Els múscids (Muscidae) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels esquizòfors,[1] vulgarment coneguts com a mosques. Es distribueixen a tot el món. La família conté aproximadament 100 gèneres, arribant gairebé a 4.000 espècies descrites. Entre elles està la mosca domèstica que viu associada a l'ésser humà; no obstant això, la majoria de les espècies no són sinantrópiques. El registre fòssil més antic data de l'Eocè.
Les antenes són de tres segments i amb aresta sovint plomosa en tota la seva longitud, hi ha una sutura frontal, i els caliptres estan ben desenvolupats. L'hipopleura no sol tenir cerdes; en general, hi ha més d'una cerda esternopleural. La vena R té dues branques, la cel·la R5 és paral·lela o s'estreta distalment, i la vena 2A és curta i no arriba al marge de l'ala.
Les larves es desenvolupen principalment en matèria orgànica en descomposició i es poden trobar en diversos hàbitats, incloent fem, vegetació en descomposició, sòl, nius d'ocells i insectes i carronya.
Els adults poden ser depredadors, hematòfags, sapròfags o s'alimenten d'exsudats de plantes i animals. Són atrets per nombroses substàncies, incloent sucre, suor, llàgrimes i sang. La mosca comuna (Musca domestica) és l'espècie més coneguda. Altres mosques, pertanyents als gèneres Hydrotaea i Muscina, són importants a causa que s'utilitzen en estudis de casos forenses.[2]
Molts múscids són vectors passius de patògens de malalties com la febre tifoidea, disenteria, àntrax, etc.
Llista de gèneres segons el Catalogue of Life:[3]
Mydaeinae sp.
Musca domestica
Muscidae sp.
Limnophora sp.
Graphomya eustolia
Els múscids (Muscidae) són una família de dípters braquícers de l'infraordre dels esquizòfors, vulgarment coneguts com a mosques. Es distribueixen a tot el món. La família conté aproximadament 100 gèneres, arribant gairebé a 4.000 espècies descrites. Entre elles està la mosca domèstica que viu associada a l'ésser humà; no obstant això, la majoria de les espècies no són sinantrópiques. El registre fòssil més antic data de l'Eocè.
Die Echten Fliegen (Muscidae) sind eine Familie der Zweiflügler (Diptera) und gehören zur Unterordnung der Fliegen (Brachycera). Weltweit sind etwa 4.000 Arten beschrieben. Aus Europa sind etwa 600 Arten bekannt,[1] von denen 500 in Mitteleuropa vorkommen.
Fossile Belege von Echten Fliegen sind nur aus dem Eozän und jüngeren geologischen Einheiten des Tertiärs bekannt, es wird aber vermutet, dass sie bereits im Perm gelebt haben.[2][3]
Die Fliegen erreichen eine Körperlänge von 2 bis 18 Millimetern und haben einen kräftigen Körperbau. Sie sind meist grau, stahlblau, grünlich, gelb oder rot gefärbt. Manche sehen den Schmeißfliegen (Calliphoridae) ähnlich. Ihre Fühler sind dreisegmentig, kurz und plump. Die Hypopleuren haben keine Borsten. Neben den Facettenaugen haben die Tiere auch drei Punktaugen (Ocelli). Ihre Mundwerkzeuge sind gut entwickelt und entweder zum Lecken oder zum Stechen ausgebildet.
Die Larven sind madenförmig.
Die Fliegen leben je nach Art sehr unterschiedlich. Es gibt parasitisch lebende Arten, die Blut saugen, Räuber, Blütenbesucher und solche, die an verschiedenen Flüssigkeiten wie z. B. an Kot saugen. Bei den Larven gibt es Saprophage oder Mycetophage, die sich von totem, organischem Material oder den darin wachsenden Pilzen ernähren, und Koprophage, die sich von Kot ernähren. Manche Arten leben phytophag, wie z. B. als Minierer in Pflanzen.
Die Larven leben überwiegend am Boden bzw. in ihrem bevorzugten Futter, es gibt aber auch einige Arten, bei denen sich die Larven im Wasser entwickeln.
Die Entwicklung der Larven erfolgt sehr schnell in bis zu acht Tagen. Die meisten europäischen Arten benötigen dafür aber zwei bis drei Wochen. Daraus ergeben sich ca. acht Generationen pro Jahr. Die Larven durchleben drei Larvenstadien.
Durch ihre hohe Reproduktionsrate ist die theoretische Anzahl an Nachkommen enorm hoch. Tatsächlich wird der überwiegende Teil der Tiere durch Fressfeinde und insbesondere durch Parasitoide, die sich auf sie spezialisiert haben, stark dezimiert.
Es gibt eine Reihe von Arten, die auf Grund ihrer Lebensweise genauso wie andere Fliegen verschiedene Krankheiten übertragen können. Dies kann z. B. die Bakterienruhr, Cholera, Hepatitis, Kinderlähmung, Milzbrand, Schlafkrankheit und Typhus sein. Diese Gefahren sind aber nur aus den tropischen und warmen Regionen der Erde bekannt.
Zu den bedeutenderen Unterfamilien und Arten zählen:
Phaonia subventa Männchen
Grauschwarze Hausfliege (Polietes lardarius)
Stallfliege Muscina stabulans
Coenosia tigrina
Limnophora obsignata
Wadenstecher (Stomoxys calcitrans)
Stubenfliege (Musca domestica)
Mittagsfliege (Mesembrina meridiana)
Mydaea corni
Gefleckte Hausfliege Graphomya maculata
Hebecnema nigra
Phaonia valida
Helina depuncta
Die Echten Fliegen (Muscidae) sind eine Familie der Zweiflügler (Diptera) und gehören zur Unterordnung der Fliegen (Brachycera). Weltweit sind etwa 4.000 Arten beschrieben. Aus Europa sind etwa 600 Arten bekannt, von denen 500 in Mitteleuropa vorkommen.
Fossile Belege von Echten Fliegen sind nur aus dem Eozän und jüngeren geologischen Einheiten des Tertiärs bekannt, es wird aber vermutet, dass sie bereits im Perm gelebt haben.
Bù-sìng(菩蠅, 蚨蠅 hĕ̤k-ciā 蒲蠅) sê siŏh cṳ̄ng Ciék-ciĕ dông-ŭk(節肢動物). Ĭ sê siŏh cṳ̄ng hâi-tè̤ng(害蟲), â̤ diòng-niēng(傳染) bâng-tū-siá(病吐瀉), sék-ŭng-bâng(濕瘟病) gó-cṳ̄ng bâng(病).
Ĭ gâe̤ng hŭng-muòng, gă-săk, gā-cō̤ cà̤ hô̤ lā̤ “sé-hâi”(四害).
De Echten Flegen (Muscidae) sünd en Familie mank de Flegen (Brachycera). Se weert to de Tweeflunken (Diptera) mit torekent. Up de ganze Eer gifft dat bi 4.000 Aarden. Ut Europa sünd bi 600 Aarden bekannt, 500 vun jem kaamt ok in Middeleuropa vor.
Dat Lief vun de Echten Flegen is 2 bit 18 Millimeters lang un stevig boot. Meist sünd se grau, stahlblau, wat gröön, geel oder rood farvt. De wecken laat na de Brummers (Calliphoridae). De Föhlspriete sünd dreedeelt, kort un eenfach. Blangen de Facettenogen hefft de Deerter ok dree Punktogen (Occelli). Dat Mundwarktüüch is goot utbillt un se könnt dor mit lecken oder ok steken.
Dat Lven vun de Echten Flegen verscheelt sik je na Aart. Dat gifft Aarden, de leevt as Parasiten un suugt Blood, man ok Rövers, Blötenbesökers un Flegen, de an allerhand Fleetstoffe suugt, as u. a. an Schiete. Bi de Budden gifft dat de wecken, de leevt in Affall un Stoffe, de ut’neenfallt un vergammelt un nehrt sik dor vun, un annere, de freet Swämme, de dor in wassen doot oder ok de wecken, de freet Schiete. Dat gift ok Aarden, de ehre Budden freet Plantendeele. De Budden leevt meist up’e Eer oder in dat oder, dat se an’n leevsten freet, man bi en Reeg vun Aarden wasst de Budden ok in’t Water.
De Budden sünd bannig gau utwussen un bruukt dor towielen nich mehr, as man acht Dage to. In Europa duert dat bi de meisten Aarden man denn doch twee bit dree Weken. So könnt in een Johr bit hen to acht Generatschonen vun Flegen utriepen. De Budden mütt dör dree Phasen dörgahn.
Vunwegen, datt se sik so unbannig vermehrt, weer de Tahl an Nakamen an sik nich to tellen, man de gröttste Deel warrt dör Rövers, de jem freten doot un sunnerlich dör Parasitoide dootmaakt.
En Reeg vun Aarden sünd Vekters for allerhand Krankheiten un Süken, as Rode Loop, Cholera, Geelsücht, Kinnerlahmte, Rüggblood, Slaapsüke un Typhus. De Gefohr, sik dör Flegen antosteken, besteiht avers man bloß in de Tropen un warme Gemarken vun’e Eer.
