Juncus és un gènere inclòs a la família de les juncàcies, molt comuna en la conca mediterrània, a Amèrica i Àfrica, amb més de 225 espècies. Els seus exemplars amiden usualment un 90 centímetres d'alçada. Viu en sòls humits, en riberes i pantans. La fulla és cilíndrica, allargada, recta i flexible. Floreix d'abril a juliol. La flor és composta, petita i de color bru. El fruit és ovalat de color marró.
Juncus és un gènere inclòs a la família de les juncàcies, molt comuna en la conca mediterrània, a Amèrica i Àfrica, amb més de 225 espècies. Els seus exemplars amiden usualment un 90 centímetres d'alçada. Viu en sòls humits, en riberes i pantans. La fulla és cilíndrica, allargada, recta i flexible. Floreix d'abril a juliol. La flor és composta, petita i de color bru. El fruit és ovalat de color marró.
Sítina (Juncus) je parafyletický rod jednoděložných rostlin z čeledi sítinovitých. Rozšířen je téměř kosmopolitně a je tvořen asi 300 druhy[1], z nich 22 roste v České republice[2].
Vyskytují se nejvíce v mírném podnebném pásmu, mnohem vzácnější jsou v tropech. Hlavním centrem rozmanitosti druhů jsou západní oblasti Severní Ameriky, Středomoří, Čínsko-himálajská oblast, Dálný východ, Jižní Afrika a Austrálie.
Jsou to vlhkomilné rostliny rostoucí nejčastěji v mokřadech, na vlhkých pastvinách a březích vodních toků či nádrží. Některé za příhodných podmínek velmi rychle zarůstají své okolí, v České republice je např. naturalizovaný neofyt sítina tenká považována za invazní druh.[3][4][5]
Sítiny jsou jednoleté nebo vytrvalé, lysé byliny, rostou obvykle v trsech a svými úzkými listy a tenkými, rýhovanými stonky se podobají travám. Vyrůstají z kořene nebo plazivého oddenku, jehož rozrůstáním se též rozšiřují. Listy s úzkými a plochými čepelemi rostou z otevřených pochev, u některých druhů jsou jen listy bazální.
Na vrcholu lodyhy je terminální květenství, jeho listen ale roste směrem vzhůru a vrcholíkové, latnaté nebo hroznovité květenství přerůstá. Květy jsou převážně oboupohlavné a často jsou seskupovány do hustých klubek nebo kruželů. Květ má nejčastěji šest blanitých okvětních lístků ve dvou přeslenech, tři až šest tyčinek v jednom nebo dvou kruzích. Přisedlý tříplodolistový semeník je jedno neb třídílný a mívá čnělku s trojitou bliznou. Ve květech nejsou nektaria a bývají opylovány větrem, některé květy se samosprašují i bez otevření.[3][4][5][6]
Plod je vejčitá, jednodílná, nebo na tři díly podélně rozdělená, pukající tobolka. Obsahuje 20 až 120 elipsoidních semen hnědé barvy, která po namočení sliz]ovatí. Jsou roznášena větrem nebo odplavována vodou a protože jsou po navlhnutí lepkavá, i přilnutím k peří nebo srsti živočichů. Do blízkého okolí se šíří i prostým rozrůstáním trsů a odnožováním. Poměrně jednoduše je lze množit i jarním rozdělováním trsů.[3][5][7]
Ekonomický význam sítin není v současnosti velký. Jen řídce se lodyhy druhů Juncus acutus a Juncus rigidus používají k výrobě papíru, Juncus alpinus a Juncus roemerianus zase pro výrobu celulózy. U rukodělných výrobků se sítiny používalo pro vyplétaní sedáků židli a lavic i pro zhotovování rohoží.
Sítiny bývají vysazovány do ozdobných zahrad k jezírkům jako součást záhonů vlhkomilných rostlin, kterým nevadí kolísání vodní hladiny. Pokud rostou na sečených nebo spásaných loukách znehodnocují píci. Některé druhy, jako sítina žabí, jsou přímo považované za plevel.[5][7]
V české přírodě rostou tyto druhy sítiny:
Dále se vyskytují i hybridy:
Obrázky, zvuky či videa k tématu sítina ve Wikimedia Commons
]
Sítina (Juncus) je parafyletický rod jednoděložných rostlin z čeledi sítinovitých. Rozšířen je téměř kosmopolitně a je tvořen asi 300 druhy, z nich 22 roste v České republice.
Siv (Juncus) er stauder med opret vækst og glatte stængler. Bladene runde eller rendeformede i tværsnit, og de har åbne bladskeder. De 3-tallige blomster er vindsbestøvede. Frugterne er kapsler. Her nævnes kun de arter, som er vildtvoksende i Danmark.
ArterI almindelig tale vil man ofte høre flere af rørsumpens planter benævnt som "siv", heriblandt også slægterne tagrør og kogleaks m.fl.
Die Binsen (in Deutschland und teilweise der Schweiz und Liechtenstein übliche Bezeichnung) bzw. Simsen (in Österreich übliche Bezeichnung)[1] (Juncus) sind die namengebende Gattung der Binsengewächse bzw. Simsengewächse (Juncaceae), die mit weltweit etwa 300 Arten, in Deutschland 29 Arten, verbreitet ist. Kennzeichnendes Merkmal dieser ausdauernden Gräser sind die starren, rundlichen und borstig zugespitzten Blattspreiten. Diese sind meist hohl oder mit einem schwammartigen Sternparenchym (Durchlüftungsgewebe, Aerenchym) erfüllt, welches der Versorgung mit Sauerstoff dient.
