In the temperate forests of Patagonia, Dromiciops gliroides is the sole seed dispersal agent of the mistletoe Tristerix corymbosus. The seeds pass undamaged through the digestive tract and are deposited directly onto the bark of host trees. In fact, passage though the gut of D. gliroides is necessary for the seeds to germinate and important for seedling recruitment. This mutualism may have evolved over the last 70 million years, and remains important for biodiversity today. Field observations and captivity studies also found that D. gliroides is capable of dispersing the seeds of the majority of fleshy fruit-producing plant species in the region, including Aristotelia chilensis and Azara microphylla; other small mammals destroy the seeds they consume from these plant species. Mistletoe, a parasitic climbing plant species, is important for maintaining understory plant diversity and facilitating ecosystem processes such as nutrient cycling. Additionally, nearly 100 families of birds and mammals rely on mistletoe for fruit, nectar, and nesting material. Disruption of the mistletoe-monito del monte mutualism could cause extinctions, decreased biodiversity, and increased community susceptibility to drought.
Ecosystem Impact: disperses seeds; keystone species
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Although currently classified as near threatened on the IUCN Red List, Dromiciops gliroides is threatened by an increasing number of anthropogenic activities. The introduction of species such as domestic cats (Felis catus), deforestation, and cattle grazing are associated with decreased abundances of monitos del monte and habitat fragmentation. A study of forest fragmentation found that human activity can reduce preferred tree types and increase susceptibility to predation. Monitos del monte, like many small mammals, are unable to cross even small deforested areas. Monitos del monte are also hosts to blood parasites (Hepatozoon) and ticks (Ixodes neuquenensis), which can further reduce the numbers of these important marsupials.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
State of Michigan List: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: near threatened
Monitos del monte communicate via sound. At night they produce trilling calls that end in a coughing noise as well as buzzing noises. Other modes of communication are not known. Similarly, although males and females form pairs during the breeding season, population and social structure during other times of the year are unknown.
Communication Channels: acoustic
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
Dromiciops gliroides belongs to the most geographically restricted order of extant mammals. The monito del monte is called a "living fossil" because it is the single extant representative of the microbiothere lineage. The oldest microbiothere may be a Khasia species, a fossil from Bolivia between 60.4 and 59.2 million years old.
Dromiciops gliroides is more closely related to Australian marsupials than American ones. Two recent phylogenetic studies, one based on 5 nuclear genes and the other on 7 nuclear genes and 15 mitochondrial genes, concluded that Dromiciops is a sister group to all other australidelphians (members of the orders Peramelemorphia, Notoryctemorphia, Dasyuromorphia, and Diprotodontia). Microbiotheria likely diverged from this Australasian clade approximately 67.4 million years ago. Although morphological studies nest Dromiciops within the Australasian clade as well, many of the morphological characters are believed to be homoplasious or plesiomorphic.
In Chile, there are several superstitions about Dromiciops gliroides. For example, monitos del monte are erroneously described as bad luck, venomous, and causes of disease. In extreme cases, people have burned their houses down after seeing monitos del monte in their places of residence. However, monitos del monte have no negative effects on humans.
Monitos del monte play a key role in seed dispersal for fleshy fruit-producing plants in temperate forests; these mutualisms are important for the maintenance of biodiversity. Monitos del monte may also be important for reducing insect pests.
Positive Impacts: controls pest population
Monitos del monte are primarily insectivorous, eating insects, larvae, and pupae found on tree branches and in crevices in bark. Moths and butterflies (Lepidoptera) also make up a large part of their diet. During the austral summer, monitos del monte consume large quantities of mistletoe (Tristerix corymbosus) fruits and other fleshy fruits.
In captivity, monitos del monte eat a wide variety of food, including fruits, vegetables, potatoes, oats, invertebrates, vertebrates, meat, fish, eggs, and cheese.
Animal Foods: insects; terrestrial non-insect arthropods
Plant Foods: fruit
Primary Diet: carnivore (Insectivore )
Dromiciops gliroides (monito del monte) is found in southern South America, specifically the northern portions of Patagonia, between 36 and 43 degrees South latitude. In addition to mainland South America, it is found on Chiloe Island.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
Dromiciops gliroides is found in temperate forests and rainforests. It is mainly found in old-growth Nothofagus forests, but can be found in a variety of habitats ranging from dense thickets of bamboo (Chusquea spp.) to open, secondary forests.
A study of small mammals at elevations from 425 to 1135 m above sea level in Chile found that Dromiciops gliroides was captured more often at higher elevations (between 820 and 1135 m) than at lower elevations (425 to 715 m).
Range elevation: 425 to 1135 m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: forest ; rainforest
Although the lifespan of Dromiciops gliroides in the wild is unknown, the longest lifespan in captivity is 26 months.
Range lifespan
Status: captivity: 26 (high) months.
Predators of Dromiciops gliroides include native and introduced birds and mammals, particularly domestic cats (Felis catus). Studies have estimated that monitos del monte make up 10% of the diet of gray foxes (Lycalopex griseus), 3.6% of the diet of Darwin's foxes (Pseudalopex fulvipes), and a small portion of the diet of barn owls (Tyto alba). Monitos del monte produce strong smelling secretions from cutaneous glands, which may deter predators. They also exhibit a threat posture with teeth exposed, particularly if aroused from torpor.
Known Predators:
Anti-predator Adaptations: cryptic
Monitos del monte are small, mouse-like marsupials. Body length (excluding the tail) is between 83 and 130 mm; the tail is between 90 and 132 mm long. This species weighs between 16 and 42 g.
They are superficially mouse-like, with a short rostrum and small, rounded ears. The pelage is short and dense. While the majority of the body is brown to gray in color, white patches can be found on the shoulders and rump. Ventral pelage is lighter in color than dorsal pelage, and ranges from yellowish white to pale gray. Although a whorling pattern is sometimes visible, the most distinct pelage characteristic is the pronounced black eye rings. The tail is moderately prehensile and well-furred, except for a 25 to 30 mm naked underside portion which may improve traction when the animal grasps tree branches.
This species resembles Marmosa species, but possesses shorter limbs, more robust hands and feet, more semicircular upper incisors, and smaller, furrier ears.
Seasonal variation and sexual dimorphism has been observed in Dromiciops gliroides. A study of monitos del monte in Patagonia found that, by the end of summer, females are significantly heavier and longer than males. Although both sexes use their tails are storage organs, females tend to have thicker tails; this suggests that females have higher energy needs during times of hibernation or torpor. While variation in tail thickness is seasonal, it is unclear if females are larger than males year-round.
Geographic variation has also been reported in this species. Previously, two subspecies were recognized based on geography. Mainland monitos del monte were referred to Dromiciops australis australis and those from Chiloe Island were referred to Dromiciops australis gliroides. However, the only noticeable difference in appearance between these types is that island monitos del monte have darker pelage. Due to insufficient distinguishing characters between mainland and island populations, separate subspecies are no longer recognized as distinct.
Range mass: 16 to 42 g.
Range length: 83 to 130 mm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: female larger
Monitos del monte become sexually mature after their second year and breed in the austral spring (August to September). Breeding pairs form shortly beforehand. They are not known whether these pairs persist after mating.
Mating System: monogamous
Monitos del monte typically reach sexual maturity at age 2 and breed once yearly. Males and females form pairs and mate in August or September. Before parturition occurs, females construct small, rounded nests (about 200 mm in diameter) from sticks and water-repellent bamboo. These nests are located 1 to 2 m above the ground. Young are born approximately 3 to 4 weeks after conception and climb into the well-developed, anteroventral opening of the marsupium, where they remain attached to one of the four teats for approximately 2 months. Litters of up to 5 young have been reported, but females are unable to feed more than 4 offspring at a time. Although the young begin to exit the marsupium for short durations beginning in December, they do not become completely independent until March.
Breeding interval: Monitos del monte breed once yearly.
Breeding season: Monitos del monte breed in the austral spring (August to September).
Range number of offspring: 1 to 5.
Range gestation period: 3 to 4 weeks.
Average weaning age: 5 months.
Average time to independence: 5 months.
Range age at sexual or reproductive maturity (female): 1 to 2 years.
Range age at sexual or reproductive maturity (male): 1 to 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average number of offspring: 3.
Female monitos del monte suckle their altricial young for approximately 5 months (from early November to late March). Prior to the independence of offspring, females carry them in the marsupia or on their backs during "nocturnal family excursions."
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-independence (Provisioning: Female, Protecting: Female)
El colocolo (Dromiciops gliroides) és un marsupial semiarborícola sud-americà, que se suposa que és més proper als marsupials d'Australàsia que als de les Amèriques. Molts científics creuen que els marsupials passaren de Sud-amèrica a Austràlia via l'Antàrtida, on s'han trobat fòssils de marsupials. La presència del colocolo a Sud-amèrica suggereix que alguns marsupials arribaren a Sud-amèrica des d'Austràlia, com ho féu un monotrema (Monotrematum), del qual s'han trobat fòssils a l'Argentina.
El colocolo (Dromiciops gliroides) és un marsupial semiarborícola sud-americà, que se suposa que és més proper als marsupials d'Australàsia que als de les Amèriques. Molts científics creuen que els marsupials passaren de Sud-amèrica a Austràlia via l'Antàrtida, on s'han trobat fòssils de marsupials. La presència del colocolo a Sud-amèrica suggereix que alguns marsupials arribaren a Sud-amèrica des d'Austràlia, com ho féu un monotrema (Monotrematum), del qual s'han trobat fòssils a l'Argentina.
Die Chiloé-Beutelratte (Dromiciops gliroides) ist eine Beuteltierart aus dem südwestlichen Südamerika. Zusammen mit zwei erst kürzlich beschriebenen Arten bildet sie die einzige lebende Gattung der Familie Microbiotheriidae, die wiederum die einzige Familie der Beuteltierordnung Microbiotheria ist.
Die Chiloé-Beutelratte lebt in Chile vom 40. bis zum 43. Breitengrad, im angrenzenden Argentinien sowie auf der zu Chile gehörenden Insel Chiloé.
Chiloé-Beutelratten sind rattenähnliche Tiere mit dichtem, kurzem Fell. Das hellbraun-graue Rückenfell hebt sich stark von dem helleren Seitenfell ab, das mit großen weißen Flecken vor und hinter den Schultern, sowie an der Hüfte durchsetzt ist. Der Bauch ist hellgrau bis gelblich-weiß gefärbt. Im hellgrauen Gesicht befinden sich deutliche schwarze Augenringe, der Nacken ist rötlich-braun gefärbt. Der Körper der Chiloé-Beutelratte wird 8,5 bis 12 Zentimeter lang, der Schwanz erreicht mit 9 bis 13 Zentimetern ungefähr die gleiche Länge. Ihr Gewicht liegt zwischen 16 und 42 Gramm. Der Schwanz ist bis auf einen haarlosen Bereich an der Unterseite der Schwanzspitze dicht behaart und leicht greiffähig. Chiloé-Beutelratten unterscheiden sich von den in ihrem Verbreitungsgebiet lebenden Zwergbeutelratten und Chilenischen Opossummäusen durch ihr marmoriertes Fell, sowie durch deutlich kleinere, nur spärlich behaarte Ohren gegenüber den Zwergbeutelratten und einen längeren Schwanz gegenüber den Chilenischen Opossummäusen. Das Weibchen besitzt einen kleinen, aber erkennbaren Beutel mit 4 Zitzen.
