Perception Channels: tactile ; chemical
The dorsum of these mice is yellow-brown with a prominant black, mid-dorsal stripe. The total length of these animals ranges from 94mm to 116mm, of which 19mm to 21mm are tail. Females have eight nipples.
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
Average mass: 21.5 g.
Average basal metabolic rate: 0.373 W.
Average lifespan
Status: captivity: 4.0 years.
Black-striped field mice are commonly found in grassy fields, cultivated areas, rice paddies, woodlands and forests.
Terrestrial Biomes: savanna or grassland ; forest
Apodemus agrarius is found in Central and Eastern Europe, Central Asia, Southern Siberia, Manchuria, Korea, Southeastern China and Taiwan.
Biogeographic Regions: palearctic (Native ); oriental (Native )
These mice are very adaptable in their dietary habits. They eat roots, grains, seeds, berries nuts and insects.
These mice frequently cause damage to crops or raid food stores. They are also potential carriers of hemorragic fever.
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
Mice of this species are capable of breeding throughout the year. Females can produce up to six litters, each of up to six young, annually.
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual
Average birth mass: 1.9 g.
Average gestation period: 22 days.
Average number of offspring: 5.7.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 76 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 76 days.
El mure llistáu (Apodemus agrarius) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae. La so área de distribución alcuéntrase estremada en dos zones, tando llargamente estendíu n'Europa oriental, el Cáucasu, Rusia hasta'l llagu Baikal, China, Península de Corea y Taiwán (China).[1]
El mure llistáu (Apodemus agrarius) ye una especie de royedor miomorfu de la familia Muridae. La so área de distribución alcuéntrase estremada en dos zones, tando llargamente estendíu n'Europa oriental, el Cáucasu, Rusia hasta'l llagu Baikal, China, Península de Corea y Taiwán (China).
Tarla siçanı (lat. Apodemus agrarius) - gəmiricilər dəstəsinin Siçanlar fəsiləsinə (lat. Muridae) aid məməli heyvan növüdür.
Bədəninin uzunluğu 123, quyruğu 90 mm-ə qədərdir. Sifəti kütləşmiş, qulaqları və gözləri kiçikdir. Belindəki xəz kobud, ortasından tünd zolaq keçir. Bədənin aşağı tərəfı ağımsovdur. Döşündə ön pəncələri arasında xallar yoxdur.
Tarla siçanının arealı Avropanın meşə zonasını və Asiyanın mühüm hissəsini əhatə edərək sərhədləri şimalda Danimarka və Sankt-Peterdurqa, cənubda Zaqafqaziyaya, şərqdə Vladivostoka və Yuniana qədər çatır. Şimali Qafqazın dağətəklərindən Zaqafqaziya hüdudlarına iki yolla keçir: Qara dəniz sahili boyunca təqribən Suxumiyə qədər, Xəzər sahili boyunca Xaçmaza və Quba-Qusar maili düzənliyinə qədər.
Tarla siçanının dəyişkənlik məsələləri kifayət qədər öyrənilməmişdir. Başqa taksonomik əhəmiyyətli bir neçə yarımnöv və lokal formalar təsvir edilmişdir. Şimali Qafqaz, o sıradan Azərbaycan populyasiyaları növün tipik formasına aid edilərək A.a.caucasicus Dukei yarımnövü ayırd edilmişdir. Azərbaycanda növün arealının faktik olaraq cənub sərhəddi keçir. Burada o, Dəvəçi, Quba və Qusar rayonlarında d.s. 850 m-ə qədər aran və dağətəyi sahələrdə yayılmışdır.
Tarla siçanı ağac bitkiçilikli stasiyalara uyğunlaşmışdır. Meşədə, meşə kənarlarında və talalarda, kolluqlarda, bağlarda, bostanlarda və müxtəlif bitki plantasiyalarında, taxıl zəmilərində, ot tayalarında və samanlıqlarda, təsərrüfat tikililərində rast gəlinir. Çox vaxt 3-4 çıxışı olan öz yuvalarını qazır.
Tarla siçanı ildə 3-4 və ya hətta 5 dəfə çoxalır. Hər nəsildə 5-7 bala olur. 3-3,5 aylığında cinsi yetkinliyə çatır.
Qida tərkibi əsl meşə siçanlarında olduğundan daha rəngarəngdir. Payız-qış yeminin əsasını təşkil edən toxum və giləmeyvələrdən başqa çoxlu cücü, eləcə də bitkilərin yaşıl hissələrini yeyir.
Tarla siçanı (lat. Apodemus agrarius) - gəmiricilər dəstəsinin Siçanlar fəsiləsinə (lat. Muridae) aid məməli heyvan növüdür.
Ar vorzigell roudennek (Apodemus agrarius) a zo ur c'hrigner bihan eus Eurazia.
Apodemus agrarius és una espècie de rosegador de la família dels múrids. El seu cos arriba als 126 mm, amb una cua de fins a 90 mm. Poden arribar a pesar fins a 50 g.[1] Es troba a l'Europa oriental, el Caucas, Rússia fins al llac Baikal, la Xina, la península de Corea i Taiwan.[2]
És una espècie diürna que viu en hàbitats molt diferents, incloent-hi arbredes, prades, pantans, pastures, jardins i àrees urbanes.[2] A l'hivern es pot trobar en pallers, magatzems i habitatges.[1]
Apodemus agrarius és una espècie de rosegador de la família dels múrids. El seu cos arriba als 126 mm, amb una cua de fins a 90 mm. Poden arribar a pesar fins a 50 g. Es troba a l'Europa oriental, el Caucas, Rússia fins al llac Baikal, la Xina, la península de Corea i Taiwan.
És una espècie diürna que viu en hàbitats molt diferents, incloent-hi arbredes, prades, pantans, pastures, jardins i àrees urbanes. A l'hivern es pot trobar en pallers, magatzems i habitatges.
Myšice temnopásá (Apodemus agrarius) je menší myšovitý hlodavec, o málo větší než myš domácí. Žije především ve vlhčích oblastech, ale také na polích a u okrajů lesa. Je rozšířena ve střední a východní Evropě od Německa až po Kavkaz. Druhou izolovanou oblastí rozšíření je dálný východ. V Česku žije na severní a střední Moravě a v severních oblastech Čech.
Po hřbetě této myšice se od hlavy až k ocasu táhne 2–3 mm široký tmavý pruh.
Svrchní strana těla myšice temnopásé je rezavě hnědá až žlutohnědá.[2] Břicho má výrazně světlé – šedohnědé až do bíla. Délka těla je 70–125 mm, ocas má o trochu kratší než tělo. Váží 15–40 g.
Myšice temnopásá je kromě českých zemí rozšířena prakticky v celé střední a východní Evropě. Na západě zasahuje až do severoněmeckých nížin a do severní Itálie. Dále žije ve všech zemích střední a východní Evropy včetně celého Balkánu, pobaltských států a Ruska.[3] Zde zasahuje až do Kavkazu a do zakavkazských republik. Oblast výskytu pokrývá děle Sibiř až po Bajkal, část Kazachstánu a Kyrgyzstánu a přilehlé oblasti Číny a Mongolska.
Druhou oblastí myšice temnopásé je východní Asie: žije v Číně (především Madžusku), na Tchaj-wan, v Koreji a na ruském dálném východě v oblasti ohraničené na jihu 25. stupněm severní šířky.[4]
V Česku se myšice temnopásá dlouhodobě vyskytuje především na celé severní Moravě, přibližné severně od Olomouce.[2] V období po druhé světové válce se rozšířila i dále na jih – především na Vsetínsko a Kroměřížsko a také do okolí Brna. Nejnověji byla nalezena i v okolí Hodonína a Znojma, i když zde již, stejně jako u Brna, jde jen o ostrůvkovitý výskyt.
V Čechách se vyskytuje jen na severu od Teplicka přes Českolipsko až k Liberecku. Ostrůvkovitě se pak vyskytuje na Chebsku, v Krušných horách, ve východním Podkrkonoší a v Broumovském výběžku. Dřívější literární záznamy o nálezech z jiných částí Čech, především z Českobudějovické pánve, nejsou spolehlivě doložené.[2]
Na Dálném východě je velmi hojná; v Evropě už výrazněji méně. Její populační hustota zde kolísá mezi 5 a 50 jedinci na hektar.[4] V rocích populační exploze je počet zvířat výrazně vyšší, ale v Evropě nebyla od roku 1970 žádná takové exploze zaznamenána.
