Male and female pair bond relationships might be an adaptive trait allowing greater vigilance in open habitats. Although klipspringers remain in close proximity and are aware of each other’s behaviours and locations, actual contact between members is quite rare. The median distance between a pair of klipspringers was recorded to be 2 meters. Instead of mutual grooming, alarm calling in duet and territorial markings are important in maintaining pair bond relationships.
Klipspringers deposit feces around territory boundaries to mark their territories from conspecifics. More commonly, klipspringers scent mark by inserting bare twigs or grass pieces into their preorbital cavities, which leaves behind 4 to 6 mm smears of a black, glandular substance. Klipspringers will re-visit their scent-markings every seven days, which corresponds with the amount of time the scent remains detectable. Both sexes mark territories through scent marking, but the male usually follows the female to remark the areas she has visited. This scent marking behavior enforces pair bonding and reinforces territorial markings.
Communication Channels: acoustic ; chemical
Other Communication Modes: duets ; scent marks
Perception Channels: visual ; tactile ; acoustic ; chemical
The name klipspringer comes from the Afrikaans language and describes the mammal’s ability to jump from rock to rock or its capability to climb up steep rock faces.
According to the International Union for Conservation of Nature (IUCN) list of threatened species, klipspringers are considered to be of ‘least concern’ with a population estimated at approximately 40,000.
IUCN Red List of Threatened Species: no special status
Due to klipspringer preference for rocky habitat, they are seldom viewed as a problem species; however, they will occasionally browse on growing fruit buds in vineyards, orchards, and plantations across South Africa. At times, farmers will send in permits for permission to shoot problematic klipspringers.
Negative Impacts: crop pest
In the past, settlers used klipspringer hair to stuff and cushion saddles.
Ectoparasites attach to the pelage of klipspringers, but can be removed through autogrooming. Birds, such as red-winged starlings and yellow-billed bulbuls, glean ectoparasites from the body and the preorbital glands of klipspringers. The birds benefit from a food source, while the klipspringers benefit from reduced parasite loads.
Ticks (Ixodes (Afrixodes) matopi) are found on the scent gland secretions of klipspringers. The tick will remain on a marked twig and will parasitize a klipspringer when it comes back to remark the twig.
Mutualist Species:
Commensal/Parasitic Species:
Klipspringers feed primarily during the early morning and late afternoon, and for brief periods throughout the day. They will spend between 15 and 41 percent of their day feeding.
When klipspringers feed, one of the group members stands and remains vigilant. The male is typically the member to stand guard as the female requires greater time to feed and accumulate energy for lactation. Alternatively, the female leads the group from one feeding area to the next, which is likely due to her high food demands. During feeding, klipspringers never stand and forage in one place, but rather move from plant to plant. They have a narrow muzzle which helps them selectively browse on plant parts. In some cases, klipspringers will stand on their back legs to reach specific fruits or flowers.
Klipspringer energy requirements per unit body mass are higher than larger antelope due to its small size and high metabolic rate. Klipspringers cannot consume excessive amounts of food because their stomachs are small; therefore, they selectively browse on highly nutritious plants. Klipspringers are frugivores and folivores, feeding primarily on the fruits and flowers of plants such as rock false candlewood (Maytenus oleoides), large sour-plum (Ximenia caffra), kudu berry (Pseudolachnostylis maprouneifolia), kuni bush (Rhus undulata), Aspalathus hirta, velvet bush-willow (Combretum molle), and horn –pod (Dichrostachys cinerea). In fact, fruits and flowers make up approximately two thirds of klipspringer diets. In general, klipspringers will not feed on grasses even when the young shoots are available for consumption. However, when it is winter or conditions are dry, klipspringers will eat more leaves because nutritious plants are not abundant.
Klipspringers consume very little water because they live in an arid habitat. They attain most of their water from their food or from the dew accumulated on vegetation. Klipspringers will occasionally feed on succulents with thick fleshy leaves or stems for their water, but not for their nutritional content. When water is available, they will drink from temporary pools, waterholes and streams.
Plant Foods: leaves; fruit; flowers
Primary Diet: herbivore (Folivore , Frugivore )
Klipspringers (Oreotragus oreotragus) have a fairly patchy distribution due to their specific habitat requirements. Klipspringers range from north-eastern Sudan, Eritera, northern Somalia, and the Ethiopian Highlands to east and south Africa, including the west coast of Namibia and south-western Angola.
Klipspringers avoid populated areas, such as the Cape Peninsula and parts of the Karoo. Otherwise, they are common in unprotected areas where settlement has not occurred and livestock is not present. They particularly have large populations in protected parks such as: Tsavo National Park (Kenya), Nyika National Park (Malawi), the Namib-Naukluft National Park (Namibia), and Matobo National Park (Zimbabwe).
Biogeographic Regions: ethiopian (Native )
A klipspringer in captivity was recorded to live up to 17 years and 10 months. There are no lifespan records for klipspringers occurring in the wild.
Range lifespan
Status: captivity: 18 (high) years.
Average lifespan
Status: captivity: 12.1 years.
Average lifespan
Status: captivity: 15.0 years.
Klipspringer are small antelope weighing between 8 and 18 kg with females weighing slightly more than males (male average: 10.6 kg; female average: 13.2 kg). The total length of klipspringers is between 8 and 10 cm with females being slightly longer than males (male average: 86.2 cm; female average: 90.5 cm). Heights of klipspringer are more variable, ranging from 43 to 51 cm.
Klipspringers are stocky antelopes with a short neck and body, and large hindquarters, which help it jump from rock to rock. Their ears are rounded and large, and their tails are small and rudimentary. Their hoof structure is unique because the last joints of the digits are rotated so klipspringers can walk on the tips of their hooves. Walking wears down the hooves giving them a cylindrical shape, which is suitable for a lifestyle on the rocks. Klipspringers secrete pheromones from their preorbital glands, which are narrow black slits found in the corner of their eyes. The scent glands are more developed in males than females.
Like other African antelope, the hairs of the klipspringer are hollow and smoothed flat. Their hair assists with the reflection of radiant heat, provides insulation from thermal extremes, reduces moisture loss, and protects them from injuries. In general, their hair has a springy texture and varies between 15 to 28 mm in length.
The color of the klipspringer results from the pigmented tips of their guard hairs. Individual hairs are light at the base and darken to a yellow-brown near the tips. Overall, klipspringer coat color varies with origin. The color is yellow and speckled with brown in the subspecies, O. o. oreotragus, bright golden-yellow in O. o. transvaalensis, and greyer and more dull in O. o. stevensoni. The underside of their body, their chin, and the area surrounding their lips are white. Their tails are the same colors as the upper side of the body, but lighter underneath. The top of their heads are darker, whereas the sides of their faces are lighter. The back of klipspringer ears is sparsely covered with black hairs, whereas the inner ear is extensively covered with long white hairs. The lower portions of their hooves are white with a black band immediately above their hooves, extending slightly upwards on the forelimbs and up to the ankle joints of the hind limbs.
There is very little information regarding the skull or dental features of klipspringers. A skull from northern Nigeria had a greater width, 3.25 inches in diameter across the orbits, compared to a skull found in East Africa, 2.94 inches in diameter across the orbits. This suggests that klipspringer skulls vary by region or subspecies. There are no specific records of klipspringer dental formulas. However a generalized antelopes, cattle, gazelles, goats, sheep, and relatives dental formula is the following: incisors 0/3, canines 0/1, premolars 3/2-3, and molars 3/3 equaling 30-32.
Within South Africa, only the males have horns, whereas both males and females of one subspecies (O. o. schillings) have horns in the eastern regions of Africa (Kenya and Tanzania). The latter could be the result of greater competitive interactions in the east. In general, the horns are short, straight spikes that are only ringed near the base. Horns start to grow after 4 months, protrude from the top of the head after 5.5 to 6 months, and reach adult size after 17 to 18 months. The average length of a horn is 10 cm, with a record length of 16.2 cm (Ward 1998 as cited in Skinner and Chimimba 2005).
Range mass: 8 to 18 kg.
Range length: 8 to 10 cm.
Sexual Dimorphism: female larger; ornamentation
Other Physical Features: endothermic ; bilateral symmetry
If a predator is far away and is not considered an immediate threat, klipspringers will be attentive and face their predator. If klipspringers are found in a low-visibility situation, they will move to higher ground so that they can see the potential danger. If the predator keeps still, klipspringers will eventually become relaxed.
Klipspringers are more vulnerable to predation compared to other African antelope (e.g. duikers and bushbucks) because they live in an open habitat. Despite this, klipspringers can outrun many of their predators; therefore, the predators must rely on surprise. Leopards and caracals are considered the primary predators of klipspringers, because they show the greatest overlap with their distribution. Specifically, leopards are prominent in rocky terrain, whereas caracals are common in the koppie terrain. Other klipspringer predators include spotted hyenas, common jackals, wildcats, Simien foxes, hamadryas baboons, and eagles (e.g., Verreaux’s eagles, tawny eagles, and martial eagles).
When a predator is a threat, klipspringers will react initially by freezing. If the predator approaches, a single klipspringer will emit a loud alarm call, which can be heard from 0.7 km away. The call consists of a trumpet-like whistle that is exhaled through the nostrils. After emitting a call, the klipspringers will run 30 to 50 meters towards higher ground with the male bringing up the rear. After reaching a safe distance, the male and female will turn towards the predator and continue to emit alarm calls in duet with the male’s call shortly followed by the female’s call. It has been suggested that alarm calls are emitted to communicate the klipspringer’s awareness to its predator rather than alert other klipspringers.
Known Predators:
Klipspringers are restricted to rocky habitat including rocky hills or outcrops, koppies, and gorges with rocky sides. They can be found on rocky mountains as high as 4000 meters tall. Klipspringers will also travel up to 10 km along flat land between isolated koppies.
Range elevation: 4000 (high) m.
Habitat Regions: temperate ; terrestrial
Terrestrial Biomes: mountains
Klipspringers are found solitary, in monogamous pairs, or as a family group with a male, female, and their offspring. The average group size is 2.6 individuals.
Little has been published describing the act of mating, but males have been observed closely following females while occasionally lifting their forelegs. The male might also make low humming calls and arch its neck as a display of dominance. Mutual nibbling of the preorbital glands has also been observed in zoos (Walther 1972a as cited in Estes 1991).
Mating System: monogamous
Female klipspringers will give birth to a single offspring every 16 months. Their breeding season tends to occur between August and September, but can also be variable based on local conditions. Once copulation occurs, the fetus is implanted in the right uterine horn of the female. The gestation period is about 6 months. A single young is born (weight approximately 1 kg) during the spring or summer in the shelter of rocks and vegetation. Young animals remain hidden for the first 2 to 3 months after birth and nurse for approximately 3 to 4 months from their mothers' inguinal mammae. Young are weaned after 4 to 5 months and reach sexual maturity after 7 months. After approximately 1 year, young reach adult size. Males will leave their group earlier (approximately 6 months after birth) to establish new territories, whereas females can remain in a group up to 10 or 11 months.
Breeding interval: Klipspringers breed every 16 months.
Breeding season: Klipspringers typically mate between August and September.
Average number of offspring: 1.
