Other Physical Features: ectothermic ; radial symmetry
Parental Investment: no parental involvement
Blomdiere of blompoliepe is ’n klas (Anthozoa) van die neteldiere.
Die diere leef gedurende hul volwasse lewe as poliepe op die seebodem. Hul deursnee wissel van minder as ’n millimeter tot 10 meter. Die naam kom van die dikwels gekleurde vangarms waarmee hulle hul prooi soos plankton uit die water filtreer of klein visse gryp wat deur die netelselle verdoof word. Hulle gebruik dit ook om hulle teen hul vyande soos slakke, wurms, spinnekoppe en seesterre te verdedig. Hulle kan geslagtelik of ongeslagtelik voortplant.
Baie blomdiere leef in simbiose met eensellige alge, wat zooxanthellae genoem word. Die alge voorsien die diere van voedingstowwe wat hulle nie self kan vervaardig nie. Ook die kleure van baie seeanemone en korale kom van die alge, wat lewe van die afvalstowwe wat die blomdiere nie meer nodig het nie.
Die blomdiere word in twee groot subklasse onderverdeel: die Octocorallia (poliepe met agt tentakels) en Hexacorallia (poliepe met ses tentakels of ’n meervoud van ses). In elke subklas is verskeie ordes. Die sagte korale is byvoorbeeld ’n orde uit die eerste subklas, en die seeanemone en steenkorale ordes uit die tweede subklas.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Blomdier
Wikimedia Commons het meer media in die kategorie Blomdier.
Hierdie artikel is vertaal uit die Nederlandse Wikipedia
Blomdiere of blompoliepe is ’n klas (Anthozoa) van die neteldiere.
Mərcan polipləri (lat. Anthozoa) — Bağırsaqboşluqlular (lat. Cnidaria) tipinin nümayəndələrindən biridir.Təbiətdə mərcanların yumşaq, buynuzlu, tikanlı və başqa növləri var. Mərcanlar ya tək, ya da koloniyalarla yaşayırlar. 6000-ə qədər növü məlumdur. Görünüşdə bu koloniyalar gözəl gül baxçasını xatırladır. Mərcanlar heyvan kimi kəşf olunmamışdan əvvəl məhz suda yaşayan güllər sayılırdılar. Hazırda onların əksəriyyəti tropik dənizlərdə yaşayır. Hidroidlərdən fərqli olaraq mərcan poliplərinin bədən quruluşu xeyli mürəkkəbləşmişdir.
Mərcan polipləri mürəkkəb quruluşdadır. Ayrıca bir fərdin bədəni silindr formasındadır. Tək yaşayan poliplərin aşağı tərəfi yastılaşaraq substrata yapışmağa xidmət edən döşənək əmələ gətirir. Koloniyalı formalarda isə gövdə və ya koloniya budağı ilə birləşmiş olur. Ağız dəliyi bədənin əks tərəfində yerləşir. Ağız ətrafında bəzi poliplərdə (Octocorallia) səkkiz, digərlərində isə (Hexacorallia) altı və ya altıya bölünən sayda içi boş çıxıntılar dəstəsi yerləşir. Ağız boruvari udlağa keçir. Udlaq ağız lövhəsi divarlarının daxili çökməsindən əmələ gəlir. Udlaq borusu bir istiqamətdə yastılaşmışdır. Həmin yarığın ucunda kirpikcikli hüceyrələrə malik olan ağız novcuqları - sifonoqliflər yerləşir. Kirpikciklər arası kəsilmədən hərəkət edərək suyu polipin qastral boşluğuna qovur, udlağın qalan sahələrindən isə qastral boşluqdakı su geriyə-xaricə çıxır. Bağırsaq boşluğunda oksigenlə zəngin təzə kiçik plankton orqanizmlərlə qidalanır. Oksigeni polipin toxumlarına vermiş və karbon qazı ilə zənginləşmiş su, həzm olunmamış qida qalıqları ilə xaricə çıxır. Qastral boşluq entoderma ilə örtülmüşdür və radial septalarla bölünmüşdür. Kameraların sayı çıxıntıların sayına müvafiqdir. Septalar entoderma ilə örtülmüş mezoqleydən ibarətdir. Polipin yuxarı hissəsində arakəsmələr, bir kənarı ilə bədən divarına, digər kənarı ilə udlağa birləşir. Polipin aşağı hissəsində onlar yalnız bədən divarına birləşir ki, bunun nəticəsində qastral boşluğun mərkəzi hissəsində mədə bölünməmiş olur. Aktiniyalar yırtıcı heyvanlardır. Yaxşı inkişaf etmiş entoderma mənşəli əzələ hüceyrələri septalarda da vardır. Əzələ toxumasının diferensiyası getmişdir. Mərcan poliplərində dərialtı sinir kələfidə güclü inkişaf etmişdir. Ağac kimi qol ataraq artan mərcanların yalnız üst qatı yaşayır, alt qatı isə ölür. Beləcə şişərək böyüyən mərcanlar dayaz yerlərdə qayalıqlara və adalara çevrilirlər. Bu prosesə aylar, illər yox, min illər lazım gəlir.[1]
Mərcan polipləri qeyri-cinsi və cinsi yolla çoxalır. Aktiniyalar bölünməklə çoxalır. Kolonial formalarda isə tumurcuqlanma müşahidə edilir. Mərcan polipləri ayrıcinslidir. Cinsi hüceyrələr arakəsmələrin entoderması ilə mezoqley arasında formalaşır. Cinsi çoxalma zamanı erkək fərdlərin spermatozoidləri septanın epitelisini yararaq ağızdan xaricə çıxırlar və dişi fərdin ağızdan daxil olaraq ondakı yumurta hüceyrəsini mayalayır. İnkişaf mərhələləri septaların mezoqleyində gedir. Aktiniyaların çoxunda inkişaf polipin əmələ gəlməsinə qədər ana orqanizmin qastral boşluğunda gedir.
Mərcan rifləri qədim geoloji dövrlərdən başlayaraq mövcud olmuşdur, lakin rif əmələ gətirən heyvanların növ tərkibi dəyişmişdir. Bəzən çox böyük ölçüləri ilə fərqlənən, rif əmələ gətirən mərcanlar Atlantik, Hind və Sakit okeanların tropik hissələrində yayılmışdır. Onlarda iri kirəcli skelet vardır və dayaz zonalarda məskən salaraq mərcan riflərini əmələ gətirirlər. Avstraliyanın, İndoneziyanın və Okeaniya adalarının sahillərindəki riflər daha məhşurdur. Mərcan riflərinin ən şimal sərhədi Qırmızı dənizi keçir. Qışda temperaturu 10 °C-dən a.ağı düşməyən sularda onlar daha rəngarəngdirlər. Riflər 3 formada olurlar: sahil, sədd və atollar [2]
Anthozoa sinfinə iki müasir və üç tamamilə nəsli kəsilmiş yarımsinif aiddir.
Heyvanlar aləminin yarımaləm, tip və bəzi sinifləriParazoylar Süngərlər (Kirəcli süngərlər, Adi süngərlər, Altışüalı süngərlər) • Lövhəcikkimilər (Trichoplax)Mezozoylar Ortonektidlər • DisiemidlərEumetazoylar
Daraqlılar • Dalayıcılar (Mərcan polipləri, Hidroidlər, Sifoidlər, Yumrumeduzlar, Saçaqlı meduzlar, Myxozoa)
Cycloneuralia: Scalidophora (Kinorinxlər, Lorisiferlər, Priapulidlər) • Nematoida (Yumru qurdlar, Qılqurdlar)Mərcan polipləri (lat. Anthozoa) — Bağırsaqboşluqlular (lat. Cnidaria) tipinin nümayəndələrindən biridir.Təbiətdə mərcanların yumşaq, buynuzlu, tikanlı və başqa növləri var. Mərcanlar ya tək, ya da koloniyalarla yaşayırlar. 6000-ə qədər növü məlumdur. Görünüşdə bu koloniyalar gözəl gül baxçasını xatırladır. Mərcanlar heyvan kimi kəşf olunmamışdan əvvəl məhz suda yaşayan güllər sayılırdılar. Hazırda onların əksəriyyəti tropik dənizlərdə yaşayır. Hidroidlərdən fərqli olaraq mərcan poliplərinin bədən quruluşu xeyli mürəkkəbləşmişdir.
An antozoared eo al loened a ya d'ober ar gevrennad Anthozoa, da lâret eo ar c'houral hag ar bronnoù-mor.
Els antozous (Anthozoa, del grec anthos, flor, i zoon, animal) són una classe de l'embrancament dels cnidaris que presenten exclusivament forma de pòlip.
Els pòlips dels antozous presenten algunes diferències amb els hidrozous:
Segons Worms, la classificació taxonòmica dels antozous és la següent:[1]
Classe Anthozoa:
Els antozous (Anthozoa, del grec anthos, flor, i zoon, animal) són una classe de l'embrancament dels cnidaris que presenten exclusivament forma de pòlip.
Els pòlips dels antozous presenten algunes diferències amb els hidrozous:
La boca no s'obre directament a la cavitat gastrovascular, sinó que continua en una faringe ectodèrmica que, lateralment, presenta un o diversos canals ciliats (sifonoglifs) que asseguren la renovació de l'aigua de la cavitat gastrovascular. La regió oral adopta forma de disc i la boca té forma de fenedura allargada, donant als antozous una incipient simetria bilateral. La cavitat gastrovascular està compartimentada per septes longitudinals.Korálnatci (Anthozoa) se vyskytují v teplých mořích. Stádium je polyp, medúza se nevyskytuje. Rozmnožují se oběma způsoby (nepohlavním i pohlavním). Většinou jsou hermafrodité. Láčka je rozdělena na šest nebo osm přepážek - sept. Tvoří vnější kostru - exoskelet a vnitřní kostru - endoskelet. Ty jsou tvořeny uhličitanem vápenatým (CaCO3) či koralinem, který je červený. Z koster vznikají korálové útesy a dokonce celé ostrovy.
Dospělci žijí trvale ve stádiu polypa (přisedle). Obývají pouze slané vody.
Třída korálnatci se dělí na dvě skupiny.
Obrázky, zvuky či videa k tématu korálnatci ve Wikimedia Commons
Korálnatci (Anthozoa) se vyskytují v teplých mořích. Stádium je polyp, medúza se nevyskytuje. Rozmnožují se oběma způsoby (nepohlavním i pohlavním). Většinou jsou hermafrodité. Láčka je rozdělena na šest nebo osm přepážek - sept. Tvoří vnější kostru - exoskelet a vnitřní kostru - endoskelet. Ty jsou tvořeny uhličitanem vápenatým (CaCO3) či koralinem, který je červený. Z koster vznikají korálové útesy a dokonce celé ostrovy.
Dospělci žijí trvale ve stádiu polypa (přisedle). Obývají pouze slané vody.
Die Blumentiere (Anthozoa) sind mit etwa 7500 Arten die größte Klasse der Nesseltiere (Cnidaria). Innerhalb dieser Klasse fehlt die Medusenform, das heißt, die Tiere kommen nur als Polypen vor. Dies wurde früher als Reduktion interpretiert; heute wird angenommen, dass das Medusenstadium primär fehlt. Sie werden daher meist den Medusozoa, d. h. den anderen, Medusen bildenden Klassen der Nesseltiere gegenübergestellt. Die Tiere leben einzeln oder kolonial, als Klone mit oder ohne Skelett, das organisch oder mineralisiert sein kann. Sie leben ausschließlich im Meer und kommen dort in allen Tiefenstufen bis in abyssale Tiefen vor. Die meisten Arten sind jedoch auf die obersten 100 m beschränkt.
Die Blumentiere sind durch das primäre Fehlen des Medusenstadium charakterisiert. Das Merkmal ist ein ursprüngliches oder plesiomorphes Merkmal und kann nicht zur Begründung der Monophylie benutzt werden. Dafür zeigen die Polypen drei Merkmale, die nur bei Polypen der Blumentiere vorkommen: Actinopharynx, Siphonoglyph und Mesenterien.
Der Actinopharynx (auch Stomodeum) ist eine ektodermal ausgekleidete Röhre, die in den Gastrovaskularraum (Coelenteron, Körperhohlraum) hineinreicht. Sie ist bei allen Blumentieren, die man bisher eingehend untersuchen konnte, vorhanden, mit einer einzigen Ausnahme, der schwarzen Koralle Sibopathes. Der Siphonoglyph (auch Sulcus) ist eine dicht bewimperte und meist drüsige Region des Actinopharynx, die einzeln oder paarig vorkommt. Sie fehlt nur wenigen Gruppen (z. B. ptyochodactiide Seeanemonen). Auch bei den Antipatharia wird das Vorhandensein eines Siphonoglyph diskutiert. Der Siphonoglyph charakterisiert die Ebene der Bilateralsymmetrie bei den Polypen. Das dritte Merkmal sind die Mesenterien, radial angeordnete blattförmige Gebilde des Weichkörpers, die sich von der Körperwand zum Actinopharynx erstrecken. Der Begriff Septen sollte für die von den Mesenterien ausgeschiedenen mineralisierten Unterteilungen des Gastrovaskularraums vorbehalten werden. Die Mesenterien oder zumindest einige Mesenterien erstrecken sich bis mindestens zur Hälfte der Strecke zwischen Körperwand und Actinopharynx. Sie sind zyklisch angeordnet; Mesenterien des gleichen Zyklus werden praktisch gleichzeitig gebildet. Die freie Spitze der Mesenterien ist zu einem Filament mit Drüsenzellen ausgebildet, Nematozysten und Zilien (Mesenterialfilament). Im mesenterialen Gewebe sind die Geschlechtsorgane bildenden Zellen enthalten und die epithelialen Muskelzellen konzentriert. Auch die Anordnung der Mesenterien zeigt Hinweise auf Bilateralsymmetrie.
Blumentiere sind an Wasser gebunden und weltweit in allen Meeren verbreitet. Sie sind bis in eine Tiefe von 6.000 m anzutreffen. Einzellebende Exemplare sind an harte Oberflächen gebunden oder tief im Schlamm oder Sand vergraben. Koloniebildende Blumentiere überkrusten andere Substrate oder bilden Skelette unterschiedlichster Formen. Kolonien von Seefedern (Pennatulacea) sind durch den Primär-Polypen im weichen Untergrund verankert. Riffbildende Arten leben typischerweise in flachen (bis 40 m Tiefe), klaren, tropischen Gewässern.
Molekulartechnische Untersuchungen ordnen die Blumentiere als den frühesten Zweig der Nesseltiere. Auch das exklusive Lebensstadium als Polyp, das Urstadium aller Nesseltiere, stützt diese Ordnung. Erste Fossilien stammen aus dem Präkambrium (vor etwa 540 Millionen Jahren). Erst im Ordovizium wurden Fossilien von mineralisierten Blumentieren häufiger. Erste Fossilien von Steinkorallen (Scleractinia) sind aus der Trias (vor etwa 230 Millionen Jahren) belegt.
Nach der molekulargenetischen Analyse durch Collins (2002) und einer kombinierten morphologisch-molekulargenetischen Analyse von Marques & Collins (2004) stehen die Blumentiere an der Basis der Nesseltiere. Sie sind das mutmaßliche Schwestertaxon aller übrigen Nesseltierklassen. Kladogramm der Cnidaria nach Collins (2002)
CnidariaDie Blumentiere (Anthozoa) sind mit etwa 7500 Arten die größte Klasse der Nesseltiere (Cnidaria). Innerhalb dieser Klasse fehlt die Medusenform, das heißt, die Tiere kommen nur als Polypen vor. Dies wurde früher als Reduktion interpretiert; heute wird angenommen, dass das Medusenstadium primär fehlt. Sie werden daher meist den Medusozoa, d. h. den anderen, Medusen bildenden Klassen der Nesseltiere gegenübergestellt. Die Tiere leben einzeln oder kolonial, als Klone mit oder ohne Skelett, das organisch oder mineralisiert sein kann. Sie leben ausschließlich im Meer und kommen dort in allen Tiefenstufen bis in abyssale Tiefen vor. Die meisten Arten sind jedoch auf die obersten 100 m beschränkt.
