dcsimg

Lifespan, longevity, and ageing

由AnAge articles提供
Maximum longevity: 62.5 years (captivity) Observations: One captive specimen was still alive at 33.6 years of age (Richard Weigl 2005). Females are estimated to live over 62 years.
許可
cc-by-3.0
版權
Joao Pedro de Magalhaes
編輯者
de Magalhaes, J. P.
合作夥伴網站
AnAge articles

無標題 ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

This species was thought to be extinct until approximately 50 years ago, because only skulls and other bones washed ashore.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Behavior ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

Pseudorca crassidens use echolocation primarily in the frequency range of 20 yo 60 kHz. They also use higher frequencies of 100 to 130 kHz. False killer whales, like other toothed whales also use other sounds, such as whistles, squeals, or less distinct pulsating sounds. It has been noted that whenever researchers get close to a group of false killer whales, they have been able to detect the whales' piercing whistles from about 200 meters away. James Porter notes, "The noises were astonishingly diverse, much more varied than the sounds of human speech, both in pitch and intensity. Each whale seemed to be making different sounds. The cacophony gave the impression that whatever they were 'saying', they were not all 'saying' the same thing at the same time (Watson 1981)."

Communication Channels: tactile ; acoustic

Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; ultrasound ; echolocation ; chemical

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Conservation Status ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

Although false killer whales are hunted by humans and there are annual mass strandings, populations are considered stable. There are only a few countries that hunt them for food or remove them as threats to the fisheries industry.

US Federal List: no special status

CITES: appendix ii

State of Michigan List: no special status

IUCN Red List of Threatened Species: data deficient

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Benefits ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

These whales will eat fish off of fishing lines and out of nets of commercial fishing operations.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Benefits ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

In the eastern tropical Pacific, Pseudorca crassidens is taken for food and also to limit their consumption of tuna Osteoglossiformes and inhibit their competition with commercial fisheries.

Positive Impacts: food

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Associations ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

False killer whales are predators of fish and squid (Uroteuthis duvauceli), and they also eat smaller delphinids and pinnipeds (e.g., seals [Phocidae], and sea lions [Otariidae]).

One protozoan that is found in false killer whales are the parasites Bolbosoma capitatum. They are also carriers of two types of whale lice: Lsocyamus delphini and Cyamus antarcticensis.

Commensal/Parasitic Species:

  • Lsocyamus delphini
  • Cyamus antarcticensis
  • Bolbosoma capitatum
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Trophic Strategy ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

False killer whales are carnivores, eating primarily fish and squid. They mainly eat squid (Loligo) but also opportunistically take fish and occasional marine mammals, such as seals (Phocidae) or sea lions (Otariidae). Some of the fish they eat include salmon (Oncorhynchus), squid (Loligo, Berryteuthis magister, or Gonatopsis borealis), sciaenid and carangid fishes, bonito (Sarda lineolata), mahi mahi (Coryphaena hippurus), yellowfin tuna (Thunnus albacares), yellowtail (Pseudosciana manchurica), and perch (Lateolabrax japonicus). On one occasion researchers found the remains of a humpback whale Megaptera noveangliae in the stomach of a false killer whale.

This species moves quickly in order to catch fish. They have been observed catching a fish in their mouth while completely breaching the waters' surface. They have also been seen shaking their prey until the head and entrails are shaken off. They then peel the fish using their teeth and discard all the skin before eating the remains. Some mothers will hold a fish in the mouth and allow their calf to feed on the fish. This food manipulation is rare in cetaceans.

Animal Foods: mammals; fish; mollusks; other marine invertebrates

Primary Diet: carnivore (Piscivore , Molluscivore )

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Distribution ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

Pseudorca crassidens is found throughout the Atlantic, Pacific, and Indian Oceans. It is nearly cosmopolitan, occurring at latitudes as far north as 50 degrees north and as far south as 52 degrees south.

This species has been observed as far south as New Zealand, Peru, Argentina, South Africa, and the north Indian Ocean. They also range from Australia, the Indo-Malayan Archipelago, Philippines, and north to the Yellow Sea. They have been observed in the Sea of Japan, coastal British Columbia, coastal Maryland (USA), the Bay of Biscay, and have been discovered in the Red and Mediterranean Seas. Many pods live near the Gulf of Mexico and surrounding the Hawaiian Islands.

Biogeographic Regions: indian ocean (Native ); atlantic ocean (Native ); pacific ocean (Native ); mediterranean sea (Native )

Other Geographic Terms: cosmopolitan

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Habitat ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

False killer whales are common in tropical or temperate seas. They visit coastal waters but prefer to remain in deeper waters. They are known to dive as deep as 2000 meters.

Range depth: 0 to 2000 m.

Average depth: 500 m.

Habitat Regions: temperate ; tropical ; saltwater or marine

Aquatic Biomes: pelagic ; coastal

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Life Expectancy ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

Researchers estimate that males live an average of 57.5 years and females live an average of 62.5 years in the wild. No known age-dependent mortality rate has been discovered. Because few false killer whales are kept in captivity, captive lifespans are unknown.

Average lifespan
Status: wild:
60 years.

Average lifespan
Status: wild:
22.0 years.

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Morphology ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

False killer whales are black or dark gray with a white blaze on their ventral side. Some have a paler gray coloring on their head and sides. Their heads are rounded and often described as blunt and conical with a melon-shaped forehead. Their bodies are elongated. The dorsal fin is sickle-shaped and protrudes from the middle of their back, the pectoral flippers are pointed. They have a slight overbite--the upper jaw extends beyond the lower jaw. This gives them a slight beaked look to their rostrum. No subspecies have been described.

Adult males range from 3.7 to 6.1 m in length, while adult females range from 3.5 to 5 m. Adults may weigh 917 to 1842 kg. Newborns range from 1.5 to 1.9 m in length and weigh about 80 kg. The dorsal fin can grow to be 18 to 40 cm high. This species has a more slender build compared to other dolphins and they have tapering heads and flippers. Their flippers average about one-tenth of the head and body length and have a distinct hump on the leading margin of the fin. There is a definite median notch on their flukes and they are very thin with pointed tips. False killer whales also have 8 to 11 teeth on each side of their jaw.

The skulls of females range in length from 55 to 59 cm, while males are 58 to 65 cm. They have 47 to 52 vertebrae: 7 cervical, 10 thoracic, 11 lumbar, and 20 to 23 caudal vertebrae. They have 10 pairs of ribs. Their manus consists of 6 carpals, 5 metacarpals, and 14 phalanges.

This species is often mistaken for bottlenose dolphins (Tursiops truncatus), short-finned pilot whales (Globicephala macrorhynchus), or long-finned pilot whales (Globicephala melas) as they inhabit the same regions. To distinguish these species, bottlenose dolphins have beaks, and pilot whales are larger with obvious dorsal fin differences.

Range mass: 916.26 to 1841.59 kg.

Range length: 3.5 to 6.1 m.

Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry

Sexual Dimorphism: male larger; sexes shaped differently

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Associations ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

Due to their harmful effects on fisheries, humans kill false killer whales. In some regions in the eastern tropical Pacific, they are hunted for meat.

Known Predators:

  • humans (Homo sapiens)
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Reproduction ( 英語 )

由Animal Diversity Web提供

Although false killer whales breed year-round, their breeding peaks in late winter to early spring. Studies suggest they are polygynandrous.

Mating System: polygynandrous (promiscuous)

False killer whales will only have one calf per pregnancy and she carries that calf for 11 to 15.5 months. The calf stays with the mother for 18 to 24 months. Between 18 and 24 months old, the calf is gradually weaned. Sexual maturity occurs in females between 8 and 11 years of age and in males at 8 to 10 years.

In this species and a few others in the family Didelphinidae, if the female doesn't conceive after the first ovulation, she will keep ovulating until she does conceive. After giving birth, the female will not breed again for an average of 6.9 years.

Breeding interval: Females give birth every 6.9 years, on average.

Breeding season: Breeding occurs year-round, but peaks December to January and again in March.

Range number of offspring: 1 (high) .

Average number of offspring: 1.

Range gestation period: 11 to 15.5 months.

Range weaning age: 18 to 24 months.

Range age at sexual or reproductive maturity (female): 8 to 11 years.

Range age at sexual or reproductive maturity (male): 8 to 10 years.

Key Reproductive Features: iteroparous ; year-round breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; induced ovulation ; viviparous

Average number of offspring: 1.

After false killer whales calves are born, they are cared for and nursed by their mother for up to 24 months. Young are capable of swimming on their own shortly after birth. Young are likely to remain in the same social group with their mother beyond weaning.

Parental Investment: precocial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); post-independence association with parents; extended period of juvenile learning

許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
The Regents of the University of Michigan and its licensors
書目引用
Hatton, K. 2008. "Pseudorca crassidens" (On-line), Animal Diversity Web. Accessed April 27, 2013 at http://animaldiversity.ummz.umich.edu/site/accounts/information/Pseudorca_crassidens.html
作者
Kevin Hatton, Radford University
編輯者
Karen Francl, Radford University
編輯者
Tanya Dewey, Animal Diversity Web
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Animal Diversity Web

Biology ( 英語 )

由Arkive提供
The false killer whale's apparently playful nature and fast, acrobatic swimming mean that individuals are frequently encountered skilfully surfing the bow waves of sea vessels, porpoising or leaping clear of the water surface (6) (7). This rapid locomotion also makes the false killer whale a highly-efficient predator, and it feeds on an array of different prey items, which, depending on its location, may include: salmon, squid, tuna and mahi mahi (5). Groups of false killer whales have also been observed feeding on smaller dolphins and even attacking humpback and sperm whales (4) (5). A highly social species, the false killer whale usually forms groups, or pods, of between 10 and 50 individuals of mixed sex and age, but these may occasionally merge into superpods of over 800 animals (6). Pods appear to communicate extensively by producing an incredibly diverse array of clicks and whistles (2). Sound is also employed by the animals in the form of echolocation, which is used to sense their environment and locate prey (4). Breeding is believed to occur throughout the year, but may peak at different times depending on the location (2). After a gestation period of about 15.5 months, the calves are born measuring up to two metres in length and for the first 18 to 24 months are fed on milk (2). The females reach sexual maturity at 8 to 11 years and are estimated live for up to 62 years (4), while the males may only reach maturity at 16 to 18 years (2) and live for around 57 years (4).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Conservation ( 英語 )

由Arkive提供
Before a conservation plan for the false killer whale can be developed, it is imperative that more information about its population status and migratory movements be gathered. Until this happens, the impact of the threats faced by this species will remain unclear (1). Even with evidence to support the decline of this species, it may prove difficult to safeguard the false killer whale from military exercises and the use of sonar, as the development of protective legislation has become a contentious issue (8).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Description ( 英語 )

由Arkive提供
Despite its name, the false killer whale is not a close relative of the killer whale (Orcinus orca), and, in fact, any resemblance between the two species is relatively superficial (2) (4) (5). The false killer whale's body is long and slender, with a tall, backwardly curving dorsal fin and uniquely shaped flippers that possess a large bulge at the midpoint reminiscent of an elbow (6) (7). The head tapers into a long, rounded snout, which overhangs the lower jaw and is marked with a crease running above the mouthline (7). The jaws are armed with 8 to 11 pairs of formidable-looking, large, conical teeth, from which the species derives its Latin name crassidens, meaning “thick-tooth” (7). The colouration is almost uniformly black, with the exception of faint grey marks on the heads of some individuals and a whitish chest patch located between the flippers (4) (7).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Habitat ( 英語 )

由Arkive提供
Although the false killer whale is most commonly found in open ocean waters, it also frequents the coastal areas around oceanic islands such as Hawaii, and may enter semi-enclosed seas such as the Mediterranean (5) (7).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Range ( 英語 )

由Arkive提供
The false killer whale is incredibly widespread, with populations found in all the world's major oceans, from northern locations such as the waters around Japan and British Columbia, south to New Zealand and Argentina (1) (5). Although normally found in tropical to warm temperate waters, individuals have been seen in cool waters as far afield as Norway and Alaska (5).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Status ( 英語 )

由Arkive提供
Classified as Data Deficient (DD) on the IUCN Red List (1) and listed on Appendix II of CITES (3).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Threats ( 英語 )

由Arkive提供
The population status of the false killer whale is poorly known; despite this species' vast range, it does not appear to be particularly abundant at any location. As a result, the false killer whale may be severely affected by relatively low-grade threats. At the current time, the main threat to this species is the worldwide decline in the predatory fish species that constitute a major part of its diet. False killer whales are also frequently caught as bycatch by the commercial fishing industries of many different nations, for example, hundreds are caught each year in the trawl nets used in Chinese coastal fisheries. The false killer whale is also notorious for stealing bait from longlines, which has led to retaliatory cullings, despite the fact that many of the animals are lost due to becoming caught on the hooks and drowned (1). Huge numbers of false killer whales, in one case over 800, are often involved in beach strandings (6). While there is no clear explanation for this phenomenon, it may be linked to the use of navy sonar and seismic exploration, which has been frequently implicated in causing strandings in other cetacean species such as beaked whales (1) (8).
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Wildscreen
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Arkive

Distribution in Egypt ( 英語 )

由Bibliotheca Alexandrina LifeDesk提供

Red and Mediterranean Sea.

許可
cc-by-nc
版權
Bibliotheca Alexandrina
作者
BA Cultnat
提供者
Bibliotheca Alexandrina

Status in Egypt ( 英語 )

由Bibliotheca Alexandrina LifeDesk提供

Accidental?

許可
cc-by-nc
版權
Bibliotheca Alexandrina
作者
BA Cultnat
提供者
Bibliotheca Alexandrina

Amenazas ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Factores de riesgo

Se han documentado varios tipos de interacciones entre la orca falsa y el hombre. Esta especie se ha mantenido en cautiverio en un gran número de acuarios en todo el mundo, incluyendo Japón, Estados Unidos, Holanda, Hong Kong, y Australia. Se ha logrado reproducirla en este medio exitosamente en varias localidades y se han producido híbridos viables interespecíficos de esta especie con tursiones.

La orca falsa es una de las especies que ocasionalmente suele robar peces de pescadores comerciales y recreacionales, interacciones que han sido reportadas en Japón, Hawaii, el Océano Indico y en el Golfo de México. Estos conflictos han resultado en la matanza directa en países como Japón, y pequeños números han sido capturados ocasionalmente en las pesquerías, tanto directamente como accidentalmente.

Es una de las especies que se ha observado ingiriendo plásticos descartados, y se han reportado altos niveles de toxinas en los tejidos colectados a partir de animales varados. Se desconoce si dichas toxinas han contribuido a la inmunosupresión en la especie (Baird, 2002). La orca falsa, junto con los calderones, son los delfines que con mayor frecuencia presentan varamientos masivos (Ubán et al., 1997).

Comercio ilícito

Se ignora cuál es el volumen del comercio ilegal.

Comercio internacional licito

Ver archivo sobre Movimientos Transfronterizos de Cetáceos ubicado en Información Externa para la especie.

Utilización nacional

El artículo 60 Bis de la Ley General de Vida Silvestre establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables" (Anónimo, 2000 reformada el 26 de enero de 2006).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Antecedentes del estado de la especie o de las poblaciones principales

Los registros de la especie en el golfo son los de Mitchell (1965); Aguayo et al. (1986); Rizo (1990); Vidal (1991); Vidal et al. (1993) y Urbán et al. (1997).

Para la región del Caribe Mexicano se encuentran los trabajos de De la Parra et al. (2000) y Antochiw y Alarcón (2001), los cuales únicamente consisten en reportes de avistamientos y varamientos. Por su parte, Ortega et al. (1998) revisaron la base de datos del Programa Nacional para el Aprovechamiento del Atún y Protección de los Delfines del Instituto Nacional de Pesca y dentro de las especies registradas en el sur del Golfo de México, se encuentra la orca falsa. Por otro lado, García (1999) describe el comportamiento de un grupo de orcas falsas en presencia del hombre en Quintana Roo.

Historia de vida

La orca falsa, como mamífero, es una especie vivípara y homeoterma, que habita aguas cálidas y templadas, y que se caracteriza por tener hábitos pelágicos. Al parecer realizan movimientos hacia las costas relacionados con la disponibilidad de alimento o por el flujo de corrientes calientes (Tomilin, 1957).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Biología de poblaciones ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Tamaño poblacional

México:
No hay información disponible.

Mundial:
No se tienen estimaciones sobre los tamaños poblacionales mundiales y las pocas estimaciones regionales que hay son imprecisas (Baird, 2002).

許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Comportamiento ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
La orca falsa se considera una especie extremadamente social, la cual generalmente viaja en grupos de 20 a 100 individuos. No se tiene información sobre la organización social de la especie, sin embargo, son evidentes los lazos entre individuos del grupo, característica que se ha observado en aquellos animales que se varan en masa (el número más grande reportado es de 800). Esta especie es muy activa durante el día y tienden a compartir el alimento (Baird, 2002).
Nada se conoce sobre el comportamiento de la especie durante las inmersiones que realizan.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Conservación ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Los países involucrados en su conservación son todos aquellos que presenten costas en aguas tropicales y templadas. Dentro de estos países está México, el cual además, se adhirió en 1991 México a la Convención sobre Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Flora y Fauna Silvestre (CITES). Esta especie está protegida en muchos países dentro de su legislación. Por otro lado, el Plan de Acción de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN) con su Comisión para la Sobrevivencia de las Especies (SSC) no cuenta con un proyecto específico para esta especie, pero cualquier aspecto relacionado con su conservación es contemplado por proyectos generales como el que monitorea las capturas directas e indirectas, y conflictos con pesquerías (Klinowska, 1991). Sin embargo se recomienda realizar más estudios sobre su rango de distribución, abundancia, biología y comportamiento a nivel mundial, particularmente sobre hábitos alimenticios en aquellos lugares en donde existan problemas con las pesquerías.

En el 2000, la Comisión para la Cooperación Ambiental de América del Norte (CCA) identificó la región de Baja California al mar de Bering (B2B) como una de sus Regiones Prioritarias para las Conservación de la Biodiversidad en América del Norte, definidas como las zonas económicamente exclusivas de la costa occidental de México, Estados Unidos y Canadá, de 22oN a 65 oN de latitud. Las áreas prioritarias de conservación abarcan siete regiones ecológicas marinas en la región B2B. En México se encuentra la región ecológica del Pacífico sur de California, la cual incluye las siguientes áreas prioritarias de conservación: parte sur de la cuenca de las Californias/Islas Coronado, Bahía San Quintín/ Bahía El Rosario, Isla Guadalupe, El Vizcaíno/Isla Cedros, Laguna San Ignacio y Bahía Magdalena. En algunas localidades de toda esta región se ha reportado a la especie (Mangels y Gerrodette, 1994). Por otro lado, también se encuentra la región ecológica del Golfo de California, en donde también se ha reportado (Urbán et al., 1997).

Por otro lado la Coalición para la Sustentabilidad del Golfo de California, cuyo objetivo consiste en contribuir a la conservación de esta región, logrando reunir la mejor información científica en cuanto a los aspectos biológicos, ecológicos, físicos y socioeconómicos, para definir las prioridades de conservación del Golfo de California en un Mega-Taller realizado en Mazatlán, Sinaloa, en mayo de 2001, concluyó que dentro de las áreas marinas de importancia biológica está las Grandes Islas; la región de Loreto-Isla San José el Corredor La Paz-Los Cabos (Anónimo, 2004), en donde se ha reportado a la especie.

Conservación del hábitat

De acuerdo a la Ley de Pesca (Anónimo, 1992) y a la reforma del 30 de noviembre de 2000 a la fracción V del artículo 3o de la misma ley, "Será atribución de la Secretaría de Medio Ambiente y Recursos Naturales dictar las medidas tendientes a la protección de los quelonios, mamíferos marinos y especies acuáticas sujetas a protección especial o en peligro de extinción y participar con las dependencias competentes en la determinación de estas dos últimas. Asimismo establecerá las vedas totales o parciales referentes a estas especies".

Ver Refugios, Conservación y Medidas de control.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Descripción ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
La orca falsa es uno de los miembros más grandes de la familia Delphinidae, los machos llegan a alcanzar hasta 6 m de longitud, mientras que las hembras llegan casi a los 5 m. Esta especie es en su mayoría negra o gris oscuro, usualmente con una coloración más clara en la superficie ventral entre las aletas pectorales. Son reconocidas fácilmente con su cabeza redonda, por su aleta dorsal pequeña y falcada localizada en la mitad del dorso y por sus aletas pectorales distintivas, las cuales cuentan con una protuberancia en el borde anterior. Existe un dimorfismo sexual en esta especie, los machos presentan un melón que se extiende más hacia la parte anterior de la cabeza que en el caso de las hembras. Los dientes de la especie son grandes y cónicos, con un total de 7 a 11 dientes en la maxila y de 8 a 12 en la mandíbula inferior.

Información sobre especies similares

De acuerdo a Leatherwood et al. (1988) la orca falsa se puede confundir con la orca (Orcinus orca), con los calderones o ballenas piloto (Globicephala macrorhynchus), con la orca pigmea (Feresa attenuata) y con el calderón pigmeo (Peponocephala electra). Sin embargo se puede distinguir de una orca por el tamaño, la orca falsa alcanza los 5.5 m de longitud, mientras que una orca llega a los 9 m. El cuerpo de la orca falsa es delgado, mientras que el de una orca es más robusto. La orca presenta partes blancas en su cuerpo (vientre, costados y cabeza), mientras que la orca falsa es toda negra, con algunas porciones de gris en el vientre. La aleta dorsal de la orca es alta y erecta en los machos adultos y algo falcada en las hembras inmaduras, mientras que en la orca falsa la aleta dorsal es corta, delgada y falcada. Los dientes de la orca falsa son angostos, mientras que los de una orca son anchos y cónicos. Las aletas pectorales de una orca falsa son moderadamente largas, con una joroba característica cerca de la mitad del borde delantero, mientras que las de la orca son tan anchas como largas.

Por otro lado, la orca falsa se puede distinguir de un calderón o ballena piloto ya que la cabeza de esta última es gruesa y bulbosa, mientras que la de una orca falsa es más larga y angosta. El cuerpo del calderón es robusto y sus aletas pectorales son largas, y suavemente curveadas hacia atrás, mientras que en el caso de la orca falsa, el cuerpo es largo y delgado y las aletas pectorales son alargadas, en forma de "S". La aleta dorsal del calderón se encuentra ubicada antes de la porción media del cuerpo, es baja, falcada y más ancha de la base, mientras que la aleta dorsal de la orca falsa se encuentra localizada justo a la mitad del cuerpo, es más erecta, menos ancha de la base y puede ser punteada y falcada o redonda. La orca falsa es completamente negra, mientras que el calderón presenta una coloración gris por detrás de la aleta dorsal, así como una mancha clara en forma de ancla en la garganta y a lo largo de la línea media ventral del cuerpo. En cuanto a comportamiento, la orca falsa tiende a saltar fuera del agua frecuentemente, marsopea y navega o nada sobre las olas generadas por las embarcaciones, al contrario del calderón. Finalmente, la orca falsa es más pelágica, mientras que el calderón se encuentra generalmente sobre la plataforma continental.

La orca pigmea es mucho más pequeña que la orca falsa y presenta ciertas partes blancas en su cuerpo y su cabeza es más redonda.

En el caso de la orca pigmea, esta especie es mucho más pequeña que la orca falsa, tiene una cabeza más puntiaguda y carece de la forma en "S" característica de las aletas pectorales de la orca falsa, desafortunadamente ninguna de estas características, excepto el tamaño, son evidentes durante los avistamientos en el mar.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Distribución ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Actual

Mundial

Esta especie se distribuye en todas las aguas tropicales y cálido templadas del mundo y ocasionalmente se cuenta con registros en aguas frío templadas (Baird, 2002).

MEXICO / BAJA CALIFORNIA SUR

En la Bahía de La Paz se tiene seis avistamientos reportados (Urbán et al., 1997). Se tiene un varamiento registrado en Pichilingue, en abril de 1888; dos registrados en Isla Espíritu Santo; dos en Isla San José en junio de 1964 (Mitchell, 1965); uno en Isla Espíritu Santo en agosto de 1914 (Vidal, 1991); un registro en El Mogote, de febrero de 1983 (Rizo, 1990).

MEXICO / QUINTANA ROO

De la Parra et al. (2000) reportaron el varamiento de una orca falsa en los arrecifes de Nizuc, en el Caribe Mexicano, así como avistamientos también en aguas adyacentes a Cancún e Islas Mujeres.

MEXICO / SONORA

Vidal (1991) reporta el varamiento de un ejemplar aproximadamente a 1 km N Los Dorados de Villa en Desemboque.

MEXICO / YUCATAN

Antochiw y Alarcón (2001) reportaron el varamiento masivo de orcas falsas en el Cuyo, Yucatán.

No endémica

MEXICO

En el Golfo de California se tienen más de 45 avistamientos (Vidal et al., 1993).

Localización geográfica de las localidades (latitud, longitud):
No es posible poner todas. A continuación se mencionan algunas del Pacífico mexicano:
25:05.17oN/118:44.97oW
26o57.N/118o05oW
29o13'N/112.29oW
22o48'N/109.51oW
24o22'N/109.04oW

Se cree que la distribución histórica de la especie en México es similar a la actual.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Ecología ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Categoria de edad, tamaño o estadio

En campo se puede distinguir a hembras con crías del resto de individuos. Baird (2002) menciona que la especie es ligeramente dimórfica sexualmente, con el melón de los machos extendiéndose más hacia la porción anterior del rostro a diferencia de las hembras.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Estado de conservación ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
NOM-059-SEMARNAT-2001

Pr sujeta a protección especial

NOM-059-SEMARNAT-2010

Pr sujeta a protección especial

CITES

Apéndice II
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Estrategia trófica ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
La dieta de la orca falsa aparentemente es diversa, tanto en términos de especies como en el tamaño de la presa. En general suelen alimentarse en una gran variedad de calamares oceánicos y peces, aunque también se les ha observado alimentándose de los delfínidos pequeños que se liberan de las redes atuneras en el Pacífico oriental tropical. Se ha documentado un ataque a una cría de ballena jorobada (Megaptera novaeangliae), y a cachalotes (Physeter macrocephalus).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Gestión ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Comercio internacional

En México, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) estipula que son infracciones a lo establecido en esta Ley exportar o importar ejemplares, partes o derivados de la vida silvestre, o transitar dentro del territorio nacional los ejemplares, partes o derivados procedentes del y destinados al extranjero en contravención a esta Ley, a las disposiciones que de ella deriven y a las medidas de regulación o restricción impuestas por la autoridad competente o, en su caso, de la Convención sobre el Comercio Internacional de Especies Amenazadas de Fauna y Flora Silvestre (CITES).

Con base en la reforma de esta misma ley (26 enero 2006), el Artículo 55 Bis establece que "queda prohibida la importación, exportación y reexportación de ejemplares de cualquier especie de mamífero marino y primate, así como de sus partes y derivados, con excepción de aquéllos destinados a la investigación científica, previa autorización de la Secretaría".

Medidas nacionales

La Ley de Pesca (Anónimo, 1992) hace mención al castigo por capturar deliberadamente mamíferos marinos y especies en peligro de extinción, sin autorización de la Secretaría de Pesca (Última Reforma DOF 08-01-2001). En el Código Penal (Anónimo, 1931) se hace referencia a la imposición de penas para aquellas personas que dañen o priven de la vida a algún mamífero o que recolecten o comercialicen en cualquier forma sus productos o subproductos, sin contar con la autorización correspondiente; así como aquellas que realicen la caza, pesca o captura de especies de fauna silvestre utilizando medios prohibidos por la normatividad aplicable o amenace la extinción de las mismas; y a quienes lleven a cabo cualquier actividad con fines comerciales con especies de flora o fauna silvestre consideradas endémicas, amenazadas, en peligro de extinción, raras o sujetas a protección especial, así como sus productos o subproductos y demás recursos genéticos, sin contar con la autorización o permiso correspondiente.

Con base en la reforma del 26 enero 2006 a la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000), el Artículo 60Bis, establece que "Ningún ejemplar de mamífero marino, cualquiera que sea la especie podrá ser sujeto de aprovechamiento extractivo, ya sea de subsistencia o comercial, con excepción de la captura que tenga por objeto la investigación científica y la educación superior de instituciones acreditadas. El promoverte de una autorización para la captura de mamíferos marinos a los que se refiere este artículo, deberá entregar a la autoridad correspondiente un protocolo completo que sustente su solicitud. El resto del trámite quedará sujeto a las disposiciones de la presente Ley y demás ordenamientos aplicables."

Dentro de las Normas Oficiales Mexicanas en materia ambiental se encuentran 3 que tiene que ver directamente con lineamientos y especificaciones para el desarrollo de actividades relacionadas con el aprovechamiento y conservación de los mamíferos marinos y en donde se incluiría a la orca falsa:
Norma Oficial Mexicana NOM-059-SEMARNAT-2001, Protección ambiental-especies nativas de México de flora y fauna silvestres-categorías de riesgo y especificaciones para su inclusión, exclusión o cambio-lista de especies en riesgo. (D.O.F. 6-marzo-2002). Antes NOM-059-ECOL-2001; Norma Oficial Mexicana NOM-126-SEMARNAT-2000, Por la que se establecen las especificaciones para la realización de actividades de colecta científica de material biológico de especies de flora y fauna silvestres y otros recursos biológicos en el territorio nacional. D.O.F. 20-marzo-2001. Antes NOM-126-ECOL-2000; Proyecto de Norma Oficial Mexicana PROY-NOM-135-SEMARNAT-2003, Para la regulación de la captura para investigación, transporte, exhibición, manejo y manutención de mamíferos marinos en cautiverio. (D.O.F. 30-06-03). De acuerdo al Código Penal (Anónimo, 1931) es deber de todos respetarlas, ya que en caso de lo contrario se impondrán penas a toda persona que las quebrante.

Supervisión de la población

En general dentro de las leyes ambientales se contempla el desarrollo y bienestar social junto con el aprovechamiento adecuado y ordenado de los recursos naturales. Particularmente, la Ley General de Vida Silvestre (Anónimo, 2000) establece que el aprovechamiento de la fauna silvestre debe realizarse evitando o aminorando los daños que esta pueda sufrir, prohibiendo completamente todo acto de crueldad en su contra. Para lograr esto, la misma ley menciona que se requerirá de una autorización previa de la SEMARNAT para realizar actividades de aprovechamiento extractivo o no extractivo de la vida silvestre y para garantizar su bienestar, la continuidad de sus poblaciones y la conservación de su hábitat.

Ver apartado de Conservación.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Hábitat ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Las orcas falsas son típicamente de aguas profundas.

Macroclima

La orca falsa se caracteriza por presentar hábitos pelágicos, aunque suele aproximarse a las zonas costeras de islas oceánicas (Baird, 2002).

Tipo de ambiente

Leatherwood y Reeves (1983) la reportan como una especie que se distribuye en aguas templadas y tropicales de todo el mundo. De acuerdo a Baird (2002) también se han llegado a registrar en aguas templado-frías, aunque se registran en zonas con temperaturas que oscilan entre 9 y 30.8oC (Baird y Stacey, 1991).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Relevancia de la especie ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
Relevancia de la especie

Valor ecológico:
Los cetáceos en general son indicadores útiles de la salud de un ecosistema y de su productividad. Pueden realizar cambios importantes en el ambiente marino y pueden ayudar a reactivar el ciclo de nutrientes en áreas poco productivas. Son fuente de alimento para otros animales terrestres (en caso de un varamiento) y de animales bentónicos. Por otro lado, hay otras especies de organismos como parásitos y organismos comensales en cuyas vidas los cetáceos desempeñan un papel importante, sea como lugar para vivir o como parte importante para cumplir una etapa de su ciclo de vida. Algunos cetáceos son colonizados por organismos comensales e invertebrados que los parasitan y también ayudan a otras especies como aves y peces a beneficiarse durante su alimentación.

Valor estético-recreativo:
La observación de cualquier cetáceo en su medio natural resulta ser atractivo y pudiera ofertarse a nivel turístico, como en el caso de otras especies de cetáceos, siendo así uno de los espectáculos de la fauna silvestre más importantes del mundo. Sin embargo es necesario mencionar que debido a que es una especie poco común en aguas mexicanas sólo se podría ofertar como una especie posiblemente a observar.

Valor educativo:
Este valor se relaciona con la concientización que logra el público que va a observar esta especie, en su medio natural o en cautiverio, al conocer algunos aspectos importantes de su biología o de su ambiente.
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Reproducción ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由Conabio提供
La madurez sexual se alcanza entre los 8 y 14 años para ambos sexos, a una longitud de 3.66-3.72 m en los machos y de 3.49-3.64 en hembras. El período de gestación dura 16 meses. La cría al nacer mide entre 1.57 y 1.83 m, pesando 80 kg, siendo la cría amamantada por un período de 18 meses.

De acuerdo a Jefferson et al. (1993) se desconoce si existe alguna estación en particular para la época reproductiva de la especie.

