Proterorhinus semilunaris és una espècie de peix de la família dels gòbids i de l'ordre dels perciformes.
Menja invertebrats bentònics.[4]
És un peix d'aigua dolça, de clima temperat i bentopelàgic.[4]
Es troba a Bulgària,[6] tot i que, com una espècie invasiva, ha colonitzat el curs superior del riu Danubi fins al sud d'Alemanya.[4]
És inofensiu per als humans.[4]
Proterorhinus semilunaris és una espècie de peix de la família dels gòbids i de l'ordre dels perciformes.
The western tubenose goby (Proterorhinus semilunaris) is a species of goby native to fresh waters of the Black Sea and Aegean Sea basins,.[2] It has recently spread as an invasive species to Central and Western Europe and to North America. Previously Proterorhinus semilunaris was considered as a junior synonym of Proterorhinus marmoratus, but was confirmed as a distinct species based on molecular analysis.[3]
The species average size is 12.7 centimeters. The body and head is flattened laterally. It has 37–46 large, cycloid scales. Its jaws are equal by length. It has an abdominal sucker without explicit blades. It has no swim bladder. The head's width is usually less than its height. Crown, nape, upper edges of operculums, origins of pectoral fins, belly, and posterior part of throat are covered with cycloid scales. Body color is brown to yellowish-gray with 4–5 dark streaks on back, transforming to spots below the middle of the body. Its fins are typically striped. It reaches 12 centimeters (4.7 in). It differs from the closely related marine tubenose goby P. marmoratus by the head length, which constitutes 28–32% of the fish's standard length.[4] The posterior membrane of first dorsal fin reaches the origin of the second dorsal fin. Arterior naris reaches the upper lip or uppermost margin of the lower lip. Eye diameter is 16–21% of head length.
The tubenose gobies have a cylindrical body with a flattened ventral surface. The mouth is wide and slightly subterminal mouth with large lips and no barbels. The first dorsal fin has 7 or 8 spines. The caudal fin is rounded and has a triangular black spot at its base. The ventral fins are fused into a single suction cup shape.[5] The scales are small and cover the top of the head, behind the eyes, and along the midline. The back and sides have broad, oblique blochtes on a lighter brown or olive background. The bottom of the fish is cream to white in color.[6] This species lacks scales on its lateral line. The rows above the lateral line have 45 to 48 scales. The tubenose goby is flattened on the ventral surface.[7]
The nostril tubes, from which these gobies get their name, distinguish the tubenose goby from the round goby. The western tubenose goby have tubular nostrils and its nostril tube extends to the upper lip. The tubular nostril is 2–4 centimeters long. The round goby lacks these nostril tubes. It can also be distinguished by its long anterior nostrils and lack of a black spot on the posterior base of its dorsal fin.[8]
The species is native to the fresh waters of the Black Sea basin and the Maritza and Struma rivers draining the Aegean Sea.[9][10] It inhabits the Danube River from the delta to the mouth Morava and in the Danube Lakes, from Prut to Iași. In Bulgaria, it lives in the Kamchiya, Ropotamo, Veleka, and Rezovska rivers. It inhabits the basins of the Dniester and Southern Bug rivers. In the Dnieper river the natural range is from the estuary to Trubizh River. In the basin of the Sea of Azov it lives in the rivers Don, Seversky Donets (to Sviatohirsk), in the estuary of the Kuban River. It also inhabits Lake Neusiedler.
