Die familie van die spreeus (Sturnidae) bestaan uit sowat 110 spesies, waarvan die meeste ’n donkerkleurige verekleed met ’n metaalagtige glans het. Sommige spreeus is egter ook vaalkleurig of bont. Dit is lawaaierige voëls wat in groepsverband leef en insekte en vrugte eet.
Oorspronklik het spreeus net in die Ou Wêreld voorgekom, maar die mens het enkele spesies ook na ander lande ingevoer waar die voëls hulle goed aangepas het. Renostervoëls (genus Buphagus), wat net in Afrika voorkom, word ook soms tot die familie gereken.
Spreeus (familie Sturnidae) is middelgroot sangvoëls (orde Passeriformes) met taamlike kort, effens geboë snawels, stewige pote en 10 groot slagpenne. Sommige se sterte is kort, terwyl ander s'n lank is.
Dit is sosiale diere wat buite die broeityd in groepsverband leef. Oor die algemeen is hulle baie lawaaierig en hulle kan ook goed vlieg. Spreeus eet insekte en vrugte en is dus enersyds nutsdiere, maar andersyds kan hulle baie groot skade aan vrugteboorde aanrig. Die meeste spesies maak nes in gate en broei gedurende die somer.
Die spreeus van sommige streke is trekvoëls, terwyl die uit ander streke standvoëls is. Dit bring mee dat sekere gebiede by tye oorbevolk word. Dit is byvoorbeeld die geval in Suid- en Wes-Europa, wat in die winter nie net sy plaaslike spreeus moet huisves nie, maar ook die uit Noord-Europa en Sentraal-Asië.
Ook die Noord-Amerikaanse spreeus het 'n soortgelyke trekroete van noordoos na suidwes ontwikkel. Die spreeus in Suider-Afrika is egter standvoëls. Sommige spesies het ook die gewoonte om saans in swerms oor betreklik groot afstande van hul weigebied na slaapplekke te trek.
Die verskynsel word onder meer ook by kraaie en meeue aangetref. Suid-Afrikaanse verteenwoordigers In Suider-Afrika word sowat 15 spreeuspesies aangetref. 'n Groot aantal daarvan is sogenaamde glansspreeus (genus Lamprotornis), wat hul naam te danke het aan die metaalagtige glans van die vere. Voorbeelde hiervan is die grootglansspreeu (Lamprotornis australis), die blouoorspreeus (Lamprotornis chalybaeus), die swartpensspreeu (Lamprotornis corruscus) en die gewone glansspreeu (Lamprotornis nitens).
’n Spreeu met 'n buitengewoon lang stert is die langstertspreeu (Lamprotornis mevesii), waarvan die vere ’n groen en pers glans het. Die vaalspreeu (Creatophora cinerea) is een van die min Suider-Afrikaanse spesies met dowwe vere. Albei geslagte is oorwegend grys van kleur en die mannetjies vertoon in die broeityd 2 swart lelle op die kroon.
Wikispecies het meer inligting verwant aan: Spreeu
Die familie van die spreeus (Sturnidae) bestaan uit sowat 110 spesies, waarvan die meeste ’n donkerkleurige verekleed met ’n metaalagtige glans het. Sommige spreeus is egter ook vaalkleurig of bont. Dit is lawaaierige voëls wat in groepsverband leef en insekte en vrugte eet.
Oorspronklik het spreeus net in die Ou Wêreld voorgekom, maar die mens het enkele spesies ook na ander lande ingevoer waar die voëls hulle goed aangepas het. Renostervoëls (genus Buphagus), wat net in Afrika voorkom, word ook soms tot die familie gereken.
Los estúrnidos (Sturnidae) son una familia d'aves paseriformes que se compon d'unos 35 xéneros d'estorninos del Vieyu Mundu.
Reconócense 123 especies clasificaes de la siguiente forma:[1]
Los estúrnidos (Sturnidae) son una familia d'aves paseriformes que se compon d'unos 35 xéneros d'estorninos del Vieyu Mundu.
Sığırçın — Quşların sərçəkimilər dəstəsindən olan, tündtüklü, oxuyan, köçəri quş.
Sturnidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ an dridi hag evned kar dezho, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840)[1].
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List[2] ez a ur genad golvaneged ha tregont d'ober ar c'herentiad :
a vo kavet e Wikimedia Commons.
Sturnidae a zo ur c'herentiad e rummatadur an evned, ennañ an dridi hag evned kar dezho, termenet e 1815 gant ar skiantour stadunanat Constantine Samuel Rafinesque (1783-1840).
Diouzh Doare 6.3 an IOC World Bird List ez a ur genad golvaneged ha tregont d'ober ar c'herentiad :
Els estúrnids són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes de dimensions mitjanes o petites.
Són insectívors que es nodreixen sobretot d'ortòpters i, en particular, de llagostes.
Són animals gregaris i, sovint, es desplacen per terra. De vol ràpid, solen formar estols molt nombrosos que hom pot veure en caure la tarda, quan milers d'exemplars es dirigeixen a jóc. Aquesta sociabilitat es manifesta també quan arriba el moment de nidificar, car ho fan en colònies.[1]
Les nombroses espècies estan distribuïdes per Europa, Àfrica, Àsia i Austràlia. Entre elles destaquen les dels gèneres Sturnus i Gracula, habituals als Països Catalans (en especial l'estornell negre i l'estornell vulgar).
Aquesta família s'ha classificat en 31 gèneres i 118 espècies:[2]
Els estúrnids són una família d'ocells de l'ordre dels passeriformes de dimensions mitjanes o petites.
Špačkovití je ptačí čeleď, která má schopnost zapamatovat si a pak využívat ve svém repertoáru cizí hlasy, především Majna Rothschildova – Leucopsar rothschildi. Nejznámější z této čeledi je špaček obecný, který se i zásluhou člověka rozšířil do mnoha zemí všech kontinentů. Další druhy špačků žijí také v Africe a Asii.
Špačkovití je ptačí čeleď, která má schopnost zapamatovat si a pak využívat ve svém repertoáru cizí hlasy, především Majna Rothschildova – Leucopsar rothschildi. Nejznámější z této čeledi je špaček obecný, který se i zásluhou člověka rozšířil do mnoha zemí všech kontinentů. Další druhy špačků žijí také v Africe a Asii.
Stære (Sturnidae) er en familie af små til mellemstore spurvefugle, der oprindelig kun har været udbredt i den gamle verden. I moderne tid har nogle arter dog ved menneskets hjælp bredt sig til næsten alle verdensdele, især til Nordamerika og Australien. Familien består af 123 arter fordelt på cirka 33 slægter, hvoraf kun en enkelt er repræsenteret i Danmark med arten stær, Sturnus vulgaris.
Fem stærearter er uddøde.
Stære er hulrugere, det vil sige at de yngler i hule træer eller lignende. De unge fugles fjerdragt er anderledes end de voksnes. Stære har ti håndsvingfjer, hvor den første er meget kort. Fodens tarse er på bagsiden beklædt med én lang hornskinne. Der findes ingen hår ved næbroden og næseborene dækkes ikke af fjer.
Stære (Sturnidae) er en familie af små til mellemstore spurvefugle, der oprindelig kun har været udbredt i den gamle verden. I moderne tid har nogle arter dog ved menneskets hjælp bredt sig til næsten alle verdensdele, især til Nordamerika og Australien. Familien består af 123 arter fordelt på cirka 33 slægter, hvoraf kun en enkelt er repræsenteret i Danmark med arten stær, Sturnus vulgaris.
Fem stærearter er uddøde.
Die Stare (Sturnidae) sind eine der artenreichsten Familien der Singvögel (Passeres), die zu den Sperlingsvögeln (Passeriformes) gehören. Sie zählen zu den am weitesten verbreiteten Vogelfamilien der Welt. Die Familie umfasst 34 Gattungen und fast 120 Arten, von denen zwei Gattungen und sechs Arten ausgestorben sind.
Stare sind kleine bis mittelgroße Singvögel mit kräftigen Füßen. Ihr Gefieder ist vielfältig von typischerweise schwarzer oder dunkler Farbe bis hin zu mehrfarbigen Arten. Die meisten Arten haben einen leicht metallischen bis stark irisierenden metallischen Glanz und bauen ihre Nester zum überwiegenden Teil in Hohlräumen, in denen sie blasse hellblaue oder weiße Eier legen, die des Öfteren auch gesprenkelt sind. Die meist sehr geselligen Vögel treten oft in Scharen auf und zeichnen sich durch einen meist kräftigen und direkten Flug aus. Sie leben gerne in offenen Landschaften mit leichtem Baumbestand, in einigen Regionen der Welt auch in Wäldern. Sie ernähren sich vorwiegend von Insekten und Früchten und werden des Öfteren auch als Allesfresser angesehen, da sie sich auch zum Teil Reste der menschlichen Nahrung als Quelle erschlossen haben. Einige Arten leben als Kulturfolger in der Umgebung von Siedlungen.
Stare kommen ursprünglich nur in Afrika und Eurasien vor. Mehrere europäische und asiatische Arten sind jedoch nach Nordamerika beziehungsweise Australien und Neuseeland eingeführt worden. Der weltweit am weitesten verbreitete Vertreter der Familie ist der Star (Sturnus vulgaris), der Namensgeber und Typusart für die Gattung ist.
Die Stare (Sturnidae) sind kleinere bis mittelgroße Singvögel (Passeres) aus der Ordnung der Sperlingsvögel (Passeriformes). Zu den kleinsten und leichtesten Staren gehören die Arten aus der Gattung Poeoptera, wie der Kenrick-Star (Poeoptera kenricki) mit etwa 15 cm Länge und der Abbott-Star (Poeoptera femoralis) mit einem Gewicht von etwa 34 Gramm. Der größte Star ist der Langschwanz-Glanzstar (Lamprotornis caudatus) mit bis zu 54 cm Länge, wovon etwa 60 % auf den Schwanz entfallen. Zu den schwersten Starenarten gehört die Weishalsatzel (Streptocitta albicollis) mit bis zu etwa 290 Gramm und 50 cm Länge. Damit ist er annähernd so groß wie der Langschwanz-Glanzstar, jedoch etwa doppelt so schwer.[1][2]
Ihr Gefieder ist vielfältig, von typischerweise schwarzen oder dunklen einfarbigen Arten wie dem Einfarbstar (Sturnus unicolor) bis hin zu mehrfarbigen Arten wie dem Prachtglanzstar (Lamprotornis splendidus), deren Gefieder einen metallisch Glanz aufweisen. Der Glanz reicht von leicht metallisch glänzenden Farben wie beim Star (Sturnus vulgaris) bis hin zu stark schillernden, metallisch glänzenden Farben wie bei den meisten Arten aus der Gattung der Eigentlichen Glanzstare (Lamprotornis). Der schillernde Effekt wird auf vier verschiedene Arten hervorgerufen.
Alle Stare, einschließlich der afrikanischen Stare, erhalten ihren schillernden Gefiederglanz durch stabförmige Melanosome in den Melanozyten, die das Pigment Melanin produzieren und unter einem dünnen Keratinfilm entsprechend angeordnet sind. Die Brechungen des Lichtes (Interferenzen) am Keratinfilm verursachen den metallischen Glanz der Farben. Bei den Federn der afrikanischen Stare konnten drei weitere Formen der Melanosome, die optisch relevant sind, festgestellt werden. Eine Form zeichnet sich durch flachere Melanosome aus, die es ermöglichen, die Strukturen dünner und dichter gepackt zu gestalten oder aber Vielfachschichten zu bilden. Eine weitere Form besteht aus hohlen Melanosomen, die an den Grenzflächen zwischen der Luft und dem Melanin starke optische Lichtbrechungen verursachen und dadurch Strukturfarben erzeugen, ohne dass ein Pigment vorhanden ist. Die dritte Form besteht aus einer Kombination der beiden zuvor genannten in Plättchenform, die die Farbgebung sowohl durch einschichtig, vielschichtig als auch alternierende Anordnung der Plättchenformen beeinflussen. Insgesamt kommt jedoch pro Spezies nur jeweils eine dieser Varianten vor.[3]
Die Vogelaugen der Stare und wahrscheinlich der meisten anderen Vogelarten (außer zum Beispiel der nachtaktiven Vögel) sehen ihre Umwelt anders als wir Menschen: Der Star hat vier und nicht nur drei Fotorezeptortypen (auch Sehzellen genannt) auf der Retina (Netzhaut). Neben den für das Schwarz-Weiß-Sehen zuständigen dünneren stäbchenförmigen Rezeptoren (Cellula optica bacilliformis) sind bei den Staren vier zapfenförmige Rezeptortypen (Cellula optica coniformis) für das Farbsehen zuständig (tetrachromatisches Sehen). Drei der vier zapfenförmigen Rezeptortypen bewirken bei dem für den Menschen sichtbaren Bereich des Lichtes (trichromatisches Sehen) die Wahrnehmung der drei Grundfarben rot, grün und blau. Der vierte Rezeptor zeichnet für die Aufnahme des kurzwelligen ultravioletten Lichtes, 1–380 nm (WHO), verantwortlich, das für den Menschen nicht sichtbar ist. Der Lichteinfall regt die verschiedenen Rezeptortypen innerhalb der stark gefalteten und mit unterschiedlichen farbigen Öltröpfchen versehenen Membranen verschieden intensiv an. Auf die unterschiedlichen Wellenlängen des Lichtes reagieren die jeweils zuständigen Rezeptoren unterschiedlich stark, sodass die verschiedenen Farben und Farbtöne wahrgenommen werden. Der gegenüber dem Menschen zusätzliche UV-Rezeptor lässt die Stare unsere Umwelt erheblich differenzierter wahrnehmen als der Mensch. So sind Star fähig, Unterschiede bei den Artgenossen und beim Reifegrad von Früchten oder andere UV-reflektierenden Spuren besser zu erkennen.[4]
Stare geben komplexe und vielfältige Laute von sich, die eine Art der Kommunikation darstellt. Einige Arten nutzen ihre Begabung, um Laute anderer Tiere und Vogelarten zu imitieren. Indem sie einen Fressfeind oder Warnrufe nachahmen, vertreiben sie im Futterwettbewerb stehende Konkurrenten und können sich so Vorteile bei der Nahrungssuche verschaffen. Andere wiederum imitieren auch Teile der menschlichen Sprache oder Auto-Alarmanlagen.[2]
Die meisten vorkommenden Arten der Stare leben in der sogenannten Alten Welt (Europa, Asien und Afrika) sowie der asiatisch-pazifischen Inselwelt, wo sie natürlicherweise vorkommen. Der bevorzugte Lebensraum der Stare sind, je nach Art, unter anderem Wälder, offenes Grasland oder Savannen mit einzelnem Baumbestand, Buschlandschaften aber auch Farmland mit Obstplantagen oder Getreidefelder. Ebenso leben Stare gerne im urbanen Umfeld des Menschen.[2]
Nach Nordamerika wurden Ende des 19. Jahrhunderts etliche europäische Vogelarten, darunter auch der Star (Sturnus vulgaris), durch die „American Acclimatization Society“ eingeführt. Hintergrund für dieses Vorgehen soll der Wunsch gewesen sein, alle Vögel aus Shakespeares Literatur auch in den USA vorzufinden. So wurden 1890/91 hunderte Stare im Central Park in New York ausgesetzt. Innerhalb von nur 60 Jahren verbreitete sich der invasive Star von der Ostküste bis hin zur Westküste Nordamerikas. Die Population wurde zu diesem Zeitpunkt auf etwa 200 Millionen Vögel geschätzt.[5]
Wenige Arten sind auch bis Australien und Neuseeland eingewandert oder mitgebracht worden. Es wird versucht, die invasiven Arten, die die heimische Vogelwelt gefährden, aber auch teilweise deutliche Schäden in der Landwirtschaft verursachen, in ihrer Anzahl unter Kontrolle zu halten.[2]
Die Arten ernähren sich im Wesentlichen von Insekten und Früchten, wobei sich bestimmte Arten auf besondere Insekten und/oder Früchte spezialisieren. Bei den meisten Staren stehen jedoch unterschiedlichste Arten und Sorten davon auf dem Speiseplan, und gelegentlich ernähren sie sich auch von Nektar. Stare haben oft auch Speisereste des Menschen als Nahrungsquelle erschlossen, wie etwa der Rotschulter-Glanzstar (Lamprotornis nitens), und werden daher vielfach als Allesfresser betrachtet.
Die meisten Arten der Stare sind gesellig und treten in der Regel außerhalb der Brutzeit in kleineren und größeren Gruppen bis hin zu großen Schwärmen auf. Je nach Art und Region sind Gruppen von hunderten bis zu tausenden Vögeln gemeinsam unterwegs und fallen gerne in Obstanbaugebieten ein, in denen sie manchmal erhebliche Teile der Ernten vernichten.[2] Die Obstbauern versuchen sich dabei auf unterschiedlichste Art und Weise davor zu schützen. Als bester bezahlbarer und wirksamer Schutz haben sich bisher Netze über den fruchttragenden Gewächsen vielfach durchgesetzt. In Europa sind während des Vogelzuges vom nördlichen Europa bis hin nach Nordafrika, Formationsflüge (Murmurationen) mit bis zu Millionen von Vögeln beobachtet worden. In einigen Ländern, wie Italien und Ägypten, werden insbesondere zu dieser Zeit die Stare mit großen Netzen gefangen und dann auch häufig verzehrt.