Average gestation period: 6 months.
Average weaning age: 4.5 months.
Average time to independence: male: 6 months; female: 10 to11 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 7 months.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 7 months.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Average birth mass: 1130 g.
Average gestation period: 196 days.
Average number of offspring: 1.
Average age at sexual or reproductive maturity (male)
Sex: male: 365 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female)
Sex: female: 365 days.
Klipspringers are precocial at birth. They therefore do not require much attention from their mother, and especially not from their father. However, the father can indirectly assist its young by defending their territory from predators and potential competitors.
In a zoo, a female was observed drawing attention away from her hidden fawn when another klipspringer approached. When the female sensed the danger was gone, she went to lick her young. If the young tried to stand upright, the female would push it down into a safe area. During the day, the female would associate with the other klipspringers and occasionally go feed her hidden fawn. During the night, the other klipspringers slept in the open, while the lactating female rested beside her fawn. The male of the offspring was aggressive to any klipspringer that approached his hidden fawn. However, no parental aggression towards the offspring has ever been recorded. After three months, the young was associated with the klipspringer group.
Parental Investment: precocial ; female parental care ; pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Male, Female); pre-independence (Protecting: Male, Female)
Die klipspringer (Oreotragus oreotragus) is een van die kleinste wildsbokkies in Afrika en word op klipkoppies en bergagtige dele van Suider en Oos-Afrika en Ethiopië aangetref. Hierdie bokke is baie akrobaties en kan met gemak deur hulle rotsagtige habitat beweeg. 'n Klipspringer se hoewe is so gevorm dat dit lyk asof hy op sy tone loop.
Volwasse klipspringers het 'n gemiddelde massa van 16 kg en 'n hoogte van ongeveer 60 cm. Ooie is ietwat groter as die ramme. Die ram het skerp, reguit horings wat tot 16 cm lank kan word; die ooie van 'n paar subspesies in Oos-Afrika het ook horinkies. Klipspringers het 'n gelerige huid, met 'n wit pens. Die binnekant van die ore is ook wit. Hulle het ook 'n unieke huid onder die antilope: lang hare wat skerp en bros is, wat dig teen hulle lywe lê om hulle teen die ruwe, bergagtige habitat te beskerm. Daar is verskeie subspesies wat hoofsaaklik volgens die diere se huidkleur gedifferensieer word.
Buiten sy grootte, kan die klipspringer uitgeken word aan sy houding: hy het klein, silindervormige hoef wat só groei dat dit lyk of die dier op sy tone loop. Ander kenmerke is die prominente donker vogkliere aan die binnehoeke van sy oë en sy besonders kort stert.
Soos die naam aandui, kan klipspringers maklik van klip tot klip spring en het hulle slegs 'n klein vastrapplek nodig. Hulle kan maklik bo-op rotspunte gesien word, waar hulle doodstil staan en die gebied om hulle bespied. Wanneer hulle bedreig word, uiter hulle 'n sagte fluitgeluid en slaan dan op die vlug.
Klipspringers is enkellopende diere, maar word soms ook in pare aangetref. Hulle is veral vroeg oggend en laat middag aktief en slaap dan tydens die warmste tyd van die dag.
'n Klipspringer se dieet bestaan hoofsaaklik uit gras en jong lote; hy verkry ook die nodige water van die blare en is dus nie afhanklik van 'n varswaterbron nie.
Die ooi is ongeveer 7 maande dragtig waarna 'n enkele lammetjie in die somer gebore word.
Die klipspringer (Oreotragus oreotragus) is een van die kleinste wildsbokkies in Afrika en word op klipkoppies en bergagtige dele van Suider en Oos-Afrika en Ethiopië aangetref. Hierdie bokke is baie akrobaties en kan met gemak deur hulle rotsagtige habitat beweeg. 'n Klipspringer se hoewe is so gevorm dat dit lyk asof hy op sy tone loop.
Volwasse klipspringers het 'n gemiddelde massa van 16 kg en 'n hoogte van ongeveer 60 cm. Ooie is ietwat groter as die ramme. Die ram het skerp, reguit horings wat tot 16 cm lank kan word; die ooie van 'n paar subspesies in Oos-Afrika het ook horinkies. Klipspringers het 'n gelerige huid, met 'n wit pens. Die binnekant van die ore is ook wit. Hulle het ook 'n unieke huid onder die antilope: lang hare wat skerp en bros is, wat dig teen hulle lywe lê om hulle teen die ruwe, bergagtige habitat te beskerm. Daar is verskeie subspesies wat hoofsaaklik volgens die diere se huidkleur gedifferensieer word.
Buiten sy grootte, kan die klipspringer uitgeken word aan sy houding: hy het klein, silindervormige hoef wat só groei dat dit lyk of die dier op sy tone loop. Ander kenmerke is die prominente donker vogkliere aan die binnehoeke van sy oë en sy besonders kort stert.
Soos die naam aandui, kan klipspringers maklik van klip tot klip spring en het hulle slegs 'n klein vastrapplek nodig. Hulle kan maklik bo-op rotspunte gesien word, waar hulle doodstil staan en die gebied om hulle bespied. Wanneer hulle bedreig word, uiter hulle 'n sagte fluitgeluid en slaan dan op die vlug.
Klipspringers is enkellopende diere, maar word soms ook in pare aangetref. Hulle is veral vroeg oggend en laat middag aktief en slaap dan tydens die warmste tyd van die dag.
'n Klipspringer se dieet bestaan hoofsaaklik uit gras en jong lote; hy verkry ook die nodige water van die blare en is dus nie afhanklik van 'n varswaterbron nie.
Die ooi is ongeveer 7 maande dragtig waarna 'n enkele lammetjie in die somer gebore word.
L'antílop salta-roques (Oreotragus oreotragus) és un petit antílop africà de la tribu dels neotraginis. Aquest antílop viu sobretot a zones rocoses. Els antílops salta-roques són grans escaladors i saltadors, que es poden moure àgilment i ràpida per terrenys rocosos poc practicables.
L'antílop salta-roques (Oreotragus oreotragus) és un petit antílop africà de la tribu dels neotraginis. Aquest antílop viu sobretot a zones rocoses. Els antílops salta-roques són grans escaladors i saltadors, que es poden moure àgilment i ràpida per terrenys rocosos poc practicables.
Skálolez skákavý neboli sassa (Oreotragus oreotragus) je malá africká antilopa.
Skálolez je poměrně malá antilopa pokud ji porovnáme s jejími antilopími příbuznými. Dosahuje výšky v kohoutku circa 58 cm, délky těla 75-115 cm a délky ocasu 7-23 cm. Na hřbetě mají dlouhou, hustou, štětinatou a většinou olivově nebo rezavošedě zbarvenou srst, která jim napomáhá splynout s prostředím ve kterém žijí – na skalnatých plochách, které se zároveň střídají s ostrůvky trávy a shluky keřů; na břiše mají srst světlejší.
Má krátkou hlavu s velkýma tmavýma očima a s vysokýma okrouhlýma ušima. Nejcharakterističtější jsou však její tupě zakončená kopýtka, což způsobuje, že antilopa chodí téměř „po špičkách“. To jí umožňuje žít i v příkrých terénech, kam by se jiné antilopy jen stěží dostaly. V tomto přizpůsobení ho můžeme snad srovnat jen s kamzíkem. Samice jsou o něco těžší než samci a až na poddruh O. o. schillingsi nemají samice rohy, které u samců měří 20-25 cm.
Skálolezi žijí převážně v párech, ale často jsou viděni i v malých skupinkách. Své teritorium si značkují výměškem pachových žláz a krutě si ho brání proti vetřelcům.
Jsou aktivní hlavně na večer, za měsíčních nocí a brzy ráno, jinak se schovávají mezi keři pryšců a v husté trávě kolem skalních útesů. Skálolezi jsou velice plaší a pokud jen na malou vzdálenost zhlédnou nepřítele, ihned mizí vysokými a dlouhými skoky mezi skalními útesy, kde se dají jen stěží nalézt. Dá se tedy říci, že ten, kdo může skálolezy delší dobu pozorovat jen na dálku, má velké štěstí.
Skálolezi jsou býložravci, jejichž potravy tvoří především listy, květy, plody, sukulent, mech a tráva přičemž se občas ve snaze na ně dosáhnout stavějí na zadní nohy. Dokáží také delší dobu vydržet bez vody, pokud není na blízku nějaký vodní zdroj.
Období páření u skálezů trvá od září do ledna, kdy vytvářejí trvalé páry. Samice rodí asi po 214 dnech jediné mládě a za rok může mít i dva vrhy.
Obrázky, zvuky či videa k tématu skálolez skákavý ve Wikimedia Commons
Skálolez skákavý neboli sassa (Oreotragus oreotragus) je malá africká antilopa.
Klippespringeren (Oreotragus oreotragus) er en lille robust antilope, der lever i det østlige og sydlige Afrika på stejle klippeskråninger og i flodkløfter. Klippespringeren er mest aktiv om natten, hvor den lever af blade, kviste og græs. Han og hun lever parvis sammen med en eller to kalve. Til dens naturlige fjender tæller leopard, plettet hyæne, ørne, sjakal og bavianer.[2] Klippespringeren er den eneste art i slægten Oreotragus.
Den har en skulderhøjde på omkring 50 cm og vejer cirka 12 kg.[3] Hunnen er lidt større end hannen.[4][5] Pelsen er olivenbrun isprængt gult og brunt. I modsætning til de fleste andre antiloper har klippespringeren en tyk og grov pels med hule, skøre hår, hvilket bl.a. beskytter den under fald.[2] Denne egenskab udnyttede man tidligere til polstring af sadler. Horn findes kun hos hannen og er korte og spidse med en længde på 8-9 cm.
Klippespringeren (Oreotragus oreotragus) er en lille robust antilope, der lever i det østlige og sydlige Afrika på stejle klippeskråninger og i flodkløfter. Klippespringeren er mest aktiv om natten, hvor den lever af blade, kviste og græs. Han og hun lever parvis sammen med en eller to kalve. Til dens naturlige fjender tæller leopard, plettet hyæne, ørne, sjakal og bavianer. Klippespringeren er den eneste art i slægten Oreotragus.
Die Klippspringer (Oreotragus) sind eine kleine afrikanische Antilopengattung und gleichzeitig eine monotypische Tribus. Der Name stammt aus dem Afrikaans – niederländisch klipspringer bedeutet „Felsenspringer“.
Die Klippspringer gehören zu den zierlichsten Vertretern der Antilopen und erreichen eine Schulterhöhe von knapp 60 cm und ein Körpergewicht von 10–13 kg. Die Weibchen sind dabei etwas größer und schwerer als die Männchen. Die Männchen tragen darüber hinaus kurze, gerade, weit auseinanderstehende Spieße, von einer Länge von ungefähr 20–25 cm. Bei den nördlichen Beständen tragen auch die Weibchen Hörner.
Mit ihrem groben, borstigen, dichten gelb bis braungrauen Fell, das eine schwarze Melierung aufweist und auf der Unterseite weiß ist, sind sie vor den „Kopjes“ (Felsblöcken) kaum zu entdecken. Der Bauch, das Kinn und die Lippen werden von weißen oder cremefarbenen Haar bedeckt.
