Bu cins Qettingen Tibb Universitetinin professoru İ.Q.Zinnin şərəfinə adlandırılmışdır.Cinsin Mərkəzi və Cənubi Amerikada bitən 15 növü vardır.Növlərdən bəzilərini açıq şəraitdə yetişdirirlər.Hazırda gülçülükdə yabanı növlərdən istifadə olunmur.Formalar,növarası hibridlər və sortlar yetişdirilir.Gülçülükdə gözəl zinniya (Z.elegans) çox geniş yayılmışdır.Bu bitkinin respublikamızda müxtəlif mədəni formaları və hibridləri vardır.Bütün növlər hündürlüyü,çiçəkləmə müddəti və hamaşçiçəklərin forması ilə fərqlənən qruplara bölünür.Z.elegans növünün aşağıdakı formaları məlumdur: georginçiçəkli,nəhəng kaktusçiçəkli,pumilya,skabiozaçiçəkli,superkaktusçiçəkli və fruvunder.Zinniya mart-may aylarında toxumla çoxaldılır.Böyüyən cücərtiləri şitil edib torflu dibçəklərə köçürürlər.Toxumlar əsas və iki yan zoğlarda yerləşir.
Bu cins Qettingen Tibb Universitetinin professoru İ.Q.Zinnin şərəfinə adlandırılmışdır.Cinsin Mərkəzi və Cənubi Amerikada bitən 15 növü vardır.Növlərdən bəzilərini açıq şəraitdə yetişdirirlər.Hazırda gülçülükdə yabanı növlərdən istifadə olunmur.Formalar,növarası hibridlər və sortlar yetişdirilir.Gülçülükdə gözəl zinniya (Z.elegans) çox geniş yayılmışdır.Bu bitkinin respublikamızda müxtəlif mədəni formaları və hibridləri vardır.Bütün növlər hündürlüyü,çiçəkləmə müddəti və hamaşçiçəklərin forması ilə fərqlənən qruplara bölünür.Z.elegans növünün aşağıdakı formaları məlumdur: georginçiçəkli,nəhəng kaktusçiçəkli,pumilya,skabiozaçiçəkli,superkaktusçiçəkli və fruvunder.Zinniya mart-may aylarında toxumla çoxaldılır.Böyüyən cücərtiləri şitil edib torflu dibçəklərə köçürürlər.Toxumlar əsas və iki yan zoğlarda yerləşir.
Zínnia és un gènere de plantes amb flor de la família Asteraceae.
Són plantes anuals i perennes originàries de l'Amèrica Central i del sud. Hi ha unes 20 espècies molt apreciades com a plantes de jardí i de test. Les flors són solitàries, generalment de colors vius, i atreuen molt les papallones.[1][2]
El nom del gènere prové del botànic alemany Johann Gottfried Zinn (1727–1759).
Zinnia acerosa
Zinnia grandiflora
Zinnia peruviana
Zinnia x hybrida
Zinnia elegans
Zínnies a un jardí
Zínnia és un gènere de plantes amb flor de la família Asteraceae.
Ostálka (Zinnia) je rod okrasných rostlin, které pocházejí z jihozápadu Spojených státu, Mexika, Střední a Jižní Ameriky. Rod je tvořen asi 20 druhy, z nichž pouze některé dostály takové obliby, že jsou pěstovány po celé Severní Americe, Evropě i v dalších oblastech. Ze zahrad se občas pomoci semen samovolně šíří do volné přírody.
Ostálky se pěstují ve výživné, propustné půdě na plném slunci. Nesnášejí mráz a v místech, kde by jim mohly být ohroženy se vysazují na jaře až po pominutí tohoto nebezpečí. Při delším letním suchu vadnou a proto je nutno počítat se zálivkou. Špatně snášejí i chladné a mokré období, tehdy jsou ohroženy plísněmi. Za příznivých podmínek obvykle kvetou, v závislosti na počasí, od konce června do října.[1][2]
Tyto převážně jednoleté rostliny s řídce větvenými lodyhami dorůstají výše 10 až 100 cm. Lodyžní listy vyrůstají vstřícně nebo střídavě a jsou přisedlé. Jejich čepele bývají kopinaté, eliptické, nebo vejčité, na bázi klínovité nebo zaoblené, okraje mají celistvé a jsou oboustranně krátce chlupaté. Na koncích větví vyrůstají zvonkovité nebo cylindrické úbory se zákrovy tvořenými až 30 listeny ve třech až čtyřech řadách. Ve středu květního lůžka je 20 až 150 oboupohlavných, pětičetných, trubkovitých květů barvy žluté až načervenalé či purpurové. Po obvodu lůžka rostou samičí, jazykovité květy (někdy ve více řadách) se žlutou ligulou. Plody jsou nažky bez ochmýření, z oboupohlavných květů jsou ploché a ze samičích trojhranné.[1][2][3][4]
Rostliny které se pěstují často nebývají přírodní druhy, ale kultivary vzniklé dlouhodobým šlechtěním nebo hybridy dosažené mnohočetným křížením. Přestože ostálky jsou původně rostliny diploidní, byly získány i druhy polyploidní. Cílem těchto manipulací je dosáhnout lépe vybarvených, pestřejších a trvanlivějších květů, včasnějšího kvetení a odolnosti proti chorobám a nepříznivým klimatickým podmínkám.