Während der Brutzeit verschreiben sich jedoch die meisten Arten der Zweisamkeit und lassen sich manchmal während der Aufzucht der Juvenilen bei der Nahrungssuche und Fütterung des Nachwuchses durch nicht brütende Artgenossen oder die Jungvögel der letzten Brut unterstützen.[1][2] Viele Gattungen der Stare bauen typischerweise Ihre Nester in natürlichen Baumhöhlen, die auch durch Spechte und andere Vogelarten angefertigt worden sein können. Außerdem werden geeignete Hohlräume verschiedenster Art, wie Brutkästen und Röhren, genutzt. Andere wiederum bauen sich kugelförmige oder auch nach oben offene tassenförmige Nester. Sie fertigen Ihre Nester aus den örtlich vorliegenden Materialien, wie kleinen Zweigen, Blättern und Blattstielen, Gräsern, Moosen, Schlangenhäuten, Wolle, Dung, Federn, Enden von Rankengewächsen sowie anderen geeignet erscheinenden Materialien wie Papier und Plastik.[2]
Sie legen in der Regel zwischen zwei und acht weiße oder farbige (dann meist bläuliche) Eier, die überwiegend von den Weibchen alleine ausgebrütet werden. Die mit Sprenkeln versehenen Eier dürften während der Evolution als schützende Antwort auf Brutparasiten wie dem Kuckuck entstanden sein.[2]
Bei der Fütterung der Juvenilen bietet das UV-Sehen der Stare einen erheblichen Vorteil. Insbesondere bei in abgedunkelten Hohlräumen nistenden Arten erweisen sich die Schnabelränder und ganz besonders die Schnabelwinkel als deutlich UV-reflektierend. Dieses dürfte ein gezieltes Füttern der Eltern deutlich erleichtern, bedarf jedoch noch einer genaueren Untersuchung.[4]
Die Artenvielfalt auf unserem Planeten, insbesondere bei endemisch lebenden Arten, ist durch die vom Menschen verursachten Veränderungen, wie beispielsweise das Mitbringen von nicht einheimischen Tieren, wie etwa Ratten, Katzen und Hunde, die regelmäßig ungewollt oder gewollt auf Segelschiffen mitreisten, oft sehr bedroht. Ebenso durch die Besiedlung und die damit meist einhergehende Veränderung der Landschaft, wie etwa durch Abholzung von Waldflächen und Anbau von Monokulturen auf Inseln und Kontinenten, führen in einigen Gebieten zur starken Gefährdung oder gar Vernichtung heimischer Arten.[2] So manche Arten der Stare, insbesondere endemisch auf Inseln vorkommende Arten, sind zum Teil extrem gefährdet (critically endangered).[6] Der Balistar (Leucopsar rothschildi) ist eine solche gefährdete Art. Bei Untersuchungen im Jahr 1980 stellten die Forscher nur noch etwa 200 Exemplare in freier Wildbahn fest. Seitdem reduziert sich der Bestand kontinuierlich. 2004 fand sich nur noch die geringe Zahl von 24 freilebenden Exemplaren.[2] Nach einer der letzten Zählungen im Jahr 2014 konnten auf Bali 35 Balistare im West Bali National Park und 13 Paare nach einem Auswilderungsprogramm auf Nusa Penida festgestellt werden.[7] Seit Anfang des 19. Jahrhunderts ausgestorbene Arten sind der Kosrae-Singstar (Aplonis corvina), der Pelzelnstar (Aplonis Pelzeln), der Norfolk-Star (Aplonis fusca), der Hopfstar (Fregilupus varius) und der Rodrigues-Star (Necropsar rodericanus).[2]
Derzeit werden 118 Arten in 34 Gattungen gezählt, von denen zwei Gattungen und insgesamt sechs Arten als ausgestorben gelten. Einige Stare wurden aufgrund gentechnischer Untersuchungsergebnisse umgruppiert. Daraus entstanden neue taxonomisch uneinheitliche Gruppierungen, die einer Zusammenfassung bedurften. Dies führte dazu, dass Unterfamilien und Triben gebildet wurden (Sibley-Ahlquist-Taxonomie) sowie Gattungen eingeführt wurden, die in dem nachfolgenden Stammbaum eingearbeitet sind.[8][9] Die Wissenschaft ist davon überzeugt, dass sich die taxonomischen Zuordnungen innerhalb der Stare, aber auch anderer Vögel, aufgrund neuerer gentechnischer Analysen und Methoden noch regelmäßig verändern werden.
Die Stare können demnach derzeit in sechs größere Gruppierungen aufgeteilt werden:
(1.) = Der Neumannstar (Onychognatus neumannii) wird inzwischen aufgrund neuerer Analysen als eigene Spezies geführt.[3][2]
In nachfolgender Aufstellung werden Unterarten nicht berücksichtigt. Sie sind unter den Beschreibungen der Arten aufzuführen. Unklare Zuordnungen ob Unterart oder Art, werden insoweit als Unterart bewertet. Die Einordnung der mit Fragezeichen (?) gekennzeichneten Arten ist bis zur genetischen Klärung vorläufig.
Die Stare kommen in ihrem Ursprung in der Alten Welt bis hinüber zur asiatisch-pazifischen Inselwelt vor und wurden von C. S. Rafinesque 1815 mit dem Namen Sturnidae bezeichnet. Eine erste taxonomische Zuordnung entwickelte G. R. Gray 1877 mit damals 7 Unterfamilien. Als Basis für die Zuordnung der Spezies galten bis gegen Ende des 20. Jahrhunderts regelmäßig die anatomischen und morphologischen Untersuchungsmethoden. Mit der Entwicklung der gentechnischen Analysemethoden seit den 1990er Jahren und insbesondere seit Anfang unseres Jahrhunderts nahmen die Änderungen der taxonomischen Einordnung der Arten an sich und die der Stare einen rasanten Verlauf. Sibley und Ahlquist nutzten in ihrer Arbeit zunächst die DNA–DNA-Hybrid-Methode und kamen zu dem Schluss, dass die nächste verwandte Familie der Sturnidae die Familie der Mimidae ist. Sie bildeten aufgrund ihrer Analysen die Überfamilie der Muscicapoidea, in der sich heute die Familien der Madenhacker (Buphagidae) als eine basale Gruppe mit Spottdrosseln (Mimidae) und den Staren (Sturnidae) sowie die Wasseramseln (Cinclidae) als weitere basale Gruppe mit Drosseln (Turdidae) und Fliegenschnäppern (Muscicapidae) befinden. Die heute verwendeten mitochondrialen und nukleären DNA-Untersuchungsmethoden lassen noch weiter gehende und detailliertere Bestimmungen erwarten. Dario Zuccon mit seinen Kollegen und insbesondere Irvy J. Lovette und Dustin R. Rubenstein und Kollegen bewirkten mit ihren groß angelegten Studien innerhalb der letzten zehn Jahre deutliche Verschiebungen der Zuordnungen innerhalb der Sturnidae- und Mimidae-Familien sowie Anpassungen bei der Namensgebung.[2]
Heute gelten für 98 der oben genannten 118 Arten gesicherte Erkenntnisse in der Zuordnung und werden in der nachfolgenden Klade aufgeführt. Bei den anderen Arten liegen keine gentechnisch gesicherten Erkenntnisse in der Zuordnung vor bzw. bedürfen weiterer Analysen.[8][9][3]
Die Stare (Sturnidae) sind eine der artenreichsten Familien der Singvögel (Passeres), die zu den Sperlingsvögeln (Passeriformes) gehören. Sie zählen zu den am weitesten verbreiteten Vogelfamilien der Welt. Die Familie umfasst 34 Gattungen und fast 120 Arten, von denen zwei Gattungen und sechs Arten ausgestorben sind.
Chugʻurchuqlar (Sturnidae) — chumchuqsimonlar turkumi oilasi, 24—26 uruqqa mansub PO turi maʼlum. Tanasining uz. 17—45 sm, vazni 50—100 g . Oyoqlari baquvvat, yerda va daraxtda harakatlanishga yaxshi moslashgan. Voyaga yetganlarining rangi qoramtir, tovlanib turadi. Yevropa, Osiyo, Afrika, Avstraliyada tarqalgan (oddiy Ch. shimoliy Amerikaga olib kelingan). Oʻzbekistonda oddiy chugʻurchuq, soch va mayna uchraydi. Uyasini kovaklar, qoya yoriklariga, binolar boʻgʻoti va boshqa joylarga quradi. Jan. xududlarda yilida 3 martagacha 4—6 tadan tuxum qoʻyib, nari va modasi navbat bilan 15—18 kun bosadi. Hasharotlar, ularning lichinkalari va mevalar bilan oziqlanadi. Baʼzan begona oʻtlar urugʻini ham yeydi. Yaxshi sayraydi, mayna esa ayrim soʻzlarni yodida sakdaydi va takrorlaydi.
Cîqê Cîhanê kevn ("Sturnidae"), famîleyek fîkarên bera (Passeri) ne ku li parzemînên Cîhanê Kevn wek Asya, Afrîka û Ewropayê dijî.
Cîqê Cîhanê kevn ("Sturnidae"), famîleyek fîkarên bera (Passeri) ne ku li parzemînên Cîhanê Kevn wek Asya, Afrîka û Ewropayê dijî.
Gargulli ose Gargulleshat (Starlings) janë shpendë të vogla, të mesme zogjë të familjes Sturnidae. Emri "Sturnidae" vjen nga latinishtja për sturnus. Shumë lloje aziatike, veçanërisht ato më të mëdha, quhen mynas, dhe shumë specie afrikane janë të njohura si gargullesha shkëlqyese. Gargulleshat janë shpendë autoktone në Evropë, Azi dhe Afrikë, si dhe pjesën veriore të Australisë dhe ishujve tropikal të Paqësorit. Ekzistojnë disa lloje të ndryshme evropiane dhe aziatike në kuadër të gargullit (gargulleshave) duke në Amerikën e Veriut, Hawaii dhe Zelandën e Re, ku ata në përgjithësi konkurrojnë dhe konsiderohen të jenë specie invazive. [1]
Gargulli ose Gargulleshat (Starlings) janë shpendë të vogla, të mesme zogjë të familjes Sturnidae. Emri "Sturnidae" vjen nga latinishtja për sturnus. Shumë lloje aziatike, veçanërisht ato më të mëdha, quhen mynas, dhe shumë specie afrikane janë të njohura si gargullesha shkëlqyese. Gargulleshat janë shpendë autoktone në Evropë, Azi dhe Afrikë, si dhe pjesën veriore të Australisë dhe ishujve tropikal të Paqësorit. Ekzistojnë disa lloje të ndryshme evropiane dhe aziatike në kuadër të gargullit (gargulleshave) duke në Amerikën e Veriut, Hawaii dhe Zelandën e Re, ku ata në përgjithësi konkurrojnë dhe konsiderohen të jenë specie invazive.
Jalak (Ingg. starling) ya iku jeneng kulawarga manuk ocèhan saka suku Sturnidae. Manuk kang lumrahé wujudé (kira-kira 20–25 cm), gagah, duwé cucuk kang kuwat, lancip lan lurus. Sikilé dawa padha karo awaké lan manuk iki akèh nyusuh ana ing wit kang bolong.Manuk jalak uga gampang dijinakake, lan asring diingoni ana ing kandhang utawa ana ing tlatah jawa sok diarani kurungan. Manuk saka kulawarga Sturnidae bisa ditemoni ana ing sakubeng tlatah ing indonésia mligi ana ing Pulo Sumatra, Jawa, lan Bali. Uga manuk jalak uga kasebar ana ing laladan kulon Bangladesh, Bhutan, Kamboja, Cina, India, Laos, Myanmar, Nepal, Pakistan, lan Thailand[1].
Pakan sadina-dina akèeh mangan sak anané pangganan wiwit saka woh-wohan nganti wiji-wijian. Manuk Jalak ana ing kurungan racaké dipakani wujud voer, woh, gedhang, kroto, lan anggo-anggo.
Angèl banget mbédakake manuk jalak lanang lan wadon. Lumrahé digolèki ing pérangan kloaka lan Jalak lanang ing pérangan kloaka kang metu.
Jinise kira-kira ana 25 jinis jalak lan kulawargané kerabat, ya iku perling lan beo, ing Indonésia.
Lumrahé manuk mau digandrungi wong kang ana ing kutha utawa ana ing désa, uga akèh kang nyenengngi wujud lan suarané kanggo ocehan [3]. Manuk Jalak uga ngandhut khasiat kang unik ya iku:
Jalak mangrupa manuk ti suku Sturnidae nyaéta ngaran sakelompok manuk nu miboga sora alus, umumna ukuran awakna sedeng (kira-kira 20–25 cm), gagah jeung pamatuk nu kuat, seukeut sarta lempeng.[1] Sukuna panjang sabanding jeung awakna, sorana ribut jeung tarik, kadang-kadang bisa nurutan sora manuk séjénna.[1] Di alam, manuk ieu lolobana miboga sayang diliang-liang tangkal.[1] Manuk jalak umumna babari pisan lindeukna, dina jero kandan, manuk ieu teu daék cicinng, resepna hihiberan jeung disada.[1] ku sabab éta, ngukut manuk ieu biasana miboga tujuan pikeun ngalatih manuk séjéna disada kawas manuk Jalak.[2]
Ngadahar ampir sakabéh jenis kadaharan, utamana mangrupa voer, cau, kroto, jeung jangkrik.[1][2]
Hésé pisan ngabedakeun nu mana jalu jeung bikang, tapi biasana mah dilakukeun pamariksaan daérah kloaka.[1] Jalak nu jalu biasana miboga bagian kloaka nu leuwih gede.[1]
Aya leuwih ti 25 spesies jalak, nyaéta perlingjeung beo, di sakuliah Indonesia.[1] Sababaraha jenis jalak nu ilahar dikukut ku manusa, nyaéta:[1][2]
Jalak (Ingg. starling) ya iku jeneng kulawarga manuk ocèhan saka suku Sturnidae. Manuk kang lumrahé wujudé (kira-kira 20–25 cm), gagah, duwé cucuk kang kuwat, lancip lan lurus. Sikilé dawa padha karo awaké lan manuk iki akèh nyusuh ana ing wit kang bolong.Manuk jalak uga gampang dijinakake, lan asring diingoni ana ing kandhang utawa ana ing tlatah jawa sok diarani kurungan. Manuk saka kulawarga Sturnidae bisa ditemoni ana ing sakubeng tlatah ing indonésia mligi ana ing Pulo Sumatra, Jawa, lan Bali. Uga manuk jalak uga kasebar ana ing laladan kulon Bangladesh, Bhutan, Kamboja, Cina, India, Laos, Myanmar, Nepal, Pakistan, lan Thailand.
Jalak mangrupa manuk ti suku Sturnidae nyaéta ngaran sakelompok manuk nu miboga sora alus, umumna ukuran awakna sedeng (kira-kira 20–25 cm), gagah jeung pamatuk nu kuat, seukeut sarta lempeng. Sukuna panjang sabanding jeung awakna, sorana ribut jeung tarik, kadang-kadang bisa nurutan sora manuk séjénna. Di alam, manuk ieu lolobana miboga sayang diliang-liang tangkal. Manuk jalak umumna babari pisan lindeukna, dina jero kandan, manuk ieu teu daék cicinng, resepna hihiberan jeung disada. ku sabab éta, ngukut manuk ieu biasana miboga tujuan pikeun ngalatih manuk séjéna disada kawas manuk Jalak.
Kwenzi au kuzi ni ndege wadogo kiasi wa familia Sturnidae. Spishi nyingine zinaitwa kizole au nyangala. Wanatokea Ulaya, Afrika, Asia na Australia. Baadhi ya spishi zimewasilishwa katika Amerika ya Kaskazini, Nyuzilandi na Afrika. Wanapenda kuwa kwa makundi. Spishi nyingi zina rangi ya buluu, pengine pamoja na rangi kali kama nyekundu, machungwa na njano; spishi nyingine ni nyeusi, kijivu au kahawia, pengine pamoja na nyeupe, njano, nyekundu au pinki. Sauti yao ina utata na huiga sauti za mazingira, kama ndege wengine, kamsa za magari na hata msemo wa binadamu. Ndege hawa hula wadudu na matunda hasa, lakini hula nusra kila kitu. Takriban spishi zote hulijenga tago lao katika tundu. Jike huyataga mayai 2-6 meupe au buluu.