To de wichtigen Unnerfamilien tellt:
Phaonia subventa Heken
Grauswatte Huusflege (Polietes lardarius)
Muscina stabulans
Coenosia tigrina
Limnophora obsignata
Stallflege (Stomoxys calcitrans)
Huusflege (Musca domestica)
Middagsflege (Mesembrina meridiana)
Mydaea corni
Placken-Huusflege Graphomya maculata
Hebecnema nigra
Phaonia valida
Helina depuncta
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. De Echten Flegen (Muscidae) sünd en Familie mank de Flegen (Brachycera). Se weert to de Tweeflunken (Diptera) mit torekent. Up de ganze Eer gifft dat bi 4.000 Aarden. Ut Europa sünd bi 600 Aarden bekannt, 500 vun jem kaamt ok in Middeleuropa vor.
Муви (Muscidae) се фамилија на двокрилци (Diptera). Мувите имаат еден пар функционални крила за летење и еден пар крила за рамнотежа, подвижна глава со пар големи и сложени очи, како и уста. Очите им се составени од илјадници поединечни леќи кои им овозможуваат широко поле на вид. Распоредот на крилата им овозможува голема маневарска способност при летањето. Најпознати видови муви се домашната мува (Musca domestica) и (Stomoxys calcitrans). [1].
Муви (Muscidae) се фамилија на двокрилци (Diptera). Мувите имаат еден пар функционални крила за летење и еден пар крила за рамнотежа, подвижна глава со пар големи и сложени очи, како и уста. Очите им се составени од илјадници поединечни леќи кои им овозможуваат широко поле на вид. Распоредот на крилата им овозможува голема маневарска способност при летањето. Најпознати видови муви се домашната мува (Musca domestica) и (Stomoxys calcitrans). .
Nengznyaen, lij heuh maexnyaen、nengzfaenz、duznyaek, dwg cungj non ndeu.
Vû-yìn (烏蠅) vi Sûng-yi̍t-muk tón-kok â-muk khûn-chhùng chṳ̂-yit, chhiòn sṳ-kie yok-yû sâm-chhiên chúng.
Muscidae are a family of flies found in the superfamily Muscoidea.
Muscidae, some of which are commonly known as house flies or stable flies due to their synanthropy, are worldwide in distribution and contain almost 4,000 described species in over 100 genera.
Most species are not synanthropic. Adults can be predatory, hematophagous, saprophagous, or feed on a number of types of plant and animal exudates. They can be attracted to various substances including sugar, sweat, tears [1] and blood. Larvae occur in various habitats including decaying vegetation, dry and wet soil, nests of insects and birds, fresh water, and carrion.
The housefly, Musca domestica, is the best known and most important species.
Some, from the genera Hydrotaea and Muscina, are involved in forensic case studies.
The antennae are three-segmented and aristate; vein Rs is two-branched, a frontal suture is present, and the calypters are well developed. The arista is often plumose for the entire length. The hypopleuron is usually without bristles; generally, more than one sternopleural bristle is present. The R5 cell is either parallel-sided or narrowed distally. Vein 2A is short and does not reach the wing margin.
The Fanniidae, which used to be a subfamily (Fanniinae) of the Muscidae, share these characters, but may be separated from them by the absence of the identifying characteristics for the family Fanniidae.
Larvae mainly develop in decaying plant material or manure.
Adults of many species are passive vectors of pathogens for diseases such as typhoid fever, dysentery, anthrax, and African sleeping sickness.
Larvae of some Atherigona species are important pests in cultivation of cereals, like rice and maize.
Seven species in six described genera have been recorded from the fossil record. Lambrecht (1980: 369) estimated that the family Muscidae originated as long ago as the Permian, although no fossil record exists for the family any older than the Eocene.
List of genera according to the Catalogue of Life:[1]
Mydaeinae sp.
Stable fly, Stomoxys calcitrans, Albuquerque
Muscidae sp.
Limnophora sp.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
{{cite web}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Muscidae are a family of flies found in the superfamily Muscoidea.
Muscidae, some of which are commonly known as house flies or stable flies due to their synanthropy, are worldwide in distribution and contain almost 4,000 described species in over 100 genera.
Most species are not synanthropic. Adults can be predatory, hematophagous, saprophagous, or feed on a number of types of plant and animal exudates. They can be attracted to various substances including sugar, sweat, tears [1] and blood. Larvae occur in various habitats including decaying vegetation, dry and wet soil, nests of insects and birds, fresh water, and carrion.
The housefly, Musca domestica, is the best known and most important species.
Some, from the genera Hydrotaea and Muscina, are involved in forensic case studies.
Los múscidos (Muscidae) son una familia de dípteros vulgarmente conocidos como moscas, que se ubica en la superfamilia Muscoidea. A las más comunes se las conoce como moscas de casa o de establo debido a su sinantropía (adaptaciones de ciertas especies a condiciones ambientales creadas o modificadas por las actividades humanas). Se distribuyen en todo el mundo. La familia contiene aproximadamente 100 géneros, llegando casi a 4.000 especies descritas. La mayoría de las especies no son sinantrópicas.
Los adultos pueden ser depredadores, hematófagos, saprófagos o se alimentan de exudados de plantas y animales. Son atraídos por numerosas sustancias, incluyendo azúcar, sudor, lágrimas y sangre. Las larvas se dan en varios hábitats, incluyendo vegetación en descomposición, suelo, nidos de pájaros e insectos, agua, y carroña. La mosca de la casa, Musca domestica, es la especie más conocida.
Se las identifica por las antenas, que poseen tres segmentos y son aristadas. Los Faniidae, que antes se clasificaban como una subfamilia (Fanniinae) de Muscidae, también poseen estas características, pero se puede diferenciar entre ambas familias por la falta de otras características de identificación de Fanniidae. Las larvas se desarrollan principalmente en materia vegetal en descomposición y en estiércol.
Su importancia radica en que son vectores pasivos de patógenos de enfermedades como fiebre tifoidea, disentería, ántrax y la enfermedad del sueño. Otras especies, pertenecientes a los géneros Hydrotaea y Muscina, son importantes debido a que se utilizan en estudios de casos forenses.[1]
Se estima que la familia Muscidae se originó en el Pérmico, sin embargo no existe registro fósil más antiguo que el del Eoceno.
Lista de géneros según el Catalogue of Life:[2]
Mydaeinae sp.
Muscidae sp.
Limnophora sp.
Los múscidos (Muscidae) son una familia de dípteros vulgarmente conocidos como moscas, que se ubica en la superfamilia Muscoidea. A las más comunes se las conoce como moscas de casa o de establo debido a su sinantropía (adaptaciones de ciertas especies a condiciones ambientales creadas o modificadas por las actividades humanas). Se distribuyen en todo el mundo. La familia contiene aproximadamente 100 géneros, llegando casi a 4.000 especies descritas. La mayoría de las especies no son sinantrópicas.
Los adultos pueden ser depredadores, hematófagos, saprófagos o se alimentan de exudados de plantas y animales. Son atraídos por numerosas sustancias, incluyendo azúcar, sudor, lágrimas y sangre. Las larvas se dan en varios hábitats, incluyendo vegetación en descomposición, suelo, nidos de pájaros e insectos, agua, y carroña. La mosca de la casa, Musca domestica, es la especie más conocida.
Päriskärblased (Muscidae) on kärbseliste sugukond, kuhu kuulub umbes 3000 liiki kärbseid. Nad on väliselt sarnased ja meenutavad harilikku toakärbest (Musca domestica). Eluviisidelt on nad aga nii valmikute kui vastsete osas erinevad. Toakärbest väljaspool asulaid ei esine, kuid inimesega koos võib ta minna igale poole. Sellist nähtust nimetatakse sünantroopiaks.
Päriskärblaste hulgas on ka mitu verd imevat liiki. Eestis on selline näiteks harilik pistekärbes (Stomoxys calcitrans), kes on väliselt toakärbsega väga sarnane, kuid erinevalt temast on liikvel vaid ühel kindlal ajal aastas – suve lõpupoole. Nii see kärbes kui ka toakärbsed võivad haigusi edasi kanda. Ühe kärbse keha pinnal ja soolestikus võib leiduda kümneid miljoneid mikroorganisme, sealhulgas ka tõvestavaid.
Päriskärblaste hulka kuuluvad ka kurikuulsad tsetsekärbsed (perekond Glossina), kes on tuntud unitõve ja nagaanatõve (koduloomade haigus) levitajatena.
Toakärbse areng toimub täismoondega ning selle võib jagada neljaks faasiks. Areng algab viljastatud munarakust, millest koorub välja vagel, kes kasvab teatud suuruseni ning moodustab kookoni. Vagla ja valmiku üleminekuperioodi nimetatakse nukustaadiumiks.
Toakärbes on väga suure viljakusega ja ühe emase järeltulijate arv ideaalsetel tingimustel võib ühel suvel olla 5 triljonit. Munade areng vältab vahel vaid 8 tundi, harva 3 päeva või kauem. Seejärel kooruvad munadest vaglad. Need on valget värvi, jalutud, värtnakujulised, eestpoolt kitseneva kehaga. Keha teravatipulises esiotsas paikneb suuava.
Toakärbse vaglad võivad elutseda mitmesugustes orgaanilistes jäätmetes, näiteks prügis ja sõnnikus. Vagla ainsaks tegevuseks on söömine. Kuna vastsetel ei ole pead, lasevad nad toidule seedeensüüme ja imevad vedelaks muutunud toidu endasse. Mõne päeva möödudes on vaglad valmis nukkumiseks. Edasine areng toimub pruunikas, paksude seintega tünnikujulises kookonis. Kui nukk on täielikult välja arenenud, puhub see kookoni esiotsas oleva raku katki, mis avab kookoni esiotsas asuva kaanekese. Kookonist väljub valmik, kes kohe pärast tiibade kuivamist ära lendab.
