Male pumpkinseeds change color during breeding season so it would appear that visual cues are important to either other males or females.
Communication Channels: visual ; tactile
Perception Channels: visual ; tactile ; chemical
Pumpkinseeds are a vital intermediate link in the food chain. They are an important prey species for birds and larger fish predators. They also impact the insect populations through consumption.
Pumpkinseeds are considered a pest in many areas where they have been introduced. Several countries have reported an adverse ecological impact after their introduction. Pumpkinseeds hybridize readily with most other Lepomis, especially with bluegill and green sunfish. The result is hybrids that are fast-growing, sterile males. This causes overcrowding and stunted growth in endemic species.
Pumpkinseeds consume a diverse diet of small prey including insects, insect larvae, mollusks, snails, crustaceans, leeches, and small fish. They are effective at destroying mosquito larvae and also consume detritus and small amounts of aquatic vegetation.
L. gibbosus feed at all water levels throughout the day, with their heaviest feeding occurring during the afternoon.
Animal Foods: fish; eggs; insects; mollusks; terrestrial worms; aquatic crustaceans; zooplankton
Plant Foods: leaves; algae
Other Foods: detritus
Primary Diet: carnivore (Insectivore , Molluscivore )
Pumpkinseeds, Lepomis gibbosus, are found natively in the Atlantic Slope drainages from New Brunswick to the Edisto River in South Carolina and also in the Great Lakes, Hudson Bay, and upper Mississippi basins from Quebec and New York west to southeastern Manitoba and North Dakota, and south to northern Kentucky and Missouri.
This species has also been widely introduced in Europe, Africa, and South America, as well as other areas of North America.
Biogeographic Regions: nearctic (Introduced , Native ); palearctic (Introduced ); ethiopian (Introduced ); neotropical (Introduced )
Pumpkinseeds are freshwater fishes, like other members of the sunfish family, Centrarchidae. They prefer cool to moderately warm, clear water that is 1 to 2 m deep in areas with lots of vegetation for cover. The ideal water temperature for pumpkinseeds ranges from 21 to 24 degrees Celsius.
Average depth: 1 to 2 m.
Habitat Regions: temperate ; freshwater
Aquatic Biomes: lakes and ponds; rivers and streams
Wetlands: marsh
Pumpkinseeds have little economic importance. They are aggressive feeders and readily bite at most bait. This, paired with their excellent flavor, causes people to consider them a good 'panfish.' However, experienced anglers often throw them back due to their small size.
The species can be successfully kept in aquariums and may, therefore, be kept as pets or used for lab experiments as well.
Positive Impacts: pet trade ; food
Pumpkinseeds cause no known negative economic impact.
Pumpkinseeds typically live 5 to 6 years but have reached 12 years old in captivity. In the wild, however, most do not exceed 8 years old.
Average lifespan
Status: wild: 8 years.
Range lifespan
Status: captivity: 12 (high) years.
Typical lifespan
Status: wild: 5 to 6 years.
Average lifespan
Status: wild: 5-6 years.
Average lifespan
Status: captivity: 13.0 years.
Pumpkinseeds are deep-bodied and laterally compressed. They have brassy yellow to olive green sides that are densely covered with spots of bright copper or gold. The opercle flap has a distinctive crimson spot in a half-moon shape on the rear edge in adults. In young pumpkinseeds a pale spot on the opercle flap distinguishes them from other Centrarchidae.
Etnier and Starnes (1993) describe pumpkinseeds as having: lateral line scales 35 to 43, dorsal fin with 10 (10 to 11) soft rays, anal fin soft rays 9 to 10, pectoral fin rays 13 (12 to 14).
Young pumpkinseeds also have vertical chainlike bands down their sides with dark vertical bars between the primary bands. These help to differentiate them from other sunfishes. Lepomis gibbosus are most easily confused with redear sunfish, L. microlophus and bluegills, L. macrochirus.
Range mass: 620 (high) g.
Average mass: 171-286 g.
Range length: 254 (high) mm.
Average length: 152-203 mm.
Other Physical Features: ectothermic ; heterothermic ; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: sexes alike
Pumpkinseeds inhabit dense vegetation to remain hidden from predators. Spines of the dorsal fins and anal fins on pumpkinseeds are spread out when they perceive danger, thus making them harder to swallow.
Known predators of pumpkinseeds include Sander vitreus (walleye), Micropterus salmoides (largemouth bass), Perca flavescens (yellow perch), Esox lucius (northern pike), Esox masquinongy (muskellunge), Amia calva (bowfin), Anguilla rostrata (American eel), other muskies (Esox), other sunfish (Centrarchidae), including other pumpkinseeds, mergansers (Lophodytes and Mergus), cormorants (Phalacrocorax), herons (Ardeidae), and humans (Homo sapiens).
Known Predators:
At 28 degrees Celsius the eggs of pumpkinseeds hatch in as little as three days. The normal range for eggs to hatch is 3 to 10 days. The newly hatched larvae are tiny and transparent. The eyes do not have any pigment in the first 48 hours after the larvae have hatched. They remain at the bottom of the nest for a short time. Male pumpkinseeds continue to guard larvae against predators for around 11 days when they become free-swimming. When they leave the nest the juvenile fish stay in or near the breeding area and can grow to around 50.8 mm in the first year of life. Pumpkinseeds usually reach sexual maturity at age 2.
Pumpkinseeds are common and abundant in suitable habitat, populations are not considered at risk.
US Federal List: no special status
CITES: no special status
Male pumpkinseeds will defend their nests agressively against other fish by spreading their opercula, charging, biting, chasing, and on occasion, they will mouth-fight. Females come in from deeper waters and at first appear to be chased away from the nest but, after a considerable amount of chasing, the male attempts to drive her into his nest and the female will approach the nest.
When the male pumpkinseed gets the female in his nest they will swim in a circular path above the nest with their bellies touching. The male releases milt and the female releases her eggs at intervals and fertilization occurs. Female pumpkinseeds can spawn in more than one nest. Also more than one female can use the same nest. Occasionally two females will spawn with a male at the same time.
Mating System: polygynandrous (promiscuous)
Spawning occurs when water is between 13 to 28 degrees Celsius, during late spring to late summer, depending on location. A female between 2 to 5 years of age can produce anywhere from 4000 to 7000 eggs in a single season and a male will breed several times (every 11 days or so) through the season.
Male pumpkinseeds build a nest in very shallow weedy bays of lakes or near the shore of runs and pools of streams in colonies of 3 to 15 nest sites. Pumpkinseeds maintain larger territories than bluegill but they will sometimes build their nests among bluegill and other sunfish nests and the different species will interbreed. Average pumpkinseed nests are around 30 cm in diameter and 5 to 7 cm deep.
Eggs can hatch in 3 days at 28 degrees Celsius. After hatching, the larvae will stay around 5 days in the nest, getting their nutrients from the yolk sac. When the larvae are able to self-feed they have a fully developed mouth and partially developed fins. The pelvic fins are the last to complete development. Pumpkinseeds reach sexual maturity at 2 years of age.
Breeding interval: The male will continue to spawn every 11 days or so through the breeding season.
Breeding season: Spawning and nesting occurs anywhere from April to August depending on location.
Average number of offspring: 600 to 3000 eggs.
Average gestation period: 3 - 10 days.
Average time to independence: 10 - 11 days.
Average age at sexual or reproductive maturity (female): 2 years.
Average age at sexual or reproductive maturity (male): 2 years.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; fertilization (External ); broadcast (group) spawning; oviparous
Male pumpkinseeds guard and defend the nest until the fry have hatched and dispersed. Sometimes one male will guard two nests by moving back and forth between them. He will fan the nest with his fins to keep it clean and well-oxygenated until the larvae are able to feed on their own (usually around 10 to 11 days). Male pumpkinseeds will even return the fry to the nest in his mouth if they stray.
Parental Investment: pre-fertilization (Protecting: Male, Female); pre-hatching/birth (Protecting: Male); pre-weaning/fledging (Protecting: Male); pre-independence (Protecting: Male)
El peix sol,[1] solet[2] o perca sol[2] (Lepomis gibbosus) és un dels membres de la família dels peixos sol (Centrarchidae) de l'ordre dels Perciformes. Provinent de Nord-amèrica, aquesta espècie en particular es coneix amb el nom de "Pumpkinseed" ("llavor de carbassa") en anglès per distingir-la d'altres centràrquids. Originalment la seva distribució estava restringida a la zona entre Nova Brunsvic i Carolina del Sud, però actualment és una espècie invasora que s'ha estès arreu de les zones subàrtiques de tot el planeta.
És un peix de cos alt però comprimit lateralment, amb una petita gepa situada a prop de la cua. Mesura d’uns 20cm a uns 40cm de llargada. El pes màxim al qual pot arribar és de 630g. Té una única aleta dorsal, amb radis espinosos a la part anterior i de tous ramificats en la posterior, amb una gran depressió en el centre. Les aletes pectorals són llargues i punxegudes. L’aleta dorsal està formada per 10 o 12 espines, i la segona està formada per un nombre igual de radis tous. Compta amb 3 espines a l'aleta anal seguides de 8 a 11 radis tous. Té una boca petita. Destaca molt a la vista la forma de l'opercle (tapa branquial), que té un extrem sortint arrodonit de grans dimensions sobre les aletes pectorals, que li dóna una aparença de "peix amb orelles". En els laterals presenta dibuixos sinuosos formant fileres de color verd turquesa i taronges, el ventre és també de tons ataronjats. La coloració a la zona ventral és taronja o groga. Té uns tons de verd blaus i taronges, el ventre és de color ataronjat. Un dels tons més destacats és una taca negra que està envoltada de vermell. Els mascles tenen més visible les “orelles” que les femelles, ja que les dels mascles són més fosques. Per darrere dels opercles presenten una evident taca negra envoltada de vermell en els mascles i de taronja en les femelles. Els mascles són de colors més vistosos que les femelles. Arriben a la maduresa sexual als tres anys de vida.
