Ar piklost Aostralia(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned palvezek, Oxyura australis an anv skiantel anezhañ.
Bevañ a ra an houad splujer-mañ diwar amprevaned, blotviled, kresteneged ha plant dour.
Emañ brosezat ar spesad e gevred ha mervent Aostralia (Tasmania enni)[1].
Ar piklost Aostralia(Daveoù a vank) a zo ur spesad evned palvezek, Oxyura australis an anv skiantel anezhañ.
La malvasia australiana (Oxyura australis) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita llacs i pantans amb densa vegetació emergent de l'oest i sud-est d'Austràlia i Tasmània.
La malvasia australiana (Oxyura australis) és un ocell de la família dels anàtids (Anatidae) que habita llacs i pantans amb densa vegetació emergent de l'oest i sud-est d'Austràlia i Tasmània.
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden biglas Awstralia (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid piglas Awstralia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oxyura australis; yr enw Saesneg arno yw Blue-billed duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.[1]
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. australis, sef enw'r rhywogaeth.[2] Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.
Mae'r hwyaden biglas Awstralia yn perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae). Dyma rai o aelodau eraill y teulu:
Rhestr Wicidata:
rhywogaeth enw tacson delwedd Alarch dof Cygnus olor Alarch gyddfddu Cygnus melancoryphus
Aderyn a rhywogaeth o adar yw Hwyaden biglas Awstralia (sy'n enw benywaidd; enw lluosog: hwyaid piglas Awstralia) a adnabyddir hefyd gyda'i enw gwyddonol Oxyura australis; yr enw Saesneg arno yw Blue-billed duck. Mae'n perthyn i deulu'r Hwyaid (Lladin: Anatidae) sydd yn urdd y Anseriformes.
Talfyrir yr enw Lladin yn aml yn O. australis, sef enw'r rhywogaeth. Mae'r rhywogaeth hon i'w chanfod yn Awstralia.
Die Australische Ruderente (Oxyura australis) ist eine kleine Art aus der Unterfamilie der Ruderenten. BirdLife International führt diese Art in der Vorwarnstufe „potenziell gefährdet“ (Near Threatened). Das bedeutet, dass bei anhaltendem Populationsrückgang diese Art als bedroht eingeordnet werden muss. Die größte Gefährdung für diese Art geht von der Trockenlegung von Sumpfgebieten aus. Weitere nachteilige Entwicklungen sind die Veränderung der Biodiversität dieser Habitate durch eingeführte Fischarten, das Grasen von Rindern an der Peripherie der Sumpfgebiete, ihre Versalzung und die Absenkung des Grundwasserspiegels. Der Bestand wird aktuell auf 12.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.[1]
Die Australische Ruderente ist eine kleine Ruderente mit einer Körperlänge von durchschnittlich 40 Zentimetern.[2][3] Beim Männchen sind Kopf und Hals schwarz und etwas rußbraun übertönt. Das Körpergefieder ist sehr dunkel rotbraun. Wie einige andere Arten der Ruderenten hat auch das Männchen der Australischen Ruderente im Prachtkleid einen auffallend blauen Schnabel. Im englischen Sprachgebrauch wird die Ente deshalb auch Blue-bill duck genannt, zu deutsch Blauschnabelente. Einige wenige Männchen zeigen ihr Prachtkleid das ganze Jahr über.[3]
Im Ruhekleid weisen Männchen und Weibchen einen schiefergrauen Schnabel auf. Das Gefieder ist dann unauffällig graubraun. Beim Männchen ist der Kopf lediglich etwas dunkler und die Flanken sind etwas stärker braun durchsetzt.[2][4]
Beim Schwimmen liegt die Australische Ruderente sehr tief im Wasser. Der Schwanz liegt gewöhnlich flach auf der Wasseroberfläche auf. Sind die Vögel erregt, wird er steif nach oben gespreizt.[2] Diese Merkmale finden sich auch bei anderen Ruderenten.
Noch nicht geschlechtsreife Jungvögel ähneln dem Weibchen, sind aber insgesamt etwas heller gefärbt.
Außerhalb der Fortpflanzungszeit halten Australische Ruderenten sich typischerweise in großen Trupps auf großen, klaren Seen auf. Während der Fortpflanzungszeit leben sie dagegen in dicht bewachsenen Sümpfen, die einen hohen Wasserstand aufweisen. In den Küstenregionen sind dies überwiegend Sümpfe, die dicht mit Myrtenheiden bewachsen sind. Der Flug der Australischen Ruderente ist sehr schnell, dabei sind als Instrumentallaut deutlich Flügelschlaggeräusche zu vernehmen. Dagegen rufen Australische Ruderenten im Flug nicht. An Land halten sie sich nur sehr selten auf. Sie klettern jedoch gelegentlich auf Baumstämme, die im Wasser schwimmen, um sich dort zu putzen. Ihre Ruhephasen verbringen sie jedoch auf dem Wasser schwimmend. Die einzelnen Tauchgänge dauern 10 bis 30 Sekunden. Ein großer Teil der Nahrungsaufnahme findet am Tag statt.
In den von der Australischen Ruderente genutzten Lebensräumen kommen auch Australische Moorente, Lappenente und Blässhuhn vor. Vor allem außerhalb der Fortpflanzungszeit sind diese Arten häufig miteinander vergesellschaftet.
Das Blässhuhn hat eine ähnliche Körpergröße, wirkt aber schwimmend größer als die Australische Ruderente, da es im Wasser höher aufschwimmt. Der Kopf ist verglichen zur Australischen Ruderente deutlich kleiner. Auf Grund des hellen und anders geformten Schnabels und des weißen Stirnschildes des Blässhuhns sind die beiden Arten bei guten Sichtverhältnissen nicht miteinander zu verwechseln. Die Bewegungsabläufe unterscheiden sich deutlich, so dass die beiden Arten auch aus größerer Entfernung gut auseinanderzuhalten sind. Das Blässhuhn leitet Tauchvorgänge mit einem Kopfsprung ein, die Australische Ruderente taucht dagegen mit einer fließenden Bewegung aus der Schwimmposition unter. Auf dem Wasser auffliegende Blässhühner und Australische Ruderenten benötigen lange Anläufe, der Anlauf des Blässhuhns ist jedoch länger, die einzelnen Schrittbewegungen sind auffälliger. Beide Arten gleichen sich in ihrem Flugbild, fliegen häufig in kleinen Trupps und niedrig über dem Wasser, so dass die beiden Arten im Flug nur schwer auseinanderzuhalten sind.[5]
Die Australische Moorente hat eine ähnliche Gefiederfärbung. Die Männchen haben auffällige weiße Augen und einen blassen Schnabelstreifen. Sie sind grundsätzlich größer als die Australische Ruderente, haben einen längeren und schlankeren Hals. Schwimmend liegen Australische Moorenten relativ hoch im Wasser. Auch Australische Moorenten leiten ihre Tauchgänge durch einen charakteristischen Kopfsprung ein, der so bei der Australischen Ruderente nicht vorkommt.