Tsetsekärbse vastne areneb kaua aega emase tagakehas ja nukkub otsekohe pärast sünnitamist.
Muscina
Thricops semicinereus
Päriskärblased (Muscidae) on kärbseliste sugukond, kuhu kuulub umbes 3000 liiki kärbseid. Nad on väliselt sarnased ja meenutavad harilikku toakärbest (Musca domestica). Eluviisidelt on nad aga nii valmikute kui vastsete osas erinevad. Toakärbest väljaspool asulaid ei esine, kuid inimesega koos võib ta minna igale poole. Sellist nähtust nimetatakse sünantroopiaks.
Päriskärblaste hulgas on ka mitu verd imevat liiki. Eestis on selline näiteks harilik pistekärbes (Stomoxys calcitrans), kes on väliselt toakärbsega väga sarnane, kuid erinevalt temast on liikvel vaid ühel kindlal ajal aastas – suve lõpupoole. Nii see kärbes kui ka toakärbsed võivad haigusi edasi kanda. Ühe kärbse keha pinnal ja soolestikus võib leiduda kümneid miljoneid mikroorganisme, sealhulgas ka tõvestavaid.
Päriskärblaste hulka kuuluvad ka kurikuulsad tsetsekärbsed (perekond Glossina), kes on tuntud unitõve ja nagaanatõve (koduloomade haigus) levitajatena.
Muscidae azpifamiliaren Muscoidea aurki euli familia daude.
Muscidae, horietako batzuk dira normalean etxe euli edo euli egonkorra bezala ezagutzen ondorioz euren da, dira mundu osoan banatzen hasi eta ia 4.000 deskribatu genera 100 baino gehiago espezie eduki.
Muscidae azpifamiliaren Muscoidea aurki euli familia daude.
Muscidae, horietako batzuk dira normalean etxe euli edo euli egonkorra bezala ezagutzen ondorioz euren da, dira mundu osoan banatzen hasi eta ia 4.000 deskribatu genera 100 baino gehiago espezie eduki.
Sukaskärpäset (Muscidae) on kärpästen heimo.[1] Sukaskärpästen tunnetuin laji on huonekärpänen (Musca domestica). Ne ovat pönäköitä, mustia tai harmaita kärpäsiä, joissa voi olla tummempia kuvioita. Sukaskärpästen toukat käyttävät ravinnokseen kaikenlaisia eloperäisiä jätteitä. Aikuiset voivat joskus nauttia kukkien mettä, jos se on helposti tarjolla. Muutamat lajit purevat lämminverisiä eläimiä.[2]
Heimoon kuuluu lähes 4000 lajia, jotka on jaettu sataan sukuun.[3]
Sukaskärpäset (Muscidae) on kärpästen heimo. Sukaskärpästen tunnetuin laji on huonekärpänen (Musca domestica). Ne ovat pönäköitä, mustia tai harmaita kärpäsiä, joissa voi olla tummempia kuvioita. Sukaskärpästen toukat käyttävät ravinnokseen kaikenlaisia eloperäisiä jätteitä. Aikuiset voivat joskus nauttia kukkien mettä, jos se on helposti tarjolla. Muutamat lajit purevat lämminverisiä eläimiä.
Heimoon kuuluu lähes 4000 lajia, jotka on jaettu sataan sukuun.
Les Muscidae forment une famille comprenant de nombreuses espèces d'insectes de l'ordre des diptères, du sous-ordre des brachycères, principalement des mouches. C'est dans cette famille que l'on trouve par exemple la mouche domestique (Musca domestica).
Selon Catalogue of Life (28 févr. 2013)[1] :
Selon ITIS (20 aout 2016)[2] :
Selon NCBI (20 aout 2016)[3] :
Selon Fauna Europaea (20 aout 2016)[4] :
Les Muscidae forment une famille comprenant de nombreuses espèces d'insectes de l'ordre des diptères, du sous-ordre des brachycères, principalement des mouches. C'est dans cette famille que l'on trouve par exemple la mouche domestique (Musca domestica).
Muhe (Muscidae) su porodica srednje velikih do velikih dvokrilaca (Diptera) s usnim organima za lizanje i sisanje, koji su kod nekih preobraženi za probadanje kože životinja. Imaju par funkcionalnih krila za let i par krila za ravnotežu, pokretnu glavu s parom velikih složenih očiju i dijelom usta namijenjenim za sisanje. Oči su im sastavljene od tisuća individualnih leća koje im omogućuju široko polje vida. Muhe imaju jedan par krila za let; njihov raspored omogućuje im veliku manevarabilnost u letu.
Ličinke se hrane biljkama, truleži ili su nametnici. Neke žive u vodi. Muhe prolaze kroz potpunu metamorfozu, što znači da imaju četiri različite faze života. To su:
Faza jajašca: •ženka kućne muhe može izleći do 500 jajašaca tijekom života, svakih 3-4 dana polaže jajašca u grupama od 75 do 150 komada Ličinka: •ležu se 20 sati nakon što muha izlegne jajašca, jedu svu hranu koja im je dostupna Kukuljica: •poslije 4-10 dana ličinke se sele na sušije tlo te se presvlače u kukuljicu(presvlačenje traje 3-6 dana) Odrasla muha: •nakon što se presvuku iz stadija kukuljice, životni vijek im je 15-30 dana
Najpoznatije su vrste: kućna muha (Musca domestica), pakosna pecavka (Stomoxys calcitrans). [1]. Mala kućna muha (Fannia canicularis) (koju navodi Školska knjiga, Zagreb, 1999), ne pripada porodici muha (Muscidae), nego porodici Fannidae.
Hrane se cvjetnim sokom (cvjetarke), trulim i svježim organskim tvarima (kućna muha), krvlju (pecarka, zajedavka), hvatanjem drugih kukaca, itd.
Muhe su prenosnici mnogih zaraznih bolesti: bolest spavanja, tifus, paratifus. Muhe često hodaju po truležima, otpadu, izmetu itd.,tijelo muha je dlakavo i na njemu se lako zadržava nečistoća, tako muhe prenose bolesti. Prosječan broj bakterija pronađenih na tijelu muhe je 4 milijuna i 10 vrsta parazitskih crva te nekoliko vrsta virusa. Muhe se također koriste u medicini i farmaciji, na primjer upljuvci muha imaju anti-bakterijsko djelovanje, dok se ličinke muha koriste za čišćenje ugnojenih rana.
Kućna muha može letjeti i do 10 km na dan. Mogu letjeti 72 km na sat te zamahnuti krilima i do 200 puta u sekundi.
Nedovršeni članak Muhe koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Muhe (Muscidae) su porodica srednje velikih do velikih dvokrilaca (Diptera) s usnim organima za lizanje i sisanje, koji su kod nekih preobraženi za probadanje kože životinja. Imaju par funkcionalnih krila za let i par krila za ravnotežu, pokretnu glavu s parom velikih složenih očiju i dijelom usta namijenjenim za sisanje. Oči su im sastavljene od tisuća individualnih leća koje im omogućuju široko polje vida. Muhe imaju jedan par krila za let; njihov raspored omogućuje im veliku manevarabilnost u letu.
Ličinke se hrane biljkama, truleži ili su nametnici. Neke žive u vodi. Muhe prolaze kroz potpunu metamorfozu, što znači da imaju četiri različite faze života. To su:
Faza jajašca: •ženka kućne muhe može izleći do 500 jajašaca tijekom života, svakih 3-4 dana polaže jajašca u grupama od 75 do 150 komada Ličinka: •ležu se 20 sati nakon što muha izlegne jajašca, jedu svu hranu koja im je dostupna Kukuljica: •poslije 4-10 dana ličinke se sele na sušije tlo te se presvlače u kukuljicu(presvlačenje traje 3-6 dana) Odrasla muha: •nakon što se presvuku iz stadija kukuljice, životni vijek im je 15-30 dana
Najpoznatije su vrste: kućna muha (Musca domestica), pakosna pecavka (Stomoxys calcitrans). . Mala kućna muha (Fannia canicularis) (koju navodi Školska knjiga, Zagreb, 1999), ne pripada porodici muha (Muscidae), nego porodici Fannidae.
Hrane se cvjetnim sokom (cvjetarke), trulim i svježim organskim tvarima (kućna muha), krvlju (pecarka, zajedavka), hvatanjem drugih kukaca, itd.
Muhe su prenosnici mnogih zaraznih bolesti: bolest spavanja, tifus, paratifus. Muhe često hodaju po truležima, otpadu, izmetu itd.,tijelo muha je dlakavo i na njemu se lako zadržava nečistoća, tako muhe prenose bolesti. Prosječan broj bakterija pronađenih na tijelu muhe je 4 milijuna i 10 vrsta parazitskih crva te nekoliko vrsta virusa. Muhe se također koriste u medicini i farmaciji, na primjer upljuvci muha imaju anti-bakterijsko djelovanje, dok se ličinke muha koriste za čišćenje ugnojenih rana.
Kućna muha može letjeti i do 10 km na dan. Mogu letjeti 72 km na sat te zamahnuti krilima i do 200 puta u sekundi.
