Vlk mongolský (Canis lupus chanco), nazývaný často také jako tibetský vlk, popř. jako čínský, korejský, stepní nebo himálajský vlk, je poddruhem vlka obecného (Canis lupus). Jeho domovem je jihozápadní Rusko, himálajské oblasti Indie, Nepálu a Bhútánu, střední část Číny, Tibet a Mandžusko.
Barva srsti mongolského vlka se mění v závislosti na ročním období. Je to obvykle směs hnědé, šedé, bílé, žluté a černé barvy.[1] V zimě je výraznější černá a bílá barva.
Vypadá podobně jako vlk eurasijský, ale je menší, váží maximálně 45 kg. Na rozdíl od vlka eurasijského má krátké světlé chlupy na uších, na bocích a na vnějších stranách končetin. Také má ve srovnání s vlkem eurasijským delší nos a štíhlejší lebku. Při porovnání s vlkem indickým je větší, ale nemá černou špičku ocasu.[2]
Vlci jsou teritoriální zvířata, žijící ve smečkách. Smečka obsahuje 2 až 20 zvířat. Obvyklý počet je osm zvířat ve smečce. V čele smečky je chovný pár, tedy alfa samec a samice. Mongolští vlci výborně spolupracují při lovu velké kořisti. Stejně jako ostatní šelmy psovité si také vlci označují své území. Pro značení nejčastěji používají moč.
K páření dochází od ledna do dubna v závislosti na zeměpisné šířce. Větší zeměpisná šířka znamená pozdější páření. Období březosti trvá dva měsíce. Mláďata se rodí slepá a hluchá. Jsou tedy zcela závislá na matce. Mládě váží bezprostředně po narození cca 0,5 kg. V jednom vrhu je průměrně 5 až 6 štěňat. Pohlavní dospělost dosáhnou za dva až tři roky. Po této době musí řada z nich opustit svou smečku. Délka života je 6 až 10 let v divočině, v zajetí mohou žít dvojnásobek tohoto věku.[3]
Jednou ze zemí, kde žijí mongolští vlci, je Čína. Největší výskyt vlků je v Ujgurské oblasti na severozápadě Číny a v oblasti Vnitřní Mongolsko na severovýchodě Číny. Nedávno provedené šetření populace vlků v oblasti Vnitřního Mongolska ukazuje, že jich zde žije více než 2000. Vzhledem k dlouhodobému lovu stav vlků v Číně výrazně poklesl. V minulosti se vlci vyskytovali téměř na celém území. Dnes jsou k nalezení spíše na sever od třicáté rovnoběžky. V oblasti Ťiang-če vlci téměř vyhynuli. Na severu, v lesích a na loukách jsou vlci k vidění vzácně, jen občas. V Číně stále neexistuje přírodní rezervace, určená pro vlky.[4]
V Indii je celkový počet žijících vlků odhadován na 1000 až 2000 kusů. Menší část z uvedeného počtu žije v Himálaji. Místní název pro zdejšího vlka je vlk himálajský. Nedávné genetické výzkumy naznačují, že himálajský vlk, dosud označovaný jako Canis lupus chanco, by mohl být samostatným druhem (Canis himalayaensis).[5] Přímo v Himálaji, v Dárdžilingu, který leží přibližně ve výšce 2000 metrů nad mořem, je zoologická zahrada, specializovaná na chov ohrožených druhů zvířat. Mimo jiné taky na chov mongolských vlků. V této zoologické zahradě bylo ke dni 31.3. 2009 chováno celkem 7 mongolských vlků, z toho dva samci a pět samic.
Obrázky, zvuky či videa k tématu vlk mongolský ve Wikimedia Commons
Vlk mongolský (Canis lupus chanco), nazývaný často také jako tibetský vlk, popř. jako čínský, korejský, stepní nebo himálajský vlk, je poddruhem vlka obecného (Canis lupus). Jeho domovem je jihozápadní Rusko, himálajské oblasti Indie, Nepálu a Bhútánu, střední část Číny, Tibet a Mandžusko.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Säugetiere“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Die Einteilung der Lebewesen in Systematiken ist kontinuierlicher Gegenstand der Forschung. So existieren neben- und nacheinander verschiedene systematische Klassifikationen. Das hier behandelte Taxon ist durch neue Forschungen obsolet geworden oder ist aus anderen Gründen nicht Teil der in der deutschsprachigen Wikipedia dargestellten Systematik.
Der Mongolische Wolf (Canis lupus chanco) ist eine Unterart des Wolfes und zählt zur Art (Canis lupus) und gehört innerhalb der Familie der Hunde (Canidae) zur Gattung Wolfs- und Schakalartige (Canis).
Der Mongolische Wolf erreicht eine Körperlänge von etwa 120 bis 140 Zentimeter, eine Schulterhöhe von 70 bis 90 Zentimeter sowie ein Gewicht von rund 40 Kilogramm, selten auch bis 60 Kilogramm. Sein kräftig gebauter Körper endet in einen buschigen Schwanz, der eine Länge von 40 bis 50 Zentimeter aufweist. Männchen werden etwas größer und schwerer als Weibchen. Das buschige Fell weist eine sehr variable Färbung auf und kann von hellbraun bis hin zu dunkelbraun gefärbt sein. Die Bauchseite sowie die Kehle ist deutlich heller. Im Winter ist das Fell insgesamt heller. Der Mongolische Wolf ist etwas kurzbeiniger als die Nominatform. Der Kopf ist recht breit und sitzt auf einem massigen Hals. Die Ohren sind von stehender Form. Mongolische Wölfe sind in Rudeln lebende Tiere. Das Rudel wird von einem Leitpaar angeführt, den sogenannten Alphatieren. Ein Rudel kann durchaus aus zehn bis fünfzehn, selten bis 30 Einzelindividuen bestehen. Innerhalb des Rudels paaren sich nur die ranghöchsten Tiere. An der Jagd sind alle erwachsenen Tiere eines Rudels beteiligt. Bei ihrer Hatz auf Beute können sie Geschwindigkeiten von über 60 km/h erreichen.
Der Mongolische Wolf ist über weite Teile des Himalaya, über dem Kaschmir und das nordwestliche China bis in die Mongolei weit verbreitet. Hier lebt er meist in offenen Landschaften der Steppe sowohl in der Ebene als auch gebietsweise bis in alpine Regionen des Himalaya.
