Prunus lusitanica L.

Prunus lusitanica (lat. Prunus lusitanica) - gülçiçəyikimilər fəsiləsinin gavalı cinsinə aid bitki növü.

Mənbə

Vista de la planta

Il·lustració

Inflorescència

Detall de la flor

Prunus lusitanica^[2] és una espècie de planta de la família de les rosàcies, la qual pot ser trobada a les serres i la laurisilva de Gran Canària, Tenerife, La Gomera, La Palma i El Hierro, entre els 600 i els 900 m d'altitud.

És un arbre que pot arribar a fer fins a 10 m, amb les branques petites i els folíols vermellosos. Les fulles són d'oblongolanceolades a el·líptiques amb les vores regularment crenades o dentades i l'àpex llargament acuminat. Les inflorescències són pedunculades suberectes amb pètals de color blanc. El fruit pot ser des d'ovoide a subglobós i és de color negre-porpra.^[3]

A Catalunya se'n pot trobar en zones humides del Montseny i Les Guilleries.^[4][5]

Referències

Enllaços externs

• «Prunus lusitanica» en Árboles Ibéricos.

Planhigyn blodeuol sy'n frodorol o Hemisffer y Gogledd yw Coeden lawrgeirios Portiwgal sy'n enw benywaidd. Mae'n perthyn i'r teulu Rosaceae. Yr enw gwyddonol (Lladin) yw Prunus lusitanica a'r enw Saesneg yw Portugal laurel.^[1] Ceir enwau Cymraeg eraill ar y planhigyn hwn gan gynnwys Llawr-sirianen Portiwgal.

Mae'r teulu Rosaceae yn perthyn i'r genws Rosa (rhosyn) fel ag y mae'r cotoneaster a'r eirinen. Prif nodwedd y teulu yw ei ffrwythau amrywiol a phwysig i economi gwledydd.^[2] Ceir 5 sepal, 5 petal ac mae'r briger wedi'u gosod mewn sbeiral sy'n ffurfio llestr tebyg i gwpan o'r enw hypanthiwm.

Gweler hefyd

• Geiriadur rhywogaethau Gwefan Llên Natur

Cyfeiriadau

Mae gan Gomin Wikimedia
gyfryngau sy'n berthnasol i:

Coeden lawrgeirios Portiwgal

Portugisisk kirsebær (Prunus lusitanica) er et lille, stedsegrønt træ, med en uregelmæssig, åben vækst. Grenene er nærmest vandrette, og spidserne bliver efterhånden hængende. Hele planten er giftig, og ved såring eller knusning af blade og kerner afgives en marcipan-agtig lugt, tegn på cyankalium-lignende stoffer.

Beskrivelse

Barken er først glat med mørkerød lysside og lysegrøn skyggeside, senere bliver den lysebrun, og til sidst er den koksgrå og ru af små skæl. Knopperne sidder spredt, og de er smalle, spidse og mørkerøde. Bladene er læderagtige og elliptiske med tydelig spids. Randen er svagt takket, og oversiden er blank og mørkegrøn, mens undersiden er lysegrøn og mat.

Blomstringen foregår i juni, hvor de cremefarvede, stærkt duftende blomster ses i lange, tætte klaser. Frugterne ligner små kirsebær. De er først røde, men til sidst næsten sorte. Kernerne modner ikke i Danmark.

Planterne er ikke i stand til at klare en hård, dansk vinter. Rodnettet er dog som regel sundt nok og skyder mange vanris, så træet ses oftest i buskform.

Højde x bredde og årlig tilvækst: 10 x 2,5 m (25 x 25 cm/år).

Hjemsted

Portugisisk Kirsebær gror i Spanien, Portugal og på Atlasbjergene i Marokko.

Sintraområdet ligger i det sydlige Portugal, ca. 30 km nordvest for Lissabon. Her består undergrunden af forskellige kalkholdige (kalksten, dolomit, mergel og sandsten) og vulkanske bjergarter (lava, konglomerater og omdannede, kalksten). Klimaet beskrives som varmt middelhavsklima. Området har i dag karakter af at være forstæder til Lissabon, og den oprindelige vegetation er opsplittet og henvist til steder, hvor jordbrug og bebyggelse ikke har været mulig. De oprindelige og sene stadier af successionen er meget sjældne, og kun mulige at finde på små arealer inde i landet og i større udstrækning langs kysten. I den sydeuropæiske vegetationsklasse Quercetea ilicis, nærmere bestemt forbundet Arbuto unedonis-Laurenion findes arten voksende sammen med bl.a. almindelig ask, almindelig engelsød, almindelig gedeblad, almindelig hassel, almindelig jordbærtræ, almindelig munkehætte, almindelig rishirse, almindelig ørnebregne, Asparagus aphyllus (en art af asparges), bredbladet stenved, buskhareøre, engriflet hvidtjørn, etruskisk gedeblad, fuglekirsebær, hunderose, italiensk skovranke, kermeseg, klasekortlæbe, klatrefladbælg, Leucanthemum sylvaticum (en art af Margerit), mastikstræ, Melica minuta (en art af flitteraks), middelhavskorsved, middelhavsvortemælk, musetorn, Olea europaea var. sylvestris (den vildtvoksende varietet af almindelig oliven), orientalsk sarsaparil, Origanum virens (en art af merian), portugisisk eg, rosmarin, Rubus ulmifolius (en art af brombær), salviebladet soløjetræ, Silene longicilia (en art af limurt), skovstilkaks, slåen, smalbladet stenved, småbladet elm, spansk klokkeskilla, stedsegrøn rose, stilkeg, stinkiris, tvebo galdebær, vild krap, Vinca difformis (en art af singrøn), vintersnebolle, ægte kastanje og ægte laurbær^[1]

Denne brede oversigt kan sammenlignes med den konkrete vegetation på Tenerife (de Kanariske Øer), se beskrivelsen under laurisilva.