Los antozoaris (Anthozoa) son una superclassa de cnidaris comprenant los octocoralliaris (coralh dels joielièrs) e los exacoralliaris (actinias, madreporaris).
Anthozoa ya iku kelas saka kulawarga Avertebrata utawa kéwan ora duwé balung mburi kagolong ing filum Cnidaria. Anthozoa asalé saka basa Yunani, anthos kang artiné kembang, lan zoon artiné kéwan. Anthozoa artiné kéwan kang wujudé kaya kembang utawa kéwan kembang, kaya ta anemon segara lan kéwan-kéwan karang. Anthozoa duwé asifat polip. Tuladha anemone segara ya iku Metridium.[1]
Awak Anthozoa wujudé bunder cekak. Ing salah sijiné pucuk ana cangkem wujud bolongan kang diubengi tentakel kang ngandut nematosista. Pucuk kang liyané wujud lempeng kanggo nemplekake awak ing karang lan wujud liyané kang ana ing segara.Sakngisoré cangkem ana krongkongan sok diarani stomodeum. Ing stomodeum, ing salah sijiné pinggir utawa ing lapisan kiwa tengené ana bolongan cilik mumpangate kang mau sifonoglifa wujud piranti kanggo ambegan. Ing ngisoré stomodeum kapengkar gastrovaskuler.Bolongan kang ana nematosista bisa uga ngetokaké upas kanggo musuhé. Panganané wujud urang cilik lan invertebrata.[2]
Anthozoa ya iku kelas saka kulawarga Avertebrata utawa kéwan ora duwé balung mburi kagolong ing filum Cnidaria. Anthozoa asalé saka basa Yunani, anthos kang artiné kembang, lan zoon artiné kéwan. Anthozoa artiné kéwan kang wujudé kaya kembang utawa kéwan kembang, kaya ta anemon segara lan kéwan-kéwan karang. Anthozoa duwé asifat polip. Tuladha anemone segara ya iku Metridium.
Los antozoaris (Anthozoa) son una superclassa de cnidaris comprenant los octocoralliaris (coralh dels joielièrs) e los exacoralliaris (actinias, madreporaris).
Tekst üüb Öömrang Bluumendiarten (Anthozoa) san en klas faan Näädeldiarten (Cnidaria) mä amanbi 7500 slacher. Jo lewe uun't weeder.
Bluumendiarten (Anthozoa) san en klas faan Näädeldiarten (Cnidaria) mä amanbi 7500 slacher. Jo lewe uun't weeder.
Korali (Anthozoa) su morske životinje. Žive kolonijalno u svim morima kako tropskim tako i polarnim. Kolonije mogu biti raznih veličina, od veoma malih pa do visine od nekoliko metara. Na pločastoj osnovi koralnog polipa nalaze se usta okružena prstenom pipaka. Suprotni dio je baza i dluži za pričvrščivanje korala za podlogu. Veličina im je od nekoliko milimetara do nekoliko centimetara u prečniku. Jedan od najvećih korala je Fungia samostalan koral veličine 25 cm u prečniku.
Oni mogu biti:
Boja im je različita: bijela crvena, žuta, plava, zelena, i ljubičasta, a dobijaju ih od prirodnih pigmenata. Neke alge žive u simbiozi sa koralima i daju im boju. Na površini korala suizrasline – pipci. Služe za odbranu ili se pomažu njima pri ishrani. Sadrže žarne ćelije – nematociste.
Probavni trakt ili sistem organa za varenje počinje ustima i ide u stomačnu šupljinu ,koja je podijeljena longitudinalnim membranama – mesentarije. One sadrže i reproduktivne ćelije.
Respiratorni sistem (sistem razmjene gasova) – razmjena gasova vrši se duž čitavog tijela korala.
Korali se hrane:
Korali koji učestvuju u građi koralnih sprudova hrane su noću i to zoonxanthellae.
Razmnožavanje korala može biti polno i bespolno.
Oni mogu biti hemafrodit , a i muškog ili ženskog pola. Bespolno razmnožavanje je češće. Odvija se pupljenjem i nepotpunim dijeljenjem. Pupoljak se može, a i ne mora odvojiti od stare životinje. Kod polnog razmnožavanja u tjelesnoj šupljini razvija se mlada životinja. Kao planula-larva izlazi na usni otvor.
Idealno stanište za podvodni svijet tropskih i suptropskih mora predstavljaju koralne šume, sprudovi i atoli. U njima živi veliki broj različitih riba, morskih zvijezda, algi. Nemarnošću, nebrigom čovjeka, kao i sve većim zagađivanjem voda i atmosfere taj svijet postaje ozbiljno ugrožen.
Globalno zagrijavanje, izazvano zagađenjem prirodne sredine, uzima svoj pozamašan danak i u koralima. Korali su vrlo osjetljivi na temperaturna kolebanja i vole topla mora. U pretoploj morskoj vodi korali se jednostavno skuhaju odbacuju alge, kojima se hrane usljed čega pobijele i uginu. Takve, beživotne korale napuštaju i životinje koje su tu nalazile hranu i sklonište.
Danas je sve više i više ovako ugroženih korala pri čemu se dešava da se neki povrate u prethodno stanje, ali veliki broj njih ugine. Po nekim podacima je 1998. godine bila najpogubnija za korale jer ih je 16% izbijelilo ili uginulo. Po pesimističnijim prognozama ako se u narednih 10-tak godina ne zaustavi zagađivanje životne sredine i rast temperature doći će do potpunog uništenja korala.
Korali (Anthozoa) su morske životinje. Žive kolonijalno u svim morima kako tropskim tako i polarnim. Kolonije mogu biti raznih veličina, od veoma malih pa do visine od nekoliko metara. Na pločastoj osnovi koralnog polipa nalaze se usta okružena prstenom pipaka. Suprotni dio je baza i dluži za pričvrščivanje korala za podlogu. Veličina im je od nekoliko milimetara do nekoliko centimetara u prečniku. Jedan od najvećih korala je Fungia samostalan koral veličine 25 cm u prečniku.
Oni mogu biti:
sesilni pričvršćeni za podlogu slabo pokretljivi polipiBoja im je različita: bijela crvena, žuta, plava, zelena, i ljubičasta, a dobijaju ih od prirodnih pigmenata. Neke alge žive u simbiozi sa koralima i daju im boju. Na površini korala suizrasline – pipci. Služe za odbranu ili se pomažu njima pri ishrani. Sadrže žarne ćelije – nematociste.
Probavni trakt ili sistem organa za varenje počinje ustima i ide u stomačnu šupljinu ,koja je podijeljena longitudinalnim membranama – mesentarije. One sadrže i reproduktivne ćelije.
Respiratorni sistem (sistem razmjene gasova) – razmjena gasova vrši se duž čitavog tijela korala.
Korali se hrane:
zooplanktonima sitnim ribama drugom hranom organskog porijeklaKorali koji učestvuju u građi koralnih sprudova hrane su noću i to zoonxanthellae.
T'ika k'arachiq (Anthozoa) nisqakunaqa t'ika hina rikch'akuq, mana kuyukuq k'arachiq uywakunam, pulipullam. Mullu (kural) nisqakuna uywa tantallipi kawsaptin, yaku animunataq ch'ullallam kawsan.
Шуру полиптери (лат. Anthozoa) — көңгөлдөрдүн бир классы, буларга бүткүл шурулардын таксономиялык категориялары кирет.
Anthozoa is a class of marine invertebrates which includes the sea anemones, stony corals and soft corals. Adult anthozoans are almost all attached to the seabed, while their larvae can disperse as part of the plankton. The basic unit of the adult is the polyp; this consists of a cylindrical column topped by a disc with a central mouth surrounded by tentacles. Sea anemones are mostly solitary, but the majority of corals are colonial, being formed by the budding of new polyps from an original, founding individual. Colonies are strengthened by calcium carbonate and other materials and take various massive, plate-like, bushy or leafy forms.
Anthozoa is included within the phylum Cnidaria, which also includes the jellyfish, box jellies and parasitic Myxozoa and Polypodiozoa. The two main subclasses of Anthozoa are the Hexacorallia, members of which have six-fold symmetry and includes the stony corals, sea anemones, tube anemones and zoanthids; and the Octocorallia, which have eight-fold symmetry and includes the soft corals and gorgonians (sea pens, sea fans and sea whips), and sea pansies. The smaller subclass, Ceriantharia, consists of the tube-dwelling anemones. Some additional species are also included as incertae sedis until their exact taxonomic position can be ascertained.
Anthozoans are carnivores, catching prey with their tentacles. Many species supplement their energy needs by making use of photosynthetic single-celled algae that live within their tissues. These species live in shallow water and many are reef-builders. Other species lack the zooxanthellae and, having no need for well-lit areas, typically live in deep-water locations.
Unlike other members of this phylum, anthozoans do not have a medusa stage in their development. Instead, they release sperm and eggs into the water. After fertilisation, the planula larvae form part of the plankton. When fully developed, the larvae settle on the seabed and attach to the substrate, undergoing metamorphosis into polyps. Some anthozoans can also reproduce asexually through budding or by breaking in pieces.
The name "Anthozoa" comes from the Greek words άνθος (ánthos; "flower") and ζώα (zóa; "animals"), hence ανθόζωα (anthozoa) = "flower animals", a reference to the floral appearance of their perennial polyp stage.[1]
Anthozoans are exclusively marine, and include sea anemones, stony corals, soft corals, sea pens, sea fans and sea pansies. Anthozoa is the largest taxon of cnidarians; over six thousand solitary and colonial species have been described. They range in size from small individuals less than half a centimetre across to large colonies a metre or more in diameter. They include species with a wide range of colours and forms that build and enhance reef systems.[2][3] Although reefs and shallow water environments exhibit a great array of species, there are in fact more species of coral living in deep water than in shallow, and many taxa have shifted during their evolutionary history from shallow to deep water and vice versa.[4]
Anthozoa is subdivided into three subclasses: Octocorallia, Hexacorallia and Ceriantharia, which form monophyletic groups and generally show differentiating reflections on symmetry of polyp structure for each subclass. The relationships within the subclasses are unresolved.[5]
Anthozoa HexacoralliaActiniaria (sea anemones) 
Historically, the "Ceriantipatharia" was thought to be a separate subclass but, of the two orders it comprised, Antipatharia is now considered part of Hexacorallia and Ceriantharia is now considered an independent subclass. The extant orders are shown to the right.[5][6]
Hexacorallia includes coral reef builders: the stony corals (Scleractinia), sea anemones (Actiniaria), and zoanthids (Zoantharia). Genetic studies of ribosomal DNA has shown Ceriantharia to be a monophyletic group and the oldest, or basal, order among them.[7]
Classification according to the World Register of Marine Species:[8]
Octocorallia comprises the sea pens (Pennatulacea), soft corals (Alcyonacea), and blue coral (Helioporacea). Sea whips and sea fans, known as gorgonians, are part of Alcyonacea and historically were divided into separate orders.[6]
Ceriantharia comprises the related tube-dwelling anemones. Tube-dwelling anemones or cerianthids look very similar to sea anemones, but belong to an entirely different subclass of anthozoans. They are solitary, living buried in soft sediments. Tube anemones live and can withdraw into tubes, which are made of a fibrous material, which is made from secreted mucus and threads of nematocyst-like organelles, known as ptychocysts.[2]
The basic body form of an anthozoan is the polyp. This consists of a tubular column topped by a flattened area, the oral disc, with a central mouth; a whorl of tentacles surrounds the mouth. In solitary individuals, the base of the polyp is the foot or pedal disc, which adheres to the substrate, while in colonial polyps, the base links to other polyps in the colony.[2]
The mouth leads into a tubular pharynx which descends for some distance into the body before opening into the coelenteron, otherwise known as the gastrovascular cavity, that occupies the interior of the body. Internal tensions pull the mouth into a slit-shape, and the ends of the slit lead into two grooves in the pharynx wall called siphonoglyphs. The coelenteron is subdivided by a number of vertical partitions, known as mesenteries or septa. Some of these extend from the body wall as far as the pharynx and are known as "complete septa" while others do not extend so far and are "incomplete". The septa also attach to the oral and pedal discs.[2]
The body wall consists of an epidermal layer, a jellylike mesogloea layer and an inner gastrodermis; the septa are infoldings of the body wall and consist of a layer of mesogloea sandwiched between two layers of gastrodermis. In some taxa, sphincter muscles in the mesogloea close over the oral disc and act to keep the polyp fully retracted. The tentacles contain extensions of the coelenteron and have sheets of longitudinal muscles in their walls. The oral disc has radial muscles in the epidermis, but most of the muscles in the column are gastrodermal, and include strong retractor muscles beside the septa. The number and arrangement of the septa, as well as the arrangement of these retractor muscles, are important in anthozoan classification.[2]
The tentacles are armed with nematocysts, venom-containing cells which can be fired harpoon-fashion to snare and subdue prey. These need to be replaced after firing, a process that takes about forty-eight hours. Some sea anemones have a circle of acrorhagi outside the tentacles; these long projections are armed with nematocysts and act as weapons. Another form of weapon is the similarly armed acontia (threadlike defensive organs) which can be extruded through apertures in the column wall. Some stony corals employ nematocyst-laden "sweeper tentacles" as a defence against the intrusion of other individuals.[2]
Many anthozoans are colonial and consist of multiple polyps with a common origin joined by living material. The simplest arrangement is where a stolon runs along the substrate in a two dimensional lattice with polyps budding off at intervals. Alternatively, polyps may bud off from a sheet of living tissue, the coenosarc, which joins the polyps and anchors the colony to the substrate. The coenosarc may consist of a thin membrane from which the polyps project, as in most stony corals, or a thick fleshy mass in which the polyps are immersed apart from their oral discs, as in the soft corals.[2]
The skeleton of a stony coral in the order Scleractinia is secreted by the epidermis of the lower part of the polyp; this forms a corallite, a cup-shaped hollow made of calcium carbonate, in which the polyp sits. In colonial corals, following growth of the polyp by budding, new corallites are formed, with the surface of the skeleton being covered by a layer of coenosarc. These colonies adopt a range of massive, branching, leaf-like and encrusting forms.[15] Soft corals in the subclass Octocorallia are also colonial and have a skeleton formed of mesogloeal tissue, often reinforced with calcareous spicules or horny material, and some have rod-like supports internally.[16] Other anthozoans, such as sea anemones, are naked; these rely on a hydrostatic skeleton for support. Some of these species have a sticky epidermis to which sand grains and shell fragments adhere, and zoanthids incorporate these substances into their mesogloea.[2]
Most anthozoans are opportunistic predators, catching prey which drifts within reach of their tentacles. The prey is secured with the help of sticky mucus, spirocysts (non-venomous harpoon cells) and nematocysts (venomous harpoon cells). The tentacles then bend to push larger prey into the mouth, while smaller, plankton-size prey, is moved by cilia to the tip of the tentacles which are then inserted into the mouth. The mouth can stretch to accommodate large items, and in some species, the lips may extend to help receive the prey. The pharynx then grasps the prey, which is mixed with mucus and slowly swallowed by peristalsis and ciliary action. When the food reaches the coelenteron, extracellular digestion is initiated by the discharge of the septa-based nematocysts and the release of enzymes. The partially digested food fragments are circulated in the coelenteron by cilia, and from here they are taken up by phagocytosis by the gastrodermal cells that line the cavity.[2]
Most anthozoans supplement their predation by incorporating into their tissues certain unicellular, photosynthetic organisms known as zooxanthellae (or zoochlorellae in a few instances); many fulfil the bulk of their nutritional requirements in this way. In this symbiotic relationship, the zooxanthellae benefit by using nitrogenous waste and carbon dioxide produced by the host while the cnidarian gains photosynthetic capability and increased production of calcium carbonate, a substance of great importance to stony corals.[17] The presence of zooxanthellae is not a permanent relationship. Under some circumstances, the symbionts can be expelled, and other species may later move in to take their place. The behaviour of the anthozoan can also be affected, with it choosing to settle in a well lit spot, and competing with its neighbours for light to allow photosynthesis to take place. Where an anthozoan lives in a cave or other dark location, the symbiont may be absent in a species that, in a sunlit location, normally benefits from one.[18] Anthozoans living at depths greater than 50 m (200 ft) are azooxanthellate because there is insufficient light for photosynthesis.[4]
