Origanum is 'n genus van kruidagtige meerjariges en bossies in die familie Lamiaceae, inheems aan Europa, Noord-Afrika, en groot dele van gematigde Asië, waar hulle gevind word in oop of bergagtige habitat. 'n Paar spesies is ook ingevoer na verspreide plekke in Noord-Amerika en ander gebiede.[2][3][4][5]
Die plante het sterk aromatiese blare en groot buisvormige blomme met langdurige gekleurde skutblare. Die genus sluit die belangrike groep kruie in: marjoram en oregano.[6][7]
Origanumspesies word gebruik as voedselplante deur die larwes van sommige Lepidoptera (vlinderspesies), insluitend Coleophora albitarsella.
Origanum is 'n genus van kruidagtige meerjariges en bossies in die familie Lamiaceae, inheems aan Europa, Noord-Afrika, en groot dele van gematigde Asië, waar hulle gevind word in oop of bergagtige habitat. 'n Paar spesies is ook ingevoer na verspreide plekke in Noord-Amerika en ander gebiede.
Die plante het sterk aromatiese blare en groot buisvormige blomme met langdurige gekleurde skutblare. Die genus sluit die belangrike groep kruie in: marjoram en oregano.
Origanumspesies word gebruik as voedselplante deur die larwes van sommige Lepidoptera (vlinderspesies), insluitend Coleophora albitarsella.
Qaraqınıq (lat. Origanum)[1] — dalamazkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.[2]
Bu cinsə 20-yə yaxın növ daxil olmasına baxmayaraq, yarımnöv və növ müxtəlifliyi ilə birlikdə cinsə 50 takson aiddir.
Qaraqınıq (lat. Origanum) — dalamazkimilər fəsiləsinə aid bitki cinsi.
Origanum és un gènere d'aproximadament 20 espècies d'espècies aromàtiques de la familia de les Lamiaceae, naturals de la regió oriental Mediterrania i l'est de l'Àsia. El gènere inclou algunes espècies culinàries importants com ara el marduix o l'orenga.
Les espècies del gènere Origanum represent l'aliment per a les larves d'alguns lepidòpters incloent la coleophora albitarsella.
Origanum és un gènere d'aproximadament 20 espècies d'espècies aromàtiques de la familia de les Lamiaceae, naturals de la regió oriental Mediterrania i l'est de l'Àsia. El gènere inclou algunes espècies culinàries importants com ara el marduix o l'orenga.
Les espècies del gènere Origanum represent l'aliment per a les larves d'alguns lepidòpters incloent la coleophora albitarsella.
Dobromysl (Origanum) je rod rostlin z čeledi hluchavkovitých. Zahrnuje přibližně 40 druhů a variet. Pochází ze Středomoří a asijského mírného pásma..[1]
Dobromysly jsou vytrvalé byliny a polokeře s aromatickou vůní. Květy jsou v lichopřeslenech.
V gastronomii a pro okrasné účely.
Patří do něj například druhy:
Dobromysl (Origanum) je rod rostlin z čeledi hluchavkovitých. Zahrnuje přibližně 40 druhů a variet. Pochází ze Středomoří a asijského mírného pásma..
Merian (Origanum) er en planteslægt, der er udbredt i Europa og Asien, og nogle af arterne er naturaliseret i Nordamerika. Her omtales kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark, eller som dyrkes og har økonomisk betydning her.
Arter
Der Dost (Origanum) oder Orant ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae oder Labiatae) in der Ordnung der Lippenblütlerartigen (Lamiales). Zu dieser Gattung gehören zwei wichtige Gewürzpflanzen, Echter Dost und Majoran.
Origanum-Arten sind ausdauernde krautige Pflanzen bis Halbsträucher, die aromatisch duften. Die einfachen Laubblätter sind ganzrandig bis gezähnt.
In zusammengesetzten Blütenständen sind ährige Teilblütenstände zusammengefasst, die viele Blüten und kleine Hochblätter enthalten. Die meist zwittrigen, zygomorphen Blüten sind fünfzählig. Die fünf Kelchblätter sind glockenförmig verwachsen. Die fünf weißen bis violetten Kronblätter sind glockenförmig verwachsen. Die Krone ist zweilippig. Die Oberlippe ist gerade. Die Unterlippe ist dreilappig, wobei der mittlere Lappen größer ist als die seitlichen. Es ist nur ein Kreis mit vier fertilen Staubblättern vorhanden. In rein männlichen Blüten ragen die Staubblätter nicht aus der Krone heraus. Die Staubfäden sind glatt. Zwei Fruchtblätter sind zu einem oberständigen Fruchtknoten verwachsen der durch eine falsche Scheidewand in vier Kammern geteilt ist. Die Zerfallfrucht zerfällt in vier Nüsschen.
Die Gattung Origanum besteht aus etwa 40 Arten, die zum Teil in Varietäten oder Unterarten aufgeteilt sind. Die Revision der Gattung von Ietswaart (1980) unterteilt die Gattung in drei Gruppen mit insgesamt 10 Sektionen und nennt zudem 17 Hybride. In der hier verwendeten Systematik wird die 38 Arten umfassende Artenliste von Ietswaart um fünf neu beschriebene Arten und eine Hybride ergänzt.[1][2] Die Dost-Arten Majoran und seltener Diptam wurden früher auch als Amaracum bzw. Amaracus bezeichnet.[3]
Der Dost (Origanum) oder Orant ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Lippenblütler (Lamiaceae oder Labiatae) in der Ordnung der Lippenblütlerartigen (Lamiales). Zu dieser Gattung gehören zwei wichtige Gewürzpflanzen, Echter Dost und Majoran.
Ll'arecheta (pure 'a recheta) (Origanum, L. 1753) è nu gennere 'e ppiante aromatiche, erevacee o sub-arvustive, attuccante â famiglia d''e Lamiaceae e comprennente circa 45-50 specie rigginarie ncopp' a tutto d''o vacino d''o Mediterraneo.
'E ddoje sspecie cchiù canusciute ed autilizzate songo ll'arecheta (Origanum vulgare) e 'a peperna (Origanum majorana).
D''e ppiante 'e Origanum se nutricano 'e cacchiune 'e quacche lepidottere, comme ad essempio Coleophora albitarsella.
L'Origanum vulgaris, chiamatu arìsciunu, arìanu o rìanu 'n Sicilia, (Origanum, L. 1753) è n'èriva cispugghiusa arumàtica dâ famigghia dî Labiate. St'èriva è diffusa ntê zoni miditirrànii. Ci havi nu fustu erettu, e ciuri dî quali si strai n'ogghiu essinziali mpiegatu pi nzapuriri li vivanni o n farmacoluggìa pi li sò prupitati antispasmòdichi, diurètichi, sudurìfiri e espitturanti. St'èruva arumàtica s'usa, essiccata, ntâ cucina dî riggiuni miditirrànii (p'asempiu la Sicilia).
La famigghia dî Labiatae o Lamiaceae cumprenni na trintina di speci erivàcii o arvustivi, xeròfili e arumàtichi, tra cui la maiurana.
L'arisciunu è usatu pi cunzari sarsi, o piatti di varia natura. Assai usatu è viremma pi priparari lu pani cunzatu cu ogghiu e sali, assai apprizzatu quannu lu pani è nisciutu ancora càuru dô furnu.
L'arìsciunu pi usu culinariu veni priparatu essiccannu li macciteddi oppuru li sò fogghi, ca appoi si fanu scutulari pi arricavàrini puzzuddi nichi di fogghi pronti pi l'usu. N cumerciu s'attrovanu varitati urigginari di l'Etna o dâ cava r'Ispica.