Zu den bevorzugten Beutetieren des Mongolischen Wolfes gehören insbesondere Hirsche, Blauschafe, und ähnliche größere Säugetiere, die im Rudel durch eine ausgeklügelte Jagdstrategie erlegt werden. In Zeiten knapper Nahrung jagen sie aber auch kleinere Tiere in Hasengröße wie Murmeltiere, Ziesel und Mäuse. Ein Mongolischer Wolf benötigt je nach Alter bis zu vier Kilogramm Fleisch am Tag.
Mongolische Wölfe erreichen die Geschlechtsreife im zweiten Lebensjahr. Die Paarung findet in der Regel im Frühjahr statt. Innerhalb eines Rudels paaren sich nur die Alphatiere. Nach einer Tragezeit von 60 bis 65 Tagen bringt das Weibchen durchschnittlich vier bis sechs Jungtiere (Welpen) in einem Erdbau zur Welt. Regional wurden auch schon Würfe von über zehn Jungtieren beobachtet. Die Welpen sind bei der Geburt noch blind und weisen etwa ein Gewicht von 400 bis 500 Gramm auf. Ihre Augen öffnen sie zum ersten Mal etwa nach vierzehn Tagen. Nach drei bis vier Wochen verlassen sie zum ersten Mal ihren Bau. Die Jungtiere werden von der Mutter etwa für zwei bis drei Monate gesäugt. Nach und nach nehmen sie dann feste Nahrung zu sich. An der Aufzucht beteiligen sich alle Mitglieder eines Rudels. Ab dem dritten oder vierten Lebensmonat begleiten die Jungwölfe ihre Eltern auf Streifzügen oder zur Jagd. Mongolische Wölfe erreichen in Freiheit ein Alter von rund zehn Jahren, in Gefangenschaft können sie ein Alter von zwanzig Jahren erreichen.
Dieser Artikel wurde aufgrund von formalen oder inhaltlichen Mängeln in der Qualitätssicherung Biologie im Abschnitt „Säugetiere“ zur Verbesserung eingetragen. Dies geschieht, um die Qualität der Biologie-Artikel auf ein akzeptables Niveau zu bringen. Bitte hilf mit, diesen Artikel zu verbessern! Artikel, die nicht signifikant verbessert werden, können gegebenenfalls gelöscht werden.
Lies dazu auch die näheren Informationen in den Mindestanforderungen an Biologie-Artikel.
Begründung: Keine valide Unterart nach Handbook of the Mammals of the World Band 1: CarnivoresDie Einteilung der Lebewesen in Systematiken ist kontinuierlicher Gegenstand der Forschung. So existieren neben- und nacheinander verschiedene systematische Klassifikationen. Das hier behandelte Taxon ist durch neue Forschungen obsolet geworden oder ist aus anderen Gründen nicht Teil der in der deutschsprachigen Wikipedia dargestellten Systematik.
Der Mongolische Wolf (Canis lupus chanco) ist eine Unterart des Wolfes und zählt zur Art (Canis lupus) und gehört innerhalb der Familie der Hunde (Canidae) zur Gattung Wolfs- und Schakalartige (Canis).
The Mongolian wolf (Canis lupus chanco) is a subspecies of gray wolf which is native to Mongolia, northern and central China, Korea, and the Ussuri region of Russia.
Canis chanco was the scientific name proposed by John Edward Gray in 1863 who described a skin of a wolf that was shot in Chinese Tartary.[2] This specimen was classified as a wolf subspecies Canis lupus chanco by St. George Jackson Mivart in 1880.[4] In 1923, Japanese zoologist Yoshio Abe proposed separating the wolves of the Korean Peninsula from C. chanco as a separate species, C. coreanus, because of their comparatively narrower muzzle.[3] This distinction was contested by Reginald Pocock, who dismissed it as a local variant of C. chanco.[5][6] In the third edition of Mammal Species of the World published in 2005, the mammalogist W. Christopher Wozencraft listed under the wolf Canis lupus the taxonomic synonyms for the subspecies Canis lupus chanco. Wozencraft classified C. coreanus (Abe, 1923) as one of its synonyms.[7]
There remains taxonomic confusion over the Mongolian wolf. In 1941, Pocock had referred to the Tibetan wolf as C. l. laniger and classified it as a synonym under C. l. chanco.[6] However, Wozencraft included C. l. laniger as a synonym for C. l. filchneri Matschie (1907).[7] There are some researchers who still refer to Pocock's classification of the Tibetan wolf as C. l. chanco, which has caused taxonomic confusion. The NCBI/Genbank lists C. l. chanco as the Mongolian wolf[8] but C. l. laniger as the Tibetan wolf,[9] and there are academic works that refer to C. l. chanco as the Mongolian wolf.[10][11][12][13]
To add further confusion, in 2019, a workshop hosted by the IUCN/SSC Canid Specialist Group noted that the Himalayan wolf's distribution included the Himalayan range and the Tibetan Plateau. The group recommends that this wolf lineage be known as the "Himalayan wolf" and classified as Canis lupus chanco until a genetic analysis of the holotypes is available. The Himalayan wolf currently lacks a proper morphological analysis.[14]
Gray described the type specimen from Chinese Tartary as follows:
The fur fulvous, on the back longer, rigid, with intermixed black and gray hairs; the throat, chest, belly, and inside of the legs pure white; head pale gray-brown; forehead grizzled with short black and gray hairs. Hab. Chinese Tartary. Called Chanco. The skull is very similar to, and has the same teeth as, the European wolf (C. lupus). The animal is very like the Common Wolf, but rather shorter on the legs; and the ears, the sides of the body, and outside of the limbs are covered with short, pale fulvous hairs. The length of its head and body are 42 in (1,100 mm); tail 15 in (380 mm).[2]
The prominent Russian zoologist, Vladimir Georgievich Heptner, described Mongolian wolves from the Ussuri region of Russia as follows:
Dimensions are not large – like C. l. desertorum, or somewhat larger, but markedly smaller than the Siberian forest wolves. Coloration is dirty gray, frosted with a weak admixture of ocherous color and without pale-yellow or chestnut tones. The fur is coarse and stiff. Total body length of males 93 cm (37 in) – 158 cm (62 in); tail length 30 cm (12 in) – 40 cm (16 in); hind foot length 16 cm (6.3 in) – 24 cm (9.4 in); ear height 10 cm (3.9 in) – 14.5 cm (5.7 in); shoulder height 58 cm (23 in) – 89 cm (35 in); and weight 26 kg (57 lb) – 37 kg (82 lb). Total body length of females 90 cm (35 in) – 109 cm (43 in); tail length 30 cm (12 in) – 40 cm (16 in); hind foot length 16 cm (6.3 in) – 23 cm (9.1 in); ear height 9.5 cm (3.7 in) – 13 cm (5.1 in); shoulder height 57 cm (22 in) – 75 cm (30 in); and weight 22 kg (49 lb) – 30 kg (66 lb).[13]
The range of C. l. chanco includes Mongolia,[4] northern and central China,[15][16] North Korea and the Ussuri region of Russia, which they have expanded into from northern China recently, due to human settlement and its removal of their main competitor, the Siberian tiger.[13] Their range is bounded in the east by the Altai mountains/Tien shan mountains with C. l. lupus,[15] in the south by the Tibetan Plateau with the Himalayan wolf, and in southern China by a yet to be named wolf subspecies.[15][16] The taxonomic synonym authors have described their specimens in the following locations: chanco Gray (1863) Chinese Tartary; coreanus Abe (1923) Korea; karanorensis Matschie (1907) Kara-nor in the Gobi desert; niger Sclater (1874) Hanle in the Indian union territory of Ladakh; and tschillensis Matschie (1907) the coast of Zhili (Zhili is now mainly part of Hebei province).[6]
In Mongolia, the wolf is seen as a spirit animal whereas the dog is seen as a family member. Mongolians do not fear the wolf and understand that it is afraid of humans. It is sometimes called "the sheep's assassin". In legend, the Mongolian herders' first father was a wolf from which they had descended, and yet they are required to kill wolves to protect their flocks of sheep.[17] There is sustainable utilization of the wolf's fur in Mongolia.[18]
The Mongolian wolf (Canis lupus chanco) is a subspecies of gray wolf which is native to Mongolia, northern and central China, Korea, and the Ussuri region of Russia.