Myšice temnopásá žije v otevřené krajině. S oblibou vyhledává vlhčí stanoviště (rákosí), ale stejně často ji lze nalézt i na polích, na mezích a na okrajích menších lesíků,[2] ale i na okrajích zahrad nebo městských parků.[4] Proniká do okolí lidských sídlišť a přizpůsobí se i životu v menších vesnicích.
Nejvíce se vyskytuje v nížinách, ale ostrůvkovitě žije i ve vyšších polohách: v Krušných horách a Jeseníkách až do 800 m n. m., v Krkonoších i nad 1000 m. V Evropě byla nejvýše nalezena v Severní Makedonii – 1750 m.[4]
Žije v nehlubokých norách, které si vyhrabává celá skupina jedinců. Obvykle mívají dva vchody.[5] Je aktivní hlavně za soumraku, ale i ve dne.[2] Neskáče a nešplhá tak dobře, jako myšice lesní a myšice křovinná.[6] Na zimu se stěhuje do stohů nebo do budov.
Rozmnožuje se od dubna do října. Po 3 týdnech březosti přivádějí samice na svět 4–9 mláďat. Ta jsou 14 dní kojena; pohlavně dospívají ve 2 měsících. V jednom roce mívá samice 2–3 vrhy.
Myšice temnopásá je všežravá. Rostlinná potrava však u ní převažuje – požírá hlavně semena pěstovaných rostlin, plevelů, jejich zelené části i kořínky. Z živočichů se živí larvami hmyzu i dalšími drobnými bezobratlými (pavouky, žížalami).[2]
Myšice je přenašečem některých patogenů – z jedince odchyceného v roce 1976 v jižní Koreji u řeky Hantaan byl poprvé izolován hantavirus.[7]
Obrázky, zvuky či videa k tématu myšice temnopásá ve Wikimedia Commons
Galerie myšice temnopásá ve Wikimedia CommonsMyšice temnopásá (Apodemus agrarius) je menší myšovitý hlodavec, o málo větší než myš domácí. Žije především ve vlhčích oblastech, ale také na polích a u okrajů lesa. Je rozšířena ve střední a východní Evropě od Německa až po Kavkaz. Druhou izolovanou oblastí rozšíření je dálný východ. V Česku žije na severní a střední Moravě a v severních oblastech Čech.
Po hřbetě této myšice se od hlavy až k ocasu táhne 2–3 mm široký tmavý pruh.
Brandmus (Apodemus agrarius) er en gnaver i familien Muridae. Udbredelsesområdet af denne art strækker sig fra Østeuropa til Japan, herunder Taiwan og Sibirien.[1] [2]
Brandmus (Apodemus agrarius) er en gnaver i familien Muridae. Udbredelsesområdet af denne art strækker sig fra Østeuropa til Japan, herunder Taiwan og Sibirien.
Die Brandmaus (Apodemus agrarius) ist eine Säugetierart aus der Familie der Langschwanzmäuse (Muridae). Diese relativ kleine und kurzschwänzige Langschwanzmaus kommt in zwei getrennten Arealen vom östlichen Mitteleuropa bis nach Ostchina und Taiwan vor. Sie bewohnt überwiegend feuchte und deckungsreiche Habitate und ist in Mitteleuropa auch in Parks und Gärten häufig. Die Art gilt laut IUCN als nicht gefährdet.
Die Brandmaus gehört zu den kleineren Arten der Gattung Apodemus, der Schwanz ist relativ kurz und die Ohren sind kleiner als bei anderen Vertretern der Gattung. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 75–115 mm, die Schwanzlänge 60–92 mm, die Länge des Hinterfußes 16–21 mm und die Ohrlänge 10–13 mm. Die Tiere wiegen 14–35 g. Das Fell ist oberseits warm rotbraun, nur bei Jungtieren grauer braun. Über die Rückenmitte verläuft ein schmaler schwarzer Streifen (Aalstrich), der vom Nacken bis auf den hinteren Rücken reicht. Die Unterseite ist grauweiß. Die Weibchen haben vier Milchdrüsen.
Das Verbreitungsgebiet der Brandmaus umfasst in zwei getrennten Teilarealen große Teile der Paläarktis.[1] Das westliche Teilareal reicht in West-Ost-Richtung vom östlichen Mitteleuropa und dem Norden Italiens nach Osten bis in die Nähe des Baikalsees und den Nordwesten der Volksrepublik China, wobei die Art in großen Teilen des südöstlichen Mitteleuropas fehlt. Die nordwestliche Verbreitungsgrenze verläuft durch Deutschland etwa entlang einer Linie vom Unterlauf der Weser im Osten Westfalens, über die untere Werra im östlichen Hessen und im Südwesten Deutschlands nördlich des Mains im Raum Münnerstadt über das nordöstliche Oberfranken und das Erzgebirge. In Nord-Süd-Richtung reicht das europäische Areal vom Süden Finnlands bis in den Norden Griechenlands.
Das östliche Teilareal umfasst im Norden die südlichen Teile des fernen Ostens Russlands, reicht nach Süden bis Korea und China etwa bis 25° N und schließt Taiwan ein.
Die Brandmaus bewohnt deckungsreiche und überwiegend feuchte Habitate wie Waldränder, Gebüsch, feuchte Wiesen und Röhricht, aber auch – und offenbar zunehmend – Gärten und Parkanlagen. Sie bewohnt überwiegend Niederungen, kommt aber in Mazedonien bis in 1750 m Höhe vor. Im Sommer besiedelt die Art auch Getreidefelder, im Winter ist sie häufig in Scheunen und ähnlichen Gebäuden anzutreffen.
Brandmäuse sind überwiegend tagaktiv. Die Tiere springen und klettern weniger gut als andere Arten der Gattung und halten sich meist auf dem Boden auf. Die Nahrung besteht aus Samen und Früchten, aber auch zu einem hohen Anteil aus Insekten und deren Larven, Schnecken und Würmern.
Die Fortpflanzung findet von April bis September statt. Die Tragzeit beträgt 18 bis 21 Tage. Die Würfe umfassen 4 bis 9, meist 6 bis 7 Junge. Die Augen öffnen sich im Alter von 9 bis 12 Tagen, nach 8 Wochen sind die Jungtiere geschlechtsreif.
Je nach Habitat schwankt die Siedlungsdichte zwischen 5 und 50 Individuen pro Hektar, sie ist in Wäldern am niedrigsten und in städtischen Grünanlagen am höchsten. Gelegentlich kommen Massenvermehrungen vor.
Die Brandmaus ist als Überträger von Hantaviren identifiziert: in Mittel- und Nordosteuropa das Dobrava-Virus, in Asien das Hantaan-Virus.[2]
Die Art ist im Osten ihres Verbreitungsgebietes deutlich häufiger als im westlichen Teil, im Bereich der nordwestlichen Verbreitungsgrenze ist auch eine Arealverkleinerung belegt. Andererseits hat die Brandmaus ihr Areal erst in den letzten Jahrzehnten in das südliche Österreich ausgedehnt. Der Weltbestand gilt laut IUCN als nicht gefährdet („least concern“), auch in Deutschland wird die Art in der Roten Liste als nicht gefährdet geführt.
Die Brandmaus (Apodemus agrarius) ist eine Säugetierart aus der Familie der Langschwanzmäuse (Muridae). Diese relativ kleine und kurzschwänzige Langschwanzmaus kommt in zwei getrennten Arealen vom östlichen Mitteleuropa bis nach Ostchina und Taiwan vor. Sie bewohnt überwiegend feuchte und deckungsreiche Habitate und ist in Mitteleuropa auch in Parks und Gärten häufig. Die Art gilt laut IUCN als nicht gefährdet.
De brânmûs (Latynske namme: Apodemus agrarius) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae) en it skaai fan 'e boskmûzen (Apodemus), dat yn hast hiel East-Jeropa libbet en fierders yn dielen fan Midden-Jeropa, westlik Aazje en East-Aazje. Yn Nederlân komt er net foar. Hy liket sterk op oare soarten boskmûzen, mar ûnderskiedt him dêrfan troch in swarte streek oer de rêch. De brânmûs is it naust besibbe oan 'e chevrierboskmûs.