Chiloé-Beutelratten bewohnen kühle Wälder. Sie sind dämmerungs- und nachtaktiv und leben vorwiegend auf Bäumen. Sie bauen sich runde Nester aus Bambusblättern, die sie mit Gräsern und Moosen auspolstern. Wie der Artname gliroides andeutet, halten die Tiere in kühleren Regionen Winterschlaf. Hierfür wird im vorderen Teil des Schwanzes vorher ein Fettspeicher angelegt. Zumindest während der Paarungszeit leben Chiloé-Beutelratten in Paaren zusammen.
Die Nahrung der Chiloé-Beutelratten besteht vorwiegend aus Insekten und deren Larven, gelegentlich auch aus pflanzlichem Material.
Die Paarung der Chiloé-Beutelratten findet im südamerikanischen Frühling statt. Einmal im Jahr bringt das Weibchen ein bis vier Jungtiere zur Welt. Nach der Zeit im Beutel klammern sich die Jungtiere während der nächtlichen Nahrungssuche der Mutter an deren Rücken fest und halten sich tagsüber in ihrem Nest auf. Nach dem Abstillen bleiben die Jungtiere noch längere Zeit in losem Kontakt mit den Eltern. Im zweiten Lebensjahr werden sie geschlechtsreif.
Nach einem Aberglauben der chilenischen Bevölkerung bringt es Unglück, eines dieser Tiere zu sehen oder im Haus zu haben. Deswegen soll es auch schon vorgekommen sein, dass Menschen ihre Häuser niederbrannten, nachdem sie eine Chiloé-Beutelratte darin gefunden hatten. Laut IUCN gelten diese Tiere als gering gefährdet („near threatened“).
Die Familie hat ihren wissenschaftlichen Namen von der fossilen Gattung Microbiotherium, die eng mit der Chiloé-Beutelratte verwandt war und während des Oligozäns und Miozäns in Südamerika lebte. Erstaunlicherweise gehört die Familie zur Überordnung Australidelphia, was bedeutet, dass die Tiere, obwohl sie in Südamerika leben, näher mit den Beuteltieren Australiens als mit den Beutelratten und Mausopossums des amerikanischen Kontinents verwandt sind. Die Art ist morphologisch so variabel, dass im April 2016 zwei weitere Arten der Gattung Dromiciops beschrieben und von Dromiciops gliroides abgetrennt wurden. Für die Dromiciops-Population zwischen dem 41. und 43. Breitengrad wurde die wissenschaftliche Bezeichnung Dromiciops bozinovici eingeführt, für eine kleine Dromiciops-Population bei San Martín im Nordwesten der Región de Los Ríos die wissenschaftliche Bezeichnung Dromiciops mondaca.[1]
Die Chiloé-Beutelratte (Dromiciops gliroides) ist eine Beuteltierart aus dem südwestlichen Südamerika. Zusammen mit zwei erst kürzlich beschriebenen Arten bildet sie die einzige lebende Gattung der Familie Microbiotheriidae, die wiederum die einzige Familie der Beuteltierordnung Microbiotheria ist.
Il-kolokolo (Dromiciops gliroides) jew kif isibuħ ukoll monito del monte li jfisser "xadina żgħira tal-muntanji", huwa mammiferu marsupjali karnivoru ta' l-Amerika t'isfel. Jinstab biss fuq il-muntanji bejn iċ-Ċili u l-Arġentina u jippreferi foresti umdi, partikolarment fejn jikber il-bambu jew qasab ċilen u huwa pjuttost komuni fl-arja ristretta li jgħix fiha.
Il-kolokolo huwa marsupjal notturn u għandu abblità kbira biex jitla' mas-siġar fejn jgħinu ħafna denbu, imma jsibu komdu tant ieħor fuq l-art. Huwa għandu kapaċità li jakkumula riserva kbira ta' xaħam f'denbu, u fi żmien ġimgħa kapaċi jirdoppja l-piż ta' ġismu. Din ir-riserva tintuża matul il-ġranet kesħin tax-xitwa meta il-kolokolo jkun qiegħed fi stat ta' ibernazzjoni.
Il-kolokolo huwa ftit akbar minn ġurdien, twil bejn 8 u 13-il cm, b'denb pjuttost oħxon fil-bidu, moderatament preħensili, ta' bejn wieħed u ieħor l-istess tul u jiżen bejn 17 u 31 gramma. Il-pil, qasir u folt fil-kanella b'xi ftit iswed fin-naħa ta' fuq għal mal-ġnub, ma' l-idejn u s-saqajn, b'xi tbajja fil-griż ċar 'l hemm u 'l hawn, b'wiċċu u żaqqu fil-bajdani. Il-kolokolo għandu par għajnejn kbar ftit imqabbżin 'il barra b'żewġt iċrieki suwed madwarhom u par widnejn qosra, żgħar u tondi.
Il-parti l-kbira tad-dieta tal-kolokolo hija waħda karnivora, magħmulha minn insetti u annimali vertebrati żgħar, għalkemm ammont żgħir ta' frott jittiekel ukoll.
It-tgħammir isir matul ir-rebbiegħa u fil-bidu tas-sajf. Wara biss ftit ġranet jitwieldu minn 1 sa 5 frieħ taħt forma ta' embrjuni żgħar ħafna, li jiġu miżmuma ġewwa marsupju żviluppat sew li jiflaħ massimu ta' 4. Dawn ikomplu jiżviluppaw fil-marsupju ta' l-omm u joħorġu biss wara ftit ġimgħat, meta jkunu kapaċi jżommu it-temperatura ta' ġisimhom stabli. Wara jkomplu jikbru ġo bejta fis-siġar li tkun lestiet l-omm minn qabel. Ftit ġranet biss wara il-frieħ jibdew iduru ma' l-omm imqabdin ma' daharha, dan sakemm jkunu kapaċi jżommu waħedhom fis-siġar. Il-kolokolo jilħqu l-maturità sesswali tagħhom fit-tieni sena ta' ħajja.
Il-kolokolo jew monito del monte huwa l-uniku membru tal-familja Microbiotheriidae u l-unika speċi ħajja mill-ordni antik Microbiotheria, li ilu miż-żminijiet ta' l-Oligoċen u l-Mioċen ta' l-Amerika t'isfel. Għalkemm darba kien maħsub li huwa membru ta' l-ordni Didelphimorphia, ħafna evidenzi anatomiċi u ġenetiċi fi żmienijiet reċenti wasslu għall-konklużjoni li dan il-mammiferu marsupjali ċkejken ta' l-Amerika t'isfel huwa relatat l-aktar fil-qrib mal-marsupjali tal-kontinent Awstraljan. Huwa maħsub ukoll li l-antenati fil-bogħod tal-kolokolo, jew baqgħu fil-kontinent ta' l-Amerika t'isfel waqt li oħrajn daħlu fil-kontinent Antartiku w eventwalment f'dak Awstraljan matul iż-żmien li t-3 kontinenti kienu magħqudin f'kontinent wieħed bl-isem ta' Gondwana jew kienu parti mil-fawna marsupjali Awstraljana li reġgħu invadew lura il-kontinent ta' l-Amerika t'isfel.
L-isem Dromiciops australis huwa sinonimu ta' Dromiciops gliroides
Il-kolokolo (Dromiciops gliroides) jew kif isibuħ ukoll monito del monte li jfisser "xadina żgħira tal-muntanji", huwa mammiferu marsupjali karnivoru ta' l-Amerika t'isfel. Jinstab biss fuq il-muntanji bejn iċ-Ċili u l-Arġentina u jippreferi foresti umdi, partikolarment fejn jikber il-bambu jew qasab ċilen u huwa pjuttost komuni fl-arja ristretta li jgħix fiha.
Il-kolokolo huwa marsupjal notturn u għandu abblità kbira biex jitla' mas-siġar fejn jgħinu ħafna denbu, imma jsibu komdu tant ieħor fuq l-art. Huwa għandu kapaċità li jakkumula riserva kbira ta' xaħam f'denbu, u fi żmien ġimgħa kapaċi jirdoppja l-piż ta' ġismu. Din ir-riserva tintuża matul il-ġranet kesħin tax-xitwa meta il-kolokolo jkun qiegħed fi stat ta' ibernazzjoni.