Note

Die Portugiesische Lorbeerkirsche (Prunus lusitanica), populär auch Portugiesischer Kirschlorbeer genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung Prunus innerhalb der Familie der Rosengewächse (Rosaceae).

Beschreibung

Illustration aus Madeira Flowers, Fruits and Ferns

Zweig mit Laubblättern und Blütenständen von Prunus lusitanica subsp. azorica

Vegetative Merkmale

Die Portugiesische Lorbeerkirsche ist ein immergrüner Baum oder Strauch, der Wuchshöhen von 3 bis 8, selten bis 20 Metern erreicht. Die Rinde junger Zweige und die Blattstiele sind kahl und dunkelrot. Die wechselständig und zweizeilig am Zweig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Die einfache, kahle, glänzend dunkelgrüne, drüsenlose Blattspreite ist länglich-lanzettlich und gekerbt-gesägt.

Generative Merkmale

Die Blütezeit liegt im Juni. Viele Blüten sind in einem aufrecht-abstehendenn traubigen Blütenstand angeordnet. Die zwittrige Blüte ist radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die Kronblätter sind weißlich und 4 bis 7 Millimeter lang.

Die bei Reife schwarz-purpurfarbenen Früchte sind eiförmig mit spitzem oberen Ende.

Vorkommen

Die Art Prunus lusitanica kommt in Südfrankreich, auf der Iberischen Halbinsel, in Marokko und auf den Kanarischen Inseln vor. Ihr Lebensraum sind feuchte Wälder. Die Bestände auf den Kanaren gehören zur Unterart Prunus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Franco und wachsen dort in der Lorbeerwaldregion.

Systematik

Die Erstveröffentlichung von Prunus lusitanica erfolgt 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, Tomus I, S. 473.^[1]

Je nach Autor gibt es etwa drei Unterarten:^[1]

• Prunus lusitanica subsp. azorica (Mouill.) Franco: Dieser Endemit kommt nur auf den Azoren vor.^[1]
• Prunus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Franco: Sie kommt auf den Kanaren und auf Madeira vor.^[1]
• Prunus lusitanica L. subsp. lusitanica: Sie kommt in Portugal, Spanien und Südfrankreich vor.^[1]

Belege

• Ingrid und Peter Schönfelder: Kosmos-Atlas Mittelmeer- und Kanarenflora. Franckh-Kosmos Verlag, Stuttgart 1994, ISBN 3-440-06223-6, S. 70.

Einzelnachweise

1. ↑ ^{a b c d e} A.Kurtto (2009): Rosaceae (pro parte majore). Datenblatt Prunus lusitanica In: Euro+Med Plantbase - the information resource for Euro-Mediterranean plant diversity.

Prunus lusitanica, the Portuguese laurel cherry^[4] or Portugal laurel,^[5] is a species of flowering plant in the rose family Rosaceae, native to southwestern France, Spain, Portugal, Morocco, and Macaronesia (the Azores, Canary Islands and Madeira).^[6][7]

The split between the two subspecies (subsp. azorica, found in the Azores, and subsp. hixa / subsp. lusitanica, found elsewhere) is dated around the Pliocene.^[8]

Description

Prunus lusitanica is an evergreen shrub or small tree growing to 3-8m tall (though it can reach 15-20m in cultivation).^{[9][10][11][12]} The bark is smooth and dark-grey.^[9] The leaves are alternate, oval, 7–15 cm long and 3–5 cm broad,^[9] with an acute apex and a dentate margin, glossy dark green above, lighter below.^[11] They superficially resemble those of the bay laurel, which accounts for its often being mistaken for one.

The flowers are small (10–15 mm diameter) with five small white petals; they are produced on erect or spreading racemes 15–25 cm long in late spring. The fruit is a small cherry-like drupe 8–13 mm in diameter, green or reddish green at first, turning dark purple or black when ripe in late summer or early autumn.^[9][13]

Distribution and habitat

Flowers

Ripe fruit

Prunus lusitanica is rare in the wild, found mainly along mountain streams, preferring sunshine and moist but well-drained soils. It is moderately drought-tolerant. It reproduces either sexually (the most successful method) or asexually by cloning from shoots.^[14]

Name

The species was first scientifically described by Linnaeus in Species Plantarum in 1753. Its specific epithet lusitanica means "of Lusitania", referring to the Roman name for Portugal.^[15]

Subspecies

Three subspecies are accepted:^[6]

• Prunus lusitanica subsp. lusitanica. Mainland Europe.
• Prunus lusitanica subsp. azorica (Mouill.) Franco. Azores.^[16]
• Prunus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Franco. Canary Islands, Madeira, Morocco.

Cultivation

Prunus lusitanica is grown as an ornamental shrub and is widely planted as a hedge and for screening in gardens and parks. It is introduced and locally naturalised in the temperate zone in northern France, Great Britain, Ireland, New Zealand, Western Canada- including the southern BC Mainland and Vancouver Island From Victoria Up Island through the Cowichan, Nanaimo and Parksville as well as the western United States in California, Oregon and Washington State.

Similar to its relative Prunus laurocerasus, P. lusitanica has been recognized by some botanists and land managers in both western Washington and Oregon as invasive. It is thought to have spread from cultivated areas into natural areas by birds who consume the fruit and then defecate the seeds away from the source plant.

It has gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit.^[17]

Toxicity

The leaves of Prunus lusitanica contain cyanide and will release this into the environment if burnt^[18] or if crushed.^[19] The fruit is somewhat edible if fully ripe, but if it is bitter, it is toxic and should not be eaten.^[20]

References

Prunus lusitanica, el lauroceraso de Portugal,^[2]​ laurel portugués, loro o hija, es una planta leñosa arbórea del género Prunus, nativa del sudoeste de Francia, península ibérica (España y Portugal), Macaronesia (Canarias, Madeira y Azores) y Marruecos. ^[3]​^[4]​

Vista de la planta.

