na die blouwalvis en die rorkwal.[2] Seiwalvisse word in al die wêreld se oseane aangetref en verkies diep waters wat nie te ver van die kus is nie..[3] Hulle is geneigd om poolstreke, tropiese streke en gebiede wat semi-afgeslote is. Seiwalvisse migreer jaarliks van koel en subpoolstreke in die somer na matige en subtropiese waters in die winter. In meeste areas is die presiese migrasieroetes nie baie bekend nie.[4]
Die walvisse bereik 'n lengte van tot 20 m en kan tot 45 ton weeg.[4] Een seiwalvis vreet 'n gemiddelde 900 kg kos per dag, hoofsaaklik eenoogkrefies, planktonkrefies en ander soöplankton. [5] Seiwalvisse word onder die vinnigste van al die walvisagtiges gereken en kan 'n spoed van tot 50 km/h oor kort afstande bereik.[5] Die naam "seiwalvis" is van die Noorse woord vir pollak, 'n soort vis wat om en by dieselfde tyd as die seiwalvis langs die kus van Noorweë verskyn.[6]
As gevolg van grootskaalse kommersiële walvisvangs tussen die laat-negentiende en laat-twintigste eeue, waartydens meer as 238 000 individue gevang is,[7] is die seiwalvis tans 'n internasionaal beskermde spesie,[1] alhoewel beperkte walvisvangs steeds onder omstrede programme deur Ysland en Japan plaasvind.[8] Met die ingang van 2006 was die wêreldwye bevolking van die seiwalvis omtrent 54 000: ongeveer 'n vyfde van wat dit voor die aanvang van walvisvangs was.
|month= geïgnoreer (help) Die seiwalvis (Balaenoptera borealis) is 'n baardwalvis; die derde grootste vinwalvis na die blouwalvis en die rorkwal. Seiwalvisse word in al die wêreld se oseane aangetref en verkies diep waters wat nie te ver van die kus is nie.. Hulle is geneigd om poolstreke, tropiese streke en gebiede wat semi-afgeslote is. Seiwalvisse migreer jaarliks van koel en subpoolstreke in die somer na matige en subtropiese waters in die winter. In meeste areas is die presiese migrasieroetes nie baie bekend nie.
Die walvisse bereik 'n lengte van tot 20 m en kan tot 45 ton weeg. Een seiwalvis vreet 'n gemiddelde 900 kg kos per dag, hoofsaaklik eenoogkrefies, planktonkrefies en ander soöplankton. Seiwalvisse word onder die vinnigste van al die walvisagtiges gereken en kan 'n spoed van tot 50 km/h oor kort afstande bereik. Die naam "seiwalvis" is van die Noorse woord vir pollak, 'n soort vis wat om en by dieselfde tyd as die seiwalvis langs die kus van Noorweë verskyn.
As gevolg van grootskaalse kommersiële walvisvangs tussen die laat-negentiende en laat-twintigste eeue, waartydens meer as 238 000 individue gevang is, is die seiwalvis tans 'n internasionaal beskermde spesie, alhoewel beperkte walvisvangs steeds onder omstrede programme deur Ysland en Japan plaasvind. Met die ingang van 2006 was die wêreldwye bevolking van die seiwalvis omtrent 54 000: ongeveer 'n vyfde van wat dit voor die aanvang van walvisvangs was.
Seyval (lat. Balaenoptera borealis) — Zolaqlı balinalar fəsiləsinə, Bığlı balinalar dəstəsinə aid balina növü. Uzunluğu 20 (erkək) və 17 metr (dişi) arasında dəyişir. Çəkisi 30 tondur.
Bel nahiyyəsi tünd, yan nahiyyələri boz parlaq ləkəli, qarın hissəsi isə bozdan ağ rəngə qədər olur. Bel nahiyyəsindəki üzgəc iridir.
Qidasının əsasını Xərçəngkimilər, balıq sürüləri və Başıayaqlılar təşkil edir.
Yetkinliyə 5—7 yaşlarında çatırlar. Orta ömür müddəti 60 ildir.
Boğazlıq dövrü 10,5 - 12 aydır.
Cütləşmə dövrü aprel-avqust aylarına təsadüf edir. Seyvallar 300 metr fərinliyə üzə bilirlər və su altında 20 dəqiqə qala bilirlər. Onların sürəti 25 km/s təşkil edir. Dünyanın bütün okeanlarında yaşayırlar. Əsasən suyun temperaturu 8-25° S olan ərazilərdə üzürlər. Sahildən bir qədər aralıda, açıq dənizdə yaşayırlar.
Göy balina və Finval ovunun kəskin azalmasından sonra əsas təsərrüfatına çevrilmişdir. 1986-ci ildən ovuna qadağa qoyulmuşdur.
Seyval (lat. Balaenoptera borealis) — Zolaqlı balinalar fəsiləsinə, Bığlı balinalar dəstəsinə aid balina növü. Uzunluğu 20 (erkək) və 17 metr (dişi) arasında dəyişir. Çəkisi 30 tondur.
Balum an hanternoz (Balaenoptera borealis) a zo ur morvil fanoliek.
Tiriad ar balum boutin El rorqual boreal, rorqual del nord, balena del nord, rorqual de Rudolphi o rorqual de Rudolf[1] (Balaenoptera borealis) és un rorqual de silueta estilizada i grandària mitjana.
A l'hemisferi nord, els mascles fan fins a 16,5 m i les femelles fins a 17,2 m. El pes dels adults oscil·la entre 18 i 25 tones.
El rorqual boreal està amplament distribuït per tots els oceans, encara que no s'endinsa tant en les regions polars com ho fan les altres espècies de rorqual. A l'Atlàntic Nord, l'espècie ocupa les aigües del nord de les Illes Britàniques, Noruega i Islàndia a l'estiu, i a l'hivern es dispersa per una ampla franja que s'estén des de les costes d'Anglaterra fins a Mauritània. Les factories baleneres de la costa atlàntica ibèrica i l'estret de Gibraltar cada any capturaven alguns exemplars d'aquesta espècie.[2]
A la Mediterrània, la presència del rorqual boreal és excepcional i l'única cita fiable d'aquesta espècie fou feta l'any 1973, quan una femella jove (7,3 m de llargada) va aparèixer avarada a la Punta del Fangar, al delta de l'Ebre.[3]
El rorqual boreal realitza moviments estacionals nord-sud semblants als descrits per la balena d'aleta. La seva dieta es fonamenta en petits crustacis copèpodes (Calanus spp.), eufausiacis i amfípodes, tot i que sovint pot alimentar-se també de petits peixos de banc, com anxoves o sorells (Trachurus trachurus).
La reproducció té lloc a l'hivern. La gestació dura uns 10 mesos i mig, al cap dels quals neix un cadell d'uns 4,5 m de llargada corporal. El període de lactància s'estén al llarg de 6 mesos i els cadells són deslletats quan fan uns 9 m.
A l'hemisferi nord, la talla de maduresa sexual és d'uns 13 m.
Els rorquals boreals s'acostumen a trobar formant petits grups de fins a uns 5-7 individus, encara que en les àrees d'alimentació poden veure's agrupacions transitòries molt més grans si l'aliment està concentrat.[4]
El rorqual boreal està protegit pel conveni de Berna (annex III) i es troba catalogat dintre de l'apèndix I del CITES. A la llista vermella de la UICN 2008, aquesta espècie està catalogada com en perill.
La seva excepcionalitat a la Mediterrània l'exclou de patir problemes d'interacció amb les activitats pesqueres o amb els desenvolupaments del litoral.
El rorqual boreal, rorqual del nord, balena del nord, rorqual de Rudolphi o rorqual de Rudolf (Balaenoptera borealis) és un rorqual de silueta estilizada i grandària mitjana.
A l'hemisferi nord, els mascles fan fins a 16,5 m i les femelles fins a 17,2 m. El pes dels adults oscil·la entre 18 i 25 tones.
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Balaenopteridae ydy'r Morfil Asgellog Sei sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod asgellog sei (Lladin: Balaenoptera borealis; Saesneg: Sei whale).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Awstralia, Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India ac ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Mewn Perygl' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]
Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Balaenopteridae ydy'r Morfil Asgellog Sei sy'n enw gwrywaidd; lluosog: morfilod asgellog sei (Lladin: Balaenoptera borealis; Saesneg: Sei whale).
Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Awstralia, Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India ac ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.
Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Mewn Perygl' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.
Plejtvák sejval (Balaenoptera borealis) je kytovec z podřádu kosticovci. Je to třetí největší plejtvák, hned po plejtváku obrovském a plejtváku myšoku.[zdroj?]
Název „sejval“ pochází z norského slova "seihval" (hval je velryba, sei je treska) podle tresky, která se u norského pobřeží vyskytuje ve stejnou roční dobu jako sejval.[zdroj?]
Plejtvák sejval dorůstá až 20 metrů délky a 45 tun váhy. Denně sní v průměru 900 kilogramů potravy, kterou tvoří klanonožci, korýši a ostatní složky zooplanktonu (viz též kril). Patří mezi nejrychlejší kosticovce, na krátké vzdálenosti je schopen vyvinout rychlost až 50 kilometrů za hodinu.
Žije v mořích a oceánech téměř celého světa. Nejraději se zdržuje při hlubokých pobřežích, zároveň se vyhýbá ohraničeným prostorům jako jsou zátoky. Nepluje do vod arktických či naopak tropických. Plejtvák sejval migruje každý rok na zimu z chladných vod do vod mírného až subtropického pásu. Jejich přesné trasy však povětšinou nejsou dosud známy.
Kvůli rozsáhlému lovu, který probíhal přibližně od konce devatenáctého do konce dvacátého století, kdy bylo uloveno přes 238 000 kusů, je dnes plejtvák sejval mezinárodně chráněn. Přesto však je stále v omezené míře loven v rámci kontroverzního programu vedeného Islandem a Japonskem. K roku 2006 činila populace plejtváka sejvala okolo 54 000, z čehož pětina je určena k lovu.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Sei Whale na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu plejtvák sejval ve Wikimedia Commons
Plejtvák sejval (Balaenoptera borealis) je kytovec z podřádu kosticovci. Je to třetí největší plejtvák, hned po plejtváku obrovském a plejtváku myšoku.[zdroj?]
Sejhvalen (Balaenoptera borealis) er en bardehval af finhval-familien. Den voksne sejhval bliver 12-16 m lang og vejer 20-30 t, og den er dermed den fjerdestørste af finhvalerne (efter blåhval, finhval og pukkelhval). Sejhvalen findes i alle verdenshave og foretrækker dybt vand langt fra kysterne.[2] Sejhvalen vandrer i lighed med de øvrige bardehvaler mellem polare områder om sommeren til tempererede og subtropiske farvande om vinteren.
Sejhvalen har fået sit navn efter torskefisken sej, der forekommer i store mængder langs Norges kyst på samme tid som sejhvalerne ses. Sejhvalen spiser dog ikke sej, men lever af vandlopper (copepoder), lyskrebs og andet dyreplankton som den filtrerer ud af vandet med sine barder.
Den samlede bestand af sejhval blev i 2008 skønnet til ca. 80.000 dyr, omkring en tredjedel af bestandstørrelsen før den kommercielle fangst på sejhval begyndte.[3][4] Fangst af sejhval er især foregået i første halvdel af 1900-tallet, med en skønnet samlet fangst på over 250.000 sejhvaler.[5][6] Sejhvaler er i dag beskyttet mod jagt gennem hvalfangstkommissionens moratorium på hvalfangst, men en begrænset fangst forgår stadig i Island og Japan.
Sejhvalen (Balaenoptera borealis) er en bardehval af finhval-familien. Den voksne sejhval bliver 12-16 m lang og vejer 20-30 t, og den er dermed den fjerdestørste af finhvalerne (efter blåhval, finhval og pukkelhval). Sejhvalen findes i alle verdenshave og foretrækker dybt vand langt fra kysterne. Sejhvalen vandrer i lighed med de øvrige bardehvaler mellem polare områder om sommeren til tempererede og subtropiske farvande om vinteren.
Sejhvalen har fået sit navn efter torskefisken sej, der forekommer i store mængder langs Norges kyst på samme tid som sejhvalerne ses. Sejhvalen spiser dog ikke sej, men lever af vandlopper (copepoder), lyskrebs og andet dyreplankton som den filtrerer ud af vandet med sine barder.
Den samlede bestand af sejhval blev i 2008 skønnet til ca. 80.000 dyr, omkring en tredjedel af bestandstørrelsen før den kommercielle fangst på sejhval begyndte. Fangst af sejhval er især foregået i første halvdel af 1900-tallet, med en skønnet samlet fangst på over 250.000 sejhvaler. Sejhvaler er i dag beskyttet mod jagt gennem hvalfangstkommissionens moratorium på hvalfangst, men en begrænset fangst forgår stadig i Island og Japan.
Der Seiwal (Balaenoptera borealis) ist eine Walart aus der Familie der Furchenwale (Balaenopteridae). Die Bezeichnung „Sei“ kommt vom norwegischen Wort für Seelachs und stammt daher, dass sich die Tiere zum Teil von diesen Fischen ernähren und in der Nähe von Schwärmen anzutreffen sind.
Seiwale kommen in allen Ozeanen weltweit zwischen 60° nördlicher und 60° südlicher Breite vor. Im Sommer halten sie sich in gemäßigten oder subpolaren Regionen auf, um im Winter in subtropische Meere zu wandern. Nach dem Verbreitungsgebiet werden zwei Unterarten unterschieden, der Nördliche Seiwal (B. b. borealis) und der Südliche Seiwal (B. b. schleglii).
Seiwale gehören zu den Bartenwalen (Mysticeti), die durch 600 bis 680 Barten statt der Zähne im Maul gekennzeichnet sind. Sie erreichen eine Durchschnittslänge von 12 bis 16 Metern und ein Gewicht von rund 20 bis 30 Tonnen, die größten Tiere werden bis zu 20 Meter lang und 45 Tonnen schwer. Sie sind durch einen schlanken, langgezogen wirkenden Körper gekennzeichnet, der an der Oberseite dunkelgrau und an der Unterseite weißlich gefärbt ist. Sie haben eine spitze Schnauze, eine sichelförmige Finne und eine im Vergleich zum übrigen Körper kleine Fluke. Ein Skelett mit Organen ist im Stuttgarter Naturkundemuseum ausgestellt.
Seiwale leben im offenen Meer meist in Paaren oder kleinen Gruppen, größere Schulen finden sich in reichen Nahrungsgründen. Sie sind die schnellsten Schwimmer unter den Furchenwalen und können bis zu 25 Knoten (rund 45 km/h) erreichen. Ihre Tauchgänge sind kurz (fünf bis zehn Minuten) und nicht sehr tief.
Die Nahrung der Seiwale besteht aus Krill und bis zu 30 Zentimeter großen Schwarmfischen, darunter der namensgebende Seelachs. Während der Nahrungsaufnahme schwimmen sie häufig in Seitenlage.
Die Paarung erfolgt in den Wintermonaten (auf der Nordhalbkugel von November bis Februar, auf der Sübhalbkugel von Mai bis Juli), und die Tragzeit beträgt rund 10,5 bis 12 Monate. Seiwalkälber sind bei der Geburt rund vier bis fünf Meter lang und 600 bis 750 Kilogramm schwer. Nach sechs bis sieben Monaten werden die Jungtiere entwöhnt. Obwohl sie die Geschlechtsreife mit rund zehn Jahren erreichen, dauert es bis zu 25 Jahre, bis sie ausgewachsen sind. Ihre Lebenserwartung wird auf bis zu 75 Jahre geschätzt.
Obwohl Seiwale dieselben Gebiete wie Blau-, Finn- und Buckelwale bewohnen, waren sie kein traditionelles Beutetier der Walfänger. Erst als die Bestände der anderen Arten zurückgingen, geriet der Seiwal in das Visier der Walfänger. Im 20. Jahrhundert wurden insbesondere auf der Südhalbkugel mehr als 200.000 Tiere dieser Art erlegt. Seit 1976 ist die Art geschützt, allerdings jagten seither Isländer, Japaner und Norweger eine kleine Anzahl zu Forschungszwecken. Heute geht man von rund 50.000 bis 60.000 lebenden Exemplaren des Seiwals aus, die IUCN listet ihn als stark gefährdet (endangered).
Seit April 2015 wurden vor Patagonien in Chile mehr als 300 tote Seiwale angespült, wobei die tatsächliche Zahl aufgrund der Unzugänglichkeit des Gebietes höher liegen dürfte.[1] Laut einer wissenschaftlichen Untersuchung führte eine giftige Algenblüte, ausgelöst durch das Klimaphänomen El-Niño, zum Tod der Tiere. Die Wissenschaftler sehen in der steigenden Anzahl von Massensterben durch giftige Algenblüten eine Gefahr für die Erhaltung bedrohter Walarten.[2]
Der Seiwal (Balaenoptera borealis) ist eine Walart aus der Familie der Furchenwale (Balaenopteridae). Die Bezeichnung „Sei“ kommt vom norwegischen Wort für Seelachs und stammt daher, dass sich die Tiere zum Teil von diesen Fischen ernähren und in der Nähe von Schwärmen anzutreffen sind.
Sei Hái-ang sī 1 chióng toā-hêng ê chhiu-keng. Sin-khu it-poaⁿ tn̂g 12-16 kong-chhioh (siōng tn̂g kiông beh 20 kong-chhioh), tāng 20-30 kong-tùn (45 kong-tùn--ê oân-ná ū). Goā-hêng chhin-chhiūⁿ Bryde ê Hái-ang. Chhàng-chúi ê pō͘-sò͘ sī siōng khó-khò ê khu-pia̍t pān-hoat.
Sei Hái-ang tī 20 sè-kí tiong-kî bat siū lâng thó-lia̍h, tī Lâm-ke̍k-iûⁿ hit-tah-á sí 20 bān chiah. Bo̍k-chêng sī siū kok-chè pó-hō͘ ê chéng.
Sei sī Norge-gí, chí Pollachius-sio̍k ê hî-á (Eng-gí pollock, coalfish).
Seyval (Balaenoptera borealis) — yoʻl-yoʻl kitlar oilasiga mansub sut emizuvchi. Urgʻochisining uz. 18,8 m gacha. Erkagi kichikroq. Usti toʻq, biqin qismi och kulrang , qorni kulrangdan oqqacha. Qishda urchiydi. Boʻgʻozlik davri bir yilcha. Ikki yilda bir marta bitta, baʼzan ikkita bola tugʻadi. 5—7 yilda jinsiy yetiladi. Arktikadan Antarktikagacha boʻlgan dengizlarda, jumladan, Uzoq Sharq va baʼzan Boltiq dengizlarida uchraydi. Qisqichbaqasimonlar, boshoyoqli mollyuskalar va baliqlar bilan oziqlanadi. Soni kamaymoqda. Ovlash man etilgan.[1]
Seyval (Balaenoptera borealis) — yoʻl-yoʻl kitlar oilasiga mansub sut emizuvchi. Urgʻochisining uz. 18,8 m gacha. Erkagi kichikroq. Usti toʻq, biqin qismi och kulrang , qorni kulrangdan oqqacha. Qishda urchiydi. Boʻgʻozlik davri bir yilcha. Ikki yilda bir marta bitta, baʼzan ikkita bola tugʻadi. 5—7 yilda jinsiy yetiladi. Arktikadan Antarktikagacha boʻlgan dengizlarda, jumladan, Uzoq Sharq va baʼzan Boltiq dengizlarida uchraydi. Qisqichbaqasimonlar, boshoyoqli mollyuskalar va baliqlar bilan oziqlanadi. Soni kamaymoqda. Ovlash man etilgan.
Сэйвал, сайдавы кіт (Balaenoptera borealis) — сысун сямейства паласацікавых падатрада бяззубых кітоў.
Пашыраны ў морах ад Арктыкі да Антарктыкі.
Даўжыня цела дарослых самцоў да 18,8 м, самак да 21 м, маса да 16 т, даўж. нованароджанага 4-5 м. Афарбоўка сьпіны ад сінявата-чорнай да чорна-шараватай, бруха — ад шэрай да белай. Паднябеньне вузкае, белае ці ружовае; па яго баках 300-400 чорных пласьцінаў кітовага вуса вышынёю да 80 см.
Корміцца ракападобнымі, галаваногімі малюскамі, чароднымі рыбамі, напр. сайдай (адсюль другая назва).
Нараджае 1 дзіцяня раз у 2 гады.
Промысел цалкам забаронены з 1986.
The sei whale (/seɪ/ SAY,[4] Norwegian: [sæɪ]; Balaenoptera borealis) is a baleen whale, the third-largest rorqual after the blue whale and the fin whale.[5] It inhabits most oceans and adjoining seas, and prefers deep offshore waters.[6] It avoids polar and tropical waters and semi-enclosed bodies of water. The sei whale migrates annually from cool, subpolar waters in summer to temperate, subtropical waters in winter with a lifespan of 70 years.[7]
Reaching 19.5 m (64 ft) in length and weighing as much as 28 t (28 long tons; 31 short tons),[7] the sei whale consumes an average of 900 kg (2,000 lb) of food every day; its diet consists primarily of copepods, krill, and other zooplankton.[8] It is among the fastest of all cetaceans, and can reach speeds of up to 50 km/h (31 mph) (27 knots) over short distances.[8] The whale's name comes from the Norwegian word for pollock, a fish that appears off the coast of Norway at the same time of the year as the sei whale.[9]
Following large-scale commercial whaling during the late 19th and 20th centuries, when over 255,000 whales were killed,[10][11] the sei whale is now internationally protected.[2] As of 2008, its worldwide population was about 80,000, less than a third of its prewhaling population.[12][13]
Sei is the Norwegian word for pollock, also referred to as coalfish, a close relative of codfish. Sei whales appeared off the coast of Norway at the same time as the pollock, both coming to feed on the abundant plankton.[9] The specific name is the Latin word borealis, meaning northern. In the Pacific, the whale has been called the Japan finner; "finner" was a common term used to refer to rorquals. In Japanese, the whale was called iwashi kujira, or sardine whale, a name originally applied to Bryde's whales by early Japanese whalers. Later, as modern whaling shifted to Sanriku—where both species occur—it was confused for the sei whale. Now the term only applies to the latter species.[14][15] It has also been referred to as the lesser fin whale because it somewhat resembles the fin whale.[16] The American naturalist Roy Chapman Andrews compared the sei whale to the cheetah, because it can swim at great speeds "for a few hundred yards", but it "soon tires if the chase is long" and "does not have the strength and staying power of its larger relatives".[17]
On 21 February 1819, a 32-ft whale stranded near Grömitz, in Schleswig-Holstein. The Swedish-born German naturalist Karl Rudolphi initially identified it as Balaena rostrata (=Balaenoptera acutorostrata). In 1823, the French naturalist Georges Cuvier described and figured Rudolphi's specimen under the name "rorqual du Nord". In 1828, Rene Lesson translated this term into Balaenoptera borealis, basing his designation partly on Cuvier's description of Rudolphi's specimen and partly on a 54-ft female that had stranded on the coast of France the previous year (this was later identified as a juvenile fin whale, Balaenoptera physalus). In 1846, the English zoologist John Edward Gray, ignoring Lesson's designation, named Rudolphi's specimen Balaenoptera laticeps, which others followed.[18] In 1865, the British zoologist William Henry Flower named a 45-ft specimen that had been obtained from Pekalongan, on the north coast of Java, Sibbaldius (Balaenoptera) schlegelii—in 1946 the Russian scientist A.G. Tomilin synonymized S. schlegelii and B. borealis, creating the subspecies B. b. schlegelii and B. b. borealis.[19][20] In 1884–85, the Norwegian scientist G. A. Guldberg first identified the "sejhval" of Finnmark with B. borealis.[21]
Sei whales are rorquals (family Balaenopteridae), baleen whales that include the humpback whale, the blue whale, Bryde's whale, the fin whale, and the minke whale. Rorquals take their name from the Norwegian word røyrkval, meaning "furrow whale",[22] because family members have a series of longitudinal pleats or grooves on the anterior half of their ventral surface. Balaenopterids diverged from the other families of suborder Mysticeti, also called the whalebone whales, as long ago as the middle Miocene.[23] Little is known about when members of the various families in the Mysticeti, including the Balaenopteridae, diverged from each other.
Two subspecies have been identified—the northern sei whale (B. b. borealis) and southern sei whale (B. b. schlegelii).[24]
The sei whale is the third-largest balaenopterid, after the blue whale (up to 180 tonnes, 200 tons) and the fin whale (up to 70 tonnes, 77 tons) but close to the humpback whale.[5] In the North Pacific, adult males average 13.7 m (45 ft) and adult females average 15 m (49 ft), weighing 15 and 18.5 tonnes (16.5 and 20.5 tons),[25] while in the North Atlantic adult males average 14 m (46 ft) and adult females 14.5 m (48 ft), weighing 15.5 and 17 tonnes (17 and 18.5 tons)[25] In the Southern Hemisphere, they average 14.5 (47.5 ft) and 15 m (49 ft), respectively, weighing 17 and 18.5 tonnes (18.5 and 20.5 tons).[25] ([26] In the Northern Hemisphere, males reach up to 17.1 m (56 ft) and females up to 18.6 m (61 ft),[27] while in the Southern Hemisphere males reach 18.6 m (61 ft) and females 19.5 m (64 ft)—the authenticity of an alleged 22 m (72 ft) female caught 50 miles northwest of St. Kilda in July 1911 is doubted.[28][29][30] The largest specimens taken off Iceland were a 16.15 m (53.0 ft) female and a 14.6 m (48 ft) male, while the longest off Nova Scotia were two 15.8 m (52 ft) females and a 15.2 m (50 ft) male.[30][31] The longest measured during JARPN II cruises in the North Pacific were a 16.32 m (53.5 ft) female and a 15 m (49 ft) male.[32][33] The longest measured by Discovery Committee staff were an adult male of 16.15 m (53.0 ft) and an adult female of 17.1 m (56 ft), both caught off South Georgia.[34] Adults usually weigh between 15 and 20 metric tons—a 16.4 m (54 ft) pregnant female caught off Natal in 1966 weighed 37.75 tonnes (41.6 tons), not including 6% for loss of fluids during flensing.[25] Females are considerably larger than males.[7] At birth, a calf typically measures 4.4–4.5 m (14–15 ft) in length.
The whale's body is typically a dark steel grey with irregular light grey to white markings on the ventral surface, or towards the front of the lower body. The whale has a relatively short series of 32–60 pleats or grooves along its ventral surface that extend halfway between the pectoral fins and umbilicus (in other species it usually extends to or past the umbilicus), restricting the expansion of the buccal cavity during feeding compared to other species.[35] The rostrum is pointed and the pectoral fins are relatively short, only 9%–10% of body length, and pointed at the tips.[9] It has a single ridge extending from the tip of the rostrum to the paired blowholes that are a distinctive characteristic of baleen whales.
The whale's skin is often marked by pits or wounds, which after healing become white scars. These are now known to be caused by "cookie-cutter" sharks (Isistius brasiliensis).[36] It has a tall, sickle-shaped dorsal fin that ranges in height from 38–90 cm (15–35 in) and averages 53–56 cm (21–22 in), about two-thirds of the way back from the tip of the rostrum.[37] Dorsal fin shape, pigmentation pattern, and scarring have been used to a limited extent in photo-identification studies.[38] The tail is thick and the fluke, or lobe, is relatively small in relation to the size of the whale's body.[9]
Adults have 300–380 ashy-black baleen plates on each side of the mouth, up to 80 cm (31 in) long. Each plate is made of fingernail-like keratin, which is bordered by a fringe of very fine, short, curly, wool-like white bristles.[8] The sei's very fine baleen bristles, about 0.1 mm (0.004 in) are the most reliable characteristic that distinguishes it from other rorquals.[39]
The sei whale looks very similar to other large rorquals, especially its smaller relative the Bryde's whale. The best way to distinguish between it and Bryde's whale, apart from differences in baleen plates, is by the presence of lateral ridges on the dorsal surface of the Bryde's whale's rostrum. Large individuals can be confused with fin whales, unless the fin whale's asymmetrical head coloration is clearly seen. The fin whale's lower jaw's right side is white, and the left side is grey. When viewed from the side, the rostrum appears slightly arched (accentuated at the tip), while fin and Bryde's whales have relatively flat rostrums.[7]
Sei whales usually travel alone[40] or in pods of up to six individuals.[38] Larger groups may assemble at particularly abundant feeding grounds. Very little is known about their social structure. During the southern Gulf of Maine influx in mid-1986, groups of at least three sei whales were observed "milling" on four occasions – i.e. moving in random directions, rolling, and remaining at the surface for over 10 minutes. One whale would always leave the group during or immediately after such socializing bouts.[38] The sei whale is among the fastest cetaceans. It can reach speeds of up to 50 km/h (27 kn) over short distances.[8] However, it is not a remarkable diver, reaching relatively shallow depths for 5 to 15 minutes. Between dives, the whale surfaces for a few minutes, remaining visible in clear, calm waters, with blows occurring at intervals of about 60 seconds (range: 45–90 sec.). Unlike the fin whale, the sei whale tends not to rise high out of the water as it dives, usually just sinking below the surface. The blowholes and dorsal fin are often exposed above the water surface almost simultaneously. The whale almost never lifts its flukes above the surface, and are generally less active on water surfaces than closely related Bryde's whales; it rarely breaches.[7]
This rorqual is a filter feeder, using its baleen plates to obtain its food by opening its mouth, engulfing or skimming large amounts of the water containing the food, then straining the water out through the baleen, trapping any food items inside its mouth.
The sei whale feeds near the surface of the ocean, swimming on its side through swarms of prey to obtain its average of about 900 kg (2,000 lb) of food each day.[8] For an animal of its size, for the most part, its preferred foods lie unusually relatively low in the food chain, including zooplankton and small fish. The whale's diet preferences has been determined from stomach analyses, direct observation of feeding behavior,[41][42] and analyzing fecal matter collected near them, which appears as a dilute brown cloud. The feces are collected in nets and DNA is separated, individually identified, and matched with known species.[43] The whale competes for food against clupeid fish (herring and its relatives), basking sharks, and right whales.
In the North Atlantic, it feeds primarily on calanoid copepods, specifically Calanus finmarchicus, with a secondary preference for euphausiids, in particular Meganyctiphanes norvegica and Thysanoessa inermis.[44][45] In the North Pacific, it feeds on similar zooplankton, including the copepod species Neocalanus cristatus, N. plumchrus, and Calanus pacificus, and euphausiid species Euphausia pacifica, E. similis, Thysanoessa inermis, T. longipes, T. gregaria and T. spinifera. In addition, it eats larger organisms, such as the Japanese flying squid, Todarodes pacificus pacificus,[46] and small fish, including anchovies (Engraulis japonicus and E. mordax), sardines (Sardinops sagax), Pacific saury (Cololabis saira), mackerel (Scomber japonicus and S. australasicus), jack mackerel (Trachurus symmetricus) and juvenile rockfish (Sebastes jordani).[44][47] Some of these fish are commercially important. Off central California, they mainly feed on anchovies between June and August, and on krill (Euphausia pacifica) during September and October.[48] In the Southern Hemisphere, prey species include the copepods Neocalanus tonsus, Calanus simillimus, and Drepanopus pectinatus, as well as the euphausiids Euphausia superba and Euphausia vallentini[44] and the pelagic amphipod Themisto gaudichaudii.
Ectoparasites and epibiotics are rare on sei whales. Species of the parasitic copepod Pennella were only found on 8% of sei whales caught off California and 4% of those taken off South Georgia and South Africa. The pseudo-stalked barnacle Xenobalanus globicipitis was found on 9% of individuals caught off California; it was also found on a sei whale taken off South Africa. The acorn barnacle Coronula reginae and the stalked barnacle Conchoderma virgatum were each only found on 0.4% of whales caught off California. Remora australis were rarely found on sei whales off California (only 0.8%). They often bear scars from the bites of cookiecutter sharks, with 100% of individuals sampled off California, South Africa, and South Georgia having them; these scars have also been found on sei whales captured off Finnmark. Diatom (Cocconeis ceticola) films on sei whales are rare, having been found on sei whales taken off California and South Georgia.[37][48][49]
Due to their diverse diet, endoparasites are frequent and abundant in sei whales. The harpacticoid copepod Balaenophilus unisetus infests the baleen of sei whales caught off California, South Georgia, South Africa, and Finnmark. The ciliate protozoan Haematophagus was commonly found in the baleen of sei whales taken off South Georgia (nearly 85%). They often carry heavy infestations of acanthocephalans (e.g. Bolbosoma turbinella, which was found in 40% of sei whales sampled off California; it was also found in individuals off South Georgia and Finnmark) and cestodes (e.g. Tetrabothrius affinis, found in sei whales off California and South Georgia) in the intestine, nematodes in the kidneys (Crassicauda sp., California) and stomach (Anisakis simplex, nearly 60% of whales taken off California), and flukes (Lecithodesmus spinosus, found in 38% of individuals caught off California) in the liver.[37][48][49]
Mating occurs in temperate, subtropical seas during the winter. Gestation is estimated to vary around 103⁄4 months,[50] 111⁄4 months,[51] or one year,[52] depending which model of foetal growth is used. The different estimates result from scientists' inability to observe an entire pregnancy; most reproductive data for baleen whales were obtained from animals caught by commercial whalers, which offer only single snapshots of fetal growth. Researchers attempt to extrapolate conception dates by comparing fetus size and characteristics with newborns.
A newborn is weaned from its mother at 6–9 months of age, when it is 8–9 m (26–30 ft) long,[27] so weaning takes place at the summer or autumn feeding grounds. Females reproduce every 2–3 years,[50] usually to a single calf.[8] In the Northern Hemisphere, males are usually 12.8–12.9 m (42–42 ft) and females 13.3–13.5 m (44–44 ft) at sexual maturity, while in the Southern Hemisphere, males average 13.6 m (45 ft) and females 14 m (46 ft).[26] The average age of sexual maturity of both sexes is 8–10 years.[50] The whales can reach ages up to 65 years.[53]
The sei whale makes long, loud, low-frequency sounds. Relatively little is known about specific calls, but in 2003, observers noted sei whale calls in addition to sounds that could be described as "growls" or "whooshes" off the coast of the Antarctic Peninsula.[54] Many calls consisted of multiple parts at different frequencies. This combination distinguishes their calls from those of other whales. Most calls lasted about a half second, and occurred in the 240–625 hertz range, well within the range of human hearing. The maximum volume of the vocal sequences is reported as 156 decibels relative to 1 micropascal (μPa) at a reference distance of one metre.[54] An observer situated one metre from a vocalizing whale would perceive a volume roughly equivalent to the volume of a jackhammer operating two metres away.[55]
In November 2002, scientists recorded calls in the presence of sei whales off Maui. All the calls were downswept tonal calls, all but two ranging from a mean high frequency of 39.1 Hz down to 21 Hz of 1.3 second duration – the two higher frequency downswept calls ranged from an average of 100.3 Hz to 44.6 Hz over 1 second of duration. These calls closely resembled and coincided with a peak in "20- to 35-Hz irregular repetition interval" downswept pulses described from seafloor recordings off Oahu, which had previously been attributed to fin whales.[56] Between 2005 and 2007, low frequency downswept vocalizations were recorded in the Great South Channel, east of Cape Cod, Massachusetts, which were only significantly associated with the presence of sei whales. These calls averaged 82.3 Hz down to 34 Hz over about 1.4 seconds in duration. This call has also been reported from recordings in the Gulf of Maine, New England shelf waters, the mid-Atlantic Bight, and in Davis Strait. It likely functions as a contact call.[57]
BBC News quoted Roddy Morrison, a former whaler active in South Georgia, as saying, "When we killed the sei whales, they used to make a noise, like a crying noise. They seemed so friendly, and they'd come round and they'd make a noise, and when you hit them, they cried really. I didn't think it was really nice to do that. Everybody talked about it at the time I suppose, but it was money. At the end of the day that's what counted at the time. That's what we were there for."[58]
.jpg)
Sei whales live in all oceans, although rarely in polar or tropical waters.[7] The difficulty of distinguishing them at sea from their close relatives, Bryde's whales and in some cases from fin whales, creates confusion about their range and population, especially in warmer waters where Bryde's whales are most common.
In the North Atlantic, its range extends from southern Europe or northwestern Africa to Norway, and from the southern United States to Greenland.[6] The southernmost confirmed records are strandings along the northern Gulf of Mexico and in the Greater Antilles.[39] Throughout its range, the whale tends not to frequent semienclosed bodies of water, such as the Gulf of Mexico, the Gulf of Saint Lawrence, Hudson Bay, the North Sea, and the Mediterranean Sea.[7] It occurs predominantly in deep water, occurring most commonly over the continental slope,[59] in basins situated between banks,[60] or submarine canyon areas.[61]
In the North Pacific, it ranges from 20°N to 23°N latitude in the winter, and from 35°N to 50°N latitude in the summer.[62] Approximately 75% of the North Pacific population lives east of the International Date Line,[10] but there is little information regarding the North Pacific distribution. As of February 2017, the U.S. National Marine Fisheries Service estimated that the eastern North Pacific population stood at 374 whales.[63] Two whales tagged in deep waters off California were later recaptured off Washington and British Columbia, revealing a possible link between these areas,[64] but the lack of other tag recovery data makes these two cases inconclusive. Occurrences within the Gulf of California have been fewer.[65] In Sea of Japan and Sea of Okhotsk, whales are not common, although whales were more commonly seen than today in southern part of Sea of Japan from Korean Peninsula to the southern Primorsky Krai in the past, and there had been a sighting in Golden Horn Bay,[66] and whales were much more abundant in the triangle area around Kunashir Island in whaling days, making the area well known as sei – ground,[67] and there had been a sighting of a cow calf pair off the Sea of Japan coast of mid-Honshu during cetacean survey.
Sei whales have been recorded from northern Indian Ocean as well such as around Sri Lanka and Indian coasts.[68]
In the Southern Hemisphere, summer distribution based upon historic catch data is between 40°S and 50°S latitude in the South Atlantic and southern Indian Oceans and 45°S and 60°S in the South Pacific, while winter distribution is poorly known, with former winter whaling grounds being located off northeastern Brazil (7°S) and Peru (6°S).[2] The majority of the "sei" whales caught off Angola and Congo, as well as other nearby areas in equatorial West Africa, are thought to have been predominantly misidentified Bryde's whales. For example, Ruud (1952) found that 42 of the "sei whale" catch off Gabon in 1952 were actually Bryde's whales, based on examination of their baleen plates. The only confirmed historical record is the capture of a 14 m (46 ft) female, which was brought to the Cap Lopez whaling station in Gabon in September 1950. During cetacean sighting surveys off Angola between 2003 and 2006, only a single confirmed sighting of two individuals was made in August 2004, compared to 19 sightings of Bryde's whales.[69] Sei whales are commonly distributed along west to southern Latin America including along entire Chilean coasts, within Beagle Channel[70] and possibly feed in the Aysen region.[71] The Falkland Islands appears to be a regionally important area for the Sei Whale, as a small population exists in coastal waters off the eastern Falkland archipelago. For reasons unknown, the whales prefer to stay inland here, even venturing into large bays. This provides scientists with a rare opportunity to study this normally pelagic species without having to travel far out into the ocean.
In general, the sei whale migrates annually from cool and subpolar waters in summer to temperate and subtropical waters for winter, where food is more abundant.[7] In the northwest Atlantic, sightings and catch records suggest the whales move north along the shelf edge to arrive in the areas of Georges Bank, Northeast Channel, and Browns Bank by mid- to late June. They are present off the south coast of Newfoundland in August and September, and a southbound migration begins moving west and south along the Nova Scotian shelf from mid-September to mid-November. Whales in the Labrador Sea as early as the first week of June may move farther northward to waters southwest of Greenland later in the summer.[72] In the northeast Atlantic, the sei whale winters as far south as West Africa such as off Bay of Arguin, off coastal Western Sahara and follows the continental slope northward in spring. Large females lead the northward migration and reach the Denmark Strait earlier and more reliably than other sexes and classes, arriving in mid-July and remaining through mid-September. In some years, males and younger females remain at lower latitudes during the summer.[30]
Despite knowing some general migration patterns, exact routes are incompletely known[30] and scientists cannot readily predict exactly where groups will appear from one year to the next.[73] F.O. Kapel noted a correlation between appearances west of Greenland and the incursion of relatively warm waters from the Irminger Current into that area.[74] Some evidence from tagging data indicates individuals return off the coast of Iceland on an annual basis.[75] An individual satellite-tagged off Faial, in the Azores, traveled more than 4,000 km (2,500 mi) to the Labrador Sea via the Charlie-Gibbs Fracture Zone (CGFZ) between April and June 2005. It appeared to "hitch a ride" on prevailing currents, with erratic movements indicative of feeding behavior in five areas, in particular the CGFZ, an area of known high sei whale abundance as well as high copepod concentrations.[76] Seven whales tagged off Faial and Pico from May to June in 2008 and 2009 made their way to the Labrador Sea, while an eighth individual tagged in September 2009 headed southeast – its signal was lost between Madeira and the Canary Islands.[77]
The development of explosive harpoons and steam-powered whaling ships in the late nineteenth century brought previously unobtainable large whales within reach of commercial whalers. Initially their speed and elusiveness,[78] and later the comparatively small yield of oil and meat partially protected them. Once stocks of more profitable right whales, blue whales, fin whales, and humpback whales became depleted, sei whales were hunted in earnest, particularly from 1950 to 1980.[5]
In the North Atlantic between 1885 and 1984, 14,295 sei whales were taken.[10] They were hunted in large numbers off the coasts of Norway and Scotland beginning in the late 19th and early 20th centuries,[73] and in 1885 alone, more than 700 were caught off Finnmark.[79] Their meat was a popular Norwegian food. The meat's value made the hunting of this difficult-to-catch species profitable in the early twentieth century.[80]
In Iceland, a total of 2,574 whales were taken from the Hvalfjörður whaling station between 1948 and 1985. Since the late 1960s to early 1970s, the sei whale has been second only to the fin whale as the preferred target of Icelandic whalers, with meat in greater demand than whale oil, the prior target.[78]
Small numbers were taken off the Iberian Peninsula, beginning in the 1920s by Spanish whalers,[81] off the Nova Scotian shelf in the late 1960s and early 1970s by Canadian whalers,[72] and off the coast of West Greenland from the 1920s to the 1950s by Norwegian and Danish whalers.[74]
In the North Pacific, the total reported catch by commercial whalers was 72,215 between 1910 and 1975;[10] the majority were taken after 1947.[82] Shore stations in Japan and Korea processed 300–600 each year between 1911 and 1955. In 1959, the Japanese catch peaked at 1,340. Heavy exploitation in the North Pacific began in the early 1960s, with catches averaging 3,643 per year from 1963 to 1974 (total 43,719; annual range 1,280–6,053).[83] In 1971, after a decade of high catches, it became scarce in Japanese waters, ending commercial whaling in 1975.[44][84]
Off the coast of North America, sei whales were hunted off British Columbia from the late 1950s to the mid-1960s, when the number of whales captured dropped to around 14 per year.[5] More than 2,000 were caught in British Columbian waters between 1962 and 1967.[85] Between 1957 and 1971, California shore stations processed 386 whales.[48] Commercial Sei whaling ended in the eastern North Pacific in 1971.