With longitudinal, transverse and radial muscles, polyps are able to elongate and shorten, bend and twist, inflate and deflate, and extend and contract their tentacles. Most polyps extend to feed and contract when disturbed, often invaginating their oral discs and tentacles into the column. Contraction is achieved by pumping fluid out of the coelenteron, and reflation by drawing it in, a task performed by the siphonoglyphs in the pharynx which are lined with beating cilia. Most anthozoans adhere to the substrate with their pedal discs but some are able to detach themselves and move about, while others burrow into the sediment. Movement may be a passive drifting with the currents or in the case of sea anemones, may involve creeping along a surface on their base.[2]
Gas exchange and excretion is accomplished by diffusion through the tentacles and internal and external body wall, aided by the movement of fluid being wafted along these surfaces by cilia. The sensory system consists of simple nerve nets in the gastrodermis and epidermis, but there are no specialised sense organs.[2]
Anthozoans exhibit great powers of regeneration; lost parts swiftly regrow and the sea anemone Aiptasia pallida can be vivisected in the laboratory and then returned to the aquarium where it will heal. They are capable of a variety of asexual means of reproduction including fragmentation, longitudinal and transverse fission and budding.[2] Sea anemones for example can crawl across a surface leaving behind them detached pieces of the pedal disc which develop into new clonal individuals. Anthopleura species divide longitudinally, pulling themselves apart, resulting in groups of individuals with identical colouring and patterning.[19] Transverse fission is less common, but occurs in Anthopleura stellula and Gonactinia prolifera, with a rudimentary band of tentacles appearing on the column before the sea anemone tears itself apart.[20] Zoanthids are capable of budding off new individuals.[21]
Most anthozoans are unisexual but some stony corals are hermaphrodite. The germ cells originate in the endoderm and move to the gastrodermis where they differentiate. When mature, they are liberated into the coelenteron and thence to the open sea, with fertilisation being external.[2] To make fertilisation more likely, corals emit vast numbers of gametes, and many species synchronise their release in relation to the time of day and the phase of the moon.[22]
The zygote develops into a planula larva which swims by means of cilia and forms part of the plankton for a while before settling on the seabed and metamorphosing into a juvenile polyp. Some planulae contain yolky material and others incorporate zooxanthellae, and these adaptations enable these larvae to sustain themselves and disperse more widely.[2] The planulae of the stony coral Pocillopora damicornis, for example, have lipid-rich yolks and remain viable for as long as 100 days before needing to settle.[23]
Coral reefs are some of the most biodiverse habitats on earth, supporting large numbers of species of corals, fish, molluscs, worms, arthropods, starfish, sea urchins, other invertebrates and algae. Because of the photosynthetic requirements of the corals, they are found in shallow waters, and many of these fringe land masses.[24] With a three-dimensional structure, coral reefs are very productive ecosystems; they provide food for their inhabitants, hiding places of various sizes to suit many organisms, perching places, barriers to large predators and solid structures on which to grow. They are used as breeding grounds and as nurseries by many species of pelagic fish, and they influence the productivity of the ocean for miles around.[25] Anthozoans prey on animals smaller than they are and are themselves eaten by such animals as fish, crabs, barnacles, snails and starfish. Their habitats are easily disturbed by outside factors which unbalance the ecosystem. In 1989, the invasive crown-of-thorns starfish (Acanthaster planci) caused havoc in American Samoa, killing 90% of the corals in the reefs.[26]
Corals that grow on reefs are called hermatypic, with those growing elsewhere are known as ahermatypic. Most of the latter are azooxanthellate and live in both shallow and deep sea habitats. In the deep sea they share the ecosystem with soft corals, polychaete worms, other worms, crustaceans, molluscs and sponges. In the Atlantic Ocean, the cold-water coral Lophelia pertusa forms extensive deep-water reefs which support many other species.[27]
Other fauna, such as hydrozoa, bryozoa and brittle stars, often dwell among the branches of gorgonian and coral colonies.[28] The pygmy seahorse not only makes certain species of gorgonians its home, but closely resembles its host and is thus well camouflaged.[29] Some organisms have an obligate relationship with their host species. The mollusc Simnialena marferula is only found on the sea whip Leptogorgia virgulata, is coloured like it and has sequestered its defensive chemicals, and the nudibranch Tritonia wellsi is another obligate symbiont, its feathery gills resembling the tentacles of the polyps.[30]
A number of sea anemone species are commensal with other organisms. Certain crabs and hermit crabs seek out sea anemones and place them on their shells for protection, and fish, shrimps and crabs live among the anemone's tentacles, gaining protection by being in close proximity to the stinging cells. Some amphipods live inside the coelenteron of the sea anemone.[31] Despite their venomous cells, sea anemones are eaten by fish, starfish, worms, sea spiders and molluscs. The sea slug Aeolidia papillosa feeds on the aggregating anemone (Anthopleura elegantissima), accumulating the nematocysts for its own protection.[31]
Several extinct orders of corals from the Paleozoic era 570–245 million years ago are thought to be close to the ancestors of modern Scleractinia:[32][33]
These are all corals and correspond to the fossil record time line. With readily-preserved hard calcareous skeletons, they comprise the majority of Anthozoan fossils.
Coral reefs and shallow marine environments are threatened, not only by natural events and increased sea temperatures, but also by such man-made problems as pollution, sedimentation and destructive fishing practices. Pollution may be the result of run-off from the land of sewage, agricultural products, fuel or chemicals. These may directly kill or injure marine life, or may encourage the growth of algae that smother native species, or form algal blooms with wide-ranging effects. Oil spills at sea can contaminate reefs, and also affect the eggs and larva of marine life drifting near the surface.[36]
Corals are collected for the aquarium trade, and this may be done with little care for the long-term survival of the reef. Fishing among reefs is difficult and trawling does much mechanical damage. In some parts of the world explosives are used to dislodge fish from reefs, and cyanide may be used for the same purpose; both practices not only kill reef inhabitants indiscriminately but also kill or damage the corals, sometimes stressing them so much that they expel their zooxanthellae and become bleached.[36]
Deep water coral habitats are also threatened by human activities, particularly by indiscriminate trawling. These ecosystems have been little studied, but in the perpetual darkness and cold temperatures, animals grow and mature slowly and there are relatively fewer fish worth catching than in the sunlit waters above. To what extent deep-water coral reefs provide a safe nursery area for juvenile fish has not been established, but they may be important for many cold-water species.[37]
Anthozoa is a class of marine invertebrates which includes the sea anemones, stony corals and soft corals. Adult anthozoans are almost all attached to the seabed, while their larvae can disperse as part of the plankton. The basic unit of the adult is the polyp; this consists of a cylindrical column topped by a disc with a central mouth surrounded by tentacles. Sea anemones are mostly solitary, but the majority of corals are colonial, being formed by the budding of new polyps from an original, founding individual. Colonies are strengthened by calcium carbonate and other materials and take various massive, plate-like, bushy or leafy forms.
Anthozoa is included within the phylum Cnidaria, which also includes the jellyfish, box jellies and parasitic Myxozoa and Polypodiozoa. The two main subclasses of Anthozoa are the Hexacorallia, members of which have six-fold symmetry and includes the stony corals, sea anemones, tube anemones and zoanthids; and the Octocorallia, which have eight-fold symmetry and includes the soft corals and gorgonians (sea pens, sea fans and sea whips), and sea pansies. The smaller subclass, Ceriantharia, consists of the tube-dwelling anemones. Some additional species are also included as incertae sedis until their exact taxonomic position can be ascertained.
Anthozoans are carnivores, catching prey with their tentacles. Many species supplement their energy needs by making use of photosynthetic single-celled algae that live within their tissues. These species live in shallow water and many are reef-builders. Other species lack the zooxanthellae and, having no need for well-lit areas, typically live in deep-water locations.
Unlike other members of this phylum, anthozoans do not have a medusa stage in their development. Instead, they release sperm and eggs into the water. After fertilisation, the planula larvae form part of the plankton. When fully developed, the larvae settle on the seabed and attach to the substrate, undergoing metamorphosis into polyps. Some anthozoans can also reproduce asexually through budding or by breaking in pieces.
Koraluloj (Anthozoa) estas klaso de maraj senvertebruloj kiuj inkludas maranemonojn, ŝtonajn koralulojn, mildajn koralulojn kaj gorgonianojn. Plenkreskaj anthozoa-anoj estas preskaŭ ĉiuj ligitaj al la marfundo, dum ties larvoj povas disiĝi kiel parto de la planktono. La baza unuo de la plenkreskulo estas la polipo; tio konsistas el cilindra kolono kun disko en la pinto kun centra buŝo ĉirkaŭita de tentakloj. Maranemonoj estas ĉefe solemaj, sed la majoritato de koraluloj estas koloniaj, formitaj de la komenciĝintaj novaj polipoj el origina, fonda individuo. Kolonioj estas plifortigitaj pere de kalcia karbonato kaj de aliaj materialoj kaj montras variajn amasajn, platecajn, arbustecajn aŭ foliajn formojn.
Koraluloj (Anthozoa) estas klaso de maraj senvertebruloj kiuj inkludas maranemonojn, ŝtonajn koralulojn, mildajn koralulojn kaj gorgonianojn. Plenkreskaj anthozoa-anoj estas preskaŭ ĉiuj ligitaj al la marfundo, dum ties larvoj povas disiĝi kiel parto de la planktono. La baza unuo de la plenkreskulo estas la polipo; tio konsistas el cilindra kolono kun disko en la pinto kun centra buŝo ĉirkaŭita de tentakloj. Maranemonoj estas ĉefe solemaj, sed la majoritato de koraluloj estas koloniaj, formitaj de la komenciĝintaj novaj polipoj el origina, fonda individuo. Kolonioj estas plifortigitaj pere de kalcia karbonato kaj de aliaj materialoj kaj montras variajn amasajn, platecajn, arbustecajn aŭ foliajn formojn.
Los antozoos (Anthozoa, del griego ανθος anthos, flor, y ζωον zoon, animal) son una clase de animales del filo Cnidaria que presentan exclusivamente forma de pólipo. Incluye especies tan conocidas como las anémonas de mar, los corales y las plumas de mar; pueden ser solitarios o coloniales, con esqueleto o sin esqueleto. Se conocen más de 6000 especies, todas marinas.[1]
El pólipo de los antozoos, de simetría hexarradial u octorradial, presenta las siguientes características:
La anatomía de un antozoo se basa en una estructura tubular, eje boral - aboral, es decir sin ano, epidermis interior, y cavidad gastrovascular, llamada también celenteron. En el caso de los antozoos, por no presentar alternancia de generaciones, como en Scyphozoa y Cubozoa, posee una superficie de estabilización que la une al suelo, justo después del momento en que la larva (plánula) encuentra el nuevo sitio para el establecimiento.
Tanto la mesoglea, como la epidermis y el celenteron, se forman tempranamente en la gastrulación, a partir de la invaginación del epiblasto en el blastocele. Sin embargo, a diferencia de los demás metazoos, los cnidarios en general, y entre ellos los antozoos, no forman el eje boca-ano, lo que en términos prácticos significa, un único lugar de alimentación y de excreción.
La mesoglea, mesenterio, está compuesta por dos tipos de músculos, que se encuentran alrededor de la cavidad gastrovascular. Tanto los músculos longitudinales, como transversales, realizan contracciones que facilitan el movimiento de la presa, a través del celenteron, y su posterior asimilación.
La simetría de los pólipos es radial. El principal eje del cuerpo discurre, longitudinalmente, desde la boca, zona boral o apical, hasta la base del pólipo, zona aboral o basal. Es decir, que si se cortara de arriba abajo al pólipo, sacando una tajada del mismo, a lo largo de este corte se podrían ver las mismas estructuras, en este caso de la mesoglea. La zona aboral puede además desarrollar un disco basal, adaptado especialmente para cavar y 'atenazarse' en sustratos blandos, o, en el caso de las formas coloniales, permitirles a los tallos erigirse desde una misma base.
En anémonas y corales duros, el pólipo libera los gametos, estos se transforman en larvas plánulas, las cuales viven de forma pelágica hasta encontrar un sitio para establecerse. En el caso de los corales solitarios, no lo hacen cerca de los pólipos de los padres, ni de las esponjas, porque la competencia por recursos, como plancton o luz, y los depredadores, respectivamente, les imposibilita su desarrollo.
Los antozoos se subdividen en tres clados: Octocorallia, Hexacorallia y Ceriantharia. Sus relaciones se muestran en el cladograma siguiente:[2]
Anthozoa Hexacorallia Octocorallia CerianthariaLa organización taxonómica de las especies, géneros, familias, órdenes y subclases de la clase Anthozoa viene siendo, desde el siglo XIX, materia de debate para los científicos.
Actualmente, hay un consenso general entre los taxónomos en otorgar categoría de subclase a los tres clados,[3] clasificación aceptada también por el Registro Mundial de Especies Marinas; nótese que la antigua subclase Ceriantipatharia ha sido abandonada:[4]
Subclase Hexacorallia
Subclase Octocorallia
Subclase Ceriantharia
Scleractinia (coral duro): Acropora.
Zoanthidea: Zoanthus sp.
Alcyonacea (coral blando): Dendronephthya sp.
Los antozoos (Anthozoa, del griego ανθος anthos, flor, y ζωον zoon, animal) son una clase de animales del filo Cnidaria que presentan exclusivamente forma de pólipo. Incluye especies tan conocidas como las anémonas de mar, los corales y las plumas de mar; pueden ser solitarios o coloniales, con esqueleto o sin esqueleto. Se conocen más de 6000 especies, todas marinas.
Õisloomad (Anthozoa) on ainuõõssete (Cnidaria) hõimkonda kuuluv loomade klass. Siia kuuluvad meriroosid ja korallid.
Õisloomad on enamasti sessiilsed loomad ehk elavad merepõhjale kinnitunult. Tuntuimad õisloomade esindajad on korallid. Õisloomadest toitujaid on vähe, peamiselt meritähed (Asteroidea). Peale korallide on õisloomadeks ka meriroosid, kelle tuntuim esindaja on hobumeriroos (Actinia equina). Meriroosid on mõõtmetelt suuremad kui korallid ja nende seas on ka mõned, kes suudavad ujuda.
Õisloomad hingavad difusiooni teel. Kehasein koosneb kahest rakukihist. Välimist nimetatakse ektodermiks ja sisemist entodermiks. Nende vahel on rakutu ja väga veerikas aine – mesoglöa. Õisloomadel on kehaõõs, mis on väliskeskkonnaga ühenduses vaid suu kaudu. Neil on hajus närvisüsteem.