Die Lappenente ist mit einer Körperlänge von bis zu 66 Zentimetern bei den Männchen und 55 Zentimetern bei den Weibchen deutlich größer als die Australische Ruderente. Die Gefiederfärbung ist jedoch ähnlich wie bei der Australischen Moorente, und vor allem Jungvögel der Lappenente können mit der Australischen Ruderente verwechselt werden. Der Schnabel der Lappenente ist jedoch deutlich kräftiger, und Australische Ruderenten haben ein konkaves Kopfprofil, das den Lappenenten fehlt.[6]
Die Australische Ruderente ist eine endemische Tierart der gemäßigten Klimazonen Australiens. Sie findet sich im Süden von Queensland über New South Wales und Victoria bis nach Tasmanien. Weitverbreitet ist die Art im Südwesten von Westaustralien. Sehr zahlreich ist sie entlang des Flusssystems von Murray und Darling. Inwieweit die Australische Ruderente ein Zugvogel ist, ist umstritten. Während einige Autoren eine jahreszeitliche Wanderbewegung sehen, vertreten andere Ornithologen die Ansicht, dass es sich hierbei um Jungvögel handelt, die im Randbereich des Verbreitungsgebietes ihr Brutrevier begründen. Altvögel mit etabliertem Brutrevier halten sich dagegen das ganze Jahr über in ihrem Brutrevier auf.
Die Australische Ruderente ist in ihrer Lebensweise sehr stark ans Wasser gebunden. Sie ist gelegentlich an Land zu beobachten. Auf Grund der sehr weit hinten am Körper angesetzten Beine wirkt ihr Gang jedoch unbeholfen. Außerhalb der Brutzeit versammeln sich die Australischen Ruderenten in Trupps. Winterschwärme von über 1000 Individuen sind aus New South Wales bekannt.[4] Während der Brutzeit führen sie jedoch ein sehr verstecktes Dasein und sind nur sehr schwer zu beobachten. Bei Gefahr fliegen sie in der Regel nicht auf, sondern tauchen weg.
Das Balzritual der Männchen ist lang und kompliziert mit sehr spezifischen Bewegungsabläufen. Dazu gehört das Reiben der Backen am Rückengefieder oder das Eintauchen des Kopfes ins Wasser, während mit den Füßen Wasser hochgespritzt wird. Nach der Balz und einer entschiedenen Verfolgung erfolgt die Kopulation im Wasser. Das Weibchen ist dabei vollständig untergetaucht. Australische Ruderenten sind polygam. Bei in Gefangenschaft gehaltenen Australischen Ruderenten war in der Regel ein dominantes Männchen mit drei Weibchen verpaart. Das dominante Männchen verteidigte diese Weibchen gegenüber anderen Männchen und verhinderte ein Balzritual der anderen ebenfalls auf dem Gewässer befindlichen Männchen.[7]
Das Bruthabitat findet sich in Regionen mit permanent wasserführenden und mit üppiger Vegetation durchsetzten Sumpfniederungen. Das Weibchen wählt den Nistplatz und baut das Nest. Das Männchen verlässt in der Regel das Weibchen zum Zeitpunkt der Eiablage. Ein durchschnittliches Gelege umfasst etwa fünf bis sechs Eier. Die Eier haben eine grünlich-weiße Farbe. Die Brut, die gewöhnlich mit der Ablage des letzten Eis beginnt, beträgt 24 bis 26 Tage. Die Jungvögel sind spätestens mit vier bis fünf Wochen vom weiblichen Elternvogel unabhängig. Es kommt danach häufig sehr schnell zu einem Zweitgelege.[8]
Die Geschlechtsreife erreichen Australische Ruderenten etwa mit einem Jahr.
Die Australische Ruderente frisst sowohl Samen, Knospen und Früchte von Wasser- und Sumpfpflanzen als auch Kleinlebewesen. Ein Großteil der Pflanzennahrung stammt dabei von Algenfarn und Tausendblatt. Der tierische Anteil in der Nahrung macht etwa 43 Prozent aus.[9] Die Nahrung wird tauchend am Wassergrund aufgenommen. Die Australische Ruderente kann bis zu zehn Sekunden unter Wasser bleiben.
Als wesentliche Ursache für den Bestandsrückgang bei der Australischen Ruderente werden Maßnahmen zur Trockenlegung und zur Regulation von Niederungsgewässern gesehen. Die australische Umweltbehörde hat deshalb mehrere Maßnahmen ergriffen, den Lebensraum dieser Ruderentenart zu schützen. Dazu zählen der Erhalt eines nachhaltigen Wasserzuflusses in solchen Regionen, Maßnahmen gegen eine fortschreitende Versalzung und Regelungen für die Beweidung solcher Gelände.
Die Australische Ruderente (Oxyura australis) ist eine kleine Art aus der Unterfamilie der Ruderenten. BirdLife International führt diese Art in der Vorwarnstufe „potenziell gefährdet“ (Near Threatened). Das bedeutet, dass bei anhaltendem Populationsrückgang diese Art als bedroht eingeordnet werden muss. Die größte Gefährdung für diese Art geht von der Trockenlegung von Sumpfgebieten aus. Weitere nachteilige Entwicklungen sind die Veränderung der Biodiversität dieser Habitate durch eingeführte Fischarten, das Grasen von Rindern an der Peripherie der Sumpfgebiete, ihre Versalzung und die Absenkung des Grundwasserspiegels. Der Bestand wird aktuell auf 12.000 geschlechtsreife Individuen geschätzt.
The blue-billed duck (Oxyura australis) is a small Australian stiff-tailed duck, with both the male and female growing to a length of 40 cm (16 in).[2][3] The male has a slate-blue bill which changes to bright-blue during the breeding season, hence the duck's common name. The male has deep chestnut plumage during breeding season, reverting to a dark grey. The female retains black plumage with brown tips all year round. The duck is endemic to Australia's temperate regions, inhabiting natural inland wetlands and also artificial wetlands, such as sewage ponds, in large numbers. It can be difficult to observe due to its cryptic nature during its breeding season through autumn and winter. The male duck exhibits a complex mating ritual. The blue-billed duck is omnivorous, with a preference for small aquatic invertebrates. BirdLife International[1] has classified this species as Least concern. Major threats include drainage of deep permanent wetlands, or their degradation as a result of introduced fish, peripheral cattle grazing, salinization, and lowering of ground water.[4]
The blue-billed duck was described in 1836 by ornithologist John Gould. The specific name australis is derived from the Latin for "southern", hence Australian.
