Rogeta (Rubia peregrina) és una planta silvestre de la família rubiàcia (Rubiaceae).
Es tracta d'una petita liana, planta enfiladissa, aspra al tacte i enganxosa (per uns pèls en tota la planta) que arriba a fer un metre d'alçada. La tija és quadrada i les fulles són lanceolades i disposades en agrupacions de 4 o 5 unitats al voltant de la tija. Les flors són grogues i els fruits en drupa negres quan són madurs.
És freqüent als alzinars.
Té una distribució més aviat dins la zona de clima mediterrani però arriba també al sud d'Anglaterra.
Rogeta (Rubia peregrina) és una planta silvestre de la família rubiàcia (Rubiaceae).
Llwyn blodeuol sy'n hannu o'r is-drofannau yw Cochwraidd gwyllt sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Rubiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Rubia peregrina a'r enw Saesneg yw Wild madder.[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cochwraidd Gwyllt, Cochlys, Cochwraidd, Cochwraidd y Môr, Gwreiddrudd, Gwreiddrudd Gwyllt, Gwreiddrudd y Môr, Lliwcoch, Madr, Madyr.
Gelwir y teulu Rubiaceae yn 'deulu'r coffi' ar lafar. Ar wahân i goffi ceir aelodau eraill o'r teulu sy'n sy'n cyfrannu'n helaeth i economi gwledydd e.e. O'r planhigyn Cinchona, y daw quinine. Mae gan y planhigyn hwn ddail syml, cyflawn, cyferbyn â'i gilydd, coronigau tiwbaidd ac ofari isradd.
Llwyn blodeuol sy'n hannu o'r is-drofannau yw Cochwraidd gwyllt sy'n enw gwrywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Rubiaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Rubia peregrina a'r enw Saesneg yw Wild madder. Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Cochwraidd Gwyllt, Cochlys, Cochwraidd, Cochwraidd y Môr, Gwreiddrudd, Gwreiddrudd Gwyllt, Gwreiddrudd y Môr, Lliwcoch, Madr, Madyr.
Gelwir y teulu Rubiaceae yn 'deulu'r coffi' ar lafar. Ar wahân i goffi ceir aelodau eraill o'r teulu sy'n sy'n cyfrannu'n helaeth i economi gwledydd e.e. O'r planhigyn Cinchona, y daw quinine. Mae gan y planhigyn hwn ddail syml, cyflawn, cyferbyn â'i gilydd, coronigau tiwbaidd ac ofari isradd.
Der Kletten-Krapp (Rubia peregrina), auch Levantinische Krappwurzel genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Färberröten (Rubia) innerhalb der Familie der Rötegewächse (Rubiaceae).
Der Kletten-Krapp ist ein Halbstrauch, der Wuchshöhen von 30 bis 150 Zentimetern erreicht. Seine kahlen Sprossachsen sind vierkantig und verholzen am Grunde. Die Zweige sind oft überhängend. Die Sprossachsen, die Blattränder und die Mittelnerven der Blätter sind von kleinen rückwärts gerichteten Stacheln oder Borsten rau.[1]
Die dunkelgrünen, steifledrigen Laubblätter stehen zu viert bis acht in Quirlen. Die am Rand fein stachelborstigen, spitzen bis zugespitzten und sitzenden, teils feinstachelspitzigen Blätter sind bei einer Breite von 3 bis 20 Millimetern lanzettlich bis eiförmig oder verkehrt-eiförmig. Sie besitzen nur undeutliche Seitennerven.[1]
Die Blütezeit reicht April bis August.[1] Es gibt seiten- und endständige Blütenstände.[1] Die Blätter sind kürzer als die Teilblütenstände.
Die kleine, zwittrige Blüte ist fünfzählig. Die grünlich-gelbe Blütenkrone weist einen Durchmesser von 4 bis 6 Millimetern und endet gewöhnlich in fünf zugespitzten Kronzipfeln.[1] Sie ist radförmig ausgebreitet. Die Staubbeutel sind halbkugelig und etwa so lang wie breit.