Die stängelähnlich rundlichen, seltener abgeflachten Blattspreiten sind in der Regel unbehaart – im Gegensatz zu den ebenfalls zu den Binsengewächsen gehörenden Hainsimsen (Luzula). Diese Blattspreiten setzen den Stängel oft in gerader Linie fort, so dass der Blütenstand seitenständig erscheint. Stängel und Blätter sind mit einem schwammartigen, weißen Mark gefüllt oder hohl und dann nur etagenweise durch Markschichten quer gegliedert. Die Blattscheiden sind offen, geschlitzt und oben oft geöhrt.
Der Blütenstand der Binsengewächse ist eine Spirre, eine abgewandelte Form der Rispe. Die randlichen beziehungsweise unteren Blüten sind am längsten gestielt, die zentralen oder oberen stehen dagegen gestauchter. Auf diese Weise entsteht ein fast trichterförmiges Gebilde. Mehrere Blüten können zusätzlich knäuelig zusammengefasst sein. Die einhäusigen Blüten der Binsen sind klein und im Grundaufbau ähnlich jenen der Liliengewächse. Die Blütenorgane – sechs Blütenhüllblätter (Tepalen), sechs Staubblätter (Stamen) und drei Fruchtblätter (Karpellen) – sind regelmäßig und meist vollständig ausgebildet. Die Blütenhüllblätter (Perigon) sind zu spelzenartigen Schuppen umgewandelt. Sie sind grün bis braun, purpurn oder schwarz gefärbt, zuweilen auch transparent. Die Fruchtknoten sind immer oberständig und enden in drei relativ langen, papillösen, oft eingedrehten Narbenästen. Die Zahl der Staubblätter ist selten auf drei reduziert. Die Pollenkörner sind immer in Viererpaketen zusammengefasst. Der Fruchttyp der Binsen ist eine mehrsamige Kapsel. Sie ist durch innere Rippen (Plazenten) dreiteilig gegliedert.
Binsen sind oft wintergrün. Ihre vegetative Vermehrung erfolgt in der Mehrzahl über Ausläufer (Rhizome). Etliche Arten sind horstwüchsig.
Spirren der Flatter- (Juncus effusus) und der Knäuel-Binse (Juncus conglomeratus)
Gämsen-Binse (Juncus jacquinii) mit charakteristisch gedrehten Narbenästen
Blattspreite mit Mark der Blaugrünen Binse (Juncus inflexus)
Sternparenchym im Mark einer Binse
Binsen verfügen im Mark über ein Sternparenchym. Es handelt sich dabei um ein Durchlüftungsgewebe (Aerenchym). Die Zellen erhalten durch örtlich begrenztes Wachstum der Zellwand armartige Auswüchse und erscheinen so sternförmig. Die großen Interzellularen und Lakunen erleichtern den Gasaustausch bei untergetauchten Organen und erhöhen die Schwimmfähigkeit des Pflanzenkörpers.
Binsen sind windblütig (Anemogamie). Die Blütenhülle ist unscheinbar, Nektar und Duftstoffe fehlen. Die Narben sind oft korkenzieherartig eingedreht, um so die Oberfläche zu vergrößern und möglichst viel Pollen aufnehmen zu können.
Die Kurzflüglige Schwertschrecke (Conocephalus dorsalis) ist aufgrund ihrer Fortpflanzungsbiologie überwiegend an Feuchtgebiete gebunden. Die Weibchen legen ihre Eier vor allem in die markhaltigen Stängel der Binsen. Die Eier verbleiben bis zum nächsten Frühjahr in den Pflanzenstängeln. Die Raupen etlicher Arten der Sackträgermotten (Coleophoridae) insbesondere jene der Gattung Coleophora ernähren sich ausschließlich von Juncus-Arten.
Binsen tragen zur Wasserreinigung bei, indem sie Schadstoffe abbauen. Einige Arten können Phenole aus dem Wasser aufnehmen und werden in sogenannten Pflanzenkläranlagen eingesetzt.
Die Gattung ist weltweit verbreitet, ihren Verbreitungsschwerpunkt besitzt sie vor allem in den gemäßigten Breiten der Nordhalbkugel, strahlt aber aus bis in die gemäßigten Breiten der Südhalbkugel. In den Tropen fehlen die Binsen im Tiefland, finden sich aber ab rund 2000 Meter. Von den rund 315 Arten sind knapp über vierzig in der Neotropis heimisch, sieben im tropischen Afrika und vier im tropischen Asien.[2]
Die Arten bevorzugen feuchte bis nasse, zum Teil überflutete Standorte in Feuchtgebieten an Gewässern, in Mooren, Feuchtwiesen und in Sümpfen.
Der Gattungsname Juncus wird u. a. durch altirische wie altgriechische Begriffe auf eine gemeinsame indogermanische, rekonstruierte Stammform mit eben der Bedeutung „Binse“ zurückgeführt. Ein Zusammenhang mit dem lateinischen iúngere = zusammenbinden liegt nicht vor.[3]
Die Kombination aus dem weichen Mark und der festen, aber nicht starren, biegsamen Rinde macht Binsen zu einem geschätzten Flechtmaterial für Körbe, Schuhe, Taschen, Matten oder Reusen. Von dem französischen Wort für Binsen ist der Begriff Jonc-Geflecht für eine spezielle Art der Verarbeitung abgeleitet. Im Volksmund werden aber auch andere Süßgrasartige (Poales) wie die Teichbinsen (Schoenoplectus) als „Binsen“ bezeichnet. Sie alle werden als Flechtmaterial genutzt.