Ostálky se pěstují ze semen, která se ve středoevropských podmínkách každoročně počátkem jara vysévají do skleníků nebo pařenišť a takto předpěstované sazenice se vysazují na záhony. Protože semena v půdě teplé cca 20 °C vyklíčí zhruba do týdne, lze je na teplých a osluněných místech vysévat přímo na stanoviště, byť se do květu dostávají poněkud později. Nejčastěji se používají v zahradách jako dlouho kvetoucí letničky, kde září širokou paletou pestrých barev. Jsou velmi vhodné k řezu, ve váze vydrží dlouho čerstvé.[1][2][4][5]
Mezi nejznámější druhy přímo pěstované nebo užívané k dalšímu šlechtění patří:
Ostálka úzkolistá
Ostálka velkokvětá
Ostálka Haageova
Ostálka sličná
Obrázky, zvuky či videa k tématu ostálka ve Wikimedia Commons
Ostálka (Zinnia) je rod okrasných rostlin, které pocházejí z jihozápadu Spojených státu, Mexika, Střední a Jižní Ameriky. Rod je tvořen asi 20 druhy, z nichž pouze některé dostály takové obliby, že jsou pěstovány po celé Severní Americe, Evropě i v dalších oblastech. Ze zahrad se občas pomoci semen samovolně šíří do volné přírody.
Die Zinnien (Zinnia) sind eine Pflanzengattung in der Unterfamilie der Asteroideae innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 20 Arten sind ursprünglich in den USA, Mexiko, Mittel- und Südamerika verbreitet. Viele Sorten werden als Zierpflanzen verwendet.
Zinnia-Arten wachsen als einjährige bis ausdauernde krautige Pflanzen und Halbsträucher, die je nach Art meist Wuchshöhen von etwa 10 bis 100 (selten bis zu 200) cm erreichen. Die Stängel sind aufrecht bis niederliegend. Die ungestielten Laubblätter stehen meist gegenständig, selten nur fast gegenständig an den Stängeln. Die Blattspreiten sind einfach mit glattem Rand.
Die köpfchenförmigen Blütenstände stehen oft endständig auf den Stängeln. Die Blütenkörbe der Naturformen weisen Durchmesser von 5 bis 25 mm auf, bei Züchtungen können sie größer sein. In drei, vier oder mehr Reihen stehen 12 bis über 30 Hüllblätter; sie sind ungleich und die äußeren sind kürzer. Die Blütenkörbe enthalten 20 bis über 150 Röhrenblüten und fünf bis 21 (bei Zinnia anomala können sie fehlen) Zungenblüten (bei Züchtungen, besonders bei „Gefüllten“ können es mehr sein). Die weiblichen, fertilen Zungenblüten (= Strahlenblüten) weisen ein sehr großes Spektrum der Farben auf: weiß, gelb, orange, rot oder violett. Die zwittrigen, fertilen Röhrenblüten (= Scheibenblüten) sind meist gelb bis rötlich mit fünf Kronzipfel.
Die oft dreikantigen Achänen sind dunkelbraun bis schwarz und meist 5 bis 8 (bis 13) mm lang. Ein Pappus fehlt oder besteht aus ein bis maximal vier Grannen oder zahnförmigen Schuppen.
Die Gattung Zinnia wurde durch Carl von Linné aufgestellt. Der Gattungsname Zinnia ehrt den deutschen Arzt und Botaniker Johann Gottfried Zinn (1727–1759).[1] Synonyme für Zinnia L. sind: Crassina Scepin, Diplothrix DC., Mendezia DC., Tragoceros Kunth [2].
Es gibt 17 bis 20 Zinnia-Arten:[3][2][4]
Folgende ehemals der Gattung Zinnia zugerechnete Art wird aktuell einer anderen Gattung zugeordnet:
In den gemäßigten bis subtropischen Gebieten werden Zinnien-Sorten vor allem als einjährige Zierpflanzen in Parks und Gärten verwendet. Zinnien-Sorten werden von Schmetterlingen als „Nektarpflanze“ aufgesucht und deshalb gerne kultiviert. Oft sind die Ziersorten Hybriden aus Zinnia angustifolia und Zinnia violacea.
Hier eine Bilderreihe mit den bestäubenden Insekten:
Die Zinnien (Zinnia) sind eine Pflanzengattung in der Unterfamilie der Asteroideae innerhalb der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 20 Arten sind ursprünglich in den USA, Mexiko, Mittel- und Südamerika verbreitet. Viele Sorten werden als Zierpflanzen verwendet.
Цинний (лат. Zinnia ) -- Америкын Asteraceae кушкыл-влакын тукымыш пура пеледыш.
Цинния ( лат. Zinnia ) — астра котырись быдмас увтыр. Цинния увтырӧ пырöны 20 вид. Цинния пантасьӧ Америкаын.
Цинния ( латин Zinnia ) — астра котырса быдмӧг увтыр. Сійӧ быдмӧ Америкаын.
Цинния ( лат. Zinnia ) — Asteraceae семьяысь Америкалэн одӥг но трос арьем сяськаё будос
Цинния ( лат. Zinnia ) — Asteraceae семьяысь Америкалэн одӥг но трос арьем сяськаё будос
Цинния ( лат. Zinnia ) — астра котырись быдмас увтыр. Цинния увтырӧ пырöны 20 вид. Цинния пантасьӧ Америкаын.
Цинния ( латин Zinnia ) — астра котырса быдмӧг увтыр. Сійӧ быдмӧ Америкаын.
சீனியா (Zinnia) என்பது 20 இன வகைகளைக் கொண்ட ஆண்டுப்பயிரும் நீடித்து நிற்கும் சூரியகாந்திக் குடும்பச் சேர்ந்த தாவரமுமாகும். இது தென்மேற்கு ஐக்கிய நாடுகள் முதல் தென் அமெரிக்கா வரையிலும் மற்றும் மத்திய மெக்சிக்கோ ஆகிய இடங்களிலுள்ள புற்தரை, புல் நிலங்களை தாயகமாகக் கொண்டதாகும். பல பிரகாசமான நிறங்களில் நீண்ட தண்டையுடையவையாக இவை காணப்படுகின்றன. இவ்வகையின் பெயர் செருமனிய தாவரவியலாளர் யோகான் கொட்பிரைட் சின் (1727–59) என்பவரின் நினைவாக இடப்பட்டது.