A total of 152,233 were taken in the Southern Hemisphere between 1910 and 1979.[10] Whaling in southern oceans originally targeted humpback whales. By 1913, this species became rare, and the catch of fin and blue whales began to increase. As these species likewise became scarce, sei whale catches increased rapidly in the late 1950s and early 1960s.[44] The catch peaked in 1964–65 at over 20,000 sei whales, but by 1976, this number had dropped to below 2,000 and commercial whaling for the species ended in 1977.[5]
Since the moratorium on commercial whaling, some sei whales have been taken by Icelandic and Japanese whalers under the IWC's scientific research programme. Iceland carried out four years of scientific whaling between 1986 and 1989, killing up to 40 sei whales a year.[86][87] The research is conducted by the Institute of Cetacean Research (ICR) in Tokyo, a privately funded, nonprofit institution. The main focus of the research is to examine what they eat and to assess the competition between whales and fisheries. Dr. Seiji Ohsumi, Director General of the ICR, said,
He later added,
Conservation groups, such as the World Wildlife Fund, dispute the value of this research, claiming that sei whales feed primarily on squid and plankton which are not hunted by humans, and only rarely on fish. They say that the program is
At the 2001 meeting of the IWC Scientific Committee, 32 scientists submitted a document expressing their belief that the Japanese program lacked scientific rigor and would not meet minimum standards of academic review.[91]
In 2010, a Los Angeles exclusive Sushi restaurant confirmed to be serving sei whale meat was closed by its owners after a covert investigation and protests lead to prosecution by authorities for handling an endangered/protected species. [92]
The sei whale did not have meaningful international protection until 1970, when the International Whaling Commission first set catch quotas for the North Pacific for individual species. Before quotas, there were no legal limits.[93] Complete protection from commercial whaling in the North Pacific came in 1976.
Quotas on sei whales in the North Atlantic began in 1977. Southern Hemisphere stocks were protected in 1979. Facing mounting evidence that several whale species were threatened with extinction, the IWC established a complete moratorium on commercial whaling beginning in 1986.[7]
In the late 1970s, some "pirate" whaling took place in the eastern North Atlantic.[94] There is no direct evidence of illegal whaling in the North Pacific, although the acknowledged misreporting of whaling data by the Soviet Union[95] means that catch data are not entirely reliable.
The species remained listed on the IUCN Red List of Threatened Species in 2000, categorized as "endangered".[2] Northern Hemisphere populations are listed as CITES Appendix II, indicating they are not immediately threatened with extinction, but may become so if they are not listed. Populations in the Southern Hemisphere are listed as CITES Appendix I, indicating they are threatened with extinction if trade is not halted.[8]
The sei whale is listed on both Appendix I[96] and Appendix II[96] of the Convention on the Conservation of Migratory Species of Wild Animals (CMS). It is listed on Appendix I[96] as this species has been categorized as being in danger of extinction throughout all or a significant proportion of their range and CMS parties strive towards strictly protecting these animals, conserving or restoring the places where they live, mitigating obstacles to migration and controlling other factors that might endanger them and also on Appendix II[96] as it has an unfavourable conservation status or would benefit significantly from international co-operation organised by tailored agreements.
Sei whale is covered by the Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region (Pacific Cetaceans MOU) and the Agreement on the Conservation of Small Cetaceans of the Baltic, North East Atlantic, Irish and North Seas (ASCOBAMS).[97]
The species is listed as endangered by the U.S. government National Marine Fisheries Service under the U.S. Endangered Species Act.[5]
The current population is estimated at 80,000, nearly a third of the prewhaling population.[9][12] A 1991 study in the North Atlantic estimated only 4,000.[98][99] Sei whales were said to have been scarce in the 1960s and early 1970s off northern Norway.[100] One possible explanation for this disappearance is that the whales were overexploited.[100] The drastic reduction in northeastern Atlantic copepod stocks during the late 1960s may be another culprit.[101] Surveys in the Denmark Strait found 1,290 whales in 1987, and 1,590 whales in 1989.[101] Nova Scotia's population estimates are between 1,393 and 2,248, with a minimum of 870.[72]
A 1977 study estimated Pacific Ocean totals of 9,110, based upon catch and CPUE data.[83] Japanese interests claim this figure is outdated, and in 2002 claimed the western North Pacific population was over 28,000,[89] a figure not accepted by the scientific community.[90] In western Canadian waters, researchers with Fisheries and Oceans Canada observed five Seis together in the summer of 2017, the first such sighting in over 50 years.[102] In California waters, there was only one confirmed and five possible sightings by 1991 to 1993 aerial and ship surveys,[103][104][105] and there were no confirmed sightings off Oregon coasts such as Maumee Bay and Washington. Prior to commercial whaling, the North Pacific hosted an estimated 42,000.[83] By the end of whaling, the population was down to between 7,260 and 12,620.[83]
In the Southern Hemisphere, population estimates range between 9,800 and 12,000, based upon catch history and CPUE.[98] The IWC estimated 9,718 whales based upon survey data between 1978 and 1988.[106] Prior to commercial whaling, there were an estimated 65,000.[98]
Mass death events for sei whales have been recorded for many years and evidence suggests endemic poisoning (red tide) causes may have caused mass deaths in prehistoric times. In June 2015, scientists flying over southern Chile counted 337 dead sei whales, in what is regarded as the largest mass beaching ever documented.[107] The cause is not yet known; however, toxic algae blooms caused by unprecedented warming in the Pacific Ocean, known as the Blob, may be implicated.[108]
The sei whale (/seɪ/ SAY, Norwegian: [sæɪ]; Balaenoptera borealis) is a baleen whale, the third-largest rorqual after the blue whale and the fin whale. It inhabits most oceans and adjoining seas, and prefers deep offshore waters. It avoids polar and tropical waters and semi-enclosed bodies of water. The sei whale migrates annually from cool, subpolar waters in summer to temperate, subtropical waters in winter with a lifespan of 70 years.
Reaching 19.5 m (64 ft) in length and weighing as much as 28 t (28 long tons; 31 short tons), the sei whale consumes an average of 900 kg (2,000 lb) of food every day; its diet consists primarily of copepods, krill, and other zooplankton. It is among the fastest of all cetaceans, and can reach speeds of up to 50 km/h (31 mph) (27 knots) over short distances. The whale's name comes from the Norwegian word for pollock, a fish that appears off the coast of Norway at the same time of the year as the sei whale.
Following large-scale commercial whaling during the late 19th and 20th centuries, when over 255,000 whales were killed, the sei whale is now internationally protected. As of 2008, its worldwide population was about 80,000, less than a third of its prewhaling population.
El rorcual norteño (Balaenoptera borealis), también conocido como rorcual boreal, rorcual de Rudolphi, rorcual sei y ballena boba, es una especie de cetáceo misticeto de la familia Balaenopteridae. Luego de ser cazado a gran escala en los mares del sur durante la mitad del siglo XX, época en que se mataron cerca de 200 000 ejemplares, el rorcual sei es ahora una especie protegida internacionalmente.
La palabra sei (del nombre en inglés sei whale) proviene del noruego y significa «abadejo» (Pollachius pollachius), similar al bacalao. Los rorcuales boreales se alimentan de bacalao (Gadus morhua), entre otros peces y calamares en las aguas de Noruega, por lo que peces y ballenas eran vistos juntos frecuentemente, dando al rorcual ese nombre.
Este rorcual, junto con las demás especies del suborden Mysticeti, posee barbas en lugar de dientes, y fue descrito por primera vez por Lesson en 1828, aunque una descripción posterior la realizó Karl Asmund Rudolphi, por lo que en fuentes antiguas también se lo denomina rorcual de Rudolphi.
Se han identificado dos subespecies:
Los análisis genéticos pueden todavía causar que ambas subespecies sean reclasificadas como especies diferentes.
Existen individuos de hasta 20 m de longitud y pesos de hasta 45 toneladas. Las crías al nacer miden 4 a 5 metros. El rorcual norteño se asemeja al rorcual de Bryde. En el mar, la distinción más fiable es la secuencia de zambullida. Tiene un cuerpo relativamente delgado, de color gris oscuro en el dorso y gris claro a blanco en el vientre. El dorso presenta habitualmente cicatrices blancas, que se cree son causadas por tiburones. La aleta dorsal está un poco más adelante que en la mayoría de los rorcuales, pero igualmente en la mitad posterior del dorso.
Carwardine (1995) describe la aleta como erecta, pero contradictoriamente Reeves (2002) la mencionan como "muy curvada". La cola es gruesa y la aleta caudal pequeña en relación al cuerpo.
Los rorcuales norteños se mueven solos o en grupos pequeños. Los grupos grandes han sido avistados muy ocasionalmente en bancos de alimentación abundante. La secuencia de zambullida es más regular que otros rorcuales. El soplido dura 40 a 60 segundos, seguido por una profunda zambullida de cinco a quince minutos. Entre zambullidas permanecen cerca de la superficie y es visible en aguas claras y calmas. Es uno de los nadadores más rápidos de todos los cetáceos, ya que puede alcanzar velocidades de hasta 25 nudos (aprox. 47 km./h) en distancias cortas.
El rorcual sei habita en todo el mundo en una banda entre los 60º S y los 60º N. Prefieren las aguas profundas. Difieren de otros rorcuales en la imposibilidad de prever sus movimientos migratorios, ya que no frecuentan los mismos sitios año a año. Migran anualmente desde las aguas frías subpolares en verano a aguas tropicales en invierno.
La población total se cree que no es mayor a 50.000 o 60.000 ejemplares, de los cuales cerca de 10 000 habitan los alrededores de Islandia.
Con el advenimiento de grandes y rápidos barcos balleneros, estos rorcuales fueron cazadas en abundancia, especialmente en la Antártida. Alrededor de 200.000 ejemplares (la WWF reporta exactamente 203.588) fueron capturados en el siglo XX, lo que representó el 80% de la población de la especie. En 1976 se la declaró especie protegida por la Comisión ballenera internacional. Desde esa fecha, han venido siendo capturadas únicamente por balleneros de Islandia y Japón aduciendo fines científicos. En la actualidad, los japoneses capturan aproximadamente 50 ejemplares anuales, analizando la alimentación del animal y cómo esta influye en los bancos de pesca. Las organizaciones ambientales se oponen a la necesidad de esta investigación, teniendo en cuenta que se conoce que el rorcual sei se alimenta de pequeños peces, calamares y plancton que no constituyen directamente alimento humano.
El rorcual norteño (Balaenoptera borealis), también conocido como rorcual boreal, rorcual de Rudolphi, rorcual sei y ballena boba, es una especie de cetáceo misticeto de la familia Balaenopteridae. Luego de ser cazado a gran escala en los mares del sur durante la mitad del siglo XX, época en que se mataron cerca de 200 000 ejemplares, el rorcual sei es ahora una especie protegida internacionalmente.
Ipar-zere (Balaenoptera borealis) Balaenoptera generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Balaenopteridae familian sailkatuta dago.
Ipar-zerek bi azpiespezie ditu:
Ipar-zere (Balaenoptera borealis) Balaenoptera generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Balaenopteridae familian sailkatuta dago.
Ipar-zerek bi azpiespezie ditu:
Balaenoptera borealis borealis Balaenoptera borealis schlegliiSeitivalas eli uurteisvalas[2] (Balaenoptera borealis) on uurteisvalaiden heimoon kuuluva laji, jota tavataan kaikilla merialueilla. Toisin kuin sukulaisensa sillivalas, se välttelee lahtia ja pysyttelee avoimemmilla merialueilla. Seitivalas vaeltaa kesäksi viileille merialueille ja talveksi subtrooppisille merille.[3]
Laji on saanut nimensä seitin mukaan, sillä sitä tavataan Norjan edustalla samaan aikaan kuin suuria seitiparviakin.[4]
Lajin hetulat ovat mustat.[2]
Seitivalaiden määrä on pienentynyt valaanpyynnin takia viidennekseen määrästä, mitä niitä oli ennen pyynnin aloittamista. Niitä on nykyisin jäljellä noin 54 000 yksilöä.[4]
Seitivalas eli uurteisvalas (Balaenoptera borealis) on uurteisvalaiden heimoon kuuluva laji, jota tavataan kaikilla merialueilla. Toisin kuin sukulaisensa sillivalas, se välttelee lahtia ja pysyttelee avoimemmilla merialueilla. Seitivalas vaeltaa kesäksi viileille merialueille ja talveksi subtrooppisille merille.
Laji on saanut nimensä seitin mukaan, sillä sitä tavataan Norjan edustalla samaan aikaan kuin suuria seitiparviakin.
Lajin hetulat ovat mustat.
Balaenoptera borealis
Le Baleinoptère de Rudolphi, Rorqual boréal, Rorqual de Rudolphi ou Rorqual sei (Balaenoptera borealis) est une espèce de baleines à fanons présente dans tous les océans du monde et dans toutes les mers attenantes, avec une prédilection pour la haute mer et les océans profonds[1]. Il évite les eaux glaciales et tropicales ainsi que les mers semi-fermées. Le rorqual boréal effectue une migration annuelle des mers subpolaires froides en été, vers les mers subtropicales tempérées l'hiver, sans qu'on connaisse précisément ses routes de migration dans la plupart des régions du globe[2].
C'est, derrière la baleine bleue et le rorqual commun, le troisième plus grand rorqual au monde[3]. Ces baleines atteignent une longueur de vingt mètres et un poids de quarante-cinq tonnes[2]. Elles ingèrent quotidiennement en moyenne 900 kg de nourriture, se composant essentiellement de copépodes, de krill, et d'autres formes de zooplancton[4]. Elles comptent parmi les cétacés les plus véloces, avec une vitesse pouvant dépasser 50 km/h sur de courtes distances[4]. Dans de nombreuses langues, son nom est associé au lieu noir (sei dans les langues scandinaves), car ce poisson migre périodiquement vers les côtes de Norvège à la même saison que le Rorqual boréal[5].
À la suite de la pêche industrielle qui, entre la fin du XIXe et le début du XXe siècle, décima cette espèce avec plus de 238 000 individus capturés[6], le rorqual boréal est aujourd'hui reconnu comme une espèce protégée par les accords internationaux[7], bien qu'une chasse confidentielle demeure autorisée dans le cadre de « programmes de recherche » controversés, menés par l'Islande et le Japon[8]. Pour l'année 2006, la population mondiale de rorquals boréaux était estimée à 54 000 individus, soit environ un cinquième de l'effectif d'avant la pêche à la baleine[5].
Le rorqual boréal est, par sa taille et son poids, le troisième représentant de la famille des Balaenopteridae, derrière la baleine bleue, qui peut atteindre 200 tonnes, et le rorqual commun, qui pèse jusqu'à 77 tonnes[3]. Les adultes matures atteignent typiquement 12–15 mètres[4] pour un poids de 20 à 30 tonnes. Le rorqual boréal de Schlegel, sous-espèce vivant dans l'hémisphère Sud, est plus grand que son homologue de l'hémisphère nord. Il peut dépasser les 17 mètres et les 28 tonnes, tandis que les plus grands spécimens capturés au large de l'Islande ne font guère plus de 16 mètres[9],[2]. Les femelles sont bien plus grandes que les mâles[2]. Le plus grand rorqual boréal connu mesurait 20 mètres[4], et pesait entre 40 et 45 tonnes. À la naissance, un baleineau mesure en général 4 à 5 mètres[4].
Le corps de ce cétacé est gris acier avec des marques irrégulières gris clair à blanchâtres sur la face ventrale, ou vers l'avant de cette dernière. Ce rorqual possède le long de sa face ventrale 32 à 60 sillons ou replis, qui permettent une dilatation considérable de sa gorge pendant l'ingestion du plancton. Le museau est pointu et les nageoires pectorales, à l'extrémité pointue, sont relativement plus courtes que celles des autres cétacés, puisqu'elles ne font que 9 à 10 % de la longueur totale de l'animal[5]. Le rorqual boréal possède une crête unique, qui prend naissance au-dessus du museau et s'étend jusqu'à la paire d'évents, le double évent étant une caractéristique morphologique de la famille des rorquals.
Sa peau présente fréquemment des crevasses ou des coupures, qui, après cicatrisation, prennent une couleur blanche. On attribue ceci à l'action d'ectoparasites, des copépodes (Penella spp.)[10], ou des lamproies (famille des Petromyzontidae[11]), voire au squalelet féroce (Isistius brasiliensis)[12].
La nageoire dorsale est haute (de 25 à 61 cm), falciforme ; elle se dresse au 2/3 du corps en partant du museau. La forme de cette nageoire, la pigmentation cutanée et les cicatrices servent jusqu'à un certain point à identifier ces rorquals sur les photos[13]. La queue est épaisse et les nageoires caudales ou « lobes » sont relativement petites comparées à la taille de l'animal.
Le rorqual boréal est un animal filtreur ; il utilise ses fanons pour séparer sa nourriture de l'eau de mer : il ouvre la bouche, engouffre de grandes quantités d'eau contenant de la nourriture, puis il force l'eau à sortir à travers les fanons, piégeant ainsi le plancton qui vient se plaquer sur la face interne. Un adulte possède de 300 à 380 fanons de couleur cendrée de chaque côté de la gueule, chacun mesurant près de 50 cm de longueur. Chaque fanon, fait de kératine cornée, se termine vers l'intérieur de la gueule près de la langue par des filaments blanchâtres[4]. Ces très fines soies de 0,1 mm d'épaisseur environ, constituent le signe distinctif le plus sûr de cette espèce au sein du groupe des baleines à fanons[14].
Le rorqual boréal étant très semblable aux autres rorquals, le meilleur moyen de le distinguer du rorqual de Bryde, si l'on fait exception des différences mentionnées précédemment, est la présence chez le rorqual de Bryde de rainures latérales sur la face dorsale de la tête. On pourrait encore confondre un grand rorqual boréal avec le rorqual commun, si ce n'est que, chez ce dernier, une asymétrie de la couleur de peau de part et d'autre de la tête est bien repérable : tandis que le bas de la joue droite est blanc, le bas de la joue gauche est gris. Vue de côté, la face supérieure de la tête du rorqual boréal est légèrement convexe entre la pointe du museau et l'œil, alors que le profil du rorqual commun est plutôt plat[2].
Rorqual boréal
Le rorqual boréal se déplace généralement seul[15] ou en petit groupe jusqu'à six individus[13]. On ne voit de plus grands regroupements que dans des zones d'alimentation exceptionnellement riches. On ne sait pratiquement rien de leur comportement social. Il se pourrait que mâle et femelle restent en couple, mais la recherche actuelle ne permet pas de l'affirmer[3],[16].
Comme les autres cétacés, le rorqual boréal émet des sifflements longs et graves (sons de basse fréquence). On sait relativement peu de choses des appels spécifiques à ce rorqual, mais en 2003, des observateurs ont enregistré, mêlé au chant des rorquals, des sons à large bande spectrale qu'ils ont décrits comme des « grognements » ou des « grincements » au large de la Péninsule Antarctique[17]. Ces chants, pour l'essentiel, sont constitués d'une série de sifflements avec un changement de note à chaque sifflement. Ces changements sont caractéristiques de l'espèce : ils permettent de distinguer le rorqual boréal des autres baleines. La plupart des sifflements durent moins d'une demi-seconde et correspondent à une fréquence comprise entre 240 et 625 hertz, ce qui correspond parfaitement aux fréquences audibles par l'oreille humaine. Les vocalisations sont fortes, d'une puissance acoustique pouvant atteindre 152–160 décibels pour 1 μPa de pression sonore, à une distance de référence d'un mètre[17]. Pour comparaison, un homme qui se trouverait à un mètre de l'animal lorsqu'il émet ce sifflement percevrait un volume sonore équivalent environ à celui produit par un marteau-piqueur se trouvant à deux mètres de lui[18].
L’accouplement a lieu l'hiver dans les eaux subtropicales tempérées ; la période de gestation a une durée estimée, selon le modèle de croissance du fœtus utilisé, à dix mois et trois semaines[19], onze mois et une semaine[20], voire un an[21]. Ces différences d'estimation proviennent du fait qu'il n'a pas été possible, jusqu'ici, d'observer la totalité de la période de gestation de cet animal ; la plupart des informations disponibles sur la reproduction des rorquals sont tirées d'observations faites sur des animaux tués par des chasseurs de cétacés, ce qui n'offre qu'un point de vue très partiel sur la croissance fœtale. C'est pourquoi les chercheurs tentent de déterminer par extrapolation la date de conception, par comparaison des mesures et des caractéristiques physiques des fœtus avec celles des baleineaux nouveau-nés. Le petit, à la naissance, pèse déjà près de 700 kg[22].
Le nouveau-né est sevré vers l'âge de 6–9 mois, en été ou à l'automne, et il se trouve alors dans les bancs de krill ; sa taille est déjà de 11–12 mètres[19]. Les femelles mettent bas tous les 2–3 ans[19] et, bien que l'on rapporte le cas d'un rorqual boréal portant 6 fœtus, les naissances uniques sont de loin les plus fréquentes[4]. L'âge moyen de maturité sexuelle chez les deux sexes est de 8–10 ans[19], les mâles ayant alors une taille de 12 mètres et les femelles de 13 mètres[5]. Les baleines peuvent vivre jusqu'à l'âge de 65 ans[23], mais le record actuel de longévité serait de 74 ans[24].
Le rorqual boréal se nourrit dans les eaux de surface des océans par « écrémage » (skimming) : il nage de côté à faible profondeur, la gueule ouverte, à travers les bancs de plancton. On pense que cette manière de chasser lui permet de s'alimenter correctement dans des zones à faible concentration de nourriture, qui ne conviendraient pas aux autres espèces de rorquals[25]. Engloutissant en moyenne chaque jour 900 kilogrammes de nourriture[4], composée principalement de zooplancton, mais aussi d'un peu de céphalopodes et de petits poissons de tailles inférieures à 30 cm[26], il se trouve assez bas dans la chaîne alimentaire. Il est ainsi moins susceptible d'être considéré par les pêcheurs comme un concurrent, mais ce régime très sélectif le rend plus sensible aux variations de sa ressource alimentaire[2].
La préférence des baleines pour le zooplancton a été établie par analyse de leur contenu stomacal et par observation directe de leur comportement alimentaire[27],[28]. Elle a également été déterminée par analyse du contenu des fèces prélevées à proximité du rorqual boréal, fèces qui apparaissent comme un fin brouillard marron dans l'eau. Ces dernières sont collectées dans des filets, et le matériel génétique présent dans les déchets est isolé, identifié individuellement et comparé avec l'ADN de spécimens d'autres espèces génétiquement connues[29]. Le rorqual est en compétition alimentaire avec d'autres prédateurs, notamment les clupéidés (c'est-à-dire les poissons apparentés au hareng), les requins pèlerins, et les baleines à fanons.
Dans l'Atlantique Nord, le rorqual boréal se nourrit principalement de copépodes calanoïdes, plus précisément de Calanus finmarchicus, puis (et par ordre de préférence) d'euphausiidés (krill), en particulier Meganyctiphanes norvegica et Thysanoessa inermis[30],[31].
Dans le Pacifique Nord, le rorqual boréal se nourrit à un niveau trophique plus élevé que dans l'Océan Austral[2]. Il consomme non seulement des espèces analogues de zooplancton, à savoir les copépodes Calanus cristatus, Neocalanus plumchrus, et Calanus pacificus, ainsi que d'euphausiidés : Euphausia pacifica, Thysanoessa inermis, Thysanoessa longipes, et Thysanoessa spinifera. Mais on sait qu'il consomme également des animaux de plus grande taille, notamment des céphalopodes comme le Toutenon japonais (et plus spécifiquement le Todarodes pacificus pacificus)[32], ainsi que de petits poissons du genre Engraulis (anchois), Cololabis (sauries), Sardinops, et le Trachurus (chinchard)[30],[33] de la taille d'un maquereau adulte. Selon Nemoto et Kawamura[2], il s'attaquerait à quasiment tous les organismes grégaires s'assemblant en masse. Certaines de ses proies ont un intérêt commercial. Au large de la Californie, on a observé que le rorqual se nourrissait d'anchois de juin à août, et de krill (Euphausia pacifica) en septembre et octobre[11].
Dans l'hémisphère Sud, les proies sont constituées des copépodes Calanus finmarchicus, Calanus simillimus, et Drepanopus pectinatus, ainsi que des euphausiidés Euphausia superba et Euphausia vallentini[30]. En dessous de la convergence antarctique, les rorquals boréaux se nourrissent exclusivement de krill antarctique (Euphausia superba)[25].
Le rorqual boréal compte parmi les cétacés les plus rapides : sa vitesse sur de courtes distances peut atteindre 50 km/h[4] ; en revanche, c'est un plongeur médiocre, qui ne plonge qu'à de faibles profondeurs, estimées à moins de 300 m[26], refaisant surface toutes les 5 à 15 minutes. Il nage près de la surface plusieurs minutes avant de replonger, ce qui le rend visible dans les eaux calmes et par temps clair, son souffle s'exprimant par les évents toutes les 40 à 60 secondes. Le rorqual boréal ne plonge pas véritablement, comme le fait le Rorqual commun, qui disparaît verticalement, la queue la dernière, et reparaît toujours verticalement le museau d'abord. Le rorqual boréal s'enfonce presqu'horizontalement dans l'eau, et lorsqu'il réapparaît, ses évents et sa nageoire dorsale émergent en même temps[25]. À la différence des autres espèces, ce cétacé bondit rarement hors de l'eau.
On trouve les rorquals boréaux dans tous les océans du globe, bien qu'ils s'abstiennent de fréquenter les eaux polaires et tropicales[2]. La difficulté à les distinguer de leurs proches cousins, le rorqual de Bryde et parfois aussi le rorqual commun, a suscité des confusions quant à leur répartition géographique et à leur effectif, particulièrement dans les mers chaudes où le rorqual de Bryde est très répandu.
Dans l'océan Atlantique Nord, le rorqual boréal est présent de Gibraltar et des côtes de Mauritanie jusqu'au large de la Norvège pour la moitié est, et des côtes de Floride au Groenland pour la moitié ouest[1]. Les localisations les plus méridionales sont des zones situées au large du golfe du Mexique et autour des Grandes Antilles[14]. Dans toutes ces régions, cette baleine paraît éviter toutes les mers semi-fermées comme le golfe du Mexique, l'embouchure du fleuve Saint-Laurent, la baie d'Hudson, la mer du Nord, et la mer Méditerranée[2]. On la trouve le plus souvent nageant dans les mers profondes, préférentiellement au large du plateau continental[34], dans les fosses circonscrites par des plateaux sous-marins[35], ou au-dessus des gorges tracées dans les canyon sous-marins[36].
En ce qui concerne le Pacifique Nord, on trouve le rorqual boréal sous les latitudes de 20°N–23°N l'hiver, et entre 35°N–50°N de latitude l'été[37]. Près de 75 % de la population totale des rorquals du Pacifique Nord vit à l'est de la ligne de changement de date[6], mais la répartition des cétacés dans cette partie du globe est encore très mal connue. Deux baleines marquées dans les eaux profondes au large des côtes de Californie ont été recapturées plus tard au large de l'État de Washington et de la Colombie-Britannique, laissant entrevoir un lien possible entre ces deux zones[38], mais le nombre insuffisant de marquages fait de ces deux individus des cas isolés à partir desquels il est difficile de tirer des conclusions. Dans l'hémisphère austral, la répartition en été, estimée d'après les données tirées de l'historique des captures, est concentrée entre 40° et 50° de latitude sud, la répartition hivernale étant encore inconnue[30].
D'une manière générale, le rorqual boréal migre chaque année entre les eaux subpolaires froides, qu'il fréquente en été, et les eaux subtropicales tempérées, où il hiverne[2]. Les captures ont révélé une séparation marquée des sexes pendant ces déplacements, les femelles gravides arrivant et repartant les premières des lieux de nourrissage[25]. Il semble qu'il y a également une séparation par tranches d'âge.
Dans le Nord-Ouest Atlantique, les observations et les prises tendent à indiquer que ce cétacé remonte vers le nord en longeant le plateau continental vers Georges Bank, le chenal Nord-Est et Browns Bank dans la deuxième quinzaine de juin. On les trouve sur les côtes méridionales de Terre-Neuve en août et septembre, tandis que les migrations vers le sud commencent par un mouvement vers l'ouest et le sud du plateau de la Nouvelle-Écosse de la mi-septembre à la mi-novembre. Dès la première semaine de juin, les rorquals de la mer du Labrador migrent, eux, plus au nord en direction des eaux du sud-ouest du Groenland qu'ils n'atteignent que dans le courant de l'été[39]. Dans le Nord-Est Atlantique, le rorqual boréal va hiverner plus au sud jusqu'aux côtes de Mauritanie, puis longe à nouveau le talus continental vers le nord au printemps. Les plus grandes femelles, qui mènent cette migration vers le nord jusqu'au cap Skagerrak, atteignent leur destination plus rapidement et plus sûrement que l'autre sexe et que les femelles plus jeunes : parvenues à destination à la mi-juillet, elles y demeurent jusqu'à la mi-septembre. Certaines années, les mâles et les femelles plus jeunes restent à des latitudes inférieures pendant les mois d'été[9].
Par-delà les grandes tendances de la migration de l'espèce, on ignore le détail des routes de migration du rorqual boréal[9] et les scientifiques ne peuvent pas prédire exactement où ces groupes d'animaux se rendent d'une année sur l'autre. Telle zone où l'on aura trouvé une concentration importante d'individus une année, pourra très bien être désertée pendant plusieurs années par la suite[40]. F. O. Kapel a noté un rapport entre la présence occasionnelle du rorqual boréal à l'ouest des côtes du Groenland et l'incursion des eaux relativement chaudes du courant d'Irminger vers cette région[41]. Certaines campagnes de marquage démontrent que des individus isolés reviennent au large des côtes d'Islande chaque année[42].
Du point de vue de l'évolution, on suppose que la famille des Balaenopteridae s'est séparée des autres familles du sous-ordre des Mysticeti (aussi appelées « baleines à fanons » ou « grandes baleines ») vers le milieu de l'ère Miocène. Cependant, on ignore dans le détail à quel moment les divers représentants de la famille des Mysticeti, comportant les Balaenopteridae, ont connu une évolution divergente.
On a identifié deux sous-espèces :
Elles sont effectivement distinctes et vivent dans des aires bien séparées.
Le rorqual boréal appartient à la famille des Balaenopteridae, qui comprend la baleine à bosse, la baleine bleue, le rorqual de Bryde, le rorqual commun et la baleine de Minke. Le mot « rorqual » vient du norvégien « röyrkval », qui signifie « baleine à sillons »[44], parce que les représentants de cette famille portent une série de stries ou de sillons parallèles, longitudinaux, depuis la lèvre inférieure jusqu'à la face ventrale. Le français a retenu le terme spécifique « boréal », du latin borealis, qui signifie « nordique » (Borée désignait le vent du nord chez les Grecs).
La première description de cette espèce, due à René-Primevère Lesson en 1828, a été reprise presque immédiatement par Karl Asmund Rudolphi, de sorte que dans les pays anglo-saxons, ce cétacé est appelé parfois « Rudolphi's rorqual »[26], et dans des pays francophones « Rorqual de Rudolphi »[45].
Il est aussi souvent associé au Lieu noir, comme en témoignent les qualificatifs en langue anglaise de Pollock Whale, Coalfish Whale, ou Sei Whale, mais également dans de nombreuses autres langues (russe, polonais, allemand). Le terme Sei est d'origine scandinave et signifie toujours le lieu noir en Nynorsk (Sei). L'association de termes s'est faite parce que le rorqual boréal apparaissait en effet au large des côtes de Norvège à la même saison que ce poisson, les deux animaux se nourrissant de plancton et migrant au gré des concentrations de leur nourriture[5]. Les termes maritimes scandinaves, du fait de l'extension du commerce des vikings, se sont largement répandus dans les langues européennes au cours du Moyen Âge.
Les pays du Pacifique le désignent comme le « Rorqual japonais » (en anglais Japan Finner)[46]. En japonais, son nom est iwashi kujira, ou « baleine sardine », parce qu'on a observé que ce rorqual se nourrissait aussi de ce poisson dans le Pacifique[47].
L'invention du harpon explosif et le développement du baleinier à vapeur à la fin du XIXe siècle ont permis aux exploitants de pêcher des spécimens d'une taille qu'il était autrefois inenvisageable de chasser. Le rorqual boréal fut au départ relativement épargné par l'homme, à cause d'une part de sa rapidité et de sa capacité à déjouer les manœuvres des harponneurs[48], et d'autre part de son faible rendement en huile et en viande, comparé aux autres baleines. Mais lorsque les bancs des espèces plus recherchées (baleine franche, baleine bleue, rorqual commun et baleine à bosse) vinrent à se raréfier, c'est-à-dire entre 1950 et 1970, la chasse de cet animal devint systématique[3], même si un nombre important de rorquals était déjà pêché dès la fin du XIXe siècle.
En un siècle (entre 1885 et 1984), 14 295 rorquals de cette espèce furent pêchés[6]. On les chassait en grand nombre au large des côtes de Norvège et d'Écosse entre la fin du XIXe siècle et le début du XXe siècle[40]. Pour la seule année 1885, plus de 700 individus furent harponnés au large du Finnmark, en Norvège[49]. La viande de rorqual était recherchée en Norvège, et seule la hausse des cours de cette denrée explique qu'il ait été, au début du XXe siècle, rentable de poursuivre la chasse d'un mammifère particulièrement difficile à attraper[50].
En Islande, le port de pêche de Hvalfjörður a enregistré 2 574 prises entre 1948 et 1985. Mais depuis la fin des années 1960, la demande de viande de cétacé de haute qualité l'a emporté sur la demande en huile de baleine, qui était autrefois la principale production des baleiniers. Aussi le rorqual boréal n'est plus considéré par ceux-ci que comme un « second choix » derrière le rorqual commun[48].
Des quantités plus réduites ont aussi été pêchées :
On a enregistré dans cette région 72 215 prises de rorquals boréaux par des baleiniers entre 1910 et 1975[6], la majorité ayant été capturée après 1947[52]. Les abattoirs côtiers du Japon et de Corée ont dépecé entre 300 et 600 rorquals de cette espèce entre 1911 et 1955. Pour le Japon, le record de prises correspond à l'année 1959, avec 1 340 prises. La pêche intensive des baleiniers hauturiers dans le Pacifique Nord a commencé au début des années 1960, avec 3 643 prises par an en moyenne entre 1963 et 1974 (soit un total de 43 719 ; le résultat a varié au cours de cette période entre 1 280 et 6 053 prises par an)[53]. En 1971, après une décennie de pêche industrielle, l'espèce commença à se raréfier dans les eaux territoriales japonaises, et la pêche à la baleine fut abandonnée dans le Pacifique Nord-Ouest en 1975[54],[30].
Le rorqual boréal a été exploité au large des côtes de la Colombie-Britannique de la fin des années 1950 au milieu des années 1960, jusqu'à ce que le nombre de prises annuelles tombe à 14[3]. Entre 1962 et 1967, il y eut 2 000 rorquals abattus dans cette région[55]. Les abattoirs de Californie dépecèrent 386 individus entre 1957 et 1971[11]. La pêche à la baleine fut abandonnée dans le Pacifique Nord-Est en 1971.
On a enregistré dans l'hémisphère Sud 152 233 captures de rorquals entre 1910 et 1979[6]. À l'origine, les baleiniers de l'hémisphère Sud chassaient spécifiquement la baleine à bosse. Mais à partir de 1913, cet animal se faisant rare, les pêcheurs se rabattirent graduellement sur le rorqual commun et la baleine bleue. Ces espèces commençant elles-mêmes à se raréfier, le nombre de prises de rorquals boréaux augmenta rapidement à la fin des années 1950 et au début des années 1960[30]. Cette pêche atteignit son maximum en 1964 avec plus de 20 000 prises, mais dès 1976, la campagne annuelle était tombée à 2 000 individus et l'on mit un terme à cette activité en 1977[3].
La protection du rorqual boréal par des accords internationaux resta insignifiante jusqu'en 1970, date à laquelle la nouvelle Commission baleinière internationale (IWC) édicta des quotas de pêche par espèce pour l'océan Pacifique Nord : jusqu'alors, le nombre de baleines capturées n'était limité que par la capacité des baleiniers à localiser les bancs de cétacés[56]. Le rorqual boréal ne bénéficia d'une protection complète dans le Pacifique Nord qu'à partir de 1976, et on ne fixa des quotas de pêche pour cette espèce dans l'Atlantique Nord qu'en 1977, les bancs de l'hémisphère Sud n'étant couverts par ces accords qu'en 1979. Constatant l'extinction progressive de plusieurs espèces de cétacés, la Commission baleinière internationale a voté un moratoire sur la pêche à la baleine qui entra en vigueur en 1986 : depuis, la pêche au rorqual boréal est interdite[2].
Toutefois, il se développa une pêche clandestine dans l'Atlantique Nord vers la fin des années 1970[57], et bien qu'il n'y ait aucune preuve directe de l'absence d'entreprises similaires dans le Pacifique Nord, les données truquées transmises par l'Union des républiques socialistes soviétiques[58] donnent à penser que les statistiques officielles ne sont pas fiables.
Cette espèce figure encore aujourd'hui sur la Liste rouge de l'UICN, dans la catégorie Espèce en danger de disparition depuis 1996[7].
Les populations de l'hémisphère Sud figurent depuis 1977 en Annexe I de la nomenclature CITES, c'est-à-dire qu'elles pourraient disparaître si un terme n'est pas mis à la pêche et à la commercialisation de cet animal. L'Australie, le Canada, l'ex-URSS et l'Afrique du Sud ont tout d'abord émis des réserves sur cette décision, puis s'y sont conformés au cours des années (l'Afrique du Sud et l'Australie en 1981, le Canada en 1982 et l'ex-URSS en 1995).
Les populations de l'hémisphère Nord figuraient depuis 1977 en Annexe II de la nomenclature CITES, ce qui signifie que, si elles ne sont pas menacées d'extinction, elles pourraient le devenir si elles n'étaient pas enregistrées comme telles. Depuis 1981, toutes les populations ont été classées en Annexe I, ce qui fut contesté par le Japon et la Norvège dès 1981, et par l'Islande depuis 2000. Les réserves émises par ces pays ne sont pas applicables aux populations du Pacifique Nord et des zones situées entre les longitudes 0° et 70° Est entre l'équateur et le continent antarctique.
La Commission de Régulation de la Communauté européenne a classé cette espèce en annexe A (protection maximum) depuis 1997[4],[59].
Cette espèce a aussi été placée en annexe II de la Convention de Barcelone[60].
Depuis le moratoire sur la pêche industrielle, quelques rorquals ont été capturés par des baleiniers islandais et japonais dans le cadre du programme de recherche de l'IWC. L'Islande a mené cette pêche scientifique pendant quatre années, de 1986 à 1989, capturant jusqu'à 40 rorquals par an[61].
Les chercheurs japonais tuent chaque année environ 50 rorquals par an dans ce même cadre. C'est l’Institut de recherche japonais sur les cétacés (ICR) de Tokyo, une institution privée à but non lucratif qui est responsable du programme. La finalité de ce programme est de déterminer le mode d'alimentation du rorqual boréal, et d'en déduire dans quelle mesure ce cétacé entre en compétition avec les pêcheries. Le Dr Seiji Ohsumi, directeur général de l'ICR, déclare à ce sujet : « on estime que les baleines ingèrent de 3 à 5 fois la quantité de poissons nécessaire à l'approvisionnement des hommes, ce qui explique tout l'intérêt des informations que nous collectons pour l'amélioration de la gestion des ressources halieutiques[62]. » Il ajouta par la suite : « ... le rorqual boréal est la deuxième espèce de cétacé la plus répandue dans le Nord-Ouest Pacifique, avec un effectif estimé à plus de 28 000 individus. Ce n'est manifestement pas une espèce menacée[63]. »
Des associations militant pour la préservation de la nature, comme le World Wide Fund for Nature (WWF), contestent l'opportunité de ces recherches, et rappellent qu'il est bien connu que le rorqual boréal se nourrit fondamentalement de ressources inutiles à l'homme, comme le calmar et le plancton, et ne se rabat sur le poisson qu'en dernier ressort. Elles affirment que ces programmes « ne sont rien d'autre qu'une manœuvre destinée à maintenir l'activité des flottes de baleiniers, et présentent les baleines comme un bouc émissaire fournissant un alibi à la surpêche des hommes[8]. » Les critères de scientificité du programme sur les cétacés ont par ailleurs été dénoncés comme très discutables : au congrès du Comité Scientifique de l'IWC en 2001, 32 chercheurs ont publié un manifeste exprimant leur conviction que le programme de recherche japonais péchait par manque de rigueur et ne répondait pas aux conditions ordinaires d'évaluation académique largement reconnues dans le monde de la recherche internationale[64].
On estime aujourd'hui que l'effectif total de rorquals boréaux n'est plus que de 54 000 individus, soit environ un cinquième de la population d'avant la pêche baleinière industrielle[5]. Une étude de 1991 portant sur la situation de l'Atlantique Nord arrivait à une population totale de seulement 4 000 individus[65]. Cette étude s'appuyait sur une technique de recensement répandue, le « catch per unit effort » (CPUE), qui tente d'estimer l'effectif d'une espèce en se basant sur le temps et les moyens nécessaires pour localiser un nombre déterminé d'individus de l'espèce recherchée. Cette méthode est cependant critiquée par la communauté scientifique et n'est pas considérée comme une vraie mesure scientifique d'abondance[66].