Der Begriff Binse ist Bestandteil in Phraseologismen: in die Binsen gehen (missglücken, verloren gehen); kurz auch „eine Binse“ für eine Binsenweisheit (eine Weisheit, die jeder kennt und die folglich keine ist).
Die Binsen (in Deutschland und teilweise der Schweiz und Liechtenstein übliche Bezeichnung) bzw. Simsen (in Österreich übliche Bezeichnung) (Juncus) sind die namengebende Gattung der Binsengewächse bzw. Simsengewächse (Juncaceae), die mit weltweit etwa 300 Arten, in Deutschland 29 Arten, verbreitet ist. Kennzeichnendes Merkmal dieser ausdauernden Gräser sind die starren, rundlichen und borstig zugespitzten Blattspreiten. Diese sind meist hohl oder mit einem schwammartigen Sternparenchym (Durchlüftungsgewebe, Aerenchym) erfüllt, welches der Versorgung mit Sauerstoff dient.
On djonc u cladjot u djonkea, c' est ene di sacwants sôres di plantes des marasses, les fossés, les fagnes, les vevîs, å montant foirt deur, plin u trawé å mitan, ki siervèt a fé des cladjotreyes (fonds d' tcheyire, pititès carpetes, rondeas po sgoter les makêyes, evnd.),
No d' l' indje e sincieus latén : Juncus spp.
La k' end a bråmint (et l' on les va code), on dit : ene djonkire u rozire.
Li djonc est bén pus ptit k' el rozea.
Lei joncs (genre: Juncus) son de plantas erbacèas vivaças qu'abitan dins un mitan aqüatic o umid (paluns...), que sa camba es drecha e plegadissa. Se tròban dins la Conca Mediterranèa, en America e en Africa. I a mai de 225 espècias.
S'utiliza en banastariá, per far de cubèrts e de baranhas naturaus. Abans la bogia o la candèla èra emplegat per s'esclairar.
La sprissioni juncu è usata pi vari speci di chianti (p'asempiu chidda "Iuncus Scirpus") dâ famigghia dî Juncacei. Ginirarmenti lu juncu ci havi nu zuccu cilìndricu e nfiuriscenzi virdastri, e crisci spuntània nta turrena ùmiti e paludusi, lu cui zuccu, pi la sò elasticitati e liggirizza, veni mpiegatu pi travagghiu di ntrizzu.
Tekst üüb Öömrang Rosken (Juncus) san en skööl faan amanbi 300 plaantenslacher un det roskenfamile (Juncaceae). Uun Nuurdfresklun ment am miast di slach Juncus maritimus.
Rosken wurd hal brükt, am diar kurwer, skur of maten faan tu flechten.
Rosken (Juncus) san en skööl faan amanbi 300 plaantenslacher un det roskenfamile (Juncaceae). Uun Nuurdfresklun ment am miast di slach Juncus maritimus.
Rüüsch, ok Ruusch (latiensch: Juncus), in welke plattdüütsche Kuntreien ok Bees oder Bent, is dat Geslecht vun Planten, wo de Familie vun de Rüüschenplanten ehren Naam vun her hett. Wenn een nich so akraat henkieken deit, seht de Planten ut, as Gras. De Blöte is avers bi de Rüüschen lang nich so stark up Windbestöven instellt. Dorüm sütt een bi de Rüüschenblöten ok veel beter, dat dat Blöten sünd. Wenn een de denn nippe unnersöcht, denn so kann een gau de verscheden Unnerdelen vun de Blöte kunnig weern, as Blötenhüllblöer, Fruchtblatt mit Greep, Stempel un Stoffblöer.
De Kroonblöer sünd bruun oder gröön un an’n Rand kann dor en Huut över sitten. Just as bi de Gräser gifft dat bi de Rüüschen smalle Blöer un Scheden, wo de Blöer rutwassen doot. De Blöer hefft de Form vun Stengels un dor sitt keene Haar an.
De Fruchtknutten is bovenstännig un dat gifft dree bit sess Stofffadens un sess Kroonblöer. De Frucht vun de Rüüschen is en Dosenfrucht, wo veel Saat in sitten deit.
In Düütschland gifft dat 29 Aarden vun Rüüschen, in de Benelux-Länner sünd dat bi 20. Rüüschen sünd slankweg in natte un fochtige Gemarken to finnen un wasst dor as Pionierplanten. De meisten Aarden sünd mehrjöhrig un behoolt denn in’n Winter de grönen Blöer.
De Nährweert vun Rüüschen för Beester un Veeh is man minne. As Stroh könnt se avers denen.
Binnen dit Geslecht könnt sik de Aarden ok mischen. De Alpen-, Sump-, Dünen-un Feldrüüschen könnt sik unner’nanner krüzen, just so, as allerhand annere Aarden. Tomeist sünd düsse Hybriden unfruchtbor, man dat gifft Utnahmen.
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Rüüsch, ok Ruusch (latiensch: Juncus), in welke plattdüütsche Kuntreien ok Bees oder Bent, is dat Geslecht vun Planten, wo de Familie vun de Rüüschenplanten ehren Naam vun her hett. Wenn een nich so akraat henkieken deit, seht de Planten ut, as Gras. De Blöte is avers bi de Rüüschen lang nich so stark up Windbestöven instellt. Dorüm sütt een bi de Rüüschenblöten ok veel beter, dat dat Blöten sünd. Wenn een de denn nippe unnersöcht, denn so kann een gau de verscheden Unnerdelen vun de Blöte kunnig weern, as Blötenhüllblöer, Fruchtblatt mit Greep, Stempel un Stoffblöer.