.jpg)
The tail feathers for both the male and female are made up of thick, spine-like shafts. The tail is usually held flat on the surface of the water, or held erect when defensive. The male also holds the tail erect during courtship displays. The feet are quite powerful, which aids in swimming and diving. The duck sits low in the water in comparison to other ducks.[2] During breeding season, apart from the aforementioned bright-blue bill, the male's head and neck are glossy black, and the back and wings are a rich chestnut. During the non-breeding season, the head changes from its glossy black to black with grey speckles, and its body changes from chestnut to dark grey.[2] Some males retain breeding plumage throughout the year.[3] The female's plumage does not change throughout the year. Its head is dark brown, and the back and wings consist of black feathers with a light-brown tip, giving a mottled appearance, although the National Parks and Wildlife publication[5] on O. australis refers to bands on each feather rather than a single feather-tip colouration. The female blue-billed duck has a dark grey-brown bill and grey-brown feet, while the male's feet are grey. Both males and females have brown irises. Juvenile blue-billed ducks have a resemblance to adult females but appear paler and have a grey-green bill.
The blue-billed duck is endemic to Australia's temperate regions.[3][6] Its range extends from southern Queensland, through New South Wales and Victoria, to Tasmania. The species is also widespread in the south west of Western Australia. O. australis rarely appears on the New South Wales coastline except during times of drought. It is in greatest abundance in the Murray-Darling basin.[7]
The blue-billed duck is almost entirely aquatic. While they have been observed on land, they have difficulty walking,[2] exhibiting a penguin-like gait.[3] During non-breeding season, many ducks gather in flocks totalling several hundred,[8] especially juveniles and younger adults, in open lakes or dams in autumn and winter, far from the shore. For the rest of the year, during breeding season, the blue-billed duck prefers deep, freshwater swamps, with dense vegetation including cumbungi Typha orientalis (broadleaf cumbungi) and Typha domingensis (narrow-leaved cumbungi); although it has appeared in lignum swamps in more coastal areas,[2][3][9] especially in drier seasons.[7] They have also occasionally been found in large rivers and saline water bodies such as billabongs.[2][3]
The behaviour of O. australis depends on its breeding cycle. The ducks gather in large flocks on lakes during the winter while not breeding, although some mature adults remain in vegetative swamps and continue to breed. They will also fly more frequently, probably due to the open habitat, and escape threats by flying. While breeding, O. australis is secretive and wary,[10] and it will swiftly and quietly dive under water if threatened, resurfacing a large distance away, rather than escape by flying. The blue-billed duck has a low quack, which is seldom heard. The courting repertoire of the male is very complex and elaborative.[2][3][8] It includes such behaviour as rolling the cheek on the back, dab-preening (also sometimes performed by females), and sousing, where the head is thrown into the water in a prone position, and the back arched as if in spasm, with possibly the legs throwing spray above the body.[2][3] After the courtship ritual, and a vigorous chase, copulation follows with the female completely submerged. The birds then separate and preen themselves. In preparation for laying eggs, the female builds the nest, at which time the male will mostly desert the female.[2][3]
Oxyura australis is omnivorous, where invertebrates as well as seeds, buds, and fruit of emergent and submerged plants are eaten. The duck feeds underwater by sifting mud with its beak.[3] O. australis does have a preference for small invertebrates, including molluscs and aquatic insects such as chironomid larvae, caddis flies, dragonflies and water beetle larvae.[6][11] Its diverse range of food is reflective of a relatively abundant habitat. The chironomid larvae are quite common in inland cumbungi swamps, and therefore make up a large portion of the diet of O. australis during its breeding season.[2] Blue-billed ducks can stay underwater for 10 seconds on average while feeding.[3]
There is evidence that O. australis is partly migratory, with movement from breeding swamps of inland NSW to the Murray River during autumn and winter. Frith[2] claims O. australis is the most migratory of all Australian ducks. Marchant and Higgins[3] discredits this regular yearly migration, due to juveniles and young adults searching for new breeding grounds, especially on the fringes of the duck's range, with mature breeding adults often remaining. Indeed, experienced dominate adults are sedentary in breeding swamps[2][3] since migration would expend energy that instead would be used for breeding. Year-long sedentary adult breeding is confirmed by the observation that the laying period of ducks in captivity is continuous, reflecting “opportunistic breeding”.[3] Any variation in non-captive laying is in accordance to water-levels and hence abundance of food, a fact in contrast to Frith's description of reproduction being tied to the months between September and November.[3] Clutch size ranges from 3 to 12, the most common being 5 to 6, according to Marchant and Higgins.[3] Large clutch sizes indicate two females laying eggs in the one nest. It appears that a female will sometimes parasitise another's efforts at incubation, described as "facultative parasitism", by laying "dump clutches" in nests other than her own.[3] There is also some evidence of the duck laying its eggs in nests occupied by other water-birds.[9] The incubation is 26 to 28 days. After hatching, the young remain in the nest for one day, and are then led by the female from the nest. The young are relatively independent of the parents, being able to feed themselves immediately. The female will protect her brood, including hatchlings from dump clutches of other females.[3] At eight weeks, ducklings are of a similar size to the parents. Within one year, most have full adult plumage. Yearlings in captivity were observed to be able to breed.[3]
Two substantial land uses combine to have a significant impact on the blue-billed duck. These are: the regulation of wetland ecosystems through drainage, flood mitigation and water harvesting; and vegetation loss due to clearing, overgrazing and salinity.[6][7] Both result in smaller habitat sizes suitable to water birds. To counteract these impacts, the Department of Environment and Conservation has devised several strategies to increase the blue-billed duck's population.[11] They include retaining sustainable water flows and developing salinity management plans and farm management plans. The Australian population of blue-billed ducks is estimated to be 12 000, although the creation of artificial wetlands such as water treatment works disguise the number occurring in natural wetlands.[6] The blue-billed duck's vulnerable status has been de-listed for the Environmental Protection and Biodiversity Conservation Act 1999,[12] although they are currently recognized as vulnerable in NSW, according to the Department of Environment and Climate Change NSW.[7]
The blue-billed duck is listed as "threatened" on the Victorian Flora and Fauna Guarantee Act (1988).[13] Under this Act, an Action Statement for the recovery and future management of this species has been prepared.[14] In Victoria, the blue-billed duck is also listed as endangered on the 2007 advisory list of threatened vertebrate fauna within the state.[15]
The health of wetland ecosystems can be determined by the abundance of waterbird species. A decline in bird numbers provides a warning that the natural ecological functioning of the freshwater system is at risk.[11][16] Despite short term gains for farmers through permanent flooding, sustainability of wetland systems would decrease. Any long-term decrease in the population of waterbirds such as O. australis, which continue to breed yearlong, irrespective of drought conditions by seeking out suitable habitat, would make excellent indicators for wetland health. Any long-term decrease in the duck's population would therefore be caused by habitat loss through factors such as salinity and overgrazing more so than drought.
