暗腹雪鸡

Tetraogallus himalayensis^[1] a zo ur spesad evned eus kerentiad ar Phasianidae.

Doareoù pennañ

Boued

Annez

Brosezat eo al labous en uheldirioù Azia ar C'hreiz hag an Himalaya^[2].

Liammoù diavaez

• Tetraogallus himalayensis war al lec'hienn BirdLife International.
• Tetraogallus himalayensis war lec'hienn an International Union for Conservation of Nature (IUCN).

Notennoù ha daveennoù

El gall nival de l'Himalaia (Tetraogallus himalayensis) és un ocell de la família dels fasiànids (Phasianidae) que habita vessants rocallosos dels Himàlaies al nord de l'Afganistan, Turquestan, nord de l'Índia i oest de la Xina.

Referències

A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Gall nival de l'Himàlaia

Aderyn a rhywogaeth o adar yw Ceiliog eira Himalaia (sy'n enw gwrywaidd; enw lluosog: ceiliogod eira Himalaia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Tetraogallus himalayensis; yr enw Saesneg arno yw Himalayan snowcock. Mae'n perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae) sydd yn urdd y Galliformes.^[1]

Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn T. himalayensis, sef enw'r rhywogaeth.^[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Asia.

Teulu

Mae'r ceiliog eira Himalaia yn perthyn i deulu'r Ffesantod (Lladin: Phasianidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:

Rhestr Wicidata:

rhywogaeth enw tacson delwedd Ceiliog coedwig coch Gallus gallus Ceiliog coedwig gwyrdd Gallus varius Ceiliog coedwig llwyd Gallus sonneratii Ffesant Amherst Chrysolophus amherstiae Ffesant euraid Chrysolophus pictus Ffesant Sclater Lophophorus sclateri Ffesant Tsiena Lophophorus lhuysii Gallus lafayetii Gallus lafayetii Petrisen Barbari Alectoris barbara Petrisen goesgoch Arabia Alectoris melanocephala Petrisen graig Alectoris graeca Petrisen graig Philby Alectoris philbyi Petrisen siwcar Alectoris chukar Petrisen Udzungwa Xenoperdix udzungwensis

Gweler hefyd

• Rhestr Goch yr IUCN

Cyfeiriadau

टेट्राओगैलस हिमालायेंसिस (अंगरेजी: Himalayan snowcock, बै॰:Tetraogallus himalayensis) चिरइन के तीतर बंस के एगो प्रजाति बाटे। पच्छिमी हिमालय, तिब्बत आ पामीर के इलाका में पावल जाले।

संदर्भ

हिमालय का रामचकोर (Himalayan Snowcock) (Tetraogallus himalayensis) फ़ैज़ैन्ट कुल का एक पक्षी है। यह हिमालय पर्वतमाला में व्यापक रूप से और पामीर पर्वतमाला में कुछ जगहों में पाया जाता है। यह वृक्ष रेखा से ऊपर अल्पाइन चारागाह तथा खड़ी ढाल वाली चट्टानों में पाया जाता है जहाँ से ख़तरा होने पर यह नीचे की ओर लुढ़क जाता है। तिब्बती रामचकोर इससे कुछ छोटा होता है और हिमालय के कुछ इलाकों में यह दोनों परस्पर व्याप्त हैं। विभिन्न इलाकों में इनकी रंगत कुछ भिन्न होती है और इस आधार पर इनको चार उपजातियों में विभाजित किया गया है। संयुक्त राज्य अमेरिका के नेवाडा राज्य में इनको प्रचलित किया गया था जहाँ इन्होंने अपने पैर जमा लिए हैं।

अन्य नाम

इस पक्षी के अन्य नाम निम्नलिखित हैं

• फारसी – कब्क-ए-दारा, काओक-ए-ज़रीन
• कश्मीरी – कबक
• उत्तर प्रदेश – हुइनवल, जर मोनाल
• हिमाचल प्रदेश – लीप, गलौंद, ग्लोंद, गोरा काकोव, रामचकोर
• नेपाली – कुल्ला, लुपु, बायरा^[3]

विवरण

यह एक सलेटी रंग का बड़ा सा तीतरनुमा पक्षी होता है, जो कि ५५ से ७४ से.मी. लंबा होता है और जिसका वज़न २ से ३.१ कि. तक होता है।^[4][5]

आवास का क्षेत्र

यह पक्षी ताजिकिस्तान, तुर्कमेनिस्तान, कज़ाकिस्तान, उज़बेकिस्तान, किरगिज़स्तान, अफ़गानिस्तान, पाकिस्तान, भारत, नेपाल और चीन में पाया जाता है।^[2]

सन्दर्भ

હિમાલયન રામચકોર (અંગ્રેજી: Himalayan Snowcock) (લેટિન નામ:Tetraogallus himalayensis) ફૈજૈન્ટ કુળનું એક પક્ષી છે. આ હિમાલય પર્વતમાળામાં વ્યાપક રૂપે અને પામિર પર્વતમાળામાં કેટલાંક સ્થળોએ જોવા મળે છે. આ પક્ષી વૃક્ષ રેખા થી ઉપર આલ્પાઇન ગોચર અને ઊભા ઢાળવાળા ખડકો પર જોવા મળે છે, જ્યાંથી ખતરાની સ્થિતિમાં નીચે તરફ પડતું મૂકી શકાય છે. તિબેટીયન રામચકોર તેનાથી નાના કદનું અને હિમાલયના કેટલાક વિસ્તારોમાં તે બંને પરસ્પર જોવા મળે છે. અલગ અલગ વિસ્તારોમાં તેની રંગ-આભા થોડી અલગ અલગ હોય છે, અને આ આધાર પર તેને ચાર ઉપજાતિઓમાં વહેંચવામાં આવે છે. યુનાઇટેડ સ્ટેટ્સ ઓફ અમેરિકાના નેવાડા રાજ્યમાં આ પક્ષી પ્રચલિત કરવામાં આવ્યું હતું, જ્યાં તેણે પોતાના પગ જમાવી દીધા છે.

અન્ય નામો

આ પક્ષી અન્ય નામ નીચે પ્રમાણે છે

• ફારસી – ક્બ્ક-એ-દારા, કાઓક-એ-જરીન
• કાશ્મીરી શાલ – કબક
• ઉત્તર પ્રદેશ – હુડ્નવલ, જર મોનાલ
• હિમાચલ પ્રદેશ – લીપ, ગલૌંદ, ગ્લોંદ, ગોરા કાકોવ, રામચકોર
• નેપાળી – કુલ્લા, લુપુ, બાયરા^[૨]

વર્ણન

આ એક સીલેટિયા રંગનું મોટું તેતર જેવું પક્ષી હોય છે, કે જે ૫૫ થી ૭૪ સે.મી. લંબાઈ ધરાવતું હોય છે તેમ જ તેનું વજન ૨ થી ૩.૧ કિલોગ્રામ સુધી હોય છે.^[૩][૪]

આવાસીય ક્ષેત્ર

આ પક્ષી તાજીકિસ્તાન, તુર્કમેનિસ્તાન, કઝાકિસ્તાન, ઉઝબેકિસ્તાન, કીર્ઘીસ્તાન, અફઘાનિસ્તાન, પાકિસ્તાન, ભારત, નેપાળ અને ચીન દેશોમાં જોવા મળે છે.

સંદર્ભો

The Himalayan snowcock (Tetraogallus himalayensis) is a snowcock in the pheasant family Phasianidae found across the Himalayan ranges and parts of the adjoining Pamir range of Asia. It is found on alpine pastures and on steep rocky cliffs where they will dive down the hill slopes to escape. It overlaps with the slightly smaller Tibetan snowcock in parts of its wide range. The populations from different areas show variations in the colouration and about five subspecies have been designated. They were introduced in the mountains of Nevada in the United States in the 1960s and a wild population has established in the Ruby Mountains.