L'Origanum vulgaris, chiamatu arìsciunu, arìanu o rìanu 'n Sicilia, (Origanum, L. 1753) è n'èriva cispugghiusa arumàtica dâ famigghia dî Labiate. St'èriva è diffusa ntê zoni miditirrànii. Ci havi nu fustu erettu, e ciuri dî quali si strai n'ogghiu essinziali mpiegatu pi nzapuriri li vivanni o n farmacoluggìa pi li sò prupitati antispasmòdichi, diurètichi, sudurìfiri e espitturanti. St'èruva arumàtica s'usa, essiccata, ntâ cucina dî riggiuni miditirrànii (p'asempiu la Sicilia).
La famigghia dî Labiatae o Lamiaceae cumprenni na trintina di speci erivàcii o arvustivi, xeròfili e arumàtichi, tra cui la maiurana.
Origanum is a genus o aboot 20 species o yerbaceous perennials an subshrubs in the faimily Lamiaceae, native tae the Mediterranean an sooth eastren Asie, whaur thay are foond in open or muntainous habitats.
Origanum as en plaantenskööl uun det famile faan a Lapbloosplaanten (Lamiaceae). Enkelt slacher haa en grat bedüüdang uun köögem, fööraal Majoraan an Oregaano.
O. acutidens – O. akhdarense – O. amanum – O. bargyli – O. bilgeri – O. boissieri – O. brevidens – O. calcaratum – O. compactum – O. cordifolium – O. cyrenaicum – O. dayi – O. dictamnus – O. ehrenbergii – O. elongatum – O. floribundum – O. haussknechtii – O. husnucan-baseri – O. hypericifolium – O. isthmicum – O. jordanicum – O. laevigatum – O. leptocladum – O. libanoticum – Origanum majorana – O. microphyllum – O. minutiflorum – O. munzurense – O. onites – O. pampaninii – O. petraeum – O. punonense – O. ramonense – O. rotundifolium – O. saccatum – O. scabrum – O. sipyleum – O. solymicum – O. symes – O. syriacum – O. vetteri – O. vogelii – Origanum vulgare – O. ayliniae
O. × adae – O. × adanense – O. × adonidis – O. × barbarae – O. × dolichosiphon – O. × haradjanii – O. × intercedens – O. × intermedium – O. × lirium – O. × majoricum – O. × minoanum – O. × nebrodense – O. × pabotii
Ang Origanum ay isang sari na binibuo ng 20 aromatikong yerba at napapabilang sa sa pamilya Lamiaceae. Katutubo ang saring ito sa mga rehiyong ng Mediteranyo at ng Silangang Asya. Napapabilang sa saring ito ang mga mahahalagang yerba na ginagamit sa pagluluto gaya ng Marjoram at Oregano.
May mga uring napapabilang sa Origanum na kinakain ng mga larva ng mga uri ng Lepidoptera. Ang Coleophora albitarsella ay isa sa mga uring kumakain ng Origanum.
|first=
(tulong); |access-date=
requires |url=
(tulong) Origanum as en plaantenskööl uun det famile faan a Lapbloosplaanten (Lamiaceae). Enkelt slacher haa en grat bedüüdang uun köögem, fööraal Majoraan an Oregaano.
Ang Origanum ay isang sari na binibuo ng 20 aromatikong yerba at napapabilang sa sa pamilya Lamiaceae. Katutubo ang saring ito sa mga rehiyong ng Mediteranyo at ng Silangang Asya. Napapabilang sa saring ito ang mga mahahalagang yerba na ginagamit sa pagluluto gaya ng Marjoram at Oregano.
May mga uring napapabilang sa Origanum na kinakain ng mga larva ng mga uri ng Lepidoptera. Ang Coleophora albitarsella ay isa sa mga uring kumakain ng Origanum.
Origanum is a genus o aboot 20 species o yerbaceous perennials an subshrubs in the faimily Lamiaceae, native tae the Mediterranean an sooth eastren Asie, whaur thay are foond in open or muntainous habitats.
Tiẓaɛtrin neɣ Ẓeɛter n leqbayel d imɣi.
Tiẓaɛtrin (Isem usnan: Origanum) d tawsit n yemɣi seg twacult n lamiaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Tiẓaɛtrin neɣ Ẓeɛter n leqbayel d imɣi.
Tiẓaɛtrin (Isem usnan: Origanum) d tawsit n yemɣi seg twacult n lamiaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Togʻrayhon (Origanum L.) — labguldoshlar oilasiga mansub koʻp yillik oʻsimliklar turkumi. Oʻzbekistonda koʻproq maydagul T. (O. tyttanthum Gontsch.) uchraydi. Boʻyi 30—60 cm. Poyasi bir nechta, tik oʻsadi. Tepa qismidan shoxlanadi. Barglari choʻziq tuxumsimon, asosi keng ponasimon. Gullari boshoqsimon, chala soyabonlarga toʻplangan va ular kallakchali toʻpgul hosil qiladi. Gultojisi binafsharang . Iyun—sent. Oylarida gullab urugʻlaydi. Asosan, togʻ yon bagʻirlarida oʻsadi.
Көк чай чөп (лат. Origanum, L. 1753) – өсүмдүктүн эрин гүлдүүлөр тукумундагы уруу. Сабакка тушташ жайгашкан жөнөкөй жалбырактуу бийикт. 20-50 см болгон көп жылдык чөп. Гүлү майда, мала же көгүш кызыл. Топ гүлү шыпыргыдай же калканчадай. Евразияда 20 ашуун түрү өсөт. Кыргызстанда 2 түрү кездешет. Алар токойдун ачык жеринде, өзөн боюнда, нымдуу боздоңдо, жапыс тоолордон субальпы алкагына чейин таралган. Курамында эфир майы, боёк заттар, аскорбин кислоталары бар. Кургатылган гүлү менен жалбырагы медицинада , ликер-арак өндүрүү ишканасында, ошондой эле тамакка жакшы жыт берүү үчүн колдонулат (к. Балдуу өсүмдүк).
Көк чай чөп (лат. Origanum, L. 1753) – өсүмдүктүн эрин гүлдүүлөр тукумундагы уруу. Сабакка тушташ жайгашкан жөнөкөй жалбырактуу бийикт. 20-50 см болгон көп жылдык чөп. Гүлү майда, мала же көгүш кызыл. Топ гүлү шыпыргыдай же калканчадай. Евразияда 20 ашуун түрү өсөт. Кыргызстанда 2 түрү кездешет. Алар токойдун ачык жеринде, өзөн боюнда, нымдуу боздоңдо, жапыс тоолордон субальпы алкагына чейин таралган. Курамында эфир майы, боёк заттар, аскорбин кислоталары бар. Кургатылган гүлү менен жалбырагы медицинада , ликер-арак өндүрүү ишканасында, ошондой эле тамакка жакшы жыт берүү үчүн колдонулат (к. Балдуу өсүмдүк).
Матрушке (лат. Origánum) — Яснотковые (Lamiaceae) çемьинчи 45—50 тĕсĕ йышлă курăк ӳсентăран ăрачĕ.
Ăрат шутне 15—20 тĕс кĕрет, анчах кĕçĕн тĕссемпе пĕрле 50 яхăн тĕс пулать:
Мәтрүшкә — ирен чәчәклеләр гаиләлегенә кергән сыек шәмәхә төстәге хуш исле чәчәк ата торган урман үләне, медицина һәм парфюмериядә кулланыла.
Мәтрүшкә — ирен чәчәклеләр гаиләлегенә кергән сыек шәмәхә төстәге хуш исле чәчәк ата торган урман үләне, медицина һәм парфюмериядә кулланыла.
↑ Integrated Taxonomic Information System — 1996. ↑ таксономическая база данных Национального центра биотехнологической информации США / National Center for Biotechnology InformationCornabuggia
A Cornabuggia (in zeneise), Cärnabüggia (in savuneise) (Origanum, L. 1753) u l'è in genere de ciante arumatiche, erbacee o sub-arbüstive, ch'u appartegne a-a famiggia d'e Lamiaceae e ch'u cumprende ciü o men 45-50 spécie originarie survatüttu du Mediterraneu.