விக்கியினங்களில் Zinnia பற்றிய தரவுகள்
சீனியா (Zinnia) என்பது 20 இன வகைகளைக் கொண்ட ஆண்டுப்பயிரும் நீடித்து நிற்கும் சூரியகாந்திக் குடும்பச் சேர்ந்த தாவரமுமாகும். இது தென்மேற்கு ஐக்கிய நாடுகள் முதல் தென் அமெரிக்கா வரையிலும் மற்றும் மத்திய மெக்சிக்கோ ஆகிய இடங்களிலுள்ள புற்தரை, புல் நிலங்களை தாயகமாகக் கொண்டதாகும். பல பிரகாசமான நிறங்களில் நீண்ட தண்டையுடையவையாக இவை காணப்படுகின்றன. இவ்வகையின் பெயர் செருமனிய தாவரவியலாளர் யோகான் கொட்பிரைட் சின் (1727–59) என்பவரின் நினைவாக இடப்பட்டது.
Zinnia acerosa
Zinnia grandiflora
Zinnia peruviana
Zinnia bicolor
Single zinnia flower
A bed of zinnias
Zinnia is a genus of plants of the tribe Heliantheae within the family Asteraceae.[3][4] They are native to scrub and dry grassland in an area stretching from the Southwestern United States to South America, with a centre of diversity in Mexico. Members of the genus are notable for their solitary long-stemmed 12 petal flowers that come in a variety of bright colors. The genus name honors German master botanist Johann Gottfried Zinn (1727–59).[5]
Zinnias are annuals, shrubs, and sub-shrubs native primarily to North America, with a few species in South America.[6]: 338 Most species have upright stems but some have a lax habit with spreading stems that mound over the surface of the ground. They typically range in height from 10 to 100 cm tall (4" to 40").[5] The leaves are opposite and usually stalkless (sessile), with a shape ranging from linear to ovate, and a color ranging from pale to medium green. Zinnia's composite flowers consist of ray florets that surround disk florets, which may be a different color than the ray florets and mature from the periphery inward.[7] The flowers have a range of appearances, from a single row of petals to a dome shape. Zinnias may be white, chartreuse, yellow, orange, red, purple, or lilac.[5]
Zinnias are easy to grow with potential heavy blooms that gush in color. Their petals can take different forms as single row with a visible center (Single-flowered zinnia), numerous rows with a center that is not visible (Double-flowered) and petals that are somewhere in-between with numerous rows but visible centers (Semi double-flowered zinnia). Their flowers can also take several shapes.
Zinnias are an annual plant that preferably grows in situ from seed, as they dislike being transplanted. Much like daisies, zinnias prefer to have full sunlight and adequate water. In the preferred conditions they will grow quickly but are sensitive to frost and therefore will die after the first frost of autumn. Zinnias benefit from deadheading to encourage further blooming.
Zinnia elegans, also known as Zinnia violacea, is the most familiar species, originally from the warm regions of Mexico being a warm–hot climate plant. Its leaves are lance-shaped and sandpapery in texture, and height ranges from 15 cm to 1 meter.[5]
Zinnia angustifolia is another Mexican species. It has a low bushy plant habit, linear foliage, and more delicate flowers than Z. elegans – usually single, and in shades of yellow, orange or white. It is also more resistant to powdery mildew than Z. elegans, and hybrids between the two species have been raised which impart this resistance on plants intermediate in appearance between the two. The Profusion series, with both single and double-flowered components, is bred by Sakata of Japan, and is among the most well-known of this hybrid group.
Zinnias seem to be a favorite of butterflies as well as hummingbirds, and many gardeners add zinnias specifically to attract them.[10]
Zinnias are popular garden flowers because they come in a wide range of flower colors and shapes, and they can withstand hot summer temperatures and are easy to grow from seeds.[11] They are grown in fertile, humus-rich, and well-drained soil, in an area with full sun. They will reseed themselves each year. Over 100 cultivars have been produced since selective breeding started in the 19th century.
Zinnia peruviana was introduced to Europe in the early 1700s. Around 1790 Z. elegans (Zinnia violacea) was introduced and those plants had a single row of ray florets, which were violet. In 1829, scarlet flowering plants were available under the name "Coccinea". Double flowering types were available in 1858, coming from India, and they were in a range of colors, including shades of reds, rose, purple, orange, buff, and rose stripped.[6]: 338- In time, they came to represent thinking of absent friends in the language of flowers.[12]
A number of species of zinnia are popular flowering plants, and interspecific hybrids are becoming more common.[6]: 344- Their varied habits allow for uses in several parts of a garden, and their tendency to attract butterflies and hummingbirds is seen as desirable. Commercially available seeds and plants are derived from open pollinated or F1 crosses, and the first commercial F1 hybrid dates from 1960.
Some zinnia are edible.
.jpg)
Experimentation aboard the International Space Station has demonstrated the capability of zinnias to grow and blossom in a weightless environment.[13]
In the Americas their ability to attract hummingbirds is also seen as useful as a defense against whiteflies,[14] and therefore zinnias are a desirable companion plant, benefiting plants that are inter-cropped with it. Zinnias are grown in the summertime and bloom all summer long.
Zinnia is a genus of plants of the tribe Heliantheae within the family Asteraceae. They are native to scrub and dry grassland in an area stretching from the Southwestern United States to South America, with a centre of diversity in Mexico. Members of the genus are notable for their solitary long-stemmed 12 petal flowers that come in a variety of bright colors. The genus name honors German master botanist Johann Gottfried Zinn (1727–59).
Zinio (Zinnia) estas genro de plantoj el asteracoj - unu- kaj plurjaraj herboj kaj arbustetoj - kun kontraŭe duopaj folioj kaj kun ofte grandaj kaj okulfrape koloraj, apeksaj kapituloj; 11 specioj el Ameriko, kelkaj pororname kultivataj, precipe la eleganta zinio (Zinnia elegans) (PIV). La nomo de genro oni donis omaĝe al germana botanikisto Johann Gottfried Zinn (1727-1759).