Va ésser introduït als Països Catalans a principis del segle XX al llac de Banyoles junt amb altres espècies.[3][4] Avui hi presenta una distribució molt discontínua.
Prefereix aigües estancades o de poc corrent. També habita en llacs, llacunes, embassaments, basses, estanys, séquies de reg i recessos de rius. La seva alimentació es basa en invertebrats, però també s'alimenta d'alevins. Fins i tot s'ha especialitzat, en aquelles zones on ha estat introduït, a devorar els ous i larves d'altres espècies, raó per la qual és molt perjudicial per al medi ambient.
La reproducció ocorre entre els mesos de maig i juliol. A l'època de reproducció, els mascles es tornen molt territorials i construeixen, en zones somes de substrats tous, uns nius arrodonits que netegen de plantes, branques o qualsevol altre material. El mascle i una única femella neden en cercles dins el niu, alliberant ous i esperma. Després, el mascle es queda defensant els ous fecundats i els joves nounats, almenys fins que aquests fan 10 dies. Tot seguit, el mascle torna a construir un altre niu. Cada femella pot posar en una temporada un nombre molt variable de petits ou (de 500 fins a prop de 4.000). El mascle cuida dels seus ous i larves de forma paternal i els defensa amb un increïble afany i violència si és necessari.
El peix sol, solet o perca sol (Lepomis gibbosus) és un dels membres de la família dels peixos sol (Centrarchidae) de l'ordre dels Perciformes. Provinent de Nord-amèrica, aquesta espècie en particular es coneix amb el nom de "Pumpkinseed" ("llavor de carbassa") en anglès per distingir-la d'altres centràrquids. Originalment la seva distribució estava restringida a la zona entre Nova Brunsvic i Carolina del Sud, però actualment és una espècie invasora que s'ha estès arreu de les zones subàrtiques de tot el planeta.
Der Gemeine Sonnenbarsch oder Kürbiskernbarsch (Lepomis gibbosus: lepomis Haplologie für lepopomis von gr.: lepos "Schuppe", pōma "Deckel"; lat.: gibbosus "bucklig") ist ein farbenprächtiger Vertreter der Sonnenbarsche.
Das ursprüngliche Verbreitungsgebiet erstreckt sich in Nordamerika zwischen North Dakota bis nach New Jersey und von der Hudson Bay bis nach South Carolina. Inzwischen hat sich der Gemeine Sonnenbarsch, vorwiegend durch Besatzmaßnahmen, bis an die Westküste der Vereinigten Staaten ausgebreitet.
Als Neozoon ist der Süßwasserfisch in weiten Teilen Europas, mit Ausnahme Nordeuropas, eingebürgert. Er wurde erstmals 1877 in Frankreich als Sportfisch und zum Besatz von Gartenteichen eingeführt. 1880 wurde dieser Sonnenbarsch bereits in Deutschland nachgewiesen. Die Verbreitung ist allerdings nicht flächendeckend. In Deutschland sind Vorkommen des Gemeinen Sonnenbarschs vor allem im Südwesten und in unmittelbarer Umgebung von Ballungsräumen zu finden. Gelegentlich entstehen auch neue Populationen durch illegalen Besatz. Es wurde auch schon von versehentlicher Verbreitung mit anderen Fischarten berichtet.
Der bevorzugte Lebensraum sind stehende und langsam fließende Gewässer mit klarem Wasser und dichter Vegetation zum Schutz vor Fressfeinden. Im Sommer lebt der Gemeine Sonnenbarsch eher grundnah, in einer Wassertiefe von ein bis zwei Metern. Im Winter zieht er sich jedoch auch in tiefere Gewässerabschnitte zurück.
Der Gemeine Sonnenbarsch hat einen gedrungenen, hohen und seitlich zusammengedrückten Körper. Insgesamt wirkt die Erscheinung robust. In freier Wildbahn erreicht er eine Größe von 15 bis knapp 30 Zentimeter,[1] bei Haltung im Aquarium bleibt er wesentlich kleiner.[2] Die Mundspalte ist klein und reicht nicht bis an die Augen heran. Jungfische zeigen bis zu einer Größe von vier bis acht Zentimetern eine graugrüne Grundfärbung mit fünf bis acht perlmuttartig schimmernden Querbinden. Bei erwachsenen Tieren herrscht eine bräunliche Grundfarbe vor, während die Querbinden grünblau schimmern. Über den ganzen Körper sind rote, gelbrote, blaue und smaragdfarbene Tupfer verteilt. Bauch und Kehle sind von kräftigem Orange, die Flossen grün bis gelb. Rote Linien und Punkte bedecken die grünglänzenden Kiemendeckel. Der schwarze Kiemendeckellappen (das so genannte „Ohr“) endet in einem halbmondförmigen orangefarbenen Rand.[2] Dieser Rand ist der Grund für die englische Bezeichnung Pumpkinseed und den deutschen Trivialnamen Kürbiskernbarsch.
Die Flossenformel lautet:
Einziges äußeres Merkmal zur Unterscheidung der Geschlechter ist die weniger intensive Färbung der Weibchen.
Die Wachstumsgeschwindigkeit der Larven und jungen Exemplare des Gemeinen Sonnenbarschs ist in Nordamerika und Europa nahezu identisch. Dagegen gibt es bei adulten Tieren signifikante Unterschiede. In Nordamerika wachsen diese wesentlich schneller und werden größer als ihre europäischen Artgenossen. Größenunterschiede sind auch in Abhängigkeit vom Breitengrad feststellbar. Nordamerikanische Tiere erreichen in den nördlichen Verbreitungsgebieten eine geringere Größe als in den südlichen, in Europa ist das Verhältnis umgekehrt.[1]
Der Gemeine Sonnenbarsch ernährt sich von einer breiten Palette an Kleintieren: Insekten und deren Larven, Schnecken, Krebsen und Egeln, auch kleine Fische werden erbeutet. Ergänzt wird das Nahrungsspektrum durch geringe Mengen an pflanzlicher Nahrung. Die Futtersuche findet über die Dauer des gesamten Tages statt, die Nachmittagsstunden sind jedoch die Zeit der intensivsten Jagd.
Wie alle Vertreter seiner Familie betreibt auch der Gemeine Sonnenbarsch eine intensive Brutpflege. Zur Laichzeit sucht das Männchen Flachwasser mit sandigem oder kiesbedecktem Grund auf. Mit der Schwanzflosse fächelt es eine flache Grube von ungefähr 30 Zentimetern Durchmesser und fünf bis sieben Zentimetern Tiefe frei, größere Objekte werden mit dem Maul entfernt. Der Milchner verteidigt diese Laichgrube und ihre unmittelbare Umgebung äußerst aggressiv. Sowohl männliche Artgenossen als auch artfremde Fische werden attackiert. Während des Nestbaus wartet das Weibchen in tieferem Wasser auf die Fertigstellung. Es nähert sich dann dem Nest und das Männchen versucht es scheinbar wieder zu verjagen. Nach etlichen Wiederholungen erlaubt das Männchen den Zugang zur Laichgrube und nach einigen Scheinpaarungen erfolgt der eigentliche Laichakt. Die dabei abgegebenen Eier sind klar und farblos, klebrig und haben einen Durchmesser von etwa einem Millimeter. Weibchen können in mehreren Nestern ablaichen und meist laichen in einem Nest auch verschiedene Weibchen ab. Pflege und Bewachung des Geleges übernimmt das Vatertier allein. Es befächelt die Eier und die geschlüpften Larven mit Frischwasser, bis diese ihren Dottersack aufgezehrt haben. Bei einer Wassertemperatur von 28 Grad Celsius erfolgt der Schlupf innerhalb von drei Tagen, bei niedrigeren Temperaturen dauert die Brut länger an. Frühzeitig das Nest verlassende Larven bringt der Vater in seinem Maul zurück. Nach zehn bis elf Lebenstagen sind die Larven in der Lage, sich selbstständig zu ernähren.
Innerhalb einer Laichsaison kann ein Männchen mehrere Bruten aufziehen, ein adultes Weibchen produziert in dieser Zeit 4000 bis 7000 Eier.
Die Geschlechtsreife wird nach etwa zwei Jahren erreicht, das maximale Lebensalter sind in der Natur ungefähr sechs bis acht Jahre. In Gefangenschaft gehaltene Exemplare sollen bis zu zwölf Jahre alt werden können.
In seiner ursprünglichen Heimat ist der Gemeine Sonnenbarsch eine wichtige Beute für eine Reihe größerer Raubfische und fischfressender Vögel. Da er dem Prädationsdruck mit einer hohen Reproduktionsrate begegnet, tendieren Populationen ohne entsprechende Fressfeinde zur Massenvermehrung und Kümmerwuchs. Der Gemeine Sonnenbarsch übt einen nicht geringen Fraßdruck auf Jung- und Kleinfische aus. Eine Verdrängung von einheimischen Arten in den neu besiedelten Gebieten konnte jedoch bisher nicht nachgewiesen werden.
Beim Zusammentreffen mit anderen Lepomis-Arten können sehr leicht Kreuzungen entstehen, diese Hybriden sind nicht fertil.
Als zwar wohlschmeckender aber klein bleibender Fisch ist der Gemeine Sonnenbarsch sowohl für die Sport-, als auch die gewerbliche Fischerei weitestgehend uninteressant. Wegen seiner Farbenpracht wurde er jedoch im Handel als Kaltwasseraquarienfisch und Besatz für Gartenteiche angeboten. Mit der Aufnahme in die Liste invasiver gebietsfremder Arten von unionsweiter Bedeutung der EU im Jahr 2019 ist seitdem der Handel mit der Art, auch für Aquarienzwecke, in der Europäischen Union verboten.