E due spécie ciü cunusciüe e dôviê sun a cärnabüggia (Origanum vulgare) e a persa (Origanum majorana).
A carnabüggia a l'è unn-a d'e erbe arumatiche ciü dôviê in t'a cuxinn-a mediterranea pe' u sö intensu e stimulante prufümmu. Se dôvia in te inn-a rèsta de ricette insc'e-e cärni e insc'e-i pésci, in t'e insalatte e in t'a pissa. E cuxinn-e siciliann-a, napuletann-a e abrüsseize ne fan gran dôviu, bun ascì in t'a cuxinn-a Ligüre.
E lärve de çerti lepidótteri, cumme a Coleophora albitarsella, i mangian e ciantinn-e de Origanum.
Spécie
Origanum an apod sa genus kan mga herbaceous asin palompong n mga tinanom sa pamilya kan Lamiaceae, katutubo sa Europa, North Africa, asin sa temperadong Asia, mahihihling sa mga bukas asin haralangkaw na lugar. Magkakapirang mga espesye man ang nagkalat sa iba-ibang lokasyon sa North Amerika asin sa kataraid na rehiyon.[2][3][4][5]
An mga tanom na ini, igwa nin makukusog na parong an dahon asin patilaba an mga burak na makukulay. An genus na ini igwa nin mga importanteng grupo kan herb:marjoram (Origanum majorana) asin oregano (Origanum vulgare).[6][7]
An mga espesye kan Origanum gamit man sa mga tanom na kakanon kan mga larva o kan ibang mga espesye kan Lepidoptera kasali an Coleophora albitarsella.
Origanum an apod sa genus kan mga herbaceous asin palompong n mga tinanom sa pamilya kan Lamiaceae, katutubo sa Europa, North Africa, asin sa temperadong Asia, mahihihling sa mga bukas asin haralangkaw na lugar. Magkakapirang mga espesye man ang nagkalat sa iba-ibang lokasyon sa North Amerika asin sa kataraid na rehiyon.
An mga tanom na ini, igwa nin makukusog na parong an dahon asin patilaba an mga burak na makukulay. An genus na ini igwa nin mga importanteng grupo kan herb:marjoram (Origanum majorana) asin oregano (Origanum vulgare).
An mga espesye kan Origanum gamit man sa mga tanom na kakanon kan mga larva o kan ibang mga espesye kan Lepidoptera kasali an Coleophora albitarsella.
Species Origanum acutidens (Hand.-Mazz.) Ietsw. - Turkey, Iraq Origanum × adanense Baser & H.Duman - Turkey (O. bargyli × O. laevigatum) Origanum × adonidis Mouterde - Lebanon (O. libanoticum × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum akhdarense Ietsw. & Boulos - Cyrenaica region of eastern Libya Origanum amanum Post - Hatay region of Turkey Origanum × barbarae Bornm. - Lebanon (O. ehrenbergii × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum bargyli Mouterde - Turkey, Syria Origanum bilgeri P.H.Davis - Antalya region of Turkey Origanum boissieri Ietsw. - Turkey Origanum calcaratum Juss. - Greece Origanum compactum Benth. - Spain, Morocco Origanum cordifolium (Montbret & Aucher ex Benth.) Vogel - Cyprus Origanum cyrenaicum Bég. & Vacc. - Cyrenaica region of eastern Libya Origanum dayi Post - Israel Origanum dictamnus L. – hop marjoram, Cretan dittany, dittany of Crete - endemic to Crete Origanum × dolichosiphon P.H.Davis - Seyhan region of Turkey (O. amanum × O. laevigatum) Origanum ehrenbergii Boiss. - Lebanon Origanum elongatum (Bonnet) Emb. & Maire - Morocco Origanum floribundum Munby - Algeria Origanum × haradjanii Rech.f - Turkey (O. laevigatum × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum haussknechtii Boiss. - Turkey Origanum husnucan-baseri H.Duman, Aytac & A.Duran - Turkey Origanum hypericifolium O.Schwarz & P.H.Davis - Turkey Origanum × intercedens Rech.f. - Greece, Turkey (O. onites × O. vulgare subsp. hirtum) Origanum × intermedium P.H.Davis - Denizli region of Turkey (O. onites × O. sipyleum) Origanum isthmicum Danin - Sinai Origanum jordanicum Danin & Kunne - Jordan Origanum laevigatum Boiss. - Turkey, Syria, Cyprus Origanum leptocladum Boiss. - Turkey Origanum libanoticum Boiss. - Lebanon Origanum majorana L. – (sweet) marjoram - Turkey, Cyprus; naturalized in scattered locations in Europe, North Africa, North + South America Origanum × lirium Heldr. ex Halácsy - Greece (O. scabrum × O. vulgare subsp. hirtum) Origanum × majoricum Cambess. – hardy sweet marjoram - Spain including Balearic Islands (O. majorana × O. vulgare subsp. virens) Origanum microphyllum (Benth.) Vogel - Crete Origanum × minoanum P.H.Davis - Crete (O. microphyllum × O. vulgare subsp. hirtum) Origanum minutiflorum O.Schwarz & P.H.Davis - Turkey Origanum munzurense Kit Tan & Sorger - Turkey Origanum × nebrodense Tineo ex Lojac - Sicily (O. majorana × O. vulgare subsp. viridulum) Origanum onites L. - Greece, Turkey, Sicily Origanum × pabotii Mouterde - Syria (O. bargyli × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum pampaninii (Brullo & Furnari) Ietsw - Cyrenaica region of eastern Libya Origanum petraeum Danin - Jordan Origanum punonense Danin - Jordan Origanum ramonense Danin - Israel Origanum rotundifolium Boiss. - Turkey, Caucasus Origanum saccatum P.H.Davis - Turkey Origanum scabrum Boiss. & Heldr. in P.E.Boissier - Greece Origanum sipyleum L. -Turkey, Greek Islands Origanum solymicum P.H.Davis - Antalya region of Turkey Origanum symes Carlström - Islands of the Aegean Sea Origanum syriacum L. - Turkey, Cyprus, Syria, Lebanon, Jordan, Palestine, Israel, Sinai, Saudi Arabia Origanum vetteri Briq. & Barbey - Crete Origanum vogelii Greuter & Burdet - Turkey Origanum vulgare L. - oregano - Europe, North Africa, temperate Asia (Iran, Siberia, Central Asia, China, etc.); naturalized in parts of North America, New Zealand, Venezuela
Origanum (/oʊˈrɪɡənəm/ oh-RIG-ə-nəm[3]) is a genus of herbaceous perennials and subshrubs in the family Lamiaceae, native to Europe, North Africa, and much of temperate Asia, where they are found in open or mountainous habitats. A few species also naturalized in scattered locations in North America and other regions.[2][4][5][6]
The plants have strongly aromatic leaves and abundant tubular flowers with long-lasting coloured bracts. The genus includes the important group of culinary herbs: marjoram (Origanum majorana) and oregano (Origanum vulgare).[7][8]
With their decorative bracts, Origanum species and cultivars are used as ornamental plants in the garden. The cultivars 'Kent Beauty'[9] and 'Rosenkuppel'[10] have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.
Origanum species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including Coleophora albitarsella.
Origanum (/oʊˈrɪɡənəm/ oh-RIG-ə-nəm) is a genus of herbaceous perennials and subshrubs in the family Lamiaceae, native to Europe, North Africa, and much of temperate Asia, where they are found in open or mountainous habitats. A few species also naturalized in scattered locations in North America and other regions.
The plants have strongly aromatic leaves and abundant tubular flowers with long-lasting coloured bracts. The genus includes the important group of culinary herbs: marjoram (Origanum majorana) and oregano (Origanum vulgare).