Die beerenartigen, kugeligen Früchte sind schwarz und 4 bis 6 Millimeter im Durchmesser groß.[1]
Von Rubia peregrina gibt es Fundortangaben für die Azoren, Madeira, die Kanaren, Marokko, Algerien, Tunesien, Libyen, Portugal, Spanien, die Balearen, Frankreich, Großbritannien, Irland, Italien, Korsika, Sardinien, Sizilien, Malta, Kroatien, Slowenien, Albanien, Griechenland, Kreta und die Türkei.[2] Der Kletten-Krapp gedeiht in Wäldern, in der Macchie und in Hecken.[1]
Die Erstveröffentlichung von Rubia peregrina erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, S. 109. Synonyme für Rubia peregrina L. sind Rubia lucida L. und Rubia reiseri Hayek.[2]
Bei manchen Autoren gibt es etwa drei Unterarten:
Der Kletten-Krapp (Rubia peregrina), auch Levantinische Krappwurzel genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Färberröten (Rubia) innerhalb der Familie der Rötegewächse (Rubiaceae).
Tarubia (Isem usnan: Rubia peregrina) d talmest n yemɣi seg twacult n rubiaceae 
. Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Tarubia (Isem usnan: Rubia peregrina) d talmest n yemɣi seg twacult n rubiaceae . Carl Von Linné d amdan amezwaru i yuran fell-as deg useggas n 1753.
Rubia peregrina, the common wild madder,[1] is a herbaceous perennial plant species belonging to the bedstraw and coffee family Rubiaceae.
The genus name Rubia derives from the Latin ruber meaning "red", as the roots of some species (mainly Rubia tinctorum) have been used since ancient times as a vegetable red dye. The specific epithet is the Latin adjective peregrinus, -a, -um meaning "foreign, alien, exotic, strange."
The stem is woody, hairless, square and climbing and reaches on average 50–250 centimetres (20–98 in) long.[2] The evergreen leaves are sessile, glossy, leathery, oval-lanceolate and toothed on the margins. They are arranged in whorls, usually with five or more leaves radiating from a single node. The small flowers have five petals and are pale green-yellowish, about 5–7 mm in diameter,[2] arranged at the top of long stalks. The flowering period extends from April through June.[2] The hermaphroditic flowers are pollinated by insects (entomogamy). The fruits are fleshy green berries, black when ripe, about 5 mm (0.20 in) in diameter.[2]
It is mainly present in Mediterranean Europe (Portugal, Spain, France, Italy, Greece and former Yugoslavia), in Great Britain and in North Africa.[2]
This stress resistant weed is typical of Mediterranean scrub. It grows in thickets, bushes, hedges, stony grounds and along the roads and paths. It prefers dry soils, at an altitude of 0–1,000 metres (0–3,281 ft) above sea level.[2]
Plant of Rubia peregrina
Plant of Rubia peregrina
Close-up on a flowers of Rubia peregrina
Fruits of Rubia peregrina
Ripe fruits of Rubia peregrina
Leaves of Rubia peregrina
Rubia peregrina, the common wild madder, is a herbaceous perennial plant species belonging to the bedstraw and coffee family Rubiaceae.
Rubia peregrina L. es una especie de liana herbácea perteneciente a la familia de las rubiáceas. Es una liana que se da en zonas de bosque y matorral esclerófilo, sobre todo tipo de sustratos, incluso en el suelo sobre pedregales.
Es una planta inconfundible porque los tallos, que se ramifican abundantemente, son de sección cuadrada con costillas muy marcadas y con pequeñas púas en forma de gancho que le permite engancharse fácilmente al pelo de los animales y la ropa de las personas, para que transporten trozos de la planta a otros lugares y así poder expandirse por el territorio.
Las hojas, de color verde brillante a verde claro, se agrupan en verticilos alrededor del tallo en número de 4 a 6, son simples, sentadas, de forma elíptica a linear lanceolada y en el borde tienen los mismos pequeños ganchos que los tallos que aparecen también en la parte inferior del nervio central.
Las flores son hermafroditas y se agrupan en inflorescencias terminales similares a panículas. La flor tiene de 4 a 6 pétalos soldados en forma de tubo y de 4 a 6 lóbulos en forma de triangular a lanceolada y de color blanco amarillento.