On disait dans les années 1960 et au début 1970 que ces animaux se faisaient rares au large des côtes septentrionales de Norvège, où les rorquals boréaux étaient capturés en grande quantité entre la fin du XIXe siècle et la Seconde Guerre mondiale[67]. Parmi les explications avancées pour expliquer cette raréfaction, il y a celle qui met l'accent sur la pêche excessive des cétacés[67], et celle, alternative, qui rattache la diminution du stock de copépodes dans le Nord-Est Atlantique observée à la fin des années 1960 à une migration des bancs de rorquals[68]. Les comptages effectués dans le Kattegatt ont donné 1 290 cétacés en 1987, et 1 590 en 1989[68]. Au large de la Nouvelle-Écosse, l'effectif est estimé entre 1 393 et 2 248 avec un minimum estimé à 870[39].
Pour l'océan Pacifique, une étude de 1977, reposant sur la méthode du CPUE et le nombre de prises, a donné une estimation de 9 110 individus[53]. Les baleiniers japonais contestent ce chiffre, trop ancien selon eux : ils estimaient[63] en 2002 qu'il y avait 28 000 rorquals dans le Nord-Ouest Pacifique, estimation qui n'est pas reconnue par la communauté scientifique internationale[8]. Dans les seules eaux de Californie, entre 1991 et 1993, seule une observation a été confirmée et cinq observations non confirmées ont été rapportées par des navires de pêche ou des survols[69],[70],[71], tandis qu'aucune observation confirmée n'a été réalisée au large des côtes de l'Oregon et de l'État de Washington. On estime qu'il y avait 42 000 individus dans le Pacifique Nord avant la pêche baleinière industrielle[53]. Lorsque cette activité prit fin en 1974, le nombre de rorquals de cette espèce était tombé entre 7 260 et 12 620 individus[53].
Quant à l'hémisphère Sud, les estimations de l'abondance du rorqual boréal fondées sur l'historique des prises et la méthode CPUE varient entre 9 800 et 12 000 individus[65]. L'IWC a publié le chiffre de 9 718 rorquals, fondé sur les comptages effectués entre 1978 et 1988[72]. On estime qu'il y avait environ 65 000 rorquals dans l'hémisphère Sud avant la pêche baleinière industrielle[65].
Balaenoptera borealis
Le Baleinoptère de Rudolphi, Rorqual boréal, Rorqual de Rudolphi ou Rorqual sei (Balaenoptera borealis) est une espèce de baleines à fanons présente dans tous les océans du monde et dans toutes les mers attenantes, avec une prédilection pour la haute mer et les océans profonds. Il évite les eaux glaciales et tropicales ainsi que les mers semi-fermées. Le rorqual boréal effectue une migration annuelle des mers subpolaires froides en été, vers les mers subtropicales tempérées l'hiver, sans qu'on connaisse précisément ses routes de migration dans la plupart des régions du globe.
C'est, derrière la baleine bleue et le rorqual commun, le troisième plus grand rorqual au monde. Ces baleines atteignent une longueur de vingt mètres et un poids de quarante-cinq tonnes. Elles ingèrent quotidiennement en moyenne 900 kg de nourriture, se composant essentiellement de copépodes, de krill, et d'autres formes de zooplancton. Elles comptent parmi les cétacés les plus véloces, avec une vitesse pouvant dépasser 50 km/h sur de courtes distances. Dans de nombreuses langues, son nom est associé au lieu noir (sei dans les langues scandinaves), car ce poisson migre périodiquement vers les côtes de Norvège à la même saison que le Rorqual boréal.
À la suite de la pêche industrielle qui, entre la fin du XIXe et le début du XXe siècle, décima cette espèce avec plus de 238 000 individus capturés, le rorqual boréal est aujourd'hui reconnu comme une espèce protégée par les accords internationaux, bien qu'une chasse confidentielle demeure autorisée dans le cadre de « programmes de recherche » controversés, menés par l'Islande et le Japon. Pour l'année 2006, la population mondiale de rorquals boréaux était estimée à 54 000 individus, soit environ un cinquième de l'effectif d'avant la pêche à la baleine.
O rorcual boreal,[2] Balaenoptera borealis Lesson, 1828, é un unha especie de mamífero mariño da orde dos cetáceos, suborde dos misticetos e familia dos balenoptéridos.
Despois de ser cazado a grande escala nos mares do sur a mediados do século XX, época na que se mataron uns 200 000 exemplares, o rorcual boreal é hoxe unha especie protexida internacionalmente.
A primeira descrición desta especie débese a René Primevère Lesson, en 1828, en Histoire naturelle générale et particulière des Mammifères et des Oiseaux découverts depuis 1788 jusqu'à nos jours. Paris: Baudoin Frères, 1: 342.[3]
Pero fora recoñecida pouco antes (1822) por Karl Asmund Rudolphi, como Balaena rostrata,[4] de maneira que nos países anglosaxóns este catáceo se denomina ás veces como Rudolphi's rorqual,[5] e nos países francófonos como rorqual de Rudolphi.[6]
Ademais de polo nome que lle deu Lesson, e actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polos sinónimos seguintes:[4]
Identificáronse dúas subespecies:[3]
As análises xenéticas poden aínda causar que ambas as subespecies sexan reclasificadas como especies diferentes.[3]
Na bibliografía en varios idiomas, incluídos o castelán e o portugués, a especie adoita denominarse, ademais de por outros nomes, como rorcual sei (castelán) ou baleia-sei (portugués), que son adaptacións do seu nome inglés, sei whale, que provén do noruegués seikval ou seihval: Sei significa nos idiomas escandinavos "abadexo", peixe similar ao bacallau, e val, ou hval, "balea". Os rorcuais boreais aliméntanse de bacallaus xuvenís, entre outras especies de pequenos peixes e de cefalópodos, nas augas de Noruega, polo que estes peixes e as baleas frecuentemente eran vistos xuntos, dando ao rorcual ese nome.
Na bibliografía dispoñíbel, ademais do nome inicialmente proposto pola Sociedade Galega de Historia Natural, na súa provisoria Lista patrón dos vertebrados de Galicia publicada no Tomo I, O Medio, da inacabada Xeografía de Galicia dirixida por Pérez Alberti,[2] que é o adoptado aquí, esta especie aparece denominada con outros dous nomes galegos ben diferentes:
Diferentes non polos nomes rorcual e balea, que se poden considerar como sinónimos válidos, senón polo común "apelido" de pintas, que se afasta dos normalmente empregados na bibliografía internacional na que, ademais de ser coñecido como rorcual sei (ou equivalentes) prefírese a adaptación do nome científico específico, borealis,[11] como no seu día fixera a SGHN.
Habitante da todos os océanos do planeta, especialmente en alta mar e en zonas de augas profundas,[12] evita as augas polares e tropicais, así como os mares intracontinentais, semipechados. Efectúa unha migración anual desde os mares subpolares fríos en verán, cara aos mares subtropicais temperados en inverno, e viceversa, aínda que non se coñecen de forma precisa as súas rutas migratorias na maior parte das rexións do globo.[13]
O rorcual boreal é, despois da balea azul e do rorcual común, o terceiro balenoptérido máis grande do mundo.[14]. Estas baleas alcanzan unha lonxitude de 20 m e un peso de 45 t.[13]
Un rorcual boreal inxire diariamente unha media de 900 kg de alimento, composto esencialmente por copépodos, krill e outras formas de zooplancto.[15]
Os rorcuais boreais están entre os cetáceos máis rápidos, cunha velocidade que pode superar os 50 km/h en distancias curtas.[15]
A intensa caza industrial a que foi sometida a especie, especialmente entre finais do século XIX e a primeira metade do XX, case a fixo desaparecer; neses anos capturáronse uns 238 000 individuos.[16]
Na actualidade, case ao bordo da extinción, o rorcual boreal é unha especie protexida internacionalmente.[17]
A UICN, en 2008, debido que a causa da drástica redución da poboación desta especie por mor da caza comercial é probabelmente irreversíbel, aínda tendo en conta que na actualidade xa non se practica a caza. Por esta razón, a especie foi avaliada como "EN" (en perigo).[17]
O rorcual boreal, Balaenoptera borealis Lesson, 1828, é un unha especie de mamífero mariño da orde dos cetáceos, suborde dos misticetos e familia dos balenoptéridos.
Despois de ser cazado a grande escala nos mares do sur a mediados do século XX, época na que se mataron uns 200 000 exemplares, o rorcual boreal é hoxe unha especie protexida internacionalmente.
Rudolfijev kit[1] ili Sej-kit (Balaenoptera borealis) je kit usan i treći najveći brazdeni kit nakon plavog kita i kita perajara.[2] Nastanjuje većinu oceana i obližnjih mora, te odabire najradije duboke vode daleko od obale.[3] Zaobilazi polarne i tropske vode i djelomično zatvorena morska područja. Rudolfijev kit migrira godišnje od hladnijih voda ljeti do umjerenih i suptropskih voda.[4]
Zna doseći veličinu i do 19,5 metara i težinu do 28 tona,[4] te dnevno konzumira prosječno 900 kg hrana, uglavnom kopepoda, krila i zooplanktona.[5] Među najbržim je kitovima, i zna dosegnuti brzinu od 50 km/h na kratko vrijeme.[5] Ime ovog kita potječe od norveške riječi za norvešku ribu Pollachius koja se javlja u isto vrijeme godine kada i Rudolfijev kit.[6]
Zbog rasprostranjenog kitolova u 19. i 20. stoljeću, kada je ulovljeno preko 255.000 kitova,[7][8] broj primjeraka Rudolfijevog kita je značajno smanjen te je danas međunarodno zaštićen, iako se ograničen broj lova odigrava zbog kontroverznog programa istraživanja kojeg provodi Japan.[9] 2008. godine, stručnjaci su procijenili da je populacija ovog kita bila oko 80.000 primjeraka, tek trećina broja prije masovnog kitolova.[10][11]
Rudolfijev kit duguje svoje englesko ime (Sei whale) norveškom nazivu za ribu Pollachius, bliskog rođaka bakalara. Ovi kitovi su se javljali u isto vrijeme kao i ta riba u blizini norveške obale, jer se oboje hrane planktonom.[6] Njegovo latinsko ime je borealis, što znači "sjeverni". U Japanu, ovaj kit se zove iwashi kujira, ili sardinski kit.[12][13] Također se katkad zove i manji kit perajar jer donekle podsjeća na tu vrstu kita.[14] Američki prirodoslovac Roy Chapman Andrews usporedio je Rudolfijevog kita sa gepardom, jer je sposoban postići veliku brzinu u moru na nekoliko stotina metara, ali "se ubrzo umori ako potjera predugo traje" i "nema snage ili izdržljivosti svojih većih rođaka".[15]
21. veljače 1819., kit od 9,8 metara se nasukao kraj Grömitza, u pokrajini Schleswig-Holstein. Švedsko-njemački prirodoslovac Karl Rudolphi ga je isprva identificirao kao Balaena rostrata (=Balaenoptera acutorostrata). 1823., francuski prirodoslovac Georges Cuvier opisao je Rudolphijev primjerak pod imenom "rorqual du Nord". 1828., Rene Lesson je preveo taj naziv u Balaenoptera borealis, na temelju Cuvierovog opisa Rudolphijeva primjerka i dijelom na ženki od 16,4 metara koja se nasukala na obali Francuske prethodne godine (koji je kasnije identificiran kao mladi kit perajar, Balaenoptera physalus). 1846., engleski zoolog John Edward Gray, ignorirajući Lessonov opis, nazvao je Rudolphijev primjerak Balaenoptera laticeps, nakon čega su se i drugi pridržavali toga.[16] 1865., britanski zoolog William Henry Flower nazvao je primjerak od 13,7 metara, koji je nabavljen iz Pekalongana, na sjevernoj obali Jave, Sibbaldius (=Balaenoptera) schlegelii — trebalo je sve do 1946. da ruski znanstvenik A.G. Tomilin stvori sinonime od vrsta S. schlegelii i B. borealis, te stvori podvrste B. b. schlegelii i B. b. borealis.[17][18] 1884.-85., norveški znanstvenik G. A. Guldberg prvi je identificirao "sejhval" Finnmarka kao B. borealis.[19]
Rudolfijev kit je brazdeni kit (rod Balaenopteridae), u koje spadaju i grbavi kit i plavi kit. Brazdeni kitovi potječu od norveške riječi røyrkval, što znači "brazdeni kit".[20] Brazdeni kitovi razvili su se od kitova usana, od sredine miocena.[21] Ipak, malo se zna o tome kada su se porodice i rodovi ovih kitova razdvojili jedno od drugih.
Dvije podvrste ovog kita su identificirane; sjeverni Rudolfijev kit (Balaenoptera borealis borealis) i južni Rudolfijev kit (Balaenoptera borealis schlegelii). Njihovi se dosezi ne poklapaju.
Rudolfijev kit je treći najveći brazdeni kit, nakon plavog kita (koji zna težiti i do 180-200 tona) i kita perajara (koji zna težiti i od 70-77 tona).[2] Na sjeveru Tihog oceana, odrasli mužjaci imaju prosječnu dužinu od 13,7 metara a odrasle ženke od oko 15 metara, dok na sjeveru Atlantika mužjaci imaju dužinu od 14 metara, a ženke od 14,5 metara. Na južnoj hemisferi dužine su im prosječno 14,5 i 15 metara.[22] Na sjevernoj hemisferi, mužjaci znaju doseći dužinu i do 17,1 metara a ženke i do 18,6 metara,[23] dok na južnoj hemisferi mužjaci znaju doseći dužinu od 18,6 metara a ženke do 19,5 metara. Autentičnost jednog navodnog primjerka od 22 metra koji je ulovljen 80-ak kilometara sjeverozapadno od St. Kilda u srpnju 1911. je osporena.[24][25][26] Najveći priznati primjerci ulovljeni oko Islanda imali su 16,15 metara (ženka) i 14,6 metara (mužjak), a najveći ulovljeni oko Nove Škotske 15,8 metara (ženka) i 15,2 metara (mužjak).[26][27][28][29] Najveći primjerci osoblja povjerenstva Discovery bili su mužjak od 16,15 metara i ženka od 17,1 metara, koji su oboje ulovljeni u okolici Južne Georgije.[30] Odrasli kitovi teže između 15 i 20 metričkih tona — trudna ženka od 16,4 metara, ulovljena kraj Natala 1966., težila je 37,75 metričkih tona (minus 6% gubitka tekućine prilikom vađenja).[31] Ženke su značajno veće od mužjaka.[4] Prilikom poroda, mladi kit dugačak je oko 4,4-4,5 metara.
Tijelo ovog kita je tamno sivkasto sa bijelo-sivom bojom na trbuhu. Ima oko 32–60 brazda između peraja i pupka, zbog čega mu je povećanje usne šupljine tijekom hranjenja ograničen u usporedbi sa drugim vrstama.[32] Kljun mu je izdužen a peraje su mu relativno male, tek oko 9%–10% dužine tijela, te izdužene na rubovima.[6] Ima jednu brazdu koja se proteže od kljuna do dišnog otvora koja je karakteristična brazdenim kitovima.
Koža kita je prekrivena rupama ili ranama, koje postanu bijeli ožiljci nakon što zacijele. Danas se zna da ih uzrokuje morski pas Isistius brasiliensis.[33] Ima veliku leđnu peraju čija je visina oko 38-90 cm, a smještena je otprilike na dvije trećine tijela gledano od vrha kljuna. [34] Izgled, pigmentacija i ožiljci leđne peraje iskorišteni su radi fotografske identifikacije u nekim istraživanjima.[35] Rep je debeo a stražnja peraja je relativno mala u usporedbi sa dužinom tijela.[6]
Odrasle jedinke imaju 300–380 crnih usi na svakoj strani usta, koje su duge oko 80 cm. Svaka us je sastavljena od keratina, koji graniči sa vrlo finom, kratkom bijelom čekinjom.[5] Ove vrlo fine čekinje od 0,1 mm su najpouzdanije karakteristike koja razlikuju Rudolfijevog kita od drugih kitova.[36]
Rudolfijev kit izgleda slično kao i drugi brazdeni kitovi. Veliki primjerci katkad se pomiješaju sa kitom perajarom ako se ne uoči jasna asimetrična boja glave ovog potonjeg. Kit perajar ima čeljust koja je bijela na desnoj strani, a na lijevoj siva, te ima relativno ravni kljun.[4]
Rudolfijev kit uglavnom putuje sam[37] ili u zajednici od najviše šest jedinki.[35] Veće skupine mogu se pojaviti na područjima bogatim prehranom. Jako malo se zna o njihovoj društvenoj strukturi. Tijekom ljeta 1986., skupine od najmanje tri Rudolfijeva kita su promatrana u zaljevu Maine kako se "druže" - nasumično su se gibali, okretali i ostali na površini preko 10 minuta. Jedan kit bi uvijek napuštao skupinu tijekom takvih druženja.[35]
Rudolfijev kit je među najbržim kitovima. Zna doseći brzinu i do 50 km/h na kraćim udaljenostima.[5] Ipak, nije izniman ronilac, jer doseže plitka područja tek za pet do petnaest minuta. Između ronjenja, kit izlazi na površinu, te ga se može vidjeti u mirnim vodama. Za razliku od kita perajara, Rudolfijev kit ima tendenciju ne izroniti visoko iz vode nakon ronjenja, te uglavnom samo potone ispod površine. Dišni otvor i leđna peraja se pritom vide vrlo jasno. Stražnja peraja gotovo nikada ne izranja iz vode.[4]
Ovaj kit se hrani filtriranjem hrane iz vode. Otvara usta, grabi veliku količinu morske vode sa hranom, i onda filtrira vodu van kroz usi. Preostala hrana ostaje u ustima.
Rudolfijev kit se hrani u blizini površine oceana te konzumira prosječno oko 900 kg hrane dnevno.[5] Za životinju njegove veličine, izvori hrane su mu netipično organizmi koji se nalaze blizu dna hranidbenog lanca: zooplankton i male ribe. Kitove sklonosti su utvrđene analizom želuca, izravnim promatranjem i ponašanjem prilikom prehrane,[38][39] te analizom izmeta skupljenoga u njegovoj blizini, koji se javlja u obliku razvodnjenog smeđeg oblaka. Fekalije su skupljene u mrežama, te je potom iz njih odvojena DNA i individualno identificirana, te je potvređno podudaranje sa poznatim vrstama.[40] Ovaj kit se nadmeće za hranu sa haringama, golemom psinom i pravim kitovima.
U sjevernom Atlantiku, hrani se kalanoidom - Calanus finmarchicus - a voli i kril, osobito Meganyctiphanes norvegica i Thysanoessa inermis.[41][42] U sjevernom Tihom oceanu, hrani se zooplanktonom, osobito vrstama Neocalanus cristatus, N. plumchrus i Calanus pacificus, ali i Euphausia pacifica, E. similis, Thysanoessa inermis, T. longipes, T. gregaria i T. spinifera. Povremeno jede i veće organizme, kao što je japanska leteća hobotnica, Todarodes pacificus pacificus,[43] i male ribe, kao što su inćuni (Engraulis japonicus i E. mordax), srdele (Sardinops sagax), Cololabis saira, Scomber japonicus i S. australasicus, Trachurus symmetricus i Sebastes jordani.[41][44] Neke od ovih riba su komercijalno važne. U okolici Kalifornije, kitovi se hrane inćunima između lipnja i kolovota, te krilom (Euphausia pacifica) tijekom rujna i listopada.[45] U južnoj hemisferi, poprimaju funkciju predatora i love manje ribe kao plijen: Neocalanus tonsus, Calanus simillimus, Drepanopus pectinatus, kao i Euphausia superba i Euphausia vallentini[41] te rakušac Themisto gaudichaudii.
Parenje se odigrava u umjerenim, subtropskim morima tijeko zime. Gestacija traje između 10,5 mjeseci,[46] 11,5 mjeseci[47] ili jednu godinu,[48] ovisno o tome koji se model fetusa uzima u obzir. Različite procjene su rezultat nesposobnosti znanstvenika promatrati cijelu trudnoću; većina podataka o razmnožavanju za brazdene kitove dobiveno je od životinja koje su ulovili kitlovci, što nudi tek mali djelić znanja o razvoju fetusa. Znanstvenici pokušavaju ekstrapolirati podatke o začeću uspoređujući veličinu fetusa i karakteristikama mladunčadi.
Mladi kitovi prestaju jesti od majke nakon 6–9 mjeseci, kada dosežu dužinu od 8-9 metara,[23] uglavnom tijekom ljeta ili jeseni, na područjima hranjenja. Ženke se razmnožavaju svake 2–3 godine,[46] te uglavnom dobivaju jednog potomka.[5] Na sjevernoj hemisferi, mužjaci su zreli za parenje kada dosegnu dužinu od 12,8-12,9 metara a ženke dužinu od 13,3-13,4 metara, dok je na južnoj hemisferi to pravilo za mužjake dužine od oko 13,6 metara a ženke od 14 metara.[22] Spolna zrelost se doseže nakon 8–10 godina za oba spola.[46] Ovi kitovi znaju doseći starost od 65 godina.[49]
Rudolfijev kit proizvodi duge, glasne zvukova na niskoj frekvenciji. relativno malo se zna o njegovim specifičnim glasanjem, ali 2003. su promatrači zabilježili zvukove Rudolfijevog kita, kao i dodatne zvukove "režanja" i "pištanja" kraj obale antarktičkog poluotoka.[50] Mnogi pozivi su se sastojali od raznih dijelova na različitim frekvencijama. Ova kombinacija razlikuje njihov glas od drugih kitova. Većina zvukova trajali su oko pola sekunde, te su se pojavili u rasponu između 240–625 hertza, duboko u rasponu ljudskog sluha. Najglasniji zvuk desgao je 156 decibela relativno prema 1 micropascalu (μPa) pri referentnoj udaljenosti od jednog metra.[50] Promatrač smješten jedan metar od kita teoretski bi čuo jačinu zvuka koja je usporediva sa onom udarca velikog čekića na tvrdu površinu udaljenu dva metra.[51]
U listopadu 2002., znanstvenici su zabilježili pozive u prisutnosti Rudolfijevog kita u okolici otoka Maui. Svi su bili prigušeni zvučni pozivi, izuzev dva koja su se nalazila na frekvenciji u rasponu od 39.1 Hz do 21 Hz u trajanju od 1,3 sekunde – dvije najviše frekvencije su dosegle raspon od 100,3 Hz do 44.6 Hz tijekom trajanja od jedne sekunde. Ovi pozivi su gotovo identični prije zabilježenim pozivima u okolici Oahua za koje se prije smatralo da su potjecali od kita perajara.[52] Između 2005. i 2007., niske frekvencije glasanja su zabilježene i u zaljevu Maine, istočno od Cape Coda, Massachusettsa, koje se također povezuje sa Rudolfijevim kitom. Ovi pozivi su trajali između 82,3 Hz do 34 Hz te trajali oko 1,4 sekunde. Ovaj poziv je zabilježen i u okolici Nove Engleske, središnjeg Atlantika i Davisovog prolaza. Vjerojatno se radi o pozivu za kontaktiranje drugih kitova.[53]
Rudolfijev kit živi u svim oceanima, iako vrlo rijetko u polarnim predjelima ili u tropskim vodama.[4] Poteškoća razlikovanja istog od drugih brazdenih kitova povremeno stvara probleme u utvrđivanju njihovog točnog raspona i populacije, pogotovo u toplijim vodama gdje je Brydeov kit vrlo čest.
U sjevernom Atlantiku, raspon mu je od Južne Europe ili Magreb do Norveške, i od juga SAD-a do Grenlanda.[3] Najjužniji dosezi ovog kita koji su potvrđeni obuhvaćaju slučajeve nasukanih kitova na obali Meksičkog zaljeva i Velikih Antila.[36] Uzduž svojeg raspona, ovaj kit izbjegava poluzatvorena mora, kao što je Meksički zaljev, zaljev Sainta Lawrencea, Hudsonov zaljev, Sjeverno more i Sredozemno more.[4] Prebiva najradije u dubokim vodama, najčešće iznad Epikontinentalnih pojasa,[54] bazenima između obala,[55] ili područja podvodnih klanaca.[56]
Na sjeveru Tihog oceana, raspon mu je od 20°N do 23°N geografske širine tijekom zime, te od 35°N do 50°N geografske širine tijekom ljeta.[57] Otprilike 75% populacije sjevernog Tihog oceana živi istočno od međunarodne datumske granice,[7] ali postoji malo podataka o rasprostranjenosti na sjeveru Tihog oceana. Dva kita etiketirana kraj obale Kalifornije su kasnije ulovljena kraj obale Washingtona i Britanske Kolumbije, otkrivajući moguću sponu između ta dva područja,[58] ali zbog manjka podataka o drugim etiketiranim kitovima ova dva slučajeva su nepouzdana. U južnoj hemisferi, ljetna rasprostranjenost ovog kita se temelji na povijesnim podacima o ulovu između 40°S i 50°S geografske širine u južnom Atlantiku i južnom Indijskom oceanu te 45°S i 60°S u južnom Tihom oceanu, dok je distribucija tijekom zime slabo istražena, a jedno od područja u kojima je Rudolfijev kit prezimio bile su vode sjeveroistočno od Brazila i Perua. Većina primjeraka Rudolfijevog kita ulovljenoga kraj Angolae i Konga, kao i drugih područja oko ekvatorske Zapadne Afrike, je krivo identificirano te se u stvari radilo o Brydeovom kitu. Primjerice, Ruud (1952) je utvrdio da je 42 navodnih Rudolfijevih kitova ulovljenih kraj Gabona zapravo bilo Brydeovi kitovi. Tijekom promatranja kitova u vodama Angole između 2003. i 2006., samo je jedno viđenje dvaju primjeraka ovog kita potvrđeno u kolovozu 2004., u usporedbi sa čak 19 viđenja Brydeovih kitova.[59]
Rudolfijev kit općenito migrira godišnje od hladnih i subpolarnih voda do umjerenih i subtropskih voda tijekom zime, gdje ima više hrane.[4] U sjevernom Atlantiku, viđenja i povijesni dokumenti o ulovu sugeriraju da ovaj kit putuje sjeverno uzduž obala grebena kako bi stigao do Georgesove obale i zaljeva Mainea do lipnja. Prisutni su i oko južne obale Newfoundlanda u kolovozu i rujnu, te kreće na putovanje prema zapadu i jugu uzduž Nove Škotske od sredine rujna do sredine listopada. Kitovi se javljaju u Labradorskom moru već u prvim tjednima lipnja te kreću prema sjeveru, do južnih obala Grenlanda tijekom kasnog ljeta.[60] U sjevernom Atlantiku, Rudolfijev kit prezimljuju sve do Zapadne Afrike. Velike ženke predvode migracije kako bi stigli do Danskog prolaza ranije od ostalih spolova i klasa, do sredine lipnja, gdje ostaju sve do sredine rujna. Povremeno mužjaci i mlade ženke znaju ostati na južnijim geografskim širinima tijekom ljetnih mjeseci.[26]
Točne rute migracija nisu dobro istražene[26] te znanstvenici ne mogu predvidjeti točno gdje će se koja skupina pojaviti od godine do godine.[61] F.O. Kapel je zabilježio vezu između pojava ovih kitova zapadno od Grenlanda i putovanja relativno tople vode Sjevernoatlantske struje u ta područja.[62] Neki podaci navode da se pojedini kitovi vraćaju kraj obale Islanda svake godine.[63] Jedan etiketirani kit kraj voda Faiala, u Azorima, je putovao više od 4.000 km do Labradorskog mora putem frakture Charlieja-Gibbsa između travnja i lipnja 2005.[64] Sedam etiketiranih kitova u vodama Faiala i Pica od svibnja do lipnja 2008. i 2009. je putovalo do Labradorskog mora, dok je osmi kit, praćen od rujna 2009., krenuo jugoistočno - signal mu je izgubljen između Madeire i Kanarskih otoka.[65]
Podrobniji članak o temi: Kitolov
Razvoj eksplozivnih harpuna i parobroda u kasnom 19. stoljeću dovelo je do toga da su veliki brojevi kitova došli unutar dosega komercijalnih kitolovaca. Isprva su ih brzina i izbjegavanje,[66] kao i mala količina iskoristivog ulja i mesa djelomično štitili Rudolfijeve kitove i išli im u korist. No nakon što su zalihe puno isplativijih pravih kitova, plavih kitova i kita perajara iskorištene, i Rudolfijev kit se našao na meti kitolovaca, osobito od 1950. do 1980.[2]
U sjevernom Atlantiku, između 1885. i 1984., ulovljeno je 14.295 Rudolfijeva kita.[7] Lovili su ih u velikim brojevima kraj obale Norveške i Škotske krajem 19. i početkom 20. stoljeća,[61] a samo 1885., ulovljeno je više od 700 primjeraka kraj Finnmarka u Norveškoj.[67] Njihovo meso bilo je popularno u norveškim kuhinjama.[68]
U Islandu, ulovljeno je ukupno 2.574 kitova u stanici Hvalfjörður između 1948. i 1985. Počevši od 1960-ih i ranih 1970-ih, Rudolfijev kit je postao druga najtraženija meta islandskih kitolovaca nakon kita perajara, a potražnja za njegovim mesom postala je veća od kitovog ulja, prethodne glavne mete. [66]
Manje količine kitova ulovljeno je i kraj Iberskog poluotoka, počevši od 1920-ih, od španjolskih kitolovaca,[69] kraj voda Nove Škotske početkom 1970-ih od kanadskih kitolovaca,[60] i kraj obale zapadnog Grenlanda od 1920-ih do 1950-ih od norveških i danskih kitolovaca.[62]
Na sjeveru Tihog oceana, ukupno je zabilježeno 72.215 ulovljenih kitova od 1910. do 1975.;[7] većina je ulovljena nakon 1947.[70] Obalne stanice u Japanu i Koreji su obrađivale 300–600 kitova svake godine između 1911. i 1955. 1959., zabilježen je vrhunac japanskog ulova, sa 1.340 usmrćenih kitova. Teško iskorištavanje na sjeveru Tihog oceana počelo je ranih 1960-ih, a ulov je bio prosječno 3.643 kita svake godine od 1963. do 1974. (ukupno 43.719 primjeraka).[71] 1971., nakon desetljeća stalnog izlova, ovaj kit postao je rijedak u japanskim obalama, čime je komercijalni kitolov završio 1975.[41][72]
Kraj obale Sjeverne Amerike, Rudolfijev kit je ulovljen kraj britanske Kolumbije, od 1950-ih do sredine 1960-ih, kada je broj ulovljenih kitova spao na samo 14 primjeraka godišnje.[2] Više od 2.000 je ulovljeno kraj Britanske Kolumbije između 1962. i 1967.[73] Između 1957. i 1971., kalifornijske obalne stanice su obradile 386 kitovas.[45] Komercijalni kitolov Rudolfijeva kita završio je na istoku sjevernog Tihog oceana 1971.
Ukupno 152.233 kitova je ulovljeno na Južnoj hemisferi između 1910. i 1979.[7] Kitolovci su isprva tražili grbave kitove, no već 1913., ova vrsta je postala rijetka, te je stoga kitolov preusmjeren na plave kitove i kitove perajare. Kada su i te vrste postale rijetkost, dramatično je povećan lov na Rudolfijeva kita kasnih 1950-ih i ranih 1960-ih.[41] Ulov je doživio vrhunac 1964.-65. kada je ubijeno preko 20.000 tih kitova, ali 1976., taj broj je pao na manje od 2.000, te je kitolov i za tu vrstu završen 1977.[2]
Od moratorija na komercijalni izlov kitova, Rudolfijev kit se jedino lovio od Islanda i Japana radi navodnog istraživačkog programa IWC-ja (Međunarodna komisija za kitolov). Island je proveo četiri godine znanstvenog kitolova između 1986. i 1989., te ubio 40 Rudolfijeva kita godišnje.[74] Japanski kitolovci su pak ubili 50-ak Rudolfijevih kitova svake godine radi tog istraživanja. Istraživanje provodi Institut istraživanja kitova (ICR) u Tokiju, privatno financirana, neprofitna institucija. Glavno težište istraživanja je istražiti što kitovi jedu kako bi se procijenilo natjecanje između ribara i kitova. Dr. Seiji Ohsumi, ravnatelj ICR-a, je izjavio,
Dodao je i ovo:
Udruge za očuvanje životinja, kao što je Svjetska fondacija za prirodu, osporavaju vrijednost ovih istraživanja, te ukazuju na tu da se ovaj kit hrani hobotnicama i planktonom koje ne love ljudi, dok mu je riba vrlo rijetko na jelovniku. Njihov stav o ovom programu je sljedeći:
Tijekom sastanka znanstvene komsije IWC-a 2001., 32 znanstvenika su izdala dokument u kojem izražavaju stav da ovaj japanski program nema znanstvenog pokrića te da ne zadovoljava standarde za znanstvene recenzije.[77]
2010., restoran u Los Angelesu, koji je potvrdio da poslužuje kitovo meso, je zatvoren od vlasnika nakon što su ga vlasti izdale kaznenu prijavu protiv njega zbog prodaje mesa ugrožene vrste. [78]
Rudolfijev kit nije imao međunarodnu zaštitu do 1970., kada je Međunarodna komisija za kitolov (IWC) po prvi put uspostavila kvotu ulova za sjeverni Tihi ocean. Prije kvota, nije bilo ograničenja za lov i ubijanje kitova.[79] Potpuna zaštita od komercijalnog kitolova u sjevernom Tihom oceanu stupila je na snagu 1976.
Kvota za Rudolfijevog kita u sjevernom Atlantiku počela je 1977. Zalihe Južne hemisfere bile su zaštićene 1979. Suočeni sa gomilom dokaza da nekoliko vrsta kitova neminovno prijeti potpuno izumiranje, IWC je uspostavila potpuni moratorij na komercijalni kitolov od 1986.[4]
Kasnih 1970-ih, bilo je "piratskih" kitolovaca na istoku sjevernog Atlantika.[80] Nema dokaza nezakonitog kitolova na sjeveru Tihog oceana, iako priznanje da su podaci o kitolovu SSSR-a krivo interpretirani[81] znači da informacije o ulovu nisu potpuno pouzdane.
Međunarodna unija za zaštitu prirode i prirodnih resursa (IUCN) je ovu vrstu stavila na svoj crveni popis ugroženih vrsta 2000.[82] Populacije Sjeverne hemisfere su klasificirane kao Dodatak II prema Washingtonskom sporazumu o zaštiti vrsta, što ukazuje da nisu pod izravnom prijetnjom izumiranja, ali bi mogli postati ako se ne uvrste na popis. Populacija na Južnoj hemisferi je klasificirana kao Dodatak I istog sporazuma, što ukazuje da im prijeti nestanak ako se ulov ne zaustavi.[5]
Rudolfijev kit je klasificiran kao Dodatak I[83] i II[83] prema popisu kojeg je sastavila Konvencija o zaštiti migratornih vrsta divljih životinja (CMS). Dodatak I[83] navodi da ovoj vrsti prijeti izumiranje na cijelom ili velikom dijelu područja kojeg nastanjuje dok Dodatak II[83] ukazuje da ima nedovoljan status zaštite ili bi imala značajnu pogodnost od međunarodne suradnje i ugovora da joj se poboljša zaštita.
Memorandum za očuvanje kitova i njihovog staništa u području Tihog oceana (MOU) i Ugovor o zaštiti malih kitova Baltika, sjevernog istoka Atlantika i Sjevenih mora (ACCOBAMS) također određuju zaštitu Rudolfijevog kita.
Trenutna populacija se procjenjuje na oko 80.000 jedinki, tek trećina populacije prije razdoblja kitolova.[6][10] Istraživanje iz 1991. je procijenilo da postoji tek 4.000 jedinki na sjeveru Atlantika.[84][85] Rudolfijev kit je bio rijetka pojava 1960-ih i ranih 1970-ih kraj voda sjeverne Norveške.[86] Često objašnjenje za njegov nestanak je prevelik izlov kita.[86] Drastično smanjivanje zaliha kopepoda na sjeveruistočnom Atlantiku krajem 1960-ih je također mogući krivac.[87] Istraživanje oko Danskog prolaza je pronašlo 1.290 kitova 1987. godine, te 1.590 kitova 1989.[87] Populacija ovog kita u Novoj Škotskoj se procjenjuje na između 1.393 i 2.248, sa minimum od 870 jedinki.[60]
Istraživanje iz 1977. je procijenilo da Tihi ocean ima ukupno 9.110 jedinki.[71] Japanski izvori navode da su ti podaci zastarjeli, te su 2002. tvrdili da je na zapadu Sjevernog Atlantika bilo preko 28.000 kitova,[76] broj kojeg pak znanstvena zajednica ne prihvaća.[9] U kalifornijskim vodama, samo je jedno viđenje ovog kita potvrđeno u zračnim i morskim istraživanjima od 1991. do 1993., dok su pet preostalih viđenja i dalje upitno,[88][89][89][90] dok nije bilo nijednog potvrđenog viđenja u okolici Oregona i Washingtona. Prije komercijalnog kitolova, sjeverni Tihi ocean je bio dom oko 42.000 ovih kitova.[71] Do prestanka kitolova, populacija je spala na 7.260 do 12.620 jedinki.[71]
Na južnoj hemisferi, populacija se procjenjuje na između 9.800 i 12.000 primjeraka, na temelju povijesti ulova i CPEU-a.[84] IWC procjenjuje 9.718 kitova na temelju istraživanja provedenog između 1978. i 1988.[91] Prije komercijalnog kitolova, procjenjuje se da je bilo 65.000 ovih kitova.[84]
Oudejans, M. G. and Visser, F. 2010. First confirmed record of a living sei whale (Balaenoptera borealis (Lesson, 1828)) in Irish coastal waters. Ir Nat. J. 31: 46 - 48.
Rudolfijev kit ili Sej-kit (Balaenoptera borealis) je kit usan i treći najveći brazdeni kit nakon plavog kita i kita perajara. Nastanjuje većinu oceana i obližnjih mora, te odabire najradije duboke vode daleko od obale. Zaobilazi polarne i tropske vode i djelomično zatvorena morska područja. Rudolfijev kit migrira godišnje od hladnijih voda ljeti do umjerenih i suptropskih voda.
Zna doseći veličinu i do 19,5 metara i težinu do 28 tona, te dnevno konzumira prosječno 900 kg hrana, uglavnom kopepoda, krila i zooplanktona. Među najbržim je kitovima, i zna dosegnuti brzinu od 50 km/h na kratko vrijeme. Ime ovog kita potječe od norveške riječi za norvešku ribu Pollachius koja se javlja u isto vrijeme godine kada i Rudolfijev kit.
Zbog rasprostranjenog kitolova u 19. i 20. stoljeću, kada je ulovljeno preko 255.000 kitova, broj primjeraka Rudolfijevog kita je značajno smanjen te je danas međunarodno zaštićen, iako se ograničen broj lova odigrava zbog kontroverznog programa istraživanja kojeg provodi Japan. 2008. godine, stručnjaci su procijenili da je populacija ovog kita bila oko 80.000 primjeraka, tek trećina broja prije masovnog kitolova.
Paus sei (dilafalkan: [seɪ] atau [saɪ]), Balaenoptera borealis, adalah spesies paus balin. Hewan ini merupakan anggota famili Balaenoptiidae terbesar ketiga setelah paus biru dan paus sirip.[8] Paus sei dapat ditemukan di seluruh samudra di dunia. Paus sei menyukai perairan lepas pantai[9] dan cenderung menghindari perairan kutub dan tropis, serta perairan yang setengah tertutup. Paus sei bermigrasi setiap tahun dari perairan dingin dan subkutub pada musim panas menuju perairan hangat dan subtropis pada musim dingin, meskipun rute migrasi masih belum diketahui secara pasti.[10]
Paus ini memiliki panjang 20 meter (66 kaki) dan massa lebih dari 45 ton.[10] Binatang ini mengonsumsi rata-rata 900 kilogram (2.000 pon) makanan setiap hari, dengan copepoda, krill, dan zooplankton lainnya sebagai makanan pokok.[11] Binatang ini merupakan yang tercepat di antara semua cetacea, dan kecepatannya dapat mencapai lebih dari 50 kilometer per jam (31 mil per jam, lebih dari 27 knot) jarak pendek.[11] Nama paus sei berasal dari bahasa Norwegia yang berarti pollock, spesies ikan yang ada di pantai Norwegia pada waktu yang sama dengan paus sei.[12]
Akibat perburuan besar-besaran pada abad ke-19 dan abad ke-20, saat ini lebih dari 238.000 ekor paus telah ditangkap,[13] Paus sei ditetapkan sebagai spesies yang dilindungi,[1] walaupun program penelitian kontroversial masih dilakukan oleh Islandia dan Jepang.[14][15] Pada tahun 2006, terdapat sekitar 54.000 paus sei, hanya seperlima dari jumlah populasi sebelum mulai diburu.[12]
Spesies ini pertama kali dideskripsikan secara resmi oleh René-Primevère Lesson pada tahun 1828. Namun, deskripsi lebih awal telah dibuat oleh Karl Asmund Rudolphi (meskipun ia mengira paus sei sebagai paus minke, Balaenoptera acutorostrala), sehingga spesies ini kadang-kadang dijuluki rorqual Rudolphi. Nama lain meliputi paus pollack, paus coalfish, paus sarden, atau fin Jepang.[16]
Kata sei berasal dari bahasa Norwegia seje, yang berarti ikan pollock (juga disebut coalfish). Paus sei muncul di pantai Norwegia pada saat yang sama dengan pollock; keduanya datang untuk memakan plankton.[12] Nama ilmiahnya berasal dari bahasa Latin borealis, yang berarti utara. Di Pasifik, paus ini dikenal dengan nama fin Jepang; "finner" merupakan istilah umum untuk rorqual. Di Jepang binatang ini disebut iwashi kujira, atau paus sarden.[17]
Hewan ini merupakan bagian dari famili Balaenopteridae, yaitu famili paus balin yang meliputi paus bungkuk, paus biru, paus bryde, paus sirip dan paus minke. Secara evolusioner, famili Balaenopteridae diyakini terpisah dari famili paus lain di dalam subordo Mysticeti selama pertengahan zaman Miosen.[18] Meskipun begitu, hanya sedikit informasi yang diketahui mengenai kapan anggota famili Mysticeti (termasuk Balaenopteridae) terpisah satu sama lain.
Dua subspesies paus sei telah teridentifikasi, yaitu paus sei utara (Balaenoptera borealis borealis) dan paus sei selatan (Balaenoptera borealis schleglii).[19] Dua subspesies tersebut secara geografis terisolasi satu sama lain.