De brânmûs is lânseigen yn it grutste part fan East-Jeropa, ynklusyf Poalen, de Baltyske steaten, súdlik Finlân, it grutste part fan Slowakije, hast hiel Hongarije, eastlik Sloveenje, noardlik en eastlik Kroaasje, noardeastlik Bosnje, hiel Servje, Kosovo en Bulgarije, it uterste noardeasten fan Montenegro, it grutste part fan Masedoanje en noardeastlik Grikelân. Yn Midden-Jeropa libbet er yn 'e noardlike grinsstripe fan 'e Tsjechyske Republyk en fierders yn grutte dielen fan Dútslân, hast de hiele eardere DDR ynbegrepen. Yn Denemark komt er foar yn it uterste súdeasten fan Jutlân. Isolearre populaasjes besteane by de Noardseekust fan Sleeswyk-Holstein lâns (Noard-Fryslân ynbegrepen), en fierders op 'e Po-Flakte fan noardlik Itaalje mei útrinners nei Istrje en súdeastlik Switserlân.
Yn 'e rest fan West- en Súd-Jeropa ûntbrekt de brânmûs, krekt as yn Skandinaavje en noardlik Ruslân. Yn súdlik Ruslân komt er oant yn 'e Kaukasus foar, en yn Abgaazje. Bûten Jeropa libbet de brânmûs op 'e steppen fan súdwestlik Sibearje en noardlik en eastlik Kazachstan oant yn Kirgyzje en Sina ta. Der bestiet in twadde grut ferspriedingsgebiet yn East-Aazje, dat net yn ferbining stiet mei it ferspriedingsgebiet yn westlik Aazje en Jeropa. Dat beslacht de Russyske Kustterritoarium en oangrinzgjende gebietsdielen yn it Fiere Easten, Mantsjoerije, Koreä, eastlik en sintraal Sina, Taiwan en in lyts hoekje fan noardlik Birma.
De brânmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 8-12½ sm, mei in sturtlingte fan 6½-9½ sm en in gewicht fan trochinoar 15-30 g mei útsjitters nei 50 g. Hy liket sterk op 'e boskmûs (Apodemus sylvaticus), mar ûnderskiedt him dêrfan troch in 2-3 mm brede, skerpbegrinzge swarte streek dy't yn 'e lingterjochting oer de midden fan 'e kop, nekke en rêch rint, begjinnend tusken de eagen en einigjend by de sturt. It hier op 'e rêch is gielbrunich oant dûnkerreadbrún en sjocht der minder glêd út as by de boskmûs. Op 'e bealch is it hier witich of griiswyt. De earen binne koarter en de eagen lytser as by de boskmûs, en de sturt hat in dúdlik ribbelich foarkommen, mei 120-140 ringen. Jonge eksimplaren en hiel âlde brânmûzen hawwe in folle grizere pels. Jongere bisten hawwe ek in bredere rêchstreek.
De brânmûs kin him oan in protte biotopen oanpasse, en komt sadwaande foar yn wâlden, oan wâldsiggen, yn strewelleguod en hagen, op ikkers en steppen en yn parken, grutte tunen en op tsjerkhôven. Yn noardlik Ruslân en Sibearje jout er de foarkar oan drûge biotopen, mar yn it súdlike part fan East-Jeropa just oan fochtige. Yn berchtmen komt er oant op 1.750 m hichte foar. Winterdeis weaget er him soms yn skuorren, hokken, pakhuzen, stâlen en inkeld sels wol yn wenten.
Brânmûzen binne sawol deis as nachts warber, mar nachts mear as deis. Se binne minder beweeglik as de boskmûs (Apodemus sylvaticus) en libje mear op 'e grûn, mei't se net sa goed klimme kinne. As er moat, graaft de brânmûs sels gongen mei nêst- en foarrieromten, mar hy bewennet faker en leaver de ferlitten hoalen fan oare lytse sûchdieren. Yn ferhâlding ta de boskmûs bringt er folle mear tiid ûnder de grûn troch. De mantsjes hawwe in folle grutter territoarium as de wyfkes, mar fierder is oer de grutte fan it wengebiet fan yndividuële eksimplaren net folle bekend.
De brânmûs hat in relatyf koarte peartiid, dy't fan april oant septimber rint. In wyfke kin jiers 3-5 smeten mei trochinoar 6 jongen te wrâld bringe, dy't frij flot geslachtsryp wurde, sadat de populaasje ûnder geunstige omstannichheden fluch oanwinne kin. De poplaasjetichtheid lit noch frijwat ferskil sjen, mar it abslute maksimum dat fêststeld is, wie 97 eksimplaren op in gebiet mei strewelleguod fan 0,15 ha (wat delkomme soe op 650 bisten de ha). Rôfdieren dêr't brânmûzen foar oppasse moatte, binne benammentlik rôffûgels, lykas ferskate soarten ûlen. Fierders wurdt de grutte fan 'e populaasjes ek beheind troch brekme oan fretten, stjalpreinbuien dy't hoalen folrinne litte sadat de bisten fersûpe en (te) ier ynfallende froast.
As fretten hawwe brânmûzen fral plantaardich materiaal, lykas knoppen, fruchten, nuten en sied, mar dêrnjonken ek in protte ynsekten en ynsektelarven, spinnen, wjirms en slakken. Dierlik fretten makket by de brânmûs in grutter part fan it menu út as by de boskmûs. Hjerstmis lizze brânmûzen winterfoarrieden oan.
De brânmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt. Feitliks is er it meast algemien foarkommende pleachdier op it mêd fan 'e lânbou fan hiel East-Jeropa. En ek wurdt er faak beskôge as in drager fan sykten dy't assosjearre wurde mei mûseftigen.
Wittenskiplike nammen dy't algemien akseptearre wurde as synonimen fan 'e brânmûs (Apodemus agrarius Pallas, 1771) binne: Apodemus albostriatus Bechstein, 1801; Apodemus caucasicus Kuznetzov, 1944; Apodemus chejuensis Johnson and Jones, 1955; Apodemus coreae Thomas, 1908; Apodemus gloveri Kuroda, 1939; Apodemus harti Thomas, 1898; Apodemus henrici Lehmann, 1970; Apodemus insulaemus Tokuda, 1939 en 1941; Apodemus istrianus Kryštufek, 1985; Apodemus kahmanni Malec and Storch, 1963; Apodemus karelicus Ehrström, 1914; Apodemus maculatus Bechstein, 1801; Apodemus mantchuricus Thomas, 1898; Apodemus nicolskii Charlemagne, 1933; Apodemus nikolskii Migouline, 1927; Apodemus ningpoensis Swinhoe, 1870; Apodemus ognevi Johansen, 1923; Apodemus pallescens Johnson and Jones, 1955; Apodemus pallidior Thomas, 1908, Apodemus pratensis Ockskay, 1831; Apodemus rubens Oken, 1816; Apodemus septentrionalis Ognev, 1924; Apodemus tianschanicus Ognev, 1940; en Apodemus volgensis Kuznetzov, 1944.
De brânmûs (Latynske namme: Apodemus agrarius) is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e mûseftigen (Muridae) en it skaai fan 'e boskmûzen (Apodemus), dat yn hast hiel East-Jeropa libbet en fierders yn dielen fan Midden-Jeropa, westlik Aazje en East-Aazje. Yn Nederlân komt er net foar. Hy liket sterk op oare soarten boskmûzen, mar ûnderskiedt him dêrfan troch in swarte streek oer de rêch. De brânmûs is it naust besibbe oan 'e chevrierboskmûs.
Pólnô mësz (Apodemus agrarius) - to je grëzôk z rodzëznë mëszowatëch. M. jin. na Kaszëbach òna biwô w lasach. Òna zjôdô np. semiona. Biwają lata, że jich je baro wiele.
Pólnô mësz (Apodemus agrarius) - to je grëzôk z rodzëznë mëszowatëch. M. jin. na Kaszëbach òna biwô w lasach. Òna zjôdô np. semiona. Biwają lata, że jich je baro wiele.
The striped field mouse (Apodemus agrarius) is a rodent in the family Muridae. The range of this species stretches from Eastern Europe to Eastern Asia.