Der Gemeine Sonnenbarsch oder Kürbiskernbarsch (Lepomis gibbosus: lepomis Haplologie für lepopomis von gr.: lepos "Schuppe", pōma "Deckel"; lat.: gibbosus "bucklig") ist ein farbenprächtiger Vertreter der Sonnenbarsche.
Сунчаница ( латински: Lepomis gibbosus, Lepomus aututus, Lepomus cyanellus ) е слатководна, мала риба, денес многу бројна во многу наши води од фамилијата Centrarchidae.
Сунчаницата има златни нијанси,портокалови колкови , светлозелен стомак и светлозелена задна страна со синкава боја, а по цело тело е прошарана со бронзено-кафеави и розови пруги. На образите има темни точки, наредени попречно. На периферниот дел на жабрите, женката има црна и портокалова, а машката има светло црвени и црни точки, кои сe уште поизразени за време на мрестењето.
Сунчаницата најмногу ја има во Северна Америка односно јужните делови. Таа е пренесена во Европа како аквариумска риба поради невообичаено убавиот изглед. Се шири низ реките и езерата, со невнимание на луѓето, брзо се прилагоди на новите услови и, благодарение на брзата репродукција, сериозно загрозени многу природни европски видови. Таа најмногу се снашла во топлите, плитки, застојани води со многу билки, но исто така успеа да се одржи и во некои ладни лососидни води. Иако е мал по раст, тој е многу агресивен и предаторски. Како и многу видови риби кои се транспортирани од Северна Америка во Европа, сунчицата се храни со сите водни животни што успевва да ги улови и проголта, вклучувајчи и млади риби и икра, па затоа го нарекуваат „рибина корова“. Сунчаницата пожртвувано ги чува своите јајца и млади, и благодарение на тоа, за разлика од повеќето европски видови, многу брзо се размножува во водите каде е намален бројот на грабливи риби ( штука, сом ). Во Србија се наоѓа во Дунав и нејзините притоки, а може да се најде и во некои канали и езера.
Се мрести во доцна пролет и во текот на летото, кога женската положува околу 50 000 јајца во должината на брегот. За разлика од каде е многу поголема, воЕвропа може да порасне до 15 .
Сунчаница ( латински: Lepomis gibbosus, Lepomus aututus, Lepomus cyanellus ) е слатководна, мала риба, денес многу бројна во многу наши води од фамилијата Centrarchidae.
Латинско име : Lepomis gibbosus Локални имиња : јапонски караш, жолтица, јапек, јапич, јапонец, свиланец. Макс. должина : 15 Макс. тежина : 200 - 400 Време на мрестење : доцна пролет и во лето
The pumpkinseed (Lepomis gibbosus), also referred to as pond perch, common sunfish, punkie, sunfish, sunny, and kivver, is a small/medium-sized North American freshwater fish of the genus Lepomis (true sunfishes), from family Centrarchidae (sunfishes, crappies and black basses) in the order Perciformes.
The pumpkinseed's natural range in North America is from New Brunswick down the east coast to South Carolina. It then runs inland to the middle of North America, and extends through Iowa and back through Pennsylvania. Pumpkinseed sunfish have however been introduced throughout most of North America. They can now be found from Washington and Oregon on the Pacific Coast to Georgia on the Atlantic Coast. Yet they are primarily found in the northeastern United States and more rarely in the south-central or southwestern region of the continent.[3]
In Europe, the pumpkinseed is considered an invasive species. They were introduced to European waters, and could outcompete native fish.[4] This species is included since 2019 in the list of Invasive Alien Species of Union concern (the Union list).[5] This implies that this species cannot be imported, bred, transported, commercialized, or intentionally released into the environment in the whole of the European Union.[6]
Pumpkinseeds have a small body that is shaped much like a pumpkin seed (thus the common name), typically about 10 cm (4 in) in length, but can grow up to 28 cm (11 in).[2] They typically weigh less than 1 pound (450 g), with the world record being 1 pound 8 ounces (680 g) caught by Robert Warne while fishing Honeoye Lake in Upstate New York.[7] They are orange, green, yellow or blue in color, with speckles over their sides and back and a yellow-orange breast and belly, and the coloration of the ctenoid scales of the pumpkinseed is one of the most vibrant of any freshwater fish and can range from an olive-green or brown to bright orange and blue. The sides are covered with vertical bars that are a faint green or blue, which are typically more prevalent in female pumpkinseeds. Orange spots may cover the dorsal, anal, and caudal fins and the cheeks have blue lines across them. The pumpkinseed is noted for the orange-red spot on the margin of its black gill cover. The pectoral fins of a pumpkinseed can be amber or clear, while the dorsal spines are black. They have a small mouth with an upper jaw stopping right under the eye.[8]
Pumpkinseeds are very similar to the larger bluegill, and are often found in the same habitats. One difference between the two species is their opercular flap, which is black in both species but the pumpkinseed has a crimson spot in the shape of a half moon on the back portion. Pumpkinseeds have seven or eight vertical, irregular bands on their sides that are duller in color compared to the bluegill.[9]
Pumpkinseeds typically live in warm, calm lakes, ponds, and pools of creeks and small rivers with plenty of vegetation. They prefer clear water where they can find shelter to hide. They tend to stay near the shore and can be found in numbers within shallow and protected areas. They will feed at all water levels from the surface to the bottom in the daylight, and their heaviest feeding will be in the afternoon. Pumpkinseed sunfish usually travel together in schools that can also include bluegills and other sunfish.[10]
Pumpkinseeds are more tolerant of low oxygen levels than bluegills are, but less tolerant of warm water. Groups of young fish school close to shore, but adults tend to travel in groups of two to four in slightly deeper yet still covered waters. Pumpkinseeds are active throughout the day, but they rest at night near the bottom or in shelter areas in rocks or near submerged logs.
Pumpkinseeds are carnivorous and feed on a variety of small prey both at the water surface and at the bottom. Among their favorites are insects, small molluscs and crustaceans (such as small crawfish), worms, minnow fry, small frogs or tadpoles, and even cannibalizing other smaller pumpkinseeds. They are effective at destroying mosquito larvae and even occasionally consume small pieces of aquatic vegetation and detritus.[11]
The pumpkinseed sunfish has a terminal mouth, allowing it to open at the anterior end of the snout.[3] Pumpkinseed sunfish that live in waters with larger gastropods have larger mouths and associated jaw muscles to crack the shells.[12]
The pumpkinseed sunfish are typically very likely to bite on a worm bait, which makes them easy to catch while angling. Many fishermen consider the pumpkinseed to be a nuisance fish, as it bites so easily and frequently when the fisherman is attempting to catch something else. The pumpkinseeds are very popular with young fishermen due to their willingness to bite, their abundance and close locations to the shore. Although many people consider the meat of a pumpkinseed to be good-tasting, it is typically not a popular sport fish due to its small size.[3]
Because pumpkinseeds tend to remain in the shallows and feed all day, pumpkinseeds are relatively easy to catch via bank fishing. They will bite at most bait – including garden worms, insects, leeches, or bits of fish meat. They will also take small lures and can be fished for with a fly rod with wet or dry flies. They will also hit at grubs early in the winter, but are less active from mid- to late winter. They may be easy to catch and popular with the youngest anglers, but pumpkinseeds are often sought by adults as well. The fish do put up an aggressive fight on line, and they have an excellent flavor and are low in fat and high in protein.[8]
The IGFA world record for the species stands at 0.68 kg (1 lb 8 oz), caught near Honeoye, New York, in 2016.[13]
The pumpkinseed sunfish is very common and is not listed by CITES. It is considered Least Concern (not threatened) by the IUCN.[1] Spawning grounds of the pumpkinseeds can be disturbed by shoreline development and shoreline erosion from heavy lake use. Their susceptibility to silt and pollution makes the pumpkinseed a good indicator of the cleanliness and health of water.[10]
Once water temperatures reach 55–63 °F (13–17 °C) in the late spring or early summer, the male pumpkinseeds will begin to build nests. Nesting sites are typically in shallow water on sand or gravel lake bottoms. The males will use their caudal fins to sweep out shallow, oval-shaped nesting holes that stretch about twice the length of the pumpkinseed itself. The fish will remove debris and large rocks from their nests with their mouths.
Nests are arranged in colonies consisting of about three to 15 nests each. Often, pumpkinseeds build their nests near bluegill colonies, and the two species interbreed. Male pumpkinseeds are vigorous and aggressive, and defend their nests by spreading their opercula. Because of this aggressive behavior, pumpkinseeds tend to maintain larger territories than bluegills.
Females arrive after the nests are completed, coming in from deeper waters. The male then releases milt and the female releases eggs. Females may spawn in more than one nest, and more than one female may use the same nest. Also, more than one female will spawn with a male in one nest simultaneously. Females are able produce 1,500 to 1,700 eggs, depending on their size and age.
Once released, the eggs stick to gravel, sand, or other debris in the nest, and they hatch in as few as three days. Females leave the nest immediately after spawning, but males remain and guard their offspring. The male guards them for about the first 11 days, returning them to the nest in his mouth if they stray from the nesting site.
The young fish stay on or near the shallow breeding area and grow to about 2 in (5 cm) in their first year. Sexual maturity is usually achieved by age two. Pumpkinseeds have lived to be 12 years old in captivity, but in nature most do not exceed six to eight years old.[14]
The pumpkinseed sunfish has adapted in many ways to the surroundings where it lives. Its skin reflects camouflage for its habitat. The pattern that appears on the pumpkinseed resembles that of the sunlight patterns that reflect on the shallow water of bays and river beds.
The pumpkinseed sunfish has developed a specific method of protection. Along the dorsal fin are 10 to 11 spines, and three additional spines on the anal fin. These spines are very sharp, which aid the fish in defense. The pumpkinseed has the ability to anticipate approaching predators (or prey) via a lateral line system, allowing it to detect changes or movements in the water using different mechanical receptors.