Description

The Himalayan snowcock is a large grey partridge-like bird, 55–74 cm (22–29 in) in length and weighing 2–3.1 kg (4.4–6.8 lb).^[2][3] The head pattern has a resemblance to that of the smaller and well marked chukar partridge. The white throat and sides of the head are bordered by chestnut moustachial stripe and a dark broad chestnut band stretching from the eye over the ear, expanding into the collar. The upper parts are grey, with feathers of the rump and the wings are bordered with rufous. The upper breast is grey with dark crescent bars. The lower breast plumage is dark grey, and the sides of the body are streaked with black, chestnut and white. The undertail coverts are white. The legs and orbital skin are yellow. Sexes are alike in plumage, but the female is smaller and lacks the large tarsal spur of the male. In flight, from above, the white primaries tipped in black and the rufous outer tail feathers make it distinctive. The Tibetan snowcock has a wing pattern with white trailing edge to the secondaries that contrasts with the grey wings.^{[4][5][6][7][8][9]}

Taxonomy and systematics

Around 1841 specimen of a bird was brought to the menagerie of the Zoological Society of London, presented by E. W. Bonham, consul at Tabrez. George Robert Gray noted that it matched a bird illustrated (plate 76) in Jardine and Selby's "Illustrations of Ornithology" which he noted should be called as Tetraogallus caucasicus and another illustration plate 141 which was said to be the male of the one in plate 76 was separated based on the geography and given the name of Tetraogallus himalayensis.^[10] The main populations are separated by the Taklamakan desert and the separation has been estimated to have happened after the Pleistocene glaciations (1 mya).^[11] The large distribution range is fragmented and these disjunct populations show variations in plumage that have been named as subspecies. Although several subspecies have been described, not all are recognized.^[12] A subspecies described as sauricus was the subject of considerable nomenclatural debate.^[13][14]

• The nominate subspecies was described by G. R. Gray in 1843 and refers to the populations from eastern Afghanistan extending to Ladakh and the central Himalayas of Nepal.
• incognitus described by Zarudny in 1911 from the mountains of southern Tadjikistan and northern Afghanistan, is overall much paler with very light chestnut and black markings on underside and buffier.^[5](bendi described by Walter Norman Koelz is usually included in this^[5][15][16])
• sewerzowi Zarudny, 1910 – Tien Shan to Zaysan (Kazakhstan) east to Xinjiang (not recognized by Ernst Hartert^[16])
• grombczewskii Bianchi, 1898 – Kunlun Mountains
• koslowi Bianchi, 1898 – Nan Shan and Ching Hai Ku Mountains of Qinghai and S Gansu

Distribution and status

Himalayan snowcock frequents alpine pastures and steep ridges of mountains of Central and South Asia above the treeline and near the snowline. In the Himalayas, it is found between 4000 and 5000 m elevation in summer, descending to 2400 m during severe winters.^[17] Since the Himalayan snowcock has a large distribution range and no visible declines in population, it has been considered a species of "least concern" by the IUCN.^[1]

In 1961 the similarity of the Himalayan landscape to the Nevada region was noted and the Himalayan snowcock was considered as a good game bird for introduction by the Nevada Fish and Game Commission. The Commission then approached the President of Pakistan for some birds. These were wild trapped in Hunza and early shipments faced heavy losses after which birds were locally reared at Mason Valley game farm and over a 15-year period (1965–1979) more than 2000 birds were released into the wild. A wild population more than 200 to 500 birds has established itself in the Ruby Mountains, where they forage above the treeline.^[18]

Behaviour and ecology

Himalayan snowcocks are gregarious when not breeding, moving around in small groups. Several groups may inhabit the same hill. They keep entirely to open country and seem to prefer rocky hill-sides. They feed on grass, shoots, berries,seeds. In the mornings the birds fly downhill to drink water. When approached from below their level, they attempt to climb up the slopes on foot and when approached from above they dive down the valleys on open wings. In India, the breeding season is in summer, April to June. It is silent in winter but in spring, its call is a familiar part of the landscape. The song is a loud whistle with three parts with the tone ascending. They also make a rising, shrill piping call.^[5]

When feeding they walk slowly up hill, picking up the tender blades of grass and young shoots of plants on the way. They have been noted feeding on the berries of Ephedra, leaves of Artemisia, grass shoots, bulbs and the heads of a rye-like grass.^[17] In the Hunza range, they have been observed to prefer Sibbaldia cuneata.^[19] Once they reach the top of a ridge of the hill, they fly off to adjacent hill, alighting some distance down, and again picking their way upwards. When walking, they cock their tails showing the white under tail coverts. They are generally wary and when disturbed run uphill and then launch themselves from the crests in flight, getting up considerable speed.^[20] They are more prone to predation on the alpine pastures than on steep slopes and flocking helps them to keep more eyes out for predators allowing them to forage more efficiently.^[21] In the Hunza range, flock sizes tended to be larger in rocky habitats, where they risked being attacked by Golden Eagles, than on grassy meadows.^[19]

The breeding season is summer, April to June. During courtship, the male crouches low down to the ground with wings slightly spread, tail depressed and feathers slightly ruffled. Then, he runs backwards and forwards in front of the hen or in circles. The nest is a bare ground scrape sheltered under a stone or bush, preferably close to the crest of a ridge on the leeward side. About 5 to 12 long oval eggs are laid which are a stony olive or brown colour and spotted throughout with red or brown.^[22] The eggs are incubated only by the female. The male is monogamous, staying in the vicinity of the nest often seen perched on some elevated rock and keeping a watch against intruders. When disturbed, the cock warns the female with a loud whistle. If caught unaware in the nest, the hen bird will not leave the nest until approached very close. The eggs hatched in an incubator after about 27–28 days.^[17][23][24]

Adults are sometimes preyed on by golden eagles.^[6][25] Several species of endoparasitic Acanthocephala and Nematoda such as Hispaniolepis fedtschenkoi, have been described from the species.^[26][27]

References

La Himalaja neĝokoko (Tetraogallus himalayensis) el la ordo de kokoformaj birdoj kaj familio de fazanedoj troviĝas en teritorioj de Himalajo (de kio devenas kaj la komuna nomo kaj la latina scienca nomo) kaj en partoj de apuda Pamiro, en Azio. Pli precize ĝi vivas en okcidenta Kunlun-montaro, Ĉjiljan-montaro kaj okcidenta Himalajo de Ĉinio kaj ankaü en Centra Azio kaj orienta Afganio. Ĝi troviĝas en alpaj paŝtejoj kaj en deklivaj rokaj klifoj kie ili malsupreniras por fuĝi. Ĝi koincidas kun la iome pli malgranda Tibeta neĝokoko en partoj de sia ampleksa teritorio. La populacioj el diversaj areoj montras variaĵojn ĉe koloro kaj oni indikis ĉirkaŭ kvin subspeciojn. Ili estis enmetitaj en montoj de Nevado en Usono en la 1960-aj jaroj kaj oni formis sovaĝan populacion en la Montoj Ruby. Ĝi estas specio de loĝantaj birdoj.

Aspekto

La virbirdo estas preskaŭ tutkorpe bruna, kun densaj bustraj makuloj. Ĝi havas blankajn mentonon kaj gorĝon kaj grandajn blankajn makulojn sur la flugiloj. La birdino estas preskaŭ samkolora kiel la virbirdo, nur sen ergoto sur la tarso. Ĝi pezas 2,000-2,500 gramojn, longas 54-72 cm. kaj la vosto longas 16~9 cm.