Accepted synonyms include Apodemus albostriatus (Bechstein, 1801), Apodemus caucasicus (Kuznetzov, 1944), Apodemus chejuensis (Johnson and Jones, 1955), Apodemus coreae (Thomas, 1908), Apodemus gloveri (Kuroda, 1939), Apodemus harti (Thomas, 1898), Apodemus henrici (Lehmann, 1970), Apodemus insulaemus (Tokuda, 1939 and 1941), Apodemus istrianus (Kryštufek, 1985), Apodemus kahmanni (Malec and Storch, 1963), Apodemus karelicus (Ehrström, 1914), Apodemus maculatus (Bechstein, 1801), Apodemus mantchuricus (Thomas, 1898), Apodemus nicolskii (Charlemagne, 1933), Apodemus nikolskii (Migouline, 1927), Apodemus ningpoensis (Swinhoe, 1870), Apodemus ognevi (Johansen, 1923), Apodemus pallescens (Johnson and Jones, 1955), Apodemus pallidior (Thomas, 1908), Apodemus pratensis (Ockskay, 1831), Apodemus rubens (Oken, 1816), Apodemus septentrionalis (Ognev, 1924), Apodemus tianschanicus (Ognev, 1940) and Apodemus volgensis (Kuznetzov, 1944).[2]
The upper parts of the striped field mouse are grayish brown with a rusty tint with a prominent mid-dorsal black stripe. The under parts are paler and grayish. The ears and eyes are relatively small. The body length reaches 126 mm, with a tail of up to 90 mm, and it weighs up to 50 g.[3]
The striped field mouse has an extensive but disjunct distribution, split into two ranges. The first reaches from central and eastern Europe to Lake Baikal (Russia) in the north, and China in the south. The second includes parts of the Russian Far East and from there reaches from Mongolia to Japan. Its expansion across Eastern Europe appears to be relatively recent; the species is thought to have reached Austria in the 1990s.[4]
The striped field mouse inhabits a wide range of habitats including the edges of woodlands, grasslands and marshes, pastures and gardens, and urban areas.[4] In the winter, it may be found in haystacks, storehouses, and dwellings.[3]
The striped field mouse excavates a short burrow with a nesting chamber at a shallow depth. It is nocturnal during the summer, but mainly diurnal in the winter. Its diet varies and includes green parts of plants, roots, seeds, berries, nuts, and insects. Three to five broods are born in a year with an average of six young per litter and the population can build up rapidly in a good season. Limiting factors include frequent torrential rains during a warm season, early soil freezing, and predation.[3]
The striped field mouse is a common agricultural pest within its range, particularly in years of population outbreaks, and a natural vector of diseases commonly associated with murine rodents.[3]
The striped field mouse (Apodemus agrarius) is a rodent in the family Muridae. The range of this species stretches from Eastern Europe to Eastern Asia.
El ratón listado (Apodemus agrarius) es una especie de roedor miomorfo de la familia Muridae. Su área de distribución se halla dividida en dos zonas, estando ampliamente extendido en Europa oriental, el Cáucaso, Rusia hasta el lago Baikal, China, península de Corea y Taiwán.[1]
El ratón listado (Apodemus agrarius) es una especie de roedor miomorfo de la familia Muridae. Su área de distribución se halla dividida en dos zonas, estando ampliamente extendido en Europa oriental, el Cáucaso, Rusia hasta el lago Baikal, China, península de Corea y Taiwán.
Juttselg-hiir (Apodemus agrarius) on hiirlaste sugukonda kuuluv näriline.
Teda leidub ka Eestis. Juttselg-hiir sööb seemneid, kuid suurema osa tema toidulauast katavad putukad.
Juttselg-hiir andmebaasis eElurikkus 
Juttselg-hiir (Apodemus agrarius) on hiirlaste sugukonda kuuluv näriline.
Teda leidub ka Eestis. Juttselg-hiir sööb seemneid, kuid suurema osa tema toidulauast katavad putukad.
Apodemus agrarius Apodemus generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Apodemus agrarius Apodemus generoko animalia da. Karraskarien barruko Murinae azpifamilia eta Muridae familian sailkatuta dago.
Peltohiiri (Apodemus agrarius) on jyrsijälaji, joka kuuluu varsinaisten hiirten ja rottien alaheimoon ja samaan sukuun metsähiiren kanssa. Se on Suomessa rauhoitettu, ja sen tappamisesta joutuu maksamaan 67 euroa.[3]
Peltohiiri on yleisväriltään kellanruskea, selkää pitkin hännän tyvestä päälaelle kulkee tumma juova. Sen ruumiin pituus on 8,5-12 cm ja häntä on noin 7-9 cm.[4]
Peltohiiri muistuttaa ulkonäöltään Suomessakin harvinaisena tavattavaa koivuhiirtä, mutta on sitä suurempi ja lyhythäntäisempi. Lajit eivät ole läheistä sukua toisilleen, sillä koivuhiiri kuuluu eri heimoon kuin varsinaiset hiiret.
Peltohiiren levinneisyysalue muodostuu kahdesta erillisestä osasta. Eurooppalainen levinneisyysalue ulottuu Saksasta ja Balkanilta itään Venäjälle. Ruotsissa peltohiirtä ei tavata. Suomessa peltohiiren levinneisyys ulottuu Nurmes–Pernaja-linjan kaakkoispuolelle. Erillinen levinneisyysalue on Kiinan itärannikolla Himalajan itäpuolella.[1]
Laji elää avoimessa maatalousmaisemassa ja kosteilla niityillä, varsinkin jos läheisyydessä on metsiköitä, lehtoja ja metsänreunoja, jonne ne voivat piiloutua talvisin. Metsähiiren tavoin peltohiirikin kaivaa laajan käytäväverkoston maahan ja rakentaa sinne pesä- ja varastokammiot. Se voi myös kaivautua lumen alle, missä se syö sammalta, juuria, jyviä ja viljan korsia.
Peltohiiri on tasalämpöinen. Jos lämpötila laskee miinusasteille, se voi vaipua lyhytkestoiseen talvihorrokseen[4]
Peltohiiri syö pääasiassa siemeniä ja viljoja. Se käyttää myös eläinravintoa, esimerkiksi loukkuun jäänyttä lajitoveriaan.[5]
Peltohiiri (Apodemus agrarius) on jyrsijälaji, joka kuuluu varsinaisten hiirten ja rottien alaheimoon ja samaan sukuun metsähiiren kanssa. Se on Suomessa rauhoitettu, ja sen tappamisesta joutuu maksamaan 67 euroa.
Le Mulot rayé (Apodemus agrarius) est une espèce de rongeurs, de la famille des Muridés (Muridae). On rencontre ce petit mammifère dans une grande partie du continent eurasien. Très prolifique, il peut causer des dégâts aux cultures et aux réserves.
Ce mulot est reconnaissable à sa rayure dorsale noire qui part du museau, continue sur le dessus de la tête et s'étire le long de l'échine jusqu'à la queue. Il mesure au total de 14 à 21 cm, dont 6 à 9 cm de queue pour un corps de 8 à 12 cm de longueur[8],[9].
Mulot rayé (en Hongrie)
Vue dorsale
Sur un avant-bras humain
Ce sont des animaux sauteurs agiles et bons nageurs. Ils creusent des terriers pour s’y réfugier la nuit. La femelle est capable de se reproduire toute l'année. Elle peut avoir 6 portées de 6 petits par an. Peu nomades, la majorité des individus vivent et meurent à moins de 180 m de leur lieu de naissance[9]. Leur régime alimentaire est très varié, composé de racines, de graines, de baies, de noix et d’insectes.
Il est présent principalement en Europe centrale et de l'est, en Asie centrale, en Sibérie du sud, Mandchourie, Corée, Chine du sud et Taïwan où il vit dans les champs et les bois[9], mais on le rencontre aussi à l'ouest jusqu'en France[5].
Ce rongeur cause donc fréquemment des dégâts aux cultures et aux provisions. Il est aussi un vecteur potentiel de la fièvre hémorragique[9],[7]. C'est une source de nourriture pour de nombreux carnivores.
Le Mulot rayé (Apodemus agrarius) est une espèce de rongeurs, de la famille des Muridés (Muridae). On rencontre ce petit mammifère dans une grande partie du continent eurasien. Très prolifique, il peut causer des dégâts aux cultures et aux réserves.