I Muscidae sono una famiglia di insetti dell'ordine dei Ditteri.
Lista di generi della famiglia Muscidae:
Muscidae sunt familia Dipterorum superfamiliae Muscoideorum. Apicalia antennarum segmenta sunt plumosa, et pars basalis est laevis.
Muscidae, quarum nonnullae sunt synanthropicae, distributionem geographiam per totum orbem terrarum habent, et in paene 4000 specierum in plus quam centum generibus consistunt. Plurimae autem species non sunt synanthropicae: adulti sunt praedatorii, haematophagi, vel saprophagi, atque numerosis exsudatorum plantarum animaliumque generibus vescuntur. Multae res eas attrahunt, praecipue saccharum, sudor, lacrimae,[1] sanguis. Larvae multis habitationibus utuntur, praecipue vegetatione tabescenti, solo sicco et umido, nidis insectorum et avium, aquá dulci, cadaveribus.
Musca domestica est notissima et gravissima species. Aliquae Muscidae generum Hydrotaeae et Muscinae investigationibus forensibus intersunt.
Muscidae sp.
Muscidae sp.
Limnophora sp.
Muscidae sunt familia Dipterorum superfamiliae Muscoideorum. Apicalia antennarum segmenta sunt plumosa, et pars basalis est laevis.
Muscidae, quarum nonnullae sunt synanthropicae, distributionem geographiam per totum orbem terrarum habent, et in paene 4000 specierum in plus quam centum generibus consistunt. Plurimae autem species non sunt synanthropicae: adulti sunt praedatorii, haematophagi, vel saprophagi, atque numerosis exsudatorum plantarum animaliumque generibus vescuntur. Multae res eas attrahunt, praecipue saccharum, sudor, lacrimae, sanguis. Larvae multis habitationibus utuntur, praecipue vegetatione tabescenti, solo sicco et umido, nidis insectorum et avium, aquá dulci, cadaveribus.
Musca domestica est notissima et gravissima species. Aliquae Muscidae generum Hydrotaeae et Muscinae investigationibus forensibus intersunt.
Tikrosios musės, arba musės (lot. Muscidae, vok. Echte Fliegen) – dvisparnių (Diptera) vabzdžių šeima, kuriai priklauso vidutinio dydžio ir smulkios musės. Kūno spalva pilka, juosva, matinė, kartais blizganti. Antenų trečiasis narelis plaukuotas, plunksniškas, kartais būna plikas šerelis.
Lervos vystosi mėšle, įvairiose pūvančiose augalų liekanose, lapų minkštyme, stiebuose ar šaknyse. Šeimoje yra žalingų, kenkiančių augalams musių, taip pat parazitinių, siurbiančių šiltakraujų gyvūnų kraują. Dažnai perneša infekcines ligas ir parazitus.
Lietuvoje yra apie 112 rūšių; dažniausios:
Mušu dzimta (Muscidae) ir viena no divspārņu kārtas (Diptera) dzimtām, kas pieder mušu virsdzimtai (Muscoidea). Mušu dzimtā ietilpst vairāk kā 4000 sugas, kas dalās vairāk kā 100 ģintīs, kuras savukārt iedalītas 7 apakšdzimtās. Vispazīstamākā muša ir istabas muša (Musca domestica). Šī muša var pārnēsāt daudzu infekcijas slimību (vēdertīfa, paratīfa, dizentērijas, holeras, tuberkulozes, liesas sērgas) ierosinātājus. Latvijā mušu dzimta ir maz pētīta, bet to sugu skaits varētu būt apmēram 450[1].
Mušas pēc saviem ieradumiem var būt ļoti dažādas; gan plēsīgas, gan asinssūcējas, gan maitēdājas vai tās barojas no augu sulām vai dzīvnieku mēsliem. Mušām var būt dažādi apetītes uzbudinātāji, kā, piemēram, cukurs, sviedri vai asinis. Mušu kāpuri var attīstīties ļoti dažādās vietās atkarībā no sugas. Tās var būt dažādi augi, pūstoši augi un atkritumi, mitra vai sausa zeme, dažādu putnu vai kukaiņu ligzdas, tīrs ūdens, ekskrementi vai maita.
Mušas ķermenis sastāv no 3 posmiem: galvas, krūtīm un vēdera. Uz galvas atrodas galvenie maņu orgāni — acis un viens pāris taustekļu, kas sastāv no vairākiem posmiem. Mušām ir trīs galveno tipu mutes orgāni: grauzējtipa, dūrējsūcējtipa un laizītājsūcējtipa mutes orgāni. Dūrējsūcējtipa mutes orgāni ir piemēroti augu sulas vai dzīvnieku asiņu sūkšanai. Mātītēm tas ir īpaši masīvs. Augšžoklis un apakšžoklis pārveidots četros dzēlējsaros, bet apakšlūpa — posmotā makstī. Krūtis mušām vienmēr sastāv no trim posmiem: priekškrūts, viduskrūts un pakaļkrūts. Pie katra krūšu posma ir viens pāris kāju, bet pie viduskrūts pa vienam pārim spārnu.
Mušu dzimta (Muscidae) ir viena no divspārņu kārtas (Diptera) dzimtām, kas pieder mušu virsdzimtai (Muscoidea). Mušu dzimtā ietilpst vairāk kā 4000 sugas, kas dalās vairāk kā 100 ģintīs, kuras savukārt iedalītas 7 apakšdzimtās. Vispazīstamākā muša ir istabas muša (Musca domestica). Šī muša var pārnēsāt daudzu infekcijas slimību (vēdertīfa, paratīfa, dizentērijas, holeras, tuberkulozes, liesas sērgas) ierosinātājus. Latvijā mušu dzimta ir maz pētīta, bet to sugu skaits varētu būt apmēram 450.
Mušas pēc saviem ieradumiem var būt ļoti dažādas; gan plēsīgas, gan asinssūcējas, gan maitēdājas vai tās barojas no augu sulām vai dzīvnieku mēsliem. Mušām var būt dažādi apetītes uzbudinātāji, kā, piemēram, cukurs, sviedri vai asinis. Mušu kāpuri var attīstīties ļoti dažādās vietās atkarībā no sugas. Tās var būt dažādi augi, pūstoši augi un atkritumi, mitra vai sausa zeme, dažādu putnu vai kukaiņu ligzdas, tīrs ūdens, ekskrementi vai maita.
Muscidae ialah famili lalat dalam superfamili Muscoidea. Segmen apeks antena Muscidae adalah plumos, dan bahagian bawahnya adalah licin.
Muscidae, beberapa daripadanya biasanya dikenali sebagai lalat rumah atau lalat kandang disebabkan sinantrofinya (dekat dengan manusia), terdapat di seluruh dunia dan mengandungi hampir 4,000 spesies yang dikenalpasti dalam lebih 100 genus.
Muscidae ialah famili lalat dalam superfamili Muscoidea. Segmen apeks antena Muscidae adalah plumos, dan bahagian bawahnya adalah licin.
Muscidae, beberapa daripadanya biasanya dikenali sebagai lalat rumah atau lalat kandang disebabkan sinantrofinya (dekat dengan manusia), terdapat di seluruh dunia dan mengandungi hampir 4,000 spesies yang dikenalpasti dalam lebih 100 genus.
De echte vliegen (Muscidae) zijn een familie van tweevleugeligen (Diptera) uit de onderorde vliegen (Brachycera).
Een zeer algemene vertegenwoordiger van deze familie is de huisvlieg (Musca domestica) maar daarnaast omvat de familie nog zo'n 5000 andere soorten, waarvan zo'n 600 in Europa en 167 inheems in Nederland.
Fossiele vondsten van Muscidae gaan terug tot het Eoceen, er wordt echter aangenomen dat echte vliegen al in het Perm voorkwamen.
Soorten uit deze familie kunnen ziekten verspreiden, zoals tyfus en cholera.
Deze insecten zijn over het algemeen borstelig behaard en niet uitbundig gekleurd.
De vliegen leven heel verschillend, afhankelijk van de soort. Veel soorten zijn bestuivers die van nectar leven, maar er zijn soorten die steken en bloed zuigen, roofvliegen (Coenosiinae) en soorten die vloeistoffen als wondvocht opzuigen. Larven leven vooral in rottend organisch materiaal (plantaardig, dierlijk, mest).
Dagelijks worden er 100 tot 150 eieren afgezet in rottend, organisch materiaal, mest, zwammen, water of planten. De snelgroeiende larven verpoppen zich binnen een week, als de omstandigheden goed zijn.
Deze familie komt wereldwijd voor op bloemen, uitwerpselen, rottend organisch materiaal en in dierennesten.
De echte vliegen (Muscidae) zijn een familie van tweevleugeligen (Diptera) uit de onderorde vliegen (Brachycera).
Een zeer algemene vertegenwoordiger van deze familie is de huisvlieg (Musca domestica) maar daarnaast omvat de familie nog zo'n 5000 andere soorten, waarvan zo'n 600 in Europa en 167 inheems in Nederland.
Fossiele vondsten van Muscidae gaan terug tot het Eoceen, er wordt echter aangenomen dat echte vliegen al in het Perm voorkwamen.
Soorten uit deze familie kunnen ziekten verspreiden, zoals tyfus en cholera.
Møkkfluer (Muscidae) er en artsrik familie av fluer. Navnet møkkfluer er bare treffende for en liten gruppe av artene siden denne familien lever i en mengde ulike miljøer. Møkkfluer blir gjerne tiltrukket til mennesker og husdyr, der de drikker svette og tårer.