Paus sei merupakan anggota famili Balaenopteridae terbesar ketiga setelah paus biru (lebih dari 180 ton) dan paus sirip (lebih dari 70 ton).[8] Paus dewasa biasanya berukuran antara 12 hingga 15 meter,[11] dan berbobot sekitar 20–30 ton. Paus sei selatan berukuran lebih besar dari paus sei utara. Paus betina umumnya lebih besar daripada yang jantan.[10] Paus sei terbesar tercatat berukuran 20 meter,[11] dan berbobot antara 40 hingga 45 ton. Spesimen terbesar berada di Islandia yang berukuran lebih panjang dari 16 meter.[20] Ketika lahir, anak paus biasanya memiliki panjang 4–5 meter.[11]
Tubuh paus sei biasanya berwarna abu-abu gelap dengan tanda yang berwarna abu-abu cerah atau putih di permukaan perut, atau di bagian depan tubuh bawah. Paus ini memiliki 32–60 lipatan atau lekukan di sepanjang bagian bawah tubuh yang dapat memperbesar tenggorokan saat sedang makan. Moncongnya runcing dan sirip pektoralnya relatif pendek dibandingkan dengan paus lain, dengan panjang hanya 9%–10% dari total panjang tubuh.[12] Binatang ini memiliki punggung yang panjang dari ujung moncongnya hingga lubang sembur yang merupakan ciri khusus paus balin. Di kulit paus sei sering terdapat lubang atau luka kecil, yang setelah sembuh menjadi bekas luka putih. Luka ini diyakini disebabkan oleh copepoda ektoparisitik (Penella spp.),[21] lamprey (famili Petromyzontidae),[22] atau hiu "pemotong kue" (Isistius brasiliensis).[23] Binatang ini mempunyai sirip punggung yang berbentuk seperti arit dan jangkung, dengan tinggi 25–61 sentimeter. Ukuran sirip belakang, pola pigmentasi, dan bekas luka kadang-kadang digunakan dalam penelitian identifikasi foto.[24] Sementara itu, ekor paus ini tebal dan relatif kecil jika dibandingkan dengan ukuran tubuh paus.[12]
Paus ini memakan dengan membuka mulutnya dan menggunakan plat balinnya untuk menyaring makanan dari air. Paus dewasa mempunyai 300–380 plat balin yang berwarna hitam keabuan di mulutnya, dan masing-masing panjangnya sekitar 48 sentimeter. Setiap plat terbuat dari keratin yang mirip dengan kuku.[11] Rambut di tepi plat (bristle) dengan ukuran sekitar 0,1 mm (0,004 inci) merupakan ciri utama yang membedakan paus sei dengan paus-paus balin lainnya.[25]
Paus sei tampak serupa dengan paus balin lainnya. Cara yang mudah untuk membedakannya dengan paus bryde, selain dari perbedaan pada plat balin, adalah melalui keberadaan punggung-punggung lateral di permukaan belakang kepala paus bryde. Paus sei besar dapat dicampuradukkan dengan paus sirip, kecuali jika pewarnaan kepala paus sirip yang asimetris dapat terlihat dengan jelas; sisi kanan rahang bawah paus sirip berwarna putih, dan sisi kiri bercorak abu-abu; selain itu, saat dilihat dari samping, bagian tepi atas kepala paus sei mempunyai lengkungan kecil antara ujung moncong dengan mata, sedangkan paus sirip tak mempunyai lengkungan semacam itu.[10]
Paus sei biasanya berkelana sendiri[26] atau dalam kelompok kecil yang berjumlah hingga enam individu.[24] Kelompok besar berkumpul terutama di tempat makan. Sangat sedikit informasi yang diketahui mengenai struktur sosial mereka. Jantan dan betina dapat membentuk sebuah ikatan, tetapi hal ini masih belum pasti.[8][27]
Hewan ini adalah salah satu cetacea tercepat. Paus ini dapat melaju dengan kecepatan lebih dari 50 kilometer per jam.[11] Akan tetapi, binatang ini bukan penyelam handal, dan menyelam hanya hingga kedalaman yang dangkal selama lima hingga lima belas menit. Setelah menyelam, paus sei berenang di permukaan selama beberapa menit, dan tetap berada di permukaan yang tenang dan jernih sambil menyembur dengan selang waktu sekitar 40–60 detik, lalu kembali menyelam. Tidak seperti paus sirip, badan paus sei cenderung berada di bawah permukaan air ketika hendak menyelam. Lubang sembur dan sirip punggung sering berada di atas permukaan air secara bersamaan. Paus ini hampir tidak pernah menunjukkan kedua ujung ekornya di atas permukaan dan jarang melompat tinggi keluar dari permukaan air (breaching).[10]
Paus sei makan di dekat permukaan samudra, dan berenang melalui segerombolan mangsa untuk memperoleh sekitar 900 kilogram makanan setiap harinya.[11] Untuk binatang sebesar paus sei, hal ini penting karena makanan paus sei berada di bawah rantai makanan, seperti zooplankton dan ikan kecil. Preferensi makanan paus sei ditentukan melalui analisis perut dan pengamatan langsung.[28][29] Preferensi juga ditentukan berdasarkan analisis feses yang terkumpul dekat paus sei, yang tampak seperti awan cokelat tipis di air. Feses tersebut dikumpulkan dalam jaring dan materi DNA dipisahkan dan diidentifikasi secara individual untuk dicocokan dengan paus sei.[30] Paus sei bersaing memperebutkan makanan dengan spesies lain, seperti ikan clupeida (haring dan kerabatnya), hiu penjemur, dan paus sikat.
Di Atlantik, makanan pokok paus sei adalah copepoda calanoid, terutama Calanus finmarchicus, sementara euphausiida (krill) merupakan preferensi kedua, terutama Meganyctiphanes norvegica dan Thysanoessa inermis.[31][32] Di Pasifik Utara, paus sei memakan zooplankton yang sejenis, termasuk Calanus cristatus, Calanus plumchrus, dan Calanus pacificus, dan spesies euphausida Euphausia pacifica, Thysanoessa inermis, Thysanoessa longipes, dan Thysanoessa spinifera. Selain itu, hewan ini juga memakan organisme yang lebih besar, seperti cumi-cumi terbang Jepang, Todarodes pacificus pacificus,[33] dan ikan kecil, seperti anggota genera Engraulis (anchovy), Cololabis (saury), Sardinopa (pilchard), dan Trachurus (makarel jack).[31][34] Berdasarkan pengamatan di tepi California tengah, paus ini memakan anchovy antara bulan Juni dan Agustus, dan krill (Euphausia pacifica) selama September dan Oktober.[22] Di belahan selatan, spesies yang menjadi mangsa meliputi copepoda Calanus tonsus, Calanus simillimus, dan Drepanopus pectinatus, dan juga euphausida Euphausia superba dan Euphausia vallentini.[31]
Perkawinan berlangsung di perairan subtropis yang hangat selama musim dingin. Periode gestasi diperkirakan berlangsung sekitar 10 3/4 bulan,[35] 11 1/4 bulan,[36] atau satu tahun,[37] terganting pada model pertumbuhan fetus yang digunakan. Perbedaan dalam perkiraan ini disebabkan oleh ketidakmampuan ilmuwan dalam mengamati seluruh proses kehamilan; sebagian besar data reproduksi paus balin diperoleh dari hewan yang ditangkap nelayan paus, yang hanya menunjukkan satu sudut pandang pertumbuhan fetus. Peneliti kemudian berusaha memperkirakan tanggal pembuahan dengan membandingkan ukuran dan ciri fisik fetus dengan paus yang baru lahir.
Paus yang baru lahir disapih induknya saat berusia 6–9 bulan ketika panjangnya 11–12 meter,[35] sehingga penyapihan berlangsung di tempat mencari makan pada musim panas dan gugur. Paus betina bereproduksi setiap 2–3 tahun,[35] dan dilaporkan jumlah fetus mencapai enam, walaupun kelahiran satu anak lebih banyak terjadi.[11] Rata-rata usia kematangan seksual betina dan jantan adalah 8–10 tahun,[35] saat mereka telah mencapai ukuran panjang sekitar 12 meter untuk jantan dan 13 meter untuk betina.[12] Usia paus sei dapat mencapai lebih dari 65 tahun.[38]
Seperti paus lainnya, paus sei membuat suara yang berfrekuensi kecil, kencang, dan panjang. Sedikit informasi yang diketahui mengenai panggilan spesifik yang dibuat oleh paus ini; namun, pada tahun 2003, pengamat di pantai Semenanjung Antartika mencatat panggilan paus sei yang mirip dengan "geraman".[39] Banyak panggilan terdiri dari beberapa bagian dengan frekuensi yang berbeda. Kombinasi ini membedakan panggilan paus sei dari paus lainnya. Panggilan biasanya berlangsung selama setengah detik pada frekuensi 240–625 hertz, yang masih terjangkau oleh telinga manusia. Volume maksimum vokal dilaporkan sebesar 156 desibel relatif terhadap 1 mikropascal (μPa) untuk jarak satu meter.[39]
Paus sei dapat ditemukan di seluruh dunia, walaupun mereka jarang ditemukan di perairan kutub atau tropis.[10] Akibat kesulitan membedakan paus sei dengan kerabat dekat mereka (paus bryde dan kadang-kadang paus fin), muncul kesalahan perkiraan batas persebaran dan frekuensi kemunculan, terutama di perairan hangat tempat tinggal paus Bryde.
Di Atlantik Utara, paus sei tersebar dari Eropa selatan atau Afrika barat laut hingga Norwegia di Atlantik Utara bagian timur, dan dari Amerika Serikat selatan hingga Greenland di barat.[9] Rekor paling selatan yang pernah ada adalah di pantai utara teluk Meksiko dan di Antilles Besar.[25] Di tempat persebarannya, paus ini cenderung menghindari perairan yang setengah tertutup seperti Teluk Meksiko, Teluk Santo Laurensius, Teluk Hudson, Laut Utara, dan Laut Tengah.[10] Paus ini biasanya ada di perairan dalam, terutama di landasan kontinen,[40] cekungan di antara tepian,[41] atau lembah bawah laut.[42]
Di Pasifik Utara, paus sei ditemukan di garis lintang 20°LU–23°LU pada musim dingin, dan di garis lintang 35°LU–50°LU pada musim panas.[43] Diperkirakan 75% dari jumlah populasi paus sei di Pasifik Utara ditemukan di sebelah timur batas penanggalan internasional,[13] tetapi informasi tentang distribusi paus sei di Pasifik Utara masih kurang. Dua paus yang ditemukan di perairan dalam California nantinya ditemukan lagi di Washington dan British Columbia, sehingga menunjukkan keterkaitan antara daerah-daerah tersebut,[44] tetapi kurangnya data membuat dua kasus tersebut tidak dapat disimpulkan. Di Belahan Selatan, persebaran pada musim panas berdasarkan data penangkapan adalah antara garis lintang 40°S–50°S, sementara persebaran saat musim dingin tidak diketahui.[31]
Umumnya, paus sei bermigrasi setiap tahun dari perairan dingin dan subpolar pada musim panas ke perairan subtropis pada musim dingin, tempat tersedianya banyak makanan.[10] Di Atlantik barat laut, paus sei bergerak ke utara dan tiba di tepi Georges, selat timur laut dan tepi Browns pada pertengahan sampai akhir Juni. Mereka dapat ditemukan di pantai selatan Newfoundland pada bulan Agustus dan September, dan migrasi ke selatan berlangsung ke barat dan selatan di sepanjang Nova Scotia dari pertengahan September sampai pertengahan November. Paus di laut Labrador pada minggu pertama Juni bergerak lebih jauh ke utara ke perairan barat daya Greenland pada musim panas.[45] Di Atlantik timur laut, paus sei menghabiskan musim dingin di selatan hingga di Afrika Barat dan pada musim semi bermigrasi ke arah utara dengan mengikuti landasan kontinen. Paus betina yang besar memimpin migrasi ke utara dan mencapai selat Denmark pada pertengahan Juli dan tetap berada di sana selama pertengahan September. Dalam beberapa tahun, jantan dan betina yang lebih muda tetap berada di garis lintang yang lebih rendah selama bulan musim panas.[20]
Walaupun pola migrasi secara umum sudah diketahui, rute migrasi secara khusus masih belum diketahui[20] dan ilmuwan tidak dapat memprediksi dengan tepat tempat munculnya suatu kelompok dari tahun ke tahun. Di satu tempat dalam satu tahun mungkin muncul banyak paus, tetapi beberapa tahun berikutnya tidak ada paus sama sekali.[46] F.O. Kapel menyadari hubungan antara kemunculan paus sei di sebelah barat Greenland dan masuknya air yang relatif hangat dari arus Irminger.[47] Beberapa bukti dari data menunjukan bahwa individu paus sei kembali ke pantai Islandia setiap tahunnya.[48]
Perkembangan harpun yang dapat meledak dan kapal penangkap bertenaga uap pada akhir abad ke-19 menyebabkan eksploitasi paus yang sebelumnya sulit ditangkap. Paus sei tidak diburu karena kecepatannya yang tinggi,[49] serta karena hanya menghasilkan sedikit minyak dan daging jika dibandingkan dengan paus besar lainnya. Saat populasi Paus sikat, Paus biru, Paus sirip dan Paus bungkuk terus menyusut, paus sei mulai diburu, terutama dari tahun 1950-an hingga 1970-an.[8]
14.295 paus sei ditangkap di samudra Atlantik Utara antara tahun 1885 hingga tahun 1984.[13] Mereka diburu dalam jumlah besar di pantai Norwegia dan Skotlandia semenjak akhir abad ke-19 dan awal abad ke-20,[46] dan pada tahun 1885, lebih dari 700 paus sei dibunuh di Finnmark, Norwegia.[50] Daging paus sei merupakan makanan populer di Norwegia, dan walaupun sulit ditangkap, harga daging yang tinggi membuat pedagangan paus sei menguntungkan.[51]
Di Islandia, 2.574 paus ditangkap di pos penangkapan paus Hvalfjörður antara tahun 1948 dan tahun 1985. Sejak akhir tahun 1960-an atau awal 1970-an, paus sei menjadi buruan kedua penangkap paus di Islandia setelah paus sirip, dan dagingnya lebih banyak diminta daripada minyaknya.[49]
Paus sei dalam jumlah kecil juga ditangkap di semenanjung Iberia dari tahun 1920-an oleh penangkap paus dari Spanyol,[52] di Nova Scotia oleh penangkap paus Kanada pada dari tahun 1960-an dan awal tahun 1970-an,[45] dan di pantai Greenland barat oleh penangkap paus Denmark dan Norwegia dari tahun 1920-an hingga tahun 1950-an.[47]
Di Pasifik Utara, jumlah paus sei yang ditangkap oleh penangkap paus komersial tercatat sebesar 72.215 antara tahun 1910 dan tahun 1975;[13] sebagian besar ditangkap setelah tahun 1947.[53] Pangkalan di Jepang dan Korea memproses 300–600 paus sei setiap tahunnya antara tahun 1911 hingga tahun[1955. Pada tahun 1959, penangkapan paus Jepang mencapai puncaknya ketika 1.340 paus ditangkap. Penangkapan besar oleh penangkap paus di Pasifik Utara dimulai pada tahun 1960-an, dengan jumlah tangkapan rata-rata 3.643 per tahun dari tahun 1963 sampai tahun 1974 (jumlah 43.719; rentang jumlah per tahun 1.280–6.053).[54] Pada tahun 1971, setelah ditangkap dalam jumlah besar selama satu dasawarsa, spesies ini jarang terlihat di perairan Jepang, sehingga mengakhiri penangkapan paus sei komersial di Pasifik Utara barat pada tahun 1975.[31][55]
Di pantai Amerika Utara, paus sei diburu di perairan British Columbia dari akhir tahun 1950-an sampai pertengahan tahun 1960-an, ketika jumlah paus yang ditangkap menurun sekitar 14 per tahun.[8] Lebih dari 2.000 paus terbunuh di perairan British Columbia antara tahun 1962 hingga tahun 1967.[56] Antara tahun 1957 hingga tahun 1971, pangkalan di pantai California memproses sekitar 386 paus.[22] Penangkapan paus sei secara komersial berakhir di Pasifik Utara timur pada tahun 1971.
Sebanyak 152.233 paus sei ditangkap di belahan selatan antara tahun 1910 hingga tahun 1979.[13] Penangkap paus di samudra bagian selatan mengincar paus bungkuk. Pada tahun 1913, spesies yang diincar ini menjadi jarang dan penangkapan paus sirip dan paus biru mulai meningkat. Karena kedua spesies tersebut juga menjadi jarang, paus sei ditangkap pada akhir tahun 1950-an dan awal tahun 1960-an.[31] Penangkapan memuncak pada tahun 1964 dan mencapai angka 20.000 paus, tetapi pada tahun 1976, jumlah ini menurun di bawah 2.000 dan penangkapan komersial spesies ini berakhir pada tahun 1977.[8]
Paus sei tidak mendapat perlindungan yang berarti di tingkat internasional sampai tahun 1970, ketika batasan penangkapan di Pasifik Utara mulai diatur oleh International Whaling Commission (IWC) berdasarkan spesies. Sebelum ditetapkannya batasan penangkapan, penangkap paus hanya dibatasi oleh kemampuannya dalam menemukan paus.[57] Paus sei diberikan perlindungan penuh di Pasifik Utara pada tahun 1976, dan batasan penangkapan paus sei ditetapkan di Atlantik Utara pada tahun 1977. Populasi di belahan selatan dilindungi dari penangkapan pada tahun 1979. Akibat banyaknya bukti bahwa beberapa spesies paus di dunia terancam punah, IWC bersepakat untuk menetapkan moratorium penangkapan paus komersial pada awal pada tahun 1986, ketika semua penangkapan paus sei secara legal sudah berhenti.[10]
Pada akhir tahun 1970-an, beberapa penangkapan paus ilegal terjadi di Atlantik Utara timur.[58] Tidak ada bukti langsung yang menunjukkan terjadinya penangkapan paus ilegal di Pasifik Utara, meskipun pengakuan kesalahan pelaporan data penangkapan paus oleh Uni Soviet[59] menunjukkan bahwa data penangkapan tidak seluruhnya dapat dipercaya.
Spesies ini tergolong dalam daftar merah IUCN tahun 2000, dan dikategorikan "terancam".[1] Populasi di Belahan Utara didaftarkan oleh CITES ke dalam Appendix II, yang menunjukkan bahwa mereka tidak terancam punah, tetapi mungkin terancam bila tidak dimasukan. Populasi di Belahan Selatan dimasukan oleh CITES ke dalam Appendix I, yang berarti populasi ini terancam bila perdagangan paus tidak dihentikan.[11]
Semenjak dikeluarkannya moratorium penangkapan paus komersial, beberapa paus sei dibawa oleh penangkap paus dari Islandia dan Jepang untuk program penelitian IWC. Islandia melakukan penelitian selama empat tahun antara tahun 1986 hingga 1989 dengan menangkap 40 paus Sei per tahun.[60]
Ilmuwan Jepang membunuh kira-kira 50 paus sei tiap tahun untuk tujuan ini. Penelitian dilaksanakan oleh Institut Penelitian Cetacean di Tokyo, institusi yang didanai oleh swasta dan tidak mendapat keuntungan. Tujuan utama penelitian ini adalah untuk memeriksa apa yang dimakan paus sei dan untuk menentukan tingkat kompetisi antara paus dengan industri penangkapan ikan. Dr. Seiji Ohsumi, Direktur Jendral Insitut Penelitian Cetacean mengatakan bahwa "diperkirakan bahwa paus mengonsumsi 3 sampai 5 kali jumlah persediaan laut yang ditangkap untuk konsumsi manusia, sehingga penelitian kami menyediakan informasi berharga yang dibutuhkan untuk memperbaiki manajemen semua sumber laut kita."[61] Ia nantinya menambah bahwa " ... paus sei adalah spesies paus yang paling banyak kedua di Pasifik Utara barat, dengan perkiraan populasi lebih dari 28.000 paus. Jelas tidak terancam."[62]
Grup konservasi seperti World Wildlife Fund mempertanyakan kepentingan penelitian ini, dan menyatakan bahwa paus sei biasanya memakan cumi-cumi dan plankton yang tidak diburu oleh manusia, dan jarang makan ikan. Mereka mengatakan bahwa program ini "bukan lain adalah rencana untuk membiarkan perburuan paus, dan untuk mengkambinghitamkan paus untuk [menutupi] kelebihan penangkapan ikan oleh manusia."[14] Kualitas penelitian penangkapan paus tersebut dianggap buruk; pada pertemuan komite ilmu pengetahuan Institut Penelitian Cetacean tahun 2001, 32 ilmuwan memasukan dokumen yang menyatakan keyakinan mereka bahwa program Jepang tersebut tidak teliti secara ilmiah dan tidak memenuhi standar penilaian akademik yang banyak digunakan dalam bidang sains di seluruh dunia.[63]
Populasi global paus sei diperkirakan hanya 54.000, sekitar seperlima populasi sebelum era perburuan paus.[12] Penelitian tahun 1991 di samudera Atlantik utara menunjukkan bahwa jumlah populasi paus sei di daerah itu hanya 4.000.[64] Penelitian ini menggunakan metode pengukuran umum yang disebut "tangkapan per satuan usaha", yang mencoba menentukan jumlah spesies berdasarkan waktu dan usaha yang dibutuhkan untuk menemukan spesies yang bersangkutan. Metode ini dikritik dan tidak dianggap sebagai indeks yang ilmiah.[65] Paus sei dikatakan jarang ditemukan pada tahun 1960-an dan awal 1970-an di Norwegia utara, tempat ditangkapnya paus sei dalam jumlah besar pada akhir abad ke-19 selama Perang Dunia II.[66] Menurut salah satu penjelasan, kemungkinan terlalu banyak paus yang ditangkap,[66] sementara berdasarkan penjelasan alternatif jumlah copepoda di Atlantik tenggara berkurang drastis selama akhir tahun 1960-an yang menyebabkan perubahan persebaran paus sei.[67] Survey di selat Denmark menemukan 1.290 paus tahun 1987, dan 1.590 paus pada tahun 1989.[67] Jumlah populasi di Nova Scotia diperkirakan antara 1.393 dan 2.248, dengan perkiraan terkecil sebesar 870.[45]
Penelitian pada tahun 1977 memperkirakan terdapat 9.110 paus sei di samudera Pasifik berdasarkan data penangkapan dan tangkapan per satuan usaha.[54] Jumlah populasi ini dianggap usang oleh penangkap paus Jepang, yang mengklaim pada tahun 2002 bahwa populasi paus sei di samudera Pasifik barat tercatat sebesar 28.000 paus,[62] jumlah yang tidak diterima oleh komunitas ilmu pengetahuan.[14] Di perairan California, hanya terdapat satu kenampakan yang sudah dipastikan kebenarannya dan lima kemungkinan kenampakan dari tahun 1991 hingga 1993 melalui survei kapal dan udara,[68][69][69][70] sementara tidak ada kenampakan paus sei di Oregon dan Washington. Sebelum aktivitas perburuan paus komersial, diperkirakan terdapat 42.000 paus sei di samudera Pasifik utara.[54] Pada akhir periode eksploitasi (1974), jumlah paus sei di samudera Pasifik utara berkurang antara 7.260 hingga 12.620 paus.[54]
Di Belahan Selatan, perkiraan populasi paus sei bervariasi antara 9.800 hingga 12.000. Perkiraan ini didasarkan pada sejarah penangkapan dan tangkapan per satuan usaha di samudera belahan selatan.[64] IWC memperkirakan terdapat 9.718 paus berdasarkan data survey antara tahun 1978 hingga 1988.[71] Sebelum penangkapan paus komersial, diperkirakan terdapat 65.000 ekor paus sei yang hidup di belahan selatan.[64]
. PMID 19774069.
Paus sei (dilafalkan: [seɪ] atau [saɪ]), Balaenoptera borealis, adalah spesies paus balin. Hewan ini merupakan anggota famili Balaenoptiidae terbesar ketiga setelah paus biru dan paus sirip. Paus sei dapat ditemukan di seluruh samudra di dunia. Paus sei menyukai perairan lepas pantai dan cenderung menghindari perairan kutub dan tropis, serta perairan yang setengah tertutup. Paus sei bermigrasi setiap tahun dari perairan dingin dan subkutub pada musim panas menuju perairan hangat dan subtropis pada musim dingin, meskipun rute migrasi masih belum diketahui secara pasti.
Paus ini memiliki panjang 20 meter (66 kaki) dan massa lebih dari 45 ton. Binatang ini mengonsumsi rata-rata 900 kilogram (2.000 pon) makanan setiap hari, dengan copepoda, krill, dan zooplankton lainnya sebagai makanan pokok. Binatang ini merupakan yang tercepat di antara semua cetacea, dan kecepatannya dapat mencapai lebih dari 50 kilometer per jam (31 mil per jam, lebih dari 27 knot) jarak pendek. Nama paus sei berasal dari bahasa Norwegia yang berarti pollock, spesies ikan yang ada di pantai Norwegia pada waktu yang sama dengan paus sei.
Akibat perburuan besar-besaran pada abad ke-19 dan abad ke-20, saat ini lebih dari 238.000 ekor paus telah ditangkap, Paus sei ditetapkan sebagai spesies yang dilindungi, walaupun program penelitian kontroversial masih dilakukan oleh Islandia dan Jepang. Pada tahun 2006, terdapat sekitar 54.000 paus sei, hanya seperlima dari jumlah populasi sebelum mulai diburu.
Sandreyður (fræðiheiti: Balaenoptera borealis) er tegund skíðishvala. Hún tilheyrir reyðarhvalaætt (Balaenopteridae) ásamt fjórum öðrum tegundum í Norður-Atlantshafi en reyðarhvalirnir eru hnúfubakur, steypireyður, langreyður, sandreyður og hrefna.
Sandreyður er grannvaxin og rennileg, hausinn er um 20-25% af heildarlengd. Hornið er aftursveigt og aftarlega á bakinu. Bægslin eru fremur lítil, um 9% af heildarlengd. Sandreyðurin er oftast dökkgrá á baki en ljósari á kviði, sum dýr eru þó nánast jafngrá um allan skrokkinn.
Kýrnar eru heldur stærri en tarfarnir eins og er um flesta skíðishvali, 14 til 19 metrar á lengd og upp undir 26 tonn á þyngd. Tarfarnir eru 13 til 18 metra langir en svipaðir á þyngd og kýrnar.
Sandreyði má finna í öllum heimshöfum og hún er dæmigerður farhvalur. Tegundin heldur sig að mestu á heittempruðum svæðum í í hitabeltinu að vetrarlagi en fer á fæðuríkari kaldsjávarsvæði á sumrin.
Fæðuvalið er fjölbreytt og mismunandi eftir svæðum. Fæðan er einkum sviflæg krabbadýr en einnig í minna mæli smokkfiskar, loðna, sandsíli og hrognkelsi. Fæðuöflun er að mestu bundin við sumartímann og líffræðingar hafa fundið út að sandreyður á Íslandsmiðum étur um 835 lítra (samsvarandi 776 kg) af átu á dag.[2]
Sandreyður er mjög hraðsynd og getur náð allt að 40 kílómetra hraða á klukkustund á styttri sprettum.
Að sumarlagi fer sandreyðurin oftast einförum eða í litlum hópum.
Veiðar á sandreyði hófust seint og ekki fyrr en farið var að nota gufuskip og sprengiskutla til hvalveiða. Það var 1885 sem Norðmenn hófu veiðar á Norður-Atlantshafi,en það var þó ekki fyrr en öðrum stærri tegundum (steypireyði og langreyði) hafði fækkað mjög sem veiðar á sandreyði færðust í aukana. Óvíst er um heildarfjölda enda hafa skipulagðar talningar á sandreyði ekki farið fram í áratugi.
Sandreyður (fræðiheiti: Balaenoptera borealis) er tegund skíðishvala. Hún tilheyrir reyðarhvalaætt (Balaenopteridae) ásamt fjórum öðrum tegundum í Norður-Atlantshafi en reyðarhvalirnir eru hnúfubakur, steypireyður, langreyður, sandreyður og hrefna.
La balenottera boreale (Balaenoptera borealis Lesson, 1828) è una balena con i fanoni; dopo la balenottera azzurra e quella comune è la terza specie più grande tra le balenottere[2]. Può essere avvistata negli oceani di tutto il mondo e nei mari adiacenti, ma preferisce le profonde acque al largo della costa[3]. Tende ad evitare le acque polari e tropicali e quelle dei mari troppo chiusi. Ogni anno trascorre l'estate in acque fredde e subpolari, per poi migrare d'inverno verso acque temperate e subtropicali; tuttavia, nella maggior parte delle aree in cui vive le rotte migratorie non sono ben conosciute[4].
Questa balenottera raggiunge i 20 metri di lunghezza e le 50 tonnellate di peso[4]. Ogni giorno consuma in media 900 chili di cibo, costituito soprattutto da copepodi, krill e da altro zooplancton[5]. È una tra le specie più veloci di Cetacei e su brevi distanze può raggiungere velocità di 50 chilometri all'ora (27 nodi)[5]. Il nome inglese di questa balenottera, Sei Whale, deriva dal termine norvegese per indicare il pollock, un pesce che compare al largo delle coste della Norvegia nello stesso periodo dell'anno della balenottera boreale[6].
In seguito alla caccia commerciale su larga scala, quando, tra la fine del diciannovesimo e quella del ventesimo secolo, vennero catturati più di 238.000 esemplari[7], la balenottera boreale è ora una specie internazionalmente protetta[1], nonostante ogni anno ne venga catturato qualche esemplare nel corso dei controversi programmi di ricerca condotti da Islanda e Giappone[8][9]. Nel 2006, la sua popolazione globale era di 54.000 esemplari, circa un quinto di quella che era prima che venisse cacciata intensamente[6].
Questa specie è stata descritta per la prima volta da René Primevère Lesson nel 1828, ma una sua descrizione ulteriore è stata data anche da Karl Asmund Rudolphi, e per questo motivo è nota anche come balenottera di Rudolphi, oltre che come balenottera dei pollock, dei pesci carbone, delle sardine, o come balenottera del Giappone[10].
Il termine Sei, utilizzato per indicare questa balenottera in inglese, deriva dalla parola norvegese sei usata per indicare il pollock, noto anche come pesce carbone, un parente stretto del merluzzo. Le balenottere comuni apparivano al largo delle coste della Norvegia nello stesso periodo del pollock, entrambi per nutrirsi dell'abbondante plancton[6]. Il nome specifico, borealis, è una parola latina che significa settentrionale. Nel Pacifico, a questa balenottera era stato dato il nome di balenottera del Giappone (Japan Finner; «finner» era un termine comunemente usato per indicare le balenottere). In giapponese veniva chiamata iwashi kujira, o balena delle sardine, dato che nel Pacifico questa specie era stata vista nutrirsi di questi pesci[11].
La balenottera boreale appartiene alla famiglia dei Balenotteridi, gruppo di balene con i fanoni che comprende anche la megattera, la balenottera azzurra, la balenottera di Bryde, la balenottera comune e la balenottera minore. Uno dei vecchi termini per indicare le balenottere, rorquali, deriva dalla parola norvegese røyrkval, che significa «balena rugosa»[12], poiché i membri di questa famiglia possiedono una serie di solchi longitudinali, o pieghe, che, partendo da sotto la bocca, continuano per gran parte della regione inferiore. Si ritiene che la famiglia dei Balenotteridi si sia separata dalle altre famiglie del sottordine dei Misticeti, detti anche balene con i fanoni o grandi balene, nel Miocene medio[13]. Tuttavia, poco sappiamo di quando i membri delle varie famiglie di Misticeti, compresi i Balenotteridi, si siano separati gli uni dagli altri.
Sono state identificate due sottospecie - la balenottera boreale settentrionale (Balaenoptera borealis borealis) e la balenottera boreale meridionale (Balaenoptera borealis schleglii)[14]. Le due sottospecie sono geograficamente separate l'una dall'altra e i loro areali non si sovrappongono.
La balenottera boreale è la terza specie più grande della famiglia dei Balenotteridi, dopo la balenottera azzurra (190 tonnellate) e la balenottera comune (77 tonnellate)[2]. Gli adulti misurano generalmente tra i 12 e i 16,8 metri[15] e pesano 15-30 tonnellate. La sottospecie meridionale è più grande di quella settentrionale; inoltre, le femmine sono considerevolmente più grandi dei maschi[4]. L'esemplare più grosso mai misurato era un esemplare lungo 19,8 metri[16] e pesava tra le 44 e le 50 tonnellate. Tuttavia, l'esemplare più grande catturato al largo dell'Islanda superava di poco i 16 metri[17]. Alla nascita, un piccolo misura generalmente 4-5 metri di lunghezza[5].
Il corpo di questo animale è generalmente di color grigio acciaio scuro, con chiazze irregolari dal grigio chiaro al bianco sulla superficie ventrale e nelle regioni adiacenti. La balenottera boreale possiede una serie di 32-60 pieghe o solchi lungo la regione inferiore, le quali durante la nutrizione permettono alla bocca di espandersi notevolmente. Il muso è appuntito e le pinne pettorali sono relativamente corte rispetto a quelle di altre balene, misurando solamente il 9-10% della lunghezza totale, e appuntite alle estremità[6]. Dalla sommità del muso al doppio sfiatatoio, caratteristico delle balene con i fanoni, si estende una specie di cresta.
La pelle della balenottera boreale è spesso segnata da pieghe e ferite che, dopo essere guarite, divengono bianche cicatrici. Si ritiene che esse siano provocate da copepodi ectoparassiti (Penella spp.)[18], lamprede (famiglia Petromizontidi)[19], o, forse, dagli squali «cookie-cutter» (Isistius brasiliensis)[20]. La pinna dorsale, bassa e a forma di falce, raggiunge un'altezza di 25-61 centimetri ed è situata a circa due terzi della lunghezza testa-coda. La forma della pinna dorsale, l'aspetto della pigmentazione e le cicatrici vengono utilizzati dagli scienziati negli studi di foto-identificazione[21]. La coda è spessa, ma i suoi lobi, rispetto alle dimensioni del corpo, sono relativamente piccoli[6].
La balenottera boreale è un animale filtratore che utilizza i suoi fanoni per ricavare il cibo dall'acqua aprendo la bocca e ingoiandone grandi quantità contenenti il cibo, per poi spingerla di nuovo fuori, ma non prima di avere trattenuto il cibo all'interno della bocca. Ad ogni lato della bocca sono presenti 300-380 fanoni di colore nero-cenere, lunghi circa 48 centimetri. Ognuno di essi, come le nostre unghie, è formato da una lamina di cheratina che all'interno della bocca, nei pressi della lingua, si sfilaccia in una serie di sottili peli biancastri[5]. L'estrema sottigliezza delle setole dei fanoni della balenottera boreale (circa 0,1 mm) viene spesso citata come l'aspetto più caratteristico che differenzia questa specie da tutte le altre balene con i fanoni[22].
Per quanto riguarda l'aspetto, è molto simile ad altre balenottere. Il miglior modo per distinguerla dalla balenottera di Bryde, oltre alle differenze nei fanoni, sta nell'osservare la testa: quella di Bryde, infatti, presenta sulla superficie dorsale del capo una cresta laterale. Balenottere boreali piuttosto grandi possono essere confuse con la balenottera comune, anche se è facilmente individuabile la mancanza della caratteristica colorazione asimmetrica della testa propria di quest'ultima: infatti, il lato destro della mascella inferiore della balenottera comune è bianco, mentre quello sinistro è grigio. Se vista di fianco, il margine superiore della testa della balenottera boreale forma un piccolo arco tra l'estremità del muso e l'occhio, mentre il profilo di quella comune è relativamente piatto[4].
Le balenottere boreali si spostano solitamente da sole[23] o in piccoli gruppi composti da un massimo di sei esemplari[21]. In zone di foraggiamento particolarmente floride sono stati tuttavia osservati anche gruppi più numerosi. Conosciamo molto poco sulla loro struttura sociale. Tra i maschi e le femmine potrebbe formarsi un certo legame, ma per stabilire questo con sicurezza le prove a nostra disposizione sono ancora insufficienti[2][24].
La balenottera boreale è uno dei Cetacei più veloci. Su brevi distanze può raggiungere la velocità di 50 chilometri all'ora (27 nodi)[5]. Tuttavia, non effettua grandi immersioni, rimanendo sommersa solo per un periodo che va dai cinque ai quindici minuti. Tra un'immersione e l'altra, nuota presso la superficie per alcuni minuti, il che la rende ben visibile in acque chiare e calme, soffiando ad intervalli di circa 40-60 secondi. Diversamente dalla balenottera comune, non tende a mostrare troppo il suo corpo quando si immerge. Gli sfiatatoi e la pinna dorsale sono spesso esposti simultaneamente sulla superficie dell'acqua. Questa balenottera non estende quasi mai la coda sopra la superficie e salta fuori dall'acqua solo molto raramente[4].
La balenottera boreale si nutre nei pressi della superficie, nuotando di lato attraverso gli sciami di prede per ricavare ogni giorno almeno 900 chili di cibo[5]. Per un animale di queste dimensioni è cosa piuttosto insolita nutrirsi di animali posti così in basso nella catena alimentare, come zooplancton e piccoli pesci. La preferenza per lo zooplancton è stata determinata dalle analisi degli stomaci e dall'osservazione diretta del comportamento alimentare[25][26]. Inoltre, è stato pure analizzato il materiale fecale di questa specie, ritrovato nei pressi dell'animale sotto forma di una sottile nuvola bruna nell'acqua. Queste feci sono state raccolte con le reti e il materiale genetico da esse estratto è servito a individuare le varie specie predate[27]. La balenottera boreale compete per il cibo con una grande varietà di altre specie, tra cui pesci clupeidi (aringhe e affini), squali elefanti e balene franche.
Nel Nordatlantico, la balenottera boreale si nutre soprattutto di copepodi calanoidi, per la precisione di Calanus finmarchicus, con una preferenza secondaria per gli eufausiidi (krill), in particolare Meganyctiphanes norvegica e Thysanoessa inermis[28][29]. Nel Nordpacifico, si nutre di specie simili di zooplancton, come i copepodi Calanus cristatus, Calanus plumchrus e Calanus pacificus, e degli eufausiidi Euphausia pacifica, Thysanoessa inermis, Thysanoessa longipes e Thysanoessa spinifera. Inoltre, è noto che mangi anche organismi più grandi, come il calamaro volante giapponese, Todarodes pacificus pacificus[30], e piccoli pesci, tra cui membri dei generi Engraulis (acciughe), Cololabis (lucci sauri), Sardinops (sardine) e Trachurus (sgombri cavallini)[28][31]. Alcuni di questi pesci sono molto importanti da un punto di vista commerciale. Al largo della California centrale, questa balenottera è stata vista nutrirsi di acciughe tra giugno e agosto, e di krill (Euphausia pacifica) durante settembre e ottobre[19]. Nell'emisfero australe, le sue prede comprendono i copepodi Calanus tonsus, Calanus simillimus e Drepanopus pectinatus, così come gli eufausidi Euphausia superba ed Euphausia vallentini[28].
L'accoppiamento avviene d'inverno in mari temperati e subtropicali e si ritiene che il periodo di gestazione sia di 10 mesi e 3/4[32], 11 mesi e 1/4[33] o di un anno[34], a seconda del modello di crescita fetale utilizzato. Le discordanze nel periodo di gestazione sono dovute alla difficoltà di seguire per intero la gestazione di una balenottera; la maggior parte dei dati inerenti alla riproduzione delle balene con i fanoni è stata ricavata da esemplari uccisi dai balenieri, i quali offrono solamente una sola visuale dello sviluppo del feto. In seguito i ricercatori hanno tentato di estrapolare dati sulla base della misurazione e delle caratteristiche fisiche dei feti, confrontandoli inoltre con le balenottere neonate.
Un neonato è svezzato dalla madre a 6-9 mesi di età, quando raggiunge una lunghezza di 11-12 metri[32], così da essere già in grado di nutrirsi nei territori di foraggiamento in estate o in autunno. Le femmine si riproducono ogni 2-3 anni[32] e, anche se si sono riscontrati casi di esemplari che contenevano fino a 6 feti, solitamente viene dato alla luce un solo piccolo[5]. In entrambi i sessi l'età media della maturità sessuale è di 8-10 anni[32], quando i maschi raggiungono la lunghezza di circa 12 metri e le femmine di 13[6]. Queste balenottere possono raggiungere i 65 anni di vita[35].
Lo stesso argomento in dettaglio: Canto delle balene. Come altre balene, la balenottera boreale è nota per emettere lunghi ed elevati suoni di bassa frequenza. Sui richiami specifici di questa specie sappiamo ben poco, ma nel 2003 alcuni osservatori al largo delle coste della penisola antartica notarono che questi animali emettevano vari richiami oltre ad altri suoni a banda larga che potrebbero essere descritti come «borbottii» o «sibili»[36]. Molti di questi richiami consistevano di parti multiple intervallate da un cambio di frequenza tra una parte e l'altra. Questa combinazione viene utilizzata per distinguere i richiami della balenottera boreale da quelli di altre balene. La maggior parte dei richiami dura circa mezzo secondo ed ha una frequenza di 240-625 hertz; sono perciò ben all'interno della gamma dei suoni udibili dalla maggior parte degli umani. Il massimo livello raggiunto da queste sequenze vocali sono i 156 decibel, relativi ad 1 micropascal (μPa) e ad una distanza di riferimento di un metro[36].
Le balenottere boreali sono diffuse in tutto il mondo, sebbene in acque polari o tropicali si incontrino solo raramente[4]. La difficoltà in mare nel distinguerle dalle loro strette parenti, le balenottere di Bryde e, in alcuni casi, le balenottere comuni, ha creato una certa confusione riguardo ai limiti di diffusione e alla frequenza degli avvistamenti, soprattutto nelle acque calde, dove le balenottere di Bryde sono più comuni.