Proporción sexual

De acuerdo a Kasuya (1986) la proporción sexual es aproximadamente igual, aunque otros estudios reportan más hembras que machos (Peacock et al., 1936; Yamada, 1956).
許可
cc-by-nc-sa-2.5
版權
CONABIO
書目引用
Urbán R., J. y M. Guerrero-Ruiz 2008. Ficha técnica de Pseudorca crassidens. En: Urbán R., J. (compilador). Conocimiento biológico de las especies de mamíferos marinos, incluidas en la Norma Oficial Mexicana-059-SEMARNAT-2001. Universidad Autónoma de Baja California Sur. Bases de datos SNIB-CONABIO. Proyecto No. CK009. México, D.F.
作者
Urbán R., J.
作者
M. Guerrero-Ruiz
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
Conabio

Diagnostic Description ( 英語 )

由FAO species catalogs提供
The false killer whale is one of several species of delphinids that some fishermen call blackfish. It has a long slender body, a rounded overhanging forehead, and no beak. The dorsal fin is falcate and slender, and generally somewhat rounded at the tip. The flippers have a characteristic hump on the leading edge, perhaps the species' most diagnostic character. This is a large, dark grey to black dolphin, with a faint light grey patch on the chest, and sometimes light grey areas on the head. Skulls of false killer whales from Australia, South Africa, and Scotland have been shown to differ, and this suggests the existence of different populations in these areas. Each jaw contains 7 to 12 pairs of large conical teeth, which are round in cross-section. Can be confused with: False killer whales are most commonly confused with pygmy killer whale and melon-headed whale, and less commonly, pilot whales. Shape of the head, dorsal fin, and flippers will be the best characters to use in distinguishing them (the flipper hump of false killer whales is diagnostic).
書目引用
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
作者
Food and Agriculture Organization of the UN
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
FAO species catalogs

Size ( 英語 )

由FAO species catalogs提供
Adults are up to 6 m (males) or 5 m (females) long. Large males may weigh up to 2 000 kg. Newborns are 1.5 to 2.1 m.
書目引用
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
作者
Food and Agriculture Organization of the UN
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
FAO species catalogs

Brief Summary ( 英語 )

由FAO species catalogs提供
As is the case for most of the tropical oceanic delphinids, this species is poorly known. In some areas, false killer whales take bait from longlines and thus irritate fishermen. Groups of 10 to 60 are typical, though much larger groups are known. This is one of the most common species involved in cetacean mass strandings. The false killer whale is a lively, fast-swimming cetacean, which often behaves more like the spritely smaller dolphins than other mid-sized cetaceans. No seasonality in breeding is known for the false killer whale. Although false killer whales eat primarily fish and cephalopods, they also have been known to attack small cetaceans and, on one occasion, even a humpback whale.
書目引用
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
作者
Food and Agriculture Organization of the UN
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
FAO species catalogs

Benefits ( 英語 )

由FAO species catalogs提供
Small numbers of false killer whales are taken in fishing nets and lines throughout their range, but only in Japan has there been a major catch. This is one of several species killed in the now infamous Iki Island drives, in which cetaceans are driven ashore and killed because they are held responsible for depleting an overfished stock of yellowtail amberjack Seriola lalandi). A few may be shot by fishermen who regard them as competitors, and small numbers have been captured live off California and Hawaii. Incidental catches of small numbers occur in several areas. IUCN: Insufficiently known.
書目引用
Marine mammals of the world. Jefferson, T.A., S. Leatherwood & M.A. Webber - 1993. FAO species identification guide. Rome, FAO. 320 p. 587 figs. . 
作者
Food and Agriculture Organization of the UN
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
FAO species catalogs

Distribution ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由IABIN提供
Chile Central
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
Universidad de Santiago de Chile
作者
Pablo Gutierrez
合作夥伴網站
IABIN

Habitat ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Su preferencia por aguas costeras u oceánicas varía a lo largo de su distribución mundial.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Cyclicity ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Especie residente.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Behavior ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Especie social que forma grupos de 10 a 60 individuos. En Costa Rica se han observado grupos que promedian los 16 individuos. En el nivel mundial, es una de las especies que con mayor frecuencia encallan en las playas, aunque para Costa Rica todavía no se conoce ningún caso.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Distribution ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Distribucion en Costa Rica: Distribuida en el Pacífico; incluye la isla del Coco, también el golfo Dulce. Se conoce tanto en áreas costeras como oceánicas, aunque parece predominar en las primeras.
Distribucion General: Mares tropicales, subtropicales y templadas de todo el mundo.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Trophic Strategy ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Peces y calamares grandes, delfines. Ocasionalmente, atacan en grupos a cetáceos de gran tamaño.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Associations ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Con frecuencia se asocia con el bufeo (Tursiops truncatus). Las aves marinas suelen concentrarse en la superficie en donde las falsa orcas se alimentan.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Population Biology ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
En el golfo Dulce, se ha estimado, preliminarmente, una población o subpoblación no residente de 16 individuos y, en los alrededores de la isla del Caño, en 50 individuos.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Reproduction ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Especie poliéstrica, pues se reproduce durante todo el año. La madurez sexual se alcanza entre los 8 y 14 años, según la región. El período de gestación es de 15 meses y la lactancia dura 18 meses.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Diagnostic Description ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Longitud 6 m.(machos), 5 m.(hembras). Peso hasta 2400 Kg. (machos). El cuerpo es color gris oscuro o negro. Detrás de la cabeza y extendiéndose por el dorso, costados y vientre hasta la parte media del cuerpo hay una coloración más clara de manera que la cabeza parece tener un "casco" oscuro. El hocico es intermedio entre triangular y redondo.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Benefits ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Aunque en ocasiones se le caza para consumo de carne y grasa, es perseguida por considerársele una "amenaza" para las pesquerías, principalmente, en Japón. Algunas veces se encuentra en acuarios.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Diagnostic Description ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Localidad del tipo: Reino Unido, Inglaterra, "in the great fen of Lincolnshire beneath the turf, in the neighborhood of the ancient town of Stamford". (subfósil).
Depositario del tipo:
Recolector del tipo:
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Conservation Status ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由INBio提供
Apéndice II de CITES.
許可
cc-by-nc-sa-3.0
版權
INBio, Costa Rica
作者
Javier Rodriguez Fonseca
編輯者
William F. Perrin y Suzanne SatoAlejandro Acevedo-Gutiérrez
合作夥伴網站
INBio

Falsskoazog ( 布列塔尼語 )

由wikipedia BR提供

Ar falsskoazog (Pseudorca crassidens) a zo ur morvil dantek. Ar spesad nemetañ eo er genad Pseudorca.

Evel ar skoazog e c'hell lazhañ morviled all.


 src=
Tiriad ar falsskoazog
 src=
Falsskoazog ha den keñver-ha-keñver
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia BR

Orca falsa ( 加泰隆語 )

由wikipedia CA提供

L'orca falsa (Pseudorca crassidens) és un cetaci, un dels membres més grans de la família dels dofins oceànics (Delphinidae). Viu en aigües temperades i tropicals d'arreu del món. Com ho indica el seu nom, l'orca falsa comparteix característiques amb l'orca, més coneguda. Les dues espècies s'assemblen en certa mesura i, com l'orca, l'orca falsa ataca i mata altres cetacis. Tanmateix, les dues espècies no estan estretament relacionades. La falsa orca no ha estat estudiada de manera exhaustiva en la naturalesa pels científics. Moltes de les dades sobre aquesta espècie s'han obtingut mitjançant l'examen dels animals varats.

Descripció i comportament

Aquest delfínid té un cos prim amb una aleta dorsal que pot mesurar prop de 30 cm d'alçada. Un tret distintiu d'aquesta espècie són les característiques corba i embalum (normalment anomenat el "colze") a mig camí al llarg de cadascuna de les aletes.

La falsa orca té un color uniforme (gris fosc a negre). Creix fins a uns 6 metres de llarg, pot pesar 1.500 kg i pot viure vora 60 anys. És un animal sociable, que viu en grups de 10 a 50 individus.

Població i distribució

 src=
Orca falsa

La població total és desconeguda. En el Pacífic oriental s'estima que hi ha si fa no fa 40.000 individus. Habita en les aigües tropicals i temperades dels grans oceans del món, amb més freqüència en aigües relativament profundes en mar obert. Generalment no es troben en latituds superiors a 50° en ambdues latituds.

Referències

Enllaços externs

En altres projectes de Wikimedia:
Commons
Commons (Galeria)
Commons
Commons (Categoria) Modifica l'enllaç a Wikidata
Viquiespècies
Viquiespècies


許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autors i editors de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CA

Orca falsa: Brief Summary ( 加泰隆語 )

由wikipedia CA提供

L'orca falsa (Pseudorca crassidens) és un cetaci, un dels membres més grans de la família dels dofins oceànics (Delphinidae). Viu en aigües temperades i tropicals d'arreu del món. Com ho indica el seu nom, l'orca falsa comparteix característiques amb l'orca, més coneguda. Les dues espècies s'assemblen en certa mesura i, com l'orca, l'orca falsa ataca i mata altres cetacis. Tanmateix, les dues espècies no estan estretament relacionades. La falsa orca no ha estat estudiada de manera exhaustiva en la naturalesa pels científics. Moltes de les dades sobre aquesta espècie s'han obtingut mitjançant l'examen dels animals varats.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autors i editors de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CA

Coegleiddiad ( 威爾斯語 )

由wikipedia CY提供

Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Delphinidae ydy'r coegleiddiad sy'n enw gwrywaidd; lluosog: coegleiddiaid (Lladin: Pseudorca crassidens; Saesneg: False killer whale).

Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Ewrop, Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India ac ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.

Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Mewn Perygl' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.[1]

Gweler hefyd

Cyfeiriadau

  1. Gwefan www.marinespecies.org adalwyd 4 Mai 2014
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Awduron a golygyddion Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CY

Coegleiddiad: Brief Summary ( 威爾斯語 )

由wikipedia CY提供

Mamal sy'n byw yn y môr ac sy'n perthyn i deulu'r Delphinidae ydy'r coegleiddiad sy'n enw gwrywaidd; lluosog: coegleiddiaid (Lladin: Pseudorca crassidens; Saesneg: False killer whale).

Mae ei diriogaeth yn cynnwys Asia, Ewrop, Cefnfor yr Iwerydd, y Cefnfor Tawel, Ewrop a Chefnfor India ac ar adegau mae i'w ganfod ger arfordir Cymru.

Ar restr yr Undeb Rhyngwladol dros Gadwraeth Natur (UICN), caiff y rhywogaeth hon ei rhoi yn y dosbarth 'Mewn Perygl' o ran niferoedd, bygythiad a chadwraeth.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Awduron a golygyddion Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CY

Kosatka černá ( 捷克語 )

由wikipedia CZ提供

Kosatka černá (Pseudorca crassidens) je jediný žijící zástupce rodu Pseudorca. Je menší a méně známá než kosatka dravá, které se trochu podobá, a od níž se odlišuje i tím, že se její výskyt soustředí zejména do tropických a subtropických oblastí (preference kosatky dravé je přesně opačná). Má tmavě šedou až černou barvu, dorůstá délky až 6 m a může vážit až 2,2 tuny. Je skvělý plavec a obvykle se sdružuje ve skupinách po 10–100 jedincích. Živí se mořskými rybami, hlavonožci a některými mořskými savci. Kromě člověka nemá přirozené nepřátele.

 src=
Srovnání velikosti s člověkem
 src=
Lebka kosatky černé
 src=
Kosatka černá chovaná v zajetí
 src=
Kosatka černá v akváriu spolu s delfínem skákavým, který se v přírodě občas stává její kořistí
 src=
Rytina kosatky z roku 1866

Jméno a taxonomie

Binomické jméno Pseudorca crassidens je složené z řeckých a latinských slov a znamená doslova "falešný tlustozubý démon" (pseudo = falešný, orca = démon, crassus = tlustý, dens = zub). V angličtině se kytovec jmenuje false killer whale, francouzštině faux orque a ve španělštině orca falsa, což poukazuje na podobnost a zároveň na jistou rozdílnost s kosatkou dravou.[3] Čeština rozlišuje tato zvířata pouze druhovým jménem.

Ve skutečnosti není kosatka černá s kosatkou dravou nijak zvlášť spřízněná. Jejími nejbližšími příbuznými jsou tito kytovci: Grampus grisseus (plískavice šedá), Peponocephala electra (elektra tmavá), Feresa attenuata (fereza malá), Globicephala melas (kulohlavec černý) a Globicephala macrorhynchus (kulohlavec Sieboldův).[3][4] Kosatka černá patří do čeledi delfínovitých a je jediným druhem rodu Pseudorca.

Popis

Kosatka černá patří mezi velké zástupce čeledi delfínovití. Je dlouhá a relativně štíhlá. Hřbetní ploutev je poměrně malá a zaoblená. Stavba její lebky je velmi podobná lebce menších jedinců kosatky dravé. Samci jsou větší než samice a dosahují obvykle délky okolo 5 metrů, přičemž maximum je 6,1 metru. Velcí samci váží okolo 1 400 kg, rekordní jedinci mohou mít i více než 2 tuny. Samice dosahují délky okolo 4,3 metrů, přičemž maximum je 5,06 metru a váží obvykle do 1 tuny (nejvíce 1 200 kg). Zbarvení kosatky černé je velmi tmavé - pohybuje se od tmavě šedé až po černou. Spodní část těla je většinou poněkud světlejší. Hlava postrádá pro mnohé delfínovité charakteristický "zobák". V čelistech mají dvakrát 7-12 párů velkých kónických zubů.[3][4][5][6][7]

Březost trvá 14-16 měsíců a následné kojení mláďat 1-1,5 roku. Mláďata měří při narození 1,5-2 metry a váží okolo 80 kg. Reprodukční schopnosti kosatek černých jsou poměrně malé, průměrný interval mezi porody je 7 let. Dospělou se kosatka stává asi po 8-12 letech a dožívá se maximálně 58 - 63 let. Samice žijí obvykle poněkud déle než samci.[6][8]

Populace a rozšíření

Početnost kosatky černé není zatím s dostatečnou přesností zjištěna. Neví se ani jaký je trend jejího vývoje. Máme jen některé údaje o lokálních populacích. V mořích okolo Číny a Japonska žije asi 16 000 jedinců, v Mexickém zálivu asi 1 040, v okolí Havajských ostrovů je to 268 kosatek a v tropických vodách východního Pacifiku zhruba 40 000.[9] Některé z těchto údajů jsou však již staršího data. Celková světová populace čítá řádově desítky tisíc kusů.

Kosatka černá je rozšířená především v tropických a subtropických částech oceánů a mořích. Málokdy překračuje 50° šířky na obou polokoulích. Podél pobřeží v šelfových mělkých mořích se může objevit i ve vyšších zeměpisných šířkách například u Aleut či v Severním moři, ale jde spíše o vzácný jev.[3][4][5][6][7]

Potrava a chování

Kosatka černá je masožravec a predátor. Loví ryby, hlavonožce (chobotnice, kalmary, sépie, olihně) a v menší míře i některé mořské savce. Z ryb se specializuje na koryfény velké neboli mahi-mahi (Coryphaena hippurus), plachetníky (Makaira, Istiophorus) a tuňáky. Dále loví mečouny, mořské okouny, herinky, lososy, makrely, korušky, barakudy a další druhy ryb. Poměrně běžné jsou případy, kdy kořist přímo "kradou" z rybářských sítí a vlasců, občas se však při tom samy do sítí zamotají (tzv. bycatch). Z mořských savců někdy uloví menší či oslabené kusy delfínů, sviňuch nebo plískavic. Výjimečně napadají mláďata velryb (keporkak, vorvaň).[3][4][5][9] Kosatka černá je vynikající plavec - rychlý a aktivní. Přesné údaje o délce a hloubce jejich ponorů zatím chybí. Některé zdroje udávají, že maximální hloubka je 500-700 metrů, velká většina ponorů je však mělčí než 150 metrů.[6]

Chování

Kosatky černé jsou extrémně sociální zvířata. Obvykle žijí ve stádech čítajících 10-100 jedinců. Není však výjimkou, že stádo tvoří několik set jedinců (i 600-1 000). Tyto skupiny jsou často roztažené na mnoho kilometrů, ale zdá se, že jejich pohyb je koordinovaný. Skupinu tvoří většinou příbuzní jedinci, kteří spolu žijí často mnoho let (nejméně 15). Někdy se sdružují do stád i s jinými druhy delfínovitých, například s delfíny skákavými. Je zajímavé, že slabí jedinci tohoto druhu mohou zároveň být součástí jejich potravy.[3][4][5][6] Jedinci ve skupině se běžně dělí o svou kořist, zřejmě to má posílit sociální vazby.[10] Obecně je možno říct, že o sociálním životě kosatek černých víme zatím velmi málo.[3]

Hrozby

Kosatky černé nemají přirozené nepřátele. Je však pravděpodobně, že se občas mohou stát kořistí kosatek dravých a výjimečně i velkých žraloků jako je žralok bílý a tygří.[4] Útok kosatky dravé na kosatku černou byl skutečně jednou pozorován u Nového Zélandu.[10]

Kosatky černé jsou známé pro relativně časté a masivní uvíznutí na pobřeží. V jednom případě uvázlo na pláži 835 jedinců. Vědci stále neví, co vede kytovce k páchání těchto "masových sebevražd", ačkoli existuje mnoho teorií: ztráta orientace v důsledku změn magnetického pole, dysfunkce jater, nemoc, narušení orientace vojenskými sonary, sebevražedná sociální soudržnost atd.[3][11]

U jedinců uvízlých na plážích byly několikrát provedeny testy. U mnohých z nich bylo zjištěno nadměrné množství pesticidu DDE (vzniká rozkladem DDT), těžkých kovů, butyltinu, fenyltinu a organotinu v těle.[12]

Vztah s lidmi, zajímavosti

Jelikož kosatky mnohdy "kradou" ryby ze sítí rybářů, tito je nemají rádi a často je kvůli tomu zabíjejí. Kvůli masu jsou loveny jen v Japonsku a na Sv. Vincentu v Karibiku. Dříve je lovili i na ostrovech Pengu u Taiwanu. Loví je i u břehů Indonésie a Indočíny. V letech 1965-1980 zabili lidi jen u ostrova Iki v Japonsku 900 těchto kytovců.[9]

Kosatka černá patří mezi jeden z druhů delfínovitých chovaných v delfináriích a oceanáriích na různých místech světa. V zajetí se je daří poměrně úspěšně odchovávat a podařilo se je zkřížit i s delfíny skákavými.[4]

Zajímavosti

  • jako někteří jiní delfíni rády vyskakují nad hladinu, kde provádějí různé akrobatické prvky.
  • druh byl znám dříve z fosilií, než z živých zvířat.[8]
  • jako jiní delfínovití používají echolokaci k určení pozice kořisti. Vysílají krátké pulsy a kořist rozeznají na vzdálenost větší než 300 metrů.
  • echolokátory kosatek černých jsou mimořádně citlivé a dokáží od sebe rozeznat předměty lišící se velikostí zcela nepatrně.[13]
  • jsou zřejmě schopny se naučit rozpoznat sami sebe v zrcadle.[3]
  • menopauza nastává u samic obvykle mezi 40-45 rokem věku.[10]

Reference

  1. Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-10]
  2. IUCN: mapa rozšíření druhu Pseudorca crassidens
  3. a b c d e f g h i ALLEN. Field Guide to Marine Mammals of the Pacific Coast, s. 274-279. Dostupné online
  4. a b c d e f g BAIRD. False Killer Whale, s. 405-406. Dostupné online
  5. a b c d JEFFERSON. Marine Mammals of the World, s. 171-173. Dostupné online
  6. a b c d e Status Review of Hawaiian Insular False Killer Whales (Pseudorca crassidens) under the Endangered Species Act
  7. a b CARWARDINE. Velryby, delfíni a další kytovci, s. 158-159.
  8. a b NOAA Fisheries Service: False killer whale
  9. a b c IUCN: Pseudorca crassidens
  10. a b c Society for Marine Mammalogy: False killer whale (P. crassidens)
  11. CARWARDINE. Velryby, delfíni a další kytovci, s. 22-23.
  12. CMS: Pseudorca crassidens
  13. 21. století: Kosatky rozpoznají objekt o tloušťce vlasu

Literatura

  • ALLEN, Sarah G.; MORTENSON, Joe; WEBB, Sophie. Field Guide to Marine Mammals of the Pacific Coast: Baja, California, Oregon, Washington, British Columbia. University of California Press, 2011. Dostupné online
  • CARWARDINE, Mark. Velryby, delfíni a další kytovci. Knižní klub, Praha 2007.
  • JEFFERSON, Thomas A.; WEBBER, Marc A.; PITMAN, Robert L. Marine Mammals of the World: A Comprehensive Guide to Their Identification. Academic Press, 2008. Dostupné online
  • MAZÁK, Vratislav. Kytovci. Edice Zvířata celého světa, sv. 12. Státní zemědělské nakladatelství Praha, 1988.

Externí odkazy

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia autoři a editory
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CZ

Kosatka černá: Brief Summary ( 捷克語 )

由wikipedia CZ提供

Kosatka černá (Pseudorca crassidens) je jediný žijící zástupce rodu Pseudorca. Je menší a méně známá než kosatka dravá, které se trochu podobá, a od níž se odlišuje i tím, že se její výskyt soustředí zejména do tropických a subtropických oblastí (preference kosatky dravé je přesně opačná). Má tmavě šedou až černou barvu, dorůstá délky až 6 m a může vážit až 2,2 tuny. Je skvělý plavec a obvykle se sdružuje ve skupinách po 10–100 jedincích. Živí se mořskými rybami, hlavonožci a některými mořskými savci. Kromě člověka nemá přirozené nepřátele.

 src= Srovnání velikosti s člověkem  src= Lebka kosatky černé  src= Kosatka černá chovaná v zajetí  src= Kosatka černá v akváriu spolu s delfínem skákavým, který se v přírodě občas stává její kořistí  src= Rytina kosatky z roku 1866
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia autoři a editory
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia CZ

Halvspækhugger ( 丹麥語 )

由wikipedia DA提供

Halvspækhuggeren (Pseudorca crassidens) er en omkring 4 meter lang hval i delfinfamilien. Det er en oceanisk art, der forekommer i subtropiske og tropiske områder over hele jorden, men den menes at være sjælden. Kropsbygning og tænder minder om spækhuggerens, men halvspækhuggeren er ensfarvet sort. Der vides kun lidt om arten – meget af vores viden stammer fra strandede dyr. Den er fundet strandet i Danmark nogle få gange, senest i 1935 ved Blokhus.[1] Halvspækhuggeren er den eneste art i slægten Pseudorca.

Beskrivelse

Halvspækhuggeren har en slank krop med en relativt lille rygfinne. Karakteristisk er en bøjning på luffen, kaldet "albuen". Halefinnens ender er spidse, og i midten findes en tydelig kløft. Halvspækhuggeren er ensfarvet mørkegrå eller sort. Den bliver op til 6 m lang og kan veje 1.500 kg.[2]

Det er et socialt dyr, der lever i grupper på 10-50 individer. Det er en hurtig og aktiv svømmer. Den kan hoppe helt fri af vandet, og vil ofte lande på siden med et stort plask, men kan også foretage mere yndefulde spring. Den er ikke sky og opsøger gerne skibe for at ride på deres bovbølge eller kølvand.[2] Den lever af fisk og blæksprutter, men kan også tage mindre hvaler (inklusiv delfiner).[3]

Halvspækhuggeren blev første gang videnskabeligt beskrevet af den engelske palæontolog Richard Owen i 1846 ud fra et fossil fundet i det østlige England.[4] Man troede derfor, at der var tale om en uddød hvalart, men i 1861 blev arten første gang bekræftet som nulevende, da et individ i en flok blev skudt i Kiel Bugt i Østersøen. Dyret blev identificeret af den danske zoolog Johannes Reinhardt. Året efter strandede i øvrigt flere dyr ved de danske og svenske kyster.[5][6]

Halvspækhugger og øresvin har i fangenskab fået unger sammen. Krydsningen kaldes for en 'wolphin' (en kombination af whale og dolphin).

Udbredelse

Selv om den ikke ses ofte til havs, lader halvspækhuggeren til at være udbredt, omend sjælden, i subtropiske og tropiske områder, både i Atlanterhavet, det Indiske Ocean og Stillehavet. Den ses oftest på dybt vand fjernt fra kysten, men er også set i Middelhavet og Rødehavet. Desuden findes mange meldinger om dyr i tempererede havområder, men de menes at have bevæget sig uden for deres normale udbredelsesområde.[2]

Den totale population er ukendt. I det østlige, tropiske Stillehav menes bestanden at være på omkring 40.000 individer.[3]

Jagt og forfølgelse

Halvspækhuggeren bliver i mindre grad udsat for jagt ved Saint Vincent i Vestindien og ved Japan, hvor et mindre antal dræbes hvert år. Den har desuden længe været ugleset af fiskere, især tunfiskere. Halvspækhuggeren tager den fisk, der anvendes som madding fra fiskernes liner. Fiskere af japansk ravfisk (Seriola quinqueradiata) fra øen Iki i det sydvestlige Japan har jaget halvspækhuggeren for at reducere konkurrencen om denne fiskeart. Ni hundrede individer blev dræbt af denne grund mellem 1965 og 1980.[3]

Strandinger

Arten har tendens til massestrandinger.[2] F.eks. strandede ca. 140 halvspækhuggere den 2. juni 2005 ved Geographe Bay i det vestlige Australien.[7] Alle hvaler på nær en enkelt blev med succes flyttet tilbage i vandet efter en hjælpeindsats fra 1.500 frivillige. Fra Danmark er kendt fem strandinger: fire i 1862 (Røsnæs, Asnæs, Kerteminde og Middelfart) og en i 1935 (Løkken).[1]

Galleri

Kilder

  1. ^ a b Hans J. Baagøe, Thomas Secher Jensen (2007): Dansk Pattedyratlas. ISBN 978-87-02-05506-1. Læs online
  2. ^ a b c d Cawardine, Mark (1995), Hvaler og delfiner i farver, oversat af Carl Christian Kinze, Politikens Forlag, s. 158-159, ISBN 87-567-5636-4.
  3. ^ a b c Taylor, B.L., et al. (2008), Pseudorca crassidens. Fra IUCN's rødliste. Hentet 30. oktober 2017.
  4. ^ Owen, R. (1846). A history of British fossil mammals and birds. s. 516-520.
  5. ^ Matthews, L. Harrison (1977). La Vida de los Mamíferos, Tomo II (spansk). Historia Natural Destino, vol. 17. Barcelona, España: Ediciones Destino. s. 844. ISBN 84-233-0700-X.
  6. ^ Herluf Winge (1857-1923). Danmarks Fauna. Pattedyr. Gads Forlag 1908
  7. ^ "Scores of whales stranded in western Australia". The Daily Telegraph. London. 23. marts 2009. Hentet 2. maj 2010.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-forfattere og redaktører
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia DA

Halvspækhugger: Brief Summary ( 丹麥語 )

由wikipedia DA提供

Halvspækhuggeren (Pseudorca crassidens) er en omkring 4 meter lang hval i delfinfamilien. Det er en oceanisk art, der forekommer i subtropiske og tropiske områder over hele jorden, men den menes at være sjælden. Kropsbygning og tænder minder om spækhuggerens, men halvspækhuggeren er ensfarvet sort. Der vides kun lidt om arten – meget af vores viden stammer fra strandede dyr. Den er fundet strandet i Danmark nogle få gange, senest i 1935 ved Blokhus. Halvspækhuggeren er den eneste art i slægten Pseudorca.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-forfattere og redaktører
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia DA

Kleiner Schwertwal ( 德語 )

由wikipedia DE提供

Der Kleine Schwertwal (Pseudorca crassidens), auch bekannt als Unechter oder Schwarzer Schwertwal, ist eine Art der Delfine (Delphinidae) und der einzige rezente Vertreter der Gattung Pseudorca. Er ähnelt dem Orca in Form und Proportionen, ist aber einfarbig schwarz und mit einer Maximallänge von etwa sechs Metern deutlich kleiner. Kleine Schwertwale bilden Schulen von durchschnittlich zehn bis fünfzig Tieren, wobei sie sich auch mit anderen Delfinen vergesellschaften und sich meistens abseits der Küsten aufhalten. Sie sind in allen Ozeanen gemäßigter, subtropischer und tropischer Breiten beheimatet, sind jedoch vor allem in wärmeren Jahreszeiten auch bis in die gemäßigte bis subpolare Zone südlich der Südspitze Südamerikas, vor Nordeuropa und bis vor Kanada anzutreffen.

Wie andere Delfine ist der Kleine Schwertwal ein aktiver Jäger und ernährt sich vor allem von größeren Fischen und Kopffüßern, kann jedoch vereinzelt auch kleinere Delfine oder auch Großwale attackieren. Im Vergleich zum Großen Schwertwal (Orcinus orca) sowie einigen anderen Delfinarten ist er nur wenig erforscht und Sichtungen sind vergleichsweise selten. Strandungen kommen vor, teilweise auch als Massenstrandungen mit mehreren Hundert Tieren, sind jedoch weniger häufig als bei den bekannteren Arten.

Merkmale

Allgemeine Merkmale

 src=
Kleiner Schwertwal

Der Kleine Schwertwal ist, abseits vom Großen Schwertwal, eine der größten Arten innerhalb der Delfine. Die Männchen des Kleinen Schwertwals erreichen Körperlängen von bis zu 6,10 Metern und ein Maximalgewicht von 2200 Kilogramm, die Weibchen bleiben mit maximal 5,10 Metern und einem Gewicht von maximal 1200 Kilogramm deutlich kleiner.[1] Die neugeborenen Jungtiere haben eine Länge von 1,5 bis 2,0 Metern und wiegen etwa 80 Kilogramm.[1] Der Körper der Tiere ist auf der Rückenseite und den Flanken sowie am Bauch vollständig dunkelgrau bis schwarz gefärbt und auch die Rückenflossen, die Flipper und die Schwanzflosse (Fluke) entsprechen der Körperfärbung.[2] Bei guten Lichtverhältnissen ist erkennbar, dass der Rücken von der Rückenflosse nach hinten umhangartig dunkler gefärbt ist als davor,[3] die dunkelste Pigmentierung befindet sich dabei im Bereich des Ansatzes der Fluke.[2] Zwischen den Brustflossen befindet sich häufig ein gräulicher bis fast weißer ankerförmiger Fleck, der bei manchen Individuen an der Kehle beginnen und in eine Linie auslaufen kann, die sich bis zum Genital zieht.[1] In einigen Fällen besitzen die Tiere zusätzlich einen hellen grauen Fleck an den Kopfseiten.[2] Die typische dunkle Färbung ist bereits bei den Jungtieren vorhanden und konnte auch vorgeburtlich bei einem etwa 70 Zentimeter langen Embryo nachgewiesen werden.[2] Narben aus innerartlichen und externen Interaktionen bilden, anders als etwa bei dem nahe verwandten Rundkopfdelfin (Grampus griseus), neue Pigmente aus und werden damit erneut schwarz;[4] der Körper kann jedoch lokal sternförmige Narben verheilter Bisse von Zigarrenhaien (Isistius) aufweisen.[2]

Der Körper der Wale ist relativ schlank und der Kopf im Verhältnis zur Gesamtlänge nur kurz. Die Stirnpartie (Melone) ist langgezogen und ein wenig vorgewölbt; einen abgesetzten Schnabel gibt es nicht. Bei den ausgewachsenen Männchen ist die Melone weiter vorgewölbt als bei den Weibchen und bei den jugendlichen Walen.[3] Der Bereich um das Blasloch ist ein wenig eingewölbt. Etwa in der Mitte des Körpers befindet sich die sichelförmige Rückenflosse; die relativ kurzen Brustflossen (Flipper) setzen weit vorne am Körper an und haben eine arttypische Form mit vorderem S-förmigen Rand und einer spitz zulaufenden, abgerundeten Flossenspitze. Die Schwanzflosse (Fluke) ist ebenfalls kurz; die Einbuchtung in der Mitte ist nicht sehr ausgeprägt.[1]

Merkmale des Schädels und des Skeletts

 src=
Schädel des Kleinen Schwertwals

Der Schädel des Kleinen Schwertwals ist kräftig mit einer kurzen und breiten Schnauzenregion. Diese ist mindestens 1,5 Mal so lang wie breit und verbreitert sich mit dem Alter der Tiere. Die Gesamtlänge des Schädels eines ausgewachsenen Tieres beträgt etwas mehr als 50 Zentimeter. Der Wal hat sehr kräftige, konisch geformte und gebogene Zähne. Im Oberkiefer sitzen sieben bis elf, im Unterkiefer acht bis zwölf Zähne pro Kieferhälfte,[2] wobei bei sehr vielen Tieren die Anzahl der Zähne im rechten Unter- und Oberkiefer nicht der im linken entspricht (bilaterale Asymmetrie). Die gleichförmige oder homodonte Bezahnung dieser Art, bei der es keine unterschiedlichen Zahntypen wie bei anderen Säugetieren gibt, ist typisch für die gesamte Unterordnung der Zahnwale und stellt eine Anpassung an ihre bevorzugte Nahrung aus schwierig zu fixierenden, stromlinienförmigen und glatten Beutetieren wie Fischen und Kopffüßern dar.

Vom Schädel des Großen Schwertwals lässt sich der des Kleinen Schwertwals durch die Proportionen der Knochen zueinander unterscheiden: Beim Großen Schwertwal entspricht die Breite des Zwischenkieferbeins (Prämaxillare) direkt vor den antorbitalen Kerben, also den Kerben vor den Augen, mehr als 50 % der Gesamtbreite des Gesichtsschädels, beim Kleinen Schwertwal weniger als 50 %. Zudem ist der Seitenrand der Zwischenkieferbeine in der Aufsicht bei letzterem stärker S-förmig geformt und im vorderen Bereich breiter.[2] Die Paukenhöhlen erreichen eine Länge von 47,7 bis 50,5 Millimeter, sie besitzen einen atrophierten Kiel und sind nicht seitlich abgeflacht.[2]

Die Wirbelsäule besteht aus 7 Halswirbeln, 9 bis 11 Brustwirbeln, 9 bis 13 Lendenwirbeln und 16 bis 26 Schwanzwirbeln, dabei liegt die Gesamtzahl der Wirbel bei 47 bis 52. Bei zahlreichen Tieren sind vor allem die ersten vier bis sieben Schwanzwirbel zudem in unterschiedlicher Anzahl miteinander verwachsen, wobei die Anzahl verwachsener Wirbel wahrscheinlich mit dem Alter steigt.[2] Der Brustkorb besteht aus 9 bis 12, meist 10 Rippenpaaren, von denen 6 jeweils zwei Ursprünge haben (bicipital). Die Anzahl der Rippen pro Körperseite kann unterschiedlich sein. Vier Rippenpaare sind direkt mit dem Brustbein verwachsen, sechs weitere über Knorpel mit diesem verbunden. Das 11. und 12. Rippenpaar sind, wenn vorhanden, nicht mit dem Brustbein verbunden und entsprechend frei endend. Das Brustbein selbst besteht aus vier Teilen, die mit dem Alter zunehmend verwachsen.[2] Die Anzahl der Fingerknochen der Flipper kann stark variieren, in der Regel haben die Tiere null bis einen Knochen am ersten, vier bis acht Knochen am zweiten, vier bis sechs Knochen am dritten, einen bis drei Knochen am vierten und null bis zwei Knochen am fünften Finger. Wie bei allen Walen sind die Finger über das umgebende Gewebe zu einer Flosse (Flipper) verbunden.[2]

Genetische Merkmale

Wie andere Wale weist auch der Kleine Schwertwal den für diese Tiergruppe typischen Chromosomensatz von 2n = 44 Chromosomen auf. Dabei wird der Kleine Schwertwal als karyotypisch stabiler eingeschätzt als der Große Schwertwal. In der Gefangenschaft kam es wiederholt zu Hybridisierungen mit dem Großen Tümmler, da die Genome dieser beiden Arten kompatibel sind.[5]

Verbreitung

 src=
Verbreitungsgebiet des Kleinen Schwertwals (nach IUCN)[6]

Der Kleine Schwertwal ist eine Hochseeart, die in den gemäßigten bis tropischen Bereichen aller Ozeane anzutreffen ist.[1][6] Dabei sind Sichtungen abseits der Küsten relativ selten, und auch Strandungen kommen nur gelegentlich vor. Häufig beobachtet wurde der Wal im Atlantik vor der nordamerikanischen Küste und in der Karibik. Auch im Pazifik und im Indischen Ozean kommt er regelmäßig vor. Zum Verbreitungsgebiet gehören zudem einzelne abgegrenzte Meeresregionen wie das Mittelmeer, der Golf von Mexiko, der Golf von Kalifornien, das Rote Meer und das Arabische Meer sowie das Japanische Meer.[1][7] Im Bereich tropischer Inseln, vor allem um Hawaii, kommen die Tiere auch küstennah vor.[8] Wahrscheinlich führen die Tiere saisonale Wanderungen durch und kommen vor allem im Winter in flachere Gewässer in Küstennähe.[9]

Der Verbreitungsschwerpunkt liegt zwischen dem 40. nördlichen und dem 40. südlichen Breitengrad.[7] Die Tiere wurden in Gewässerbereichen mit einer Temperatur zwischen 8 und 31 °Celsius nachgewiesen,[10] wobei sie höhere Wassertemperaturen bevorzugen.[9] Die bislang südlichste Verbreitung der Tiere ist durch eine Gruppe Kleiner Schwertwale aus der Region östlich des südlichsten Punktes des südamerikanischen Kontinents am Kap Hoorn, Chile belegt. Durch diese Sichtung wurde zudem nachgewiesen, dass die Tiere zumindest temporär in Kaltwassergebieten bis 8 °Celsius leben können.[10] Durch eine Massenstrandung von 22 Kleinen Schwertwalen an der Ostküste der Falklandinseln im Jahr 2013 wurde die Art auch für diese Region erstmals nachgewiesen.[11]

Die europäischen Nachweise der Art stammen meist aus Sichtungen einzelner Gruppen der Wale sowie aus Berichten über Strandungen. Sie wurden an den Küsten Großbritanniens, Spaniens, der Niederlande und der deutschen und dänischen Nordseeküste gemacht. Außerdem gibt es seltene Sichtungen in der Ostsee sowie im Mittelmeer, hier vor allem aus Südspanien und Italien. Die nördlichsten Nachweise in Nordamerika stammen aus Kanada, wo im Mai 1987 ein Individuum auf Denman Island, British Columbia, strandete.[12]