Korallid eritavad ainevahetusjääkidest kaltsiitse skeleti, mille varjus nad polüüpidena elavad; meduusi elujärk õisloomadel puudub. Polüübid võivad elada nii koloniaalselt kui üksikult.
Korallid saavad elada ainult suure soolsusega ja puhtas vees, mille temperatuur on üle 20 °C. Korallid elavad sümbioosis üherakuliste vetikatega.
Õisloomadel on tähtis koht aineringes, sest nad hävitavad suures koguses zooplanktonit ja teiste loomade vastseid.
Õisloomad ja ka ülejäänud ainuõõssed on evolutsiooni ummikharu, mis ei ole eellaseks mitte ühelegi teisele loomarühmale.
Õisloomad (Anthozoa) on ainuõõssete (Cnidaria) hõimkonda kuuluv loomade klass. Siia kuuluvad meriroosid ja korallid.
Õisloomad on enamasti sessiilsed loomad ehk elavad merepõhjale kinnitunult. Tuntuimad õisloomade esindajad on korallid. Õisloomadest toitujaid on vähe, peamiselt meritähed (Asteroidea). Peale korallide on õisloomadeks ka meriroosid, kelle tuntuim esindaja on hobumeriroos (Actinia equina). Meriroosid on mõõtmetelt suuremad kui korallid ja nende seas on ka mõned, kes suudavad ujuda.
Õisloomad hingavad difusiooni teel. Kehasein koosneb kahest rakukihist. Välimist nimetatakse ektodermiks ja sisemist entodermiks. Nende vahel on rakutu ja väga veerikas aine – mesoglöa. Õisloomadel on kehaõõs, mis on väliskeskkonnaga ühenduses vaid suu kaudu. Neil on hajus närvisüsteem.
Korallid eritavad ainevahetusjääkidest kaltsiitse skeleti, mille varjus nad polüüpidena elavad; meduusi elujärk õisloomadel puudub. Polüübid võivad elada nii koloniaalselt kui üksikult.
Korallid saavad elada ainult suure soolsusega ja puhtas vees, mille temperatuur on üle 20 °C. Korallid elavad sümbioosis üherakuliste vetikatega.
Õisloomadel on tähtis koht aineringes, sest nad hävitavad suures koguses zooplanktonit ja teiste loomade vastseid.
Õisloomad ja ka ülejäänud ainuõõssed on evolutsiooni ummikharu, mis ei ole eellaseks mitte ühelegi teisele loomarühmale.
Anthozoa (grezierazko ανθος anthos, lorea, eta ζωον zoon, animalia) Cnidaria filumaren barruan dagoen animalia taldea da, polipo itxura garatzen dutenak. Anemonak, koralak eta antzeko animaliak daude talde honetan. Bakartiak edo kolonialak izan daitezke, eskeleto edo eskeletorik gabe. 6.000 espezie baino gehiago katalogatu dira.
Korallieläimet (Anthozoa) on polttiaiseläinten (Cnidaria) pääjaksoon kuuluva luokka,[2] johon suurin osa polttiaiseläinlajeista kuuluu. Ne ovat useimmiten hyvin kauniita ja värikkäitä, tähtimäisiä ja kasvinnäköisiä riuttaeliöitä.
Korallieläimiä on ollut merissä jo prekambrikaudella 500 miljoonaa vuotta sitten, joten ne ovat pisimpään säilynyt polttiaisluokka. Korallieläimet ovat säteittäissymmetrisiä, ja ne jaetaan symmetriatasojen mukaan kahteen alaluokkaan: sulkakoralleihin (Octacorallia) ja kukkakoralleihin (Hexacorallia). Kukkakoralleissa suuta ympäröi kuusi tai kuudella jaollinen määrä pyyntilonkeroita ja niillä on kuusi täydellistä väliseinää ruoansulatusontelossaan, kun taas sulkakoralleilla on kahdeksan pyyntilonkeroa ja täydellistä väliseinää ontelovatsassa. Kukkakoralleihin kuuluvat myös merivuokot.
Korallit elävät joko kovalla alustalla tai liejussa ja hiekassa meren pohjassa. Korallieläimet viihtyvät parhaiten trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla päiväntasaajan molemmin puolin merialueilla, joissa veden lämpötila pysyy yli +20-asteisena ympäri vuoden. Kylmänveden korallit esiintyvät syvemmässä ja kylmemmässä vedessä[3].
Kivikorallit (Scleractinia) kuuluvat kukkakoralleihin, kun taas pehmytkorallit (Alcyonacea) ovat sulkakoralleja.[4]
Ravinnokseen korallieläimet käyttävät pääasiassa planktonia. Jotkut korallit kuitenkin saalistavat selkärangattomia eläimiä ja pikkukaloja suulonkeroiden polttiaissoluilla. Suulonkeroiden välissä on putkimainen nielu, joka jakautuu ruoansulatuslokeroihin osittaisilla tai täydellisillä väliseinillä, jolloin ravintoa sulattava pinta on suurempi. Väliseinissä on myös ruoansulatusentsyymejä erittäviä soluja, polttiaissoluja sekä puolustamiseen tarkoitettuja lihaksia ja sukupuolirauhaset.
Lisääntyessään korallieläimet vapauttavat sukusolut ontelovatsan ja nielun kautta. Hedelmöittyneistä munasoluista muodostuu planula-toukkia, jotka kiinnittyvät meren pohjaan ja joista muodostuu uusia polyyppejä. Korallieläinpolyyppi voi lisääntyä myös sekä suvuttomasti jakautumalla kahtia että silmikoimalla uusia yksilöitä, jotka jäävät emonsa luo kasvattamaan runkokuntaa.
Koralliriuttojen laaja kasvu perustuu monilta osin niissä eläviin symbioottisiin zooksantellileviin , jotka saavat koralleilta suojaa ja fotosynteesiin tarvittavia ravinteita, kuten hiilidioksidia. Isäntänä koralli hyötyy levien tuottamasta energiasta ja saa näin paremmat kasvumahdollisuudet. Korallit sijaitsevat suhteellisen matalilla alueilla, joten riutoilla olevat levät saavat hyvin valoa ja näin myös korallieläimet hyötyvät valon määrästä.
Ilmaston lämpeneminen uhkaa koralliriuttoja sekä merenpinnan nousun että varsinkin pintaveden lämpötilan nousun kautta. Jos merivesi lämpenee 1–2 astetta, lämmönsietokykynsä äärirajoilla elävät korallit vaalenevat. Jos lämpötila nousee 3–4 astetta, koko riutta voi tuhoutua.[5]
Yksi koralliriuttoja uhkaavista tekijöistä on rantojen ja rantavesien voimakas muokkaaminen ja sen seurauksesta syntynyt eroosio. Eroosion seurauksena rantavesistöt samentuvat. Korallieläimen kanssa symbioosissa elävä levä tai bakteeri, tarvitsee yhteyttääkseen kirkasta vettä. Vesistön samentuessa korallieläin ei enää kykene yhteyttämään ja kuolee.
Myös meriveden happamoituminen uhkaa koralliriuttoja. Ilmakehän hiilidioksidi liukenee veteen ja saa aikaa veden happamoitumista. Happamissa olosuhteissa korallieläimen kalkkikuoren muodostuminen estyy.
Korallieläimet (Anthozoa) on polttiaiseläinten (Cnidaria) pääjaksoon kuuluva luokka, johon suurin osa polttiaiseläinlajeista kuuluu. Ne ovat useimmiten hyvin kauniita ja värikkäitä, tähtimäisiä ja kasvinnäköisiä riuttaeliöitä.
Korallieläimiä on ollut merissä jo prekambrikaudella 500 miljoonaa vuotta sitten, joten ne ovat pisimpään säilynyt polttiaisluokka. Korallieläimet ovat säteittäissymmetrisiä, ja ne jaetaan symmetriatasojen mukaan kahteen alaluokkaan: sulkakoralleihin (Octacorallia) ja kukkakoralleihin (Hexacorallia). Kukkakoralleissa suuta ympäröi kuusi tai kuudella jaollinen määrä pyyntilonkeroita ja niillä on kuusi täydellistä väliseinää ruoansulatusontelossaan, kun taas sulkakoralleilla on kahdeksan pyyntilonkeroa ja täydellistä väliseinää ontelovatsassa. Kukkakoralleihin kuuluvat myös merivuokot.
Korallit elävät joko kovalla alustalla tai liejussa ja hiekassa meren pohjassa. Korallieläimet viihtyvät parhaiten trooppisilla ja subtrooppisilla alueilla päiväntasaajan molemmin puolin merialueilla, joissa veden lämpötila pysyy yli +20-asteisena ympäri vuoden. Kylmänveden korallit esiintyvät syvemmässä ja kylmemmässä vedessä.
Kivikorallit (Scleractinia) kuuluvat kukkakoralleihin, kun taas pehmytkorallit (Alcyonacea) ovat sulkakoralleja.
Les Anthozoaires, ou Anthozoa, anciennement Coralliaires ou Actinozoaires, sont une classe de Cnidaires, comprenant notamment les coraux et les anémones de mer. Leur nom provient du grec et signifie « animaux-fleurs », faisant allusion à leur symétrie secondaire qui se superpose à la symétrie radiale des Cnidaires.
La classe se divise en trois sous-classes : les Ceriantharia, les Octocorallia, qui présentent une symétrie à 8 rayons, et les Hexacorallia, à 6 rayons.
Contrairement aux autres Cnidaires, les Anthozoaires ne présentent jamais de phase méduse. Ce sont des polypes qui se reproduisent, émettant des gamètes qui, après fécondation, donnent des larves planula planctoniques qui assurent la dissémination de l'espèce. Certains Anthozoaires se reproduisent aussi par multiplication asexuée ce qui peut produire de grandes colonies.
Selon World Register of Marine Species (6 février 2016)[2] :
Selon ITIS (29 janvier 2014)[3] :
Cirrhipathes sp., un corail noir
Acropora cervicornis, un corail scléractiniaire (coraux photosynthétiques tropicaux)
Les Anthozoaires, ou Anthozoa, anciennement Coralliaires ou Actinozoaires, sont une classe de Cnidaires, comprenant notamment les coraux et les anémones de mer. Leur nom provient du grec et signifie « animaux-fleurs », faisant allusion à leur symétrie secondaire qui se superpose à la symétrie radiale des Cnidaires.
Rang na n-inveirteabrach muirí is ea Anthozoa, a chuimsíonnn bundúin leice, coiréil chlochacha, coiréil bhoga agus gorgainigh. Bíonn formhór na hanthozoa fásta ceangailte le ghrinneall na farraige, cé gur féidir a larbhaí spréigh amach mar chuid den planctóin. Is í an pholaip aonad bunúsach na bpolaip aibí; is éard a bhíonn ann ná colún sorcóireach agus diosca ar a bhar, le béal lárnach timpeallaithe ag braiteoga. Bíonn bundúin leice farraige den chuid is mó aonarach, ach tá an chuid is mó de na coiréil coilíneach,iad a bheith déanta ag péacadh na bpolaipí nua ón bhunaidh. Neartaítear na coilíneachtaí ag carbónáit chailciam agus ábhair eile, agus glacann siad foirmeacha éagsúla ollmhóra, plátúla, tomógacha nó duilleacha.
Tá Anthozoa san áireamh laistigh den fhíleam Cnidaria, lena n-áirítear freisin na smugairlí róin, smugairlí cuachacha agus Myxozoa agus Polypodiozoa seadánacha. An dá phríomh fho-aicmí den Anthozoa is ea an Hexacorallia, comhaltaí dá bhaill a bhfuil siméadracht faoi shé, agus áirítear leis an coiréil clochacha, bundúin leice, bundúin fheadáin agus Zoantharia; agus Octocorallia a bhíonn siméadracht faoi a hocht, agus ina measc siúd áirítear na coiréil bhoga agus na gorgainigh (pinn mhara,feananna mara agus fuipeanna mara), agus goirmíní mara. Tá Ceriantharia, an fho-aicme níos lú, comhdhéanta de bhundúin leice a mhaireann faoi thalamh, i ndríodair bhoga.
Anemone xigante verde
Clasificación científica Reino: Animalia Subreino: Eumetazoa Superfilo: Radiata filo: Cnidaria Clase: Anthozoa Subcalses e OrdesA dos antozoos (Anthozoa, do grego άνθος ánthos, "flor", e ζωον zōon, "animal") é a maior das clases do filo dos cnidarios (Cnidaria), con máis de 6.000 especies. Presenta exclusivamente forma de pólipo. Os antozoarios pódense distinguir dos restantes cnidários por teren unha vida enteiramente sésil, sen estado libre de medusa.
O pólipo dos antozoos presenta algunhas diferenzas co hidropólipo, ou pólipo dos Hidrozoos:
Segundo a "Integrated Taxonomic Information System"
Segundo a "Animal Diversity Web
A dos antozoos (Anthozoa, do grego άνθος ánthos, "flor", e ζωον zōon, "animal") é a maior das clases do filo dos cnidarios (Cnidaria), con máis de 6.000 especies. Presenta exclusivamente forma de pólipo. Os antozoarios pódense distinguir dos restantes cnidários por teren unha vida enteiramente sésil, sen estado libre de medusa.
Koralji (lat. Anthozoa) razred su u koljenu žarnjaka. Riječ "anthozoa" znači "cvjetajuća životinja". Koralji svojim često živim bojama, pokretnim lovkama i mesnatim tijelom doista podsjećaju na biljke što je vjerojatno bilo i podloga za ovo ime.[1]
S oko 6000 poznatih vrsta koralji su najveći razred u koljenu žarnjaka. Razvrstava ih se u 9 redova i 150 porodica. Morfološki oblik meduza u ovom razredu je reduciran, što znači da se koralji pojavljuju samo u obliku polipa. To su jednostavne cjevaste životinjice s cjevčicom koja je na jednom kraju zatvorena, a otvorena na drugom. Otvoreni kraj okružen je jednim ili više redova lovki koje sadrže žarne stanice. Koriste ih za prehranu ili obranu od grabežljivaca, puževa, mnogočetinaša, morskih pauka i zvjezdača.[1]
Kao svi žarnjaci, i koralji su mesojedi, iako neke vrste dopunjuju hranu tvarima koje "proizvode" mikroskopske alge (dinoflagelati) koje žive u njihovu tijelu u simbiotskom odnosu s njima.[1]
Koralji su životinje vezane isključivo uz vodu i rasprostranjeni su u svim svjetskim morima gdje ih se može naći sve do dubine od 6.000 metara. Vrste koje žive pojedinačno (solitarne) vezane su za čvrstu podlogu ili duboko ukopane u mulj ili pijesak. Koralji koji tvore kolonije prekrivaju podlogu ili tvore kosture najrazličitijih oblika. Vrste koje žive kolonijalno grade grebene (grebenotvorci) i imaju vapnenast, rožnat ili gumasto građen unutrašnji ili vanjski kostur.[1] Za sve vrste koje su grebenotvorci tipično je da žive u plitkoj (do 40 metara), bistroj vodi jer žive u simbiotskom odnosu s algama kojima je za život neophodno dovoljno svjetla. Koraljni grebeni su najveće strukture u živom svijetu.