La Himalaja neĝokoko estas granda griza perdrikeca birdo, kies kapobildo similas al tiu de la pli malgranda kaj bone markata Ĉukaro. La blankaj gorĝo kaj kapoflankoj estas bordataj per bruna mustaĉa strio kaj malhelbruna larĝa bendo etende el okulo super la orelareo, etende al kolumo. La supraj partoj estas grizaj, kun plumoj de la pugo kaj flugiloj bordataj je ruĝeca. La supra brusto estas griza kun malhelaj duonlunaj strioj. La suba brusto estas malhelgriza, kaj la flankoj de la korpo estas striecaj je nigra, bruna kaj blanka. La subvostaj kovriloj estas blankaj. La kruroj kaj ĉirkaŭokula haŭtaĵo estas flavaj.

Ambaŭ seksoj estas similaj laŭ plumaro, sed la ino estas pli malgranda kaj ne havas la grandan tarsan spronon de la masklo. Dumfluge el sube videblas la blankaj unuarangaj kun nigraj pintoj kaj la ruĝecaj eksteraj vostoplumoj. La Tibeta neĝokoko havas flugilbildon kun blanka bordo ĉe duarangaj kio kontrastas kun la grizaj flugiloj.^{[1][2][3][4][5][6]}

Taksonomio kaj sistematiko

Ĉirkaŭ 1841 oni portis specimenon de birdo al bestarejo de la Zoological Society of London, prezentata de E W Bonham, konsulo ĉe Tabrez. George Robert Gray notis, ke ĝi kongruis kun birdo ilustratata (plato 76a) en la verko de Jardine kaj Selby nome "Illustrations of Ornithology" kiu laŭ li estu nomata Tetraogallus caucasicu] kaj alia ilustraĵo de plato 141a kiu laŭdire estus masklo de tiu de la plato 76a estis separata baze sur geografio kaj ricevus la nomon de Tetraogallus himalayensis.^[7]

Studo de molekula filogenetiko sugestas, ke la Tibeta neĝokoko diverĝis unue el la komuna praulo de la neĝokokoj.^[8] La ampleksa distribuado estas formata de multaj populacioj kiuj montras variaĵojn en plumaro. Oni priskribis kelkajn subspeciojn, sed ne ĉiuj estis ĉiam agnoskataj.^[9]

Tiu specio havas kvin subspeciojn, el kiuj tri troveblas en Ĉinio. Subspecio priskribita kiel sauricus estis objekto de konsiderinda nomenklatura debato.^[10][11]

• La nomiga subspecio estis priskribita de G. R. Gray en 1843 kaj referencas al populacioj de orienta Afganio etende al Ladakho kaj centra Himalajo de Nepalo.
• incognitus estis priskribita de Zarudnij en 1911 el montoj de suda Taĝikio kaj norda Afganio, estas ĝenerale multe pli pala kun tre helbrunaj kaj nigraj markoj en subaj partoj kaj pli sablokolora.^[2](bendi priskribita de Walter Norman Koelz estas kutime inkludata en tiu^[2][12][13])
• sewerzowi Zarudny, 1910 - Tien Ŝan al Zajsano (Kazaĥio) orienten al Ksinjiango (ne agnoskata de Ernst Hartert^[13])
• grombczewskii Bianchi, 1898 – Montoj Kunlun
• koslowi Bianchi, 1898 – Montoj Nan Ŝan kaj Ĉing Hai Ku de Kinghajo kaj suda Gansuo

Distribuado kaj statuso

La Himalaja neĝokoko ĉeestas alpajn paŝtejojn kaj deklivajn bordojn de montoj de centra kaj Suda Azio super la arbolimo kaj ĉe la neĝolimo. Ĉe Himalajo ĝi troviĝas inter 4000 al 5000 m somere, descende al 2400 m dum akraj vintroj.^[14] Ĉar la Himalaja neĝokoko havas grandan distribuadan teritorion kaj ne videblajn malpliiĝojn en populacio, ĝi estas konsiderata specio "malplej zorgiga" fare de la IUCN.^[15]

En 1961 oni notis la similecon de la pejzaĝo de Himalajo kun tiu de la regiono de Nevado kaj la Himalaja neĝokoko estis konsiderata bona ĉasbirdo por enmeto fare de la Nevada Fish and Game Commission. Tiu komitato direktis sin al Prezidento de Pakistano por kelkaj birdoj. Tiuj estis kaptataj en Hunza kaj fruaj sendaĵoj fruntis grandajn perdojn post kiuj la birdoj estis lokigitaj ĉe ĉasfarmo de Valo Mason kaj post periodo de 15 jaroj (1965–1979) pli da 2,000 birdoj estis liberigitaj en la naturo. Sovaĝa populacio de pli da 200 al 500 birdoj setlis ĉe la Montoj Ruby, kie ili loĝas sub la arbolimo.^[16]

Kutimaro

La Himalajaj neĝokokoj loĝas en montregionoj 2 000-5 000 metrojn super la marnivelo. Ili ĝenerale aktivadas sur krutaj aŭ rokozaj deklivoj, kaj malofte sur ebenejoj. Matene kaj vespere ili serĉas nutraĵon kaj sin kaŝas sub arbustoj aŭ rokoj dum tagmezo kaj nokto.

La Himalajaj neĝokokoj estas gregemaj for de la reprodukta sezono, kaj moviĝas laŭ malgrandaj grupoj. Kelkaj grupoj povas loĝi en la sama monteto. Ili restas ĉe malferma kamparo kaj ŝajne preferas rokajn montodeklivojn. Matene la birdoj subenflugas por trinki akvon. Dum alproksimiĝo ili klopodas grimpi la deklivojn per piedo sed se pluas alproksimiĝo ili subenflugas la valojn per malfermaj flugiloj. En Barato la reprodukta sezono estas somero, el aprilo al junio. Ĝi estas silenta vintre sed printempe, ties alvoko estas familiara parto de la pejzaĝo. La kanto estas laŭta fajfo kun tri partoj kun ascenda tono. Ili faras ankaŭ ascendan, krian malbasan alvokon.^[2]

Ili manĝas ĉefe vegetajojn, kiaj sovaĝa bulbo, herboj, burĝonoj, beroj, semoj,^[1] ventra pruno, junaj folioj kaj floroj de poligono, kaj kelkiam insektojn. Ili migras supren aŭ malsupren laŭ sezonoj. Vintre ili translokiĝas malsupren al zonoj de arbustaroj, pinglarbedaroj kaj eĉ picearoj.

Dum manĝado ili supreniras malrapide la monteton, plukante la mildajn herberojn kaj junajn burĝonojn de plantoj dumvoje. Ili manĝas ekzemple berojn de Ephedra, foliojn de Artemisia, herboburĝonojn, bulbojn kaj tigojn de sekaleca herbo.^[14] Kiam ili atingas montopinton ili ekflugas al apuda monteto kaj denove faras sian vojon supren. Dum irado ili agitas siajn vostojn montrante la blankajn subvostajn kovrilojn. Ili estas ĝenerale timidaj kaj kaze de ĝenado ili kuras supren kaj lanĉas sin el la montokrestoj fluge, atingante konsiderindan rapidon.^[17] Ili suferas predadon en alpaj paŝtejoj pli ol ĉe akraj deklivoj kaj arigado helpas ilin havi pli da okuloj kontraŭ predantojn permesante ilin manĝi pli efike.^[18]