Il topo selvatico a dorso striato (Apodemus agrarius Pallas, 1771) è un mammifero roditore della famiglia dei Muridi. La specie popola una vasta area che si estende dall'Europa occidentale all'Asia orientale.
I sinonimi accettati includono Apodemus albostriatus (Bechstein, 1801), Apodemus causasicus (Kuznetzov, 1944), Apodemus chejuensis (Johnson and Jones, 1955), Apodemus coreae (Thomas, 1908), Apodemus gloveri (Kuroda, 1939), Apodemus harti (Thomas, 1898), Apodemus henrici (Lehmann, 1970), Apodemus insulaemus (Tokuda, 1939 and 1941), Apodemus istrianus (Kryštufek, 1985), Apodemus kahmanni (Malec and Storch, 1963), Apodemus karelicus(Ehrström, 1914), Apodemus maculatus(Bechstein, 1801), Apodemus mantchuricus (Thomas, 1898), Apodemus nicolskii (Charlemagne, 1933), Apodemus nikolskii (Migouline, 1927), Apodemus ningpoensis (Swinhoe, 1870), Apodemus ognevi (Johansen, 1923), Apodemus pallescens (Johnson and Jones, 1955), Apodemus pallidior (Thomas, 1908), Apodemus pratensis (Ockskay, 1831), Apodemus rubens (Oken, 1816), Apodemus septentrionalis (Ognev, 1924), Apodemus tianschanicus (Ognev, 1940) and Apodemus volgensis (Kuznetzov, 1944).[3]
Con numerose sottospecie (Apodemus agrarius agrarius, Apodemus agrarius chejuensis, Apodemus agrarius chevrieri, Apodemus agrarius coreae, Apodemus agrarius henrici, Apodemus agrarius istrianus, Apodemus agrarius kahmanni, Apodemus agrarius mantchuricus, Apodemus agrarius ningpoensis, Apodemus agrarius ognevi, Apodemus agrarius pallidior) la specie vive in un vasto areale che va dall'Europa Centrale alla Cina ed alla Corea, colonizzando anche l'isola di Taiwan. Il suo areale è delimitato a sud dal Caucaso. Il pattern di colonizzazione del topo selvatico striato è un esempio di distribuzione disgiunta. Il suo habitat si divide in due aree, la prima delle quali si estende dall'Europa centrale e orientale, arrivando fino al lago Bajakl (Russia) a nord, ed alla Cina a sud. La seconda include parti della Russia orientale, fino a toccare la Mongolia e il Giappone. L'espansione dell'area abitata attraverso Europa orientale appare piuttosto recente. In particolare si pensa che la specie abbia raggiunto l'Austria solo negli anni Novanta[4]. In Italia vive la sottospecie istrianus, diffusa nelle aree pianeggianti del nord-est fino al fiume Ticino, non spingendosi mai più a sud del Po.
La specie è piuttosto opportunista, vivendo in zone boscose ma spingendosi anche nelle aree antropizzate, e non di rado rendendosi responsabile di danneggiamenti ai raccolti in alcune zone dove è particolarmente numeroso: in Italia tende a colonizzare le aree rurali non eccessivamente coltivate e ricche di siepi ed aree di sottobosco.
Il corpo del topo selvatico striato raggiunge i 126 mm di lunghezza, ai quali si sommano fino a 90 mm di coda, per un peso che arriva ai 50 g[5].
Il pelo è bruno-arancio sul dorso (con tonalità più chiara o più scura a seconda della sottospecie presa in considerazione) mentre assume una colorazione pallida e grigiastra sul ventre, con tendenza all'inscurimento sulla testa. Dalla nuca parte una caratteristica striscia nera che corre lungo la spina dorsale fino all'attaccatura della coda, che è glabra. Occhi e orecchie sono relativamente piccoli.
Si tratta di animali prevalentemente crepuscolari e notturni, comportamento questo evoluto per sfuggire ad un'ampia gamma di potenziali predatori che cacciano durante il giorno. In particolare la specie tende ad essere notturna durante il periodo estivo, ma principalmente diurna durante quello invernale. Ha abitudini principalmente solitarie e tende a muoversi nel fitto sottobosco, evitando le zone aperte. Il topo selvatico striato scava gallerie corte e superficiali, con una camera di nidificazione all'interno. In un anno dà alla luce dalle tre alle cinque cucciolate, con una media di sei cuccioli per parto. In una buona stagione la popolazione del topo striato può crescere rapidamente. Fattori limitanti alla crescita demografica includono piogge frequenti e torrenziali durante la stagione calda, precoci gelate che interessano anche il suolo e la presenza di predatori[5].
Si nutre di materiale vegetale, come germogli, fiori, bacche, ma soprattutto semi, ghiande e nocciole, che apre coi robusti incisivi a crescita continua per mangiarne il contenuto.
Il topo striato selvatico è una comune specie infestante in ambito agricolo, specialmente negli anni in cui si verificano grosse crescite della popolazione. Può veicolare malattie comunemente associate ai roditori muridi[5].
Il topo selvatico a dorso striato (Apodemus agrarius Pallas, 1771) è un mammifero roditore della famiglia dei Muridi. La specie popola una vasta area che si estende dall'Europa occidentale all'Asia orientale.
Dirvinė pelė (lot. Apodemus agrarius, angl. Striped Field Mouse, vok. Brandmaus) – pelinių (Muridae) šeimos graužikas. Šiek tiek didesnė už naminę pelę. Kailiukas šviesus, beveik smėlio spalvos, išilgai nugaros eina tamsus, beveik juodas 2 mm pločio ruoželis. Uodega sudaro apie 70 proc. kūno ilgio.
Lietuvoje dažna. Gyvena javų laukuose, paupiuose, grioviuose. Kasa nesudėtingus urvelius. Žiemoja dažnai šiaudų kūgiuose, sandėliuose ir kitose patalpose.
Dirvinė pelė (lot. Apodemus agrarius, angl. Striped Field Mouse, vok. Brandmaus) – pelinių (Muridae) šeimos graužikas. Šiek tiek didesnė už naminę pelę. Kailiukas šviesus, beveik smėlio spalvos, išilgai nugaros eina tamsus, beveik juodas 2 mm pločio ruoželis. Uodega sudaro apie 70 proc. kūno ilgio.
Lietuvoje dažna. Gyvena javų laukuose, paupiuose, grioviuose. Kasa nesudėtingus urvelius. Žiemoja dažnai šiaudų kūgiuose, sandėliuose ir kitose patalpose.
De brandmuis (Apodemus agrarius) is een knaagdier uit de onderfamilie Murinae, behorende tot de bosmuizen (Apodemus).
De brandmuis heeft veel weg van rotsmuizen, maar hij kenmerkt zich door de duidelijke donkere streep van de top van de nek tot aan de staartwortel. De kleur varieert van roodachtig bruin op de rug tot wit op de buik. Qua uiterlijk heeft hij veel weg van de onverwante berkenmuis, maar hij heeft een veel langere staart. Hij heeft kleinere oren dan andere bosmuizen. De snorharen zijn vrij kort.
Een volwassen dier is 73 tot 123 millimeter lang en 16 tot 25 gram zwaar. De staart is 70 tot 85 millimeter lang, korter dan de rest van het lichaam. De staart heeft 120 tot 140 ringen.
De brandmuis leeft vooral in bosranden, struikgebieden, heggen, graslanden en riviervalleien. 's Winters waagt hij zich ook in schuren en stallen. De brandmuis is meer een grondbewoner en minder behendig dan de bosmuis. Hij graaft meestal zelf zijn hol, maar kan ook het hol van een ander klein knaagdier betrekken. De brandmuis betrekt vaker een ondergronds hol dan de andere bosmuizen. Een vrouwtje krijgt vijf tot zes jongen per worp.
De brandmuis leeft van plantaardig materiaal als kiemplanten, knoppen, vruchten en noten, en van dierlijk materiaal als insecten, larven, wormen en slakken. De brandmuis eet relatief meer dierlijk voedsel dan de andere bosmuizen. In de herfst wordt een wintervoorraad aangelegd.
De brandmuis komt voor in Centraal- en Oost-Europa en in Noord- en Oost-Azië, in twee van elkaar gescheiden gebieden. Het ene gebied loopt van Centraal-Europa (van Zuid-Finland en de Baltische staten, via Polen en Midden-Duitsland tot Noordoost-Italië), oostwaarts over de Balkan tot de Kaukasus, delen van Kirgizië en Kazachstan ten westen van het Baikalmeer en aangrenzende delen van Mongolië en Sinkiang, China. Het andere gebied strekt zich uit van het Amoergebied in Oost-Siberië tot Korea, westwaarts via Noordoost-China tot West-Yunnan, en in Taiwan.