Den mest kjente arten er Stor husflue, Musca domestica, som følger mennesket over hele verden og er en alvorlig smittespreder. En del arter av denne familien følger mennesker og husdyr og kan bli svært plagsomme, i tillegg til faren for at de kan spre smitte. Mange av artene kan opptre i store mengder og noen er irriterende fordi er nærgående. Ikke alle møkkfluene er skadelige. Siden larvene stort sett lever av dødt materiale (saprofager), bidrar de til nedbrytingen og dermed til stoffkretsløpet. Det finnes også møkkfluer som er nyttige naturlige fiender mot skadedyr, og kan brukes i bekjempelse av skadedyr.
Middelsstore til store (2 – 14 mm) fluer, kroppsformen varierer fra ganske slanke arter i slekten Coenosia, til mer tykke og kraftige arter i slekten Mesembrina. Det er flere ytre kjennetegn som skiller familiegruppen møkkfluer fra andre nærstående fluer. De kan kjennes fra familien Anthomyiidae på at den nest bakerste vingeåren (analåren A1) ikke når ut til bakkanten av vingen, og fra familien Fanniidae på at de to bakerste årene (analårene A1 og A2) ikke nærmer seg hverandre ytterst. De fleste artene har mange, lange børster på kroppen.
Hodet er stort, vanligvis kortere enn høyt. Pannen er tydelig skilt fra området rundt fasettøynene, og kantet med børster som peker innover. Ellers har hodet mange børster som varierer sterkt i antall og størrelse. Bakhodet er som oftest tett hårete. Fasettøyene er store, hos noen hanner møtes de nesten i pannen. Orbitalbørstene langs fasettøynene innside, peker innover. I fremkanten av og nederst på kinnet sitter en kraftig kinnbørste (vibrissa). Munndelene er av vanlig fluetype, vanligvis sugende. Men er av den slikkende typen, forlenget til en fremoverrettet sugesnabel, hos noen arter som suger blod. Antennene er tre-leddete, av flue-typen, det innerste leddet er lite og ofte kanpt synlig. Det andre leddet har en lengdefure på utsiden. Den tredje leddet er mer eller mindre kort stavformet og peker nedover. Nær roten av det tredje leddet sitter det en kraftig antennebørste (arista) som er finhåret eller fjærgrenet.
Brystet (thorax) har flere lange børster. Plasseringen av disse har betydning for artsbestemmelsen. Det kan være fin og kort hårkledning på brystet, men de fleste artene er uten slik hårbekledning. Ryggsiden (mesonotum) har ofte mørke lengdestriper. De mangler en rekke av stive børster (hypopleuralbørster), litt bak og ned på brystsiden, mellom svingkøllen og det bakerste låret, foran det bakre åndehullet (spirakelen). Denne børsterekken finnes blant annet hos spyfluene.
Bakkroppen er vanligvis noe flattrykt, uten påfallende store ytre kjønnsorganer hos hannene eller eggleggingsrør hos hunnene.
Beina er vanligvis forholdsvis korte, med noen kraftige børster. Bakleggene har minst to børster som er lengre enn tykkelsen på bakleggen, foruten preapikalbørsten og sporen i enden av leggen. Hannene har ofte krumme legger (tibiae).
Vingene er store, vanligvis glassklare, med tydelig årenett. Analåren A1, den nest bakerste, nærmest kroppen, når ikke til bakkanten (vingeranden) av vingen. Begge analårene A1 og A2, nærmer seg ikke hverandre ytterst. Like bak vingefestet, i «armhulen» rett under vingefestet har de to vingeskjell som ligger over hverandre, det største underst.
Larvene er av den vanlig fluetype (maggot), mer eller mindre kjegleformede med hodet i den spisse enden. De har ingen form for bein men på grensen mellom hvert ledd sitter en liten forhøyning som bærer korte pigger som hjelper dem å feste seg til underlaget.
Møkkfluene er tallrike nesten overalt på landjorden og larvene kan finnes i mange ulike habitater. De fleste er saprofager, dvs. de lever av dødt, mer eller mindre råtnende, plante- eller dyremateriale, for eksempel møkk, kompost, sopp, åtsel og død ved. Noen få arter angriper levende planter. Noen arter lever i fuglereir der de kan suge blod fra fugleungene, andre larver er rovdyr som angriper ulike smådyr.
Det har blitt beregnet at den store husfluen, Musca domestica, er det dyret som er involvert i flest dødsfall, altså Jordens farligste dyr! Husfluen yngler i møkk, åtsler og andre bakterierike materialer men liker også å spise fra matvarer, spesielt søte ting. Slik sprer den mange ulike mage/tarminfeksjoner, for eksempel Salmonella, dysenteri og kolera. De kan også spre ulike slags parasitter. Fluene kan også drikke av øyesekret (tårer) og spre den alvorlige øyeinfeksjonen trakom, som fører til blindhet om den ikke blir behandlet.
Møkkfluer blir gjerne tiltrukket til mennesker og husdyr, der de drikker svette og tårer.
Arten skogsflue (Hydrotaea irritans) bærer sitt latinske artsnavn med rette. denne lille, svarte fluen er tallrik i skog og på lyngheier på ettersommeren (som sammenfaller med sesongen for sopp- og bærplukking) og danner ekstremt nærgående svermer, særlig dersom man svetter. Fluene er umulige å jage vekk og kryper gjerne inn i ørene, nesa og andre steder der det er veldig ubehagelig å ha dem. Hos husdyr skaper slike fluer store problemer fordi de plager dyrene så mye at disse slutter å beite og dermed taper seg i vekt og kondisjon.
Stikkfluen (Stomoxys calcitrans) suger blod fra husdyr, en sjelden gang også fra mennesker. I Norge lever den for det meste i fjøs og staller men midtsommers kan den også påtreffes ute. Stikkfluene kan spre noen husdyrsykdommer og parasitter.
Ikke alle møkkfluene er skadelige. Siden larvene stort sett lever av dødt materiale bidrar de til nedbrytingen og dermed til stoffkretsløpet. Det finnes også møkkfluer som er nyttige på andre måter.
Artene i slekten Coenosia er rovdyr som kan være viktige for å holde små skadedyr i sjakk blant annet i veksthus.
Stor husflue, Musca domestica, er type-arten for fluene, det vil si den arten som per definisjon er en flue. Alle andre fluer er definert som fluer fordi de er beslektet med husfluen. Den store husfluen er ca. 7-8 mm lang, grå på farge med gulaktige sideflekker på bakkroppen. Den finnes så godt som over alt der det bor mennesker. Larvene utvikler seg i gjødsel av ulike slag. Disse fluene er gode flygere som godt kan klare å tilbakelegge 20 km, så de kan finnes langt fra nærmeste gjødselbinge. Husfluen har svært stor forplantningsevne, hver hunn kan legge opptil 1000 egg i sin levetid og larveutviklingen kan gjøres unna på så lite som en uke under optimale forhold. Husfluen viser ekstremt stor evne til å tilpasse seg kjemiske insektmidler, blant annet var den den første arten som ble resistent mot DDT.
Kuflue, Musca autumnalis, ligner stor husflue men er noe mer tettbygd og mer kontrastrikt farget. Den er særlig knyttet til husdyr og yngler i møkk. Kufluen er et problem fordi den plager husdyrene mye, og også sprer en del sykdommer. På engelsk blir den kalt "face fly" som er treffende fordi den særlig setter seg i ansiktet på dyrene der den drikker tårevæske og annet. Slik sprer den særlig øyeinfeksjoner. Arten har nylig blitt innført til Nord-Amerika ved et uhell og man frykter at den kan skape store problemer der.
Stikkflue, Stomoxys calcitrans, er en blodsugende flue som her i landet først og fremst er å finne i fjøs og staller. Den har en kort, fremoverrettet sugesnabel og ligner på de afrikanske tsetsefluene, der er ellers nokså lik den store husfluen, men kan skilles fra denne på sugesnabelen. Det er sjelden stikkfluen plager mennesker men for husdyrene kan den være en alvorlig plage.
Skogflue, Hydrotaea irritans, er en liten, svart art som er plagsom fordi den er ekstremt nærgående. I tillegg til at den er plagsom kan den være en alvorlig spreder av jurbetennelse (mastitt) hos kyr. Hos sauer kan den irritere dyrene så mye at de skraper seg til blods mot bakken på grunn av kløen, og får infiserte sår.
Hornflue, Haematobia irritans, holder seg tett til husdyr og skaper problemer fordi de irriterer dyrene så mye at det går ut over beiting og tilvekst. Noen ganger fører disse fluene til at veksten stopper helt opp og dyrene blir utmagret og svekket.
Til slutt et par arter som ikke utmerker seg fordi de er plagsomme
Mesembrina mystacea er en stor, tett hårete, hunlelignende flue som er vanlig i fjellbjørkeskogen. Denne arten etterligner humler og ligner overfladisk på humleblomsterfluen (Volucella bombylans) i familien blomsterfluer. Den er vakkert farget i svart, gul og hvit pels.
Mesembrina meridiana er også stor, og glinsende svart. Vingene er gule ved roten. Denne uskadelige arten er vanlig på høsten, da man gjerne kan se dem sitte og sole seg, eller spise på overmodne bjørnebær.