More field research is needed into the average lifespan of O. australis in the wild; although, based on the high number of eggs in a clutch, and maturing 12 months after hatching would indicate a short life span of less than 10 years. Captive ducks were still breeding at 16 years.[3] Further research into the accuracy of using O. australis as an indicator for habitat health, among other waterbirds, is needed, considering its ability to breed every season despite the effects of drought. Any long-term decrease in populations of O. australis would therefore more strongly reflect poor wetland ecosystem health, without the confounding effects of natural drought cycles.
The blue-billed duck (Oxyura australis) is a small Australian stiff-tailed duck, with both the male and female growing to a length of 40 cm (16 in). The male has a slate-blue bill which changes to bright-blue during the breeding season, hence the duck's common name. The male has deep chestnut plumage during breeding season, reverting to a dark grey. The female retains black plumage with brown tips all year round. The duck is endemic to Australia's temperate regions, inhabiting natural inland wetlands and also artificial wetlands, such as sewage ponds, in large numbers. It can be difficult to observe due to its cryptic nature during its breeding season through autumn and winter. The male duck exhibits a complex mating ritual. The blue-billed duck is omnivorous, with a preference for small aquatic invertebrates. BirdLife International has classified this species as Least concern. Major threats include drainage of deep permanent wetlands, or their degradation as a result of introduced fish, peripheral cattle grazing, salinization, and lowering of ground water.
La Blubeka anaso aŭ Aŭstralia anaso (Oxyura australis) estas malgranda anaso, tio estas birdospecio de Aŭstralio el la grupo de rektavostaj anasoj, kun kaj masklo kaj ino longaj je 40 cm.[1][2] La masklo havas ardezbluan bekon kiu ŝanĝas al brilblua dum la reprodukta sezono, kaj de tie la komuna nomo de la anaso (vidu foton). La masklo havas tre brunan plumaron dum la reprodukta sezono, kio ŝanĝas al malhelgriza. La ino retenas la nigran plumaron kun malhelbrunaj pintoj la tutan jaron. Tiu anaso estas endemia de aŭstraliaj moderklimataj regionoj, kaj loĝas en naturaj internaj humidejoj kaj ankaŭ en artefaritaj humidejoj kiaj elfluaj lagetoj en grandaj nombroj. Ĝi malfacile videblas pro sia kripta naturo dum sia reprodukta sezono tra aŭtuno kaj vintro. La masklo montras kompleksan memmontradan ceremonion. La Blubeka anaso estas ĉiomanĝanta, kun prefero por malgrandaj akvaj senvertebruloj. BirdLife International[3] klasis tiun specion kiel Preskaŭ Minacata. Ĉefaj minacoj estas sekigado (drenado) de profundaj konstantaj humidejoj, aŭ ties degradado kiel rezulto de enmetitaj fiŝoj, ĉirkaŭa brutobreda paŝtado, saliĝo kaj malaltigo de engrundaj akvujoj.[4]
La Blubeka anaso estis priskribata en 1836 de la ornitologo John Gould. La specifa nomo australis devenas el latina por "suda" kaj de tie aŭstralia, dum la genra nomo devenas el latinigo de du radikoj el antikva greka nome oxy- "akrapinta" kaj uro "vosto".
La vostoplumoj kaj de masklo kaj de ino estas formataj de fortaj, spinecaj stangoj. La vosto estas kutime ebenaj sur la akvosurfaco, aŭ stare dum defendo. La masklo starigas la voston ankaŭ dum la pariĝada memmontrado. La piedoj estas tre povegaj, kio helpas por manĝi kaj plonĝi. Tiu anaso ripozas surakve pli enakve kompare kun aliaj anasoj.[1] Dum la reprodukta sezono, krom la jam menciita brilblua beko, la masklaj kapo kaj kolo estas brilnigraj, kaj la dorso kaj flugiloj estas tre malhelbrunaj. For de la reprodukta sezono, la kapo ŝanĝas el brilnigra al nigra kun grizaj lentugoj, kaj ties korpo ŝanĝas el bruna al malhelgriza.[1] Kelkaj maskloj retenas la reproduktan plumaron la tutan jaron.[2] La ina plumaro ne ŝanĝas tra la jaro. Ŝia kapo estas malhelbruna, kaj la dorso kaj flugiloj konsistas el nigraj plumoj kun helbruna pinto, kio havigas makulecan aspekton, kvankam la publikaĵo de la ŝtata servo pri Naciaj Parkoj kaj Naturo[5] pri O. australis aludas al bendoj ĉe ĉiu plumo anstataŭ sola plumopinta koloro. La ina beko estas malhelgrizbruna, kaj ties piedoj estas grizbrunaj, dum la masklaj piedoj estas grizaj. Ambaŭ seksoj havas malhelbrunajn irisojn. Temas pri specio kun seksa duformismo.
Nematuruloj de Blubeka anaso similas al ina plenkreskulo kvankam estas pli pala kun grizecverda beko.
La Blubeka anaso, Oxyura australis, estas endemia de aŭstraliaj moderklimataj regionoj.[2][6] Ties teritorioj etendas el suda Kvinslando, tra Novsudkimrio kaj Viktorio, al Tasmanio. Tiu aŭstralazia specio estas disvastigata ankaŭ en sudokcidento de Okcidenta Aŭstralio. O. australis rare aperas en la marbordo de Novsudkimrio escepte dum epokoj de sekego. Ĝi estas en plej granda abundo en la baseno de la riveroj Murray kaj Darling.[7]
La Blubeka anaso estas specio preskaŭ tute akvema. Kiam ili estis observataj surtere, ili malfacile piediras,[1] montrante pingvenecan sintenon.[2] For de la reprodukta sezono, multaj anasoj ariĝas en grupoj kiuj totalas kelkajn centojn,[8] ĉefe de junuloj kaj junaj plenkreskuloj, en malfermaj lagoj aŭ akvorezervejoj en aŭtuno kaj vintro, malproksime de marbordo. Dum la resto de la jaro, dum la reprodukta sezono, la Blubekaj anasoj preferas profundajn, nesalajn marĉojn, kun densa vegetaĵaro inklude tifaojn Typha orientalis (larĝfolia kumbungio) kaj Typha domingensis (mallarĝfolia kumbungio); kvankam ĝi aperis ankaŭ en lignum marĉoj en pli marbordaj areoj,[1][2][9] ĉefe en pli sekaj sezonoj.[7] Ili troviĝas eventuale ankaŭ en grandaj riveroj kaj salecaj akvejoj kiaj bilabongoj (eksmeandraj lagoj).[1][2]
La kutimaro de O. australis dependas el sia reprodukta ciklo. Tiuj anasoj grupiĝas en grandaj aroj en lagoj dum vintro for de reprodukta epoko, kvankam kelkaj maturaj plenkreskuloj restas en densaj marĉoj kaj plureproduktiĝas. Ili flugas ankaŭ pli ofte, probable pro la malferma habitato, kaj fuĝas el minacoj perfluge. Dum reproduktado, O. australis estas sekretema kaj timida,[10] kaj trankvile kaj rapide plonĝas subakven kaze de minaco kaj elsurfaciĝas longdistance for, pli ol fuĝi perfluge.