Nel Nordatlantico, l'areale della balenottera comune si estende nella parte orientale dall'Europa meridionale o dall'Africa nord-occidentale alla Norvegia, e in quella orientale dagli Stati Uniti meridionali alla Groenlandia[3]. Quelle trovate più a sud sono alcuni esemplari spiaggiatisi lungo le coste del Golfo del Messico settentrionale e delle Grandi Antille[22]. In tutto il suo areale, questa balenottera tende a evitare gli specchi d'acqua semi-chiusi, come il Golfo del Messico, il Golfo del San Lorenzo, la Baia di Hudson, il Mare del Nord e il Mar Mediterraneo[4]. Vive prevalentemente in acque profonde, soprattutto oltre la piattaforma continentale[37], in bacini situati tra scarpate[38] o canyon sottomarini[39].
Nel Nordpacifico, la balenottera boreale si trova d'inverno tra i 20 e i 23° di latitudine nord, e d'estate tra i 35 e i 50° di latitudine N[40]. Circa il 75% della popolazione totale vive ad est della Linea internazionale del cambio di data[7], ma vi sono tuttavia significative mancanze di informazioni riguardo alla distribuzione di tutte le balenottere del Nordpacifico. Due balenottere marcate nelle acque profonde al largo della California vennero in seguito ricatturate al largo del Washington e della Columbia Britannica, rivelando così un possibile collegamento tra queste aree[41], ma la mancanza di altri dati recuperati da esemplari marcati rende questi due casi privi di conclusione. Nell'emisfero australe, la distribuzione estiva, basata sui dati storici delle catture, è compresa tra i 40 e i 50° di latitudine S, mentre quella invernale è sconosciuta[28].
In generale, la balenottera boreale migra ogni anno dalle acque fredde e subpolari in estate a quelle temperate e subtropicali in inverno, dove il cibo è più abbondante[4]. Nell'Atlantico nord-occidentale, gli avvistamenti e le catture suggeriscono che questa balenottera si sposti verso nord lungo la linea di costa per arrivare nelle aree del Georges Bank, del Canale Nord-orientale e del Browns Bank tra la metà e la fine di giugno. In agosto e settembre è presente al largo delle coste meridionali di Terranova; quando inizia a ritornare verso i territori invernali passa di fronte alla Nuova Scozia tra metà settembre e metà novembre. Le balenottere del Mare del Labrador, invece, a partire dalla prima settimana di giugno, iniziano a spostarsi verso nord fino alle acque a sud-ovest della Groenlandia, dove trascorrono l'estate[42]. Nell'Atlantico nord-orientale, la balenottera boreale sverna a sud, in Africa occidentale, e in primavera segue verso nord la linea della piattaforma continentale. Le femmine adulte che migrano verso nord raggiungono lo Stretto di Danimarca prima e più velocemente degli altri esemplari, arrivando a metà luglio e rimanendovi fino a metà settembre. In alcuni anni, i maschi e le femmine più giovani trascorrono l'estate rimanendo a latitudini inferiori[17].
Nonostante si conoscano alcuni aspetti generali del comportamento migratorio della balenottera boreale, le rotte esatte non sono note[17] e gli scienziati non possono prevedere facilmente dove i vari gruppi potranno apparire in un certo anno o in quello successivo. In una particolare località vi può essere in un certo anno un grande afflusso di balene e nessuno per diversi anni dopo[43]. F. O. Kapel ha notato una correlazione tra le apparizioni occasionali di balenottere boreali a ovest della Groenlandia e le occasionali incursioni nell'area di acque relativamente calde provenienti dalla Corrente di Irminger[44]. Alcune prove ricavate dalla marcatura di vari esemplari indicano che certe balenottere boreali ritornano al largo delle coste dell'Islanda su basi annuali[45].
Lo stesso argomento in dettaglio: Caccia alla balena e Storia della caccia alla balena. L'introduzione di arpioni esplosivi e di imbarcazioni alimentate a vapore alla fine del diciannovesimo secolo permise ai balenieri commerciali di sfruttare molte balene prima ritenute non cacciabili. A causa della sua velocità ed elusività[46], ma soprattutto della poca quantità di olio e carne da essa ricavata rispetto ad altre grandi balene, la balenottera boreale non venne inizialmente cacciata metodicamente. Comunque, quando i banchi delle specie più attraenti da un punto di vista commerciale, le balene franche, le balenottere azzurre, le balenottere comuni e le megattere, iniziarono a rarefarsi, anche questa specie divenne oggetto di caccia, soprattutto tra gli anni '50 e '70[2].
Tra il 1885 e il 1984, nell'Oceano Atlantico settentrionale, vennero catturate 14.295 balenottere boreali[7]. Tra la fine del diciannovesimo e gli inizi del ventesimo secolo esse venivano uccise in gran numero al largo delle coste della Norvegia e della Scozia[43], e nel solo 1885, al largo del Finnmark, in Norvegia, ne vennero uccise più di 700[47]. La carne di questa specie era un alimento molto popolare in Norvegia e il suo valore accrebbe notevolmente il numero delle catture agli inizi del ventesimo secolo[48].
In Islanda, tra il 1948 e il 1985, i balenieri della stazione di Hvalfjörður uccisero in tutto 2574 balenottere boreali. A partire dalla fine degli anni '60 o dagli inizi dei '70, in seguito all'aumento della richiesta di carne, piuttosto che di olio di balena, come invece avveniva un tempo, questa specie divenne il secondo bersaglio principale, dopo la balenottera comune, dei balenieri islandesi[46].
Alcuni esemplari di balenottera boreale vennero catturati al largo della Penisola Iberica agli inizi degli anni '20 da balenieri spagnoli[49], al largo delle coste della Nuova Scozia alla fine degli anni '60 e nei primi anni '70 da balenieri canadesi[42] e al largo delle coste della Groenlandia occidentale tra gli anni '20 e '50 da balenieri norvegesi e danesi[44].
Nel Nordpacifico, il numero totale di balenottere boreali uccise dai balenieri commerciali tra il 1910 e il 1975 è di 72.215 esemplari[7], la maggior parte dei quali catturati dopo il 1947[50]. Le stazioni costiere di Giappone e Corea catturavano ogni anno, tra il 1911 e il 1955, circa 300-600 esemplari. Nel 1959, i giapponesi fecero registrare il record di catture annue con 1340 esemplari. Il vero sfruttamento da parte dei balenieri pelagici nel Nordpacifico, comunque, prese il via con l'inizio degli anni '60, con una media di 3643 catture all'anno tra il 1963 e il 1974 (in tutto vennero uccisi 43.719 esemplari, con una media annua di 1280-6053 catture)[51]. Nel 1971, dopo un decennio di catture numerose, la specie iniziò a ridursi nelle acque giapponesi, e nel Nordpacifico occidentale la caccia commerciale a questa specie terminò nel 1975[28][52].
Al largo delle coste del Nordamerica, le balenottere boreali vennero cacciate nelle acque al largo della Columbia Britannica tra la fine degli anni '50 e la metà dei '60, quando ogni anno se ne catturavano almeno 14[2]. Tra il 1962 e il 1967 ne vennero uccise comunque più di 2000[53]. Tra il 1957 e il 1971, le stazioni baleniere della California fecero registrare 386 catture[19]. Nel Nordpacifico orientale la caccia commerciale alla balenottera boreale terminò nel 1971.
Nell'emisfero australe, tra il 1910 e il 1979, vennero catturate in tutto 152.233 balenottere boreali[7]. Originariamente negli oceani meridionali si dava soprattutto la caccia alle megattere. A partire dal 1913, essendo divenuta rara questa specie, iniziarono ad aumentare le catture a spese delle balenottere comuni e azzurre. Iniziando a farsi scarse anche queste due, tra la fine degli anni '50 e i primi anni '60, il numero di uccisioni di balenottere boreali accrebbe notevolmente[28]. Il record di catture fu registrato nel 1964, quando vennero uccise più di 20.000 balenottere boreali, ma a partire dal 1976 questo numero era sceso a meno di 2000 e la caccia commerciale a questa specie terminò nel 1977[2].
La balenottera boreale non ha ricevuto una significativa protezione a livelli internazionali fino al 1970, quando le quote delle catture nel Nordpacifico iniziarono ad essere stabilite dalla Commissione Baleniera Internazionale (IWC). Prima dell'istituzione di queste quote, l'attività baleniera era limitata solamente dall'abilità di localizzare le balenottere[54]. Nel Nordpacifico alla balenottera boreale venne data piena protezione solo nel 1976; l'anno seguente vennero introdotte le quote di cattura per gli esemplari del Nordatlantico. I banchi dell'emisfero australe divennero protetti nel 1979. Di fronte all'evidenza che alcune specie di balene erano minacciate di estinzione, l'IWC approvò l'istituzione di una moratoria alla baleneria commerciale a partire dal 1986: grazie ad essa la caccia legale alle balenottere boreali è stata vietata in tutto il mondo[4].
Alla fine degli anni '70, alcuni balenieri «di frodo» si stabilirono nel Nordatlantico orientale[55]. Non vi sono invece prove dirette di caccia illegale nel Nordpacifico, anche i dati dei balenieri dell'Unione Sovietica[56] non sono interamente disponibili.
Da quando la balenottera boreale è stata inclusa nella Lista Rossa della IUCN, nel 2000, è sempre stata classificata come «minacciata»[1]. Le popolazioni dell'emisfero boreale sono classificate nell'Appendice II della CITES, dato che non sono necessariamente minacciate di estinzione, ma potrebbero divenirle se non fossero protette. Quelle dell'emisfero australe, invece, sono comprese nell'Appendice I, il che vuol dire che si estingueranno se il commercio non verrà fermato[5].
Dall'istituzione della moratoria alla baleneria commerciale, alcune balenottere boreali sono state catturate da balenieri islandesi e giapponesi nel corso dei programmi di ricerca scientifica dell'IWC. Gli islandesi effettuarono quattro anni di caccia scientifica, tra il 1986 e il 1989, catturando fino a 40 balenottere all'anno[57].
A questo scopo gli scienziati giapponesi uccidono circa 50 balenottere boreali all'anno. Le ricerche vengono condotte dall'Istituto di Ricerca sui Cetacei (ICR) di Tokyo, un'istituzione privata no-profit. L'obiettivo principale delle ricerche è determinare quale sia il nutrimento di questi animali e il livello di competizione tra balenottere e pescatori. Il Dr. Seiji Ohsumi, Direttore Generale dell'ICR, sostiene: «Si stima che le balenottere consumino dalle 3 alle 5 volte la quantità delle risorse marine utilizzate per il consumo umano; le nostre ricerche sulle balenottere stanno riportando le informazioni richieste per migliorare la gestione di tutte le nostre risorse marine»[58]. In seguito ha aggiunto che «... la balenottera boreale è la seconda specie di balena più numerosa del Nordpacifico occidentale, con una popolazione stimata di oltre 28.000 esemplari. Non è certamente minacciata»[59].
I gruppi conservazionisti come il Fondo Mondiale per la Natura mettono in discussione la necessità di queste ricerche, aggiungendo che le balenottere boreali si nutrono principalmente di calamari e plancton non pescati dall'uomo, e solo raramente di pesce. Essi ritengono che il programma sia «niente più di un progetto designato pr rendere la caccia alla balena un affare redditizio e un sistema per utilizzare le balene come capro espiatorio della sovrappesca causata dall'uomo»[8]. La qualità scientifica delle ricerche condotte sotto questo programma di caccia scientifica è stata criticata come molto scadente; nel congresso del 2001 della Commissione Scientifica dell'IWC 32 scienziati sottoscrissero un documento in cui era espresso che secondo loro il programma giapponese era privo del rigore scientifico e degli standard di revisione accademica largamente utilizzati in tutto il mondo scientifico[60].
L'attuale popolazione globale della balenottera boreale è stimata a soli 54.000 esemplari, circa un quinto di quella che era prima dell'era della caccia commerciale[6]. Uno studio del 1991 effettuato nel Nordatlantico rese noto che in quell'area vi erano solamente 4000 balenottere[61]. In questo studio venne utilizzato un comune metodo di misurazione, denominato «cattura per unità di sforzo», che tenta di trarre conclusioni sull'abbondanza di una determinata specie sulla base del tempo e degli sforzi necessari per localizzarla. Tuttavia questo metodo viene criticato dalla comunità scientifica e non è ritenuto un vero indice scientifico di abbondanza[62]. Tra gli anni '60 e i primi anni '70 questi animali divennero molto scarsi nelle acque al largo della Norvegia settentrionale, dove erano stati catturati in gran quantità tra la fine del diciannovesimo secolo e la seconda guerra mondiale[63]. Una possibile spiegazione per questa scomparsa è che le balenottere fossero state sfruttate troppo intensamente[63], mentre un'altra spiegazione alternativa attribuisce questo calo ad una drastica riduzione dei banchi di copepodi nell'Atlantico nord-orientale alla fine degli anni '60, la quale avrebbe provocato un cambiamento nella distribuzione delle balenottere boreali[64]. Dei sopralluoghi effettuati nello Stretto di Danimarca riscontrarono la presenza di 1290 balenottere nel 1987 e 1590 nel 1989[64]. I livelli della popolazione presente al largo della Nuova Scozia si stima compresa tra i 1393 e i 2248 esemplari, con un minimo di 870[42].
Per quanto riguarda l'Oceano Pacifico, uno studio del 1977, basato sul numero di catture e sui dati CPUE, riscontrò la presenza di 9110 esemplari[51]. Questo numero è messo in discussione e ritenuto sorpassato dai balenieri giapponesi, che nel 2002 hanno affermato che la popolazione di balenottere boreali nel Nordpacifico occidentale sia di oltre 28.000 esemplari[59], scenario non accettato dalla comunità scientifica[8]. Nelle acque della California vi sono stati un solo avvistamento confermato e quattro avvistamenti probabili tra il 1991 e il 1993[65][66][67], ma nemmeno uno al largo dell'Oregon e del Washington. Prima della caccia commerciale si stima che vivessero nel Nordpacifico 42.000 balenottere boreali[51]. A partire dalla fine del periodo di sfruttamento (1974) il numero di questi animali si è ridotto in questa zona ad un totale compreso tra i 7260 e i 12.620 esemplari[51].
Nell'emisfero australe, sulla base delle catture storiche e dei dati CPUE inerenti agli oceani meridionali, si ritiene che vivano tra le 9800 e le 12.000 balenottere[61]. Sulla base dei censimenti effettuati tra il 1978 e il 1988, l'IWC riporta una cifra di 9718 esemplari[68]. Prima della caccia commerciale si stima che vivessero nell'emisfero australe 65.000 balenottere boreali[61].
La balenottera boreale (Balaenoptera borealis Lesson, 1828) è una balena con i fanoni; dopo la balenottera azzurra e quella comune è la terza specie più grande tra le balenottere. Può essere avvistata negli oceani di tutto il mondo e nei mari adiacenti, ma preferisce le profonde acque al largo della costa. Tende ad evitare le acque polari e tropicali e quelle dei mari troppo chiusi. Ogni anno trascorre l'estate in acque fredde e subpolari, per poi migrare d'inverno verso acque temperate e subtropicali; tuttavia, nella maggior parte delle aree in cui vive le rotte migratorie non sono ben conosciute.
Questa balenottera raggiunge i 20 metri di lunghezza e le 50 tonnellate di peso. Ogni giorno consuma in media 900 chili di cibo, costituito soprattutto da copepodi, krill e da altro zooplancton. È una tra le specie più veloci di Cetacei e su brevi distanze può raggiungere velocità di 50 chilometri all'ora (27 nodi). Il nome inglese di questa balenottera, Sei Whale, deriva dal termine norvegese per indicare il pollock, un pesce che compare al largo delle coste della Norvegia nello stesso periodo dell'anno della balenottera boreale.
In seguito alla caccia commerciale su larga scala, quando, tra la fine del diciannovesimo e quella del ventesimo secolo, vennero catturati più di 238.000 esemplari, la balenottera boreale è ora una specie internazionalmente protetta, nonostante ogni anno ne venga catturato qualche esemplare nel corso dei controversi programmi di ricerca condotti da Islanda e Giappone. Nel 2006, la sua popolazione globale era di 54.000 esemplari, circa un quinto di quella che era prima che venisse cacciata intensamente.
Seivalas (lot. Balaenoptera borealis) – trečias didžiausias gyvūnas po mėlynojo banginio ir finvalo. Aptinkamas visame pasaulyje, visuose vandenynuose ir gretimose jūrose. Labiau mėgsta gilius vandenis nuo kranto pusės, vengia poliarinių, atogrąžinių vandenų ir pusiau apsuptos vandens masės. Seivalas migruoja kasmet nuo vėsių ir subpoliarinių vandenų vasarą į saikingus ir subtropinius vandenis žiemą, nors daugumoje sričių tikslūs persikėlimo maršrutai nėra žinomi. Banginiai siekia iki 20 metrų (66 pėdų) ilgio ir sveria iki 50 tonų. Jis suvartoja ~900 kilogramų (2 000 svarų) maisto kiekvieną dieną. Jis yra tarp greičiausių visų banginių šeimos žinduolių, ir gali pasiekti iki 50 kilometrų per valandą (31 mi/hr, 27 mazgų) bet tik trumpuose nuotoliuose. Po stambaus komercinio medžiojimo tarp vėlyvojo 19 a. ir vėlyvojo 20 a., kai buvo sumedžiota daugiau kaip 238 000 individų , Seivalai dabar yra tarptautiniu mastu saugoma rūšis, nors ribotas medžiojimas vis dar vyksta prisidengiant ginčytinomis tyrinėjimo programomis, vestomis Islandijos ir Japonijos prieš banginių medžioklę.
Seivalas (lot. Balaenoptera borealis) – trečias didžiausias gyvūnas po mėlynojo banginio ir finvalo. Aptinkamas visame pasaulyje, visuose vandenynuose ir gretimose jūrose. Labiau mėgsta gilius vandenis nuo kranto pusės, vengia poliarinių, atogrąžinių vandenų ir pusiau apsuptos vandens masės. Seivalas migruoja kasmet nuo vėsių ir subpoliarinių vandenų vasarą į saikingus ir subtropinius vandenis žiemą, nors daugumoje sričių tikslūs persikėlimo maršrutai nėra žinomi. Banginiai siekia iki 20 metrų (66 pėdų) ilgio ir sveria iki 50 tonų. Jis suvartoja ~900 kilogramų (2 000 svarų) maisto kiekvieną dieną. Jis yra tarp greičiausių visų banginių šeimos žinduolių, ir gali pasiekti iki 50 kilometrų per valandą (31 mi/hr, 27 mazgų) bet tik trumpuose nuotoliuose. Po stambaus komercinio medžiojimo tarp vėlyvojo 19 a. ir vėlyvojo 20 a., kai buvo sumedžiota daugiau kaip 238 000 individų , Seivalai dabar yra tarptautiniu mastu saugoma rūšis, nors ribotas medžiojimas vis dar vyksta prisidengiant ginčytinomis tyrinėjimo programomis, vestomis Islandijos ir Japonijos prieš banginių medžioklę.
Seivalis (Balaenoptera borealis) ir vaļveidīgais zīdītājs un ceturtais lielākais dzīvnieks joslvaļu dzimtā (Balaenopteridae). Lielāki par to ir tikai zilais valis, finvalis un kuprvalis.[1] Seivalis sastopams visos pasaules okeānos, priekšroku dodot dziļiem un atklātiem ūdeņiem.[2][3] Tas izvairās no ļoti aukstajiem polārajiem un siltajiem tropiskajiem ūdeņiem, kā arī no pārāk noslēgtām vietām. Vasaru tas pavada vēsākos subpolāros ūdeņos, bet ziemu mērenās joslas un subtropu ūdeņos.[3]
19. un 20. gadsimtā, kad noritēja intensīva vaļu medniecība, tika nogalināti apmēram 255 000 seivaļu. 2008. gadā to populācijā bija apmēram 80 000 īpatņi, kas ir apmēram trešā daļa no kādreizējās populācijas.[4] Lai arī mūsdienās vaļu medības kopumā ir aizliegtas, un seivaļi, līdzīgi kā citas vaļu sugas, tiek aizsargāti, joprojām Japāna (vienīgā valsts pasaulē) rīko vaļu medības it kā zinātniski pētnieciskos nolūkos.[5]
Seivalis ir liela auguma, slaids valis. Mātītes ir ievērojami lielākas nekā tēviņi.[3] Ķermeņa garums tēviņam ir apmēram 13,7—18,6 m, mātītei 14,5—19,5 m, seivaļa svars ir apmēram 15—20 t,[6] lielākajiem īpatņiem sasniedzot 45 t.[4] Atkarībā no izplatības areāla vaļu lielums ir atšķirīgs. Mazākie īpatņi mājo ziemeļu puslodē, bet lielākie Dienvidu puslodē.[6]
Seivalis ir tumši pelēks ar neregulāras formas, gaiši pelēkiem raibumiem uz vēdera. Kā visiem joslvaļiem pazodē un uz vēdera ir vairākas ādas ieloces (32—60), kas ir relatīvi īsas, beidzoties apmēram pusē starp krūšu spurām un nabu (citām sugām ieloces stiepjas līdz nabai vai turpinās arī aiz nabas). Īsās ieloces ierobežo mutes atvēršanas platumu, salīdzinot ar citiem joslvaļiem.[7]
Galva seilvalim ir smaila, kā arī krūšu spuras ir smailas, bet relatīvi īsas, apmēram 9—10% no ķermeņa garuma.[8] Pāri purna daļai, no purna gala līdz nāsīm uz galvas virsas, stiepjas labi pamanāms, izcelts sabiezinājums (kantīte), kas ir viena no galvenajām seivaļa atpazīšanas pazīmēm dabā. Uz muguras ir gara, sirpjveida muguras spura, kuras augstums ir 38—90 cm, vidēji 53—56 cm. Tā atrodas apmēram ⅔ no kopējā ķermeņa garuma, skatoties no purngala.[9] Aste ir bieza, bet spura relatīvi neliela, salīdzinot ar kopējo ķermaņa lielumu.[8] Katrā mutes pusē no augšžokļa lejup nokarājas 300—380 vaļa bārdas keratīna plātnītes. Tās ir tumši pelēkā krāsā, cilvēka pirksta biezumā un līdz 80 cm garas. Uz katras plātnītes aug ļoti smalks (0,1 mm), īss un balts matojums, atgādinot vilnas birstītes.[10] Seivalim ir vissmalkākais plātnīšu matojums no visiem plātņvaļiem, kas arī kalpo par atpazīšanas pazīmi dabā.[11]
Seivali var sajaukt ar Braida vali. Galvenās atšķirības pazīmes ir ļoti smalkās seivaļa bārdas birstītes un labi redzamā, izceltā kantīte uz seivaļa purna, kas izskatās kā galvas simetrijas ass (Braida valim šādas izceltas līnijas ir trīs[8]). Vērojot vali profilā, seivalim purna daļa ir viegli izliekta uz augšu, bet Braida valim tas ir plakans. Lielāka auguma seivaļa īpatni var sajaukt ar finvali. Visvieglāk tos var atšķirt pēc apakšžokļa, lai gan ieraudzīt apakžokli peldošam valim nav viegli: finvalim tam ir asimetrisks krāsojums (apakšžokļa labā puse ir balta, bet kreisā pelēka).[3]
Seivalis parasti ceļo viens vai nelielās grupās līdz 6 īpatņiem.[12] Bagātīgās barošanās vietās var izveidoties arī lielāks vaļu bars, bet migrācijas laikā retos gadījumos veidojas bari, kuros ir apmēram 1000 īpatņu.[10] Šādus gadus mēdz saukt par seivaļu invāzijas gadiem.
Tas ir viens no ātrākajiem vaļveidīgajiem dzīvniekiem pasaulē. Īsās distancēs seivalis spēj peldēt ar ātrumu 50 km/h.[10] Toties, salīdzinot ar citiem vaļiem, tas nav izveicīgs nirējs. Seivalis nirst sekli un uzturas zem ūdens 5—15 minūtes.[10] Starp ieniršanām tas vairākas minūtes atpūšas uz ūdens virsmas, ritmiski izpūšot 3—4 m augstu ūdens strūklu (apmēram ik pēc minūtes). Atšķirībā no finvaļa seivalis pirms ieniršanas nemēdz augstu izcelties virs ūdens virsmas, parasti tas vienkārši klusi iegrimst. Paceļoties augšup no niršanas, no ūdens gandrīz vienlaicīgi parādās gan nāsis, gan muguras spura. Seivalis nekad neizceļ un netur virs ūdens virsmas astes spuru un kopumā ir daudz mazāk aktīvs kā līdzīgais Braida valis. Ļoti reti seivalis izceļas stāvus gaisā, kas ir tik raksturīgi citiem vaļiem.[3]
Seivalis barojas krēslas stundās, tuvu ūdens virsmai, peldot uz sāniem ar atvērtu muti.[4] Tas ieņem mutē lielu malku ar zooplanktonu bagātinātu ūdeni un to izfiltrē caur vaļa bārdu, ar mēli nolaizot visas barības vielas, kas tajā saķērušās. Seivalis galvenokārt barojas ar airkājvēžiem, kriliem, mazām zivtiņām un citiem zooplanktona dzīvniekiem, katru dienu apēdot apmēram 900 kg barības.[10]
Pārošanās notiek ziemas periodā siltākajos mērenās joslas un subtropiskajos ūdeņos. Dzimumbriedumu seivaļi sasniedz, kad tie ir pietiekami lieli: tēviņi, kad ir 12,8—13,6 m gari, mātītes, kad sasniedz 13,3—14 m.[13] Tas parasti notiek 8—10 gadu vecumā.[14] Dzīves ilgums seivalim ir apmēram 65—74 gadi.[10][15]
Grūsnības periods ilgst apmēram 11—12 mēnešus. Piedzimst viens mazulis, kaspiedzimšanas brīdī parasti ir 4,4—4,5 m garš. Ļoti retos gadījumos piedzimst dvīņi.[10] Māte to zīda ar pienu 6—9 mēnešus, līdz tas mazais seivalis sasniedz 8—9 metru garumu. Mazuļi dzimst ik pēc 2—3 gadiem.[14] Pilnu augumu jaunie seivaļi sasniedz 25 gadu vecumā.[10]
Seivalis (Balaenoptera borealis) ir vaļveidīgais zīdītājs un ceturtais lielākais dzīvnieks joslvaļu dzimtā (Balaenopteridae). Lielāki par to ir tikai zilais valis, finvalis un kuprvalis. Seivalis sastopams visos pasaules okeānos, priekšroku dodot dziļiem un atklātiem ūdeņiem. Tas izvairās no ļoti aukstajiem polārajiem un siltajiem tropiskajiem ūdeņiem, kā arī no pārāk noslēgtām vietām. Vasaru tas pavada vēsākos subpolāros ūdeņos, bet ziemu mērenās joslas un subtropu ūdeņos.
19. un 20. gadsimtā, kad noritēja intensīva vaļu medniecība, tika nogalināti apmēram 255 000 seivaļu. 2008. gadā to populācijā bija apmēram 80 000 īpatņi, kas ir apmēram trešā daļa no kādreizējās populācijas. Lai arī mūsdienās vaļu medības kopumā ir aizliegtas, un seivaļi, līdzīgi kā citas vaļu sugas, tiek aizsargāti, joprojām Japāna (vienīgā valsts pasaulē) rīko vaļu medības it kā zinātniski pētnieciskos nolūkos.
Seekor Paus Sei sedang makan di dekat permukaan 
Perbandingan ukuran paus Sei dengan manusia Status pemuliharaan Pengelasan saintifik Alam: Animalia Filum: Chordata Kelas: Mammalia Subkelas: Eutheria Order: Cetacea Suborder: Mysticeti Keluarga: Balaenoptiidae Genus: Balaenoptera Spesies: B. borealis Nama binomial Balaenoptera borealis
Persebaran Paus Sei Paus Sei (bahasa Inggeris: Sei Whale). Nama saintifiknya Balanoptera borealis. [2] Paus Sei (dilafazkan: [seɪ] atau [saɪ]), Balaenoptera borealis, adalah paus balin, rorqual yang terbesar, ketiga setelah paus biru dan paus sirip.[3] Binatang ini dapat ditemukan di di kesemua belah lautan dan di kawasan tengah laut dunia, ia mengemari perairan lepas pantai atau perairan laut dalam.[4] Binatang ini cenderung menghindari kutub dan perairan tropika dan perairan yang setengah tertutup. Paus Sei bermigrasi setiap tahun dari perairan dingin dan subkutub di musim panas menuju ke kawasan lautan berperairan panas{tropika khatulistiwa} dan subtropik di pada musim sejuk, meskipun di kebanyakan laluan migrasinya tidak diketahui secara tepat.[5]
Jangkauan panjang paus labih dari 20 meter (66 kaki) dan jisim lebih dari 45 ton.[5] Binatang ini mengkonsumsi rata-rata 900 kilogram (2.000 pon) makanan setiap hari, terutama copepoda dan krill, dan zooplankton lainnya.[6] Binatang ini terpantas dari seluruh cetacea, dan dapat menjangkau kecepatan lebih dari 50 kilometer per jam (31 mil per jam, lebih dari 27 knot) jarak pendek.[6] Nama paus ini berasal dari bahasa Norwegia untuk pollock, ikan yang ada di pantai Norwegia pada waktu yang sama dengan paus Sei.[7]
Kerana pemburuan komersial berskala besar terhadap spesies ini, antara abad ke-19 dan abad ke-20, lebih dari 238.000 ekor spesies diambil,[8] paus Sei kini adalah spesies yang dilindungi pada dunia antarabangsa,[1] walaupun perburuan masih terjadi di bawah program penelitian kontroversial oleh Islandia dan Jepun.[9][10] Pada tahun 2006, terdapat sekitar 54.000 paus Sei, sekitar satu per lima populasinya sebelum diburu.[7]
Spesies ini pertama disebutkan oleh René-Primevère Lesson pada tahun 1828, namun sebutan lanjutan diberikan oleh Karl Asmund Rudolphi dan spesies ini kadang-kadang direferensikan sebagai Rorqual Rudolphi, Paus Pollack, Paus Coalfish, Paus Sarden, atau Fin Jepang.[11]
Kata Sei berasal dari kata Norwegia seje untuk ikan pollock, juga direfensikan sebagai coalfish, yang berkerabat dekat dengan ikan kod. Sei Whales muncul di pantai Norwegia pada saat yang sama dengan pollock, keduanya muncul untuk makan sekumpulan plankton.[7] Nama spesifik berasal dari kata Latin borealis, yang bererti utara. Di Pasifik, paus ini telah dikenal sebagai Fin Jepun; "finner" merupakan istilah umum untuk rorquals. Di Jepun binatang ini disebut iwashi kujira, atau Paus Sarden, nama untuk seekor ikan kerana paus itu telah diobservasi untuk mencari sumber makanan di Lautan Pasifik.[12]
Paus Sei merupakan rorqual (famili Balaenopteridae), sebuah famili paus balin yang turut mencakupi paus bungkuk, paus biru, paus Bryde, paus sirip dan paus Minke. Rorqual mendapatkan namanya dari bahasa Norwegia röyrkval, yang berarti "paus kerut",[13] karena anggota famili ini memiliki rangkaian lipatan longitudinal atau lekukan yang bertempat di bawah mulut dan berlanjut sepanjang bagian dalam tubuh. Famili Balaenopteridae diyakini telah menyimpang famili lain dari subordo Mysticeti, juga disebut Paus tulang paus atau Paus besar, selama pertengahan Miosen.[14] Namun begitu, sebagian kecil diketahui karena anggota dari famili yang bervariasi dalam Mysticeti, mancakup Balaenopteridae, yang menyimpang dari lainnya.
Dua subspesies telah teridentifikasi— Paus Sei Utara (Balaenoptera borealis borealis) dan Paus Sei Selatan (Balaenoptera borealis schleglii).[15] Dua subspesies tersebut secara geografi terisolir dari lainnya dan jangkauan mereka tidak utuh.
Paus Sei merupakan anggota terbesar ketika dalam famili Balaenopteridae, setelah Paus biru (lebih dari 180 ton) dan Paus sirip (lebih dai 70 ton).[3] Hewan dewasa umumnya berukuran antara 12 dan 15 meter [6] dan massa 20–30 ton. Paus Sei selatan lebih besar dari Paus Sei Utara, dan betinanya lebih besar daripada jantan.[5] Paus Sei terbesar yang diketahui berukuran 20 meter,[6] dan massa antara 40 dan 45 ton. Spesimen terbesar berada di Islandia yang sedikit lebih panjang dari 16 meter.[16] Ketika lahir, si anak umumnya berukuran panjang 4–5 meter.[6]
Tubuh paus ini secara khas berwarna abu-abu baja gelap dengan abu-abu terang beraturan hingga tanda putih pada permukaan yang mengenai sirip perut, atau menuju bagian depan tubuh yang terendah. Paus ini memiliki rangkaian 32–60 pleat atau lekukan sepanjang bawah tubuh yang menyebabkan daerah kerongkongan dapat melebar selama makan. Moncongnya tajam dan sirip dada lebih pendek dibandingkan paus lain, dengan panjang hanya 9%–10% dari total panjang tubuh, dan tajam di ujungnya.[7] Binatang ini memiliki punggung tunggal yang panjang dari ujung moncongnyapada lubang sembur berpasangan yang merupakan karakteristik perbedaan paus balin. Kulit paus sering ditandai dengan lubang kecil atau lukan, yang setelah sembuh menjadi bekas luka putih. Ini dipercaya disebabkan oleh copepoda (Penella spp.) ectoparisitik,[17] lamprey (famili Petromyzontidae),[18] atau diyakini Hiu pemotong (Isistius brasiliensis).[19] Binatang ini memiliki sebuah jangkung, sirip dorsal berbentuk arit yang tingginya 25–61 sentimeter, dan berpasangan sekitar dua-tiga yang bergerak mundur dari ujung moncong. Ukuran sirip dorsal, pola pigmentasi, dan bekas luka yang telah digunakan untuk suatu batas ekstensi dalam pengamatan identifikasi foto Paus Sei.[20] Ekornya tebal dan gepeng, atau cuping, relatif kecil dalam relasi hingga ukuran tubuh paus.[7]
Rorqual ini merupakan penyaring makanan, yang digunakan lempeng balin untuk memperoleh makanan dari air dengan cara membuka mulutnya, yang menelan sejumlah besar air yang mengangkut makanan, kemudian menyaring air keluar dari balin, dengan meninggalkan sejumlah makanan di dalam mulut. Binatang dewasa memiliki 300–380 lempeng balin hitam pucat pada setiap sisi mulut, masing-masing panjangnya sekitar 48 sentimeter. Setiap lempeng terbuat dari kreatin seperti kuku jari yang tembus keluar menjadi rambut keputih-putihan pada bagian mulut dekat lidah.[6] Rambut balin Paus Sei sangat yang keras (sekitar 0.1 mm, 0.004 inci) digunakan sebagai pembeda coraknya yang paling terpercaya dari semua paus balin.[21]
Paus Sei terlihat serupa dari paus balin lainnya. Cara yang mudah untuk membedakannya dan Paus Bryde, terpisah dari perbedaan dalam setiap balin paus, adalah dengan adanya punggung cabang samping pada permukaan dorsal di kepala Paus Bryde. Paus Sei besar dapat keliru dengan Paus sirip kecuali jika susunan warna kepala asimetris Paus Fin jelas terlihat; sisi kanan rahang yang lebih rendah dari Paus Fin adalah putih, dan sisi kiri abu-abu. Ketika terlihat sisinya, samping atas kepala Paus Sei memiliki lekukan kecil antara moncongnya yang runcing dan mata, sedangkan profil Paus Fin secara relatif tipis.[5]
Paus Sei biasanya berkelanan sendiri[22] atau dalam kelompok kecil lebih dari enam individu.[20] Kelompok besar terlihat terutama saat rombongan diberi makan ampas. Sangat sedikit yang diketahui tentang struktur sosial mereka. Jantan dan betina dapat membentuk sebuah ikatan, namun tidak ada riset yang cukup mengetahui untuk disetujui.[3][23]
Paus Sei adalah yang tercepat diantara seluruh cetacea. Binatang ini dapat menempuh kecepatan lebih dari 50 kilometer per jam dalam jarak dekat.[6] Namun begitu, binatang ini bukan penyelam handal, yang menyelam hanya hingga kedalaman dangkal selama antara lima hingga lima belas menit. Antara penyelaman ini, paus ini berenang dekat permukaan selama beberapa menit, meninggalkan pemandangan yang jelas, perairan tenang, dangan semburan yang terjadi berulang-ulang sekitar 40–60 detik. Tidak seperti paus sirip, Paus Sei cenderung tidak muncul tinggi keluar air ketika menyelam. Lubang sembur dan sirip dorsal sering mengarah ke atas permukaan air secara serempak. Paus ini hampir tidak pernah memunculkan flukes ke atas permukaan, dan binatang ini jarang melampaui batas, atau melompat tinggi keluar air.[5]
Paus Sei makan dekat permukaan lautan, secara berenang pada bahagian sisinya menerusi segerombolan mangsa untuk memperoleh purata sekitar 900 kilogram makanan setiap hari.[6] Berbanding saiz binatang, hal ini terkemuka kerana untuk kebanyakan bagian, makanan yang disukainya rendah secara relatif pada rantai makanan, seperti zooplankton dan ikan kecil. Kecenderungan paus pada zooplankton telah ditentukan dari analisa perut dan pemerhatian langsung kebiasaan makan .[24][25] Hal ini juga ditentukan dari analisa feses yang terkumpul dekat Paus Sei, yang tampak sebagai busa cokelat tipis di air. Feses tersebut dikumpulkan dalam jaring dan materi DNA pada sisanya terpisah keluar dan diidentifikasi secara individu, untuk dipasangkan dengan spesies yang dikatahui.[26] Persaingan paus untuk makan dengan berbagai spesies lain, seperti ikan clupeida (haring dan kerabatnya), hiu penjemur, dan paus sikat.
Di Atlantik, makanan pokok Paus Sei adalah copepoda calanoid, Calanus finmarchicus, dengan pilihan kedua euphausiida (krill), tertentu Meganyctiphanes norvegica dan Thysanoessa inermis.[27][28] Di Pasifik Utara, Paus Sei makan zooplankton serupa, seperti spesies copepoda Calanus cristatus, Calanus plumchrus, dan Calanus pacificus, dan spesies euphausida Euphausia pacifica, Thysanoessa inermis, Thysanoessa longipes, dan Thysanoessa spinifera. Sebagai tambahan, binatang ini juga diketahui makan organisme yang lebih besar, seperti cumi-cumi terbang Jepang, Todarodes pacificus pacificus,[29] dan ikan kecil, seperti anggota genera Engraulis (anchovy), Cololabis (saury), Sardinopa (pilchard), dan Trachurus (makarel jack).[27][30] Beberapa ikan tersebut dalam pola makannya secara komersial penting. California tengah, paus tersebut telah diobservasi makanannya pada anchovy antara bulan Juni dan Agustus, dan pada krill (Euphausia pacifica) selama September dan Oktober.[18] Di belahan selatan, spesies mangsa seperti copepoda Calanus tonsus, Calanus simillimus, dan Drepanopus pectinatus sama baiknya dengan euphausida Euphausia superba dan Euphausia vallentini.[27]
Kopulasi terjadi di perairan hangat, lautan subtropis selama musim dingin, dan periode gestasi diperkirakan 10 3/4 bulan,[31] 11 1/4 bulan,[32] atau satu tahun,[33] tergantung model apa pertumbuhan fetus yang digunakan. Perbedaan dalam periode gestasi adalah hasil yang tidak mampu diobservasi kehamilan keseluruhan paus; kebanyakan data reproduksi paus balin diperoleh dari haiwan yang dibunuh oleh penangkap paus komersial, yang hanya menunjukkan penampilan tunggal pertumbuhan foetus. Peneliti kemudian berusaha meramalkan kemungkinan konsepsi tanggal berdasarkan atas pengukuran dan karakter fizikal fetus dan bagaimana mereka membandingkan dengan kelahiran baru ikan paus.
Kelahiran baru disapih dari induknya saat 6–9 usia bulan ketika panjangnya 11–12 meter,[31] jadi penyapihan mengambil lokasi pada landasan makan di musim panas dan semi. Betina bereproduksi setiap 2–3 tahun,[31] dengan sebanyak 6 foetus dilaporkan, namun kelahiran tunggal jauh dari umumnya.[6] Rata-rata usia kematangan seksual kedua alat kelamin adalah 8–10 tahun,[31] saat berukuran panjang sekitar 12 meter untuk jantan dan 13 meter untuk betina.[7] Paus tersebut dapat menempuh usia hingga lebih dari 65 tahun.[34]
Seperti paus lainnya, Paus Sei terkenal untuk suaranya yang panjang, besar dan berfrekuensi kecil. Sedikit yang diketahui tentang panggilan spesifik yang dilakukan oleh paus ini, tetapi pada tahun 2003, para pengamat mencatatkan panggilan Paus Sei sebagai tambahan untuk suara gelombang elektromagnetik yang dapat dideskripsikan sebagai "eraman" pada pantai semenanjung Antartika.[35] Banyak panggilan (dari paus jenis ini memiliki bahagian dengan perubahan frekuensi antara bahagian. Kombinasi ini dilihat sebagai kunci yang dapat digunakan untuk membezakan suara Paus Sei dengan jenis Paus yang lain. Kebanyakan panggilan berakhir mengikut irama detik demi detik, dan muncul pada frekuensi 240–625 hertz , baik pada jarak normal suara yang kebanyakan dapat didengar manusia. Jumlah sumber maksimun vokal dilaporkan pada 156 desibel relatif dengan 1 mikropascal (μPa) untuk jarak referensi satu meter.[35]
[[Berkas:Faroe stamp 403 sei whale (Balaenoptera borealis).jpg|thumb|right|200px|Gambar paus Sei pada perangko kepulauan Faroe yang dikeluarkan pada tanggal 17 September 2001]]
Paus Sei dapat ditemukan di seluruh dunia walaupun mereka jarang ditemukam di daerah perairan kutub atau tropis.[5] Kesulitan membedakan paus Sei di laut dari kerabat mereka yang dekat, paus Bryde dan terkadang paus sirip telah menyebabkan kesalahan tentang batasan distribusi dan frekuensi kemunculan mereka, terutama di perairan hangat tempat paus Bryde paling banyak berada.
