El martinet menut australià (Ixobrychus dubius) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que s'ha considerat una subespècie del martinet menut. Habita canyars i pantans, principalment a l'est d'Austràlia, est de Queensland, cap al sud fins a Victòria i sud-est d'Austràlia Meridional, però també al sud-oest d'Austràlia Occidental i a Terra d'Arnhem, al Territori del Nord.
El martinet menut australià (Ixobrychus dubius) és un ocell de la família dels ardèids (Ardeidae) que s'ha considerat una subespècie del martinet menut. Habita canyars i pantans, principalment a l'est d'Austràlia, est de Queensland, cap al sud fins a Victòria i sud-est d'Austràlia Meridional, però també al sud-oest d'Austràlia Occidental i a Terra d'Arnhem, al Territori del Nord.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn bwn cefnddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar bwn cefnddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ixobrynchus novaezelandiae; yr enw Saesneg arno yw Black-backed bittern. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. novaezelandiae, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.
Mae'r aderyn bwn cefnddu yn perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Aderyn bwn bach Ixobrychus exilis Aderyn bwn cefn rhesog Ixobrychus involucris
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Aderyn bwn cefnddu (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: adar bwn cefnddu) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Ixobrynchus novaezelandiae; yr enw Saesneg arno yw Black-backed bittern. Mae'n perthyn i deulu'r Crehyrod (Lladin: Ardeidae) sydd yn urdd y Ciconiformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn I. novaezelandiae, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia ac Awstralia.
Die Schwarzmanteldommel (Ixobrychus dubius) ist eine wenig erforschte Reiherart, die im südöstlichen Australien und im südlichen Neuguinea vorkommt. Sie ist eine der kleinsten Reiherarten der Welt und ihre Population wurde früher der Zwergdommel (Ixobrychus minutus) zugerechnet.
Die Art wurde teilweise als Unterart der Zwergdommel oder der ausgestorbenen, neuseeländischen Schwarzrücken-Zwergdommel (Ixobrychus novaezelandiae) geführt. Molekularbiologische Daten zeigen jedoch, dass sie näher mit der Chinadommel (Ixobrychus sinensis) verwandt ist als mit afrikanischen oder paläarktischen Zwergdommeln und sie wird heute als eigenständige Art geführt.[1]
Die Schwarzmanteldommel erreicht eine Körpergröße von 25 bis 36 cm,[2] bei einem Gewicht von 60 bis 120 g, durchschnittlich 84 g[2] und ist damit eine der kleinsten Reiherarten der Welt. Ausgewachsene Männchen sind auf der Rückenseite und der Kopfoberseite schwarz, die Bauchseite, der Hals, die Brust und die Kopfseiten sind kastanienfarben. Auf den Schultern befinden sich große hellbraun-gelbliche Flecken, die im Flug auffallen. Das Weibchen ist weniger auffällig gefärbt, überwiegend braun mit Streifen auf dem Rücken und der Kopfoberseite; nicht ausgewachsene Vögel ähneln den Weibchen. Die Iris und der Schnabel sind gelb, wobei der First auf dem Oberschnabel (Culmen) schwarz ist. Die Füße und Beine sind grünlich-gelb.[3]
In Australien kommt die Schwarzmanteldommel im Südosten des Kontinents vor, die meisten Sichtungen liegen aus dem Murray-Darling-Becken vor, außerdem ist sie disjunkt entlang der Ostküste verbreitet und im Südwesten Australien ist sie in der Swan Coastal Plain an verschiedenen Orten häufig. Einzelne Nachweise gibt es auch aus der Kimberleyregion, vom Top End und den Inseln der Torres-Straße und wenige herumschweifende Exemplare erreichten auch die Lord-Howe-Insel und Neuseeland.[2] Es gibt Indizien dafür, dass zumindest ein Teil der Population saisonale Langstreckenwanderungen durchführt. Die meisten Sichtungen und die höchsten Melderaten der Schwarzmanteldommeln in Südaustralien stammen aus dem Frühjahr und dem Sommer, während die Vögel im Herbst und Winter weitgehend abwesend sind. Einige Brutberichte liegen auch aus den tropischen Regionen Australiens vor.[4][5][6]