La Blubeka anaso havas mallaŭtan kvakadon, kiu apenaŭ aŭdeblas.
La pariĝada ceremonio de la masklo estas tre kompleksa kaj prilaborata.[1][2][8] Ĝi inkludas kutimojn kiaj ruli la vangon sur la dorso, milda plumaranĝado (plenumita foje ankaŭ de inoj), kaj malsekiĝo, per kio la kapo eniras frape enakven kaj la dorso estas arkigita skue, kun eble kruroj etendaj sub la korpo.[1][2] Post la pariĝada ritaro, kaj vigla persekutado, sekvas kopulacio kun la ino komplete submergita. Poste la birdoj separiĝas kaj plumaranĝadas sin.
Kiel preparado por ovodemetado, la ino konstruas la neston, kaj la masklo plej ofte abandonas la inon.[1][2]
La Oxyura australis estas ĉiomanĝanta, kaj manĝas senvertebrulojn same kiel semojn, burĝonojn kaj fruktojn de emerĝaj kaj submerĝaj plantoj. La Blubeka anaso manĝas subakve per kribado de koto per sia beko.[2] O. australis havas preferon por malgrandaj senvertebruloj, inklude moluskojn kaj akvajn insektojn kiaj larvoj de ĥironomedoj, de akvomuŝoj, de libeloj kaj de akvaj skaraboj.[6][11] Ties diversa gamo de manĝo respegulas relative abundan habitaton. La larvoj de ĥironomedoj estas tre komunaj en internaj marĉoj de kumbungio, kaj tiele formas grandan parton de la dieto de O. australis dum ties reprodukta sezono.[1] La Blubeka anaso povas resti subakve dum 10 sekundoj averaĝe dummanĝade.[2]
Estas pruvoj ke la O. australis estas parte migranta, kun movoj el reproduktaj marĉoj de interna Novsudkimrio al rivero Murray dum aŭtuno kaj vintro. Frith[1] asertas, ke O. australis estas la plej migranta el ĉiuj aŭstraliaj anasoj. Marchant kaj Higgins[2] malakceptas tiun regulan jaran migradon, ĉar nur junuloj kaj junaj plenkreskuloj serĉas novajn reproduktajn teritoriojn, ĉefe ĉe la bordoj de la teritorioj de la specio, dum maturaj reproduktaj plenkreskuloj ofte restas. Krome spertaj hegemoniaj plenkreskuloj estas loĝantaj birdoj en reproduktejaj marĉoj[1][2] ĉar migrado elspezigus energion kiu anstataŭe estu uzata por reproduktado.
Tutjara nemigranta plenkreskula reproduktado estis konfirmata per observado ke la ovodemeta periodo de tiuj anasoj en kaptiveco estas konstanta, kongrue kun “oportuneca reproduktado”.[2] Ĉiu variado en nekaptiva ovodemetado kongruas kun akvoniveloj kaj de tio kun abundo de manĝo, fakto kontrasta kun la priskribo fare de Frith pri reproduktado ligata al monatoj inter septembro al novembro.[2]
La ovaroj gamas laŭkvante el 3 al 12 ovoj, kaj plej komune 5 al 6, laŭ Marchant kaj Higgins.[2] Grandaj ovaroj indikas du inojn ovodemetintajn en unusola nesto. Ŝajnas ke unu ino foje parazitas la penojn por kovado fare de alia, priskribita kiel “fakultativa parazitado”, per ovodemetado de “abandonitaj ovaroj” en nestoj aliaj for tiu propra.[2] Estas ankaŭ iome da pruvo pri anasinoj ovodemetintaj en nestoj okupitaj de aliaj akvobirdoj.[9]
La kovado daŭras 26 al 28 tagoj. Post eloviĝo la junuloj restas ĉe la nesto dum unu tago kaj poste estas kondukitaj de la ino el la nesto. La frumaturaj anasidoj estas relative sendependaj el la gepatroj, kaj kapablas manĝi per si mem tuje. La ino protektos sain idaron, inklude la anasidojn el abandonitaj ovaroj de aliaj inoj.[2] Post 8 semajnoj la anasidoj estos de simila grando al tiu de la gepatroj. Post unu jaro plej havos plenan plumaron de plenkreskulo. Oni observis junulojn en kaptiveco kapablaj reproduktiĝi.[2]
Kombino de du esencaj teruzoj efikas grave kontraŭ la Blubeka anaso. Tiuj estas la jenaj: la regulado de humidejaj ekosistemoj pere de drenado, inundevito kaj akvo administrado; kaj aliflanke perdo de vegetaĵaro pro klarigado, tropaŝtado kaj saliĝo.[6][7] Ambaŭ rezultas en pli malgrandaj habitatograndoj taŭgaj por akvobirdoj.
Por kontraŭstari tiujn efikojn, la Departmento pri Medio kaj Konservado organizis diversajn strategiojn por pliigi la populaciojn de Blubeka anaso.[12] Tio inkludas retenon de eltenebla akvofluo kaj disvolviĝon de kontraŭsaliĝaj kaj de farmadministradaj planoj.
La aŭstralia populacio de Blubeka anaso estas ĉirkaŭkalkulata je 12,000, kvankam la kreado de artefaritaj humidejoj kiaj laboroj de akvotraktado konfuzigas pri la nombro de individuoj loĝantaj en naturaj humidejoj.[6] La vundebla statuso de la Blubeka anaso estis subenlistita fare de la Environmental Protection and Biodiversity Conservation Act 1999,[13] kvankam ili estas nune agnoskataj kiel vundeblaj en NSW (Novsudkimrio), laŭ la Department of Environment and Climate Change NSW.[7]
La Blubeka anaso estis listita kiel minacata ĉe la viktoria Flora and Fauna Guarantee Act (1988).[14] Laŭ tiu Act, oni preparis Action Statement por la rekupero kaj futura administrado de tiu specio.[15] En Viktorio, la Blubeka anaso estis ankaŭ listita kiel endanĝerita en la provizora listo de minacata vertebrula faŭno en la ŝtato de la jaro 2007.[16]
La sano de humidejaj ekosistemoj povas esti determinata de la abundo de specioj de akvobirdoj. Malpliiĝoj en birdonombroj havigas averton ke la natura ekologia funkciado de la fluantakvaj sistemoj estas je risko.[11][17] Spite mallongtempajn gajnojn por farmistoj danke al konstanta inundado, elteneblo de humidejaj sistemoj malpliiĝas. Ĉiu longdaŭra malpliiĝo en la populacio de akvobirdoj kiaj la O. australis, kiu plureproduktiĝas la tutan jaron, sendepende de sekegaj kondiĉoj per serĉado de taŭga habitato, estus bonegaj indikiloj de la humideja sano. Ĉiu longdaŭra malpliiĝo en la populacio de anasoj estus kaŭzata de habitatoperdo pro faktoroj kiaj saliĝo kaj tropaŝtado pli ol pro sekego.