Kwenzi wa Uhindi
Kwenzi mgongo-zambarau
Kwenzi dehe
Kwenzi ushungi
Kwenzi mkufu-mweupe
Kwenzi kichwa-zambarau
Kuzi mkia-mshale
Kwenzi utosi-mweupe
Kuzi wa Burchell
Kwenzi tumbo-jeupe
Kuzi mkia-mrefu
Kuzi mkia-bronzi
Kuzi macho-njano
Kuzi mabawa-kijani
Kwenzi mweupe
Kwenzi-jangwa
Kuzi kijani
Kuzi wa Meves
Kuzi mabega-mekundu
Kuzi tumbo-kahawiachekundu
Kuzi zambarau
Kuzi wa Rüppell
Kuzi kidari-dhahabu
Kwenzi macho-machungwa
Kuzi mzuri
Kuzi kijivu
Nyangala
Kizole wa Sokotra
Kizole mabawa-mekundu
Kizole wa Naburupi
Kizole utosi-mahameli
Kizole domo-jembamba
Kizole-jabali
Kwenzi kichwa-cheusi
Kwenzi rangi-mbili
Kwenzi mweusi
Kwenzi wa Ulaya
Crested myna
Jungle myno
Bank myna
Javan myna
Common myna
Golden-crowned myna
Long-tailed starling
Metallic starling
Micronesian starling
Asian glossy starling
Polynesian starling
Apo myna
Sri Lanka myna
Common hill myna
Bali myna
Golden myna
Yellow-faced myna
Coleto
Grosbeak starling
White-necked myna
Chestnut-tailed starling
Brahminy starling
Chestnut-cheeked starling
White-shouldered starling
Purlpe-backed starling
White-faced starling
Vinous-breasted starling
White-cheeked starling
Asian pied starling
Black-winged starling
Black-collared starling
Rosy starling
Red-billed starling
Kwenzi au kuzi ni ndege wadogo kiasi wa familia Sturnidae. Spishi nyingine zinaitwa kizole au nyangala. Wanatokea Ulaya, Afrika, Asia na Australia. Baadhi ya spishi zimewasilishwa katika Amerika ya Kaskazini, Nyuzilandi na Afrika. Wanapenda kuwa kwa makundi. Spishi nyingi zina rangi ya buluu, pengine pamoja na rangi kali kama nyekundu, machungwa na njano; spishi nyingine ni nyeusi, kijivu au kahawia, pengine pamoja na nyeupe, njano, nyekundu au pinki. Sauti yao ina utata na huiga sauti za mazingira, kama ndege wengine, kamsa za magari na hata msemo wa binadamu. Ndege hawa hula wadudu na matunda hasa, lakini hula nusra kila kitu. Takriban spishi zote hulijenga tago lao katika tundu. Jike huyataga mayai 2-6 meupe au buluu.
Ang mga martines[1] (Ingles: starling) ay mga ibong paserinang kabilang sa orden ng mga Passeriformes na sumasakop sa mahigit sa kalahati ng lahat ng mga uri ng ibon.
Ang lathalaing ito na tungkol sa Ibon ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang mga martines (Ingles: starling) ay mga ibong paserinang kabilang sa orden ng mga Passeriformes na sumasakop sa mahigit sa kalahati ng lahat ng mga uri ng ibon.
Tekst üüb Öömrang Sprianer (Sturnidae) san en grat fögelfamile an hiar tu a sjongfögler (Passeriformes). Jo lewe üüb a hialer welt an tääl son 120 slacher uun 34 sköölen.
Acridotheres – Agropsar – Ampeliceps – Aplonis – Basilornis – Cinnyricinclus – Creatophora – Enodes – Gracula – Gracupica – Grafisia – Hartlaubius – Hylopsar – Lamprotornis – Leucopsar – Mino – Neocichla – Notopholia – Onychognathus – Pastor – Poeoptera – Rhabdornis – Sarcops – Saroglossa – Scissirostrum – Speculipastor – Spodiopsar – Streptocitta – Sturnia – Sturnornis – Sturnus
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Sprianer (Sturnidae) san en grat fögelfamile an hiar tu a sjongfögler (Passeriformes). Jo lewe üüb a hialer welt an tääl son 120 slacher uun 34 sköölen.
Stárat Sturnidae gullet šilljocihcelottiide.
Бжэндэхъу лъэпкъыр (лат-бз. Sturnidae) — унэбзу хэкӀыгъуэщ.
ЛӀэужьыгъуищэм щӀегъу, лъэпкъыгъуэ 32-м нэсу къызэщӀаубыду.
Нэхъыбэу здэпсэур ЩӀым и къухьэпӀэ лъэныкъуэращ. Щогъуалъхьэ щӀыпӀэ нэрымылъагъухэм, жыг гъуанэхэм, къыр дурэшхэм, нэпкъ бгъуэнщӀагъхэм, унащхьэхэм.
Я Ӏусым хохьэ хьэпщхупщ, гъудэбадзэ, абыхэм я хупсхэр, бжьыхьэм мэракӀуэ, пхъэщхьэмыщхьэ.
Лъэпкъыгъуэ 28-рэ къылъытэгъуэмкӀэ зэрзэхагъэкӀыр:
Скворецтыҥылар кэргэннэрэ (нууч. Семейство Скворцовые, лат. Sturnia) — барабыайдыҥылар аймахтарыгар киирэр көтөрдөр бөлөхтөрө. Саха сиригэр бу кэргэҥҥэ 1 уус бэрэстэбиитэлэ баар: Скворецтар уустара[1].
ਤਿਲੀਅਰ (ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ: Starling) ਵਿਸ਼ਵ ਦੇ ਲਗਪਗ ਹਰ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਜਾਣ ਵਾਲਾ ਪੰਛੀ ਹੈ। ਇਹ ਯੂਰਪ, ਏਸ਼ੀਆ, ਅਫਰੀਕਾ, ਅਤੇ ਆਸਟ੍ਰੇਲੀਆ ਆਦਿ ਸਾਰੇ ਖਿਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਏਸ਼ੀਆ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮੈਨਾ ਦੀ ਕੈਟਾਗਰੀ ਵਿੱਚ ਵੀ ਗਿਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪੰਛੀ ਕਾਫੀ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ਪਰ ਹੁਣ ਘੱਟ ਵਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।[1]
ਤਿਲੀਅਰਾਂ ਦਾ ਚੰਬਾ ਮੁਹਾਲੀ, ਪੰਜਾਬ
ਤਿਲੀਅਰ,ਮੁਹਾਲੀ, ਪੰਜਾਬ
Kasisikat (bahasa Indunisia: Jalak, Ingg. starling) adalah ngaran sagalambang burung pangicau matan suku Sturnidae. Burung nang umumnya baukuran sadang (sekitar 20-25 cm), gagah, lawan patuk nang nahap, tajam dan lurus. Berkaki panjang sebanding lawan awaknya. Basuara ribut, wan berceloteh karas, bahanu maniru suara burung lainnya. Di alam, burung ini kebanyakan basarang di luang-luang pohon.
Burung kasisikat rilatip kada ngalih dijinakkan. Dalam kandang burung ini sangat aktip bagarak wan bakicau. Karana itu panggamar burung kicau maharagu burung ini gasan malatih janis burung kicau lain.
Mamakan parak samunyaan janis makanan. Diet utama di panangkaran biasanya barupa voer, buah pisang, kroto, wan sarangga halus.
Ngalih banar mambidakan kasisikat jantan dan batina. Biasanya dilakukan pamariksaan dairah kloaka. Kasisikat jantan baisi hagian kloaka manunjul.
Tadapat sakitar 25 spesies kasisikat wan kukulaan paraknya, yaitu perling dan beo, di saluruh Indunisia. Babarapa janis kasisikat nang rancak digaduh/diingu urang di antaranya:
Kasisikat (bahasa Indunisia: Jalak, Ingg. starling) adalah ngaran sagalambang burung pangicau matan suku Sturnidae. Burung nang umumnya baukuran sadang (sekitar 20-25 cm), gagah, lawan patuk nang nahap, tajam dan lurus. Berkaki panjang sebanding lawan awaknya. Basuara ribut, wan berceloteh karas, bahanu maniru suara burung lainnya. Di alam, burung ini kebanyakan basarang di luang-luang pohon.
Burung kasisikat rilatip kada ngalih dijinakkan. Dalam kandang burung ini sangat aktip bagarak wan bakicau. Karana itu panggamar burung kicau maharagu burung ini gasan malatih janis burung kicau lain.
Starlings are small to medium-sized passerine birds in the family Sturnidae. The Sturnidae are named for the genus Sturnus, which in turn comes from the Latin word for starling, sturnus. Many Asian species, particularly the larger ones, are called mynas, and many African species are known as glossy starlings because of their iridescent plumage. Starlings are native to Europe, Asia, and Africa, as well as northern Australia and the islands of the tropical Pacific. Several European and Asian species have been introduced to these areas, as well as North America, Hawaii, and New Zealand, where they generally compete for habitats with native birds and are considered to be invasive species. The starling species familiar to most people in Europe and North America is the common starling, and throughout much of Asia and the Pacific, the common myna is indeed common.
Starlings have strong feet, their flight is strong and direct, and they are very gregarious. Their preferred habitat is fairly open country, and they eat insects and fruit. Several species live around human habitation and are effectively omnivores. Many species search for prey such as grubs by "open-bill probing", that is, forcefully opening the bill after inserting it into a crevice, thus expanding the hole and exposing the prey; this behaviour is referred to by the German verb zirkeln (pronounced [ˈtsɪʁkl̩n]).[1]
Plumage of many species is typically dark with a metallic sheen. Most species nest in holes and lay blue or white eggs.
Starlings have diverse and complex vocalizations and have been known to embed sounds from their surroundings into their own calls, including car alarms and human speech patterns. The birds can recognize particular individuals by their calls and are the subject of research into the evolution of human language.[2]
.jpg)
Starlings are medium-sized passerines.[3] The shortest-bodied species is Kenrick's starling (Poeoptera kenricki), at 15 cm (6 in), but the lightest-weight species is Abbott's starling (Poeoptera femoralis), which is 34 g (1+1⁄4 oz). The largest starling, going on standard measurements and perhaps weight, is the Nias hill myna (Gracula robusta). This species can measure up to 36 cm (14 in), and in domestication they can weigh up to 400 g (14 oz). Rivaling the prior species in bulk if not dimensions, the mynas of the genus Mino are also large, especially the yellow-faced (M. dumontii) and long-tailed mynas (M. kreffti). The longest species in the family is the white-necked myna (Streptocitta albicollis), which can measure up to 50 cm (19+1⁄2 in), although around 60% in this magpie-like species is comprised by its very long tail.[4]
Less sexual dimorphism is seen in plumage, but with only 25 species showing such differences between the two sexes. The plumage of the starling is often brightly coloured due to iridescence; this colour is derived from the structure of the feathers, not from any pigment. Some species of Asian starling have crests or erectile feathers on the crest. Other ornamentation includes elongated tail feathers and brightly coloured bare areas on the face. These colours can be derived from pigments, or as in the Bali starling, structural colour, caused by light scattering off parallel collagen fibers. The irises of many species are red and yellow, although those of younger birds are much darker.[3]
Starlings inhabit a wide range of habitats from the Arctic Circle to the Equator. In fact, the only habitat they do not typically occupy is the driest sandy deserts. The family is naturally absent from the Americas and from large parts of Australia, but is present over the majority of Europe, Africa, and Asia. The genus Aplonis has also spread widely across the islands of the Pacific, reaching Polynesia, Melanesia, and Micronesia[3] (in addition one species in the genus Mino has reached the Solomon Islands[5]). Also, a species of this genus is the only starling found in northern Australia.[3]
Asian species are most common in evergreen forests; 39 species found in Asia are predominantly forest birds as opposed to 24 found in more open or human modified environments. In contrast to this, African species are more likely to be found in open woodlands and savannah; 33 species are open-area specialists compared to 13 true forest species. The high diversity of species found in Asia and Africa is not matched by Europe, which has one widespread (and very common) species and two more restricted species. The European starling is both highly widespread and extremely catholic in its habitat, occupying most types of open habitat. Like many other starling species, it has also adapted readily to human-modified habitat, including farmland, orchards, plantations, and urban areas.[3]
Some species of starlings are migratory, either entirely, like Shelley's starling, which breeds in Ethiopia and Somaliland and migrates to Kenya, Tanzania, and Somalia, or like the white-shouldered starling, which is migratory in part of its range, but is resident in others.[3]
The European starling was purposely introduced to North America in the 1870s through the 1890s by multiple acclimatisation societies, organizations dedicated to introducing European flora and fauna into North America for cultural and economic reasons.[6] A persistent story alleges that Eugene Schieffelin, chairman of the American Acclimatization Society, decided all birds mentioned by William Shakespeare should be in North America, leading to the introduction of the starling to the U.S.; however, this claim is more fiction than fact.[7][6] While Schieffelin and other members of the society did release starlings in Central Park in 1890, the birds had already been in the U.S. since at least the mid-1870s, and Schieffelin was not inspired to do so by Shakespeare's works.[6]
The starlings are generally a highly social family. Most species associate in flocks of varying sizes throughout the year. Murmuration describes the flocking of starlings, including the swarm behaviour of their large flight formations.[8] These flocks may include other species of starlings and sometimes species from other families. This sociality is particularly evident in their roosting behaviour; in the nonbreeding season, some roosts can number in the thousands of birds.[3]
Starlings imitate a variety of avian species and have a repertoire of about 15–20 distinct imitations. They also imitate a few sounds other than those of wild birds. The calls of abundant species or calls that are simple in frequency structure and show little amplitude modulation are preferentially imitated. Dialects of mimicked sounds can be local.[3]
The diets of the starlings are usually dominated by fruits and insects. Many species are important dispersers of seeds, in Asia and Africa, for example, white sandalwood and Indian banyan. In addition to trees, they are also important dispersers of parasitic mistletoes. In South Africa, the red-winged starling is an important disperser of the introduced Acacia cyclops. Starlings have been observed feeding on fermenting over-ripe fruit, which led to the speculation that they might become intoxicated by the alcohol.[3]
Laboratory experiments on European starlings have found that they have disposal enzymes that allow them to break down alcohol very quickly.[9] In addition to consuming fruits, many starlings also consume nectar. The extent to which starlings are important pollinators is unknown, but at least some are, such as the slender-billed starling of alpine East Africa, which pollinates giant lobelias.[3]
The starling family Sturnidae was introduced (as Sturnidia) by French polymath Constantine Samuel Rafinesque in 1815.[10][11] The starlings belong to the superfamily Muscicapoidea, together with thrushes, flycatchers and chats, as well as dippers, which are quite distant relatives, and Mimidae (thrashers and mockingbirds). The latter are apparently the Sturnidae's closest living relatives, replace them in the Americas, and have a rather similar but more solitary lifestyle. They are morphologically quite similar too—a partly albinistic specimen of a mimid, mislabelled as to suggest an Old World origin, was for many decades believed to represent an extinct starling (see Rodrigues starling for details).
The oxpeckers are sometimes placed here as a subfamily, but the weight of evidence has shifted towards granting them full family status as a more basal member of the Sturnidae-Mimidae group, derived from an early expansion into Africa.
Usually, the starlings are considered a family, as is done here. Sibley & Monroe[12] included the mimids in the family and demoted the starlings to tribe rank, as Sturnini. This treatment was used by Zuccon et al.[13] However, the grouping of Sibley & Monroe is overly coarse due to methodological drawbacks of their DNA-DNA hybridization technique and most of their proposed revisions of taxonomic rank have not been accepted (see for example Ciconiiformes). The all-inclusive Sturnidae grouping conveys little information about biogeography, and obscures the evolutionary distinctness of the three lineages. Establishing a valid name for the clade consisting of Sibley/Monroe's "pan-Sturnidae" would nonetheless be desirable to contrast them with the other major lineages of Muscicapoidea.
Starlings probably originated in the general area of East Asia, perhaps towards the southwestern Pacific, as evidenced by the number of plesiomorphic lineages to occur there. Expansion into Africa appears to have occurred later, as most derived forms are found there. An alternative scenario would be African origin for the entire "sturnoid" group,[13] with the oxpeckers representing an ancient relict and the mimids arriving in South America. This is contradicted by the North American distribution of the most basal Mimidae.[13][14]
As the fossil record is limited to quite Recent forms, the proposed Early Miocene (about 25–20 Mya) divergence dates for the "sturnoids" lineages must be considered extremely tentative. Given the overall evidence for the origin of most Passeri families in the first half of the Miocene, it appears to be not too far off the mark, however.[13]
As of 2007, recent studies[13][14] identified two major clades of this family, corresponding to the generally drab, often striped, largish "atypical mynas" and other mainly Asian-Pacific lineages, and the often smaller, sometimes highly apomorphic taxa which are most common in Africa and the Palearctic, usually have metallic coloration, and in a number of species also bright carotinoid plumage colors on the underside. Inside this latter group, there is a clade consisting of species which, again, are usually not too brightly colored, and which consists of the "typical" myna-Sturnus assemblage.
The Philippine creepers, a single genus of three species of treecreeper-like birds, appear to be highly apomorphic members of the more initial radiation of the Sturnidae.[13] While this may seem odd at first glance, their placement has always been contentious. In addition, biogeography virtually rules out a close relationship of Philippine creepers and treecreepers, as neither the latter nor their close relatives seem to have ever reached Wallacea, let alone the Philippines. Nonetheless, their inclusion in the Sturnidae is not entirely final and eventually, they may remain a separate family.
Genus sequence follows traditional treatments. This is apparently not entirely correct, with Scissirostrum closer to Aplonis than to Gracula, for example, and Acridotheres among the most advanced genera. Too few taxa have yet been studied as regards their relationships, however, thus a change in the sequence has to wait on further studies.