The brightly colored gill plates of the pumpkinseed sunfish also serve as a method of protection and dominance. Also known as an eye spot, the dark patch at the posterior of the gill plate provides the illusion that the eye of the fish is larger and positioned further back on the body, thus making the fish seem up to four times larger than it actually is. When a pumpkinseed feels threatened by a predator, it flares its gills to make it seem larger in size, and shows off the flashy red coloration. Males of the species also flare their gills in the spring spawning season in a show of dominance and territoriality.
In the southernmost regions of its distribution, the pumpkinseed has developed a larger mouth opening and abnormally large jaw muscles to aid in feeding; its forage is small crustaceans and mollusks. The larger bite radius and enhanced jaw muscles allow the pumpkinseed to crack the shells of their prey to attain the soft flesh within, thus providing one common name of 'shellcracker'.[12]
Lepomis, in Greek, means 'scaled gill cover' and gibbosus means 'humped'. The defining characteristic of a pumpkinseed sunfish is the bright red spot at the tip of the ear flap. The pumpkinseed sunfish is widely recognized by its shape of a pumpkin seed, from which its common name comes.[15]
{{cite web}}: CS1 maint: url-status (link) 
The pumpkinseed (Lepomis gibbosus), also referred to as pond perch, common sunfish, punkie, sunfish, sunny, and kivver, is a small/medium-sized North American freshwater fish of the genus Lepomis (true sunfishes), from family Centrarchidae (sunfishes, crappies and black basses) in the order Perciformes.
La perca sol (Lepomis gibbosus) es un pez de la familia Centrarchidae.
El nombre del género tiene origen griego: λεπίς (escama) y πώμα (tapa, opérculo), haciendo referencia a los visibles opérculos, y el de la especie tiene origen latino, gibbosus procede de gibba, que significa joroba, por la evidente giba que presenta.
Pez de cuerpo alto y comprimido lateralmente, con una pequeña giba, de 20-35 (40 cm) cm y hasta 630 g Posee una única aleta dorsal, con radios espinosos en la parte anterior, y blandos ramificados en la posterior, con una gran depresión en el centro. Las aletas de la zona pectoral son largas y puntiagudas. La primera parte de la aleta dorsal cuenta con 10-12 espinas, y la segunda está formada por un número igual de radios blandos. Cuenta con 3 espinas en la aleta anal seguidas de 8 a 11 radios blandos. El número de vértebras en la columna es de 28 a 30.
Tiene la boca pequeña. Destaca mucho a la vista la forma del opérculo (tapa branquial), que tiene un extremo saliente redondeado de gran tamaño sobre las aletas pectorales, que desde el flanco le da una apariencia de “pez con orejas” más visible en los ejemplares machos que en las hembras, al estar coloreado de oscuro. En los laterales presenta dibujos sinuosos formando hileras de color verde turquesa y naranjas; el vientre es también de tonos anaranjados. La coloración en la zona ventral es naranja o amarilla. Por detrás de los opérculos presenta una evidente mancha negra rodeada de rojo en los machos y de naranja en las hembras. La línea lateral es visible.
Los machos son de colores más vistosos que las hembras y tienen el extremo del opérculo más marcado, con una mancha de color rojo en los machos y naranja en las hembras.
Es una especie de costumbres gregarias fuera de las épocas de reproducción, pero cuando llegan la temporada de freza en los meses cálidos, los machos son enormemente territoriales y defienden su territorio con violencia.
Se reproduce de mayo a julio. El macho excava una depresión en el sustrato, donde cuida la puesta. Incluso puede cuidar al mismo tiempo en la misma depresión las puestas de varias hembras. Cada hembra puede poner en una temporada un número muy variable de huevos (de 500 hasta cerca de 40.000).
Es omnívoro-carnívoro: captura invertebrados, alevines y jóvenes de otros peces. Incluso se ha especializado en aquellas zonas donde ha sido introducido en devorar los huevos y larvas de otras especies.
Frecuenta zonas profundas. Es un pez de extraordinaria resistencia, capaz de aclimatarse a diversas calidades de agua, así como temperaturas más cálidas que en sus aguas de origen, razón por la cual coloniza la zona en la que es artificialmente introducido causando daños a la fauna local.
Pez originario de América del Norte, de Nuevo Brunswick (Canadá) a Carolina del Sur (EE. UU.).[2]
Fue introducido en la península ibérica por primera vez en 1910-1913 en el Lago de Bañolas,[3] y en la cuenca del Guadiana a finales de los años setenta. Actualmente se encuentra distribuido por todas las cuencas españolas.
Debido a su potencial colonizador y constituir una amenaza grave para las especies autóctonas, los hábitats o los ecosistemas, esta especie ha sido incluida en el Catálogo Español de Especies Exóticas Invasoras, aprobado por Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, estando prohibida en España su introducción en el medio natural, posesión, transporte, tráfico y comercio.[4]
Un informe elaborado por la Confederación Hidrográfica del Júcar (CJH) refleja el resultado de las prospecciones realizadas por la Confederación sobre la biomasa de especies piscícolas existentes actualmente en el lago de la Albufera en el que aparecieron especies invasoras como el percasol.
Datos: Q826713
Multimedia:
Especies: Lepomis gibbosus
La perca sol (Lepomis gibbosus) es un pez de la familia Centrarchidae.
Lepomis gibbosus Lepomis generoko animalia da. Arrainen barruko Centrarchidae familian sailkatzen da.
Lepomis gibbosus Lepomis generoko animalia da. Arrainen barruko Centrarchidae familian sailkatzen da.
Aurinkoahven (Lepomis gibbosus) on alun perin Pohjois-Amerikassa elävä ahvenkala mutta istutettuna sitä on muuallakin.
Aurinkoahven on noin 20 cm pitkä korkeaselkäinen kala, jolla mustat täplät kiduskansissa sekä päässä olevat siniset säteittäiset juovat. Tyypillinen paino on 230 grammaa, mutta suurimmat yksilöt ovat painaneet yli 600 g.[3]
Aurinkoahvenia tavataan puroissa ja reheväkasvuisissa, mutta kirkasvetisissä lammissa Pohjois-Amerikassa.[4] Sen luontainen esiintymisalue ulottuu Atlantiin laskeviin vesistöihin Yhdysvaltojen Etelä-Carolinasta Kanadan New Brunswickiin. Sitä on istutettu moniin vesistöihin, niin Pohjois- ja Etelä-Amerikassa kuin Euroopassa ja Afrikassakin.[3]
Kutuaikana touko-heinäkuussa koiras kaivaa hiekkapohjaan kuopan, johon naaras munii. Munat kehittyvät noin viikossa, ja koiras vahtii niitä koko ajan. Se myös huolehtii poikasista, kunnes ne ovat itsenäistyneet.
Pikkukalat ja pienet vesiselkärangattomat, kuten kotilot, kuuluvat aurinkoahvenen ruokavalioon. Ne tuhovat tehokkaasti hyttysentoukkia.[3]
Aurinkoahven (Lepomis gibbosus) on alun perin Pohjois-Amerikassa elävä ahvenkala mutta istutettuna sitä on muuallakin.
Perche soleil, Crapet-soleil, Poisson-soleil
Lepomis gibbosus, communément appelé perche japonaise, Crapet-soleil ou Perche soleil, est une espèce de poissons nord-américains de la famille des Centrarchidae qui porte de nombreux autres noms en français[1]. C'est un poisson migrateur potamodrome, c'est-à-dire qu'il migre, mais uniquement en eau douce.
À partir de l'Amérique du Nord, l'espèce a été introduite dans de nombreux pays du monde, où elle peut alors se montrer localement invasive.
Noms recommandés ou typiques en français : Crapet-soleil (FAO et AFS)[2],[3],[4].
Noms vulgaires : ce poisson est appelé de divers noms communs dans les ouvrages francophones. Ces noms usuels étant partagés par d'autres espèces, il convient de faire attention aux confusions. Par ordre alphabétique : Boër[4], Calicoba[4], Crapet commun[3], Perche arc-en-ciel[4], Perche argentée[4], Perche dorée[4], Perche-soleil (ou Perche soleil)[5],[4], Poisson tricolore[4], Poisson-soleil[4]...
Autres noms vernaculaires : Boir persico sole, calico-bass, caloco, médaille, perche d'Amérique, perche japonaise, etc.[réf. souhaitée]
En revanche, le nom d'« Achigan à petite bouche », parfois attribué à Lepomis gibbosus dans les ouvrages français, semble dû à une erreur ancienne de traduction car ce nom désigne une tout autre espèce de poissons au Canada : Micropterus dolomieu[6].
Lepomis gibbosus est un poisson de forme discoïde, la bouche est petite, oblique vers le haut. La nageoire dorsale est composée de deux parties continues. L'opercule est recouvert d'écailles et se termine par une pointe molle. Il possède des piquants en dessous du ventre ce qui est plutôt rare pour un poisson de ce type. La couleur du poisson est souvent très vive à dominante bleu et vert sur le dos, les flancs étant jaune orangé. L'extrémité de l'opercule présente une tache rouge écarlate. Le dimorphisme sexuel est peu apparent, même si le mâle est sensiblement plus grand et plus coloré[7].
La croissance varie selon les conditions du milieu. Leur taille moyenne varie entre 10 et 15 cm et peut aller jusqu'à 22 cm[3]. Le poids maximum connu est de 620 g. En France, ces poissons dépassent rarement 15 cm, et il semble que les tailles maximales augmentent suivant un gradient nord-sud (sujet de plus de 20 cm dans le bas Rhône)[réf. nécessaire].
Ce poisson est une espèce qui peut se montrer invasive. Depuis 2019, cette espèce est inscrite dans la liste des espèces exotiques envahissantes préoccupantes pour l’Union européenne[8]. Cela signifie qu'elle ne peut pas être importée, élevée, transportée, commercialisée, ou libérée intentionnellement dans la nature, et ce nulle part dans l’Union européenne[9].