Ili fekundiĝas en lokoj 3 000-6 000 metrojn super la marnivelo, kie amasiĝas neĝo. La reprodukta sezono estas somero, aprile al junio. Dum pariĝado, la masklo kaŭras surgrunde kun malfermaj flugiloj, mallevata vosto kaj plumoj iom ŝvelaj. Tiam li kuras tien kaj reen antaŭ la kokino aŭ en cirkloj. La birdoj konstruas neston en rokfendoj prefere lee, sub arbustoj aŭ rokoj, kaj metas en ĝin herbojn kaj plumojn. La birdino demetas 5-16 ovojn helflavajn, brunajn, grizajn aŭ olivecverdajn kun diversgrandaj ruĝetaj aŭ brunecaj makuloj.^[19]. La kovado daŭras ĉ. 28 tagojn kaj estas farata nur de la ino. La masklo estas monogama, kaj restas en proksimeco de la nesto ofte ripoze sur alta roko kaj rigardante kontraŭ entruduloj. Kaze de ĝenado la koko avertas la kokinon per laŭta fajfo. Kaze de surprizo nekonscia ĉe nesto la kokino ne elnestiĝas ĝis kiam alproksimiĝo estas tro proksima.^[14][20][21] La nove eloviĝinta ido pezas ĉ. 43 gramojn. La Himalajaj neĝkokoj fekundiĝas dum junio kaj julio. Lokanoj ofte bredas ilin kiel manĝeblajn birdojn. Sed ili estas tre malfacile bredeblaj kaj fekundigeblaj en regionoj malaltaj super la marnivelo.

Plenkreskuloj estas foje predataj de la Reĝa aglo.^[3][22] Kelkaj specioj de endoparazitaj Acanthocephala kaj Nematodoj kiaj Hispaniolepis fedtschenkoi estis priskribita el tiu specio.^[23][24]

Referencoj

Aliaj Fontoj

• Pheasants, Partridges and Grouse de Madge kaj McGowan, ISBN 0-7136-3966-0
• National Geographic, Field Guide to the Birds of North America ISBN 0-7922-6877-6
• Handbook of the Birds of the World Vol 2, Josep del Hoyo eldonisto, ISBN 84-87334-10-5
• "National Audubon Society" The Sibley Guide to Birds, de David Allen Sibley, ISBN 0-679-45122-6

El perdigallo himalayo^[2]​ o tetraogallo del Himalaya (Tetraogallus himalayensis) es una especie de ave galliforme de la familia Phasianidae.^[3]​

Subespecies

• Tetraogallus himalayensis bendi
• Tetraogallus himalayensis grombczewskii
• Tetraogallus himalayensis himalayensis
• Tetraogallus himalayensis incognitus
• Tetraogallus himalayensis koslowi
• Tetraogallus himalayensis saurensis
• Tetraogallus himalayensis sewerzowi

Localización

Esta especie y subespecies de aves se localizan en las montañas del Himalaya y en las adyacencias de la cordillera de Pamir en Asia.

Referencias

Tetraogallus himalayensis Tetraogallus generoko animalia da. Hegaztien barruko Phasianidae familian sailkatua dago.

Erreferentziak

• World Bird Names

Ikus, gainera

• Tetraogallus
• Phasianidae

Tetraogallus himalayensis

Le Tétraogalle de l'Himalaya (Tetraogallus himalayensis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Phasianidae.

Distribution

Montagnes de l’Afghanistan, du Tadjikistan, de l’Ouzbékistan, du Kazakhstan, du Pamir, de l’ouest de l’Himalaya (Cachemire, Kumaon, ouest du Népal), du Xinjiang, du Qinghai, du Kansou et de la Dzoungarie. Il a été introduit avec succès aux États-Unis, dans le nord-est du Nevada.

Sous-espèces

• T. h. himalayensis Gray 1843 : est de l’Afghanistan (Safed Koh, Nuristan) jusqu’à dans l’ouest de l’Himalaya (ouest du Népal). C’est la forme la plus grise et la plus sombre.
• T. h. incognitus Zarudny 1911 : (forme bendi incluse) nord et centre de l’Afghanistan et sud du Tadjikistan. Plus pâle et d’un ton général plus fauve, plus encore que sewerzowi, avec les barres du cou plus fines et les stries des flancs peu apparentes.
• T. h. sewerzowi Zarudny 1910 : sud de l’Ouzbékistan et ouest du Xinjiang. Intergrade avec incognitus dans les monts Pamir. Plus pâle, plus fauve et plus roux que la forme nominative avec des marques plus prononcées sur le cou, la poitrine et les flancs.
• T. h. koslowi Bianchi 1898 : sud du Xinjiang, Nan Chan (sud du Kansou) et montagne du Koko Nor (est du Qinghai). Forme la plus différenciée avec une tonalité générale très pâle, mais pas autant que sewerzowi, et avec de grosses taches cannelle dessus et le dessous davantage vineux que gris ou gris-fauve.
• T. h. grombczewskii Bianchi 1898 : ouest des monts Kunlun, Xinjiang. Forme la plus pâle (Madge & McGowan 2002).
• T. h. saurensis Potapov, 1993 : est du Kazakhstan, dans les montagnes Saur et Tarbagatay. Cette forme est foncée et n’a pratiquement pas de taches sur la poitrine.

Habitat

Le tétraogalle de l’Himalaya affectionne les versants rocailleux, entre 2500 et 5500 m, parsemés de plaques de neige et couverts d’une végétation herbacée, au-delà de la limite des arbres et des buissons, ainsi que les prairies alpines parmi les affleurements rocheux, les pierriers et les éboulis. Les mouvements saisonniers sont liés à la reproduction et à la nourriture disponible. Les oiseaux restent en altitude tout l’hiver, entre 3400 et 3600m ; ils descendent vers 2500m en avril au moment de la reproduction ; les couples y restent avec les jeunes jusqu’au mois d’août alors que les groupes de non-reproducteurs remontent en altitude (Hennache & Ottaviani 2011).

Mœurs

Ce tétraogalle vit en couple ou en groupes. Il fourrage en grattant et en creusant vigoureusement le sol du bec et des pattes en quête de pousses, de tubercules et autres racines bulbeuses mais peut aussi consommer des graines en hiver, des baies (Ephedra), des graminées (Poa, Alopecurus), des pousses et des feuilles en été. Les groupes se dispersent dans les zones de nourrissage pour se reposer à la mi-journée puis se rassemblent à nouveau pour se nourrir en fin d’après-midi. Le tétraogalle se déplace en marchant lentement sur le sol quand il se nourrit mais, en cas de danger, il court rapidement jusqu’à une arête ou un affleurement rocheux d’où il prend son envol (Madge & McGowan 2002).

Voix

Madge & McGowan (2002) ont résumé le répertoire vocal du tétraogalle de l’Himalaya. Ils distinguent différents cris dont un cri d’alarme constitué d’une série de quatre à sept notes sifflées et émises de façon très caractéristique avec la tête rejetée en arrière. Chaque note monte en tonalité et à partir de la quatrième, dans une octave au-dessus. Le sexage pourrait même se pratiquer d’après la voix, le mâle ayant une tonalité montante ; la femelle, descendante. Les cris de contact comprennent une sorte de ouiii et quand les oiseaux sont nerveux, ils émettent une série de kok-kok-kok allant crescendo.