As of 2009, the review by Lovette & Rubenstein (2008) is the most recent work on the phylogeny of the group.[15] This taxonomy is also based on the order of the IOC.[16]
The extinct Mascarene starlings were formerly of uncertain relationships, but are now thought to belong to the Oriental-Australasian clade, being allied with the Bali myna.[16] However, while the two more recent species (Fregipilus and Necropsar) have been classified, the prehistoric Cryptopsar has not.
.jpg)
_(16268686840).jpg)
_02.jpg)
.jpg)
_(8079444496).jpg)
Li 
.jpg)
_(8080028430)_(cropped).jpg)
_looking_right_from_behind.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
..jpg)
.jpg)
.jpg)
_RWD.jpg)
_on_Kapok_(Ceiba_pentandra)_in_Kolkata_W_IMG_4297.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_on_a_Kapok_(Ceiba_pentandra)_tree_W_IMG_3466.jpg)
.jpg)
_on_Kapok_(Ceiba_pentandra)_in_Kolkata_W_IMG_4513.jpg)
_near_Hyderabad_W_IMG_4902.jpg)
{{cite journal}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link) Starlings are small to medium-sized passerine birds in the family Sturnidae. The Sturnidae are named for the genus Sturnus, which in turn comes from the Latin word for starling, sturnus. Many Asian species, particularly the larger ones, are called mynas, and many African species are known as glossy starlings because of their iridescent plumage. Starlings are native to Europe, Asia, and Africa, as well as northern Australia and the islands of the tropical Pacific. Several European and Asian species have been introduced to these areas, as well as North America, Hawaii, and New Zealand, where they generally compete for habitats with native birds and are considered to be invasive species. The starling species familiar to most people in Europe and North America is the common starling, and throughout much of Asia and the Pacific, the common myna is indeed common.
Starlings have strong feet, their flight is strong and direct, and they are very gregarious. Their preferred habitat is fairly open country, and they eat insects and fruit. Several species live around human habitation and are effectively omnivores. Many species search for prey such as grubs by "open-bill probing", that is, forcefully opening the bill after inserting it into a crevice, thus expanding the hole and exposing the prey; this behaviour is referred to by the German verb zirkeln (pronounced [ˈtsɪʁkl̩n]).
Plumage of many species is typically dark with a metallic sheen. Most species nest in holes and lay blue or white eggs.
Starlings have diverse and complex vocalizations and have been known to embed sounds from their surroundings into their own calls, including car alarms and human speech patterns. The birds can recognize particular individuals by their calls and are the subject of research into the evolution of human language.
Sturnoj estas popola nomigo por Sturnedoj, tio estas malgrandaj al mezgrandaj paserinaj birdoj de la familio Sturnidae. La nomo "Sturnidae" (Sturnedoj) devenas el la latina vorto por sturno, sturnus. Sturnoj loĝas nature en la Malnova Mondo, el Eŭropo, Azio kaj Afriko, al norda Aŭstralio kaj la insuloj de la tropika Pacifiko. Kelkaj eŭropaj kaj aziaj specioj estis enmetitaj en tiuj areoj same kiel en Nordameriko, Havajo kaj Novzelando, kie ili ĝenerale konkurencas pro habitato kun indiĝenaj birdoj kaj estas konsiderataj invadaj specioj. La sturneda specio plej familiara al plej parto de homoj en Eŭropo kaj Nordameriko estas la Eŭropa sturno, kaj tra multe de Azio kaj la Pacifiko la Komuna minao estas ja komuna.
Sturnedoj havas fortajn piedojn, ties flugo estas forta kaj rekta, kaj ili estas tre gregemaj. Ties preferata habitato estas tre malferma kamparo, kaj ili manĝas insektojn kaj fruktojn. Kelkaj specioj loĝas ĉe homaj setlejoj, kaj estas fakte ĉiomanĝantaj. Multaj specioj serĉas manĝerojn per malfermo de la beko post sondado en densa vegetaĵaro; tiu kutimo nomiĝas "sondado per malferma beko" .
Plumaroj estas tipe malhelaj kun metaleca brilo. Plej parto de specioj nestumas en truoj kaj la ino demetas bluajn aŭ blankajn ovojn.
Multaj aziaj specioj, ĉefe la pli grandaj, nomitaj minaoj, kaj multaj afrikaj specioj estas konataj kiel brilsturnoj pro siaj irizaj plumaroj.
Sturnedoj havas diversajn kaj komplikajn voĉojn, kaj estas de ĉiam konataj ĉar enmetas sonojn el siaj ĉirkaŭaĵo en siajn proprajn alvokojn, inklude hupojn, kaj homajn parolmanierojn. Tiuj birdoj povas rekoni precizajn individuojn pro ties alvokoj, kaj estas lastatempe objekto de priserĉado pri evoluado de homa lingvo.[1]
La sturnedoj estas mezgrandaj paserinoj.[2] La plej mallonga specio estas Kenrika sturno (Poeoptera kenricki), nur 15 cm longa, sed la plej malpeza specio estas la Abota sturno (Poeoptera femoralis), kiu pezas nur 34 g. La plej granda sturnedo estas la minaoj de la genro Mino, ĉefe la Flavvizaĝa (Mino dumontii) kaj la Longvosta minaoj (Mino kreffti). Tiuj minaoj povas superi eĉ 30 cm kaj pezi ĉirkaŭ 225 g. Kelkaj specioj de sturnedoj montras kazojn de seksa dimorfismo laŭ grando, ĉar maskloj estas pli grandaj ol inoj.
Estas malpli seksa dimorfismo laŭ plumaro tamen, kun nur 25 specioj kiuj montras tiajn diferencojn inter seksoj. La plumaro de sturnedoj estas ofte brilkolora pro irizeco; tiu koloro devenas el la strukturo de la plumoj, ne el pigmento. Kelkaj specioj de aziaj sturnedoj havas krestojn aŭ elstarigeblajn plumojn sur kresto. Alia ornamado inkludas longecajn vostoplumojn kaj brilkolorajn nudajn areojn en vizaĝo. Tiuj koloroj povas deveni el pigmentoj, aŭ, kiel ĉe la Balia sturno, la struktura koloro estas kaŭzata de lumo disigita tra paralelaj kolagenaj fibroj. La irizoj de multaj specioj estas ruĝaj kaj flavaj, kvankam tiuj de junuloj estas multe pli malhelaj.[2]
La sturnedoj loĝas ampleksan gamon de vivejoj el Arkta Cirklo al Ekvatoro, fakte la nura biotopo kiun ili ne tipe okupas estas la plej sekaj sablaj dezertoj. Tiu familio forestas nature el Ameriko kaj el grandaj partoj de Aŭstralio, sed ĝi ĉeestas en plej parto de Eŭropo, Afriko kaj Azio. La genro Aplonis disvastiĝis amplekse ankaŭ en la insuloj de Pacifiko kaj atingis eĉ Polinezion, Melanezion kaj Mikronezion[2] (krome unu specio de la genro Mino atingis la Salomonojn[3]), kaj estas ankaŭ specio de tiu genro la ununura sturno troviĝanta en norda Aŭstralio.[2]
Aziaj specioj estas plej komunaj en ĉiamverdaj arbaroj; 39 specioj troviĝantaj en Azio estas hegemonie arbaraj birdoj male al 24 troviĝantaj en pli malfermaj aŭ homomodifitaj medioj. Kontraste afrikaj specioj estas troviĝantaj ĉefe en malfermaj arbaroj aŭ savano; 32 specioj estas de malfermaj areoj kompare al 13 veraj arbaraj specioj. La alta diverseco de specioj troviĝantaj en Azio kaj Afriko ne okazas en Eŭropo, kiu havas unu kiu estas tre disvastigita (kaj tre komuna) specio kaj du pli malampleksaj specioj. La Eŭropa sturno estas kaj tre disvastigata kaj tre tolerema pri habitatoj, ĉar okupas plej partojn de malfermaj habitatoj. Kiel multaj aliaj sturnedaj specioj ĝi adaptiĝis facile al homomodifita habitato, inklude farmojn, fruktoĝardenojn, plantejojn kaj urbajn areojn.[2]
Kelkaj specioj de sturnoj estas migrantaj, ĉu entute, kiel la Ŝelia brilsturno, kiu reproduktiĝas en Etiopio kaj norda Somalio kaj migras al Kenjo kaj suda Somalio, aŭ la Blankaŝultra sturno, kiu estas migranta en parto de sia teritorio sed estas loĝanta en aliaj.[2]
La sturnedoj estas ĝenerale tre sociema familio. Plej parto de specioj asociiĝas en birdaroj de variaj grandoj la tutan jaron, tiuj aroj povus inkludi aliajn speciojn de sturnedoj kaj foje eĉ speciojn el aliaj familioj. Tiu sociemo estas ĉefe rimarkinda ĉe la ripoza kutimaro; for de la reprodukta sezono kelkaj ripozantaroj povas nombri en miloj de birdoj.[2]
La dieto de sturnedoj estas kutime hegemoniata de fruktoj kaj insektoj. Multaj specioj estas gravaj dissemantoj en Azio kaj Afriko, ekzemple la blanka santalo aŭ la Bengala figarbo. Krom arboj ili estas ankaŭ gravaj dissemantoj de parazitaj viskoj. En Sudafriko la Ruĝflugila sturno estas grava dissemanto de enmetita Acacia cyclops. Sturnoj estis observataj manĝantaj fermentintajn maturajn fruktojn, kiu kondukis al spekulado pri tio ke ili povus iĝi toksikigitaj pro alkoholo.[2] Laboratoriaj eksperimentoj pri la Eŭropa sturno trovis ke ili disponas el enzimoj kiuj permesas al ili elteni alkoholon tre rapide.[4] Krom la konsumado de frukto, multaj sturnedoj konsumas ankaŭ nektaron. Oni ne konas la etendon kiom sturnoj estas gravaj polenigistoj, sed almenaŭ estas kelkaj, kiaj la Fajnbeka sturno de alpeca Orienta Afriko, kiu polenigas gigantajn lobeliojn.[2]
La sturnedoj apartenas al superfamilio Muscicapoidea, kun la turdoj, muŝkaptuloj kaj saksikolenoj, krom la cinkledoj kiuj estas pli malproksimaj kaj la mimedoj (toksostomoj kaj najtingaloj). Tiuj lastaj estas ŝajne la plej proksimaj vivantaj parencoj de la Sturnedoj, kaj anstataŭas ilin en Ameriko, kaj havas tre similan sed pli soleman vivostilon. Ili estas ankaŭ morfologie tre similaj —parte albinisma specimeno de mimedo, misklasita kiel sugesto de malnovmonda origino, estis dum multaj jardekoj konsiderata reprezentanto de formortinta sturno (vidu artikolon Rodrigesa sturno por detaloj).
La Bufagedoj estas foje lokataj tie ĉi kiel subfamilio, sed pruvoj garantiis al ili plenan familistatuson kiel pli baza membro de la grupo de Sturnedoj-Mimedoj, devena el frua etendo en Afrikon.
Kutime la sturnedoj estas konsiderata familio, kiel ĉi tie. Sibley & Monroe (1990) inkludis la mimedojn en la familion kaj subigis la sturnojn al rango de tribo, kiel Sturnini. Tiu traktado estis uzata ankaŭ de Zuccon et al. (2006). Tamen, por aliaj fakuloj la grupigo de Sibley kaj Monroe ankoraŭ bezonas metodologiajn konfirmojn de analizoj de hibridiĝo fare per DNA kaj multe de ties proponitaj revizioj de taksonomiaj rangoj ne estis tute akceptataj (kiel ekzemple ĉe Cikonioformaj). La ĉion inkluda grupigo de Sturnedoj estas neinforma rilate biogeografion, kaj ne klarigas la evoluan distingon de la tri stirpoj. Starigi validan nomon por la klado konsista de "tut-Sturnedoj" fare de Sibley kaj Monroe ne estus pli dezirebla por kontrastigi ilin kun la aliaj pli grandaj stirpoj de Muscicapoidea.
Sturnedoj probable originiĝis en la ĝenerala areo de Orienta Azio, eble ĉe sudokcidenta Pacifiko, kiel montras nombro de pleziomorfaj stirpoj kiuj loĝas tie. Etendo al Afriko ŝajne okazis poste, ĉar plej parto de devenaj formoj troviĝas tie. Alternativa scenejo estus la afrika origino por la tuta grupo de "sturnedoj" (kiel ĉe Zuccon et al. 2006), kun la Bufagedoj reprezente antikvan relikvon kaj la mimedoj atingante Sudamerikon. Tio estas kontraŭdirata de la nordamerika distribuado de plej parto de bazaj Mimedoj.(Cibois & Cracraft 2004, Zuccon et al. 2006)
Ĉar fosilia informo limiĝas al “ĵusaj” formoj, la proponita diverĝo en komenca mioceno (ĉirkaŭ 25–20 ma) por la stirpoj de "sturnedoj" estu konsiderata tre provizora. Pro la ĝenerala pruvo de origino de plej parto de familioj de Passeri en la unua duono de la mioceno, ĝi ŝajnas ne tro malproksima de la proponita marko tamen.(Zuccon et al. 2006)
Ĵusaj studoj (Cibois & Cracraft 2004, Zuccon et al. 2006) identigis du grandajn kladojn de tiu familio, korespondaj al ĝenerale senforma, ofte stria, grandeca grupo de "atipaj minaoj" kaj aliaj ĉefe azia-pacifikaj stirpoj, kaj la ofte pli malgrandaj, foje tre apomorfaj taksonoj kiuj estas plej komunaj en Afriko kaj Palearkto, kaj kutime havas metalecajn kolorojn, kaj en multaj specioj ankaŭ brilan plumarkolorojn pro karotinoido en subaj partoj. Ene de tiu lasta grupo, estas klado konsista el specioj kiuj, denove, estas kutime ne tre brilkoloraj, kaj kiuj konsistas el la grupigo de la "tipaj" minaoj kaj Sturnus.
Interese, la Rabdornitedoj, sola genro de tri specioj de certiecaj birdoj ŝajne estas tre apomorfaj membroj de la pli komenca radiado de la Sturnedoj (Zuccon et al. 2006). Tio strangas dekomence kaj ties lokigo estis ĉiam malkontentiga. Krome biogeografio virtuale malpermesas proksiman rilaton de la Rabdornitedoj aŭ Filipinaj grimpuloj kaj la Certiedoj, kiel neniu el tiuj lastaj nek ties proksimaj parencoj ŝajne iam atingis Wallacea nek Filipinojn. Tiele ties inkludo en la Sturnedoj ne estas tute fina kaj eventuale ili povus resti kiel separata familio.
Genrordo ĉi tie sekvas tradician traktadon. Tio ŝajne ne estas tute ĝusta, kun Scissirostrum pli proksima al Aplonis ol al Gracula ekzemple, kaj Acridotheres inter plej antaŭenigitaj genroj. Malmultaj taksonoj estis definitive studitaj rilate ties rilatojn kaj tiele oni atendu ŝanĝojn en tiu ordo.
La revizio fare de Lovette kaj Rubenstein (2008) estas la plej ĵusa verko pri la filogenio de tiu grupo.[5]
La formortintaj sturnoj de Maskarenoj estas de necerta rilataro. Nur unu specio estis konata el specimenoj atingitaj dum la birdo ankoraŭ ne estis formortinta; la aliaj restas konataj nur el subfosiliaj ostoj kaj ŝajne unu estis priskribita de frua veturinto. La supozata "Legŭata sturno" ("Necropsar leguati") estis eventuale miskategoriigita albinisma specimeno de la Martinika balbultulo (Cinclocerthia gutturalis), nome mimedo.
Ĉar la avifaŭno de la Maskarenoj estas hegemonie de origino de Hindio kvankam tiom malnova kiom tre distinga, ne estas klara al kiu klado tiuj sturnoj apartenus —aŭ eĉ se ili estis ja sturnoj, ĉar la Reunia sturno almenaŭ estis tre diverĝa kaj estas duboj ĉu ili estis ĝuste lokitaj tie ĉi.
Sturnoj estas popola nomigo por Sturnedoj, tio estas malgrandaj al mezgrandaj paserinaj birdoj de la familio Sturnidae. La nomo "Sturnidae" (Sturnedoj) devenas el la latina vorto por sturno, sturnus. Sturnoj loĝas nature en la Malnova Mondo, el Eŭropo, Azio kaj Afriko, al norda Aŭstralio kaj la insuloj de la tropika Pacifiko. Kelkaj eŭropaj kaj aziaj specioj estis enmetitaj en tiuj areoj same kiel en Nordameriko, Havajo kaj Novzelando, kie ili ĝenerale konkurencas pro habitato kun indiĝenaj birdoj kaj estas konsiderataj invadaj specioj. La sturneda specio plej familiara al plej parto de homoj en Eŭropo kaj Nordameriko estas la Eŭropa sturno, kaj tra multe de Azio kaj la Pacifiko la Komuna minao estas ja komuna.
Sturnedoj havas fortajn piedojn, ties flugo estas forta kaj rekta, kaj ili estas tre gregemaj. Ties preferata habitato estas tre malferma kamparo, kaj ili manĝas insektojn kaj fruktojn. Kelkaj specioj loĝas ĉe homaj setlejoj, kaj estas fakte ĉiomanĝantaj. Multaj specioj serĉas manĝerojn per malfermo de la beko post sondado en densa vegetaĵaro; tiu kutimo nomiĝas "sondado per malferma beko" .