Di Atlantik utara, jangkauan paus Sei terbentang dari Eropa selatan atau Afrika barat daya sampai Norwegia di Atlantik timur, dan dari Amerika Serikat selatan ke Tanah Hijau di barat.[4] Rekor paling selatan yang pernah ada adalah di pantai utara teluk Meksiko dan di Antilles Besar.[21] Di sepanjang jangkauannya, paus ini berusaha untuk menghindari perairan yang membuat setengah tubuhnya ada di permukaan, seperti di teluk Meksiko, teluk Santo Laurensius, teluk Hudson, laut Utara, dan laut Tengah.[5] Paus ini muncul di perairan dalam, kebanyakan muncul di lekuk benua,[36] di cekungan yang terletak antara tepian,[37] atau daerah lembah bawah laut.[38]
Di samudera Pasifik utara, paus Sei ditemukan dari garis lintang 20°LU–23°LU pada musim dingin, dan dari garis lintang 35°LU–50°LU pada musim panas.[39] Diperkirakan 75% dari jumlah populasi paus Sei di Pasifik utara ditemukan pada batas penanggalan internasional timur,[8] tetapi terdapat kekurangan informasi tentang distribusi paus ini di Pasifik utara. Dua paus yang dicatat di California nantinya ditemukan di Washington dan British Columbia, menjelaskan hubungan yang mungkin antara daerah tersebut,[40] tetapi kekurangan data lainnya membuat dua hal tersebut tidak meyakinkan. Di Belahan Selatan, distribusi musim panas berdasarkan data penangkapan sejarah adalah antara garis lintang 40°S–50°S, sementara distribusi saat musim dingin tidak diketahui.[27]
Umumnya, paus Sei bermigrasi setiap tahun ke perairan dingin pada musim panas dan ke perairan subtropis pada musim dingin, tempat makanan lebih banyak tersedia.[5] Di Atlantik barat daya, penglihatan dan rekor penangkapan menghasilkan bahwa paus bergerak ke utara mengikuti pinggir paparan untuk mencapai daerah tepi sungai Georges, selat timur laut dan tepi sungai Browns pada pertengahan sampai akhir Juni. Mereka hadir di pantai selatan Newfoundland pada bulan Agustus dan September, dan migrasi ke selatan dimulai bergerak ke barat dan selatan sepanjang paparan Nova Scotia dari pertengahan September sampai pertengahan November. Paus di laut Labrador pada minggu pertama Juni bergerak lebih jauh ke utara ke perairan barat daya Greenland pada musim panas.[41] Di Atlantik timur laut, paus Sei pada musim dingin bergerak sampai Afrika Barat dan mengikuti paparan benua ke utara pada musim semi. Betina besar memimpin migrasi ke utara dan mencapai selat Denmark lebih awal dan lebih dapat dipercaya daripada seks dan kelas lainnya, tiba pada pertengahan Juli dan tetap berada melalui pertengahan September. Pada beberapa tahun, jantan dan betina yang lebih muda tetap berada di garis lintang yang lebih rendah selama bulan musim panas.[16]
Meskipun diketahui beberapa arah umum pada latar belakang migrasi paus Sei, rute migrasi terperinci tidak diketahui[16] dan ilmuwan tidak dapat memprediksi dengan tepat tempat grup akan muncul dari satu tahun ke selanjutnya. Lokasi khusus dapat setahun melihat pemasukan banyak paus dan tidak untuk beberapa tahun kemudian.[42] F.O. Kapel menyadari hubungan antara kemunculan berkala paus Sei di barat Tanah Hijau dan serbuan berkala perairan hangat dari arus Irminger ke daerah tersebut.[43] Beberapa bukti dari data menunjukan bahwa individu paus Sei kembali ke pantai Islandia pada basis tahunan.[44]
thumb|left|200px|Harpun untuk menangkap paus.
Perkembangan harpun yang dapat meledak dan kapal penangkap bertenaga uap pada akhir abad ke-19 menyebabkan eksploitasi paus besar yang sebelumnya tidak dapat ditangkap oleh penangkap komersial. Karena kecepatan mereka yang cepat dan sulit ditangkap,[45] dan nantinya karena produksi kecil minyak dan daging dibandingkan dengan paus besar lainnya, paus Sei tidak diburu. Ketika populasi paus sikat, paus biru, paus sirip dan paus bungkuk yang secara komersial lebih menarik menjadi habis, paus Sei diburu yang dilaksanakan pada tahun 1950-an sampai 1970-an.[3]
14.295 paus Sei ditangkap di samudera Atlantik Utara antara tahun 1885 dan tahun 1984.[8] Mereka diburu pada jumlah besar di pantai Norwegia dan Skotlandia yang dimulai pada akhir abad ke-19 dan awal abad ke-20,[42] dan pada tahun 1885, lebih dari 700 paus Sei dibunuh di Finnmark, Norwegia.[46] Daging paus Sei adalah makanan populer di Norwegia, dan harga dari daging paus Sei yang membuat dilakukannya perburuan spesies yang sulit ditangkap ini sebagai hal yang secara ekonomis dikerjakan dengan mudah pada awal abad ke-20.[47]
Di Islandia, 2.574 paus ditangkap dari pos penangkapan paus Hvalfjörður antara tahun 1948 dan tahun 1985. Sejak akhir tahun 1960-an atau awal 1970-an, paus Sei menjadi target kedua setelah paus sirip oleh penangkap paus Islandia, dengan permintaan daging berkualitas tinggi mengambil pertimbangan untuk minyak paus, yang pernah menjadi target penangkap paus.[45]
Jumlah kecil paus Sei ditangkap di semenanjung Iberia yang dimulai pada tahun 1920-an oleh penangkap paus Spanyol,[48] dari paparan Nova Scotia pada akhir tahun 1960-an dan awal tahun 1970-an oleh penangkap paus Kanada,[41] dan dari pantai Tanah Hijau barat dari tahun 1920-an sampai tahun 1950-an oleh penangkap paus Denmark dan Norwegia.[43]
Di Pasifik Utara, jumlah paus Sei yang dibunuh oleh penangkap paus komersial sebesar 72.215 antara tahun 1910 dan tahun 1975;[8] mayoritas ditangkap setelah tahun 1947.[49] Pangkalan pantai di Jepang dan Korea memprosesikan 300–600 paus Sei tiap tahun antara tahun 1911 dan tahun 1955. Pada tahun 1959, penangkapan paus oleh Jepang memuncak ketika 1.340 paus ditangkap. Penangkapan besar oleh penangkap paus di Pasifik Utara dimulai pada tahun 1960-an, dengan jumlah tangkapan rata-rata 3.643 per tahun dari tahun 1963 sampai tahun 1974 (jumlah 43.719; jangkauan per tahun 1.280–6.053).[50] Pada tahun 1971, setelah dekada jumlah penangkapan paus Sei yang tinggi, spesies ini menjadi jarang di perairan Jepun, dan penangkapan paus komersial untuk paus berakhir di Pasifik Utara barat tahun 1975.[51][27]
Di pantai Amerika Utara, paus Sei diburu di perairan British Columbia dari akhir tahun 1950-an sampai pertengahan tahun 1960-an, ketika jumlah paus yang ditangkap menurun sekitar 14 per tahun.[3] Lebih dari 2.000 paus terbunuh di perairan British Columbia antara tahun 1962 dan tahun 1967.[52] Antara tahun 1957 dan tahun 1971, pangkalan pantai California memprosesikan 386 paus.[18] Penangkapan paus komersial untuk paus Sei berakhir di Pasifik Utara timur tahun 1971.
Sebanyak 152.233 paus Sei ditangkap di belahan selatan antara tahun 1910 dan tahun 1979.[8] Penangkapan ikan paus di samudra bagian selatan mengincar paus bungkuk. Pada tahun 1913, spesies yang diincar ini menjadi jarang dan penangkapan paus sirip dan paus biru mulai meningkat. Karena kedua spesies tersebut juga menjadi jarang, paus Sei ditangkap dengan cepat pada akhir tahun 1950-an dan awal tahun 1960-an.[27] Penangkapan memuncak pada tahun 1964 dengan lebih dari 20.000 paus Sei, tetapi pada tahun 1976, jumlah ini menurun dibawah 2.000 dan penangkapan komersial spesies ini berakhir pada tahun 1977.[3]
[[Berkas:Members of the International Whaling Commission.PNG|330px|thumb|Negara anggota Komisi Perpausan Internasional (yang berwarna biru).]]
Paus Sei tidak mendapat perlindungan di peringkat antarabangsa sehingga tahun 1970, ketika batasan penangkapan di Pasifik Utara mulai diatur pada basis spesies oleh International Whale Commision (IWC). Penangkap paus dilihat terbatas oleh kemampuan komisi berkenaan untuk menetapkan lokasi paus.[53] Paus Sei diberikan perlindungan penuh dari jenayah penangkapan paus di Lautan Pasifik Utara mulai tahun 1976, dan batasan paus Sei diperkenalkan di Atlantik Utara pada tahun 1977. Populasi di belahan selatan dilindungi dari penangkapan pada tahun 1979. Kerana menghadapi bukti bahawa beberapa spesies paus di dunia ditangani agar tidak pupus, IWC memilih untuk mengimplementasikan pelarangan terhadap penangkapan paus yang dimulai pada tahun 1986 dan menghentikan semua penangkapan legal paus Sei.[5]
Pada akhir tahun 1970-an, beberapa penangkap paus "ilegal" terjadi di Atlantik Utara timur.[54] Tidak terdapat bukti langsung penangkapan paus ilegal di Pasifik Utara, meskipun terdapat pengakuan kesalahan pelaporan data penangkapan paus oleh Uni Soviet[55] berarti bahwa data penangkapan tidak seluruhnya dapat dipercaya.
Spesies ini masuk kedalam daftar merah IUCN tahun 2000, dikategorikan sebagai "terancam".[1] Populasi di Belahan Utara dimasukan oleh CITES kedalam Appendix II, menandai bahwa mereka tidak perlu ditangani agar tidak punah, tetapi mungkin dapat terjadi jika tidak dimasukan. Populasi di Belahan Selatan dimasukan oleh CITES kedalam Appendix I, menandai bahwa mereka ditangani dari kepunahan.[6]
Sejak larangan penangkapan paus dilaksanakan, beberapa paus Sei ditangkap oleh penangkap paus Islandia dan Jepang dibawah program penelitian IWC. Islandia melakukan empat tahun penelitian antara tahun 1986 dan tahun 1989, menangkap 40 paus Sei per tahun.[56]
Para Ilmuwan Jepun membunuh kira-kira 50 paus Sei tiap tahun untuk tujuan ini. Penelitian dilaksanakan oleh Institut Penelitian Cetacean di Tokyo, institusi yang didanai secara pribadi dan tidak mendapat keuntungan. Fokus utama penelitian ini adalah untuk memeriksa apa yang dimakan paus Sei dan untuk menentukan tingkat kompetisi antara paus dan penangkapan ikan. Dr. Seiji Ohsumi, Pengarah Institut Penelitian Cetacean mengatakan bahawa "Diperkirakan bahawa paus itu mengkonsumsi 3 sampai 5 kali jumlah persediaan laut seperti yang ditangkap untuk konsumsi manusia, sehingga penelitian kami menyediakan informasi berharga yang diperlukan untuk menambah manajemen semua sumber laut kami."[57] Ia nantinya menambah bahwa "...Paus Sei adalah spesies paus yang paling berlimpah-limpah kedua di Pasifik Utara barat, dengan perkiraan populasi lebih dari 28.000 paus. [It is] clearly not endangered."[58]
Yayasan konservasi hidupan liar seperti World Wildlife Fund mempertanyakan kepentingan penelitian ini, menyatakan bahwa diketahui bahwa paus Sei terutama makan cumi-cumi dan plankton tidak diburu oleh manusia, dan jarang makan ikan. Mereka mengatakan bahwa program ini "bukan lain adalah rencana yang direncanakan untuk membiarkan perburuan paus tetap berjalan, dan kebutuhan untuk menggunakan paus sebagai korban dari kelebihan penangkapan ikan oleh manusia."[9] Kualitas penelitian ilmu pengetahuan didapat dibawah program penelitian penangkapan paus dikritik sangat buruk; pada pertemuan komite ilmu pengetahuan Institut Penelitian Cetacean tahun 2001, 32 ilmuwan memasukan dokumen melambangkan kepercayaan mereka bahwa program Jepang itu kekurangan dan tidak mencapai standar minimum penilaian akademik yang digunakan secara luas pada ilmu pengetahuan dunia.[59]
Populasi global paus Sei diperkirakan hanya 54.000, sekitar seperlima populasi sebelum era perburuan ikan paus.[7] Penelitian tahun 1991 di samudera Atlantik utara menunjukan bahawa jumlah populasi paus Sei di daerah itu hanya 4.000.[60] Penelitian ini menggunakan kaedah pengukuran umum yang disebut "tangkapan per satuan usaha", yang mencoba untuk menarik kesimpulan tentang kelimpahan berdasarkan jumlah waktu dan usaha yang dibutuhkan untuk melokasi spesies pada pertanyaan. Metode ini dikritik pada komuniti ilmu pengetahuan dan tidak dianggap indeks kelimpahan ilmu pengetahuan sebenarnya.[61] Paus Sei dikatakan jarang ditemukan pada tahun 1960-an dan awal 1970-an di Norwegia utara, tempat jumlah yang banyak ditangkap pada akhir abad ke-19 melalui Perang Dunia II.[62] Satu penjelasan mungkin untuk hilangnya paus ini adalah karena paus tersebut terlalu banyak diambil,[62] sementara penjelasan alternatif adalah pengurangan dratis copepoda di Atlantik tenggara selama akhir 1960-an karena perubahan distribusi paus Sei.[63] Survey di selat Denmark menemukan 1.290 paus tahun 1987, dan 1.590 paus pada tahun 1989.[63] Tingkat populasi di Nova Scotia diperkirakan antara 1.393 dan 2.248, dengan perkiraan terkecil sebesar 870.[41]
Penelitian pada tahun 1977 menghasilkan perkiraan populasi sebesar 9.110 di samudera Pasifik berdasarkan data tangkapan per satuan usaha.[50] Besar populasi ini dibantah karena penangkapan paus yang dilakukan Jepun, dan terdapat tuntutan pada tahun 2002 bahwa populasi paus Sei di samudera Pasifik utara sebanyak 28.000 paus,[58] besar yang tidak diterima oleh komunitas ilmu pengetahuan.[9] Di perairan California, hanya terdapat satu kawasan tinjauan Paus Sei yang telah disahkan dan lima kemungkinan kawasan tinjau lain telah dicari dari tahun 1991 sampai tahun 1993 melalui kapal dan udara,[64][65][65][66] dan tidak terdapat penglihatan yang dikonfirmasi di Oregon dan Washington. Karena aktivitas perburuan ikan paus komersial, diperkirakan terdapat 42.000 paus Sei di Lautan Pasifik Utara.[50] Pada akhir periode eksploitasi (1974), jumlah paus Sei di samudera Pasifik utara berkurang antara 7.260 dan 12.620 paus.[50]
Di Belahan Selatan, perkiraan populasi paus Sei sebesar 9.800 sampai 12.000 ekor ikan paus. Perkiraan ini berdasarkan sejarah penangkapan dan tangkapan per satuan usaha di samudera belahan selatan.[60] IWC melaporkan perkiraan 9.718 paus berdasarkan data survey antara tahun 1978 dan 1988.[67] Karena penangkapan ikan paus komersial, diperkirakan terdapat 65.000 ekor ikan paus Sei yang hidup di belahan selatan.[60]
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(20165115029).jpg)
)_(17974297289).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_(6002555446).jpg)
|coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |month= tidak diketahui diabaikan (bantuan); Parameter |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |month= tidak diketahui diabaikan (bantuan) |date= (bantuan) |month= tidak diketahui diabaikan (bantuan) |access-date= (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |date= (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |month= tidak diketahui diabaikan (bantuan); Parameter |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan)Selenggaraan CS1: Pelbagai nama: senarai pengarang (link) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) |date= (bantuan) |date= (bantuan) |date= (bantuan) |coauthors= tidak diketahui diabaikan (guna |author=) (bantuan) Paus Sei (bahasa Inggeris: Sei Whale). Nama saintifiknya Balanoptera borealis. Paus Sei (dilafazkan: [seɪ] atau [saɪ]), Balaenoptera borealis, adalah paus balin, rorqual yang terbesar, ketiga setelah paus biru dan paus sirip. Binatang ini dapat ditemukan di di kesemua belah lautan dan di kawasan tengah laut dunia, ia mengemari perairan lepas pantai atau perairan laut dalam. Binatang ini cenderung menghindari kutub dan perairan tropika dan perairan yang setengah tertutup. Paus Sei bermigrasi setiap tahun dari perairan dingin dan subkutub di musim panas menuju ke kawasan lautan berperairan panas{tropika khatulistiwa} dan subtropik di pada musim sejuk, meskipun di kebanyakan laluan migrasinya tidak diketahui secara tepat.
Jangkauan panjang paus labih dari 20 meter (66 kaki) dan jisim lebih dari 45 ton. Binatang ini mengkonsumsi rata-rata 900 kilogram (2.000 pon) makanan setiap hari, terutama copepoda dan krill, dan zooplankton lainnya. Binatang ini terpantas dari seluruh cetacea, dan dapat menjangkau kecepatan lebih dari 50 kilometer per jam (31 mil per jam, lebih dari 27 knot) jarak pendek. Nama paus ini berasal dari bahasa Norwegia untuk pollock, ikan yang ada di pantai Norwegia pada waktu yang sama dengan paus Sei.
Kerana pemburuan komersial berskala besar terhadap spesies ini, antara abad ke-19 dan abad ke-20, lebih dari 238.000 ekor spesies diambil, paus Sei kini adalah spesies yang dilindungi pada dunia antarabangsa, walaupun perburuan masih terjadi di bawah program penelitian kontroversial oleh Islandia dan Jepun. Pada tahun 2006, terdapat sekitar 54.000 paus Sei, sekitar satu per lima populasinya sebelum diburu.
De Noordse vinvis (Balaenoptera borealis), soms Noorse vinvis genoemd, is een baleinwalvis uit de familie der vinvissen (Balaenopteridae).
Het is één van de grootste dieren op aarde: hij weegt ongeveer twintig tot vijfentwintig ton en heeft een gemiddelde kop-romplengte van 12 tot 16 meter (mannetjes 12,8 tot 18,5 meter, vrouwtjes 13,4 tot 21 meter). Alleen blauwe vinvis en gewone vinvis worden groter. In de noordelijke Atlantische Oceaan wordt de soort ongeveer 14 meter lang. Vrouwtjes worden iets langer, ongeveer 14 en een halve meter. In het zuiden worden de dieren het langst. Hij lijkt op de gewone vinvis, maar is kleiner en heeft een langere rugvin. Van de Bryde-walvis verschilt hij doordat hij slechts één richel op zijn kop heeft. De bovenzijde heeft een donkerblauwgrijze kleur en is vrij scherp afgezet tegen de witte of lichtgrijze onderzijde. In de keelstreek heeft het dier 50 keelgroeven. Het is slank met een spitse kop en een iets omlaag gebogen kaaklijn. In elke bovenkaakhelft staan 320 tot 240 baleinplaten met fijne, dichte franje.
De Noordse vinvis komt voor in alle oceanen, maar is zeldzaam in tropische gebieden. Hij heeft een voorkeur voor open zee en diepzee en wordt slechts zelden aan de kust waargenomen. Hier leeft hij in kleine groepjes van twee tot vijf (in voedselrijke gebieden tot tien) dieren, maar ook alleen. De groepjes bestaan voornamelijk uit vrouwtjes met hun jongen, ook van een vorige worp. De groepssamenstelling kan tijdens de migratie veranderen.
Hij jaagt op krill, roeipootkreeften en andere in scholen levende schaaldieren, vissen en inktvissen. Hij eet minstens 100 tot 200 kilogram aan voedsel per dag. Jagen doet hij op zijn zij, met de mond open. De Noordse vinvis is een snelle zwemmer, hij haalt snelheden tot 55 kilometer per uur. Ze kunnen ongeveer twintig minuten onder water blijven. Ze duiken zelden dieper dan driehonderd meter. Bij de duik verheffen ze haast nooit hun staart. De Noordse vinvis kan een leeftijd bereiken van 65 tot 70 jaar.
In de Noordelijke Atlantische Oceaan is hij buiten de paartijd in het noordelijk gebied te vinden. In de paartijd (van november tot februari) trekt hij naar het zuidelijke gedeelte van de Noordelijke Atlantische Oceaan. Na 10 tot 11½ maanden worden hier ook de kalveren geboren. Een vrouwtje krijgt maar één jong. Dit jong is bij de geboorte ongeveer 4,5 tot 4,6 meter lang en 750 kilogram zwaar. Na zes tot zeven maanden wordt het jong gespeend.
Mannetjes zijn geslachtsrijp als ze rond de zeven jaar oud zijn. Ze zijn dan ongeveer 12,7 à 12,8 meter lang. Vrouwtjes zijn geslachtsrijp tussen de zes en acht jaar. Zij zijn dan ongeveer 13,1 tot 13,4 meter lang. In voedselrijke gebieden groeien de dieren sneller en zijn de dieren sneller geslachtsrijp. Er zit meestal twee tot drie jaar tussen een geboorte.
De soort heeft zwaar te lijden gehad van de walvisvaart. Sinds 1979 is de soort beschermd. Doordat de soort zelden aan de kust te vinden is, is er weinig onderzoek naar de populatie gedaan. Hierdoor is onbekend of de populatie zich heeft hersteld.
In juni 2015 werden in een afgelegen fjord in het Chileense gedeelte van Patagonië 305 kadavers en 32 skeletten van deze soort aangetroffen. Onderzoek moet uitwijzen wat de oorzaak is geweest van deze uitzonderlijke massasterfte.[2]
De Noordse vinvis (Balaenoptera borealis), soms Noorse vinvis genoemd, is een baleinwalvis uit de familie der vinvissen (Balaenopteridae).
Seikval, Balaenoptera borealis, er ein bardekval i finnkvalfamilien. Han finst i alle verdshava. Seikval vart fanga i britiske og norske farvatn før Den andre verdskrigen, men førekjem no berre sporadisk i norske farvatn. Det finst større bestandar nær Island og Grønland. På den sørlege halvkula vart det fanga store mengder seikval på 1900-talet, særskilt frå 1950-talet av då bestandane av blåkval, finnkval og knølkval var i ferd med å bli borte. Det vart fanga 20 000 seikval på den sørlege halvkula berre i året 1964. Den kommersielle fangsten i sør tok slutt i 1979 og i Nordatlanteren i 1989. Bestanden er no kraftig redusert - Den internasjonale kvalfangstkommisjonen anslo i 1996 10 000 individ sør for 30 grader sør, men talet er svært usikkert.[1] Arten er lett å forveksla med finnkval.[2]
Wikimedia Commons har multimedia som gjeld: Seikval Seikval, Balaenoptera borealis, er ein bardekval i finnkvalfamilien. Han finst i alle verdshava. Seikval vart fanga i britiske og norske farvatn før Den andre verdskrigen, men førekjem no berre sporadisk i norske farvatn. Det finst større bestandar nær Island og Grønland. På den sørlege halvkula vart det fanga store mengder seikval på 1900-talet, særskilt frå 1950-talet av då bestandane av blåkval, finnkval og knølkval var i ferd med å bli borte. Det vart fanga 20 000 seikval på den sørlege halvkula berre i året 1964. Den kommersielle fangsten i sør tok slutt i 1979 og i Nordatlanteren i 1989. Bestanden er no kraftig redusert - Den internasjonale kvalfangstkommisjonen anslo i 1996 10 000 individ sør for 30 grader sør, men talet er svært usikkert. Arten er lett å forveksla med finnkval.
Seihval (Balaenoptera borealis) er en bardehval som hører til finnhvalfamilien, der den klassifiseres blant de ekte finnhvalene. Den finnes i alle verdenshavene og ferdes stort sett på åpent hav.
Seihvalen har en gråfarget lang og slank, nærmest torpedolignende kropp med distinkte lysere grå flekker. Buksiden er lys grå. Den er svært lik brydehval og (delvis også) finnhval, og kan være vanskelig å skille fra disse. Seihvalen løfter imidlertid aldri halefinnen ut av vannet når den dykker. Når hvalen ruller for å dykke viser den ofte både blåsehullet og ryggfinen over vannskorpen samtidig, fordi den ikke ruller like bratt og derfor ikke trenger å heve kroppen særlig høyt ut av vannet.
Seihvalen kan bli opp mot 18 meter (noen hevder opp mot 20 meter) lang og veie nærmere 30 metriske tonn. Seihval på den sørlige halvkule (Balaenoptera borealis schlegellii) blir generelt noe større en de på den nordlige halvkule (Balaenoptera borealis borealis). Vanligvis måler denne hvalen omkring 12-15 meter. Den største seihvalen som er fanget i Nord-Atlanteren ble tatt utenfor Island. Den ble målt til i overkant av 16 meter. Hunnene blir ganske mye større en hannene. Seihvalen har 636-760 gråsorte barder som henger ned i to rader fra overkjeven. Bardene kan måle opp mot 78 cm i lengde og er fine (tette og tynne). Den sigdformede ryggfinnen sitter omtrent to tredjedeler ned på ryggen og måler 25-60 cm i høyde. På undersiden av hodet og på halsen har den 38-56 strupefurer, som ikke strekker seg like langt nedover brystet som på andre finnhvaler.
Seihvalen er utbredt på alle verdenshavene og holder gjerne til på åpent hav. Den går ikke nær drivisen og iskanten i polområdene, men ser heller ut til å trives i noe varmere farvann. Totalbestanden av seihval er trolig omkring 55 000-60 000 dyr, hvorav minst halvparten (trolig mer) befinner seg på den sørlige halvkule. Omkring 14 000 befinner seg i Stillehavet, mens resten finnes i Atlanterhavet
Seihval ferdes ofte i små grupper på 3-5 dyr. De er hurtigsvømmende, men spiser gjerne nær overflaten mens de svømmer relativt sakte med åpen munn (skimming) slik retthvalene gjør, men de angriper også stimer av byttedyr i høy fart fra undersiden. Det er også kjent at seihvalen kan dykke til 300 meter eller mer, men slike dykk er trolig ikke typiske. Seihvalen regnes som den hurtigste av alle finnhvalene og kan trolig nå en toppfart på 50 km/t eller mer. Det gjør den også til en av de hurtigste av alle hvaler. Føden består av zooplankton som krill og hoppekreps, men også fisk og blekksprut opp mot 30 cm i størrelse står på menyen. Den kan spise opp mot 900 kg i døgnet.
I Nord-Norge ble det i perioden 1868 til 1904 tatt omkring 5000 seihval. På 1900-tallet har en veldig få observasjoner av seihval i Nord-Norge, og perioden 1948-1971 ble kun 3 dyr tatt i fangst. På Vestlandet var seihvalen relativt vanlig frem til noen år etter andre verdenskrig, etter 1960 har en derimot ytterst få observasjoner.
.jpg){kind=small}
Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Seihval (Balaenoptera borealis) er en bardehval som hører til finnhvalfamilien, der den klassifiseres blant de ekte finnhvalene. Den finnes i alle verdenshavene og ferdes stort sett på åpent hav.
Multimedia w Wikimedia Commons Płetwal czerniakowy[4] lub sejwal[4] (Balaenoptera borealis) – gatunek ssaka z rodziny płetwalowatych (Balaenopteridae), największy fałdowiec po płetwalu błękitnym i finwalu[5]. Zwierzęta te są rzadko obserwowane, gdyż zwykle trzymają się otwartego oceanu. Wędrują zazwyczaj w małych grupach od dwóch do sześciu osobników, choć na żerowiskach znajduje się często większe stada. Sejwale wzbudziły zainteresowanie wielorybników w latach 60. i 70. XX w, w wyniku czego ich populacja została znacznie przetrzebiona. W oceanach żyje około 55 tys. osobników.
Większość oceanów od strefy tropikalnej do subtropikalnej, preferuje umiarkowane wody pelagiczne.
W polskiej literaturze zoologicznej gatunek Balaenoptera borealis był oznaczany nazwą „sejwal”[6]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” aby uniknąć wrażenia że takson ten należy do innego rodzaju, gatunkowi nadano nazwę „płetwal czerniakowy”, jako przynależnego do rodzaju płetwal (Balaenoptera)[4].
Płetwal czerniakowy lub sejwal (Balaenoptera borealis) – gatunek ssaka z rodziny płetwalowatych (Balaenopteridae), największy fałdowiec po płetwalu błękitnym i finwalu. Zwierzęta te są rzadko obserwowane, gdyż zwykle trzymają się otwartego oceanu. Wędrują zazwyczaj w małych grupach od dwóch do sześciu osobników, choć na żerowiskach znajduje się często większe stada. Sejwale wzbudziły zainteresowanie wielorybników w latach 60. i 70. XX w, w wyniku czego ich populacja została znacznie przetrzebiona. W oceanach żyje około 55 tys. osobników.
A baleia-sei (Balaenoptera borealis), também chamada de baleia-boreal, baleia-glacial, baleia-espadarte ou baleia-sardinheira é considerada o terceiro maior balenopterídeo, a seguir à baleia-azul e à baleia-comum.[3] Pode ser encontrada em todo o mundo, em todos os oceanos e mares adjacentes, e prefere águas profundas mais afastadas da costa.[4] Tende a evitar as águas polares e tropicais e corpos de água semi-fechados. A baleia-sei migra anualmente de águas frias e subpolares no Verão até águas temperadas e subtropicais no Inverno, apesar de na maioria das áreas as rotas exactas de migração não serem bem conhecidas.[5]
Alcançando um comprimento de até 20 metros e pesando até 45 toneladas,[5] a baleia-sei consome uma média de 900 quilogramas de comida todos os dias, principalmente copépodes e krill e outros elementos do zooplâncton.[6] Está entre os mais rápidos dos cetáceos, podendo alcançar velocidades de até 50 quilómetros por hora em distâncias pequenas.[6] O nome da baleia advém da palavra norueguesa para escamudo, um peixe que aparece na costa da Noruega na mesma altura em que aparece a baleia-sei.[7]
Seguindo caça comercial da espécie entre o fim do século XIX e o fim do século XX, quando cerca de 238 mil indivíduos foram caçados,[8] a baleia-sei é actualmente uma espécie internacionalmente protegida,[2] apesar de caça limitada ainda ocorrer sob os controversos programas de pesquisa conduzidos pela Islândia e Japão.[9] Em 2006, a população mundial de baleia-sei era em torno de 54 mil indivíduos, cerca de um quinto da sua população pré-existente.[7]
A espécie foi primeiramente descrita pelo naturalista francês René Primevère Lesson em 1828, mas uma descrição mais antiga foi dada por Karl Rudolphi em 1822 (apesar de ter assumido ser uma baleia-de-minke - Balaenoptera acutorostrala).[10] Nomes adicionais incluem baleia-boreal, baleia-glacial ou baleia-sardinheira. Adicionalmente, tem sido referida como baleia-fin-menor (do inglês Lesser Fin Whale) porque se assemelha à baleia-fin.[10]
A baleia também foi já classificada como Balaena rostraia, Balaena borealis, Bataenoptera laticeps e Eulama physalus, antes de a classificação de Balaenoptera borealis por Lesson ter sido formalizada.[10]
Sei é a palavra norueguesa para escamudo, um peixe relacionado com o bacalhau. As baleias-sei aparecem na costa da Noruega ao mesmo tempo que o escamudo, vindo ambos se alimentar de abundante plâncton.[7]
O nome específico é a palavra latina borealis, significando do norte. No Pacífico, a baleia tem sido chamada, em inglês, como Japan Finner; "finner" foi um termo comum usado para se referir aos rorquais. Em japonês, a baleia chama-se iwashi kujira, ou baleia-sardinheira, nome do peixe que a baleia foi observada a se alimentar no Pacífico.[11]
As baleias-sei são rorquais (família Balaenopteridae), uma família que inclui a baleia-jubarte, a baleia-azul, a baleia-de-bryde, a baleia-comum e a baleia-de-minke. Os rorquais tomam este nome devido à palavra norueguesa røyrkval, que significa baleia rugosa,[12] isto porque os membros da família possuem uma série de pregas e sulcos longitudinais, localizados abaixo da boca e continuando até o ventre do animal. Pensa-se que a família Balaenopteridae divergiu das outras famílias da subordem Mysticeti, no meio do Miocénico.[13] No entanto, pouco é sabido sobre quando os membros das várias famílias de Mysticeti, incluindo os da família Balaenopteridae, divergiram entre si.
Duas subespécies foram identificadas: a baleia-sei-boreal (Balaenoptera borealis borealis) e a baleia-sei-austral (Balaenoptera borealis schleglii).[14] As duas subespécies são geograficamente isoladas uma da outra e as suas áreas de distribuição não se sobrepõem.
A baleia-sei é o terceiro maior membro da família Balaenopteridae, depois da baleia-azul (180 toneladas) e da baleia-comum (70 toneladas).[3] Os adultos maduros medem tipicamente entre 12 e 15 metros[6] e pesam entre 20 a 30 toneladas. A baleia-sei-austral é maior que a baleia-sei-boreal. As fêmeas são consideravelmente maiores que os machos.[5] A maior baleia-sei conhecida media 20 metros e pesava entre 40 e 45 toneladas. O maior espécimen capturado ao largo da Islândia era um pouco maior que 16 metros.[15] Ao nascimento, uma cria mede tipicamente 4 a 5 metros de comprimento.[6]
O corpo da baleia é de uma cor cinzenta escura férrea com marcas irregulares cinzentas a brancas na superfície ventral. A baleia possui uma série de 32 a 60 sulcos ao longo da parte inferior do corpo que permitem que a zona da garganta se expanda muito durante a alimentação. O focinho é pontiagudo e as barbatanas peitorais são relativamente pequenas em relação a outras baleias, com um comprimento de apenas 9 a 10% do total do corpo e pontiagudas nas pontas.[7] Possui apenas uma crista que se estende da ponta do focinho até aos pares de espiráculos.
A pele da baleia é marcada frequentemente por buracos ou feridas, que depois de saradas tornam-se em cicatrizes brancas. Pensa-se que estas marcas são causadas por copépodes ectoparasíticos (Penella spp.),[16] lampreias (família Petromyzontidae),[17] ou possivelmente por tubarões da espécie Isistius brasiliensis.[18] Possui uma barbatana dorsal alta e em forma de foice, que atinge entre 25 a 61 centímetros e se localiza a dois terços do corpo de distância da ponta do focinho. A forma da barbatana dorsal, padrões de pigmentação e as cicatrizes tÊm sido usados, de maneira limitada, em estudos de fotoidentificação de baleias-sei.[19] A cauda é espessa e as barbatanas caudais são pequenas em relação ao tamanho total do corpo.[7]
Este rorqual é um filtrador, usando as barbas de baleia para obter o alimento da água, abrindo a sua boca e absorvendo grandes quantidades de água contendo comida, e depois removendo a água da boca através das barbas, enclausurando assim qualquer alimento que esteja dentro da boca. Um adulto possui 300 a 380 placas de barbas em cada lado da boca, cada uma com cerca de 48 cm de comprimento. Cada placa é feita de queratina e termina em pelos brancos dentro da boca, próximo da língua.[6] As cerdas muito finas das barbas da baleia-sei (cerca de 0,1 mm) são citadas como a característica distintiva mais fiável em relação a outras baleias.[20]
A baleia-sei tem uma aparência similar a outros misticetos. A melhor maneira de distinguir entre a baleia-sei e a baleia-de-bryde, para além das diferenças nas barbas, é pela presença de cristas laterais na superfície dorsal da cabeça da baleia-de-bryde. Uma baleia-sei grande pode ser confundida com uma baleia-comum, a menos que a coloração assimétrica da cabeça da baleia-comum seja claramente vista; o lado direito da mandíbula da baleia-comum é branco e o lado esquerdo é cinzento. Quando vista de lado, a cabeça da baleia-sei apresenta um pequeno arco entre a ponta do focinho e o olho, enquanto que o perfil da baleia-comum é relativamente plano.[5]
A baleia-sei viaja normalmente sozinha[21] ou em pequenos grupos de até seis indivíduos.[19] Grupos maiores têm sido avistados, principalmente em locais com abundante alimento. Muito pouco é conhecido sobre a sua estrutura social. Machos e fêmeas podem formar laços, mas existe insuficiente pesquisa para saber isso com certeza.[3][22]
A baleia-sei está entre os mais rápidos cetáceos. Pode atingir velocidades de até 50 quilómetros por hora, em distâncias curtas.[6] No entanto, não é um mergulhador destacado, mergulhando até profundidades relativamente baixas e durante 5 a 15 minutos. Entre os mergulhos, a baleia nada perto da superfície por alguns minutos, ficando visível em águas limpas e calmas, com exalações ocorrendo a intervalos de 40 a 60 segundos. Ao contrário da baleia-comum, a baleia-sei tende a não sei elevar muito da água quando mergulha. Os espiráculos e a barbatana dorsal estão muitas vezes expostas acima da superfície da água, simultaneamente. Quase nunca estende as barbatanas caudais fora de água, e raramente eleva o corpo e salta acima da superfície.[5]
A baleia-sei alimenta-se perto da superfície do oceano, nadando através de zonas com abundantes presas para obter a sua média de 900 quilogramas de comida todos os dias.[6] Para um animal do seu tamanho, é notável porque na maioria das vezes, a sua comida preferida está relativamente baixa na cadeia alimentar, incluindo zooplâncton e pequenos peixes. A preferência da baleia por zooplâncton foi determinada de análise estomacais e observações directas do comportamento alimentar.[23][24] Também foi determinado a partir da análise de matéria fecal recolhida perto de baleias-sei, que se parece como uma nuvem castanha na água. As fezes são recolhidas em redes e o ADN presente nos dejectos é separado e individualmente identificado, com vista a bater certo com espécies conhecidas.[25] A baleia compete por comida com uma variedade de outras espécie, incluindo clupeídeos (arenques e similares), o tubarão-elefante e baleias do género Eubalaena.
No Alântico Norte, a baleia-sei alimenta-se de copépodes da ordem Calanoida, especificamente Calanus finmarchicus, com uma preferência secundário por krill, em particular Meganyctiphanes norvegica e Thysanoessa inermis.[26][27] No Pacífico Norte, a baleia-sei alimenta-se de similar zooplâncton, incluindo as espécie de copépodes Calanus cristatus, Calanus plumchrus e Calanus pacificus, e eufasídeos das espécies Euphausia pacifica, Thysanoessa inermis, Thysanoessa longipes e Thysanoessa spinifera. Adicionalmente, é conhecido alimentar-se de organismos maiores, como a lula da subespécie Todarodes pacificus pacificus,[28] e pequenos peixes, incluindo membros dos géneros Engraulis, Cololabis, Sardinops e Trachurus.[26][29] Alguns destes peixes da sua dieta são importantes comercialmente. Ao largo da Califórnia central, a baleia foi observada a alimentar-se de anchovas entre Junho e Agosto, e de krill (Euphausia pacifica) durante Setembro e Outubro. No Hemisfério Sul, as espécies de presas incluem os copépodes Calanus tonsus, Calanus simillimus e Drepanopus pectinatus como também os eufasídeos Euphausia superba e Euphausia vallentini.[26]
O acasalamento ocorre em zonas temperadas e subtropicais durante o Inverno, e o período de gestação é estimado ser de 10 meses e 3/4,[30] 11 meses e 1/4,[31] ou um ano,[32] dependendo do modelo de crescimento fetal é usado. As diferenças no período de gestação são o resultado de não se podem observar por inteiro a gravidez da baleia; a maioria dos dados sobre a reprodução dos misticetos foram obtidos de animais mortos por baleeiros comerciais, oferecendo apenas uma visão única do crescimento do feto. Os pesquisadores tentam então extrapolar as datas de nascimento baseando-se na medição e nas características físicas do feto e com são comparáveis com baleias recém-nascidas.
As crias são desmamadas entre os 6 e 9 meses de idade, quando possuem cerca de 11-12 metros de comprimento.[30] O desmame tem lugar nos locais de alimentação no Verão ou Outono. As fêmeas reproduzem a cada 2-3 anos,[30] tendo sido relatados até seis fetos por fêmea a cada época. No entanto, nascimentos únicos são mais comuns.[6] Ambos os sexos atingem a maturidade sexual com 8 a 10 anos,[30] com um comprimento de 12 metros no machos e 13 metros nas fêmeas.[7] Esta espécie de baleia chega a atingir 65 anos de idade.[33]
Assim como outras baleias, a baleia-sei é capaz de emitir sons longos, altos e de baixas frequências. Relativamente pouco é sabido sobre os chamamentos específicos feitos por esta baleia, mas em 2003, observadores notaram chamamentos desta baleia em adição a sons de banda larga que poderiam ser descritos como rugidos ou sons sibilantes, na costa da Península Antártica.[34] Muitos dos chamamentos consistiam em múltiplas partes, com uma mudança de frequência entre as partes. Esta combinação é vista como uma característica chave que pode ser usada para distinguir os chamamentos da baleia-sei dos chamamentos de outras baleias. A maior parte dos chamamentos duravam cerca de meio segundo e ocorriam numa frequência de 240-625 hertzs, bem dentro do intervalo que os humanos podem ouvir. O nível máximo na fonte das sequências vocais é reportado com tendo 156 decibéis relativo a 1 micropascal para uma distância de referência de um metro.[34] Para referência, um observador situado a um metro da baleia quando esta esteja a emitir uma vocalização, perceberá um volume relativamente equivalente ao volume de um martelo pneumático a trabalhar a dois metros de distância.
As baleias-sei são encontradas em todo o mundo, apesar de serem raramente encontradas em águas polares ou tropicais.[5] A dificuldade em distinguir as baleias-sei no mar dos seus parentes mais próximos, a baleia-de-bryde e em alguns casos a baleia-comum, criou confusões sobre os seus limites de distribuição e frequência de ocorrência, especialmente um águas mais quentes onde a baleia-se-bryde é mais comum.