La tibeta lupo (Canis lupus chanco), ankaŭ konata kiel lana lupo, estas griza lupa subspecio indiĝena de Centra Azio, de Turkestano ĉie en Tibeto ĝis Mongolio, norda Ĉinio kaj la hinda subkontinento. En Tibeto kaj Ladako ĝi estas konata kiel chánkú aŭ shanko[1].
Canis lupus estas relative ĝeneraligita kun stabila populaciotendenco kaj estis tial taksita kiel apenaŭ minacata fare de IUCN en 2004.
Canis lupus chanco estas rigardita kiel sinonimo de Canis lupus lupus, reflektante lastatempan emon nuliĝi pli maljunaj subspeciojn kaj por nomi pli malmultajn novajn.
La tibeta lupo laŭ kelkaj sciencistoj estas la plej verŝajna prapatro de la bredhundo, pro sia eta grandeco kaj mandiblomorfologio, notante ke la supra parto de malsupra makzelo estas enŝaltita reen kaj la tibeta lupo kaj la hundo, kvankam ne en aliaj grizaj lupsubspecioj[2].
La felo de la tibeta lupo estas flavbruna, sur la dorso pli longa, rigida kaj miksita kun nigraj kaj grizaj haroj. Ĝia gorĝo, brusto, ventro kaj interno de la gamboj estas pura blanka, ĝia kapo pale grizbrunaj, kaj la frunto ĝemetis kun fuŝkontakto nigrajn kaj grizajn harojn. Ĝia kranio estas simila al la eŭrazia lupo, sed la gamboj estas pli mallongaj. [3]
La koloro de la haŭto varias laŭsezone: sur la vintra surtuto, la dorso kaj vosto estas diverskoloraj per nigra kaj blanka aŭ poluras kountourharojn, kiuj estas plej difinitaj sur la dorso, kie ili formas nigran kaj blankan selon kurantan de la ŝultroj al la lumboj. La lano sub la konturhararo estas de hela sablokolora por malbari grizan koloron, dum la ventro kaj ekstera flanko de la gamboj estas ledkoloraj aŭ blankecaj. Foje, malhela strio de ŝanĝiĝanta intenseco povas ĉeesti sur la antaŭaj piedoj. La oreloj estas drabyogrizo aŭ riĉaj ocherozaj. La krono kaj muzelo estas proksime nuancigitajn kun nigra makuligas, kiuj etendas sub la okulon al supraj vangoj kaj oreloj, izolante blankan punkton. La mentono estas distingiĝas de nigreta por preskaŭ atesti. La konturharoj de la vintrofelo mezuras 100-120 mm (3.9-4.7 in) sur la ŝultroj, 70-80 mm (2.8-3.1 in) sur la dorso kaj 40-60 mm (1.6-2.4 in) sur la flankoj. Estas malgranda subspecio kiu malofte superas 45 kg (99 funt.)[4].
La tibeta lupo estas pli granda ol la Hinda lupo kaj konata kiel kankodi de Kumaon. Nigraj lupoj en Tibeto estas konataj loke kiel kanknagpo, kaj estas konsideritaj pli aŭdacaj kaj pli agresemaj ol la pala kolora variaĵo[5].
Inter 1847 kaj 1923, tibetaj lupoj estis priskribitaj sub diversaj sciencaj nomoj de ĉina tartara, Tibeto, Kaŝmiro, la Gobio, kaj de proksime de Seulo en Koreio. Ilia distribuiga intervalo etendas de la rusa Pamir, ĉina Turkestano, Tien Shan, Mongolio kaj norda Ĉinio[6]. Ilia intervalo en Ĉinio inkludas Shensi, Siĉuanon, kaj Junanon. En la 20-a jarcento, lupoj ne estis registritaj sur la sudaj deklivoj de la Himalajo en Nepalo. [1]
En la okcidenta Himalajo ili povas okazi en Kaŝmiro kaj Lahul, Himaĉal-Pradeŝo, kaj en la Cxitral Distrikto de Pakistano. Inter 2005 kaj 2008, ekvidoj kaj feko de tibetaj lupoj estis registritaj en la alpaj herbejoj super la arbarolimo nordoriente de la Nanda Devi Nacia Parko en Uttarakhand[7],
En novembro 2013, tibeta lupo estis fotita per fotilkaptilo instalita en proksimume 3 500 m alteco sur la Sunderdhunga glaĉero en Bageshwar distrikto, Uttarakhand[8].
La tibeta lupo (Canis lupus chanco), ankaŭ konata kiel lana lupo, estas griza lupa subspecio indiĝena de Centra Azio, de Turkestano ĉie en Tibeto ĝis Mongolio, norda Ĉinio kaj la hinda subkontinento. En Tibeto kaj Ladako ĝi estas konata kiel chánkú aŭ shanko.