Plumaroj estas tipe malhelaj kun metaleca brilo. Plej parto de specioj nestumas en truoj kaj la ino demetas bluajn aŭ blankajn ovojn.
Multaj aziaj specioj, ĉefe la pli grandaj, nomitaj minaoj, kaj multaj afrikaj specioj estas konataj kiel brilsturnoj pro siaj irizaj plumaroj.
Sturnedoj havas diversajn kaj komplikajn voĉojn, kaj estas de ĉiam konataj ĉar enmetas sonojn el siaj ĉirkaŭaĵo en siajn proprajn alvokojn, inklude hupojn, kaj homajn parolmanierojn. Tiuj birdoj povas rekoni precizajn individuojn pro ties alvokoj, kaj estas lastatempe objekto de priserĉado pri evoluado de homa lingvo.
Los estúrnidos (Sturnidae) son una familia de aves paseriformes que se compone de unos 35 géneros de estorninos y mináes de Eurafrasia.
Se reconocen 123 especies clasificadas de la siguiente forma:[1]
Los estúrnidos (Sturnidae) son una familia de aves paseriformes que se compone de unos 35 géneros de estorninos y mináes de Eurafrasia.
Sturnidae hegazti familia bat da, Passeriformes ordenaren barruan sailkatua.
Sturnidae hegazti familia bat da, Passeriformes ordenaren barruan sailkatua.
Kottaraiset (Sturnidae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva heimo. Siihen kuuluu pieniä ja keskikokoisia kottaraisia, mainoja, rakkeleita ja loisnokkeleita, joista useimmat ovat väriltään tummia. Niillä on pitkä ja suora, kärkeä kohti kapeneva nokka ja voimakkaat jalat. Kottaraisia tavataan luonnostaan vain vanhassa maailmassa eli Euroopassa, Aasiassa, Afrikassa, pohjoisessa Australiassa ja Tyynenmeren saarilla. Ihminen on kuitenkin siirtäneet muutamia lajeja myös Pohjois-Amerikkaan, Havaijille ja Uuteen-Seelantiin, missä niistä on paikoitellen tullut alkuperäiselle luonnolle haitallisia vieraslajeja. Kottaraiset käyttävät ravinnokseen pääasiassa hyönteisiä ja hedelmiä. Jotkin lajit ruokailevat viljelyksillä ja niitä pidetään tuholaisina. Useimmat kottaraiset pesivät puunkoloissa. Kottaraiset ovat luonnossa taitavia laulajia, ja ihmisen kasvattamana ne voivat oppia matkimaan puhettakin.
Länsimaalaisille tutuin tämän heimon lajeista on suurina parvina asutuksen lähellä elävä kottarainen (Sturnus vulgaris). Aasissa tunnetuin laji on lemmikkinäkin pidettävä pihamaina (Acridotheres tristis). Suomessa on tavattu kaksi heimon lajia; tavallisen kottaraisen lisäksi punakottarainen (Sturnus roseus), joka on maassa satunnainen vierailija. Lisäksi tarhakarkulaisina, ei siis Suomen lintulajistoon laskettavina, on havaittu kiinankottarainen (Sturnus sinensis) ja viirupääkottarainen (Sturnus cineraceus).[1]
Luettelo perustuu BirdLife Suomen maailman lintujen suomenkieliseen nimistöön.[2] Luokittelujen eroavuuksista johtuen lajisto voi olla erilainen eri lähteissä. Risti (†) merkitsee, että kyseinen laji on kuollut sukupuuttoon.
Kottaraiset (Sturnidae) on varpuslintujen lahkoon kuuluva heimo. Siihen kuuluu pieniä ja keskikokoisia kottaraisia, mainoja, rakkeleita ja loisnokkeleita, joista useimmat ovat väriltään tummia. Niillä on pitkä ja suora, kärkeä kohti kapeneva nokka ja voimakkaat jalat. Kottaraisia tavataan luonnostaan vain vanhassa maailmassa eli Euroopassa, Aasiassa, Afrikassa, pohjoisessa Australiassa ja Tyynenmeren saarilla. Ihminen on kuitenkin siirtäneet muutamia lajeja myös Pohjois-Amerikkaan, Havaijille ja Uuteen-Seelantiin, missä niistä on paikoitellen tullut alkuperäiselle luonnolle haitallisia vieraslajeja. Kottaraiset käyttävät ravinnokseen pääasiassa hyönteisiä ja hedelmiä. Jotkin lajit ruokailevat viljelyksillä ja niitä pidetään tuholaisina. Useimmat kottaraiset pesivät puunkoloissa. Kottaraiset ovat luonnossa taitavia laulajia, ja ihmisen kasvattamana ne voivat oppia matkimaan puhettakin.
Länsimaalaisille tutuin tämän heimon lajeista on suurina parvina asutuksen lähellä elävä kottarainen (Sturnus vulgaris). Aasissa tunnetuin laji on lemmikkinäkin pidettävä pihamaina (Acridotheres tristis). Suomessa on tavattu kaksi heimon lajia; tavallisen kottaraisen lisäksi punakottarainen (Sturnus roseus), joka on maassa satunnainen vierailija. Lisäksi tarhakarkulaisina, ei siis Suomen lintulajistoon laskettavina, on havaittu kiinankottarainen (Sturnus sinensis) ja viirupääkottarainen (Sturnus cineraceus).
Les Sturnidae (ou sturnidés en français) sont une famille de passereaux constituée de 33 genres et de 123 espèces existantes.
Dans la classification de Sibley et Monroe, la famille des sturnidés englobe les sturnidés sensu stricto (étourneaux, martins, mainates et merles métalliques qui constituent la tribu des sturninis) mais aussi les 34 espèces de moqueurs autrefois classées dans la famille des mimidés, devenue tribu des miminis.
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international[1] (ordre alphabétique) :
D'après la classification de référence (version 5.2, 2015) du Congrès ornithologique international (ordre phylogénique) :
Parmi celles-ci, on compte cinq espèces éteintes. Deux appartiennent à des genres qui sont eux aussi éteints :
Les Sturnidae (ou sturnidés en français) sont une famille de passereaux constituée de 33 genres et de 123 espèces existantes.
Is éan í an druid. Is baill d'fhine na Sturnidae iad. Dred a deirtear i mBriotáinis.
Tá cáil ag an druid mar aithriseoir; is féidir léi aithris a dhéanamh ar fhuaimeanna difriúla, nádúrtha agus saorga. Éan tréadúil is ea an druid, agus tagann siad le chéile in ealtaí móra le haghaidh fáitill, go háirithe sa gheimhreadh.
Tógann an druid a nead de ghéaga agus phlándaí, nó na acmhainní eile atá ar fáil, lena chleití mar chlúdach ann. Beireann an t-éan seo idir ceithre agus sé ubh i ngach éillín, le héillín amháin nó dhá éillín i rith an tsamhraidh. Maireann siad ar feadh cúig bliana ar meán.[1]
Is éan í an druid. Is baill d'fhine na Sturnidae iad. Dred a deirtear i mBriotáinis.
Tá cáil ag an druid mar aithriseoir; is féidir léi aithris a dhéanamh ar fhuaimeanna difriúla, nádúrtha agus saorga. Éan tréadúil is ea an druid, agus tagann siad le chéile in ealtaí móra le haghaidh fáitill, go háirithe sa gheimhreadh.
Tógann an druid a nead de ghéaga agus phlándaí, nó na acmhainní eile atá ar fáil, lena chleití mar chlúdach ann. Beireann an t-éan seo idir ceithre agus sé ubh i ngach éillín, le héillín amháin nó dhá éillín i rith an tsamhraidh. Maireann siad ar feadh cúig bliana ar meán.
O estorniño é un paxaro común en Galicia, da orde Passeriformes, familia Sturnidae. É nome común que se aplica a distintas especies similares.[1][2][3]
O estorniño pinto (Sturnus vulgaris) mide entre 19 e 22 cm de lonxitude. A plumaxe invernal do macho é de cor negra brillante con irisacións violetas, verdes e azuis e numerosas pintas brancas ou cremosas (de cor marfil), pequenas e distribuídas por todo o corpo. As patas son rosas ou pardas e o peteiro é longo, afiado e de cor escura. En plumaxe estival non presenta esas pintas brancas na cabeza nin no peito, e o peteiro vólvese amarelo, coa base gris azulenta. Os inmaturos teñen unha cor parda cincenta, coa gorxa clara. A principal -e case única- diferenza co estorniño negro e que este é uniformemente negro (se ben, en voo, todos parecen igualmente negros).
O vo é recto e rápido, e pode realizar ocasionalmente pairos. O seu canto é un asubío agudo[4], e ás veces imita o canto doutros paxaros. Son comúns as variacións de pitidos, chasquidos e asubíos (o canto do estorniño negro é máis simple e non contén variacións).
Habita en practicamente toda Europa (excepto o sur de Italia e Grecia). En España é invernante habitual, moi numeroso, pero non cría. En Galicia é común entre xullo e marzo (especialmente de novembro a febreiro), formando grandes bandos. Pódese ver en campos e cultivos, así como nos parques e xardíns urbanos. Como acontece co estorniño negro, unha imaxe común é ver grupos de ata milleiros de exemplares pousados nos cables de alta tensión.
Aliméntase de insectos, larvas, miñocas, grans e froitos, con predilección polas cereixas. O efecto sobre os cultivos agrícolas de bandadas tan numerosas explica que en 1970 fose declarado inimigo público nalgúns países mediterráneos (como Túnez ou Grecia), onde reduciron drasticamente as colleitas de figos e olivas [5].
Fai o niño, ou aproveita os xa feitos, en buratos nas paredes, penedos e nas árbores; tamén poden aniñar entre os paus que conforman o niño das cegoñas. Un emprazamento actual dos niños destas aves son os paneis de sinalización sobre as autoestradas. A femia pon de catro a sete ovos, azuis, e choca, co macho, durante trece días.
Plumaxe invernal
Plumaxe estival
Área de distribución
Bandada en voo
Ai estorniño do avelanedo,
cantades vós e moiro eu e peno,
¡de amores hei mal!
O estorniño negro (Sturnus unicolor) é de tamaño similar (19–22 cm), pero coa plumaxe, no verán, totalmente negra brillante, no macho, e máis apagada, con algunhas pintas, na femia; pode presentar tons lilas e azuis no dorso, pero non os verdosos que se citaron no estornino pinto. No inverno os dous sexos son negros agrisados e con algunhas pintas, especialmente pola parte inferior. O peteiro do macho é amarelo e as patas de cor rosa clara durante o verán, e escuro no inverno. Os inmaturos son de cor parda cincenta, con pintas e coa gorxa clara.
Diferénciase do merlo (Turdus merula), tamén negro -o macho- e de tamaño similar, en que este ten o peteiro laranxa (o do estorniño é amarelo) e que levanta a cola ó pousarse.
A especie é endémica do norte de África e a Península Ibérica, na que resulta común e moi abundante; obsérvase unha expansión cara o norte. Tamén en Galicia é sedentaria e abundante. Pódese ver nos mesmos espazos có estorniño pinto e adoitan voar en bandos mesturados de milleiros de exemplares. Este comportamento marcadamente gregario maniféstao desde que abandona o niño.
... grupos de ata 1,5 millóns de estorniños, como é o caso de Valencia, dormen nos cascos urbanos de Huesca, Palma de Mallorca, Ourense, Barcelona, Sevilla e outras moitas cidades buscando o confort do noso aire cálido e contaminado, a cambio dun festival de manobras aéreas dignas da mellor escuadrilla de exhibiciónLuis Miguel Domínguez
O réxime alimenticio é similar ó anterior.
.jpg)
Ovos
Bandada de estorniños nos cables de alta tensión.
Área de distribución
En Galicia corren os sinónimos chirlo ou chirlomirlo, que fan alusión ó seu canto e á semellanza co merlo. Tamén se rexistran distintas variantes de estorniño: destorniño, estornillo, saturniño, tomillo, tornillo, tornino, tomiño ou turnino.
Rivas Quintas recolle o dito Ter menos grasa ca un asado de tomillos, aplicado a alguén que está fraco de máis, sen carnes ningunha.
Chirlo é denominación popular dunha ave mariña: o carrán común (Sterna hirundo).
Sarmiento explica así a voz Chirlos mirlos, que recolleu en Baiona:
"Hay este dicho: 'Mi marido se fué al mar: chirlos mirlos va a buscar para mi corazón sanar'. Oí copla semejante de chirlos mirlos en Madrid, a uno que no había salido de allí. Chirlos mirlos, en el país marítimo de Bayona, se llaman unas esferillas o globos de arena, aire y agua, que se forman en las orillas del mar, cuando se retira la ola que acabó de bañar la orilla. Al punto se deshacen, y al tiempo de deshacerse, meten un ruidito, y acaso a eso aludirán la voz chir- mir-, y chirlos-mirlos, por onomatopeya, al modo que por lo mismo se inventó el verbo dicho chirlar para los ratones.
O estorniño é un paxaro común en Galicia, da orde Passeriformes, familia Sturnidae. É nome común que se aplica a distintas especies similares.
Čvorci (lat. Sturnidae) su porodica ptica iz reda Vrapčarki (lat. Passeriformes).
Kreštav, oponaša glasanje drugih ptica.
Nedovršeni članak Čvorci koji govori o pticama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Jalak (Ingg. starling) adalah nama sekelompok burung pengicau dari suku Sturnidae. Burung yang umumnya berukuran sedang (sekitar 20–25 cm), gagah, dengan paruh yang kuat, tajam dan lurus. Berkaki panjang sebanding dengan tubuhnya. Bersuara ribut, dan berceloteh keras, kadang-kadang meniru suara burung lainnya. Di alam, burung ini kebanyakan bersarang di lubang-lubang pohon.
Burung jalak relatif mudah dijinakkan. Dalam kandang burung ini sangat aktif bergerak dan berkicau. Karena itu penggemar burung kicau memelihara burung ini untuk melatih jenis burung kicau lain.
Burung ini memakan hampir seluruh jenis makanan. Diet utama di penangkaran biasanya berupa voer, buah pisang, kroto, dan serangga kecil.
Sangat sulit membedakan jalak jantan dan betina. Biasanya dilakukan pemeriksaan daerah kloaka. Jalak jantan memiliki bagian kloaka menonjol.
Terdapat sekitar 25 spesies jalak dan kerabat dekatnya, yaitu perling dan beo, di seluruh Indonesia. Beberapa jenis jalak yang sering dipelihara orang di antaranya:
Jalak (Ingg. starling) adalah nama sekelompok burung pengicau dari suku Sturnidae. Burung yang umumnya berukuran sedang (sekitar 20–25 cm), gagah, dengan paruh yang kuat, tajam dan lurus. Berkaki panjang sebanding dengan tubuhnya. Bersuara ribut, dan berceloteh keras, kadang-kadang meniru suara burung lainnya. Di alam, burung ini kebanyakan bersarang di lubang-lubang pohon.
Burung jalak relatif mudah dijinakkan. Dalam kandang burung ini sangat aktif bergerak dan berkicau. Karena itu penggemar burung kicau memelihara burung ini untuk melatih jenis burung kicau lain.
Gli Sturnidi (Sturnidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli passeriformi di taglia medio-piccola, diffusa in buona parte del mondo.
Uccelli molto gregari, sono caratterizzati dalle zampe robuste e da un volo diretto. Molte specie vivono a contatto con l'uomo. Si cibano di insetti e frutta anche se talune specie sono onnivore.
La famiglia comprende 33 generi e 123 specie:[1]
Gli Sturnidi (Sturnidae Rafinesque, 1815) sono una famiglia di uccelli passeriformi di taglia medio-piccola, diffusa in buona parte del mondo.
Varnėniniai (lot. Sturnidae, angl. Starlings, vok. Stare) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Priklauso nedideli ar vidutinio dydžio paukščiai, turintys stiprų nusmailėjusį snapą. Žiočių kampuose šerelių nėra. Kojos stiprios, vidutinio ilgio. Pirštai tvirti, nagai aštrūs. Plunksnų apdaras tankus. Vyrauja juoda, ruda, balta spalvos. Patinai kiek didesni už pateles ir kartais ryškesnių spalvų.
Gyvena miškastepėje, priekalnėse, kalnuose, kartais dykumose, pamiškėse. Patinai gražiai gieda. Skrenda greitai. Gerai vaikšto ir bėgioja. Lizdą suka uoksuose, inkiluose, plyšiuose. Deda 4-6 kiaušinius. Peri 2-3 savaites. Jauniklius maitina patinas ir patelė. Minta įvairiais bestuburiais, lesa vaisius, uogas.
Pasaulyje gyvena apie 120 rūšių, Lietuvoje – dvi:
Varnėniniai (lot. Sturnidae, angl. Starlings, vok. Stare) – žvirblinių (Passeriformes) būrio paukščių šeima. Priklauso nedideli ar vidutinio dydžio paukščiai, turintys stiprų nusmailėjusį snapą. Žiočių kampuose šerelių nėra. Kojos stiprios, vidutinio ilgio. Pirštai tvirti, nagai aštrūs. Plunksnų apdaras tankus. Vyrauja juoda, ruda, balta spalvos. Patinai kiek didesni už pateles ir kartais ryškesnių spalvų.