Die Klippspringer weisen zwei Charakteristika auf, die eine Anpassung an das Leben in einem felsigen Habitat sind. Sie sind die einzigen Antilopen, die auf den Hufspitzen laufen. Diese werden so abgelaufen, dass zylindrische Hufe entstehen, die eine unverwechselbare, zweikreisige Spur hinterlassen. Durch diese spezifische Form ihrer Hufe haben Klippspringer einen besseren Halt auf glatten Felsoberflächen. Als zweite Anpassung ist ihr Fell fest und dick. Jedes einzelne Haar ist hohl und borstenähnlich. Das Fell bietet eine gute Isolation gegen die Temperaturextreme ihrer hochgelegenen Lebensräume. Es isoliert sowohl gegenüber extremer Hitze als auch gegen große Kälte.[1]
Diese Antilopengattung ist vom südafrikanischen Kap der Guten Hoffnung über Ostafrika bis nach Äthiopien zu finden. Sie kommt unter anderem in folgenden Naturschutzgebieten vor: Bale-Mountains-Nationalpark, Karoo, Mountain Zebra, Giant’s Castle, Krügerpark, Namib-Naukluft, Hwange, Upemba, Tsavo, Manyarasee, Ngorongoro, Serengeti, Kilimandscharo und Samburu.
Klippspringer halten sich generell auf oder in der Nähe von felsigen Hügeln oder Felsformationen auf. Häufig kann man sie bewegungslos auf der Spitze hoher Felsen entdecken. Oft kann man den lauten, nasalen Warnpfiff der Tiere hören. Auch im unwegsamen Gelände sind sie sehr flink. Bei Gefahr flüchten sie in der Regel nicht weit, sondern bleiben nach kurzer Flucht stehen und beobachten den Prädator. Dabei ist häufig der Warnpfiff zu hören. Dieses Verhalten trägt allerdings auch dazu bei, dass sich Klippspringer durch den Menschen leicht erjagen lassen.
Man findet sowohl Pärchen als auch Familiengruppen; die Männchen verteidigen ihr Revier. Die Paarbeziehungen enden in der Regel erst mit dem Tod eines der beiden Partner. Zu den typischen Verhaltensmerkmalen der Klippspringer gehören die großen Kothaufen, die sich meist am Rand des Revieres festlegen. Weibchen reiben nach dem Koten an nahen Zweigen ihre Voraugendrüsen ab, wodurch eine dicke, schwarze Substanz auf die Zweige übertragen wird. Diese strömen einen starken süßen Duft aus, wenn sie feucht sind. Gewöhnlich setzt das Männchen seine Duftmarke auf die des Weibchens. Die Klippspringer ernähren sich vorwiegend von Laub.
Die Brunstzeit der Klippspringer dauert von September bis Januar. Die Tragzeit beträgt 214 Tage. Das einzelne Junge wiegt bei der Geburt etwa 1 kg. Ihre Lebenserwartung beträgt 10 bis 12 Jahre.[2]
Die Tribus gliedert sich folgendermaßen:
In verschiedenen Gegenden Afrikas wurden Klippspringer von jeher gejagt. Aus ihrer Haut lässt sich ein Leder gewinnen, das zur Herstellung von Taschen verwendet wird. Das Fleisch soll sehr wohlschmeckend sein. Durch die Bejagung ist der Klippspringer im westafrikanischen Teil seines Verbreitungsgebiets nahezu ausgestorben (Unterart O. o. porteousi). Im übrigen Verbreitungsgebiet gilt er nicht als bedroht.
Da in den letzten Jahren einige Zoos die Haltung der Klippspringer beendeten, gibt es keine europäische Zoopopulationen mit Zukunftschancen. Im Moment werden drei Tiere in den zoologischen Gärten in Frankfurt am Main und Valencia gepflegt. Importbemühungen seitens Frankfurt scheiterten vor einigen Jahren. Da es keine Nachzuchten gibt, ist damit zu rechnen, dass Klippspringer in den nächsten Jahren aus der europäischen Zoolandschaft verschwinden werden. Seit 1994 werden in Europa nur noch Äthiopien-Klippspringer gepflegt.
Die Klippspringer (Oreotragus) sind eine kleine afrikanische Antilopengattung und gleichzeitig eine monotypische Tribus. Der Name stammt aus dem Afrikaans – niederländisch klipspringer bedeutet „Felsenspringer“.
Ngurunguru au mbuzi mawe (Oreotragus oreotragus) ni swala wadogo wanaotokea Afrika kusini kwa Sahara tu. Jina “mbuzi mawe” ni kielekezi cha makazi yao: maeneo yenye mawe na majabali mengi. Swala hawa ni wadogo wenye kimo cha sm 58 begani. Wana rangi ya kahawa hadi kijivu, karibu na zaituni, na vidoa vidogo vingi. Rangi hii inafanana na rangi ya majabali ambapo wanaishi na kwa sababu ya hii hawaonekani vizuri kutoka umbali mkubwa. Madume wana pembe za sm 10–15. Katika Afrika ya Mashariki majike wana pembe pia mara nyingi. Wanyama hawa wasimama kwa ncha za kwato zao na wanaweza kubana kwato nne zote juu ya kipande cha jabali kwa upana wa sarafu kubwa. Hula mimea inayomea kati ya majabali. Hawana haja ya kunywa, kwa sababu hupata maji ya kutosha kutoka chakula chao.
Siku hizi nususpishi O. o. porteousi inafahamika tu.
Makala hii kuhusu mnyama fulani bado ni mbegu. Ili kupata maelezo kuhusu masanduku ya uanapwa ya spishi angalia: Wikipedia:WikiProject Mammals/Article templates/doc.
Ngurunguru au mbuzi mawe (Oreotragus oreotragus) ni swala wadogo wanaotokea Afrika kusini kwa Sahara tu. Jina “mbuzi mawe” ni kielekezi cha makazi yao: maeneo yenye mawe na majabali mengi. Swala hawa ni wadogo wenye kimo cha sm 58 begani. Wana rangi ya kahawa hadi kijivu, karibu na zaituni, na vidoa vidogo vingi. Rangi hii inafanana na rangi ya majabali ambapo wanaishi na kwa sababu ya hii hawaonekani vizuri kutoka umbali mkubwa. Madume wana pembe za sm 10–15. Katika Afrika ya Mashariki majike wana pembe pia mara nyingi. Wanyama hawa wasimama kwa ncha za kwato zao na wanaweza kubana kwato nne zote juu ya kipande cha jabali kwa upana wa sarafu kubwa. Hula mimea inayomea kati ya majabali. Hawana haja ya kunywa, kwa sababu hupata maji ya kutosha kutoka chakula chao.
Klipspringer
Klipspringer (/ klɪpˌsprɪŋər /; Oreotragus oreotragus) waa baraf yar oo laga helo bariga iyo koonfurta Afrika. Qofka kaliya ee xubinta taranka, klipspringer waxaa markii hore lagu sharraxay joornaalka jarmalka ee Eberhard Auguste Wilhelm von Zimmermann oo ah 1783. Qodobbada ayaa ah mid yar, waxay gaartay 43-60 sentimitir (17-24) garabka iyo miisaanka 8 ilaa 18 rodol (18 illaa 40 lb). Dharka jeexjeexa jeexjeexa, cagaarka huruudka ah ee cagaarka oo casaan ah, wuxuu u dhaqmaa sidii xayawaan wax ku ool ah oo ku yaal deegaankiisa. Si ka duwan noocyada kale ee dabiiciga ah, kumbuyuutarku wuxuu leeyahay jaakad qaro weyn oo cufan leh oo leh timo jilicsan. Geesaha, gaaban iyo gaaban, sida caadiga ah qiyaasta 7.5-9 centimeters (3.0-3.5 in). Caadi ahaan caadi ahaan (firfircoonaa badanaa habeenkii), qallajiyuhu wuxuu ku yaallaa inta lagu jiro bartamaha maalinta iyo goor dambe habeenkii. Xayawaan aan caadi aheyn, xarkaha gaduudku waa mid aad u ballaadhan oo ka badan kan kale ee curyaaminta; dadka jinsiga ah ee ka soo horjeeda waxay muujinayaan mudo dheer si ay u wada noolaadaan. Caanuhu waxay u muuqdaan inay ku dhow yihiin 5 mitir (16 ft) midba midka kale inta badan. Caanuhu waxay sameeyaan dhulgariir, 7.5-49 hektar (19-121 hektar), kuwaas oo ay la joogaan la-hawlgalayaashooda iyo carruurtooda. Marka ugu horreysa browserka, klipspringer wuxuu jecel yahay dhirta dhalinyarada, miraha iyo ubaxa. Dhaqdhaqaaqu wuxuu socdaa qiyaastii lix bilood, ka dib oo uu ku dhasho mid qudha. dhalashada ayaa ugu sarraysa guga ilaa xagaaga hore. Dibiga ayaa ka baxaya hooyadeed marka ay gaaro da'da sannadka. Dhukunku wuxuu ku noolyahay meelo lagu garto dhul daadsan iyo dhir aan dhir lahayn. Dhererkoodu wuxuu ka kooban yahay waqooyiga bari ee Sudan, Eritrea, waqooyiga Soomaaliya iyo Itoobiya oo ku yaal bari ilaa koonfur Afrika ee koonfurta, iyo xeebta Angola iyo Namibiya. Ururka Caalamiga ah ee Ilaalinta dabiiciga ah iyo Khayraadka dabiiciga ah (IUCN) wuxuu cadeeyaa Qodobbada Qodobbada sida ugu hooseysa. Ma jirto hanjabaad weyn oo ku saabsan noolaanshaha dhukaytaha, maxaa yeelay deegaankiisa waa mid aan la heli karin oo aan fiicnayn udeedka. Nambarada ugu muhiimsan waxay ku dhacaan dhul beereed khaas ah. Laga soo bilaabo 2008, ku dhowaad 25% dadweynaha ayaa ku jira goobaha la ilaaliyo inta uu le'eg yahay.