Nidification

Cette espèce est monogame. Chaque mâle s’isole et occupe un territoire d’environ 1 km² à riche couverture herbacée où il se poste sur un affleurement rocheux et lance ses cris territoriaux de 6h à 6h 30 du matin, mais il reste habituellement silencieux par temps humide. En plus de ces démonstrations vocales, audibles à des kilomètres à la ronde, les mâles cantonnés marchent en relevant la queue de façon caractéristique pour exhiber leurs sous-caudales blanches comme signe territorial.
La parade nuptiale débute immédiatement après l’arrivée du printemps en montagne, le plus souvent en avril. Le mâle gonfle le plumage, lève la queue afin que les sous-caudales blanches se remarquent. Dans cette posture, il court devant et derrière la femelle ou en fait parfois le tour, lentement, la tête inclinée.
La femelle creuse une petite cuvette sur le sol qu’elle revêt légèrement d’herbes, de laine et de plumes duveteuses et qu’elle installe souvent sous des rochers en surplomb (Ma 1992). Baker (1930) rapporte que des nids en milieu naturel ont souvent été trouvés sur la crête d’une colline ou juste en contrebas sur le côté sous le vent, abrités par une touffe d’herbe ou un rocher mais jamais directement dans un buisson ou dans la végétation herbacée. La femelle couve seule mais le mâle reste à proximité, posté en sentinelle. La femelle élève ses jeunes, assistée du mâle qui monte la garde à proximité du nid et avertit la femelle en cas de danger par un sifflement sonore. Les jeunes sont conduits par les deux parents (Hennache & Ottaviani 2011).

Statut, conservation

Le tétraogalle de l’Himalaya est considéré comme « globalement non menacé », avec une large distribution (1000 000 km²) et une population totale stable, évaluée à plus de 200 000 oiseaux. Du fait de son habitat de haute montagne peu fréquenté par l’homme, une protection de son biotope ne semble pas une priorité. À noter tout de même une chasse alimentaire à outrance dans certaines localités, de même que des prélèvements d’œufs ou de poussins au Pakistan. Cependant, bien qu'il soit généralement commun dans sa vaste aire de répartition, une régression de ses effectifs a été observée en certaines localités. Ainsi, dans les monts Tian Shan (ouest de la Chine), les groupes hivernaux sont passés de 40 à 20-30 individus en l’espace de 10 ans. Elle a été attribuée à la dégradation de l’habitat par le surpâturage. Un autre facteur aggravant serait l’utilisation, par la médecine chinoise, de tétraogalles comme remède contre diverses maladies humaines (Madge & McGowan 2002).

Annexes

Références taxinomiques

• (en) Référence Congrès ornithologique international :
• (en) Référence Zoonomen Nomenclature Resource (Alan P. Peterson) : Tetraogallus himalayensis dans Galliformes
• (en) Référence Tree of Life Web Project : Tetraogallus himalayensis
• (fr+en) Référence Avibase : Tetraogallus himalayensis (+ répartition)

Il tetraogallo dell'Himalaya, anche tetraogallo himalayano (Tetraogallus himalayensis G. R. Gray, 1843) è un uccello galliforme della famiglia dei Fasianidi diffuso sulla catena montuosa omonima e in alcune aree della vicina catena montuosa asiatica del Pamir^[2]. Vive sui pascoli alpini e sugli impervi dirupi rocciosi, lungo i quali si tuffa in volo per sfuggire ai pericoli. In alcune zone del suo vasto areale, la sua distribuzione si sovrappone a quella del tetraogallo del Tibet, leggermente più piccolo. Le popolazioni provenienti da località diverse dell'areale esibiscono alcune variazioni nella colorazione e del piumaggio e ne vengono pertanto riconosciute sei sottospecie. Negli anni sessanta la specie è stata introdotta sulle montagne del Nevada, negli Stati Uniti, e da allora una popolazione selvatica si è insediata stabilmente sulle Ruby Mountains.

Descrizione

Il tetraogallo dell'Himalaya è un grosso uccello simile ad una starna, della lunghezza di 55-74 cm e del peso di 2-3,1 kg^[3][4]. Il motivo della testa è simile a quello della più piccola e variopinta coturnice orientale. La gola e i lati della testa, di colore bianco, sono contornati da una sorta di mustacchio di colore castano e da un'altra fascia più larga, anch'essa castana, che si diparte dall'occhio, passa dietro l'orecchio, e si allarga nel collare. Le regioni superiori sono grigie, con le penne del groppone e delle ali contornate di rossiccio. La parte alta del petto è grigia con macchie scure a forma di mezzaluna, mentre quella bassa è di colore grigio scuro; i fianchi sono ricoperti da striature nere, castane e bianche. Le copritrici del sottocoda sono bianche. Le zampe e l'anello perioculare sono di colore giallo. Entrambi i sessi hanno un piumaggio simile, ma le femmine sono più piccole e sono prive del grosso sperone sul tarso presente nei maschi. In volo, se visto dall'alto, è facile identificarlo, grazie alle remiganti primarie bianche dall'estremità nera e dalle penne esterne della coda di colore rossiccio. Il tetraogallo del Tibet, invece, si caratterizza per il margine posteriore delle remiganti secondarie di colore bianco che contrasta nettamente con il grigio delle ali^{[5][6][7][8][9][10]}.

Biologia

Al di fuori della stagione della riproduzione, i tetraogalli dell'Himalaya conducono vita gregaria, spostandosi in piccoli gruppi. Più gruppi possono abitare sulla stessa collina. Abitano esclusivamente su terreni aperti e sembrano prediligere le pendici rocciose delle colline. Si nutrono di erba, germogli, bacche e semi^[11]. Al mattino discendono i fianchi della collina per abbeverarsi. Quando vengono avvicinati dal basso, cercano di risalire camminando il fianco della collina, mentre se vengono avvicinati dall'alto discendono in volo il versante ad ali spiegate. In India la stagione degli amori ha luogo in estate, tra aprile e giugno. Durante l'inverno sono silenziosi, mentre in primavera il loro richiamo costituisce una componente familiare del paesaggio in cui vivono. Il canto consiste in un lungo fischio in tre parti di tonalità ascendente. Possono anche emettere uno stridulo richiamo di insensità crescente^[6].

Quando si alimentano, risalgono la collina camminando lentamente, becchettando le tenere foglioline d'erba e i giovani germogli delle piante che incontrano sul cammino. Sono stati visti nutrirsi di bacche di Ephedra, foglie di Artemisia, germogli d'erba, bulbi e infiorescenze di un'erba simile alla segale^[12]. Sui monti Hunza, le osservazioni sembrano indicare una particolare preferenza per la Sibbaldia cuneata^[13]. Non appena raggiunta la sommità del crinale di una collina, si spostano in volo verso una collina adiacente, atterrando ad una certa distanza ai piedi di essa, e ricominciano di nuovo lo stesso cammino verso la cima. Mentre camminano, sollevano la coda mettendo in mostra il bianco delle copritrici del sottocoda. Sono animali generalmente cauti e quando vengono disturbati risalgono correndo la collina, per poi lanciarsi in volo dalla sua sommità, raggiungendo anche una considerevole velocità^[14]. Sui pascoli alpini sono più esposti agli attacchi dei predatori che sugli scoscesi versanti dei monti, e il radunarsi insieme in gran numero permette loro di avere più occhi a disposizione per tenere sotto controllo i dintorni e alimentarsi con maggiore tranquillità^[15]. Sui monti Hunza i gruppi tendono ad essere più numerosi nelle aree rocciose, dove corrono un maggior rischio di essere attaccati dalle aquile reali, che nei prati erbosi^[13].

La stagione della riproduzione ha luogo in estate, tra aprile e giugno. Durante il corteggiamento il maschio si accovaccia sul terreno con le ali leggermente spiegate, la coda premuta sul terreno e le piume leggermente arruffate. Successivamente inizia a correre avanti e indietro di fronte alla femmina o in circolo. Il nido è una semplice conca creata raspando nel terreno, nascosta sotto una pietra o un cespuglio, generalmente situata nei pressi della cresta di un monte sul versante sottovento. La femmina depone tra le 5 e le 12 uova, di colore verde oliva o marrone e cosparse di macchioline rosse o marroni^[11]. La cova è compito esclusivo della femmina. Il maschio, monogamo, rimane nelle vicinanze del nido e spesso è stato visto montare la guardia appollaiato su una roccia elevata. Se avvista una possibile minaccia, avverte la femmina con un forte fischio. Se viene avvicinata mentre è nel nido, la femmina non lo abbandona fino a quando l'aggressore non è giunto a pochissima distanza da esso. Uova tenute in una incubatrice si sono schiuse dopo circa 27-28 giorni^[12][16][17].