No Atlântico Norte, a área de distribuição da baleia-sei estende-se do Sul da Europa ou noroeste de África até à Noruega no Atlântico Norte oriental, e do Sul dos Estados Unidos até à Gronelândia no Oeste.[4] Os registos confirmados mais a Sul são zonas no Golfo do México e nas Grandes Antilhas[20] Ao longo da sua área de distribuição, a baleia tende a evitar corpos de água semi-fechados como o Golfo do México, o Golfo de São Lourenço, a Baía de Hudson, o Mar do Norte e o Mar Mediterrâneo.[5] Ocorre predominantemente em zonas de água profunda, ocorrendo de maneira mais comum sobre a plataforma continental,[35] em bacias oceânicas[36] ou áreas de desfiladeiros submarinos[37]
No Pacífico Norte, a baleia-sei é encontrada entre as latitudes 20°N e 23°N no Inverno e as latitudes 35°N e 50°N no Verão.[38] Aproximadamente 75% da população total da baleia-sei no Pacífico Norte é encontrada a leste da Linha Internacional de Data,[8] mas existe uma significante falta de informação acerca da distribuição global destas baleias no Pacífico Norte. Duas baleias marcadas na costa da Califórnia foram recapturadas mais tarde nas costas de Washington e da Colúmbia Britânica, revelando uma possível ligação entre estas áreas,[39] mas a falta de outras recuperações de marcação deixam estes dois casos como inconclusivos. No Hemisfério Sul, a distribuição de Verão baseada em dados históricos de captura é entre as latitudes 40°S e 50°S, enquanto que a distribuição de Inverno é desconhecida.[26]
De maneira geral, a baleia-sei migra anualmente de águas frias e subpolares, no Verão, até águas temperadas e subtropicais, no Inverno, onde o alimento é mais abundante.[5] No Noroeste do Atlântico, registos de avistamento e captura sugerem que a baleia se movimenta a Norte ao longo do limite da plataforma para chegar até às áreas do Banco Georges, do Canal Nordeste e do Banco Browns, a meio ou fim de Junho. Estão presentes na costa da Terra Nova em Agosto e Setembro, e migram para Sul, movendo-se para Oeste e Sul ao longo da plataforma da Nova Escócia de meio de Setembro até meio de Novembro. As baleias, no Mar do Labrador, tão cedo como a primeira semana de Junho podem mover-se mais para Norte, para águas a Sudoeste da Gronelândia no fim do Verão.[40] No Atlântico Nordeste, a baleia-sei passa o Inverno tão a Sul como a África Ocidental e segue o talude continental até Norte na Primavera. As grandes fêmeas sideram o migração para Norte e chegam ao Estreito da Dinamarca mais cedo e de forma mais fiável que outras classes e sexo, chegando a meio de Julho e permanecendo até meio de Setembro. Em alguns anos, machos e fêmeas jovens permanecem em latitudes menos elevadas durante os meses de Verão.[15]
Apesar de se saberem tendências gerais dos padrões de migração da baleia-sei, as rotas exactas de migração não são conhecidas.[15] e os cientistas não podem prever pronta e exactamente onde os grupos vão aparecer de um ano para outro. Uma localização particular pode num ano observar um influxo de muitas baleias e um influxo nulo em anos seguintes.[41] F.O. Kapel notou uma correlação entre a aparição ocasional da baleia.sei a Oeste da Gronelândia e incursões ocasionais de águas relativamente quentes da Corrente Norte-Atlântica para essa área.[42] Alguma evidência de dados de marcação indicam que baleias-sei individuais retornam à costa da Islândia numa base anual.[43]
O desenvolvimento de arpões explosivos e de navios movidos a vapor, no final do século XIX, permitiu a exploração de grandes baleias que anteriormente eram inacessíveis aos baleeiros comerciais. Devido à sua velocidade rápida e característica evasiva,[44] e mais tarde devido à sua menor capacidade de fornecimento de óleo, a baleia-sei não foi de início metodicamente caçada. Quando os stocks das baleia mais atractivas comercialmente (baleia-azul, baleia-comum, baleia-jubarte e baleias do género Eubalaena) começaram a acabar, as baleias-sei foram caçadas de maneira mais séria, particularmente da década de 1950 até à década de 1970.[3]
No Atlântico Norte, entre 1885 e 1984, 14.295 baleias-sei foram capturadas.[8] Foram caçadas em grandes números ao largo da costa da Noruega e Escócia, começando no fim do século XIX e início do século XX,[41] e só no ano de 1885, mas de 700 baleias-sei foram mortas ao largo de Finnmark, na Noruega.[45] A carne de baleia-sei era uma comida popular na Noruega, e foi o valor dessa carne que fez com que a caça dessa baleia difícil de caçar se tornasse economicamente viável no início do século XX.[46]
Na Islândia, um total de 2.574 baleias foram retiradas da estação baleeira de Hvalfjörður, entre 1948 e 1985. Desde o fim da década de 1960 ou início da década de 1970, a baleia-sei foi segunda em termos de apanha, perdendo apenas para a baleia-comum, como alvo dos baleeiros da Islândia, com a demanda de carne de alta qualidade a ter precedência sobre a de óleo, que fora já um dos principais alvos dos baleeiros.[44]
Pequenos números de baleias-sei foram caçadas ao largo das costas da Península Ibérica, começando na década de 1920 por baleeiros espanhóis,[47] ao largo da plataforma da Nova Escócia no fim da década de 1960 e início da década de 1970 por baleeiros canadianos[40] e ao largo da costa ocidental da Gronelândia desde a década de 1920 até à década de 1950 por baleeiros da Noruega e Dinamarca.[42]
No Pacífico Norte, as mortes totais registadas de baleias-sei por baleeiros comerciais, foram de 72.215 entre 1910 e 1975.[8] A maioria foi caçada depois de 1947.[48] Estações costeiras no Japão e Coreia processaram 300-600 baleias-sei cada ano entre 1911 e 1955. Em 1959, a caça japonesa atingiu o seu máximo, com 1.340 baleias mortas. A exploração pesada feita por baleeiros pelágicos, no Pacífico Norte, começou no início da década de 1960, com médias de baleias caçaras a rondar 3.643 por ano, entre 1963 e 1974 (total: 43.719; intervalo anual: 1.280-6.053).[49] Em 1971, após uma década de elevados números de baleias-sei capturadas, a espécie começou a rarear em águas japonesas e a caça à baleia comercial findou no Pacífico Norte ocidental em 1975.[26][50]
Ao largo da costa da América do Norte, as baleias-sei foram caçadas em águas ao largo da Colúmbia Britânica desde o fim da década de 1950 até ao meio da década de 1960, quando o número de baleias capturadas caiu até cerca de 14 por ano.[3] Mais de 2 mil foram mortas nas águas da Colúmbia Britânica entre 1962 e 1967.[51] Entre 1957 e 1971, estações costeiras na Califórnia processaram 386 baleias.[17] A caça comercial de baleias-sei terminou no Pacífico Norte oriental em 1971.
Um total de 152.233 baleias-sei foram caçadas no Hemisfério Sul entre 1910 e 1979.[8] A caça à baleia no Oceano Antártico inicialmente tinha como alvo a baleia-jubarte. Por volta de 1913, esta espécie-alvo tonou-se rara e caça à baleia-comum e à baleia-azul começou a aumentar. Quando estas baleias por sua vez se tornaram escassas, a apanha da baleia-sei cresceu rapidamente no fim da década de 1950 e início da década de 1960.[26] A caça teve um pico em 1964, com mais de 20 mil baleias-sei, mas por volta de 1976 este número caiu para baixo das 2 mil e a caça comercial acabou por terminar em 1977.[3]
A baleia-sei não teve uma protecção significante, a nível internacional, até 1870, quando quotas de caça para o Pacífico Norte passaram a ser estabelecidas para cada espécie pela Comissão Baleeira Internacional. Anteriormente às quotas de caça, os baleeiros apenas estavam limitados pela habilidade em localizar as baleias.[52] Foi dada à baleia-sei uma protecção completa em relação a caça comercial, No Pacífico Norte, em 1976. Quotas para o Atlântico Norte foram estabelecidas em 1977. Os stocks do Hemisfério Sul foram protegidos em 1979. Encarando uma evidencia crescente de que várias espécies de baleia em todo o mundo estavam sob ameaça de extinção, a Comissão Baleeira Internacional implementou uma moratória sobre caça comercial, começando em 1986, altura em que a toda a caça sobre a baleia-sei parou.[5]
No fim da década de 1970, alguma caça pirata teve lugar no Atlântico Norte oriental.[53] Não há evidência directa de caça ilegal no Pacífico Norte, apesar de os reconhecidos relatórios pouco precisos sobre dados sobre caça pela União Soviética[54] significar que os dados não são todos confiáveis.
A espécie permaneceu listada na Lista Vermelha da União Internacional para a Conservação da Natureza e dos Recursos Naturais em 2000, categorizada como "ameaçada".[2] As populações no Hemisfério Norte estão listadas no apêndice II da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção, indicando que a espécie não está necessariamente ameaçada de extinção mas que poderia vir a estar se não estivesse listada. As populações no Hemisfério Sul estão listadas no apêndice I da Convenção, indicando que estão ameaçadas de extinção se o comércio não for parado.[6]
Desde a moratória sobre a caça comercial à baleia, algumas baleias têm sido caçadas por baleeiros islandeses e japoneses no âmbito do programa de pesquisa científica da Comissão Baleeira Internacional. A Islândia fez quatro anos de caça para pesquisa durante quatro anos entre 1986 e 1989, durante os quais caçou cerca de 40 baleias por ano.[55]
Os cientistas japoneses matam aproximadamente 50 baleias-sei por ano para pesquisa. Essa pesquisa é conduzida pelo Instituto de Pesquisa sobre Cetáceos, em Tóquio, uma instituição privada sem fins lucrativos. O enfoque principal da pesquisa é o de examinar o que as baleias-sei comem e para determinar o nível de competição entre as baleias e a actividade pesqueira. O Dr. Seiji Ohsumi, Director Geral do instituto disse que "é estimado que as baleias consumam 3 a 5 vezes mais que a quantidade de recursos marinhos colectados para consumo humano, pelo que a nossa pesquisa sobre baleias está a fornecer informação valiosa que é requerida para melhorar a gestão dos recursos marinhos."[56] Mais tarde, adicionou, "as baleias-sei são a segunda mais abundante espécie no Pacífico Norte Ocidental, com uma população estimada superior a 28 mil animais. Está claramente não ameaçada."[57]
Grupos de conservação como o World Wide Fund for Nature disputam sobre a necessidade da pesquisa, dizendo que é sabido que as baleias-sei se alimentam primeiramente de lulas e plâncton, não colectados por humanos, e mais raramente de peixe. Dizem que o programa é "nada mais do que um plano designado para manter a frota baleeira no negócio, e a necessidade de usar baleias como bode expiatório da sobrepesca efectuada pelos humanos."[9] A qualidade científica da pesquisa obtida sob a alçada do programa de pesquisa científica tem sido criticada como sendo muito pobre; na reunião de 2001 da Comissão, 32 cientistas submeteram um documento expressando a sua crença de que o programa japonês carecia de rigor cintífico e que não atingiria os padrões mínimos de revisão académica que são globalmente usados no mundo científico.[58]
A actual população global de baleia-sei é estimada em 54 mil indivíduos, cerca de um quinto da população existente antes da era da caça comercial à baleia.[7] Um estudo no Atlântico Norte mostrou uma população total de apenas 4 mil indivíduos.[59][60] Diz-se que as baleias-sei eram escassas nas década de 1960 e no início da década de 1970 na costa da Noruega, onde números apreciáveis eram caçados desde o fim do século XIX até à época da Segunda Guerra Mundial.[61] Uma possível explicação para este desaparecimento é a de que as baleias foram demasiado exploradas,[61] enquanto que uma explicação alternativa indica que uma redução drástica nos stocks de copépodes no Atlântico Nordeste durante o fim da década de 1960, causou uma mudança na distribuição da baleia-sei.[62] Levantamentos levados a cabo no Estreito da Dinamarca encontraram 1.290 baleias em 1987 e 1590 baleias em 1989.[62] Os níveis populacionais na costa da Nova Escócia são estimados entre 1.393 e 2.248, com uma estimativa mínima de 870.[40]
Um estudo de 1977 mostrou uma estimativa populacional para o Oceano Pacífico de 9.100, baseado em dados de captura e de CPUE[49] Estes dados são disputados com estando desactualizados pelos interesses baleeiros japoneses, que em 2002 diziam que a população de baleia-sei no Pacífico Norte ocidental era superior a 28 mil indivíduos,[57] um número não aceite pela comunidade científica.[9] Nas águas da Califórnia, existiu apenas um avistamento confirmado e cinco possíveis avistamentos a partir de levantamentos aéreos e marítimos desde 1991 até 1993,[63][64][64][65] e não existem avistamentos confirmados nas costas de Oregon e Washington. Anteriormente às actividades baleeiras comerciais, existia uma estimativa de 42 mil baleias-sei no Norte do Pacífico.[49] No fim do período de exploração (1974), os números de baleias-sei no Pacífico Norte foram reduzidos para entre 7.260 e 12.620 indivíduos.[49]
No Hemisfério Sul, as estimativas de abundância de baleia-sei variam entre 9.800 e 12 mil indivíduos, com base nos históricos de captura e de CPUE nos oceanos do Sul.[59] A Comissão Baleeira Internacional reportou uma estimativa de 9.718 baleias com base em dados de levantamentos ocorridos entre 1978 e 1988.[66] Anteriormente à caça comercial, era estimado haver 65 mil baleias-sei no Hemisfério Sul.[59]
.jpg)
|coautor= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de autores (link) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) |coautor= (ajuda) A baleia-sei (Balaenoptera borealis), também chamada de baleia-boreal, baleia-glacial, baleia-espadarte ou baleia-sardinheira é considerada o terceiro maior balenopterídeo, a seguir à baleia-azul e à baleia-comum. Pode ser encontrada em todo o mundo, em todos os oceanos e mares adjacentes, e prefere águas profundas mais afastadas da costa. Tende a evitar as águas polares e tropicais e corpos de água semi-fechados. A baleia-sei migra anualmente de águas frias e subpolares no Verão até águas temperadas e subtropicais no Inverno, apesar de na maioria das áreas as rotas exactas de migração não serem bem conhecidas.
Alcançando um comprimento de até 20 metros e pesando até 45 toneladas, a baleia-sei consome uma média de 900 quilogramas de comida todos os dias, principalmente copépodes e krill e outros elementos do zooplâncton. Está entre os mais rápidos dos cetáceos, podendo alcançar velocidades de até 50 quilómetros por hora em distâncias pequenas. O nome da baleia advém da palavra norueguesa para escamudo, um peixe que aparece na costa da Noruega na mesma altura em que aparece a baleia-sei.
Seguindo caça comercial da espécie entre o fim do século XIX e o fim do século XX, quando cerca de 238 mil indivíduos foram caçados, a baleia-sei é actualmente uma espécie internacionalmente protegida, apesar de caça limitada ainda ocorrer sob os controversos programas de pesquisa conduzidos pela Islândia e Japão. Em 2006, a população mundial de baleia-sei era em torno de 54 mil indivíduos, cerca de um quinto da sua população pré-existente.
Vráskavec severný (Balaenoptera borealis) je veľryba z podradu kosticovce.
Pre túto relatívne štíhlu veľrybu so splošteným chvostom je typická tmavá oceľovošedá farba, iba brucho má belšie a po celom tele má nepravidelné biele škvrny – jazvy po parazitoch. Hlavu má vpredu zašpicatenú a chrbtovú plutvu v tvare polmesiaca zatočenú dozadu. Živí sa planktónom. Denne zje približne 900 kg planktónu, malých kôrovcov a drobných rybiek.
V lete sa vyskytuje najmä v miernom a subpolárnom pásme, v zime migruje do vôd subtropických oblastí. Väčšinou sa zdržiava v skupinách dvoch až piatich jedincov, no pri kŕmení boli spozorované aj 50-členné zoskupenia. Vráskavec severný patrí k najrýchlejším veľrybám. Dokáže plávať rýchlosťou až 50 km/hod. Na rozdiel od rýchleho plávania však vôbec nevyniká v potápaní. Tieto veľryby sa potápajú iba v plytkých vodách a dokážu sa ponoriť len na 5 až 10 minút. Samica zvyčajne po desiatich až dvanástich mesiacoch gravidity privedie na svet každé dva až tri roky jedno mláďa, ktoré pri narodení meria 4,5 metra.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Vráskavec severný
Vráskavec severný (Balaenoptera borealis) je veľryba z podradu kosticovce.
Sejvalen (Balaenoptera borealis) är en art i familjen fenvalar. Djuret har fått sitt namn på grund av att det delvis livnär sig av sej och att det ofta påträffas nära stim av sej.[2]
Sejvalar av hankön blir 12,8 till 18,5 meter långa och honornas längd är 13,4 till 21 meter.[3] Vikten är 20 till 30 ton. Kroppen är på ovansidan mörkgrå och på buken ljusare med vitaktiga mönster.[2]
Från övre läppens mitt till blåshålen sträcker sig en ås (upphöjd kant) vad som skiljer arten från Edens fenval och Brydes fenval som har tre åsar.[3]
I motsats till sillvalen har arten symmetrisk färgteckning på huvudets undersida. Fontänen som sprutas ut från blåshålen är en enda bred pelare som kan vara tre meter hög.[2]
Denna art förekommer i alla hav mellan 60° nord och 60° syd. Under sommaren förekommer de i tempererade eller subpolära områden och under vintern kring ekvatorn.[1] På grund av att årstiderna är olika på norra respektive södra halvklotet finns två skilda populationer som ibland betraktas som underarter B. b. borealis och B. b. schleglii.
Denna art lever i par eller i mindre grupper med cirka fem medlemmar. I områden med bra tillgång till föda kan flera grupper förena sig.[3] När de simmar når de hastigheter upp till 45 km/h. Sejvalar dyker bara kort och når inte så djupt.
Födan består av krill och mindre fiskar som är inte längre än 30 cm (till exempel ansjovisfiskar[1]). Arten letar inte varje år i samma område efter föda, ibland är den talrik och under andra år saknas den i vissa regioner.[1] När sejvalen jagar intar den ofta sidoläge.
Arten äter även andra kräftdjur.[3]
Jakt på sejvalar började först när andra större valarter var nästan utrotade.[3] På södra jordklotet fångades under 1900-talet ungefär 200 000 individer av denna art. Sedan 1976 är sejvalen skyddad, men Japan, Island och Norge fortsätter med fångsten och anger vetenskaplig forskning som grund.
I norra Stilla havet dödas varje år cirka 100 exemplar.[1]
Arten listas av IUCN som starkt hotad (EN)[1] och beståndet uppskattas till ca 50 000 individer.
Wikispecies har information om Balaenoptera borealis.
Sejvalen (Balaenoptera borealis) är en art i familjen fenvalar. Djuret har fått sitt namn på grund av att det delvis livnär sig av sej och att det ofta påträffas nära stim av sej.
Kuzey balinası (Balaenoptera borealis), bütün okyanuslarında yaygın bir balina türüdür. Bağlı olduğu oluklu balinagiller familyası içinde mavi balina ve oluklu balinadan sonra en büyük üçüncü türdür[1]. Günümüzdeki sayılarının 80.000 olduğu tahmin edilmektedir[2].
Boyu 20 m, ağırlığı ise 28 tondur.
Günlük ortalama 900 kilo besin tüketir ve besinleri kopepod, kril ve diğer zooplanktonlardan oluşur[3].
|coauthors= görmezden gelindi (yardım) 
Balina ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Kuzey balinası (Balaenoptera borealis), bütün okyanuslarında yaygın bir balina türüdür. Bağlı olduğu oluklu balinagiller familyası içinde mavi balina ve oluklu balinadan sonra en büyük üçüncü türdür. Günümüzdeki sayılarının 80.000 olduğu tahmin edilmektedir.
Досягає 19,5 метрів у довжину і ваги до 28 тон. Самиці помітно більші, ніж самці. При народженні дитинчата зазвичай сягають 4,4-4,5 м в довжину. Вони характеризуються струнким, витягнутим тілом сталево сірого кольору з нерівними від світло-сірого до білуватого плямами на черевній поверхні. Вони мають загострені морди, серповидні плавці
Це космополітичний вид, що головним чином зустрічається в Північній Атлантиці, північній частині Тихого океану та Південній півкулі, але, ймовірно, не в північній частині Індійського океану, він також випадковий відвідувач Середземного моря. Воліє перебувати в глибокій воді. Ці смугачі мігрують між тропічними і субтропічними широтами взимку і помірними та приполярними широтами в літній час, залишаючись в основному в воді температури 8 — 18° C.
Сейвал щодня споживає в середньому 900 кг продуктів харчування, у першу чергу веслоногі раки, криль, та інший зоопланктон. Це один з найшвидших китоподібних, який може розвивати швидкість до 50 км/год на коротких відстанях.
Спарювання відбувається в помірних субтропічних морях взимку. Оцінки тривалості вагітності варіюють від 103⁄4 місяців до року. Дитинчата вигодовуються молоком 6-9 місяців, доки не сягають 8-9 метрів в довжину. Самиці народжують кожні 2—3 роки, як правило, одне дитя. Сейвали можуть досягати віку до 70 років.[1]
Cá voi Sei ( /ˈseɪ/ hay /ˈsaɪ/, danh pháp hai phần: Balaenoptera borealis) là một loài cá voi thuộc phân bộ Cá voi tấm sừng hàm. Nó là loại sinh vật thuộc họ Cá voi lưng gù, và là loài cá voi lớn thứ ba sau cá voi xanh và cá voi vây.[2] Nó sinh sống chủ yếu ở các đại dương và các vùng biển liền kề, ưa thích vùng biển ngoài khơi nước sâu.[3] Chúng không ưa các vùng biển cận địa cực (gần Bắc và Nam Cực), vùng biển nhiệt đới và các vùng nước nửa kín. Cá voi Sei di cư hàng năm tới vùng biển mát cận địa cực vào mùa hè và đến các vùng biển cận nhiệt đới và ôn đới vào mùa đông.[4]
Với chiều dài đạt 19,5 mét (64 ft) và nặng đến 28 tấn,[4] cá voi Sei mỗi ngày tiêu thụ trung bình khoảng 900 kilograms (1.984 lb) thức ăn, chủ yếu là các sinh vật phù du, động vật giáp xác nhỏ và các nhuyễn thể.[5] Nó là một trong số các loài động vật biển có vú có tốc độ nhanh nhất, có thể đạt tốc độ lên đến 50 kilômét một giờ (31 mph) (27 hải lý) trong quãng đường ngắn.[5] Tên gọi của nó xuất phát từ một từ tiếng Na Uy pollock, một loài cá xuất hiện ngoài khơi Na Uy vào cùng thời điểm của năm với cá voi Sei.[6]
Sau khi đánh bắt cá voi trên quy mô lớn với mục đích thương mại trong thời gian cuối thế kỷ 19 và 20, hơn 255.000 con cá voi Sei đã bị đánh bắt,[7][8]. Vì vậy, cá voi Sei đã được quốc tế bảo vệ [1] mặc dù vẫn còn bị hạn chế.[9] Tính đến năm 2008, trên toàn thế giới còn khoảng 80.000 con cá voi Sei, gần bằng 1/3 số lượng trước khi người ta đánh bắt chúng.[10][11]
Sei tiếng Na Uy là của loài cá Pollock, họ hàng gần của loài cá tuyết. Cá voi Sei xuất hiện ngoài khơi bờ biển Na Uy cùng một lúc với loài cá này, cả hai đều ăn các sinh vật phù du.[6] Tên cụ thể trong tiếng Latinh borealis, có nghĩa là phía Bắc. Ở Thái Bình Dương, cá voi đã được gọi là "finner" là một thuật ngữ để chỉ những con cá voi lớn. Trong tiếng Nhật, cá voi được gọi là Iwashi kujira, hoặc cá voi Sardine', một cái tên ban đầu được sử dụng để gọi đối với loài cá voi Bryde bởi các tàu săn cá voi ở Nhật Bản. Sau đó, khi đánh bắt cá voi ở vùng Sanriku (phía Bắc đảo Honshu) - nơi mà có cả hai loài cá voi, cá voi Sei đã bị nhầm lẫn với loài cá voi Bryde. Bây giờ thuật ngữ này chỉ áp dụng cho các loài này.[12][13] Ngoài ra, nó đã được gọi là cá voi ít vây bởi vì nó phần nào giống như cá voi vây.[14] Nhà tự nhiên học người Mỹ Roy Chapman Andrews so sánh cá voi Sei với loài báo, bởi vì nó có thể bơi với tốc độ nhanh trên một quãng đường ngắn.[15]
Cá voi Sei là loài cá voi lớn thứ ba chỉ sau cá voi xanh (có khối lượng đạt 180 - 200 tấn) và cá voi vây (70 - 77 tấn).[2] Ở Bắc Thái Bình Dương, con cá voi Sei đực trưởng thành trung bình dài 13,7 m (45 ft) và con cái đạt 15 m (49 ft), trong khi ở Bắc Đại Tây Dương, con đực trưởng thành trung bình dài 14 m (46 ft) và con cái là 14,5 m (47,5 ft). Ở Nam bán cầu chúng có chiều dài trung bình là 14,5 (47,5 ft) và 15 m (49 ft), tương ứng [16] ở Bắc bán cầu, con đực có chiều dài tới 17,1 m (56 ft) và con cái có thể lên đến 18,6 m (61 ft),[17], ở Nam bán cầu Nam con đực có thể đạt 18,6 m (61 ft) và con cái là 19,5 m (64 ft).[18].
Một con cá voi Sei trưởng thành thường nặng khoảng từ 15 tới 20 tấn - một con cá voi cái bị bắt vào năm 1966 nặng tới 37,75 tấn. Con cái lớn hơn con đực. Khi sinh, con cá voi con dài từ 4,4 - 4,5 mét (14,4-14,7 ft)
.jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp) |month= bị phản đối (trợ giúp); Kiểm tra giá trị ngày tháng trong: |date= (trợ giúp) |month= bị phản đối (trợ giúp); Kiểm tra giá trị ngày tháng trong: |date= (trợ giúp) |month= bị phản đối (trợ giúp) Cá voi Sei ( /ˈseɪ/ hay /ˈsaɪ/, danh pháp hai phần: Balaenoptera borealis) là một loài cá voi thuộc phân bộ Cá voi tấm sừng hàm. Nó là loại sinh vật thuộc họ Cá voi lưng gù, và là loài cá voi lớn thứ ba sau cá voi xanh và cá voi vây. Nó sinh sống chủ yếu ở các đại dương và các vùng biển liền kề, ưa thích vùng biển ngoài khơi nước sâu. Chúng không ưa các vùng biển cận địa cực (gần Bắc và Nam Cực), vùng biển nhiệt đới và các vùng nước nửa kín. Cá voi Sei di cư hàng năm tới vùng biển mát cận địa cực vào mùa hè và đến các vùng biển cận nhiệt đới và ôn đới vào mùa đông.