Klipspringer
Klipspringer (/ klɪpˌsprɪŋər /; Oreotragus oreotragus) waa baraf yar oo laga helo bariga iyo koonfurta Afrika. Qofka kaliya ee xubinta taranka, klipspringer waxaa markii hore lagu sharraxay joornaalka jarmalka ee Eberhard Auguste Wilhelm von Zimmermann oo ah 1783. Qodobbada ayaa ah mid yar, waxay gaartay 43-60 sentimitir (17-24) garabka iyo miisaanka 8 ilaa 18 rodol (18 illaa 40 lb). Dharka jeexjeexa jeexjeexa, cagaarka huruudka ah ee cagaarka oo casaan ah, wuxuu u dhaqmaa sidii xayawaan wax ku ool ah oo ku yaal deegaankiisa. Si ka duwan noocyada kale ee dabiiciga ah, kumbuyuutarku wuxuu leeyahay jaakad qaro weyn oo cufan leh oo leh timo jilicsan. Geesaha, gaaban iyo gaaban, sida caadiga ah qiyaasta 7.5-9 centimeters (3.0-3.5 in). Caadi ahaan caadi ahaan (firfircoonaa badanaa habeenkii), qallajiyuhu wuxuu ku yaallaa inta lagu jiro bartamaha maalinta iyo goor dambe habeenkii. Xayawaan aan caadi aheyn, xarkaha gaduudku waa mid aad u ballaadhan oo ka badan kan kale ee curyaaminta; dadka jinsiga ah ee ka soo horjeeda waxay muujinayaan mudo dheer si ay u wada noolaadaan. Caanuhu waxay u muuqdaan inay ku dhow yihiin 5 mitir (16 ft) midba midka kale inta badan. Caanuhu waxay sameeyaan dhulgariir, 7.5-49 hektar (19-121 hektar), kuwaas oo ay la joogaan la-hawlgalayaashooda iyo carruurtooda. Marka ugu horreysa browserka, klipspringer wuxuu jecel yahay dhirta dhalinyarada, miraha iyo ubaxa. Dhaqdhaqaaqu wuxuu socdaa qiyaastii lix bilood, ka dib oo uu ku dhasho mid qudha. dhalashada ayaa ugu sarraysa guga ilaa xagaaga hore. Dibiga ayaa ka baxaya hooyadeed marka ay gaaro da'da sannadka. Dhukunku wuxuu ku noolyahay meelo lagu garto dhul daadsan iyo dhir aan dhir lahayn. Dhererkoodu wuxuu ka kooban yahay waqooyiga bari ee Sudan, Eritrea, waqooyiga Soomaaliya iyo Itoobiya oo ku yaal bari ilaa koonfur Afrika ee koonfurta, iyo xeebta Angola iyo Namibiya. Ururka Caalamiga ah ee Ilaalinta dabiiciga ah iyo Khayraadka dabiiciga ah (IUCN) wuxuu cadeeyaa Qodobbada Qodobbada sida ugu hooseysa. Ma jirto hanjabaad weyn oo ku saabsan noolaanshaha dhukaytaha, maxaa yeelay deegaankiisa waa mid aan la heli karin oo aan fiicnayn udeedka. Nambarada ugu muhiimsan waxay ku dhacaan dhul beereed khaas ah. Laga soo bilaabo 2008, ku dhowaad 25% dadweynaha ayaa ku jira goobaha la ilaaliyo inta uu le'eg yahay.
Ngururu (klipspringer) imhuka ndiki inowanikwa muAfrica. Mhuka idzi dzinowanikwa kubva kuCape of Good Hope kuSouth Africa zvichikwira nedunhu rekuchamhembe kweAfrica madzinowanikwa mumakomo ane mabwe; dzotevedza dunhu rekumabvazuva dzichisvika kuEthiopia mumakomo eko..
Mukono
Nzvari
Musoro wemukono
Makumbo
Ngururu (klipspringer) imhuka ndiki inowanikwa muAfrica. Mhuka idzi dzinowanikwa kubva kuCape of Good Hope kuSouth Africa zvichikwira nedunhu rekuchamhembe kweAfrica madzinowanikwa mumakomo ane mabwe; dzotevedza dunhu rekumabvazuva dzichisvika kuEthiopia mumakomo eko..
The klipspringer (/ˈklɪpˌsprɪŋər/; Oreotragus oreotragus) is a small antelope found in eastern and southern Africa. The sole member of its genus and subfamily/tribe, the klipspringer was first described by German zoologist Eberhard August Wilhelm von Zimmermann in 1783. The klipspringer is a small, sturdy antelope; it reaches 43–60 centimetres (17–23+1⁄2 inches) at the shoulder and weighs from 8 to 18 kilograms (18 to 40 pounds). The coat of the klipspringer, yellowish gray to reddish brown, acts as an efficient camouflage in its rocky habitat. Unlike most other antelopes, the klipspringer has a thick and coarse coat with hollow, brittle hairs. The horns, short and spiky, typically measure 7.5–9 cm (3–3+1⁄2 in).
Typically nocturnal, the klipspringer rests during the middle of the day and late at night. A gregarious animal, the klipspringer is monogamous to a much greater extent than other antelopes; individuals of opposite sexes exhibit long-term to lifelong pair bonding. The mates tend to stay as close as within 5 m (16 ft) of each other at most times. Males form territories, 7.5–49 hectares (18+1⁄2–121 acres), in which they stay with their partners and offspring. Primarily a browser, the klipspringer prefers young plants, fruits and flowers. Gestation lasts around six months, following which a single calf is born; births peak from spring to early summer. The calf leaves its mother when it turns a year old.
The klipspringer inhabits places characterised by rocky terrain and sparse vegetation. Its range extends from northeastern Sudan, Eritrea, Somaliland and Ethiopia[3] in the east to South Africa in the south, and along coastal Angola and Namibia. The International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) classifies the klipspringer as Least Concern. There are no major threats to the survival of the klipspringer, as its habitat is inaccessible and unfavourable for hunting. Significant numbers occur on private farmlands. As of 2008, nearly 25% of the populations occur in protected areas throughout its range.
The scientific name of the klipspringer is Oreotragus oreotragus /ˌɔːriˈɒtrəɡəs/, from Greek ὄρος (óros), "mountain", and τράγος (trágos), "he-goat". It is the sole member of the genus Oreotragus and subfamily Oreotraginae or tribe Oreotragini,[4] and is classified under the family Bovidae. The species was first described by German zoologist Eberhard August Wilhelm von Zimmermann in 1783.[2] The vernacular name "klipspringer" is a compound of the Afrikaans words klip ("rock") and springer ("leaper"). Another name for this antelope is "klipbok".[5]
A 2012 phylogenetic study showed that the klipspringer is closely related to Kirk's dik-dik (Madoqua kirkii) and the suni (Neotragus moschatus). The klipspringer evolved nearly 14 million years ago. The cladogram below is based on this study.[6]
Suni (Neotragus moschatus)
Klipspringer (Oreotragus oreotragus)
Kirk's dik-dik (Madoqua kirkii)
As many as 11 subspecies have been identified, though zoologists Colin Groves and Peter Grubb treat a few of them as independent species in a 2011 publication:[7][8][9]
_head.jpg)
The klipspringer is a small, sturdy antelope reaching 43–60 cm (17–23+1⁄2 in) at the shoulder. The head-and-body length is typically between 75 and 115 cm (30 and 45 in). It weighs from 8 to 18 kg (18 to 40 lb).[7] The klipspringer is sexually dimorphic; females are slightly larger and heavier than the males.[8][10] The tail measures 6.5–10.5 cm (2+1⁄2–4+1⁄4 in).[7] Prominent facial features include the brown forehead, short ears marked with black, prominent preorbital glands near the eyes, and white lips and chin. The horns, short and spiky, present only on males, typically measure 7.5–9 cm (3–3+1⁄2 in); the maximum recorded horn length is 15.9 cm (6+1⁄4 in).[8][10]
The coat of the klipspringer, yellowish gray to reddish brown, acts as an efficient camouflage in its rocky habitat; the underbelly is white.[11] Unlike most other antelopes, the klipspringer has a thick and coarse coat with hollow, brittle hairs.[12] The incisors might even get damaged by the hairs while grooming.[13] However, the coat is a significant adaptation that saves the animal during steep falls and provides effective insulation in the extreme climates characteristic of its mountain habitat.[12] A study showed that ticks occur in larger numbers on the underbelly, where the hair is less coarse.[13] The hair often turns erect, especially if the animal is ill or if its temperature increases.[7] Another feature unique to the klipspringer is its gait; it walks on the tips of its cylindrical, blunt hooves.[10][11] This enhances the grip on the ground, enabling the animal to deftly climb and jump over rocky surfaces.[12]
The subspecies vary in coat colour – from golden yellow in the Cape klipspringer, Ethiopian klipspringer, golden klipspringer and Transvaal klipspringer to ochre or rufous in the Maasai klipspringer, Stevenson's klipspringer and Zambian klipspringer. Cape klipspringer populations tend to have the largest males, while Maasai klipspringer exhibit the largest females.[9]
Typically nocturnal (active mainly at night), the klipspringer rests during the midday and at late night; the animal tends to be more active on moonlit nights. It basks in the morning sunlight to warm itself.[7] A gregarious animal, the klipspringer, like the dik-diks and the oribi, exhibits monogamy to a much greater extent than other antelopes; individuals of opposite sexes form pairs that might last until one dies.[14][15] The mates tend to stay as close as within 5 m (16 ft) of each other at most times; for instance, they take turns at keeping a lookout for predators while the other feeds, and face any danger together. The klipspringer will hop a few metres away from the danger.[14][15] Other social groups include small family herds of 8 or more members or solitary individuals. Klipspringer greet one another by rubbing cheeks at social meetings.[16]
Males form territories, 7.5–49 hectares (18+1⁄2–121 acres) large (the size depends on rainfall patterns), in which they stay with their partners and offspring.[17] Males are generally more vigilant than females. Klipspringer form large dung heaps, nearly 1 m (3 ft 3 in) across and 10 cm (4 in) deep, at the borders of territories; another form of marking is the secretion of a thick, black substance, measuring 5 mm (1⁄4 in) across, from the preorbital glands onto vegetation and rocks in the territories.[12][18] A study revealed that the tick Ixodes neitzi detects and aggregates on twigs marked by the klipspringer.[19] Another study showed that plants near the borders with neighbouring territories are particularly preferred for marking.[20] The main vocalisation is a shrill whistle, given out by the klipspringer pair in a duet, as a means of communication or anti-predator response. Predators include the baboon, black-backed jackal, caracal, crowned eagle, leopard, martial eagle, serval, spotted hyena and Verreaux's eagle.[7][21] Birds such as familiar chats, pale-winged starlings, red-winged starlings and yellow-bellied bulbuls have been observed feeding on ectoparasites of klipspringer.[21]
Primarily a browser, the klipspringer prefers young plants, fruits and flowers. Grasses, eaten mainly in the wet season, form a minor portion of the diet. Some plants, such as Vellozia, may be preferred seasonally. Klipspringer depend mainly on succulent plants, and not on water bodies, to meet their water requirement.[7][8] They can stand on their hindlegs to reach tall branches up to 1.2 m (3 ft 11 in) above the ground; some individuals in Namibia were observed climbing Faidherbia albida trees up to a height of 5.4 m (17 ft 9 in).[21]
The klipspringer is a seasonal breeder; the time when mating occurs varies geographically. Females become sexually mature by the time they are a year old; males take slightly longer to mature. Mating behaviour has not been extensively observed.[7][8] Gestation lasts around six months, following which a single calf, weighing slightly more than 1 kg (2 lb), is born; births peak from spring to early summer. Births take place in dense vegetation. The newborn is carefully hidden for up to three months to protect it from the view of predators; the mother suckles it three to four times a day, the visits gradually lengthen as the offspring grows. Males are protective of their offspring, keeping a watch for other males and predators.[7][8] The calf is weaned at four to five months,[21] and leaves its mother when it turns a year old. The klipspringer lives for around 15 years.[7][8]
The klipspringer inhabits places characterised by rocky terrain and sparse vegetation. It migrates to lowlands at times of food scarcity. The klipspringer occurs at altitudes as high as 4,500 m (15,000 ft) on Mount Kilimanjaro.[7][22] The klipspringer can occur at high population densities in favourable habitats extending over a large area; 10 to 14 individuals occur per square kilometre in the Simien Mountains National Park, Ethiopia. However, the habitat is typically rocky over long stretches and grassy terrain is discontinuous; consequently the population density is typically between 0.01 and 0.1 individual per square kilometre.[1]
The antelope occurs in significant numbers across eastern and southern Africa; its range extends from northeastern Sudan, Eritrea, northern Somalia and Ethiopia in the east to South Africa in the south, and along coastal Angola and Namibia. Smaller populations occur in the northern and western highlands of Central African Republic, southeastern Democratic Republic of Congo, Jos Plateau and east of Gashaka Gumti National Park in Nigeria. It is feared to be extinct in Burundi.[1][22]
The International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) classifies the klipspringer as Least Concern.[1] The klipspringer is hunted for its meat, leather and hair.[23] However, there are no major threats to the survival of the klipspringer, as its habitat is inaccessible and unfavourable for hunting. Moreover, the antelope does not have to compete with livestock, that do not frequent montane areas. However, populations at lower altitudes are more vulnerable to elimination.[22]
In 1999, Rod East of the IUCN SSC Antelope Specialist Group estimated the total population of klipspringer at 42,000. Significant numbers occur on private farmlands. As of 2008, nearly 25% of the populations occur in protected areas such as the Simien and Bale Mountains National Parks (Ethiopia); Tsavo East and West National Parks (Kenya); North and South Luangwa National Parks (Zambia); Nyika National Park (Malawi); Namib-Naukluft National Park (Namibia); and Matobo National Park (Zimbabwe).[1][22]
The klipspringer (/ˈklɪpˌsprɪŋər/; Oreotragus oreotragus) is a small antelope found in eastern and southern Africa. The sole member of its genus and subfamily/tribe, the klipspringer was first described by German zoologist Eberhard August Wilhelm von Zimmermann in 1783. The klipspringer is a small, sturdy antelope; it reaches 43–60 centimetres (17–23+1⁄2 inches) at the shoulder and weighs from 8 to 18 kilograms (18 to 40 pounds). The coat of the klipspringer, yellowish gray to reddish brown, acts as an efficient camouflage in its rocky habitat. Unlike most other antelopes, the klipspringer has a thick and coarse coat with hollow, brittle hairs. The horns, short and spiky, typically measure 7.5–9 cm (3–3+1⁄2 in).