တောင်မျောက်ကလေး၏ အင်္ဂလိပ်အမည်ဖြစ်သော မိုနီတို ဒယ်လ် မွန်တီ (Monito del Monte) ဟူသောအမည်သည် စပိန်ဝေါဟာရဖြစ်ပြီး တောင်မျောက်ကလေးဟုပင် အဓိပ္ပါယ်ရလေသည်။ ၎င်းတို့သည် အလွန်သေးငယ်သော သားပိုက်အိတ်ပါ နို့တိုက်သတ္တဝါများဖြစ်ပြီး တောင်အမေရိကတိုက်အနောက်တောင်ပိုင်းဒေသဖြစ်သည့် ချီလီနှင့် အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံများတွင်သာ တွေ့ရ လေသည်။ ၎င်းတို့ကို ယနေ့ခေတ်သစ်တွင် ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်းမပြုသေးခင်ကမူ လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ၁၁သန်းခန့်ကတည်းက မျိုးပြုန်းတီးပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ တောင်မျောက်ကလေးသည် ညအချိန်တွင် သာ ကျက်စားပြီး သစ်ပင်ပေါ်တွင်သာ အဓိကနေသည်။ ၎င်းတို့သည် အင်န်ဒီးစ် တောင်တန်းများ၏တောင်ဘက်ခြမ်းရှိ ဗာလ်ဒီးလ်ဗီးယန်း သမပိုင်း မိုးသစ်တောများ ရှိ ချီလီဝါးတောများတွင် နေထိုင်ကြသည်။ ၎င်းတို့တွင် တစိတ်တပိုင်း ဆုပ်ကိုင်၍ရသောအမြီး ရှိသည်။ တောင်မျောက်ကလေးများသည် အဓိက အားဖြင့် အင်းဆက်ပိုးမွှားများနှင့် အခြားသော သေးငယ်သည့် ကျောရိုးမဲ့သတ္တဝါလေးများကို စားပြီး ဖြည့်စွက်စာအဖြစ် သစ်သီးကို စားသည်။
လေ့လာချက်များအရ တောင်မျောက်ကလေးသည် တောင်အမေရိကတိုက်မှ အခြားသော သားပိုက်အိတ်ပါသော နို့တိုက် သတ္တဝါများထက်စာလျှင် ဩစတြေးလျတိုက်မှ သားပိုက်အိတ်ပါသောနို့တိုက် သတ္တဝါများနှင့် ပိုမို၍မျိုးနီးစပ်မှုရှိသည် ဟု ဆိုသည်။ သမိုင်းမတင်မီခေတ်မှ အလွန်သေးငယ်သောအရိုးများကို ဩစတြေးလျနိုင်ငံ၊ ကွင်းစလန်းပြည်နယ်မှ လယ်မြေတစ်ခုတွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရာ ယင်းအရိုးများသည် တောင်မျောက်ကလေးနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်နွယ်နေသည်ဟု သိရသည်။ ဩစတြေးလျတိုက်၏သိရသမျှတွင် အစောဆုံးဖြစ်သော သားပိုက်အိတ်ပါနို့တိုက်သတ္တဝါများအနက် တစ်မျိုးဖြစ်သော ဒီဂျာသီယာ သည် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း၅၅သန်းခန့်က ရှင်သန်သွားသော သတ္တဝါတစ်မျိုး ဖြစ်ပြီး ရှေးဦးကျ သောကြွက်နှင့်တူသည့်သတ္တဝါလည်း ဖြစ်သည်။ ယခုအခါ သိပ္ပံပညာရှင်များက ဒီဂျာသီယာကို တောင် မျောက်ကလေး၏ ရှေးဦးကျသောဆွေမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်ထားကြလေသည်။ ယင်းသုတေသနအရ တောင်မျောက်ကလေး သည် ပြန်လည်ခြေရာခံပါက ဒီဂျာသီယာအထိ ရောက်ရှိသွားမည့် မျိုးရိုးအဆက်အနွယ်မှ ဆင်းသက်လာသော နောက် ဆုံးမျိုးဆက် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ တောင်မျောက်ကလေးနှင့် ဩစတြေးလျတိုက်မှ သားပိုက်အိတ်ပါနို့တိုက် သတ္တဝများအကြားလမ်းကြောင်းလွဲသွားမှုသည် အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း၄၆သန်းခန့်ကဟု ယူဆရသည်။
တောင်မျောက်ကလေးသည် ပုံမှန်အားဖြင့် နွေဦးပေါက်ရာသီတွင် သားပေါက်တတ်ပြီး သားတစ်ကြိမ်ပေါက်လျှင် သား တစ်ကောင်မှ လေးကောင်အထိ ပေါက်တတ်သည်။ အမများတွင် သားမွေးများအနားသတ်ထားသည် သားပိုက်အိတ် အတွင်းတွင် နို့ကျိတ်လေးခု ပါရှိသည်။ ရင်သွေးများသည် အရွယ်ရောက်လာ သောအခါတွင် ၎င်းတို့သည် သားပိုက်အိတ် အတွင်းမှ ထွက်ခွာကြလေသည်။ ၎င်းတို့ကို အသိုက်တွင်းတွင် ဆက်လက်ပြုစုလေသည်။ ထို့နောက်တွင်မူ မိခင်ဖြစ်သူ က သူ၏ကျောပေါ်တွင် တင်ဆောင်ကာ ခေါ်သွားလေသည်။ တောင်မျောက်ကလေးသားပေါက်များသည် မိခင်နို့ကိုသာ စို့ရသောအရွယ်လွန်သွားသော်လည်း မိခင်နှင့်အတူ ရှိနေသေးသည်။ အဖိုနှင့်အမများသည် အသက်နှစ်နှစ်လွန်သောအခါ တွင် မျိုးပွားနိုင်သောအရွယ်သို့ ရောက်လာကြသည်။
တောင်မျောက်ကလေးများသည် သစ်ပင်များပေါ်တွင်သာ အဓိက နေကြလေသည်။ ၎င်းတို့သည် ဘောလုံးကဲ့သို့ လုံးဝန်း သောပုံစံရှိသည့် အသိုက်များကို ရေစိုခံနိုင်ရည်ရှိသော ဝါးရွက်များဖြင့် ဆောက်လုပ်ကြသည်။ ယင်းဝါးရွက်များကို ရေညှိပင်များ၊ မြက်ပင်များဖြင့် အနားသတ်ထားကြပြီး သစ်ပင်၏ကောင်းစွာလုံခြုံသောနေရာများတွင် ထားရှိသည်။ အသိုက်သည် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် ရောထွေးသွားစေရန်အတွက် ရံဖန်ရံခါ မီးခိုးရောင်ရေညှိပင်များဖြင့် ဖုံးအုပ်ထားတတ် သည်။ ယင်းအသိုက်ကြောင့် တောင်မျောက်ကလေးကို နိုးကြားနေသည့်အချိန်တွင်ရော ၎င်းဆောင်းခိုနေသည့်အချိန်တွင် ပါ အအေးဒဏ်မှ ကာကွယ်ပေးနိုင်လေသည်။ တောင်မျောက်ကလေးသည် ၎င်း၏အမြီးရင်းတွင် ဆောင်းခိုသည့်အချိန်အ တွက် အဆီများကို သိုလှောင်ထားလေသည်။ ၎င်းတို့သည် ချီလီနှင့် အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံများရှိ ကုန်းမြင့်ပိုင်းဒေသများရှိ သိပ်သည်းပြီး စိုစွတ်ထိုင်းမှိုင်းလျက်ရှိသော တောအုပ်များအတွင်းတွင် နေထိုင်ကျက်စားကြသည်။
အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံတောင်ပိုင်းရှိ သမပိုင်းတောအုပ်များအတွင်း ပြုလုပ်ခဲ့သော လေ့လာချက်တစ်ရပ်အရ ဆောင်းရာသီတွင် ကပ်စေးတတ်သော အဖြူရောင်ဘယ်ရီသီးများသီးတတ်သည့် ကပ်ပါးပင်တစ်မျိုးဖြစ်သော မစ်စ်တယ်လ်တိုးအပင် (Mistletoe) တစ်မျိုးနှင့် တောင်မျောက်ကလေးတို့အကြား အပြန်အလှန်ဆက်စပ်မှုရှိကြောင်း သိရသည်။ တောင်မျောက် ကလေးသည် ယင်းအပင်အတွက် တစ်ဦးတည်းသော သစ်စေ့မျိုးပြန့်ပွားစေသူ ဖြစ်လေသည်။ အကယ်၍သာ တောင် မျောက်ကလေးကြောင့် မျိုးပြန့်ပွားမှုမရှိပါလျှင် အဆိုပါအပင်သည် မျိုးသုဉ်းပျောက်ကွယ်သွားမည်မှာ သေချာလေသည်။ တောင်မျောက်ကလေးသည် အဆိုပါအပင်၏အသီးများကိုစားခြင်းဖြင့် အစေ့များကို ပြန့်ပွားစေသည်။ သိပ္ပံပညာရှင်များက ဤမျိုးစိတ်နှစ်ခု၏ အဆင့်ဆင့်ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းသည် လွန်ခဲ့သောနှစ်သန်းပေါင်း၆၀မှ ၇၀ခန့်အတွင်းကတည်းက ဖြစ်မည် ဟု မှန်းဆခဲ့ကြသည်။
တောင်မျောက်ကလေး၏ အင်္ဂလိပ်အမည်ဖြစ်သော မိုနီတို ဒယ်လ် မွန်တီ (Monito del Monte) ဟူသောအမည်သည် စပိန်ဝေါဟာရဖြစ်ပြီး တောင်မျောက်ကလေးဟုပင် အဓိပ္ပါယ်ရလေသည်။ ၎င်းတို့သည် အလွန်သေးငယ်သော သားပိုက်အိတ်ပါ နို့တိုက်သတ္တဝါများဖြစ်ပြီး တောင်အမေရိကတိုက်အနောက်တောင်ပိုင်းဒေသဖြစ်သည့် ချီလီနှင့် အာဂျင်တီးနားနိုင်ငံများတွင်သာ တွေ့ရ လေသည်။ ၎င်းတို့ကို ယနေ့ခေတ်သစ်တွင် ပြန်လည်ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်းမပြုသေးခင်ကမူ လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း ၁၁သန်းခန့်ကတည်းက မျိုးပြုန်းတီးပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီဟု ယူဆခဲ့ကြသည်။ တောင်မျောက်ကလေးသည် ညအချိန်တွင် သာ ကျက်စားပြီး သစ်ပင်ပေါ်တွင်သာ အဓိကနေသည်။ ၎င်းတို့သည် အင်န်ဒီးစ် တောင်တန်းများ၏တောင်ဘက်ခြမ်းရှိ ဗာလ်ဒီးလ်ဗီးယန်း သမပိုင်း မိုးသစ်တောများ ရှိ ချီလီဝါးတောများတွင် နေထိုင်ကြသည်။ ၎င်းတို့တွင် တစိတ်တပိုင်း ဆုပ်ကိုင်၍ရသောအမြီး ရှိသည်။ တောင်မျောက်ကလေးများသည် အဓိက အားဖြင့် အင်းဆက်ပိုးမွှားများနှင့် အခြားသော သေးငယ်သည့် ကျောရိုးမဲ့သတ္တဝါလေးများကို စားပြီး ဖြည့်စွက်စာအဖြစ် သစ်သီးကို စားသည်။
လေ့လာချက်များအရ တောင်မျောက်ကလေးသည် တောင်အမေရိကတိုက်မှ အခြားသော သားပိုက်အိတ်ပါသော နို့တိုက် သတ္တဝါများထက်စာလျှင် ဩစတြေးလျတိုက်မှ သားပိုက်အိတ်ပါသောနို့တိုက် သတ္တဝါများနှင့် ပိုမို၍မျိုးနီးစပ်မှုရှိသည် ဟု ဆိုသည်။ သမိုင်းမတင်မီခေတ်မှ အလွန်သေးငယ်သောအရိုးများကို ဩစတြေးလျနိုင်ငံ၊ ကွင်းစလန်းပြည်နယ်မှ လယ်မြေတစ်ခုတွင် ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့ရာ ယင်းအရိုးများသည် တောင်မျောက်ကလေးနှင့် တိုက်ရိုက်ဆက်နွယ်နေသည်ဟု သိရသည်။ ဩစတြေးလျတိုက်၏သိရသမျှတွင် အစောဆုံးဖြစ်သော သားပိုက်အိတ်ပါနို့တိုက်သတ္တဝါများအနက် တစ်မျိုးဖြစ်သော ဒီဂျာသီယာ သည် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း၅၅သန်းခန့်က ရှင်သန်သွားသော သတ္တဝါတစ်မျိုး ဖြစ်ပြီး ရှေးဦးကျ သောကြွက်နှင့်တူသည့်သတ္တဝါလည်း ဖြစ်သည်။ ယခုအခါ သိပ္ပံပညာရှင်များက ဒီဂျာသီယာကို တောင် မျောက်ကလေး၏ ရှေးဦးကျသောဆွေမျိုးအဖြစ် သတ်မှတ်ထားကြလေသည်။ ယင်းသုတေသနအရ တောင်မျောက်ကလေး သည် ပြန်လည်ခြေရာခံပါက ဒီဂျာသီယာအထိ ရောက်ရှိသွားမည့် မျိုးရိုးအဆက်အနွယ်မှ ဆင်းသက်လာသော နောက် ဆုံးမျိုးဆက် ဖြစ်သည်ဟု ဆိုသည်။ တောင်မျောက်ကလေးနှင့် ဩစတြေးလျတိုက်မှ သားပိုက်အိတ်ပါနို့တိုက် သတ္တဝများအကြားလမ်းကြောင်းလွဲသွားမှုသည် အကြမ်းဖျင်းအားဖြင့် လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း၄၆သန်းခန့်ကဟု ယူဆရသည်။
The monito del monte or colocolo opossum,[4] Dromiciops gliroides, also called chumaihuén in Mapudungun, is a diminutive marsupial native only to southwestern South America (Argentina and Chile). It is the only extant species in the ancient order Microbiotheria, and the sole New World representative of the superorder Australidelphia (all other New World marsupials are members of the paraphyletic Ameridelphia). The species is nocturnal and arboreal, and lives in thickets of South American mountain bamboo in the Valdivian temperate forests of the southern Andes,[1] aided by its partially prehensile tail.[5] It eats primarily insects and other small invertebrates, supplemented with fruit.[5]
Dromiciops gliroides is the sole extant member of the order Microbiotheria.[3] It was first described by British zoologist Oldfield Thomas in 1894.[2] The generic name Dromiciops is based on the resemblance of the monito del monte to the eastern pygmy possum (Cercartetus nanus), one of the synonyms of which is Dromicia nana. The specific name gliroides is a combination of the Latin glis, gliris ("dormouse", more generally "rodent") and Greek oides ("similar to"). The name australis in a synonym (D. australis) refers to the southern distribution of the animal.[6] The common name monito del monte is Spanish for "little monkey of the bush".[7]
In his 1943 Mammals of Chile, American zoologist Wilfred Hudson Osgood identified two subspecies of the monito del monte:[8]
South American marsupials have long been suspected to be ancestral to those of Australia, consistent with the fact that the two continents were connected via Antarctica in the early Cenozoic. Australia's earliest known marsupial is Djarthia, a primitive mouse-like animal that lived in the early Eocene about 55 million years ago (mya). Djarthia had been identified as the earliest known australidelphian, and this research suggested that the monito del monte was the last of a clade that included Djarthia.[9] This relationship suggests that the ancestors of the monito del monte might have reached South America by back-migration from Australia. The time of divergence between the monito del monte and Australian marsupials was estimated to have been 46 mya.[5]
However, in 2010, analysis of retrotransposon insertion sites in the nuclear DNA of a variety of marsupials, while confirming the placement of the monito del monte in Australidelphia, also clarified that its lineage is the most basal of that superorder. The study further confirmed that the most basal of all marsupial orders are the other two South American lineages (Didelphimorphia and Paucituberculata, with the former probably branching first). This conclusion indicates that Australidelphia arose in South America (along with the ancestors of all other living marsupials), and probably reached Australia in a single dispersal event after Microbiotheria split off.[10][11][12] Fossils of another Eocene australidelphian, the microbiotherian Woodburnodon casei, have been described from the Antarctic peninsula,[13] and fossils of a related early Eocene woodburnodontid have been found in Patagonia.[14]
Monitos del monte live in the dense forests of highland Argentina and Chile,[15][16][17][18] mainly in trees, where they construct spherical nests of water-resistant colihue leaves. These leaves are then lined with moss or grass, and placed in well-protected areas of the tree, such as underbrush, tree cavities, or fallen timber.[19] The nests are sometimes covered with gray moss as a form of camouflage. These nests provide the monito del monte with some protection from cold, both when it is active and when it hibernates.