With their decorative bracts, Origanum species and cultivars are used as ornamental plants in the garden. The cultivars 'Kent Beauty' and 'Rosenkuppel' have received the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.
Origanum species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species, including Coleophora albitarsella.
Species Origanum acutidens (Hand.-Mazz.) Ietsw. - Turkey, Iraq Origanum × adanense Baser & H.Duman - Turkey (O. bargyli × O. laevigatum) Origanum × adonidis Mouterde - Lebanon (O. libanoticum × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum akhdarense Ietsw. & Boulos - Cyrenaica region of eastern Libya Origanum amanum Post - Hatay region of Turkey Origanum × barbarae Bornm. - Lebanon (O. ehrenbergii × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum bargyli Mouterde - Turkey, Syria Origanum bilgeri P.H.Davis - Antalya region of Turkey Origanum boissieri Ietsw. - Turkey Origanum calcaratum Juss. - Greece Origanum compactum Benth. - Spain, Morocco Origanum cordifolium (Montbret & Aucher ex Benth.) Vogel - Cyprus Origanum cyrenaicum Bég. & Vacc. - Cyrenaica region of eastern Libya Origanum dayi Post - Israel Origanum dictamnus L. – hop marjoram, Cretan dittany, dittany of Crete - endemic to Crete Origanum × dolichosiphon P.H.Davis - Seyhan region of Turkey (O. amanum × O. laevigatum) Origanum ehrenbergii Boiss. - Lebanon Origanum elongatum (Bonnet) Emb. & Maire - Morocco Origanum floribundum Munby - Algeria Origanum × haradjanii Rech.f - Turkey (O. laevigatum × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum haussknechtii Boiss. - Turkey Origanum husnucan-baseri H.Duman, Aytac & A.Duran - Turkey Origanum hypericifolium O.Schwarz & P.H.Davis - Turkey Origanum × intercedens Rech.f. - Greece, Turkey (O. onites × O. vulgare subsp. hirtum) Origanum × intermedium P.H.Davis - Denizli region of Turkey (O. onites × O. sipyleum) Origanum isthmicum Danin - Sinai Origanum jordanicum Danin & Kunne - Jordan Origanum laevigatum Boiss. - Turkey, Syria, Cyprus Origanum leptocladum Boiss. - Turkey Origanum libanoticum Boiss. - Lebanon Origanum majorana L. – (sweet) marjoram - Turkey, Cyprus; naturalized in scattered locations in Europe, North Africa, North + South America Origanum × lirium Heldr. ex Halácsy - Greece (O. scabrum × O. vulgare subsp. hirtum) Origanum × majoricum Cambess. – hardy sweet marjoram - Spain including Balearic Islands (O. majorana × O. vulgare subsp. virens) Origanum microphyllum (Benth.) Vogel - Crete Origanum × minoanum P.H.Davis - Crete (O. microphyllum × O. vulgare subsp. hirtum) Origanum minutiflorum O.Schwarz & P.H.Davis - Turkey Origanum munzurense Kit Tan & Sorger - Turkey Origanum × nebrodense Tineo ex Lojac - Sicily (O. majorana × O. vulgare subsp. viridulum) Origanum onites L. - Greece, Turkey, Sicily Origanum × pabotii Mouterde - Syria (O. bargyli × O. syriacum subsp. bevanii) Origanum pampaninii (Brullo & Furnari) Ietsw - Cyrenaica region of eastern Libya Origanum petraeum Danin - Jordan Origanum punonense Danin - Jordan Origanum ramonense Danin - Levant Origanum rotundifolium Boiss. - Turkey, Caucasus Origanum saccatum P.H.Davis - Turkey Origanum scabrum Boiss. & Heldr. in P.E.Boissier - Greece Origanum sipyleum L. -Turkey, Greek Islands Origanum solymicum P.H.Davis - Antalya region of Turkey Origanum symes Carlström - Islands of the Aegean Sea Origanum syriacum L. - Turkey, Cyprus, Syria, Lebanon, Jordan, Palestine, Israel, Sinai, Saudi Arabia Origanum vetteri Briq. & Barbey - Crete Origanum vogelii Greuter & Burdet - Turkey Origanum vulgare L. - oregano - Europe, North Africa, temperate Asia (Iran, Siberia, Central Asia, China, etc.); naturalized in parts of North America, New Zealand, VenezuelaLa origano (Origanum el lamiacoj) estas genro de aromaj plantoj.
Estas 36 specioj el Eŭropo, Azio kaj la mediteraneaj regionoj, pluraj kultivataj por medicino, spicado kaj ornamo, inter aliaj diktamno-origano (vidu la suban foton), majorano (vidu la suban foton), kaj la ordinara origano (vidu la suban foton).
Timolo aŭ kamforo de timiano estas kristala senkolora substanco kun karakteriza akre agrabla odoro trovata en naturo ĉefe en la esencoleoj de Thymus vulgaris kaj Origanum vulgare. Timolo apartenas al la grupo de la terpenoj. La timianoleo enhavas ĉirkaŭ 20 ĝis 30% da timolo, kiu ankaŭ estas sintezebla. Timolo estas substanco kun proprecoj baktericidaj[1], antisepsaj kaj antifungaj.
MajoranoMajorano (Origanum majorana) botanike apartenas al la lamiacoj.
En kuirarto uzatas la folioj de la planto kiel spico. Majorano fajnigas ĉefe grasajn viandaĵojn, kolbasojn, terpomaĵojn (ekz. rostitajn terpomojn) kaj saŭcojn.
Abelo sur la floro de majorano.
La origano (Origanum el lamiacoj) estas genro de aromaj plantoj.
Estas 36 specioj el Eŭropo, Azio kaj la mediteraneaj regionoj, pluraj kultivataj por medicino, spicado kaj ornamo, inter aliaj diktamno-origano (vidu la suban foton), majorano (vidu la suban foton), kaj la ordinara origano (vidu la suban foton).
La ilustraĵo de ordinara origanoOriganum es un género compuesto por alrededor de 20 especies de hierbas aromáticas de la familia Lamiaceae, oriundo de la región mediterránea y el este de Asia, donde vegeta en suelos secos y exposiciones muy soleadas. En él se incluyen hierbas culinarias como la mejorana y el orégano.
Las especies de este género, al igual que casi todas las de la familia, son hierbas perennes de entre 30 a 60 cm de alto, que se caracterizan por sus tallos cuadrados, hojas ovaladas enfrentadas y flores labiadas, agrupadas en ramilletes terminales de cinco o seis florecillas.
Estas plantas poseen unas diminutas glándulas, productoras de la esencia, que se localizan en las hojas, el cáliz y la corola.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 588–590. 1753.[2]
Origanum: nombre genérico que según Umberto Quattrocchi dice: "nombre que proviene del griego clásico, origanon , oreiganon , origanos , oreiganos, posiblemente del griego oros, = "montaña", y ganos = "belleza, brillo, ornamento, deleite,"[3]
A continuación se brinda un listado de las especies del género Origanum aceptadas hasta diciembre de 2014, ordenadas alfabéticamente. Para cada una se indica el nombre binomial seguido del autor, abreviado según las convenciones y usos.
Origanum es un género compuesto por alrededor de 20 especies de hierbas aromáticas de la familia Lamiaceae, oriundo de la región mediterránea y el este de Asia, donde vegeta en suelos secos y exposiciones muy soleadas. En él se incluyen hierbas culinarias como la mejorana y el orégano.
Pune (Origanum) on taimeperekond huulõieliste sugukonnas.
Perekonda kuulub umbes 20 liiki rohttaimi. Looduslikuks levilaks on Vahemere maad ja Ida-Aasia. Perekonda kuuluvad tuntud maitsetaimed harilik pune ja aedmajoraan.
Pune (Origanum) on taimeperekond huulõieliste sugukonnas.