Canis lupus estas relative ĝeneraligita kun stabila populaciotendenco kaj estis tial taksita kiel apenaŭ minacata fare de IUCN en 2004.
Canis lupus chanco estas rigardita kiel sinonimo de Canis lupus lupus, reflektante lastatempan emon nuliĝi pli maljunaj subspeciojn kaj por nomi pli malmultajn novajn.
La tibeta lupo laŭ kelkaj sciencistoj estas la plej verŝajna prapatro de la bredhundo, pro sia eta grandeco kaj mandiblomorfologio, notante ke la supra parto de malsupra makzelo estas enŝaltita reen kaj la tibeta lupo kaj la hundo, kvankam ne en aliaj grizaj lupsubspecioj.
El lobo tibetano (Canis lupus chanco) es una subespecie de lobo de color bastante claro casi blanco en su parte inferior y parda en la superior que se distribuye por casi toda Asia central, estando presente en la totalidad del Tíbet y en otras amplias zonas de China llegando por el norte a Mongolia, por el oeste al Himalaya occidental y por el este hasta la región de Cachemira.[2] Se encuentra también aunque en menor medida en la Península de Corea. Entre sus presas se puede mencionar al ciervo común, la gacela de Mongolia, el caballo Przewalski y liebres.
Algunos científicos consideran que estaríamos ante el ancestro más probable del perro doméstico, pues guarda ciertas similitudes morfológicas con el perro a diferencia de otras subespecies de lobo gris.[3]
El lobo tibetano (Canis lupus chanco) es una subespecie de lobo de color bastante claro casi blanco en su parte inferior y parda en la superior que se distribuye por casi toda Asia central, estando presente en la totalidad del Tíbet y en otras amplias zonas de China llegando por el norte a Mongolia, por el oeste al Himalaya occidental y por el este hasta la región de Cachemira. Se encuentra también aunque en menor medida en la Península de Corea. Entre sus presas se puede mencionar al ciervo común, la gacela de Mongolia, el caballo Przewalski y liebres.
Algunos científicos consideran que estaríamos ante el ancestro más probable del perro doméstico, pues guarda ciertas similitudes morfológicas con el perro a diferencia de otras subespecies de lobo gris.
Tibeteko otsoa (Canis lupus chanco), otso ileduna edo chángú izenez ere ezaguna, otso espezie bat da. Bere jatorria, Erdialdeko Asian, Mongolian , Txinako Iparraldean, Shensinen , Sichuanen , Yunnanen eta Himalaiako mendebaldean kokatzen da. Tibetar otsoa tamainaz ertainetik handira izaten da. Ilelatza daukate, eta gris, arre edota beltz kolorekoak dira. Hauek, Txinako, Mongoliako eta Mantxuriako baso hotzetan bizi dira. Zientzialariek betitik pentsatu izan dute, Tibeteko otsoa etxeko txakurraren arbasoa izan dela; izan ere, biak tamaina txikikoak dira eta morfologia antzekoa daukate.
Tibetar otsoak, oro har, arre, gris edota beltz kolorekoak dira. Beraien bizkarra, isatsa eta sorbaldak beltzak eta zuriak dira. Berriz, sabela, kokotsa eta hankak zurixkak dira. Batzuetan, intentsitate desberdineko banda ilunak azaltzen dituzte gorputzean zehar. Belarriak gris kolorekoak dira, eta muturra zein begiak beltzak. Fisikoki, Tibetar otsoa eta Eurasiar otsoa oso antzerakoak dira, baina, Tibetar otsoa hanka motzagoak ditu.
Tibetar otsoa ez da talde handietan sakabanatzen, eta horregatik hiru zein biko taldeen mugitzen da. Harrapakinak harrapatzeko arrakasta gutxi dute, eta hori arazo larri batean bilakatu daiteke. Abeltzaintzari buruzko azterketa bat erakutsi egin du, otsoa izan dela artaldeetan hondamendi gehienak sortzen dituen animalia: otsoaren kasuan (%60); ondoren, elur-lehoinabarra (%38); eta azkenik, katamotza (%2). Hondamendi hauen kaltetuak hauek izaten dira: ahuntza (%32), jarraituak ardiagatik (%30), oiloak (%15) eta zaldiak (%13). Tibeteko otsoa, gizakiaz gain, jak basatien etsai nagusia da.
Tibeteko otsoa (Canis lupus chanco), otso ileduna edo chángú izenez ere ezaguna, otso espezie bat da. Bere jatorria, Erdialdeko Asian, Mongolian , Txinako Iparraldean, Shensinen , Sichuanen , Yunnanen eta Himalaiako mendebaldean kokatzen da. Tibetar otsoa tamainaz ertainetik handira izaten da. Ilelatza daukate, eta gris, arre edota beltz kolorekoak dira. Hauek, Txinako, Mongoliako eta Mantxuriako baso hotzetan bizi dira. Zientzialariek betitik pentsatu izan dute, Tibeteko otsoa etxeko txakurraren arbasoa izan dela; izan ere, biak tamaina txikikoak dira eta morfologia antzekoa daukate.
Tiibetinsusi (Canis lupus chanco) on harmaasuden alalaji, peräisin Aasiasta Turkestanista Tiibetistä, Mongoliasta, Pohjois-Kiinasta ja Intiasta.
Tiibetinsuden turkki on takana pidempää, jäykkä ja mustan ja harmaan karvoituksen sekoitus. Sen kurkku, rinta, vatsa ja sisäjalat ovat puhtaan valkoiset ja pää on vaalean ruskea ja otsa harmaantuu lyhyin mustin ja harmain karvoin. Kallo on kutakuinkin samanlainen kuin Eurasian suden, mutta jalat ovat lyhemmät.
Tiibetinsusi (Canis lupus chanco) on harmaasuden alalaji, peräisin Aasiasta Turkestanista Tiibetistä, Mongoliasta, Pohjois-Kiinasta ja Intiasta.
Le loup mongol (Canis lupus chanco) est une sous-espèce du loup gris, originaire de Mongolie, du nord et du centre de la Chine, de la Corée, et de la région de l'Oussouri en Russie.