Møkkfluer (Muscidae) er en artsrik familie av fluer. Navnet møkkfluer er bare treffende for en liten gruppe av artene siden denne familien lever i en mengde ulike miljøer. Møkkfluer blir gjerne tiltrukket til mennesker og husdyr, der de drikker svette og tårer.
Den mest kjente arten er Stor husflue, Musca domestica, som følger mennesket over hele verden og er en alvorlig smittespreder. En del arter av denne familien følger mennesker og husdyr og kan bli svært plagsomme, i tillegg til faren for at de kan spre smitte. Mange av artene kan opptre i store mengder og noen er irriterende fordi er nærgående. Ikke alle møkkfluene er skadelige. Siden larvene stort sett lever av dødt materiale (saprofager), bidrar de til nedbrytingen og dermed til stoffkretsløpet. Det finnes også møkkfluer som er nyttige naturlige fiender mot skadedyr, og kan brukes i bekjempelse av skadedyr.
Multimedia w Wikimedia Commons Muchowate (Muscidae) – rodzina muchówek krótkoczułkich (Brachycera) szeroko rozprzestrzenionych na całym świecie. Od innych muchówek różnią się ułożeniem szczecinek na tułowiu[1]. Mogą przenosić różne patogeny[2].
Na całym świecie opisano dotychczas ok. 4000 gatunków zaliczanych do ponad 100 rodzajów. W Polsce stwierdzono występowanie 278 gatunków[2]. Do muchowatych zaliczane są m.in.: rodzaj Musca (mucha), którego przedstawicielem jest towarzyszący od dawna człowiekowi gatunek synantropijny – mucha domowa (Musca domestica), oraz rodzaj Glossina (tse-tse) – owadów żywiących się krwią ssaków.
Muchówki z tej rodziny są owadami szeroko rozprzestrzenionymi i licznie występującymi we wszystkich strefach klimatycznych, na wszystkich kontynentach i wielu wyspach oceanicznych[2]. Zajmują siedliska różnych typów. Najliczniej występują w lasach liściastych i iglastych oraz na otwartych, nasłonecznionych i suchych terenach[2]. Przebywają na roślinach oraz w budynkach mieszkalnych i gospodarczych (stajniach, oborach), także na wysypiskach śmieci[1].
Zaliczane do tej rodziny owady są zwykle małej lub średniej wielkości (2–12 mm), nieliczne tylko osiągają do 20 mm długości[2]. Ubarwienie zazwyczaj ciemne (szarawe lub czarne), czasem intensywnie żółte lub metalicznie lśniące, niekiedy z wyraźnymi plamami na tułowiu i odwłoku. Owady dorosłe charakteryzują się owalną głową i dużymi oczami (nagimi lub owłosionymi). Mają muskoidalny aparat gębowy, u niektórych przekształcony w aparat kłujący. Skrzydła stosunkowo duże, ze skróconą żyłką analną i z dwiema przerwami na żyłce kostalnej. Samice mają wciągane do odwłoka, teleskopowe pokładełko[2].
Większość gatunków nie jest synantropijna. Niektóre dorosłe mogą być drapieżnikami, żywić się krwią, rozkładającym mięsem, zwierzęcym potem czy też pewnymi produktami roślinnymi. Mogą przyciągać je różne substancje jak cukier, brud, pot, łzy i krew. Larwy żyją w różnych (często ekstremalnie różnych) środowiskach, takich jak rozkładające się rośliny, sucha i mokra ziemia, gniazda owadów i ptaków, słodka woda i padlina. Mogą być drapieżne, kałożerne lub zjadać zgniliznę.
Muchowate to w większości owady jajorodne, tylko nieliczne są żyworodne. Samice żyją około 70 dni. Składają 600–800 jaj[2].
Liczne gatunki muchowatych mogą przenosić groźne infekcje bakteryjne, nicienie, pierwotniaki oraz jaja innych muchówek[2].
Muchowate (Muscidae) – rodzina muchówek krótkoczułkich (Brachycera) szeroko rozprzestrzenionych na całym świecie. Od innych muchówek różnią się ułożeniem szczecinek na tułowiu. Mogą przenosić różne patogeny.
Na całym świecie opisano dotychczas ok. 4000 gatunków zaliczanych do ponad 100 rodzajów. W Polsce stwierdzono występowanie 278 gatunków. Do muchowatych zaliczane są m.in.: rodzaj Musca (mucha), którego przedstawicielem jest towarzyszący od dawna człowiekowi gatunek synantropijny – mucha domowa (Musca domestica), oraz rodzaj Glossina (tse-tse) – owadów żywiących się krwią ssaków.
Muscidae é uma família de moscas composta por quase 4000 espécies descritas em mais de 100 géneros. O segmento apical das suas antenas é plumoso e a sua porção basal é lisa.
Apesar de algumas espécies serem muito comuns no mundo inteiro, como a mosca-doméstica e a mosca-dos-estábulos devido à sua sinantropia, a maioria das espécies não possui este comportamento, pelo que se restringem a algumas áreas territoriais, por vezes de pequena dimensão.
Os adultos podem ser predadores, hematófagos, detritívoros ou alimentar-se de numerosos tipos de exsudados de plantas ou animais. Podem ser atraídos por várias substâncias incluindo açúcares, doces, lágrimas e sangue. As larvas aparecem em vários habitats, incluindo vegetação ou animais em decomposição, solo seco ou húmido, ninhos de insectos ou pássaros, água fresca ou estagnada, excrementos, etc.
A mosca-doméstica (Musca domestica) é provavelmente a espécie mais importante e mais conhecida da família.
Mosca-dos-estábulos, Stomoxys calcitrans, Albuquerque
Stomoxys lunata
Muscidae sp.
Muscidae é uma família de moscas composta por quase 4000 espécies descritas em mais de 100 géneros. O segmento apical das suas antenas é plumoso e a sua porção basal é lisa.
Apesar de algumas espécies serem muito comuns no mundo inteiro, como a mosca-doméstica e a mosca-dos-estábulos devido à sua sinantropia, a maioria das espécies não possui este comportamento, pelo que se restringem a algumas áreas territoriais, por vezes de pequena dimensão.
Os adultos podem ser predadores, hematófagos, detritívoros ou alimentar-se de numerosos tipos de exsudados de plantas ou animais. Podem ser atraídos por várias substâncias incluindo açúcares, doces, lágrimas e sangue. As larvas aparecem em vários habitats, incluindo vegetação ou animais em decomposição, solo seco ou húmido, ninhos de insectos ou pássaros, água fresca ou estagnada, excrementos, etc.
A mosca-doméstica (Musca domestica) é provavelmente a espécie mais importante e mais conhecida da família.
Muscidae este o familie de muște aparținând superfamiliei Muscoidea. Unele dintre speciile din această familiei sunt cunoscute ca muște de casă sau muște de grajd datorită sinantropiei lor, familia conținând peste 4000 de specii descoperite clasificate în peste 100 de genuri.
Musca domestica (Musca de casă comună) este una dintre cele mai importante și bine cunoscute specii din această familie.
Lista genurilor conform Catalogue of Life:[1]
Musca stabilă, Stomoxys calcitrans, Albuquerque
Muscidae sp.
Limnophora sp.
|access-date= (ajutor)Mentenanță CS1: Nume multiple: lista autorilor (link) 
Muscidae este o familie de muște aparținând superfamiliei Muscoidea. Unele dintre speciile din această familiei sunt cunoscute ca muște de casă sau muște de grajd datorită sinantropiei lor, familia conținând peste 4000 de specii descoperite clasificate în peste 100 de genuri.
Musca domestica (Musca de casă comună) este una dintre cele mai importante și bine cunoscute specii din această familie.
Prave muhe (znanstveno ime Muscidae) so družina dvokrilcev, ki jo uvrščamo v podred pravih muh kratkorožk (Brachycera), sestavlja pa jo okoli 4000 danes živečih opisanih vrst, med katere uvrščamo domačo muho (Musca domestica) in druge znane vrste muh.
V splošnem so majhne, čokate žuželke; podobno kot sorodne družine iz podreda pravih muh kratkorožk imajo kratke tipalnice. Te so zgrajene iz treh členov, od katerih tretji (t. i. arista) je grmičasto razrasel in izrašča blizu baze drugega. Prave muhe in sorodne družine dvokrilcev so poznane po značilno oblikovanem obustnem aparatu, kjer je večina obustnih okončin zakrnela, ustna (labium) pa je podobna gobi in porasla s ščetinami, ki omogočajo lizanje tekočine s podlage. Krvosese vrste imajo poleg teh dlak ostre zobce, s katerimi predrejo kožo gostitelja in z ritmičnim krčenjem praskajo po rani. S tem ustvarjo lužico krvi, ki jo nato poližejo. Najznačilnejši taksonomski znak, po katerem se prave muhe ločijo od sorodnih družin, so poleg zgradbe tipalnic podrobnosti v ožiljenosti kril.
Samica izleže jajčeca v razpadajoč organski material, s katerim se prehranjujejo ličinke. Pri nekaterih vrstah se ličinke izležejo iz jajčec že v materinem telesu (ovoviviparija). Ličinke so črvaste oblike, pogosto porasle s ščetinami.