De Kroonblöer sünd bruun oder gröön un an’n Rand kann dor en Huut över sitten. Just as bi de Gräser gifft dat bi de Rüüschen smalle Blöer un Scheden, wo de Blöer rutwassen doot. De Blöer hefft de Form vun Stengels un dor sitt keene Haar an.
De Fruchtknutten is bovenstännig un dat gifft dree bit sess Stofffadens un sess Kroonblöer. De Frucht vun de Rüüschen is en Dosenfrucht, wo veel Saat in sitten deit.
In Düütschland gifft dat 29 Aarden vun Rüüschen, in de Benelux-Länner sünd dat bi 20. Rüüschen sünd slankweg in natte un fochtige Gemarken to finnen un wasst dor as Pionierplanten. De meisten Aarden sünd mehrjöhrig un behoolt denn in’n Winter de grönen Blöer.
De Nährweert vun Rüüschen för Beester un Veeh is man minne. As Stroh könnt se avers denen.
Binnen dit Geslecht könnt sik de Aarden ok mischen. De Alpen-, Sump-, Dünen-un Feldrüüschen könnt sik unner’nanner krüzen, just so, as allerhand annere Aarden. Tomeist sünd düsse Hybriden unfruchtbor, man dat gifft Utnahmen.
Da vikšrio šauka saidrius.
Vikšris, da šauk varlies lėnās, zoikė kroupās (luotīnėškā: Juncus) ī tuokis šlapiū vėitu augals.
Vikšris daugiametis augals ī, anou šaknės būn koukštėnės. Lapā ėšėlgi, maži, siauri. Stombrē stamontrūs, ėlgi. Žėidā būn joudi, rodi, tuoki kap kroupas, ont trompū kuotaliu stombrė vėršūnie.
Aug vikšrē pjauniūs, lonkūs, šlapiūs pėivus, ondenū krontūs, i pelkės. Ėš anūm šierals ė krāks baisē prasts.
Juncus is a genus of monocotyledonous flowering plants, commonly known as rushes. It is the largest genus in the family Juncaceae, containing around 300 species.[2]
Rushes of the genus Juncus are herbaceous plants that superficially resemble grasses or sedges.[3] They have historically received little attention from botanists; in his 1819 monograph, James Ebenezer Bicheno described the genus as "obscure and uninviting".[4]
The form of the flower differentiates rushes from grasses or sedges. The flowers of Juncus comprise five whorls of floral parts: three sepals, three petals (or, taken together, six tepals), two to six stamens (in two whorls) and a stigma with three lobes.[3] The stems are round in cross-section, unlike those of sedges,[3] which are typically somewhat triangular in cross-section.[5]
In Juncus section Juncotypus (formerly called Juncus subg. Genuini),[6] which contains some of the most widespread and familiar species, the leaves are reduced to sheaths around the base of the stem and the bract subtending the inflorescence closely resembles a continuation of the stem, giving the appearance that the inflorescence is lateral.[7]
Juncus has a cosmopolitan distribution, with species found throughout the world, with the exception of Antarctica.[2] They typically grow in cold or wet habitats, and in the tropics, are most common in montane environments.[3]
Several fossil fruits of a Juncus species have been described from middle Miocene strata of the Fasterholt area near Silkeborg in Central Jutland, Denmark.[8]
The genus Juncus was first named by Carl Linnaeus in his 1753 Species Plantarum. The type species of the genus was designated by Frederick Vernon Coville, who in 1913 chose the first species in Linnaeus' account, Juncus acutus.[6] Juncus can be divided into two major groups, one group with cymose inflorescences that include bracteoles, and one with racemose inflorescences with no bracteoles.[6]
The genus is divided into the following subgenera and sections:[6]
Plants of the World Online accepts the following species in the genus Juncus:[9]
Juncus is a genus of monocotyledonous flowering plants, commonly known as rushes. It is the largest genus in the family Juncaceae, containing around 300 species.
La specioj de genro junko (Juncus) estas unu kaj plurjaraj marĉoherboj, tuboformaj aŭ rampa rizomo, kun longaj, maldikaj tigoj enhavantan spongecan histon. Ili havas sesnombrajn florojn kaj triĉambrajn kapsulojn enhavantajn multajn malgrandajn grajnojn. Ĝiaj folioj kaj tigoj uzatis por fari matojn. Ventopolenataj.
Certaj specoj de junkoj havas la kapablon purigi malpuran akvon.
El junco (género Juncus L. 1753) es una planta de la familia de las juncáceas, muy común en la cuenca mediterránea, en América y África, con más de 225 especies.
Su tamaño habitual es de 90 cm de altura. Vive en suelos húmedos, en riberas y pantanos. La hoja es cilíndrica, alargada, recta y flexible. Florece de abril a julio.
La flor es compuesta, pequeña y de color pardo. El fruto es ovalado de color marrón.
Se utiliza el tallo, en cestería, para hacer techumbres y setos naturales.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 325–330. 1753.[2][3]
Juncus: nombre genérico que deriva del nombre clásico latino de jungere = , "para unir o vincular", debido a que los tallos se utilizan para unir o entrelazar".[4]
El junco (género Juncus L. 1753) es una planta de la familia de las juncáceas, muy común en la cuenca mediterránea, en América y África, con más de 225 especies.