Le loup mongol a été décrit la première fois par John Edward Gray en 1863, sous le nom de Canis chanco. Gray base sa description sur la peau d'un loup qui avait été touché par le lieutenant W. P. Hodnell dans la Tartarie chinoise[1],[2]. Par la suite, cette peau a été offerte par Dame A. Harvey au British Museum , où elle avait été nommée chanco sur demande du Dr Gray[1]. Le mot commun mongol pour le loup est chono[3]. George Jackson Mivart classe ce loup comme Canis lupus chanco, en 1880, en se basant sur l'examen de l'échantillon par Gray. En 1923, le zoologiste Japonais Yoshio Abe propose de séparer les loups de la Péninsule coréenne de C. chanco, l'espèce distincte C. coreanus, en raison de leur museau relativement plus étroit[4]. Cette distinction a été contestée par Reginald Innes Pocock, qui a décrit le loup coréen comme étant une variante régionale de C. chanco[5],[6]. Dans la troisième édition des Mammal Species of the World, publiée en 2005, W. Christopher Wozencraft répertorie parmi les loups (Canis lupus) les taxons synonymes de la sous-espèce Canis lupus chanco. Wozencraft classe C. coreanus (Abe, 1923) comme l'un de ces synonymes[7].
Il reste une confusion taxonomique à propos du loup mongol. En 1941, Pocock avait classé le loup tibétain comme C. l. laniger, le considérant comme un synonyme de C. l. chanco[6]. Cependant, Wozencraft inclus C. l. laniger comme synonyme de C. l. filchneri Matschie (1907)[7]. Quelques chercheurs se réfèrent encore à la classification du loup tibétain établie par Pocock comme équivalent de C. l. chanco, ce qui a causé une confusion taxonomique. Le NCBI/Genbank classe C. l. chanco[8] comme étant le loup mongol et sépare C. l. laniger[9] comme étant le loup tibétain. La plupart des travaux académiques font référence à C. l. chanco comme étant le loup mongol[10],[11],[12],[13].
Gray décrit son spécimen-type comme suit[2]
« La fourrure fauve, plus longue sur le dos, rigide, avec un mélange de poils noirs et gris ; la gorge, la poitrine, le ventre et l'intérieur des pattes sont d'un blanc pur; la tête est gris brun pâle; le front grisonnant avec de courts poils noir et gris. Hab. Tartarie chinoise. Appelé Chanco. Le crâne est très similaire, et a la même dentition que le loup Européen (C. lupus). L'animal est très semblable au loup commun, mais plus court sur pattes ; les oreilles, les flancs, et l'extérieur des membres sont couverts de poils courts de couleur fauve. La longueur de la tête et du corps est de 107 cm ; la queue de 38 cm »
L'éminent zoologiste russe, Vladimir Gueorguievitch Heptner, décrit le loup mongol de l'Oussouri comme suit[13] :
« Les dimensions ne sont pas grandes – comme C. l. desertorum, ou un peu plus grandes, mais nettement plus petites que chez le loup sibérien. La coloration est d'un gris sale, givré, avec un léger mélange de couleur ocre et sans tons jaune pâle ou marron. La fourrure est grossière et rigide. La longueur totale du corps des mâles est de 93–158 cm ; la longueur de la queue de 30–40 cm; la longueur de la patte 16–24 cm ; la hauteur de l'oreille 10–14,5 cm ; la hauteur de l'épaule 58–89 cm ; et le poids de 26–37 kg. La longueur totale du corps des femelles est de 90–109 cm ; la longueur de la queue 30–40 cm ; la longueur de la patte 16–23 cm ; la hauteur de l'oreille 9,5–13 cm ; la hauteur de l'épaule 57–75 cm ; le poids de 22–30 kg »
Le loup de Mongolie est un animal carnivore. Lorsqu'il est en meute, il peut s'attaquer à de très grosses proies comme des gazelles à goitre, cerfs élaphe ou moutons, mais ne s'attaque généralement qu'à des individus faibles, malades ou blessés. Il se contente aussi bien des petites proies comme des tamias, pikas ou marmottes.
L'aire de répartition de C. l. chanco comprend la Mongolie[1], le nord et le centre de la Chine[14],[15], la Corée[4], et la région d'Oussouri en Russie, d'où ils ont colonisé le nord de la Chine plus récemment, en raison de l'établissement humain et du retrait de leurs concurrents les tigres[13]. Leur aire est limitée à l'Est par les montagnes de l'Altaï/Tien shan au-delà desquelles se trouvent des C. l. lupus[14], et au Sud par le plateau Tibétain avec C. l. filchneri, et dans le sud de la Chine par une autre espèce de loup[14],[15].
Les auteurs de synonymes taxonomiques ont décrit leurs spécimens sous les noms suivants : chanco (Gray, 1863) Tartarie chinoise ; coreanus (Abe, 1923) Corée ; karanorensis (Matschie, 1907) Kara-nor dans le désert de Gobi ; et tschillensis (Matschie, 1907) côte du Chihli[6].
En Mongolie, le loup est considéré comme un esprit animal, alors que le chien est considéré comme un membre de la famille. Les Mongols n'ont pas peur du loup et comprennent qu'il a peur de l'Homme. Il est parfois appelé l'« assassin de moutons ». Selon une la légende, le premier père des éleveurs mongols était un loup dont ils descendent tous, et pourtant, il est nécessaire pour eux de tuer des loups pour protéger leurs troupeaux de moutons[3]. Certains éleveurs mongols reconnaissent que le loup ne tue que des animaux faibles, préservant ainsi la santé de leurs troupeaux. Dans les traditions des Mongols nomades, ils le surnomment « le médecin des moutons »[16].
La fourrure du loup de Mongolie fait l'objet de nombreuses utilisations[17].
Un article de presse affirme qu'en 1928, en Corée japonaise, les loups ont fait plus de victimes humaines que les tigres, les léopards, les ours et les sangliers réunis[18].
Le loup mongol (Canis lupus chanco) est une sous-espèce du loup gris, originaire de Mongolie, du nord et du centre de la Chine, de la Corée, et de la région de l'Oussouri en Russie.
Serigala Tibet (Canis lupus chanco), yang juga dikenal sebagai serigala berbulu, adalah seekor subspesies serigala abu-abu asal Asia Tengah dari Turkestan, seluruh Tibet, sampai Mongolia, utara China dan anak benua India. Di Tibet dan Ladakh, hewan tersebut dikenal sebagai chánkú atau shanko.[2]
Antara 1847 dan 1923, serigala Tibet dideskripsikan dengan berbagai nama saintifik dari Tartari Tiongkok, Tibet, Kashmir, Gurun Gobi, dan dari dekat Seoul, Korea. Wilayah persebaran mereka membentang dari Pamir Rusia, Turkestan Tiongkok, Tien Shan, Mongolia dan utara China.[3] Persebaran mereka di China meliputi Shensi, Sichuan, dan Yunnan. Pada abad ke-20, serigala tidak terekam di bagian selatan Himalaya, Nepal.[2]
Di barat Himalaya, hewan tersebut ditemukan di Kashmir dan Lahul, Himachal Pradesh, dan di distrik Chitral, Pakistan.[4]
Serigala Tibet (Canis lupus chanco), yang juga dikenal sebagai serigala berbulu, adalah seekor subspesies serigala abu-abu asal Asia Tengah dari Turkestan, seluruh Tibet, sampai Mongolia, utara China dan anak benua India. Di Tibet dan Ladakh, hewan tersebut dikenal sebagai chánkú atau shanko.