Typically nocturnal, the klipspringer rests during the middle of the day and late at night. A gregarious animal, the klipspringer is monogamous to a much greater extent than other antelopes; individuals of opposite sexes exhibit long-term to lifelong pair bonding. The mates tend to stay as close as within 5 m (16 ft) of each other at most times. Males form territories, 7.5–49 hectares (18+1⁄2–121 acres), in which they stay with their partners and offspring. Primarily a browser, the klipspringer prefers young plants, fruits and flowers. Gestation lasts around six months, following which a single calf is born; births peak from spring to early summer. The calf leaves its mother when it turns a year old.
The klipspringer inhabits places characterised by rocky terrain and sparse vegetation. Its range extends from northeastern Sudan, Eritrea, Somaliland and Ethiopia in the east to South Africa in the south, and along coastal Angola and Namibia. The International Union for the Conservation of Nature and Natural Resources (IUCN) classifies the klipspringer as Least Concern. There are no major threats to the survival of the klipspringer, as its habitat is inaccessible and unfavourable for hunting. Significant numbers occur on private farmlands. As of 2008, nearly 25% of the populations occur in protected areas throughout its range.
El saltarrocas (Oreotragus oreotragus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae.[2] Es la única especie de su género.[2] Es un pequeño antílope que habita las zonas rocosas del África austral y oriental desde Sudáfrica hasta Etiopía.
Se reconocen las siguientes subespecies:[2]
El saltarrocas (Oreotragus oreotragus) es una especie de mamífero artiodáctilo de la familia Bovidae. Es la única especie de su género. Es un pequeño antílope que habita las zonas rocosas del África austral y oriental desde Sudáfrica hasta Etiopía.
Oreotragus oreotragus Oreotragus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Antilopinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Oreotragus oreotragus Oreotragus generoko animalia da. Artiodaktiloen barruko Antilopinae azpifamilia eta Bovidae familian sailkatuta dago
Kalliohyppijä (Oreotragus oreotragus) on pieni afrikkalainen antilooppilaji. Nimensä mukaisesti se elää kivisillä ja kallioisilla alueilla. Levinneisyys ulottuu Etiopiasta Kapin niemimaalle.[4] Kalliohyppijä on sukunsa ainoa laji ja sen kehityslinja on saattanut erota muista onttosarvisista jo mioseenikauden alussa[5]. Tieteellinen nimi Oreotragus tulee kreikan sanoista oros ("vuori") ja tragos ("urosvuohi/pukki"), tarkoittaen "vuoripukkia". Kalliohyppijä-nimitys tulee hollannin tai afrikaansin kielen sanasta Klipspringer, joka sananmukaisesti tarkoittaa kalliohyppijää.[6] Laji liikkuu eniten varhaisaamulla ja myöhäisillalla, ja elää yleensä pareittain tai pieninä ryhminä.
Kalliohyppijä on pienehkö sorkkaeläin. Se on 75–115 senttimetrin pituinen ja 10–18 kilon painoinen. Säkäkorkeus on 45–60 senttiä ja hännän pituus 7–13 senttiä.[6] Naaraat ovat hieman suurempia kuin urokset.[7] Ruumis on lyhyt ja tanakkarakenteinen. Jalat ovat pitkät ja niiden päässä olevat sorkat ovat hyvin pitkät ja pystyt, ja eläin seisoo niiden tylppien kärkien varassa. Sorkat ovat reunasta kovemmat kuin sisäpinnasta, joten kalliohyppijä pystyy tukevasti seisomaan sellaisillakin kallioilla, joilla ei näytä olevan jalansijaa. Tämän lisäksi kalliohyppijät voivat harittaa sorkkansa levälleen, mikä tekee askeleista entistä varmempia sileillä ja jyrkillä rinteillä.[8]
Kalliohyppijän turkki on tuuhea ja pörröinen, karvat ovat ontot ja karvanvaihtoa tapahtuu säännöllisin väliajoin, toisin kuin sen sukulaislajeilla. Turkin pohjaväri on oliivinkeltainen ja sitä laikuttavat yleensä harmaanmustat täplät, mutta värissä on vaihtelua.[8] Vatsapuoli, korvat,[6] leuka ja huulet ovat valkoiset.[9] Korvien ulospäin näkyvän sisäpinnan luona on myös 3–4 mustaa säteittäistä juovaa.[10] Turkin väri sulautuu ympäröiviin kallioihin.[11] Kun kalliohyppijä on sairas tai sillä kuuma, se pörhistää karvojaan. Tämä saa sen näyttämään todellista kokoaan suuremmalta.[9] Pää on kolmikulmainen ja kartiomainen.[8] Kuono on lyhyt ja kiilamainen.[11] Sarvet ovat pystyt ja keskimäärin 10 sentin, enintään 16 sentin pituiset. Naaraat ovat yleensä sarvettomia,[10] mutta eräille Etiopian, Ugandan ja Tansanian kalliohyppijänaaraille kehittyy myös pienet sarvet.[9][10] Lajilla on myös suuret, tummat silmänedusrauhaset.[4] Hampaita on 32.[12]
Kalliohyppijää tavataan melko laajalla alueella Afrikassa. Sen levinneisyys ulottuu Koillis-Sudanista, Eritreasta, Pohjois-Somaliasta ja Etiopian ylängöltä Etelä-Afrikkaan saakka. Lännempänä se elää myös Namibiassa ja Lounais-Angolassa. Erillisiä populaatioita on myös Kongon demokraattisen tasavallan kaakkoisosissa, Keski-Afrikan tasavallassa ja Nigeriassa.[1]
Kalliohyppijä ei ole lajina uhanalainen, ja sitä tavataan lukuisilla luonnonsuojelualueilla.[1] Kukoistavia kantoja on etenkin Etiopiassa,[7] jossa vuoristoinen ympäristö tarjoaa paljon sopivia elinpaikkoja. Se on yleinen myös eteläisen Afrikan vuoristoseuduilla.[4] Nigeriassa elävä populaatio on kuitenkin uhanalainen.[7] Myös Burundista laji on mahdollisesti hävinnyt. Suuria lajiin kohdistuvia uhkia ei kuitenkaan ole. Kalliohyppijä elää myös suojelualueiden ulkopuolella sellaisilla alueilla, joilla metsästys ei ole intensiivistä. Elämällä vaikeakulkuisilla kallioilla ja rinteillä se välttyy kilpailulta karjan kanssa. Pienet, eristyneet kannat ovat kuitenkin alttiimpia metsästykselle ja kilpailulle vuohien kanssa, joten monet tällaiset kannat ovatkin hävinneet asutuilta seuduilta. Vuonna 1999 kannan kooksi arvioitiin noin 42 000 yksilöä.[1]
Kalliohyppijä elää kivisessä ja kallioisessa maastossa, jossa on runsaasti matalaa aluskasvillisuutta.[10] Niitä elää isojen yhtenäisten vuoristojen rinteillä, mutta myös tasankojen kukkulasaarekkeilla ja kalliorykelmillä[8] sekä suurten jokien kanjoneissa.[1] Elinpaikan valintaan vaikuttaa enemmän ravinnon määrä kuin saatavilla oleva suoja. Eristävän turkin ansiosta laji selviytyy hyvin vuoristossa. Kilimanjarolla sitä on tavattu 4 000 ja Merulla jopa 4 500 metrin korkeudessa.[10] Etiopian ylängöllä se on noussut 4 380 metrin korkeuteen.[1]
Kalliohyppijät ovat aktiivisimmillaan aikaisin aamulla ja myöhään illalla. Päivän kuumimman ajan ne viettävät leväten kivien varjossa.[6] Erityisesti vuoristoissa ne lämmittelevät mielellään aamuauringossa. Kalliohyppijät elävät pareittain tai joskus harvoin pieninä ryhminä, ja mukana on myös poikanen.[10] Satunnaisesti voi nähdä kahdeksan tai jopa useamman yksilön ryhmiä, jotka pelästytettyinä kuitenkin hajoavat nopeasti takaisin omiin perheryhmiinsä.[9] Yksin liikkuvat kalliohyppivät muodostavat alle 10 prosenttia kannasta, ja ovat lähes yksinomaan pariutumattomia uroksia.[7] Uroksen ja naaraan pariside on hyvin vahva ja kiinteä. Pari pysyy yhdessä yleensä siihen asti kunnes toinen kuolee. Ne viettävät suurimman osan ajastaan vain muutaman metrin etäisyydellä toisistaan. Toinen niistä tähystää ympäristöä kumppanin ruokaillessa.[9]
Kalliohyppijöiden elinpiiri on 7,5–49 hehtaaria. Alueen koko riippuu sademääristä ja on sitä pienempi mitä enemmän seudulla sataa.[10] Ne puolustavat vimmatusti reviiriään ja poistuvat sieltä vain harvoin.[6] Alueen rajat merkitään hajurauhasten eritteillä ja lantakasoilla.[7] Hajurauhasilla tehdyt merkinnät näkyvät pienissä oksissa olevina mustina, kiiltävinä helminä.[13] Urokset puolustavat reviiriään lajitovereilta esittelemällä sarviaan ja jahtaamalla tunkeilijaa. Taistellessaan ne iskevät ja puskevat päällään. Naaraat turvautumat taistelutilanteissa puremiseen.[7] Uros on naarasta selvästi valppaampi ja voi seistä jopa puoli tuntia liikahtamatta ja tarkkaillen ympäristöään. Levottomina ne päästävät yhdessä duettona pientä lelutorvea muistuttavaa ääntä.[10] Kalliohyppijät maistelevat mielellään toistensa naamarauhasista tihkuvaa, nopeasti kuivuvaa eritettä.[11] Kalliohyppijöiden vihollisia ovat suurpedot, paviaanit, sakaalit, aavikkoilvekset, leopardit ja suuret käärmeet. Vasoja uhkaavat myös suuret petolinnut.[6][14] Kalliohyppijä voi elää 15-vuotiaaksi.[6]