En France, ce poisson est classé comme nuisible et ne doit donc être ni relâché ni transporté vivant[10].
Ce poisson réputé très vorace est omnivore. Il se nourrit de presque tout, de vers, de crustacés, d'insectes, d'alevins et parfois de petits poissons et d'autres vertébrés ainsi que d'œufs de poisson.
Ce poisson fait partie de ceux qui en Amérique du Nord peuvent profiter des barrages de castors : la perche soleil grandit plus vite dans l'étang de retenue du Castor, et y est en moyenne plus grosse (i.e. plus grosse que la moyenne des perches soleils observées dans un milieu de taille et profondeur comparable, mais non aménagé par les castors)[11].
Le frai débute à la fin du printemps et peut avoir lieu jusqu'au début d'août. Le nid est construit par le mâle en eau peu profonde (15 à 30 cm) dans un endroit protégé par de la végétation. La femelle pond entre 1 500 et 3 000 œufs. Le mâle protège les œufs et les alevins. Ils éclosent 3 jours après la ponte. Un mâle peut se reproduire plusieurs fois dans le même nid dans une même saison avec une ou plusieurs femelles, successivement ou en même temps[3].
La perche soleil peut vivre une dizaine d'années[7].
La Perche soleil est originaire du nord-est de l'Amérique du Nord (du Nouveau-Brunswick à la Caroline du Sud).
Elle a été largement introduite ailleurs y compris en Amérique, où son impact écologique est généralement néfaste. Vorace, elle peut appauvrir considérablement le milieu où elle a été introduite.
En Europe, elle aurait été introduite en 1886 comme poisson d'agrément pour les aquariums ou bassins d'agrément. Certains spécimens ont été relâchés dans les rivières et des étangs où l'espèce fait depuis lors des ravages.
Au Japon, ce poisson aurait été introduit en 1960 par l'empereur Hirohito qui pensait trouver là une nouvelle ressource alimentaire[12].
Il se pêche accidentellement en recherchant d'autres espèces. Il est très vorace et avale profondément l'hameçon. Il mord à toutes les esches carnées de petite taille. Il est réputé — lorsque cela est permis — constituer un excellent appât vivant pour l'Achigan à petite bouche (Micropterus dolomieu).
En France, son classement comme espèce « nuisible » interdit d'utiliser le crapet-soleil pour la pêche au vif.
Le crapet-soleil peut très bien vivre en aquarium. 350 litres au minimum sont nécessaires pour une seule perche de grosse taille. Ce poisson peut vivre avec des tanches, des perches, des poissons chat mais pas avec des brochets car elle risque de se faire manger.
En captivité, il peut aussi se nourrir de flocons, de morceaux de poisson, vers de vase et de crevettes. Une période de transition est cependant nécessaire pour habituer les poissons aux aliments artificiels.
Ce poisson ne présente que peu d'intérêt culinaire. Sa chair fade contient beaucoup d'arêtes[13].
Perche soleil, Crapet-soleil, Poisson-soleil
Lepomis gibbosus, communément appelé perche japonaise, Crapet-soleil ou Perche soleil, est une espèce de poissons nord-américains de la famille des Centrarchidae qui porte de nombreux autres noms en français. C'est un poisson migrateur potamodrome, c'est-à-dire qu'il migre, mais uniquement en eau douce.
À partir de l'Amérique du Nord, l'espèce a été introduite dans de nombreux pays du monde, où elle peut alors se montrer localement invasive.
Lepomis gibbosus é unha especie de peixe perciforme de auga doce norteamericano da familia dos Centrarchidae.
A súa área de distribución xeográfica natural en Norteamérica vai desde Nova Brunswick baixando cara ao sur pola costa leste ata Carolina do Sur, e despois cara ao interior cara ao centro do continente estendéndose ata Iowa e Pensilvania. Ademais, foron introducidos na maior parte de Norteamérica, e agora poden encontrrse en Washington e Oregón na costa do Pacífico e ata Xeorxia polo sur. Porén, onde son máis abondosos é no noroeste de Estados Unidos e máis raramente na rexión central sur e suroeste do continente.[2]
En Europa foi introducida tamén e considérase unha especie invasora, que compite con vantaxe con especies nativas.[3]
Teñen normalmente unha lonxitude de 10 cm, pero poden crecer ata os 28 cm.[4] Pesan habitualmente menos de 450 g, e a marca mundial é un exemplar de 680 g capturado no lago Honeoye (Nova York).[5] Son de cor laranxa, verde, amarela ou azul, con manchas na parte lateral e superior e un peito e ventre amarelos-laranxas. A coloracion das súas escamas ctenoides é unha das máis rechamantes en peixes de auga doce e pode ir desde o verde oliva ou marrón a un laranxa brillante e azul. As partes laterais están cubertas con barras verticai cor verde esvaído ou azul, que son máis predominantes nas femias. As aletas dorsal, anais e caudal poden estar cubertas de manchas laranxas e as meixelas están cruzadas por liñas azuis. É característica unha mancha laranxa-vermella na marxe do seu opérculo. As aletas pectorais poden ser de cor ámbar ou claras, mentres que as espiñas dorsais son negras. Teñen un corpo pequeno que ten a forma dunha semente de cabaza. A boca é pequena cunha mandíbula superior que acaba xusto baixo o ollo.[6]
Esta especie é moi similar ao Lepomis macrochirus, que a míudo se encontra nos mesmos hábitats. Unha diferenza entre as dúas especies é a cuberta opercular, que é negra en ambas as especies, pero en L. gibbosus na porción traseira ten unha mancha carmesí con forma de media lúa. Os L. gibbosus teñen sete ou oito bandas irregulares verticais nos seus laterais, que son de cor máis clara comparadas coas do L. macrochirus.[7]
Viven en augas cálidas e en calma de lagos, lagoas e pozas de regatos e pequenos ríos con moita vexetación. Prefiren as augas claras, onde poden encontrar refuxio. Adoitan permanecer preto da ribeira poden abundar en zonas pouco profundas e áreas protexidas. Aliméntanse en todos os niveis da columna de auga, desde a superficie ao fondo de día, e comen sobre todo ao mediodía. Xeralmente nadan xuntos en bancos que poden incluír tamén L. macrochirus e outros Lepomis.[8]
Son máis tolerantes ás augas con niveis baixos de oxíxeno que os L. macrochirus, pero menos tolerantes ás augas cálidas. Grupos de individuos novos forman bancos preto da ribeira, pero os adultos adoitan nadar en grupos de dous ou catro en augas pouco profundas pero cubertas. Son activos todo o día, mais descansan de noite preto do fondo ou en áreas protexidas en rochas ou preto de troncos mergullados.
Aliméntanse de diversos animais pequenos na superficie da auga e no fondo. Entre os seus favoritos están insectos, larvas de mosquitos, pequenos moluscos e crustáceos, vermes, crías de ciprínidos e mesmo outros L. gibbosus máis pequenos. Sábese que tamén comen pequenos cangrexos e ocasionalmente pequenos cachos de vexetación. Teñen unha boca terminal no extremo do fociño.[2]
Os que viven en augas onde hai grandes gasterópodos teñen bocas máis grandes e músculos asociados para mchucar as cunchas deses animais.[9]
Son doados de pescar porque morden axiña os vermes e outros animais dos iscos. Moitos pescadores de cana consideran que esta especie é unha molestia, xa que son eles os que morden o anzó cando o pescador quere capturar outras especies. Son moi populares entre os pescadores pola mencionada tendencia de morder o anzó, a súa abundancia e a súa presenza preto da ribeira. Aínda que moita xente considera que a súa carne ten bo sabor, non é un peixe popular para a pesca deportiva polo seu pequeno tamaño.[2][6]
É unha especie moi común e non está na lista de CITES. A IUCN considera que está nunha situación Pouco preocupante (non ameazada).[1] Os seus terreos de desova poden ser perturbados polo desenvolvemento das riberias e a erosión das costas polo uso frecuente dos lagos. A súa susceptibilidade ao limo e á contaminación fai que sirva como indicador da limpeza e saúde das augas.[8]
Unha vez que as temperaturas da auga chegan a 13-17 °C a finais da primavera e principios de verán, os machos empezan a construír un niño normalmente en sitios de augas pouco profundas dos lagos con fondos de grava ou area. O macho utiliza a súa aleta caudal para varrer unha área e formar buratos ovalados dunha lonxitude dobre da dun individuo da súa especie. O peixe retira restos e grandes pedras do niño coa súa boca.
Os niños dispóñenos en colonias que conteñen de 3 a 15 niños. A miúdo, os L. gibbosus constrúen os niños ao lado dos de L. macrochirus e as dúas especies hibrídanse. Os machos de L. gibbosus son vigorosos e agresivos e defenden os seus niños estendendo os opérculos. Debido a este comportamento agresivo, os L. gibbosus adoitan manter territorios máis grandes que os dos L. macrochirus.
As femias chegan despois de que os niños están completamente formados, procedentes de augas máis profundas. A femia libera os ovos e o macho o esperma. As femias poden desovar en máis dun niño e un mesmo niño pode ser utilizado por máis dunha femia. Ademais, máis dunha femia pode desovar simultaneamente nun mesmo niño acompañadas dun macho. As femias poden producir de 1500 a 1700 ovos, dependendo do seu tamaño e idade.
Unha vez liberados os ovos, quedan pegados á grava, area ou outros restos que haxa no niño e poden eclosionar en só tres días. As femias deixan o niño inmediatamente despois da desova, pero os machos permanecen e gardan a súa descendencia. O macho protexe as crías os primeiros 11 días, volvéndoos a levar ao niño na súa boca se se afastan do niño.