Perekonda kuulub umbes 20 liiki rohttaimi. Looduslikuks levilaks on Vahemere maad ja Ida-Aasia. Perekonda kuuluvad tuntud maitsetaimed harilik pune ja aedmajoraan.
Origanum Lamiaceae landare familiako genero belarkara da, batzuetan sasiak osatzen dituenak. Mediterraneoan eta Asiako hego-ekialdean aurki daitezke, gune menditsu eta irekietan. Usain sakona dute eta horregatik oso erabiliak dira sukaldaritzan. Famatuenak oregano eta mendaroa dira.
Lepidoptera batzuek jateko erabiltzen dituzte, adibidez Coleophora albitarsella espezieak.
Origanum Lamiaceae landare familiako genero belarkara da, batzuetan sasiak osatzen dituenak. Mediterraneoan eta Asiako hego-ekialdean aurki daitezke, gune menditsu eta irekietan. Usain sakona dute eta horregatik oso erabiliak dira sukaldaritzan. Famatuenak oregano eta mendaroa dira.
Lepidoptera batzuek jateko erabiltzen dituzte, adibidez Coleophora albitarsella espezieak.
Meiramit (Origanum) on huulikukkaiskasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Siihen kuuluvat myös oreganoiksi kutsutut lajit. Sukuun kuuluu maailmanlaajuisesti 36 lajia. Varsinainen mausteena käytetty meirami on maustemeirami (Origanum majorana). Kaupoissa oreganona myyty mauste saattaa olla mäkimeiramin muunnosta nimeltä talvimeirami (Origanum vulgare subsp. hirsutum), kreikanoreganoa (Origanum heracleoticum) tai varsinaista oreganoa (Origanum ornites). Lisäksi on myös kreetanoregano (Origanum dictamnus). Meiramilajeja voi kasvattaa itse vaikka maustepurkin siemenistä. Avomaalla ne ovat yksivuotisia, mutta sisätiloissa niitä voi pitää useita vuosia. Ne viihtyvät hiekka- ja kalkkipitoisessa maassa aurinkoisella kasvupaikalla.[1]
Meiramit (Origanum) on huulikukkaiskasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Siihen kuuluvat myös oreganoiksi kutsutut lajit. Sukuun kuuluu maailmanlaajuisesti 36 lajia. Varsinainen mausteena käytetty meirami on maustemeirami (Origanum majorana). Kaupoissa oreganona myyty mauste saattaa olla mäkimeiramin muunnosta nimeltä talvimeirami (Origanum vulgare subsp. hirsutum), kreikanoreganoa (Origanum heracleoticum) tai varsinaista oreganoa (Origanum ornites). Lisäksi on myös kreetanoregano (Origanum dictamnus). Meiramilajeja voi kasvattaa itse vaikka maustepurkin siemenistä. Avomaalla ne ovat yksivuotisia, mutta sisätiloissa niitä voi pitää useita vuosia. Ne viihtyvät hiekka- ja kalkkipitoisessa maassa aurinkoisella kasvupaikalla.
Le genre Origanum regroupe environ 45-50 espèces de plantes herbacées ou de sous-arbrisseaux vivaces et aromatiques de la famille des Lamiacées originaires surtout du bassin méditerranéen. Les deux espèces les plus connues sont l'origan (Origanum vulgare) et la marjolaine (Origanum majorana).
Le genre Origanum regroupe environ 45-50 espèces de plantes herbacées ou de sous-arbrisseaux vivaces et aromatiques de la famille des Lamiacées originaires surtout du bassin méditerranéen. Les deux espèces les plus connues sont l'origan (Origanum vulgare) et la marjolaine (Origanum majorana).
Mravinac (mažuran, origan, lat. Origanum), biljni rod od pedesetak vrsta[1] jednogodišnjeg i dvogodišnjeg raslinja, trajnica i polugrmova iz porodice usnača (Lamiaceae).
Ime roda Origanum dolazi od grčkih riječi oros (radost) i ganos (planina), i prevodi se kao radost planine[2]. U Hrvatskoj rastu O. vulgare, poznata kao divlji divlji mažuran, origano ili obični mravinac, ljekovita biljka koja ima i insekticidni učinak na mrave i moljce. Druga vrsta poznata u Hrvatskoj je vrtni ili mirisni mažuran (O. majorana), koju zovu i majoran, mirišljavak i brojnim drugim imenima. Njezino eterično ulje ima antibakterijska djelovanja (na pr. E. coli).
žljezdastodlakavi mravinac, sukrugljasti mažuran ili kretski mažuran, podvrsta je divljeg mažurana i raste na južnom primorju Hrvatske, njezin znanstveni naziv je O. vulgare subsp. viridulum (Martrin-Donos) Nyman. Nije priznata za posbnu vrstu, a sinonim joj je O. heracleoticum[3]
Mravinac (mažuran, origan, lat. Origanum), biljni rod od pedesetak vrsta jednogodišnjeg i dvogodišnjeg raslinja, trajnica i polugrmova iz porodice usnača (Lamiaceae).
Ime roda Origanum dolazi od grčkih riječi oros (radost) i ganos (planina), i prevodi se kao radost planine. U Hrvatskoj rastu O. vulgare, poznata kao divlji divlji mažuran, origano ili obični mravinac, ljekovita biljka koja ima i insekticidni učinak na mrave i moljce. Druga vrsta poznata u Hrvatskoj je vrtni ili mirisni mažuran (O. majorana), koju zovu i majoran, mirišljavak i brojnim drugim imenima. Njezino eterično ulje ima antibakterijska djelovanja (na pr. E. coli).
žljezdastodlakavi mravinac, sukrugljasti mažuran ili kretski mažuran, podvrsta je divljeg mažurana i raste na južnom primorju Hrvatske, njezin znanstveni naziv je O. vulgare subsp. viridulum (Martrin-Donos) Nyman. Nije priznata za posbnu vrstu, a sinonim joj je O. heracleoticum
Origanum L., 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni della famiglia delle Lamiaceae.[1]
In tempi moderni, prima ancora di Carl von Linné è stato il botanico francese Joseph Pitton de Tournefort (Aix-en-Provence, 5 giugno 1656 – Parigi, 28 dicembre 1708) a denominare queste piante. In realtà l'etimologia del nome del genere si può far risalire a 2000 anni prima presso i greci, forse da Teofrasto (371 a.C. – Atene, 287 a.C.) un filosofo e botanico greco antico, discepolo di Aristotele, autore di due ampi trattati botanici che per primo ha usato questo nome per un'erba aromatica[2]. Origanum è formato da due parole "òros" (= monte) e "ganào" (= io mi compiaccio) che insieme potrebbero alludere ad un concetto di "delizia della montagna"[3] o anche "bellezza, luminosità, ornamento, gioia della montagna"[4], oppure perché cresce bene in montagna o nei piani alti delle zone assolate.
Il nome scientifico del genere è stato definito da Linneo (1707 – 1778), conosciuto anche come Carl von Linné, biologo e scrittore svedese considerato il padre della moderna classificazione scientifica degli organismi viventi, nella pubblicazione "Species Plantarum - 2. 1753" del 1753.[5]
Queste piante arrivano ad una altezza massima di 7–8 decimetri (70–80 cm). La forma biologica prevalente è emicriptofita scaposa (H scap), ossia sono piante erbacee, a ciclo biologico perenne, con gemme svernanti al livello del suolo e protette dalla lettiera o dalla neve e sono dotate di un asse fiorale eretto e spesso privo di foglie. Sono presenti anche altre forme biologiche come camefita suffruticosa (Ch suffr), ossia piante perenni e legnose alla base (subarbustive), con gemme svernanti poste ad un'altezza dal suolo tra i 2 ed i 30 cm (le porzioni erbacee seccano annualmente e rimangono in vita soltanto le parti legnose). Tutta la pianta è aromatica.[3][6][7][8][9][10][11]
Le radici sono secondarie generate da un fittone. I fittoni possono essere obliqui e più o meno legnosi.