Eleganta zinio estas ĝardena planto origine meksika. Ĝi estas unujara planto, kies alteco varias de 15 cm ĝis 1 m, kun koloraj floroj (blankaj, rozkoloraj, flavaj, purpuraj aŭ ruĝaj). Ĝi estas tre rezista en tropikaj klimatoj kaj, pro tio, uzata en publikaj ĝardenoj de varmaj landoj. Ziniaj floroj allogis multajn papiliojn kaj multaj ĝardenistoj plantas zinion tiucele. Oni plantas ĝin per semoj en areoj sub sunon.
Zinio (Zinnia) estas genro de plantoj el asteracoj - unu- kaj plurjaraj herboj kaj arbustetoj - kun kontraŭe duopaj folioj kaj kun ofte grandaj kaj okulfrape koloraj, apeksaj kapituloj; 11 specioj el Ameriko, kelkaj pororname kultivataj, precipe la eleganta zinio (Zinnia elegans) (PIV). La nomo de genro oni donis omaĝe al germana botanikisto Johann Gottfried Zinn (1727-1759).
Zinnia es un género de plantas anuales y perennes de la familia Asteraceae, originalmente de praderas secas de un área que se extiende del sudoeste norteamericano hasta América del sur, pero sobre todo México, donde se le conoce con el nombre de Guadalajara;[cita requerida] notable por sus flores solitarias que vienen en una variedad de colores brillantes. También sobresale en Costa Rica donde se le conoce como flor de San Rafael. Su nombre común es cinia.[1]
En 2016, se cultivó y floreció en la Estación Espacial Internacional y se publicitó como la primera planta florecida en el espacio,[2] si bien décadas antes (en 1982) los astronautas rusos ya habían hecho florecer un ejemplar de Arabidopsis.[3]
Hojas opuestas, sésiles, aovadas y enteras. capítulos terminales, solitarios de color dorado anaranjado o violáceo. Muy apreciada en floricultura porque la flor se conserva casi un mes después de ser cortada.
Comprende 70 especies descritas y de estas, solo 22 aceptadas.[4][5]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Systema Naturae, Editio Decima 2: 1189, 1221, 1377. 1759.[6] La especie tipo es Chrysogonum peruvianum L. = Zinnia peruviana (L.) L.
Se plantan directamente por semilla en su lugar definitivo. Se pueden sembrar semillas de Zinnia en la superficie y luego agregar solo una pequeña capa de tierra para que las semillas no estén directamente expuestas a la luz solar.[7] Es importante una buena iluminación solar y buena aireación para prevenir la aparición del mildiu. El exceso de humedad o de riego la dañan. Es una flor muy vistosa que agrada tanto a los plantadores como al público. Esta flor atrae a mariposas (papilionáceas) y muchos jardineros las plantan para atraer a estas mariposas. Son plantas con atractivo económico para los viveros debido a su fácil cultivo que además se puede llevar a cabo en cualquier época del año. Destacan, por su potencial, Zinnia elegans (Jacq) y Zinnia violacea, debido a la diversidad de colores, pétalos y el tamaño de las flores. Una propiedad importante de la cinia es su largo periodo de floración, y al hecho de que una vez cortada, las yemas de la base vuelven a echar flor y a formar nuevos ramos.
Zinnia: nombre genérico que fue otorgado en honor del botánico Johann Gottfried Zinn.
A continuación se brinda un listado de las especies del género Zinnia aceptadas hasta julio de 2012, ordenadas alfabéticamente. Para cada una se indica el nombre binomial seguido del autor, abreviado según las convenciones y usos.
Zinnia es un género de plantas anuales y perennes de la familia Asteraceae, originalmente de praderas secas de un área que se extiende del sudoeste norteamericano hasta América del sur, pero sobre todo México, donde se le conoce con el nombre de Guadalajara;[cita requerida] notable por sus flores solitarias que vienen en una variedad de colores brillantes. También sobresale en Costa Rica donde se le conoce como flor de San Rafael. Su nombre común es cinia.
En 2016, se cultivó y floreció en la Estación Espacial Internacional y se publicitó como la primera planta florecida en el espacio, si bien décadas antes (en 1982) los astronautas rusos ya habían hecho florecer un ejemplar de Arabidopsis.
Tsinniat eli oppineittenkukat (Zinnia) on asterikasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Monia tsinnialajeja viljellään yksivuotisena koristekasvina. Isotsinniaa käytetään runsaasti ryhmäkasvina.[1]
Kultatsinnia.
Peruntsinnia.
Isotsinnia.
Isotsinnia.
Isotsinnia.
Tammikuussa 2016 ISS:n Vegetable Production System (Veggie) -alustalla saatiin oranssi tsinnia kukkimaan ensimmäistä kertaa.[2]
Tsinniat eli oppineittenkukat (Zinnia) on asterikasvien heimoon kuuluva kasvisuku. Monia tsinnialajeja viljellään yksivuotisena koristekasvina. Isotsinniaa käytetään runsaasti ryhmäkasvina.
Zinnia est un genre de 20 espèces de végétaux annuels et pérennes de la famille des Asteraceae, originaire des prairies sèches d'une zone s'étendant du sud-ouest de l'Amérique du Nord à l'Amérique du Sud, mais aussi et surtout du Mexique. Elles sont remarquables par leurs longues tiges fleuries et leur diversité de couleurs.
Les feuilles des Zinnia sont opposées décuscées, plutôt rigides et souvent sans pétiole, leur forme allant du linéaire à l'ovale. Les fleurs ont une apparence très variée et peuvent présenter une seule rangée de pétales ou former un dôme ou une « boule ». Elles ont des couleurs blanches, jaunes, orange, rouges, violette et lilas.