Fragmentation of Valdivian temperate rainforests into non-contiguous areas is known to reduce the abundance of monitos del monte in a given area, but has little or no impact on whether it occurs in an area or not.[20]
Monitos del monte are small marsupials that look like mice. Dromiciops have the same dental formula as Didelphids: 5.1.3.44.1.3.4, a total of 50 teeth.[19] Their size ranges from 16–42 g (0.56–1.48 oz). They have short and dense fur that is primarily brown-gray with patches of white at their shoulders and back, and their underside is more of a cream or light gray color. Monitos del monte also have distinct black rings around their eyes. Their small furred ears are well-rounded and their rostrums are short. The head to body length is around 8–13 cm (3.1–5.1 in), and their tail length is between 9 and 13 cm (3.5 and 5.1 in). Their tails are somewhat prehensile and mostly furred with the exception of 25–30 mm (0.98–1.18 in) of the underside.[21] The naked underside of their tails may contribute to increasing friction when the mammal is on a tree. The base of their tails also functions as a fat storage organ which they use during winter hibernation.[22] In a week, Monitos del monte can store enough fat to double their body size.[19]
At the end of the summer, female Monitos del monte tend to be larger and heavier than males. The tails of the sexes also vary in size during this time; females have a thicker tail, which is where they store fat; the difference suggests that females need more energy than males during hibernation. The sexual dimorphism is only seen during this time and not year-round.[21]
Monitos del monte have a monogamous mating system. The females have well-formed, fur-lined pouch containing four teats. They normally reproduce in the spring once a year and can have a litter size varying from one to five. They can feed a maximum of four offspring, so if there are five young, one will not survive.[21] When the young are mature enough to leave the pouch, approximately five months, they are nursed in a distinctive nest. They are then carried on the mother's back. The young remain in association with the mother after weaning. Males and females both reach sexual maturity after two years.[3][23][24][25]
The monito del monte is adapted to arboreal life; its tail and paws are prehensile. It is largely nocturnal and, depending on the ambient and internal temperature, and on the availability of food, it spends much of the day in a state of torpor. Such behaviour enables it to survive periods of extreme weather and food shortage, conserving energy instead of foraging to no effect.
The animal covers its nest with moss for concealment, and for insulation and protection from bad weather.[21][26]
Monitos del monte are primarily insectivores. They eat insects and other invertebrates they find on the branches of trees and cracks in bark, but during the summer they eat large quantities of fruit, especially mistletoe fruit.[21]
A study performed in the temperate forests of southern Argentina showed a mutualistic seed dispersal relationship between D. gliroides and Tristerix corymbosus, also known as the loranthacous mistletoe. The monito del monte is the sole dispersal agent for this plant, and without it the plant would likely become extinct. The monito del monte eats the fruit of T. corymbosus, and germination takes place in the gut. Scientists speculate that the coevolution of these two species could have begun 60–70 million years ago.[27][28]
For the past few years the number of Dromiciops has declined, and the species is now classified as "near threatened". Many factors contribute to the decline:
The monito del monte is not the only organism which will be affected if it becomes endangered. Dromiciops illustrate parasite-host specificity with the tick Ixodes neuquenensis. This tick can only be found on the monito del monte, so it depends on the survival of this nearly endangered mammal.[19][29] T. corymbosus also depends on the survival of this species, because without the seed dispersal agency of the monito del monte, it would not be able to reproduce.
Currently, there are minimal conservation efforts. Ecological studies are being conducted in the Chiloé Island that might help future conservation efforts. Dromiciops has been found in the Los Ruiles National Reserve and the Valdivian Coastal Reserve, which are protected areas in Chile [26] and the Nothofagus forest of Parque Nacional Los Alerces, Chubut, Southern Argentina. [18]
The monito del monte or colocolo opossum, Dromiciops gliroides, also called chumaihuén in Mapudungun, is a diminutive marsupial native only to southwestern South America (Argentina and Chile). It is the only extant species in the ancient order Microbiotheria, and the sole New World representative of the superorder Australidelphia (all other New World marsupials are members of the paraphyletic Ameridelphia). The species is nocturnal and arboreal, and lives in thickets of South American mountain bamboo in the Valdivian temperate forests of the southern Andes, aided by its partially prehensile tail. It eats primarily insects and other small invertebrates, supplemented with fruit.
El monito del monte (Dromiciops gliroides) es una de las 3 especies que integran el singular género de marsupiales Dromiciops. Pertenece al orden Microbiotheria, que tendría relaciones más estrechas con los marsupiales australianos que con los sudamericanos. Habita bosques templados del sudoeste de la Patagonia, entre Argentina y Chile. [1]
Los monitos de monte son animales pequeños, de unos 20-25 cm desde el hocico hasta la cola, de los cuales entre 9 y 13 cm son de la cola. Pesan entre 20 y 42 gramos. Poseen hocico corto y ojos grandes y oscuros. El color del pelo es marrón a pardo grisáceo en el dorso y blanco o gris en el vientre, los hombros y las patas. Las hembras poseen un marsupio con cuatro mamas en su interior. La cola es prensil. [1]
Su fórmula dentaria es:[1]
5.1.3.4 4.1.3.4Posee una bulla timpánica muy desarrollada y los incisivos, caninos y últimos molares reducidos. [1]
Es un animal trepador y se lo encuentra activo por la noche y el crepúsculo, cuando se alimenta de insectos principalmente (insectívoro) aunque también consume frutos, semillas y hojas. Aunque se lo describe como solitario, duerme en grupos de 3 a 5 individuos, en huecos o matorrales. Las hembras tienen de una a cinco crías entre noviembre y marzo. El desarrollo ocurre dentro del marsupio, por lo cual sólo hasta cuatro crías son viables. Cuando abandonan el marsupio son llevadas por la madre en la espalda y duermen en un nido que hace la madre con hojas de la planta coligüe. Pueden llegar a hibernar en inviernos rigurosos.[1]
A esta especie le corresponde la distribución más austral del género. Es endémica de los bosques templados y templado-fríos del centro-sur de Chile, desde Concepción (37ºS) hasta la Isla de Chiloé, y un sector cordillerano del suroeste de la Argentina, desde el parque nacional Lanín, en la provincia de Neuquén hasta el oeste de la provincia de Río Negro y noroeste de la provincia del Chubut.[1][2]
Habita en bosque lluviosos de la ecorregión de los Bosques Patagónicos, hasta 1850 metros de altura. En Chile es más abundante en los bosques valdivianos. En Argentina habita bosque templados de Nothofagus y Coligüe.[1]
Por largo tiempo a este taxón se lo conoció bajo el nombre científico de Dromiciops australis (Philippi, 1893) con base en la descripción de Didelphys australis Philippi, 1893 realizada por el sabio y naturalista alemán, radicado en Chile, Rodulfo Amandus Philippi Krumwiede, con localidad tipo definida como: "cerca de La Unión, Provincia de Valdivia, Chile." (hoy Provincia del Ranco, en la Región de Los Ríos).[3] Sin embargo, este nombre ya estaba ocupado por Didelphys australis Goldfuss, 1812
Hasta el año 2016 se creía que el género Dromiciops era monotípico, estando todas sus poblaciones adscriptas a D. gliroides. En el año 2008 se demostró que lo que se creía un único clado en realidad presentaba una marcada estructura filogeográfica formada por 3 grupos alopátricos bien diferenciados.[4]
Sobre esta base, se estudió la variación morfológica de Dromiciops, concluyéndose que el patrón geográfico de la misma es congruente con el patrón filogeográfico, por lo que la evidencia morfológica y molecular demostró la existencia de 3 especies, las que son fácilmente separables sobre particularidades de sus rasgos dentales y craneales. Esto fue dado a conocer en una publicación del año 2016 por los zoólogos de la Universidad Austral de Chile Guillermo D'Elía, Natalí Hurtado y Alejandro D'Anatro,[2] en la cual se describieron otras dos especies de Dromiciops con distribución más septentrional respecto a la de D. gliroides: D. bozinovici y D.mondaca.[2]
Sin embargo, un estudio posterior postuló que la estructuración filogenética comprobada en el estudio de D'Elia y colaboradores no necesariamente implicaría el establecimiento de dos nuevas especies adicionales ni obligadamente reflejaría variaciones morfológicas. Se planteó que la variación craneal de los individuos estaría ligada a cambios ambientales latitudinales, como parte de una plasticidad fenotípica propia del taxón, por lo tanto, concluyeron que no había pruebas suficientes para contradecir que el género se componía de una sola especie: Dromiciops gliroides.[5]