La parte aerea del fusto è ascendente (talvolta prostrata alla base) ed eventualmente ramosa (ma i rami inferiori sono sterili). Il fusto è pubescente, talvolta legnoso, ed ha una sezione quadrangolare a causa della presenza di fasci di collenchima posti nei quattro vertici, mentre le quattro facce sono concave.
Le foglie lungo il fusto sono disposte in modo opposto (in genere a 2 a 2). Sono picciolate con una lamina a forma lanceolata oppure ovata, spesso asimmetrica alla base; i bordi sono dentellati. Le foglie sono colorate di verde. Le stipole sono assenti.
L'infiorescenza è sia corimboso-ramosa, formata da densi glomeruli ovali, che panicolata, formata da dense spighe peduncolate con forme più o meno ovate e fiori (non molti - massimo 8-10); i fiori sono sessili. Alla base del glomerulo/spiga sono presenti due brattee violaceo-purpuree o verdi con forme ovali-rombiche cigliate sui bordi e con la superficie pelosa; possono essere (oppure no) ricoperte di ghiandole.
I fiori sono ermafroditi, zigomorfi, tetrameri (4-ciclici), ossia con quattro verticilli (calice – corolla – androceo – gineceo) e pentameri (5-meri: la corolla e il calice - il perianzio - sono a 5 parti). Raramente i fiori sono poligamo-dioici (fiori ermafroditi e femminili su piante distinte come in Origanum vulgare).
Il frutto è uno schizocarpo composto da 4 nucule. La forma è ovoide (con apice arrotondato) con superficie glabra e liscia. Il colore è marrone.
Le specie di questo genere (circa 40 - 50) sono originarie soprattutto del bacino del Mediterraneo (ma alcune specie sono presenti anche in Asia[15]) e prediligono habitat temperato-caldi. Circa il 60% dei taxa crescono in Anatolia, questo potrebbe indicare tale area geografica come il centro di origine delle specie di Origanum. In questa regione è inoltre alto il tasso di endemismo.[16]
Delle tre specie presenti sul territorio italiano, due si trovano nell'arco alpino. La tabella seguente mette in evidenza alcuni dati relativi all'habitat, al substrato e alla distribuzione delle specie alpine[17].
La famiglia di appartenenza del genere (Lamiaceae), molto numerosa con circa 250 generi e quasi 7000 specie, ha il principale centro di differenziazione nel bacino del Mediterraneo e sono piante per lo più xerofile (in Brasile sono presenti anche specie arboree). Per la presenza di sostanze aromatiche, molte specie di questa famiglia sono usate in cucina come condimento, in profumeria, liquoreria e farmacia.[9] Attualmente con le moderne tecniche di analisi di tipo filogenetico del DNA la famiglia Lamiaceae è stata suddivisa in 7 sottofamiglie: il genere Origanum è descritto nella tribù Mentheae (sottotribù Menthinae) appartenente alla sottofamiglia Nepetoideae.[6][18]
Le specie del genere Origanum, tradizionalmente, nella flora spontanea italiana sono suddivise in due sezioni con i seguenti caratteri:[3]
Il numero cromosomico delle specie di questo genere è 2n = 30 (32).[8]
Le relazioni filogenetiche all'interno del genere sono complicate dalla presenza di diversi ibridi (fino a 18 ibridi riconosciuti[16]). I limiti generici di questo gruppo sono sempre stati oggetto di discussioni tassonomiche. In passato (quando il nome della famiglia era "Labiate") il genere Origanum era descritto all'interno della tribù "Saturejeae" Benth.. Inoltre alcuni Autori dividevano le specie in due generi diversi: Origanum L. e Majorana Miller.[3] Secondo la revisione tassonomica di Ietswaart (1980), ampiamente accetta, il genere è suddiviso in 10 sezioni in base alla forma e alle dimensioni delle brattee e del calice:[6][16]
A questo elenco si devono aggiungere altre 6 specie descritte dopo il 1980.
Un recente studio sulla sezione Majorana (formato dalle specie O. majorana, O. onites, O. syriacum e O. dubium - quest'ultima specie è considerata da alcune checklist un sinonimo o una varietà di O. majorana), basato su alcune sequenze di DNA, ha evidenziato la discendenza diretta di O. majorana da O. syriacum, e una origine ibridogena di O. dubium tra O. onites, O. syriacum e una terza specie non meglio identificata.[19]
All'interno della sottotribù Menthinae il genere Origanum appartiene al clade mediterraneo (l'altro clade è relativo la Nuovo Mondo). Inoltre è "gruppo fratello" del genere Thymus (insieme formano un clade ben supportato).[15]
Per meglio comprendere ed individuare le varie specie del genere (solamente per le specie spontanee della flora italiana) l’elenco seguente utilizza in parte il sistema delle chiavi analitiche (vengono cioè indicate solamente quelle caratteristiche utili a distingue una specie dall'altra).[8]
Elenco completo delle specie di Origanum compresi gli ibridi riconosciuti:[1]
Ibridi
L'entità di questa voce ha avuto nel tempo diverse nomenclature. L'elenco seguente indica alcuni tra i sinonimi più frequenti:[20]
L'origano non è importante solo per il suo utilizzo in cucina ma anche per le sue numerose proprietà terapeutiche. I suoi principi attivi sono principalmente i fenoli Timolo e Carvacrolo oltre a grassi, proteine, sali minerali, vitamine e carboidrati.
Le sue proprietà terapeutiche sono: antalgico, antisettico, analgesico, antispasmodico, espettorante, stomachico e tonico. Il suo olio essenziale è molto utilizzato nell'aromaterapia. I suoi infusi sono consigliati contro la tosse, le emicranie, i disturbi digestivi e i dolori di natura reumatica svolgendo una funzione antinfiammatoria.[21]
L'origano è una delle erbe aromatiche più utilizzate nella cucina mediterranea in virtù del suo intenso e stimolante profumo. Si usa in innumerevoli preparazioni su carni e su pesce, nelle insalate e sulla pizza. Le cucine dell'Italia meridionale e della Sicilia ne fanno grande uso.
L'origano è anche un buon repellente per le formiche: basta cospargerlo nei luoghi frequentati e ricordarsi di sostituirlo spesso per tenerle lontane. Inoltre è una pianta mellifera e si può ottenere del miele in alcune zone dove l'origano è molto diffuso. vale la stessa cosa per la maggiorana, ma la pianta è più piccola e meno diffusa dell'origano, e il miele di questa si trova solo mescolato in altri.
Sono noti casi in cui in Turchia diluiscono l'origano in polvere con il sommacco per diminuirne il costo e in Francia le ditte commerciali di aromi si fanno concorrenza sul prezzo, diluendolo ulteriormente, con foglie giovani di ulivo.[22].
Nel linguaggio dei fiori l'Origano da sempre è stata considerata una pianta che dà sollievo, conforto e salute
Delle piante di Origanum si nutrono le larve di alcuni lepidotteri, come ad esempio Coleophora albitarsella.
In altre lingue l'origano viene così chiamato:[3]
L'origano, su indicazione della Regione siciliana, è stato riconosciuto ufficialmente come prodotto tipico siciliano e inserito nella lista dei prodotti agroalimentari tradizionali italiani (P.A.T) del Ministero delle politiche agricole alimentari e forestali (Mipaaf).[23]
Origanum L., 1753 è un genere di piante spermatofite dicotiledoni della famiglia delle Lamiaceae.