Bronnen, noten en/of referentiesDe brandmuis (Apodemus agrarius) is een knaagdier uit de onderfamilie Murinae, behorende tot de bosmuizen (Apodemus).
Brannmus er en museart som har en vid utbredelse i Eurasia.
Kroppslengden er 73 til 123 mm, og halen er opptil 89 mm. Den er altså på størrelse med småskogmus, men den svarte stripa på ryggen gjør at den kun kan forveksles med bjørkemus eller andre Sicista-arter. Brannmusas hale er kortere enn kroppen, mens bjørkemusa, og dens slektninger, har lengre hale enn kropp.[1][2]
Arten finnes over et enormt, men todelt område i Øst-Europa og i Nord-Asia. Det vestlige området går sør til Trakia, Kaukasus og Tian Shan og øst til områdene vest for Bajkalsjøen. Det østlige området omfatter Russlands fjerne østen, Korea, den østligste delen av Mongolia, nordøstlige og sentrale Kina, nordøstlige Myanmar, Taiwan og Senkakuøyene. Den europeiske utbredelsen har to tunger vestover: Den ene går til Nord-Italia, og den andre går til Nord-Tyskland og Danmark (Lolland, Falster, Fejø, Femø og Sydsjælland). Brannmus finnes også sørøst i Finland.[3][4][5]
Brannmusa er bærer av hantavirus og er i Øst-Asia smittekilden for den farlige sykdommen koreansk hemoragisk feber. I Europa er den sammen med andre skogmusarter bærer av Dobrava-virus.[6]
. doi:10.1128/CMR.00062-09. Brannmus er en museart som har en vid utbredelse i Eurasia.
Kroppslengden er 73 til 123 mm, og halen er opptil 89 mm. Den er altså på størrelse med småskogmus, men den svarte stripa på ryggen gjør at den kun kan forveksles med bjørkemus eller andre Sicista-arter. Brannmusas hale er kortere enn kroppen, mens bjørkemusa, og dens slektninger, har lengre hale enn kropp.
Arten finnes over et enormt, men todelt område i Øst-Europa og i Nord-Asia. Det vestlige området går sør til Trakia, Kaukasus og Tian Shan og øst til områdene vest for Bajkalsjøen. Det østlige området omfatter Russlands fjerne østen, Korea, den østligste delen av Mongolia, nordøstlige og sentrale Kina, nordøstlige Myanmar, Taiwan og Senkakuøyene. Den europeiske utbredelsen har to tunger vestover: Den ene går til Nord-Italia, og den andre går til Nord-Tyskland og Danmark (Lolland, Falster, Fejø, Femø og Sydsjælland). Brannmus finnes også sørøst i Finland.
Brannmusa er bærer av hantavirus og er i Øst-Asia smittekilden for den farlige sykdommen koreansk hemoragisk feber. I Europa er den sammen med andre skogmusarter bærer av Dobrava-virus.
Multimedia w Wikimedia Commons Myszarka polna[3], znana też jako: mysz polna[4] (Apodemus agrarius) – gatunek niewielkiego gryzonia z rodziny myszowatych, przedstawiciel rodzaju myszarka (Apodemus)[3], do którego zaliczane są także inne pospolite europejskie gryzonie, jak myszarka zaroślowa i myszarka leśna. Myszarka polna zamieszkuje lasy i stepy Europy Środkowej i Wschodniej, oraz dużą część palearktycznej Azji[5][2].
Nazwa rodzajowa pochodzi od greckiego słowa άπόδημος apodemos – „poza domem, za progiem”. Łaciński epitet gatunkowy agrarius ma to samo znaczenie co polski: „polny”[6].
W wielu polskich publikacjach dotyczących zoologii dla określenia tego gatunku używa się nazwy zwyczajowej „mysz polna”[4][7]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” rodzajowi Apodemus nadano nazwę myszarka, zaś niegdysiejszej „myszy polnej” – myszarka polna. Nazwa rodzajowa „mysz” została w publikacji PAN zarezerwowana dla rodzaju Mus[3].
Gatunek został opisany w 1771 roku przez P.S. Pallasa jako Mus agrarius[8]. Miejsce typowe to Uljanowsk nad Wołgą w Rosji. Myszarka polna i myszarka chińska (Apodemus chevrieri) to gatunki siostrzane, należące do szerszego kladu obejmującego także myszarkę smoczą (Apodemus draco), wielkouchą (A. latronum), koreańską (A. peninsulae), tajwańską (A. semotus) i japońską (A. speciosus). Małe zróżnicowanie genetyczne populacji europejskich wskazuje, że te gryzonie stosunkowo niedawno zasiedliły ten region. Najstarsze europejskie skamieniałości myszarki polnej pochodzą z 5500 r. p.n.e.[5]
Myszarka polna ma bardzo szeroki zasięg występowania, chociaż podzielony na dwie osobne części: palearktyczną i orientalną. Część palearktyczna rozciąga się od Niemiec i Danii przez Polskę, europejską część Rosji i południe Syberii aż po okolice jeziora Bajkał; na północnym zachodzie obszar ten sięga południowej Finlandii, na południowym zachodzie sięga po północne Włochy, a na południowym wschodzie rozciąga się po Kirgistan i Sinciang w Chinach. Część orientalna obejmuje południową część rosyjskiego Dalekiego Wschodu, wschodnią Mongolię, wschodnie Chiny (od prowincji Heilongjiang do Junnanu), Tajwan i Wyspy Senkaku, Półwysep Koreański i północną Mjanmę[2].
Gatunek ten zamieszkuje głównie niziny, w Polsce występuje do wysokości 900 m n.p.m.[9][10], ale w południowej Europie (np. w Macedonii) stwierdzono jego występowanie aż do 1750 m n.p.m[2]. Zasięg w Europie Zachodniej i Środkowo-Wschodniej zwiększa się, pod koniec lat 90. XX wieku gryzonie te dotarły do Austrii[2].
Jest to mały gryzoń. Ciało wraz z głową osiąga długość 6,4–12,5 cm, ogon ma 5,3–9 cm, zaś długość tylnej stopy to 1,7–2,1 cm. Masa ciała to 11–39 g. Futro grzbietu jest rdzawobrązowe lub żółtobrązowe z wyraźną czarną pręgą szerokości ok. 4 mm, ciągnącą się od głowy, wzdłuż kręgosłupa, po nasadę ogona. Spód ciała jest biały lub popielaty, wyraźnie odcinający się kolorem od boków. Młode osobniki mają bardziej szare ubarwienie niż dorosłe[10]. Samica ma osiem sutków[11]: dwie pary piersiowe i dwie brzuszne[10].
Myszarka polna ma krótszy ogon i uszy niż pokrewne myszarka leśna (Apodemus flavicollis) i myszarka zaroślowa (Apodemus sylvaticus)[10][12]. Od podobnie ubarwionej, dużo rzadszej smużki leśnej (Sicista betulina) można odróżnić ją po długości ogona, u myszarki polnej o 1/4 krótszego od ciała i typowej dla myszowatych „zajęczej wardze” – u smużki górna warga nie jest rozszczepiona[9].
Myszarka polna prowadzi dzienny, naziemny tryb życia. Występuje w wielu siedliskach: na skrajach lasów, terenach trawiastych, mokradłach, trzcinowiskach, polach uprawnych, pastwiskach, ogrodach na terenach wiejskich i podmiejskich i na terenach zielonych w miastach. Preferuje obszary wilgotne. Żywi się korzeniami, ziarnem, nasionami, jagodami i owadami[2][11]. W Polsce jej pożywienie zmienia się z porami roku; wiosną i jesienią najczęściej jada nasiona, latem jagody, owoce, bezkręgowce i padlinę, a zdarza się jej atakować żaby[10][9]. Kopie płytkie, ziemne nory z komorą gniazdową i spiżarnią[9]; gromadzi tam pokarm na zimę, zazwyczaj więcej, niż zdoła wykorzystać[10].