Ilustración.

Inflorescencia.

Detalle de la flor.

Descripción

Es un árbol, en numerosas ocasiones con aspecto de arbusto, que alcanza los 15 m de altura. La corteza es pardo negruzca, hojas alternas, ovales, 7–12 cm de largo, 3–5 cm de ancho, con el ápice agudo y margen dentado, haz verde oscuro lustroso y envés verde claro sin brillo. Superficialmente posee el aspecto de un laurel Laurus nobilis. Flores pequeñas (10-15 mm de diámetro) con cinco pétalos blancos pequeños; dispuestas en racimos de 5 –25 cm que se desarrollan entre los meses de marzo y julio. El fruto es un drupa pequeña de 8–13 mm de diámetro, verde al principio, tornando a rojo y finalmente a negro al madurar, desde agosto hasta enero (según regiones y poblaciones). Sus semillas son dispersadas por aves (currucas, mirlos y zorzales).^[5]​^[6]​

Distribución y hábitat

Es una planta escasa, su población ibérica (incluyendo vertiente francesa de los Pirineos) se estima en algo más de 31.000 ejemplares.^[6]​ Está considerado como una reliquia de los bosques de tipo laurisilva que en la península ibérica tuvieron gran importancia durante el Terciario. En la actualidad, en España existen pequeñas loreras en las sierras de Las Villuercas (7000 - 8000 ejemplares), Montes de Toledo (500), varios barrancos de la vertiente meridional de Gredos (600 - 700) y del Macizo del Montseny (1200). También hay poblaciones aisladas en León (800-900), Galicia (100-200), Asturias ([6]​ En canarias está presente en los bosques de Laurisilva.

Requiere una gran humedad ambiental, especialmente edáfica por lo que vive habitualmente en orillas de arroyos y manantiales en áreas montanas. Localmente se desarrolla en suelos muy rocosos o incluso en pedreras. Tolera ambientes umbrosos pero crece y florece con mayor intensidad en áreas iluminadas. Se reproduce tanto sexualmente como clonalmente mediante rebrotes de cepa y de raíz y por acodos, llegando a conformar cepas de decenas de individuos conectados por el mismo sistema radical o/y ramas que en un momento dado han tocado el suelo y han desarrollado raíces.^[6]​

En España y en Francia está catalogada como especie vulnerable.^[7]​^[8]​

Cultivo y usos

Recientemente se ha incrementado su uso como planta ornamental y en setos arbustivos. El fruto parece ser amargo y solo comestible para las aves pero no se ha constatado que sea tóxico.^[9]​

Fue introducida y localmente naturalizada en zonas templadas del norte de Francia, Gran Bretaña, Irlanda, Nueva Zelanda y oeste de Estados Unidos: California, Oregón y Washington.

Ecología y distribución de la especie

La distribución actual de la especie es dispersa y, generalmente, ligada a ambientes de temperaturas relativamente suaves y lluvias o nieblas frecuentes, que minimicen el periodo de sequía. Estas condiciones se suelen dar, preferentemente, en estaciones de media montaña mediterránea con influencia atlántica. También tienen predilección por los paisajes montanos y con relieve accidentado, entre los 180 y los 1.150 metros de altitud. La especie se encuentra siempre ligada a cursos de agua, manantiales, gargantas umbrosas de montaña o pequeñas cascadas, que proporcionen al enclave un microclima de humedad ambiental elevada, ya sea de tipo atmosférico o edáfico. En cuanto a requerimientos de suelo, la mayoría de estas poblaciones se encuentran en sustratos muy poco evolucionados o litosuelos (en algunos casos, incluso en canchales), por lo que se puede considerar poco exigente en este sentido, aunque también aparece en suelos desarrollados. Generalmente se encuentra sobre sustratos de pH ácido (granitos, cuarcitas, pizarras, areniscas…), aunque también es capaz de prosperar sobre rocas calcáreas, por lo cual no se puede considerar una especie estrictamente silicícola.

Comunidades vegetales asociadas a las loreras peninsulares

En general, se puede decir que en su entorno abundan arbustos de hoja perenne y lauroide, como madroños, acebos, laureles y durillos, junto a árboles exigentes en humedad, caducifolios y, especialmente, subesclerófilos, como alisos, melojos, quejigos, castaños, fresnos, serbales (Sorbus torminalis) y arces (Acer monspessulanum). También suele haber brezos (Erica arborea, Erica scoparia y Erica lusitanica).

Sin embargo, en el sotobosque de las loreras más densas el número de fanerógamas herbáceas y pequeñas leñosas es escaso, por la ausencia de luz: Teucrium scorodonia, Carex elata, Cistus psilosepalus (raro) y Ruscus aculeatus.

Es característica, por el contrario, la presencia de elementos lianoides (hiedra, parra silvestre, nueza negra y Bryonia dioica) y multitud de helechos, como Pteridium aquilinum, Osmunda regalis, Blechnum spicant, Athyrium filix-femina, Dryopteris filix-mas y otros.

Con respecto a su biología reproductiva, se trata de una especie monoica, que florece a mediados de mayo o junio y cuya polinización puede ser entomófila o no, pero en cualquiera de los casos predomina la autofecundación. Los frutos maduran a finales de verano o principios del otoño y son dispersados, en parte, por pájaros, especialmente por currucas y mirlos. Como contrapunto al escaso reclutamiento por vía sexual, se da una intensa reproducción asexual, ya que los individuos presentan un potencial vegetativo enorme y son capaces de rebrotar de cepa tras el ramoneo, la tala o incluso después de un incendio. Así, gran parte de las poblaciones están formadas por rametes, es decir, ejemplares clónicos producidos por acodo o por rebrote de cepa.^[10]​

Taxonomía

Prunus lusitanica fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 473, en el año 1753.^[11]​

Etimología

Ver: Prunus: Etimología

lusitanica: epíteto geográfico que alude a su localización en Lusitania.