Species fere 20, e.g.:
Origanum vulgare ("Origanum" sensu stricto)
Origanum acutidens
Origanum amanum
Origanum calcaratum
Origanum dictamnus
Origanum laevigatum
Origanum leptocladum
Origanum libanoticum
Origanum majorana (Amaracum)
Origanum (x)majoricum
Origanum microphyllum (Cunila gallinacea)
Origanum onites (Onitis)
Origanum rotundifolium
Origanum scabrum
Origanum sipyleum
Origanum syriacum ("Hyssopus" Biblicus)
Origanum vulgare hirtum (Cunila bubula, heraclium)
Origanum est herbarum genus, quod comprimit viginti species circiter herbarum aromaticarum, familiae Lamiaceae nomine, regione Mediterranea oriunda et Asia occidentali.
Origanum, sensu stricto, est herba Origanum vulgare, quae in re coquinaria Italica Graecaque praesertim adhibetur.
Et apud antiquos in usu frequenti erat : Archestratus herbam commendat in condituram piscis.[1] Medici etiam ea utebantur, et aliis herbis eiusdem generis, cum insalubrem dentibus et oculis esse haberetur.
Origanum est herbarum genus, quod comprimit viginti species circiter herbarum aromaticarum, familiae Lamiaceae nomine, regione Mediterranea oriunda et Asia occidentali.
Origanum, sensu stricto, est herba Origanum vulgare, quae in re coquinaria Italica Graecaque praesertim adhibetur.
Et apud antiquos in usu frequenti erat : Archestratus herbam commendat in condituram piscis. Medici etiam ea utebantur, et aliis herbis eiusdem generis, cum insalubrem dentibus et oculis esse haberetur.
Raudonėlis (lot. Origanum) – notrelinių (Lamiaceae) šeimos augalų gentis. Ją sudaro ~20 augalų rūšių, paplitusių Viduržemio jūros regione. Dauguma genties augalų yra aromatinės, prieskoninės žolės.
Žinomiausios rūšys:
Marjolein (Origanum) is een plantengeslacht van circa twintig soorten. Twee bekende planten uit dit geslacht zijn echte marjolein (Origanum majorana) en de wilde marjolein (Origanum vulgare, ook bekend als oregano).
Marjolein (Origanum) is een plantengeslacht van circa twintig soorten. Twee bekende planten uit dit geslacht zijn echte marjolein (Origanum majorana) en de wilde marjolein (Origanum vulgare, ook bekend als oregano).
Bergmynteslekta (Origanum) er ei planteslekt i leppeblomstfamilien. Dei veks naturleg frå middelhavslanda i aust til det austlege Asia. I denne slekta er det kring 20 artar aromatiske urter, mellom anna krydderurter som meriam og bergmynte (oregano).
Origanum-artar er mat for larver av somme sommarfuglartar (Lepidoptera), derimellom Coleophora albitarsella (ein sekkmøll-art).
Bergmynteslekta (Origanum) er ei planteslekt i leppeblomstfamilien. Dei veks naturleg frå middelhavslanda i aust til det austlege Asia. I denne slekta er det kring 20 artar aromatiske urter, mellom anna krydderurter som meriam og bergmynte (oregano).
Origanum-artar er mat for larver av somme sommarfuglartar (Lepidoptera), derimellom Coleophora albitarsella (ein sekkmøll-art).
Bergmynteslekta (Origanum) er en planteslekt i leppeblomstfamilien. Slekta har en viltvoksende art i Norge, bergmynte som gir opphav til det velkjente krydderet oregano. I tillegg kan arten merian sjeldent finnes som introdusert art i Norge.[1]
Det er flere titalls arter i Europa, Nord-Afrika og tempererte deler av Asia. Plantene er ettårige eller flerårige urter. Blomstene er reletivt små og samla i mangeblomstra kranser. Krona er toleppa med treflika underleppe. De fleste artene er aromatiske og mange brukes som krydder.
De to artene som er påtruffet i Norge er:
Ellers finnes det en rekke arter, hybrider og varianter som brukes om krydder. Mest kjent av disse andre er kanskje «gresk oregano» / «gresk bergmynte» som er en underart av bergmynte (O. vulgare ssp. hirtum / O. vulgare var. prismaticum[2]).
Bergmynteslekta (Origanum) er en planteslekt i leppeblomstfamilien. Slekta har en viltvoksende art i Norge, bergmynte som gir opphav til det velkjente krydderet oregano. I tillegg kan arten merian sjeldent finnes som introdusert art i Norge.
Lebiodka (Origanum L.) – rodzaj roślin należących do rodziny jasnotowate. Obejmuje 36[3]–38 gatunków[4]. Według The Plant List rodzaj ten, licząc razem z mieszańcami międzygatunkowymi, obejmuje 56 taksonów o zweryfikowanych i zaakceptowanych nazwa naukowych[5]. Rośliny te rosną w Europie i zachodniej oraz środkowej Azji, centrum zróżnicowania osiągając w basenie Morza Śródziemnego[3][4]. W Europie rośnie 13 gatunków[3][4], z czego w Polsce jeden – lebiodka pospolita O. vulgare[6]. Rosną w miejscach suchych, słonecznych, zwykle w zbirowiskach trawiastych i zaroślowych[3]. Są to rośliny zielne i półkrzewy zasobne w olejki eteryczne i dlatego stosowane w kuchni jako przyprawy. Największe znaczenie ma lebiodka majeranek O. majorana, lebiodka pospolita oraz mieszaniec między tymi gatunkami – O. × majoricum. Podobnie wykorzystywana jest także m.in. lebiodka kreteńska O. dictamnus i lebiodka syryjska O. syriacum. Lebiodka uprawna O. onites i wcześniej wymienione wykorzystywane są także jako zioła lecznicze[4]. Kilka gatunków uprawianych jest jako ozdobne rośliny, zwłaszcza w ogrodach skalnych[3].
Amaracus Gled., Majorana Mill.
Rodzaj z rodziny jasnotowatych (Lamiaceae Lindl.), w obrębie której zaliczany jest do podrodziny Nepetoideae, plemienia Mentheae i podplemienia Menthinae[8].
Lebiodka (Origanum L.) – rodzaj roślin należących do rodziny jasnotowate. Obejmuje 36–38 gatunków. Według The Plant List rodzaj ten, licząc razem z mieszańcami międzygatunkowymi, obejmuje 56 taksonów o zweryfikowanych i zaakceptowanych nazwa naukowych. Rośliny te rosną w Europie i zachodniej oraz środkowej Azji, centrum zróżnicowania osiągając w basenie Morza Śródziemnego. W Europie rośnie 13 gatunków, z czego w Polsce jeden – lebiodka pospolita O. vulgare. Rosną w miejscach suchych, słonecznych, zwykle w zbirowiskach trawiastych i zaroślowych. Są to rośliny zielne i półkrzewy zasobne w olejki eteryczne i dlatego stosowane w kuchni jako przyprawy. Największe znaczenie ma lebiodka majeranek O. majorana, lebiodka pospolita oraz mieszaniec między tymi gatunkami – O. × majoricum. Podobnie wykorzystywana jest także m.in. lebiodka kreteńska O. dictamnus i lebiodka syryjska O. syriacum. Lebiodka uprawna O. onites i wcześniej wymienione wykorzystywane są także jako zioła lecznicze. Kilka gatunków uprawianych jest jako ozdobne rośliny, zwłaszcza w ogrodach skalnych.
Origanum L. é um gênero botânico da família Lamiaceae. As espécies do Origanum são nativas da Europa e Ásia.[1]
O gênero constituido é por 205 espécies, destacando-se a Origanum majorana (manjerona) e a Origanum vulgare (orégãos ou orégano).
Origanum L. é um gênero botânico da família Lamiaceae. As espécies do Origanum são nativas da Europa e Ásia.
O gênero constituido é por 205 espécies, destacando-se a Origanum majorana (manjerona) e a Origanum vulgare (orégãos ou orégano).
Origanum este un gen de plante din familia Lamiaceae.
Materiale media legate de Origanum la Wikimedia Commons
Origanum este un gen de plante din familia Lamiaceae.