Večina pravih muh je mrhovinarskih, med njimi pa so tudi zajedavske (npr. krvosesi obadi) vrste in takšne, ki se prehranjujejo z rastlinskimi izločki, npr. nektarjem. Ličinke večine vrst se prehranjujejo na iztrebkih, bodisi kot primarni mrhovinarji, bodisi kot plenilci drugih majhnih žuželk. So tudi pomembni nekrofagi; skupaj z muhami iz družine brenčačk (Calliphoridae) so prvi organizmi, ki pridejo na sveže truplo in vanj izležejo jajčeca. Njihove ličinke tako predstavljajo prvo fazo »kolonizacije« trupla, ki se konča, ko ga zapustijo in se zabubijo v tleh.
Predvsem v tropih so muhe znane povzročiteljice bolezni, bodisi neposredno, bodisi kot prenašalci drugih patogenih organizmov. Boleznim, kjer se v tkivo naselijo ličinke muh, pravimo miaze (grško myia - muha). Posebej pogoste so v človeških skupnostih z nizkimi higienskimi standardi in lahko povzročijo tudi smrt okuženega človeka ali domače živali. Manj opazno in s tem bolj nevarno za zdravje je dejstvo, da muhe prenašajo druge patogene organizme ( glive, bakterije,...) na telesni površini. Tako kontaminirajo hrano s prebavnimi paraziti, ki jih zanesejo z iztrebkov, ali odprte rane s podkožnimi paraziti. Pomembnejše bolezni, ki jih povezujejo s pravimi muhami, so griža, tifus in vranični prisad (antraks).
Eden od najpomembnejših prenašalcev med pravimi muhami je domača muha, ki se je prilagodila na življenje v človeških bivališčih (sinantropno) in je na ta račun razširjena povsod, kjer živi človek. Med bolj znanimi so tudi obadi, ki poleg tega še boleče pičijo.
Ličinke muh so pomemben element forenzične preiskave trupla. Na vsakem večjem truplu se v naravi zvrsti točno določena serija populacij različnih organizmov, ki se prehranjujejo z odmrlim organskim materialom v različnih stopnjah razpadanja. Prisotnost ličink pravih muh tako nakazuje, da je od smrti preteklo razmeroma malo časa, nabor posameznih vrst muh in drugih organizmov pa kaže na značilnosti okolice trupla (npr. vlažnost, sestava tal ipd.), tudi če je bilo le-to vmes prestavljeno.
Družino pravih muh sestavlja okoli 4000 danes živečih opisanih vrst, ki jih razvrščamo v okoli 100 rodov.
Prave muhe (znanstveno ime Muscidae) so družina dvokrilcev, ki jo uvrščamo v podred pravih muh kratkorožk (Brachycera), sestavlja pa jo okoli 4000 danes živečih opisanih vrst, med katere uvrščamo domačo muho (Musca domestica) in druge znane vrste muh.
Egentliga flugor (Muscidae) är en familj av ordningen tvåvingar som innehåller fler än 4000 arter i över 100 släkten. I Europa är omkring 600 arter kända[1]. Den vanliga husflugan tillhör denna familj.
Fossil av egentliga flugor är kända från eocen och de hittades även i nyare avlagringar från tertiär. Trots allt antas att familjen levde redan under perm.[2][3]
Dessa flugor når en kroppslängd mellan 2 och 18 millimeter. Färgen är vanligen grå, mörkblå, grönaktig, gul eller röd. Vissa arter kan lätt förväxlas med spyflugor (Calliphoridae). Antennerna består av tre korta segment. Bredvid fasettögonen har dessa insekter tre punktögon (ocelli). Munverktygen är bra utvecklade och används för att slicka eller för att sticka.
Larverna är maskformiga.
Beteendet skiljer sig mycket mellan arterna, det finns arter som suger blod, arter som jagar byten, arter som lever på blommor och arter som slickar olika vätskor. Hos larverna finns saprofyter som lever av döda växt- eller svampdelar, larver som lever koprofag av andra djurs avföring och larver som är växtätare.
De flesta larver lever i marken eller direkt i födan men det finns även larver som utvecklas i vattnet.
I varma regioner utvecklar sig larven i loppet av åtta dagar. I Europa behöver de däremot två till tre veckor för att genomgå sina tre larvstadier. Europeiska arter kan ha åtta generationer per år.
Ett flertal parasitjägare är specialiserade på egentliga flugor och därför hölls antalet individer konstant.
Liksom andra flugor bär vissa egentliga flugor farliga sjukdomar. Bland dessa kan nämnas shigellainfektion, kolera, hepatit, polio, mjältbrand och tyfoidfeber. De flesta av dessa uppträder idag bara i tropiska regioner.
Limnophora sp.
Wikimedia Commons har media som rör Egentliga flugor.
Egentliga flugor (Muscidae) är en familj av ordningen tvåvingar som innehåller fler än 4000 arter i över 100 släkten. I Europa är omkring 600 arter kända. Den vanliga husflugan tillhör denna familj.
Fossil av egentliga flugor är kända från eocen och de hittades även i nyare avlagringar från tertiär. Trots allt antas att familjen levde redan under perm.
Середніх розмірів мухи (3-13 мм) жовтого, сірого, чорного забарвлення, іноді металево-зелені або сині.
Мухи зустрічаються всюди: в лісах, на луках, біля води, в поселеннях людини. Вельми численні у високих широтах. Мухи живляться як хижаки, кровососи (Stomoxis calcitrans, види Lyperosia), вилизують екссудат та інші рідини на тілі хребетних, а також рідкі виділення рослин, що розкладаються, гною, відвідують квіти, де живлятьсянектаром і пилком.
Самки відкладають яйця або народжують живих личинок. Личинки розвиваються в самих різних середовищах: гниючих рослинних речовинах (гній, компост тощо), гнилій деревині, під корою, у соці дерев, в грибах, в підстилках гнізд птахів і ссавців, трупах хребетних і безхребетних. Деякі личинки — водні (рід Limnophora і триба Coenosiini), мало хто живиться живими рослинами (Atherigona), деякі живуть у гніздах перетинчастокрилих. У ряду видів відомо живородіння. За типом живлення серед личинок переважають хижаки, але є сапрофаги і фітофаги. Личинки сапрофагів, фітофагів і факультативних хижаків виходять з яйця у вигляді личинки 1-го віку. У облігатних хижаків личинка може затримуватися в яйці і вилуплюватися на 2-му чи навіть на 3-му віці. Такі личинки називаються «ди-» або «мономорфними». Багато видів тісно пов'язані з людиною і домашніми тваринами, вони мають важливе значення як переносники бактеріальних інфекцій, паразитичних нематод і найпростіших.
Họ Ruồi nhà[1] (danh pháp khoa học: Muscidae) là một họ thuộc bộ Hai cánh (Diptera). Họ này nằm trong liên họ Muscoidea.
Họ Ruồi nhà phân bố khắp thế giới, với gần 4.000 loài đã được mô tả thuộc hơn 100 chi.
Ruồi trưởng thành có thể ăn thịt, hút máu, ăn các chất thối rữa hoặc ăn một số loại dịch tiết thực vật và động vật. Chúng có thể bị thu hút bởi các chất như đường, mồ hôi, nước mắt và máu. Ấu trùng sống trong các môi trường sống như thảm thực vật mục nát, đất khô và ướt, tổ của côn trùng và các loài chim, nước ngọt và xác chết.
Loài ruồi nhà (Musca domestica) là loài thường gặp nhất.
Muscidae sp.
Limnophora sp.
Bài viết liên quan đến thành viên của dòng côn trùng Bộ Hai cánh (ruồi thật) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Họ Ruồi nhà (danh pháp khoa học: Muscidae) là một họ thuộc bộ Hai cánh (Diptera). Họ này nằm trong liên họ Muscoidea.
Họ Ruồi nhà phân bố khắp thế giới, với gần 4.000 loài đã được mô tả thuộc hơn 100 chi.
Ruồi trưởng thành có thể ăn thịt, hút máu, ăn các chất thối rữa hoặc ăn một số loại dịch tiết thực vật và động vật. Chúng có thể bị thu hút bởi các chất như đường, mồ hôi, nước mắt và máu. Ấu trùng sống trong các môi trường sống như thảm thực vật mục nát, đất khô và ướt, tổ của côn trùng và các loài chim, nước ngọt và xác chết.
Loài ruồi nhà (Musca domestica) là loài thường gặp nhất.
Настоящие мухи[1][2][3] (лат. Muscidae) — семейство короткоусых двукрылых насекомых, в которое входят около пяти тысяч видов, разделённых более чем на сто родов. Биология настоящих мух очень разнообразна, и её трудно охарактеризовать в целом.
Тело тёмное, иногда жёлтое, также бывает с металлическим блеском (синим или зелёным). Сверху тело покрыто волосками и щетинками длиной от 2 до 20 мм. Представители семейства обладают единственной парой перепончатых крыльев и парой жужжалец, трансформированных из задних крыльев. Голова у настоящих мух достаточно крупная, подвижная, при этом ротовой аппарат в виде хоботка приспособлен для сосания или подлизывания жидкой пищи.
Настоящие мухи, чтобы выжить, полагаются в большой степени на зрение, поэтому имеют сложные глаза, составленные из тысяч индивидуальных линз и очень чувствительных к движению. Некоторые виды имеют очень точное трёхмерное видение.