Necesas plia kamposerĉado pri la averaĝa vivodaŭro de la O. australis en naturo; kvankam, baze sur alta nombro de ovoj en ovaroj, kaj matureco 12 monatojn post eloviĝo indikus mallongan vivodaŭron de malpli da 10 jaroj. Kaptivaj anasoj estis ankoraŭ reproduktantaj je 16 jaroj.[2] Necesas plia serĉado pri akurateco uzi O. australis kiel indikilo de la habitata sano, inter aliaj akvobirdoj, konsiderinte ties kapablon reproduktiĝi ĉiun sezonon spite la efikojn de sekego. Ĉiu longdaŭra malpliiĝo en la populacio de O. australis rilatus ĉefe al malbona sano de la ekosistemoj de humidejoj, sed konfuzigaj efikoj de naturaj sekegaj cikloj.
La Blubeka anaso aŭ Aŭstralia anaso (Oxyura australis) estas malgranda anaso, tio estas birdospecio de Aŭstralio el la grupo de rektavostaj anasoj, kun kaj masklo kaj ino longaj je 40 cm. La masklo havas ardezbluan bekon kiu ŝanĝas al brilblua dum la reprodukta sezono, kaj de tie la komuna nomo de la anaso (vidu foton). La masklo havas tre brunan plumaron dum la reprodukta sezono, kio ŝanĝas al malhelgriza. La ino retenas la nigran plumaron kun malhelbrunaj pintoj la tutan jaron. Tiu anaso estas endemia de aŭstraliaj moderklimataj regionoj, kaj loĝas en naturaj internaj humidejoj kaj ankaŭ en artefaritaj humidejoj kiaj elfluaj lagetoj en grandaj nombroj. Ĝi malfacile videblas pro sia kripta naturo dum sia reprodukta sezono tra aŭtuno kaj vintro. La masklo montras kompleksan memmontradan ceremonion. La Blubeka anaso estas ĉiomanĝanta, kun prefero por malgrandaj akvaj senvertebruloj. BirdLife International klasis tiun specion kiel Preskaŭ Minacata. Ĉefaj minacoj estas sekigado (drenado) de profundaj konstantaj humidejoj, aŭ ties degradado kiel rezulto de enmetitaj fiŝoj, ĉirkaŭa brutobreda paŝtado, saliĝo kaj malaltigo de engrundaj akvujoj.
La malvasía australiana[2] o pato malvasia australiano (Oxyura australis) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae. Es un pequeño pato zambullidor que se distribuye por Australia y Tasmania. En Australia su distribución se limita a la cuenca de los ríos Murray y Darling en el sureste y al extremo sur. Su longitud es de aproximadamente 30 a 35 cm. Puede pesar de 500 a 1300 gramos.
Habita en los lagos de agua dulce. Algunas parejas anidan en las ciénagas. La nidada consiste de tres a doce huevos. El periodo de incubación es de entre 26 a 28 días y es efectuada por la hembra. Se alimenta de plantas y pequeños invertebrados como insectos, crustáceos y moluscos. Se sumerge para obtener su comida.
La malvasía australiana o pato malvasia australiano (Oxyura australis) es una especie de ave anseriforme de la familia Anatidae. Es un pequeño pato zambullidor que se distribuye por Australia y Tasmania. En Australia su distribución se limita a la cuenca de los ríos Murray y Darling en el sureste y al extremo sur. Su longitud es de aproximadamente 30 a 35 cm. Puede pesar de 500 a 1300 gramos.
Austraalia händpart (Oxyura australis) on väikest kasvu jäiga sabaga Austraalia part. Nii emas- kui ka isaslind kasvavad kuni 40 cm pikkuseks. Isaslinnul on kiltkivisinine nokk, mis muutub pesitsushooajal helesiniseks. Pesitsushooajal on pardi sulestik kastanpruun, hiljem muutub see tumehalliks. Emaslinnul on aga aastaringselt must sulestik pruunide laikudega. Austraalias on see part kohalik lind, pesitsedes nii sisemaa märgaladel kui ka kunstlikel märgaladel. Händparte on raske jälgida arusaamatu käitumise tõttu pesitsemishooajal sügisel ja talvel. Paaritumishooajal on isastel väga keeruline paaritumisrituaal. Need linnud on omnivoorid ehk kõigesööjad, eelistades vees elavaid selgrootuid. Händpart on ohustatud liik. Peamisteks ohtudeks neile on püsiv ja sügav märgalade vee äravool, märgalade lagunemine, sooldumine, märgaladel karjatamine ning põhjavee alanemine.
Esimest korda kirjeldas austraalia händparti aastal 1836 ornitoloog John Gould.
Partide sabasuled koosnevad paksudest lülisarnastest jätketest ning linnud hoiavad saba tavaliselt veepinnal. Ennast või paarilist kaitstes hoiavad need pardid saba püstiasendis. Isaslinnud hoiavad ka siis saba püsti, kui näevad emaslinnus oma tulevast paarilist. Austraalia händpartidel on jalad tavaliselt väga tugevad, need aitavad ujuda ja ka sukelduda. Võrreldes teiste partidega on see part eriline, kuna ujub pigem madalas vees. Nagu eespool öeldud, muutub isastel händpartide nokk sigimisperioodil helesiniseks. Pea ja kael muutuvad läikivmustaks ning selg ja tiivad kastanivärvi. Väljaspool sigimisperioodi on nende pea ja kael must hallide täppidega ning keha tumehall. Mõned isaslinnud säilitavad oma sulestiku aastaringselt. Emastel partidel sulestik aasta jooksul ei muutu. Nende pea on tumepruun ning selg ja tiivad kaetud mustade sulgedega, millel on helepruunid otsad, andes neile laigulise välimuse. Emase pardi nokk on tume hallikaspruun ning jalad on hallikaspruunid. Isaslindude jalad on aga hallid.