Les Zinnia sont des fleurs de jardin populaires. Elles se ressèment spontanément chaque année. Plus de 100 cultivars ont été produits depuis leur mise en culture au XIXe siècle, les horticulteurs créant "des variétés géantes ou à fleurs en pompon, ou encore imitant le dahlia"[1].
Les Zinnia attirent particulièrement les papillons et de nombreux jardiniers les plantent spécialement pour les attirer.
Ce genre est dédié par Linné en 1759 à l'anatomiste et botaniste allemand Johann Gottfried Zinn (1727-1759) rendu célèbre pour sa description de l'œil.
C'est la première espèce de fleur poussant et éclosant en orbite à bord de l'ISS en janvier 2016, dans le cadre du Vegetable Production System[2].
Dans le langage des fleurs, le zinnia symbolise l'inconstance[3], mais aussi l'amitié[4]
Zinnia est un genre de 20 espèces de végétaux annuels et pérennes de la famille des Asteraceae, originaire des prairies sèches d'une zone s'étendant du sud-ouest de l'Amérique du Nord à l'Amérique du Sud, mais aussi et surtout du Mexique. Elles sont remarquables par leurs longues tiges fleuries et leur diversité de couleurs.
Les feuilles des Zinnia sont opposées décuscées, plutôt rigides et souvent sans pétiole, leur forme allant du linéaire à l'ovale. Les fleurs ont une apparence très variée et peuvent présenter une seule rangée de pétales ou former un dôme ou une « boule ». Elles ont des couleurs blanches, jaunes, orange, rouges, violette et lilas.
Les Zinnia sont des fleurs de jardin populaires. Elles se ressèment spontanément chaque année. Plus de 100 cultivars ont été produits depuis leur mise en culture au XIXe siècle, les horticulteurs créant "des variétés géantes ou à fleurs en pompon, ou encore imitant le dahlia".
Les Zinnia attirent particulièrement les papillons et de nombreux jardiniers les plantent spécialement pour les attirer.
Ce genre est dédié par Linné en 1759 à l'anatomiste et botaniste allemand Johann Gottfried Zinn (1727-1759) rendu célèbre pour sa description de l'œil.
C'est la première espèce de fleur poussant et éclosant en orbite à bord de l'ISS en janvier 2016, dans le cadre du Vegetable Production System.
Planda garbh bliantiúil den chineál Zinnia is ea an Sínne. Fásann i Meicsiceo den chuid is mó. Coitianta i ngairdíní is mar bhláth gearrtha, mar gheall ar a bhláthanna éagsúla is na dathanna gléineacha pastail orthu.
Zinia adalah bunga berupa semak dan perdu kecil yang berasal dari Meksiko, Amerika Tengah, dan Amerika Selatan. Bunga ini memiliki mahkota bunga yang sangat tipis dan kaku mirip dengan lembaran kertas.[1] Zinia terdiri dari 20 jenis tumbuhan. Bunga ini bersifat semusim yang berasal dari Amerika Utara dengan satu spesies yang meluas ke Amerika Selatan.[2]
Zinia dapat tumbuh mulai dari daerah pantai hingga pegunungan, dengan kisaran ketinggian 1-2.200 meter di atas permukaan laut.[1] Umumnya, zinia ditanam sebagai tanaman hias.[1] Berikut ini beberapa jenis zinia yang terdapat di Indonesia:
Zinia dengan 12 kelopak berlapis tunggal
Zinia grandiflora
Zinia peruviana
Zinia haageana
Zinia adalah bunga berupa semak dan perdu kecil yang berasal dari Meksiko, Amerika Tengah, dan Amerika Selatan. Bunga ini memiliki mahkota bunga yang sangat tipis dan kaku mirip dengan lembaran kertas. Zinia terdiri dari 20 jenis tumbuhan. Bunga ini bersifat semusim yang berasal dari Amerika Utara dengan satu spesies yang meluas ke Amerika Selatan.
Zinnia L., 1759 è un genere di piante appartenente alla famiglia Asteracee, originario del continente americano, in particolare del Messico.
Il genere Zinnia comprende specie erbacee annuali o perenni, alte da 50 a 100 cm, con numerosi ibridi orticoli dalle forme nane o giganti.
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
Zinnia acerosa
Zinnia grandiflora
Zinnia peruviana
Si utilizzano nei giardini per aiuole e bordure o in vaso sui terrazzi. Grazie alla lunga durata dei capolini viene coltivata industrialmente per la produzione del fiore reciso
Piante resistenti e rustiche richiedono esposizione soleggiata, clima mite, terreno soffice anche asciutto
Tra le specie coltivate si ricordano:
Si moltiplicano in primavera con la semina, nelle zone a clima freddo sotto vetro trapiantandole a dimora cessato il periodo delle gelate
La zinnia è stata la prima pianta a fiorire sulla Stazione Spaziale Internazionale il 15 gennaio 2016.[2].
Zinnia L., 1759 è un genere di piante appartenente alla famiglia Asteracee, originario del continente americano, in particolare del Messico.
Gvaizdūnė (Zinnia) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso vienmetės ir daugiametės žolės arba puskrūmiai. Lapai priešiniai arba menturiniai. Graižai auga ant ilgų kotelių.
Gentyje yra apie 20 rūšių. Lietuvoje darželiuose auginama puikioji gvaizdūnė (Zinnia elegans)
Gvaizdūnė (Zinnia) – astrinių (Asteraceae) šeimos augalų gentis, kuriai priklauso vienmetės ir daugiametės žolės arba puskrūmiai. Lapai priešiniai arba menturiniai. Graižai auga ant ilgų kotelių.
Gentyje yra apie 20 rūšių. Lietuvoje darželiuose auginama puikioji gvaizdūnė (Zinnia elegans)
Zinnia is een geslacht van 20 soorten eenjarige en vaste planten uit de familie der Asteraceae. De naam van het geslacht stamt af van de Duitse botanicus Johann Gottfried Zinn (1727-1759).