Cerijantusi (Ceriantharia)
Moruzgve (Actiniaria)
Antipatarije [antipatrije, (crni koralji)[2] Antipatharia]
Koralimofarije (Corallimorpharia)
Kameni koralji (Scleractinia)
Zoanthidea, Zoanthiniaria
Kožasti koralji (meki, mekani koralji, Alcyonacea)
Perasti koralji (Pennatulacea)
Koralji se dijele na podrazrede šesterolovkaša i osmerolovkaše, što je određeno brojem lovki odnosno pregrada u tijelu polipa, odnosno njihovom šestero- ili osmerozračnom simetrijom.[4]
Podrazred šesterolovkaša uključuje i važne koralje - grebenotvorce: kamene koralje, moruzgve i njihove srodnike cerijantuse i Zoanthidea. Genetičke studije ribosomskih DNK cerijantusa pokazale su da su oni monofilijski, odnosno najstariji, temeljni razvojni red ovih drugih.[5]
Osmerolovkaši danas obuhvaćaju peraste i kožaste koralje, kao i Helioporacea. Perasti koralji, koji danas uključuju i koralje poznate kao gorgonije, ranije su bili razvrstavani u zaseban podrazred.[4]
U Hrvatskoj se koralje po prastaroj legendi opisivalo kao nježne cvjetove koji se okamene čim ih se izvadi iz mora.[6]
„A naša prastara legenda je za koralje, koji su se nalazili po mnogim podmorskim hridinama i grebenima "sikama" oko otoka Žirja, govorila: "Nježan cvijet koji se okameni čim se izvadi iz mora."”Koralji (lat. Anthozoa) razred su u koljenu žarnjaka. Riječ "anthozoa" znači "cvjetajuća životinja". Koralji svojim često živim bojama, pokretnim lovkama i mesnatim tijelom doista podsjećaju na biljke što je vjerojatno bilo i podloga za ovo ime.
S oko 6000 poznatih vrsta koralji su najveći razred u koljenu žarnjaka. Razvrstava ih se u 9 redova i 150 porodica. Morfološki oblik meduza u ovom razredu je reduciran, što znači da se koralji pojavljuju samo u obliku polipa. To su jednostavne cjevaste životinjice s cjevčicom koja je na jednom kraju zatvorena, a otvorena na drugom. Otvoreni kraj okružen je jednim ili više redova lovki koje sadrže žarne stanice. Koriste ih za prehranu ili obranu od grabežljivaca, puževa, mnogočetinaša, morskih pauka i zvjezdača.
Kao svi žarnjaci, i koralji su mesojedi, iako neke vrste dopunjuju hranu tvarima koje "proizvode" mikroskopske alge (dinoflagelati) koje žive u njihovu tijelu u simbiotskom odnosu s njima.
Anthozoa adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Cnidaria. Anthozoa berasal dari bahasa Yunani, anthos berarti bunga, dan zoon berarti hewan. Anthozoa berarti hewan yang bentuknya seperti bunga atau hewan bunga, yang meliputi anemon laut serta hewan-hewan karang. Anthozoa hidup sebagai polip. Contoh anemone laut adalah Metridium.[1]
Tubuh Anthozoa berbentuk silinder pendek. Pada salah satu ujungnya terdapat mulut berupa celah yang dikelilingi oleh tentakel yang mengandung nematosista. Ujung yang lain berupa lempeng untuk melekatkan diri pada suatu dasar. Di bawah mulut terdapat kerongkongan yang disebut stomodeum. Sepanjang stomodeum, pada satu sisi atau pada kedua sisi terdapat saluran sempit yang bersilia dan disebut sifonoglifa yang merupakan alat pernapasan yang paling sederhana. Di bawah stomodeum terdapat rongga gastrovaskuler yang terbagi menjadi ruang-ruang kecil oleh sekat-sekat yang berasal dari dinding kerongkongan. Pada sekat ini terdapat nematosista yang mengeluarkan racun untuk melumpuhkan mangsanya. Makanannya berupa udang-udangan kecil dan invertebrata lain.[2]
Berdasarkan banyaknya sekat-sekat di dalam rongga tubuh, kelas Anthozoa dibedakan menjadi dua subkelas, yaitu Hexacorallia (bersekat enam) dan Octocorallia (bersekat delapan).
Hexacorallia memiliki sedikit tentakel yang kadang-kadang bercabang. Selain memiliki tentakel, ada Hexacorallia memiliki enam sekat yang masing-masing terdiri dari dua lembar. Ada Hexacorallia yang tidak memiliki rangka kapur, misalnya Metridium sp. (mawar laut). Kebanyakan Hexacorallia berkoloni dan membentuk karang, misalnya Fungia sp., Acropora sp., Oculina, Meandrina sp., dan Epiactis sp.
Octocorallia memiliki delapan tentakel yang bercabang-cabang seperti bulu dan memiliki delapan sekat. Selain itu, Octocarallia juga memiliki satu sifonogfila ventralis.
Rangka Octocarallia terbuat dari kapur dan zat induk. Contohnya karang suling (Tubipora musica), karang kulit (Alcyonium sp.), akar bahar (Euplexaura sp.), dan koral (Coralium medea).[3][4]
Artikel bertopik biologi ini adalah sebuah rintisan. Anda dapat membantu Wikipedia dengan mengembangkannya. Anthozoa adalah kelas dari anggota hewan tak bertulang belakang yang termasuk dalam filum Cnidaria. Anthozoa berasal dari bahasa Yunani, anthos berarti bunga, dan zoon berarti hewan. Anthozoa berarti hewan yang bentuknya seperti bunga atau hewan bunga, yang meliputi anemon laut serta hewan-hewan karang. Anthozoa hidup sebagai polip. Contoh anemone laut adalah Metridium.
Gli Antozoi (Anthozoa Ehrenberg, 1831) sono una classe di animali (invertebrati marini) del phylum degli Cnidaria. Con oltre seimila specie, solitarie e coloniali, è il più grande taxon degli Cnidaria.
Consistono di piccoli polipi singoli o radunati tipicamente in colonie di molti individui simili. Il gruppo include gli organismi comunemente noti come coralli, costruttori delle barriere coralline tropicali, che, producendo carbonato di calcio sotto forma di calcite, formano il tipico scheletro calcareo.
Inoltre comprendono gli anemoni di mare (o attinie), le pennatule, i coralli molli, zoantidi, ceriantidi.
Il nome "Anthozoa" significa letteralmente "fiori animali" (dal greco άνθος (ánthos; "fiore") e ζώα (zóa; "animali") un riferimento all'aspetto floreale che assumono i polipi.[1]
Il corallo, percepito comunemente come un singolo organismo, in realtà è formato da migliaia d'individui identici geneticamente detti polipi, ognuno grande solo pochi millimetri.
Di forma e di dimensione variabili (da piccoli individui di meno di mezzo centimetro a grandi colonie di un metro o più di diametro), sono sparsi nelle acque costiere tropicali in cui formano trottoir (come nel Mar Rosso), atolli (come nelle isole polinesiane) o barriere (come nel caso dell'Australia, con la Grande Barriera Corallina). Queste colonie, generalmente, sono tipiche di acque molto luminose e calde, pur sopportando poco sia le alte temperature sia l'inquinamento che porta, infatti, alla loro morte e, quindi, alla loro sedimentazione.
Presentano la cavità gastrovascolare con setti longitudinali radiali alternati a tentacoli.
Si distinguono in:[2]
Gli Antozoi sono carnivori, cacciano le prede con i loro tentacoli.
Gli anemoni attendono che pesci o altri animali marini finiscano tra i loro tentacoli urticanti, per poterli immobilizzare e mangiare. Alcuni animali tuttavia, come il pesce pagliaccio, sono immuni a tali tentacoli e riescono a vivere fra di essi.
Molte specie inoltre completano il loro fabbisogno energetico stabilendo una simbiosi con alghe unicellulari fotosintetiche (zooxantelle) che vivono all'interno dei loro tessuti. Queste specie vivono in acque poco profonde, perché possano essere raggiunte dalla luce necessaria alle alghe, e molte sono costruttrici di barriere coralline. Altre specie mancano delle zooxantelle e, non avendo bisogno di aree ben illuminate, vivono tipicamente in acque profonde.
Il corallo, percepito comunemente come un singolo organismo, in realtà è formato da migliaia d'individui identici geneticamente, ognuno grande solo pochi millimetri.
La parte terminale del corallo si sviluppa tramite riproduzione asessuata dei polipi attraverso la formazione di gemme o la fratturazione del polipo. In acque ricche di nutrienti, gli anthozoi possono andare incontro a lacerazione pedale (si staccano dal piede un gruppo di cellule). Dalle cellule staccate si sviluppano nuovi individui.
Si riproducono anche sessualmente. A differenza di altri membri di questo phylum, gli antozoi non presentano, durante il loro sviluppo, uno stadio di medusa. Invece, rilasciano sperma e uova nell'acqua. Dopo la fecondazione, le larve fanno parte del plancton. Quando sono completamente sviluppate, le larve si depositano sul fondo del mare e si attaccano al substrato, subendo la metamorfosi in polipi.
Le colonie coralline costituiscono i più vecchi organismi animali al mondo, superando lo squalo della Groenlandia, a cui ad un esemplare hanno attribuito un'età di 512 anni o di alcune specie di vongola che possono vivere oltre 405 anni. Secondo gli esperti del NOAA alcune colonie avrebbero anche molte centinaia, se non addirittura migliaia di anni.[3]
Nelle fasce tropicali degli oceani i coralli, stanziatisi da millenni, hanno formato delle grandi bio-costruzioni calcaree con i loro scheletri, creando un nuovo ambiente naturale (la barriera corallina) che ha addirittura modificato la geografia dei mari e degli oceani in quelle zone formando scogliere e permettendo lo sviluppo di tipici ambienti di piattaforma carbonatica e atollo.
Le principali barriere coralline si trovano nelle acque dell'oceano Atlantico occidentale e nell'Indo-Pacifico, tra le latitudini di 30°N e 30°S.[4][5]
Il Triangolo dei coralli, tra oceano Pacifico e oceano Indiano, ha la massima biodiversità per ciò che riguarda le barriere coralline; si estende tra il Mediterraneo Australasiatico e la zona di mare a nord e a est della Nuova Guinea.
È tuttavia un errore credere che il corallo possa svilupparsi soltanto nei mari caldi, infatti i mari freddi (quello della Scandinavia, della Gran Bretagna e della penisola iberica) ospitano scogliere coralline e piattaforme carbonatiche (cosiddette barriere coralline di acque profonde).
Un esempio di formazioni coralline di profondità sono i Darwin Mounds, situati a oltre 1 000 metri di profondità in prossimità di Cape Wrath, in Scozia.[6]
Numerose specie, come per esempio Epiactis georgiana (Actiniidae) o Capnea georgiana (Capneidae) sono presenti anche nei mari dell'Antartide.[7][8][9] La famiglia Halcampulactidae è l'unica endemica dei mari antartici.[10]
Anche se i coralli possono catturare il plancton usando gli cnidoblasti presenti sui loro tentacoli, la maggior parte di questi animali nei mari caldi ottiene il sostentamento tramite le zooxanthellae, delle alghe unicellulari endosimbiotiche. Di conseguenza la maggior parte dei coralli dipende dalla luce solare e si sviluppa in acqua luminosa e poco profonda. Questi coralli sono quelli tipici dei reef tropicali e subtropicali, come la Grande Barriera Corallina australiana. Altri coralli non sono invece in simbiosi con le zooxantelle e possono vivere in acque più profonde, come nell'oceano Atlantico, dove il genere Desmophyllum (sin. Lophelia) vive fino a 3 000 metri.[11]
I coralli appartengono tutti alla classe Anthozoa e sono divisi in tre sottoclassi monofiletiche (Octocorallia, Hexacorallia e Ceriantharia) a seconda del numero di tentacoli, della linea di simmetria, del loro esoscheletro, del tipo di nematocisti o dell'analisi genetica.[12][13][14][15] I coralli con otto tentacoli sono chiamati Octocorallia (o Alcyonaria), quelli con più di otto tentacoli in multipli di sei sono chiamati Hexacorallia (in passato detti anche Zoantharia, denominazione oggi circoscritta a un ordine).
Le tre sottoclassi comprendono i seguenti ordini:[15]
I seguenti ordini estinti sono ritenuti antenati delle moderne Sclerattinie:[16]
Storicamente, si pensava che i "Ceriantipatharia" fossero una sottoclasse separata ma oggi i due ordini che comprendeva sono stati redistribuiti: Antipatharia è ora considerata parte di Hexacorallia e Ceriantharia è ora considerata una sottoclasse indipendente.
Gli esacoralli comprendono le specie costruttrici di barriere coralline: i coralli pietrosi (Scleractinia), gli anemoni di mare (Actiniaria) e gli zoantidi (Zoantharia). Studi genetici sul DNA ribosomiale hanno dimostrato che Ceriantharia è un gruppo monofiletico ed è il più antico, o basale, tra questi.[17]
Lo stesso argomento in dettaglio: Sbiancamento dei coralli. Il riscaldamento globale colpisce duramente i coralli mettendone a dura prova la sopravvivenza. Quando la temperatura marina si incrementa (anche di solo 2 gradi Celsius), l'intera struttura entra in una sorta di "febbre" e i microorganismi non sono più in grado di produrre nutrimento, pertanto dopo pochi giorni i polipi del corallo espellono le zooxantelle simbiotiche, facendo assumere alla struttura calcarea una colorazione più pallida o lasciandola completamente bianca. In assenza della principale fonte di nutrimento, i polipi sono destinati a morire.[18]
Per salvaguardare queste creature alcuni ricercatori hanno fondato la "Banca dei coralli", una struttura in grado di mantenere intatto per secoli lo sperma del corallo.[19]
Gli Antozoi (Anthozoa Ehrenberg, 1831) sono una classe di animali (invertebrati marini) del phylum degli Cnidaria. Con oltre seimila specie, solitarie e coloniali, è il più grande taxon degli Cnidaria.
Consistono di piccoli polipi singoli o radunati tipicamente in colonie di molti individui simili. Il gruppo include gli organismi comunemente noti come coralli, costruttori delle barriere coralline tropicali, che, producendo carbonato di calcio sotto forma di calcite, formano il tipico scheletro calcareo.
Inoltre comprendono gli anemoni di mare (o attinie), le pennatule, i coralli molli, zoantidi, ceriantidi.
Anthozoa (a Graecis ἄνθος 'flos' + ζώα 'animalia', e specie eorum stationis polypodi) sunt classis animalium intra phylum Cnidariorum digestorum. Anthozois, aliorum cnidarianorum dissimilibus, non est statio vitalis medusae. Potius spermatozoa et ova liberant, quae planulam formant, quae vicissim ad quoddam substratum adhaeret, in quo animal crescit. Nonnulla anthozoa se quoque asexualiter reproducere possunt per gemmationem. Sunt plus quam 6100 species descriptae.[1]
Anthozoa in tres subclasses dividi possunt: Octocorallia, Hexacorallia, Ceriantharia, quae greges monophyleticos constituunt, variasque in quaque subclassi polyporum structuras late monstrant.[2] Hic autem habes classificationem secundum World Register of Marine Species:[3]
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life • WoRMS: Marine Species • Fossilworks 
Vide "Anthozoa" apud Vicispecies. Anthozoa (a Graecis ἄνθος 'flos' + ζώα 'animalia', e specie eorum stationis polypodi) sunt classis animalium intra phylum Cnidariorum digestorum. Anthozois, aliorum cnidarianorum dissimilibus, non est statio vitalis medusae. Potius spermatozoa et ova liberant, quae planulam formant, quae vicissim ad quoddam substratum adhaeret, in quo animal crescit. Nonnulla anthozoa se quoque asexualiter reproducere possunt per gemmationem. Sunt plus quam 6100 species descriptae.