Austraalia händpart (Oxyura australis) on väikest kasvu jäiga sabaga Austraalia part. Nii emas- kui ka isaslind kasvavad kuni 40 cm pikkuseks. Isaslinnul on kiltkivisinine nokk, mis muutub pesitsushooajal helesiniseks. Pesitsushooajal on pardi sulestik kastanpruun, hiljem muutub see tumehalliks. Emaslinnul on aga aastaringselt must sulestik pruunide laikudega. Austraalias on see part kohalik lind, pesitsedes nii sisemaa märgaladel kui ka kunstlikel märgaladel. Händparte on raske jälgida arusaamatu käitumise tõttu pesitsemishooajal sügisel ja talvel. Paaritumishooajal on isastel väga keeruline paaritumisrituaal. Need linnud on omnivoorid ehk kõigesööjad, eelistades vees elavaid selgrootuid. Händpart on ohustatud liik. Peamisteks ohtudeks neile on püsiv ja sügav märgalade vee äravool, märgalade lagunemine, sooldumine, märgaladel karjatamine ning põhjavee alanemine.
Oxyura australis Oxyura generoko animalia da. Hegaztien barruko Anatidae familian sailkatua dago.
Australiankuparisorsa (Oxyura australis)[2] on sorsalintu.
Australiankuparisorsaa tavataan kotoperäisenä Australiassa. Sen kannaksi arvioidaan 18 000 yksilöä ja sen kannankehitys on vakaa. Se on luokiteltu silmälläpidettäväksi, koska sen populaatio on melko pieni ja sillä on monia mahdollisia uhkia.[1]
Australiankuparisorsaa elää kosteikoilla. Se käyttää ravinnokseen vesihyönteisten toukkia, siemeniä ja kasvinosia. Syksyisin ja talvisin australiankuparisorsa esiintyy suurissa parvissa.[1]
Australiankuparisorsa (Oxyura australis) on sorsalintu.
Oxyura australis
L'Érismature australe (Oxyura australis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidae endémique d'Australie.
Il mesure de 30 à 35 cm et pèse entre 500 et 1 300 g. Le mâle a un bec d'un bleu ardoise qui devient d'un bleu brillant pendant la période des amours.
On le trouve dans le bassin de la Murray River, au Sud-est et à l'extrême sud du continent australien ainsi qu'en Tasmanie Il vit dans les étendues d'eau douce.
C'est un canard plongeur qui se nourrit de plantes aquatiques, d'insectes, de crustacés ou de mollusques.
Les couvées sont de 3 à 12 œufs et l'incubation est de 26 à 28 jours. Elle est assurée uniquement par la femelle.
Oxyura australis
L'Érismature australe (Oxyura australis) est une espèce d'oiseaux de la famille des Anatidae endémique d'Australie.
Il gobbo beccazzurro (Oxyura australis Gould, 1837) è un uccello appartenente alla famiglia degli Anatidi diffuso in Australia[2].
Il gobbo beccazzurro (Oxyura australis Gould, 1837) è un uccello appartenente alla famiglia degli Anatidi diffuso in Australia.
Australinė stačiauodegė antis (lot. Oxyura australis, angl. Australian blue-billed duck, vok. Schwarzkinn-Ruderente) – antinių šeimos paukštis.
De Australische stekelstaart (Oxyura australis) is een eend uit de familie van de Anatidae.
Het voedsel van deze 40 cm lange, omnivore dieren bestaat voornamelijk uit kleine ongewervelde waterdieren.
Het is een endemische soort uit Australië. Hij leeft er voornamelijk in de gematigde regio’s van het land.
De dieren hebben last van bedreigingen, zoals habitatvernietiging.
Bronnen, noten en/of referentiesBlånebband (Oxyura australis) er en monotypisk art i gruppen av skarvender (Oxyurinae) og inngår der som én av seks arter i slekten Oxyura. Arten er endemisk for Australia, inkludert Tasmania. Der finnes den i én begrenset populasjon lengst sørvest i Australia og fem populasjoner i det sørøstre Australia, hvorav én på Tasmania. Om vinteren ekspanderer utbredelsen betydelig og omfatter også områder i vest og nordvest, sentralt og lenger nord øst i landet.
Blånebband er svært lik og (ifølge noen) nært beslektet med trommeand (O. vittata), noe som er årsaken til at den også kalles australsk blånebband. Trommeanden kalles på sin side argentinsk blånebband.[1]
Blånebband har tydelig kjønnspreg. Arten måler normalt cirka 35–44 cm. Hannen veier cirka 610–965 g og hunnen cirka 476–1 300 g).[1]
Fjærdrakten til hannen er i hekketiden i hovedsak mørk nøttebrun uten rødlig innslag. Buken er hvit og hodet og nakken glinsende sort og den stive stjerten sort. Hannen har blågrått, bredt og flatt nebb. Hunnen har spraglet grå fjærdrakt, fra mørk koksgrå fremst i pannen til mer stålgrå i nakken og over ryggen og flankene, og gradvis over til lysegrå i buken. Stjerten er sort og nebbet mørkt koksgrått. Eklipsedrakten til hannen og ungfuglene ligner hunnens fjærdrakt. De undere ekstremitetene er korte og mørk koksgrå. Føttene har lange tær med svømmehud mellom.[1]
Arten opptrer i grunne ferskvannsinnsjøer, mindre bassenger og våtmarksområder med omfattende kantvegetasjon (spesielt takrør). Utenfor hekketiden opptrer også arten i elver, større innsjøer og laguner. Arten eter i hovedsak frø og andre bestanddeler av akvatiske planter, samt trolig også mindre akvatiske virvelløse dyr. Den ernærer seg stort sett gjennom sikting av bunnmaterialet under dykking. Et dykk varer typisk omkring 10 sekunder.[1]
Inndelingen følger HBW Alive og er i henhold til Carboneras (2018).[2] Norske navn på arter følger Norsk navnekomité for fugl og er i henhold til Syvertsen et al. (2008, 2017).[3][4] Eventuelle benevnelser i parentes er kun midlertidige beskrivelser, i påvente av et offisielt navn på arten.
Denne ornitologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Blånebband (Oxyura australis) er en monotypisk art i gruppen av skarvender (Oxyurinae) og inngår der som én av seks arter i slekten Oxyura. Arten er endemisk for Australia, inkludert Tasmania. Der finnes den i én begrenset populasjon lengst sørvest i Australia og fem populasjoner i det sørøstre Australia, hvorav én på Tasmania. Om vinteren ekspanderer utbredelsen betydelig og omfatter også områder i vest og nordvest, sentralt og lenger nord øst i landet.
Blånebband er svært lik og (ifølge noen) nært beslektet med trommeand (O. vittata), noe som er årsaken til at den også kalles australsk blånebband. Trommeanden kalles på sin side argentinsk blånebband.
Australisk kopparand[2] (Oxyura australis) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar.[3] Fågeln har ett fragmenterat utbredningsområde och förekommer lokalt i sydvästra och sydöstra Australien och på Tasmanien.[3]
Australisk kopparand lever i sötvatten och dyker efter föda. Den har långa stela stjärtfjädrar som sticker rakt upp när fågeln är oaktiv. Den har också en proportionellt stor och blå näbb. Dess ben är placerade långt bak på kroppen vilket gör att de rör sig klumpigt på land och därför mestadels befinner sig i vattnet. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.[1]
_RWD.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör australisk kopparand.