Talvolta gli adulti cadono vittima delle aquile reali^[7][18]. In esemplari di questa specie sono state rinvenute alcune specie di acantocefali e nematodi parassiti, come Hispaniolepis fedtschenkoi^[19][20].

Distribuzione e habitat

Il tetraogallo dell'Himalaya frequenta i pascoli alpini e gli impervi versanti delle catene montuose dell'Asia centrale e meridionale al di sopra della linea degli alberi, spingendosi fin quasi in prossimità del limite delle nevi perenni. Sull'Himalaya, vive tra i 4000 e i 5000 m in estate, per poi scendere fino a 2400 m durante i rigidi inverni^[12].

Tassonomia

Verso il 1841 un esemplare di una particolare specie di uccello, inviato da E. W. Bonham, console a Tabriz, raggiunse la ménagerie della Società Zoologica di Londra. George Robert Gray riconobbe giustamente che il suo aspetto era identico a quello di un uccello raffigurato sulla tavola 76 delle Illustrations of Ornithology di Jardine e Selby, denominato Tetraogallus caucasicus, originario della Persia; nella stessa opera, tuttavia, sulla tavola 141, era raffigurato un altro uccello, proveniente dalla regione himalayana, simile a questo e ivi indicato come il maschio del precedente; Gray, tuttavia, dopo aver notato la distanza geografica tra i luoghi di provenienza dei due animali, ritenne giusto classificare il secondo come una specie distinta, alla quale dette il nome di Tetraogallus himalayensis^[21]. Il vasto areale della specie non è continuo e le varie popolazioni disgiunte mostrano variazioni nel piumaggio che hanno indotto gli studiosi a riconoscere più sottospecie. Non tutte, però, sono universalmente riconosciute^[22]. In particolar modo la sottospecie sauricus è stata oggetto di grande dibattito tra i tassonomisti^[23][24]. La International Ornithologists' Union riconosce sei sottospecie:

• T. h. sauricus Potapov, 1993, originaria dei monti Tarbagatai (Kazakistan orientale, Cina occidentale);
• T. h. sewerzowi Zarudny, 1910, originaria del Tien Shan (Kazakistan orientale, Cina occidentale); non viene riconosciuta da Ernst Hartert^[25];
• T. h. incognitus Zarudny, 1911, diffusa nelle regioni meridionali del Tagikistan e in quelle settentrionali dell'Afghanistan, caratterizzata da una colorazione generale molto più chiara, con macchie di colore castano chiaro o beige sulle regioni inferiori, anziché nere^[6]. In essa vengono ascritti anche gli esemplari precedentemente inclusi in una sottospecie a parte, T. h. bendi, descritta da Walter Norman Koelz^[6][25][26];
• T. h. himalayensis G. R. Gray, 1843, diffusa nella fascia di territorio compresa tra l'Afghanistan orientale e le regioni nord-occidentali dell'India e quelle occidentali del Nepal;
• T. h. grombczewskii Bianchi, 1898, diffusa nelle regioni meridionali dello Xinjiang (Cina occidentale) e in quelle settentrionali del Tibet;
• T. h. koslowi Bianchi, 1898, diffusa nello Xinjiang sud-occidentale, nel Qinghai settentrionale e nel Gansu sud-occidentale (Cina sud-occidentale).

Le forme diffuse nella regione himalayana sono quelle che si sono differenziate precedentemente a partire dalla linea evolutiva comune di questa specie^[27]. Esse sono separate geograficamente dalle altre popolazioni dal deserto del Taklamakan e gli studiosi hanno stimato che tale separazione sia avvenuta dopo le glaciazioni del Pleistocene (un milione di anni fa)^[28].

Conservazione

Dal momento che il tetraogallo dell'Himalaya occupa un areale molto vasto e la sua popolazione sembra non essere in diminuzione, viene classificato dalla IUCN tra le «specie a rischio minimo» (Least Concern)^[1].

Nel 1961, dopo aver notato una certa somiglianza tra il paesaggio himalayano e quello del Nevada, la Commissione Caccia e Pesca di questo Stato americano valutò la possibilità di introdurre nel Paese il tetraogallo dell'Himalaya per farne oggetto di caccia. La Commissione fece quindi espressa richiesta di alcuni uccelli al presidente del Pakistan. Numerosi esemplari vennero catturati nella regione di Hunza e furono trasferiti via nave, con ingenti perdite, negli Stati Uniti, dove furono allevati in una particolare struttura nella Mason Valley prima di essere introdotti in natura; nell'arco di un periodo di 15 anni (1965-1979) furono rilasciati in tutto più di 2000 esemplari. Una popolazione selvatica di circa 200-500 individui si è insediata sulle Ruby Mountains, dove si alimenta al di sopra del limite degli alberi^[29].

Note

Bibliografia

• Pheasants, Partridges and Grouse by Madge and McGowan, ISBN 0-7136-3966-0.
• National Geographic Field Guide to the Birds of North America ISBN 0-7922-6877-6.
• Handbook of the Birds of the World Vol 2, Josep del Hoyo editor, ISBN 84-87334-10-5.
• National Audubon Society The Sibley Guide to Birds, by David Allen Sibley, ISBN 0-679-45122-6.

Vogels

Het Himalayaberghoen (wetenschappelijke naam: Tetraogallus himalayensis) is een soort Fazantachtige Hoendervogel uit het geslacht Tetraogallus. De soort komt van nature voor in de Himalaya en Pamir, gebergtes in het zuiden en midden van Azië.

Kenmerken

Het Himalayaberghoen is een grote Patrijsachtige Vogel, die tussen de 54 en 72 cm lang kan worden. De tekening op de kop lijkt op die van de kleinere Aziatische Steenpatrijs (Alectoris chukar). De bovenkant van de kop, nek en bovenkant van de borst zijn lichtgrijs. De ogen en hals zijn wit met een kastanjebruine band eromheen. De bovenkant van de romp is ook grijs en de vleugels zijn bruinig. De zijkanten van de Vogels zijn zwart, wit en bruin gestreept. De onderkant van de borst wordt donkerder, de onderkant van de staart is wit. De poten en huid rond de ogen zijn geel.

Er is geen verschil in de tekening van de vrouwtjes en mannetjes, maar de vrouwtjes blijven kleiner.

Voorkomen

Het Himalayaberghoen leeft op het Tibetaans Plateau en in de Himalaya, Kunlun, Tiensjan en Pamir. In het noordoosten overlapt dit verspreidingsgebeid met dat van het kleinere Tibetaans Berghoen (Tetraogallus tibetanus). Het Himalayaberghoen komt 's zomers voor op alpenweiden en rotspartijen tussen de 4000 en 5000 m hoogte. In de winter dalen de Dieren af tot rond de 2500-3000 m. Het Dier komt algemeen voor en wordt niet bedreigd.

Begin jaren 60 van de 20e eeuw zijn Himalayaberghoenen voor de jacht uitgezet in de Amerikaanse staat Nevada. De geïntroduceerde populatie heeft zich staande weten te houden in de Ruby Mountains.

Levenswijze

Het Himalayaberghoen leeft buiten het broedseizoen in kleine groepen, zodat ze predators sneller kunnen opmerken. Op dezelfde helling kunnen verschillende zulke groepen leven. Ze leven van grassen, zaden, bessen en kleine twijgjes, daaronder bessen van Ephedra en twijgjes van Artemisia. De belangrijkste natuurlijke vijand is de Steenarend.