Variedades

Se aceptan tres subespecies en función de caracteres morfológicos que debieran ser revisados:^[12]​

• Prunus lusitanica subesp. lusitanica. Europa continental y Marruecos.
• Prunus lusitanica subesp. azorica (Mouill.) Franco. Azores.
• Prunus lusitanica subesp. hixa (Willd.) Franco. Islas Canarias y Madeira.

Sinonimia

• Cerasus lusitanica (L.) Dum. Cours.
• Laurocerasus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Kunk.
• Laurocerasus lusitanica (L.) M. Roem.
• Padus eglandulosa Moench
• Padus lusitanica (L.) Mill.
• Prunus hixa Willd
• Prunus sempervirens Salisb.^[13]​^[14]​

Nombre común

• Castellano: azar, azarera, azarero, cornicabra, cornicalera, hija, laurel de Portugal, lauroceraso de Portugal, lauro de Portugal, lauro real, loro, palo del loro, palo de loro.^[13]​

Véase también

• Los Loros

Referencias

Portugalgo erramua (Prunus lusitanica) Prunus generoko zuhaitza da, erramuaren antza duena.

Zuhaixka hau desagertutzat ematen zen Euskal Herrian baina duela urte batzuk hiru populazio aurkitu ziren Araban, Bizkaian eta Gipuzkoan, guztiak altitude txikietan eta sakan babestu eta mehartsuetan. Hori dela eta, 2011an argitaratutako EAEko Espezie Mehatxatuen Katalogoan zerrendaturik dago, 'Galzorian' kategorian.

Ezaugarriak

Zuhaitz txikia da Portugalgo erramua, 4-8 metrokokoa izan ohi dena baina inoiz ez 15 metro baino garaiagoa. Enbor-azal leuna du, kolore ilunekoa eta adar gazteak gorrixkak ditu.

Hostoak

Hostoak bakunak eta txandakatuak dira. Erramuaren hostoekin antza izan dezakete: forma obala dute eta 7-12 x 3-5 cm-ko neurria. Punta akuminatua dute, ertz krenatuak edo zerradunak, eta itxuraz larrukarak, distiratsuak eta glabroak dira baina azpialde berde argia dute, distirarik gabea. Pezioloak gorriak dituzte.

Loreak

Loreak

Loreak galtzarbetik ateratzen dira, luku itxurako infloreszentzia ia tenteetan. Lukuak nahiko luzeak dira, 15-30 cm-koak, hostoak baino luzeagoak eta 10-30 cm-ko pedunkulua dute. Loreak, aldiz, nahiko txikiak dira (10-15 mm-koak) eta 5 pieza dituzte. Sepaloak triangeluarrak eta petaloak ia biribilduak dira, zuriak. Lorezil ugari ditu, eta obarioa glabroa da, heltzean drupa purpura ia beltzezka bilakatzen dena.

Fruituak

Fruituak

Prunus generoko zuhaitz guztietan bezala, Portugalgo erramuaren fruitua drupa motakoa da. Drupa hau txikia da, 8-13 mm-ko diametrokoa eta berdea hasieran, gerora gorrituz doan arren. Heltzean, beltz kolorekoa izaten da. Fruitu honen haziak txorien bidez barreiatzen dira (txinboak, zozoak eta birigarroak).

Banaketa

Europan banaketa mediterraneo-atlantikoa duen zuhaixka da, baina banaketa orokorra makaronesikoa dela esan daiteke, Ozeano Atlantikoko uharteetan populazio onenak baititu. Iberiar penintsulan mendebaldeko herenean ugariagoa da, eta euskal kokaguneek (Ipar Euskal Herriraino) espeziearen banaketa-arearen ekialdeko muga osatzen dute. Duela gutxi lau gunetan aurkitu da populazio bana, Bizkaian (Armañon, Gorbeia eta Urkiolako Parke Naturaletan; eta Amorebieta eta Karrantzan), Gipuzkoan (Murumendi mendikatean eta Bidania-Goiatzen), Araban (Gorbeian eta Zuian) eta Nafarroan (Baztan-Bidasoa inguruan, bereziki Sunbillako Beobia errekastoan eta Baztango Aritzakun errekaxtoan; Ezkurra ibaian, Zubietan, Bertizaranan, Iturenen eta Urritzaten), eta guztiak altitude txikietan eta sakan babestu eta mehartuetan daude.

Ekologia

Hezetasun handia behar duen zuhaitza da, eta batez ere ibai-ertzetan eta mendi-guneetan aurkitzen da, 180-1.150 metroko altitudeetan. Lur harritsuetan hazten da eta itzala ondo jasaten duen arren, nahiago ditu eskualde eguzkitsuak. Tenperatura epelak behar ditu eta euri edo laino ugariko eskualdeak, ez baititu lehorteak oso ondo toleratzen. Orokorrean pH azidodun substratuetan aurkitu izan da (granitoa, kuartzitak, arbela, hareharria...) baina kalkareoen gainean ere bizi daiteke.

Fenologia

Portugalgo erramua martxoa eta ekaina bitartean loratzen dira. Fruituak abuztuan garatzen hasten dira baina ez dira hurrengo urteko urtarrilerarte heltzen.

Erabilera

Bereziki landare apaingarri modura erabili izan da. Fruitua nahiko mikatza da eta soilik hegaztiek jaten dute.

Erreferentziak

• EuskalNatura. CC-BY-SA lizentzia

Prunus lusitanica

Le laurier du Portugal (Prunus lusitanica L.) est une espèce d'arbustes de la famille des Rosaceae appartenant au genre Prunus section Laurocerasus (les lauriers-cerise). Il pousse naturellement dans les régions de climat atlantique d'Europe du Sud-Ouest (péninsule Ibérique) et d'Afrique du nord-ouest. C'est un des éléments constituant l'écosystème de la laurisylve. Il est plus rarement appelé prunier du Portugal.