In Neuguinea kommt die Schwarzmanteldommel von November bis April im Ried der Waigani-Sümpfe in der Nähe der Hauptstadt Port Moresby vor, ansonsten nur noch im Tiefland westlich des Fly.[3] Ob die Vögel dort auch brüten ist ungewiss. Ein einzelnes brutreifes Exemplar wurde am mittleren Fly gefangen.[7] Das Fehlen gesicherter Brutbeobachtungen aus Neuguinea deutet darauf hin, dass die Vögel saisonale Migranten aus Australien sind.[8] Ein einzelnes brütendes Paar wurde im Jahr 2001 auf der Insel Neukaledonien beobachtet.[9]
Schwarzmanteldommeln kommen vor allem in Süßwasserfeuchtgebieten in dichter Vegetation aus Schilf und Seggen, sowie überschwemmten Strauchdickichten vor. Gelegentlich leben sie auch in Feuchtgebieten, die von Brackwasser oder Meerwasser geprägt sind, z. B. in Mangroven, Salzsümpfen mit Binsen und in den bewaldeten Rändern von Lagunen.[2]
Schwarzmanteldommeln sind einzelgängerisch, leben verborgen und werden selten gesehen. Die Vögel sind vor allem in der Dämmerung und in der Nacht aktiv, halten sich verborgen und gehen in einer geduckten Haltung mit ausgestrecktem Kopf, überqueren schnell offene Bodenflächen und lauern auf ihre Beute an Ufern. Fühlen sie sich bedroht, nehmen sie die für viele Dommeln typische Haltung ein und stehen still, wobei Kopf und Schnabel vertikal nach oben gestreckt sind. Normalerweise vermeiden sie zu fliegen, wenn sie aber gestört werden, tun sie dies mit zurückgezogenem Kopf und herabhängenden Beinen und gleiten tief über das Wasser und die Vegetation der Feuchtgebiete.[2]
Schwarzmanteldommeln ernähren sich von aquatischen Wirbellosen, wie Krebstieren und Libellenlarven, manchmal auch von kleinen Wirbeltieren wie Fischen und Fröschen. Sie jagen, indem sie darauf warten, dass potenzielle Beutetiere in Reichweite ihres Schnabels kommen oder indem sie aktiv auf Pirsch gehen.[2]
Über Lautäußerungen der Schwarzmanteldommel ist nur wenig bekannt. Außerhalb der Brutzeit sind die Vögel normalerweise still, obwohl sie leise Quak- oder Grunzgeräusche von sich geben können. Während der Brutzeit ist der Balzruf zu hören, ein tiefer, leiser und eintöniger Quakton, der im Abstand von einer halben Sekunde wiederholt wird und angeblich nur von den Männchen getätigt wird.[2]
Schwarzmanteldommeln brüten im Frühling und Frühsommer und nisten als Einzelpaar, gelegentlich auch in kleinen, lockeren Kolonien in dichter Vegetation. Im Fall einer Koloniebildung werden die Nester in Abständen von 15 bis 30 m gebaut. Das Nest ist eine Plattform aus Ried und anderem pflanzlichen Material, hat einen Durchmesser von 15 bis 20 cm und ist ca. 10 cm hoch. Es wird von den senkrechten Stielen des Schilfs getragen und wird an Stellen errichtet, die über dem Wasser gelegen sind und von Vegetation überdacht sind. Das Gelege besteht normalerweise aus vier bis sechs mattweißen Eiern, aus denen nach etwa 21 Tagen die Jungen schlüpfen. Die Küken besitzen ein orangefarbenes Flaumgefieder und werden von beiden Eltern mit vorverdauter Nahrung gefüttert.[10] Ab einem Alter von 9 bis 10 Tagen fangen die jungen Vögel an, im Schilf zu klettern, werden mit 25 bis 30 Tagen flügge und bleiben danach noch mindestens 14 weitere Tage von ihren Eltern abhängig.[10][2]
Die Schwarzmanteldommel wird in Australien als potenziell gefährdet (Near Threatened) gelistet, im Bundesstaat Victoria gilt sie als stark gefährdet (Endangered). Die Gesamtpopulation der Art wird auf etwa 5000 ausgewachsene Vögel geschätzt, davon sollen mehr als 1000 im Südwesten von Australien vorkommen. Zu den Bedrohungen zählen verschiedene Faktoren wie die Versalzung, Entwässerung und Ableitung von Wasser zur Bewässerung, die die Feuchtgebiete beeinträchtigen, sowie die Zerstörung des Brutlebensraums durch Buschfeuer.[11][12]
Die Schwarzmanteldommel (Ixobrychus dubius) ist eine wenig erforschte Reiherart, die im südöstlichen Australien und im südlichen Neuguinea vorkommt. Sie ist eine der kleinsten Reiherarten der Welt und ihre Population wurde früher der Zwergdommel (Ixobrychus minutus) zugerechnet.