El fruto es una baya solitaria negra con aspecto de uva diminuta muy consumida por los pájaros. Son las aves el principal dispersor de la especie.
Esta liana alcanza 6 m de longitud y 3 o 4 m de altura. La "rubia brava" tiene las hojas reunidas en verticilos, normalmente en número de cinco o más, son mucho más largos y verdes que las de Rubia angustifolia. La fisonomía es mucho más parecida a Galium aparine, o a otras especies de Galium, pero la diferenciaremos porque tiene las hojas coriáceas, hasta el punto que no parecen marchitarse después de cortar la planta, por el contrario los Galium tienen hojas muy tiernas de un verde claro que se arrugan rápidamente. Además Rubia tiene frutos carnosos y Galium los tiene secos. Florece en mayo y junio.
Se encuentra en la región del mediterráneo y macaronesia, con distribución por el sur y oeste de Europa y Asia, norte de África y las islas macaronésicas. En España en el Valle del Ebro, Andalucía, Valencia, y prácticamente en cualquier región en donde crece en matorrales, zarzales, paredes y zonas forestales, y es también habitual en el encinar cantábrico.[1]
Rubia peregrina fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 109, en el año 1753.[2]
Datos: Q3095290
Multimedia:
Especies: Rubia peregrina
Rubia peregrina L. es una especie de liana herbácea perteneciente a la familia de las rubiáceas. Es una liana que se da en zonas de bosque y matorral esclerófilo, sobre todo tipo de sustratos, incluso en el suelo sobre pedregales.
Otxar basatia (Rubia peregrina) errubiazeoen familiako landare belarkara da. Mediterraneoko Europan, Erresuma Batuan eta iparraldeko Afrikan jatorria du.[1]
Landarea
Landarea
Loreak
Fruituak
Fruituak
Hostoak
Otxar basatia (Rubia peregrina) errubiazeoen familiako landare belarkara da. Mediterraneoko Europan, Erresuma Batuan eta iparraldeko Afrikan jatorria du.
Rubia peregrina
La Garance voyageuse (Rubia peregrina) est une plante de la famille des Rubiacées. Il ne faut pas la confondre avec une autre espèce de garance, Rubia tinctorum L. (la garance des teinturiers), dont la racine était autrefois utilisée pour produire une teinture rouge.
La tige, carrée, à aiguillons crochus, est grimpante. Elle peut mesurer plus de 1 m de long. Ses feuilles persistantes et coriaces sont ovales-lancéolées et possèdent des dents crochues sur la nervure médiane et le bord du limbe.
Les fleurs sont petites (2 mm de diamètre), jaune pâle, disposées en cymes axillaires, au sommet de longs pédoncules. Les 5 pétales sont brusquement terminés par une pointe. La floraison s'étale de juin à août. La plante est hermaphrodite et à pollinisation entomogame.
Le fruit est une baie charnue, lisse, verte puis noire à maturité. Sa dissémination est endozoochore.
Feuilles de garance voyageuse
Fleurs
Fruits verts
Fruits murs
Comme chez la garance des teinturiers, la racine est riche en matières colorantes du type anthraquinones (rubia veut dire « rouge » en latin). La toxicité éventuelle des fruits est inconnue. La littérature ne relate aucune intoxication sérieuse, tout au plus soupçonne-t-on une légère toxicité digestive. En l'absence de données, le doute existe et il vaut mieux éviter de la consommer.
L'espèce est plutôt méditerranéenne, assez commune à très commune dans la moitié sud de la France. Elle se raréfie en remontant vers le nord et le nord-est.
On trouve la garance voyageuse au bord des routes et des chemins, grimpant dans les broussailles, et colonisant les buissons.
L'association La Garance voyageuse publie une revue trimestrielle du même nom sur le monde végétal : http://garance-voyageuse.org/.
Rubia peregrina
La Garance voyageuse (Rubia peregrina) est une plante de la famille des Rubiacées. Il ne faut pas la confondre avec une autre espèce de garance, Rubia tinctorum L. (la garance des teinturiers), dont la racine était autrefois utilisée pour produire une teinture rouge.