Lebensweise

 src=
Der Kleine Schwertwal lebt in Gruppen (Schulen).
Schwimmender Kleiner Schwertwal
 src=
Springender Kleiner Schwertwal

Der Kleine Schwertwal ist eine Walart, die die tiefen Bereiche der Ozeane, also das Pelagial, als Lebensraum bevorzugt. Entsprechend sind diese Wale vor allem in der Hochsee zu beobachten, aber auch in der Nähe von Inseln und Küsten, die von tiefem Wasser umgeben sind. Aufgrund der küstenfernen Verbreitung und des Lebens im Hochseebereich ist die Lebensweise der Kleinen Schwertwale nur unzureichend erforscht. Die meisten Informationen über die Art stammen aus Untersuchungen gestrandeter Tiere, in Gefangenschaft lebender Tiere und aus Sichtungen vor allem in Küstennähe, etwa um Hawaii und andere Inseln.[3]

Die Tiere sind tagsüber und nachts aktiv,[3] wobei sie wahrscheinlich ihre maximale Aktivität tagsüber haben.[1] Die Wale leben in Schulen mit einer durchschnittlichen Größe von 5 bis 25 Individuen,[3] wobei gelegentlich auch größere Gruppen von über 100 bis 400 Tieren beobachtet wurden. Die Gruppen schwimmen dabei teilweise weit auseinander mit Geschwindigkeiten von 5 bis 20 Kilometern pro Stunde, und eine Schule kann sich über eine Länge von bis 20 Kilometern hinziehen.[3] Dabei springen die Tiere regelmäßig vollständig aus dem Wasser.[9] Innerhalb der Schulen haben Kleine Schwertwale starke soziale Bindungen der Einzeltiere untereinander, wobei die Individuen teilweise jahrelang zusammenbleiben. Diese kleineren, stabileren Gruppen sind alters- und geschlechtsgemischt, und es scheint keine offensichtliche Geschlechts- oder Alterstrennung bei dieser Art zu geben.[3] Größere Gruppen sind häufig Zusammenschlüsse mehrerer kleiner Schulen, die sich in der Regel nach einiger Zeit wieder voneinander trennen.[3] Die bislang größte dokumentierte gestrandete Gruppe der Wale bestand aus 835 Individuen in Mar del Plata (Argentinien) im Jahr 1946.[3]

Es kommt vor, dass sich die Schulen mit anderen Walen, hauptsächlich mit Schulen des Großen Tümmlers (Tursiops truncatus) und des Rauzahndelfins (Steno bredanensis) zusammenschließen und Jagdgemeinschaften bilden.[13][8][3] Vor allem die Beziehungen zu den Tümmlern kann dabei über mehrere Jahre bestehen, wie bei Langzeitstudien um Neuseeland festgestellt wurde.[13][3] Die Gruppen bestehen aus Tieren verschiedenen Alters, deren Sozialgefüge sehr ausgeprägt ist. In den Gebieten um Hawaii wurden langfristige Beziehungen innerhalb der Schulen von bis zu 15 Jahren nachgewiesen,[14][4] Massenstrandungen dieser Tiere werden auf diese engen individuellen Bindungen zurückgeführt.[4] Über das Tauchverhalten dieser Art ist wenig bekannt; ein markiertes Tier tauchte bis zu 12 Minuten lang und in Tiefen von über 230 Metern.[4]

Zur innerartlichen Kommunikation sowie zur Sonarorientierung und zum Beutefang besitzt der Kleine Schwertwal ein vielfältiges Repertoire an Tönen. Dabei nutzen sie vor allem langgezogene Rufe in einer Frequenz von 28 kHz, die etwa 60 bis 75 Millisekunden andauern und ein wellenförmiges Frequenzbild ähnlich dem der Tümmler aufweisen. Hinzu kommen längere Klicksequenzen, einzelne oder doppelte Klicklaute mit einer Frequenz von etwa 100 kHz und kurze Pfiffe in einer Frequenz von etwa 8 kHz.[9] Anhand von Unterwassersonagrammen wurde abgeschätzt, dass die Hörspanne der Tiere von 2 bis 115 kHz mit einem Höroptimum zwischen 32 und 70 kHz reicht.[9]

Ernährung

Der Kleine Schwertwal ernährt sich wie andere Delfine vor allem von verschiedenen Fischen und Kopffüßern. Die Zusammensetzung der Nahrung kann regional aufgrund der verfügbaren Beutetiere sehr unterschiedlich sein. Es wird angenommen, dass die Tiere täglich etwa 4,7 bis 5 % ihres Gewichts an Nahrung zu sich nehmen, wobei die Kalkulation auf Tiere in Gefangenschaft bezogen ist.[9] Die Jagd und Nahrungsaufnahme erfolgt unabhängig von der Tageszeit sowohl tagsüber wie nachts; auf der Basis von Magenanalysen gestrandeter Tiere wurde eine höhere Nahrungsmenge im Winter als in den anderen Jahreszeiten angegeben.[9] Die Tiere jagen gemeinsam in Schulen und teilen die Beute untereinander auf.[3]

Zu den Beutetieren gehören unter anderem verschiedene pelagisch lebende Tintenfische und Kalmare wie Martialia hyadesi, Ilex argentinus, Berryteuthis magister, Gonatopsis borealis und Ommastrephes bartramii[15], des Weiteren verschiedene Fische wie Meereslachse (Oncorhynchus), Bonitos (Katsuwonus pelamis), Große Goldmakrelen (Coryphaena hippurus) und andere Makrelen, Mondbarsche (Mene maculata), Japanische Meerbarsche (Lateolabrax), Thunfische (Thunnus) und Fächerfische (Istiophorus platypterus).[1][9] Einige der Beutetiere, vor allem die Thunfische und Fächerfische, sind dabei ziemlich groß, und besonders in der Region um Japan ist der Kleine Schwertwal dafür bekannt, Thunfische von den Fischfangleinen zu fressen. Auch in anderen Regionen, etwa um Hawaii und im Golf von Mexiko und im Indischen Ozean, sind Kleine Schwertwale eine von wenigen Arten der Zahnwale, die gelegentlich Fische sowohl von kommerziellen Fischern als auch von Freizeitfischern stehlen.[4]

Zudem wurden Kleine Schwertwale dabei beobachtet, dass sie auch kleinere und junge Delfine attackieren und sich von diesen ernähren. Dieses Verhalten wurde bislang nur regional begrenzt im Bereich der Thunfischfangzonen im Pazifik beobachtet, in denen verletzte Delfine von den Fangleinen befreit und freigelassen wurden. Es wird daher nur vereinzelten Populationen mit einer bestimmten Anpassung an diese zusätzliche Nahrungsquelle zugeschrieben.[3] In seltenen Fällen wurde auch beobachtet, dass Kleine Schwertwale in Schulen Buckelwale (Megaptera novaeangliae) und in der Region um die Galápagos-Inseln auch Pottwale (Physeter macrocephalus) attackierten.[16][1][4]

Fortpflanzung und Entwicklung

Angaben und Daten über die Entwicklung der Tiere stammen fast ausschließlich aus Untersuchungen von gestrandeten Individuen und beziehen sich häufig auf Zahnuntersuchungen, um das Alter der gestrandeten Tiere anhand der Schmelzschichten festzustellen. Über das Alter der Geschlechtsreife und andere altersbezogene Daten gibt es entsprechend unterschiedliche Angaben. Bei beiden Geschlechtern wird angenommen, dass sie im Alter von 8 bis 14 Jahren geschlechtsreif werden, wobei vermutet wird, dass die Männchen erst später paarungsfähig werden.[4] Für die Meeresgebiete vor Japan wird angenommen, dass die Weibchen die Geschlechtsreife mit einer Länge von 3,40 bis 3,80 Metern und somit in einem Alter von 8 bis 11 Jahren erreichen; bei den Männchen soll die Geschlechtsreife allerdings erst bei einer Länge von mehr als 4,20 Metern und einem Alter von etwa 18 Jahren eintreten.[17] Demgegenüber gibt es Schätzungen, nach denen auch die Männchen bereits mit 8 bis 14 Jahren geschlechtsreif sein sollen.[17] Im Gegensatz zu den Weibchen, bei denen die Geschlechtsreife mit der ersten Ovulation einhergeht, ist diese bei den Männchen allerdings nur schwer und indirekt feststellbar, etwa über die Größe und das Gewicht der Hoden.[17]

Der Eisprung der Weibchen findet wahrscheinlich einmal im Jahr statt, wobei er spontan stattfindet und keine feste Periodik aufweist. Dabei wird nur eine Eizelle pro Eisprung freigegeben.[17] Die Paarungszeit ist entsprechend ganzjährig, regional kann es aber zu einer umweltbedingten Periodizität kommen. So finden in den Gewässern um Japan die meisten Paarungen im Dezember bis Januar statt. Die Anzahl trächtiger Weibchen innerhalb der Population beträgt nach Abschätzungen etwa 14,5 %.[17] Das Kalbungsintervall, also der Abstand zwischen zwei Geburten einzelner Weibchen, wird mit etwa 7 Jahren angegeben, und das Kalben kann das ganze Jahr über erfolgen, mit einem Höhepunkt im Spätwinter.[4] Mit dem Alter der Weibchen nimmt der Abstand zwischen den Kalbungen zu, und man nimmt an, dass Weibchen mit einem Alter über 45 Jahre keine Jungtiere mehr bekommen.[17] Dies konnte unter anderem durch die Untersuchung der Ovarien gestrandeter Wale aus Japan und Südafrika bestätigt werden.[18]

Die Dauer der Schwangerschaft beträgt etwa ein Jahr, und die Weibchen gebären immer nur ein Jungtier.[17] Bei einer Dokumentation 1997 vor der Küste von Marokko konnte die Geburt eines Kleinen Schwertwals beobachtet werden. Diese fand in einer Gruppe von Schwertwalen statt, die sich einem Boot genähert hatte, und das Muttertier befand sich inmitten dieser Gruppe, als das Jungtier geboren wurde. Erkennbar wurde die Geburt anhand eines sich ausbreitenden Blutflecks und eines Stücks Plazenta, das abgetrieben wurde. Direkt nach der Geburt wurde das Neugeborene von den Walen der Gruppe gemeinsam über die Wasseroberfläche gehoben, um die Atmung zu ermöglichen. Danach wurde es wieder ins Wasser herabgelassen, um gemeinsam mit der Gruppe zu schwimmen.[19]

Das Jungtier ist bei der Geburt etwa 1,50 bis 2,0 Meter lang. Die Stillzeit durch die Mutter beträgt danach wahrscheinlich etwa 18 bis 24 Monate.[19] Die maximale Lebensdauer wird mit 57 Jahren für die männlichen Tiere und 62 Jahren für die weiblichen Tiere angenommen.[9][4] Die Generationendauer beträgt schätzungsweise 25 Jahre.[6]

Fressfeinde und Parasiten

 src=
Große Schwertwale: Ursprünglich wurde angenommen, dass eine nahe Verwandtschaft zwischen dem Kleinen und dem Großen Schwertwal besteht. Wahrscheinlich sind Große Schwertwale neben großen Haien die einzigen Fressfeinde der Art.

Über Fressfeinde beim Kleinen Schwertwal liegen nur wenige Informationen vor, es wird jedoch angenommen, dass einzelne Tiere von großen Haien oder Walen wie dem Großen Schwertwal erbeutet werden.[4] Angriffe von großen Haien sind dabei über typische Narben von Haibissen bei lebenden Individuen dokumentiert.[3] Über einen Angriff einer Schule Großer Schwertwale auf eine gemischte Gruppe Kleiner Schwertwale und Tümmler bei Neuseeland wurde 2010 berichtet. Dabei wurden die Kleinen Schwertwale in der für Große Schwertwale typischen Weise von unten attackiert und aus dem Wasser geschleudert. Mindestens ein Kalb der Kleinen Schwertwale wurde bei dem Angriff getötet und gefressen.[20] Der Zusammenschluss mit anderen Arten ist wahrscheinlich eine Strategie zur Räubervermeidung, wobei die verschiedenen Arten unterschiedlich auf potenzielle Angreifer reagieren.[13]

Zudem werden die Wale wie andere von Zigarrenhaien (Isistius) attackiert, die mit Hilfe ihres speziellen Gebisses in der Lage sind, Stücke aus der Haut der Wale zu reißen und zu fressen. Der Körper der Wale kann entsprechend lokal von frischen Wunden und sternförmigen Narben der verheilten Bisse übersät sein.[2]

Parasiten sind durch Magen- und Darmuntersuchungen gestrandeter Tiere dokumentiert. So wurde etwa bei Strandungen in Brasilien eine hohe Befallsrate der Tiere mit Fadenwürmern der Arten Anisakis simplex, Anisakis typica, Stenurus glocicephalus und Stenurus auditivus[9] sowie Kratzwürmern der Art Bolbosoma capitatum festgestellt. Dabei betrug die Dichte der Kratzwürmer bis zu 600 Individuen pro Meter Darmlänge. Zudem wurden nicht näher identifizierte Bandwürmer der Familie Tetrabothriidae festgestellt.[15] Bolbosoma capitatum und Anisakis simplex wurden auch früher bereits bei Kleinen Schwertwalen sowie bei zahlreichen anderen Walen nachgewiesen, hinzu kommt die Dokumentation der Saugwürmer Nasitrema attenuata,[21] Nasitrema globicephalae und Orthosplanchnus elongatus.[9] Als Ektoparasiten konnten am Körper der Tiere Walläuse (Syncyamus pseudorcae, Isocyamus delphini)[9], Seepocken wie Xenubalanus globicipitus[9] und die zu den Entenmuscheln gehörenden Conchoderma auritum festgestellt werden.[22]

Über Infektionskrankheiten liegen nur sporadische Informationen vor, so wurde bei in Gefangenschaft gehaltenen Tieren akute Lungenentzündung nachgewiesen.[9]

Systematik

Taxonomiegeschichte und Fossilgeschichte

 src=
Richard Owen beschrieb den Kleinen Schwertwal als Phocaena crassidens aufgrund eines in England gefundenen subfossilen Schädels.

Die Erstbeschreibung des Kleinen Schwertwales stammt von 1846 anhand eines 1843 aus einem Torfmoor in Lincolnshire geborgenen Fossils durch den Zoologen und Paläontologen Richard Owen, der in den Überresten das Skelett eines Wales erkannte, den er für eine womöglich ausgestorbene Spezies der Delphinidae hielt.[23] Er bezeichnete die Überreste als subfossil, also in neuerer Zeit konserviert, und datierte den Fund auf das mittlere Pleistozän mit einem Alter von etwa 126,000 Jahren. Er benannte den Typus Phocaena crassidens, damit stellte er ihn in die Verwandtschaft der Schweinswale.[23] John Edward Gray ordnete die Art 1846 in seiner Beschreibung der Wale in dem Werk The Zoology of the Voyage of H.M.S. Erebus and Terror, einer Reisebeschreibung der Antarktis-Expedition durch James Clark Ross von 1839 bis 1843, direkt in die Gattung Orca (heute Orcinus) als Orca crassidens ein.[24] Lebend gefunden wurde die Art erstmals durch Johannes T. Reinhardt, der 1861 eine Gruppe in der Kieler Bucht gestrandeter Wale untersuchte und sie als eine neue, den Schwertwalen (Orcinus orca) nahestehende Gattung ansah, die er 1862 Pseudorca nannte und in die er die von Owen beschriebenen Überreste gemeinsam mit den von ihm beschriebenen lebenden Exemplaren als Pseudorca crassidens einordnete.[25][26] William Henry Flower beschrieb 1864 mit Orca meridionalis eine für ihn neue Art der Schwertwale aus Tasmanien,[27] die er im Jahr darauf zu Pseudorca verwies[28] und welche später synonymisiert wurde. Weitere heute als Synonyme betrachtete Artbeschreibungen sind Orca destructor Cope, 1866[29], Pseudorca grayi Burmeister, 1869[30] und Pseudorca mediterranea Giglioli, 1882[31].

1924 wurde durch den japanischen Wirbeltierpaläontologen Hikoshichiro Matsumoto auf der Basis zweier fossiler Zähne aus Japan die fossile Art Pseudorca yokoyamai als bisher einziger fossiler Vertreter der Gattung beschrieben. Sie wurde auf das Calabrium, eine Teilepoche des Unteren Pleistozäns vor 1,806–0,781 Millionen Jahren, datiert.[32][33]

Äußere Systematik

Tatsächlich wurde der Kleine Schwertwal lange Zeit als nahe verwandt zum Großen Schwertwal angesehen und mit diesem gemeinsam in eine Unterfamilie Orcinae innerhalb der Zahnwale und der Delfine platziert. Genetische Untersuchungen zeigen den Kleinen Schwertwal (Pseudorca crassidens) jedoch mit den Grindwalen näher verwandt als mit dem Großen Schwertwal (Orcinus orca).[34][35]

Phylogenetische Systematik der Delphinidae nach Horreo 2018[35]
Delphinidae

andere Delphinidae




Orcaella


Globicephalinae

Rundkopfdelfin (Grampus griseus)



Kleiner Schwertwal (Pseudorca crassidens)




Zwerggrindwal (Feresa attenuata)


Breitschnabeldelfin (Peponocephala electra)



Grindwale (Globicephala)








Kurzschnauzendelfine (Lagenorhynchus)


Schwarz-Weiß-Delfine (Cephalorhynchus)



Großer Schwertwal (Orcinus orca)





Vorlage:Klade/Wartung/Style

Dabei bilden sie nach aktuellen Studien wahrscheinlich die Schwesterart eines Taxons aus den beiden bekannten Arten der Grindwale (Globicephala) sowie dem Breitschnabeldelfin (Peponocephala electra) und dem Zwerggrindwal (Feresa attenuata).[35] Diese Arten formen gemeinsam mit dem Rundkopfdelfin (Grampus griseus) die Unterfamilie Globicephalinae innerhalb der Delfine und werden den beiden Arten der Gattung Orcaella gegenübergestellt.[35]

Innere Systematik

William Henry Flower schlug bereits 1888 vor, eine nördliche von einer südlichen Form zu unterscheiden und Paules Edward Pieris Deraniyagala trennte 1945 Pseudorca crassidens meridionalis als eigenständige Unterart ab, allerdings ohne konkrete Benennung von Merkmalen, anhand derer die beiden Unterarten voneinander getrennt werden könnten. Diese Beschreibung wird entsprechend generell ignoriert und bis heute wird die Art entsprechend als monotypisch ohne Unterarten betrachtet.[1][36]

Allerdings konnten durch genetische Tests voneinander isolierte Populationen und unterschiedliche Haplotypen in verschiedenen Meeresbereichen identifiziert werden,[37][38] zudem gibt es auch morphologische Unterschiede vor allem im Schädelbau zwischen Individuen aus Australien, Schottland, den Gewässern um Hawaii und Südafrika.[39][36] Im Fall der genetischen Diversität der Kleinen Schwertwale im Chinesischen Meer waren die genetischen Unterschiede der Haplotypen nach Ansicht der Autoren so groß, dass die Frage aufgeworfen wurde, ob es sich dabei nicht um unterschiedliche Arten handeln könnte.[38] Im Bereich um Hawaii wurde dokumentiert, dass es genetische Unterschiede zwischen den küstennah lebenden Tieren sowie denen des offenen Pazifik gibt.[37]

Namensgebung

Der Kleine Schwertwal ist auch bekannt als Falscher Schwertwal oder Falscher Mörderwal, im englischen Sprachraum wird er als false killer whale bezeichnet. Wie der wissenschaftliche Gattungsname Pseudorca bezieht sich diese Namensgebung auf die äußerliche Ähnlichkeit zum Großen Schwertwal (Orcinus orca), der auch als Mörderwal oder Orca bekannt ist.[4] Der wissenschaftliche Artname „crassidens“ verweist auf die Form der Zähne („crassus“ = „dick“ und „dens“ = Zähne).

Status und Bedrohung

Der Kleine Schwertwal ist ein Spitzenprädator und wird generell als eher selten angesehen, selbst in den Regionen mit den höchsten Bestandsdichten. Die Dichte ist in den niedrigeren Breitengraden im Bereich des Äquators generell höher; im Nordpazifik nimmt die Dichte nördlich von etwa 15° nördlicher Breite massiv ab.[3] Für eine Reihe von Gebieten gibt es Bestandsschätzungen, die allerdings zum Teil recht veraltet sind, und die Schätzungen für größere Gebiete können mehr als eine Population umfassen. Das einzige Gebiet, zu dem sowohl aktuelle Bestandsschätzungen als auch eine gute Vorstellung von der Populationsstruktur vorliegen, betrifft die hawaiianischen Gewässer. Dort gibt es drei etablierte Populationen mit teilweise überlappenden Territorien. Die Hauptinselpopulation zählt zwischen 150 und 200 Individuen und nutzt ein Gebiet um die Hauptinseln Hawaiis, das bis zu 120 Kilometer von der Küste entfernt ist. Die Population der nordwestlichen Hawaii-Inseln zählt etwa 550 Individuen. Die pelagische Population lebt mindestens 1700 Kilometer von Hawaii entfernt und besteht innerhalb der Wirtschaftszone der Hawaii-Inseln aus etwa 1550 Individuen.[40][3] Die Gesamtsumme der vorhandenen Abschätzungen für die weltweite Gesamtzahl der Tiere beträgt etwa 60.000 Tiere, wobei die beiden größten Schätzungen, die etwa 94 % der Gesamtzahl ausmachen, mehr als 25 Jahre alt sind. Für einen wesentlichen Teil des Verbreitungsgebietes der Art liegen keine Abundanzschätzungen vor, und daher ist die Gesamthäufigkeit wahrscheinlich viel höher als diese 60.000 Tiere. Aufgrund der geringen Dichte dieser Wale sind die Schätzungen allerdings nur ungenau, und es ist in den meisten Gebieten nicht möglich, Trends zu beurteilen.[6]

 src=
Anhand von Proben aus gestrandeten und verstorbenen Tieren konnten teilweise hohe Konzentrationen von Gift- und Schwermetallen in den Geweben der Tiere nachgewiesen werden (Foto: Flinders Bay, Western Australia, 1986).

Die International Union for Conservation of Nature stuft den Kleinen Schwertwal als Art der Vorwarnliste (near threatened) ein, wobei vor der aktuellen Datenlage eine Einordnung nahe der Gefährdungsstufe vulnerable angegeben wird.[6] Als Hauptbedrohungen für die Bestände werden die unbeabsichtigte Tötung als Beifang in der Fischerei und, in einigen Gebieten, die gezielte Jagd oder Tötung der Tiere angesehen.[6] Aufgrund der vergleichsweise langen Generationendauer von etwa 25 Jahren und der damit zusammenhängenden langsamen Populationsentwicklung können bereits vergleichsweise niedrige Tötungsraten beim Kleinen Schwertwal zu einer negativen Bestandsentwicklung führen.[6] Der Kleine Schwertwal fällt wie alle Kleinwale nicht unter die Schutzbestimmungen der Internationalen Walfangkommission (IWC), im Washingtoner Artenschutzübereinkommen ist er im CITES Anhang II gelistet. Die hawaiianische Population wird im U.S. Endangered Species Act als bedroht (endangered) eingeordnet.[3][41]

Neben der direkten Fischerei und der Tötung der Tiere als Fischereikonkurrenten gibt es weitere Bedrohungen der Tiere durch Umweltbelastungen und Umweltverschmutzungen. Der Kleine Schwertwal gehört zu den Arten, bei denen die Aufnahme von weggeworfenem Plastik festgestellt wurde. In Geweben, die von gestrandeten Tieren gesammelt wurden, ließen sich teilweise hohe Gift- und Schwermetallmengen dokumentieren.[4] Bei gestrandeten Tieren in Südamerika wurden sehr hohe Silberkonzentrationen in den Organen der Wale registriert[42] und in einer anderen Untersuchung bei gestrandeten Walen in Chile fand sich eine sehr hohe Konzentration von Selen und Quecksilber in Gewebeproben.[43] In hawaiianischen Gewässern wiesen bei einer Untersuchung 84 % der beprobten Wale Polychlorierte Biphenyle (PCB) in Konzentrationen auf, die die vorgeschlagenen Gesundheitsschwellenwerte deutlich übersteigen, was darauf hindeutet, dass eine Immunsuppression oder Auswirkungen auf die Fortpflanzung in den betroffenen Populationen vorliegen könnten.[44][3] Auch Dichlordiphenyldichlorethen, ein Abbauprodukt des Pflanzenschutzmittels Dichlordiphenyltrichlorethan (DDT), konnte teilweise in hoher Konzentration nachgewiesen werden.[9]

Interaktionen mit dem Menschen

Fischerei und Beifang

 src=
Kleine Schwertwale im Sprung im Orlando Sea World
 src=
Massenstrandung von Kleinen Schwertwalen in Mar del Plata, 1946
 src=
Bei der Massenstrandung von Kleinen Schwertwalen in Flinders Bay, Western Australia, 1986, konnten 96 der 114 gestrandeten Tiere gerettet werden.

In Europa gab es nie eine gezielte wirtschaftliche Nutzung des Kleinen Schwertwales, er wird allerdings gelegentlich als Beifang im Thun- und Schwertfischfang erbeutet. In Japan nutzt man die Tiere gelegentlich als Nahrungsquelle, wobei meist in Strandnähe auftauchende Tiere ans Ufer getrieben und dort harpuniert und getötet werden.[9] Zudem wurden sie auch in St. Vincent und Taiwan gefangen und als Nahrungs- und Ölquelle genutzt. Angesichts der hohen Anzahl der gefangenen Tiere in einigen Gebieten, in denen dies untersucht wurde, könnte das Töten dieser Wale einen erheblichen Einfluss auf die lokale Population gehabt haben.[3]

In allen Gebieten, in denen sich die Lebensräume des Kleinen Schwertwals mit den Fischfanggebieten kommerzieller Großfischerei überschneiden, kommt es zu Verletzungen und Tötungen als Beifang der Fischereiindustrie. Das geschieht unabhängig davon, ob es sich um Schleppnetz-, Langleinen- oder Hakenfischerei handelt.[3] In den gut untersuchten hawaiianischen Gewässern ist die Zahl der getöteten und verletzten Tiere, die bei der Langleinenfischerei zufällig getötet oder schwer verletzt werden, wahrscheinlich größer, als die Population dauerhaft überleben kann,[4] und es wird angenommen, dass dies auch für fast alle anderen Fangbereiche gilt. Zudem kommt es indirekt zur Beeinflussung der Populationen und ihrer Nahrungsversorgung in Gebieten, in denen ein hoher Anteil der Fischpopulationen kommerziell interessant ist und genutzt wird.[3]

Bei kommerziellen Fischern ist diese Art wenig beliebt, da sie bereits gefangene Thunfische von den Leinen stiehlt.[45] Dadurch erhöht sich zudem die Gefahr für die Tiere, selbst gefangen zu werden.[6] So gab es auf der japanischen Insel Iki eine konzertierte Aktion der Fischer, die Art in der Region auszurotten. Hierbei wurden zwischen 1965 und 1990 neunhundert Kleine Schwertwale in der Umgebung von Iki getötet.[3][1]

Walbeobachtung und Haltung

In Hawaii und auch in anderen Regionen wie vor Neuseeland oder vor Marokko werden die Tiere regelmäßig von kommerziellen Wal- oder Delfinbeobachtungsschiffen angetroffen. Kleine Schwertwale wurden und werden zudem zu wissenschaftlichen Zwecken und zur Unterhaltung in einer Reihe von Aquarien auf der ganzen Welt in Gefangenschaft gehalten, unter anderem in Japan, den Vereinigten Staaten, den Niederlanden, Hongkong und Australien. Sie wurden an verschiedenen Orten erfolgreich in Gefangenschaft gezüchtet, teilweise entstanden in Gefangenschaft auch lebensfähige Hybriden mit Großen Tümmlern.[4]

Strandungen

Wie bei anderen Walen kommt es auch beim Kleinen Schwertwal mehr oder weniger regelmäßig zu Strandungen, die teilweise ganze Schule oder größere Gruppen betreffen. Sie sind jedoch vergleichsweise selten im Vergleich zu den bekannteren Arten der Delfine.

Die größte dokumentierte Strandung von Tieren dieser Art passierte 1946 in Mar del Plata (Argentinien) und bestand aus 835 Individuen.[3] Im Gegensatz zu anderen Delfinen, aber ähnlich wie bei Grindwalen stranden die Kleinen Schwertwale in der Regel in großen Gruppen, was zu vergleichsweise hohen Sterblichkeitsraten führt. Diese können auch in gemäßigten Gewässern außerhalb seines zentralen Verbreitungsgebietes auftreten, wie etwa bei den Massenstrandungen in Großbritannien oder Dänemark. Die Gründe für die Strandungen sind weitgehend unbekannt. Man geht davon aus, dass sie aufgrund von Fehlorientierungen einzelner Tiere passieren, denen dann die gesamte Gruppe folgt.[9] Wahrscheinlich spielen auch Umweltbedingungen wie Gewässerverschmutzungen und Schallemissionen, Erkrankungen oder Vergiftungen der Tiere und andere Faktoren eine Rolle.

Die Massenstrandung von 114 Kleinen Schwertwalen am 30. Juli 1986 in Flinders Bay, Westaustralien, wurde von vielen Menschen international beobachtet und erhielt viel Presseresonanz. Durch das neu geschaffene australische Department of Conservation and Land Management (CALM) konnten 96 Tiere gerettet werden und es wurde ein informelles Netzwerk für Walstrandungen gegründet.[46][47] Die Strandung von 120 Tieren in der Geographe Bay am 2. Juni 2005 in Westaustralien, die vierte in dieser Bucht, wurde durch einen Sturm verursacht, der die Tiere daran hinderte, die Uferlinie zu sehen. Auch hier wurde eine Rettungsaktion gestartet, an der 1500 Freiwillige durch CALM organisiert wurden.[48]

Zahlreiche weitere Strandungen wurden und werden dokumentiert, wobei sie in fast allen Regionen des Verbreitungsgebietes vorkommen. So gab es seit 2005 mindestens sieben Strandungen in Neuseeland und auch aus Südafrika[49] und Florida[50] wurden Massenstrandungen aus den letzten Jahren gemeldet.

Literatur

  • J.Y. Wang, K.N. Riehl, S.Z. Dungan: Family Delphinidae (Ocean Dolphins); False Killer Whale Pseudorca crassidens In: Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier, Anthony B Rylands, Martina Anandam, Gill Braulik: Handbook of the Mammals of the World. Band 4: Sea Mammals. Lynx Edicions, Barcelona 2014, ISBN 978-84-96553-93-4, S. 520–521.
  • Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994, S. 1–6 (Volltext).
  • J. Niethammer, F. Krapp (Hrsg.): Handbuch der Säugetiere Europas. Band 6: Meeressäuger, Teil 1A: Wale und Delphine 1. AULA-Verlag, Wiesbaden 1995, ISBN 978-3-89104-559-6.
  • R. R. Reeves, B. S. Stewart, P. J. Clapham, J. A. Powell: Sea Mammals of the World. A Complete Guide to Whales, Dolphins, Seals, Sea Lions and Sea Cows. Black, London 2002, ISBN 978-0-7136-6334-1.