Myszarki polne rozmnażają się w Polsce od kwietnia do października. Ciąża trwa 21 dni, młode rodzą się ślepe i zależne od opieki matki. Otwierają oczy mając 10–12 dni, po 14–15 dniach są odstawiane od piersi. Samica rodzi każdorazowo od 4 do 9 młodych (nawet 12), w ciągu roku może wydać na świat 3–4 mioty[10][9]. Ośmiotygodniowe myszarki są już dojrzałe płciowo[10].
Myszarka polna jest bardzo szeroko rozpowszechniona i liczna. Jest bardzo pospolita w Azji Wschodniej. Liczebność populacji jest zasadniczo stabilna, choć fluktuuje z dostępnością pokarmu, zdarzają się masowe pojawy. W latach kiedy jest bardzo liczna, jest ona istotnym szkodnikiem dla rolnictwa. Występuje w wielu obszarach chronionych; w wielu krajach jest uznawana za szkodnika. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje ją za gatunek najmniejszej troski. Japonia uznaje swoją jedyną populację na wyspach Senkaku za krytycznie zagrożoną[2].
Myszarka polna, znana też jako: mysz polna (Apodemus agrarius) – gatunek niewielkiego gryzonia z rodziny myszowatych, przedstawiciel rodzaju myszarka (Apodemus), do którego zaliczane są także inne pospolite europejskie gryzonie, jak myszarka zaroślowa i myszarka leśna. Myszarka polna zamieszkuje lasy i stepy Europy Środkowej i Wschodniej, oraz dużą część palearktycznej Azji.
Ryšavka tmavopása[2] alebo ryšavka roľná[3] (Apodemus agrarius) je malý hlodavec z čeľade myšovité. Nesúvisle obýva palearktickú a orientálnu oblasť. Na Slovensku bol výskyt doložený na 40,6 % územia.[2] Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov ryšavka tmavopása patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celkové stavy sú stabilné.[1]
Ryšavka tmavopása obýva východnú a strednú Európu. Severný okraj rozšírenia zasahuje do južného Fínska, severovýchodného Nemecka až po juh Dánska. Na západe prebieha hranica rozšírenia cez východné, severné a západné Česko, Rakúsko a severovýchodné Taliansko na Balkánsky polostrov. V strednej Európe sa stále rozširuje. Východný areál rozšírenia prebieha cez Moldavsko, Ukrajinu a európsku časť Ruska.[2]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 175 (40,6 % rozlohy Slovenska)[2] v nadmorských výškach 97 – 1 200 m n. m., väčšinou však do 700 m n. m. Súvisle obýva východné a severné Slovensko. Z Maďarska sa šíri na Podunajsko, vyskytuje sa na Žitnom ostrove[3].[2]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Ryšavka tmavopása
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Ryšavka tmavopása
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Ryšavka tmavopása alebo ryšavka roľná (Apodemus agrarius) je malý hlodavec z čeľade myšovité. Nesúvisle obýva palearktickú a orientálnu oblasť. Na Slovensku bol výskyt doložený na 40,6 % územia. Podľa Medzinárodnej únie na ochranu prírody a prírodných zdrojov ryšavka tmavopása patrí medzi najmenej ohrozené druhy, celkové stavy sú stabilné.
Dimasta miš (znanstveno ime Apodemus agrarius) spada v družino miši, voluharice in hrčki (Muridae). Na zgornjem delu hrbta ima rumenkasto ali rdečerjavego progo, spodaj je svetlejša. Rep je skoraj gol in krajši kot telo.
Za dimasto miš je najbolj značilna temna, približno 4 mm široka vzdolžna proga sredi hrbta. Za razliko od drugih miši se ne prehranjuje z zelenimi deli rastlin, popkov, poganjkov, vendar le s semeni in plodovi, zato spomladi v glavnem živi le od živalske hrane, včasih se loti tudi žab.
Življenjski prostor so predvsem predeli južne in vzhodne Evrope, Alpe in severna Nemčija. Zadržuje se na gozdnih robovih, v grmovjih, na poljskih mejah, v parkih, vrtovih in obrežjih rek. Zime pogosto preživijo v hlevih in skednjih, v gorah živijo do 900 m nadmorske višine.
Aktivna je podnevi. Teče zelo hitro, pogosto pleza po vejevju ali koplje plitve rove. Živi v manjših družinskih tropih.
Je vsejed; prehranjuje se predvsem semena, plodovi, žuželke, mehkužci in mrhovina.
Dimasta miš (znanstveno ime Apodemus agrarius) spada v družino miši, voluharice in hrčki (Muridae). Na zgornjem delu hrbta ima rumenkasto ali rdečerjavego progo, spodaj je svetlejša. Rep je skoraj gol in krajši kot telo.
Za dimasto miš je najbolj značilna temna, približno 4 mm široka vzdolžna proga sredi hrbta. Za razliko od drugih miši se ne prehranjuje z zelenimi deli rastlin, popkov, poganjkov, vendar le s semeni in plodovi, zato spomladi v glavnem živi le od živalske hrane, včasih se loti tudi žab.
Življenjski prostor so predvsem predeli južne in vzhodne Evrope, Alpe in severna Nemčija. Zadržuje se na gozdnih robovih, v grmovjih, na poljskih mejah, v parkih, vrtovih in obrežjih rek. Zime pogosto preživijo v hlevih in skednjih, v gorah živijo do 900 m nadmorske višine.
Aktivna je podnevi. Teče zelo hitro, pogosto pleza po vejevju ali koplje plitve rove. Živi v manjših družinskih tropih.
Je vsejed; prehranjuje se predvsem semena, plodovi, žuželke, mehkužci in mrhovina.
Brandmus (Apodemus agrarius) är en art i underfamiljen möss.
Brandmusen har ungefär samma kroppsbyggnad som mindre skogsmusen. Kroppens längd är omkring 10 centimeter, och därtill kommer en ungefär 7,5 centimeter lång svans. Vikten ligger i genomsnitt på 20 gram. Pälsen är under sommaren rödbrun och under vintern gråbrun. Längs djurets rygg löper en tydlig, två till tre millimeter bred strimma av mörkare päls. Buken är gråvit. Öronen är i jämförelse med övriga kroppen mindre än hos de andra skogsmössen. Arten kan även förväxlas med buskmusen (Sicista betulina) i familjen springråttor.
Utbredningsområdet sträcker sig från centrala Tyskland i väst till mellersta Sibirien i öst. Den nordligaste populationen finns i södra Finland och söderut finns arten till norra Italien (saknas nästan helt i Tjeckien och Österrike), Balkanhalvön och Kaukasus. Dessutom finns en avskild population i östra Kina. Arten finns även i Danmark på öarna Lolland, Falster och Mön.
I nyare tider har enskilda individer kommit med potatisleveranser till Sverige.[2]
Brandmusen vistas främst i buskar, häckar och skogsdungar. Den undviker alltför täta skog eller helt öppen mark. I områden med inlandsklimat förekommer arten främst i fuktiga områden; nära havet uppsöker den dock torrare platser. Under vintern söker den skydd i ladugårdar, källare eller komposthögar.
Arten kan vara aktiv såväl på dagen som på natten. Födan utgörs främst av ekollon, bokens nötter och blad. Under våren äter den även ryggradslösa djur. Den skapar tunnlar tätt under markytan. Honan kan para sig flera gånger per år, och föder fram mellan tre och nio ungar per kull.
Єдиний вид роду у фауні Європи й України, проте у широкому трактуванні разом з цим видом до роду Apodemus sensu lato входять у ранзі підродів також представники Alsomys, Karstomys, Sylvaemus.
Ознаками, що вирізняють вид поміж усіх близьких видів родини Muridae, є наявність вузької темної смуги хутра уздовж хребта, від міжочного проміжку до основи хвоста, шириною бл. 2-3 мм. Розміри дрібні, подібні до розмірів мишаків (Sylvaemus) та полівок. Довжина тіла досягає 126 мм, довжина хвоста досягає 90 мм (близько 70 % довжини тіла), підошва до 28 мм. Вуха і очі відносно невеликі. Забарвлення верхньої частини тіла сіро-вохристе, з іржавим відтінком, і зазначеною вище смугою. Нижня частина тіла сірувата. Диплоїдний набір хромосом становить 48.