Un nuevo estudio, obra de Julián F. Quintero-Galvis, Pablo Sáenz-Agudelo, Juan L. Celis-Diez, Guillermo C. Amico, Soledad Vázquez, Aarón B. A. Shafer y Roberto F. Nespolo, publicado en el año 2020, terminó por confirmar que el género era multiespecífico. Sobre un lote de muestras correspondientes a 159 especímenes, de 31 localidades de Argentina y Chile, se realizó una reconstrucción filogenética utilizando secuencias de 2 genes de ADN mitocondrial y 4 de ADN nuclear. La datación del tiempo de divergencia estimado fue conseguida mediante calibración fósil. El análisis filogenético resultó en la constatación de 4 clados bien apoyados, con distribuciones geográficas discretas. El clado más antiguo y diferenciado corresponde al de la distribución más septentrional (35,2ºS a 39,3ºS), correspondiente a D. bozinovici, especie que compartió un ancestro común con D. gliroides (clados del sur) hace unos 13 Ma, con los cuales presenta un porcentaje estimado de divergencia en mtDNA elevado (rango: 7,3-12 %). Los clados del sur (D. gliroides y D. mondaca, 39,6ºS a 42,0ºS), mostraron un tiempo de divergencia que varió de 9,57 a 6,5 Ma. Se detectó una fuerte estructura genética de norte a sur, pero no entre las poblaciones de laderas opuestas de la cordillera de los Andes, o entre las poblaciones de la isla Grande de Chiloé respecto a las de la tierra firme inmediata. También se recuperó un cuarto clado, dentro del área correspondiente a D. gliroides, sobre el cual proseguirán más estudios.[6]
Los 3 principales linajes genéticos de Dromiciops, cuya divergencia se atribuyó inicialmente a glaciaciones del Pleistoceno, resultaron ser consecuencia en realidad de eventos geológicos mucho más antiguos. La fuerza diversificadora se desencadenó, y operó en su totalidad, durante el óptimo climático del Mioceno medio. La transgresión resultante, una masiva inundación que cubrió de aguas marinas amplias porciones de tierras bajas de la cara occidental de los Andes entre las latitudes 38 a 48ºS,[7] generó aislamiento de las poblaciones del género durante un tiempo suficiente para diferenciarse específicamente, las que, al descender las aguas, continuaron su individualidad, la cual mantienen hasta la actualidad. Las poblaciones que darían forma a D. gliroides habrían evolucionado al quedar aisladas por la inundación en una parte elevada del sur de la isla Grande de Chiloé; las que formarían a D. bozinovici lo habrían hecho en territorios continentales del norte; las que formaron D. mondaca habrían evolucionado al quedar aisladas en una paleoisla cerca de Valdivia, correspondiente a partes elevadas de la actual cordillera de la Costa.[6]
Esta reconstrucción evolutiva coincide con la distribución ancestral propuesta para los linajes sudamericanos del género Nothofagus,[8] árboles que, en conjunción con las cañas o bambúes del género Chusquea, están íntimamente relacionados con los monitos del monte.[6]
Esta especie es la especie tipo del género Dromiciops. Fue descripta en el año 1894 por el mastozoólogo británico Oldfield Thomas.[9]
La ubicación geográfica inicial referida es: “Huite, al nordeste de Chiloé”.[9] Esta localidad se encuentra localizada en la comuna chilena de Quemchi, en la Provincia de Chiloé, Región de Los Lagos, en las coordenadas: .[10]
Según lo anotado por su colector, fue: "Capturado en la horquilla de un gran árbol."[9]
El ejemplar holotipo designado es el catalogado como: B. M. 92.5.9.3; se trata de un macho viejo preservado como piel, el cual midió 126 mm de largo de cabeza más cuerpo y 102 mm de cola. Fue capturado el 20 de mayo de 1868 por el doctor Robert O. Cunningham,[9] quien se refirió a él bajo el nombre de Didelphys elegans.[11] Se encuentra depositado en el Museo Británico de Historia Natural (BMNH) de Londres.[12]
Etimológicamente, el término genérico Dromiciops refiere a la semejanza entre este animal y el lirón de Tasmania (Dromicia nana —hoy Cercartetus nanus—). El sufijo -ops, se deriva de la palabra del idioma griego ops, que significa 'aspecto' o 'apariencia', es decir, "animal con apariencia de Dromicia". El nombre específico gliroides se construye con glir-, en referencia a gliris, que significa 'lirón' y -oid o oides, una contracción del griego -o más eidos, nuevamente significando 'con apariencia de lirón'.[13]
El monito del monte (Dromiciops gliroides) es una de las 3 especies que integran el singular género de marsupiales Dromiciops. Pertenece al orden Microbiotheria, que tendría relaciones más estrechas con los marsupiales australianos que con los sudamericanos. Habita bosques templados del sudoeste de la Patagonia, entre Argentina y Chile.
Dromiciops gliroides Dromiciops generoko animalia da. Microbiotheria ordenaren barruko ugaztuna da. Microbiotheriidae familian sailkatuta dago.
Hego Amerikan bizi den martsupial honi gaztelaniaz monito del monte eta maputxeraz chumaihuén diote
Dromiciops gliroides Dromiciops generoko animalia da. Microbiotheria ordenaren barruko ugaztuna da. Microbiotheriidae familian sailkatuta dago.
Hego Amerikan bizi den martsupial honi gaztelaniaz monito del monte eta maputxeraz chumaihuén diote
Chilenpussirotta (Dromiciops gliroides) on Etelä-Amerikassa tavattava pussieläinlaji, jota pidetään elävänä fossiilina.[1] Chilenpussirotalle on annettu myös uusi nimi kolokolo.
Chilenpussirottaa tavataan Chilessä ja Argentiinassa. Laji on vähenemässä ja sitä uhkaa elinympäristöjen tuhoutuminen. Se on luokiteltu silmälläpidettäväksi.[1]
Chilenpussirotta (Dromiciops gliroides) on Etelä-Amerikassa tavattava pussieläinlaji, jota pidetään elävänä fossiilina. Chilenpussirotalle on annettu myös uusi nimi kolokolo.
Monito del monte
Le Monito del monte[1] (Dromiciops gliroides) est un mammifère marsupial, seul représentant vivant de l'ordre des Microbiotheria. On ne le trouve qu'au Chili et en Argentine.
En espagnol, monito del monte en espagnol signifie littéralement « petit singe de la montagne ». Il est également appelé colocolo, chumaihuén ou perrito de virtud (en français chiot de vertu)[réf. nécessaire].
Le dromiciops ou colocolo est à peine plus grand qu'une souris commune ; il atteint 13 cm de long, auxquels il faut ajouter quelques centimètres supplémentaires pour sa queue préhensile. Il peut peser jusqu'à 40 grammes. Il a un pelage dense et doux, de couleur brune grisacée ou baie, avec la partie ventrale blanchâtre ; il y a des franges obscures sur les épaules et les flancs, et des taches noires autour des yeux. Les oreilles sont arrondies, courtes et velues. Il a le museau très pointu et un pouce opposable. Son corps est bien adapté au froid.
On ne connaît pas avec précision sa distribution géographique. Mais on sait qu'on le trouve dans les bois humides du sud du Chili, entre les 36° et 43° degrés de latitude sud, dans l'Isla Grande de Chiloé, dans la Cordillère de la côte chilienne, dans la vallée centrale chilienne et dans la Cordillère des Andes. Il habite aussi dans certaines régions de l'Argentine toute proche, plus précisément dans l'ouest des provinces de Neuquén, de Río Negro et de Chubut, dans les zones proches des parcs nationaux du lac Nahuel Huapi et du volcan Lanín.
Il habite des zones boisées dans des nids faits de feuilles de quila.
Dromiciops gliroides est nocturne et arboricole. Il grimpe dans les arbres à l'aide de ses larges pattes et de sa queue préhensible[2].
Pendant l'hiver, il entre en hibernation, raison pour laquelle il accumule en automne de la graisse qui se dépose dans sa queue en vue de suffire à tout l'hiver ; son métabolisme rapide lui permet d'accumuler rapidement des réserves, doublant son poids en une seule semaine, si les conditions sont favorables.
Il se nourrit principalement d'insectes et de larves qu'il trouve sur les branches et dans les anfractuosités de l'écorce des arbres. Il consomme également des fruits durant l'été austral[2].
Cette espèce se reproduit une fois par an, les couples se forment durant l'hiver austral (d'août à septembre). La femelle construit un petit nid (d'environ 20 cm de diamètre) à partir de bouts de bois et de bambou, il est situé à 1 ou de 2 m du sol. Les petits, dont le nombre varie de 1 à 5, naissent 3 à 4 semaines après l'accouplement. Leur mère les dépose alors dans son marsupium, dans lequel ils resteront environ deux mois. La femelle ne possède que 4 tétons dans son marsupium, elle ne peut donc nourrir que 4 petits à la fois. Des portées de 5 petits ont cependant été observées. Les petits commencent à sortir occasionnellement du marsupium de leur mère en décembre, ils sont complètement indépendants en mars. Ils atteignent la maturité sexuelle à 2 ans[2].
L'ordre des Microbiotheria, un rameau des marsupiaux plus apparenté avec ceux d'Australie qu'avec ceux d'Amérique du Sud, ne comporte plus qu'une seule espèce actuellement : Dromiciops gliroides.
Tous les autres membres connus de l'ordre se sont éteints entre l'Oligocène et le Miocène. On ignore si les ancêtres du colocolo sont arrivés en Amérique depuis l'Australie, ou bien s'y trouvaient depuis l'époque où les deux continents étaient réunis et formaient le Gondwana.
Monito del monte
Le Monito del monte (Dromiciops gliroides) est un mammifère marsupial, seul représentant vivant de l'ordre des Microbiotheria. On ne le trouve qu'au Chili et en Argentine.
Sílópokarottan (einnig nefnd Fjallaposa) er tegundafátækasti ættbálkur pokadýra með aðeins eina tegund. Fræðiheiti sílópokarottunnar er Microbiotheria og býr hún í þéttum skógum Suður-Ameríku.
Sílópokarottan er lítið dýr á stærð við mús með frekar langan hala og stuttan og þéttan silkimjúkan feld. Feldurinn er brún-grár og undir hlið hans er grá-kremlitaður. Eyrun eru stutt og kringlótt og trínið er stutt. Þær eru 8-13 cm á lengd frá höfði til búks og lengd halans er um 9-13 cm. Lítill feldur er undir halanum svo þær hafi grip þar sem þær klifra mikið í trjám.
Sílópokarottan lifir aðallega í trjám í þéttum, rökum og svölum skógum Suður-Ameríku, þar búa þær líka til hreiður sem er auk þess notað til þess leggjast í vetrardvala. Áður en þær leggjast í dvala bólgnar halinn þeirra upp þar sem þær hafa safnað upp fitu yfir sumarið til þess að lifa á yfir veturinn. í dvala fer hjartsláttur þeirra úr 230 slögum í 30 slög á mínútu. Sílópokarottur eru næturdýr og eru þess mest virkar á næturna. Á daginn fara þær í stöðu sem kallast "Torpor" sú staða gerir henni kleift að lifa af slæm veður, matarskort og spara orku. Torpor er hamur þar sem að líkamsstarfsemin minnkar og þá lækkar líkamshitinn, þannig sparar dýrið orku.