The black-backed bittern (Ixobrychus dubius), also known as the black-backed least bittern or Australian little bittern, is a little-known species of heron in the family Ardeidae found in Australia and vagrant to southern New Guinea. Formerly lumped with the little bittern, it is one of the smallest herons in the world.
The bittern has sometimes been regarded as a subspecies of the little bittern (Ixobrychus minutus), or of the New Zealand little bittern (I. novaezelandiae). However, molecular evidence has shown it to be more closely related to the yellow bittern (I. sinensis) than to the African and Palaearctic forms of the little bittern, and it is now recognised as a full species.[2]
The species measures from 25 to 36 cm (9.8 to 14.2 in),[3] has a total weight of 60–120 g (2.1–4.2 oz), averaging 84 g (3.0 oz).[3] This is a very small bittern and one of the smallest herons in the world. The adult male has largely black upperparts, including a black cap, while the underparts, as well as the neck, breast and the sides of the head, are rich chestnut. There are large buff patches on the shoulders, conspicuous in flight. The female is duller, brown and streaked on back and crown; immature birds are similar. The irides are yellow, the bill is yellow with a black culmen, and the feet and legs greenish-yellow.[4]
In Australia the bittern is found in the south-east of the continent, with most records deriving from the Murray-Darling Basin, as well as patchily along the east coast, and in south-west Western Australia where it is locally common on the Swan Coastal Plain. Some scattered records are given from elsewhere, including coastal locations in the Kimberley region, the Top End, and the Torres Strait islands, with vagrants occasionally reaching Lord Howe Island and New Zealand.[3]
Apart from records of vagrants, circumstantial evidence that at least part of the population makes long-distance seasonal migrations is that most sightings, and the highest reporting rates, of the bitterns in southern Australia occur in spring and summer, with the birds largely absent in autumn and winter. There are few breeding records from the Australian tropics.[5][6][7]
In New Guinea the bittern is found seasonally in the reed beds of the Waigani Swamp near Port Moresby from November to April, only being reliably recorded elsewhere on the island from the lowlands of the Trans-Fly region.[4] No firm breeding records are from New Guinea, though a specimen taken in the middle Fly River lagoons was of a bird ready to lay, indicating breeding in the Fly River marshes in September.[8] The lack of good breeding records suggests that at least some birds in New Guinea are seasonal migrants from Australia.[9]
The bittern was sighted in New Caledonia in 2001, where it bred.[10]
The birds are mainly found in freshwater wetlands, where they inhabit dense emergent vegetation of reeds and sedges, and inundated shrub thickets. They are also occasionally found in brackish and saline wetlands such as mangrove swamps, Juncus-dominated salt marsh and the wooded margins of coastal lagoons.[3]
Black-backed bitterns are solitary, secretive and seldom seen, mainly active at dusk or at night. They are skulkers of reed beds, walking in a crouched posture with head extended forward, crossing patches of open ground rapidly, stalking their prey at the water's edge. When alarmed they will assume the cryptic posture typical of many bitterns, standing still with the head and bill extended vertically upwards. Usually reluctant to fly, when flushed they will do so with retracted head and dangling legs, skimming low over the water and the wetland vegetation.[11]