Strani broć (sredozemni broć, divlji broć, lat. Rubia peregrina) je vrsta zeljaste višegodišnje biljke iz reda Rubiales poznata u nekim krajevima kao rukodrž. Rasprostranjena je u mediteranskoj Europi, Ujedinjenom Kraljevstvu i sjevernoj Africi. Živi na suhom tlu, na 0-1000 metara nadmorske visine.[1]
Drvenasta stabljika raste 50-250 centimetara u visinu[1]. Zimzeleni listovi su sjajni, kožasti, te nazubljeni na rubovima. Vijugasto su poredani. Cvjetovi su poprilično maleni, te su sastavljeni od pet latica, a svaki od njih je promjera 5-7 milimetara[1]. Nalaze se na vrhu dugih stabljika. Cvjetanje ove biljke traje od travnja pa sve do lipnja. Dvospolne cvjetove oprašuju kukci. Plodovi su u obliku mesnatih zelenih bobica, crnih kad dozriju, te promjera oko 5 milimetara[1].
Strani broć (sredozemni broć, divlji broć, lat. Rubia peregrina) je vrsta zeljaste višegodišnje biljke iz reda Rubiales poznata u nekim krajevima kao rukodrž. Rasprostranjena je u mediteranskoj Europi, Ujedinjenom Kraljevstvu i sjevernoj Africi. Živi na suhom tlu, na 0-1000 metara nadmorske visine.
Rubia peregrina[1] er möðrutegund[2] sem var lýst af Carl von Linné.
Samkvæmt Catalogue of Life og Dyntaxa hún í möðruættkvísl. Tegundin hefur ekki fundist í Svíþjóð. Engir undirtegundir eru skráðar í Catalogue of Life.
Rubia peregrina er möðrutegund sem var lýst af Carl von Linné.
Samkvæmt Catalogue of Life og Dyntaxa hún í möðruættkvísl. Tegundin hefur ekki fundist í Svíþjóð. Engir undirtegundir eru skráðar í Catalogue of Life.
Rubia peregrina er en flerårig urt i maurefamilien.
Den er en krypende eller klatrende, eviggrønn og glatt plante. Stengelen er firkantet, og bladene sitter i kranser på fire–seks. Bladene er ovale til elliptiske, læraktige og mørkegrønne. Blomstene er lyst gulgrønne og sitter mange sammen i endestilte eller sidestilte klaser. Frukten er kulerund, fire–seks millimeter, og svart når den er moden.
Rubia peregrina vokser i skog og kratt. Den finnes i hele middelhavsområdet, unntatt Kypros, og vokser også i Vest-Europa nordover til De britiske øyer.
Vekstform
Blomster
Umoden frukt
Moden frukt
Blader
Rubia peregrina er en flerårig urt i maurefamilien.
Den er en krypende eller klatrende, eviggrønn og glatt plante. Stengelen er firkantet, og bladene sitter i kranser på fire–seks. Bladene er ovale til elliptiske, læraktige og mørkegrønne. Blomstene er lyst gulgrønne og sitter mange sammen i endestilte eller sidestilte klaser. Frukten er kulerund, fire–seks millimeter, og svart når den er moden.
Rubia peregrina vokser i skog og kratt. Den finnes i hele middelhavsområdet, unntatt Kypros, og vokser også i Vest-Europa nordover til De britiske øyer.
Vekstform
Blomster
Umoden frukt
Moden frukt
Blader
Rubia peregrina L. é uma espécie herbácea trepadora pertencente à família das rubiáceas. É uma pequena liana que ocorre em zonas de bosque e matagal esclerófilo, sobre todo o tipo de substratos, incluso no solo sobre pedregais.
A espécie R. peregrina apresenta caules com aspecto característico, abundantemente ramificados, de secção quadrada, com nervura bem marcadas em cada vértice.