Einzelnachweise

  1. a b c d e f g h i j k J.Y. Wang, K.N. Riehl, S.Z. Dungan: Family Delphinidae (Ocean Dolphins); False Killer Whale Pseudorca crassidens In: Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Band 4: Sea Mammals. Lynx Edicions, Barcelona 2014, ISBN 978-84-96553-93-4, S. 520–521.
  2. a b c d e f g h i j k l „Diagnosis“, „General Characteristics“ und „Form“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 1–3 (Volltext).
  3. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Robin W. Baird: False Killer Whale: Pseudorca crassidens. In: B. Würsig, J. G. M. Thewissen, K. Kovacs: Encyclopedia of Marine Mammals. 3rd edition. Elsevier Inc., London 2018, ISBN 978-0-08-091993-5, S. 347–349 (Volltext).
  4. a b c d e f g h i j k l m n Robin W. Baird: False Killer Whale: Pseudorca crassidens. In: W. F. Perrin, B. Würsig, J. G. M. Thewissen (Hrsg.): Encyclopedia of marine mammals. Elsevier/ Academic Press, Amsterdam/ Boston (Mass.) 2009, ISBN 978-0-08-091993-5, S. 405–406 (Volltext).
  5. „Genetics“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species Band 456, 2. Juni 1994; S. 4 (Volltext).
  6. a b c d e f g h Pseudorca crassidens in der Roten Liste gefährdeter Arten der IUCN 2020. Eingestellt von: R.W. Baird, 2018. Abgerufen am 3. März 2020.
  7. a b „Distribution“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 2 (Volltext).
  8. a b Jochen R. Zaeschmar, Sarah L. Dwyer, Karen A. Stockin: Rare observations of false killer whales (Pseudorca crassidens) cooperatively feeding with common bottlenose dolphins (Tursiops truncatus) in the Hauraki Gulf, New Zealand. In: Marine Mammal Science. Band 29, Nr. 3, Juli 2013, S. 555–562, doi:10.1111/j.1748-7692.2012.00582.x.
  9. a b c d e f g h i j k l m n o p q „Ecology“ und „Behaviour“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 3–4 (Volltext).
  10. a b Conor Ryan, Martin Cohen, Robin W. Baird: Letter to the Editor Southernmost Record of False Killer Whale (Pseudorca crassidens). In: Aquatic Mammals. Band 46, Nr. 1, 2020, S. 111–113, doi:10.1578/AM.46.1.2020.111, Volltext.
  11. Sarah Crofts, Karen K. Martien, Kelly M. Robertson, Andrew Stanworth, Steve Massam, Caroline R. Weir: First record of false killer whales (Pseudorca crassidens) in the Falkland Islands (Malvinas). In: Polar Biology. Band 42, 2019, S. 1923–1929, doi:10.1007/s00300-019-02554-9.
  12. Robin W. Baird, K. M. Langelier, P. J. Stacey: First records of false killer whales, Pseudorca crassidens, in Canada. In: Canadian Field-Naturalist. Band 103, 1989, S. 368–371 (Volltext).
  13. a b c Jochen R. Zaeschmar, Ingrid N. Visser, Dagmar Fertl, Sarah L. Dwyer, Anna M. Meissner, Joanne Halliday, Jo Berghan, David Donnelly, Karen A. Stockin: Occurrence of false killer whales (Pseudorca crassidens) and their association with common bottlenose dolphins (Tursiops truncatus) off northeastern New Zealand. In: Marine Mammal Science. Band 30, Nr. 2, April 2014; S. 594–608, doi:10.1111/mms.12065.
  14. Robin W. Baird, Antoinette M. Gorgone, Daniel J. McSweeney, Daniel L. Webster, Dan R. Salden, Mark H. Deakos, Allan D. Ligon, Gregory S. Schorr, Jay Barlow, Sabre D. Mahaffy: False killer whales (Pseudorca crassidens) around the main Hawaiian Islands: Long‐term site fidelity, inter‐island movements, and association patterns. In: Marine Mammals Science. Band 24, Nr. 3, Juli 2008; S. 591–612, doi:10.1111/j.1748-7692.2008.00200.x.
  15. a b A. L. V. Andrade, M. C. Pindeo, A. S. Barreto: Gastrointestinal parasites and prey items from a mass stranding of False Killer Whales (Pseudorca crassidens), in Rio Grande Do Sul, Southern Brazil. In: Revista Brasileira de Biologia. Band 61, Nr. 1, Februar 2001, doi:10.1590/S0034-71082001000100008.
  16. Daniel M. Palacios, Bruce R. Mate: Attack by false killer whales (Pseudorca crassidens) on sperm whales (Physeter macrocephalus) in the Galápagos Islands. In: Marine Mammals Science. Band 12, Nr. 4, Oktober 1996; S. 582–587, doi:10.1111/j.1748-7692.1996.tb00070.x.
  17. a b c d e f g „Reproduction“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species Band 456, 2. Juni 1994; S. 3 (Volltext).
  18. Theoni Photopoulou, Ines M. Ferreira, Peter B. Best, Toshio Kasuya, Helene Marsh: Evidence for a postreproductive phase in female false killer whales Pseudorca crassidens. In: Frontiers in Zoology. Band 14, 2017, doi:10.1186/s12983-017-0208-y.
  19. a b Giuseppe Notarbartolo‐di‐Sciara, Giorgio Barbaccia, Arianna Azzellino: Birth at sea of a False Killer Whale, Pseudorca crassidens. In: Marine Mammal Science. Band 13, Nr. 3, Juli 1997; S. 508–511, doi:10.1111/j.1748-7692.1997.tb00660.x.
  20. Ingrid Natasha Visser, Jochen R Zaeschmar, Jo Halliday et al.: First Record of Predation on False Killer Whales (Pseudorca crassidens) by Killer Whales (Orcinus orca). In: Aquatic Mammals. Band 36, Nr. 2, Juni 2010; S. 195–204, doi:10.1578/AM.36.2.2010.195.
  21. John R. Felix: Reported Incidences of Parasitic Infections in Marine Mammals from 1892 to 1978. Zea Books, Lincoln (Nebraska) 2013, S. 11, 72, 108 (Volltext).
  22. Vicente Hernández-García: Contents of the digestive tract of a False Killer Whale (Pseudorca crassidens) stranded in Gran Canaria (Canary Islands, Central East Atlantic). In: Bulletin of Marine Science. Band 71, Nr. 1, 2002; S. 367–369 (Volltext).
  23. a b Richard Owen: A history of British fossil mammals, and birds. Van Voorst, London 1846, S. 516–520 (Digitalisat).
  24. John Edward Gray: On the cetaceous animals. In: John Richardson, John Edward Gray (Hrsg.): The Zoology of the Voyage of H.M.S. Erebos and Terror under the command of Captain Sir James Clark Ross, R.N.F.R.S., during the years 1839 to 1843. London 1864, S. 13–53.
  25. Johannes T. Reinhardt: Om en for den danske fauna ny Delphinart (Pseudorca crassidens Owen). Oversight over det Koniglige Danske Videnskabernes Selskabs Forhandlinger, Kopenhagen 1862, S. !03-152.
  26. Johannes T. Reinhardt: Pseudorca crassidens, a cetacean hitherto unknown in the Danish fauna. In: W.H. Flower (Hrsg.): Recent memoirs on the Cetacea. Ray Society of London, 1866, S. 189–218.
  27. William Henry Flower: On a new species of grampus (Orca meridionalis) from Tasmania. In: Proceedings of the Zoological Society of London. 1864, S. 420–426 (Digitalisat).
  28. William Henry Flower: Note on “Pseudorca meridionalis”. In: Proceedings of the Zoological Society of London. 1865, S. 470–471 (Digitalisat).
  29. Edward Drinker Cope: Third contribution to the history of the Balaenidae and Delphinidae. In: Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. 1866, S. 293–300 (Digitalisat).
  30. Hermann Burmeister: Descripcion de custro especies de Delphinides. In: Anales Museo Publico Buenos Aires. 1869, S. 367–445.
  31. Enrico Hillyer Giglioli: Note intorno un nuevo Cetaceo nel Mediterraneo da riferisi propabilmente el genera Pseudorca. In: Zoologischer Anzeiger. Band 5, Nr. 112, 1882, S. 288–290.
  32. Hikoshichiro Matsumoto: On some fossil cetaceans of Japan. In: Scientific reports of Tokoku Imperial University, Sendai, Japan, second series (geology). Band 10, 1926, S. 17–27 (Volltext).
  33. „Fossil Record“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 2 (Volltext).
  34. Laura May-Collado, Ingi Agnarsson: Cytochrome b and Bayesian inference of whale phylogeny (PDF; 401 kB).
  35. a b c d José L. Horreo: New insights into the phylogenetic relationships among the oceanic dolphins (Cetacea: Delphinidae). In: Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research. Band 57, Nr. 2, Mai 2019; S. 476–480, doi:10.1111/jzs.12255.
  36. a b Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 1–6 (Volltext).
  37. a b Susan J. Chivers, Robin W. Baird, Daniel J. McSweeney, Daniel L. Webster, Nicole M. Hedrick, Juan Carlos Salinas: Genetic variation and evidence for population structure in eastern North Pacific false killer whales (Pseudorca crassidens). In: Canadian Journal of Zoology. Juli 2007, S. 783–794,doi:10.1139/Z07-059.
  38. a b Zhang Ting, Yang Guang, Zhou Kaiya, Wei Fuwen: An initial study on the mitochondrial DNA control region sequences of false killer whales (Pseudorca crassidens). In: Acta Theriologica Sinica. Band 25, Nr. 3, 1. Januar 2005, S. 219–223 (Abstract).
  39. D. J. Kitchener, G. J. B. Ross, N. Caputi: Variation in skull and external morphology in the False Killer Whale, Pseudorca crassidens, from Australia, Scotland and South Africa. In: Mammalia. Band 54, Nr. 1, 1990, S. 119–135, doi:10.1515/mamm.1990.54.1.119.
  40. Amanda L. Bradford, Karin A. Forney, Erin M. Oleson, Jay Barlow: Accounting for Subgroup Structure in Line-Transect Abundance Estimates of False Killer Whales (Pseudorca crassidens) in Hawaiian Waters. In: Plos One. 28. Februar 2014, doi:10.1371/journal.pone.0090464.
  41. E. M. Oleson, C. H. Boggs, K. A. Forney, M. B. Hanson, D. R. Kobayashi, B. L. Taylor, P. R. Wade, G. M. Ylitalo: Status review of Hawaiian insular false killer whales (Pseudorca crassidens) under the Endangered Species Act. NOAA Technical Memorandum NMFS-PIFSC-22, August 2010 (Download).
  42. Iris Cáceres-Saez, Daniela Haro, Olivia Blank, Anelio Aguayo-Lobo, Catherine Dougnac, Cristóbal Arredondo, H. Luis Cappozzoa, Sergio Ribeiro Guevara: Stranded false killer whales, Pseudorca crassidens, in Southern South America reveal potentially dangerous silver concentrations. In: Marine Pollution Bulletin. Band 145, August 2019, S. 325–333, doi:10.1016/j.marpolbul.2019.05.047.
  43. Iris Cáceres-Saez, Daniela Haro, Olivia Blank, Anelio Aguayo Lobo, Catherine Dougnac, Cristo bal Arredondo, H. Luis Cappozzo, Sergio Ribeiro Guevara: High status of mercury and selenium in false killer whales (Pseudorca crassidens, Owen 1846) stranded on Southern South America: A possible toxicological concern? In: Chemosphere. Band 199, 2018, S. 637–646, doi:10.1016/j.chemosphere.2018.02.046.
  44. Kerry M. Foltz, Robin W. Baird, Gina M. Ylitalo, Brenda A. Jensen: Cytochrome P4501A1 expression in blubber biopsies of endangered false killer whales (Pseudorca crassidens) and nine other odontocete species from Hawai‘i. In: Ecotoxicology. Band 23, 2014, S. 1607–1618. doi:10.1007/s10646-014-1300-0.
  45. Cecilia Passadore, Andrés Domingo, Eduardo R. Secchi: Depredation by killer whale (Orcinus orca) and false killer whale (Pseudorca crassidens) on the catch of the Uruguayan pelagic longline fishery in Southwestern Atlantic Ocean. In: ICES Journal of Marine Science. Band 72, Nr. 5, Mai/ Juni 2015, S. 1653–1666, doi:10.1093/icesjms/fsu251.
  46. Sharon Kennedy: Whale rescue in 1986 changed not just the people who were there. In: ABC South West. 7. Juni 2011; abgerufen am 28. März 2020.
  47. Malcolm Quekett: World watched as WA town saved the whales. In: The West Australian. 19. Juli 2011; abgerufen am 28. März 2020.
  48. Jan Martin: No further sightings of stranded whales – CALM In: NatureBase. 3. Juni 2005; abgerufen am 28. März 2020.
  49. Stephen Kirkman, M.A. Meyer, Meredith Thornton: False killer whale Pseudorca crassidens mass stranding at Long Beach on South Africa’s Cape Peninsula, 2009. In: African Journal of Marine Science. Band 32, Nr. 1, Juni 2010, S. 167, doi:10.2989/1814232X.2010.481168.
  50. Jenny Staletovich: Mysterious stranding kills 81 false killer whales off Southwest Florida. In: Miami Herald. 16. Januar 2017; abgerufen am 28. März 2020.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia DE

Kleiner Schwertwal: Brief Summary ( 德語 )

由wikipedia DE提供

Der Kleine Schwertwal (Pseudorca crassidens), auch bekannt als Unechter oder Schwarzer Schwertwal, ist eine Art der Delfine (Delphinidae) und der einzige rezente Vertreter der Gattung Pseudorca. Er ähnelt dem Orca in Form und Proportionen, ist aber einfarbig schwarz und mit einer Maximallänge von etwa sechs Metern deutlich kleiner. Kleine Schwertwale bilden Schulen von durchschnittlich zehn bis fünfzig Tieren, wobei sie sich auch mit anderen Delfinen vergesellschaften und sich meistens abseits der Küsten aufhalten. Sie sind in allen Ozeanen gemäßigter, subtropischer und tropischer Breiten beheimatet, sind jedoch vor allem in wärmeren Jahreszeiten auch bis in die gemäßigte bis subpolare Zone südlich der Südspitze Südamerikas, vor Nordeuropa und bis vor Kanada anzutreffen.

Wie andere Delfine ist der Kleine Schwertwal ein aktiver Jäger und ernährt sich vor allem von größeren Fischen und Kopffüßern, kann jedoch vereinzelt auch kleinere Delfine oder auch Großwale attackieren. Im Vergleich zum Großen Schwertwal (Orcinus orca) sowie einigen anderen Delfinarten ist er nur wenig erforscht und Sichtungen sind vergleichsweise selten. Strandungen kommen vor, teilweise auch als Massenstrandungen mit mehreren Hundert Tieren, sind jedoch weniger häufig als bei den bekannteren Arten.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autoren und Herausgeber von Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia DE

பொய் கொலைத் திமிங்கிலம் ( 坦米爾語 )

由wikipedia emerging languages提供

 src=
1946 இல் அர்ஜென்டினாவில் ஒதுங்கிய இத்திமிங்கலங்கள்
 src=
குதிக்கும் இத்திமிங்கலம்

பொய் கொலைத் திமிங்கலம் (false killer whale , Pseudorca crassidens) என்பது கடல்சார் டால்பின் ஆகும். இது உலகளவில் பெருங்கடல்களில் வாழ்கிறது. ஆனால் முக்கியமாக வெப்பமண்டல பகுதிகளுக்கு அடிக்கடி வந்து செல்கிறது. இது முதன்முதலில் 1846 ஆம் ஆண்டில் ஒரு மண்டை ஓட்டின் அடிப்படையிலான போர்போயிஸ் இனமாக விவரிக்கப்பட்டது, இது 1861 ஆம் ஆண்டில் முதல் சடலங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டது. "பொய்யான கொலையாளி திமிங்கலம்" என்ற பெயரானது, இதே போன்ற மண்டை ஓட்டு பண்புகளிலிருந்து,[4] கொலைத் திமிங்கலத்தில் இருந்து (Orcinus orca)இப்பெயர் வந்தது.[5]

வாழிடம்

இந்த திமிங்கலங்கள், வெப்பமண்டல, மித வெப்பமண்டல கடல் நீரில் பரவலாக இருப்பதாகத் தெரிகிறது. இந்த இனங்கள் மிதமான வெப்ப நீரில் அதிகம் காணப்படுகின்றன. சிலநேரங்களில், சூடான நீர்நிலைகளிலும் வாழும் இயல்புடையன என்பதற்கானப் பதிவுகளும் உளளதாகத் தெரிகிறது. இவைப் பொதுவாக, 50 ° N ஐ தாண்டி, 50 ° S க்கு இடையில் வாழ்கின்றன. இது பொதுவாக திறந்த பெருங்கடல்களிலும் ஆழமான நீர் பகுதிகளிலும் வசிக்கின்றன. இருப்பினும், இது கடல் தீவுகளுக்கு அருகிலுள்ள கடலோரப் பகுதிகளில் அதிகம் வாழலாம்.

இந்த திமிங்கிலங்கள், உலகம் முழுவதும் வாழும் இயல்புடையதாகத் தெரிகிறது. இருப்பினும் மொத்த கணக்கீடு எதுவும் செய்யப்படவில்லை. கிழக்கு பசிபிக் கடற்பகுதிகளில் அதிக எண்ணிக்கையில் வாழ்கின்றன. சீனா, சப்பானுக்கு அருகில் 16,000 எண்ணிக்கையில் இருப்பதாகத் தெரிகிறது. அவாய் தீவினைச் சுற்றி, இதன் எண்ணிக்கைக் குறைந்து வருகிறது.

வளர் இயல்பு

திமிங்கலம் அதிகபட்சமாக 6 மீ (20 அடி) நீளத்தை அடைகிறது. பிறந்த குட்டியானது, 1-2 மீட்டர் நீளம் இருக்கும்.[2][6] இருப்பினும் உலகம் முழுவதும் இந்த அளவு மாறுபட்டு உள்ளது. இது மிகவும் நேசமானதாகும். இது 500 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட, தொகுதிகளை உருவாக்குவதாக அறியப்படுகிறது. மேலும் பாட்டில்நோஸ் டால்பின்கள் (Tursiops truncatus) போன்ற பிற டால்பின் இனங்களுடனும், இணைந்து வாழும் இயல்புடையன. மேலும், இது மற்ற உயிரினங்களுடன் நெருக்கமான பிணைப்புகளை உருவாக்கி வாழலாம். அத்துடன் அவர்களுடன் பாலியல் (பாலின மற்றும் ஓரினச்சேர்க்கை உட்பட) தொடர்புகளில் பங்கேற்கலாம். மாறாக, இந்த திமிங்கலம், மற்ற டால்பின்களுக்கு உணவளிப்பதாக அறியப்படுகிறது. இருப்பினும் இது பொதுவாக ஸ்க்விட் மற்றும் மீன்களை உண்ணுகிறது. இது ஒரு ஆழமான நீர்பகுதிக்குள் செல்லும், டால்பின் வகை ஆகும், அதிகபட்சமாக 927.5 மீ (3,043 அடி) ஆழம் வரை செல்வதாகப் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது; இதன் அதிகபட்ச வேகம் மணிக்கு 29 கிமீ / மணி (18 மைல்) ஆகும்.

இந்த திமிங்கலம் 8 முதல் 14 வயது வரை உடல் முதிர்ச்சியை அடைகிறது. அதிகபட்ச வயது, ஆண்களுக்கு 57 ஆண்டுகள் ஆகவும், பெண்களுக்கு 62 வயதாகவும் உள்ளன. பாலியல் முதிர்ச்சி 8 முதல் 11 வயது வரை நடக்கிறது. தனது வாழ்நாளில், 7 ஆண்டு இடைவெளியில் கன்று ஈன்று வளர்க்கும். கன்று ஈன்றல், ஆண்டு முழுவதும், எம்மாதத்திலும் ஏற்படலாம். இருப்பினும், இவைப் பொதுவாக குளிர்காலத்தின் பிற்பகுதியில், குட்டிகளை ஈனும். கர்ப்பம் 15 மாதங்கள் ஆகும். பெண் திமிங்கலங்கள், 9 மாதங்கள் முதல் 2 ஆண்டுகள் வரை பாலூட்டுகின்றன. வழிநடத்தும் திமிங்கலங்கள், பெண் திமிங்கலங்கள் ஆகும். இவைகளின் மாதவிடாய் நின்ற பிறகு, இனப்பெருக்கத்திற்குப் பிந்தைய கணிசமான ஆயுட்காலம் இருப்பதாக்க் கண்டறியப் பட்டுள்ளன. இவைகள் 45 முதல் 55 வயது வரை வாழ்கின்றன.

மேற்கோள்கள்

  1. Pseudorca crassidens at fossilworks.org (retrieved 11 August 2018)
  2. 2.0 2.1 Baird, R. W. (2018). "Pseudorca crassidens". IUCN Red List of Threatened Species (IUCN) 2018. https://www.iucnredlist.org/details/18596/0. பார்த்த நாள்: 18 December 2018. old-form url
  3. "Pseudorca crassidens". World Cetacea Database. World Register of Marine Species. பார்த்த நாள் 4 August 2018.
  4. Richard Owen (1846). A history of British fossil mammals and birds. J. Van Voorst. பக். 516–520. https://archive.org/stream/historyofbritish00owen#page/516.
  5. https://www.whalefacts.org/killer-whale-facts/
  6. "False killer whale (Pseudorca crassidens)". Marine Species Identification Portal. பார்த்த நாள் 26 January 2013.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia emerging languages

பொய் கொலைத் திமிங்கிலம்: Brief Summary ( 坦米爾語 )

由wikipedia emerging languages提供
 src= 1946 இல் அர்ஜென்டினாவில் ஒதுங்கிய இத்திமிங்கலங்கள்  src= குதிக்கும் இத்திமிங்கலம்

பொய் கொலைத் திமிங்கலம் (false killer whale , Pseudorca crassidens) என்பது கடல்சார் டால்பின் ஆகும். இது உலகளவில் பெருங்கடல்களில் வாழ்கிறது. ஆனால் முக்கியமாக வெப்பமண்டல பகுதிகளுக்கு அடிக்கடி வந்து செல்கிறது. இது முதன்முதலில் 1846 ஆம் ஆண்டில் ஒரு மண்டை ஓட்டின் அடிப்படையிலான போர்போயிஸ் இனமாக விவரிக்கப்பட்டது, இது 1861 ஆம் ஆண்டில் முதல் சடலங்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டது. "பொய்யான கொலையாளி திமிங்கலம்" என்ற பெயரானது, இதே போன்ற மண்டை ஓட்டு பண்புகளிலிருந்து, கொலைத் திமிங்கலத்தில் இருந்து (Orcinus orca)இப்பெயர் வந்தது.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
விக்கிபீடியா ஆசிரியர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள்
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia emerging languages

False killer whale ( 英語 )

由wikipedia EN提供

The false killer whale (Pseudorca crassidens) is a species of oceanic dolphin that is the only extant representative of the genus Pseudorca. It is found in oceans worldwide but mainly in tropical regions. It was first described in 1846 as a species of porpoise based on a skull, which was revised when the first carcasses were observed in 1861. The name "false killer whale" comes from having a skull similar to the orca (Orcinus orca), or killer whale.

The false killer whale reaches a maximum length of 6 m (20 ft), though size can vary around the world. It is highly sociable, known to form pods of up to 50 members, and can also form pods with other dolphin species, such as the common bottlenose dolphin (Tursiops truncatus). It can form close bonds with other species, as well as have sexual interactions with them. But the false killer has also been known to eat other dolphins, though it typically eats squid and fish. It is a deep-diver; maximum known depth is 927.5 m (3,043 ft); maximum speed is ~ 29 km/h (18 mph).

Several aquariums around the world keep one or more false killers, though its aggression toward other dolphins makes it less desirable. It is threatened by fishing operations, as it can entangle in fishing gear. It is drive hunted in some Japanese villages. The false killer has a tendency to mass strand given its highly social nature; the largest stranding consisted of 805 beached at Mar del Plata, Argentina. Most of what is known of this species comes from examining stranded individuals.

Taxonomy

Illustration of the skull

The false killer whale was first described by British paleontologist and biologist Richard Owen in his 1846 book, A history of British fossil mammals and birds, based on a fossil skull discovered in 1843. This specimen was unearthed from the Lincolnshire Fens near Stamford in England, a subfossil deposited in a marine environment that existed around 126,000 years ago.[1][5] The skull was reported as present in a number of museum collections, but noted as lost by William Henry Flower in 1884.[6] Owen compared the skull to those of the long-finned pilot whale (Globicephala melas), beluga whale (Delphinapterus leucas), and Risso's dolphin (Grampus griseus)–in fact, he gave it the nickname "thick toothed grampus" in light of this and assigned the animal to the genus Phocaena (a genus of porpoises) which Risso's dolphin was also assigned to in 1846. The species name crassidens means "thick toothed".[5]

In 1846, zoologist John Edward Gray put the false killer whale in the genus Orca, which had been known as the killer whale (Orcinus orca). Until 1861, when the first carcasses washed up on the shores of Kiel Bay, Denmark, the species was presumed extinct. Based on these and a pod that beached itself three months later in November, zoologist Johannes Theodor Reinhardt moved the species in 1862 to the newly erected genus Pseudorca, which established it as being neither a porpoise nor a killer whale.[7][8] The name "false killer whale" comes from the apparent similarity between its skull and that of the killer whale.[9]

The false killer whale is in the family Delphinidae (oceanic dolphins). It is in the subfamily Globicephalinae; its closest living relatives are Risso's dolphin, the melon-headed whale (Peponocephala electra), the pygmy killer whale (Feresa attenuata), pilot whales (Globicephala spp.), and possibly snubfin dolphins (Orcaella spp.).[10] Paules Edward Pieris Deraniyagala proposed a subspecies, P. c. meridionalis, in 1945, though without enough justification; and William Henry Flower suggested in 1884 and later abandoned a distinction between northern and southern false killer whales; there are currently no recognized subspecies.[11] But individuals in populations around the world can have different skull structure and vary in average length; Japanese false killers are 10–20% larger than South African ones.[9][12] It can hybridize with the bottlenose dolphin (Tursiops truncatus) to produce fertile offspring called "wholphins".[9][13]

Description

Pod of false killer whales

The false killer whale is black or dark gray; slightly lighter on the underside. It has a slender body with an elongated, tapered head and 44 teeth. The dorsal fin is sickle-shaped; and flippers are narrow, short, and pointed, with a distinctive bulge on the leading edge of the flipper (the side closest to the head). Average length is ~4.9 m (16.1 ft); females reach a maximum size of 5 m (16.4 ft) in length and 1,200 kg (2,600 lb) in weight, and males 6 m (20 ft) long and 2,000 kg (4,400 lb). But on average, males and females are about the same size. Newborns can be 1.5–2.1 m (4.9–6.9 ft) long.[9][14] Body temperature ranges from 36–37.2 °C (96.8–99.0 °F), increasing during activity.[8] The teeth are conical, and there are 14–21 in the upper jaw and 16–24 in the lower.[15]

A false killer reaches physical maturity at 8 to 14 years; maximum age in captivity is 57 years for males and 62 for females. Sexual maturity happens at 8 to 11 years. In one population, calving was at 7 year intervals; calving can occur year-round, though it usually occurs in late winter. Gestation takes ~15 months;[9] lactation, 9 months to 2 years.[16] The false killer is one of three toothed whales, the other two being the pilot whales, identified as having a sizable lifespan after menopause, which occurs at age 45 to 55.[17]

As a toothed whale, a false killer can echolocate using its melon organ in the forehead to create sound, which it uses to navigate and find prey.[18][19][20] The melon is larger in males than in females.[9]

Behavior

Mixed-species pod of common bottlenose dolphins (Tursiops truncatus) and false killer whales[21]

The false killer whale has been known to interact non-aggressively with some dolphins: the common bottlenose dolphin, the Pacific white-sided dolphin (Lagenorhynchus obliquidens), the rough-toothed dolphin (Steno bredanensis), the pilot whales, the melon-headed whale, the pantropical spotted dolphin (Stenella attenuata), the pygmy killer whale, and Risso's dolphin.[21][8][9][22][23] They have been shown to engage in depredation at fisheries with killer whales (Orcinus orca), though their diets differ with the killer whales and false killer whales preferring swordfish (4) and smaller fish respectively.[24]

A false killer may respond to distress calls and protect other species from predators, aid in childbirth by helping to remove the afterbirth, and has been known to interact sexually with bottlenose dolphins (see Wholphin) and pilot whales,[8] including homosexually.[25] It has been known to form mixed-species pods with those dolphins, probably due to shared feeding grounds. In Japan, these only occur in winter, suggesting it is tied to seasonal food shortages.[9][8][15]

A pod near Chile had a 15 km/h (9.3 mph) cruising speed, and false killer whales in captivity were recorded to have a maximum speed of 26.9–28.8 km/h (16.7–17.9 mph), similar to a bottlenose dolphin. Diving behavior is not well recorded, but one individual near Japan dove for 12 minutes to a depth of 230 m (750 ft).[9][26] In Japan, one individual had a documented dive of 600 m (2,000 ft), and one in Hawaii 927.5 m (3,043 ft), comparable to pilot whales and other similarly-sized dolphins. Its maximum dive time is likely 18.5 minutes.[15]

The false killer travels in large pods, evidenced by mass strandings; usually 10 to 20 members, though these smaller groups can be part of larger groups; it is highly social and can travel in groups of more than 500 whales.[27] These large groups may break up into smaller family groups of 4 to 6 members while feeding. Members stay with the pod long-term, some recorded as 15 years, and, indicated by mass strandings, share strong bonds with other members. It is thought it has a matrifocal family structure, with mothers heading the pod instead of the father, like in sperm whales and pilot whales. Different populations around the world have different vocalizations, similar to other dolphins. The false killer whale is probably polygynous, with males mating with multiple females.[9][15][28][29]

Ecology

False killer whale breaching

Generally, the false killer whale targets a wide array of squid and fish of various sizes during daylight hours.[9][30] They typically target large species of fish, such as mahi-mahi and tuna.[31] In captivity, it eats 3.4 to 4.3% of its body weight per day.[15] A video taken in 2016 near Sydney shows a group hunting a juvenile shark.[32] It sometimes discards the tail, gills, and stomach of captured fish, and pod members have been known to share food.[9]

In the Eastern Pacific, the false killer whale has been known to target smaller dolphins during tuna purse-seine fishing operations; there are attacks on sperm whales (Physeter macrocephalus), and one instance against a humpback whale (Megaptera novaeangliae) calf. Killer whales are known to prey on the false killer, and it also possibly faces a threat from large sharks, though there are no documented instances.[9][8][15][33]

The false killer is known to host parasites: trematode Nasitrema in the sinuses, nematode Stenurus in the sinuses and lungs, an unidentified crassicaudine nematode in the sinuses, stomach nematodes Anisakis simplex and Anisakis typica, acanthocephalan worm Bolbosoma capitatum in the intestines, whale lice Syncyamus pseudorcae and Isocyamus delphinii, and the whale barnacle Xenobalanus globicipitis. Some strandings had whales with large Bolbosoma infestations, such as the 1976 and 1986 strandings in Florida.[8]

Population and distribution

The false killer whale appears to have a widespread presence in tropical and semitropical oceans.[34] The species has been found in temperate waters, but these occurrences were possibly stray individuals, or associated with warm water events. It generally does not go beyond 50°N or below 50°S.[14][21] It usually inhabits open ocean and deep-water areas, though it may frequent coastal areas near oceanic islands.[35] Distinct populations inhabit the seas near the Hawaiian Islands[36][37] and in the eastern North Pacific.[38]

The false killer whale is thought to be common around the world, though no total estimate has been made.[39] The population in the Eastern Pacific is probably in the low tens-of-thousands,[40] and ~16,000 near China and Japan.[41] The population around Hawaii has been declining.[35]

Human interaction

False killer whale at the Okinawa Churaumi Aquarium

The false killer whale is known to be much more adaptable in captivity than other dolphins, being easily trained and highly sociable with other species, and as such it has been kept in several public aquariums around the world, such as in Japan, the United States, the Netherlands, Hong Kong, and Australia.[42] Individuals were mainly captured off California and Hawaii, and then in Japan and Taiwan after 1980.[9][8][15][25] It has also been successfully bred in captivity.[9] Chester, an orphaned calf that had been stranded near Tofino in 2014 and rescued by Vancouver Aquarium, probably died from a bacterial erysipelas infection in 2017 at the age of approximately three and a half.[43][44]

The false killer has been known to approach and offer fish it has caught to humans diving or boating. It also takes fish off hooks, which sometimes leads to entanglement or swallowing the hook. Entanglement can cause drowning, loss of circulation to an appendage, or impede the animal's ability to hunt, and swallowing the hook can puncture the digestive tract or can become a blockage. In Hawaii, this is likely leading to the decline in local populations, reducing them by 75% from 1989 to 2009. The false killer is more susceptible to organochloride buildup than other dolphins, being higher up on the food chain, and stranded individuals around the world show higher levels than other dolphins. It has been known to ride the wakes of large boats, which could put it at risk of hitting the propeller.[35][15]

In a few Japanese villages, the false killer is killed in drive hunts using sound to herd individuals together and cause a mass stranding or corral them into nets before being killed.[45]

Beachings

Mar del Plata in Argentina in 1946, the largest false killer whale stranding

The false killer whale regularly beaches itself, for reasons largely unknown, on coasts around the world, with the largest stranding consisting of 835 individuals on 9 October 1946 at Mar del Plata in Argentina.[9][35] Unlike other dolphins, but similar to other globicephalines, the false killer usually mass strands in pods, leading to such high mortality rates. These can also occur in temperate waters outside its normal range, such as with the mass strandings in Britain in 1927, 1935, and 1936.[29]

The Flinders Bay beaching in 1986

The 30 July 1986 mass stranding of 114 false killers in Flinders Bay, Western Australia was widely watched as volunteers and the newly created Department of Conservation and Land Management (CALM) saved 96 whales, and founded an informal network for whale strandings.[46][47] The 2 June 2005 Geographe Bay stranding of 120 whales in Western Australia, the fourth in the bay, was caused by a storm preventing the animals from seeing the shoreline; this also caused a rescue effort of 1,500 volunteers by CALM.[48][49]

Since 2005, there have been seven mass strandings of false killer whales in New Zealand involving more than one individual, the largest on 8 April 1943 on the Māhia Peninsula with 300 stranded, and 31 March 1978 in Manukau Harbour with 253 stranded.[15]

Whale strandings are rare in southern Africa, but mass strandings in this area are typically associated with the false killer, with mass strandings averaging at 58 individuals. Hot-spots for mass stranding exist along the coast of the Western Cape in South Africa; the most recent in 30 May 2009 near the village of Kommetjie with 55 individuals.[50]

On 14 January 2017, a pod of ~100 beached themselves in Everglades National Park, Florida, US; the remoteness of the area was detrimental to rescue efforts, causing the deaths of 81 whales. The other two strandings in Florida were in 1986 with three beached whales from a pod of 40 in Cedar Key, and 1980 with 28 stranded in Key West.[51]

Conservation

The false killer whale is covered by the Agreement on the Conservation of Small Cetaceans of the Baltic, North East Atlantic, Irish and North Seas (ASCOBANS), and the Agreement on the Conservation of Cetaceans in the Black Sea, Mediterranean Sea and Contiguous Atlantic Area (ACCOBAMS). The species is further included in the Memorandum of Understanding Concerning the Conservation of the Manatee and Small Cetaceans of Western Africa and Macaronesia (Western African Aquatic Mammals MoU) and the Memorandum of Understanding for the Conservation of Cetaceans and Their Habitats in the Pacific Islands Region (Pacific Cetaceans MoU).[52]

No accurate global estimates for the false killer whale exist, so the species is listed as Near Threatened by the IUCN Redlist.[2] In November 2012, the United States' National Oceanic and Atmospheric Administration recognized the Hawaiian population of false killers, comprising ~150 whales, as endangered.[53]