Gyvena miškastepėje, priekalnėse, kalnuose, kartais dykumose, pamiškėse. Patinai gražiai gieda. Skrenda greitai. Gerai vaikšto ir bėgioja. Lizdą suka uoksuose, inkiluose, plyšiuose. Deda 4-6 kiaušinius. Peri 2-3 savaites. Jauniklius maitina patinas ir patelė. Minta įvairiais bestuburiais, lesa vaisius, uogas.
Pasaulyje gyvena apie 120 rūšių, Lietuvoje – dvi:
Varnėnas (Sturnus vulgaris) Rožinis varnėnas (Sturnus roseus). Lietuvoje labai retas, stebėtas tik keletą kartų.Strazdu dzimta (Sturnidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā apvienotas 123 sugas, kas iedalītas 33 ģintīs.[1] Šīs dzimtas sugas sastopamas Eiropā, Āzijā, Āfrikā, Austrālijā un daudzās Klusā okeāna tropiskajās salās.[1] Vairākas Eiropas un Āzijas sugas ir introducētas Ziemeļamerikā, Havaju salās un Jaunzēlandē, kur tās uzskata par invazīvām sugām, kuras konkurē par dzīves vietu ar vietējo putnu sugām. Vispazīstamākā suga Eiropā un Ziemeļamerikā ir mājas strazds (Sturnus vulgaris), bet Āzijā un Klusā okeāna reģionā parastā maina (Acridotheres tristis).
Strazdu dzimtai vistuvāk radniecīgā ir Amerikā dzīvojošā zobgaļputnu dzimta (Mimidae). Jaunākie ģenētiskie pētījumi liecina, ka dzimtu var sadalīt divās kladās: Āzijas—Klusā okeāna līnijā un Āfrikas—Palearktikas līnijā.[2] Ilgstoši par diskutablu ģinti tika uzskatīti Filipīnu strazdi (Rhabdornis), izvirzot hipotēzi, ka tā varētu būt atsevišķa putnu dzimta.[2] Tomēr jaunākajos pētījumos noskaidrots, ka Filipīnu strazdi ir tuvu radniecīgi Klusā okeāna strazdiem (Aplonis), un tie nekādā gadījumā nebūtu jāizdala kā atsevišķa dzimta.[1]
Strazdu dzimtas sugas mājo Vecās pasaules reģionos: Eiropā, Āzijā, Āfrikā un Austrālijas ziemeļos. Klusā okeāna strazdu ģints (Aplonis) ir plaši izplatīta Indonēzijas un Okeānijas salās, sākot ar Dienvidaustrumāzijas pašiem dienvidiem.[3] Strazdu apdzīvotā vide ir ļoti daudzveidīga, gandrīz visi biotopi no polārā loka un līdz ekvatoram. Varētu teikt, ka strazdi nav sastopami tikai ļoti sausos, smilšainos tuksnešos.
Lielākā sugu dažādība sastopama Āzijas austrumos, kas liecina, ka dzimtas pirmsākumi sākušies tieši šajā reģionā. Daudzas sugas mājo arī Āfrikā, kur tās vēstiriski izplatījušās vēlākā laika periodā. Āzijas sugas galvenokārt mājo mūžzaļajos mežos, bet Āfrikas sugas labprātāk uzturas plašās, atklātās ainavās. Atšķirībā no milzīgās sugu dažādības šajos reģionos, Eiropā ir plaši izplatīta tikai viena suga — mājas strazds — un divas retāk sastopamas strazdu sugas. Dažas sugas dzimtā ir izteikti gājputni, bet citas nometnieki.[3]
Latvijā sastopamas divas strazdu dzimtas sugas: mājas strazds un sārtais strazds (Pastor roseus), no kuriem pēdējais ir rets ieceļotājs.[4] Toties mājas strazds Latvijā ir parasts un izplatīts ligzdotājs.[5]
Strazdu dzimtas sugas ir vidēji lieli dziedātājputni.[3] Mazākais dzimtā ir Kenrika strazds (Poeoptera kenricki), kura ķermeņa garums ir 15 cm (svars 46 g),[6] bet vieglākais ir Abota strazds (Poeoptera femoralis), kurš sver tikai 34 g (ķermeņa garums 17 cm[7]).[8] Lielākā dzimtā ir Niasas pakalnu maina (Gracula robusta), kuras ķermeņa garums var sasniegt 40,5 cm, svars 400 g.[9] Visgarākā suga dzimtā ir baltkakla maina (Streptocitta albicollis), kuras ķermena garums sasniedz 50 cm, lai gan 30 cm no tiem ir aste.[10]
Lielākajai daļai sugu apspalvojums ir tumšs, ar metālisku spīdumu, bet tas var būt arī ļoti košs. Dažām sugām ir cekuli, garas astes spalvas un koši, neapspalvotas ādas laukumi uz sejas. Dažām sugām, kopumā 25, raksturīgs apspalvojuma dzimumu dimorfisms. Daudzu sugu strazdiem un mainām ir koši sarkanas vai dzeltenas acis. Visām sugām ir spēcīgas kājas un pēdas, to lidojums enerģisks un taisns.[3]
Strazdu dzimtas putni ir ļoti sabiedriski. Daudzas sugas veido lielus barus visa gada garumā. Strazdu barā var būt vairāku sugu putni, kā arī sugas pat no citām dzimtām. Sabiedriskumu nosaka šo putnu ieradums uz nakšņošanu pulcēties lielos baros. Sevišķi lieli bari veidojas ārpus vairošanās sezonas, vasaras otrajā pusē un rudenī, kad uz nakšņošanu pulcējas līdz pat desmitiem tūkstošu lieli strazdu bari.[3] Strazdi galvenokārt mājo atklātās ainavās. Vairākas sugas mājo cilvēku apdzīvoto vietu tuvumā.
Strazdi ir ļoti vokāli putni, turklāt tie spēj atdarināt citus putnus. Ir novērots, ka strazds spēj iemācīties 15—20 dažādas imitācijas, kā arī tas spēj atdarināt ne tikai putnu dziesmas, bet arī citas apkārtnes skaņas (telefona zvanus, mašīnu signālus). Strazdu populācijām var izšķirt vietējos dialektus, populārākos skaņu atdarinājumus.[3]
Strazdi ir visēdāji un to pamatbarība ir kukaiņi un augļi. Daudzām Āzijas un Āfrikas sugām ir milzīga nozīme augļu sēklu izplatīšanā. Samērā bieži var novērot, ka strazdi barojas ar fermentēties sākušiem augļiem, kas nozīmē, ka putni saindējas ar alkoholu.[3] Tomēr intoksikācijas brīdis ir ļoti īss, jo strazdiem ir īpaši enzīmi, kas alkoholu samērā ātri sašķeļ.[11] Daudzas sugas barojas arī ar ziedu nektāru, tādējādi kļūstot par šo augu apputeksnētājiem.[3]
Strazdu dzimta (Sturnidae)[1]
Strazdu dzimta (Sturnidae) ir viena no dziedātājputnu (Passeri) dzimtām, kas pieder zvirbuļveidīgo kārtai (Passeriformes). Tajā apvienotas 123 sugas, kas iedalītas 33 ģintīs. Šīs dzimtas sugas sastopamas Eiropā, Āzijā, Āfrikā, Austrālijā un daudzās Klusā okeāna tropiskajās salās. Vairākas Eiropas un Āzijas sugas ir introducētas Ziemeļamerikā, Havaju salās un Jaunzēlandē, kur tās uzskata par invazīvām sugām, kuras konkurē par dzīves vietu ar vietējo putnu sugām. Vispazīstamākā suga Eiropā un Ziemeļamerikā ir mājas strazds (Sturnus vulgaris), bet Āzijā un Klusā okeāna reģionā parastā maina (Acridotheres tristis).
Perling (bahasa Inggeris : Starlings) adalah sejenis burung passerine bersaiz kecil-sederhana dalam keluarga Sturnidae. Nama "Sturnidae" berasal dari perkataan Latin untuk starling, sturnus. Kebanyakan spesies yang berasal daripada Asia terutama yang bersaiz besar dikenali sebagai Tiong, dan kebanyakan spesies dari Afrika dikenali sebagai perling berkilat di sebabkan bulunya yang berwarna warni. Perling berasal daripada Eropah, Asia dan Afrika, selain utara Australia dan kepulauan di kawasan tropika Pasifik. Beberapa spesies negara Eropah dan Asia diperkenalkan di kawasan-kawasan ini selain Amerika Utara, Hawaii dan New Zealand, di mana ia bersaing merebut habitat dengan dengan burung asli dan dianggap sebagai spesies invasif. Antara spesies yang biasa ditemui di Eropah dan Amerika Utara adalah burung Perling Biasa, manakala di kebanyakan negara Asia dan Pasifik, burung Gembala Kerbau biasa dan mudah ditemui.
Perling (bahasa Inggeris : Starlings) adalah sejenis burung passerine bersaiz kecil-sederhana dalam keluarga Sturnidae. Nama "Sturnidae" berasal dari perkataan Latin untuk starling, sturnus. Kebanyakan spesies yang berasal daripada Asia terutama yang bersaiz besar dikenali sebagai Tiong, dan kebanyakan spesies dari Afrika dikenali sebagai perling berkilat di sebabkan bulunya yang berwarna warni. Perling berasal daripada Eropah, Asia dan Afrika, selain utara Australia dan kepulauan di kawasan tropika Pasifik. Beberapa spesies negara Eropah dan Asia diperkenalkan di kawasan-kawasan ini selain Amerika Utara, Hawaii dan New Zealand, di mana ia bersaing merebut habitat dengan dengan burung asli dan dianggap sebagai spesies invasif. Antara spesies yang biasa ditemui di Eropah dan Amerika Utara adalah burung Perling Biasa, manakala di kebanyakan negara Asia dan Pasifik, burung Gembala Kerbau biasa dan mudah ditemui.
De spreeuwen (Sturnidae) zijn een familie uit de orde van de zangvogels. De naam "Sturnidae" komt van het Latijnse woord voor spreeuw, Sturnus.
Spreeuwen zijn kleine tot middelgrote vogels met stevige pootjes. Het verenkleed is meestal zwart, vaak met een opzichtige metaalglans. Sommige soorten hebben lange staarten. De lichaamslengte varieert van 16 tot 45 cm.
Hoewel er geen opvallend melodieuze zangers binnen de spreeuwenfamilie voorkomen, kunnen diverse soorten spreeuwen verschillende en vaak ingewikkelde geluiden produceren. Het zijn vaak voortreffelijke imitators die geluiden uit hun omgeving opnemen in hun zangrepertoire, waaronder mechanische geluiden zoals een claxon. De (gewone) spreeuw, treurmaina, prachtglansspreeuw en de vijf Gracula-soorten ("beo's") kunnen de menselijke stem nabootsen.[1]
Hun voedsel bestaat uit insecten en vruchten, maar in de regel zijn het alleseters.
Het legsel bestaat uit 2 tot 6 licht-blauwgroene, vaak bruingevlekte eieren.
Spreeuwen komen oorspronkelijk voor in de Oude Wereld, dus in Europa, Azië en Afrika maar ook in het noorden van Australië (land) en de tropische eilanden van de Grote Oceaan. Bijna alle spreeuwen houden van redelijk open landschappen. Verschillende soorten leven rond de menselijke bewoning.
Verschillende Europese en Aziatische soorten zijn ingevoerd in andere streken zoals Noord-Amerika, Hawaï en Nieuw-Zeeland. Ze concurreren daar om leefruimte met inheemse vogelsoorten en worden vaak beschouwd als invasieve exoten. De gewone spreeuw is het meest bekend in Europa en Noord-Amerika. In grote delen van Azië en in het gebied van de Grote Oceaan is de treurmaina de meest voorkomende soort spreeuw.
De familie van de spreeuwen maakt deel uit van de superfamilie Muscicapoidea.[2] In Noord-Amerika komen vogels voor die erg op spreeuwen lijken en ook zo genoemd worden, zoals de epauletspreeuw (Agelaius phoeniceus). Deze vogelsoorten zijn niet verwant aan de gewone spreeuwen maar behoren tot de tot de superfamilie Passeroidea waartoe ook de gorzen (Emberizidae) en mussen behoren.[3]
De familie telt 118 soorten.[4]
De spreeuwen (Sturnidae) zijn een familie uit de orde van de zangvogels. De naam "Sturnidae" komt van het Latijnse woord voor spreeuw, Sturnus.
Starar er små til middels store sporvefuglar i familien Sturnidae. Namnet 'Sturnidae' kjem frå det latinske ordet for starar, Sturnus. Mange afrikanske artar er kjente som glansstarar på grunn av den iriserande effekten ein ser i fjørdrakta. Familien inkluderer òg mange store artar i Asia med fellesnamnet 'myna' på engelsk. Starar finst naturleg i den gamle verda, frå Europa, Asia og Afrika, til nordlege Australia og øyane i det tropiske Stillehavet. Fleire europeiske og asiatiske artar har vorte introduserte til desse områda, så vel som til Nord-Amerika, Hawaii og New Zealand, kor dei vanlegvis konkurrerer med innfødde fuglar innanfor felles habitat. Ein art er kjent for dei fleste menneska i Europa og Nord-Amerika, det er den europeiske stare. Gjennom store delar av Asia og Stillehavet er hyrdestare vanleg.
Starar har kraftige føter, flyginga er sterk og direkte, og dei er mykje sosiale. Føretrekte habitat er ganske ope land, føda er mest insekt og frukt. Fleire artar lever nær menneskebustader der dei er altetande fuglar. Mange artar søkjer etter byttedyr som biller ved å setje nebbet inn i ein sprekk og deretter presse opp nebbet, og utvidar dermed holet til dei får tilgang til byttedyret i sprekken.[1]
Fjørdrakta til mange artar er vanlegvis mørk med ein metallisk glans. Dei fleste artane hekkar i hòl, og legg blå eller kvite egg.
Starar har mangfaldige og komplekse lydar, og har vore kjente for å leggje inn lydar frå omgivnadene i sine eigne songar, inkludert bilalarmar og menneskeleg talemønster. Fuglane kan gjenkjenne bestemte individ på lætet deira, og er for tida gjenstand for forsking på utviklinga av menneskeleg språk.[2]
Starar er mellomstore sporvefuglar.[3] Den minste arten målt i lengd er bekstare (Poeoptera kenricki), på 15 centimeter, men den lettaste arten er munkestare (Poeoptera femoralis), på 34 gram. Dei største starane finn ein i slekta Mino, spesielt klovnestare (Mino dumontii) og gullmaskestare (Mino kreffti). Desse fuglane kan overstige 30 centimeter i lengd og vege over 225 gram. Fleire stareartar viser kjønnsdimorfisme i storleik.
Det syner derimot mindre kjønnsdimorfisme i fjørdrakt, berre 25 artar viser slike skilnader mellom kjønna. Fjørdrakta av starar er ofte fargerike grunna irisering, denne farga er avleidd frå strukturen i fjører, ikkje frå pigmenta. Nokre artar av asiatisk starar har fjørtoppar eller oppreiste fjører på hovudet. Anna ornamentikk inkluderer langstrekte halefjører og fargerike nakne område i andletet. Desse fargane kan vere avleidd frå pigment, eller, som hos balistare, strukturelle farger som kjem av lysspreiing av parallelle kollagenfibre. Irisen hos mange artar er raud og gul, sjølv om yngre fuglar har mykje mørkare iris.[3]
Starar lever i eit breitt spekter av habitat frå polarsirkelen i nord sør til ekvator, faktisk unngår dei berre dei tørraste sandørkenar. Familien er naturleg fråverande frå Amerika og frå store delar av Australia, men er til stede over mesteparten av Europa, Afrika og Asia. Slekta Aplonis har òg spreidd seg over øyane i Stillehavet og har nådd Polynesia, Melanesia og Mikronesia,[3] i tillegg har éin art i slekta Mino nådd Solomonøyane,[4] er det òg ein art av denne slekta som er den einaste stare funnen i det nordlege Australia.[3]
Asiatiske artar er mest vanlege i eviggrøne skogar, 39 artar funne i Asia er hovudsakleg skogsfuglar i motsetnad til 24 andre artar som finst i meir opne eller menneskepåverka miljø. I kontrast til dette er afrikanske artane mest sannsynleg å finne i ope skog og på savannar, 32 artar er spesialistar på ope område mot 13 typiske skogsartar. Det høge mangfaldet av artar som finst i Asia og Afrika er ikkje samanliknbart med situasjonen i Europa, som har ein utbreidd, og svært vanleg art og to meir avgrensa artar. Den europeiske staren er både svært utbreidd og ekstremt trufast i sitt leveområde, han opptar dei fleste typane av opne habitat. Som mange andre stareartar har han òg tilpassa seg lett menneskepåverka habitat, inkludert jordbruksland, frukthagar, plantasjar og urbane område.[3]
Nokre stareartar er trekkfuglar, anten heilt, som akasiestare, som hekkar i Etiopia og nordlege Somalia og vandrar til Kenya og Sør-Somalia, eller kvitskulderstare, som er trekkfugl i ein del av utbreiingsområdet, men er standfugl i andre delar.[3]
Starar er generelt ein svært sosial familie. Dei fleste artane dannar flokkar av varierande storleik heile året. Desse flokkane kan omfatte andre stareartar og nokre gonger artar frå andre familiar. Denne sosiale åtferda er spesielt tydeleg ved oppsamling i kvileplassar, utanom hekkesesongen kan slike flokkar samle tusenvis av fuglar.[3]
Starar imiterer ei rekkje fugleartar, og har eit repertoar av 15-20 ulike imitasjonar. Dei føretrekkjer å imitere ropa frå artar med læte som er enkle i frekvens struktur, og rop som viser liten amplitudemodulasjon. Det finst lokale dialektar av hermelydar.[3] I tillegg til fuglar imiterer dei òg andre lydar, til dømes telefonar og bilar.