Kalliohyppijä saa ravintonsa etupäässä kallionhalkeamissa ja louhikoissa kivien välissä kasvavista kasveista.[4] Sen ravinto koostuu enimmäkseen pensaiden lehdistä, heinistä ja ruohoista, mutta myös silmuista, oksista, hedelmistä ja kuorista. Sadekaudella tärkeintä ravintoa ovat heinät.[14] Tarvitsemansa nesteen ne saavat syömistään mehikasveista ja kasteesta,[11] mutta myös juovat vettä tilaisuuden tullen.[7]
Kalliohyppijöiden lisääntymisaika vaihtelee alueittain. Esimerkiksi Etiopiassa se on kausittaista, mutta Sambiassa jatkuvaa.[7] Kosiessaan naarasta, uros nuolee naaraan takapuolta ja päästää heikkoa humisevaa ääntä. Kosioyritykseen aggressiivisesti suhtautuva naaras puree urosta.[13] Naaraan kanto-aika on yli 7 kuukautta, jonka jälkeen se synnyttää kallionkolossa, tiheän kasvillisuuden joukossa tai muussa suojaisassa paikassa yhden vasan. Vasa pysyttelee näkymättömissä 2–3 kuukautta.[10] Emo käy imettämässä sitä kolme tai neljä kertaa päivässä.[9] Tämän jälkeen poikanen pysyy emon lähettyvillä ja saa siltä maitoa kaksi kertaa päivässä 7–8 minuutin ajan kerrallaan.[13] Poikanen vieroitetaan 4–5 kuukauden iässä ja sille puhkeavat sarvet 6 kuukauden iässä. Täysikasvuinen siitä tulee 11–12 kuukauden kuluttua,[10] ja vuoden vanhana se on myös sukukypsä.[6] Sarvet kasvavat täyteen mittaansa kun kalliohyppijä on 17–18 kuukauden ikäinen.[7]
Kalliohyppijä (Oreotragus oreotragus) on pieni afrikkalainen antilooppilaji. Nimensä mukaisesti se elää kivisillä ja kallioisilla alueilla. Levinneisyys ulottuu Etiopiasta Kapin niemimaalle. Kalliohyppijä on sukunsa ainoa laji ja sen kehityslinja on saattanut erota muista onttosarvisista jo mioseenikauden alussa. Tieteellinen nimi Oreotragus tulee kreikan sanoista oros ("vuori") ja tragos ("urosvuohi/pukki"), tarkoittaen "vuoripukkia". Kalliohyppijä-nimitys tulee hollannin tai afrikaansin kielen sanasta Klipspringer, joka sananmukaisesti tarkoittaa kalliohyppijää. Laji liikkuu eniten varhaisaamulla ja myöhäisillalla, ja elää yleensä pareittain tai pieninä ryhminä.
Oreotragus oreotragus
L'oréotrague (Oreotragus oreotragus) est une espèce de petites antilopes africaines, aussi appelée sassa, et la seule représentante du genre Oreotragus.
L'oréotrague se rencontre du sud de l'Afrique (province du Cap), où on le trouve dans le fynbos montagneux, au reste de l'Afrique australe où on le trouve sur les kopjes des forêts et savanes, et au nord jusqu'à l'Afrique de l'Est, en particulier dans les régions montagneuses éthiopiennes.
Elle ne mesure que 60 cm au garrot, et le poids du mâle n'est que de 10 kg alors que celui de la femelle est d'environ 13 kg. Seuls les mâles possèdent des cornes droites de 8 cm en moyenne. Cette petite antilope est perchée sur des petits sabots très pointus adaptés aux parois rocheuses. C'est un animal très agile, qui peut se déplacer sur des falaises qui nous paraissent infranchissables. On la rencontre dans les régions montagneuses de l'Afrique australe[1].
Détail de la tête ♂
Mâle (Parc national Kruger, Afrique du Sud)
Femelle (Parc national Kruger, Afrique du Sud)
Les oréotragues vivent en petit groupes, bien qu'ils ne soient pas vraiment grégaires, et on les voit souvent debout sur le sommet d'un rocher arrondi, rochers dans lesquels ils peuvent se déplacer, se camoufler et trouver de la nourriture facilement. Afin de marquer leur territoire, les mâles déposent, sur des tiges arrondies, du musc sécrété par les glandes pré-orbitales.
L'oréotrague a un pelage très épais qui amortit les chocs en cas de chute. Il peut se laisser tomber de 25 m de hauteur.[réf. nécessaire]
La saison des amours s'étale de septembre à janvier. La gestation dure environ 214 jours.
Oreotragus oreotragus
L'oréotrague (Oreotragus oreotragus) est une espèce de petites antilopes africaines, aussi appelée sassa, et la seule représentante du genre Oreotragus.
O Oreotragus oreotragus é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos antilopinos.[2][3]
É unha especie monotípica, isto é, a única do seu xénero, na que se recoñecen cinco subespecies.[2][3]
Trátase dun pequeno antílope (pertence á tribo dos neotraguinos, os chamados antílopes ananos), que habita en zonas rochosas da África austral e oriental desde Etiopía até Suráfrica.
Oreotragus A. Smith, 1834
O Oreotragus oreotragus é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos antilopinos.
É unha especie monotípica, isto é, a única do seu xénero, na que se recoñecen cinco subespecies.
Trátase dun pequeno antílope (pertence á tribo dos neotraguinos, os chamados antílopes ananos), que habita en zonas rochosas da África austral e oriental desde Etiopía até Suráfrica.
Il saltarupi, od oreotrago, (Oreotragus oreotragus), spesso indicato anche con il nome afrikaans klipspringer, è una piccola antilope africana. È l'unica specie del genere Oreotragus.
I saltarupi sono antilopi di piccole dimensioni: le femmine sono alte 50-53 cm, e i maschi 49-52 cm. Il manto è fitto, di colore marroncino e bianco con sfumature olivastre. I singoli peli sono cavi, una caratteristica unica fra i bovidi. I maschi hanno corna appuntite, ben distanziate, di 10-20 cm di lunghezza. Entrambi i sessi sono dotati di ghiandole sotto gli occhi e i maschi hanno una ghiandola aggiuntiva sul prepuzio.
I saltarupi sono diffusi dal Capo di Buona Speranza, per tutta l'Africa orientale, fino all'Etiopia. Prediligono le zone rocciose, come monti e canyon, dove il manto screziato li aiuta a mimetizzarsi. Si nutrono di erbe che crescono fra le rocce, incluse piante succulente che sono sufficienti a soddisfare il loro bisogno di acqua.
I saltarupi sono animali territoriali, che vivono in coppie o in piccoli gruppi, in genere formati da una coppia con i cuccioli. Durante la stagione secca, i gruppi familiari si radunano in branchi di 6-8 individui. Marcano il perimetro con le secrezioni delle ghiandole preorbitali e con le feci. I maschi difendono aggressivamente il loro territorio.
La stagione degli amori va da settembre a gennaio, e la gestazione dura circa 215 giorni.
Il saltarupi, od oreotrago, (Oreotragus oreotragus), spesso indicato anche con il nome afrikaans klipspringer, è una piccola antilope africana. È l'unica specie del genere Oreotragus.
Antilopė šoklė, sasa (lot. Oreotragus oreotragus, angl. Klipspringer, vok. Klippspringer) – tikrųjų antilopių (Antilopinae) pošeimio dykaraginis (Bovidae) žinduolis.
Savotiškos išvaizdos antilopė, prisitaikiusi gyventi uolėtose vietovėse. Kūno aukštis 50-60 cm, masė 14-18 kg. Nugara išgaubta, didelės plačios ausys, palyginti storos kojos, kurios remiasi į žemę tik nagų viršūnėmis. Skiriasi nuo kitų antilopių ir šiurkščiais, tankiais, trapiais plaukais. Kailis gelsvas arba gelsvai rudas, išmargintas smulkiais tamsiais taškeliais. Kakta ir kojų galiukai tamsiai rudi arba juodi, kojos rusvai arba sidabriškai pilkos. Papilvė, lūpos, smakras ir apvadai apie akis balti arba gelsvai balti. Labai didelė priešakinės liaukos duobutė. Patinai su tiesiais, nežymiai į priekį išlinkusiais, vienas nuo kito nutolusiais, vidutiniškai 10 cm ilgio ragais.
Gyvena krūminguose kalnų šlaituose, kalvotose uolėtose vietovėse. Laikosi pavieniui, poromis ir šeimyninėmis grupėmis. Minta krūmų lapais ir ūgliais, rečiau žoliniais augalais. Veisiasi įvairiu metų laiku. Nėštumas trunka apie 7 mėnesius, gimsta 1 jauniklis. Lytiškai subręsta pirmųjų gyvenimo metų pabaigoje. Nelaisvėje išgyvena iki 15 metų.
Paplitusi nuo Nigerijos šiaurinės dalies iki Etiopijos, R. Afrikoje, P. Afrikoje, Angolos pietinėje dalyje ir Namibijoje.
De klipspringer (Oreotragus oreotragus) is een kleine Afrikaanse antilope uit de geslachtengroep der dwergantilopen (Neotragini). Deze antilope leeft voornamelijk in rotsachtige streken. Het zijn uitstekende klimmers en springers, die zich lenig en snel over slecht begaanbaar rotsachtig terrein kunnen bewegen.
De klipspringer is een kleine, gedrongen antilope met een kort staartje. Als enige antilope loopt hij op de toppen van zijn kleine zwarte hoefjes, een aanpassing aan het leven in meer steile rotsgebieden. De korte, stevige poten staan meestal dicht bij elkaar. Boven de hoeven loopt een zwarte streep. De ogen zijn groot en staan ver uit elkaar en de snuit is kort en vrij smal, waardoor het dier een wigvormig gezicht heeft. Onder de ogen heeft de klipspringer duidelijk zichtbare klieren. De oren zijn groot en rond met een zwarte rand en een opvallende zwart-witte tekening.