The bitterns breed in spring and early summer, nesting in single pairs, or occasionally in loose colonies with the nests 15–30 m apart, in dense wetland vegetation. The nest is a platform of reeds and other plant matter, about 15–20 cm across and 10 cm thick, supported by the vertical stems of growing reeds, always situated over water and where there is overhead cover. The clutch usually comprises four to six matt white eggs, with an incubation period of about 21 days. The chicks are covered with orange-buff down and are fed by regurgitation by both parents.[12] Young birds may start clambering in the reeds from 9–10 days old, taking their first flight when 25–30 days old, and remaining dependent on their parents for at least another 14 days.[12][3]
The birds feed mainly on aquatic invertebrates such as crustaceans and dragonfly larvae, sometimes small vertebrates such as fish and frogs. They hunt by waiting for potential prey animals to come within range of their bills, or by active stalking.[3]
Vocalisations of the bittern are poorly known. Outside the breeding season the birds are usually silent, though they may utter a small range of low croaking or grunting sounds. During the breeding season the advertising call, a deep, low and monotonous croaking call, repeated at half-second intervals and said to be made only by the males, may be heard.[3]
Black-backed bitterns are listed as Near Threatened nationally in Australia, and as Endangered in Victoria. The global population has been estimated to comprise about 5000 mature individuals, mainly within Australia, including a sub-population of more than 1000 individuals in south-western Western Australia. Threats include various ongoing wetland degradation factors such as salinisation, drainage and the diversion of water for irrigation, as well as the destruction of nesting habitat by inappropriate burning regimens.[13]
The black-backed bittern (Ixobrychus dubius), also known as the black-backed least bittern or Australian little bittern, is a little-known species of heron in the family Ardeidae found in Australia and vagrant to southern New Guinea. Formerly lumped with the little bittern, it is one of the smallest herons in the world.
La Nigradorsa botaŭro (Ixobrychus dubius), konata ankaŭ kiel Nigradorsa malgranda botaŭro aŭ Aŭstralia malgranda botaŭro, estas malmulte konata specio de birdo de la familio de Ardeedoj. Ĝi troviĝas en Aŭstralio kaj suda Novgvineo. Iam konsiderata kune kun la Malgranda botaŭro, ĝi estas unu el plej malgrandaj ardeoj en la mondo.
La Nigradorsa botaŭro estis foje konsiderata kiel subspecio de la Malgranda botaŭro (Ixobrychus minutus), aŭ de la Novzelanda botaŭro (Ixobrychus novaezelandiae). Tamen, molekula pruvaro montris, ke ĝi estas pli proksime rilata al la Ĉina botaŭro (Ixobrychus sinensis) ol al la formoj de Afriko kaj de Palearkto de la Malgranda botaŭro kaj estas nune agnoskata kiel plena specio.[1]
Tiu specio estas el 25 al 36 cm longa,[2] havas totalan pezon de 60-120 g, averaĝe 84 g.[3] Tiu estas tre malgranda botaŭro kaj unu el plej malgrandaj ardeoj en la mondo. Maskla plenkreskulo havas tre nigrajn suprajn partojn, inklude nigran kronon, dum la subaj partoj, same kiel la kolo, brusto kaj la kapoflankoj estas tre helbrunaj. Estas grandaj sablokoloraj makuloj ĉe ŝultroj, videblaj dumfluge. La ino estas pli senkolora, bruna kaj strieca en dorso kaj krono; nematuruloj estas similaj. La irisoj estas flavaj, ankaŭ la beko estas flava kun nigra supra bordo, kaj la piedoj kaj kruroj estas verdecflavaj.[4]