Écologie et habitat

Le laurier du Portugal est un arbuste caractéristique des laurisylves d'Europe du Sud-Ouest. Il y existe une sous-espèce endémique : Prunus lusitanica L. ssp. arizonica, qui est en voie de disparition dans son milieu naturel.

Étymologie

La Lusitanie (Lusitania en latin) était une province Romaine couvrant une grande partie de l’actuel Portugal.

Description

C'est un arbuste d'une hauteur de 2 à 5 m, atteignant parfois 10 m de haut. Les feuilles sont vert foncé, alternes et persistantes. Les fleurs disposées en grappe sont blanches. Les fruits sont des petites baies rouge foncé à noires.

Sous-espèces et variétés

• Prunus lusitanica subsp. lusitanica. Europe continentale : Portugal, Espagne, sud-ouest de la France ;
• Prunus lusitanica subsp. azorica (Mouill.) Franco. Açores ;
• Prunus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Franco. Canaries, Madère, Maroc ;
• Prunus lusitanica 'angustifolia' aux feuilles étroites ;
• Prunus lusitanica 'variegata' aux feuilles panachées.

Autres noms synonymes

• Laurocerasus lusitanica (L.) M.Roem.
• Cerasus lusitanica Loisel.

Parasites

Un petit charançon, l'otiorrhynque peut s'attaquer à ses feuilles à l'état adulte et surtout à ses racines à l'état larvaire^[1].

Galerie

• Illustration botanique.

• Fleurs.

• Fruits.

• Spécimen taillé.

Références

• (en) Référence Catalogue of Life : Prunus lusitanica L. (consulté le 16 décembre 2020)
• (fr) Référence Tela Botanica (France métro) : Prunus lusitanica L., 1753
• (fr+en) Référence ITIS : Prunus lusitanica L.
• (en) Référence NCBI : Prunus lusitanica (taxons inclus)
• (en) Référence GRIN : espèce Prunus lusitanica L.

Vista da planta.

Ilustración.

Inflorescencia.

Detalle da flor.

O acereiro,^[1] Prunus lusitanica, é unha planta leñosa arbórea do xénero Prunus, nativa do suroeste de Francia, España, Portugal, Marrocos, Macaronesia os Azores, as illas Canarias e a illa de Madeira).^[2][3] É unha arboriña de ribeira bastante rara en Galiza, considerándose unha reliquia do terciario, e sobrevivindo en moi contados lugares, frescos e acedos. É o único Prunus (xénero ao que pertencen a ameixeira e a cerdeira, entre outros) de folla perenne natural de Galiza. Atopamos exemplares na serra do Xurés, no canón do río Arnoia (Sande e Cartelle) e na desembocadura ao Miño do río Deva, en Pontevedra, entre outros lugares.

Descrición

Trátase dunha arboriña ou arbusto que adoita medir arredor de 4 ou 5 m de altura, mais pode acadar 15 m de altura dependendo moito do lugar. Superficialmente posúe o aspecto dun loureiro (Laurus nobilis). O tronco é curto, groso e flexuoso, coa casca cinsenta ou parda con tendencia a negrexar. A copa é baixa, bastante ovoide. Dependendo da estación, en flor non é difícil a súa identificación, xa que a flor vén en acios da lonxitude das follas bastante vistosos. As pólas e xemas son de cor avermellada. As follas son son simples e alternas, ovais, lanceoladas, duns 12 cm de longo e 3–5 cm de ancho, co ápice agudo, finamente serradas, algo coriáceas. A face é verde verde escura brillante e o envés máis pálido e glauco. O pecíolo é vermello e mide arredor de 2 cm. é tamén algo coriáceo. As flores son miúdas (8–15 mm de diámetro) con cinco pétalos brancos pequenos; dispostas en acios de 8–25 cm que se desenvolven entre os meses de maio e xullo. Son moi recendentes. Os froitos é unha drupa de 1 cm. aproximadamente, primeiramente verde e despois vermellos. A carabuña é lisa. Finalmente os froitos se tornan negros.ao maduraren no verán. As sementes son espalladas polas aves (papuxas, merlas e tordos).^[4][5] Reprodúcese tanto sexualmente como clonalmente mediante rebentos de cepa e de raíz e por porbaixas, chegando a conformar cepas de ducias de individuos conectados polo mesmo sistema radical e/ou pólas que nun momento dado tocan o chan e desenvolven raíces.^[5]

Hábitat

Aparece preferentemente en estacións de media montaña mediterránea con influencia atlántica. Tamén ten predilección polas paisaxes montañosas e con relevo accidentado, entre os 180 e os 1 150 metros de altitude. En canto a requerimentos de solo, a maioría de estas poboacións atópanse en substratos moi pouco evolucionados ou litosolos (nalgúns casos, incluso en canchais), polo que se pode considerar pouco esixente neste sentido, aínda que tamén aparece en solos desenvolvidos. Xeralmente atópase en substratos de pH acedo (granitos, cuarcitas, lousas, arenitas…), malia que tamén é capaz de prosperar sobre rochas calcarias, polo que non se pode considerar unha especie estritamente silicícola. O acereiro gusta dos climas suaves, medrando a unha altitude entre os 600-700 metros sobre o nivel do mar. Acostuma aparecer nos bosques de ribeira aínda que non par da auga. En Galiza dáse en canóns, valgadas, regatos, e solos acedos, rochosos, húmidos, vizosos e frescos, mellor se son silíceos, aparecen en chairas de clima suave con frecuentes choivas e néboas que reducen ao mínimo a época de seca. En Galiza non forma bosques, pero si noutros lugares como en Estremadura, onde lle chaman "loreras". Tolera ambientes sombrizos mais medra e florea con maior intensidade en áreas iluminadas.