As crías permenecen en ou preto do sitio reprodutor de augas pouco profundas e medran ata os 5 cm no seu primeiro ano. A madureza sexual chégalles aos dous anos de vida. En catividade sábese que algúns viviron ata os 12 anos, pero na natureza a maioría non supera os seis ou oito anos.[10]
A especie adaptouse de diversas maneiras á contorna concreta onde viva. A súa pel reflicte a camuflaxe máis axeitada para o seu hábitat. O debuxo que ten lembra o dos reflexos da luz solar nos fondos de augas profundas de ríos e baías de lagos.
Desenvolveu un método específico de protección. Ao longo da aleta dorsal hai de 10 a 11 espiñas, e tres espiñas adicionais na aleta anal. Estas espiñas son moi agudas, o que é unha boa defensa. Ten a capacidade de anticiparse aos predadores (ou presas) que se achegan detectándoos polo seu sistema da liña lateral, que percibe os cambios ou movementos na auga utilizando mecanorreceptores.
Os seus opérculos brillantemente coloreados serven tamén como método de protección e dominancia. A mancha escura na parte posterior do opérculo (fai de ocelo de mimetismo) crea a ilusión de que o ollo do peixe é máis grande e está situado máis atrás no corpo, polo que o animal parece catro veces máis grande do que realmente é. Cando se seente ameazado por un depredador, ensancha os opérculos e mostra as branquias para parecer máis grandes do que é e mostrar un flash de cor vermella. Os machos tamén fan isto na estación de desova primaveral nunha exhibición de dominancia e territorialidade.
Nas rexións máis ao sur da súa área de distribución, desenvolven unha boca cunha apertura bucal moito maior e uns músculos mandibulares anormalmente grandes que usan para comer; aliméntanse alí de pequenos crustáceos e moluscos. O maior raio de trabada e a musculatura maior permítenlles romper as cunchas das súas presas para chegar aos tecidos brandos do interior.[9]
Lepomis gibbosus é unha especie de peixe perciforme de auga doce norteamericano da familia dos Centrarchidae.
Sunčanica (lat. Lepomis gibbosus) je slatkovodna riba iz porodice (Centrarchidae) reda Perciformes. Autohtona je na sjeveroistoku Sjeverne Amerike, od New Brunswicka do Južne Karoline, ali je uvedena u ekosustav i drugdje na kontinentu, kao i u Europi.
Smatra se invazivnom vrstom.
Nedovršeni članak Sunčanica (riba) koji govori o životinjama treba dopuniti. Dopunite ga prema pravilima Wikipedije.
Il persico sole[2] (Lepomis gibbosus), conosciuto anche come pesce sole, gobbetto o gobbo, è un pesce d'acqua dolce, appartenente alla famiglia Centrarchidae.
È stato importato dagli Stati Uniti con successo in Italia a partire dal 1887. Qui ha trovato numerosi ambienti idonei alla sua naturalizzazione ed è divenuto una specie invasiva. La sua presenza è ormai generalizzata. È molto facile ad esempio avvistarlo in diversi fiumi d'Italia quali il Po, il Tevere e l'Arno, così come in grandi laghi quali il Lago di Bracciano, lago Trasimeno. Frequenta soprattutto rive basse, sabbiose e fangose, ama le acque lente dei fiumi di pianura e dei canali. Il persico sole in inverno, quando la temperatura dell'acqua è inferiore a 12 °C, si sposta verso le acque profonde dove rimane in stato di quasi ibernazione. Nel resto dell'anno invece resta vicino a riva, spesso a pelo d'acqua.
Il corpo è alto e tondeggiante, con muso prominente. Le pinne dorsale e ventrale hanno i primi raggi molto sviluppati. La sua livrea è molto colorata e presenta una colorazione di fondo verde bronzea metallica, con pinne gialle screziate di bruno rosso, testa verde-azzurra con strisce azzurro vivo e bianco. Un grosso ocello orlato di rosso è posizionato dietro l'opercolo branchiale. Il ventre è più chiaro. La femmina ha la colorazione meno vivace, mentre i piccoli hanno minute macchie rosse e azzurre.
La sua lunghezza va dai 10 cm (in acque in cui è molto diffuso) ai 25 cm e ai 3 hg di peso nei luoghi dove invece è più raro. Molti pescatori sostengono di aver catturato esemplari di alcuni chili, anche se ultimamente nelle nostre acque sta subendo un fenomeno di pseudonanismo e molto raramente supera i 15 cm di lunghezza..
L'accoppiamento (mediante fecondazione esterna) e la deposizione delle uova avvengono tra maggio e giugno. Il maschio dominante custodisce le uova, deposte in una buca sul fondo e, dopo la schiusa i piccoli, per alcuni giorni. Esistono vari tipi di maschi: il dominante, che costruisce il nido, attira le femmine e custodisce le uova, l'incursore entra furtivamente nel nido e feconda alcune uova e il satellite che imita la femmina si avvicina al nido, dando al maschio l'idea di voler deporre altre uova, e feconda a sua volta le uova.
Il Persico sole si nutre prevalentemente di invertebrati, che scova tra la vegetazione e di piccoli pesci.
Essendo nonostante le esigue dimensioni un vorace predatore, abbocca molto facilmente agli ami e interessa come preda soprattutto i partecipanti alle gare di pesca.[3] Le carni sono buone, ma ricchissime di lische, per giunta molto dure, per cui solo gli esemplari più grandi vengono consumati, previo sfilettamento. Anche gli individui molto piccoli possono essere consumati se fritti o in frittelle.
La sua accentuata colorazione ha fatto sì che il Persico sole conosca un discreto successo anche come pesce ornamentale in acquari d'acque fredde, dove è abbastanza facile che avvenga la riproduzione. Particolare interesse a questo proposito hanno quegli esemplari prelevati da zone isolate dove lo scambio di genetica è praticamente assente e gli esemplari presenti sono affetti da una forma di nanismo che difficilmente permette loro di raggiungere dimensioni superiori ai 12 cm, a differenza degli esemplari dei bacini maggiori dove sono abbastanza comuni esemplari di taglie superiori ai 20 cm.
Raramente venduto in alcuni negozi di acquari, sarebbe meglio prelevarlo in natura con ami privati dell'ardiglione, o con retini, in modo da essere certi che l'esemplare pescato faccia parte di quegli esemplari che tendono a crescere di meno. Fatto ciò si può allestire una vasca di almeno 120 litri per 3 esemplari, meglio un 200 litri per 5. Si abitua rapidamente alla cattività vista la sua predisposizione ad assaggiare qualsiasi tipo di cibo. È un pesce onnivoro e potrà essere alimentato con un buon mangime base; la sua dieta deve inoltre essere integrata con mangime congelato per pesci d'acquario e pezzetti di lombrico.
La riproduzione avviene più facilmente a patto che la temperatura della vasca raggiunga almeno i 12 °C o anche meno, in modo da simulare la stagione invernale. Con l'aumento delle temperature e una maggiore somministrazione di cibo congelato (chironomus e artemia salina) i pesci vengono stimolati alla riproduzione. Il maschio costruisce un nido - la caratteristica "piazzola" - dove la femmina depone le uova in seguito a un rituale di corteggiamento. Le uova vengono continuamente difese e ossigenate con costanti movimenti della coda dal maschio, che scaccia qualsiasi intruso dalla zona, femmina compresa.
Visto il loro carattere talvolta territoriale è consigliabile allevarlo in vasche monospecifiche dove si instaurerà una gerarchia ben precisa con un esemplare che domina sugli altri. Viste le sue esigenze di temperatura è una vera e propria tortura introdurlo in acquari tropicali dove morirà precocemente. L'aspettativa di vita massima di un persico sole si attesta sui 12 anni.
Il persico sole (Lepomis gibbosus), conosciuto anche come pesce sole, gobbetto o gobbo, è un pesce d'acqua dolce, appartenente alla famiglia Centrarchidae.
Paprastasis saulešeris (lot. Lepomis gibbosus, angl. Pumpkinseed, vok. Gemeiner Sonnenbarsch) – ausytųjų ešerių (Centrarchidae) šeimos gėlavandenė žuvis.
Puiki spindinti mėlynai marga žuvis. Kūnas iki 40 cm. Plačiai paplitusi JAV, Atlanto pakrantėse ir baseine, introdukuota į kitas Šiaurės Amerikos ir Kanados vietoves bei į Europą, kur įsitvirtino daugelyje vietų. Dažniausiai taiki žuvis, bet dauginimosi metu agresyvi ir gina teritoriją.
Pirmą kartą į Europą įvežta 1877 m. Akvariumuose laikoma dažniau už kitas saulešerių rūšis. Nereikli, gerai prisitaikanti, gali įsitvirtinti daugelyje vidutinio klimato juostos buveinių, todėl labai svarbu tyčia ar netyčia jos nepaleisti į naujas vietas. Šis patarimas galioja ir kitoms saulešerių rūšims, kurios irgi sugeba prisitaikyti prie aplinkos. Kadangi išauga gana didelė, dauguma vidutinio dydžio akvariumų jai būna per maži, tai reikia įvertinti dar prieš perkant žuvį. Temperatūros ribos 4-22 °C.
De zonnebaars (Lepomis gibbosus) is een vis uit Noord-Amerika die is uitgezet in het zoete water van de Benelux.
De zonnebaars is een vis die tot 15 centimeter groot wordt. Aan de oostkust en het midden van de Verenigde Staten, waar de zonnebaars vandaan komt, kan deze wel 25 centimeter lang worden.
In Nederland komt de zonnebaars voor in veel kleine afgesloten, min of meer natuurlijke wateren op de hoge zandgronden, vooral in Noord-Brabant en Limburg, maar ook in Gelderland, Overijssel en Zuidoost-Friesland.[2]
De jonge vissen leven in scholen, volwassen dieren zijn territoriaal. De zonnebaars is gevoelig voor vervuiling.