Mejramsläktet (Origanum) är ett släkte i familjen kransblommiga växter med 38 arter. De förekommer i huvudsak i Medelhavsområdet. Några arter odlas som trädgårdsväxter, en ett par arter som kryddväxter.
Mejramsläktet (Origanum) är ett släkte i familjen kransblommiga växter med 38 arter. De förekommer i huvudsak i Medelhavsområdet. Några arter odlas som trädgårdsväxter, en ett par arter som kryddväxter.
Материнка (лат. Oríganum) — рід трав'янистих рослин родини Глухокропивові (Lamiaceae).
Багаторічні трав'янисті рослини або напівчагарники, висотою 30-75 см. Кореневище голе, часто повзуче.
Стебло чотиригранне, прямостояче, малоопушене, у верхній частині голе.
Листки супротивні, черешкові, довгасто-яйцевидні, цільнокраї, на кінчику загострені, зверху темно-зелені, знизу сіро-зелені, довжиною 1-4 см.
Квітки дрібні, трубчасті, рожеві або рожево-пурпурові, зібрані в щитковидні-волотисті суцвіття, оцвітина часто темного червоно-фіолетового кольору, віночок блідо фіолетовий з рожевим відливом. Віночок двогубий, але верхня губа слабо розвинена, і тичинки нерідко виступають з віночка, а не замкнуті, як у більшості родів родини.
Маса 1000 насіння близько 0,1 грама.
Рослина цвіте у липні — серпні.
Батьківщина — Південно-Західна Азія та Північна Африка. Росте від Середземномор'я до Середній Азії. Окремі види цього роду мають більш широкий ареал, так Материнка звичайна можна зустріти від Азорських островів до Тайваню. Культивується у Європі, Північній Америці.
У Центральній Європі деякі види відомі з XVI століття, і весь цей час вони використовувалися як прянощі: Материнка звичайна відома ще як орегано, та Origanum majorana як майоран.[1][2] У Північній Америці — завезена рослина, стала відома лише з початку XX століття.
Росте на сухих луках та у світлих лісах.
Рослини містять ефірні олії, дубильні речовини та аскорбінову кислоту. Приправою та лікарським сировиною є листя та квіткові бруньки, як свіжі, так і сушені.
Смак та запах рослин сильно збагачують страви, а леткі олії, дубильні сполуки та гіркоти збуджують апетит. Листя деяких видів застосовують як прянощі та приправу в їжу та у лікеро-горілчаному виробництві (майоран, орегано).
Рослина використовується у медицині як знеболюючий, антисептичний, відхаркувальний, шлунковий та тонізуючий засіб. Ефірні олії використовуються у ароматерапії.
Багато видів хороші медоноси.
Рід налічує близько 55[3] видів:
Материнка (лат. Oríganum) — рід трав'янистих рослин родини Глухокропивові (Lamiaceae).
Origanum là một chi thực vật có hoa trong họ Hoa môi (Lamiaceae).[1]
Chi Origanum gồm các loài:
Origanum là một chi thực vật có hoa trong họ Hoa môi (Lamiaceae).
Души́ца (лат. Oríganum) — род травянистых растений семейства Яснотковые (Lamiaceae), включает в себя около 55[3] видов.
Русское название дано этому растению за его приятный запах.[источник не указан 1763 дня]
Греческое название встречается в трудах Диоскорида и Гиппократа и происходит от греческих слов oros — холм, гора и ganos — блеск, орнамент и может быть переведено как: блестящее растение, растущее на камнях, или украшение гор, так как в период цветения становится глянцевым, блестящим и покрывает склоны гор нарядным ковром.
Многолетние травянистые растения или полукустарники, высотой 30—75 см. Корневище голое, часто ползучее.
Стебель четырёхгранный, прямостоячий, малоопушенный, в верхней части голый.
Листья супротивные, черешковые, продолговато-яйцевидные, цельнокрайные, на кончике заострённые, сверху тёмно-зелёные, снизу серо-зелёные, длиной 1—4 см.
Цветки мелкие, трубчатые, розоватые или розово-пурпурные, собраны в щитковидно-метельчатые соцветия, прицветники часто тёмного красно-фиолетового цвета, венчики бледно-фиолетовые с розоватым отливом. Венчик двугубый, но верхняя губа слабо развита, и тычинки нередко выступают из венчика, а не замкнуты, как у большинства родов семейства.
Масса 1000 семян около 0,1 грамма.
Растение цветёт в июле – августе.
Родина — Юго-Западная Азия и Северная Африка. Произрастает от Средиземноморья до Средней Азии. На территории России представители рода повсеместно встречаются в Европейской части, Южной Сибири, на Кавказе. Отдельные виды этого рода имеют более широкий ареал, так Душицу обыкновенную (Origanum vulgare) можно встретить от Азорских островов до Тайваня. Культивируется в Европе, Северной Америке.
В Центральной Европе некоторые виды известны с XVI века, и все это время они использовались как пряность. В Северной Америке — завозное растение, и известно лишь с начала XX века.
Растёт на сухих лугах, полянах, в светлых лесах.
Растения содержат эфирные масла, дубильные вещества и аскорбиновую кислоту. Приправой и лекарственным сырьём являются листья и цветочные почки, как свежие, так и сушёные.
Вкус и запах растений сильно обогащают блюда, а содержащиеся в них летучие масла, дубильные соединения и горечи возбуждают аппетит. Листья некоторых видов применяют как пряность и приправу в пищу и в ликёро-водочном производстве. Душицу добавляют к жаркому из баранины, говядины, к ризотто, спагетти, салатам, супам, соусам и рыбе, а также к смесям пряностей (например, чилийской).
Растение используется в медицине как обезболивающее, антисептическое, отхаркивающее, желудочное и тонизирующее средство. Эфирные масла используются в ароматерапии. Настойку листьев прописывают при кашле, мигрени, расстройствах пищеварения и ревматических болях, для успокоения нервов. Душица входит в состав потогонных сборов и сборов для ванн.
Многие виды хорошие медоносы.
Род Душица, как и ещё около пятидесяти родов, относится к колену Мятные (Mentheae) подсемейству Котовниковые (Nepetoideae) семейства Яснотковые (Lamiaceae):
отдел Цветковые, или Покрытосеменные (классификация согласно Системе APG II) порядок Ясноткоцветные ещё 44 порядка цветковых растений, из которых к ясноткоцветным наиболее близки Гарриецветные, Горечавкоцветные и Паслёноцветные семейство Яснотковые ещё 20 семейств, в том числе Акантовые, Бигнониевые, Вербеновые, Геснериевые, Заразиховые, Кунжутовые, Маслиновые, Норичниковые, Подорожниковые подсемейство Котовниковые ещё восемь подсемейств (роды Зайцегуб, Кадило, Пикульник, Пустырник, Чистец, Шандра, Яснотка и многие другие) триба Мятные ещё три трибы, Базиликовые, Лавандовые и Эльсгольциевые род Душица ещё около 50 родов, в том числе Базилик, Лаванда, Мелисса, Мята, Розмарин, Черноголовка, Шалфей и др.) 45—50 видов, в том числе Душица обыкновенная и МайоранРод насчитывает около 55[3] видов:
Души́ца (лат. Oríganum) — род травянистых растений семейства Яснотковые (Lamiaceae), включает в себя около 55 видов.
Русское название дано этому растению за его приятный запах.[источник не указан 1763 дня]
Греческое название встречается в трудах Диоскорида и Гиппократа и происходит от греческих слов oros — холм, гора и ganos — блеск, орнамент и может быть переведено как: блестящее растение, растущее на камнях, или украшение гор, так как в период цветения становится глянцевым, блестящим и покрывает склоны гор нарядным ковром.
牛至属(学名:Origanum)是被子植物门唇形科中的一属,包含约20种香草,原产于地中海地区,东亚也有种植。此属包括一些重要的烹调用香草,如马郁兰与牛至。