Distribución

A distribución actual da especie é dispersa e, xeralmente, ligada a ambientes de temperaturas relativamente suaves e choivas ou brétemas frecuentes, que minimicen o período de seca.

É bastante raro en Galiza, de feito situábase unicamente no Xurés. Nun artigo da revista "Quercus" de xullo do 2002, nun artigo sobre "El cañón del Arnoia: una fraga olvidada" afirman que o acereiro aparece tamén no río Arnoia^[6] No Arnoia o acereiro mestúrase con sobreiras, carballos, amieiros e salgueiros, nun ecosistema moi rico e en serio perigo polas centrais hidroeléctricas maiormente. Téñense localizado exemplares norío Deva, en Pontevedra, concretamente na zona da desembocadura no río Miño.

A nivel ibérico é unha planta tamén escasa, estimándose a súa poboación en algo máis de 31 000 exemplares^[5]. Está considerado, logo, coma unha reliquia dos bosques do tipo laurisilva que na Península tiveron grande importancia durante o Terciario. Aparece nas de Las Villuercas (7000 - 8000 exemplares), Montes de Toledo (500), varios barrancos da vertente meridional de Gredos (600 - 700) e do Macizo del Montseny (1200). Tamén hai poboacións illadas en León (800-900), Galiza (100-200), Asturias (<50), Cantabria (<50), País Vasco (<100) e Navarra (100-150)^[5] Nas Illas Canarias está presente nos bosques de laurisilva. En España e en Francia está catalogada como especie vulnerábel.^[7][8]

Foi introducida e localmente naturalizada en zonas temperadas do norte de Francia, Gran Bretaña, Irlanda, Nova Zelandia e o oeste dos EUA: California, Oregón e Washington.

Cultivo e usos

O pau é louro; emprégase na fabricación de mobles macizos, elementos estruturais de calidade. Tamén para talla e escultura, torneados. E en xeral as mesma aplicacións que a madeira de cerdeira. A madeira é moi apreciada en ebanistería, porén a escaseza da especie non permite a súa talla. Ten tamén un uso ornamental pola fermosura das súas flores e para formar sebes. O froito é amargo e só comestíbel para as aves, aínda que non se constatou que sexa tóxico.^[9]

Comunidades vexetais asociadas aos acereiros peninsulares

En xeral, falando de condicións máis mediterráneas que as que atopamos en Galiza, pódese dicir que na súa contorna abunda arbustos de folla perenne e lauroide, como érbedos, acivros, loureiros e vivurnos, xunto a árbores esixentes en humidade, caducifolias e, especialmente, subesclerófilas, coma amieiros, cerquiños, caxigos, castiñeiros, freixos, capudres e pradairos. Tamén abundan uces coma a uz branca (Erica arborea), a uz das vasoiras (Erica scoparia) e a uz lusitana Erica lusitanica. Porén no sotobosque das formacións de acereiros máis mestas o número de fanerógamas herbáceas e pequenas leñosas é escaso, pola ausencia de luz: Teucrium scorodonia , Carex elata , Cistus psilosepalus (raro) e a xibarda Ruscus aculeatus . É característica, pola contra, a presenza de elementos lianoides (hedra, herba salgueira, Lonicera etrusca , boudaña (Brionia dioica ) e multitude de fentos, coma o fento común (Pteridium aquilinum), o dentabrún (Osmunda regalis), fento fero ou fenta (Blechnum spicant), Athyrium filix-foemina, Dryopteris filix-mas e outros. A respecto da súa bioloxía reprodutiva, trátase dunha especie monoica, que florea a mediados de maio ou xuño e cuxa polinización pode ser entomófila ou non, mais en calquera dos casos predomina a autofecundación. Os froitos maduran a finais do verán ou comezos do outono e son espallados, en parte, polos paxaros , especialmente por papuxas e merlas. Coma contrapunto ao escaso recrutamento por vía sexual, dáse unha intensa reprodución asexual, xa que, como se mencionou antes, os individuos presentan un potencial vexetativo enorme e son capaces de regromaren de cepa tras o ramalleo, a talla, ou incluso despois dun lume forestal. Así, gran parte das poboacións están formadas por exemplares clónicos producidos por porbaixa ou por rebentos de cepa.^[10]

Taxonomía

Prunus lusitanica foi descrita por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 1: 473, no ano 1753.^[11]. O seu restritivo específico lusitanica, refírese a Lusitania, o nome romano para parte da actual área onde se sitúa Portugal. O nome galego acereiro (en portugués azereiro)viría do latín serodio cereseum, este do lat. cerăsus, e este do grego. κερασός, o mesmo que o termo cerdeira ou cereixa; pola súa semellanza con esta especie, e non deixar de ser un Prunus subxénero Cerasaus, que produce unha especie de cereixas.

Variedades

Acéptanse tres subespecies en función de caracteres morfolóxicos que cómpre revisar:^[12]

• Prunus lusitanica subesp. lusitanica. Europa continental e Marrocos.
• Prunus lusitanica subesp. azorica (Mouill.) Franco. Illas dos Azores.
• Prunus lusitanica subesp. hixa (Willd.) Franco. Illas Canarias e Illa de Madeira.

Sinonimia

• Cerasus lusitanica (L.) Dum. Cours.
• Laurocerasus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Kunk.
• Laurocerasus lusitanica (L.) M. Roem.
• Padus eglandulosa Moench
• Padus lusitanica (L.) Mill.
• Prunus hixa Willd
• Prunus sempervirens Salisb.^[13]

Notas

Véxase tamén

Il lauro del Portogallo (Prunus lusitanica L., 1753) o è un arbusto sempreverde della famiglia delle Rosacee, originario del Portogallo (da cui il nome), della Francia, della Spagna, del Marocco e della Macaronesia.