In Eurasia it is mentioned as non-indigenous in the upper streams of the Danube river,[11][12][13] the Dnieper river,[14][15] the Rhine-Main system (North Sea basin),[16][17][18][19] and the Vistula.[20] During the period of 2008–2010, this species was registered in the Meuse River on the border between Belgium and Netherlands.[21]
Proterorhinus semilunaris was introduced to the St. Clair River from eastern Europe in Ballast water.[22] It is possible that it spread to Canada and the Great Lakes through use of it as live bait. By the early 2000s it had spread north to the Minnesota-Wisconsin border and East to the border of New York and Pennsylvania.[23][24]
The (western) tubenose goby is considered an invasive species in North America, but in certain Eurasian locations, the native tubenose goby is considered to be endangered. Particularly in Greece the populations are endangered near the town of Serres due to pollution and human-induced habitat change.[25]
Proterorhinus semilunaris inhabit freshwater areas. They live in regions with much plant cover in lakes and rivers. They will inhabit shallow (less than 5 meter depth), slow moving, shore water. They will be found in areas with abundant macrophytes.[26]
Tubenose gobies in the Detroit River are positively associated with complex macrophytes in the fall. They are negatively associated with the macrophytes in the spring and summer. They can withstand extremely low levels of dissolved oxygen.[27]
Tubenose goby will create nests under rocks and logs in shallow water, and defend its nest sites quite aggressively. The preferred nesting areas indicate that they could potentially inhabit the shallow waters of all five Great Lakes. Currently, the species is not spreading rapidly, however, if the species does expand it could be a threat to native species of the Great Lakes.[28]
The species is a benthic omnivore (demersal fish). It consumes a large number of benthic invertebrates, such as Chironomidaes, crustaceans, copepods, and ostracods. Gobies will also eat fish larvae; this can negatively impact the ecosystem of the rivers and lakes that tubenose gobies inhabit.[29]
In the Věstonice Reservoir (Thaya River, the basin of the Morava River) the larvae of Chironomidae, mostly Phytotendipes gripekoveni comprise 40.2% and Asellus aquaticus 27.6%[30] as well as Corixidae, copepods, Ceratopogonidae, Cladocera, and leeches (Hirudinea).
The life span of the female Proterorhinus semilunaris can be up to 5 years. Meanwhile, the males generally do not live as long. The males will guard their nesting sites to defend their eggs and young.[31] Tubenose gobies will nest under logs and rocks in the shallow fresh waters of the Great Lakes and their connecting rivers. The gobies will spawn multiple times during the warmer months of the year which makes the species rather prolific. Currently, the species is not rapidly spreading but the prolific spawning could create a threat to the native species of Rainbow Darters and Northern Madtoms.[32]
Infestation is low in the natural range. In the delta of the Dniester River they have 5 parasite species; trematodes Nicolla skrjabini are most numerous.[33] In the small rivers of the northern coast of the Sea of Azov it has trematodes Plagioporus skrjabini and glochidia of molluscs.[34]
After introduction, the tubenose goby in the Morava River have 13 parasite species; the trematodes, such as Apatemon cobitidis proterorhini, Diplostomum spathaceum, Tylodelphys clavata, were most numerous in the parasite community.[35] In the Great Lakes the introduced tubenose goby was infected with 6 parasite species, but the infestation with every particular species was very low.[36][37][38] It is included as paratenic host to the life cycle of the parasite of turtles, the nematode Spiroxys contortus.
The North American tubenose goby has a significant overlap in diet with the rainbow darter, northern madtom, and the logperch, which creates competition with these species in their native habitat.[39]
The western tubenose goby is an invasive species but it has not spread to the extent of the round goby. The tubenose goby has the potential to threaten the natural species of the Great Lakes. Many native predatory fish feed on the tubenose goby which disrupts the native food webs of the Great Lakes[40]
The western tubenose goby (Proterorhinus semilunaris) is a species of goby native to fresh waters of the Black Sea and Aegean Sea basins,. It has recently spread as an invasive species to Central and Western Europe and to North America. Previously Proterorhinus semilunaris was considered as a junior synonym of Proterorhinus marmoratus, but was confirmed as a distinct species based on molecular analysis.
Proterorhinus semilunaris es una especie de peces de la familia de los Gobiidae en el orden de los Perciformes.
Los machos pueden llegar alcanzar los 9 cm de longitud total.[1][2]
Come invertebrados bentónicos.
Es un pez de agua dulce, de clima templado y bentopelágico.