Hij heeft een dichte, broze en ruwe vacht, die een ritselend geluid maakt als deze wordt geschud. De vachtkleur verschilt per regio en per individu, maar is meestal zandkleurig tot olijfgeel en grijs gespikkeld, en een witte onderzijde. In dieren uit drogere streken is er een geleidelijke overgang in de vacht op de rugzijde en die op de buikzijde, in dieren uit meer vochtige streken is er een sterker contrast tussen beide zijden.
Het mannetje heeft korte, rechtopstaande, spitse hoorns, die aan de basis geringd zijn. De hoorns hebben meestal een lengte zes tot negen centimeter, hoewel hoorns met een lengte van zestien centimeter gevonden zijn. In sommige populaties leven ook veel gehoornde vrouwtjes (voornamelijk in Oost-Afrika), maar meestal zijn vrouwtjes hoornloos.
De klipspringer wordt 75 tot 115 centimeter lang en 8 tot 18 kilogram zwaar. De schofthoogte is 43 tot 60 centimeter. De staart wordt 5 tot 13 centimeter lang.
De klipspringer leeft voornamelijk van kruiden en de bladeren en scheuten van laaggroeiende vegetatie, als struiken, succulenten en kruipplanten, aangevuld met knoppen, twijgen, bessen, vruchten en schors. In het natte seizoen eet hij voornamelijk groene grassen. Vocht nemen ze op uit dauw.
De klipspringer is voornamelijk in de ochtend en de avond actief. Ze rusten ’s nachts en op het heetst van de dag, maar in heldere nachten zijn ze ook ’s nachts actief. Hoog in de bergen houden de dieren ’s ochtends meestal een zonnebad.
Klipspringers leven over het algemeen in paartjes of kleine familiegroepjes. Het vrouwtje wordt meestal vergezeld door een mannetje en/of een jong, meestal is ook een of meerdere volgroeide nakomelingen in de buurt. Ze leven in een territorium van 7,5 tot 49 hectare, die beide dieren individueel verdedigen. Ze bakenen het territorium af met ontlasting, takken en andere uitstekende punten worden met de oogklier gemarkeerd. Het zijn meestal de vrouwtjes die bepalen welk punt moet worden gemarkeerd.
Mannetjes zijn meestal meer waakzaam dan vrouwtjes, waarbij ze opletten of er geen rivalen of roofdieren in de buurt zijn. Ze staan vaak op een hoog uitkijkpunt, waarbij ze de omgeving in de gaten houden. Mannetjes en vrouwtjes houden contact met elkaar door regelmatig naar elkaar te fluiten. Als de dieren weer bij elkaar zijn, wrijven ze met hun gezichten langs elkaar. Bij gevaar flikkert de klipspringer met de grote oren, waarbij de dunne baan witte haren opvallend zijn en andere klipspringers waarschuwen. Ook waarschuwen ze elkaar met een fluitend geluid. De belangrijkste vijand zijn arenden.
Een enkel jong wordt geboren na een draagtijd van enkele maanden. Tweelingen zijn zeldzaam. Het jong komt volledig ontwikkeld ter wereld. Het verstopt zich gelijk na de geboorte, waarna het vrouwtje het jong alleen laat. Drie of vier keer per dag zoekt het vrouwtje het jong op om het te laten zogen. Het jong verstopt zich de eerste drie maanden, maar geleidelijk, vanaf de tweede maand, gaat het jong meer en meer met de moeder optrekken en vergezeld het zijn moeder bij het foerageren. Vrouwtjes zijn na een jaar geslachtsrijp, mannetjes wat later. De klipspringer wordt maximaal vijftien jaar oud.
Klipspringers komen voor in zuidelijk en oostelijk Afrika, van Zuid-Afrika, Namibië en Angola tot het Ethiopisch Hoogland en Noord-Somalië, met geïsoleerde populaties in de massieven van de Centraal-Afrikaanse Republiek en Nigeria. Ze leven in rotsachtige streken met veel korte vegetatie, voornamelijk in gebieden met steile heuvels als puinhellingen, glooiingen, kopjes, ravijnen en in valleien, in bergen tot boven de sneeuwgrens, een hoogte van 4000 meter op de Kilimanjaro en 4500 meter opMount Meru. Klipspringers kunnen grote temperatuurverschillen doorstaan. Bij voedselgebrek (bijvoorbeeld door droogte) wagen ze zich ook lager, tot op de bodem van een vallei. Ze delen hun leefgebied meestal met klipdassen.
Bronnen, noten en/of referentiesDe klipspringer (Oreotragus oreotragus) is een kleine Afrikaanse antilope uit de geslachtengroep der dwergantilopen (Neotragini). Deze antilope leeft voornamelijk in rotsachtige streken. Het zijn uitstekende klimmers en springers, die zich lenig en snel over slecht begaanbaar rotsachtig terrein kunnen bewegen.
Multimedia w Wikimedia Commons Koziołek skalny[3] (Oreotragus oreotragus) − antylopa z rodziny wołowatych, często spotykana w ogrodach zoologicznych. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju koziołek (Oreotragus) A. Smith, 1834.
Zarośla górskie w środkowej i południowej Afryce.
Ciało szare, brązowe lub żółtawooliwkowe z licznymi cętkami na grzbiecie. Mają duże oczy i uszy. Dorastające do 16 cm długości rogi, typowe dla samców, spotykane są również u samic podgatunku ze wschodniej Tanzanii. Koziołki skalne charakteryzują się pionowym ustawieniem racic, co znacznie ułatwia im poruszanie się po skalistym terenie. Wykazują aktywność wczesnym rankiem i późnym popołudniem. Są gatunkiem monogamicznym. Pary zajmują stałe terytorium, którego zdecydowanie bronią. W walkach uczestniczą zarówno samce, jak i samice. Przy niedoborze pokarmu tworzą małe stada złożone z kilku osobników. Mogą obyć się bez dostępu do wody. Zapotrzebowanie na wodę zaspokajają ze spożywanego pokarmu.
Koziołek skalny (Oreotragus oreotragus) − antylopa z rodziny wołowatych, często spotykana w ogrodach zoologicznych. Jest jedynym przedstawicielem rodzaju koziołek (Oreotragus) A. Smith, 1834.
O Oreotragus oreotragus, comummente conhecido como cabra-das-pedras[1][2], é um pequeno antílope africano, pertencente à família dos bovinos, que se caracteriza pela crespa pelagem acastanhada, de ventre e queixo alvadios, cascos afiados e hastes curtas, rectas e pontiagudas, nos machos.[3]
Habita nas zonas pedregosas e acidentadas do Sul do continente africano, desde o Nordeste do Sudão, passando pela Eritreia, pelo Norte da Somália, pelas Terras Altas da Etiópia, pela costa da Namíbia e pelo Sudoeste angolano.[4]
Dá ainda pelos seguintes nomes comuns: cabrito-das-pedras [5][6] e, particularmente em Angola, conca[7].
A cabra-das-pedras trata-se de um antílope africano de pequeno porte, que pesa entre 8 a 18 quilos, sendo que as fêmeas costumam, em média, pesar mais do que os machos.[8]
No que toca às suas dimensões, podem medir entre 75 e 115 centímetros.[4]
Todavia, o dimorfismo sexual, que se evidenciou no peso, também se espelha nas dimensões destes animais, pelo que as fêmeas também tendem a ser maiores do que os machos, atingindo uma média de noventa centímetros e meio de comprimento, ao passo que os machos têm em média oitenta e seis centímetros de comprimento.[8]
As cabras-das-pedras afiguram-se como antílopes rabicurtos e achaparrados, de pescoços curtos e quadris grandes e orelhas redondas e grandes. Segregam feromonas de glândulas pré-orbitais, que se evidenciam a negro, nos cantos dos olhos.[8]Estas glândulas costumam desenvolver-se mais nos machos do que nas fêmeas.[9][3]
À guisa doutras variedades de antílopes africanos, os pêlos das cabras-das-pedras são ocos e acaçapados.[9] Alternando entre os 15 e os 28 milímetros de comprimento, escudam-nas do calor e do frio extremos, resguardam-nas de perdas excessivas de humidade e protegem-nas de lesões mais superficiais.[3]
A coloração da pelagem das cabras-das-pedras advém da pigmentação das pontas dos pêlos.[10] Um só pêlo de cabra-das-pedras, se analisado individualmente, à partida, apresenta uma coloração mais clara junta à raiz, que vai escurecendo, até ficar de uma tonalidade castanha-amarelada, à medida que se aproxima das pontas.[3]
Em geral, a pelagem das cabras-das-pedras varia conforme a região de origem e a subespécie, pelo que, a título ilustrativo, a subespécie O. o. oreotragus exibe uma pelagem mais amarelada e ocelada a castanho; ao passo que a O. o. transvaalensis já se mostra com uma pelagem uniformemente castanha-dourada e a O. o. stevensoni, por seu turno, se apresenta com uma pelagem mais acizentada e mate.[11] A cauda costuma ser da mesma cor que a pelagem do resto do corpo, na face superior, mas por baixo, na face inferior, tende a ser mais clara.[12] No ventre, sob o queixo e em torno da boca soem de ter uma pelagem mais esbranquiçada.[9] O verso das orelhas destes antílopes africanos costuma estar recoberto de pêlos escuros, ao passo que o interior da orelha se encontra repleto de pêlos brancos compridos.[3]
O Oreotragus oreotragus, comummente conhecido como cabra-das-pedras, é um pequeno antílope africano, pertencente à família dos bovinos, que se caracteriza pela crespa pelagem acastanhada, de ventre e queixo alvadios, cascos afiados e hastes curtas, rectas e pontiagudas, nos machos.
Habita nas zonas pedregosas e acidentadas do Sul do continente africano, desde o Nordeste do Sudão, passando pela Eritreia, pelo Norte da Somália, pelas Terras Altas da Etiópia, pela costa da Namíbia e pelo Sudoeste angolano.
Klippspringare (Oreotragus oreotragus) är en antilopart som man hittar ifrån Angola till Etiopien och i östra Sudan. Klippspringaren är den enda arten i släktet Oreotragus.
.
En klippspringare har en päls som är grå till olivfärgad. Pälshåren är täta och grova, men de har tunna, luftfyllda hår som ger den ett knubbigt och fluffigt utseende. Hornen är släta och lodräta och de kan bli mellan 6 och 16 centimeter långa. De har stora öron som har ett zebra randigt mönster på insidan. Den har en krökt rygg och ett svart band ovanför klövarna. Klippspringarens klövar är speciellt konstruerat till den miljö en lever i. Klövarnas konsistens påminner om hårt gummi som ger djuret ett bra grepp på det steniga underlaget. Klippspringarens speciella klövar gör att djuret ser ut som den går på tå.
Klippspringaren trivs bäst på klippor och berg, där de lever i små familjegrupper, oftast med en hane och en eller två honor med ungar. Den är ett djur som är aktivt under dagen och under nätter när det är fullmåne. I klippspringarens diet ingår löv, gräs, örter, frukt och lavar som de söker efter vid foten av klipporna. På grund av att de lever i sådan torr och klippig terräng har den lärt sig att vara utan vatten i långa perioder.