Il lupo grigio della Mongolia (Canis lupus chanco GRAY, 1863) è una sottospecie di lupo grigio, diffusa in Mongolia, Cina settentrionale e centrale, Corea e presso l'Ussuri, in Russia.
Al lupo della Mongolia fu dato il nome di Canis chanco nel 1863 dallo zoologo John Edward Gray, in base a una pelliccia d'un canide abbattuto dal sottotenente W. P. Hodnell nella Tataria cinese e che fu poi presentata da Lady A. Harvey al British Museum,[1][2] dove fu nominato chanco dal dottor Gray F. Cants.[1] Il nome deriva da chono, la parola mongola per lupo.[3] Nel 1880 St. George Jackson Mivart classificò l'animale come C. l. chanco, dopo aver esaminato l'esemplare di Gray.[1] Nel 1923 lo zoologo giapponese Yoshio Abe propose di classificare separatamente da C. l. chanco i lupi presenti sulla penisola coreana, costituendo una sottospecie a parte chiamata C. l. coreanus, in particolare per i loro musi più snelli.[4] Questa distinzione fu contestata da Reginald Innes Pocock, che considerava gli animali una semplice variante locale di lupo grigio cinese. Oltre che per l'incertezza delle distinzioni morfologiche alcuni studiosi hanno scartato la proposta di Abe come un esempio di tassonomia popolare, frutto del nazionalismo giapponese.[5][6] Nella terza edizione di Mammal Species of the World (MSW3), pubblicata nel 2005, tutti i sinonimi di C. l. chanco furono assegnati alla specie C. lupus, mentre C. l. coreanus fu considerato un sinonimo di C. l. chanco.[7]
C'è confusione riguardo alla tassonomia del lupo della Mongolia. Nel 1941, Pocock parlò del lupo tibetano come C. l. laniger, classificandolo come sinonimo di C. l. chanco.[5]; MSW3 però lo classificò come sinonimo di C. l. filchneri.[7] Ci sono ancora ricercatori che continuano a seguire Pocock nell'includere il lupo tibetano in C. l. chanco, causando confusione tassonomica. La NCBI/Genbank classifica C. l. chanco[8] come il lupo della Mongolia, separandolo da C. l. laniger,[9] e ci sono opere academiche che classificano il lupo della Mongolia come C. l. chanco.[10][11][12][13]
Gray descrisse l'esemplare tipo come un animale simile al lupo grigio europeo, ma con arti più brevi e un manto più pallido e fulvo.[2] Lo zoologo sovietico Vladimir Grëgorevič Heptner descrisse i lupi presso l'Ussuri come più piccoli dei lupi siberiani, pesanti 22-30 chili, con pellicce ispide di colore grigiastro sfumate di ocra.[13]
Uno studio svolto nel Parco nazionale di Khustain Nuruu tra il 1994 e il 1997 indicò che le preferenze alimentari del lupo sono influenzate dal ciclo vitale del cervo reale. Secondo tale studio i mesi in cui i lupi si nutrono prevalentemente di prede selvatiche coincidono con la stagione dei parti dei cervi, mentre in altri periodi come fonte di cibo diventa prevalente il bestiame di allevamento.[14]
L'areale di C. l. chanco ingloba la Mongolia,[1], la Cina settentrionale e centrale,[15][16] la penisola coreana[4] e la Russia orientale presso l'Ussuri, in cui gli animali sono migrati dalla Cina settentrionale in tempi storici a causa del decremento nella popolazione del suo concorrente principale, la tigre.[13] Nell'oriente il suo areale confine con quello di C. l. lupus presso i monti Altaj e il Tien Shan,[15] nel meridione con quello di C. l. filchneri nell'altopiano del Tibet, e con quello di un lupo ancora innominato nella Cina meridionale.[15][16]
Il lupo grigio della Mongolia (Canis lupus chanco GRAY, 1863) è una sottospecie di lupo grigio, diffusa in Mongolia, Cina settentrionale e centrale, Corea e presso l'Ussuri, in Russia.
Serigala Tibet (Canis lupus chanco), juga dikenali sebagai serigala berwul, ialah satu subspesies serigala kelabu yang asli di Asia dari Turkestan ke seluruh Tibet ke Mongolia, ke China utara dan ke subbenua India. Di Tibet dan di Ladakh, ia dikenali sebagai chánkú atau shanko.[2]
Canis lupus adalah agak meluas dengan arah aliran populasi stabil dan lalu telah ditaksir Kurang Membimbangkan oleh IUCN sejak 2004.[3]
Canis lupus chanco dianggap sebagai sinonim bagi Canis lupus lupus, mencerminkan kecenderungan terkini untuk menggumpalkan subspesies lebih lama dan untuk menamai kurang yang baharu.[4]
Serigala Tibet disangkakan oleh sesetengah ahli sains sebagai leluhur boleh jadi bagi anjing bela jinak, oleh sebab saiz kecilnya dan morfologi rahang bawahnya, memerhatikan bahawa bahagian paling atas rahang bawah terpusing ke belakang pada kedua-dua serigala Tibet dan anjing, tetapi bukan sedemikian pada subspesies serigala kelabu.[5]
Populasi Canis lupus dari Bhutan, India, Nepal dan Pakistan disenaraikan pada CITES Appendix I.[3]
Serigala Tibet (Canis lupus chanco), juga dikenali sebagai serigala berwul, ialah satu subspesies serigala kelabu yang asli di Asia dari Turkestan ke seluruh Tibet ke Mongolia, ke China utara dan ke subbenua India. Di Tibet dan di Ladakh, ia dikenali sebagai chánkú atau shanko.
Canis lupus adalah agak meluas dengan arah aliran populasi stabil dan lalu telah ditaksir Kurang Membimbangkan oleh IUCN sejak 2004.
Canis lupus chanco dianggap sebagai sinonim bagi Canis lupus lupus, mencerminkan kecenderungan terkini untuk menggumpalkan subspesies lebih lama dan untuk menamai kurang yang baharu.