Føda til starar er vanlegvis dominert av frukt og insekt. Mange artar er viktige spreiarar av frø i Asia og Afrika, til dømes kvit sandeltre (Santalum album), og banyan (Santalum album). I tillegg spreier dei parasittiske misteltein. I Sør-Afrika er raudvengstare er ein viktig spreiar av introduserte Acacia cyclops. Starar har vorte observerte i å beite på gjærande, overmoden frukt, noko som førte til spekulasjonar om at dei kan bli rusa av alkohol.[3] Laboratorieforsøk på den europeiske staren har funne ut at dei har eit enzym tilgjengeleg som tillèt dei å bryte ned alkohol veldig fort.[5] I tillegg til frukt, vil mange starar òg ta for seg av nektar. I kva for ei grad starar er viktige pollinatorar er ukjent, i det minste er somme det, som smalnebbstare i høgtliggjande Aust-Afrika, som pollinerer store lobelia-artar.[3]
Starefamilien i rekkjefølgje etter EBird/Clements Checklist v2018[6] med norske namn etter Norske navn på verdens fugler:[7]
Slekt Rhabdornis
Slekt Enodes
Slekt Scissirostrum
Slekt Aplonis
Slekt Basilornis
Slekt Goodfellowia
Slekt Sarcops
Slekt Streptocitta
Slekt Mino
Slekt Ampeliceps
Slekt Gracula
Slekt Sturnus
Slekt Creatophora
Slekt Pastor
Slekt Agropsar
Slekt Gracupica
Slekt Sturnornis
Slekt Leucopsar
Slekt Sturnia
Slekt Spodiopsar
Slekt Acridotheres
Slekt Hartlaubius
Slekt Cinnyricinclus
Slekt Onychognathus
Slekt Saroglossa
Slekt Neocichla
Slekt Grafisia
Slekt Speculipastor
Slekt Pholia
Slekt Poeoptera
Slekt Notopholia
Slekt Hylopsar
Slekt Lamprotornis
_W_IMG_0481.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_-_Sturnidae_-_bird_skin_specimen.jpeg)
.jpg)
_(8079444740).jpg)
.jpg)
.jpg)
_Sturnus_unicolor_(Tunis-_Tunisia).jpg)
_RWD.jpg)
_on_Kapok_(Ceiba_pentandra)_in_Kolkata_W_IMG_4297.jpg)
_on_Kapok_(Ceiba_pentandra)_in_Kolkata_W_IMG_4513.jpg)
|isbn= value: invalid character (hjelp). Cite uses deprecated parameter |coauthors= (hjelp) |coauthors= (hjelp) Starar er små til middels store sporvefuglar i familien Sturnidae. Namnet 'Sturnidae' kjem frå det latinske ordet for starar, Sturnus. Mange afrikanske artar er kjente som glansstarar på grunn av den iriserande effekten ein ser i fjørdrakta. Familien inkluderer òg mange store artar i Asia med fellesnamnet 'myna' på engelsk. Starar finst naturleg i den gamle verda, frå Europa, Asia og Afrika, til nordlege Australia og øyane i det tropiske Stillehavet. Fleire europeiske og asiatiske artar har vorte introduserte til desse områda, så vel som til Nord-Amerika, Hawaii og New Zealand, kor dei vanlegvis konkurrerer med innfødde fuglar innanfor felles habitat. Ein art er kjent for dei fleste menneska i Europa og Nord-Amerika, det er den europeiske stare. Gjennom store delar av Asia og Stillehavet er hyrdestare vanleg.
Starar har kraftige føter, flyginga er sterk og direkte, og dei er mykje sosiale. Føretrekte habitat er ganske ope land, føda er mest insekt og frukt. Fleire artar lever nær menneskebustader der dei er altetande fuglar. Mange artar søkjer etter byttedyr som biller ved å setje nebbet inn i ein sprekk og deretter presse opp nebbet, og utvidar dermed holet til dei får tilgang til byttedyret i sprekken.
Fjørdrakta til mange artar er vanlegvis mørk med ein metallisk glans. Dei fleste artane hekkar i hòl, og legg blå eller kvite egg.
Starar har mangfaldige og komplekse lydar, og har vore kjente for å leggje inn lydar frå omgivnadene i sine eigne songar, inkludert bilalarmar og menneskeleg talemønster. Fuglane kan gjenkjenne bestemte individ på lætet deira, og er for tida gjenstand for forsking på utviklinga av menneskeleg språk.
Multimedia w Wikimedia Commons 
Hasło w Wikisłowniku Szpakowate[2] (Sturnidae) – rodzina ptaka z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Rodzina obejmuje gatunki występujące w Eurazji, Afryce i Australazji[3].
Taksonem siostrzanym dla szpakowatych są przedrzeźniacze (Mimidae)[4][5][6]. Do rodziny należą następujące podrodziny[2]:
Szpakowate (Sturnidae) – rodzina ptaka z rzędu wróblowych (Passeriformes).
Os esturnídeos (Sturnidae) constituem uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri, que engloba os estorninhos e estorninhos-metálicos e mynas.
Os esturnídeos (Sturnidae) constituem uma família de aves passeriformes pertencentes à subordem Passeri, que engloba os estorninhos e estorninhos-metálicos e mynas.
Starar (Sturnidae) är en familj av fåglar tillhörande ordningen tättingar. Familjen omfattar över hundra olika arter som förekommer över stora delar av världen, dock naturligt ej i Nord- och Sydamerika. 2011 slogs stararna ihop taxonomiskt med den tidigare urskilda familjen filippinkrypare (Rhabdornithidae).[1]
Stararnas närmaste släktingar är härmtrastarna i Mimidae. Tidigare inkluderades de afrikanska oxhackarna (Buphagus), men de placeras numera i den egna familjen Buphagidae. Familjen kan internt delas in i två underfamiljer, dels arter som förekommer huvudsakligen i södra och östra Asien, australiska regionen samt i Oceanien (inklusive de tidigare filippinkryparna i Rhabdornis), dels en afrikansk/asiatisk grupp. Nedan listas släkten för nu levande arter och arter som dött ut i modern tid.
Starar (Sturnidae) är en familj av fåglar tillhörande ordningen tättingar. Familjen omfattar över hundra olika arter som förekommer över stora delar av världen, dock naturligt ej i Nord- och Sydamerika. 2011 slogs stararna ihop taxonomiskt med den tidigare urskilda familjen filippinkrypare (Rhabdornithidae).
Szpoki (łać. Sturnidae) je familijo ptokůw ze raji ćamplowatych. Szpoki sům uobyczńe małe lebo strzedńij srogośći a chrobokożerne. Mocka gatůnkůw żywobyje na uoddykńůnych przestrzyńach a kupluje śe we stada.
Poradzům uůne udować roztomajte klangi, we tym inksze ptoki, ludzko mowa abo klang maszynůw (mimetyczne ptoki), a skirz tygo ńykere gatůnki sům trzimane we důmowej hodowli (ntp. Gracula religiosa).
Dowńij familijo szpokůw tajlowała śe na dwje podfamilije: szpoki prawe (Sturninae) a Buphaginae, te druge terozki uznowo śe za uosobno familijo.
Sığırcık, sığırcıkgiller (Sturnidae) familyasını oluşturan kuş türlerine verilen ad.
Sığırcıklar doğal olarak sadece Eski Dünya'da bulunur, bazı türleri doğu Avustralya'ya götürülmüştür. Birkaç türü bu yerlere adapte olmuştur. Sürü halinde gezinirler. Açık alanları tercih ederler ve böcek ve tohum yerler. Bu kuşların tüyleri koyu ve parlak renklidir. En çok oyuklarda yuva yaparlar. Yumurtaları mavi veya beyazdır.
Bir sığırcık sürüsü
Sığırcık, sığırcıkgiller (Sturnidae) familyasını oluşturan kuş türlerine verilen ad.
Sığırcıklar doğal olarak sadece Eski Dünya'da bulunur, bazı türleri doğu Avustralya'ya götürülmüştür. Birkaç türü bu yerlere adapte olmuştur. Sürü halinde gezinirler. Açık alanları tercih ederler ve böcek ve tohum yerler. Bu kuşların tüyleri koyu ve parlak renklidir. En çok oyuklarda yuva yaparlar. Yumurtaları mavi veya beyazdır.
Шпакові — невеликі або середнього розміру птахи завдовжки 16,5-42 см[1]. Як правило, злегка приземисті, щільної статури, з відносно коротким, прямокутної форми хвостом. Крила довгі, такі, звужуються на кінцях. Дзьоб майже такої ж довжини, як і голова; злегка заломлений на кінчику, без зубців у кінця надклювья. Дзьоб може значно розрізнятися у різних видів: наприклад, у звичайного шпака він тонкий і гострий, тоді як у Aplonis brunneicapilla — могутній і затуплений. У деяких видів на голові є чубок, як наприклад у рожевого шпака. Ноги сильні, адаптовані як для сидіння на гілці дерев, так і пересування по землі. Оперення густе, в більшості випадків темного кольору, часто з металевим блиском. У багатьох видів на шиї є подовжене пір'я, яке особливо добре помітне у самців.
Ці птахи переважно поширені у Євразії і Африці (виняток — шпак-малюк блискотливий (Aplonis metallica), природний ареал якого знаходиться в Новій Гвінеї і на північному сході Австралії). Деякі види, зокрема звичайний шпак, були свідомо інтродуковані до Північної Америки, Австралії і Нової Зеландії, де розповсюдилися на обширній території. Найбільше видове біорізноманіття шпакових спостерігається в тропічному поясі Старого Світу, особливо в Африці.
Характерні біотопи для різних видів варіюють. Значна кількість птахів мешкає в лісистій місцевості: від лісів помірного поясу до вологих тропічних лісів, що пов'язане з їх потребою використовувати як гнізда дупла старих дерев. Інші види, особливо пов'язані з сезонною міграцією, мешкають на відкритих просторах: степах, напівпустелях або африканських саванах. Крім перелітних, зустрічаються як осілі, так і кочівні птахи.
У соціальному плані майже все шпакові зазвичай триматися зграями і часто селяться невеликими колоніями. У окремих видів розмір зграї може досягати гігантських розмірів: наприклад, багатотисячні зграї звичайного шпака в небі можуть виглядати як чорна хмара, що синхронно пересувається у різних напрямках. Серед виключень можна назвати види Lamprotornis shelleyi і Aplonis grandis, які ведуть в основному одиночний спосіб життя.
Деякі види поводяться досить агресивно по відношенню до інших видів птахів, витісняючи їх з традиційних ареалів. Наприклад, інтродукований з Європи до Північної Америки звичайний шпак успішно конкурує з деякими видами дятлів за право зайняти дупло, придатне для будівництва гнізда.
Більшість шпакових гніздиться у всіляких природних нішах: дуплах дерев, тріщинах скель, поглибленнях під обривами тощо. Не нехтують і шпаківнями. Багато лісових видів безпосередньо залежать від дятлів або бородастиків (Megalaima), які сприяють збільшенню місць, придатних для гніздів'я. Часто не здатні побудувати своє власне гніздо, але компенсують це агресивним характером по відношенню до інших птахів. Моріо аравійський (Onychognathus tristramii) з Ізраїлю і Йорданії селиться в міжгір'ях скель. Небагато видів самих будують собі гнізда, як це робить африканський мерл багатобарвний (Lamprotornis superbus), чиє гніздо являє собою недбалий кулястий витвір у кущах акації. Природне або побудоване гніздо зсередини укладається різною рослинністю, пір'ям інших птахів або різноманітним побутовим сміттям. У облаштуванні гнізда беруть участь як самець, так і самка.
Зазвичай кладка складається з 4-7 яєць, монотонних або з цятками. Частіше за все яйце блідо блакитного кольору, але іноді зустрічаються білі або кремові яйця.
Це незавершена стаття з орнітології.Họ Sáo (danh pháp khoa học: Sturnidae) là một họ chim có kích thước từ nhỏ tới trung bình, thuộc bộ Sẻ. Tên gọi "Sturnidae" có nguồn gốc từ tiếng Latinh sturnus để chỉ chim sáo. Chim họ Sáo sinh sống tự nhiên trong khu vực Cựu thế giới, từ châu Âu, châu Á và châu Phi tới miền bắc Australia và các đảo trong khu vực nhiệt đới Thái Bình Dương. Một vài loài châu Á và châu Âu đã được du nhập sang các khu vực đó cũng như vào Bắc Mỹ, Hawaii và New Zealand. Tên gọi phổ biến trong tiếng Việt cho các loài trong họ này là sáo và yểng (nhồng, cà cưỡng).
Chim họ Sáo có chân khỏe, đường bay khỏe và thẳng, và chúng thích sống thành bầy. Môi trường sinh sống ưa thích của chúng là vùng nông thôn tương đối thoáng, chúng ăn sâu bọ và quả. Một vài loài sống xung quanh nơi sinh sống của người và chúng là những loài chim thực sự ăn tạp. Nhiều loài tìm kiếm thức ăn bằng cách há mỏ sau khi thăm dò nó trong bụi cây rậm; thói quen này được gọi là "thăm dò mỏ há".
Bộ lông thường sẫm màu với ánh kim. Phần lớn các loài làm tổ trong các hốc, lỗ và đẻ các trứng màu xanh lam hay trắng.
Nhiều loài nguồn gốc châu Á, cụ thể là các loài lớn, được gọi là yểng hay sáo yểng, còn nhiều loài châu Phi gọi là sáo ngũ sắc do chúng có bộ lông óng ánh nhiều màu.
Loài có thân hình ngắn nhất là sáo Kenrick (Poeoptera kenricki) chỉ dài 15 cm (6 inch), nhưng loài nhẹ nhất lại là sáo Abbott (Poeoptera femoralis) chỉ nặng 34 gam (1,2 oz). Các loài chim sáo lớn nhất là sáo dạng yểng của chi Mino, đặc biệt là sáo mặt vàng (Mino dumontii) và sáo đuôi dài (Mino kreffti). Những loài sáo dạng yểng này có thể dài trên 30 cm (1 ft) và cân nặng trên 225 gam (8 oz).
Chim họ Sáo có sự xướng âm đa dạng và phức tạp, và người ta biết rằng chúng pha trộn các âm thanh từ môi trường quanh chúng vào giọng hót của mình, kể cả tiếng còi ô tô hay các kiểu giọng nói của con người. Những loài chim này có thể nhận biết được từng cá thể riêng lẻ nhờ giọng hót của chúng và hiện tại chúng là loại chim được dùng để nghiên cứu quá trình tiến hóa của tiếng nói của con người.[1]
Họ Sáo thuộc về siêu họ Muscicapoidea, cùng các loài chim như hoét (Turdidae), đớp ruồi (Muscicapidae) và sẻ bụi (phân họ Saxicolinae của họ Muscicapidae), cũng như hoét nước (Cinclidae) có họ hàng xa và họ họa mi đỏ và chim nhại (Mimidae). Họ cuối cùng này có lẽ là các họ hàng còn sinh tồn gần gũi nhất của họ Sturnidae và thay thế chỗ của chúng tại châu Mỹ, và có kiểu sống rất tương tự nhưng cô độc hơn. Về hình thái chúng cũng rất giống – các mẫu vật một phần nào đó có dạng bạch tạng trong họ Mimidae, từng bị gán nhãn sai như là có nguồn gốc Cựu thế giới, trong nhiều thập niên được cho là đại diện cho nhánh sáo đã tuyệt chủng (xem sáo Rodrigues để có thêm chi tiết).
Các loài chim bắt bét bò đôi khi cũng được đặt vào đây như một phân họ gọi là Buphaginae, nhưng các chứng cứ lại nghiêng về phía coi chúng là một họ do chúng là thành viên cơ sở hơn của nhóm Sturnidae-Mimidae, xuất phát từ sự mở rộng thời kỳ đầu vào châu Phi.
Thông thường chim dạng sáo được coi là một họ, như trong bài này. Một số tác giả, như Sibley & Monroe (1990)[2] đặt cả các loài chim dạng chim nhại vào trong họ này và hạ chim dạng sáo xuống cấp tông, gọi là Sturnini. Việc xếp đặt như vậy cũng được Zuccon và ctv. (2006)[3] sử dụng. Tuy nhiên, việc gộp nhóm của Sibley & Monroe (bên cạnh việc để cấp phân họ trống không) là hơi thái quá do các hạn chế về mặt phương pháp trong các kỹ thuật lai ghép ADN-ADN của họ và phần lớn các sửa đổi được đề xuất của họ trong cấp bậc phân loại không được chấp nhận (chẳng hạn xem bộ Ciconiiformes). Việc gộp nhóm họ Sturnidae bao gồm tất cả này không cung cấp được thông tin liên quan tới địa sinh học và làm mơ hồ các khác biệt tiến hóa của cả ba dòng dõi. Dù sao, việc thiết lập tên gọi hợp lệ cho nhánh bao gồm họ "liên-Sturnidae" của Sibley/Monroe có thể là đáng mong muốn để làm rõ nét sự tương phản của chúng với các dòng dõi chính khác trong siêu họ Muscicapoidea.