See artikkel on taimeperekonnast, Venemaa linna kohta vaata artiklit Luga (linn); Saksimaa Neschwitzi valla küla kohta vaata artiklit Luga (Neschwitz). Luga (Juncus) on loaliste sugukonda kuuluv rohttaimede perekond, kuhu kuulub umbes 300 liiki.
Luga (Juncus) on loaliste sugukonda kuuluv rohttaimede perekond, kuhu kuulub umbes 300 liiki.
Ihiak alde hezeetan hazten diren belarki bizikorrak dira (Juncus generoa), zurtoin zuzena eta malgua dutena. Orokorki 1,5 metroko garaiera dute.
Ihiak Mediterraneo herrietan, Amerikan e Afrikan bizi dira. 225 espezie baino gehiago dira.
Saskigintzan erabiltzen dira, teilatuak eta hesi naturalak egiteko. Lanpara asmatu baino lehen, argi egiteko erabiltzen ziren. Euskal Herrian, pilotako erremonte jokorako saski edo xisterak ihiz egin ohi dira, nahiz eta gaur egun plastikoak bazter utzi.
Aitzineuskaraz: *ini [1] Koldo Mitxelenaren ikerketen arabera.
Ihiak alde hezeetan hazten diren belarki bizikorrak dira (Juncus generoa), zurtoin zuzena eta malgua dutena. Orokorki 1,5 metroko garaiera dute.
Ihiak Mediterraneo herrietan, Amerikan e Afrikan bizi dira. 225 espezie baino gehiago dira.
Saskigintzan erabiltzen dira, teilatuak eta hesi naturalak egiteko. Lanpara asmatu baino lehen, argi egiteko erabiltzen ziren. Euskal Herrian, pilotako erremonte jokorako saski edo xisterak ihiz egin ohi dira, nahiz eta gaur egun plastikoak bazter utzi.
EtimologiaAitzineuskaraz: *ini Koldo Mitxelenaren ikerketen arabera.
Vihvilät (Juncus) on vihviläkasvien heimoon kuuluva suku. Sukuun kuuluu yli 200 lajia. Lajit ovat yleensä monivuotisia, mätästäviä tai pitkäjuurakkoisia. Niiden lehtitupet ovat avoimia ja kalvolaitaisia, kun taas piippojen (Luzula) lehtitupet ovat umpinaisia ja niiden tupen suu on karvainen.[1]
Vihvilät (Juncus) on vihviläkasvien heimoon kuuluva suku. Sukuun kuuluu yli 200 lajia. Lajit ovat yleensä monivuotisia, mätästäviä tai pitkäjuurakkoisia. Niiden lehtitupet ovat avoimia ja kalvolaitaisia, kun taas piippojen (Luzula) lehtitupet ovat umpinaisia ja niiden tupen suu on karvainen.
Juncus est un genre végétal de la famille des Juncaceae. C'est le principal genre de joncs. Ce sont des plantes herbacées vivaces vivant en milieu aquatique ou humide, la tige est droite et flexible. On la trouve souvent près des fossés où les sols sont très humides. Elle était utilisée avant la bougie ou la chandelle, pour s'éclairer, elle était trempée dans de la graisse végétale ou animale qu'on laissait ensuite durcir.
Juncus vient du latin jungere, « joindre, attacher », les joncs servant à faire des liens plus ou moins solides[1].
Le jonc est la seule plante qui absorbe sans dommage le manganèse en excès dans le sol[2]. Par ailleurs, il peut également être utilisé, conjointement à d'autres plantes, dans le cadre de projets de phytoépuration et de piscines écologiques. Il présente l'avantage de bien tolérer des périodes sèches, aussi bien qu'une immersion de 7 à 10 cm[3].
Juncus est un genre végétal de la famille des Juncaceae. C'est le principal genre de joncs. Ce sont des plantes herbacées vivaces vivant en milieu aquatique ou humide, la tige est droite et flexible. On la trouve souvent près des fossés où les sols sont très humides. Elle était utilisée avant la bougie ou la chandelle, pour s'éclairer, elle était trempée dans de la graisse végétale ou animale qu'on laissait ensuite durcir.
Planda bliantúil tomach nó ilbhliantúil síorghlas a fhaightear ar fud an Domhain, de ghnáth in áiteanna fuara fliucha. Na duilleoga caol leacaithe, le claiseanna nó sorcóireach biorach. 6 theascán iombhlátha ar na bláthanna, scothdhonn, i mbarra dlútha, go cliathánach faoi bharr an ghais uaireanta.
Syćina[1][2] (Juncus) je ród ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae). Druhej serbskej mjenje stej syćel[1] a syćizna[1][2].
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Syćina (Juncus) je ród ze swójby syćinowych rostlinow (Juncaceae). Druhej serbskej mjenje stej syćel a syćizna.