Sílópokarottur eru skordýraætur en borða mikið af ávöxtum á sumrin, sérstaklega af mistilteini. Þær eru einu dýrin sem dreifa mistiltein fræjum og til þess þarf fræið að fara í gengum meltingarveginn óskemmt.
Sílópokarottur lifa saman í pörum á æxlunartíma. Mökunartímabilið er á milli enda vetrar og byrjun vors og konan fæðir í byrjun nóvember. Fjöldi unga fer eftir hversu marga spena kvendýrið hefur og það eru vanalega tveir til fjórir. Ungarnir festa sig við spena móður sinnar fyrstu tvo mánuðina, eftir það byrja þeir að fara inn og útúr poka móður sinnar í stuttar skoðunarferðir sem breytast síðan í langar þangað til að þeir verða sjálfstæðir. Sílópokarottur verða síðan kynþroska á öðru ári.
Það var haldið að þessi ætt væri útdauð í allavega 11 milljón ár fyrr en að sílópokarottan fannst í Andesfjöllum í Chile og Argentínu. Monito del monte er spænska heitið yfir Sílópokarottuna en fræðiheiti hennar er Microbiotheria. Á undanförnum árum hefur verið að fækka sílópokarottum vegna þess hvað heimkynni þeirra hefur minnkað. Skógar í Suður-Mið Chile horfast í augu við mikinn og alvarlegan þrýsting frá starfsemi og þróun mannana.
Sílópokarottan (einnig nefnd Fjallaposa) er tegundafátækasti ættbálkur pokadýra með aðeins eina tegund. Fræðiheiti sílópokarottunnar er Microbiotheria og býr hún í þéttum skógum Suður-Ameríku.
Il monito del monte (Dromiciops gliroides Thomas, 1894), conosciuto anche come colocolo, è l'unico mammifero vivente della famiglia dei Microbioteridi e dell'ordine dei Microbioteri. Molti scienziati ipotizzano che questo marsupiale semi-arboreo del Sudamerica provenga dall'Australia, da dove sarebbe arrivato attraversando l'Antartide, dove sono stati ritrovati fossili di marsupiale, così come accadde per l'obdurodonte, di cui sono stati ritrovati esemplari fossili in Argentina.
Il monito del monte è poco più grande di un topo; la lunghezza è tra gli 8 e i 13 centimetri; Il peso varia tra i 17 e i 31 grammi. Ha una coda spessa, abbastanza prensile, della stessa lunghezza.
La pelliccia è corta e bruna nella parte superiore, con un certo numero di chiazze bianche, ed è più chiara dal lato inferiore. Le orecchie sono corte e tonde, e ha cerchi bianchi intorno agli occhi.
Vive nelle foreste umide del Cile meridionale, a latitudini comprese tra 36° e 43°, nell'isola di Chiloé, nella Cordigliera della costa, nella valle centrale e nella cordigliera delle Ande. L'areale comprende anche settori dell'Argentina. Non è mai stato visto al di sopra di 1100 metri s.l.m. e predilige le piantagioni di bambù.
È un animale notturno e prevalentemente, ma non esclusivamente, arboricolo.
La dieta comprende soprattutto insetti (in particolare larve e pupe) ma anche altri piccoli invertebrati e frutta.
Costruisce nidi rotondi con foglie di quila e nei mesi dell'inverno australe cade in letargo.
Le femmine partoriscono da 1 a 4 piccoli. La maturità sessuale è raggiunta nel secondo anno di vita.
È considerato un fossile vivente, poiché esso è comparso più di 40 milioni di anni fa; inoltre, ha subito scarse modifiche nel corso della sua storia evolutiva.
La specie è considerata prossima alla minaccia in base ai criteri della IUCN Red List.
La Zoological Society of London, in base a criteri di unicità evolutiva e di esiguità della popolazione, considera Dromiciops gliroides una delle 100 specie di mammiferi a maggiore rischio di estinzione.
Il monito del monte (Dromiciops gliroides Thomas, 1894), conosciuto anche come colocolo, è l'unico mammifero vivente della famiglia dei Microbioteridi e dell'ordine dei Microbioteri. Molti scienziati ipotizzano che questo marsupiale semi-arboreo del Sudamerica provenga dall'Australia, da dove sarebbe arrivato attraversando l'Antartide, dove sono stati ritrovati fossili di marsupiale, così come accadde per l'obdurodonte, di cui sono stati ritrovati esemplari fossili in Argentina.
De monito del monte (Dromiciops gliroides), ook wel colocolo genoemd, is een klein buideldier uit de zuidelijke Andes. Het is het enige overlevende lid van de orde Microbiotheria en de enige soort uit het geslacht Dromiciops. De monito del monte is nauwer verwant aan de Australische buideldieren dan aan de overige Amerikaanse buideldieren. Zijn naam betekent "bergaapje". Een oud synoniem van zijn wetenschappelijke naam is Dromiciops australis.
De monito del monte is een klein buideldiertje met een dichte vacht, korte snuit, ronde, behaarde oren oren en een dikke staart, waarin hij vet opslaat. Kop-romplengte is 8-13 cm, lichaamsgewicht 16-31 gram. De staart is ongeveer 6-10 cm lang.
De monito del monte woont in het zuiden van de Andes: Centraal- en Zuid-Chili en aangrenzende delen van westelijk Argentinië. Hij is tevens te vinden op het eiland Chiloé. Hier leeft hij in koele, vochtige bossen, voornamelijk in wouden waar bamboe van het geslacht Chusquea groeit.
De monito del monte is een nachtdier, die vooral leeft van de poppen en larven van insecten, aangevuld met volwassen insecten en wormen. Het is een klimmer. Hij maakt een rond nest van uitsluitend waterafstotende bamboebladeren. Het nest bekleedt hij met mos en gras.
In de koudere delen van het verspreidingsgebied houdt de monito del monte een winterslaap. Voor het begin van de winter legt hij vetreserves aan in zijn staartwortel, die daardoor dikker wordt. In gematigde delen is hij het hele jaar door actief.
Vrouwtjes van de monito del monte leven in de buurt van hun jongen terwijl mannetjes solitair leven. In de lente zoeken het mannetje en het vrouwtje elkaar op om te paren. Daarna trekt het vrouwtje zich terug en werpt 1-5 jongen in een van bamboe gemaakt nest. Het vrouwtje heeft geen echte buidel, en de jongen klampen zich vast aan de rug van het vrouwtje. Twee jaar later zijn de jongen geslachtsrijp en kunnen ze zelf voor nageslacht zorgen.
In de streken waar de monito del monte leeft, hangt veel bijgeloof rond deze diertjes. Zo zou het zien van een monito del monte ongeluk brengen. Er gaan verhalen rond van mensen die hun huis in brand hebben gestoken nadat ze er een binnen hadden gezien. Ook zou monito een giftige beet hebben en stuipen veroorzaken.
De monito del monte is niet bedreigd, maar de IUCN beschouwt de monito del monte als gevoelig. Aantallen nemen af doordat zijn leefgebied plaatsmaakt voor landbouwgrond en kampt met houtkap.
Bronnen, noten en/of referentiesDe monito del monte (Dromiciops gliroides), ook wel colocolo genoemd, is een klein buideldier uit de zuidelijke Andes. Het is het enige overlevende lid van de orde Microbiotheria en de enige soort uit het geslacht Dromiciops. De monito del monte is nauwer verwant aan de Australische buideldieren dan aan de overige Amerikaanse buideldieren. Zijn naam betekent "bergaapje". Een oud synoniem van zijn wetenschappelijke naam is Dromiciops australis.
Multimedia w Wikimedia Commons Torbik bambusowy[3], beztorbik bambusowy[4] (Dromiciops gliroides) – gatunek południowoamerykańskiego ssaka z rodziny torbikowatych, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rzędu torbikowców (Microbiotheria). Występuje w gęstych, górskich lasach Chile i Argentyny zwłaszcza wśród bambusów Chusquea spp.
Niewielki ssak osiągający 8-13 cm długości ciała i ogonem o podobnej długości. Ma szarobrązowe, gęste futro. Część twarzowa głowy jasnoszara z czarnymi otoczkami wokół dużych oczu. Uszy duże. W jego ogonie gromadzi się tłuszcz na czas snu zimowego.
Prowadzi nadrzewny i nocny tryb życia. Dobrze się wspina. Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia. Samica buduje gniazdo wśród gałęzi 1-2 m nad ziemią. Rodzi wczesną wiosną, jeden miot w roku. W miocie może być od 1 do 4 młodych. Młode są karmione mlekiem matki do 2 miesięcy.
Badania wykazały, że beztorbik bambusowy jest bliżej spokrewniony z torbaczami australijskimi (Australidelphia) niż amerykańskimi (Ameridelphia). Jego pojawienie się na kontynencie Ameryki Południowej nie zostało bezsprzecznie wyjaśnione. Po odkryciu w Australii skamieniałości Djarthia murgonensis, który mógł być najprymitywniejszym przedstawicielem Australidelphia, najbardziej prawdopodobne wydawało się, że ta linia pochodzi z Australii, a przodkowie beztorbika trafili do Ameryki Południowej przez Antarktydę z Australii[5]. Badania oparte na insercji retropozonów (przy której nie powinny występować homoplazje) przeprowadzone w 2010 wskazują jednak, że najbardziej bazalne klady torbaczy, Didelphimorphia (dydelfokształtne), Paucituberculata (skąpoguzkowce) i Microbiotheria (torbikowce), żyją w Ameryce Południowej, więc prawdopodobne jest też, że przodkowie innych torbaczy mogli trafić do Australii w wyniku jednej migracji[6].
Torbik bambusowy, beztorbik bambusowy (Dromiciops gliroides) – gatunek południowoamerykańskiego ssaka z rodziny torbikowatych, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rzędu torbikowców (Microbiotheria). Występuje w gęstych, górskich lasach Chile i Argentyny zwłaszcza wśród bambusów Chusquea spp.
Niewielki ssak osiągający 8-13 cm długości ciała i ogonem o podobnej długości. Ma szarobrązowe, gęste futro. Część twarzowa głowy jasnoszara z czarnymi otoczkami wokół dużych oczu. Uszy duże. W jego ogonie gromadzi się tłuszcz na czas snu zimowego.
Prowadzi nadrzewny i nocny tryb życia. Dobrze się wspina. Dojrzałość płciową osiąga w drugim roku życia. Samica buduje gniazdo wśród gałęzi 1-2 m nad ziemią. Rodzi wczesną wiosną, jeden miot w roku. W miocie może być od 1 do 4 młodych. Młode są karmione mlekiem matki do 2 miesięcy.
Badania wykazały, że beztorbik bambusowy jest bliżej spokrewniony z torbaczami australijskimi (Australidelphia) niż amerykańskimi (Ameridelphia). Jego pojawienie się na kontynencie Ameryki Południowej nie zostało bezsprzecznie wyjaśnione. Po odkryciu w Australii skamieniałości Djarthia murgonensis, który mógł być najprymitywniejszym przedstawicielem Australidelphia, najbardziej prawdopodobne wydawało się, że ta linia pochodzi z Australii, a przodkowie beztorbika trafili do Ameryki Południowej przez Antarktydę z Australii. Badania oparte na insercji retropozonów (przy której nie powinny występować homoplazje) przeprowadzone w 2010 wskazują jednak, że najbardziej bazalne klady torbaczy, Didelphimorphia (dydelfokształtne), Paucituberculata (skąpoguzkowce) i Microbiotheria (torbikowce), żyją w Ameryce Południowej, więc prawdopodobne jest też, że przodkowie innych torbaczy mogli trafić do Australii w wyniku jednej migracji.