En Aŭstralio la Nigradorsa botaŭro troviĝas en sudoriento de la kontinento, kaj plej vidaĵoj devenas el la Baseno Murray-Darling, same kiel dise laŭlonge de la orienta marbordo, kaj en sudokcidenta Okcidenta Aŭstralio kie ĝi estas surloke komuna ĉe la Cigna marbordebeno. Estas kelkaj disaj vidaĵoj el aliloke, inklude marbordajn lokojn de la regiono Kimberley, de la Supra Pinto kaj de la insuloj de la Toresa Markolo, kun vagantoj foje atingante la terojn de Insulo de Lord Howe kaj Novzelando.[5]
Krom vidaĵoj de vagantoj, cirkonstanca puvo ke almenaŭ parto de la populacio faras longdistancajn sezonajn migrojn estas ke plej vidaĵoj, kaj plej alta informindico, pri tiuj botaŭroj en suda Aŭstralio okazas ĉu printempe ĉu somere, kaj tiuj birdoj ege forestas aŭtune kaj vintre. Estas malmultaj reproduktaj registroj el la tropikoj de Aŭstralio.[6][7][8]
En Novgvineo la Nigradorsa botaŭro troviĝas laŭsezone ĉe kareksejoj de la marĉo Waigani ĉe Port-Moresbo el novembro al aprilo, kaj nur fidindas registroj de aliloke en la insulo el malaltaj teroj de la regiono Trans-Fly.[4] Ne estas certaj reproduktaj registroj el Novgvineo, kvankam specimeno kaptita en la mezo de lagunoj de la rivero Fly estis ovodemetonta birdo, indike reproduktadon en la marĉoj de la rivero Fly en septembro.[9] Manko de bonaj reproduktaj registroj sugestas ke almenau kelkaj birdoj en Novgvineo estas sezonaj migrantoj el Aŭstralio.[10]
La Nigradorsa botaŭro estis registrita el Novkaledonio en 2001, kie ĝi iam reproduktiĝis.[11]
Tiuj birdoj troviĝas ĉefe en nesalakvaj humidejoj, kie ili loĝas en densa aperanta vegetaĵaro de kareksoj kaj kanoj, kaj inundataj makisoj. Ili troviĝas eventuale ankaŭ en saletaj kaj salaj humidejoj kiaj marĉoj de mangrovoj, alij kie hegemonias junkoj de la genro Juncus kaj la arbaraj bordoj de marbordaj lagunoj.[12]
Nigradorsaj botaŭroj estas solemaj, sekretemaj kaj rare vidataj, ĉefe aktivaj krepuske aŭ nokte. Ili estas kaŝemuloj de kareksejoj, kie piediras laŭ kaŭra sinteno kun kapo etenda antaŭen, kaj trapasas malfermajn areetojn rapide, gvatante siajn predojn ĉe la akvobordo. Kaze de ĝenado ili adoptas la kriptan sintenon tipan de multaj botaŭroj, stare kviete kun kapo kaj beko etende vertikale supren. Kutime malpreta ekflugi, kaze de ĝeno ĝi remetas kapon kaj pendas krurojn por pastuŝi malalte superakve kaj super la humideja vegetaĵaro.[13]
La Nigradorsa botaŭro reproduktiĝas printempe kaj komence de somero, nestumante laŭ solaj paroj, aŭ eventuale en izolaj kolonioj kun nestoj 15–30 m aparte, en densa humideja vegetaĵaro. La nesto estas platformo de kareksoj kaj alia planta materialo, ĉirkaŭ 15–20 cm larĝa kaj 10 cm dika, subtenita de vertikalaj tigoj de kreskantaj kareksoj, ĉiam situantaj super akvo kaj kie estas supra kovro. La ino plej ofte demetas 4-6 senbrile blankajn ovojn; kovado daŭras ĉirkaŭ 21 tagoj. La idoj estas kovrataj de oranĝeca al sablokolora lanugo kaj estas nutrataj per regurgitado fare de ambaŭ gepatroj.[14] Junuloj povas ekgrimpi inter kareksoj post 9–10 tagoj, kaj ekflugas post 25–30 tagoj, kaj restas dependaj el siaj gepatroj dum almenaŭ pluaj 14 tagoj.[14][15]
La Nigradorsa botaŭro manĝas ĉefe akvajn senvertebrulojn kiaj krustuloj kaj larvoj de libeloj, foje malgrandaj vertebruloj kiaj fiŝoj kaj ranoj. Ili ĉasas gvatante eventualajn predajn animalojn kiuj povas alproksimiĝi al ties bekoj, aŭ per aktiva gvatado.[16]
Voĉo de la Nigradorsa botaŭro estas malmulte konata. For de la reprodukta sezono tiuj birdoj estas kutime silentemaj, kvankam ili povas elsendi malgrandan gamon de mallaŭta grakado aŭ gruntado. Dum la reprodukta sezono oni povas aŭdi la avertan alvokon, profundan, bastonan kaj monotonan grakalvokon, ripetatan ĉiun duonsekundon kaj ŝajne elsendata nur de maskloj.[17]