See also

References

  1. ^ a b "Pseudorca crassidens". Fossilworks. Retrieved 11 August 2018 from the Paleobiology Database.{{cite web}}: CS1 maint: postscript (link)
  2. ^ a b Baird, R.W. (2018). "Pseudorca crassidens". IUCN Red List of Threatened Species. 2018: e.T18596A145357488. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T18596A145357488.en. Retrieved 13 November 2021.
  3. ^ "Appendices | CITES". cites.org. Retrieved 14 January 2022.
  4. ^ Perrin WF (ed.). "Pseudorca crassidens". World Cetacea Database. World Register of Marine Species. Retrieved 4 August 2018.
  5. ^ a b Owen, R. (1846). A history of British fossil mammals and birds. J. Van Voorst. pp. 516–520.
  6. ^ Hershkovitz, P. 1966. Catalog of living whales. Bulletin of the United States National Museum 246: viii 1–259 [81]
  7. ^ Reinhardt, J. (1866). "Pseudorca crassidens". In Eschricht, D. F.; Lilljeborg, W.; Reindhardt, J. (eds.). Recent memoirs on the Cetacea. pp. 190–218.
  8. ^ a b c d e f g h Odell, D. K.; McClune, K. M. (1981). "False killer whale Pseudorca crassidens (Owen, 1946)". In Ridgeway, S. H.; Harrison, R.; Harrison, R. J. (eds.). Handbook of marine mammals: the second book of dolphins and the porpoises. Elsevier. ISBN 978-0-12-588506-5.
  9. ^ a b c d e f g h i j k l m n o p Baird, R. W. (2009). "False Killer Whale: Pseudorca crassidens". In Perrin, W. F.; Würsig, B.; Thewissen, J. G. M. (eds.). Encyclopedia of marine mammals. Academic Press. pp. 405–406. ISBN 978-0-08-091993-5.
  10. ^ Cunha, H. A.; Moraes, L. C.; Medeiros, B. V.; Lailson-Brito, Jr, J.; da Silva, V. M. F.; Solé-Cava, A. M.; Schrago, C. G. (2011). "Phylogenetic Status and Timescale for the Diversification of Steno and Sotalia Dolphins". PLOS ONE. 6 (12): e28297. Bibcode:2011PLoSO...628297C. doi:10.1371/journal.pone.0028297. PMC 3233566. PMID 22163290.
  11. ^ Stacey, P. J.; Leatherwood, S.; Baird, R. W. (1994). "Pseudorca crassidens" (PDF). Mammalian Species (456): 1–6. doi:10.2307/3504208. JSTOR 3504208. S2CID 253993005.
  12. ^ Ferreira, I. M.; Kasuya, T.; Marsh, H.; Best, P. B. (2013). "False killer whales (Pseudorca crassidens) from Japan and South Africa: Differences in growth and reproduction". Marine Mammal Science. 30 (1): 64–84. doi:10.1111/mms.12021. hdl:2263/50452.
  13. ^ Carroll, S. B. (13 September 2010). "Hybrids may thrive where parents fear to tread". New York Times.
  14. ^ a b "False killer whale (Pseudorca crassidens)". Marine Species Identification Portal. Archived from the original on 30 June 2018. Retrieved 26 January 2013.
  15. ^ a b c d e f g h i Zaeschmar, J. R. (2014). "False killer whales (Pseudorca crassidens) in New Zealand waters". Massey University. Archived from the original (PDF) on 3 August 2018. Retrieved 2 August 2018.
  16. ^ Riccialdelli, L.; Goodall, R. N. P. (2015). "Intra-specific trophic variation in false killer whales (Pseudorca crassidens) from the southwestern South Atlantic Ocean through stable isotopes analysis". Mammalian Biology. 80 (4): 298–302. doi:10.1016/j.mambio.2015.01.003.
  17. ^ Photopoulou, T.; Ferreira, I. M.; Best, P. B.; Kasuya, T.; Marsh, H. (2017). "Evidence for a postreproductive phase in female false killer whales Pseudorca crassidens". Frontiers in Zoology. 14 (30): 30. arXiv:1606.04519. doi:10.1186/s12983-017-0208-y. PMC 5479012. PMID 28649267.
  18. ^ Au, W. W. L.; Pawloski, J. L.; Nachtigall, P. E. (1995). "Echolocation signals and transmission beam pattern of a false killer whale (Pseudorca crassidens)". Journal of the Acoustical Society of America. 98 (51): 51–59. Bibcode:1995ASAJ...98...51A. doi:10.1121/1.413643. PMID 7608405.
  19. ^ Marlee, Breese (2012). "Echolocation beam focusing in the false killer whale (Pseudorca crassidens)". Frontiers in Behavioral Neuroscience. 6. doi:10.3389/conf.fnbeh.2012.27.00161. ISSN 1662-5153.
  20. ^ Kloepper, Laura; Nachtigall, Paul; Donahe, Megan; Breese, Marlee (15 April 2012). "Active echolocation beam focusing in the false killer whale, Pseudorca crassidens". Journal of Experimental Biology. 215 (8): 1306–1312. doi:10.1242/jeb.066605. PMID 22442368. S2CID 207170104.
  21. ^ a b c Halpin, Luke R.; Towers, Jared R.; Ford, John K. B. (20 April 2018). "First record of common bottlenose dolphin (Tursiops truncatus) in Canadian Pacific waters". Marine Biodiversity Records. 11: 3. doi:10.1186/s41200-018-0138-1.
  22. ^ Brown, David H.; Caldwell, David K.; Caldwell, Melba C. (4 April 1966). "Observations on the behavior of wild and captive false killer whales, with notes on associated behavior of other genera of captive delphinids". Contributions in Science. 95: 1–32. doi:10.5962/p.241085. ISSN 0459-8113. S2CID 91933110.
  23. ^ Zaeschmar, Jochen R.; Dwyer, Sarah L.; Stockin, Karen A. (9 July 2012). "Rare observations of false killer whales (Pseudorca crassidens) cooperatively feeding with common bottlenose dolphins (Tursiops truncatus) in the Hauraki Gulf, New Zealand". Marine Mammal Science. 29 (3): 555–562. doi:10.1111/j.1748-7692.2012.00582.x. ISSN 0824-0469. S2CID 83714092.
  24. ^ Passadore, Cecilia; Domingo, Andrés; Secchi, Eduardo R. (16 January 2015). "Depredation by killer whale (Orcinus orca) and false killer whale (Pseudorca crassidens) on the catch of the Uruguayan pelagic longline fishery in Southwestern Atlantic Ocean". ICES Journal of Marine Science. 72 (5): 1653–1666. doi:10.1093/icesjms/fsu251. ISSN 1095-9289.
  25. ^ a b Brown, D. H.; Caldwell, D. H.; Caldwell, M. B. (1966). "Observations on the wild and captive false killer whales, with notes on associated behavior of other genera of captive delphinids" (PDF). Los Angeles County Museum (95). Archived from the original (PDF) on 22 March 2016.
  26. ^ Minamikawa, S.; Watanabe, H.; Iwasaki, T. (2011). "Diving behavior of a false killer whale, Pseudorca crassidens, in the Kuroshio–Oyashio transition region and the Kuroshio front region of the western North Pacific". Marine Mammal Science. 29 (1): 177–185. doi:10.1111/j.1748-7692.2011.00532.x.
  27. ^ Caldwell, David K.; Caldwell, Melba C.; Walker, Cecil M. (August 1970). "Mass and Individual Strandings of False Killer Whales, Pseudorca crassidens, in Florida". Journal of Mammalogy. 51 (3): 634. doi:10.2307/1378415. ISSN 0022-2372. JSTOR 1378415.
  28. ^ Chivers, S. J.; Baird, R. W.; McSweeney, D. J.; Webster, D. L.; Hedrick, N. M.; Salinas, J. C. (2007). "Genetic variation and evidence for population structure in eastern North Pacific false killer whales (Pseudorca crassidens)" (PDF). Canadian Journal of Zoology. 85 (7): 783–794. doi:10.1139/Z07-059.
  29. ^ a b Sergeant, D. E. (1982). "Mass strandings of toothed whales (Odontoceti) as a population phenomenon" (PDF). The Scientific Reports of the Whales Research Institute. 34: 18.
  30. ^ Alonso, M. K.; Pedraza, S. N.; Schiavini, A. C. M.; Goodman, R. N. P.; Crespo, E. A. (1999). "Stomach contents of false killer whales (Pseudorca crassidens) stranded on the coasts of the Strait of Magellan". Marine Mammal Science. 15 (3): 712–724. doi:10.1111/j.1748-7692.1999.tb00838.x.
  31. ^ "WDC". us.whales.org. Retrieved 7 October 2018.
  32. ^ Hubbard, N. (10 May 2016). "Drone films false killer whales hunting down a shark". Earth Touch News Network. Retrieved 2 August 2018.
  33. ^ Palacios, D. M.; Mate, B. R. (1996). "Attack by false killer whales (Pseudorca crassidens) on sperm whales (Physeter macrocephalus) in the Galápagos Islands". Marine Mammal Science. 12 (4): 582–587. doi:10.1111/j.1748-7692.1996.tb00070.x.
  34. ^ ACEVEDO‐GUTIÉRREZ, ALEJANDRO; BRENNAN, BERNARD; RODRIGUEZ, PATRICIA; THOMAS, MOLLY (April 1997). "Resightings and Behavior of False Killer Whales ( Pseudorca Crasszdens ) in Costa Rica". Marine Mammal Science. 13 (2): 307–314. doi:10.1111/j.1748-7692.1997.tb00634.x. ISSN 0824-0469.
  35. ^ a b c d Baird, R. W. (23 December 2009). "A review of false killer whales in Hawaiian waters: biology, status, and risk factors" (PDF). Cascadia Research Collective. Retrieved 2 August 2018.
  36. ^ Baird, RW; Schorr, GS; Webster, DL; McSweeney, DJ; Hanson, MB; Andrews, RD (9 February 2010). "Movements and habitat use of satellite-tagged false killer whales around the main Hawaiian Islands". Endangered Species Research. 10: 107–121. doi:10.3354/esr00258. ISSN 1863-5407. S2CID 54074273.
  37. ^ Baird, Robin W.; Gorgone, Antoinette M.; McSweeney, Daniel J.; Webster, Daniel L.; Salden, Dan R.; Deakos, Mark H.; Ligon, Allan D.; Schorr, Gregory S.; Barlow, Jay; Mahaffy, Sabre D. (July 2008). "False killer whales (Pseudorca crassidens) around the main Hawaiian Islands: Long-term site fidelity, inter-island movements, and association patterns". Marine Mammal Science. 24 (3): 591–612. doi:10.1111/j.1748-7692.2008.00200.x. ISSN 0824-0469. S2CID 12769431.
  38. ^ Chivers, Susan J.; Baird, Robin W.; McSweeney, Daniel J.; Webster, Daniel L.; Hedrick, Nicole M.; Salinas, Juan Carlos (July 2007). "Genetic variation and evidence for population structure in eastern North Pacific false killer whales (Pseudorca crassidens)". Canadian Journal of Zoology. 85 (7): 783–794. doi:10.1139/z07-059. ISSN 0008-4301.
  39. ^ Stacey, P. J.; Baird, R. W. (1991). "Status of the false killer whale, Pseudorca crassidens, in Canada". Canadian Field-Naturalist. 105 (2): 189–197.
  40. ^ Reeves, R. R.; Smith, B. D.; Crespo, E. A.; di Sciara, G. N. (2003). "Dolphins, Whales, and Porpoises: 2002-2010 Conservation Action Plan for the World's Cetaceans" (PDF). IUCN. Retrieved 3 August 2018.
  41. ^ "Pseudorca crassidens –False killer whale". Australia Government Department of the Environment and Energy. Retrieved 3 August 2018.
  42. ^ Brown, David H.; Caldwell, David K.; Caldwell, Melba C. (4 April 1966). "Observations on the behavior of wild and captive false killer whales, with notes on associated behavior of other genera of captive delphinids". Contributions in Science. 95: 1–32. doi:10.5962/p.241085. ISSN 0459-8113. S2CID 91933110.
  43. ^ Eagland, N. (24 November 2017). "Only one cetacean remains in Vancouver Aquarium's tanks after a false killer whale died Friday morning". Vancouver Sun. Retrieved 2 August 2018.
  44. ^ "False killer whale 'Chester' may have died from bacterial infection: preliminary necropsy report". Global News. 30 November 2017. Retrieved 2 August 2017.
  45. ^ Brownell Jr., R. L.; Nowacek, D. P.; Ralls, K. (2008). "Hunting cetaceans with sound: a worldwide review" (PDF). Journal of Cetacean Research and Management. 10 (1): 81–88.
  46. ^ "Whale rescue in 1986 changed not just the people who were there". ABC. South West WA. 7 June 2011. Retrieved 8 July 2012.
  47. ^ "World watched as WA town saved the whales". The West Australian. 19 July 2011. Retrieved 8 July 2012.
  48. ^ "No further sightings of stranded whales". Department of Conservation and Land Management. 6 March 2005. Archived from the original on 7 September 2006. Retrieved 2 August 2018.
  49. ^ Chambers, S. L.; James, R. N. (2005). "Sonar termination as a cause of mass cetacean strandings in Geographe Bay, south-western Australia" (PDF). Proceedings of the Australian Acoustical Society: 391–398. Archived from the original (PDF) on 4 October 2006. Retrieved 3 August 2018.
  50. ^ Kirkman, S.; Meyer, M. A.; Thornton, M. (2010). "False killer whale Pseudorca crassidens mass stranding at Long Beach on South Africa's Cape Peninsula, 2009". African Journal of Marine Science. 32 (1): 167–170. doi:10.2989/1814232X.2010.481168. S2CID 84702502.
  51. ^ Staletovich, J. (16 January 2017). "Mysterious stranding kills 81 false killer whales off Southwest Florida". Miami Herald. Retrieved 2 August 2018.
  52. ^ "Accobams News". Archived from the original on 16 October 2021. Retrieved 20 October 2021.
  53. ^ Kearn, Rebekah (27 November 2012). "Hawaiian False Killer Whale Endangered". Courthouse News. Retrieved 27 November 2012.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EN

False killer whale: Brief Summary ( 英語 )

由wikipedia EN提供

The false killer whale (Pseudorca crassidens) is a species of oceanic dolphin that is the only extant representative of the genus Pseudorca. It is found in oceans worldwide but mainly in tropical regions. It was first described in 1846 as a species of porpoise based on a skull, which was revised when the first carcasses were observed in 1861. The name "false killer whale" comes from having a skull similar to the orca (Orcinus orca), or killer whale.

The false killer whale reaches a maximum length of 6 m (20 ft), though size can vary around the world. It is highly sociable, known to form pods of up to 50 members, and can also form pods with other dolphin species, such as the common bottlenose dolphin (Tursiops truncatus). It can form close bonds with other species, as well as have sexual interactions with them. But the false killer has also been known to eat other dolphins, though it typically eats squid and fish. It is a deep-diver; maximum known depth is 927.5 m (3,043 ft); maximum speed is ~ 29 km/h (18 mph).

Several aquariums around the world keep one or more false killers, though its aggression toward other dolphins makes it less desirable. It is threatened by fishing operations, as it can entangle in fishing gear. It is drive hunted in some Japanese villages. The false killer has a tendency to mass strand given its highly social nature; the largest stranding consisted of 805 beached at Mar del Plata, Argentina. Most of what is known of this species comes from examining stranded individuals.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EN

Pseudorca crassidens ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由wikipedia ES提供

La falsa orca u orca negra (Pseudorca crassidens) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae; es la única especie del género Pseudorca y no se reconocen subespecies.[2]​ Es uno de los mayores miembros de la familia de los delfines oceánicos. Vive en aguas de zonas templadas y tropicales en todo el mundo. La falsa orca no ha sido estudiada de forma exhaustiva en la naturaleza por los científicos. Muchos de los datos sobre esta especie se han obtenido mediante el examen de ejemplares varados.

Taxonomía

La falsa orca fue descrita por primera vez por el paleontólogo y biólogo británico Richard Owen en su obra de 1846 A History of British Fossil Mammals, and Birds, basándose en un fósil descubierto en la gran ciénaga de Lincolnshire, Reino Unido.[3]​ Se consideró que la especie estaba extinta hasta que Reinhardt confirmó que estaba viva, describiendo un gran bando de ejemplares en la bahía de Kiel en 1861, de los que se pudo capturar uno y otros vararon en la costa de Dinamarca al año siguiente.[4]

Como su nombre común indica, la falsa orca comparte características con la orca (Orcinus orca). Las dos especies a primera vista son muy similares y, al igual que la orca, la falsa orca ataca y mata a otros cetáceos. Sin embargo, las dos especies no están tan estrechamente relacionadas como se podría pensar.

Descripción

 src=
Falsa orca.

Es el tercer delfínido en cuanto a tamaño, alcanzando una longitud que oscila entre 3,7 y 5,5 m y un peso de entre 1,2 y 2 t.[5]​ Tiene un cuerpo delgado con una aleta dorsal que puede medir unos 30 cm de alto. Son rasgos distintivos de esta especie la curva y el bulto (normalmente llamado «codo») a mitad de camino a lo largo de cada una de las aletas. La falsa orca tiene un color uniforme (gris oscuro a negro).

Comportamiento

Es un animal sociable que se agrupa en manadas que pueden llegar a estar formadas por varios miles de ejemplares, aunque habitualmente son de varias decenas.[5]

Es capaz de reconocerse en un espejo.[6]

Alimentación

Su alimentación se compone principalmente de calamares y peces, generalmente bacalaos, atunes y bonitos.[5]

Población y distribución

La población total es desconocida. En el Pacífico Oriental se estima que hay unos 40.000 individuos. Habita las aguas tropicales y templadas de los grandes océanos del mundo, con mayor frecuencia en aguas relativamente profundas en mar abierto. Generalmente no se ubican a latitudes superiores a los 50° en ambos hemisferios.[1]

Referencias

  1. a b Baird, R. W. (2018). «Pseudorca crassidens». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2020.2 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 29 de agosto de 2020.
  2. Wilson, Don E.; Reeder, DeeAnn M., eds. (2005). Mammal Species of the World (en inglés) (3ª edición). Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 vols. (2142 pp.). ISBN 978-0-8018-8221-0.
  3. Owen, R. (1846). A History of British Fossil Mammals, and Birds (en inglés).
  4. Matthews, L. Harrison (1977). La Vida de los Mamíferos, Tomo II. Historia Natural Destino, vol. 17. Barcelona, España: Ediciones Destino. p. 844. ISBN 84-233-0700-X.
  5. a b c MacDonald, David y Barrett, Priscilla (2005). Guía de Campo de los Mamíferos de España y de Europa. Barcelona, España: Ediciones Omega. p. 370. ISBN 978-84-282-1490-2.
  6. Delfour, F.; Marten, K. (26 de abril de 2001). «Mirror image processing in three marine mammal species: killer whales (Orcinus orca), false killer whales (Pseudorca crassidens) and California sea lions (Zalophus californianus)». Behavioural Processes 53 (3): 181-190. doi:10.1016/S0376-6357(01)00134-6.

 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores y editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia ES

Pseudorca crassidens: Brief Summary ( 西班牙、卡斯蒂利亞西班牙語 )

由wikipedia ES提供

La falsa orca u orca negra (Pseudorca crassidens) es una especie de cetáceo odontoceto de la familia Delphinidae; es la única especie del género Pseudorca y no se reconocen subespecies.​ Es uno de los mayores miembros de la familia de los delfines oceánicos. Vive en aguas de zonas templadas y tropicales en todo el mundo. La falsa orca no ha sido estudiada de forma exhaustiva en la naturaleza por los científicos. Muchos de los datos sobre esta especie se han obtenido mediante el examen de ejemplares varados.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores y editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia ES

Pseudorca crassidens ( 巴斯克語 )

由wikipedia EU提供

Pseudorca crassidens Pseudorca generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Delphinidae familian sailkatuta dago.

Erreferentziak

  1. (Ingelesez)Mammals - full taxonomy and Red List status Ugaztun guztien egoera 2008an
  2. Owen (1846) Hist. Brit. Foss. Mamm. Birds p. 516 fig. 213. or..

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipediako egileak eta editoreak
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EU

Pseudorca crassidens: Brief Summary ( 巴斯克語 )

由wikipedia EU提供

Pseudorca crassidens Pseudorca generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Delphinidae familian sailkatuta dago.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipediako egileak eta editoreak
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia EU

Pikkumiekkavalas ( 芬蘭語 )

由wikipedia FI提供

Pikkumiekkavalas (Pseudorca crassidens) on yksi suurimmista delfiinilajeista. Se muistuttaa miekkavalasta ulkonäöltään ja käytökseltään, molemmat hyökkäävät toisten valaiden kimppuun ja tappavat niitä. Pikkumiekkavalas on Pseudorca-suvun ainoa jäsen.

Pikkumiekkavalaiden tarkka lukumäärä on tuntematon, mutta on arvioitu, että lajin yksilömäärä on maksimissaan 60 000.[2] Lajin elämää vapaana ei muutenkaan tunneta paljoa, suuri osa tiedoista on hankittu tutkimalla rantautuneita ja kuolleita yksilöitä. Lajia on metsästetty ainakin Länsi-Intiassa ja Indonesiassa, myös Japanissa tapetaan joitakin yksilöitä vuosittain. Lajin edustajilla on usein myös tapana ajautua rannoille.

Ulkonäkö ja elintavat

Yksi pikkumiekkavalaan tärkeimmistä tuntomerkeistä ovat "kyynärpäät" evämäisissä eturaajoissa. Lajin väritys vaihtelee tummanharmaasta mustaan. Se kasvaa noin 6 metriä pitkäksi, voi painaa 1500 kiloa ja elää 60 vuotta. Suussa on 44 hammasta.

Pikkumiekkavalaat ovat sosiaalisia ja elävät 10-50 yksilön laumoissa. Ne ovat nopeita ja aktiivisia uimareita. Ne saattavat hypätä ilmaan ja laskeutua veteen kyljelleen aiheuttaen suuren loiskauksen, usein niillä on myös tapana seurata veneitä.

Levinneisyys

Pikkumiekkavalas elää ympäri maailman lauhkean ja trooppisen vyöhykkeen merissä.[2]

Lisääntyminen

Pikkumiekkavalasnaaras saattaa synnyttää niinkin harvoin kuin seitsemän vuoden välein. Sen vuoksi kannan toipuminen valaanpyynnistä johtuvasta taantumasta saattaa kestää pitkään. Lajin lisääntymiseen liittyvistä yksityiskohdista tiedetään vain vähän. Tiineys kestää 15-16 kuukautta. Naaras synnyttää muhkean, noin 2 metrin pituisen ja 80 kg painavan poikasen, joka on aluksi kokoharmaa. Jälkeläinen pysyttelee emonsa tuntumassa seuraavan kahden vuoden ajan ja elää miltei yksinomaan sen erittämällä maidolla. Lopulta nuori valas alkaa itse pyydystää kaloja ja muutenkin itsenäistyä. Tavallisesti se kuitenkin jää emonsa parveen.

Ravinto

Pikkumiekkavalaiden ravintoon kuuluu kala, esimerkiksi tonnikala.

Lähteet

  1. Pseudorca crassidens IUCN Red List of Threatened Species. International Union for Conservation of Nature, IUCN, Iucnredlist.org. (englanniksi)
  2. a b Baird, R.W: Pseudorca crassidens The IUCN Red List of Threatened Species. 2018. IUCN. Viitattu 8.2.2019. (englanniksi)

Aiheesta muualla

Käännös suomeksi
Tämä artikkeli tai sen osa on käännetty tai siihen on haettu tietoja muunkielisen Wikipedian artikkelista.
Alkuperäinen artikkeli: en:False Killer Whale
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedian tekijät ja toimittajat
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FI

Pikkumiekkavalas: Brief Summary ( 芬蘭語 )

由wikipedia FI提供

Pikkumiekkavalas (Pseudorca crassidens) on yksi suurimmista delfiinilajeista. Se muistuttaa miekkavalasta ulkonäöltään ja käytökseltään, molemmat hyökkäävät toisten valaiden kimppuun ja tappavat niitä. Pikkumiekkavalas on Pseudorca-suvun ainoa jäsen.

Pikkumiekkavalaiden tarkka lukumäärä on tuntematon, mutta on arvioitu, että lajin yksilömäärä on maksimissaan 60 000. Lajin elämää vapaana ei muutenkaan tunneta paljoa, suuri osa tiedoista on hankittu tutkimalla rantautuneita ja kuolleita yksilöitä. Lajia on metsästetty ainakin Länsi-Intiassa ja Indonesiassa, myös Japanissa tapetaan joitakin yksilöitä vuosittain. Lajin edustajilla on usein myös tapana ajautua rannoille.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedian tekijät ja toimittajat
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FI

Fausse orque ( 法語 )

由wikipedia FR提供

Pseudorca crassidens

Le genre Pseudorca ne comprend qu'une seule espèce actuelle : Pseudorca crassidens, appelée communément fausse orque, pseudorque, ou faux épaulard.

Caractéristiques générales et taxinomie

Cette espèce du sous-ordre des odontocètes (cétacés à dents) est l'une des 31 espèces de delphinidés. C'est la 3e plus grande espèce de la famille des delphinidés.
Ce sont des animaux sociables, formant des groupes comprenant jusqu'à plusieurs centaines d'individus.
Comme l'orque, c'est une redoutable prédatrice. Ses proies préférées sont la bonite et le thon, mais elle n'hésite pas à s'attaquer à des dauphins, et parfois des requins ou de jeunes baleines.

Cette espèce est parfois capturée pour les delphinariums, car elle est réputée facile à dresser.

Description

 src=
Fausse orque (à gauche) avec un grand dauphin (à droite) dans un delphinarium
 src=
Tête d'une pseudorque

La pseudorque est entièrement noire ou gris foncé avec une tache plus claire en forme de M qui varie du gris au blanc entre les pectorales et jusqu'aux parties génitales. Ce gros dauphin n'a pas du tout de rostre et possède un melon arrondi. Ses mâchoires et sa tête sont plutôt petites par rapport au reste de son corps. Ce n'est pas un animal trapu et robuste comme l'orque mais plutôt un cétacé au corps allongé et fin. Le crâne de la pseudorque mesure jusqu'à 65 cm de long. Il est court, large et robuste. Le crâne laisse apparaître de redoutables mâchoires de 55 cm de long, garnies de 32 à 46 dents (16 à 24 dents par mâchoire) de 8 cm de longueur pour un diamètre de 2 cm. Environ 4 cm dépassent de la gencive au maximum.

Elle nage rapidement, surfe, marsouine (28 km/h), saute bruyamment, vrille, retombe sur le flanc.

Mensurations

  • Longueur des mâles : 5 à 6,2 m
  • Longueur des femelles : 4 à 5 m
  • Poids des mâles : jusqu'à 2,2 tonnes
  • Poids des femelles : 1,2 tonne maximum
  • Longueur à la naissance : 1,6 à 1,8 m (et 80 kg)

Régime alimentaire

La pseudorque se nourrit principalement de calmars et de poissons (bonite et thon mesurant jusqu'à 60 cm de long). Mais elles n'hésitent pas à s'attaquer en groupe à des marsouins, des dauphins et même des requins. La pseudorque ne s'attaque pas à l'homme, mais il est préférable de ne pas trop s'aventurer sur leur terrain de chasse.

En Californie, des pseudorques auraient même attaqué et tué un jeune baleineau à bosse[1],[2].

Reproduction

La maturité sexuelle de la fausse orque apparaît lorsque ce mammifère atteint une longueur d'environ 3,50 m. Les accouplements ont lieu toute l'année. La gestation dure de 11 à 16 mois. Le petit est allaité 18 mois mais le sevrage est complet à 2 ans. Les mises à bas s’échelonnent tous les 3-4 ans[3].

Aire de répartition

Elle n'est pas connue avec précision, mais l'espèce est réputée pouvoir être présente dans toutes les eaux tropicales et tempérées profondes. Leur population est estimée à environ 16 000 individus dans le littoral chinois et japonais. Elle est très rarement observée près des côtes, sauf lors d'échouages [réf. nécessaire].

Menaces

Au Japon, des pêcheurs les traquent et provoquent des échouages massifs afin d'en obtenir sa chair recherchée. Elle est aussi capturée pour approvisionner les delphinariums. Certes, elle est moins exploitée que les orques ou les dauphins, mais demeure une espèce concernée par la captivité.

Du fait de sa position dans le réseau trophique, elle est bioaccumulatrice de nombreux polluants, dont le mercure déjà fortement concentré par les thons et les bonites (sous forme de méthylmercure notamment, composé encore plus toxique que le mercure métallique pur).

Une pseudorque mâle captive s'est reproduite avec un Tursiops truncatus femelle pour donner un hybride nommé balphin.

En 2009, une pseudorque a été retrouvée échouée des suites de morsures d'un grand requin blanc et beaucoup de pseudorques comportent des cicatrices de morsures attribuées à des requins.

Au large de la Nouvelle-Zélande en 2010, un groupe de touristes a été témoin d'une attaque d'un groupe d'orques sur un groupe de pseudorques, les orques ayant fait un carnage en tuant quasiment tout le pod.

Ce comportement n'est pas commun et les scientifiques pensent que la baisse des ressources naturelles en est la cause.

Espèces proches

Genre Pseudorca

Espèce Pseudorca crassidens

Notes et références

  1. J. R. Zaeschmar, « False killer whales (Pseudorca crassidens) in New Zealand waters », Massey University, 2014 (consulté le 2 août 2018).
  2. R. W. Baird, False killer whale (Pseudorca crassidens), dans: F. PERRIN, B. WÜRSIGand J. G. M. THEWISSEN eds. Encyclopedia of marine mammals (pages 405-406), Academic Press, San Diego, 2008.
  3. Alain Diringer (préf. Marc Taquet), Mammifères marins et reptiles marins de l'océan Indien et du Pacifique, Éditions Orphie, 2020, 272 p. (ISBN 979-10-298-0254-6), Fausse orque ou Pseudorque pages 58-59
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FR

Fausse orque: Brief Summary ( 法語 )

由wikipedia FR提供

Pseudorca crassidens

Le genre Pseudorca ne comprend qu'une seule espèce actuelle : Pseudorca crassidens, appelée communément fausse orque, pseudorque, ou faux épaulard.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia FR

Cráin dhubh bhréige ( 愛爾蘭語 )

由wikipedia GA提供

Ainmhí mór is ea an chráin dhubh bhréige.


Ainmhí
Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.


許可
cc-by-sa-3.0
版權
Údair agus eagarthóirí Vicipéid
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia GA

Falsa candorca ( 加利西亞語 )

由wikipedia gl Galician提供
 src=
Cabeza da falsa candorca.

A falsa candorca[7] ou negrón,[8] Pseudorca crassidens, é unha especie de cetáceo odontoceto da familia dos delfínidos, única do xénero Pseudorca.[4]

Despois da candorca, é un dos dos membros da familia dos golfiños de maiores dimensións.

Vive en augas de zonas temperadas e tropicais de todo o mundo.

A falsa candorca non foi aínda estudada de forma exhaustiva na natureza polos científicos, e moitos dos datos sobre esta especie obtivéronse do exame de animais varados.

Taxonomía

A falsa candorca foi descrita polo paleontólogo e biólogo británico Richard Owen na súa obra de 1846 A history of British fossil mamals and birds.[9] á que lle deu o nome de Phocaena crassidens. Para iso baseouse nun fósil descuberto no gran pantano de Linconlshire, Reino Unido.

Considerouse que a especie estaba extinta até que Reinhardt confirmou que aínda estaba viva, describindo unha gran manda de exemplares na baía de Kiel en 1861, dos que se puido capturar un, mentres que outros vararon na costa de Dinamarca o ano seguinte.[10] Por outra parte, este autor reclasificou a especie nun novo xénero, por el descrito, Pseudorca.

Como o seu nome común indica, a falsa candorca comparte características coa candorca (Orcinus orca). As dúas especies a primeira vista son moi similares e, ao igual que a candorca, a falsa candorca ataca e mata a outros cetáceos.

Porén, as dúas especies non están tan estreitamente relacionadas como se podería pensar, aínda que algúns autores, como Wagner, a mediados do século XIX,[11] e Kasuya, en 1973,[12] reunen ambas as especies na subfamilia dos orcininos).

Descrición

É o terceiro delfínido en canto a tamaño, alcanzando unha lonxitude que oscila entre os 3,7 e os 5,5 m e un peso de entre 1,2 e 2 t.[13]

O seu peso ao nacer é duns 80 kg.[14]

Ten un corpo delgado, con forma de torpedo cunha aleta dorsal alta, que pode medir uns 30 cm, falciforme, co bordo posterior moi cóncavo, e co extremo apuntado ou arredondado segundo os espécimes.[14]

A cabeza é longa e fina, e vaise adelgazando ata acabar nun bico arredondado.

Un trazo distintivo desta especie son as características curva e vulto (adoito chamado "o cóbado") a metade de camiño ao longo de cada unha das aletas pectorais, que son curtas e estreitas e están situadas en posición bastante adiantada.[14]

A súa coloración é uniforme, de gris escura a negra, algo máis clara nos individuos novos.[15]

Comportamento

A falsa candorca é un animal sociábel que se agrupa en bandos normalmente de 10 a 50 individuos, raramente ata 300, pero que poden chegar a estar formados por varios miles de animais nas reunións sociais.[13][14]

É unha nadadora rápida e activa e, cando sae á superficie pode sacar a cabeza enteira e boa parte do corpo fóra da auga, ás veces incluso as aletas pectorais.

Frecuentemente emerxe coa boca aberta, deixando ao descuberto as fileiras de dentes cónicos.

Adoita acercarse aos barcos, saltando as ondas diante ou detrás deles.

Moitas veces dá unha volta no aire para caer de costado, producindo unha salpicadura enorme en relación ao seu tamaño.

Pode ser susceptible de varamentos, ás veces en gran número de exemplares (máis de 800 nun caso excepcional).[14]

Ao igual que outros golfiños, é capaz de recoñecerse nun espello.[16]

Alimentación

O seu alimento componse principalmente de cefalópodos e peixes (xeralmente bacallaus, atúns e bonitos),[13] aínda que ocasionalmente tamén pode cazar focas e outros pinnípedes.[14]

Distribución e poboación

 src=
Unha falsa candora e un arroaz nunha exhibición nun delfinario do Xapón.
 src=
Falsa candorca capturada en Okinawa.

Distriubución

Amplamente distribuída, sobre todo en augas tropicais e temperadas profundas, lonxe da costa en todos os océanos do mundo (e nalgúns mares semipechados, como os mares Vermello e Mediterráneo), pero ás veces tamén frecuenta augas costeiras profundas. Parece, por tanto, preferir as augas cálidas e, aínda que non se coñecen migracións fixas pénsase que poden desprazarse do norte ao sur, e viceversa, segundo o quecemento ou arrefriamento estacionais da auga.[14]

Xeralmente non se achan a latitudes maiores dos 50° en ambas as latitudes.[17]

Porén, rexistráronse numerosos animais observados en augas temeprado-frías, fóra dos ámbitos de distribución normais, e hai citas de individuos migrantes chegados ata Noruega ou Alasca.[14]

Poboación

A pesar de tan ampla distribución, a falsa candorca parece ser unha especie pouco común. A poboación total descoñécese. No Pacífico oriental estímase que hai uns 40.000 individuos.

En 1996, a UINC cualificou a situación da especie como de "LC" (preocupación menor) e, en 1994 como "CC" (datos insuficientes), mantendo esta cualificación na última avaliación, efectuada en 2008,[17] por considerar que os datos globais da poboación e da tendencia da súa evolución non eran suficientes, e que hai ameazas que poderían provocar caídas xeneralizadas, como os altos niveis contaminación acústica antropoxénica, especialmente dos sonares militares e de estudos sísmicos e as capturas accidentais na pesca, ue fai pensar que poden ser suficientes para que non se poida descartar unha redución global do 30 % ao longo de tres xeracións.

Notas

  1. Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. (2008). "Pseudorca crassidens". Lista Vermella de especies ameazadas. (en inglés). Unión Internacional para a Conservación da Natureza.
  2. 2,0 2,1 Pseudorca Reinhardt, 1862 en SIIT.
  3. 3,0 3,1 Pseudorca crassidens (Owen, 1846) en SIIT.
  4. 4,0 4,1 Pseudorca en Wilson, Don e Reeder, DeeAnn, eds. (2005): Mammal Species of the World (3ª ed.) Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 vols. ISBN 978-0-8018-8221-0. Wilson e Reeder
  5. Burmeister, H. (1869): "Descripción de cuatro especies de Delphinidae". Anales Museo Publico Buenos Aires, 1: 367.
  6. Giglioli, H. (1882): "Note intorno un nuovo Cetaceo nel Mediterraneo da riferirsi probabilmente al genere Pseudorca". Zoolgischer Anzeiger, 5 (112): 288-289.
  7. López Fernández, Alfredo (2003). Estatus dos pequenos cetáceos da Plataforma de Galicia (PDF). Santiago de Compostela: USC. p. 22.
  8. Nome proposto pola SGHN na súa Lista provisonal de vertebrados de Galicia,
  9. Owen, R. (1846): A history of British fossil mamals and birds. Ver en liña
  10. Harrison, Matthews L. (1977): La Vida de los Mamíferos, Tomo II da Historia Natural Destino, vol. 17. Barcelona: Ediciones Destino. ISBN 84-233-0700-X, p. 844.
  11. Wagner, J. A. (1846): Die Ruderfusser und Fischzigthiere. Die Saugthiere in Abbildungen nach der natur mit Beschribungen von Johann Christian Daniel von Schrebe. Supplementband, Thiel I viii-428.
  12. Orcininae en Systema Narurae 2000
  13. 13,0 13,1 13,2 MacDonald, D. el al. (2005), p. 370.
  14. 14,0 14,1 14,2 14,3 14,4 14,5 14,6 14,7 Carwardine, M. (1995), pp. 158-159.
  15. De aí o nome elixido, provisionalmente, pola SGHN, decisión quizais tamén influída polo feito de que o Padre Sarmiento dixera que "llaman así [negrón] a los arroaces y delfines". (Sarmiento, Frei Matín: Catálogo de voces y frases de la lengua gallega, 1745-55).
  16. Pseudorca crassidens en NCBI.
  17. 17,0 17,1 Taylor, B. L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S. M., Ford, J., Mead, J. G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R. L. (2008): Pseudorca crassidens na Lista vermella de especies ameazadas da UICN. Versión 2010.3.

Véxase tamén

Bibliografía

Outros artigos

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores e editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia gl Galician

Falsa candorca: Brief Summary ( 加利西亞語 )

由wikipedia gl Galician提供
 src= Cabeza da falsa candorca.

A falsa candorca ou negrón, Pseudorca crassidens, é unha especie de cetáceo odontoceto da familia dos delfínidos, única do xénero Pseudorca.

Despois da candorca, é un dos dos membros da familia dos golfiños de maiores dimensións.

Vive en augas de zonas temperadas e tropicais de todo o mundo.

A falsa candorca non foi aínda estudada de forma exhaustiva na natureza polos científicos, e moitos dos datos sobre esta especie obtivéronse do exame de animais varados.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores e editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia gl Galician

Crni dupin ( 克羅埃西亞語 )

由wikipedia hr Croatian提供

Crni dupin (lat. Pseudorca crassidens) je morski sisavac iz porodice Delphinidae, jedini je predstavnik roda Pseudorca. Živi u umjerenim i tropskim vodama diljem svijeta. Izgledom je sličan sa više poznatim kitom ubojicom. Kao i kit ubojica, ova vrsta napada i ubija druge kitove, ali ne pripadaju istom rodu.

Crni dupin je prvi put opisao britanski paleontolog i biologa Richard Owen u svojoj knjizi o "povijesti britanskih fosilnih sisavaca i ptica". Mislilo se da je vrsta izumrla dok Johannes Reinhardt nije potvrdio 1861. da vrsta živi u Kielskom zaljevu.

Crni dupin je, kao što i ime kaže, crne boje sa sivim vratom. Ima vitko izduženo tijelo te 44 zuba. Leđna peraja je srpasta i njegove peraje su uske i kratke. Prosječna veličina je oko 4,9 m. Ženke mogu postići maksimalnu poznatu veličinu od 5,1 m u dužini i 1.200 kg (£ 2600) u masi, a najveći mužjaci mogu dostići 6,1 m i čak 2.200 kg.