Chim dạng sáo có lẽ có nguồn gốc từ khu vực Đông Á, có thể là về phía tây nam Thái Bình Dương, với chứng cứ là hàng loạt các dòng dõi với các đặc trưng tồn tại trước khi có tổ tiên chung gần nhất của họ Sáo cũng sinh tồn ở đây. Việc mở rộng vào châu Phi dường như diễn ra muộn hơn, do phần lớn các dạng phái sinh được tìm thấy tại đây. Một kịch bản khác coi nguồn gốc châu Phi cho toàn bộ nhóm "chim dạng sáo" (chẳng hạn Zuccon và ctv. 2006)[3], với chim bắt bét bò đại diện cho nhóm sinh vật cổ đại còn sót lại và chim dạng chim nhại đến Nam Mỹ. Điều này mâu thuẫn với sự phân bố tại Bắc Mỹ của phần lớn các nhóm cơ sở nhất trong họ Mimidae.[3][4].
Do các mẫu hóa thạch chỉ có với các dạng gần đây (kỷ Đệ Tứ), nên sự rẽ nhánh đề xuất là khoảng Tiền Miocen (khoảng 25-20 Ma) cho các dòng dõi "chim dạng sáo" cần phải được coi là cực kỳ không chắc chắn. Tuy nhiên, dựa vào chứng cứ chung về nguồn gốc của phần lớn các họ thuộc phân bộ Passeri trong nửa đầu của thế Miocen thì điều này dường như cũng không quá xa từ dấu mốc này.[3]
Các nghiên cứu gần đây [3][4] đã nhận dạng hai nhánh chính của họ này, trong đó nhánh thứ nhất tương ứng với "yểng/sáo không điển hình" nói chung có màu nâu xám, thường có sọc, hơi lớn cùng các dòng dõi khác chủ yếu là châu Á-Thái Bình Dương và nhánh thứ hai là các đơn vị phân loại thường có kích thước nhỏ hơn, đôi khi có các đặc trưng riêng khá rõ nét và chỉ có từ thời điểm phân nhánh trong cây tiến hóa, phổ biến tại châu Phi và Cổ Bắc giới, thường có lông màu ánh kim và một số loài có phần lông mặt bụng màu vàng nghệ. Bên trong nhánh thứ hai này là một nhánh nhỏ chứa các loài thông thường không có màu quá sáng, là nhóm chứa tổ hợp "sáo điển hình" của chi Sturnus.
Một điều thú vị là leo cây Philippine (Rhabdornis spp.), một chi chứa 3 loài chim tương tự như các loài đuôi cứng (họ Certhiidae) dường như là các thành viên có đặc trưng riêng khá cao của sự phân tỏa nguyên thủy hơn của họ Sturnidae[3]. Trong khi điều này có vẻ như kỳ quặc khi mới nghe, nhưng vị trí của chúng luôn luôn có thể gây bất đồng. Ngoài ra, địa sinh học dường như loại bỏ mối quan hệ gần gũi của leo cây Philippine với chim đuôi cứng, do nhóm chim thứ hai này cũng như các họ hàng gần của chúng không sinh sống gần với khu vực Wallacea, mà chỉ có leo cây Philippine là vượt qua giới hạn này. Tuy nhiên, việc đưa chúng vào họ Sturnidae là không hoàn toàn dứt khoát và thậm chí chúng có thể là một họ riêng.
Trật tự các chi tuân theo cách sắp xếp truyền thống. Điều này dường như không hoàn toàn chính xác, chẳng hạn như Scissirostrum gần gũi với Aplonis hơn là với Gracula, còn Acridotheres thuộc về nhóm các chi tiến hóa xa nhất. Tuy nhiên, quá ít các đơn vị phân loại đã được nghiên cứu khi xét về mặt quan hệ tiến hóa của chúng và vì thế thay đổi trong chuỗi phát sinh loài cần phải chờ đợi thêm.
Bài phê bình chưa công bố của Lovette & Rubenstein[5] (thông cáo báo chí) hứa hẹn sẽ giải quyết được phần lớn các sự không chắc chắn (mặc dù không giải quyết được câu hỏi được mong chờ nhiều nhất là chi Sturnus sẽ được chia tách như thế nào). Cho đến khi nó được công bố thì danh sách dưới đây nên được coi là biện pháp sơ bộ.
Các loài sáo tuyệt chủng trên quần đảo Mascarene có mối quan hệ không chắc chắn. Chỉ 1 loài được biết đến từ mẫu vật thu được khi loài chim này còn sinh tồn; loài kia chỉ biết đến nhờ các xương gần hóa thạch và miêu tả của dường như là một lữ khách. Loài được cho là "sáo Leguat" ("Necropsar leguati") cuối cùng đã được xác định là mẫu bạch tạng bị gán nhãn nhầm của chim run Martinique (Cinclocerthia gutturalis), một loài chim nhại.
Do quần chim của Mascarene chủ yếu có nguồn gốc Ấn Độ mặc dù nó đủ lâu để có độ khác biệt cao, nhưng một điều không rõ ràng là các loài sáo này thuộc về nhánh nào – hay thậm chí nếu chúng đúng là chim sáo thì ít nhất là sáo Réunion cũng quá khác thường và luôn tồn tại nghi vấn về việc chúng được đặt vào họ này có đúng hay không.
Hình ảnh chim sáo được sử dụng trong nhiều bài hát Việt Nam như: chim sáo (dân ca Khmer), nỗi buồn chim sáo (Huỳnh Ngọc Đông & Đinh Trầm Ca), chim sáo ngày xưa (Nhất Sinh),chim trắng mồ côi (Hồng Xương Long & Minh Vy),...
Họ Sáo (danh pháp khoa học: Sturnidae) là một họ chim có kích thước từ nhỏ tới trung bình, thuộc bộ Sẻ. Tên gọi "Sturnidae" có nguồn gốc từ tiếng Latinh sturnus để chỉ chim sáo. Chim họ Sáo sinh sống tự nhiên trong khu vực Cựu thế giới, từ châu Âu, châu Á và châu Phi tới miền bắc Australia và các đảo trong khu vực nhiệt đới Thái Bình Dương. Một vài loài châu Á và châu Âu đã được du nhập sang các khu vực đó cũng như vào Bắc Mỹ, Hawaii và New Zealand. Tên gọi phổ biến trong tiếng Việt cho các loài trong họ này là sáo và yểng (nhồng, cà cưỡng).
Chim họ Sáo có chân khỏe, đường bay khỏe và thẳng, và chúng thích sống thành bầy. Môi trường sinh sống ưa thích của chúng là vùng nông thôn tương đối thoáng, chúng ăn sâu bọ và quả. Một vài loài sống xung quanh nơi sinh sống của người và chúng là những loài chim thực sự ăn tạp. Nhiều loài tìm kiếm thức ăn bằng cách há mỏ sau khi thăm dò nó trong bụi cây rậm; thói quen này được gọi là "thăm dò mỏ há".
Bộ lông thường sẫm màu với ánh kim. Phần lớn các loài làm tổ trong các hốc, lỗ và đẻ các trứng màu xanh lam hay trắng.
Nhiều loài nguồn gốc châu Á, cụ thể là các loài lớn, được gọi là yểng hay sáo yểng, còn nhiều loài châu Phi gọi là sáo ngũ sắc do chúng có bộ lông óng ánh nhiều màu.
Loài có thân hình ngắn nhất là sáo Kenrick (Poeoptera kenricki) chỉ dài 15 cm (6 inch), nhưng loài nhẹ nhất lại là sáo Abbott (Poeoptera femoralis) chỉ nặng 34 gam (1,2 oz). Các loài chim sáo lớn nhất là sáo dạng yểng của chi Mino, đặc biệt là sáo mặt vàng (Mino dumontii) và sáo đuôi dài (Mino kreffti). Những loài sáo dạng yểng này có thể dài trên 30 cm (1 ft) và cân nặng trên 225 gam (8 oz).
Chim họ Sáo có sự xướng âm đa dạng và phức tạp, và người ta biết rằng chúng pha trộn các âm thanh từ môi trường quanh chúng vào giọng hót của mình, kể cả tiếng còi ô tô hay các kiểu giọng nói của con người. Những loài chim này có thể nhận biết được từng cá thể riêng lẻ nhờ giọng hót của chúng và hiện tại chúng là loại chim được dùng để nghiên cứu quá trình tiến hóa của tiếng nói của con người.
Sturnidae (Rafinesque, 1815)
Роды
Скворцо́вые (лат. Sturnidae) — семейство некрупных певчих воробьиных, состоящее из 104—118 видов, разбитых на 25—32 рода. Полагают, что их ближайшими родственниками являются представители семейств дронговых (Dicruridae), вороновых (Corvidae), иволговых (Oriolidae) и пересмешниковых (Mimidae).
Небольшие либо среднего размера птицы длиной 16,5—42 см.[1] Как правило, слегка приземистые, плотного телосложения, с относительно коротким, прямоугольной формы хвостом. Крылья длинные, сужающиеся на концах. Клюв почти такой же длины, как и голова; слегка загнут на кончике, без зубцов у конца надклювья. В остальном клюв может значительно различаться у разных видов: например, у обыкновенного скворца он тонкий и острый, тогда как у вида Aplonis brunneicapilla мощный и затуплённый. У некоторых видов на голове имеется хохолок, как например, у розового скворца. Ноги сильные, адаптированные как для сидения на ветке деревьев, так и передвижения по земле. Оперение густое, в большинстве случаев тёмного цвета, часто с металлическим блеском. У многих видов на шее имеются удлинённые перья, которые особенно хорошо заметны у самцов.
Распространены преимущественно в странах Евразии и Африки (исключение — блестящий скворец (Aplonis metallica), природный ареал которого находится в Новой Гвинее и северо-востоке Австралии). Некоторые виды, в частности обыкновенный скворец (Sturnus vulgaris), были сознательно интродуцированны в Северную Америку, Австралию и Новую Зеландию, где распространились на обширной территории. Наибольшее видовое биоразнообразие скворцовых наблюдается в тропическом поясе Старого Света, особенно в Африке.
Места обитаний у разных видов варьируют. Значительное количество птиц обитает в лесистой местности: от лесов умеренного пояса до влажных тропических лесов, что связано с их потребностью использовать в качестве гнёзд дупла старых деревьев. Другие виды, особенно связанные с сезонной миграцией, обитают на открытых пространствах: степях, полупустынях либо африканских саваннах. Встречаются как ведущие оседлый или кочующий образ жизни птицы, так и перелётные.
В социальном плане почти все скворцовые обычно держатся стаями и часто селятся небольшими колониями. У отдельных видов размер стаи может достигать гигантских размеров: например, многотысячные стаи обычного скворца в небе могут выглядеть как чёрное облако торнадо, синхронно передвигающееся в разных направлениях. Среди исключений можно назвать виды Lamprotornis shelleyi и Aplonis grandis, которые ведут в основном уединённый образ жизни.
Некоторые виды ведут себя достаточно агрессивно по отношению к другим видам птиц, вытесняя их из традиционных мест обитания. Например, интродуцированный из Европы в Северную Америку обыкновенный скворец успешно конкурирует с некоторыми видами дятлов за право занять дупло, пригодное для строительство гнезда.
Большинство скворцовых гнездится во всевозможных природных нишах: дуплах деревьев, трещинах скал, углублениях под обрывами и т. п. Не пренебрегают и искусственными домиками — скворечниками. Многие лесные виды напрямую зависят от дятлов или бородастиков (Megalaima), которые способствуют увеличению мест, пригодных для гнездовья. Часто неспособные построить своё собственное гнездо, скворцовые компенсируют это агрессивным характером по отношению к другим птицам. Тристрамов длиннохвостый скворец (Onychognathus tristramii) из Израиля и Иордании селится в расщелинах скал. Немногие виды сами строят себе гнёзда, как это делает обитающий в Африке трёхцветный спрео (Spreo superbus), чьё гнездо представляет собой небрежное шаровидное образование в кустах акации. Природное либо построенное гнездо изнутри укладывается различной растительностью, перьями других птиц либо разнообразным бытовым мусором. В обустройстве гнезда участвуют как самец, так и самка.
Обычно кладка состоит из 4—7 яиц, монотонных либо с крапинками. Чаще всего яйца бледно голубого цвета, но иногда встречаются белые либо кремовые яйца.
Скворцо́вые (лат. Sturnidae) — семейство некрупных певчих воробьиных, состоящее из 104—118 видов, разбитых на 25—32 рода. Полагают, что их ближайшими родственниками являются представители семейств дронговых (Dicruridae), вороновых (Corvidae), иволговых (Oriolidae) и пересмешниковых (Mimidae).
椋鸟科[2]在鸟类传统分类系统中是鸟纲雀形目中的一个科。这个科的鸟是一种大中型的雀类，大多为地栖性，叫声变化多端。主要分布在欧亚大陆中部和南部，非洲和南洋群岛。
椋鸟大量从北欧遷移到溫暖的羅馬。因此在羅馬有驅鳥隊播放聲音驅趕椋鳥。
牠們的叫聲多變，可模仿環境的聲音，例如車子警報器聲音或人聲。
八哥是屬於椋鸟的一種。
椋鸟科在鸟类传统分类系统中是鸟纲雀形目中的一个科。这个科的鸟是一种大中型的雀类，大多为地栖性，叫声变化多端。主要分布在欧亚大陆中部和南部，非洲和南洋群岛。
椋鸟大量从北欧遷移到溫暖的羅馬。因此在羅馬有驅鳥隊播放聲音驅趕椋鳥。
牠們的叫聲多變，可模仿環境的聲音，例如車子警報器聲音或人聲。
八哥是屬於椋鸟的一種。
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 鳥綱 Aves 目 : スズメ目 Passeriformes 亜目 : スズメ亜目 Passeri 小目 : スズメ小目 Passerida 上科 : ヒタキ上科 Muscicapoidea 科 : ムクドリ科 Sturnidae 学名 Sturnidae Rafinesque, 1815 シノニム Sturninae
和名 ムクドリ（椋鳥） 英名 Starlings 系統ムクドリ科（ムクドリか、学名 Sturnidae）は、鳥類スズメ目の科である。
ムクドリ（椋鳥）と総称されるが、狭義にはその1種をムクドリと呼ぶ。
旧大陸とオセアニアの広い範囲に生息する。数種は新大陸にも移入種として生息する。
昆虫や木の実などを食べる。
系統樹は Lovette & Rubenstein (2007)[2]などより。
ムクドリ科Agropsar
Sturnornis
ムクドリ属 Spodiopsar
Hylopsar
クロハラテリムク Notopholia
ムクドリ科の姉妹群はマネシツグミ科である。
次いで近縁なウシツツキ科は、ウシツツキ属 Buphagus のみの単型科である。かつてはこれをウシツツキ亜科 Buphaginae としてムクドリ科に含める（現在のムクドリ科はムクドリ亜科 Sturninae とする）こともあった。
ムクドリ科は6つの大きな系統に分かれ、これらを亜科または族とすることが提案されている[2]。
キバシリモドキ属 Rhabdornis は、かつてはチメドリ科 Timalidae や単型のキバシリモドキ科 Rhabdornidae とされてきたが、ムクドリ科に含まれる。
Sibley & Ahlquist (1990) は、ムクドリ科にマネシツグミ科を含めた。現在のムクドリ科とウシツツキ科は、ムクドリ科ムクドリ族 Sturnini にまとめられていた。
現生属と種は国際鳥類学会議 (IOC)[3]による。現生31属118種。Lovette & Rubenstein の6系統に分けた。絶滅種を属の末尾に（絶滅属は全体の末尾に）追加した。
찌르레기류(Starlings)는 참새목 찌르레기과(Sturnidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 상당수 아시아 종, 특히 대형 종들은 쇠찌르레기류(mynah)로 불리며, 아프리카 종들은 무지개빛을 띄는 깃털때문에 무지개찌르레기류(glossy starling)로 불리고 있다. 구대륙 토착종인 찌르레기류는 유럽, 아시아와 아프리카에서부터 오스트레일리아 북부와 열대 태평양 제도까지 분포한다.
다음은 2019년 올리버로스(Oliveros) 등의 연구에 의한 딱새소목의 계통 분류이다.[1]
딱새소목 여새상과Hylocitreidae
딱새상과Elachuridae
나무발바리상과찌르레기류(Starlings)는 참새목 찌르레기과(Sturnidae)에 속하는 조류의 총칭이다. 상당수 아시아 종, 특히 대형 종들은 쇠찌르레기류(mynah)로 불리며, 아프리카 종들은 무지개빛을 띄는 깃털때문에 무지개찌르레기류(glossy starling)로 불리고 있다. 구대륙 토착종인 찌르레기류는 유럽, 아시아와 아프리카에서부터 오스트레일리아 북부와 열대 태평양 제도까지 분포한다.
.jpg)