As folhas são de coloração verde brilhante a verde claro, agrupadas em verticilos em torno do caule, em número de 4 a 6 em cada verticilo. São simples, sentadas, de forma elíptica a linear lanceolada, com pequenos ressaltos em forma de gancho no bordo que lhes confere uma aparente rugosidade e permite que se prenda a roupas ou à pelagem de animais, dando-lhe um aspecto de velcro. Os ganchos aparecem também na parte inferior da nervura central e em cada um dos quatro vértices da secção do caule.
As flores são hermafroditas, agrupadas em inflorescências terminais similares a panículas. Cada flor apresenta 4 a 6 pétalas soldadas em forma de tubo e 4 a 6 lóbulos de forma triangular a lanceolada, de coloração branca-amarelada.
O fruto é uma baga solitária, negra quando madura, com aspecto de uma diminuta uva, muito consumida pelos pássaros. As aves são o principal meio de dispersão da espécie.
Esta liana alcança 6 m de comprimento e 3 a 4 m de altura. A "ruiva brava" tem as folhas reunidas em verticilos, normalmente em número de cinco ou mais por cada verticilo. As folhas são maiores e mais largas que as de Rubia angustifolia. O hábito da planta é muito parecido com o da espécie Galium aparine, ou de outras espécies do género Galium, mas é diferenciado pelas folhas coreáceas das Rubia, que parecem não murchar após o corte da planta, que contrastam com as folhas tenras de Galium, de um verde claro que se enrugam rapidamente. Para além disso, Rubia apresenta frutos carnosos e Galium frutos secos. Floresce em Maio e Junho.
A espécie tem distribuição natural pela região do Mediterrâneo e nos arquipélagos da Macaronésia, com presença no sul e oeste da Europa e Ásia e norte de África. Em Espanha ocorre no Vale do Ebro, Andaluzia, Alicante, Barcelona, Castellón, Gerona, ilhas Baleares, Tarragona e Valência, regiões onde cresce em matagais, silvados, paredes e zonas forestadas.[1]
Rubia peregrina foi descrita por Carolus Linnaeus e publicado em Species Plantarum 1: 109, no ano de 1753.[2] Dada a sua ampla área de distribuição natural e variabilidade morfológica, a espécie tem uma rica sinonímia:[3][4][5]
A espécie apresenta numerosos nomes comuns, entre os quais língua-de-gato, garança-brava e ruiva.[3]
Rubia peregrina L. é uma espécie herbácea trepadora pertencente à família das rubiáceas. É uma pequena liana que ocorre em zonas de bosque e matagal esclerófilo, sobre todo o tipo de substratos, incluso no solo sobre pedregais.
Стебло деревне, безволосе, квадратне, витке, досягає в середньому 50–250 см у довжину. Вічнозелені листки від яскраво-зеленого до світло-зеленого кольору, сидячі, глянцеві, шкірясті, овально-ланцетні, із зубчиками на полях, розташовані зазвичай по п'ять або більше з одного вузла. Квітки згруповані в суцвіття, схожі на волоті. Невеликі квітки, близько 5–7 мм в діаметрі, розташовані на довгих ніжках і мають п'ять блідо-зелено-жовтуватих пелюсток. Період цвітіння триває з квітня по червень. Гермафродитні квіти запилюються комахами. Плоди м'ясисті ягоди, чорні при дозріванні, близько 5 мм в діаметрі, широко споживаються птахами.
Населяє Середземномор'я, Макаронезію і Британські острови. Країни поширення: Алжир, Албанія, Велика Британія, Франція, Греція, Ірландія, Іспанія [вкл. Канарські острови], Італія, Словенія, Хорватія, Лівія, Португалія [вкл. Азорські острови, Мадейра], Гібралтар, Марокко, Мальта, Туніс, Туреччина. Зростає в заростях чагарників, у живоплотах, вздовж доріг, стін і стежок. Віддає перевагу сухим ґрунтам, на висоті 0–1000 м над рівнем моря.
.JPG)
Rubia peregrina là một loài thực vật có hoa trong họ Thiến thảo. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.[1]
Rubia peregrina là một loài thực vật có hoa trong họ Thiến thảo. Loài này được L. miêu tả khoa học đầu tiên năm 1753.
.jpg)
.jpg)