Se encuentra en Bulgaria aunque, como una especie invasiva, ha colonizado el curso superior del río Danubio hasta el sur de Alemania
Proterorhinus semilunaris es una especie de peces de la familia de los Gobiidae en el orden de los Perciformes.
Proterorhinus semilunaris Proterorhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Gobiidae familian.
Proterorhinus semilunaris Proterorhinus generoko animalia da. Arrainen barruko Actinopterygii klasean sailkatzen da, Gobiidae familian.
Le Gobie demi-lune (Proterorhinus semilunaris), appelé aussi Gobie à nez tubulaire[2], est une espèce de poissons de l'ordre des Perciformes de la famille des Gobiidae.
Originaire du bassin Ponto-Caspien, il fait partie du cortège des gobies invasifs ayant profité du canal Rhin-Main-Danube pour coloniser les cours d'eau d'Europe de l'Ouest. Il a été trouvé pour la première fois en France dans le Rhin en 2007[3]. Il se répand actuellement dans les cours d'eau du nord-est du pays, de même qu'en Belgique. Il est également invasif en Amérique du Nord, notamment dans les Grands Lacs. Mais ce gobie est notablement différent écologiquement et morphologiquement des autres espèces de gobies invasifs : il est beaucoup plus petit et préfère vivre dans les herbiers aquatiques. Il semble a priori avoir moins d'impact que les autres espèces.
Il peut être confondu avec Proterorhinus marmoratus, mais ce dernier est génétiquement distinct et ne vit que dans les eaux salées ou saumâtres.
Le Gobie demi-lune (Proterorhinus semilunaris), appelé aussi Gobie à nez tubulaire, est une espèce de poissons de l'ordre des Perciformes de la famille des Gobiidae.
Originaire du bassin Ponto-Caspien, il fait partie du cortège des gobies invasifs ayant profité du canal Rhin-Main-Danube pour coloniser les cours d'eau d'Europe de l'Ouest. Il a été trouvé pour la première fois en France dans le Rhin en 2007. Il se répand actuellement dans les cours d'eau du nord-est du pays, de même qu'en Belgique. Il est également invasif en Amérique du Nord, notamment dans les Grands Lacs. Mais ce gobie est notablement différent écologiquement et morphologiquement des autres espèces de gobies invasifs : il est beaucoup plus petit et préfère vivre dans les herbiers aquatiques. Il semble a priori avoir moins d'impact que les autres espèces.
Il peut être confondu avec Proterorhinus marmoratus, mais ce dernier est génétiquement distinct et ne vit que dans les eaux salées ou saumâtres.
De marmergrondel (Proterorhinus semilunaris) is de meest recente toevoeging van de in de Benelux voorkomende vissen. Stepien & Tumeo (2006) stellen dat er twee ondersoorten van P. marmoratus bestaan. Één variant die voorkomt in zout water (P. marmoratus, en een zoetwatervariant, P. semilunaris. P. semilunaris komt alleen in zoet water voor, maar aannemelijk is dat hij, gezien de afstamming van P. marmoratus, een hoge zouttolerantie heeft.
Deze vis, die oorspronkelijk uit het gebied rond de Kaspische en Zwarte Zee komt, is via de Donau zelfstandig steeds hoger Europa binnengezwommen en via het Main-Donaukanaal in het stroomgebied van de Rijn terechtgekomen. In de Gelderse Poort zijn in 2002 meerdere marmergrondels gevangen, waardoor duidelijk is dat hij zich in Nederland gevestigd heeft.
De marmergrondel heeft zich vanuit zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied rond de Kaspische en Zwarte Zee via de Donau steeds verder uitgebreid naar West-Europa. In 1985 werd de soort voor het eerst waargenomen in de bovenloop van de Donau, in het Duitse Beieren. Via het Main-Donaukanaal, dat in 1992 verder is uitgegraven, kwam de soort in 1998 aan in de Main, een zijrivier van de Rijn. In 2000 was de grondel tot Bonn gevorderd en in het voorjaar van 2002 bleek de soort in Nederland gearriveerd.