Ареал виду дуже широкий і простягається від центральної Європи до Далекого сходу. В Україні вид найхарактерніший для лісостепової смуги, але долинами великих рік проникає далеко на південь, вглиб степової дони, де нерідко формує потужні популяції в заплавах дельт великих річок (наприклад, на Нижньому Дунаї). Живе до 1000 м над рівнем моря в Карпатах і до 2000 м на Алтаї.
В останні 30-40 рр. відбувається експансія виду на південь, зокрема завдяки штучним екокоридорам (меліоративні канали, лісосмуги, придорожні смуги), і цей вид виявляється, зокрема, в центрі Херсонщини (наприклад, в Асканії-Нова), на Донеччині й Луганщині (за межами річища Дінця).
Типовими місцями оселення виду є вологі біотопи, часто чагарникового типу і з добре розвиненим трав'яним покривом: узлісся, старі сади, береги струмків, заплави річок, плавні. Місцями в найпридатніших вологих трав'янистих біотопах досягає буде високої чисельності, яка становить (у стандартних для обліків дрібних ссавців одиницях) до 30-60 особин / 100 пастко-діб. Веде нічний спосіб життя влітку, денний і нічний восени, і, головним чином денний у зимовий період. А. agrarius дуже рухливий, мандрує на великі відстані протягом дня, оселище досягає сотні і тисячі квадратних метрів. Нори прості, з 1-2 входами; гніздові камери розташовується на невеликій глибині. Його раціон змінюється залежно від сезону і доступності харчування; зелені частини рослин переважають навесні і на початку літа, насіння і ягоди восени і взимку. Комахи становлять значну частину раціону. Зимові запаси малі.
Іншими видами дрібних ссавців, що часто живуть поруч з мишею пасистою, є мишка лучна, полівка лучна, мідиця мала, мідиця звичайна.
Інтенсивність розмноження дуже висока, репродуктивний період триває близько 9 місяців, з ранньої весни до пізньої осені. За рік буває 3-4 (до 5) виводки з 4-9 (6 в середньому) дитинчатами у виводку.
Chuột đồng sọc vằn, tên khoa học Apodemus agrarius, là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1771.[1]
.PNG)
01.jpg)
|month= bị phản đối (trợ giúp)
Photos:
Chuột đồng sọc vằn, tên khoa học Apodemus agrarius, là một loài động vật có vú trong họ Chuột, bộ Gặm nhấm. Loài này được Pallas mô tả năm 1771.
Apodemus agrarius (Pallas, 1771)
Подвиды
Полева́я мышь[1] (лат. Apodemus agrarius) — грызун рода полевых мышей (лат. Apodemus).
Длина тела до 12,5 см, хвоста — около 70 % от длины тела. Окраска спины — охристо-сероватая, брюшной стороны тела — светло-серая. Посередине спины проходит темная полоска. У домашних мышей окраска бывает чёрная.
Полевая мышь распространена на территории Центральной и Восточной Европы, юге Западной Сибири, в Китае (кроме южных частей), Монголии, Приморье, на Корейском полуострове и на Тайване.
Полевая мышь предпочитает открытые биотопы — кустарниковые заросли и луга. Также населяет антропогенные ландшафты и агроценозы. В городах селится в садах, парках, на кладбищах. В качестве убежищ использует как естественные укрытия, так и норы собственной постройки. Полевые мыши, обитающие во влажных и затопляемых биотопах, строят гнезда на кустарниках или в траве.
Питается как растительной (семена, ягоды, зеленые части растений), так и животной (насекомые) пищей. Состав рациона зависит от времени года. Размножается до 5 раз в год (обычно 3—4 раза). В помете 3—7 мышат.
Полевая мышь является одним из важнейших вредителей зерновых культур. Может быть переносчиком возбудителей клещевого энцефалита, туляремии, риккетсиоза, лихорадки Ку и других заболеваний.
Полевая мышь ведёт ночной образ жизни. С 20:00 до 6:00 проявляет активность.
Полевая мышь, как и другие мыши, запасается на зиму. Ест меньшую часть еды, остатки прячет на дне гнезда или в норе, старательно зарывая чем-нибудь. Данный вид мышей способен плавать.
Полева́я мышь (лат. Apodemus agrarius) — грызун рода полевых мышей (лат. Apodemus).
黑线姬鼠（学名：Apodemus agrarius）为鼠科姬鼠属的动物。
身体长7～11厘米；尾巴较身体略短；背面为黄褐色，背部中央有一黑褐色纵纹，灰白色腹部。
广泛分布于欧亚大陆上，从欧洲、西伯利亚、朝鮮半島、釣魚台、中國及台湾都有分布，近代更藉由歐洲移民傳播至澳大利亞等地，常见于田野、林缘、家舍。该物种的原生地在俄罗斯伏尔加河流域。[2]
保全状況評価 LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネズミ目 Rodentia 科 : ネズミ科 Muridae 属 : アカネズミ属 Apodemus 種 : セスジネズミ A. agrarius 学名 Apodemus agrariusセスジネズミ（背筋鼠、Apodemus agrarius）は、ネズミ目（齧歯目）ネズミ科 アカネズミ属 に属する小型のネズミ類の1種である。背中に黒い筋があるため、この名前がついた。セスジアカネズミとも呼ばれる。
頭胴長は130mm、尾長は120mmほどになる。アカネズミと同じように、茶褐色の毛色をしていて、腹は白くなる。背中の中心に、1本の黒い筋があるのが特徴である。
日本では、尖閣諸島魚釣島にのみ生息する。1977年に生息が確認されたが、いままでに3頭しか捕獲されていない。日本以外では、朝鮮半島から中国全土や台湾、ヨーロッパに広く分布する。ただ、魚釣島産と台湾産の標本を比べると、臼歯の大きさや染色体に差異がみられる。魚釣島では、持ち込まれたヤギによって草地が裸地化しており、その影響を受けて絶滅することが危惧されている。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。 セスジネズミ（背筋鼠、Apodemus agrarius）は、ネズミ目（齧歯目）ネズミ科 アカネズミ属 に属する小型のネズミ類の1種である。背中に黒い筋があるため、この名前がついた。セスジアカネズミとも呼ばれる。
등줄쥐(학명: Apodemus agrarius)는 쥐목 쥐과에 속하는 설치류이다.[2] 검은 줄이 앞머리에서 등의 가운데를 따라 꼬리의 밑동까지 이어져 있다. 꼬리가 짧고, 귀와 뒷다리도 짧으며, 눈도 작다. 등은 적갈색이고, 배는 회백색이다.
잡목숲·숲의 가장자리·개천가·논·밭에서 산다. 습한 곳을 좋아하며, 갈대밭에도 서식한다. 낮에 활동하며, 주로 곡식이나 씨앗을 먹지만, 곤충이나 무척추동물을 잡아먹기도 한다. 겨울에는 짚가리 속이나 창고에서 생활한다. 복잡한 굴을 파고 그 속에 살며, 보금자리는 지하 40cm 깊이에 나뭇잎을 깔아 만든다. 2-11월까지 한 해에 3-4차례 번식을 하며, 한배에 4-9마리의 새끼를 낳는다. 유행성 출혈열의 매개자로서 사람에게 해를 끼치기도 한다. 한국을 비롯한 유라시아 대륙 전역에 분포한다.
등줄쥐(학명: Apodemus agrarius)는 쥐목 쥐과에 속하는 설치류이다. 검은 줄이 앞머리에서 등의 가운데를 따라 꼬리의 밑동까지 이어져 있다. 꼬리가 짧고, 귀와 뒷다리도 짧으며, 눈도 작다. 등은 적갈색이고, 배는 회백색이다.
잡목숲·숲의 가장자리·개천가·논·밭에서 산다. 습한 곳을 좋아하며, 갈대밭에도 서식한다. 낮에 활동하며, 주로 곡식이나 씨앗을 먹지만, 곤충이나 무척추동물을 잡아먹기도 한다. 겨울에는 짚가리 속이나 창고에서 생활한다. 복잡한 굴을 파고 그 속에 살며, 보금자리는 지하 40cm 깊이에 나뭇잎을 깔아 만든다. 2-11월까지 한 해에 3-4차례 번식을 하며, 한배에 4-9마리의 새끼를 낳는다. 유행성 출혈열의 매개자로서 사람에게 해를 끼치기도 한다. 한국을 비롯한 유라시아 대륙 전역에 분포한다.