De zonnebaars is een populaire vijvervis en kan ook in aquaria worden gehouden. Niet alleen zijn kleuren worden op prijs gesteld, in tuinvijvers eet deze vis muggenlarven, bloedzuigers en wormen die op andere vijvervissen parasiteren. Ook eet de zonnebaars eieren en broed van andere vissensoorten en amfibieën. Deze soort (en een aantal ondersoorten) is regelmatig in de vijverhandel verkrijgbaar. Zonnebaarzen kweken zeer gemakkelijk voort. Eén koppeltje kan op een jaar zorgen voor honderden nakomelingen. Om dit te voorkomen wordt aanbevolen slechts één zonnebaars in een vijver te houden. Ze kunnen vrij tam gemaakt worden, zodat ze bijvoorbeeld stukjes regenworm uit de hand komen halen.
Als exoot komt de zonnebaars al zo'n 100 jaar voor in de Benelux. De laatste decennia is de soort echter sterk in opmars. Vermoed wordt, dat dat komt doordat vijverliefhebbers hun nakweek soms vrijlaten in de natuur om er zogenaamd 'diervriendelijk' van af te komen. Het uitzetten van vissen (en exotische dieren in het algemeen) in de natuur vereist een vergunning en is anders verboden (uitzetten in de tuinvijver mag wel). Eenmaal uitgezet in de vrije natuur zijn zonnebaarzen moeilijk te verwijderen, en de controle op het uitzetten is praktisch onmogelijk.
RAVON stelt dat de zonnebaars in geïsoleerde, natuurlijke vennen en kleine wateren een directe bedreiging vormt voor de inheemse fauna van de Lage Landen. Amfibiesoorten als de heikikker en de kamsalamander en zeldzame soorten libellen als de venwitsnuitlibel, tengere pantserjuffer en de koraaljuffer lopen gevaar te verdwijnen omdat hun larven en eieren door zonnebaarzen worden opgegeten. De aldus bedreigde soorten zijn vaak soorten waarvoor het Nederlandse ministerie van Economie, Landbouw en Innovatie speciale beschermingsplannen heeft opgesteld.[3] De zonnebaars staat op de lijst van in Nederland schadelijke exoten van de werkgroep exoten.[4]
Overigens is het uitzetten van zonnebaarzen daarom ook een effectieve manier om overlast door insecten als muggen terug te dringen. Een andere vis die hiervoor kan worden gebruikt is de Amerikaanse hondsvis (in vies of zuur water). Deze exoten zijn effectieve insectenbestrijders doordat ze muggenlarven eten en zich zeer snel voortplanten.
Van deze vissoort zijn de volgende synoniemen bekend[1]:
De zonnebaars (Lepomis gibbosus) is een vis uit Noord-Amerika die is uitgezet in het zoete water van de Benelux.
Rødgjellet solabbor er en art i gruppen solabborer. Den hører opprinnelig hjemme i den nordøstlige delen av Nord-Amerika, men har blitt innført i hele Nord-Amerika og i Europa.[1] I 2004 ble arten rapportert i Norge for første gang. Den ble da funnet i Einedammen i Asker, og har siden spredd seg i området rundt.[2] Rødgjellet solabbor ligner på sin nære slektning blågjellet solabbor (Lepomis macrochirus) og finnes ofte i samme habitater. Den kan bli opptil 25 cm lang, men 17-20 cm er en vanligere størrelse.
Denne iktyologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Rødgjellet solabbor er en art i gruppen solabborer. Den hører opprinnelig hjemme i den nordøstlige delen av Nord-Amerika, men har blitt innført i hele Nord-Amerika og i Europa. I 2004 ble arten rapportert i Norge for første gang. Den ble da funnet i Einedammen i Asker, og har siden spredd seg i området rundt. Rødgjellet solabbor ligner på sin nære slektning blågjellet solabbor (Lepomis macrochirus) og finnes ofte i samme habitater. Den kan bli opptil 25 cm lang, men 17-20 cm er en vanligere størrelse.
Multimedia w Wikimedia Commons Bass słoneczny[1], bass pospolity[2], słonecznica pstra[3] (Lepomis gibbosus) – gatunek słodkowodnej ryby okoniokształtnej z rodziny bassowatych (Centrarchidae). Poławiana przez wędkarzy. Hodowana w akwariach i w oczkach wodnych.
Dorzecze Missisipi. Introdukowany w Europie w latach 90. XIX w. W Polsce jest gatunkiem obcym. Spotykany w Odrze i jej dopływach. Został sztucznie zasiedlony w Dolnej Odrze w Gryfinie gdzie odbywa tarło.
Żyje w rzekach, rozlewiskach, kanałach stawach itp.
W ojczyźnie osiąga 30–40 cm długości, w Europie zwykle około 15 cm. Ciało silnie wygrzbiecone, w kształcie dysku, bocznie spłaszczone. Otwór gębowy przedni, mały.
Grzbiet oliwkowozielony, boki niebieskawe, błyszczące, pokryte jaskrawymi, okrągławymi czerwonymi lub pomarańczowymi plamami. Wzdłuż głowy biegną błyszczące, niebieskie i pomarańczowe.
Narybek żywi się planktonem, dorosłe zjadają głównie bezkręgowce oraz małe ryby.
Trze się od V do VIII. Samica buduje gniazdo w piasku w płytkiej wodzie, samiec opiekuje się ikrą i narybkiem.
Wymaga nieogrzewanego akwarium. W oczkach wodnych o głębokości minimum 80 cm może przebywać przez cały rok.
Bass słoneczny, bass pospolity, słonecznica pstra (Lepomis gibbosus) – gatunek słodkowodnej ryby okoniokształtnej z rodziny bassowatych (Centrarchidae). Poławiana przez wędkarzy. Hodowana w akwariach i w oczkach wodnych.
A perca-sol (Lepomis gibbosus) é um peixe da famíia Centrarchidae nativa da América do Norte.[1] Foi introduzido na Europa para fins ornamentais e para pesca desportiva.[2] Atualmente, existe em grande escala no Alentejo e várias bacias hidrográficas de Portugal.[3] Seus habitats predilectos são os açudes, algumas barragens e até lagos ou outro meio aquático que lhes reúna as condições necessárias para a sobrevivência.[2] Contudo é nos açudes que atinge o seu auge (ponto máximo; altura em que a sua população tem o maior numero de indivíduos que o habitat em causa permite). São peixes ovíparos (põem os ovos em ninhos feitos no substrato do dito habitat), comem insectos que possam eventualmente cair na água, peixes mais pequenos, larvas de mosquitos, insectos aquáticos entre outras possíveis refeições que possam encontrar na água.[2]
São territoriais, competindo com qualquer outro animal que tente ocupar o seu habitat. Foram levados da América do Norte para a Europa para a pesca desportiva, sendo assim considerada uma espécie invasora.[2][4][5]
A perca-sol (Lepomis gibbosus) é um peixe da famíia Centrarchidae nativa da América do Norte. Foi introduzido na Europa para fins ornamentais e para pesca desportiva. Atualmente, existe em grande escala no Alentejo e várias bacias hidrográficas de Portugal. Seus habitats predilectos são os açudes, algumas barragens e até lagos ou outro meio aquático que lhes reúna as condições necessárias para a sobrevivência. Contudo é nos açudes que atinge o seu auge (ponto máximo; altura em que a sua população tem o maior numero de indivíduos que o habitat em causa permite). São peixes ovíparos (põem os ovos em ninhos feitos no substrato do dito habitat), comem insectos que possam eventualmente cair na água, peixes mais pequenos, larvas de mosquitos, insectos aquáticos entre outras possíveis refeições que possam encontrar na água.
São territoriais, competindo com qualquer outro animal que tente ocupar o seu habitat. Foram levados da América do Norte para a Europa para a pesca desportiva, sendo assim considerada uma espécie invasora.
Sončni ostriž (znanstveno ime Lepomis gibbosus) je sladkovodna riba iz družine sončnih ostrižev, katere domovina je Severna Amerika. Od tam so jo odnesli tudi v Evropo, kjer je postal invazivna vrsta.
Sončni ostriž ima zelo visok, bočno močno stisnjen trup, pokrit s precej velikimi luskami, ki jih je vzdolž pobočnice od 35-45. Osnovna barva sončnega ostriža je živo olivno zelena, ki na bokih prehaja v oranžno. Po celem telesu ima ta vrsta rdeče do oranžne pege, temno pego pa ima ta riba tudi na škržnem poklopcu. Po glavi, na koncu katere so nadstojna usta, se od gobca do konca škržnega poklopca vlečejo turkizno zelene proge.
Hrbtna plavut je dolga, na začetnem delu sestavljena iz trdih, v zadnjem delu pa iz mehkih plavutnic. Tudi predrepna plavut je dolga in je, podobno kot hrbtna na prednjem delu sestavljena iz trdih, na zadnjem delu pa iz mehkih plavutnic. Repna plavut je nesimetrična, zgornji del pa je nekoliko večji od spodnjega.
Spolno sončni ostriž dozori v 2. letu starosti, drsti pa se od začetka maja do konca julija, izjemoma pa še v začetku avgusta. Pari v pesek izkopljejo gnezdo, v katerega samica odloži od 600 do 5000 iker, ki jih samec čuva še nekaj tednov po izvalitvi zaroda.
Povprečna dolžina sončnega ostriža je med 10 in 15 cm, izjemoma pa lahko dosežejo tudi do 30 cm. Običajno tehtajo manj kot 450 gramov, redkeje pa lahko najdemo tudi večje primerke.
Sončni ostriž se prehranjuje s talnimi nevretenčarji, pogosto pa žre tudi ikre in zarod drugih ribjih vrst.
Sončni ostriž je avtohton v Severni Ameriki, od koder so ga v Evropo zanesli leta 1887. Danes poseljuje stoječe in počasi tekoče vode zahodne, srednje in vzhodne predele Evrope in Anglije. Najraje ima tople vode z mehkim dnom in bujno vegetacijo. Najbolj mu ugajajo vode s temperaturo med 4 in 22 °C. Aktiven je podnevi, noči pa preživi v globljih delih blizu dna.