Питаются соком растений; есть сапрофаги, хищники; некоторые виды — кровососы (самки, иногда и самцы). Личинки — хищники или сапрофаги, крайне редко — паразиты саранчовых или эктопаразиты птиц. Развиваются в разлагающихся органических остатках, иногда в живых тканях растений или животных.
Некоторые представители настоящих мух являются эффективными опылителями, переносящими пыльцу с одного растения на другое.
У одного из видов семейства, M. larvipara Portschinsky, описано живорождение[4].
Семейство настоящих мух представлено несколькими тысячами видов, обитающих во всех зоогеографических областях. В мировой фауне насчитывается 3650 видов из 100 родов, на территории стран бывшего СССР — около 1000 видов, в России — более 400 видов.
Среди настоящих мух много вредителей сельскохозяйственных культур и животных, а также синантропных видов — переносчиков возбудителей различных заболеваний человека и животных, в их числе: комнатная муха (Musca domestica), осенняя жигалка (Stomoxys calcitrans), домовая муха (Muscina stabulans), ряд зубоножек и др.
Представители семейства настоящие мухи относятся к синантропным мухам, то есть мухам, экологически связанных с поселениями человека. Синантропные мухи представляют наибольшую опасность для здоровья человека.
Нападая на человека с целью питания кровью или выделениями ран, слизистых оболочек и потовых желез, мухи сильно досаждают людям, особенно детям. С эпидемиологической точки зрения мухи опасны как распространители кишечных и глазных инфекций. Мухи могут вызывать тканевые и полостные миазы.
Диплоидный набор хромосом у большинства исследованных видов равен 2n=12 (пол самцов определяется парой XY)[5].
В семействе насчитывают 181 род с 5190 видами[6]:
Настоящие мухи (лат. Muscidae) — семейство короткоусых двукрылых насекомых, в которое входят около пяти тысяч видов, разделённых более чем на сто родов. Биология настоящих мух очень разнообразна, и её трудно охарактеризовать в целом.
「苍蝇」重定向至此。關於同名星座，詳見「蒼蠅座」。扁腳蠅總科 Platypezoidea
食蚜蠅總科 Syrphoidea
長腳蠅總科 Nerioidea
Diopsoidea
眼蠅總科 Conopoidea
果蠅總科 Tephritoidea
縞蠅總科 Lauxanioidea
禾蠅總科 Opomyzoidea
鳥蠅總科 Carnoidea
Sphaeroceroidea
水蠅總科 Ephydroidea
蝨蠅總科 Hippoboscoidea
家蠅總科 Muscoidea
狂蠅總科 Oestroidea
蠅科，俗作螥蠅或狂蠅，别名螐蠅、青蝇，為雙翅目短角亞目昆蟲的總稱，全世界約有3000種；其幼虫称为蛆。
成蟲飛翔能力非常出色，可在空中固定盤旋，或在高速飛行中急劇轉換方向等，振翅以每秒鐘振動300次的頻率，飛行速度約每小時40公里。
蒼蠅多以腐敗有機物為食，因此常見於衛生較差的環境。蒼蠅具有舐吮式口器，會污染食物，傳播痢疾等疾病，因此被視為害蟲。
在生態系中，蠅的幼蟲扮演動植物清除者的重要角色。蒼蠅的成蟲由於嗜食甜物質，因此也能代替蜜蜂用於農作物的授粉和品種改良。
临床医学上，活蝇蛆可接种于伤口之中，起杀菌清创，促进愈合之作用。
富含蛋白质的蝇蛆，由於粗蛋白質含量高達60%以上，其蛋白質高於目前人類大量使用的魚粉，蠅蛆體內更富含人體所需的必需氨基酸，是重要的饵料、饲料，可工厂化生产。
蠅為雜食性昆蟲，常見的種類則多偏好甜食或腐食，如：食蚜蠅與寄生蠅喜歡訪花吸蜜；果蠅與果實蠅喜歡食水果或腐果；麗蠅、家蠅與肉蠅則偏好腐肉與糞便。牛蠅、馬蠅和鹿蠅同屬吸血蠅類，銳利如刀片的嘴部能切開動物表皮並吸食血液，喜歡聚集於泳池、池塘、溪、湖、沼澤，以及潮濕的樹林區。吸血蠅叮咬後皮膚會立即發癢、發炎、紅腫。亦可能引發頭暈、全身無力，眼睛與嘴唇周圍發癢紅腫，因為吸血蠅切咬的傷口可能被感染了。若傷口周圍嚴重紅腫或疼痛時應就診。馬蠅和鹿蠅可能傳播某些疾病，但僅對家畜或其它動物有威脅性，極少威脅人類。
粗大且類似象鼻的舐吸式口器，是大部分蠅用來舐食液體食物的利器。舐食之前，很多蠅會先分泌消化液，溶解食物中的養分，再舐食吸收。
食蚜蠅常在花叢附近盤旋；某些果實蠅（尤其是雌蠅）會在果園出沒；垃圾筒邊及久置的水果上流連不去的紅眼小蠅應該是果蠅；養雞場或以雞糞為堆肥的農場、果園附近，會見到龐大的家蠅族群；而嗜食腐肉、糞便的肉蠅與麗蠅則是垃圾堆填區的常客。
由於家蠅、麗蠅、肉蠅等蠅經常於人類的食物與汙物之間來往覓食，因此成了傳播細菌、流行傳染病源的元兇。
食蚜蠅的幼蟲專門捕食成群危害植物健康的蚜蟲或介殼蟲，對抑制害蟲有非常大的貢獻。寄生蠅幼蟲會寄生在蝴蝶、蛾幼蟲的體內，成熟後再鑽出寄主體外化蛹，造成寄主死亡， 無形中減低了農作物受害的機會。果實蠅的雌蠅常在果園或農田的果實上產卵，好讓幼蟲寄居果實生長，但也使這些果實喪失食用價值，造成經濟上嚴重的損失。
不過，這些不同的蒼蠅，並不是全都對人類有害，有些種類對人類還有直接或間接的貢獻。
雌蟲將卵產於腐肉或糞便等腐敗有機物上，幼蟲孵化後以這些腐敗物為食。某些种类的苍蝇卵胎生，例如麻蝇。
台灣的農委會農業試驗所研發農藥殘留快速檢測技術，使用感性家蠅品系進行農藥檢測，於封閉式實驗室繁殖該感性家蠅品系，待家蠅成熟後，於家蠅體內萃取出神經酵素--乙醯膽鹼酯酶 (Acetylcholinesterase ,AChE)，根據抗膽鹼類農藥會抑制乙醯膽鹼酯酶活性之原理，檢驗農作物是否有農藥殘留。該技術檢測耗時短，實際應用上能大幅縮短農作物檢驗時間，維持農作物的新鮮度，有利於市場消售渠道及衛生單位檢驗把關。[1] [2]
家蠅的腳
蒼蠅被燈光所吸引
（夏天）
停在葉面上的蒼蠅
停在玻璃上的蒼蠅
停在玻璃上的蒼蠅
苍蝇头部特写
蠅科，俗作螥蠅或狂蠅，别名螐蠅、青蝇，為雙翅目短角亞目昆蟲的總稱，全世界約有3000種；其幼虫称为蛆。
成蟲飛翔能力非常出色，可在空中固定盤旋，或在高速飛行中急劇轉換方向等，振翅以每秒鐘振動300次的頻率，飛行速度約每小時40公里。
イエバエ科（イエバエか、Muscidae）は、ハエ目（双翅目）の科の一つ。イエバエやサシバエなどの衛生害虫を多数含む科である。
イエバエ科の種は世界中に分布する[1]。特にイエバエ亜科の各種は広い地域に生息し、アジアやアフリカの熱帯域では優占的な種となっている[2]。
体長は小型種で2.0mm、大型種では最大約15mmになる[3]。体色は黄色、黒色、褐色などの種が多いが、ミドリイエバエ属 Neomyia、コミドリイエバエ属 Pyrellia、セスジミドリイエバエ属 Eudasyphora では金緑色、青色、紫色の体色を持つ種もあり、トゲアシメマトイ属 Hydrotaea には光沢のある黒色の種がある[3]。口吻は大きな唇弁や吻管をもつが、吸血性のサシバエ亜科の種では口吻は硬化している[3]。口肢は先端に向かって幅広になるのが普通であるが、カトリバエ属 Lispe ではスプーン型になる[3]。
幼虫は前方の先端が細くなり、後方は切形となっている[4]。
成虫は日中に活動する。食性はさまざまで、花の蜜を摂食する種や、小さな昆虫を摂食する種（ハナレメイエバエ亜科など）、哺乳類から吸血する種（サシバエ亜科）などがいる[5]。
卵から成虫になるまでの成長は早く、イエバエの場合は25℃の温度条件であれば、約2週間で成虫になる[6]。
イエバエ科の種は約170属4000種が記録されている[5]。日本からは250種以上が記録されている[7]。
成虫が家屋に侵入して家屋害虫となるイエバエ[6]を始め、多くの種が衛生害虫として知られている。
セマダライエバエ Graphomya maculata
モモエグリハナバエ Hydrotaea dentipes
シナホソカトリバエ Lispe sinica
ウスホシマキバイエバエ Myospila meditabunda
オオイエバエ Muscina stabulans
ヘリグロハナレメイエバエ Orchisia costata
チャモントゲアシイエバエ Phaonia fuscata
サシバエ Stomoxys calcitrans
![[1]](http://www.ipmimages.org/images/768x512/1234039.jpg){kind=link}