Ova vrsta se nalazi na popisu strogo zaštićenih vrsta u Republici Hrvatskoj. [1]

Izvori

  1. zasticene vrste, pristupljeno 10. travnja 2015.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autori i urednici Wikipedije
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia hr Croatian

Crni dupin: Brief Summary ( 克羅埃西亞語 )

由wikipedia hr Croatian提供

Crni dupin (lat. Pseudorca crassidens) je morski sisavac iz porodice Delphinidae, jedini je predstavnik roda Pseudorca. Živi u umjerenim i tropskim vodama diljem svijeta. Izgledom je sličan sa više poznatim kitom ubojicom. Kao i kit ubojica, ova vrsta napada i ubija druge kitove, ali ne pripadaju istom rodu.

Crni dupin je prvi put opisao britanski paleontolog i biologa Richard Owen u svojoj knjizi o "povijesti britanskih fosilnih sisavaca i ptica". Mislilo se da je vrsta izumrla dok Johannes Reinhardt nije potvrdio 1861. da vrsta živi u Kielskom zaljevu.

Crni dupin je, kao što i ime kaže, crne boje sa sivim vratom. Ima vitko izduženo tijelo te 44 zuba. Leđna peraja je srpasta i njegove peraje su uske i kratke. Prosječna veličina je oko 4,9 m. Ženke mogu postići maksimalnu poznatu veličinu od 5,1 m u dužini i 1.200 kg (£ 2600) u masi, a najveći mužjaci mogu dostići 6,1 m i čak 2.200 kg.

Ova vrsta se nalazi na popisu strogo zaštićenih vrsta u Republici Hrvatskoj.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autori i urednici Wikipedije
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia hr Croatian

Pseudorca crassidens ( 義大利語 )

由wikipedia IT提供

La pseudorca (Pseudorca crassidens, Owen, 1846) è un cetaceo odontoceto appartenente alla famiglia dei Delfinidi.

Descrizione

Come suggerisce il nome, la pseudorca, detta in inglese false killer whale ovvero falsa orca, ha alcune caratteristiche come l'aspetto, in comune con la più nota Orca (Orcinus orca). Come l'orca, la pseudorca può attaccare e uccidere altri cetacei, tuttavia le due specie non sono strettamente correlate. Infatti è di norma un cetaceo socievole, vive in branchi di 10-20 individui, ma a volte si raduna anche in gruppi di oltre 300 esemplari. La pseudorca è la terza specie più grande della famiglia dei Delphinidae dopo l'orca e il globicefalo, lunga fino a 6 metri e pesante 1,4 tonnellate. Il corpo è allungato e snello, con una testa grossa che ospita l'encefalo. Possiede 22 paia di denti robusti. Le pinne sono lunghe e appuntite. La colorazione è grigio nera, più chiara sui fianchi.

 src=
Pseudorca crassidens

Distribuzione e habitat

La Pseudorca Crassidens vive in acque temperate e tropicali di tutto il mondo, principalmente in acque profonde. A volte si spinge in costa, arrivando anche a spiaggiare. Non è stata ampiamente studiata in ambiente naturale, perciò gran parte dei dati su di essa sono stati ricavati studiando gli animali in cattività.

Alimentazione

Grande predatore, si nutre di grossi pesci come tonni, barracuda e salmoni ma anche di calamari e di delfini più piccoli.

Curiosità

Se allevata in cattività può accoppiarsi anche con i tursiopi dando origine ad un ibrido chiamato Wholphin.

Bibliografia

 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autori e redattori di Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia IT

Pseudorca crassidens: Brief Summary ( 義大利語 )

由wikipedia IT提供

La pseudorca (Pseudorca crassidens, Owen, 1846) è un cetaceo odontoceto appartenente alla famiglia dei Delfinidi.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autori e redattori di Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia IT

Juodoji orka ( 立陶宛語 )

由wikipedia LT提供
Binomas Pseudorca crassidens
Juodųjų orkų paplitimas

Juodoji orka (lot. Pseudorca crassidens, angl. False Killer Whale, False Orca) – stambiausias delfininių šeimos gyvūnas.[reikalingas šaltinis] Ji šiek tiek panaši į orką. Plėšri, kartais puola kitus banginius

Fizinės charakteristikos

Juodosios orkos kūnas grakštus. Nugarinis pelekas gali būti aukštesnis nei 30 cm. Uodegos galiukai smailūs, uodegos viduryje ryški įkarpa. Kūno spalva – nuo tamsiai pilkos iki juodos. Juodosios orkos – stiprios ir greitos plaukikės. Turi 44 dantis. Gyvena bendruomenėmis po 10-50 individų.

Paplitimas

Juodosios orkos gyvena tropiniuose vandenyse. Vikiteka

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia LT

Juodoji orka: Brief Summary ( 立陶宛語 )

由wikipedia LT提供

Juodoji orka (lot. Pseudorca crassidens, angl. False Killer Whale, False Orca) – stambiausias delfininių šeimos gyvūnas.[reikalingas šaltinis] Ji šiek tiek panaši į orką. Plėšri, kartais puola kitus banginius

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia LT

Zwarte zwaardwalvis ( 荷蘭、佛萊明語 )

由wikipedia NL提供

De zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens) is een van de grotere leden van de dolfijnenfamilie. Zijn naam dankt hij aan een gelijkenis met de echte zwaardwalvis, de orka. Samen met de grienden en de zwaardwalvissen worden ze vaak in de onderfamilie der zwartvissen, Globicephalinae, ingedeeld.

Beschrijving

De zwarte zwaardwalvis heeft een donkere tot leigrijze kleur. De keel en borst zijn wat bleker en de rugvin en vinnen zijn donkerder. De rugvin is hoog en sikkelvormig. De borstvinnen zijn lang en gepunt. In het midden zijn deze gebogen. De kop is lang, slank en afgerond. De zwarte zwaardwalvis wordt 370 tot 590 centimeter lang en 1,2 tot 2 ton zwaar. Het mannetje wordt langer dan het vrouwtje, gemiddeld ongeveer 90 centimeter.

Gedrag en verspreiding

De zwarte zwaardwalvis komt voor in alle gematigde en tropische zeeën ter wereld, maar heeft een voorkeur voor warmer water. Hij leeft meestal in open zee, maar komt ook in de Rode Zee en de Middellandse Zee voor. Hij leeft meestal in groepen van tien tot vijftig dieren. Deze groepen vertonen een ingewikkelde sociale structuur, hoewel de binding minder sterk is dan bij de orka. In Nieuw-Zeeland werden groepen bestaande uit zwarte zwaardwalvissen en tuimelaars waargenomen - het is echter niet duidelijk of het om een sociale of mutualistische band gaat of om een parasitaire levensstijl van een van beide soorten. Hun samenwerking maakt hen alerter voor predatoren.[2] De zwarte zwaardwalvis strandt vaak in grote aantallen.

Hij jaagt op zeekat, kabeljauw en tonijn, en af en toe valt hij ook andere dolfijnensoorten aan. Eén keer is gezien dat een groep zwarte zwaardwalvissen een bultrugkalf aanviel. Ook is een groep gefilmd die een jonge haai opjoeg en te pakken kreeg.[3]

De zwarte zwaardwalvis is een snelle zwemmer die vaak uit het water opspringt en het gezelschap van boten opzoekt.

Na een draagtijd van 11 tot 15½ maand wordt één jong geboren. Bij de geboorte is het jong 170 tot 193 centimeter lang. Na achttien maanden wordt het gespeend. Meestal zit er drie jaar tussen de worpen. De zwarte zwaardwalvis is geslachtsrijp na acht tot veertien jaar. Hij wordt gemiddeld veertig tot maximaal zestig jaar oud.

Invloed van de mens

De zwarte zwaardwalvis wordt een enkele keer bejaagd in de zeeën rond China, Japan, Indonesië en het Caribisch gebied; af en toe raakt hij verstrikt in visnetten. Vissers zien de soort als concurrent, aangezien hij vaak de tonijnen en makrelen vangt als deze door de schepen worden binnengehaald.

De zwarte zwaardwalvis wordt vaak in dolfinaria gehouden.

Externe links

Bronnen, noten en/of referenties
  1. (en) Zwarte zwaardwalvis op de IUCN Red List of Threatened Species.
  2. Rare research into false killer whales reveals anti-predator partnerships. e! Science News (3 oktober 2013). Geraadpleegd op 3 oktober 2013.
  3. Groepje zwarte zwaardwalvissen slopen haai. Dumpert.nl (11 mei 2016). Geraadpleegd op 11 mei 2016.
Geslachten en soorten van dolfijnen (Delphinidae)
Australodelphis:Australodelphis mirusCephalorhynchus:Kortsnuitdolfijn (Cephalorhynchus commersonii) · Witbuikdolfijn (Cephalorhynchus eutropia) · Havisidedolfijn (Cephalorhynchus heavisidii) · Hectordolfijn (Cephalorhynchus hectori)Delphinus:Kaapse dolfijn (Delphinus capensis) · Gewone dolfijn (Delphinus delphis)Feresa:Dwerggriend (Feresa attenuata)Globicephala:Indische griend (Globicephala macrorhynchus) · Griend (Globicephala melas)Grampus:Gramper (Grampus griseus)Lagenodelphis:Sarawakdolfijn (Lagenodelphis hosei)Lagenorhynchus:Witflankdolfijn (Lagenorhynchus acutus) · Witsnuitdolfijn (Lagenorhynchus albirostris) · Dolfijn van Peale (Lagenorhynchus australis) · Zandloperdolfijn (Lagenorhynchus cruciger) · Witgestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obliquidens) · Donkergestreepte dolfijn (Lagenorhynchus obscurus)Lissodelphis:Noordelijke gladde dolfijn (Lissodelphis borealis) · Zuidelijke gladde dolfijn (Lissodelphis peronii)Orcaella:Irrawaddydolfijn (Orcaella brevirostris) · Australische snubvindolfijn (Orcaella heinsohni)Orcinus:Orka (Orcinus orca)PlatalearostrumHoekmans stompsnuitdolfijn (Platalearostrum hoekmani) †Peponocephala:Witlipdolfijn (Peponocephala electra)Pseudorca:Zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens)Sotalia:Tucuxi (Sotalia fluviatilis) · Costero (Sotalia guianensis)Sousa:Chinese witte dolfijn (Sousa chinensis) · Kameroendolfijn (Sousa teuszii)Stenella:Slanke dolfijn (Stenella attenuata) · Clymenedolfijn (Stenella clymene) · Gestreepte dolfijn (Stenella coeruleoalba) · Atlantische vlekdolfijn (Stenella frontalis) · Langsnuitdolfijn (Stenella longirostris)Steno:Snaveldolfijn (Steno bredanensis)Tursiops:Langbektuimelaar (Tursiops aduncus) · Tuimelaar (Tursiops truncatus)
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-auteurs en -editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NL

Zwarte zwaardwalvis: Brief Summary ( 荷蘭、佛萊明語 )

由wikipedia NL提供

De zwarte zwaardwalvis (Pseudorca crassidens) is een van de grotere leden van de dolfijnenfamilie. Zijn naam dankt hij aan een gelijkenis met de echte zwaardwalvis, de orka. Samen met de grienden en de zwaardwalvissen worden ze vaak in de onderfamilie der zwartvissen, Globicephalinae, ingedeeld.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia-auteurs en -editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NL

Halvspekkhoggar ( 挪威語 )

由wikipedia NN提供

Halvspekkhoggar eller falsk spekkhoggar (Pseudorca crassidens) er ein tannkval i delfinfamilien. Han finst i tropisk til temperert hav rundt heile jorda.[1] Han kan finnast som streifdyr i norske farvatn.

Fotnotar

  1. The IUCN Red List of Threatened Species på engelsk

Kjelder

Bakgrunnsstoff

Commons-logo.svg Commons har multimedia som gjeld: Halvspekkhoggar
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NN

Halvspekkhoggar: Brief Summary ( 挪威語 )

由wikipedia NN提供

Halvspekkhoggar eller falsk spekkhoggar (Pseudorca crassidens) er ein tannkval i delfinfamilien. Han finst i tropisk til temperert hav rundt heile jorda. Han kan finnast som streifdyr i norske farvatn.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia authors and editors
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NN

Falsk spekkhogger ( 挪威語 )

由wikipedia NO提供

Falsk spekkhogger (Pseudorca crassidens) tilhører gruppen spekkhoggere og er ett av de større medlemmene av den oseaniske delfinfamilien. Arten er også den eneste i slekten Pseudorca.

Beskrivelse

 src=
Falsk spekkhogger

Falsk spekkhogger er en tannhval med en slank kropp og en ryggfinne som kan bli opp mot 30 cm høy. Halespissene er spisse og halens midtdel har et tydelig hakk. Fargen er mørkegrå eller svart. De blir omkring 6 meter lange og kan veie opp mot 1 500 kg. Levetiden er cirka 60 år.

Utbredelse

Falsk spekkhogger lever i kystnære tempererte og tropiske vannmasser i alle verdenshavene (unntatt i polhavene), herunder også langs deler av norskekysten. Det er usikkert hvor mange dyr som finnes, men forskere har estimert at det finnes omkring 40 000 i det østlig Stillehavet. Dette er sannsynligvis den største populasjonen.

Atferd

Falske spekkhoggere er sosiale dyr som typisk lever i flokker på 10-50 dyr. Som andre tannhvaler bruker også denne arten ekkolokalisering for å orientere seg. Arten er hurtig og aktiv. Den er kjent for å kunne hoppe høyt over vannflaten. Arten er også en av de arter som gjerne oppsøker båter for å ri på baug- eller hekkbølgene. Det er dessuten kjent at falsk spekkhogger kan pare seg med tumler og få fertilt avkom.[1]

Annet

Falsk spekkhogger tilhører de hvalartene som oftest strander. Dagbladet meldte 1. juni 2009 i sin nettavis at 55 falske spekkhoggere[2] hadde strandet på Long Beach i Cape Town, Sør-Afrika. Av disse måtte 34[3] avlives, ettersom de svømte opp på land igjen etter hvert som de ble reddet.[4]

Referanser

  1. ^ Associated Press. 2005. Whale-dolphin hybrid has baby wholphin. AP, April 15, 2005. Besøkt 1. juni 2009
  2. ^ Det hersker en viss usikkerhet omkring arten. Noen hevder også at det var snakk om kortfinnegrindhval. Disse artene kan være vanskelig å skille.
  3. ^ Antallet oppgis ulikt i media. Noen sier 34, andre 42 og 44.
  4. ^ Barstein, Geir. 2009. Drepte 34 falske spekkhoggere med pistol. Dagbladet.no, 1. juni 2009. Besøkt 1. juni 2009

Eksterne lenker

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia forfattere og redaktører
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NO

Falsk spekkhogger: Brief Summary ( 挪威語 )

由wikipedia NO提供

Falsk spekkhogger (Pseudorca crassidens) tilhører gruppen spekkhoggere og er ett av de større medlemmene av den oseaniske delfinfamilien. Arten er også den eneste i slekten Pseudorca.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia forfattere og redaktører
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia NO

Szablogrzbiet waleniożerny ( 波蘭語 )

由wikipedia POL提供
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Szablogrzbiet waleniożerny[3], orka karłowata[4] (Pseudorca crassidens) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Pseudorca. Duży delfin, żyje w wodach tropikalnych, subtropikalnych i niektórych umiarkowanych.

Systematyka

Takson po raz pierwszy opisany przez R. Owena w 1846 roku pod nazwą Phocaena crassidens[5]. Jako miejsce typowe na podstawie subfosyliów autor wskazał Anglię (ang: „in the great fen of Lincolnshire beneath the turf, in the neighborhood of the ancient town of Stamford”)[5]. Jedyny przedstawiciel rodzaju szablogrzbiet[3] (Pseudorca) utworzonego przez J. T. Reinhardta w 1862 roku[6].

Dane

  • Wielkość urodzeniowa: ok. 1,7 m
  • Dojrzałość płciowa samic: 3,49-3,64 m
  • Dojrzałość płciowa samców: 3,7 m
  • Największy znany okaz: (samica) 5,06 m; (samiec) 5,96 m przy 2000 kg masy ciała
  • Pożywienie: duże ryby, głowonogi, delfiny
  • Zagrożenia: niedostatecznie poznany status; popada w konflikt z ludźmi przy połowach ryb

Wygląd

Szablogrzbiet waleniożerny ma ciemnoszarą skórę, bez zwykłych dla delfinów plam czy pasków na bokach. Na brzusznej stronie ciała , na poziomie płetw piersiowych orki karłowate mają jedyny, jasnoszary pas. Pysk tych delfinów nie ma dzioba, ale jest mimo to długi, górna szczęka jest bardziej wysunięta niż żuchwa, jak u niektórych innych gatunków. Nazwę „szablogrzbiet”, zwierzęta te zawdzięczają dość ostro postawionej płetwie grzbietowej samców. Wynurzającego się z wody szablogrzbieta zdarza się mylić z orką, mimo iż ta jest od niego znacznie większa.

Występowanie i zachowanie społeczne

Szablogrzbiety waleniożerne żyją w dużych rodzinnych grupach w wodach tropikalnych, subtropikalnych i niektórych umiarkowanych na całym świecie[2][7].

Podobnie, kiedy jakiś osobnik osiadłszy na mieliźnie, czy plaży będzie wzywał pomocy innych orek, próbując mu pomóc niekiedy całe stado osiada na brzegu, kiedy zbyt się zbliża. Wtedy akcja wnoszących specjalnymi dźwigami zwierzęta po kolei z powrotem do wody zdaje się nie mieć końca, bo uwolniona orka znów wraca na pomoc uwięzionym członkom stada. Dopiero kiedy pozostałe na plaży delfiny umrą i nie będą więcej ich wzywać, ocalała odratowana część zwierząt wraca do morza.

Pseudorca crassidens.jpg

Zdarza się przetrzymywać szablogrzbiety waleniożerne w delfinariach, gdzie poddają się tresurze. Zdarzyło się, że chowany we wspólnym basenie z butlonosami samiec szablogrzbieta waleniożernego skrzyżował się z samicą butlonosa zwyczajnego. Mieszaniec, który się narodził, został nazwany "wholphinem". Jego skóra była szaro-czarna; miał sylwetkę ciała szablogrzbieta , ale kształt głowy i pyska butlonosa.

Przypisy

  1. a b c d e Pseudorca crassidens, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. 2008, Pseudorca crassidens [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-14] (ang.).
  3. a b Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 188. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 241, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. a b R. Owen: A history of British fossil mammals and birds. Londyn: John Van Voorst, 1846, s. 516, rys. 213. (ang.)
  6. J. T. Reinhardt. Om en for den Danske Fauna ny Delphinart (Pseudorca crassidens Owen). „Oversigt over det Kongelige Danske Videnskabernes Selskabs Forhandlinger”. 1862, s. 151, 1862 (duń.).
  7. Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Pseudorca crassidens. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 10 stycznia 2010]
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia POL

Szablogrzbiet waleniożerny: Brief Summary ( 波蘭語 )

由wikipedia POL提供

Szablogrzbiet waleniożerny, orka karłowata (Pseudorca crassidens) – gatunek ssaka z rodziny delfinowatych (Delphinidae), jedyny przedstawiciel rodzaju Pseudorca. Duży delfin, żyje w wodach tropikalnych, subtropikalnych i niektórych umiarkowanych.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autorzy i redaktorzy Wikipedii
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia POL

Falsa-orca ( 葡萄牙語 )

由wikipedia PT提供

A falsa-orca (Pseudorca crassidens), também conhecida como orca-bastarda, da classe dos mamíferos (Mammalia), obteve o seu nome devido à sua semelhança com a orca (Orcinus orca), outro parente da família dos delfinídeos (Delphinidae), também pode ser facilmente confundida com a baleia-piloto (Globicephala spp). Habita em zonas tropicais e temperadas e alimenta-se de peixe e cefalópodes. A primeira descrição da espécie foi em 1846 por Richard Owen, no livro "A history of British fossil mammals and birds". É a única espécie do género Pseudorca.

Possui um corpo alongado e preto com algumas manchas claras na zona da garganta, cabeça arredondada e sem bico, a barbatana dorsal é em forma de foice e a, as barbatanas peitorais curtas e pontiagudas apresentando uma espécie de “corcunda que a distingue de outras espécies semelhantes como as baleias-piloto.

Caçam utilizando a ecolocalização e alimentam-se principalmente de peixe e cefalópodes. Contudo, existem relatos de ataques a outros cetáceos.[2][3]

São animais gregários, ou seja, vivem em grupos que variam de várias dezenas a centenas de indivíduos de todas as idades e sexos o que leva a crer que aparentemente não existe segregação social. É usual avistarem-se grupos mistos de falsas-orcas e roazes-corvineiros (Tursiops truncatus) a caçar.[4][5] Esta é a espécie mais comum em encalhamentos em massa em massa, não se sabendo ainda o motivo de tal comportamento.[6]

Características

Características gerais

 src=
Falsa-orca

A falsa-orca é uma das maiores espécies entre os golfinhos. Os machos da falsa-orca atingem comprimentos corporais de até 6,10 metros e um peso máximo de 2.200 quilos, as fêmeas permanecem significativamente menores com um máximo de 5,10 metros e um peso máximo de 1200 quilos.[7] Os filhotes recém-nascidos têm 1,5 a 2,0 metros de comprimento e pesam cerca de 80 quilos.[7] O corpo dos animais é completamente cinzento escuro a preto no dorso e nos flancos, bem como no ventre e nas barbatanas dorsais, as barbatanas e a barbatana caudal (unha) também correspondem à cor do corpo.[8] Em boas condições de iluminação, pode-se observar que o dorso da barbatana dorsal em direção ao dorso é mais escuro do que antes, como uma capa,[9] a pigmentação mais escura está na área de fixação da unha.[8] Freqüentemente, há uma mancha acinzentada a quase branca em forma de âncora entre as nadadeiras peitorais, que em alguns indivíduos pode começar na garganta e terminar em uma linha que se estende até os órgãos genitais .[7] Em alguns casos, os animais também apresentam uma mancha cinza claro nas laterais da cabeça.[8] A cor escura típica já está presente nos animais jovens e também pôde ser detectada no período pré-natal em um embrião com cerca de 70 centímetros de comprimento.[8] Em contraste com o parente golfinho-de-risso (Grampus griseus ), cicatrizes de interações internas e externas formam novos pigmentos e, assim, tornam-se pretas novamente;[10] o corpo pode mostrar cicatrizes locais em forma de estrela de mordidas curadas de tubarão-charuto (Isistius).[8]

O corpo da baleia é relativamente delgado e a cabeça é curta em relação ao comprimento total. A seção da testa (melão) é longa e ligeiramente arqueada; não há bico separado. Nos machos adultos, o melão é mais proeminente do que nas fêmeas e nas baleias juvenis.[9] A área ao redor da abertura é ligeiramente arqueada. A barbatana dorsal em forma de foice está aproximadamente no meio do corpo; as barbatanas peitorais relativamente curtas (nadadeiras) começam bem na frente do corpo e têm uma forma típica com uma frontal em forma de S e uma ponta da nadadeira arredondada e cônica. A barbatana caudal (unha) também é curta; o recuo no meio não é muito pronunciado.[7]

Características do crânio e esqueleto

 src=
Crânio de falsa-orca

O crânio da falsa-orca é robusto, com uma região de focinho curta e larga. Ele é pelo menos 1,5 vez mais longo do que largo e aumenta com a idade dos animais. O comprimento total do crânio de um animal adulto é pouco mais de 50 centímetros. A falsa-orca tem dentes muito fortes, cônicos e curvos. Na mandíbula superior existem sete a onze, na mandíbula inferior de oito a doze dentes por metade da mandíbula,[8] que em muitos animais o número de dentes na mandíbula direita inferior e superior não corresponde ao da mandíbula esquerda (assimetria bilateral). A dentição uniforme ou homodôntica desta espécie, na qual não existem diferentes tipos de dentes como em outros mamíferos, é típica de toda a subordem das baleias dentadas e representa uma adaptação ao seu alimento preferido de presas difíceis de fixar, aerodinâmicas e macias. como peixes e cefalópodes.[carece de fontes?]

O crânio da falsa-orca pode ser distinguido do da orca elas proporções dos ossos entre si: na orca, a largura do osso intermaxilar (pré-maxilar) diretamente na frente dos entalhes antorbitais, ou seja, os entalhes na frente dos olhos, é mais de 50% da largura total do crânio, menos de 50 para falsa-orca % Além disso, a borda lateral dos ossos intermaxilares é mais em forma de S quando vista de cima e mais ampla na área frontal.[8] As cavidades timpânicas atingem um comprimento de 47,7 a 50,5 milímetros, apresentam quilha atrofiada e não são achatadas lateralmente.[8]

A coluna vertebral consiste em 7 vértebras cervicais, 9 a 11 vértebras torácicas, 9 a 13 vértebras lombares e 16 a 26 vértebras caudais, com um total de 47 vértebras a 52. Em vários animais, as primeiras quatro a sete vértebras caudais em particular são fundidas em números variados, com o número de vértebras fundidas provavelmente aumentando com a idade.[8] O tórax consiste de 9 a 12, principalmente 10 pares de costelas, 6 das quais têm duas origens cada (bicipital). O número de costelas em cada lado do corpo pode ser diferente. Quatro pares de costelas são fundidos diretamente ao esterno, e mais seis estão conectadas a ele por cartilagem. Os pares de costelas 11 e 12, quando existemr, não estão conectados ao esterno e, portanto, terminam livremente. O próprio esterno consiste em quatro partes que crescem junto com a idade.[8] O número de ossos dos dedos nas nadadeiras pode variar amplamente. Como regra os animais têm de zero a um osso no primeiro, quatro a oito ossos no segundo, quatro a seis ossos no terceiro, um a três ossos no quarto e zero a dois ossos no quinto dedo. Como acontece com todas as baleias, os dedos são conectados a uma barbatana (nadadeira) por meio do tecido circundante.[8]

Traços genéticos

Como outras baleias, a falsa-orca tem o número típico de cromossomos 2n = 44 cromossomos para esse grupo de animais. Estima-se que o cariótipo da falsa-orca seja mais estável que os da orca. As hibridizações com o golfinho-nariz-de-garrafa ocorreram repetidamente em cativeiro porque os genomas dessas duas espécies são compatíveis.[11]

Distribuição e Habitat

As Falsas-orcas preferem águas fundas de zonas tropicais e temperadas de todos os oceanos com temperaturas entre os 9 e os 31°C. Contudo, preferem águas mais quentes, sendo raros os avistamentos a mais de 50º de latitude nos dois hemisférios.[6][4] Tipicamente oceânicas muitas vezes aproximam-se da costa de ilhas oceânicas, como é o caso dos Açores. São frequentemente avistadas em mares e baias semifechadas como o mar do Japão, mar Vermelho e golfo Pérsico e, ocasionalmente, no mar mediterrâneo.[1] Os dados sobre padrões de migração da espécie são escassos.[carece de fontes?]

 src=
Área de distribuição da falsa-orca (de acordo com a IUCN)[1]

Avistamentos longe da costa são relativamente raros e encalhes ocorrem apenas ocasionalmente. A baleia foi observada com frequência no Atlântico, na costa da América do Norte e no Caribe . Também ocorre regularmente nos oceanos Pacífico e Índico A área de distribuição também inclui regiões marinhas demarcadas individuais, como o Mediterrâneo, o Golfo do México, o Golfo da Califórnia, o Mar Vermelho e o Mar da Arábia, bem como o Mar do Japão.[7][12] Na área das ilhas tropicais, especialmente ao redor do Havaí, os animais também são encontrados perto da costa.[13] Os animais provavelmente fazem migrações sazonais e chegam a águas mais rasas perto da costa, especialmente no inverno.[14]

Falsas-orcas ao largo da Ilha do Pico, Açores.

A principal área de distribuição está entre as latitudes 40 norte e 40 sul.[12] Os animais foram encontrados em áreas de água com temperatura entre 8 e 31° Celsius,[15] e preferem temperaturas de água mais altas.[14] A distribuição mais ao sul dos animais até agora é documentada por um grupo de orcas da região leste do ponto mais meridional do continente sul-americano no Cabo Horn, no Chile. Este avistamento também provou que os animais podem viver pelo menos temporariamente em áreas de água fria de menos de 8° Celsius.[15] Quando 22 falsas-orcas assassinas foram encalhadas em massa na costa leste das Ilhas Malvinas em 2013, a espécie também foi detectada pela primeira vez nesta região.[16]

 src=
Falsas-orcas ao largo da Ilha do Pico, Açores.

Os registros europeus da espécie vêm principalmente de avistamentos de grupos individuais de baleias, bem como de relatos de encalhes. Eles foram feitos nas costas da Grã-Bretanha, Espanha, Holanda e nas cosas alemã e dinamarquesa do Mar do Norte . Também há raros avistamentos no Mar Báltico e no Mediterrâneo, especialmente no sul da Espanha e na Itália. Os registros mais setentrionais da América do Norte vêm do Canadá, onde em maio de 1987 um indivíduo encalhou na Ilha Denman, na Colúmbia Britânica[17]

Comportamento

 src=
A falsa-orca vive em grupos
 src=
Falsa-orca saltando

A falsa é uma espécie de baleia que prefere as áreas profundas dos oceanos, ou seja, a zona pelágica, como habitat. Consequentemente, essas baleias podem ser observadas principalmente em alto mar, mas também perto de ilhas e costas que são cercadas por águas profundas. Devido à distância da costa e à vida em alto mar, o modo de vida das falsas-orcas não foi pesquisado de forma adequada. A maioria das informações sobre as espécies vem de estudos de animais encalhados, animais em cativeiro e avistamentos principalmente perto da costa, como ao redor do Havaí e outras ilhas.[9]

Os animais são ativos durante o dia e a noite,[9] e é provável que tenham sua atividade máxima durante o dia.[7] As baleias vivem em grupos com um tamanho médio de 5 a 25 indivíduos,[9] embora grupos maiores de mais de 100 a 400 animais tenham sido observados ocasionalmente. Os grupos às vezes nadam muito separados a velocidades de 5 até 20 quilômetros por hora, e um grupo individual pode se estender por até 20 quilômetros.[9] Os animais regularmente saltam completamente fora d'água.[14] Dentro dos grupos, as falsas-orcas, têm fortes laços sociais entre os animais individuais, com os indivíduos às vezes ficando juntos por anos. Esses grupos menores e mais estáveis são misturados em idade e sexo, e não parece haver nenhum gênero aparente ou segregação de idade nesta espécie.[9] Os grupos maiores costumam ser amálgama de vários grupos pequenos, que geralmente se separam novamente após algum tempo.[9] O maior grupo de baleias encalhadas documentado até o momento consistia em 835 indivíduos em Mar del Plata (Argentina) em 1946.[9]

Há registros de unirem forças com outras baleias, principalmente cardumes de golfinhos roazes (Tursiops truncatus) e golfinhos de dentes rugosos (Steno bredanensis), e formam comunidades de caça.[18][13][9] Acima de tudo, o relacionamento com os golfinhos razes pode durar vários anos, como foi descoberto em estudos de longo prazo na Nova Zelândia.[18][9] Os grupos são constituídos por animais de diferentes idades, cuja estrutura social é muito pronunciada. Nas áreas ao redor do Havaí, relacionamentos de longo prazo dentro das escolas de até 15 anos foram demonstrados,[19] o encalhamento em massa desses animais é atribuído a esses laços individuais próximos. Pouco se sabe sobre o comportamento de mergulho desta espécie; um animal etiquetado mergulhou por até 12 minutos e a profundidades de mais de 230 metros.[10]

A falsa-orca possui um repertório diversificado de sons para comunicação intra-espécies, bem como para orientação por sonar e captura de presas. Ao fazer isso, eles usam principalmente chamadas prolongadas com uma frequência de 28kHz, que duram cerca de 60 a 75 milissegundos e têm um padrão de frequência ondulado semelhante ao dos botos. Além disso, existem sequências de clique mais longas, sons de clique único ou duplo com uma frequência de cerca de 100 kHz e assobios curtos em uma frequência de cerca de 8 kHz.[14] Usando sonogramas subaquáticos, estimou-se que a faixa de audição dos animais era de 2 a 115 kHz com uma audição ótima entre 32 e 70 kHz.[14]

Alimentação

A falsa-orca se alimenta principalmente de vários peixes e cefalópodes. A composição da comida pode ser muito diferente de região para região devido às presas disponíveis. Acredita-se que os animais comam cerca de 4,7 a 5% do seu peso em alimentos, sendo o cálculo baseado em animais em cativeiro.[14] A caça e a alimentação ocorrem durante o dia e à noite, independentemente da hora do dia; Com base nas análises do estômago de animais encalhados, uma maior quantidade de alimento foi esteve presente no inverno do que nas outras estações.[14] Os animais caçam juntos e compartilham a presa entre si.[9]

Entre as presas se encontramas lulas como Martialia hyadesi, Ilex argentinus, Berryteuthis magister, Gonatopsis borealis e Ommastrephes bartramii,[20] além de vários peixes, como salmão marinho (Oncorhynchus), bonito (Katsuwonus pelamis), peixe-golfinho grande (Coryphaena hippurus) e outras cavalas, Mene maculata, robalo japonês (Lateolabrax), atum (Thunnus) e Istiophorus platypterus.[7][14] Algumas das presas, como o atum, são bastante grandes e, especialmente na região ao redor do Japão, a falsa-orca é conhecida por comer atum das linhas de pesca. Em outras regiões também, como ao redor do Havaí, do Golfo do México e do Oceano Índico, as falsas-orcas são uma das poucas espécies de baleias dentadas que ocasionalmente roubam peixes de pescadores comerciais e recreativos.[10]

Além disso, observou-se que falsas-orcas atacam golfinhos menores e jovens, se alimentam deles. Até agora, este comportamento só foi observado de forma limitada na área das zonas de pesca do atum no Pacífico, onde golfinhos feridos foram libertados das linhas e libertados. É, portanto, atribuído apenas a populações isoladas com uma certa adaptação a esta fonte alimentar adicional.[9] Em casos raros, falsas-orcas também foram observadas atacando baleias jubarte (Megaptera novaeangliae) e cachalotes (Physeter macrocephalus) na região ao redor das Ilhas Galápagos[21][7][10]

Reprodução e desenvolvimento

As informações e os dados sobre o desenvolvimento dos animais provêm quase exclusivamente de exames de indivíduos encalhados e frequentemente referem-se a exames dentários para determinar a idade dos animais encalhados com base nas camadas de esmalte Existem informações correspondentemente diferentes sobre a idade de maturidade sexual e outros dados relacionados à idade. Supõe-se que ambos os sexos atingem a maturidade sexual entre as idades de 8 e 14 anos, embora se presuma que os machos só se tornem capazes de acasalar mais tarde.[10] Para as áreas marinhas ao largo do Japão, presume-se que as fêmeas atingem a maturidade sexual com um comprimento de 3,40 a 3,80 metros e, portanto, com uma idade de 8 a 11 anos; nos machos, porém, a maturidade sexual só deve ocorrer quando eles têm mais de 4,20 metros de comprimento e por volta dos 18 anos.[22] Em contraste, há estimativas de que os machos devem estar sexualmente maduros na idade de 8 a 14 anos.[22] Ao contrário das fêmeas, em que a maturidade sexual está conectada dadas com a primeira ovulação, nos machos isso só pode ser determinado com dificuldade e indiretamente, por exemplo, pelo tamanho e peso dos testículos.[22]

As fêmeas tendem a ovular uma vez por ano, sendo espontâneas e sem menstruação fixa. Apenas um óvulo é liberado a cada ovulação.[22] A época de acasalamento é, portanto, durante todo o ano, mas regionalmente pode haver uma periodicidade relacionada ao ambiente. Nas águas ao redor do Japão, por exemplo, a maioria dos emparelhamentos ocorre entre dezembro e janeiro. O número de mulheres grávidas na população é estimado em cerca de 14,5% [22] O intervalo de partos, ou seja, a distância entre dois nascimentos de fêmeas individuais, é dado como cerca de 7 anos, e os partos podem ocorrer durante todo o ano, com um ponto alto no final do inverno.[10] Com a idade das fêmeas, o intervalo entre os partos aumenta e acredita-se que as fêmeas com mais de 45 anos não terão mais filhotes.[22] Isso foi confirmado, entre outras coisas, pelo exame dos ovários de baleias encalhadas do Japão e da África do Sul.[23]

A gravidez dura cerca de um ano e as mulheres dão à luz apenas um filhote de cada vez.[22] Em uma documentação de 1997 na costa do Marrocos, o nascimento de uma falsa-orca ina pode ser observado. Isso aconteceu em um grupo de orcas que havia se aproximado de um barco, e a mãe estava no meio desse grupo quando o filhote nasceu. O nascimento foi reconhecido por uma mancha de sangue espalhada e um pedaço de placenta. Imediatamente após o nascimento, as baleias do grupo ergueram o bebê recém-nascido juntas acima da superfície da água para permitir a respiração Em seguida, foi baixado de volta para a água para nadar com o grupo.[24]

O animal jovem tem cerca de 1,50 a 2,0 metros de comprimento ao nascer. O període de amamentação é provavelmente cerca de 18 a 24 meses.[24] A expectativa de vida máxima é de 57 anos para os machos e 62 anos para as fêmeas.[14][10] A geração dura cerca de 25 anos.