Nu wordt deze route vaak ten onrechte genoemd als reden voor het voorkomen van andere Oost-Europese vissoorten in het stroomgebied van de Rijn, zoals roofblei (Aspius aspius), blauwneus (Vimba vimba) en donaubrasem (Abramis sapa). Van deze soorten is overigens in de Nederlandse Rijntakken alleen de roofblei vrij talrijk. De blauwneus en de donaubrasem worden hier sporadisch gezien. Al deze soorten zijn via het uitzetten van partijen vis uit het voormalige Oostblok ten behoeve van de sportvisserij doelbewust (roofblei), dan wel onbedoeld (blauwneus, donaubrasem) geïntroduceerd in zogenaamde 'Baggerseen' in het Duitse stroomgebied van de Rijn. Van hieruit hebben de soorten zich verder verspreid, daarbij geholpen door de extreme hoogwaterpieken in 1993 en vooral 1995. Alleen voor de marmergrondel staat vast dat deze het stroomgebied van de Rijn vanuit het Main-Donaukanaal heeft gekoloniseerd.
Aangezien de soort zich ook thuis voelt in brakke en zoute wateren, zou de opmars van de marmergrondel weleens veel verder kunnen reiken. Een doorsteek naar de Noordzee-kustwateren lijkt nu eenvoudig te maken. Het feit dat er, verdeeld over drie monsters, direct al vijf exemplaren zijn gevangen geeft aan dat de soort in de Waal bij Nijmegen al niet zeldzaam meer is. In 2005 werden 8 exemplaren gevangen aan het begin van het Valleikanaal in Utrecht en in 2006 hadden ze zich alweer verder stroomafwaarts in het Valleikanaal gevestigd. Ook op andere plekken niet ver van de grote rivieren zijn marmergrondels aangetroffen (uiterwaarden Pannerden).
In België is de soort voor het eerst aangetroffen in 2009, in de Maas in Wallonië. In 2010 werd de vis ook in Vlaanderen aangetroffen, in de Zuid-Willemsvaart.[2]
De marmergrondel is thuis in brak en zout water, het is dus de vraag waar de opmars van dit visje zal stoppen. Voor de marmergrondels zou schuilgelegenheid essentieel zijn (Gerstmeier & Romig, 2000). In het aquarium zie je ze inderdaad veel wegkruipen in schuilgelegenheden. De dekking hoeft in ieder geval niet per se een stenige oever te zijn.
In Canada wordt de soort tussen de waterplanten aangetroffen (Vanderploeg et al., 2002). In het Valleikanaal neemt ze op de plaatsen waar ze werden gevangen genoegen met de dekking die daar onder andere wordt geboden door riet, sponzen en lege mosselschelpen. Van hieruit liggen ze op de loer om hun prooien te verschalken. Dit kunnen zowel kleine ongewervelden als kleine visjes zijn (Gerstmeier & Romig, 2000). Eén van de exemplaren die is gevangen in het Valleikanaal bleek zich te goed hebben gedaan aan met name mosselkreeftjes en sponsgaasvlieglarven, netvleugeligen waarvan de larven op sponzen leven. Anno 2007 zijn marmergrondels al zeer algemeen in het Valleikanaal en de Linge en niet gebonden aan snel stromend water of stuwen zoals de rivierdonderpad, maar vaak aanwezig in begroeiing langs stilstaande wateren.
De voortplanting vindt plaats in het voorjaar, waarbij enkele honderden eieren in een schuilgelegenheid worden gelegd. In het tweede levensjaar nemen de dieren al deel aan de voortplanting. Veel is niet bekend over de voortplanting, wel dat zowel het mannetje als het vrouwtje van de marmergondel gebruikmaken van geluiden van een lage frequentie (70–130 Hz) (Pinchuk et al., 2004).