Wikispecies har information om Oxyura australis.
Australisk kopparand (Oxyura australis) är en fågel i familjen änder inom ordningen andfåglar. Fågeln har ett fragmenterat utbredningsområde och förekommer lokalt i sydvästra och sydöstra Australien och på Tasmanien.
Australisk kopparand lever i sötvatten och dyker efter föda. Den har långa stela stjärtfjädrar som sticker rakt upp när fågeln är oaktiv. Den har också en proportionellt stor och blå näbb. Dess ben är placerade långt bak på kroppen vilket gör att de rör sig klumpigt på land och därför mestadels befinner sig i vattnet. IUCN kategoriserar arten som nära hotad.
Oxyura australis là một loài chim trong họ Vịt.[1]
Австралийская савка[1] (лат. Oxyura australis) — птица семейства утиные.
Длина около 40 см, масса 476—1300 грамм. Хвост обычно распластан на поверхности воды, во время опасности поднимает его вертикально. Посадка на воде низкая, ниже, чем у других уток. Клюв у самца свинцово-синий, в период размножения становится ярко-синим, за что эта утка и получила своё английское название. Окраска оперения самца в брачный период насыщенная тёмно-каштановая, голова и шея чёрные, живот серебристо-серый. В обычное время каштановый цвет заменятся тёмно-серым, а на чёрном — появляются серые пятна.[2] Некоторые мужчины сохраняют размножающееся оперение в течение года.[3] Окраска самки в течение года не изменяется — голова тёмно-коричневая, спина и крылья чёрные со светло-коричневыми вершинами перьев, бока тела серо-бурые. Клюв и ноги самки тёмные серо-коричневые. У самца ноги серые. Радужная оболочка у обоих полов окрашена в коричневый цвет. Неполовозрелые птицы напоминают взрослую саку, но бледнее, клюв серо-зелёный. В течение осени и зимы (в период размножения) ведёт скрытный образ жизни и на глаза попадается редко.
Австралийская савка является эндемиком умеренных регионов Австралии.[4] Её ареал простирается из южного Квинсленда, через Новый Южный Уэльс и Викторию, к Тасмании. Эта утка также распространена на юго-западе Западной Австралии. Наибольшая численность отмечается в бассейне Муррея и Дарлинга.[5]
Численность составляет около 15000 особей.[6]
Австралийская савка на сушу почти не выходит, передвигаясь по ней с трудом. Во время сезона размножения предпочитает глубокие пресноводные водоёмы с густой растительностью, включая Typha orientalis и Typha domingensis, хотя в более сухие сезоны могут появляться в прибрежных болотах.[7] Вне сезона размножения подростки и молодые взрослые образуют скопления до нескольких сотен птиц на открытых озёрах далеко от берега. Иногда встречаются на крупных реках и солоноватых водоёмах, например, в устьях рек.
Вне сезона размножения держится группами в открытых местообитаниях, перелетает, от опасности старается улететь. Во время сезона размножения скрытный и осторожный вид, при опасности заныривает, проплывая под водой большое расстояние. Молчалива, кроме сезона размножения. Голос — низкое кряканье. Токование заключается в сложном ритуале ухаживания, включающем различные позы, сопровождаемые особыми звуками.[8]
Всеядна, питается как беспозвоночными, так и семенами, почками и вегетативными частями водных растений. Утка питается под водой, просеивая грязь через клюв.[3] Предпочтительно поедает мелких беспозвоночных, включая моллюсков и водных насекомых, таких как личинки хирономид, ручейники, стрекозы и личинки водяных жуков.[9] Разнообразный спектр кормовых объектов объясняется относительно богатыми кормом местами обитания. Личинки хирономид весьма распространены во внутренних водоёмах, и поэтому составляют значительную часть рациона этой утки во время периода размножения.[2] Австралийская савка остаётся под водой в среднем в течение 10 секунд во время кормёжки.
Возможно, частично, являются перелётными, перемещаясь зимой из континентальных водоёмов Нового Южного Уэльса на реку Муррей. Регулярно отмечают ежегодные перемещения[3], связанные с подростками и молодыми взрослыми, которые ведут поиск новых мест гнездования, особенно на краях гнездового ареала взрослых, которые ведут оседлый образ жизни в местах размножения. Оседлый образ жизни взрослых подтверждается наблюдениями в неволе, где они размножаются в течение всего года.[3] В природе сроки откладка яиц связана с уровнем воды и, соответственно, количеством пищи, в основном, происходит с сентября по ноябрь, в северной части Виктории — с октября по март[10]. Размер кладки 3-12 яиц (чаще 5-6). Большие кладки, по-видимому, содержат яйца, отложенные несколькими самками.[3] Имеются данные о подкладке яиц в гнёзда других водоплавающих птиц.[7]. Яйца светло-зелёные, крупные: в среднем 66×48 мм, около 90 грамм[10]. Насиживание длится 26-28 дней. В течение суток после вылупления птенцы находятся в гнезде, затем уходят и держатся с матерью, которая оберегает их. В возрасте 8 недель достигают размера взрослых. Большинство приобретает окраску взрослых в возрасте одного года. По наблюдениям в неволе, становятся половозрелыми в годовалом возрасте.[3]
Выделяют две основные угрозы для этой утки — регулирование водно-болотных угодий путём регулирования уровня водоёмов, строительства противопаводковых сооружений и осушения; другим негативным воздействием является сокращение площади растительности из-за прореживания, перевыпаса скота, выжигания и засоления. Всё это уменьшает в итоге площадь пригодных для птиц участков.[5] Были приняты специальные стратегии об охране этой утки, в которых важное место занимает управление сельскохозяйственным и иным вида деятельности в местах обитания птицы. Строительство искусственных водоёмов (например, отстойников, прудов) может способствовать увеличению численности[11]. Может служить индикатором состояния окружающей среды.
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : カモ目 Anseriformes 科 : カモ科 Anatidae 属 : Oxyura 種 : オーストラリアオタテガモオーストラリアオタテガモ （濠太剌利尾立鴨、学名：Oxyura australis）は、カモ目カモ科に分類される鳥類の一種である。
オーストラリアの東部と西部の温帯地域とタスマニア島に分布する。
雄の頭と頸はやや茶色がかった黒色で、それ以外の体の上面は赤茶色である。雌は全身灰褐色である。嘴と脚は青い。
河川や湖沼に生息する。
主に水生植物の葉や根、種子を食べる。昆虫類や小さな甲殻類などを食べることもある。
水辺の茂みの中に営巣する。稀に他種の水鳥の古巣を利用することもある。1腹5-6個の卵を産み、抱卵期間は26-28日である。
この項目は、鳥類に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（ポータル鳥類 - PJ鳥類）。 