Predadores e parasitas

 src=
Grandes orcas: Originalmente, acreditava-se que havia uma relação estreita entre a falsa-orca e a orca. Além de grandes tubarões, as orcas são provavelmente os únicos predadores da espécie

Poucas informações estão disponíveis sobre os predadores da falsas-orcas, mas acredita-se que os animais individuais sejam predados por grandes tubarões ou grandes orcas.[10] Ataques de grandes tubarões são documentados por meio de cicatrizes típicas de mordidas de tubarão em indivíduos vivos.[9] Foi relatado em 2010 um ataque de um grupo de orcas grandes a um grupo misto de falsas-orcas e botos na Nova Zelândia As falsas-orcas foram atacadas por baixo da maneira típica para orcas e jogadas para fora da água. Pelo menos um filhote de baleia assassina foi morto e comido no ataque.[25] A fusão com outras espécies é provavelmente uma estratégia de prevenção de predadores, com espécies diferentes respondendo de maneira diferente a atacantes em potencial.[18]

Além disso, as falsas-orcas, são atacadas por tubarões-charuto (Isistius), que com a ajuda de seus dentes especiais conseguem arrancar pedaços de sua pele e comê-los. Conseqüentemente, o corpo da baleia pode ser coberto localmente com feridas recentes e cicatrizes em forma de estrela das mordidas curadas.[8]

Os parasitas foram documentados por exames estomacais e intestinais de animais encalhados. Durante um encalhe no Brasil, por exemplo, uma taxa elevada de infestação dos animais com lombrigas das espécies Anisakis simplex, Anisakis Typica, Stenurus glocicephalus e Stenurus auditivus,[14] bem como vermes acantocéfalos das espécies Bolbosoma capitatum foram encontrados. A densidade de vermes era de até 600 indivíduos por metro de comprimento do intestino. Além disso, foram encontradas tênias não identificadas da família Tetrabothriidae.[20] Bolbosoma capitatum e Anisakis simplex também foram detectados em falsas-orcas, bem como numerosas outras baleias, associadas à documentação dos vermes trematódeos Nasitrema attenuata,[26] Nasitrema globicephalae e Orthosplanchnus elongatus.[14] Já foram encontrados ectoparasitas no corpo dos animais, como piolhos de baleia (Syncyamus pseudorcae, Isocyamus delphini),[14] cracas como Xenubalanus globicipitus[14] e as cracas pertencentes a Conchoderma auritum.[27]

Apenas informações esporádicas estão disponíveis sobre doenças infecciosas; pneumonia aguda foi demonstrada em animais em cativeiro.[14]

Sistemática

História da taxonomia e história fóssil

 src=
Richard Owen descreveu a falsa-orca como Phocaena crassidens a partir de um crânio de subfóssil encontrado na Inglaterra

A primeira descrição da falsa-orca vem de 1846 com base em um fóssil recuperado de um pântano de turfa em Lincolnshire em 1843 pelo zoólogo e paleontólogo Richard Owen, que reconheceu o esqueleto de uma baleia nos restos mortais, que ele acreditava ser um possível espécies extintas de delfinídeos (Delphinidae).[28] Ele descreveu os restos mortais como subfósseis, ou seja, conservados em tempos recentes, e datou a descoberta no Pleistoceno médio com uma idade de cerca de 126.000 anos. Ele nomeou o tipo Phocaena crassidens, colocando-o assim relacionada aos dos botos.[28] John Edward Gray atribuiu a espécie em 1846 em sua descrição das baleias na obra A Zoologia da Viagem de HMS Erebus e Terror, uma descrição de viagem da expedição à Antártica por James Clark Ross de 1839 a 1843, diretamente no gênero Orca (hoje Orcinus ) como Orca crassidens.[29] A espécie foi encontrada viva pela primeira vez por Johannes T. Reinhardt, que examinou um grupo de baleias encalhadas na Baía de Kiel em 1861 e as viu como um novo gênero intimamente relacionado às orcas (Orcinus orca), que ele chamou de Pseudorca em 1862 e que incluiu no Owen classificou os restos mortais, juntamente com os espécimes vivos que descreve, como Pseudorca crassidens.[30][31] William Henry Flower descreveu em 1864 com Orca meridionalis uma espécie de orca da Tasmânia[32] que ele se referiu a Pseudorca no ano seguinte[33] e que mais tarde foi sinonimizada. Outras descrições das espécies que são consideradas sinônimos hoje são Orca destructor,[34] Pseudorca greyi[35] e Pseudorca mediterranea.[36]

Em 1924, o paleontólogo de vertebrados japonês Hikoshichiro Matsumoto descreveu a espécie fóssil Pseudorca yokoyamai como o único fóssil representante do gênero até agora com base em dois dentes fósseis do Japão. O espécime foi datado do Calabrium, um período parcial do Baixo Pleistoceno de 1.806 a 0.781 milhões de anos atrás.[37][38]

Sistemática externo

A falsa-orca há muito é considerada intimamente relacionada à orca a e foi colocada com ela em uma subfamília orcinae dentro do grupo das baleias dentadas e dos golfinhos. Estudos genéticos, contudo, mostram que a falsa orca (Pseudorca crassidens está mais intimamente relacionada à baleia-piloto do que à orca (Orcinus orca).[39][40]

De acordo com os estudos atuais, eles provavelmente formam a espécie irmã de um táxon das duas espécies conhecidas de baleia-piloto ( Globicephala), bem como do golfinho-cabeça-de-melão (Peponocephala electra) e da orca-pigmeia (Feresa attenuata).[40] Juntamente com o golfinho-de-risso (Grampus griseus), essas espécies formam a subfamília Globicephalinae dentro dos golfinhos e são comparadas às duas espécies do gênero Orcaella[40]

Sistemática interna

William Henry Flower propôs já em 1888 distinguir uma forma do norte de uma forma do sul e em 1945 Paules Edward Pieris Deraniyagala separou Pseudorca crassidens meridionalis como uma subespécie independente, mas sem nomeação específica de características com base nas quais as duas subespécies poderiam ser separadas um outro. Conseqüentemente, essa descrição é geralmente ignorada e até hoje a espécie é considerada monotípica sem subespécie.[7][41]

No entanto, por meio de testes genéticos, populações isoladas e diferentes haplótipos em diferentes áreas marinhas puderam ser identificados,[42][43] e também há diferenças morfológicas, especialmente na estrutura do crânio, entre indivíduos da Austrália, Escócia, águas ao redor do Havaí e África do Sul .[44][41] No caso da diversidade genética das falsas-orcas no Mar da China, as diferenças genéticas nos haplótipos eram tão grandes, segundo os autores, que se questionou se poderiam ser espécies diferentes.[43] Na área ao redor do Havaí, foi documentado que existem diferenças genéticas entre os animais que vivem perto da costa e os do Pacífico aberto.[42]

Status e ameaça

A falsa-orca é um predador de topo e geralmente considerada bastante rara, mesmo nas regiões com as maiores densidades populacionais. A densidade é geralmente mais alta nas latitudes mais baixas ao redor do equador; no Pacífico Norte, a densidade aumenta ao norte de cerca de 15 ° latitude norte.[9] Existem estimativas de população para várias áreas, algumas das quais estão bastante desatualizadas, e as estimativas para áreas maiores podem incluir mais de uma população . A única área para a qual as estimativas atuais da população e uma boa ideia da estrutura populacional estão disponíveis é nas águas do Havaí. Existem três populações estabelecidas lá com territórios parcialmente sobrepostos. A população da ilha principal varia entre 150 e 200 indivíduos e ocupa uma área ao redor das principais ilhas havaianas que fica a até 120 quilômetros da costa. A população do noroeste das ilhas havaianas é de cerca de 550 indivíduos. A população pelágica vive a pelo menos 1.700 quilômetros do Havaí e consiste em cerca de 1 550 indivíduos na zona econômica das ilhas havaianas.[45][9] O total de estimativas disponíveis para o número total de animais em todo o mundo é de aproximadamente 60 000 animais, com as duas maiores estimativas sendo aproximadamente 94% do total tem mais de 25 anos. As estimativas de abundância não estão disponíveis para uma porção substancial da área de distribuição das espécies e, portanto, a abundância geral é provavelmente muito maior do que esses 60 000 animais. No entanto, devido à baixa densidade dessas baleias, as estimativas são imprecisas e as tendências não podem ser avaliadas na maioria das áreas.[carece de fontes?]

 src=
Usando amostras de animais encalhados e falecidos, altas concentrações de metais tóxicos e pesados puderam ser detectados nos tecidos dos animais (Foto: Flinders Bay, Austrália Ocidental, 1986)

A União Internacional para a Conservação da Natureza (UICN) classifica a falsa-orca como quase ameaçada, onde uma classificação próxima ao nível de vulnerabilidade é dada ante a situação dos dados atuais. As principais ameaças aos estoques são identificadas como mortes acidentais, capturas acessórias na pesca e, em algumas áreas, caça direcionada ou morte de animais. Devido ao tempo geracional comparativamente longa de cerca de 25 anos e ao lento desenvolvimento populacional associado, mesmo taxas de abate comparativamente baixas na falsa-orca podem levar a um desenvolvimento populacional negativo.[1] A pequena baleia cai como todos os pequenos cetáceos não cobertos pelas disposições de proteção das Comissão Baleeira Internacional (IWC) nas listadas no Apêndice II da Convenção sobre o Comércio Internacional das Espécies da Fauna e da Flora Silvestres Ameaçadas de Extinção (CITES). A população havaiana é classificada como em perigo de extinção pela Lei de Espécies Ameaçadas dos Estados Unidos.[9][46]

Além da pesca direta e da morte dos animais como competidores da pesca, existem outras ameaças aos animais, provenientes da poluição ambiental e da poluição. A falsa-orca é uma das espécies em que se constata a ingestão de plástico descartado. O lixo no oceano também constitui um risco, pois a ingestão de plásticos por serem confundidos com organismos gelatinosos pode, eventualmente, levar à morte dos indivíduos que ficam com o estômago cheio deixando de se alimentar. Em alguns tecidos coletados de animais presos, altos níveis de veneno e metais pesados podem ser documentados.[10] Concentrações muito altas de prata foram registradas nos órgãos das baleias em animais encalhados na América do Sul[47] e em outro estudo em baleias encalhadas no Chile, uma concentração muito alta de selênio e mercúrio foi encontrada em amostras de tecido.[48] Em águas havaianas, uma investigação encontrou 84 % das baleias amostradas têm bifenilas policloradas (PCBs) em concentrações bem acima dos limites de saúde propostos, sugerindo que a imunossupressão ou efeitos reprodutivos podem estar presentes nas populações afetadas.[49][9] O diclorodifenildicloroeteno, um produto de degradação do pesticida diclorodifeniltricloroetano (DDT), também pode ser detectado em altas concentrações em alguns casos.[14]

Interações com humanos

Pesca e capturas acessórias

 src=
Falsas-orcas saltando no Orlando Sea World
 src=
Encalhe em massa de falsas-orcas em Mar del Plata, 1946
 src=
Durante o encalhe em massa de falsas-orcas em Flinders Bay, Austrália Ocidental, 1986, 96 dos 114 animais encalhados foram resgatados

Na Europa, nunca houve um uso econômico específico da baleia assassina, mas ocasionalmente ela é capturada acidentalmente na pesca do atum e do espadarte. No Japão, os animais são ocasionalmente usados como fonte de alimento, sendo que os animais geralmente aparecem perto da praia e são levados para a costa, onde são arpoados e mortos.[14] Eles também foram capturados em Taiwan e usados como fonte de alimento e óleo. Dado o alto número de animais capturados em algumas das áreas onde isso foi estudado, a matança dessas baleias pode ter tido um impacto significativo na população local.[9]

Em todas as áreas onde os habitats das falsas-orcas se sobrepõem aos pesqueiros da pesca comercial em grande escala, ferimentos e mortes ocorrem como captura acidental pela indústria pesqueira. Isto acontece independentemente de se tratar de pesca de arrasto, palangre ou anzol.[9] Em bem estudadas águas havaianas, o número de animais mortos e feridos acidentalmente mortos ou gravemente feridos na pesca com palangre é provavelmente maior do que a população pode sustentar[10] e acredita-se que quase todos eles sejam outras áreas de captura. Além disso, há uma influência indireta sobre as populações e seu suprimento alimentar em áreas nas quais uma alta proporção da população de peixes é comercialmente interessante e utilizada.[9]

Esta espécie não é muito apreciada pelos pescadores comerciais porque rouba o atum das linhas já capturadas.[50] Isso também aumenta o risco de os próprios animais serem apanhados. Na ilha japonesa de Iki, por exemplo, houve uma ação concertada de pescadores para exterminar a espécie na região. Entre 1965 e 1990, novecentas falsas-orcas foram mortas nas proximidades de Iki.[9][7][4]

Esta espécie, provavelmente, é vulnerável a “ruido” produzido pelos humanos, como os produzidos pelo sonar dos navios.[4][3][1]

Observação e manutenção de baleias

No Havaí e em outras regiões, como Nova Zelândia e Marrocos, os animais são regularmente avistados por navios comerciais de observação de baleias ou golfinhos As falsas-orcas também foram e são mantidas em cativeiro para fins científicos e de entretenimento em vários aquários ao redor do mundo, incluindo Japão, Estados Unidos, Holanda, Hong Kong e Austrália. Eles foram criados com sucesso em cativeiro em vários locais e, em alguns casos, híbridos viáveis com golfinhos nariz de garrafa também foram produzidos em cativeiro.[10]

Encalhamentos

O maior encalhamento documentado de animais desse tipo ocorreu em Mar del Plata (Argentina) em 1946 e consistia em 835 indivíduos.[9] Em contraste com outros golfinhos, mas semelhante às baleias-piloto, as falsas-orcas tendem a ficar presas em grandes grupos, o que leva a taxas de mortalidade comparativamente altas. Eles também podem ocorrer em águas temperadas fora de sua área de distribuição central, como os encalhes de massa na Grã-Bretanha ou na Dinamarca. As razões para o encalhe são amplamente desconhecidas. Supõe-se que eles acontecem devido à desorientação de animais individuais, que todo o grupo segue.[14] As condições ambientais, como poluição da água e emissões de ruído, doenças ou envenenamento de animais e outros fatores provavelmente também desempenham um papel.[carece de fontes?]

Encalhe em massa de 114 falsas-orcas em Julho de 1986 em Flinders Bay, Austrália Ocidental, foi observado por muitas pessoas internacionalmente e recebeu muita cobertura da imprensa. O recém-criado Departamento Australiano de Conservação e Gestão de Terras (CALM) salvou 96 animais e estabeleceu uma rede informal para encalhes de baleias.[51][52] Encalhe de 120 animais na Baía de Geographe em 2 Junho de 2005 na Austrália Ocidental, a quarta nesta baía, foi causada por uma tempestade que impediu os animais de verem a costa. Também aqui foi iniciada uma operação de resgate, na qual 1500 voluntários foram organizados pelo CALM.[53]

Vários outros encalhes foram e estão documentados e ocorrem em quase todas as regiões da área de distribuição. Houve pelo menos sete encalhes na Nova Zelândia desde 2005, e[54] e na Flórida[55] nos últimos anos.

Referências

  1. a b c d e Baird, R. W. (2020). «False Killer Whale - Pseudorca crassidens». Lista Vermelha da IUCN. União Internacional para Conservação da Natureza (UICN). p. e.T18596A145357488. doi:10.2305/IUCN.UK.2018-2.RLTS.T18596A145357488.en. Consultado em 28 de agosto de 2021
  2. «Endangered Species Conservation». NOAA Fisheries. Consultado em 30 de agosto de 2021
  3. a b «False Killer Whale». MarineBio. Consultado em 30 de agosto de 2021
  4. a b c d «Pseudorca crassidens — False Killer Whale». Governo Australiano - Departamento de Agricultrua, Água e Meio Ambiente. Consultado em 30 de agosto de 2021
  5. «Falsa-orca - Pseudorca crassidens». Universidade dos Açores, Departamento de Oceanografia e Pesca. Consultado em 30 de agosto de 2021. Cópia arquivada em 4 de maio de 2013
  6. a b «False killer whale (Pseudorca crassidens)». Marine Species Identification Portal. Consultado em 30 de agosto de 2021
  7. a b c d e f g h i j J.Y. Wang, K.N. Riehl, S.Z. Dungan: Family Delphinidae (Ocean Dolphins); False Killer Whale Pseudorca crassidens In: Don E. Wilson, Russell A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Band 4: Sea Mammals. Lynx Edicions, Barcelona 2014, ISBN 978-84-96553-93-4, S. 520–521.
  8. a b c d e f g h i j k l „Diagnosis“, „General Characteristics“ und „Form“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 1–3 (Volltext).
  9. a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w Robin W. Baird: False Killer Whale: Pseudorca crassidens. In: B. Würsig, J. G. M. Thewissen, K. Kovacs: Encyclopedia of Marine Mammals. 3rd edition. Elsevier Inc., London 2018, ISBN 978-0-08-091993-5, S. 347–349 (Volltext).
  10. a b c d e f g h i j k Baird, Robin W. (2009). «False Killer Whale: Pseudorca crassidens». In: Perrin, W. F.; Würsig, B.; Thewissen, J. G. M. Encyclopedia of marine mammals (PDF). Amesterdã e Boston: Elsevier/ Academic Press. p. 405–406. ISBN 978-0-08-091993-5 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)
  11. „Genetics“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species Band 456, 2. Juni 1994; S. 4 (Volltext).
  12. a b „Distribution“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 2 (Volltext).
  13. a b Jochen R. Zaeschmar, Sarah L. Dwyer, Karen A. Stockin: Rare observations of false killer whales (Pseudorca crassidens) cooperatively feeding with common bottlenose dolphins (Tursiops truncatus) in the Hauraki Gulf, New Zealand. In: Marine Mammal Science. Band 29, Nr. 3, Juli 2013, S. 555–562, doi:10.1111/j.1748-7692.2012.00582.x.
  14. a b c d e f g h i j k l m n o p q „Ecology“ und „Behaviour“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 3–4 (Volltext).
  15. a b Conor Ryan, Martin Cohen, Robin W. Baird: Letter to the Editor Southernmost Record of False Killer Whale (Pseudorca crassidens). In: Aquatic Mammals. Band 46, Nr. 1, 2020, S. 111–113, doi:10.1578/AM.46.1.2020.111, Volltext.
  16. Sarah Crofts, Karen K. Martien, Kelly M. Robertson, Andrew Stanworth, Steve Massam, Caroline R. Weir: First record of false killer whales (Pseudorca crassidens) in the Falkland Islands (Malvinas). In: Polar Biology. Band 42, 2019, S. 1923–1929, doi:10.1007/s00300-019-02554-9.
  17. Robin W. Baird, K. M. Langelier, P. J. Stacey: First records of false killer whales, Pseudorca crassidens, in Canada. In: Canadian Field-Naturalist. Band 103, 1989, S. 368–371 (Volltext).
  18. a b c Jochen R. Zaeschmar, Ingrid N. Visser, Dagmar Fertl, Sarah L. Dwyer, Anna M. Meissner, Joanne Halliday, Jo Berghan, David Donnelly, Karen A. Stockin: Occurrence of false killer whales (Pseudorca crassidens) and their association with common bottlenose dolphins (Tursiops truncatus) off northeastern New Zealand. In: Marine Mammal Science. Band 30, Nr. 2, April 2014; S. 594–608, doi:10.1111/mms.12065.
  19. Robin W. Baird, Antoinette M. Gorgone, Daniel J. McSweeney, Daniel L. Webster, Dan R. Salden, Mark H. Deakos, Allan D. Ligon, Gregory S. Schorr, Jay Barlow, Sabre D. Mahaffy: False killer whales (Pseudorca crassidens) around the main Hawaiian Islands: Long‐term site fidelity, inter‐island movements, and association patterns. In: Marine Mammals Science. Band 24, Nr. 3, Juli 2008; S. 591–612, doi:10.1111/j.1748-7692.2008.00200.x.
  20. a b A. L. V. Andrade, M. C. Pindeo, A. S. Barreto: Gastrointestinal parasites and prey items from a mass stranding of False Killer Whales (Pseudorca crassidens), in Rio Grande Do Sul, Southern Brazil. In: Revista Brasileira de Biologia. Band 61, Nr. 1, Februar 2001, doi:10.1590/S0034-71082001000100008.
  21. Daniel M. Palacios, Bruce R. Mate: Attack by false killer whales (Pseudorca crassidens) on sperm whales (Physeter macrocephalus) in the Galápagos Islands. In: Marine Mammals Science. Band 12, Nr. 4, Oktober 1996; S. 582–587, doi:10.1111/j.1748-7692.1996.tb00070.x.
  22. a b c d e f g „Reproduction“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species Band 456, 2. Juni 1994; S. 3 (Volltext).
  23. Theoni Photopoulou, Ines M. Ferreira, Peter B. Best, Toshio Kasuya, Helene Marsh: Evidence for a postreproductive phase in female false killer whales Pseudorca crassidens. In: Frontiers in Zoology. Band 14, 2017, doi:10.1186/s12983-017-0208-y.
  24. a b Giuseppe Notarbartolo‐di‐Sciara, Giorgio Barbaccia, Arianna Azzellino: Birth at sea of a False Killer Whale, Pseudorca crassidens. In: Marine Mammal Science. Band 13, Nr. 3, Juli 1997; S. 508–511, doi:10.1111/j.1748-7692.1997.tb00660.x.
  25. Ingrid Natasha Visser, Jochen R Zaeschmar, Jo Halliday et al.: First Record of Predation on False Killer Whales (Pseudorca crassidens) by Killer Whales (Orcinus orca). In: Aquatic Mammals. Band 36, Nr. 2, Juni 2010; S. 195–204, doi:10.1578/AM.36.2.2010.195.
  26. John R. Felix: Reported Incidences of Parasitic Infections in Marine Mammals from 1892 to 1978. Zea Books, Lincoln (Nebraska) 2013, S. 11, 72, 108 (Volltext).
  27. Vicente Hernández-García: Contents of the digestive tract of a False Killer Whale (Pseudorca crassidens) stranded in Gran Canaria (Canary Islands, Central East Atlantic). In: Bulletin of Marine Science. Band 71, Nr. 1, 2002; S. 367–369 (Volltext).
  28. a b Richard Owen: A history of British fossil mammals, and birds. Van Voorst, London 1846, S. 516–520 (Digitalisat).
  29. John Edward Gray: On the cetaceous animals. In: John Richardson, John Edward Gray (Hrsg.): The Zoology of the Voyage of H.M.S. Erebos and Terror under the command of Captain Sir James Clark Ross, R.N.F.R.S., during the years 1839 to 1843. London 1864, S. 13–53.
  30. Johannes T. Reinhardt: Om en for den danske fauna ny Delphinart (Pseudorca crassidens Owen). Oversight over det Koniglige Danske Videnskabernes Selskabs Forhandlinger, Kopenhagen 1862, S. !03-152.
  31. Johannes T. Reinhardt: Pseudorca crassidens, a cetacean hitherto unknown in the Danish fauna. In: W.H. Flower (Hrsg.): Recent memoirs on the Cetacea. Ray Society of London, 1866, S. 189–218.
  32. William Henry Flower: On a new species of grampus (Orca meridionalis) from Tasmania. In: Proceedings of the Zoological Society of London. 1864, S. 420–426 (Digitalisat).
  33. William Henry Flower: Note on “Pseudorca meridionalis”. In: Proceedings of the Zoological Society of London. 1865, S. 470–471 (Digitalisat).
  34. Edward Drinker Cope: Third contribution to the history of the Balaenidae and Delphinidae. In: Proceedings of the Academy of Natural Sciences of Philadelphia. 1866, S. 293–300 (Digitalisat).
  35. Hermann Burmeister: Descripcion de custro especies de Delphinides. In: Anales Museo Publico Buenos Aires. 1869, S. 367–445.
  36. Enrico Hillyer Giglioli: Note intorno un nuevo Cetaceo nel Mediterraneo da riferisi propabilmente el genera Pseudorca. In: Zoologischer Anzeiger. Band 5, Nr. 112, 1882, S. 288–290.
  37. Hikoshichiro Matsumoto: On some fossil cetaceans of Japan. In: Scientific reports of Tokoku Imperial University, Sendai, Japan, second series (geology). Band 10, 1926, S. 17–27 (Volltext).
  38. „Fossil Record“. In: Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 2 (Volltext).
  39. Laura May-Collado, Ingi Agnarsson: Cytochrome b and Bayesian inference of whale phylogeny (PDF; 401 kB).
  40. a b c José L. Horreo: New insights into the phylogenetic relationships among the oceanic dolphins (Cetacea: Delphinidae). In: Journal of Zoological Systematics and Evolutionary Research. Band 57, Nr. 2, Mai 2019; S. 476–480, doi:10.1111/jzs.12255.
  41. a b Pam J. Stacey, Stephen Leatherwood, Robin W. Baird: Pseudorca crassidens. In: Mammalian Species. Band 456, 2. Juni 1994; S. 1–6 (Volltext).
  42. a b Susan J. Chivers, Robin W. Baird, Daniel J. McSweeney, Daniel L. Webster, Nicole M. Hedrick, Juan Carlos Salinas: Genetic variation and evidence for population structure in eastern North Pacific false killer whales (Pseudorca crassidens). In: Canadian Journal of Zoology. Juli 2007, S. 783–794,doi:10.1139/Z07-059.
  43. a b Zhang Ting, Yang Guang, Zhou Kaiya, Wei Fuwen: An initial study on the mitochondrial DNA control region sequences of false killer whales (Pseudorca crassidens). In: Acta Theriologica Sinica. Band 25, Nr. 3, 1. Januar 2005, S. 219–223 (Abstract).
  44. D. J. Kitchener, G. J. B. Ross, N. Caputi: Variation in skull and external morphology in the False Killer Whale, Pseudorca crassidens, from Australia, Scotland and South Africa. In: Mammalia. Band 54, Nr. 1, 1990, S. 119–135, doi:10.1515/mamm.1990.54.1.119.
  45. Amanda L. Bradford, Karin A. Forney, Erin M. Oleson, Jay Barlow: Accounting for Subgroup Structure in Line-Transect Abundance Estimates of False Killer Whales (Pseudorca crassidens) in Hawaiian Waters. In: Plos One. 28. Februar 2014, doi:10.1371/journal.pone.0090464.
  46. E. M. Oleson, C. H. Boggs, K. A. Forney, M. B. Hanson, D. R. Kobayashi, B. L. Taylor, P. R. Wade, G. M. Ylitalo: Status review of Hawaiian insular false killer whales (Pseudorca crassidens) under the Endangered Species Act. NOAA Technical Memorandum NMFS-PIFSC-22, August 2010 (Download).
  47. Iris Cáceres-Saez, Daniela Haro, Olivia Blank, Anelio Aguayo-Lobo, Catherine Dougnac, Cristóbal Arredondo, H. Luis Cappozzoa, Sergio Ribeiro Guevara: Stranded false killer whales, Pseudorca crassidens, in Southern South America reveal potentially dangerous silver concentrations. In: Marine Pollution Bulletin. Band 145, August 2019, S. 325–333, doi:10.1016/j.marpolbul.2019.05.047.
  48. Iris Cáceres-Saez, Daniela Haro, Olivia Blank, Anelio Aguayo Lobo, Catherine Dougnac, Cristo bal Arredondo, H. Luis Cappozzo, Sergio Ribeiro Guevara: High status of mercury and selenium in false killer whales (Pseudorca crassidens, Owen 1846) stranded on Southern South America: A possible toxicological concern? In: Chemosphere. Band 199, 2018, S. 637–646, doi:10.1016/j.chemosphere.2018.02.046.
  49. Kerry M. Foltz, Robin W. Baird, Gina M. Ylitalo, Brenda A. Jensen: Cytochrome P4501A1 expression in blubber biopsies of endangered false killer whales (Pseudorca crassidens) and nine other odontocete species from Hawai‘i. In: Ecotoxicology. Band 23, 2014, S. 1607–1618. doi:10.1007/s10646-014-1300-0.
  50. Cecilia Passadore, Andrés Domingo, Eduardo R. Secchi: Depredation by killer whale (Orcinus orca) and false killer whale (Pseudorca crassidens) on the catch of the Uruguayan pelagic longline fishery in Southwestern Atlantic Ocean. In: ICES Journal of Marine Science. Band 72, Nr. 5, Mai/ Juni 2015, S. 1653–1666, doi:10.1093/icesjms/fsu251.
  51. Sharon Kennedy: Whale rescue in 1986 changed not just the people who were there. In: ABC South West. 7. Juni 2011; abgerufen am 28. März 2020.
  52. Malcolm Quekett: World watched as WA town saved the whales. In: The West Australian. 19. Juli 2011; abgerufen am 28. März 2020.
  53. Jan Martin: No further sightings of stranded whales – CALM In: NatureBase. 3. Juni 2005; abgerufen am 28. März 2020.
  54. Stephen Kirkman, M.A. Meyer, Meredith Thornton: False killer whale Pseudorca crassidens mass stranding at Long Beach on South Africa’s Cape Peninsula, 2009. In: African Journal of Marine Science. Band 32, Nr. 1, Juni 2010, S. 167, doi:10.2989/1814232X.2010.481168.
  55. Jenny Staletovich: Mysterious stranding kills 81 false killer whales off Southwest Florida. In: Miami Herald. 16. Januar 2017; abgerufen am 28. März 2020.

Bibliografia

  • Mead, J. G.; Brownell, R. L. (2005). «Order Cetacea». In: Wilson, D. E.; Reeder, D. M. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference 3.ª ed. Baltimore: Imprensa da Universidade Johns Hopkins. pp. 723–743 !CS1 manut: Nomes múltiplos: lista de editores (link)

 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores e editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia PT

Falsa-orca: Brief Summary ( 葡萄牙語 )

由wikipedia PT提供

A falsa-orca (Pseudorca crassidens), também conhecida como orca-bastarda, da classe dos mamíferos (Mammalia), obteve o seu nome devido à sua semelhança com a orca (Orcinus orca), outro parente da família dos delfinídeos (Delphinidae), também pode ser facilmente confundida com a baleia-piloto (Globicephala spp). Habita em zonas tropicais e temperadas e alimenta-se de peixe e cefalópodes. A primeira descrição da espécie foi em 1846 por Richard Owen, no livro "A history of British fossil mammals and birds". É a única espécie do género Pseudorca.

Possui um corpo alongado e preto com algumas manchas claras na zona da garganta, cabeça arredondada e sem bico, a barbatana dorsal é em forma de foice e a, as barbatanas peitorais curtas e pontiagudas apresentando uma espécie de “corcunda que a distingue de outras espécies semelhantes como as baleias-piloto.

Caçam utilizando a ecolocalização e alimentam-se principalmente de peixe e cefalópodes. Contudo, existem relatos de ataques a outros cetáceos.

São animais gregários, ou seja, vivem em grupos que variam de várias dezenas a centenas de indivíduos de todas as idades e sexos o que leva a crer que aparentemente não existe segregação social. É usual avistarem-se grupos mistos de falsas-orcas e roazes-corvineiros (Tursiops truncatus) a caçar. Esta é a espécie mais comum em encalhamentos em massa em massa, não se sabendo ainda o motivo de tal comportamento.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Autores e editores de Wikipedia
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia PT

Falsk späckhuggare ( 瑞典語 )

由wikipedia SV提供

Falsk späckhuggare eller halvspäckhuggare[2] (Pseudorca crassidens) är en av de största delfinerna (Delphinidae). Det placeras som ensam art i släktet Pseudorca[3] och bildar tillsammans med späckhuggaren underfamiljen Orcininae. Falsk späckhuggare förekommer i tempererade och tropiska vatten och har observerats i Röda havet, Medelhavet, Indiska oceanen och andra tropiska hav. Den delar många av späckhuggarens karaktärsdrag, till exempel att den jagar och dödar andra delfiner. Den falska späckhuggaren har inte blivit studerad i det vilda utan den mesta kunskapen har hämtats från strandade individer.

Upptäckt

Falsk späckhuggare beskrevs första gången 1846 av den brittiska paleontologen och biologen Richard Owen i boken A history of British fossil mammals and birds.[4] Han baserade detta på ett fossil återfunnet 1843 i Stamford, Lincolnshire och döpte den till Phocaena crassidens.[4] Arten ansågs utdöd tills Johannes Reinhardt observerade en stor flock i Kielbukten 1861. En av dessa infångades och flera av de övriga återfanns året därpå när de strandat i Danmark.[5]

Utseende

Falsk späckhuggare har slank kroppsbyggnad och stor stjärtfena. Ryggfenan är kraftigt bakåtböjd som en skära och simfenorna är smala, korta och spetsiga. Kroppen är svart eller mörkgrå, med en grå hals och nacke. Medellängden är 4,9 meter. Honan kan nå en maxlängd av 5,1 meter och väga 1200 kg medan hanen kan bli 6,1 meter och väga så mycket som 2200 kg. Den har 44 tänder och kan leva i 60 år.[6][7][8]

Ekologi

Den falska späckhuggaren är ett socialt djur som lever i familjegrupper på 10 till 50 djur. De är snabba och aktiva simmare som ofta hoppar och landar på sidan med ett stort plask. De kan också komma upp ur vattnet med huvudet upprätt.

Arten jagar fiskar, bläckfiskar och ibland andra delfiner.[9]

Dräktigheten varar något över 15 månader. Ungdjuret är vid födelsen 1,2 till 1,9 meter lång och väger cirka 80 kg.[10]

Hot och status

Det är okänt hur många falska späckhuggare det finns men det uppskattas att det finns ungefär 40 000 individer i östra Stilla havet.[1]

Falsk späckhuggare jagas i olika delar av utbredningsområdet för köttets och späckets skull. Späcket kokas för att utvinna valolja. Arten påverkas dessutom negativ av utfiskning som minskar delfinens tillgång till föda, av skräp i havet som den av misstag sväljer och av oljud från fartyg. Det är oklart hur den klarar klimatförändringar. Falsk späckhuggare är allmänt sällsynt och den listas av IUCN med kunskapsbrist (DD).[1]

Referenser

Artikeln var vid skapandet 22 april 2007 fritt översatt från engelskspråkiga Wikipedia.