Serigala Tibet disangkakan oleh sesetengah ahli sains sebagai leluhur boleh jadi bagi anjing bela jinak, oleh sebab saiz kecilnya dan morfologi rahang bawahnya, memerhatikan bahawa bahagian paling atas rahang bawah terpusing ke belakang pada kedua-dua serigala Tibet dan anjing, tetapi bukan sedemikian pada subspesies serigala kelabu.
Multimedia w Wikimedia Commons Wilk tybetański (Canis lupus laniger) – wilk o długim ciemnoszarawym lub czerwonawoszarym włosie, przodek jednej z linii ras psa domowego – molosów (np. bernardyna, mastiffa tybetańskiego). Zamieszkuje Tybet, północne Indie, Bhutan, Nepal, wschodnie Chiny, Mandżurię i Mongolię oraz południowo-zachodnią Rosję. Przez Nowaka (1995) zaliczony do podgatunku Canis lupus lupus. Badania czaszki potwierdziły to sklasyfikowanie. Obecnie wilk tybetański jest kolejnym geograficznym przedstawicielem podgatunku wilka euroazjatyckiego.
Wilk tybetański (Canis lupus laniger) – wilk o długim ciemnoszarawym lub czerwonawoszarym włosie, przodek jednej z linii ras psa domowego – molosów (np. bernardyna, mastiffa tybetańskiego). Zamieszkuje Tybet, północne Indie, Bhutan, Nepal, wschodnie Chiny, Mandżurię i Mongolię oraz południowo-zachodnią Rosję. Przez Nowaka (1995) zaliczony do podgatunku Canis lupus lupus. Badania czaszki potwierdziły to sklasyfikowanie. Obecnie wilk tybetański jest kolejnym geograficznym przedstawicielem podgatunku wilka euroazjatyckiego.
Canis lupus laniger também conhecido como Lobo tibetano é uma subespécie do Lobo-Cinzento (Canis lupus). De tamanho médio para grande, o animal não defende um território como os outros lobos, levando uma vida nómada. O pêlo é hirsuto, com uma coloração que vai do pardo a grisáceo e preto.
Tem o seu habitat nos desertos frios da China, Mongólia e Manchúria.
Mongolisk varg, Canis lupus chanco, är en av 38 underarter av gråvarg. Den förekommer i delar av den palearktiska regionen. [3]
Den mongoliska vargen beskrevs först av den brittiske zoologen John Edward Gray 1863 och fick då namnet Canis chanco. Gray baserade sin beskrivning på skinnet till en varg som skjutits i Kinesiska tatariet och senare skänkts till British Museum i London.[4][1][4] The common Mongolian word for wolf is "chono".[5] Den brittiske zoologen St. George Jackson Mivart klassificerade 1880 vargen som Canis lupus chanco efter att ha undersökt det exemplar som Gray baserat sin beskrivning på.[4]
1923 föreslog den japanske zoologen Yoshio Abe att skilja vargar på den koreanska halvön C. chanco som en egen art, C. coreanus, på grund av deras jämförelsevis smalare nosar.[2] Denna åtskillnad utmanades av den brittiske zoologen Reginald Pocock som menade att den endast var en lokal variant av C. chanco.[6][7] I den tredje upplagan av det zoologiska verket Mammal Species of the World (2005) listade däggdjursspecialisten W. Christopher Wozencraft vargen som en underart till Canis lupus, med namnet Canis lupus chanco. Wozencraft klassificerade C. coreanus (Abe, 1923) som en av synonymerna.[8][9][10]
Gray var först att beskriva underarten och skrev bland annat: Pälsen har längre hår på ryggen, med blandade grå och svarta pälshår; halsen, bröstet, magen och insidan av benen är rent vita; huvudet är ljust gråbrunt; pannan är gråsprängd med korta svarta och grå pälshår. Skallens form påminner om den europeiska vargen (C. lupus). Djuret liknar mycket den vanliga gråvargen, men har kortare ben och öronen, sidan av kroppen och utsidan av benen är täckta av blekt dunigt hår. Kroppens längd är 110 cm och svansen är ungefär 38 cm.[1][11]
Mongolisk varg förekommer förutom, som framgår av namnet, i Mongoliet[4] även i norra och centrala delarna av Kina,[12][13] och Korea[2] och harp å senare tid spritt sig till området runt Ussurifloden in i Ryssland, bland annat beroende på att deras främsta konkurrent tigern försvunnit från området.[14] Utbredningsområdet begränsas i öster av Altajbergen och Tianshan där C. l. lupus tar över,[12] i söder av Tibetanska högplatån och C. l. filchneri och i södra Kina av en underart som ännu inte (2016) fått sitt namn.[12][13][7][15]
Wikispecies har information om mongolisk varg.
Mongolisk varg, Canis lupus chanco, är en av 38 underarter av gråvarg. Den förekommer i delar av den palearktiska regionen.
4.jpg)
2.JPG)
3.JPG)
Sói Mông Cổ (Danh pháp khoa học: Canis lupus chanco) là một phân loài của sói xám có nguồn gốc từ Mông Cổ, miền bắc và miền trung Trung Quốc (đặc biệt là vùng Nội Mông), Hàn Quốc và vùng Ussuri của Nga. Sói Mông Cổ lần đầu tiên được mô tả bởi John Edward Gray vào năm 1863 như là Canis chanco. Tác giả Gray dựa trên mô tả của nó về bộ da của một con sói đã bị bắn hạ bởi Lieut. W. P. Hodnell ở Trung Quốc và sau đó được đem đến trưng bày ở Bảo tàng Anh bởi Lady A. Harvey. Đây là loài thú đã đi vào lịch sử và văn hóa của Mông Cổ. Nó cũng được ghi nhận trong nhiều tác phẩm mô tả về nói, trong đó đáng chú ý là tác phẩm "Tô-tem sói" của nhà văn Khương Nhung và cuốn "Phép tắc của loài sói" (Liệt Phu).
Sói Mông Cổ (Danh pháp khoa học: Canis lupus chanco) là một phân loài của sói xám có nguồn gốc từ Mông Cổ, miền bắc và miền trung Trung Quốc (đặc biệt là vùng Nội Mông), Hàn Quốc và vùng Ussuri của Nga. Sói Mông Cổ lần đầu tiên được mô tả bởi John Edward Gray vào năm 1863 như là Canis chanco. Tác giả Gray dựa trên mô tả của nó về bộ da của một con sói đã bị bắn hạ bởi Lieut. W. P. Hodnell ở Trung Quốc và sau đó được đem đến trưng bày ở Bảo tàng Anh bởi Lady A. Harvey. Đây là loài thú đã đi vào lịch sử và văn hóa của Mông Cổ. Nó cũng được ghi nhận trong nhiều tác phẩm mô tả về nói, trong đó đáng chú ý là tác phẩm "Tô-tem sói" của nhà văn Khương Nhung và cuốn "Phép tắc của loài sói" (Liệt Phu).