De marmergrondel (Proterorhinus semilunaris) is de meest recente toevoeging van de in de Benelux voorkomende vissen. Stepien & Tumeo (2006) stellen dat er twee ondersoorten van P. marmoratus bestaan. Één variant die voorkomt in zout water (P. marmoratus, en een zoetwatervariant, P. semilunaris. P. semilunaris komt alleen in zoet water voor, maar aannemelijk is dat hij, gezien de afstamming van P. marmoratus, een hoge zouttolerantie heeft.
Deze vis, die oorspronkelijk uit het gebied rond de Kaspische en Zwarte Zee komt, is via de Donau zelfstandig steeds hoger Europa binnengezwommen en via het Main-Donaukanaal in het stroomgebied van de Rijn terechtgekomen. In de Gelderse Poort zijn in 2002 meerdere marmergrondels gevangen, waardoor duidelijk is dat hij zich in Nederland gevestigd heeft.
De marmergrondel heeft zich vanuit zijn oorspronkelijke verspreidingsgebied rond de Kaspische en Zwarte Zee via de Donau steeds verder uitgebreid naar West-Europa. In 1985 werd de soort voor het eerst waargenomen in de bovenloop van de Donau, in het Duitse Beieren. Via het Main-Donaukanaal, dat in 1992 verder is uitgegraven, kwam de soort in 1998 aan in de Main, een zijrivier van de Rijn. In 2000 was de grondel tot Bonn gevorderd en in het voorjaar van 2002 bleek de soort in Nederland gearriveerd.
Nu wordt deze route vaak ten onrechte genoemd als reden voor het voorkomen van andere Oost-Europese vissoorten in het stroomgebied van de Rijn, zoals roofblei (Aspius aspius), blauwneus (Vimba vimba) en donaubrasem (Abramis sapa). Van deze soorten is overigens in de Nederlandse Rijntakken alleen de roofblei vrij talrijk. De blauwneus en de donaubrasem worden hier sporadisch gezien. Al deze soorten zijn via het uitzetten van partijen vis uit het voormalige Oostblok ten behoeve van de sportvisserij doelbewust (roofblei), dan wel onbedoeld (blauwneus, donaubrasem) geïntroduceerd in zogenaamde 'Baggerseen' in het Duitse stroomgebied van de Rijn. Van hieruit hebben de soorten zich verder verspreid, daarbij geholpen door de extreme hoogwaterpieken in 1993 en vooral 1995. Alleen voor de marmergrondel staat vast dat deze het stroomgebied van de Rijn vanuit het Main-Donaukanaal heeft gekoloniseerd.
Aangezien de soort zich ook thuis voelt in brakke en zoute wateren, zou de opmars van de marmergrondel weleens veel verder kunnen reiken. Een doorsteek naar de Noordzee-kustwateren lijkt nu eenvoudig te maken. Het feit dat er, verdeeld over drie monsters, direct al vijf exemplaren zijn gevangen geeft aan dat de soort in de Waal bij Nijmegen al niet zeldzaam meer is. In 2005 werden 8 exemplaren gevangen aan het begin van het Valleikanaal in Utrecht en in 2006 hadden ze zich alweer verder stroomafwaarts in het Valleikanaal gevestigd. Ook op andere plekken niet ver van de grote rivieren zijn marmergrondels aangetroffen (uiterwaarden Pannerden).
In België is de soort voor het eerst aangetroffen in 2009, in de Maas in Wallonië. In 2010 werd de vis ook in Vlaanderen aangetroffen, in de Zuid-Willemsvaart.
Býčko rúrkonosý (lat. Proterorhinus semilunaris) je ryba žijúca v morskej vode, v brakických aj sladkovodných biotopoch z čeľade býčkovité.[1] Donedávna zaraďovali tento druh ako synonymum druhu Proterorhinus marmoratus. Na základe genetických prieskumov bolo odporučené oddeliť tieto dva druhy.[2] Proterorhinus marmoratus obýva pobrežie Čierneho, Egejského a Azovského mora, kým P. semilunaris bol aj opísaný autorom (Heckel 1837) v prítokoch Egejského mora a v rieke Dunaj a dnes sa šíri v strednej a západnej Európe ale tiež aj v severnej Amerike.