Với chiều dài đạt 19,5 mét (64 ft) và nặng đến 28 tấn, cá voi Sei mỗi ngày tiêu thụ trung bình khoảng 900 kilograms (1.984 lb) thức ăn, chủ yếu là các sinh vật phù du, động vật giáp xác nhỏ và các nhuyễn thể. Nó là một trong số các loài động vật biển có vú có tốc độ nhanh nhất, có thể đạt tốc độ lên đến 50 kilômét một giờ (31 mph) (27 hải lý) trong quãng đường ngắn. Tên gọi của nó xuất phát từ một từ tiếng Na Uy pollock, một loài cá xuất hiện ngoài khơi Na Uy vào cùng thời điểm của năm với cá voi Sei.
Sau khi đánh bắt cá voi trên quy mô lớn với mục đích thương mại trong thời gian cuối thế kỷ 19 và 20, hơn 255.000 con cá voi Sei đã bị đánh bắt,. Vì vậy, cá voi Sei đã được quốc tế bảo vệ mặc dù vẫn còn bị hạn chế. Tính đến năm 2008, trên toàn thế giới còn khoảng 80.000 con cá voi Sei, gần bằng 1/3 số lượng trước khi người ta đánh bắt chúng.
Сейвал стал важным промысловым видом после резкого сокращения численности синего кита и финвала. Промысел был полностью запрещён в 1986 году.
Сейвал стал важным промысловым видом после резкого сокращения численности синего кита и финвала. Промысел был полностью запрещён в 1986 году.
塞鯨（學名：Balaenoptera borealis）為鬚鯨的一種，又名北须鲸[2]，為世界上第三大鬚鯨，僅次於藍鯨與長鬚鯨[3]。牠們分布在世界各地的海域，尤其是在遠離海岸的海洋深層[4]。塞鯨傾向避開陽光與熱帶海域，每年夏季時從寒冷或兩極的海域遷移到溫帶海域，冬季則遷移到亞熱帶海域，雖然大部分區域的遷移路線尚未完全明朗[5]。
塞鯨身長可以達到20公尺（66英尺），體重則可達到45公噸（50短噸）[5] 。估計每天需要900公斤的食物，主要是橈腳類動物與磷蝦，有時還包括其他的軟體動物[6]。塞鯨的速度也是鯨魚中最快的，在短距離上可以達到每小時50公里（31英里或27節）的速度。[6]「塞鯨」這個名稱是從挪威語的「Pollock」（青鱈）而來的，青鱈是種與塞鯨同時間出現在挪威海岸邊的魚類[7]。
在19世紀後期至20世紀後期之間的大規模商業獵捕中，估計共有超過238,000條塞鯨被獵捕[8]，而現在塞鯨已成為國際保育動物[1]，雖然冰島與日本仍然有具有爭議的研究計劃在獵捕塞鯨[9]。2006年時估計全球約有54,000條塞鯨，數量大約只剩大規模捕鯨活動前的5分之1[7]。
塞鯨最早是由法國自然學家雷納-普里莫弗勒·拉森（René-Primevère Lesson）在1828年所描述的，但是進一步的敘述則是由德裔的自然學家卡爾·魯道費（Karl Rudolphi）所完成的。所以塞鯨有時又稱為魯道費鯨、卢氏须鲸（Rudolphi's Rorqual）、波拉克鯨（Pollack Whale）、鱈鯨（Coalfish Whale）、沙丁魚鯨（Sardine Whale）與日本脊鰭鯨（Japan Finner）[10]。
Sei這個字是從挪威語中的seje而來，那是一種鱈魚（青鱈），被當地的居民稱為波拉克（Pollock）。這是因為塞鯨與青鱈在相同的時間出現在挪威海岸邊，一起捕食浮游生物。塞鯨的種名borealis意義為北方。塞鯨在太平洋被稱為日本鯨（Japan Finner）。塞鯨則在日本被稱為沙丁魚鯨（日文:イワシヒゲクジラ），因為塞鯨在太平洋被觀察到在捕食沙丁魚。[11]
塞鯨屬於鬚鯨科，這個科包括藍鯨、大翅鯨、布氏鯨、長鬚鯨與小鬚鯨。鬚鯨在挪威語為röyrkval，意即「皺紋鯨魚」[12]，這是因為鬚鯨嘴部內擁有一系列縱向的皺褶或溝紋，隨著身體下側延伸。鬚鯨科被認為是在中新世中期從鬚鯨演化出來的[13]。 不過目前對於鬚鯨亞目中的幾個科是如何演化的所知不多。
目前確認塞鯨有兩個亞種——北方塞鯨（Balaenoptera borealis borealis）與南方塞鯨（Balaenoptera borealis schleglii）[14] 。這兩種塞鯨的分布範圍各自分開，並沒有重疊。
塞鯨為世界上第三大鬚鯨，僅次於藍鯨（可達到200公噸重）與長鬚鯨（可達到77公噸重）[3]。塞鯨的成鯨身長一般為12至15公尺[6] ，體重可以達到20至30頓重。南塞鯨體型比北塞鯨大，而雌鯨被認為比雄鯨來的大[5]。目前測量到最大的塞鯨為20公尺，重量介於40至45噸之間。除了冰島之外的最大標本，長度稍微超過16公尺[15]。剛出生的幼鯨一般長度為4至5公尺[6] 。
塞鯨的身體顏色基本上是深鐵灰色，腹部為亮灰色的，而且有一些不規則的白色斑紋。塞鯨在身體下方擁有32至60條的縐褶或溝紋延著喉部伸展，讓牠們在覓食時可以將嘴部張開到最大。塞鯨的嘴部是尖的，鰭比起其他鯨魚顯得比較短，只占身體的9%至10%，而末端是較尖[7]。牠們有一道隆起從嘴部的尖端延伸到一對鼻孔，這是鬚鯨獨特的特徵。
塞鯨的皮膚常有明顯的傷疤與坑洞，這是傷口復原後的痕跡。這些疤痕被認為是由橈足類節肢動物[16]、八目鰻[17] 或雪茄鮫（cookiecutter shark）[18] 所造成的。牠們擁有高且呈鐮刀狀的背鰭，高度介於25至61公分，位於背部三分之二的地方。塞鯨的照相鑑定研究的範圍通常是在尾鰭、色素模式與疤痕[19]。尾鰭則是厚與扁平的，比起身體相對較小的[7]。
塞鯨張開嘴巴吸進大量的海水，然後使用鯨鬚從水中攫取食物，最後將海水從鯨鬚排出，只留下食物在嘴裡。成鯨在嘴部上下兩邊皆有300至380片鯨鬚，每片長約48公分。每片鯨鬚是由類似指甲的角質所構成的，尖端則因為磨損而成為白色而尖細的毛，位於口部內側末端靠近舌頭的位置[6]。這些非常細而堅硬的毛（大約0.1公厘）是分辨塞鯨與其他鬚鯨值得信賴的主要特徵[20]。
塞鯨的外表類似其他大型的鬚鯨，分辨牠們與布氏鯨最好的方法是：布氏鯨在頭部背面有側脊，塞鯨並沒有這種特徵。而塞鯨與長鬚鯨是容易搞混的，不過長鬚鯨頭部的顏色是不均勻的，而且下顎的右邊是白色的，左邊則是灰色；塞鯨頭部上側在眼睛與頭部尖端之間有小型的隆起，長鬚鯨則相對是比較平坦的[5]。
塞鯨通常獨自活動[21]，或是最多6隻小群落一起活動[19]。大群落則在特定的覓食場所出現。有關塞鯨的社會結構所知甚少，雄鯨與雌鯨可能組成一個團體，不過尚未有充分的研究來證實這個說法[3][22]。
塞鯨游泳的速度是所有的鯨豚中最快的，在短距離上可以達到每小時50公里（31英哩）的速度[6]。但是牠們並不擅長潛水，只能潛到比較淺的深度約5至15分鐘而已。在兩次潛水之間，塞鯨會貼近海水表面游泳幾分鐘，每隔40至60秒浮出水面呼吸，如果在清澈平靜的海面可以清楚的看見牠們的身影。與長鬚鯨不同的是，當塞鯨潛水時並不太會將尾鰭突出水面。塞鯨的鼻孔與背鰭通常會同時露出水面。牠們很少將尾鰭露出水面、躍起來拍打海面（躍身擊浪）或是跳出水面[5]。
塞鯨在接近海水表面的地方覓食，一邊游泳一邊捕食大群的獵物，平均每天需要900公斤的食物[6]。因為塞鯨的體型龐大，所以牠們以甲殼類或小魚這些食物鏈中的位置較底的生物作為食物就顯得令人注目。分析塞鯨的胃部與直接觀察塞鯨的覓食行為後，得知牠們比較喜歡以甲殼類為主食[23][24]。這件事也可以從分析收集來的塞鯨糞便來得知，它的外觀類似褐色稀薄的雲，在水中出現。這些用網子收集的糞便與水中的DNA物質分離開來，而且與已知的物種來逐一確認[25]。塞鯨與其他幾種生物來競爭的食物，包括了鯡魚、姥鯊與露脊鯨。
塞鯨在北大西洋主要以橈足類的哲水蚤目（Calanoida）為主食，特別是飛馬哲水蚤（Calanus finmarchicus）[26][27]。第二喜愛的食物則是磷蝦，主要是北方磷蝦（Meganyctiphanes norvegica）與Thysanoessa inermis。在北太平洋則同樣以橈足類與磷蝦目動物（Euphausid）為食，包括Calanus cristatus、Calanus plumchrus、Calanus pacificus與磷蝦目的動物Euphausia pacifica、Thysanoessa inermis、Thysanoessa longipes與Thysanoessa spinifera。除此之外，牠們也喜歡捕食比較大型的生物，例如一種日本烏賊（Todarodes pacificus）[28] 與小型魚類，其中包括鯷魚（Engraulis）、秋刀魚屬（Cololabis） 、南美擬沙丁屬（Sardinops）與竹莢魚屬（Trachurus）等[26][29]。這些魚類中有一些是含有重要的經濟價值的。在加州中部6月至8月間，觀察到塞鯨將鳳尾魚當成食物；9月至10月間則以太平洋磷蝦（Euphausia pacifica）為主食[17]。塞鯨在南半球則以橈足類（Calanus tonsus、Calanus simillimus與Drepanopus pectinatus）與南極燐蝦（Euphausia superba）、Euphausia vallentini為食[26]。
塞鯨的交配發生在冬季的溫帶與亞熱帶地區，根據胎兒的成長模式，估計妊娠期約十個月又三個星期[30]、11 1/4個月[31] 或1年[32]。不同的妊娠期推測是因為目前無法觀察到完整懷孕過程，大部分有關鬚鯨生殖的資料是從商業捕鯨而來的，只單方面提供了胎兒的成長。研究人員試圖靠著測量與胎兒的物理特徵及新生鯨魚的比較來推算懷孕的時間。
新生的鯨魚會在6至9個月大時斷奶，當時身長約11至12公尺長[30]，斷奶則發生在夏季或秋季的覓食海域。雌鯨每2至3年繁殖1次[30]，最高紀錄為1次6隻，不過1次1隻是更普遍的[6]。塞鯨的性成熟約8至10年[30]，雄鯨約12公尺，雌鯨則為13公尺[7]。塞鯨可以活到65歲[33]。
就像其它鯨魚一樣，塞鯨也會發出響亮的長低頻率的聲音。對塞鯨發出的特定叫聲則所知較少，但是在2003年觀察到牠們在南極半島外海會發出多頻率的聲音，被形容是咆哮或嘶嘶聲[34]。許多塞鯨的叫聲包括許多部分，每個部分頻率相異。這個複合體被視為分辨塞鯨的叫聲與其他鯨魚的叫聲的關鍵特徵。大部分的叫聲大約持續半秒，頻率界於240－625赫茲之間，在這個範圍內的聲音大部份的人類都可以聽見。在1帕斯卡且距離1公尺的情況下，這些叫聲最高約達156分貝[34]。
人們可以在世界各地看到塞鯨的蹤影，雖然牠們很少出現在極地或熱帶海域中[5]。想要在海中分辨出塞鯨與布氏鯨是困難的，特別是布氏鯨在溫暖的海域中是最常見的，而在一些情況下，長鬚鯨也會造成誤認，因為分布的範圍與出現的頻率。
塞鯨在北大西洋東岸的分布範圍從南歐或北非延伸到挪威，在北大西洋西岸，則從美國南部延伸到格陵蘭[4]，目前最南端的確定紀錄是沿著墨西哥灣北岸與大安地列斯群島[20]。在塞鯨的分布範圍中，牠們會試圖避開半封閉的海域，例如墨西哥灣、聖羅倫斯灣、哈得孫灣、北海與地中海[5]。塞鯨在深海中佔有優勢，不過更常出現在大陸棚[35]、沿岸之間的盆地[36] 或海底峽谷（Submarine canyon）[37]。
在北太平洋，塞鯨冬天時會出現在北緯20°–23°，夏季時則是在北緯35°–50°之間出沒[38]。棲息在北太平洋的塞鯨大約有75%可以在國際日期變更線東邊觀察到[8]，不過關於牠們在北太平洋整體分布的資料則是嚴重缺乏。兩條塞鯨在加利福尼亞州附近的深海被作上標記，後來牠們在華盛頓州與英屬哥倫比亞附近海域被發現，顯示塞鯨在這些區域可能的移動路徑[39]，但是缺乏其他標記回收的資料使得這2個案例沒有決定性。根據歷史上的獵捕紀錄，塞鯨在南半球夏季時分布在南緯40°–50°之間，冬季的分布則範圍是未知的[26]。
大體來說，塞鯨每年夏季從寒冷與副極地的海域開始移動，等到冬季時牠們會遷徙到溫暖的副熱帶的海域，這裡的食物更加充足[5]。在西北大西洋，根據目擊與獵捕紀錄顯示，塞鯨在7月中旬到下旬間會沿著礁石邊緣往北移動到喬治沙洲（Georges Bank）、緬因灣東北海溝與布魯斯沙洲（Browns Bank）地區。牠們在8月與9月時會出現在紐芬蘭南岸的海域，從9月中旬到11月中旬沿著新斯科細亞的沙洲往南方與西方移動，來開始向南遷徙。拉布拉多海的塞鯨在6月的第一個禮拜可能會進一步往北移動到格陵蘭西南部的海域[40]。在東北大西洋，塞鯨在冬季時會遷移到西非，然後在春天時沿著大陸坡往北移動。巨大雌鯨領導的往北遷移比起其他的階級與性別更加可靠，牠們會比較早抵達丹麥海峽（大約在7月中旬抵達），然後直到9月中旬為止都待在這裡。在這幾年當中，雄鯨與年輕的雌鯨在夏季時仍然會停留在較低的緯度[15]。
儘管知道塞鯨大概的遷移模式，但是確切的移動路徑是未知的，而且科學家無法真正預測出塞鯨族群在不同年份中將會出現在哪裡。人們可能在某一年在一個特定的地點可以看到許多塞鯨聚集，但是在接下來的幾年中，反而可能看不到任何鯨魚的蹤跡[41]。F.O.卡彭注意到格陵蘭西部塞鯨出現的頻率與注入這個地區的北大西洋洋流的出現有關[42]。從塞鯨得到的標記資料中有一些跡象顯示塞鯨個體每年會返回到冰島近海[43]。
19世紀末期爆炸性魚叉與蒸汽動力的捕鯨船的發展，讓以前無法獵捕的大型鯨魚可以成為商業捕鯨的目標。因為塞鯨可以快速的移動與躲避，而且從牠們身上獲得的油與肉比起其他大型鯨魚來的少[44]，所以塞鯨原先並沒有遭到計畫性的獵殺。不過當露脊鯨、藍鯨、長鬚鯨與大翅鯨這些更有吸引力的商業捕鯨目標的數量減少後，塞鯨於是成為最被注意的獵捕目標，特別是在1950年代至1970年代之間[3]。
總共有14,295條塞鯨在1885年至1984年間在北大西洋被獵捕[8]，牠們開始在19世紀末與20世紀初於挪威與蘇格蘭海域被大量的獵捕[41]，單單在1885年就有700條塞鯨在挪威的芬馬克被獵殺[45]。塞鯨肉在挪威是受歡迎的食物，它的價格使得在20世紀初期時獵殺這種難以捕捉的鯨魚在商業上是可行的[46]。
冰島的Hvalfjörður捕鯨站在1948年至1985年間總共捕獲了2,574條塞鯨。在1960年代末或1970年代初，塞鯨成為冰島捕鯨業的第2大目標，僅次於長鬚鯨。而且因為高級肉類的需求超過鯨油，所以塞鯨曾經是捕鯨業最主要的目標[44]。
少量的塞鯨於1920年代開始被伊比利半島的西班牙捕鯨者所獵捕[47]，加拿大捕鯨者也在1960年代末至1970年代初於新斯科細亞獵捕塞鯨[40]，而挪威與丹麥捕鯨業者則從1920年代到1950年代於格陵蘭西部沿海獵捕這種鯨魚[42]。
在1910年1975年間的北太平洋，有紀錄的獵捕塞鯨的總數是72,215條[8]，大部分是在1947年後被獵殺的[48]。日本與南韓的工廠在1911年至1955年間，每年處理300到600條塞鯨。日本在1959年獵捕了1,340條塞鯨，達到歷史顛峰。北太平洋的遠洋捕鯨業在1960年代早期開始大量的獵捕塞鯨，從1963年至1974年間，總共有43,719條遭到獵殺，平均每年3,643條（最高的一年為6,053條，最低的一年則為1,280條）[49]。 在一個大量獵捕的十年後，日本海域的塞鯨於1971年已經減少許多。而西太平洋的商業捕鯨則在1975年結束[26][50]。
在北美洲海域，加拿大英屬哥倫比亞的近海地區則從1950年代晚期至1960年代中期之間進行獵捕塞鯨的活動，後來造成牠們每年被捕的數量下降到大約只有14條[3]。總共有超過2,000條塞鯨於1962年至1967年間在英屬哥倫比亞被獵殺[51]。在1957年至1971年間，加利福尼亞州的捕鯨站處理了386條塞鯨[17]。北太平洋東部的商業獵捕塞鯨的行動則在1971年結束。
從1910年至1979年間，總共有152,233條塞鯨在南半球被捕獲[8]。原本在南冰洋的捕鯨活動是以大翅鯨為目標。在1913年之後，大翅鯨的數量變得稀少，所以長鬚鯨與藍鯨被獵捕的數量開始增加。當這一些鯨魚的數量同樣變得稀少之後，塞鯨在1950年代末與1960年代初被獵捕的數量快速的增加[26]。獵捕塞鯨在1964年達到巔峰，當年總共有超過20,000條塞鯨被獵殺，但是在1976年時，數量已經下降到2,000條以下，並且在1977年結束商業捕鯨[3]。
塞鯨在1970年才在國際上刻意受到保護，當時國際捕鯨委員會開始在北太平洋設定捕鯨數量的限額。在這之前，能夠限制捕鯨數量的只有他們的能力[52]。塞鯨在北太平洋免於商業捕鯨的威脅，得到完全的保護是在1976年，而北大西洋的捕鯨限額則從1977年開始實施。面對越來越多證據顯示，幾種鯨魚在全球都受到絕種的威脅，國際捕鯨委員會在1986年投票決定中止商業捕鯨，在這個時候所有合法獵捕塞鯨的活動全都停止了[5]。
1970年代末期，有一些「海盜」捕鯨活動發生在北大西洋[53]。並沒有直接的證據顯示北太平洋有非法的捕鯨活動，雖然蘇聯的捕鯨資料公認是錯誤的，這意味著捕鯨的資料並不是可以完全信賴的[54]。
2000年時，塞鯨仍然名列在世界自然保護聯盟瀕危物種紅色名錄上，被列為瀕危物種[1]。塞鯨在北半球的數量則名列瀕臨絕種野生動植物國際貿易公約的附錄二中，意味著牠們雖然沒有立即的滅絕危機，但是沒有管制交易情況的話，可能會面臨滅絕。在南半球則名列瀕臨絕種野生動植物國際貿易公約的附錄一中，表示牠們沒有禁止交易，將會滅絕[6]。
塞鯨是中国国家重点保护动物二级保护动物。[2]
自從商業捕鯨終止之後，冰島與日本曾經以國際捕鯨委員會的科學研究計畫的名義來獵捕一些塞鯨。冰島在1986年至1989年間進行4年的科學性捕鯨，每年獵捕了40隻塞鯨[55]。
日本的科學家為了科學目的，每年獵殺約50隻塞鯨，而這些研究是由東京的日本鯨類研究所所管理的，這是一個私人的非營利組織。這些研究的主要重點是在測試塞鯨以什麼為食及確定牠們與漁業之間競爭的程度。日本鯨類研究所的所長小澤博士說「估計塞鯨消耗的海洋資源約人類所消耗的3至5倍，所以我們的研究對提升海洋資源的管理提供了富有價值的資料。[56]」他後來又補充說「…塞鯨是西北太平洋中數量第2多的鯨魚，估計超過28,000隻。很明顯的，塞鯨並非是臨危物種。」[57]
例如世界自然基金會的保育團體對於這項研究的必要性有所爭論，認為塞鯨已知主要是以烏賊與人類不會捕捉的浮游生物為食，只有很小的部分是魚類。他們說這研究「只是一個設計去維持商業捕鯨船隊，並且要讓鯨魚成為人類過度消耗魚類資源的代罪羔羊。[9]」這項科學研究位於科學捕鯨計畫中被批評是非常粗糙的，2001年的世界自然基金會科學委員會的會議中，32位科學家提交一份表格，表達他們對於這項日本研究計畫是缺乏科學精確，並且可能達不到廣泛的使用在科學界的同行評審的最低標準的看法[58]。
目前塞鯨的全球數量估計只有54,000條，大約只有商業捕鯨前的15%[7]。一份1991年於北大西洋進行的研究顯示這個區域僅有 4,000條[59]。這項研究採用的是一個通用的計算方法，稱為單位努力捕獲量（catch per unit effort,CPUE），試圖根據在特定單位時間內，努力捕獲的數量或重量來估計物種的總數量。這個方法在科學界遭到批評，而且不被認為是一個豐富的科學指引[60]。據說在1960年代至1970年代早期，挪威近海的塞鯨已經相當稀少，因為這個區域在19世紀末到第二次世界大戰間有大量的塞鯨被獵捕[61]。對於鯨魚消失一個可能的解釋是由於過度的濫捕[61]，而另一個解釋則是：因為橈足類的數量於1960年代末在東北大西洋大幅的減少，導致塞鯨分布範圍的改變[62]。1987年在丹麥海峽的調查發現了1,290條塞鯨，在1989年則有1,590條[62]。新斯科細亞外海的塞鯨估計在1,393條與2,248條之間，估計的下限為870條[40]。
一份1977年根據捉放法與CPUE資料的研究估計塞鯨在太平洋地區有9,110條[49]。日本捕鯨業則對這個數字有所質疑，認為這是過時的資料，他們在2002年時宣布西北大西洋有超過28,000條塞鯨棲息[57]，不過這個數字不被科學界所接受[9]。在加利福尼亞州海域，從1991年至1993年間，經由航空與船隻的調查顯示只有1件確定及5件可能的目擊報告[63][64][64][65]，而且在奧勒岡州與華盛頓州沒有任何目擊報告。在商業捕鯨活動之前，北太平洋估計有42,000條塞鯨棲息。在捕鯨活動於1974年結束時，塞鯨在北太平洋的數量下降到7,260條至12,620條之間[49]。
根據在南冰洋進行的捉放法及CPUE的結果，塞鯨在南半球的數量估計界於9,800與12,000條之間[59]。根據1978年至 1988年間的調查，國際捕鯨委員會的報告估計有9,718條塞鯨[66]。在商業捕鯨活動開始之前，估計有65,000條塞鯨生存於南半球[59]。
.jpg)
|access-date=中的日期值 (帮助) 塞鯨（學名：Balaenoptera borealis）為鬚鯨的一種，又名北须鲸，為世界上第三大鬚鯨，僅次於藍鯨與長鬚鯨。牠們分布在世界各地的海域，尤其是在遠離海岸的海洋深層。塞鯨傾向避開陽光與熱帶海域，每年夏季時從寒冷或兩極的海域遷移到溫帶海域，冬季則遷移到亞熱帶海域，雖然大部分區域的遷移路線尚未完全明朗。
塞鯨身長可以達到20公尺（66英尺），體重則可達到45公噸（50短噸） 。估計每天需要900公斤的食物，主要是橈腳類動物與磷蝦，有時還包括其他的軟體動物。塞鯨的速度也是鯨魚中最快的，在短距離上可以達到每小時50公里（31英里或27節）的速度。「塞鯨」這個名稱是從挪威語的「Pollock」（青鱈）而來的，青鱈是種與塞鯨同時間出現在挪威海岸邊的魚類。
在19世紀後期至20世紀後期之間的大規模商業獵捕中，估計共有超過238,000條塞鯨被獵捕，而現在塞鯨已成為國際保育動物，雖然冰島與日本仍然有具有爭議的研究計劃在獵捕塞鯨。2006年時估計全球約有54,000條塞鯨，數量大約只剩大規模捕鯨活動前的5分之1。
ワシントン条約附属書I 分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 鯨偶蹄目 Cetartiodactyla 階級なし : クジラ目 Cetacea 亜目 : ヒゲクジラ亜目 Mysticeti 科 : ナガスクジラ科 RorqualBalaenopteridae 属 : ナガスクジラ属 Balaenoptera 種 : イワシクジラ B. borealis 学名 Balaenoptera borealisイワシクジラ（鰯鯨、Balaenoptera borealis）は、クジラ目ナガスクジラ科に属するクジラ。
インド洋南部、大西洋（北部および南部）、太平洋（北部および南部）
最大全長1,770cm。体重オス15.9t、メス17.8t。オスよりもメスの方が大型になり、オスは最大でも全長1,680cm。体形は細長い。上顎吻端から鼻孔にかけて1本の筋状の盛りあがり（キール）がある。喉から腹部にかけて32-60本の畝が入り、畝は臍に達しない。下顎から腹部中央部の畝は白いが、谷は黒い。背面の色彩は暗青色、腹面の色彩は淡青色。
上顎口蓋には左右にそれぞれ最長80cmに達する320-400枚の髭がある。髭には白く細い毛が密生する。髭の色彩は黒いが、吻端部には白い髭もある。背鰭は他のナガスクジラ科のクジラよりも前方にあり[1]、三日月型で直立する。陰茎の色彩は黒い。
出産直後の幼獣は全長400-450cm。
食性は動物食で、甲殻類、魚類などを食べる。群れている獲物を口を大きく開けて海水ごと取りこみ髭で獲物だけを濾しとって食べるか、水面で口を開けながら泳ぎ獲物を濾し取りつつある程度の量が溜まってから一気に飲みこむ。スキム・フィーディングと呼ばれる採餌形態を取り、これはナガスクジラ科では珍しい事例である。採餌方法の関係上、セミクジラと共通点が多く、採餌の場を共にする事もある（その際、競合的な行動は見られない[2]）。
繁殖形態は胎生。冬季に交尾し、妊娠期間は約11か月。2-3年に1回、1頭の幼獣を産む。授乳期間は約6か月。生後2-3年で性成熟（以前は約11年で性成熟していたとされる）する。寿命は最長で74年。
自然環境の回復が進む地域を除くと沖合性が強い事も相まって、ホエールウォッチングの積極的な対象になる事はアゾレス諸島等いくつかの海域を除くと少なく、ブリーチングなどの活発な行動を見せる事も非常に稀である。しかし、鯨がリラックスしている限りでは船やヨットに積極的に接近・遊泳する事もある[3]。
近縁のニタリクジラと混同されており、学術的に日本近海にニタリクジラが分布する事が明確になったのは1950年代である[4]。
19世紀の爆発性銛や蒸気力ボートの開発により、商業捕鯨の数は激増することとなる。それまでは、イワシクジラは素早く逃げることが巧みであり、また他の大型鯨と比較し少量の鯨油しか取れなかったためそこまで捕鯨の対象とならなかったことによる。他の鯨の頭数が欠乏しつつあったことにより1950年から1970年代にかけて、イワシクジラが捕鯨対象の主流とされることになる。[5]
北大西洋では1885年から1984年にかけ、14295頭が捕獲される。これらの大部分はノルウェーやスコットランド沖で行われ、主に19世紀後半から20世紀初めにかけ行われた。20世紀初め、ノルウェーでは陸上の哺乳類を捕獲することが困難であったため、鯨肉は一般的な食糧であり、また貴重な蛋白源であった。[6]
北太平洋では、報告された限りでは1910年から1975年の間、特に1947年以降を中心に7万2215頭のイワシクジラが商業捕鯨用に漁獲された。[7]日本や韓国沖では、1911年から1955年にかけて毎年300から600頭が捕獲された。1959年には日本の漁獲量が最大となり、1340頭が捕獲される。北太平洋では1960年代前半から、捕鯨者による過剰搾取が始まり、1963年から1974年間の平均捕獲数は3643頭にもなった。（合計4万3719頭、最小1280頭、最大6053頭）[8]イワシクジラの大量捕獲の約十年後の1971年、日本近海でイワシクジラの数は欠乏し、1975年には西北太平洋での商業捕鯨が禁止され終了することとなる。更に1971年、東北太平洋でのイワシクジラの商業捕鯨も終了する。
南半球では1910年から1979年の間に15万2233頭が捕鯨される。[9] 南半球において、本来はザトウクジラなどが対象であったが1913年以降、ザトウクジラの生態数が減少し、ナガスクジラやシロナガスクジラが捕鯨されるようになり、これらの種族も欠乏し始めたことにより、1950年から1960年代前半、イワシクジラが急激に捕鯨対象となる。1964年にこの捕獲はピークを迎え、年間2万頭ものイワシクジラが捕鯨された。しかしこの捕鯨数は1976年には2000頭まで減少することとなり、1977年にはイワシクジラの商業捕鯨が完全に終了する。[5]
なお、前述の通り日本においては1950年代までイワシクジラはニタリクジラと混同されていたため、捕鯨頭数もその時期まではニタリクジラもイワシクジラとして一括して集計されていた。[4]
1970年に北大西洋での捕獲割り当て量がIWCによって決められるまで、イワシクジラは国際的に重要に保護はされておらず、割り当てが決められるまで捕鯨数は殆ど制限されていなかった。1976年、イワシクジラは北太平洋での商業捕鯨から全面的に保護されることとなり、また1977年、北大西洋でも割当量が導入される。また、1979年以降、南半球でも捕鯨が禁止される。1981年には、いくつかの鯨の種族が世界規模で絶滅の危機に陥っているという多くの証拠が報告されるようになり、IWCは商業捕鯨の一時的禁止を提案する。これにより合法的なイワシクジラの商業捕鯨が全面的に禁止される。[10]
2000年には、IUCNレッドリストに、絶滅危惧種と分類される。[11]北半球の生息数は引用補遺2に載っており、「必ずしも絶滅危惧というほどではないが、制限しなければいずれそうなるだろう。」と掲載され、南半球の生息数は、引用補遺1に「商業捕鯨を中止しない限り、絶滅危惧にある」と掲載された。[12]
商業捕鯨の一時停止以降も、IWCの科学調査を目的とするアイスランドや日本の捕鯨船によりいくらかのイワシクジラは捕獲され続けた。1986年から1989年にかけアイスランドは4年間科学調査を実行し、年に40頭が捕鯨される。[13] また日本の捕鯨船も年間約50頭を捕鯨した。この調査捕鯨は東京のICR（Institute of Cetacean Research）によって同意された。この調査の主な目的はイワシクジラが何を食べるか、また人とクジラの競争度合を解明することであった。ICRの総裁大隅清治博士は「調査によると、クジラ達は人々の3倍から5倍の海洋資源を捕食する[14]。これらにより、私達の調査は海洋資源管理の向上に関し、重要な情報を解明するものである」と公言し[15]、また「イワシクジラは西太平洋では28000頭以上が生息しており、二番目に生息数が豊富なクジラである。これは明らかに絶滅危惧種ではない。」と付け加えた。[16][17]
2006年時点でのイワシクジラの生息数は調査から約54000頭と推測され、これは商業捕鯨以前の時代と比べ、およそ5分の1しかいないことが分かる[18]。また、1991年の北大西洋での調査では約4000頭であろうと報告された。しかし、この時の調査方式はCPEU（catch per unit effort）と呼ばれる特定の種を捜索し、発見するまでの時間と労力から頭数を導き出す方法であったことで問題視されている。この計測方法は真に科学的でないと度々批判される手法であった。[19]
デンマーク海峡での調査では、1987年に1290頭、1989年には1590頭が確認された[20]。カナダのノバスコシア州では1393頭から2248頭、最低でも870頭は存在すると推測された。[21]
1977年、太平洋では9110頭であろうと推測されたが、この時の調査法はCPEUであり[22]、この推測数は日本のために行われた時代遅れの方法であるなどと批判され、物議をかもすことになる。また同様に、2002年の西北太平洋では28000頭以上と推測された[23]。もっとも、カリフォルニア海で確認されたのは1頭のみであり、目撃例でも1991年から1993年の間の5件しか存在しない。また、ワシントン州やオレゴン州では、たったの一頭も確認されていない。
商業捕鯨がおこなわれる以前は、北太平洋には42000頭が生息していたが、商業捕鯨が禁止された1974年には推定生息数で1万2620頭から7260頭にまで減少していた。[22]また、南半球では、9800頭から12000頭であろうとCPUE調査法と捕鯨の記録から推測され、IWCは1978年から1988年の間の調査データから9718頭という推定数を発表した。なお商業捕鯨以前には、南半球には65000頭が生息するであろうと推測されていた。[24]
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
보리고래(영어: sei whale, 학명: balaenoptera borealis)는 수염고래의 한 종류이다. 대왕고래, 큰고래에 이어 세 번째로 큰 고래이다.[3] 일본어권에서 부르는 이름을 직역해 멸치고래 또는 정어리고래라고도 한다. 전 세계의 대양과 인접한 바다에서 발견되지만 주로 수심이 깊은 곳을 선호한다.[4] 극지방, 열대지방, 내해지방에서는 잘 발견되지 않는다. 보리고래는 해마다 차가운 지방에서 온대지방이나 아열대지방으로 이동하지만, 이동경로는 대부분 알려진 바가 없다.[5]
보리고래의 몸길이는 최소 15m에서 최대 20m이며 몸무게는 최대 45t이다.[5] 하루 먹이 섭취량은 평균 900kg에 달하며 주식은 크릴새우, 동물성 플랑크톤, 멸치 등이다.[6] 고래 중에서 가장 빠른 편에 속하며, 단거리의 경우 최대 이동속도 50 km/h까지 이를 수 있다.[6] ‘보리고래’라는 이름은 보리가 익는 시기에 나타난다고 붙은 이름이라고 한다.[1] 영어를 비롯한 많은 유럽권 언어에서 보리고래의 이름에 ‘sei’라는 말이 붙는데, 이는 노르웨이어로 대구를 부르는 말로, 보리고래와 대구가 해마다 같은 때에 함께 나타난다고 해서 붙은 이름이다.[7]
19세기 후반에서 20세기 후반까지 진행된 대규모 고래잡이에서 238,000 마리가 포획되었으며,[8] 현재는 국제적으로 보호 받는 종이나,[2] 연구 목적의 명목으로 아이슬란드와 일본에 의해 소량의 개체가 포획되고는 한다.[9] 2006년의 개체수 추산치는 54,000마리로 대규모 포경 전 개체수의 20% 수준이다.[7]
르네프림베르 레송에 의해서 1828년에 설명되었지만 추가 설명은 칼 루돌피가 제공하였으며 이에 따라 루돌피수염고래라고 불리기도 하였다.
영문 이름 부분 중 sei는 노르웨이어로 대구를 뜻하며, 둘이 플랑크톤을 먹을 때 같이 나타난다고 붙은 이름이다.[7] 일본에서는 정어리와 같이 나타난다고 하여 "이와시쿠지라"(일본어: イワシクジラ, 직역하면 정어리고래)라고 일컬어지며,[10] 이는 한국어로 번역되어 종종 쓰이기도 한다. 보리고래라는 이름은 울산지역에서 보리를 수확할 즈음에 나타난다고 붙은 이름이다.[1]
보리고래는 혹등고래와 대왕고래, 브라이드고래, 큰고래, 쇠정어리고래 등과 마찬가지로 수염고래에 속한다. 수염고래는 공통적으로 목주름과 수염이 있다. 수염고래들은 수염고래아목의 다른 종과 중신세에 들어 갈라선 것으로 여겨진다.[11]
아종은 두 가지가 확인되었다. 하나는 북방보리고래(Balaenoptera borealis borealis)이며, 다른 하나는 남방보리고래(Balaenoptera borealis schleglii)이다.[12] 두 아종은 고립되어 있고 서로 어울리는 일은 없다.
보리고래는 대왕고래속에서는 대왕고래와 큰고래에 이어 3번째로 큰 종이다.[3] 성숙한 개체의 몸길이는 12 ~ 15 m이며,[6] 몸무게는 20 ~ 30 t 정도이다. 크기는 남방아종이 북방아종보다, 또 암컷이 수컷보다 큰 편이다.[5] 가장 큰 보리고래는 20 m였으며[6] 몸무게는 40에서 45t 사이였다. 가장 큰 보리고래는 아이슬란드에서 포획된 것으로 몸길이 16미터였다.[13] 갓 태어난 새끼의 몸길이는 4에서 5미터 정도이다.[6]
이들의 몸색깔은 어두운 쇠색이며 복부분에는 불규칙적인 연회색에서 흰색의 점이 있다. 목에는 32에서 60개의 주름이 있으며, 이는 먹이를 먹을 때 입이 팽창하도록 도와주는 역할을 한다. 주둥이는 뾰족한 편이며 가슴지느러미는 다른 고래에 비해 짧고 뾰족한 편으로, 몸길이의 9-10% 정도밖에 되지 않는다.[7] 주둥이의 끝에서 숨구멍까지 줄이 그어져 있으며, 이는 수염고래들의 공통적인 특징이다.
이들의 피부는 구멍이나 상처가 있을 수도 있으며, 치유된 후에는 희게 변한다. 이는 요각류,[14], 칠성장어,[15] 심지어는 작은 상어[16] 같은 기생체에 의한 것이다. 주둥이에서 끝의 2/3 정도 위치에 있는 등지느러미는 낫과 같은 모양이며 높이는 25에서 61센티미터 정도이다. 보리고래 각 개체를 확인하는 데에는 등지느러미모양, 몸색깔, 흉터들이 쓰이고 있다.[17] 꼬리는 두꺼우며, 꼬리지느러미는 몸크기에 비해서 작은 편이다.[7]
이 수염고래는 먹이를 걸러 먹는 종이며, 많은 양의 바닷물의 머금어 고래수염을 이용해 먹이를 걸러내고 바닷물은 뺀다. 성체는 양쪽에 각각 300에서 380개의 수염판이 있으며, 각 길이는 48센티미터 정도이다. 수염판은 끝에서 고운 털로 자라나 혀에 이르는 손톱과 같은 케라틴질로 이루어져 있다.[6] 보리고래의 0.1밀리미터정도의 아주 고운 강모는 이들을 다른 수염고래로부터 구별할 수 있는 특징이기도 하다.[18]
보리고래는 다른 대형 수염고래와 비슷하게 생겼다. 수염을 보지 않고 브라이드고래와 구분할 때는 머리의 등줄기의 유무 여부가 사용된다 (보리고래는 없다). 큰 보리고래는 큰고래와 혼동될 수도 있다. 하지만 큰고래의 특징인 비대칭적 머리 채색과 흰 밑턱, 회색인 왼쪽로 구분될 수 있다. 옆에서 보면 보리고래의 머리에는 주둥이와 눈 사이에 작은 아치 모양이 있으며, 큰고래의 경우는 대체로 평평하다.[5]
보리고래는 대체로 혼자서 다니지만,[19] 6마리씩 무리를 지어다니기도 한다.[17] 이보다 더 큰 무리는 먹이가 풍부한 지역에서 발생한다. 이들의 사회구조에 대해서 알려진 것은 거의 없다. 수컷과 암컷은 유대감을 형성하기도 하지만, 이를 확증하는 연구는 부족한 편이다.[3][20]
보리고래는 고래 중 가장 빠른 편이다. 최대속도는 단거리에서 50킬로미터/시에 이른다.[6] 이에 반해 오래 잠수할 수 있는 편은 아니며, 얕은 바다에 5분에서 15분 가량 머무는 데에 그친다. 수면에 몇 분 동안 머물러 있을 때 잔잔하고 깨끗한 바다에서 보이며 40초마다 한 번씩 고래분수를 뿜기도 한다. 큰고래와 달리 보리고래는 잠수시에 몸을 높게 들어올리지는 않는다. 숨구멍과 등지느러미는 수면에 동시에 노출되어 있다. 보리고래는 수면에 꼬리를 거의 드러내지 않으며, 고래뛰기를 하지도 않는다.[5]
보리고래는 해수면 가까이서 먹이를 먹으며, 먹이가 모여 있는 곳에 몸을 기울여 이들을 하루에 평균 900킬로그램정도의 먹이를 잡는다.[6] 육중한 무게와 크기에도 불구하고 이들의 먹이인 동물성플랑크톤과 작은 물고기가 주로 먹이사슬의 하위단계에 있는 것은 주목할 만할 일이다. 이들이 동물성플랑크톤을 선호하는 것은 내장의 내용물 분석결과와 먹이를 머금는 장면의 관찰로 인해 밝혀졌다.[21][22] 주식은 보리고래의 옅은 갈색 구름과 같은 변을 채집함에 따라서도 밝혀졌다. 망에 변을 모아 수중에 있는 유전물질과 분리해 알려져 있는 종의 것들과 비교되었다.[23] 보리고래는 정어리류, 돌묵상어, 참고래와 먹이를 놓고 경쟁하는 것으로 나타났다.
북대서양 보리고래의 주식은 Calanus finmarchicus라는 종의 동물성플랑크톤이며, 크릴은 제2의 식단이다.[24][25] 북태평양 보리고래의 식단도 이와 비슷하며, 먹이가 되는 플랑크톤은 Calanus cristatus, Calanus plumchrus, Calanus pacificus, Euphausia pacifica, Thysanoessa inermis, Thysanoessa longipes, Thysanoessa spinifera 등이다. 이에 더해서 오징어 같이 플랑크톤보다 더 큰 종을 먹기도 한다.[26] 또한 멸치나 고등어를 먹기도 한다.[24][27] 보리고래가 먹는 몇몇 어류종은 상업적으로 중요한 어획종이다. 중부 캘리포니아에서 이들이 6월과 8월 사이에는 안초비, 9월과 10월 사이에는 크릴을 먹는 것이 확인되었다.[15] 남반구에서 이들이 먹는 종은 Calanus tonsus, Calanus simillimus, Drepanopus pectinatus, Euphausia superba, Euphausia vallentini 등이다.[24]
짝짓기는 온대, 아열대지방에서 겨울에 하며, 추정 임신기간은 10 3/4개월,[28] 11 1/4 개월,[29] 1년,[30]으로 다양하며, 이러한 차이는 태아의 성장을 측정할 때 사용되는 다양한 모형 때문이다. 임신기간 추정치의 다양함은 이들의 임신기간 동안 관찰을 계속할 수 없다는 것도 한몫 한다. 그래서 보리고래를 비롯한 수염고래의 임신기간에 대한 자료는 상업적 고래잡이 업자들에게서 나온다. 이러한 자료를 바탕으로 연구자들은 여러 태아의 크기와 특징을 갓 태어난 새끼와 비교해 수태기를 측정하려고 한다.
갓 태어난 새끼는 몸길이 11-12미터로 태어난 후 6-9개월 후 젖을 떼며,[28] 따라서 젖떼기는 북방지에서 여름이나 가을에 일어난다. 암컷은 2년 또는 3년마다 한 번씩 번식하며,[28] 동시에 6마리까지 낳은 경우도 있지만, 보통은 한 번에 1마리만을 출산한다.[6] 성적으로 성숙하기까지는 8에서 10년이 걸리며,[28] 성장 완료 후 수컷의 몸길이는 12미터이며, 암컷의 경우는 13미터이다.[7] 보리고래의 최대수명은 65년이다.[31]
다른 고래들처럼 보리고래 또한 길고, 음량이 큰 주파수의 낮은 소리를 내는 것으로 알려져있다. 이들이 사용하는 신호는 상대적으로 알려진 바가 거의 없지만, 2003년에 남극반도에서 보리고래가 만든 "짖는 소리", "휙 소리"같은 신호가 관측된 바가 있다.[32] 많은 신호는 각 부분 사이에 주파수가 달랐다. 이러한 조합은 보리고래의 신호를 다른 고래의 것에서부터 구분할 수 있는 특징이다. 대부분의 신호는 0.5초 동안 지속되며, 주파수는 인간이 대부분 들을 수 있는 240-635HZ였다. 기록된 것들 중 가장 큰 음향을 지닌 것은 1미터 거리에서 156dB로 측정되었다.[32]
보리고래는 전 세계의 대양에서 서식하지만, 극지방과 열대 바다에서는 잘 발견되지 않는다. 보리고래를 브라이드 고래나 가끔 큰고래와 혼동하는 사태가 많음에 따라 이들의 분포 범위와 개체수 측정에 혼란을 주기도 하였다.
북대서양에서 보리고래는 동부에서는 남유럽에서 노르웨이까지, 서부에서는 남부미국에서 그린란드까지 서식한다.[4] 확증된 가장 남한계 기록은 멕시코 만 북부와 안틸레스 제도였다.[18] 이들은 멕시코 만, 세인트로렌스 만, 허드슨 만, 북해, 지중해 등 육지에 둘러싸인 바다는 피하는 경향이 있다.[5] 보리고래는 깊은 바다에 주로 살며, 대륙붕 사면[33] 해저분지,[34] 또는 해저계곡과 같은 지역에서 발견된다.[35]
북태평양에서 보리고래는 겨울에는 북위 20-23도의 바다에 사며, 여름에는 35-50도의 지역에 서식한다.[36] 대략 전체 북태평양보리고래 75%가량은 날짜변경선의 동쪽에 살지만,[8] 북태평양에서 전반적인 분포에 대한 자료는 부족하다. 캘리포니아에서 추적장치를 부착한 두 개체는 나중에 워싱턴주와 브리티시 컬럼비아에서 발견되었다.[37] 남반구에서는 과거의 포획 기록을 보아 하계 서식지역은 남위 40-50도로 추정되지만, 겨울의 서식지는 알려져 있지 않다.[24]
대개 보리고래는 여름은 한대 및 극지방 인근 지역에서 보내고, 여름에는 먹이가 풍부한 온대및 아열대지방으로 이동한다.[5] 대서양 북서지역에서 관찰및 포획 기록은 이 지역의 보리고래가 북쪽을 따라 조지스 해구, 메인 만에 6월 말에 도착하는 것으로 알려져 있다. 뉴펀들랜드의 남해안에서는 8월에서 9월까지 목격되며, 남방지역으로의 회유는 9월 중순에서 11월 중순에 노바스코샤를 따라 시작된다. 래브라도 해에 6월 첫째 주에 도착한 개체는 그린란드를 향해 더 북쪽으로 가기도 한다.[38] 대서양 북동 지역에서 보리고래는 서아프리카에서 여름을 보내며, 봄에는 대륙붕을 따라 북상을 시작한다. 큰 암컷이 북상을 이끄며 덴마크 해협에 수컷이나 작은 개체보다 더 빠르게 도착하며, 그 지역에 7월 중순에서 9월 중순까지 남아 있다. 어떠한 해에는 수컷이나 어린 개체는 여름에 저위도지방에 남아 있기도 하였다.[13]
이들의 회유 방식에 대해 어느 정도 알려지기는 하였지만, 정확한 회유 경로는 알려진 바가 없으며,[13] 과학자들은 해마다 무리가 어디가 나타날지 정확하게 예측할 수 없다. 어떠한 위치에서는 한 해는 개체수가 많다가 다른 몇 년 동안은 단 한 마리도 나타나지 않기도 한다.[39]
F.O.카펠은 그린란드 서쪽에서 나타나는 보리고래와 따뜻한 북대서양해류와의 관계를 주목하였다.[40]
여러 개체에 추적 장치를 부착한 결과 이들은 해마다 아이슬란드에 돌아오는 것으로 밝혀졌다.[41]
폭발하는 고래작살과 19세기에 이르러서 증기선이 발명되자 상업적 고래잡이 업자들이 이전에는 잡고 회수하기 어려웠던 대형 고래들을 잡을 수 있게 되었다. 이들의 빠른 속도와 민첩함,[42] 상대적으로 적은 고래 기름과 고기 때문에 초기에는 널리 선호되지 않았다. 상업적 고래잡이 업자들이 선호하던 참고래, 대왕고래, 큰고래, 혹고래들이 고갈되자 특히 1950년대에서 1970년대까지 보리고래가 대신 포획되기 시작하였다.[3]
북대서양에서는 1885년과 1984년 사이에는 보리고래 14,295마리가 잡혔다.[8] 19세기 말과 20세기 초에 노르웨이와 스코틀랜드 연안에서 잡히기 시작했으며[39] 1885년 한 해만 핀마크에서 700마리 이상이 처리되었다.[43] 보리고래 고기는 당시 노르웨이에서 인기 있었지만, 20세기 초기에는 포획량이 많지 않아 경제성이 낮았다.[44]
아이슬란드의 한 처리장에서는 1948년과 1985년 사이에 고래 2,574마리가 처리되었다. 1960년대와 1970년대에 보리고래는 아이슬란드 고래잡이 업자들이 큰고래에 이어 가장 많이 잡던 종이었으며, 고래기름보다 고기가 더 중요시 되자 이러한 추세는 더욱 강화되었다.[42]
1920년대에는 이베리아 반도에서 스페인 출신 고래잡이 업자들에 인해 보리고래 몇 마리가 잡히기도 하였으며,[45] 1960년대와 1970년대에는 캐나다의 고래잡이 업자들이 노바스코샤에서 포획하기도 하였다.[38] 서부 그린란드에서는 1920년대와 1950년대 사이에 노르웨이와 덴마크 고래잡이 업자들이 이 지역에서 보리고래를 포획하기도 하였다.[40]
1910년과 1975년 사이에 북태평양에서 포획된 보리고래는 72,215마리에 달하며,[8] 대부분은 1947년이후에 잡힌 것들이다.[46] 한국과 일본에 있던 해체장에서는 1911년과 1955년 사이에 연간 보리고래 300-600마리가 처리되었다. 1959년에 일본은 최대 포획량인 1,340마리를 달성했다. 1960년대 초를 시작으로 북태평양 대양에 있는 개체를 남획하기 시작했으며, 1963년과 1974년사이의 연간 평균 포획량은 3,643마리에 달했다 (총 포획량은 43,719마리였다).[47] 남획이 시작된 후 1971년에 이르러 일본 연안에서는 보리고래가 희귀해져 서북태평양에서 상업적 고래잡이는 1975년에 중지되었다.[24][48]
북아메리카 해안에서는 1950년대부터 1960년대까지 브리티시 컬럼비아 해안에서 잡혔으며, 말기에 연간 포획량이 14마리로 감소하자 고래잡이가 중지되었다.[3] 1962년과 1967년사이에 브리티시 컬럼비아에서 잡힌 보리고래는 2,000마리 이상이다.[49] 1957년과 1971년 사이에 캘리포니아의 처리장은 386마리를 처리했다.[15] 동북태평양에서 보리고래에 대한 상업적 포획은 1971년에 중지되었다.
남반구에서 1910년과 1979년 사이에 포획된 보리고래는 152,233마리에 달한다.[8] 남극해에 이루어진 고래잡이업자들은 처음에는 혹등고래를 노렸다. 1913년에 이르러 혹등고래가 잘 잡히지 않게 되었으며, 큰고래와 대왕고래의 포획량이 증가하기 시작하였다. 이들 또한 잘 잡히지 않게 되어 1950년대와 1960년대에 이르러 보리고래의 포획량이 급상승하였다.[24] 1964년에 잡힌 보리고래는 20,000마리였지만, 1976년에 잡힌 수는 2,000마리 이하로 급감하였으며 이에 따라 이들에 대한 상업적 고래잡이는 1977년에 종료되었다.[3]
보리고래에 대한 국제적 보호 조치는 북태평양 개체군에 대한 연간 포획량 제한이 국제포경위원회에 의해 정해진 1970년까지 마련되지 못했다. 연간 포획량이 정해지기 전까지는 고래잡이 업자들이 보리고래를 찾는 즉시 잡아도 하자가 없었다.[50] 북태평양에서 보리고래는 1976년 이래로 완전히 보호되기 시작하였으며, 북대서양에서는 1977년 이래로 포획 분량이 정해졌다. 남반구 개체군에 대한 포획은 1979년 이래로 금지되었다. 다른 고래들이 멸종위기를 맞고 있다는 총의 하에 국제포경위원회는 1986년에 국제적으로 상업적 고래잡이를 중지하기로 결의하였다.[5]
1970년대 말에는 동부 북대서양에서 불법으로 보리고래가 잡히기도 하였다.[51] 북태평양에서 보리고래가 불법적으로 잡혔다는 흔적은 거의 없지만, 소련이 포획량을 과소 보고한 적은 있으며,[52] 이에 따라 실제 포획량은 이보다 많을 수도 있다.
국제자연보호연맹의 레드리스트에 보리고래는 멸종위기종으로 올라 있다.[2] 북반구 개체군은 국제 야생동식물 멸종위기종 거래에 관한 조약의 부속서 II에 올라와 있다. 남반구 개체군은 이보다 더 심해 부속서 I에 올라와 있으며, 이는 이들에 대한 무역이 중지되지 않으면 남반구에서 보리고래는 멸종의 도가니에 빠진다는 것을 의미한다.[6]
국제포경위원회가 상업적 고래잡이 중지를 선언한 이후 아이슬란드와 일본의 고래잡이 업자에 의해 소수의 보리고래가 "연구목적"이라는 명분으로 포획되었다. 아이슬란드는 1986년과 1989년 사이에 연구목적의 고래잡이를 실시해 연간 40마리를 잡았다.[53]
일본의 고래잡이 업자들도 같은 목적으로 연간 보리고래 50마리를 잡는다. 연구는 도쿄의 민간단체인 고래연구기관에서 이루어진다. 연구목적은 보리고래가 무엇을 먹는가를 알아내 고래와 어부들이 얼마나 경쟁하는가를 알아보는 데에 있다. 기관의 관계자인 오스미 세이지는 "고래는 인간이 잡는 수산자원의 3에서 5배를 소비하며, 고래 연구는 해양자원 관리에 필요한 중요한 자료를 제공한다" 라고 하였다.[54] 그는 이후에 "서북태평양에서 보리고래는 2번째로 풍부한 종이며, 28,000마리 이상이 있다. 그들은 확실히 멸종 위기에 놓여 있지 않다"라고 덧붙여 말했다.[55]
세계 자연보호 기금 등의 환경단체는 고래는 인간이 먹지 않는 오징어나 플랑크톤을 먹는다며 이러한 연구를 비판했다. 그들은 또한 연구를 "고래잡이 어선을 돌아가게 하는 원동력의 그 이상도 이하도 아니며, 고래에게 인간의 죄를 뒤집어 씌우고 있다"고 하였다.[9] 연구는 과학적 의의가 전혀 없다고 비판받아 왔으며, 2001년 국제포경위원회 총의에서 과학자 32명은 일본의 연구목적 고래잡이는 과학적 측면이 부족하고 학술심사의 최소 기준에도 못미친다고 지적하였다.[56]
현재 전 세계에 있는 보리고래의 숫자는 54,000마리로, 상업적 고래잡이 개시 이전의 20% 수준이다.[7] 북대서양에서 1991년에 이루어진 측정에 의하면 이 지역의 개체수는 4,000마리였다.[57] 이 측정법은 고래를 찾는데 필요한 시간과 노력을 이용한 것이다. 이는 과학계에서 비판을 받고 있는 방법이며, 정확한 측정방법으로 여겨지지 않는다.[58] 노르웨이 북부에서 1960년대와 1970년대에는 드물었다고 하지만, 19세기 말에서 제2차 세계대전까지 많이 포획되었다.[59] 이러한 급감은 남획,[59] 보리고래의 주식인 요각류의 숫자 감소가 분포 범위에 영향을 주었다는 설[60] 등 다양하다. 덴마크 해협에서 1987년 이루어진 조사에 의하면 1,290마리가 있었으며, 1989년에는 1,590마리가 있었다.[60] 노바스코샤인근의 개체수는 1,393마리에서 2,248마리로 추산되며, 더 적게는 870마리로 추정되기도 한다.[38]
보리고래(영어: sei whale, 학명: balaenoptera borealis)는 수염고래의 한 종류이다. 대왕고래, 큰고래에 이어 세 번째로 큰 고래이다. 일본어권에서 부르는 이름을 직역해 멸치고래 또는 정어리고래라고도 한다. 전 세계의 대양과 인접한 바다에서 발견되지만 주로 수심이 깊은 곳을 선호한다. 극지방, 열대지방, 내해지방에서는 잘 발견되지 않는다. 보리고래는 해마다 차가운 지방에서 온대지방이나 아열대지방으로 이동하지만, 이동경로는 대부분 알려진 바가 없다.
보리고래의 몸길이는 최소 15m에서 최대 20m이며 몸무게는 최대 45t이다. 하루 먹이 섭취량은 평균 900kg에 달하며 주식은 크릴새우, 동물성 플랑크톤, 멸치 등이다. 고래 중에서 가장 빠른 편에 속하며, 단거리의 경우 최대 이동속도 50 km/h까지 이를 수 있다. ‘보리고래’라는 이름은 보리가 익는 시기에 나타난다고 붙은 이름이라고 한다. 영어를 비롯한 많은 유럽권 언어에서 보리고래의 이름에 ‘sei’라는 말이 붙는데, 이는 노르웨이어로 대구를 부르는 말로, 보리고래와 대구가 해마다 같은 때에 함께 나타난다고 해서 붙은 이름이다.
19세기 후반에서 20세기 후반까지 진행된 대규모 고래잡이에서 238,000 마리가 포획되었으며, 현재는 국제적으로 보호 받는 종이나, 연구 목적의 명목으로 아이슬란드와 일본에 의해 소량의 개체가 포획되고는 한다. 2006년의 개체수 추산치는 54,000마리로 대규모 포경 전 개체수의 20% 수준이다.
.jpg)
.jpg)