Distribuzione e habitat

Fori

Frutit

Il Prunus lusitanica è raro tra le piante spontanee, apparendo perlopiù in montagna e preferendo suoli ben drenati. È moderatamente tollerante della siccità. Si riproduce sia per metodo sessuato che per metodo asessuato.^[1]

La specie venne descritta per la prima volta da Linneo nel suo Species Plantarum del 1753. Il suo nome specifico lusitanica rimanda alla Lusitania, nome romano dato al Portogallo.^[2]

Descrizione

Il Prunus lusitanica è una pianta sempreverde che può crescere sino a 3-4 metri di altezza. Secondo alcune fonti può crescere sino a 6 metri.^[3] La corteccia è marrone scuro, le foglie sono alternate, ovali, di 7–12 cm di lunghezza per 3-5 di larghezza, con un apice acuto e un margine dentato, di colore più scuro nella parte finale e più chiaro nella parte più bassa. La superficie della foglia è simile a quella del Laurus nobilis, motivo per cui le due specie vengono talvolta confuse.

I fiori sono piccoli (10–15 mm di diametro) con cinque petali bianchi ciascuno; questi sono prodotti da un raceme di 15–25 cm di lunghezza, verso la tarda primavera. I frutti sono delle piccole drupe di 8–13 mm di diametro, di colore verde che con la maturazione divengono dapprima rosse, poi viola scuro e poi nere tra la fine dell'estate e l'inizio dell'autunno.^[4]

Sottospecie

Vi sono tre sottospecie di questa pianta:^[5]

• Prunus lusitanica subsp. lusitanica. Principalmente in Europa.
• Prunus lusitanica subsp. azorica (Mouill.) Franco. Nelle Azorre.^[6]
• Prunus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Franco. Nelle Isole Canarie, a Madeira ed in Morocco.

Coltivazione

Il Prunus lusitanica cresce come pianta ornamentale per creare lunghi divisori di siepe in giardini e parchi. È stato introdotto con successo in aree dal clima temperato come la Francia settentrionale, la Gran Bretagna, la Nuova Zelanda e il Canada occidentale, nonché negli Stati Uniti in California, nell'Oregon e nello Stato di Washington.

Simile alle piante di Prunus laurocerasus, il P. lusitanica è stato riconosciuto da alcuni botanici come specie invasiva, in particolare negli Stati Uniti. La sua diffusione così notevole è dovuta al fatto che gli uccelli solitamente ne consumano i frutti, rilasciando poi i semi con la defecazione ovunque.

Note

Portugalhegg (Prunus lusitanica) er en plante i rosefamilien.

Den er en eviggrønn busk eller lite tre og blir opptil 17 m høy. Unge kvister er røde og hårløse. Bladene er avlange og avrundet ved basis, spisse, grovt sagtannede, tykke og læraktige; oversiden er glinsende mørkegrønn, mens undersiden er matt gulgrønn. Blomstene er gulhvite og sterkt duftende; de sitter i tette klaser som er 15–25 cm lange. Frukten er et steinfrukt som først er rød, men siden blir svart.

Arten deles i tre underarter.

• Prunus lusitanica subsp. lusitanica – sørvest i Frankrike, fastlandsdelene av Portugal og Spania
• Prunus lusitanica subsp. azorica – Azorene
• Prunus lusitanica subsp. hixa – Kanariøyene, Madeira, Marokko

Portugalhegg brukes som hageplante i mange land, men er ikke vanlig i Norge. Den litt mer hardføre slektningen laurbærhegg er derimot vanlig plantet.

Litteratur

• M. Blamey og C. Grey-Wilson (2004). Wild Flowers of the Mediterranean (2 utg.). London: A & C Black. s. 77. ISBN 0-7136-7015-0.
• A. Mitchell, oversatt av I. Gjærevoll (1977). Trær i skog og hage. Tiden. s. 300. ISBN 82-10-01282-7.
• H. Vedel (1977). Trær og busker ved Middelhavet. Cappelen. s. 54. ISBN 82-02-03708-5.

Eksterne lenker

• (en) Portugalhegg i Encyclopedia of Life
• (en) Portugalhegg i Global Biodiversity Information Facility
• (en) Portugalhegg hos NCBI
• (en) Portugalhegg hos ITIS
• (en) Portugalhegg hos Tropicos
• (en) Portugalhegg hos The International Plant Names Index
• (en) Kategori:Prunus lusitanica – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Prunus lusitanica – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Prunus lusitanica – detaljert informasjon på Wikispecies

• Vekstform

• Bladverk

• Blomster

• Bær

• Overside av blad subsp. hixa

• Underside av blad subsp. hixa

Vos an lenga piemontèisa Për amprende a dovré 'l sistema dle parlà locaj ch'a varda sì.

Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.

Distribussion

Da finì.

Notissie

Da finì.

Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse

• Prunus lusitanica L.

Aiuto per
la lettura Ayuda para
la lectura Help for
Reading Rintré ant
la Piòla Contaté
j'Aministrator Lìber për
Amprende Coression
ortogràfica Tastadura
piemontèisa Portaj
e Proget Agiut pr'ij
Contributor Travajòt
sempi

A Prunus lusitanica, commumente conhecida como azereiro^[1] ou loureiro-de-portugal,^[2] é uma espécie de cerejeira nativa do sudoeste de França, Espanha, Portugal, Marrocos.^[3][4]

É considerada uma relíquia das florestas de lauráceas que dominavam a área da bacia do Mediterrâneo no Terciário. Com o fecho do mar a leste, e consequente alteração climática para um ambiente cada vez mais árido, este tipo de florestas recuou e extinguiu-se quase completamente, tendo sobrevivido em apenas alguns enclaves húmidos ou de montanha (como o norte de Portugal e Espanha, as montanhas marroquinas e os Pirenéus franceses e espanhóis) e na região da Macaronésia composta pelas ilhas atlânticas da Madeira e das Canárias. Foi nestes refúgios temperados que esta espécie sobreviveu até aos nossos dias, em especial na Macaronésia onde a floresta laurissilva é atualmente o único tipo de floresta.