Himalayaberghoenen zijn te herkennen aan een schelle alarmroep bestaande uit drie omhoog gaande tonen. 's Morgens vliegen de Vogels naar water onderaan de helling waarop ze wonen om te drinken, om in de loop van de dag langzaam omhoog te foerageren.

In de Himalaya is het broedseizoen tussen april en juni. Tijdens de balts beweegt het mannetje de kop naar beneden, spreidt het de vleugels uit en zet het de veren ietwat op. Daarna gaat hij snel heen en weer rennen voor het vrouwtje. Als nest wordt een plek onder een struik of steen gezocht, liefst boven een steile klif. Per nest kunnen 5 tot 12 eieren gelegd worden. De eieren zijn olijf tot bruinig van kleur, met donkere, rossige stippen. Alleen het vrouwtje broedt, maar het mannetje blijft bij het vrouwtje en houdt de wacht in de omgeving van het nest. De eieren komen na ongeveer 28 dagen uit.

Taxonomie

De soort werd, samen met het verwante Kaukasusberghoen (Tetraogallus caucasicus) beschreven door de Engelse ornitholoog George Robert Gray, op grond van een geprepareerd exemplaar dat de Britse consul in Tabriz aan de Zoological Society of London had gestuurd en vergelijkingen daarvan met tekeningen van Sir William Jardine en Prideaux John Selby. Gray kon aannemelijk maken dat sprake was van twee verschillende, verwante soorten.

Op basis van regionale verschillen in tekening zijn over het verspreidingsgebied minstens zeven ondersoorten beschreven, die niet allen evenveel erkenning genieten:

• Tetraogallus himalayensis himalayensis, Gray, 1843; oosten van Afghanistan, over de Karakoram en Ladakh tot in de centrale (Nepalese) Himalaya;
• Tetraogallus himalayensis grombczewskii, Bianchi, 1898; in de Kunlun;
• Tetraogallus himalayensis koslowi, Bianchi, 1898; in de Nan Shan, Qinghai en het zuiden van Gansu;
• Tetraogallus himalayensis sewerzowi, Zarudny, 1910; in de Tiensjan, in het westen tot Oost-Kazachstan, in het westen tot in Chinees Turkestan;
• Tetraogallus himalayensis incognitus, Zarudni, 1911; in de Pamir van Zuid-Tadzjikistan en Noord-Afghanistan;
• Tetraogallus himalayensis bendi, Koeltz; meestal tot T. h. incognitus gerekend;
• Tetraogallus himalayensis sauricus, niet algemeen erkend.

Bronnen, noten en/of referenties

Himalayahøne (Tetraogallus himalayensis) er en hønsefugl.

Den er stor og kraftig og er 54–72 cm lang. Vingespennet er 86–97 cm og vekta 2000–3600 g. Den er en høyrøstet fugl som lager mye lyd. Arten lever i høyfjellet fra tregrensa opp til snøgrensa. I Pakistan finnes den i en høyde på 3600–4600 moh. Den eter hovedsakelig planter.^[2]

Himalayahøne deles i fem underarter med følgende utbredelse:^[3]

• T. h. sewerzowi – Tian Shan til nordvestre Kina (vestlige Xinjiang)
• T. h. incognitus – fjell i sørlige Tadsjikistan og nordlige Afghanistan
• T. t. himalayensis – østlige Afghanistan til nordvestre India og Nepal
• T. t. grombczewskii – vestlige Kina (Kunlunfjellene) til nordlige Tibet og sørlige Xinjiang
• T. t. koslowi – vestlige Kina (Nan Shan og Ching Hai Ku i Qinghai og sørlige Gansu)

Referanser

Eksterne lenker

• (en) himalayahøne i Encyclopedia of Life
• (en) himalayahøne i Global Biodiversity Information Facility
• (en) himalayahøne hos NCBI
• (en) himalayahøne hos ITIS
• (en) Kategori:Tetraogallus himalayensis – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Tetraogallus himalayensis – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Tetraogallus himalayensis – detaljert informasjon på Wikispecies

Multimedia w Wikimedia Commons

Ułar himalajski (Tetraogallus himalayensis) – gatunek dużego ptaka z rodziny kurowatych (Phasianidae). Zamieszkuje Azję. Osiadły.

Systematyka

Wyróżniono kilka podgatunków^[3]:

• T. himalayensis sauricus – Tarbagataj.
• T. himalayensis sewerzowi – Tienszan.
• T. himalayensis incognitus – południowy Tadżykistan, północny Afganistan.
• T. himalayensis himalayensis – wschodni Afganistan do północno-zachodnich Indii oraz zachodni Nepal.
• T. himalayensis grombczewskii – południowy Sinciang, północny Tybet.
• T. himalayensis koslowi – południowo-zachodni Sinciang, północny Qinghai, południowo-zachodnie Gansu.

Charakterystyka

Jedyny gatunek w rodzaju Tetraogallus posiadający wąską, brązową obwódkę wokół białego podgardla. Od podobnego ułara kaspijskiego różni się jaśniejszą piersią z bardziej podłużnym prążkowaniem.

Wygląd zewnętrzny: Obie płci ubarwione podobnie, ale samica nieco mniejsza od samca, pozbawiona ostróg. Ma płowożółte czoło i bardziej szary obszar wokół oczu. Upierzenie młodych jaśniejsze, z mniej wyraźnym wzorem.

Rozmiary: długość ciała: 54-72 cm

Masa ciała: 2000-3600 g

Występowanie

Środowisko

Zbocza górskie od górnej granicy lasu do granicy wiecznego śniegu. Pastwiska i skaliste stoki, 3900 do 4570 m n.p.m.

Zasięg występowania

Góry środkowej i południowej Azji. Skutecznie introdukowany do USA.

Pożywienie

Odżywia się głównie pokarmem roślinnym: podziemnymi częściami roślin, owocami krzewów z rodzaju Ephedra, trawami, turzycami i ziołami.

Żerując wspina się po zboczu, często grzebie w ziemi w poszukiwaniu pokarmu.

Tryb życia i zachowanie

W czasie sezonu lęgowego terytorialny, żyje w parach. Zimą może łączyć się w stada po 30-40 ptaków i schodzić w niższe partie gór.

Rozród

Gatunek monogamiczny. Gniazdo zakładane na ziemi, wśród trawy, często w pobliżu skały. Składa około 6-8 jaj. Wysiaduje wyłącznie samica przez 28 dni. Zagniazdownik, oboje rodzice wodzą pisklęta.

Status, zagrożenie i ochrona

Gatunek zajmuje szeroki areał (ponad 1 mln km²). Liczebność populacji stabilna i szacowana na ponad 200 tys. osobników.

Kategoria zagrożenia według Czerwonej księgi gatunków zagrożonych: gatunek najmniejszej troski (LC)^[2].

Przypisy

Bibliografia

• P. J. K. McGowan: Family Phasianidae (Pheasants and Partridges). W: Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal: Handbook of the Birds of the World. Cz. 2: New World Vultures to Guineafowl. Barcelona: Lynx Edicions, 1994, s. 482. ISBN 84-87334-15-6. (ang.)