Dromiciops gliroides é uma espécie de marsupial da família Microbiotheriidae endêmica da América do Sul. É a única espécie descrita para o gênero Dromiciops, e a única representante existente da ordem Microbiotheria.[1] Conhecido popularmente como colocolo.
É assim considerado um fóssil vivente, uma vez que os outros membros da sua ordem se extinguiram entre o Oligoceno e o Mioceno, apesar de terem sido muito abundantes na fauna do Miocénico da América do Sul. Apesar de serem encontrados neste subcontinente, o colocolo tem mais parecenças com os marsupiais da Austrália. Ignora-se se os ancestrais do colocolo foram da Austrália à América através da Antártida, ou se já se encontravan aí localizados desde que ambos os continentes estavam unidos formando Gondwana.
O colocolo é um animal de pequeno porte, medindo apenas 13 cm de comprimento para cerca de 30 g de peso. Têm uma pelagem acastanhada e lustrosa, orelhas arredondadas e uma mancha preta em torno dos olhos. É um animal carnívoro que se alimenta de insectos, minhocas.
O colocolo vive exclusivamente em florestas do Chile e Argentina, preferindo áreas húmidas de vegetação densa nas quais o colocolo é relativamente comum, apesar de ameaçado pela desflorestação. Pode encontrar-se especificamente nos bosques húmidos do sul do Chile, entre os 36 e 43 graus de latitude, na Ilha Grande de Chiloé, na Cordilheira da Costa, no vale central, e na Cordilheira dos Andes. Habita também em algumas regiões da Argentina.
O colocolo é considerado por algumas culturas nativas do Chile como um sinal de extremo mau agouro e por outras como de muito bom agouro.
Dromiciops gliroides é uma espécie de marsupial da família Microbiotheriidae endêmica da América do Sul. É a única espécie descrita para o gênero Dromiciops, e a única representante existente da ordem Microbiotheria. Conhecido popularmente como colocolo.
É assim considerado um fóssil vivente, uma vez que os outros membros da sua ordem se extinguiram entre o Oligoceno e o Mioceno, apesar de terem sido muito abundantes na fauna do Miocénico da América do Sul. Apesar de serem encontrados neste subcontinente, o colocolo tem mais parecenças com os marsupiais da Austrália. Ignora-se se os ancestrais do colocolo foram da Austrália à América através da Antártida, ou se já se encontravan aí localizados desde que ambos os continentes estavam unidos formando Gondwana.
O colocolo é um animal de pequeno porte, medindo apenas 13 cm de comprimento para cerca de 30 g de peso. Têm uma pelagem acastanhada e lustrosa, orelhas arredondadas e uma mancha preta em torno dos olhos. É um animal carnívoro que se alimenta de insectos, minhocas.
Chiloépungråtta (Dromiciops gliroides) är en art i infraklassen pungdjur som lever i sydvästra Sydamerika. Det är den enda nu levande arten i familjen Microbiotheriidae som i sin tur är den enda familjen i ordningen Microbiotheria.
Djuret lever i Chile, i angränsade regioner av Argentina och på den chilenska ön Chiloé.[3]
Arten liknar en råtta och har en gråbrun päls. Kroppens längd ligger mellan 9 och 13 cm och svansen är ungefär lika lång. Djuret har tydliga svarta ringar kring ögonen i det annars ljusgråa ansiktet. Vikten ligger mellan 16 och 42 gram.[4] På svansen finns tätt sittande hår med undantag av ett ställe vid spetsens undersida som är naken.[3] Öronen är bar glest täckt med hår. Honor har en liten men synlig pung med fyra spenar.[3]
Artens skalle kännetecknas av en stor avrundad hjärnskål och en kort nos. Det finns en liten klaff (distema) mellan de första framtänderna i varje käke. Händer och fötter är i jämförelse till kroppen större och kraftigare än hos släktet Marmosa. Chiloépungråttan har en mörk gulvit undersida på grund av att den gråa underullen är delvis synlig. Extremiteternas utsida har samma färg som ovansidan och insidan är vitaktig.[2]
Habitatet utgörs av kyliga skogar. Chiloépungråttan är aktiv på skymningen och natten och lever främst på träd. Den bygger runda bon av bambublad som polstras med gräs och mossa och som har en diameter på cirka 20 centimeter.[3] Arten håller i kalla regioner vinterdvala, därför fick den i det vetenskapliga namnet epitet gliroides, liknande sovmössens vetenskapliga namn. Den kan även falla i dvala (torpor) över några timmar vid födobrist.[3] Boet byggs av blad och göms vanligen under grenar eller trädstammar som ligger på marken eller i buskar. Enligt ett dokument kan boet finnas på träd. Det är vanligen klotrunt med en diameter av cirka 20 cm och en 3 till 4 cm stor ingång.[2]
Dromiciops gliroides är det enda pungdjuret utanför familjen dvärgpungsovare som håller vinterdvala. För vilan skapas fettreserver i svansens främre del.[4] Under parningstiden lever individerna i par och ibland även utanför parningstiden.[3]
Födan utgörs främst av insekter och deras larver. Dessutom äter djuret olika växtdelar som frukter och i sällsynta fall små ryggradsdjur som ödlor.[3]
Chiloépungråttan parar sig en gång per år under våren. Efter dräktigheten föder honan ett till fyra ungdjur. Efter tiden i pungen håller sig ungarna fast på moderns rygg (vid utflykter) eller stannar i bon. Efter att honan slutar ge di har ungarna en tid lös kontakt med föräldrarna. Efter cirka två år är de könsmogna.[3]
Enligt chilensk vidskepelse är chiloépungråttan ett olycksbådande tecken när den hittas i huset. Sägner berättar om bostäder som brunnit ned efter att djuret observerats i hemmet.[4] Liknande myter beskriver djuret som en rödögd råtta med giftig bett. Det ska besöka hus och slicka saliven från sjuka människor.[2]
Arten hotas av skogsavverkningar samt av levnadsområdets omvandling till jordbruksmark. IUCN antar att beståndet minskar och listar arten därför som nära hotad (near threatened).[1]
I utbredningsområdet kallas djuret för monito del monte - "liten apa från berget".[4] Ett annat trivialnamn i Chile är colocolo vad som härmar djurets läte.[2]
Familjens vetenskapliga namn kommer från det utdöda släktet Microbiotherium som var nära besläktad med chiloépungråttan. Släktet förekom redan under oligocen och miocen i Sydamerika. Förvånansvärd är de närmare släkt med arter från överordningen Australidelphia, alltså med pungdjur från Australien, än med de sydamerikanska pungråttorna.[3][5]
Det vetenskapliga släktnamnet syftar på likheten till den australiska dvärgsovarpungmusen som tidvis hade det vetenskapliga namnet Dromicia nana. Dessutom förekommer det grekiska suffixet –ops (samma yttre). Ett synonym har artepitet australis vad som syftar på förekomsten på södra jordklotet.[2]
Chiloépungråtta (Dromiciops gliroides) är en art i infraklassen pungdjur som lever i sydvästra Sydamerika. Det är den enda nu levande arten i familjen Microbiotheriidae som i sin tur är den enda familjen i ordningen Microbiotheria.
Djuret lever i Chile, i angränsade regioner av Argentina och på den chilenska ön Chiloé.
Chiloé keseli sıçanı (Latince: Dromiciops gliroides), Güney Amerika'nın güneybatısına özgü keseli bir hayvan türü. Microbiotheria takımının tek familyası olan Microbiotheriidae'nin yaşayan tek türünü oluşturur.
Chiloé keseli sıçanı, Şili'de 36. ile 43. enlemlar arasında, Arjantin'in bu sınırlardaki kesimlerinde ve Şili'ye ait Chiloé Adası'nda yaşar.
Chiloé keseli sıçanları, boz-kahverengi, sıçan benzeri görünümü olan hayvanlardır. Vücut boyu, 9 ile 13 cm kadar olup yaklaşık aynı uzunlukta kuyruğu vardır. Postu kısa ve sık, açık renk lekelerle kaplıdır.
Keseli sıçanlar serin ormanlarda yaşarlar. Alacakaranlıkta ve geceleri faaldirler ve ağırlıklı olarak ağaçlarda yaşarlar. Bambu yapraklarından yuvarlak yuvalar yaparlarken, ot ve yosunları kıtık olarak kullanırlar. Bu hayvanlar, serin bölgelerde kış uykusuna yatarlar. Bunun için kuyruklarının ön kısmında önceden yağ depolarlar. Chiloé keseli sıçanları, en azından çiftleşme zamanı boyunca çift olarak beraber yaşarlar.
Chiloé keseli sıçanlarının besinleri ağırlıklı olarak böceklerden ve onların larvalarından oluşurken ara sıra bitkisel gıda da alırlar.
Bu hayvanların çiftleşmeleri, Güney Amerika'nın İlkbaharı'nda gerçekleşir. Dişi yılda bir kere, bir ile dört kadar yavru dünyaya getirir. Kesede geçen zamanın ardından genç yavrular, geceleyin anne besin ararken annelerinin sırtına tutunurlar. Gündüzleri ise yuvada geçirirler. Sütten kesildikten sonra yavrular uzun süre daha, temassız olarak ebeveynleri ile kalırlar. İki yıldan sonra cinsel olgunluğa erişirler.
Şili halkının batıl bir inancına göre, bu hayvanlardan birini görmek veya evlerinde bu hayvandan olması uğursuzluk getirir. Bu yüzden, içlerinde Chiloé keseli sıçanı bulduktan sonra, evlerini bile yakan insanlar olduğu da olmuş. IUCN Kırmzı Listesi'nde Chiloé keseli sıçanı tehlikede tür olarak kabul edilmiştir.
Chiloé keseli sıçanı (Latince: Dromiciops gliroides), Güney Amerika'nın güneybatısına özgü keseli bir hayvan türü. Microbiotheria takımının tek familyası olan Microbiotheriidae'nin yaşayan tek türünü oluşturur.
Dromiciops: Dromici + дав.-гр. ὄψ — «вигляд» — від подібності до Dromicia nana; Dromicia: δρομικός — «хуткий»[2]. Одна з відомих описових назв — «чилійські опосуми» (проте опосуми — окремий таксон). У частині мов рід називають «colocolo» (зокрема, в каталонській), проте українською «колоколо» — один з видів хижих.
У складі роду, а також ряду — лише один сучасний вид:
Довжина голови й тулуба становить від 83 до 130 мм, хвіст довжиною від 90 до 132 мм; важить від 16 до 42 г[1].
Дрібна тваринка з коротким писочком і невеликими округлими вухами. Шерсть коротка і щільна; більшість тіла буро-сірі, але плечі й круп можуть мати білі плями; черево світліше, від жовтувато-білого до блідо-сірого; є виражені чорні очні кільця. Хвіст помірно чіпкий і добре запушений, за винятком голої нижньої частини від 25 до 30 мм[1].