Koraliniai polipai (Anthozoa) – didžiausia duobagyvių (Cnidaria) tipo klasė, kuriai priklauso koralai ir aktinijos. Koraliniai polipai – jūrų gyventojai. Gyvenimo būdas – sėslus. Dauguma jų yra kolonijiniai, tačiau jų tarpe yra ir pavienių (pvz., aktinijos). Kartų kaitos bei medūzų generacijos neturi. Dauginasi tiek vegetatyviniu (pumpuravimo arba polipo išilginio dalijimosi būdu), tiek lytiniu būdu. Koraliniai polipai – skirtalyčiai. Simetrija – dvispindulinė.
Koraliniams polipams būdinga poliploidinė kūno forma. Polipo kūno sienelė, kaip ir čiuptuvų, sudaryta iš ektodermos (nervinės ląstelės – sudaro difuzinę nervų sistemą), entodermos ir mezoglėjos. Mezoglėja – smarkiai išsivysčiusi. Apyburnio laukas apjuostas vainiku čiuptuvų, kurių gali būti aštuoni, jie plunksniški arba gali būti daug lygių čiuptuvų. Pagal šį išorinį požymį koralinių polipų klasė skiriama į du poklasius:
Šie du poklasiai skiriasi daugeliu kitų svarbių požymių.
Kolonijos sudarančios rifus kartais būna labai didelės ir dažnai labai greitai auga. Skiriami trys pagrindiniai koralinių pastatų tipai:
Šis straipsnis apie zoologiją yra nebaigtas. Jūs galite prisidėti prie Vikipedijos papildydami šį straipsnį. Koraļļpolipi (Anthozoa) ir dzēlējzarndobumaiņu (Cnidaria) klase, kas apvieno diezgan dažādus pārstāvjus. Koraļļpolipu klasei ir 3 apakšklases: astoņstaraino koraļļu apakšklases (Octocorallia), sešstarainu koraļļu apakšklase (Hexacorallia)[1] un kopš 2013. gada, balstoties uz DNS pētījumiem, ir izdalīta trešā apakšklase - cauruļmītņu anemones (Ceriantharia).[2] Kopumā ir zināmas vairāk kā 6100 koraļļpolipu sugas.[3] Visi koraļļpolipi ir jūru iemītnieki un lielākā sugu dažādība sastopama tropu siltajās jūrās. Daudzi no tiem spēcīgi attīstītā skeleta dēļ ir zemes virsmas reljefa veidotāji, jo rada koraļļu rifus un atolus.
ZInātniskais nosaukums Anthozoa cēlies no grieķu valodas un latviski nozīmē zieda dzīvnieks: άνθος (ánthos; zieds), ζώα (zóa; dzīvnieks).[4]
Šajā klasē ietilpst anemones, koraļļi-vieninieki vai arī koloniālie polipi, kuriem ir ektodermāla rīkle, kamerās sadalīts iekšējais dobums un entodermāli dzimumprodukti. Koraļļpolipiem mutes atvere pārsvarā ir nevis apaļa, bet ovāla vai spraugveidīga. Sakarā ar to arī rīkles kanāls ir saplacināts no sāniem. Gar rīkles šaurajām malām stiepjas divas skropstainas rievas, tā sauktās sifonoglifas; pa tām plūst ūdens straume uz polipa iekšējo dobumu. Dobums sadalīts ar starpsienām, kas atiet no iekšējās ķermeņa sienas virsmas un izklātas ar entodermu. Starpsienu iekšienē atrodas mezoglejas starpslānis, kā arī muskuļu valnīši. Polipa augšējā daļā starpsienas saaug ar rīkles kanālu, bet apakšējā daļā — brīvi sniedzas dobumā. To brīvajā malā ir izlocīti pabiezinājumi ar dziedzeršūnām — tie ir tā sauktie mezenteriālie pavedieni. Lielākajai formu daļai ir kaļķa skelets, kas var būt gan ārējs gan arī atrasties mezoglejā. Vienas kolonijas polipi ir ģenētiski identiski.
Kā visi dzēlējzarndobumaiņi koraļļpolipi savus upurus noķer ar nematocistu (dzeļkapsulu) palīdzību. Jūras anemones spēj nomedīt zivis, bet koraļļi barojas ar planktonu. Dažas no sugām kļūst par mājvietu dinoflagelātu aļģēm - zooksantellām, veidojoties starpsugu simbiozei. Koraļļu rifu veidojošās sugas ir atkarīgas no šādas simbiozes. Dinoflagellates izmanto slāpekli un oglekļa dioksīdu jeb ogļskābo gāzi, kuru izdala koraļļi, bet koraļļi iegūst fotosintēzes spēju un intensīvāku kalcija karbonāta ražošanas procesu.[5]
Koraļļpolipu klase (Anthozoa)[1]
Koraļļpolipi (Anthozoa) ir dzēlējzarndobumaiņu (Cnidaria) klase, kas apvieno diezgan dažādus pārstāvjus. Koraļļpolipu klasei ir 3 apakšklases: astoņstaraino koraļļu apakšklases (Octocorallia), sešstarainu koraļļu apakšklase (Hexacorallia) un kopš 2013. gada, balstoties uz DNS pētījumiem, ir izdalīta trešā apakšklase - cauruļmītņu anemones (Ceriantharia). Kopumā ir zināmas vairāk kā 6100 koraļļpolipu sugas. Visi koraļļpolipi ir jūru iemītnieki un lielākā sugu dažādība sastopama tropu siltajās jūrās. Daudzi no tiem spēcīgi attīstītā skeleta dēļ ir zemes virsmas reljefa veidotāji, jo rada koraļļu rifus un atolus.
ZInātniskais nosaukums Anthozoa cēlies no grieķu valodas un latviski nozīmē zieda dzīvnieks: άνθος (ánthos; zieds), ζώα (zóa; dzīvnieks).
Bloemdieren of bloempoliepen (Anthozoa) vormen een klasse van neteldieren (Cnidaria).
Deze dieren leven gedurende hun volwassen leven als poliep op de bodem van de zee. De grootte loopt sterk uiteen van nog geen millimeter breed tot een doorsnede van 10 meter. De naam danken ze aan de vaak gekleurde vangarmen waarmee ze prooidieren zoals plankton uit het water filteren of kleine vissen grijpen die worden verdoofd door de netelcellen. Op deze wijze verdedigen ze zich ook tegen belagers, zoals slakken, borstelwormen, zeespinnen en zeesterren. Ze kunnen zich zowel geslachtelijk als ongeslachtelijk voortplanten.
Veel bloemdieren kennen een symbiose met eencellige algen, zooxanthellae genoemd. Deze algen voorzien de dieren van voedingsstoffen die ze zelf niet aan kunnen maken. Ook de kleuren van veel anemonen en koralen zijn afkomstig van eencelligen, die leven van de afvalstoffen waar het dier niets meer mee kan. Een vergelijkbare symbiotische samenwerking vindt men bij de korstmossen.
De bloemdieren worden onderverdeeld in twee grote onderklassen: de alcyonaria (poliepen met 8 tentakels) en zoantharia (poliepen met 6 tentakels of een meervoud van 6). Elke onderklasse kent meerdere orden (zie taxonomie). De zachte koralen zijn bijvoorbeeld een orde uit de eerste groep, en de zeeanemonen en steenkoralen zijn orden uit de tweede groep.
Bloemdieren of bloempoliepen (Anthozoa) vormen een klasse van neteldieren (Cnidaria).
Koralldyr er en stor delgruppe av nesledyrene. Koralldyr har en livssyklus som bare består av larve (planula) og polypp, det fins altså ingen maneter. Koralldyrenes polypp er ofte stor og kraftig bygd og kalles korall. Korallene lever enkeltvis eller i kolonier, og varierer i størrelse mellom få millimeter til tre meter. Koralldyr lever både i tropene og i tempererte strøk (kaldtvannskoraller), i kolonier som vokser til korallrev.
Korallenes gastrovaskulærrom (dvs. «magehulen») er delt i flere kamre ved hjelp av septer (skillevegger). Denne egenskapen og svelget (stomodaeum) er unike blant nesledyr og viser at koralldyr er en naturlig gruppe.
De to delgruppene av koralldyr er fjær- og stjernekoraller. Fjærkorallene har åtte septer i gastrovaskulærrommet, og fjærete tentakler. Kjente representanter er lærkoraller, sjøfjær og sjøtrær. Stjernekorallene har seks septer i gastrovaskulærrommet (eller det mangedobbelte av seks), og en spesiell type nesleceller (såkalte spirocyster med to tråder). steinkorallene.
Fossile koraller finnes helt tilbake til ordoviciumtiden (begynte for 488.3±1.7 millioner år siden og sluttet for 443.7±1.5 millioner år siden), og de er blant annet funnet i Oslofeltet.
Koralldyr er en stor delgruppe av nesledyrene. Koralldyr har en livssyklus som bare består av larve (planula) og polypp, det fins altså ingen maneter. Koralldyrenes polypp er ofte stor og kraftig bygd og kalles korall. Korallene lever enkeltvis eller i kolonier, og varierer i størrelse mellom få millimeter til tre meter. Koralldyr lever både i tropene og i tempererte strøk (kaldtvannskoraller), i kolonier som vokser til korallrev.
Korallenes gastrovaskulærrom (dvs. «magehulen») er delt i flere kamre ved hjelp av septer (skillevegger). Denne egenskapen og svelget (stomodaeum) er unike blant nesledyr og viser at koralldyr er en naturlig gruppe.
De to delgruppene av koralldyr er fjær- og stjernekoraller. Fjærkorallene har åtte septer i gastrovaskulærrommet, og fjærete tentakler. Kjente representanter er lærkoraller, sjøfjær og sjøtrær. Stjernekorallene har seks septer i gastrovaskulærrommet (eller det mangedobbelte av seks), og en spesiell type nesleceller (såkalte spirocyster med to tråder). steinkorallene.
Fossile koraller finnes helt tilbake til ordoviciumtiden (begynte for 488.3±1.7 millioner år siden og sluttet for 443.7±1.5 millioner år siden), og de er blant annet funnet i Oslofeltet.
Multimedia w Wikimedia Commons Koralowce (Anthozoa, z gr. anthos – kwiat + zoon – zwierzę, kwiatozwierz) – gromada wyłącznie morskich, skałotwórczych parzydełkowców (Cnidaria) występujących jedynie pod postacią polipu, zwykle kolonijnie, na niewielkich głębokościach, przytwierdzonych do dna morskiego, głównie w strefie ciepłej i gorącej, w dobrze naświetlonych i natlenionych wodach. W zapisie kopalnym znane są od kambru. Do najbardziej znanych przedstawicieli koralowców należą m.in.: koral czerwony (Corallium rubrum), zwany również szlachetnym, rafotwórcze korale madreporowe (Madreporaria) oraz koral korkowiec (Alcyonium palmatum). W polskiej strefie Bałtyku odnotowano 2 rzadko spotykane gatunki ukwiałów: ukwiał tęgoczułki i ukwiałek arkoński. Ponadto w Bałtyku żyje również kolonijna piórówka świecąca[2]. Trwałe struktury wapienne wytwarzane przez koralowce są podstawą do powstawania nowego ekosystemu znanego jako rafa koralowa.
Badania morfologiczne oraz analizy filogenetyczne wskazują na co najmniej trzy apomorfie koralowców[3]:
U koralowców nie występuje forma meduzy. Polipy Anthozoa nazywane są antopolipami lub antozoopolipami. Mają ciało cylindryczne, o symetrii zewnętrznie promienistej (zwykle sześcio- lub ośmiopromiennej), z położonym na tarczy gębowej, podłużnym otworem gębowym otoczonym czułkami. Tarcza gębowa (oralna) ma zwieracze zwane sfinkterami. Spłaszczona gardziel z jednym lub dwoma syfonoglifami prowadzi do jamy chłonąco-trawiącej, która jest promieniście podzielona przegrodami na boczne komory. Tarcza gębowa przechodzi w pień – zasadniczą część ciała polipa. Pień jest czasami zakończony stopą. Wewnętrzna budowa koralowców wykazuje symetrię dwuboczną.
Przestrzeń między ekto- i endodermą wypełnia mezenchyma. Układ nerwowy siatkowany, brak narządów zmysłów. Komórki parzydełkowe typu nematocysty i spirocysty. Wiele gatunków koralowców wytwarza szkielet (mezenchymatyczny lub ektodermalny) organiczny, wapienny lub mieszany.
Długość ciała gatunków pojedynczo żyjących waha się od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów. Największe gatunki osiągają średnicę do 1,5 m.
Występują masowo, samotnie lub kolonijnie w formie polipów w morzach strefy ciepłej i gorącej, rzadziej w wodach arktycznych i antarktycznych. Najlepiej rozwijają się w ciepłych, nasłonecznionych wodach przybrzeżnych i na płyciznach. Niektóre gatunki występują na głębokościach do 6000 m p.p.m.
Rozmnażają się przez pączkowanie, podział podłużny lub płciowo z zapłodnieniem zewnętrznym, rzadziej wewnętrznym. Zazwyczaj są rozdzielnopłciowe. Najczęściej występującą formą larwy jest planula.
W związku z osiadłym trybem życia zapłodnienie odbywa się poprzez skoordynowany wyrzut gamet do środowiska. Koordynacja być może obywa się dzięki zmianie barwy nieba i korelującej z nią zmianie barwy wody podczas zachodu słońca: przed pełnią niebo jest bardziej czerwone po pełni bardziej niebieskie. Badania Alison Sweeney na Acropora palmata pokazują, że rozmnaża się on trzeciej i czwartej nocy po pełni od 21:20 do 21:50[4].
Większość gatunków koralowców prowadzi osiadły tryb życia. Niektóre mogą się aktywnie poruszać. Większość z nich żywi się zooplanktonem, a większe chwytają skorupiaki, mięczaki i ryby. Polują za pomocą ramion i komórek parzydełkowych. Same stanowią pokarm wielu gatunków skorupiaków, rozgwiazd i ryb.
Kolonie koralowców żyją kilkaset lat, a według najnowszych badań koralowce z rodzaju Leiopathes dożywają 4200 lat i jest to absolutny rekord długowieczności wśród zwierząt[5].
Wg prof. Jarosława Stolarskiego z Instytutu Paleobiologii PAN i jego zespołu pięciu współpracowników z Australii, USA, Polski i Francji koralowce madreporowe są wyjątkowo odpornymi organizmami, co oznacza, że chociaż ocieplanie się oceanów jest groźne dla raf koralowych, to jednak może nie mieć większego znaczenia dla ewolucji całej grupy korali madreporowych. Koralowce madreporowe przetrwały już całe masy kryzysów, w tym największe wymieranie w dziejach Ziemi. Formy płytkowodne - czyli rafy - powstawały z nich prawdopodobnie więcej niż raz, za każdym razem niezależnie wchodząc we współpracę z glonami i być może też tworząc od nowa szkielety. Prof. Stolarski i jego współpracownicy oparli swoje wnioski o analizę budowy i składu chemicznego szkieletu wymarłych koralowców madreporowych z badaniem DNA ich dzisiejszych przedstawicieli, w tym również pobranych od wielu korali głębokowodnych. Tym sposobem skonstruowali drzewo rodowe korali madreporowych, z którego wynika, że ta grupa zwierząt wyewoluowała dużo wcześniej, niż dotychczas sądzono - co najmniej 425 mln lat temu[6].