De soorten van het geslacht komen van oorsprong voor in vegetaties met verspreide struiken en droog grasland in een gebied dat zich uitstrekt van het zuidwesten van Noord-Amerika tot Zuid-Amerika. Het zwaartepunt van het verspreidingsgebied is Mexico. Kenmerkend voor Zinnia's zijn de solitaire, lang-gesteelde bloemen, in een scala van heldere kleuren.
De bladeren van Zinnia zijn tegenoverstaand en doorgaans stengelloos (sessiel, zittend), met een vorm die varieert van lineair tot ovaal en een kleur die varieert van licht- tot middelgroen. De bloemen hebben verschillende vormen: van een enkele rij bloemblaadjes tot koepelvormig, in de kleuren wit, chartreuse, geel, oranje, rood, paars en lila.
Zinnia's zijn populaire tuinbloemen, die meestal uit zaad gekweekt worden. Ze hebben een voorkeur voor vruchtbare, humusrijke en goed doorlatende grond in de volle zon. Ze zaaien zichzelf ieder jaar uit. Zinnia's zijn geliefd bij vlinders en veel tuiniers planten Zinnia's als vlinderplant aan. Het is ook een goede nectarplant voor bijen. Sommige lage vormen hebben meer bloemen dan hoge soorten. Zinnia's kunnen alleen gekweekt worden door middel van zaad. Gedroogd Zinniazaad is geschikt om thee van te maken. Gedroogde bloemetjes (uit het bloemhoofd) zijn geschikt om een volgende generatie planten te produceren. De op deze wijze ontstane planten zullen niet dezelfde kleur krijgen als de moederplant.
Sinds het begin van selectieve kruising in de 19e eeuw zijn er meer dan 100 cultivars ontstaan. Zinnia elegans, ook bekend als Zinnia violacea, is de meest bekende soort. Van oorsprong afkomstig uit Mexico, dus een plant uit een warm tot heet klimaat. De bladeren zijn lancetvormig en hebben een ruwe textuur. De hoogte varieert van 15 cm tot 1 meter. Zinnia angustifolia is ook een Mexicaanse soort. De soort is laag (tot 40 cm) en compact van vorm, heeft een smal blad en de bloemen zijn wat verfijnder dan die van Z. elegans. Meestal enkelbloemig, in de kleuren geel, oranje of wit. Deze soort is beter resistent tegen meeldauw dan de Z. elegans. Aan hybriden ontstaan uit kruising van deze twee soorten, die zich qua uiterlijk tussen Zinnia angustifolia en Zinnia elegans bevinden, is deze resistentie doorgegeven. De Profusion-serie, met zowel enkel- als dubbelbloemige exemplaren, is gekweekt door Sakata uit Japan, en is een van de bekendste uit deze hybridengroep.
De zeldzaamste Zinnia's zijn de witte.
Zinnia acerosa
Zinnia violacea
Zinnia grandiflora
Zinnia is een geslacht van 20 soorten eenjarige en vaste planten uit de familie der Asteraceae. De naam van het geslacht stamt af van de Duitse botanicus Johann Gottfried Zinn (1727-1759).
Cynia, jakobinka (Zinnia L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Należy do niego około 20 gatunków pochodzących z południowej części Ameryki Północnej, Ameryki Środkowej i Południowej[2]. Gatunkiem typowym jest Zinnia peruviana L.[3].
Wzniesione lub płożące się rośliny jednoroczne, byliny lub krzewinki[2]. Kwiaty zebrane w koszyczki na szczytach pędów. W koszyczkach tych brzeżne kwiaty języczkowe są duże i występują u różnych gatunków i różnych odmian ozdobnych w wielu kolorach; od białego poprzez żółty,purpurowy i czerwony do fioletowego.
Crassina Scepin, Diplothrix DC., Mendezia DC., Tragoceros Kunth
Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[5], z późniejszymi uzupełnieniami[6]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Zinnia należy do plemienia Heliantheae Cass., podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), podplemię Zinniinae Benth. & Hook.f., rodzaj cynia (Zinnia L.)[7].
Niektóre gatunki są uprawiane jako ogrodowe rośliny ozdobne. Uprawia się również wyhodowane przez ogrodników mieszańce różnych gatunków określone wspólną nazwą jako cynia ogrodowa. Nadają się na rabaty i kwiat cięty. W Polsce uprawia się głównie gatunki jednoroczne (cynia ogrodowa, wyniosła i wąskolistna)[8]. Niektóre gatunki wieloletnie (np. cynia wielkokwiatowa) są w Polsce w pełni mrozoodporne (strefy mrozoodporności 4-10)[2]. Cynie wymagają słonecznych stanowisk, żyznych i przepuszczalnych gleb[2]. Rozmnaża się je przez nasiona wysiewane wiosną wprost do gruntu, lub lepiej z wcześniej przygotowanej pod osłonami przez specjalistów rozsady (przedłuża to okres ich kwitnienia). Po przekwitnięciu kwiatostany ścina się.
Cynia, jakobinka (Zinnia L.) – rodzaj roślin należący do rodziny astrowatych. Należy do niego około 20 gatunków pochodzących z południowej części Ameryki Północnej, Ameryki Środkowej i Południowej. Gatunkiem typowym jest Zinnia peruviana L..