La Nigradorsa botaŭro estas listata kiel Preskaŭ Minacata ĝenerale en Aŭstralio, kaj kiel Endanĝerita en Viktorio. La tutmonda populacio estis ĉirkaŭkalkulata je 5,000 maturaj individuoj, ĉefe en Aŭstralio, inklude subpopulacion de pli da 1,000 individuoj en sudokcidenta Okcidenta Aŭstralio. Minacoj estas variaj pliiĝantaj degradadoj de humidejoj pro faktoroj kiaj saligo, sekigado kaj forpreno de akvo por irigacio, same kiel pro detruo de reprodukta habitato pro maltaŭgaj incendiaj sistemoj.[18]
La Nigradorsa botaŭro (Ixobrychus dubius), konata ankaŭ kiel Nigradorsa malgranda botaŭro aŭ Aŭstralia malgranda botaŭro, estas malmulte konata specio de birdo de la familio de Ardeedoj. Ĝi troviĝas en Aŭstralio kaj suda Novgvineo. Iam konsiderata kune kun la Malgranda botaŭro, ĝi estas unu el plej malgrandaj ardeoj en la mondo.
El avetorillo australiano (Ixobrychus dubius)[2] es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia de Australasia.
La especie fue descrita científicamente por el ornitólogo australiano Gregory Mathews en 1912 como Ixobrychus minutus dubius.[3] El epíteto específico dubius viene del latín «dubium» que significa dudoso.[4] Durante mucho tiempo ha sido tratada como una subespecie del avetorillo común (Ixobrychus minutus), o del avetorillo de Nueva Zelanda (Ixobrychus novaezelandiae). Sin embargo, la evidencia molecular ha demostrado que está más estrechamente relacionada con avetorillo chino (Ixobrychus sinensis) que con las formas africana y paleártica y en la actualidad es reconocida como especie completa.[5]
Mide entre 25 y 36 cm de longitud y pesa entre 60 y 120 gramos, con un promedio de 84 g.[6] Es un avetorillo muy pequeño y una de las garzas más pequeñas del mundo. El macho adulto tiene las partes superiores en gran parte negras, incluida una gorra negra, mientras que las partes inferiores, así como el cuello, el pecho y los lados de la cabeza, son castaños. Tiene grandes manchas de color ante en los hombros, visibles en vuelo. El plumaje de la hembra es más apagado, de color marrón con rayas en el dorso y la corona. Las aves inmaduras son similares a la hembra.[7]
El avetorillo australiano (Ixobrychus dubius) es una especie de ave pelecaniforme de la familia Ardeidae propia de Australasia.
Ixobrychus dubius Ixobrychus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Ixobrychus dubius Ixobrychus generoko animalia da. Hegaztien barruko Ardeidae familian sailkatua dago.
Ixobrychus dubius
Le Blongios d'Australie (Ixobrychus dubius) est une espèce d'oiseaux de la famille des ardéidés qui se trouve à l'est et au sud-ouest de l'Australie[1].
Ce blongios est un résident permanent en Australie et un hivernant en Nouvelle-Guinée. Jusqu’à récemment, il était considéré comme une sous-espèce du Blongios nain.
Ixobrychus dubius
Le Blongios d'Australie (Ixobrychus dubius) est une espèce d'oiseaux de la famille des ardéidés qui se trouve à l'est et au sud-ouest de l'Australie.
Ce blongios est un résident permanent en Australie et un hivernant en Nouvelle-Guinée. Jusqu’à récemment, il était considéré comme une sous-espèce du Blongios nain.
Il tarabusino australiano (Ixobrychus dubius Mathews, 1912) è un uccello della famiglia Ardeidae.[2]
Questa specie è diffusa in Australia e Nuova Guinea.[1]
De zwartrugwoudaap (Ixobrychus dubius) is een vogel uit de familie der Ardeidae (Reigers en roerdompen).
Svartryggrørdrum (Ixobrychus dubius) er en småvokst monotypisk art i hegrefamilien (Ardeidae) og tilhører slekten Ixobrychus, som i alt teller ti arter. Arten er i hovedsak utbredt i Australia og Ny-Caledonia, men noen fugler overvintrer også på Ny-Guinea.