Znanych jest około 7500 współcześnie występujących gatunków koralowców. Klasyfikowane są w dwóch kladach[3]:
Koralowce (Anthozoa, z gr. anthos – kwiat + zoon – zwierzę, kwiatozwierz) – gromada wyłącznie morskich, skałotwórczych parzydełkowców (Cnidaria) występujących jedynie pod postacią polipu, zwykle kolonijnie, na niewielkich głębokościach, przytwierdzonych do dna morskiego, głównie w strefie ciepłej i gorącej, w dobrze naświetlonych i natlenionych wodach. W zapisie kopalnym znane są od kambru. Do najbardziej znanych przedstawicieli koralowców należą m.in.: koral czerwony (Corallium rubrum), zwany również szlachetnym, rafotwórcze korale madreporowe (Madreporaria) oraz koral korkowiec (Alcyonium palmatum). W polskiej strefie Bałtyku odnotowano 2 rzadko spotykane gatunki ukwiałów: ukwiał tęgoczułki i ukwiałek arkoński. Ponadto w Bałtyku żyje również kolonijna piórówka świecąca. Trwałe struktury wapienne wytwarzane przez koralowce są podstawą do powstawania nowego ekosystemu znanego jako rafa koralowa.
Anthozoa (do grego anthos, flor + zoon, animal) ou antozoários é a classe do filo Cnidaria que inclui os corais e anémonas do mar, sendo a maior classe dos Cnidaria, contendo mais de 6.000 espécies. Os antozoários distinguem-se dos restantes cnidários por terem uma vida inteiramente séssil, sem estado livre de medusa. São formadores de corais.
Os membros da classe Anthozoa são cnidários polipóides; o estágio medusal encontra-se completamente ausente.
O pólipo antozoário é mais especializado que o dos hidrozoários, e a sua mesogléia celular, sua cavidade gastrovascular septada, seus cnidócitos nos filamentos gástricos e suas gônadas gastrodérmicas apontam uma relação filogenética mais íntima com os Scyphozoa do que com os Hydrozoa.
A diferença na forma corporal dos Scyphozoa e dos Anthozoa (medusa versus pólipo) pode ser harmonizada se os antozoários derivaram dos estágio polipóide dos cifozoários.
Uma larva planular é característica da maioria dos antozoários e desenvolve-se em um pólipo. As formas coloniais derivam do brotamento originário do primeiro pólipo.
As duas subclasses (Zoantharia e Octocorallia) refletem níveis diferentes de evolução estrutural dentro dos Anthozoa. Os Octocorallia retiveram um arranjo de oito septos completos e oito tentáculos, que podem ser uma condição antozoária primitiva. A organização colonial é característica de quase todos os octocorais, e os pólipos interconectam-se por meio de uma massa complexa de mesogléia e de tubos gastrodérmicos. Os Zoantharia apresentam um sistema mais complexo de septos, arranjados em múltiplos de 6 (em geral no mínimo 12). Há várias formas solitárias, e as espécies coloniais conectam-se por meio de dobras externas mais ou menos simples da parede corporal.
A maioria dos antozoários é colonial, e esse tipo de organização evoluiu independentemente várias vezes dentro da classe. Embora as colônias possam atingir um tamanho grande, os pólipos individuais são geralmente pequenos. Há alguns grupos com colônias polimórficas, mas essa condição não é largamente disseminada como nos hidrozoários.
As anêmonas do mar são o principal grupo de antozoários solitários e, talvez devido a sua condição solitária, muitas espécies desenvolveram um tamanho maior que a maioria dos outros pólipos antozoários. O número e a complexidade dos seus septos, proporcionando uma grande área superficial de filamentos gástricos, podem relacionar-se com a utilização de presas maiores.
Os corais escleractinianos, embora semelhantes às anêmonas-do-mar, são em grande parte coloniais e exclusivos em sua secreção de um esqueleto calcário externo. O esqueleto proporciona à colônia um substrato uniforme sobre o qual a colônia repousa. Os esclerosseptos podem contribuir para a aderência dos pólipos dentro das taças tecais e proporcionar uma certa proteção contra os predadores quando os pólipos se retiram.
A maioria dos corais escleractinianos habita os recifes tropicais (hermatípicos) e alberga zooxantelas. As zooxantelas encontram-se em muitos outros antozoários, bem como em algumas cifomedusas e alguns hidrozoários.
Os alcionáceos coloniais ou corais macios, que são mais abundantes nos recifes do Indo-Pacífico, em muitos aspectos são paralelos aos corais escleractinianos,quanto à massa cenenquimal maciça que forma o substrato a partir do qual os pólipos inviduais surgem.
As colônias ramificadas e em forma de bastão dos corais gorgonianos são adaptadas para explorar a coluna de água vertical enquanto utilizam somente uma pequena área de substrato para a ligação. A sustentação flexível é proporcionada por um bastão axial orgânico central e separa as espículas calcárias incrustadas no cenênquima.
Os penaltuláceos (que incluem as canetas do mar, as penas do mar e os amores perfeitos do mar) são adaptados para a vida em fundos macios. Um pólipo grande e primário, que determina a forma da colônia, não só proporciona ancoragem na areia como também age como substrato a partir do qual os pequenos pólipos secundários surgem.
RUPPERT, Edward E.; BARNES, Robert D. Zoologia dos Invertebrados. ed. São Paulo: Roca, 1996.
Anthozoa (do grego anthos, flor + zoon, animal) ou antozoários é a classe do filo Cnidaria que inclui os corais e anémonas do mar, sendo a maior classe dos Cnidaria, contendo mais de 6.000 espécies. Os antozoários distinguem-se dos restantes cnidários por terem uma vida inteiramente séssil, sem estado livre de medusa. São formadores de corais.
Os membros da classe Anthozoa são cnidários polipóides; o estágio medusal encontra-se completamente ausente.
O pólipo antozoário é mais especializado que o dos hidrozoários, e a sua mesogléia celular, sua cavidade gastrovascular septada, seus cnidócitos nos filamentos gástricos e suas gônadas gastrodérmicas apontam uma relação filogenética mais íntima com os Scyphozoa do que com os Hydrozoa.
A diferença na forma corporal dos Scyphozoa e dos Anthozoa (medusa versus pólipo) pode ser harmonizada se os antozoários derivaram dos estágio polipóide dos cifozoários.
Uma larva planular é característica da maioria dos antozoários e desenvolve-se em um pólipo. As formas coloniais derivam do brotamento originário do primeiro pólipo.
As duas subclasses (Zoantharia e Octocorallia) refletem níveis diferentes de evolução estrutural dentro dos Anthozoa. Os Octocorallia retiveram um arranjo de oito septos completos e oito tentáculos, que podem ser uma condição antozoária primitiva. A organização colonial é característica de quase todos os octocorais, e os pólipos interconectam-se por meio de uma massa complexa de mesogléia e de tubos gastrodérmicos. Os Zoantharia apresentam um sistema mais complexo de septos, arranjados em múltiplos de 6 (em geral no mínimo 12). Há várias formas solitárias, e as espécies coloniais conectam-se por meio de dobras externas mais ou menos simples da parede corporal.
A maioria dos antozoários é colonial, e esse tipo de organização evoluiu independentemente várias vezes dentro da classe. Embora as colônias possam atingir um tamanho grande, os pólipos individuais são geralmente pequenos. Há alguns grupos com colônias polimórficas, mas essa condição não é largamente disseminada como nos hidrozoários.
Koralovce alebo koraly (Anthozoa) je trieda pŕhlivcov. Je to početná skupina morských mechúrnikov bez medúzového štádia. Polypy sú prisadnuté, len niektoré majú schopnosť obmedzeného pohybu (Actiniaria). Vnútorná plocha prvočreva je zväčšená septami. Trávenie je na prechode medzi intra– a extracelulárnym, no u väčších solitérnych druhov je už typicky extracelulárne (Actiniarida, Ceriantharida). Väčšina druhov vytvára agregácie, ktoré vznikajú nepohlavným delením. Vlastné koraly majú tielko ukryté v schránke, niektoré majú okrem toho ešte aj spikulárny pseudoendoskelet, ktorý vzniká z mezogley a kopíruje priehradky prvočreva. Tieto spevňujúce štruktúry sú tvorené CaCO3 alebo rohovitou organickou látkou koralínom zo skupiny albuminoidov. Aktínie nemajú schránku, len pevnejšiu pokožku. Žijú výlučne v mori, niektoré sú významné pri tvorbe hornín.Vyskytuju sa hlavne v Africkom červenom mori.
Morské vejáre v Newyorskom akváriu
Veľký koral mozgovitý, Karibské more, Zátoka Kozliat, Ostrov Vieques, Portoriko
'Čierny pás' - bakteriálna choroba na mozgovom korale v Karibskom mori v Bahía de la Chiva, Ostrov Vieques, Portoriko
Koral mozgovitý, Karibské more pri ostrove Vieques východne od Portorika
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Koralovce
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Koralovce
Koralovce alebo koraly (Anthozoa) je trieda pŕhlivcov. Je to početná skupina morských mechúrnikov bez medúzového štádia. Polypy sú prisadnuté, len niektoré majú schopnosť obmedzeného pohybu (Actiniaria). Vnútorná plocha prvočreva je zväčšená septami. Trávenie je na prechode medzi intra– a extracelulárnym, no u väčších solitérnych druhov je už typicky extracelulárne (Actiniarida, Ceriantharida). Väčšina druhov vytvára agregácie, ktoré vznikajú nepohlavným delením. Vlastné koraly majú tielko ukryté v schránke, niektoré majú okrem toho ešte aj spikulárny pseudoendoskelet, ktorý vzniká z mezogley a kopíruje priehradky prvočreva. Tieto spevňujúce štruktúry sú tvorené CaCO3 alebo rohovitou organickou látkou koralínom zo skupiny albuminoidov. Aktínie nemajú schránku, len pevnejšiu pokožku. Žijú výlučne v mori, niektoré sú významné pri tvorbe hornín.Vyskytuju sa hlavne v Africkom červenom mori.
Koralnjaki (znanstveno ime Anthozoa) so skupina ožigalkarjev, v katero uvrščamo več kot 6.100 vrst.[1] Za razliko od ostalih ožigalkarjev se koralnjaki pojavljajo le v obliki polipov in v življenjskem krogu nimajo stadija meduze. Polip ima obliko valja oz. čaše, pri katerem zgornji rob oz. ustno odprtino obkroža venec lovk (tentaklov), telesna votlina pa je predeljena s stenami (septi).
Latinsko ime Anthozoa izhaja iz grških besed άνθος: ánthos - cvet in ζώα: zóa - živali, tako da izraz ανθόζωα dobesedno pomeni cvetoče živali, kar se nanaša na stalno prisoten videz polipov z vencem lovk.
Velika večina koralnjakov živi pritrjenih na podlago, čeprav so recimo morske vetrnice zmožne počasnega premikanja, do česar pride razmeroma redko, npr. ob neugodnih pogojih bivanja ali po napadu plenilca. Večina jih živi v kolonijah, ki so sestavljene iz genetsko enakih polipov. Ti so med seboj povezani preko trebušno-črevesne votline in ogrodja oz. skeleta, ki je zgrajen iz apnenca ali roževini podobnega gorgonina. Kolonijskim koralnjakom, ki izločajo značilno zunanje ogrodje, pravimo tudi korale.
Razmnožujejo se na spolni in nespolni način. Na spolni način se razmnožujejo preko zunanje oploditve. Oplojeno jajčece se razvije v ličinko sploščene oblike (planulo), ki se ustali na trdi podlagi ter se preobrazi v polip, iz katerega lahko nastane kolonija preko brstenja, ki je nespolni način razmnoževanja.
Koralnjake delimo na tri podrazrede, in sicer na heksokorale, oktokorale in peščene vetrnice.
Za heksokorale je značilno, da je število nepernatih lovk in trebušni žepov enako šest ali večkratniku tega števila (v grščini predpona hexa- označuje število šest). Med njih uvrščamo morske vetrnice (Actiniaria), trnaste korale (Antipatharia), mehke korale (Corallimorpharia), kamnite koralnjake in zoantarije (Zoantharia).
Za oktokorale je značilno, da je število pernatih lovk in trebušni žepov enako osem ali večkratniku tega števila (v grščini predpona octa- označuje število osem). Med njih uvrščamo redove mehkih koral (Alcyonacea), kamor spadajo usnjate korale, žlahtne korale in gorgonije, Helioporacea, kamor spadajo modre korale, ter Pennatulacea, kamor spadajo morska peresa.
Peščene vetrnice so na videz zelo podobne morskim vetrnicam, vendar sodijo v posebno skupino koralnjakov.
_5.jpg)
.jpg)
_(20_cm).png)
_in_Heteractis_magnifica_(Magnificent_sea_anemone).jpg)
_3.jpg)
_5.jpg)
.jpg)
|chapter= neupoštevan (pomoč) Koralnjaki (znanstveno ime Anthozoa) so skupina ožigalkarjev, v katero uvrščamo več kot 6.100 vrst. Za razliko od ostalih ožigalkarjev se koralnjaki pojavljajo le v obliki polipov in v življenjskem krogu nimajo stadija meduze. Polip ima obliko valja oz. čaše, pri katerem zgornji rob oz. ustno odprtino obkroža venec lovk (tentaklov), telesna votlina pa je predeljena s stenami (septi).
Latinsko ime Anthozoa izhaja iz grških besed άνθος: ánthos - cvet in ζώα: zóa - živali, tako da izraz ανθόζωα dobesedno pomeni cvetoče živali, kar se nanaša na stalno prisoten videz polipov z vencem lovk.
Anthozoa ya da Mercanlar, omurgasız hayvanların Knidliler şubesinin denizlerde yaşayan bir sınıfıdır. Yumuşak mercanlar, boynuzsu mercanlar, dikenli mercanlar, gerçek mercanlar gibi çeşitleri vardır. Deniz şakayıkları da bu sınıftandır. Polip vücutlu bu canlıların mineral maddelerinden karışmış boynuzsu iskeletlerine de mercan denir.
Mercan iskeletlerinin binlerce yıl boyunca belli bir bölgede toplanması sonucunda da, mercan kayalıkları meydana gelir. Yalnız veya koloniler halinde yaşarlar. Vücutları ışınsal simetrilidir. Ağız çevrelerinde uzantılı dokunaçları vardır. Ağız ve kolları kaslarla açılıp kapanabilir. Küçük canlılarla beslenirler. İskeletleri dış derilerinin salgısından meydana gelir.
Akdeniz, Kızıldeniz gibi sıcak deniz diplerinde bulunan büyük taşlara yapışık olarak yaşarlar. Pek nadir olarak serbest yüzenlerine de rastlanır. Her bir mercan veya mercan ünitesi kalkerli bir kabuk içinde birbirine sıkı sıkı bağlanmış mercan hayvancıkları ihtiva eder. Mercanın vücudu sütun şeklindedir. Bu sütunun üstünde, kavrama uzuvlarını ve merkezi ağzı taşıyan düz bir disk bulunmaktadır. Mercan, kabuğun içinde belli bir miktarda büzülebilir, ancak kabuğu terk edemez. Koloni fertlerinin kabukları birbirinden değişik şekillerdedir. Kalkerden meydana gelen kabuk kütlesi, sürgün şeklindeki üreme sonucu devamlı olarak büyür. Bu büyüme sırasında sadece kütlenin yüzeyindeki mercanlar canlı olarak kalır.
Hem eşeyli, hem de bölünme veya tomurcuklanma ile eşeysiz çoğalırlar. Eşeysiz olarak üreyenler ana koloniye bağlı kalırlar. Çoğu ayrı eşeylidir. Üreme hücrelerinin döllenmesi ana hayvanın içinde veya suda serbest olarak olur. Döllenme sonucu meydana gelen kirpikli larva küçük bir kurtçuğa benzer. Kirpikleriyle bir müddet serbest yüzdükten sonra kendini bir kayaya tespit eder. Gelişimini tamamlayarak polip haline gelir ve kalkerli bir iskelet salgılar. Tomurcuklanma ile üreyerek yeni polipler meydana getirir. Koloninin salgıladığı iskeletler yığın halini alarak, mercanlar hareket edemez olur.