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Býčko rúrkonosý
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Býčko rúrkonosý
Býčko rúrkonosý (lat. Proterorhinus semilunaris) je ryba žijúca v morskej vode, v brakických aj sladkovodných biotopoch z čeľade býčkovité. Donedávna zaraďovali tento druh ako synonymum druhu Proterorhinus marmoratus. Na základe genetických prieskumov bolo odporučené oddeliť tieto dva druhy. Proterorhinus marmoratus obýva pobrežie Čierneho, Egejského a Azovského mora, kým P. semilunaris bol aj opísaný autorom (Heckel 1837) v prítokoch Egejského mora a v rieke Dunaj a dnes sa šíri v strednej a západnej Európe ale tiež aj v severnej Amerike.
Тіло і голова стислі з боків. Луска досить велика, циклоїдна, налічує близько 37-46. Щелепи рівні за довжиною. Черевний присосок без явних лопастинок. Плавального міхура немає. Ширина голови зазвичай менше її висоти. Тім'я, потилиця, верхній край зябрових кришок, основи грудних плавців, черево і задня частина горла покриті циклоїдної лускою. Колір тіла бурий або жовтувато-сірий з 4-5 темними смугами на спині, що переходять нижче середини тіла в плями. Плавці зазвичай смугасті. Довжина до 12 см. Від близького до нього виду, бичка-цуцика морського Proterorhinus marmoratus, відрізняється довжиною голови, яка становить 28-32% від стандартної довжини[2]. Задня мембрана першого спинного плавця сягає основи другого спинного плавця. Передня ніздря сягає верхньої губи або верхнього краю нижньої губи. Діаметр ока становить 16-21% довжини голови.
Цей вид походить з прісних вод чорноморського басейну, а також річок Мариця і Струма, що впадають до Егейського моря[3][4]. У Дунаї від дельти до гирла Морави, Придунайських озерах, Пруті до Ясс. В річках Болгарії: Камчия, Ропотамо, Велека, Резовська. Є в басейнах Дністра і Південного Бугу. У Дніпрі природний ареал від лиману до річки Трубіж. В басейні Азовського моря в Доні, Сіверському Донці (до Святогорська), гирлі Кубані. В озері Нойзідлер.
Також відзначається як вид-вселенець у верхній течії річок Дунай[5][6][7], Дніпро[8][9], системі річок Рейн-Майн (басейн Північного моря)[10][11][12][13], у річці Вісла[14], а також у Північноамериканських Великих Озерах[15]. В період з 2008 по 2010 рік був відзначений у річці Маас на кордоні між Бельгією і Нідерландами[16].
В живленні бичка-вселенця у Мушівському водосховищі (річка Диє, басейн Морави) основу становили личинки Chironomidae — в основному Phytotendipes gripekoveni (в середньому 40,2%), а також водяні віслюки Asellus aquaticus (27,6%)[17]. Крім того в живленні були присутні водяні жуки Corixidae, копеподи, цератопогоніди (Ceratopogonidae), кладоцери (Cladocera) і п'явки (Hirudinea).
В природньому ареалі зараження низьке. В дельті Дністра у прісноводного бичка цуцика знайдено 5 видів паразитів, основними є трематоди Nicolla skrjabini[18]. В малих річках Приазов'я відзначено трематод Plagioporus skrjabini і глохідії молюсків[19].
У бичка-вселенця в річці Морава знайдено 13 видів паразитів, серед яких найпоширеніші також трематоди, такі як Apatemon cobitidis proterorhini, Diplostomum spathaceum, Tylodelphys clavata[20]. У Великих Озерах бичок цуцик заражений 6 видами паразитів, ступінь зараження всіма паразитами дуже низька[21][22][23]. Включається як паратенічний хазяїн до життєвого циклу паразита черепах — нематоди Spiroxys contortus.
.jpg)