Zinnia (nome botânico), popularmente zínia, viúva-regateira ou benedita, é um género botânico pertencente à família Asteraceae, são nativas em pastagens que se estendem desde o sudoeste dos Estados Unidos até a América do Sul, com um centro de diversidade no México.[3]
As zínias são geralmente cultivadas a partir de sementes plantadas diretamente no local definitivo e com bastante luz solar. A luz solar e a boa ventilação previnem o míldio que também aparece nas plantas em locais de clima úmido ou por excesso de irrigação.[4]
Destaca-se como tendo forte potencial econômico por ser de fácil cultivo, pode ser plantada em qualquer época do ano, dentre as espécies as de maior potencial destacam-se a Zinnia elegans (Jacq) e a Zinnia violacea, devido à abundância e à diversidade de cores de suas flores, à grande variedade de forma das pétalas[5] e à possibilidade de ser cultivada durante todo o ano. Uma característica de grande importância na cultura da zínia, é o seu longo período de florescimento, pois após cada colheita, as gemas localizadas na base do ramo se desenvolvem, resultando na emissão de novos ramos e, consequentemente, de novas flores.[6]
O gênero Zinnia consiste de 19 espécies de ervas anuais ou arbustos perenes ou semi-perenes.[5][7] O gênero foi nomeado em homenagem ao professor de anatomia e botânico Johann Gottfried Zinn.[8] que descreveu a espécies agora conhecida como Z. peruviana.[9]
Zínia parece ser uma das flores preferidas de borboletas e muitos jardineiros adicionam zínias especificamente para atraí-las.[10]
Zinnia acerosa
Z. angustifolia
Z. bicolor
Zinnia elegans
Zinnia grandiflora
Z. haageana
Zinnia peruviana
Z. violacea
.png)
.jpg)
Karte mit allen verlinkten Seiten: 
|coautor= (ajuda) Zinnia (nome botânico), popularmente zínia, viúva-regateira ou benedita, é um género botânico pertencente à família Asteraceae, são nativas em pastagens que se estendem desde o sudoeste dos Estados Unidos até a América do Sul, com um centro de diversidade no México.
Zinnia este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.
Zinnia acerosa
Zinnia grandiflora
Zinnia peruviana
Zinnia (floare)
Zinnia elegans
Zinniasläktet eller zinnior[1] (Zinnia) är ett släkte av korgblommiga växter som förekommer ursprunglig i Nord-, Central- och Sydamerika.[2] Släktet är uppkallat efter den tyske botanisten Johann Gottfried Zinn.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Zinniasläktet.
Zinniasläktet eller zinnior (Zinnia) är ett släkte av korgblommiga växter som förekommer ursprunglig i Nord-, Central- och Sydamerika. Släktet är uppkallat efter den tyske botanisten Johann Gottfried Zinn.
Цинія (лат. Zínnia) — рід однорічних та багаторічних рослин родини Айстрові (Asteraceae). Українські назви — майори або майорці. Типовим видом вважається Zinnia peruviana L. — цинія перуанська.[1]. Деякі види цинії — популярні декоративні рослини.
Назву рослинам з Мексики дав Карл Лінней у 1759 році на честь Йоганна Готтфріда Цинна (1727–1759),[2] професора фармакології, директора ботанічного саду у Геттінгені (Німеччина), який надавав Ліннею гербарний матеріал для роботи.
Одно — або багаторічні трави або напівчагарники висотою 30-90 (100) см.[3]
Листки яйцевидно-загострені, мають жорстке опушення, цілісні, сидячі, розташовуються супротивно або у мутовках.
Суцвіття — одиночні багатоквіткові верхівкові кошики 3-14 см в діаметрі, розташовані на довгих, звичайно зверху потовщених квітконосах або сидячі.
Квітколоже конусовидне, при плодах циліндричне, усаджене плівчастими, складеними уздовж приквітками, що охоплюють серединні квітки.
Зовнішні (язичкові) квіти щільно розташовані, різноманітного забарвлення (від білих, жовтих та оранжевих до червоних та пурпурових)[2] з заокругленим або виїмчастим вигином, внутрішні (трубчасті) квітки дрібні, жовті аж до червоно-коричневих.
Плід — сім'янка, більш-менш тригранна або сплюснута; паппус з 1-3 різних по довжині зубчиків або відсутній.
Цвіте з середини червня до заморозків.
Рослина походить з Центральної та з південного заходу Північної Америки, декілька видів росте у Південній Америці.[4]
На даний час культивується повсюдно.
Цинії рясно цвітуть на захищених від вітрів, сонячних, теплих ділянках з дренованим, нейтральним, багатим гумусом та мінеральними елементами ґрунтом. Посухостійкі, але у випадку тривалої посухи вимагають поливу, у іншому випадку суцвіття дрібніють та втрачають декоративність. Неморозостійкі, пошкоджуються навіть незначними заморозками. У місцевостях із прохолодним та дощовим літом вони ростуть та цвітуть гірше.
Розмножується насінням.
Майорці дуже широко застосовуються для квіткового оформлення як декоративні рослини. Деякі види культивували ще ацтеки. У декоративному садівництві використовують численні форми та сорти, що походять від двох видів: цинія витончена (Zinnia elegans) та цинія вузьколиста (Zinnia angustifolia).
Цинії дуже декоративні у посадках масивами та групами на газонах, рабатках, клумбах, на зрізку. Карликові сорти гарні у садових вазах та контейнерах.
Сорт Peppermint Stick
Цинія (лат. Zínnia) — рід однорічних та багаторічних рослин родини Айстрові (Asteraceae). Українські назви — майори або майорці. Типовим видом вважається Zinnia peruviana L. — цинія перуанська.. Деякі види цинії — популярні декоративні рослини.
Chi Cúc ngũ sắc (danh pháp khoa học: Zinnia) là một chi thực vật gồm 20 loài cây đơn và đa niên có hoa thuộc họ Cúc (Asteraceae). Phần lớn các loài có vùng bản địa là vùng đồng cỏ và cây bụi trải dài từ Tây Nam Hoa Kỳ cho đến Nam Mỹ. Tên của chi này được đặt tên theo nhà thực vật học người Đức Johann Gottfried Zinn.