V Sloveniji poseljuje številne ribnike, jezera in mlake, pa tudi rečne mrtvice Mure, Save, Drave in Soče s pritoki.
Sončni ostriž (znanstveno ime Lepomis gibbosus) je sladkovodna riba iz družine sončnih ostrižev, katere domovina je Severna Amerika. Od tam so jo odnesli tudi v Evropo, kjer je postal invazivna vrsta.
Solabborre (Lepomis gibbosus) är en sötvattensfisk i ordningen abborrartade fiskar, som ursprungligen kommer från Nordamerika, men inplanterats i många centraleuropeiska länder.
En färgglad fisk med hög, från sidorna sammantryckt kropp.[2] Färgmönstret är ofta varierande, men gällocket har blå strimmor, och i bakre kanten finns en röd fläck, vanligtvis omgiven av svart. Ryggfenorna är sammanvuxna till en enda fena, men skiljelinjen syns tydligt.[3] Längden är vanligtvis kring 10 cm, även om så mycket som 40 cm har konstaterats.[4]
Solabborren är en sötvattensfisk som föredrar stillastående och långsamrinnande, grunda och vegetationsrika vatten.[5] Födan består främst av kräftdjur, insekter och maskar, men kan även ta småfisk och fiskrom. Arten kan bli åtminstone 12 år gammal.[4]
Leken sker under försommaren; honan lägger äggen i en grop på bottnen, där de skyddas av hanen.[5]
Fisken är ursprungligen en nordamerikansk art, som finns från New Brunswick i Kanada till South Carolina i USA.[4] Den har emellertid inplanterats till många länder i Mellan- och Sydeuropa.[5] Finns även i Danmark och Norge.
I Nordamerika fiskas den kommersiellt, men i Europa är den främst föremål för sportfiske.[3] Den förekommer även i offentliga akvarier.[4]
Wikimedia Commons har media som rör Solabborre.
Solabborre (Lepomis gibbosus) är en sötvattensfisk i ordningen abborrartade fiskar, som ursprungligen kommer från Nordamerika, men inplanterats i många centraleuropeiska länder.
Завдовжки може досягати до 40 см, вага — до 0,6 кг, в річках України не перевищує 20 см. Тіло високе, досить яскраво забарвлене. Спина зеленувато-оливкова, по боках помаранчеві плями та темні смуги, черево жовте. Тіло та голова вкрита великою кількістю зелених та червоних плям, губи блакитні, плавці жовті. Самець має «вушка» — чорні з червоною облямівкою, у самиці вони червонувато-жовті[3].
Розповсюджений у водоймах Північної Америки від Вашингтону і Орегону на Тихоокеанському узбережжі до Джорджії на Атлантичному узбережжі; найпоширеніший у північно-східній частині США. Ареал охоплює регіони від Нью-Брансвіка на півночі до Південної Кароліни на півдні, також у центральній частині Північної Америки, в штатах Айова і Пенсильванія.
Акліматизувався в Європі та Азії. В Україні ареал охоплює пониззя річок, що впадають у Чорне море, зустрічається також в озерах Києва, зокрема, в о. Алмазне. Вважається, що був заведений до Європи акваріумістами в середині XIX століття, в подальшому потрапив у природне середовище[4].
У Північній Америці зазвичай зустрічається у невеликих ставках та озерах, в Україні — в річках та озерах на невеликій глибині, у заростях водної рослинності. Влітку тримається у поверхневих шарах води.
Малорухливий. Живиться молоддю риб, ікрою, різноманітними безхребетними.
Статевої зрілості досягають у 2 роки. Нерест з кінця травня до кінця липня. Самець риє на дні ямку, в яку самиця відкладає ікру, плодючість — близько 1000 ікринок. Після цього самець охороняє та доглядає ікру та личинок, що з'являються. Личинки виходять через 2 доби, через 5 діб мальки починають плавати[5].
Промислового значення не має, вважається шкідливою рибою, оскільки знищує молодь цінних промислових риб.
Є популярним об'єктом розведення у акваріумах. Виростає до 10 см. Під час нересту стає агресивним.
Обыкновенный солнечник может достигать длины от 15 до 30 см[5], однако большинство особей в водоеме не крупнее 10см, что может быть связано с особенностями нагула. Самец окрашен ярче, на жаберной крышке у него имеется чёрное пятно в красной окантовке. У самки окантовка обычно отсутствует или выражена слабо. Как и у обыкновенного окуня, задний край жаберной крышки образует острый шип. Спинной плавник цельный, передние 10-12 лучей жесткие заостренные, остальные 9-11 лучей мягкие, брюшные плавники имеют 1 заостренный и 5 мягких лучей, анальный - 3-5 заостренных и 9-12 мягких, хвостовой плавник симметричен. Чешуя достаточно жесткая, циклоидная, средних размеров (48-70 в боковой линии).
Челюстные кости небольшие, разрез рта горизонтальный или слегка направлен вверх, на губных костях имеются мелкие, похожие на щетинки, зубы.
Стайная рыба, предпочитает каменистые мелководья водоемов с хорошим прогревом воды, также держится заросших участков, окраска изменяется в зависимости от окружающей обстановки, наиболее яркая у половозрелых самцов, пойманных на каменистых россыпях в первой половине лета. Икринки относительно крупные (1,5-3мм), немногочисленные (200-500), клейкие, ярко-желтого или оранжевого цвета, нерест начинается только при достаточном прогреве воды (не менее 18-20 градусов). Самец носит во рту мелкие камешки, складывая их в виде колец, холмиков или других конструкций, устраивая гнездо для привлечения самок, икринки откладываются на поверхность камней, растительности или затопленного крупного мусора на некотором удалении от гнезда. Самец некоторое время находится около кладки, охраняя ее от других рыб, но если был потревожен крупным хищником или пойман на крючок и отпущен, покидает ее.
Естественный ареал солнечного окуня — Северная Америка от Северной Дакоты до Нью-Джерси и от Гудзонова залива до Южной Каролины.
Вид был интродуцирован в Европу, за исключением Северной Европы. Первые упоминания о данном виде как объекте аквариумистики встречаются с 1836 года, видимо, тогда же он мог попасть в открытые водоемы. Солнечный окунь был целенаправленно выпущен в открытые водоемы Франции в 1877 году как объект спортивной рыбалки и быстро распространился по рекам, прудам и озерам. В 1880 году этот вид уже появился в Германии. Начиная с конца ХХ - начала ХХI века стал регулярно встречаться в бассейне рек, впадающих в Чёрное море. Обитает в спокойных, сильно заросших растительностью водоёмах и небольших речках.
Промысловой ценности не представляет, на большинстве водоемов Восточной Европы является сорным инвазивным видом, представляющим существенную пищевую конкуренцию молоди местных хищных видов рыб, а также наносит урон рыбному хозяйству, поедая молодь ценных видов, таких как судак, лещ, плотва, карп и т.д.
В основном рыба питается пиявками, ракообразными, насекомыми и их личинками, а также мальками рыб, чем может причинять некоторый вред рыбному хозяйству, обитая в местах разведения ценных видов.
Половозрелость наступает в возрасте двух лет. Продолжительность жизни на воле составляет от шести до восьми лет, в неволе — до 12 лет.
Обыкновенный солнечник может достигать длины от 15 до 30 см, однако большинство особей в водоеме не крупнее 10см, что может быть связано с особенностями нагула. Самец окрашен ярче, на жаберной крышке у него имеется чёрное пятно в красной окантовке. У самки окантовка обычно отсутствует или выражена слабо. Как и у обыкновенного окуня, задний край жаберной крышки образует острый шип. Спинной плавник цельный, передние 10-12 лучей жесткие заостренные, остальные 9-11 лучей мягкие, брюшные плавники имеют 1 заостренный и 5 мягких лучей, анальный - 3-5 заостренных и 9-12 мягких, хвостовой плавник симметричен. Чешуя достаточно жесткая, циклоидная, средних размеров (48-70 в боковой линии).
Челюстные кости небольшие, разрез рта горизонтальный или слегка направлен вверх, на губных костях имеются мелкие, похожие на щетинки, зубы.
Стайная рыба, предпочитает каменистые мелководья водоемов с хорошим прогревом воды, также держится заросших участков, окраска изменяется в зависимости от окружающей обстановки, наиболее яркая у половозрелых самцов, пойманных на каменистых россыпях в первой половине лета. Икринки относительно крупные (1,5-3мм), немногочисленные (200-500), клейкие, ярко-желтого или оранжевого цвета, нерест начинается только при достаточном прогреве воды (не менее 18-20 градусов). Самец носит во рту мелкие камешки, складывая их в виде колец, холмиков или других конструкций, устраивая гнездо для привлечения самок, икринки откладываются на поверхность камней, растительности или затопленного крупного мусора на некотором удалении от гнезда. Самец некоторое время находится около кладки, охраняя ее от других рыб, но если был потревожен крупным хищником или пойман на крючок и отпущен, покидает ее.
本魚分布於美國南卡羅來納州至加拿大魁北克省間的溪流及湖泊中，並引入某些國家。
本魚體健壯，體橢圓形，呈黃棕色，魚體上佈滿了藍綠色的閃光斑點，腹部呈黃色，頭和鰓蓋上都有波形線。「耳蓋」為黑色；後部邊緣為淡紅色，淡紅色在產卵期時變深。背鰭硬棘10至12枚；背鰭軟條10至12枚；臀鰭硬棘3枚；臀鰭軟條8至11枚；脊椎骨28至30枚。體長可達40公分。
本魚棲息於緩動性溪流的靜止池水、湖泊與池塘。常在植物的附近出現，屬肉食性，以水生昆蟲與小型甲殼類動物為食。
為著名的遊釣魚，可食用，也可做觀賞魚。
.jpg)
_with_Pumpkinseed_(Lepomis_gibbosus)_(26662687256).jpg)