Wobsahuje sćěhowace družiny:
bahnowa syćina (Juncus subnodulosus) baltiska syćina (Juncus balticus) błyšćata syćina (Juncus articulatus) ćeńka syćina (Juncus filiformis) čorna syćina (Juncus atratus) dudleyowa syćina (Juncus dudleyi) dwurězna syćina (Juncus anceps) jacquinowa syćina (Juncus jacquinii) kłubkata syćina (Juncus conglomeratus) kulkata syćina (Juncus sphaerocarpus) łuhowa syćina (Juncus stygius) lěsna syćina (Juncus acutiflorus) mječikojta syćina (Juncus ensifolius) mólička syćina (Juncus pygmaeus) najmjeńša syćina (Juncus minutulus) namódra syćina (Juncus inflexus) něžna syćina (Juncus tenuis) niska syćina (Juncus bulbosus) pěskowa syćina (Juncus tenageia) pochowa syćina (Juncus alpinoarticulatus) přimórska syćina (Juncus maritimus) rozšěrjena syćina (Juncus effusus) słona syćina (Juncus gerardii) stłóčena syćina (Juncus compressus) swinajca syćina (Juncus bufonius) třikwětkata syćina (Juncus triglumis) wjerškata syćina (Juncus capitatus) zadrěta syćina (Juncus trifidus) zwjazćikata syćina (Juncus squarrosus) žabjaca syćina (Juncus ranarius)Juncus L. è un genere di piante della famiglia delle Giuncacee.[1]
Il genere ha una distribuzione cosmopolita essendo diffuso nelle zone umide di ogni parte del mondo.[1]
Lo stesso argomento in dettaglio: Specie di Juncus. Il genere comprende oltre 300 specie tra cui:[1]
Vikšris (lot. Juncus, angl. Rush, vok. Binsen) – vikšrinių (Juncaceae) šeimos augalų gentis. Genties pavadinimas iš lotynų k. jungere – surišti, supinti, mat, augalai buvo naudojami pynimo darbams. Tai daugiamečiai šakniastiebiniai augalai su kuokštinėmis šaknimis. Lapų lakštai su skersinėmis pertvaromis. Žiedynai įvairaus pavidalo. Augalai pašarinės vertės neturi, todėl gyvuliai juos ėda blogai.
Gentyje yra daugiau kaip 220 rūšių, Lietuvoje – 17 rūšių:
Rus (Juncus) is een geslacht van planten uit de russenfamilie (Juncaceae). De planten lijken oppervlakkig gezien op grassen. De bloembouw is bij russen lang zo sterk niet op windbestuiving ingericht als bij de grassen. Daardoor zijn de bloemen duidelijker als zodanig te herkennen en bij nadere bestudering zijn al snel de verschillende onderdelen van de bloem zoals tepalen, vruchtbeginsel met stijl en stempels en meeldraden te vinden. De tepalen zijn bruin of groen en kunnen een vliezige rand hebben. Een overeenkomst met grassen is de aanwezigheid van de smalle bladeren en scheden van waaruit de bladeren groeien. De bladeren van russen zijn priemvormig en onbehaard.
Het vruchtbeginsel is bovenstandig, het aantal meeldraden is drie tot zes en het aantal bloemdekbladen is zes. De vrucht van russen is een doosvrucht die veel zaden bevat.
Bloemdiagram van rus
Bloem van greppelrus
Doosvrucht met zaden van grepperus
Zaden van greppelrus
In de Benelux groeien in het wild circa twintig soorten. Russen treden doorgaans op in natte tot vochtige pioniervegetaties. De meeste soorten zijn overblijvend en houden in dat geval in de winter hun groene bladeren.
Russen hebben voor grazende dieren weinig voedingswaarde. Als strooisel kunnen ze wel dienen.
Binnen dit geslacht komen bastaarden voor. De alpen-, zomp-, duin- en veldrus kunnen onderling kruisen, evenals biezenknoppen, draad-, pit-, noordse - en zeegroene rus. Ook de platte en zilte rus kunnen hybridiseren. Meestal zijn de hybriden onvruchtbaar, uitzonderingen daargelaten.
Rus (Juncus) is een geslacht van planten uit de russenfamilie (Juncaceae). De planten lijken oppervlakkig gezien op grassen. De bloembouw is bij russen lang zo sterk niet op windbestuiving ingericht als bij de grassen. Daardoor zijn de bloemen duidelijker als zodanig te herkennen en bij nadere bestudering zijn al snel de verschillende onderdelen van de bloem zoals tepalen, vruchtbeginsel met stijl en stempels en meeldraden te vinden. De tepalen zijn bruin of groen en kunnen een vliezige rand hebben. Een overeenkomst met grassen is de aanwezigheid van de smalle bladeren en scheden van waaruit de bladeren groeien. De bladeren van russen zijn priemvormig en onbehaard.
Het vruchtbeginsel is bovenstandig, het aantal meeldraden is drie tot zes en het aantal bloemdekbladen is zes. De vrucht van russen is een doosvrucht die veel zaden bevat.
Bloemdiagram van rus
Bloem van greppelrus
Doosvrucht met zaden van grepperus
Zaden van greppelrus
In de Benelux groeien in het wild circa twintig soorten. Russen treden doorgaans op in natte tot vochtige pioniervegetaties. De meeste soorten zijn overblijvend en houden in dat geval in de winter hun groene bladeren.
Russen hebben voor grazende dieren weinig voedingswaarde. Als strooisel kunnen ze wel dienen.
Binnen dit geslacht komen bastaarden voor. De alpen-, zomp-, duin- en veldrus kunnen onderling kruisen, evenals biezenknoppen, draad-, pit-, noordse - en zeegroene rus. Ook de platte en zilte rus kunnen hybridiseren. Meestal zijn de hybriden onvruchtbaar, uitzonderingen daargelaten.
Siv er ei planteslekt i sivfamilien. Dei fleste artane er fleirårige, eit mindretal er eittårige. Plantane har slette runde strå, ofte med laus merg. Blada er trådsmale og renneforma eller runde, med eller utan ei rekkje knutar. På ein del av artane går støttebladet rett opp som skulle det vere toppen av strået. Blomstrane er brune og sit i kvast eller hovud. Dei dannar ein kapsel med mange frø. Om lag tjue artar veks i Noreg.