A espécie foi cientificamente descrita pela primeira vez por Linnaeus no seu Species Plantarum de 1753. O seu restritivo específico lusitanica, refere-se à Lusitânia, o nome romano para a atual área onde se situa parte de Portugal.

Sub-espécies

Das três sub-espécies anteriormente reconhecidas,^[3] apenas é atualmente considerada a

• Prunus lusitanica subsp. lusitanica - Europa continental e norte de África.

As restantes subspécies eram:

• Prunus lusitanica subsp. azorica (Mouill.) Franco - Açores. Esta subespécie é actualmente considerada espécia autónoma com o nome de Prunus azorica.^[5]
• Prunus lusitanica subsp. hixa (Willd.) Franco - Madeira, Ilhas Canárias e Marrocos. Esta sub-espécie é actualmente considerada como espécie separada, endémica dos arquipélagos da Madeira e Canárias - Prunus hixa Willd.^[6]

Características

Trata-se de um arbusto ou pequena árvore perene, crescendo entre 3 a 15 metros. A casca da árvore é castanho escura. As folhas são alternadas, ovais, entre 7–12 cm de comprimento e 3–5 cm de largura, com o ápice acuminado, pecíolo avermelhado, margens dentadas, coriáceas e de cor verde escura e brilhante na página superior, ligeiramente mais clara na inferior. São superficialmente semelhantes às folhas do loureiro, o que leva a que sejam por vezes confundidas. As flores são pequenas (10–15 mm de diâmetro) com cinco pequenas pétalas; são produzidas em inflorescências eretas ou ramificadas com um comprimento entre 15–25 cm, no final da Primavera, início do Verão. O fruto é uma pequena cereja (drupa) ovoide, com 8–13 mm de diâmetro, verde ou vermelho-esverdeado de início, tornando-se negro-purpúreo ou negro quando amadurece no final do Verão ou início do Outono.^[7]

É uma espécie rara na natureza, ocorrendo essencialmente ao longo de riachos e ribeiros de montanha, preferindo zonas ensolaradas e solos húmidos, mas com boa drenagem. É moderadamente tolerante à seca. Reproduz-se sexuadamente (o método mais eficiente) ou assexuadamente através da clonagem de rebentos.^[8]

Cultivo e usos

Muito cultivada como planta ornamental e é utilizada como planta de vedação. O fruto é muito amargo e não comestível, mesmo quando totalmente maduro, podendo ser tóxico.^[9]

Ver também

• Laurissilva
• «Flora da Madeira»

Referências

• Árvores e Florestas de Portugal - Açores e Madeira, Edic. Público, Comunicações, SA. Dep. Legal nº 254481/2007
• Erik Sjögren - Plantas e Flores dos Açores. Edição do autor 2001.

• 1 Підвиди
• 2 Опис
• 3 Поширення
• 4 Галерея
• 5 Джерела

1. ↑ ^{а б} Euro+Med Plantbase. Процитовано 20.06.2018. (англ.)
2. ↑ Catalogue of Life. Процитовано 20.06.2018. (англ.)

Cerasus lusitanica là loài thực vật có hoa trong họ Hoa hồng. Loài này được (L.) Dum. Cours. mô tả khoa học đầu tiên năm 1802.^[1]

Chú thích

Liên kết ngoài

• Phương tiện liên quan tới Cerasus lusitanica tại Wikimedia Commons
• Dữ liệu liên quan tới Cerasus lusitanica tại Wikispecies
• Vườn thực vật hoàng gia Kew; Đại học Harvard; Australian Plant Name Index (biên tập). “Cerasus lusitanica”. International Plant Names Index. Truy cập ngày 11 tháng 6 năm 2013.

Bài viết liên quan đến Phân họ Mận mơ này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn.

• x
• t
• s

Общий вид растения

Лавровишня португальская — крупный вечнозелёный кустарник или небольшое дерево, в естественных условиях не превышающее 8—10 м в высоту. Кора почти гладкая, тёмно-серая. Молодые веточки иногда слабо угловатые, красно-коричневые.

Листья поникшие, в очертании узкояйцевидные или узкопродолговатые, заострённые к концу, с тупозубчатым краем, 7—15 см длиной и 2,5—6 см шириной. Верхняя поверхность тёмно-зелёная, блестящая, нижняя — более светлая. Черешки до 3 см длиной, голый, тёмно-красный. Прилистники линейные, опадающие, голые.

Цветки белого цвета, собраны в рыхлые кистевидные соцветия по 30—80, каждое из которых до 28 см длиной. Чашелистики треугольно-яйцевидные, тупые, с реснитчатым краем, до 1,5 мм длиной. Лепестки узкообратнояйцевидные или почти округлые, цельные.

Плод — широкояйцевидная или почти шаровидная костянка до 1,3 см в диаметре, при созревании тёмно-фиолетового, почти чёрного цвета. Эндокарпий продолговато-яйцевидной формы, с гладкой поверхностью. На вкус кисловатая или горькая.

Набор хромосом — 2n = 64.

Ареал

Родина лавровишни португальской — Португалия, Испания и Азорские острова. Введена в культуру в Англии по разным данным в 1648 или 1719. Описана из Португалии и Пенсильвании, где известна только в культуре.

Таксономия

Синонимы

Плоды лавровишни португальской

• Cerasus lusitanica (L.) Loisel., 1812
• Laurocerasus lusitanica (L.) M.Roem., 1847
• Padus eglandulosa Moench, 1794
• Padus lusitanica (L.) Mill., 1768
• Prunus-Lauro-Cerasus lusitanica (L.) Weston, 1770, nom. inval.

См. также

• Лавровишня лекарственная

Примечания