Svartryggrørdrum blir av og til regnet som en underart av dvergrørdrum (I. minutus), men den skiller seg betydelig fra denne i måten fuglen kommuniserer på. Den har dessuten blekgrå flygefjær (i motsetning til sorte), og er mer utpreget kastanjebrun i tinningen og nakken enn dvergrørdrum. Vingeflekkene er dessuten mattgule (i motsetning til hvitaktige).[3]
Svartryggrørdrum er småvokst og måler cirka 25–36 cm. Vekten ligger omkring 59–120 g og vingespennet utgjør normalt cirka 41–49 cm.[3]
Inndelingen under følger HBW Alive og er i henhold til Martínez-Vilalta & Motis (2018).[4] Norske navn på artene følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[1][2] Navn og beskrivelser i parentes er ikke offisielle, men kun foreløpige beskrivelser.
Svartryggrørdrum (Ixobrychus dubius) er en småvokst monotypisk art i hegrefamilien (Ardeidae) og tilhører slekten Ixobrychus, som i alt teller ti arter. Arten er i hovedsak utbredt i Australia og Ny-Caledonia, men noen fugler overvintrer også på Ny-Guinea.
Svartryggrørdrum blir av og til regnet som en underart av dvergrørdrum (I. minutus), men den skiller seg betydelig fra denne i måten fuglen kommuniserer på. Den har dessuten blekgrå flygefjær (i motsetning til sorte), og er mer utpreget kastanjebrun i tinningen og nakken enn dvergrørdrum. Vingeflekkene er dessuten mattgule (i motsetning til hvitaktige).
Svartryggig dvärgrördrom[2] (Ixobrychus dubius) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.[3]
Fågeln förekommer i sydvästra och östra Australien, i Indonesien och på Nya Guinea.[1][3] Den behandlades tidigare som underart till dvärgrördrom och vissa gör det fortfarande.[4]
IUCN kategoriserar arten som livskraftig.[1]
Wikimedia Commons har media som rör svartryggig dvärgrördrom.
Wikispecies har information om Ixobrychus dubius.
Svartryggig dvärgrördrom (Ixobrychus dubius) är en fågel i familjen hägrar inom ordningen pelikanfåglar.
Ardea pusilla Vieillot, 1817.
Ardetta pusilla Gould.
Ixobrychus minutus dubius Mathews, 1912.
Ixobrychus minutus alisteri Mathews, 1913.
Ixobrychus minutus queenslandicus Mathews, 1914.
Ixobrychus minutus victoria Mathews, 1915.
Ixobrychus novaezelandiae dubius
Wikimedia Commons'ta Ixobrychus dubius ile ilgili çoklu ortam belgeleri bulunur. 
Wikispecies'te Ixobrychus dubius ile ilgili detaylı taksonomi bilgileri bulunur. Ixobrychus dubius balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Avustralya ve Yeni Gine'nin güneyinde yaşar. Önceleri küçük balaban (Ixobrychus minutus) ile birlikte sınıflandırılmaktaydı.
Küçük bir balıkçıl olan bu kuşun boyu 25 ila 36 cm, ağırlığı da 60 ila 120 g arasında değişir. Erişkin erkeğin üst tüyleri ve tepesi siyahtır. Alt tüyleri, boynu, göğsü ve başının yanları koyu kestane kızılıdır. Omuzlarda, uçarken görülen büyük ten rengi lekeler vardır. Dişilerin rengi daha soluktur, sırtı ve tepesi çizgili kahverengidir. Genç kuşlar dişilere benzer. İris sarıdır. Gaganın tabanı siyah, diğer kısımları sarıdır. Ayaklar ve bacaklar yeşilimsi-sarı renklidir.
Ixobrychus dubius balıkçılgiller (Ardeidae) familyasından bir kuş türü. Avustralya ve Yeni Gine'nin güneyinde yaşar. Önceleri küçük balaban (Ixobrychus minutus) ile birlikte sınıflandırılmaktaydı.
Ixobrychus dubius là một loài chim trong họ Diệc.[1]