Mercan katılıkta taş gibidir, denizin dibinde ise adeta bitki gibi biter. Denizin diplerinde rengarenk çiçek bahçelerini andırırlar. Suyun yüzünden yukarı çıkıp kuruyunca katılaşıp toprak olur. Bu özelliklerinden dolayı mercanlar uzun yıllar denizlerde büyüyen taş haline gelmiş çiçekler olarak sanıldılar. Günümüzde ise mercanlar, omurgasız hayvanlar sınıfında incelenmektedir.
Kaynaşan mercan iskeletlerinin zamanla deniz yüzeyine kadar yükselerek meydana getirdikleri uzun mercan kayalarına resif denir. Bazen de halka şeklini alarak ortası deniz olan adalar meydana getirirler. Bunlara da atol denir. Mercan kayalıklarının meydana gelebilmesi için suyun ılık olması lazımdır. Norveç batı sahillerinde olduğu gibi soğuk iklim bölgelerinde de mercan kayalıklarına rastlanmaktaysa da, mercan kayalıklarının en çok bulunduğu yerler; Afrika'nın doğu sahillerinden Büyük Okyanusdaki Hawaii Adaları arasındaki bölge ile Bermuda'dan Brezilya'ya kadar olan bölgelerdir. Akdeniz'de de çalı veya ağaç biçimli koloniler halinde, 200 metrelik derinlerde bulunurlar.
Üç tip mercan kayalığı vardır. Bunlardan birincisi sahile yakın bölgelerde bulunur. İkincisi sahilden uzakta açık denizde, üçüncü de sığ sularda bulunur. En meşhur mercan kayalıkları Avustralya'nın kuzeydoğu sahillerinde bulunan ve uzunluğu 2000 km olan Büyük Set Resifi'ndir. Mercanların renk ve görünüşleri çeşitlidir. Çimen, yelpaze, ağaç dalı şeklinde olanları vardır. Kırmızı, yeşil, turuncu, beyaz, çizgili ve desenli de olabilirler.
Çok eskiden beri mercan iskeletlerinden süs eşyası yapılmaktadır. Kolye, gerdanlık, küpe, tesbih gibi eşya imal edilir. Kırmızı mercan en meşhurlarıdır.
Anthozoa ya da Mercanlar, omurgasız hayvanların Knidliler şubesinin denizlerde yaşayan bir sınıfıdır. Yumuşak mercanlar, boynuzsu mercanlar, dikenli mercanlar, gerçek mercanlar gibi çeşitleri vardır. Deniz şakayıkları da bu sınıftandır. Polip vücutlu bu canlıların mineral maddelerinden karışmış boynuzsu iskeletlerine de mercan denir.
Mercan iskeletlerinin binlerce yıl boyunca belli bir bölgede toplanması sonucunda da, mercan kayalıkları meydana gelir. Yalnız veya koloniler halinde yaşarlar. Vücutları ışınsal simetrilidir. Ağız çevrelerinde uzantılı dokunaçları vardır. Ağız ve kolları kaslarla açılıp kapanabilir. Küçük canlılarla beslenirler. İskeletleri dış derilerinin salgısından meydana gelir.
Akdeniz, Kızıldeniz gibi sıcak deniz diplerinde bulunan büyük taşlara yapışık olarak yaşarlar. Pek nadir olarak serbest yüzenlerine de rastlanır. Her bir mercan veya mercan ünitesi kalkerli bir kabuk içinde birbirine sıkı sıkı bağlanmış mercan hayvancıkları ihtiva eder. Mercanın vücudu sütun şeklindedir. Bu sütunun üstünde, kavrama uzuvlarını ve merkezi ağzı taşıyan düz bir disk bulunmaktadır. Mercan, kabuğun içinde belli bir miktarda büzülebilir, ancak kabuğu terk edemez. Koloni fertlerinin kabukları birbirinden değişik şekillerdedir. Kalkerden meydana gelen kabuk kütlesi, sürgün şeklindeki üreme sonucu devamlı olarak büyür. Bu büyüme sırasında sadece kütlenin yüzeyindeki mercanlar canlı olarak kalır.
Hem eşeyli, hem de bölünme veya tomurcuklanma ile eşeysiz çoğalırlar. Eşeysiz olarak üreyenler ana koloniye bağlı kalırlar. Çoğu ayrı eşeylidir. Üreme hücrelerinin döllenmesi ana hayvanın içinde veya suda serbest olarak olur. Döllenme sonucu meydana gelen kirpikli larva küçük bir kurtçuğa benzer. Kirpikleriyle bir müddet serbest yüzdükten sonra kendini bir kayaya tespit eder. Gelişimini tamamlayarak polip haline gelir ve kalkerli bir iskelet salgılar. Tomurcuklanma ile üreyerek yeni polipler meydana getirir. Koloninin salgıladığı iskeletler yığın halini alarak, mercanlar hareket edemez olur.
Mercan katılıkta taş gibidir, denizin dibinde ise adeta bitki gibi biter. Denizin diplerinde rengarenk çiçek bahçelerini andırırlar. Suyun yüzünden yukarı çıkıp kuruyunca katılaşıp toprak olur. Bu özelliklerinden dolayı mercanlar uzun yıllar denizlerde büyüyen taş haline gelmiş çiçekler olarak sanıldılar. Günümüzde ise mercanlar, omurgasız hayvanlar sınıfında incelenmektedir.
Kaynaşan mercan iskeletlerinin zamanla deniz yüzeyine kadar yükselerek meydana getirdikleri uzun mercan kayalarına resif denir. Bazen de halka şeklini alarak ortası deniz olan adalar meydana getirirler. Bunlara da atol denir. Mercan kayalıklarının meydana gelebilmesi için suyun ılık olması lazımdır. Norveç batı sahillerinde olduğu gibi soğuk iklim bölgelerinde de mercan kayalıklarına rastlanmaktaysa da, mercan kayalıklarının en çok bulunduğu yerler; Afrika'nın doğu sahillerinden Büyük Okyanusdaki Hawaii Adaları arasındaki bölge ile Bermuda'dan Brezilya'ya kadar olan bölgelerdir. Akdeniz'de de çalı veya ağaç biçimli koloniler halinde, 200 metrelik derinlerde bulunurlar.
Üç tip mercan kayalığı vardır. Bunlardan birincisi sahile yakın bölgelerde bulunur. İkincisi sahilden uzakta açık denizde, üçüncü de sığ sularda bulunur. En meşhur mercan kayalıkları Avustralya'nın kuzeydoğu sahillerinde bulunan ve uzunluğu 2000 km olan Büyük Set Resifi'ndir. Mercanların renk ve görünüşleri çeşitlidir. Çimen, yelpaze, ağaç dalı şeklinde olanları vardır. Kırmızı, yeşil, turuncu, beyaz, çizgili ve desenli de olabilirler.
Çok eskiden beri mercan iskeletlerinden süs eşyası yapılmaktadır. Kolye, gerdanlık, küpe, tesbih gibi eşya imal edilir. Kırmızı mercan en meşhurlarıdır.
Коралові поліпи (Anthozoa) утворюють найбільшу за кількістю підкласів і найорганізованішу групу кишковопорожнинних (кнідарій). Це виключно морські одиночні і колоніальні організми, що ведуть сидячий спосіб життя. На відміну від гідроїдних, у коралових поліпів внутрішня порожнина розділена перегородками на камери. За розмірами вони значно більші від гідроїдних. У них відсутня зміна поколінь і медузна стадія. Є ще ряд менш помітних відмін.
Колоніальні корали часто утворюють коралові рифи. Вони живуть переважно на глибині до 20-40 м, в теплій воді (не менше 200 середньорічної температури), при солоності близько 3,5‰. Вода повинна бути чистою, але з планктоном і достатньою кількістю кисню.
Окремі корали живуть на різних глибинах, іноді до 2000 м.
Навколо ротового отвору у коралових поліпів розташований віночок яскраво пофарбованих щупальців, завдяки яким деякі з них зовнішнім виглядом нагадують квіти. Від цього і пішла латинська назва класу — Anthozoa (лат. Anthoz — квітка, zoon — тварина).
Більшість коралів виділяє тверду вапнисту трубочку або чашечку — скелет. Всередині трубочки можуть бути радіальні перегородки — септи, а також горизонтальні перегородки — днища. Вапнисті скелети окремої особи коралів називаються коралітами.
Клас коралових поліпів поділяється на 6 підкласів: табуляти, хететиди, геліоліти, чотирипроменеві, шестипроменеві, восьмипроменеві.
Коралові поліпи (Anthozoa) утворюють найбільшу за кількістю підкласів і найорганізованішу групу кишковопорожнинних (кнідарій). Це виключно морські одиночні і колоніальні організми, що ведуть сидячий спосіб життя. На відміну від гідроїдних, у коралових поліпів внутрішня порожнина розділена перегородками на камери. За розмірами вони значно більші від гідроїдних. У них відсутня зміна поколінь і медузна стадія. Є ще ряд менш помітних відмін.
Колоніальні корали часто утворюють коралові рифи. Вони живуть переважно на глибині до 20-40 м, в теплій воді (не менше 200 середньорічної температури), при солоності близько 3,5‰. Вода повинна бути чистою, але з планктоном і достатньою кількістю кисню.
Окремі корали живуть на різних глибинах, іноді до 2000 м.
Навколо ротового отвору у коралових поліпів розташований віночок яскраво пофарбованих щупальців, завдяки яким деякі з них зовнішнім виглядом нагадують квіти. Від цього і пішла латинська назва класу — Anthozoa (лат. Anthoz — квітка, zoon — тварина).
Більшість коралів виділяє тверду вапнисту трубочку або чашечку — скелет. Всередині трубочки можуть бути радіальні перегородки — септи, а також горизонтальні перегородки — днища. Вапнисті скелети окремої особи коралів називаються коралітами.
Клас коралових поліпів поділяється на 6 підкласів: табуляти, хететиди, геліоліти, чотирипроменеві, шестипроменеві, восьмипроменеві.
Anthozoa là lớp thuộc ngành Sứa lông châm.[1]
Hexacorallia
Anthozoa được chia thành hai phụ lớp Octocorallia và Hexacorallia, là các nhóm đơn ngành và thường có cấu trúc đối xứng 8-chiều và 6-chiều theo thứ tự.[3] Ceriantipatharia từng được cho là nhóm riêng biệt nhưng hai bộ của nó là Ceriantharia và Antipatharia hiện được xem là một phần của Hexacorallia. Các bộ còn sinh tồn được thể hiện bên tay phải.[2]
Hexacorallia baogo622m các loài tạo rạn san hô quan trọng như san hô cứng (Scleractinia), Actiniaria và các họ hàng của nó Ceriantharia, và Zoantharia. Các nghiên cứu di truyền về ribosomal DNA cho thấy Ceriantharia là một nhóm đơn ngành và là nhóm cổ nhất hoặc nhánh cơ sở trong số các bộ.[4]
Octocorallia bao gồm Pennatulacea, san hô mềm (Alcyonacea), và san hô lam (Helioporacea). Gorgonian là một phần của Alcyonacea và chúng từng được chia thành các bộ riêng biệt.[2]
Nhiều bộ san hô tuyệt chủng đã được phân loại dựa trên khung xương canxi của chúng từ các hóa thạch. Chúng được cho là có quan hệ gần với tổ tiên của các loài Scleractinia hiện đại và đã từng tồn tại trong suốt Đại Cổ sinh 570–245 triệu năm trước:[5][6]
.jpg)
|chương= bị bỏ qua (trợ giúp) |coauthors= bị phản đối (trợ giúp) |month= bị phản đối (trợ giúp) |month= bị phản đối (trợ giúp) 
В серии экспериментов, проведенных на кораллах Большого Барьерного рифа, был выявлен триггерный механизм, запускающий гибель кораллов. Их отмирание начинается при увеличении содержания органики в воде и в осадке, а посредником этих процессов являются микробы. Богатая органикой среда служит хорошей базой для бурного роста микробов, в результате снижаются содержание кислорода и рН среды. Это сочетание смертельно для кораллов. Ускорение сульфатредукции, использующей в качестве субстрата мёртвые ткани, только ускоряет гибель кораллов[2].
Различают два подкласса современных коралловых полипов (восьмилучевые и шестилучевые), в пределах которых выделяют следующие отряды[1]:
珊瑚纲（學名：Anthozoa）是刺胞動物門的一个纲。例如海葵、石珊瑚、红珊瑚和已经绝灭的四射珊瑚、横板珊瑚等，全为海生。
珊瑚纲可分为6个亚纲：
.jpg)
花虫綱（かちゅうこう、Anthozoa）は刺胞動物門の分類群の一つ。イソギンチャクやサンゴを含む、他の刺胞動物と異なり、その発生段階においてクラゲの時期を経ない。その代わりに、精子と卵子を放出してそれらがプラヌラを形成し、基質に付着して成長する。出芽などにより無性生殖で増えるものもある。
刺胞動物門の動物は、刺胞で食物を捕捉する。イソギンチャクは主に魚、サンゴはプランクトンを餌とする。造礁サンゴなどのように藻類や渦鞭毛藻と共生する種もいる。褐虫藻はホストが排出する窒素化合物や二酸化炭素を得、その代わりにホストは褐虫藻の生産物を取り込み、炭酸カルシウムの生産量を増やすことができる[1]。
イソギンチャクやある種のサンゴは単独で生活するが、多くのサンゴは遺伝的に同一のポリプからなる群体を作る。そのようなポリプは形態的にはイソギンチャクによく似ているが、遙かに小さい。
Erythropodium,Briareum,Telestula等
他のウミトサカ目
花虫綱は、八放サンゴ亜綱と六放サンゴ亜綱に分類される。これらは単系統群で、ポリプの構造が8軸または6軸で対称である[4]。かつてはハナギンチャク目も亜綱の1つだと考えられていたが、ハナギンチャク目とツノサンゴ目は、現在では六放サンゴ亜綱に含められている[5]。
ウミウチワはウミトサカ目に含まれているが、以前は別の目に分けられていた[6]。
古生代に広く生息した群として、次の2グループがある[7]。
多くの絶滅したサンゴは、カルシウムの殻の化石によって分類される。現在のイシサンゴ目と似た祖先を持っていると考えられ、5億7000万年前から2億4500万年前の古生代の頃から生息していた[8][9]。 他には次のような分類群がある。
花虫綱（かちゅうこう、Anthozoa）は刺胞動物門の分類群の一つ。イソギンチャクやサンゴを含む、他の刺胞動物と異なり、その発生段階においてクラゲの時期を経ない。その代わりに、精子と卵子を放出してそれらがプラヌラを形成し、基質に付着して成長する。出芽などにより無性生殖で増えるものもある。
刺胞動物門の動物は、刺胞で食物を捕捉する。イソギンチャクは主に魚、サンゴはプランクトンを餌とする。造礁サンゴなどのように藻類や渦鞭毛藻と共生する種もいる。褐虫藻はホストが排出する窒素化合物や二酸化炭素を得、その代わりにホストは褐虫藻の生産物を取り込み、炭酸カルシウムの生産量を増やすことができる。
イソギンチャクやある種のサンゴは単独で生活するが、多くのサンゴは遺伝的に同一のポリプからなる群体を作る。そのようなポリプは形態的にはイソギンチャクによく似ているが、遙かに小さい。