Himalayasnöhöna^[2] (Tetraogallus himalayensis) är en asiatisk fågel i familjen fasanfåglar inom ordningen hönsfåglar.^[3]

Utseende

Himalayasnöhönan är en stor (54-72 cm) snöhöna. På halsen syns kastanjefärgade band. Bröstet är vitt och kontrasterar med den grå undersidan, med kastanjebruna streck på flankerna. I flykten syns ordentligt med vitt i handpennorna, men lite i armpennorna, samt att övergumpen är grå.^[4]

Utbredning och systematik

Himalayasnöhöna delas oftast in i sex underarter:^[5]

• Tetraogallus himalayensis sauricus – förekommer i Tarbagataibergen i östra Kazakstan och västra Kina
• Tetraogallus himalayensis sewerzowi – förekommer i Tien Shanbergen i västra Kina och östra Kazakstan
• Tetraogallus himalayensis incognitus – förekommer i bergen i södra Tadzjikistan och norra Afghanistan
• Tetraogallus himalayensis himalayensis – förekommer från östra Afghanistan till nordvästra Indien och Nepal
• Tetraogallus himalayensis grombczewskii – förekommer i norra Tibet och södra Xinjiang
• Tetraogallus himalayensis koslowi – förekommer i sydvästra Xinjiang, norra Qinghai och sydvästra Gansu i sydvästra Kina.

Vissa inkluderar sauricus i sewerzowi.^[3]

Under 1960- och 70-talet infördes ett antal himalayasnöhöns till Nevada, USA från Hunza i Pakistan och har etablerat en population i Ruby Mountains.^[6]

Levnadssätt

Himalayasnöhönan återfinns på öppna bergssluttningar från precis nedanför trädgränsen upp till snögränsen, på ungefär mellan 2500 och 6000 meters höjd. Små flockar flyger nedåt på morgonen för att systematiskt födosöka sig uppför under dagen, huvudsakligen efter frön och annan vegetabilisk föda. I en uppskrapad grop i marken lägger de fem till tio ägg som enbart ruvas av honan. Hanen hjälper dock till med att föda upp ungarna.^[7]

Status och hot

Arten har ett stort utbredningsområde och en stor population med stabil utveckling som inte tros vara utsatt för något substantiellt hot.^[1] Utifrån dessa kriterier kategoriserar internationella naturvårdsunionen IUCN arten som livskraftig (LC).^[1]

Referenser

1. ^ [a b c] Birdlife International 2012 Tetraogallus himalayensis Från: IUCN 2015. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2015.4 www.iucnredlist.org. Läst 2016-02-01.
2. ^ Sveriges ornitologiska förening (2017) Officiella listan över svenska namn på världens fågelarter, läst 2017-08-14
3. ^ [a b] Clements, J. F., T. S. Schulenberg, M. J. Iliff, D. Roberson, T. A. Fredericks, B. L. Sullivan, and C. L. Wood (2016) The eBird/Clements checklist of birds of the world: Version 2016 http://www.birds.cornell.edu/clementschecklist/download, läst 2016-08-11
4. ^ Grimmett, R.; Inskipp,C. & Inskipp, T. 1999. Birds of the Indian Subcontinent. Oxford University Press
5. ^ Gill, F & D Donsker (Eds). 2017. IOC World Bird List (v 7.3). doi : 10.14344/IOC.ML.7.3.
6. ^ Stiver SJ (1984). ”The Himalayan Snowcock – Nevada's newest upland game”. Trans. Cal-Neva Wildlife 26: sid. 55–58. http://www.tws-west.org/transactions/Stiver.pdf.
7. ^ McGowan, P.J.K. & Kirwan, G.M. (2018). Himalayan Snowcock (Tetraogallus himalayensis). I: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive. Lynx Edicions, Barcelona. (hämtad från https://www.hbw.com/node/53374 22 december 2018).

Externa länkar

• Wikimedia Commons har media som rör himalayasnöhöna.
  Bilder & media
• Wikispecies har information om Tetraogallus himalayensis.
  Artförteckning
• Bilder och filmer på Internet Bird Collection
• Läten på xeno-canto.org

• 1 Поширення
• 2 Опис
• 3 Спосіб життя
• 4 Примітки
• 5 Посилання

1. ↑ BirdLife International (2012). Tetraogallus himalayensis: інформація на сайті МСОП (версія 2013.2) (англ.) 26 November 2013

Tetraogallus himalayensis là một loài chim trong họ Phasianidae.^[2]

Hình ảnh

• 
• 
• 

Chú thích

Tham khảo

• Dữ liệu liên quan tới Gà tuyết Himalaya tại Wikispecies

Царство: Животные

Подцарство: Эуметазои

Без ранга: Двусторонне-симметричные

Без ранга: Вторичноротые

Тип: Хордовые

Подтип: Позвоночные

Инфратип: Челюстноротые

Надкласс: Четвероногие

Класс: Птицы

Подкласс: Настоящие птицы

Инфракласс: Новонёбные

Отряд: Курообразные

Семейство: Фазановые

Подсемейство: Куропатковые

Род: Улары

Вид: Гималайский улар

Вызывающие наименьшие опасения
IUCN 3.1 Least Concern: 22678673

• 1 Описание
• 2 Места обитания
• 3 Размножение
• 4 Питание
• 5 Примечания
• 6 Ссылки

二名法 Tetraogallus himalayensis
(G. R. Gray)^[1]

暗腹雪鸡（学名：Tetraogallus himalayensis）为雉科雪鸡属的鸟类，俗名高山雪鸡、喜马拉雅雪鸡。分布于俄罗斯、阿富汗以及中国大陆的昆仑山、祁连山脉、喜马拉雅山西部等地，主要生活于高山及亚高山草甸以及灌丛草甸。该物种的模式产地在喜马拉雅山脉。^[1]

保护

• 中国国家重点保护动物等级：二级

亚种

• 暗腹雪鸡南疆亚种（学名：Tetraogallus himalayensis grombszewskii）。分布于中国大陆的昆仑山大约至新疆等地。该物种的模式产地在西昆仑山。^[2]
• 暗腹雪鸡指名亚种（学名：Tetraogallus himalayensis himalayensis）。分布于阿富汗、印度以及中国大陆的新疆等地。该物种的模式产地在喜马拉雅山脉。^[3]
• 暗腹雪鸡青海亚种（学名：Tetraogallus himalayensis koslowi）。分布于中国大陆的阿尔金山东经祁连山至青海湖等地。该物种的模式产地在阿尔金山,乌兰达坂山及青海湖以南山脉。^[4]
• 暗腹雪鸡西疆亚种（学名：Tetraogallus himalayensis sewerzowi）。^[5]

参考文献

取自“https://zh.wikipedia.org/w/index.php?title=暗腹雪鸡&oldid=48597154”

ヒマラヤセッケイ 保全状況評価 LEAST CONCERN
(IUCN Red List Ver.3.1 (2001))
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : キジ目 Galliformes 科 : キジ科 Phasianidae 属 : セッケイ属 Tetraogallus 種 : ヒマラヤセッケイ
T. himalayensis 学名 Tetraogallus himalayensis 和名 ヒマラヤセッケイ 英名 Himalayan Snowcock

ヒマラヤセッケイ (ヒマラヤ雪鶏、学名：Tetraogallus himalayensis)は、キジ目キジ科に分類される鳥類の一種である。

分布[編集]

ヒマラヤ山系（トルキスタン南東部からアフガニスタン、タジキスタン南部、中国中北部）に分布する。

形態[編集]

体長65-69cm。

生態[編集]

海抜3000-6000ｍの斜面や岩地、高山植物の生えた草地などに生息する。

食性は植物食で、木の芽、種子、草の葉、花などを食べる。

1腹3-9個の卵を産み、抱卵期間は31日である。

参考文献[編集]

• 『世界の動物｜分類と飼育　キジ目』、財団法人東京動物園協会、1987年、69頁

脚注[編集]

ウィキメディア・コモンズには、ヒマラヤセッケイに関連するメディアがあります。

外部リンク[編集]

• Tetraogallus himalayensis Himalayan Snowcock(bird videos by the Internet Bird Collection)

この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。

「https://ja.wikipedia.org/w/index.php?title=ヒマラヤセッケイ&oldid=61291022」から取得