Спостерігається сезонна варіація і статевий диморфізм. Наприкінці літа самиці значно важчі й довші, ніж самці. Хоча обидві статі використовують свої хвости як органи зберігання, самиці мають товстіші хвости; це свідчить про те, що самиці мають більші енергетичні потреби під час сплячки або торпору. Географічні відмінності також були зареєстровані, тварини з о. Чилое мають дещо темніше забарвлення шерсті. Через недостатню відмінність ознак підвиди не вирізняють[1].
Живе в помірно холодних субантарктичних лісах південних областей Чилі та Аргентини, де мешкає в заростях чилійського бамбука (Chusquea) та інших рідних лісових видів. Цей нічний, високогірський ссавець конструює сферичні гнізда з водовідштовхуючих бамбукових листів, облицьованих мохом або травою. Гнізда, ймовірно, служать для захисту тварин від холоду, але коли температура взимку падає, а їжа стає дефіцитною, D. gliroides впадає в сплячку. Живиться кількома видами плодів місцевих рослин, а також личинок і лялечок. Вид проживає на кількох природохоронних територіях[3].
Dromiciops gliroides, hay Monito del monte trong tiếng Tây Ban Nha (nghĩa là "khỉ bụi rậm nhỏ"), cũng được gọi là chumaihuén tại Mapudungun, là một loài thú có túi nhỏ có nguồn gốc từ tây nam Nam Mỹ (Chile và Argentina). Nó là loài còn tồn tại duy nhất trong bộ Microbiotheria và là đại diện Tân Thế giới duy nhất của siêu bộ Australidelphia (tất cả các loài thú có túi Tân Thế giới khác là thành viên của Ameridelphia). Chúng sống trên và hoạt động về đêm, xuất hiện trong các bụi cây của các loài chi Chusquea tại rừng mưa ôn đới Valdivian của miền nam Andes.[4] Nó có một chiếc đuôi quấn.[5] Nó ăn chủ yếu côn trùng và những động vật không xương sống, và có khi cả trái cây.[5]
.png){kind=small}
Bài viết liên quan đến động vật có vú này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Dromiciops gliroides, hay Monito del monte trong tiếng Tây Ban Nha (nghĩa là "khỉ bụi rậm nhỏ"), cũng được gọi là chumaihuén tại Mapudungun, là một loài thú có túi nhỏ có nguồn gốc từ tây nam Nam Mỹ (Chile và Argentina). Nó là loài còn tồn tại duy nhất trong bộ Microbiotheria và là đại diện Tân Thế giới duy nhất của siêu bộ Australidelphia (tất cả các loài thú có túi Tân Thế giới khác là thành viên của Ameridelphia). Chúng sống trên và hoạt động về đêm, xuất hiện trong các bụi cây của các loài chi Chusquea tại rừng mưa ôn đới Valdivian của miền nam Andes. Nó có một chiếc đuôi quấn. Nó ăn chủ yếu côn trùng và những động vật không xương sống, và có khi cả trái cây.
Соневидный опоссум[1][2], или чилоэский опоссум[3], или опоссум Чилоэ[4][2], или колоколо[2] (лат. Dromiciops gliroides) — сумчатое млекопитающее, единственный современный вид отряда микробиотерий (Microbiotheria). Представители другого рода, Microbiotherium, водились в позднем олигоцене и миоцене. Микробиотерии интересны своим отношением с другими сумчатыми Нового Света и Австралии. Эволюционные связи между ними и сумчатыми Австралии способны пролить свет на биогеографическую историю инфракласса в целом, поскольку микробиотерииды ближе к австралийским сумчатым, чем к американским опоссумам. Гипотетически микробиотерииды являются либо реликтом ранних сумчатых, либо результатом повторного проникновения в Южную Америку видов из Австралии.
Соневидный опоссум — мелкий зверёк, размером чуть крупнее мыши. Длина его тела 83—130 мм, хвоста 90—132 мм; вес от 17 до 31 г. У него короткая шелковистая шерсть. Окрас серо-бурый. Последние две трети хвоста тёмно-коричневые. Морда светло-серая с чёрными кольцами вокруг глаз. На плечах и боках светло-серые пятна. Уши небольшие, округлые. Сумка у самок хорошо развита, опушена светло-коричневым мехом; сосцов 4.
Ограничен в своем распространении прохладными влажными горными лесами с густым подлеском юга Чили и Аргентины (между 36 и 43° ю. ш.), также водится на о. Чилоэ. Чилоэские опоссумы предпочитают районы, где растёт чилийский бамбук (Chusquea). Питаются гусеницами и личинками насекомых, реже растительной пищей. Живут обычно на деревьях в гнёздах диаметром ок. 20 см. Гнёзда сооружают из веточек, бамбуковых листьев, травы и мха. Образ жизни в основном ночной. В холодный сезон быстро набирают жир, который откладывается в хвосте, и впадают в спячку. Размножается чилоэский опоссум весной; самка приносит 1—4 детёнышей. Покинув сумку, они остаются в гнезде, а во время ночных поисков пищи передвигаются на спине матери. Половой зрелости достигают на втором году жизни.
Местные жители считают появление этого зверька в доме дурной приметой; известны случаи, когда дома, куда он забегал, сжигали.
Соневидный опоссум, или чилоэский опоссум, или опоссум Чилоэ, или колоколо (лат. Dromiciops gliroides) — сумчатое млекопитающее, единственный современный вид отряда микробиотерий (Microbiotheria). Представители другого рода, Microbiotherium, водились в позднем олигоцене и миоцене. Микробиотерии интересны своим отношением с другими сумчатыми Нового Света и Австралии. Эволюционные связи между ними и сумчатыми Австралии способны пролить свет на биогеографическую историю инфракласса в целом, поскольку микробиотерииды ближе к австралийским сумчатым, чем к американским опоссумам. Гипотетически микробиотерииды являются либо реликтом ранних сумчатых, либо результатом повторного проникновения в Южную Америку видов из Австралии.
南猊，又稱智魯負鼠，（西班牙語：Monito del monte）係一種生活在南美洲智利和阿根廷一帶的小型有袋哺乳類，是現時微獸目唯一的物種。雖貌似美洲其他的負鼠，基因上卻與澳洲的有袋類更接近。這可能是因為在南美洲、南極洲及澳洲還是連結在岡瓦那大陸的時期，南猊的祖先相信是原本就留在南美洲的，或是跟隨其他動物群從澳洲進入南美洲的。
南猊最初被認為是屬於負鼠目，但是解剖學及遺傳學的研究結果顯示牠們是自成一目的，且與澳洲的有袋類更接近，因而與澳洲的有袋類亦組成了澳洲有袋類。
南猊體重介乎16至42 克，身長8至13釐米。尾長9至13釐米，尾下無毛，可助南猊攀爬於樹枝之間[2]。牠們齒列與負鼠無異，都是5.1.3.44.1.3.4，口腔內共有50隻牙齒[3]。他們的肩背被短而密的灰褐色毛覆蓋，眼週有黑環。
牠們可見於阿根廷和智利之間、安第斯山脈西坡上的瓦爾迪維亞溫帶雨林中潮濕而茂密的高地竹林[4][5][6]。
南猊係夜行性，樹棲，會在球狀巢中冬眠。牠們主要以昆蟲為食，同時也會進食水果和其他無脊椎動物[2]。牠們每年於春季繁殖，雌性育兒袋內有四個乳頭，每次可養育四子。南猊需要兩年達致性成熟[7][8][9]。
南猊對於當地槲寄生類植物（ T. corymbosus）種子的傳播扮演重要角色。此外，一種真蜱科（Ixodes neuquenensis）只能在南猊身上找到[3][10]。然而，由於伐林、家貓的引入，且被當地原住民視為不祥，南猊生存受到威脅。
南猊，又稱智魯負鼠，（西班牙語：Monito del monte）係一種生活在南美洲智利和阿根廷一帶的小型有袋哺乳類，是現時微獸目唯一的物種。雖貌似美洲其他的負鼠，基因上卻與澳洲的有袋類更接近。這可能是因為在南美洲、南極洲及澳洲還是連結在岡瓦那大陸的時期，南猊的祖先相信是原本就留在南美洲的，或是跟隨其他動物群從澳洲進入南美洲的。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ミクロビオテリウム目チロエオポッサム（Dromiciops gliroides）は、ミクロビオテリウム目ミクロビオテリウム科チロエオポッサム属に分類される有袋類。本種のみでチロエオポッサム属を構成する[2]。
体長8 - 13センチメートル[3][4]。尾長9 - 13.5センチメートル[3]。体重16 - 31グラム[4][5]。全身は短い体毛で密に被われ、後述する小型の耳介も含め熱の放散を防ぎ冷涼な環境に適応している[4]。背面は明褐色や灰褐色で、灰色の斑点が入る[3][4]。腹面は淡黄褐色[4]。尾は太く、脂肪を蓄積させることができる[3][4][5]。
眼の周囲は輪状に黒い[3][4]。耳介は小型で丸みを帯びる[4]。聴胞は大型で平たい[3]。
メスには小型の育児嚢があり、その中に4つの乳頭がある[4]。
ミクロビオテリウム目は1970年代まで化石群と考えられていたが、本種が分類されると考えられるようになった[3]。ミクロビオテリウム目では唯一の現生種とされる[3]。有袋類はアメリカ有袋大目とオーストラリア有袋大目の二つに大きく分かれるが、チロエオポッサムは南米に生息するもののオーストラリア有袋大目に属する。南米で進化した有袋類は二つの系統に分かれ、一方は地続きだった南極大陸経由でオーストラリア大陸へと渡った。ミクロビオテリウム目はそのうちの南米に残った種の系統と考察されている。[要出典]
冷涼で湿度の高い森林に生息し、竹藪を好む[4]。樹上棲[5]。夜行性[3]。樹洞・倒木や木の根元などに、タケの葉で球形の巣を作る[4]。冬季になると冬眠する[4]。
昆虫などの無脊椎動物を食べると考えられている[3]。飼育下では植物質が強いとする報告例もある[3]。
繁殖様式は胎生。1回に2 - 4匹の幼獣を産む[3]。幼獣は始めは母親の育児嚢で生活するが、ある程度成長すると母親は幼獣を巣に残して活動するようになる[4]。生後2年で性成熟する[4]。
生息地では噛まれるとひきつけを起こすなど縁起の悪い動物とみなされることもある[4]。
森林伐採や農地開発による生息地の破壊などにより生息数は減少している[1]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 チロエオポッサム（Dromiciops gliroides）は、ミクロビオテリウム目ミクロビオテリウム科チロエオポッサム属に分類される有袋類。本種のみでチロエオポッサム属を構成する。
모니또 델 몬토(스페인어:Monito del Monte, ‘작은산악원숭이’라는 의미)는 칠레에 사는 유대류 목이다.[2] 칠레주머니쥐목의 유일과인 칠레주머니쥐과(Microbiotheriidae)에서 유일하게 현존하는 드로미키오프스속(Dromiciops)의 유일종이다.
.jpg)
.jpg)
_(white_background).jpg){kind=small}
.png){kind=small}
_white_background.jpg)
.png){kind=small}
.png){kind=small}
.png){kind=small}