I daglegtale vert fleire høge plantar som veks i sumpområde kalla siv, til dømes takrøyr.
Siv er ei planteslekt i sivfamilien. Dei fleste artane er fleirårige, eit mindretal er eittårige. Plantane har slette runde strå, ofte med laus merg. Blada er trådsmale og renneforma eller runde, med eller utan ei rekkje knutar. På ein del av artane går støttebladet rett opp som skulle det vere toppen av strået. Blomstrane er brune og sit i kvast eller hovud. Dei dannar ein kapsel med mange frø. Om lag tjue artar veks i Noreg.
I daglegtale vert fleire høge plantar som veks i sumpområde kalla siv, til dømes takrøyr.
Siv er en gruppe dekkfrøede, enfrøbladete planter i sivfamilien. Siv vokser ved myrer, ved vann og ellers fuktige steder. Siv skilles fra gras ved at de mangler leddknuter, og fra starr ved at de har frie blomster.
Siv er en gruppe dekkfrøede, enfrøbladete planter i sivfamilien. Siv vokser ved myrer, ved vann og ellers fuktige steder. Siv skilles fra gras ved at de mangler leddknuter, og fra starr ved at de har frie blomster.
Sit (Juncus L.) – rodzaj roślin zielnych należący do rodziny sitowatych. Liczy ok. 300 gatunków, z czego w Polsce występują 22. Gatunkiem typowym jest Juncus acutus L.[2] Rodzaj w tradycyjnym ujęciu jest parafiletyczny. W wyniku analiz molekularnych okazało się m.in. że najwyraźniej dwóch przedstawicieli rodzaju (sit skucina J. trifidus i J. monanthos) stanowi klad bazalny całej rodziny sitowatych (Juncaceae)[3][1].
Rodzaj należy do rodziny sitowatych (Juncaceae) z rzędu wiechlinowców (Poales) stanowiącego jeden z kladów jednoliściennych (monocots)[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa komelinowe (Commelinidae Takht.), nadrząd sitopodobne (Juncanae Takht.), rząd sitowce (Juncales Dumort.), podrząd Juncineae Engl., rodzina sitowate (Juncaceae Juss.), podrodzina Juncoideae Link, plemię Junceae Dumort., rodzaj sit (Juncus L.)[4].
Sit (Juncus L.) – rodzaj roślin zielnych należący do rodziny sitowatych. Liczy ok. 300 gatunków, z czego w Polsce występują 22. Gatunkiem typowym jest Juncus acutus L. Rodzaj w tradycyjnym ujęciu jest parafiletyczny. W wyniku analiz molekularnych okazało się m.in. że najwyraźniej dwóch przedstawicieli rodzaju (sit skucina J. trifidus i J. monanthos) stanowi klad bazalny całej rodziny sitowatych (Juncaceae).
Juncus L. é um género botânico de plantas floríferas conhecidas como juncos, pertencente à família das Juncaceae.[1]
É um grupo de plantas semelhantes às gramíneas que crescem, em geral, nos alagadiços. O junco verdadeiro constitui uma única família. Essas plantas possuem caules cilíndricos com três fileiras de folhas, e suas flores miúdas são esverdeadas ou castanhas. A pequena vagem contém muitas sementes escuras, que parecem poeira. O junco comum é uma planta verde-escura e flexível, que cresce com freqüência nos caminhos úmidos e nos gramados. A maioria das outras espécies cresce nos alagados ou nas pradarias úmidas. O tamanho habitual é de 1,5 metro de altura.
Os juncos são utilizados para tecer cestos, esteiras e assentos de cadeira. Antigamente, usava-se a medula dos caules para fazer pavios de velas. Algumas espécies são cultivadas como plantas ornamentais. Espécies de juncos são usadas como fontes de alimento por larvas de algumas espécies de Lepidoptera.
O junco é muito comum nas costas do Mar Mediterrâneo (Eurásia), nas Américas e Delta do Nilo (Norte do Saara).
O gênero apresenta aproximadamente 915 espécies.
Juncus L. é um género botânico de plantas floríferas conhecidas como juncos, pertencente à família das Juncaceae.
É um grupo de plantas semelhantes às gramíneas que crescem, em geral, nos alagadiços. O junco verdadeiro constitui uma única família. Essas plantas possuem caules cilíndricos com três fileiras de folhas, e suas flores miúdas são esverdeadas ou castanhas. A pequena vagem contém muitas sementes escuras, que parecem poeira. O junco comum é uma planta verde-escura e flexível, que cresce com freqüência nos caminhos úmidos e nos gramados. A maioria das outras espécies cresce nos alagados ou nas pradarias úmidas. O tamanho habitual é de 1,5 metro de altura.
Os juncos são utilizados para tecer cestos, esteiras e assentos de cadeira. Antigamente, usava-se a medula dos caules para fazer pavios de velas. Algumas espécies são cultivadas como plantas ornamentais. Espécies de juncos são usadas como fontes de alimento por larvas de algumas espécies de Lepidoptera.
O junco é muito comum nas costas do Mar Mediterrâneo (Eurásia), nas Américas e Delta do Nilo (Norte do Saara).
O gênero apresenta aproximadamente 915 espécies.
Juncus (rugină, rogoz) este un gen de plante erbacee acvatice din familia Juncaceae care trăiesc în regiuni umede mlăștionoase. Genul cuprinde ca. 300 de specii. Caracteristic este tulpina rotundă rigidă goală dinăuntru, terminată spre vârf cu o inflorescență.