Тибетский волк[1] (лат. Canis lupus laniger) — подвид волка обыкновенного (Canis lupus), один из шести подвидов, обитающих в России. Тибетский волк имеет средние размеры и длинный светло окрашенный мех. Некоторые биологи причисляют его к подвиду Canis lupus chanco (Gray, 1863).
Ареал тибетского волка находится на территории Центрального Китая, юго-восточной России, Монголии, Маньчжурии, Тибета и гималайских районов Индии, Пакистана, Непала и Бутана. Тибетский волк обитает в холодных пустынях или горах. В некоторых областях были отмечены миграции большими стаями.
Зоопарк города Дарджилинг — единственное место, где удалось в неволе получить потомство тибетского волка.
Тибетский волк (лат. Canis lupus laniger) — подвид волка обыкновенного (Canis lupus), один из шести подвидов, обитающих в России. Тибетский волк имеет средние размеры и длинный светло окрашенный мех. Некоторые биологи причисляют его к подвиду Canis lupus chanco (Gray, 1863).
Ареал тибетского волка находится на территории Центрального Китая, юго-восточной России, Монголии, Маньчжурии, Тибета и гималайских районов Индии, Пакистана, Непала и Бутана. Тибетский волк обитает в холодных пустынях или горах. В некоторых областях были отмечены миграции большими стаями.
Зоопарк города Дарджилинг — единственное место, где удалось в неволе получить потомство тибетского волка.
藏狼（学名：Canis lupus chanco）也称中国狼，是狼的一个亚种，分布于中亚、蒙古、中国北部、朝鲜半岛以及喜马拉雅山地区等地。曾经与蒙古狼被认定为同一种。体长1.5～1.7米，高68～76厘米，重20～30千克。腿短。毛发浓密，颜色随季节变化。部分科学家认为藏狼可能为家犬的祖先。
天王寺動物園
交配
1938年
藏狼（学名：Canis lupus chanco）也称中国狼，是狼的一个亚种，分布于中亚、蒙古、中国北部、朝鲜半岛以及喜马拉雅山地区等地。曾经与蒙古狼被认定为同一种。体长1.5～1.7米，高68～76厘米，重20～30千克。腿短。毛发浓密，颜色随季节变化。部分科学家认为藏狼可能为家犬的祖先。
天王寺動物園
交配
1938年
몽골늑대(영어: Mongolian wolf)는 러시아 동부, 중앙아시아, 몽골, 인도, 부탄을 포함한 히말라야 산맥 북부 지역에 서식하고 있는 회색늑대의 아종 중 하나이다. 이 늑대 아종은 안정적인 개체수 동향과 상대적으로 광범위한 서식지 때문에 2004년부터 IUCN이 관심 필요에 등급에 포함되었다.[2] 국내에서도 멸종위기 야생생물 Ⅰ급으로 지정되어 있다.
늑대는 늑대의 최근에 이전 아종을 더 적은 범위에서 새로운 이름으로 지정하는 경향에 따라 동종으로 분류하기도 한다.[3] 늑대는 일부 과학자들이 모두 그렇지 않은 다른 늑대의 아종에 비해 작은 크기, 하악골 형태 등으로 개와 가까운 계열로 추측한다.[4]
늑대의 털은 황갈색이며, 등 뒤는 진한 검은색과 회색이 섞여 있다. 목, 가슴, 배, 다리 안쪽은 순백색이고 머리는 옅은 회갈색, 이마는 검회색을 띈다. 두개골은 유라시아늑대와 거의 닮았지만, 유라시아늑대에 비해 다리가 짧다.[5]
털 색은 계절마다 다르다. 겨울 털은 허리와 꼬리가 검은색 또는 흰색, 담황색 등의 털이 섞여 있으며, 어깨에서 허리로 내려가는 털은 검은색과 흰색으로 되어 있다. 머리 아래의 털은 배와 다리 바깥쪽의 털처럼 희고 회색이 거의 없다. 때때로, 앞다리에 다양한 명도의 어두운 줄무늬가 있을 수 있다. 귀는 창백한 회색 또는 짙은 황토색이다. 정수리와 턱은 검은색 얼룩의 줄무늬가 있으며, 이는 뺨 윗부분과 귀, 눈 아래까지 나 있다. 턱 색은 검정부터 흰색까지 다양하다. 겨울 털은 어깨 털이 100~120mm이고, 등 뒤는 70~80mm, 측면은 40~60mm 정도의 길이이다.[6]
1847년부터 1923년까지, 늑대는 다양한 학명을 가지고 있었으며 러시아 극동 지역, 몽골, 한반도에 이르는 넓은 서식지를 가지고 있었다.[7]
인도 북부나 네팔, 부탄, 중앙아시아에 서식하는 개체들은 현재 분류 논란이 있다. 개체수는 양호한 편이다.
늑대의 주요천적은 표범과 호랑이, 곰, 검독수리, 인간이다. 늑대는 지속적인 가축 약탈로 인한 큰 박해와 독 중독으로 인한 지속적인 위협에 처하고 있다. 서식지의 단편화로 인해, 결과적으로 지역의 장기 생존에 필요한 개체수에 비해 서식지가 작아지게 되었다. 몽골 지역의 늑대들은 털을 이용하기도 한다.[2]
일제 강점기 조선에서는 호랑이, 표범, 곰, 멧돼지들과 함께 사람에 해로운 동물로 몰려 구제당했다.[8]
현재 몽골, 키르기즈스탄, 우즈베키스탄, 투르크메니스탄, 러시아에서는 보호 지역을 제외하고는 보호 받지 못하고 있는 실정이다. 대한민국 지역의 야생늑대 개체군은 절멸한 것으로 간주되고 있으며 현재 한반도의 유일한 서식지는 북한의 개마고원이다. 대한민국의 멸종위기 야생생물 Ⅰ급으로 지정되어 있으나 이는 호랑이나 표범과 마찬가지로 동물원에 있는 개체들을 포함한 것이다.
2.JPG)
2.JPG)
.jpg)