En klippspringarhona är dräktig i ungefär 7 månader och hon brukar föda en unge, eftersom deras utbredningsområde är så pass stort varierar brunsten mellan olika områden. En kalv blir könsmogen vid ungefär 1 års ålder och en Klippspringare kan ha en livslängd på 15 år.
Klippspringaren hotas av alla stora och medelstora rovdjur och människan som använder snaror för att fånga den. Mänskliga jägare jagar Klippspringaren för köttet och huden.
Klippspringare (Oreotragus oreotragus) är en antilopart som man hittar ifrån Angola till Etiopien och i östra Sudan. Klippspringaren är den enda arten i släktet Oreotragus.
Oreotragus oreotragus là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Zimmermann mô tả năm 1783.[1]
.jpg)
.jpg)
Phương tiện liên quan tới Oreotragus oreotragus tại Wikimedia Commons
.png){kind=small}
Bài viết về chủ đề Bộ Guốc chẵn này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Oreotragus oreotragus là một loài động vật có vú trong họ Bovidae, bộ Artiodactyla. Loài này được Zimmermann mô tả năm 1783.
Oreotragus oreotragus Zimmermann, 1783
Подвиды
Антило́па-прыгу́н[1], или прыгун[1], или клиппшпрингер[1] (лат. Oreotragus oreotragus) — млекопитающее из монотипного рода Oreotragus подсемейства Настоящих антилоп (Antilopinae) семейства Полорогих (Bovidae).
Антилопы-прыгуны — небольшие, коренастые антилопы. Самцы имеют широко расставленные клиновидные рога, средняя длина которых около 10 см. Представители обоих имеют предглазничные железы, однако копытные железы отсутствуют. Шерсть толстая и плотная, отдельные волосы свободно связаны с кожей, полые. Этот тип волос является уникальным среди всех полорогих, его можно найти только у антилоп-прыгунов и белохвостых оленей. Самки несколько крупнее самцов: высота в плечах у них 50—53 см, в то время как у самцов — 49—52 см. Масса тела 8,9—18 кг.
Антилопы-прыгуны живут в тесно сплочённых группах, пары моногамные. Большинство групп состоят только из взрослых самца и самки или взрослой пары и годовалых молодых особей. Одиночные особи встречаются крайне редко, и составляют менее 10% от общей численности популяции, в большинстве случаев без пары остаются самцы.
Пары сохраняют близость на протяжении всей жизни. В то время как самка кормит детёнышей, самец всегда стоит на страже и охраняет её. Во время сухого сезона антилопы-прыгуны собираются в группы по 6—8 особей. С началом сезона дождей такие группы исчезают. Самцы маркируют свою территорию при помощи выделений предглазничных желез и фекалий. Они очень ревностно охраняют свой участок от остальных сородичей. Самцы во время драки выставляют голову вперёд, самки кусаются.
Обитают в каменистой местности с крутыми склонами, наиболее широко распространены в горных хребтах и ущельях крупных рек. Плотность популяции в таких местах может достигать 45 особей на 1 км².
Антилопы-прыгуны очень требовательны к еде. Они питаются вечнозелёными кустарниками и травами, фруктами, семенами бобов, цветов и лишайников. Могут мигрировать в места с лучшей растительностью. Антилопы-прыгуны способны длительное время обходиться без воды, так как бо́льшую её часть они получают из пищи.
Период размножения различается в зависимости от ареала. Оно носит сезонный характер в Эфиопии, круглогодичное в Замбии и меняется локально в Капской провинции. Беременность длится 7 месяцев. Рождается 1 детёныш. Роды происходят в защищённых каменистых углублениях. Молодняк остается в углублениях 2—3 месяца, отлучение от груди происходит после 4—5 месяцев жизни. Рога начинают расти в 6 месяцев и полностью вырастают к 17—18 месяцам.
Широко распространены в северо-восточной части Судана, Сомали, Эритрее, от северной части Эфиопского нагорья до Восточной и Южной Африки, а также вдоль западного побережья Намибии и в юго-западной Анголе. Существует несколько изолированных популяций в Центральноафриканской республике и юго-восточной части Демократической республики Конго. В Нигерии антилопы-прыгуны распространены в районе плато Джос. Предполагается, что этот вид исчез в Бурунди[2].
Антилопы-прыгуны достигают довольно высокой плотности популяции в благоприятных местах обитания, например, 10—14 особей на 1 км² в национальном парке Горы Симиен площадью 9,6 км². Средняя плотность популяции на всей территории ареала составляет 0,01—0,1 особей/км². Общая численность антилоп-прыгунов оценивается в примерно 42 000 особей. Численность стабильная на охраняемых территориях, сокращается в местах с неконтролируемой охотой[2].
Никаких очевидных угроз для антилоп-прыгунов не существует. Их среда обитания имеет мало значения для человека. Обитание в горных скалах помогает избежать конкуренции с домашним скотом. Примерно четверть популяции проживает на охраняемых территориях. В Намибии множество особей выживает на частных сельскохозяйственных угодьях[2]. С другой стороны, на восточных склонах гор в Кении и Танзании ареал антилопы-прыгуна пересекается с гепардом.[3]
Антило́па-прыгу́н, или прыгун, или клиппшпрингер (лат. Oreotragus oreotragus) — млекопитающее из монотипного рода Oreotragus подсемейства Настоящих антилоп (Antilopinae) семейства Полорогих (Bovidae).
山羚（學名Oreotragus oreotragus），荷蘭語為「山岩的跳躍者」，是一種住在好望角至東非及衣索匹亞的細少的非洲羚羊。
山羚肩高只有58厘米，是相對於其他羚羊來說是較細少的動物。只有雄性有脆弱的角，一般長20-25厘米。牠們以蹄尖站立。
山羚的毛皮厚而密，有著橄欖形狀的小斑點。牠們的毛皮使牠們能在生活的石間混和，難讓人發現。
山羚是草食性動物，以石間植物為糧食。牠們不用喝水，這是由於多汁的植物提供了牠們生存所需的水份。
山羚於九月至一月間交配。妊娠期為214日。
.jpg)
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : 偶蹄目 Artiodactyla 亜目 : 反芻亜目 Ruminantia 下目 : Pecora 科 : ウシ科 Bovidae 属 : クリップスプリンガー属Antilope oreotragus Zimmermann, 1783[2]
和名 クリップスプリンガー[3]クリップスプリンガー（Oreotragus oreotragus）は、偶蹄目ウシ科クリップスプリンガー属に分類される偶蹄類。本種のみでクリップスプリンガー属を構成する。別名、イワトビカモシカ。
アンゴラ、ウガンダ、エチオピア、エリトリア、ケニア、コンゴ民主共和国、ザンビア、ジブチ、ジンバブエ、スーダン、スワジランド、ソマリア、タンザニア、ナミビア、ボツワナ、マラウイ、南アフリカ共和国、南スーダン、レソト、ルワンダ[1]。ブルンジでは絶滅[1]。
体長75 - 90センチメートル。肩高40 - 60センチメートル。体重8 - 18キログラム[4]。オスよりもメスの方が大型になる[4]。背面は灰褐色やオリーブ褐色・黄褐色、吻端と腹面・四肢の内側・大腿部後部は白や黄褐色[3]。体毛は基部は白いが黄色部や黒色部があり、霜降り状に混ざりあうことで前述のような色彩に見える[3]。体毛は軽いうえに密毛し、皮膚は厚い。上毛は平坦で硬く、中空で簡単に折れる[3][4]。この体毛の構造により熱や低温、乾燥、岩と接触することによる怪我などから身を守ることができる[4]。
頭部は短く、上から見ると三角形[3]。耳介は大型で幅広く、内側には黒い3本の筋模様が放射状に入る[3]。四肢は短く頑丈[3]。蹄は縦長で楔形をしており、外側は固いが中央部は弾力性がある。蹄の先端のみを接地する[3]。蹄の接地面が小さいため、狭い足場でも直立することができる。
通常はオスにのみ最長16センチメートルの短い直立した角が生える[3]。
ウシ科内ではブラックバック亜科ローヤルアンテロープ族に含める説もあった[3]。分子系統解析ではブラックバック亜科（もしくはウシ亜科以外の全種を含むAntelopinaeでのブラックバック族）とは近縁でないと推定され、本種のみでクリップスプリンガー族Oreotraginiを構成する説もある[5]。2012年に発表されたミトコンドリアDNAのシトクロムbとCOI遺伝子の塩基配列を決定し最大節約法による系統推定では、Cephalophini族（従来のダイカー亜科に相当）と単系統群を形成すると推定された[5]。
標高4,000メートル以下にあるサバンナ・岩場・半砂漠地帯などに生息する[3]。ペアもしくは1頭のオスと2頭のメスで縄張りを形成して生活する[3]。夜行性で、昼間は岩陰等で休む。岩と岩の間を飛び跳ねるようにして移動する。
食性は植物食で、花、果実、草本や木の葉、コケ植物などを食べる[3]。主に花や果実が食性の大部分を占め、体や胃が小型で代謝が高いため栄養価の高い食物を選択的に食べる[4]。冬季や乾期になると葉を食べる割合が大きくなる[4]。水分は主に食物や朝露から摂取するが、利用可能であれば水たまりや泉などから水を飲む[4]。
主な捕食者はカラカル・ヒョウで、アビシニアジャッカル・ブチハイエナ・ジャッカル類・ヤマネコ類・コシジロイヌワシ・ゴマバラワシなどが挙げられる[4]。危険を感じると鳴き声をあげるが[3]、これは捕食者への威嚇ではなく他個体にも危険を知らせるためであると示唆されている[4]。
繁殖形態は胎生。妊娠期間は6か月[4]。1回に1頭の幼獣を産む[3][4]。授乳期間は4 - 5か月[4]。生後7か月で性成熟する[4]。飼育下での寿命は18年[4]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
바위타기영양(klipspringer, 학명: Oreotragus oreotragus)은 아프리카에 서식하는 작은 영양의 일종이다. 바위타기영양속(Oreotragus)의 유일종이다. "클립스프링어"(klipspringer)라는 단어는 아프리칸스어로 "바위를 뛰는 동물"(rock jumper)을 의미한다. 또한 현지에서는 "음분들라"(mvundla, 코사어로 "토끼"를 의미한다.)라는 이름으로도 알려져 있다.
다음은 2019년 주라노(Zurano) 등의 연구에 기초한 영양아과의 계통 분류이다.[3]
영양아과 임팔라족 네소트라구스족 리드벅족 네오트라구스족 바위타기영양족 다이커영양족 하테비스트족 힙포트라구스족바위타기영양(klipspringer, 학명: Oreotragus oreotragus)은 아프리카에 서식하는 작은 영양의 일종이다. 바위타기영양속(Oreotragus)의 유일종이다. "클립스프링어"(klipspringer)라는 단어는 아프리칸스어로 "바위를 뛰는 동물"(rock jumper)을 의미한다. 또한 현지에서는 "음분들라"(mvundla, 코사어로 "토끼"를 의미한다.)라는 이름으로도 알려져 있다.
.jpg)
_head.jpg)
_head.jpg)
_feet.jpg)
_feet.jpg)
.jpg)
_(12716380763).jpg)
,_parque_nacional_Kruger,_Sud%C3%A1frica,_2018-07-25,_DD_59.jpg)
.jpg)