Juncus articulatus
Juncus effusus
Floarea J. squarrosus
Speciile din genul Juncus după lista lui Kew Monocot [2]
Juncus (rugină, rogoz) este un gen de plante erbacee acvatice din familia Juncaceae care trăiesc în regiuni umede mlăștionoase. Genul cuprinde ca. 300 de specii. Caracteristic este tulpina rotundă rigidă goală dinăuntru, terminată spre vârf cu o inflorescență.
Juncus articulatus
Juncus effusus
Floarea J. squarrosus
Tågsläktet, eller bara tåg (Juncus)[1] är ett växtsläkte bestående av fleråriga örter tillhörande familjen tågväxter.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Tågsläktet.
Tågsläktet, eller bara tåg (Juncus) är ett växtsläkte bestående av fleråriga örter tillhörande familjen tågväxter.
Слово «ситник», походить, ймовірно, від праслов'янського *sitъ, *sita — варіанта слова *sětь («мотузка»). Назва пов'язана з тим, що стебла цієї рослини використовувалися для плетіння. Споріднене з литовськими sietas, saitas («мотузка», «прив'язь»), sieti («зв'язувати»), латиськими siet, saistit («в'язати», «прив'язувати»). Інша етимологічна версія пов'язує «ситник» зі словом «сито», наводячи за приклад давньоісландське sef («ситник», «оситняк») та давньоанглійське sife («сито»). У такому випадку виникнення назви пов'язують зі пористою структурою рослини[1].
Рід нараховує близько 300 видів.
На території України зростає 29 видів. Найпоширеніші:
Juncus là một chi thực vật có hoa trong họ Juncaceae.[1]
Dưới đây là một số loài trong chi Juncus:
Juncus L. (1753)
Синонимы
Си́тник (лат. Júncus) — крупный род цветковых растений семейства Ситниковые (Juncaceae). Типовой род семейства.
Латинское название встречается у Вергилия и других древнеримских авторов. Происходит от лат. jungere — связывать, соединять или сплетать, так как служил для плетения циновок, корзин и других изделий.[3]
Ареал — преимущественно Северное полушарие, растения встречаются в сырых местах от тундры до тропиков[4].
Представители рода — многолетние, корневищные, реже однолетние травянистые растения.
Листья — с открытыми незамкнутыми влагалищами, без ушек или с ушками. Пластинки листьев плоские — злаковидные или цилиндрические — стеблевидные или же трубчатые, поперечно-перегородчатые.
Цветки обоеполые, буроватые или зеленоватые, собраны в различные соцветия — от простого головчатого до сложнометельчатого, расположены на веточках. Соцветия расположены по одному и снабжены при основании двумя прицветничками, либо скучены по несколько в головки и окруженные кольцом прицветников. Листочки околоцветника тонко-кожистые, реже перепончатые, по краю плёнчато-окаймлённые. Завязь одногнездная или трёхгнездная. Столбик цилиндрический, иногда очень короткий, едва заметный. Рыльца три, покрытых длинными сосочками, выдающихся из околоцветника.
Плод — трёхгнёздная коробочка. Семена многочисленные, продолговатые или овальные, нередко с длинными, хвостовидными, плёнчатыми придатками.
Размножение — семенами или корневищами[5][6].
Многие виды выращиваются в качестве декоративных растений в увлажнённых местах.
Стебли ситника используются при плетении изделий. Ситник развесистый (игуса), с его прочной на износ соломой, широко применяется в Японии для плетения внешней оболочки напольных матов татами.
Некоторые представители рода составляют заметную часть сена или травостоя на пастбищах, но кормовое значение этих видов почти не изучено. На пастбищах поедаются плохо, редко — удовлетворительно или хорошо. В сене поедаются удовлетворительно.
Согласно данным сайта Королевских ботанических садов Кью род насчитывает 344 вида[7]. На территории России и сопредельных стран произрастают следующие виды[3]:
Си́тник (лат. Júncus) — крупный род цветковых растений семейства Ситниковые (Juncaceae). Типовой род семейства.
Латинское название встречается у Вергилия и других древнеримских авторов. Происходит от лат. jungere — связывать, соединять или сплетать, так как служил для плетения циновок, корзин и других изделий.
225－300种
灯心草属（学名：Juncus）是燈心草科多年生草本植物，多生於淡水溼地邊，主要产于江苏、四川、云南、贵州。
灯心草属植物對溼地貢獻良多，其枝葉為食草動物的粮食，飛鳥愛食其種子，淡水魚產卵借其作庇護。
根茎横走，密生须根，茎簇生。低出叶鞘状，长达15cm，叶片退化呈刺芒状。花序假侧生，聚伞状，多花；总苞片似茎的延伸，直立，长为5cm～20公分；花长2cm～2.5毫米，花被片6，条状披针形，边缘膜质。蒴果矩圆状，共有三室，顶端钝或微凹，长约与花被等长或稍垂。种子为褐色。
燈心草作为中药材，是灯心草科多年生草本植物灯心草的干燥茎髓，可生用，朱砂拌用或煅炭用。
本品淡可渗利，寒可清热，故有清热利水，清心除烦之功，适用于热证之小便赤涩热痛，淋漓不爽，心热烦躁及小儿夜啼等证。
煎服，1g－3g
골풀속(--屬, 학명: Juncus 융쿠스[*])은 골풀과에서 가장 큰 속이다. 골풀을 비롯한 300여 종을 포함한다.[1] 벼나 사초와 비슷한 초본식물로 이루어져 있다.[2]
.jpg)
.jpg)