Noter

  1. ^ [a b c] Pseudorca crassidensIUCN:s rödlista, auktor: Taylor, B.L. et. al. (2008), besökt 15 december 2017.
  2. ^ Djurordlistan
  3. ^ Wilson, Don E., and DeeAnn M. Reeder, eds. (2005) , Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, 3rd ed., vols. 1 & 2, Pseudorca
  4. ^ [a b] Owen, R. (1846). A history of British fossil mammals and birds. sid. 516–520. http://books.google.es/books?id=Jtzzm9CdKxkC&printsec=frontcover&dq=A+history+of+British+fossil+mamals+and+birds&ei=EkKsT6e4LYfcUM_--PQN&hl=es&cd=1#v=onepage&q=A%20history%20of%20British%20fossil%20mamals%20and%20birds&f=false
  5. ^ Matthews, L. Harrison (1977) (på Spanish). La Vida de los Mamíferos, Tomo II. Historia Natural Destino, vol. 17. Barcelona, España: Ediciones Destino. sid. 844. ISBN 84-233-0700-X
  6. ^ ”False killer whale (Pseudorca crassidens)”. ARKive. Arkiverad från originalet den 5 september 2015. https://web.archive.org/web/20150905093624/http://www.arkive.org/false-killer-whale/pseudorca-crassidens/. Läst 1 januari 2013.
  7. ^ ”False killer whale (Pseudorca crassidens)”. Marine Species Identification Portal. http://species-identification.org/species.php?species_group=marine_mammals&id=101. Läst 1 januari 2013.
  8. ^ ”False Killer Whale”. SeaWorld Parks & Entertainment. http://www.seaworld.org/animal-info/animal-bytes/animalia/eumetazoa/coelomates/deuterostomes/chordata/craniata/mammalia/cetacea/false-killer-whale.htm. Läst 1 januari 2013.
  9. ^ Pseudorca crassidens (engelska) Synopsis of Philippine Mammals. The Field Museum, läst 15 december 2017.
  10. ^ Perrin, Wursig & Thewissen (2009). ”TABLE I”. Encyclopedia of Marine Mammals. Academic Press. sid. 229
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia författare och redaktörer
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia SV

Falsk späckhuggare: Brief Summary ( 瑞典語 )

由wikipedia SV提供

Falsk späckhuggare eller halvspäckhuggare (Pseudorca crassidens) är en av de största delfinerna (Delphinidae). Det placeras som ensam art i släktet Pseudorca och bildar tillsammans med späckhuggaren underfamiljen Orcininae. Falsk späckhuggare förekommer i tempererade och tropiska vatten och har observerats i Röda havet, Medelhavet, Indiska oceanen och andra tropiska hav. Den delar många av späckhuggarens karaktärsdrag, till exempel att den jagar och dödar andra delfiner. Den falska späckhuggaren har inte blivit studerad i det vilda utan den mesta kunskapen har hämtats från strandade individer.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia författare och redaktörer
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia SV

Yalancı katil balina ( 土耳其語 )

由wikipedia TR提供

Yalancı katil balina (Pseudorca crassidens) yunusgiller familyasının üçüncü en büyük balina üyesi. Sıcak ve tropikal sularda yaşarlar. İsmini kafatasının katil balina'ya benzeyişinden alır. İlk kez Britanyalı biyolog ve fosil bilimci Richard Owen'ın kitabında bahsedilmiştir.

 src=
Yalancı katil balinanın boyunun insan ile kıyaslanması

Dış bağlantılar

Stub icon Balina ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Stub icon Deniz veya okyanus ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz.
  1. ^ Mead, J.G.; Brownell, R. L. Jr. (2005). "Order Cetacea". Wilson, D.E.; Reeder, D.M (Edl.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd bas.). Johns Hopkins University Press. ss. 723–743. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  2. ^ Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. (2008). Pseudorca crassidens. IUCN 2008. IUCN Nesli Tükenme Tehlikesi Altında Olan Türlerin Kırmızı Listesi. Erişim tarihi: 7 October 2008.
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia yazarları ve editörleri
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia TR

Yalancı katil balina: Brief Summary ( 土耳其語 )

由wikipedia TR提供

Yalancı katil balina (Pseudorca crassidens) yunusgiller familyasının üçüncü en büyük balina üyesi. Sıcak ve tropikal sularda yaşarlar. İsmini kafatasının katil balina'ya benzeyişinden alır. İlk kez Britanyalı biyolog ve fosil bilimci Richard Owen'ın kitabında bahsedilmiştir.

 src= Yalancı katil balinanın boyunun insan ile kıyaslanması
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia yazarları ve editörleri
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia TR

Pseudorca crassidens ( 烏克蘭語 )

由wikipedia UK提供

Поширення

Зустрічаються в тропічних і помірних зонах, як правило, у відносно глибокій воді всіх трьох основних океанів. Вони зазвичай не знаходиться на широтах вище 50° в обох півкулях. Тим не менш, деякі тварини можуть рухатися в мілких водах і вище вказаної широти, в окремих випадках. Вони зустрічаються в багатьох напівзакритих морях і затоках (наприклад, Японське море, Жовте море, Червоне море, Перська затока), але вони лише зрідка зустрічаються в Середземному морі.

Морфологія

Морфометрія

Голова і тіло довжиною до 610 см у самців і 490 см у самиць, спинний плавник прибилизно 40 см заввишки, вага до 1360 кг.

Опис

Забарвлення чорне з сірим горлом і шиєю.

Поведінка

Їдять в основному рибу і головоногих молюсків. Живуть в групах від 10 до 50 тварин, іноді бувають групи понад 100 осіб.

Джерела


許可
cc-by-sa-3.0
版權
Автори та редактори Вікіпедії
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia UK

Cá ông chuông ( 越南語 )

由wikipedia VI提供

Cá ông chuông, tên khoa học Pseudorca crassidens, là một loài cá voi thuộc họ Delphinidae, là thành viên lớn thứ ba của Họ Cá heo đại dương. Nó sống ở vùng biển ôn đới và nhiệt đới trên toàn thế giới. Như tên của nó trong tiếng Anh là false killer whale ngụ ý, loài này có bề ngoài giống với killer whale (cá hổ kình). Giống như cá hổ kình, cá ông chuông tấn công và giết chết cá voi khác. Tuy nhiên, hai loài cá heo không liên quan chặt chẽ.

Cá ông chuông đã không được nghiên cứu rộng rãi trong tự nhiên, phần lớn các dữ liệu về nó đã được bắt nguồn bằng cách kiểm tra khi chúng bị mắc kẹt.

Loài này là thành viên duy nhất của chi Pseudorca.

Phân bố

Cá giả hổ kình có phạm vi phân bố rộng, nếu lúc còn nhỏ, chúng hiện diện tại vùng biển ôn đới và nhiệt đới của đại dương. Chúng đã được nhìn thấy khá vùng nước nông như biển Địa Trung Hải và Biển Đỏ cũng như Đại Tây Dương (từ Scotland đến Argentina), Ấn Độ Dương (ở các vùng ven biển và quanh đảo Lakshwadweep) và Thái Bình Dương (từ biển của Nhật Bản đến New Zealand và khu vực nhiệt đới phía đông), trong đó có vùng biển Việt Nam và Hawaii. Khu vực nhiệt đới phía đông Thái Bình Dương được ước tính có hơn 40.000 cá thể.

Mô tả

 src=
Sọ cá giả hổ kình.
Photo of one large and one small animal soaring into the air
Cá giả hổ kình và cá heo cổ mũi chai tại bể cá công cộng Enoshima, Nhật Bản

Cá ông chuông có màu đen với một cổ họng và cổ màu xám. Nó có một cơ thể mảnh mai với một cái đầu thon dài và 44 răng. Vây lưng có hình lưỡi liềm và chân chèo của nó được thu hẹp, ngắn và nhọn. Kích thước trung bình khoảng 44,9 m (16 ft)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ]. Con cái có thể đạt kích thước tối đa 5,1 m (17 ft)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ] chiều dài và cân nặng 1.200 kg (2.600 lb), trong khi những con đực lớn nhất có thể đạt 6,1 m (20 ft)[Chuyển đổi: Số không hợp lệ] và cân nặng 2.200 kg (4.900 lb).[3][4][5]

Chú thích

  1. ^ Mead, James G.; Brownell, Robert L., Jr. (16 tháng 11 năm 2005). “Order Cetacea (pp. 723-743)”. Trong Wilson, Don E., and Reeder, DeeAnn M., eds. [http://google.com/books?id=JgAMbNSt8ikC&pg=PA723 Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference] (ấn bản 3). Baltimore: Johns Hopkins University Press, 2 tập (2 142 trang). ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
  2. ^ Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. (2008). Pseudorca crassidens. 2008 Sách đỏ IUCN. Liên minh Bảo tồn Thiên nhiên Quốc tế 2008. Truy cập ngày 7 tháng 10 năm 2008.
  3. ^ [1] (2011).
  4. ^ [2] (2011).
  5. ^ [3] (2011).

Tham khảo

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia tác giả và biên tập viên
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia VI

Cá ông chuông: Brief Summary ( 越南語 )

由wikipedia VI提供

Cá ông chuông, tên khoa học Pseudorca crassidens, là một loài cá voi thuộc họ Delphinidae, là thành viên lớn thứ ba của Họ Cá heo đại dương. Nó sống ở vùng biển ôn đới và nhiệt đới trên toàn thế giới. Như tên của nó trong tiếng Anh là false killer whale ngụ ý, loài này có bề ngoài giống với killer whale (cá hổ kình). Giống như cá hổ kình, cá ông chuông tấn công và giết chết cá voi khác. Tuy nhiên, hai loài cá heo không liên quan chặt chẽ.

Cá ông chuông đã không được nghiên cứu rộng rãi trong tự nhiên, phần lớn các dữ liệu về nó đã được bắt nguồn bằng cách kiểm tra khi chúng bị mắc kẹt.

Loài này là thành viên duy nhất của chi Pseudorca.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia tác giả và biên tập viên
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia VI

Малая косатка ( 俄語 )

由wikipedia русскую Википедию提供
 src=
Размеры малой косатки в сравнении с человеком

Взрослые самцы малой косатки достигают 3,7—6,1 м в длину, взрослые самки — 3,5—5 м. Масса тела колеблется от 917 до 1842 кг. Новорождённые составляют 1,5—1,9 м в длину и весят около 80 кг. Спинной плавник может достигать 18—40 см в высоту. Телосложение более крепкое, чем у других дельфинов. Длина плавника приблизительно в десять раз меньше длины тела. На его середине обычно находится хорошо заметная выемка, концы плавника острые. С каждой стороны челюсти присутствует по 8—11 зубов.

Длина черепа у самок 55—59 см, у самцов — 58—65 см. Количество позвонков 47—52: 7 шейных, 10 грудных, 11 поясничных, и 20—23 хвостовых. У малых косаток 10 пар рёбер.

Этот вид часто путают с афалинами (Tursiops truncatus), короткоплавниковыми гриндами (Globicephala macrorhynchus) и длинноплавниковыми гриндами (Globicephala melas), поскольку они обитают в одном регионе. Тем не менее у афалин есть клювы, а у гринд и малых косаток существуют заметные различия в строении спинного плавника.

Поведение

Малые косатки обитают в тропических и умеренных морях. Иногда приплывают к берегу, однако предпочитают оставаться на больших глубинах. Погружаются на глубину до 2 км.

Проживают в группах, в которых может находиться до нескольких сотен косаток самого разного возраста. Такие большие группы обычно разделены на более мелкие. В среднем их численность составляет 10—30 особей.

Малые косатки очень часто выбрасываются на берег в огромных количествах. Массовое выбрасывание на берег было зарегистрировано на пляжах в Шотландии, Цейлоне, Занзибаре и вдоль берегов Великобритании.

Для общения между собой используют эхолокацию в диапазоне от 20 до 60 кГц, иногда 100—130 кГц. Как и другие косатки, малые косатки могут издавать такие звуки, как свист, визг, или менее отчётливые пульсирующие звуки. Пронзительный свист китов можно услышать с глубины 200 м.

Питание

Малые косатки относятся к плотоядным животным, питаясь в основном рыбой и кальмарами, для чего довольно быстро передвигаются. Иногда могут поедать морских млекопитающих, таких как тюлени или морские львы. Из рыбы основу питания составляют лосось (Oncorhynchus), скумбрия (Sarda lineolata), сельдь (Pseudosciana manchurica) и окунь (Lateolabrax japonicus).

Размножение

Несмотря на то, что малые косатки размножаются круглый год, его пик приходится на период с конца зимы до ранней весны. Беременность продолжается 11—15,5 месяцев. Рождается только один китёнок. Он остаётся с матерью в течение 18—24 месяцев, в этом же возрасте происходит отлучение от груди. Половая зрелость наступает в 8—10 лет у самцов и в 8—11 лет у самок. После родов самки не могут рожать детёнышей в среднем 6,9 лет.

Китята способны к самостоятельному передвижению уже сразу после рождения. После отлучения они, как правило, остаются в одной социальной группе со своей матерью.

В дикой природе самцы живут в среднем 57,5 лет, самки — 62,5 года. Продолжительность жизни в неволе неизвестна.

Распространение

Малые косатки распространены по всей территории Атлантического, Тихого и Индийского океанов. На севере они не заплывают севернее 50° с. ш., на юге — южнее 52° ю. ш.

Этот вид можно встретить в Новой Зеландии, Перу, Аргентине, Южной Африке, в северной части Индийского океана, Австралии, Индо-Малайском архипелаге, на Филиппинах и на севере Жёлтого моря. Малые косатки обнаружены в Японском море, в прибрежных провинциях Британской Колумбии, Бискайском заливе, Красном и Средиземном морях. Некоторые особи обитают в Мексиканском заливе и вокруг Гавайских островов.

Охранный статус

В прибрежных водах Китая и Японии численность малых косаток оценивается приблизительно в 16 000 особей, в Мексиканском заливе — в 1038 особей, на Гавайских островах — 268, в восточной части Тихого океана популяция этого вида состоит из приблизительно 39 800 животных.

Несмотря на то, что существуют противоречия по поводу снижения численности малых косаток, есть убедительные доказательства уменьшения количества хищных рыб в местах обитания косаток. Это обстоятельство и может привести к снижению их численности.

В Японии малых косаток используют в качестве источника продовольствия так же и в Карибском море их убивают ради мяса и жира. Значительно число, возможно, было убито на острове Тайвань. Вокруг острова Ики около 900 косаток было убито в период рыболовства с 1965 по 1980 год.

В северной части Австралии косатки нередко запутываются в рыболовных сетях. Они также могут проглатывать пластиковый мусор и упаковки, что нередко приводит к смерти. Как и многие другие киты, малые косатки уязвимы к сильным звукам, таким как гидролокаторы кораблей и сейсмическая разведка. Прогнозируемые глобальные изменения климата на Земле также могут негативно повлиять на численность их популяции, хотя более точные прогнозы неизвестны.

Включены в Приложение II СИТЕС[2].

Галерея

Orlando Sea World Dolphins 2.jpg
Pseudorca crassidens.jpg
Pseudorca, Okinawa Churaumi.jpg
Pseudoorca Crassidens - False Killer Whale.jpg
Малые косатки на представлении в дельфинарии

Примечания

  1. 1 2 Соколов В. Е. Пятиязычный словарь названий животных. Млекопитающие. Латинский, русский, английский, немецкий, французский. / под общей редакцией акад. В. Е. Соколова. — М.: Рус. яз., 1984. — С. 115. — 10 000 экз.
  2. Pseudorca crassidens (англ.). The IUCN Red List of Threatened Species. (Проверено 18 декабря 2010)
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Авторы и редакторы Википедии

Малая косатка: Brief Summary ( 俄語 )

由wikipedia русскую Википедию提供
 src= Размеры малой косатки в сравнении с человеком

Взрослые самцы малой косатки достигают 3,7—6,1 м в длину, взрослые самки — 3,5—5 м. Масса тела колеблется от 917 до 1842 кг. Новорождённые составляют 1,5—1,9 м в длину и весят около 80 кг. Спинной плавник может достигать 18—40 см в высоту. Телосложение более крепкое, чем у других дельфинов. Длина плавника приблизительно в десять раз меньше длины тела. На его середине обычно находится хорошо заметная выемка, концы плавника острые. С каждой стороны челюсти присутствует по 8—11 зубов.

Длина черепа у самок 55—59 см, у самцов — 58—65 см. Количество позвонков 47—52: 7 шейных, 10 грудных, 11 поясничных, и 20—23 хвостовых. У малых косаток 10 пар рёбер.

Этот вид часто путают с афалинами (Tursiops truncatus), короткоплавниковыми гриндами (Globicephala macrorhynchus) и длинноплавниковыми гриндами (Globicephala melas), поскольку они обитают в одном регионе. Тем не менее у афалин есть клювы, а у гринд и малых косаток существуют заметные различия в строении спинного плавника.

許可
cc-by-sa-3.0
版權
Авторы и редакторы Википедии

偽虎鯨 ( 漢語 )

由wikipedia 中文维基百科提供

偽虎鲸學名Pseudorca crassidens)“偽虎鲸”的名称来自与虎鲸學名Orcinus orca)类似的头骨特征。在海豚科中的體型排名第三。雖分布範圍包含溫帶至熱帶海域,但主要還是生活在熱帶區域。偽虎鯨當初的命名來自於一顆頭骨,特徵和虎鯨的頭骨相似,因此取名"偽虎鯨"。

雖然體表外形和黑白分明的虎鯨有所差異,但生態習性正如其名,除了獵捕大型魚類外(如鮪魚旗魚等),也會攻擊其他小型鯨豚,泳速快可深潛。也具高度的社會性。

又名黑鯃、擬虎鯨、擬逆戟鯨,為海豚科偽虎鯨屬唯一種。

偽虎鯨主要出沒在全世界各地熱帶至亞熱袋的開放海域,但也偶而會延伸到大陸棚與島嶼週邊的近岸水域。臺灣週邊海域在澎湖,墾丁,屏東及宜蘭花蓮台東,蘭嶼綠島等均有正式的目擊紀錄[1],但不常見。東部海域偶而會與瓶鼻海豚等共游。

分类

 src=
偽虎鯨頭骨的描繪圖

英国古生物学家和生物学家理查德欧文在他1846年的着作“英国化石哺乳动物和鸟类的历史”中首次描述了偽虎鲸,它基于1843年发现的头骨。物种名称的學名crassidens意为“厚實的牙齿”。[2]

目前有證據顯示其頭骨型態有地緣上的差異(Kitchener et al., 1990),但仍未正式分出亞種。

出生1.5-2.1公尺。成體平均體長為4.9公尺,成年有雌雄二型性,雄形體型較大。成體雌性體長可達4公尺,體重1,200公斤;雄性體長可達為6.1公尺,體重2,200公斤。以上的體長體重在不同水域有地理上的變異。

分類上屬於海豚科的圓頭亞科(Globicephalinae),和領航鯨瓜頭鯨小虎鯨瑞氏海豚(花紋海豚)親緣關係較接近,除體色深黑外,腹部胸口處均有錨狀斑的體色。

外部型態描述

 src=
偽虎鲸的群體

偽虎鯨體色為黑色或深灰,兩胸鰭間的腹部通常有一較淡的錨狀斑,圓頭、瘦長身形、背部中央的鐮刀型小背鰭,以及前端有S型的胸鰭皆滿容易辨識。

與親緣關係相近的花紋海豚不同,偽虎鯨身上因種間及種內競爭而造成的傷疤最終會變回深色。偽虎鯨有些微的雌雄二型性,除了體型大小的差異外,雄性的額隆較雌型的突出。偽虎鯨的牙齒為大圓錐狀,上顎左右各有7-11顆,下顎左右各有8-12顆。[3]

其他黑鯨類的辨識相近特徵可參考卡斯卡迪亞研究

偽虎鯨在8-14歲達到性成熟,在圈養的環境中,曾有雄性57歲雌性62歲的紀錄。其中一群的資料顯示,幼豚的間隔約7年,懷孕期約15個月,母鯨哺乳9-24個月。且證實有更年期的情形,約在45-55歲之間。

作为齿鲸,偽虎鲸也利用頭部的額隆發出回聲定位,用来导航和寻找猎物,也具備靈敏的聽力。

行為

 src=
宽吻海豚Tursiops truncatus)和偽虎鲸的混合物群體

偽虎鯨的社會性相當高,通常成群移動,由20到100隻個體組成。在夏威夷海域,曾記錄到個體間的長期(15年)穩固關係,透過鯨豚影像辨識(photo ID)的分析指出,偽虎鯨個體間有緊密的連結(Baird et al., 2008)。

偽虎鯨集體擱淺的傾向(最高紀錄達八百三十五隻,1964年在阿根廷),也明確顯示出他們的高社會性。偽虎鯨在白天較活躍,經常觀察到野生個體彼此分享食物。關於他們的潛水行為我們所知甚少,曾有一隻裝設追蹤器的偽虎鯨被記錄到閉氣12分鐘、潛入深度超過230公尺。

生态習性

 src=
偽虎鲸躍身擊浪

偽虎鯨食物來源的種類及數量很多元,通常以各種大洋性的魷魚和魚類為食,但也有文獻記載,在東熱帶太平洋曾觀察到偽虎鯨捕食從鮪魚圍網逃脫出來的小型海豚,亦曾捕獵大翅鯨幼子、攻擊抹香鯨。

族群狀況和分布

由於偽虎鯨也屬於高階掠食者,全球偽虎鯨的數量目前估算不超過六萬隻,在海豚科中數量算是相當少的。

主要的族群可能在東熱帶太平洋近四萬隻(1990年代的估算),而其他區域多為零星的如夏威夷群島周邊僅有150-200隻的群體,西北列島也僅有550隻左右,美國的EEZ經濟海域約1550隻。而日本對於西北太平洋海域的估算約為二千隻。也因此近年來已經認定偽虎鯨為需要保護的鯨豚種類之一。[4]

人為活動影響

文獻中記錄了多種偽虎鯨與人類的互動行為。在夏威夷,常可見到偽虎鯨在賞鯨船船頭乘浪。各地水族館也有被圈養的偽虎鯨,其中包括日本、美國、荷蘭、香港,以及澳洲。偽虎鯨已成功在幾個地方被人工繁殖及飼養,此外偽虎鯨與瓶鼻海豚的混種是可存活下來的[5]

另外偽虎鯨會偷食漁民釣獲的漁獲,此種行為在日本、夏威夷、印度洋、墨西哥灣都有記錄,臺灣東部海域和澎湖地區也有相同情形[6]。在日本,偽虎鯨和漁業行為間的衝突導致他們被直接殺害。少數偽虎鯨偶爾喪命於捕鯨或意外混獲。

在夏威夷海域,因延繩釣意外死亡或受重傷的個體數量,遠大於偽虎鯨當地族群能永續維持的數量。[7]曾吞下廢棄塑膠的物種正不斷增加,偽虎鯨也在名單當中。此外,採樣其擱淺個體後發現,其體內毒素含量相當高,這些毒素是否會造成偽虎鯨免疫力降低,目前尚未有確認結果。

 src=
1946年在阿根廷的马德普拉塔,最大量的偽虎鲸搁浅
 src=
弗林德斯湾海滩于1986年

保育狀況

IUCN國際自然保護聯盟瀕危物種紅色名錄:近危

中國國家重點保護動物等級:二級

臺灣保育類野生動物名錄:珍貴稀有

参考

  1. ^ 台灣國家公園. 偽虎鯨. 台灣國家公園.
  2. ^ Owen, R. A history of British fossil mammals and birds. J. Van Voorst. 1846: 516–520.
  3. ^ Robin, Baird,. Encyclopedia of marine mammals. "False Killer Whales" Third edition. London, United Kingdom: CRC. 2017: 347–349. ISBN 9780128043813. 引文格式1维护:冗余文本 (link)
  4. ^ Pseudorca crassidens (False Killer Whale). oldredlist.iucnredlist.org. [2019-01-27].
  5. ^ A 'Wholphin' Is Born. www.cbsnews.com. [2019-01-27] (美国英语).
  6. ^ 徐嘉卉. 當黑鮪魚遇上海豚_遠見雜誌. 遠見天下文化. 2003.
  7. ^ False killer whales in Hawai‘i. Cascadia Research. 2018-12-01 [2019-01-27] (英语).
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
维基百科作者和编辑
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 中文维基百科

偽虎鯨: Brief Summary ( 漢語 )

由wikipedia 中文维基百科提供

偽虎鲸(學名:Pseudorca crassidens)“偽虎鲸”的名称来自与虎鲸學名:Orcinus orca)类似的头骨特征。在海豚科中的體型排名第三。雖分布範圍包含溫帶至熱帶海域,但主要還是生活在熱帶區域。偽虎鯨當初的命名來自於一顆頭骨,特徵和虎鯨的頭骨相似,因此取名"偽虎鯨"。

雖然體表外形和黑白分明的虎鯨有所差異,但生態習性正如其名,除了獵捕大型魚類外(如鮪魚旗魚等),也會攻擊其他小型鯨豚,泳速快可深潛。也具高度的社會性。

又名黑鯃、擬虎鯨、擬逆戟鯨,為海豚科偽虎鯨屬唯一種。

偽虎鯨主要出沒在全世界各地熱帶至亞熱袋的開放海域,但也偶而會延伸到大陸棚與島嶼週邊的近岸水域。臺灣週邊海域在澎湖,墾丁,屏東及宜蘭花蓮台東,蘭嶼綠島等均有正式的目擊紀錄,但不常見。東部海域偶而會與瓶鼻海豚等共游。

許可
cc-by-sa-3.0
版權
维基百科作者和编辑
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 中文维基百科

オキゴンドウ ( 日語 )

由wikipedia 日本語提供
オキゴンドウ オキゴンドウ
オキゴンドウ
保全状況評価[1] DATA DEFICIENT
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
Status none DD.svg 分類 : 動物界 Animalia : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata : 哺乳綱 Mammalia : クジラ目 Cetacea 亜目 : ハクジラ亜目 Odontoceti : マイルカ科 Delphinidae : オキゴンドウ属 Pseudorca : オキゴンドウ P. crassidens 学名 Pseudorca crassidens
Reinhardt, 1862 和名 オキゴンドウ 英名 False Killer Whale

オキゴンドウ沖巨頭Pseudorca crassidens)はクジラ目ハクジラ亜目マイルカ科オキゴンドウ属に属するクジラである。シャチモドキキュウリゴンドウなどとも呼ばれる。オキゴンドウ属に属するのはオキゴンドウ1種のみである。

マイルカ科の中では比較的大きなである。「シャチモドキ」(英語ではFalse Killer Whale、すなわちシャチの偽者、ニセシャチ)という名前は、外見だけでなく、シャチと同様にイルカなど他の小型のクジラを捕食することに由来する(シャチの近縁であるという説もある)。マイルカ科を含むたいていのハクジラの歯は丸呑みできる大きさの獲物を引っ掛けるだけであるが、シャチとオキゴンドウは例外的にそれより大きな獲物の肉を抉り取って食べることができる。また、そのために延縄にかかった高価なマグロ類から巧みに肉や内臓だけを抉り取って食べてしまい、大きな漁業被害をもたらすことでも知られている。

和名のオキゴンドウ(沖巨頭)は「沖合に棲息するゴンドウクジラ」を意味する。

もう1つの別名のキュウリゴンドウは細長い形態から名づけられた模様。

身体[編集]

オキゴンドウの体表はほぼ一様な黒あるいは非常に濃い灰色である。腹側の胸のあたりに灰色の模様を有する。体長は6m、体重は1,500kgほどに達する。寿命は60年ほどである。身体は細長く、30cm以上の長い背びれを持つ。特徴の1つは途中で曲がった胸びれであり、と呼ばれることもある。通常、10頭から50頭程度の群を成して行動する。オキゴンドウは非常に素早く活動的な動物である。しばしば水面から飛び上がって全身を水面上に現し、身体の側面を海面に激しくぶつけるようにして着水するブリーチングという行動を行う。逆に非常に穏やかなジャンプを行うこともある。人間の乗るボートに近づいて来ることも多い。海面から頭部を出して口を開け、44本あるを見せつけることもある。

生息数と生息域[編集]

 src=
オキゴンドウの生息域

海上で見かけることは多くはないが、温帯から熱帯の海域にかけて広く分布している。大西洋スコットランドアルゼンチンの海域)、インド洋沿岸、太平洋日本海からニュージーランドにかけての西太平洋や東太平洋)、地中海紅海などに生息する。沖合を好む外洋性のクジラであるが、沿岸域にも生息し、浅い海域や沿岸域において観察されることも多い。

全生息数は不明であるが、最も多数が棲息する東太平洋においては4万頭以上が棲息すると推測されている。

IUCNレッドリストにおいては、1996年は「低リスク-軽度懸念」評価だったが、2001年に「情報不足」(DD - Data Deficient) に分類変更されている[1]。アメリカ合衆国では、2012年11月に、海洋大気庁(NOAA)がハワイ州の生息群(約150個体)を絶滅危惧に指定しているが[2]、生息数が追跡されるハワイでは商業漁業による混獲が持続可能でない水準にあり、オキゴンドウの他の生息域でも同様の漁業がおこなわれていることから、懸念材料となっている[1]


人間との関わり[編集]

多数ではないが、オキゴンドウは西インド諸島インドネシアにおいて捕獲されている。日本においては、通常、毎年少数のオキゴンドウが捕獲されている。

先に説明した通り、オキゴンドウは延縄にかかったマグロ類や魚類を捕食してしまうことがあり、漁師から嫌われている。そのため、延縄漁師によって駆除されることがあり、例えば壱岐島においては、1965年から1980年の間に900頭のオキゴンドウが駆除されている。大集団で大型の鯨を襲い、尾びれを食いちぎって動きを押さえて貪り食う。[要出典]

2005年6月2日、西オーストラリアのGeographe湾において、約140頭程度のオキゴンドウが生きたまま打ち揚げられて座礁した。オーストラリア政府のDepartment of Conservation and Land Managementの指揮の下、1,500名のボランティアが救助を行い、1頭は死んでしまったものの、ほぼ全ての個体を無事に海へ帰すことができた。

また、オキゴンドウは人間には懐きやすく、多くの水族館で飼育され、イルカショーを行うこともある。

世界最長飼育記録[編集]

下田海中水族館静岡県下田市)では、1970年12月15日からメスの個体(ジャンボ)の飼育を開始し世界最長の飼育記録を更新中であったが、2006年12月19日に死亡したため、世界最長飼育記録は、36年0ヶ月となった(推定年齢40歳)[3]

参考文献・外部リンク[編集]

 src=
出典は列挙するだけでなく、脚注などを用いてどの記述の情報源であるかを明記してください。記事の信頼性向上にご協力をお願いいたします。2013年5月

脚注[編集]

[ヘルプ]
  1. ^ a b c Taylor, B.L., Baird, R., Barlow, J., Dawson, S.M., Ford, J., Mead, J.G., Notarbartolo di Sciara, G., Wade, P. & Pitman, R.L. (Pseudorca crassidens. 2008 IUCN Red List of Threatened Species. IUCN 2008. 2008年10月7日閲覧。
  2. ^ Kearn, Rebekah (2012年11月27日). “Hawaiian False Killer Whale Endangered”. Courthouse News. 2012年11月27日閲覧。
  3. ^ “世界最長飼育記録のオキゴンドウ「ジャンボ」死亡”. 産経新聞 ENAK. (2006年5月11日 東京朝刊). オリジナルhttp://web.archive.org/web/20070213185545/http://www.sankei.co.jp/enak/2006/dec/kiji/22obits_jumbo.html
執筆の途中です この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めていますPortal:生き物と自然プロジェクト:生物)。
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
ウィキペディアの著者と編集者
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 日本語

オキゴンドウ: Brief Summary ( 日語 )

由wikipedia 日本語提供
 src= 新江ノ島水族館にて  src= 沖縄美ら海水族館

オキゴンドウ(沖巨頭、Pseudorca crassidens)はクジラ目ハクジラ亜目マイルカ科オキゴンドウ属に属するクジラである。シャチモドキ、キュウリゴンドウなどとも呼ばれる。オキゴンドウ属に属するのはオキゴンドウ1種のみである。

マイルカ科の中では比較的大きなである。「シャチモドキ」(英語ではFalse Killer Whale、すなわちシャチの偽者、ニセシャチ)という名前は、外見だけでなく、シャチと同様にイルカなど他の小型のクジラを捕食することに由来する(シャチの近縁であるという説もある)。マイルカ科を含むたいていのハクジラの歯は丸呑みできる大きさの獲物を引っ掛けるだけであるが、シャチとオキゴンドウは例外的にそれより大きな獲物の肉を抉り取って食べることができる。また、そのために延縄にかかった高価なマグロ類から巧みに肉や内臓だけを抉り取って食べてしまい、大きな漁業被害をもたらすことでも知られている。

和名のオキゴンドウ(沖巨頭)は「沖合に棲息するゴンドウクジラ」を意味する。

もう1つの別名のキュウリゴンドウは細長い形態から名づけられた模様。

許可
cc-by-sa-3.0
版權
ウィキペディアの著者と編集者
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 日本語

흑범고래 ( 韓語 )

由wikipedia 한국어 위키백과提供

흑범고래 또는 범고래붙이(Pseudorca crassidens)는 고래류의 한 종이며 참돌고래과에서 가장 큰 편에 속한다.[2] 이들은 전 세계의 온대및 열대해양에 산다. 이름에서 보이는 것과 같이 범고래와 여러 특징을 공유한다. 두 종은 어떻게 보면 비슷하게 생겼으며 다른 고래를 공격해 죽이기도 한다. 하지만 두 종 사이의 관계는 깊지 않다. 흑범고래는 과학자들이 많이 연구한 종은 아니며 여러 고립된 개체들을 연구해서 채취한 정보에 의존하고 있다. 흑범고래는 흑범고래속의 1속 1종이다.

각주

  1. 국제자연보호연맹. “Cetacean Update of the 2008 IUCN Red List of Threatened Species” (PDF). 2013년 5월 16일에 원본 문서 (PDF)에서 보존된 문서. 2008년 8월 21일에 확인함.
  2. Mead, J.G.; Brownell, R.L., Jr. (2005). 〈Order Cetacea〉 [고래목]. Wilson, D.E.; Reeder, D.M. 《Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference》 (영어) 3판. 존스 홉킨스 대학교 출판사. 723–743쪽. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494.
 title=
許可
cc-by-sa-3.0
版權
Wikipedia 작가 및 편집자
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
wikipedia 한국어 위키백과

Distribution ( 英語 )

由World Register of Marine Species提供
circumtropical to warm temperate

參考資料

van der Land, J. (ed). (2008). UNESCO-IOC Register of Marine Organisms (URMO).

許可
cc-by-4.0
版權
WoRMS Editorial Board
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
World Register of Marine Species

Distribution ( 英語 )

由World Register of Marine Species提供
Maryland to South America

參考資料

North-West Atlantic Ocean species (NWARMS)

許可
cc-by-4.0
版權
WoRMS Editorial Board
貢獻者
Kennedy, Mary [email]
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
World Register of Marine Species

Habitat ( 英語 )

由World Register of Marine Species提供
oceanic

參考資料

van der Land, J. (ed). (2008). UNESCO-IOC Register of Marine Organisms (URMO).

許可
cc-by-4.0
版權
WoRMS Editorial Board
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
World Register of Marine Species

IUCN Red List Category ( 英語 )

由World Register of Marine Species提供
Data Deficient (DD)

參考資料

IUCN (2008) Cetacean update of the 2008 IUCN Red List of Threatened Species.

許可
cc-by-4.0
版權
WoRMS Editorial Board
貢獻者
Perrin, William [email]
原始內容
參訪來源
合作夥伴網站
World Register of Marine Species