Phương tiện liên quan tới Zinnia tại Wikimedia Commons
Dữ liệu liên quan tới Zinnia tại Wikispecies
Chi Cúc ngũ sắc (danh pháp khoa học: Zinnia) là một chi thực vật gồm 20 loài cây đơn và đa niên có hoa thuộc họ Cúc (Asteraceae). Phần lớn các loài có vùng bản địa là vùng đồng cỏ và cây bụi trải dài từ Tây Nam Hoa Kỳ cho đến Nam Mỹ. Tên của chi này được đặt tên theo nhà thực vật học người Đức Johann Gottfried Zinn.
Обёртка корзинок многорядная, черепитчатая.
Цветоложе конусовидное, при плодах цилиндрическое, усаженное плёнчатыми, сложенными вдоль прицветниками и охватывающие срединные цветки и семянки.
Наружные (язычковые) цветки плотно расположенные, разнообразной окраски (от белых, жёлтых и оранжевых до красных и пурпуровых) с закругленным или выемчатым отгибом, внутренние (трубчатые) цветки мелкие, жёлтые до красно-коричневых.
Плод — семянка, более или менее трёхгранная или сплюснутая; хохолок из 1-3 различных по длине зубчиков или остей или отсутствует.
Цветёт с середины июня до заморозков.
Растение происходит из Центральной и с юго-запада Северной Америки, несколько видов произрастает в Южной Америке.
В настоящее время культивируется повсеместно.
Циннии обильно цветут на защищённых от ветров, солнечных, тёплых участках с дренированной, нейтральной, богатой гумусом и минеральными элементами почвой. Засухоустойчивы, но при продолжительной засухе требуют полива, в противном случае соцветия мельчают и теряют декоративность. Неморозоустойчивы, повреждаются даже незначительными заморозками. В местностях с прохладным и дождливым летом они растут и цветут хуже.
Размножается семенами.
Циннии очень широко применяются для цветочного оформления как декоративные растения. Некоторые виды культивировали ещё ацтеки. В декоративном садоводстве используют многочисленные формы и сорта, происходящие от двух видов цинния изящная (Zinnia elegans), цинния узколистная (Zinnia angustifolia).
Циннии очень декоративны в посадках массивами и группами на газонах, рабатках, клумбах, в срезке. Карликовые сорта хороши в садовых вазах и контейнерах.
Почтовым ведомством ФРГ с 15 октября 1976 года выпускалась серия почтовых марок с изображением различных цветков, на одной марке присутствовало изображение Циннии изящной.
Род Цинния входит в семейство Астровые (Asteraceae) порядка Астроцветные (Asterales).
Род насчитывает около 20 видов, некоторые из них[5]:
Обёртка корзинок многорядная, черепитчатая.
Цветоложе конусовидное, при плодах цилиндрическое, усаженное плёнчатыми, сложенными вдоль прицветниками и охватывающие срединные цветки и семянки.
Наружные (язычковые) цветки плотно расположенные, разнообразной окраски (от белых, жёлтых и оранжевых до красных и пурпуровых) с закругленным или выемчатым отгибом, внутренние (трубчатые) цветки мелкие, жёлтые до красно-коричневых.
Плод — семянка, более или менее трёхгранная или сплюснутая; хохолок из 1-3 различных по длине зубчиков или остей или отсутствует.
Цветёт с середины июня до заморозков.
百日菊属（学名：Zinnia）是菊科下的一个属，为一年生或多年生草本或为亚灌木植物。该属共有约20种，分布于美洲[3]。
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
ヒャクニチソウ属（ヒャクニチソウぞく、学名：Zinnia）は、キク科の属。学名よりジニアとも呼ばれる[1][2]。
約15種が南北アメリカに分布し、その中心はメキシコにある[3]。カシミール・ゴメス・デ・オルテゴがマドリードのビュート侯爵夫人に送ったのがヨーロッパでの最初の紹介であった[4]。この時には淡紫の一重咲きの花がついた。その後1829年に赤が、1832年に白が開花した。八重咲きはフランスで作り出された。一代交配種が作られたのは1963年にアメリカで作られた品種「ファイアー・クラッカー」が最初。
属の学名はドイツ・ゲッティンゲン大学の医学、植物学教授だったヨハン・ゴットフリート・ジン（Johann Gottfried Xinn、1727 - 1759）に因んだものである[4]。同属植物は20種近くあり、一年草・多年草と亜灌木のものがあるが、日本で作られているものは総て一年草である。
一年生か多年生の草本が多く、一部は低木的になる[5]。葉は多くは対生で、輪生の種もある。普通は葉柄が無く、葉の縁は滑らか。枝先に単独で着く頭状花序は外側に舌状花があり、これは雌生、内側に筒状花を多数つけ、こちらは両性。このいずれも稔性がある。総苞は釣り鐘型からほぼ円形で、総苞片は3列から多列。痩果は三角形から扁平なものまである[6]。
草丈はヒャクニチソウでは60cmから1mくらいになるが、ホソバヒャクニチソウでは30cm足らずである。茎は直立し、葉は紡錘形で対生する。頭花は単生し、花色は非常に豊富で、赤・オレンジ・黄色・白・ピンク・藤色などがあり、複色花もある。
家庭園芸において、タネから作るものとしては、最も強健で作りやすい草花の1つである。
発芽温度が高いので、東京付近でも4月下旬から5月ごろにまくのがよい。ダリア咲きのように、一袋のタネの粒数の多いものは、花壇に直接まいてもいいが、鉢や育苗箱などに、市販の園芸用土を入れてまき、5mmくらい覆土しておくと、数日で発芽する。花壇への定植は、株間を25cmくらいにする。日向または半日陰で、排水の良いところであれば、病虫害も少なく、7月から11月ころまで、文字通り100日以上花が楽しめる。
家庭での仏花の自給用に多く作られ、また、性質が丈夫なので、学校花壇などにも良く植えられる。メキシコ百日草の矮性系品種は、鉢植えやプランターでも作ることができる。
他の植物と異なり、粉砕により葉の単細胞が容易に分離できるという性質があるため、実験生物として用いられている[1]。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
.jpg)
