Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
Els trioníquids (Trionychidae) són una família de tortugues integrada per diversos gèneres coneguts com els de les tortugues de closca tova.
Família Trionychidae
Amyda cartilaginea (juvenil)
Apalone ferox
Apalone spinefera
Chitra indica
Dogania subplana
Lissemys punctata
Nilssonia gangetica
Nilssonia nigricans
Pelochelys cantorii
Pelodiscus sinensis en un mercat de Seül
Rafetus euphraticus
Rafetus swinhoei
Trionyx triunguis
Els trioníquids (Trionychidae) són una família de tortugues integrada per diversos gèneres coneguts com els de les tortugues de closca tova.
Kožnatkovití (Trionychidae) jsou taxonomická čeleď v řádu želv (Testudines) s řadou rodů, jejichž zástupci jsou běžně známí jako želvy s měkkým krunýřem. V angličtině jsou tyto želvy také někdy označovány jako softshell turtles[1]. Mezi kožnatkovité patří některé z největších sladkovodních želv. Řada druhů je však schopna se přizpůsobit životu i ve vysoce brakických oblastech. Zástupci této čeledi žijí v Africe, Asii a Severní Americe.
Většina druhů byla dříve tradičně zahrnována do rodu Trionyx, ale v rámci moderních taxonomických revizí byla řada druhů původně z rodu Trionyx přesunuta do jiných rodů. Mezi takto přehodnocené druhy patří například severoamerické kožnatky rodu Apalone, které byly umístěny v rodu Trionyx až do roku 1987.[2]
Kladogram sestavený dle zdroje: Walter G. Joyce, Ariel Revan, R. Tyler Lyson a Igor G. Danilov (2009).[3]
Amyda cartilaginea (mládě)
Apalone ferox
Apalone spinifera
Chitra indica
Dogania subplana
Lissemys punctata
Nilssonia nigricans
Pelochelys cantorii
Pelodiscus sinensis na trhu v Soulu
Rafetus euphraticus
Rafetus swinhoei
Trionyx triunguis
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Trionychidae na anglické Wikipedii.
_Indian_flap_shell_Turtle_04.JPG)
{{Cite journal}} označená jako k „pouze dočasnému použití“. Kožnatkovití (Trionychidae) jsou taxonomická čeleď v řádu želv (Testudines) s řadou rodů, jejichž zástupci jsou běžně známí jako želvy s měkkým krunýřem. V angličtině jsou tyto želvy také někdy označovány jako softshell turtles. Mezi kožnatkovité patří některé z největších sladkovodních želv. Řada druhů je však schopna se přizpůsobit životu i ve vysoce brakických oblastech. Zástupci této čeledi žijí v Africe, Asii a Severní Americe.
Většina druhů byla dříve tradičně zahrnována do rodu Trionyx, ale v rámci moderních taxonomických revizí byla řada druhů původně z rodu Trionyx přesunuta do jiných rodů. Mezi takto přehodnocené druhy patří například severoamerické kožnatky rodu Apalone, které byly umístěny v rodu Trionyx až do roku 1987.
Die Familie der Weichschildkröten (Trionychidae) zeichnet sich durch einen weichen, lederartigen Panzer aus. Die Seiten und der hintere Teil des Rückenpanzers sind biegsam. Der Hals ist außerordentlich lang, der verlängerte Kopf läuft in einen Rüssel aus. Die Zehen der ruderartig abgeflachten Beine haben jeweils drei freie Krallen und sind durch Schwimmhäute miteinander verbunden. Sie kommen in Binnenseen Afrikas, Süd- und Ostasiens sowie Nordamerikas vor.
Weichschildkröten sind sehr beweglich und ziemlich bissig, da sie aufgrund ihres langen Halses auch rückwärts über ihren Rückenpanzer schnappen können. Ihre Nahrung besteht hauptsächlich aus tierischer Kost, gelegentlich nehmen sie auch pflanzliche Stoffe zu sich. Alle Arten legen kugelrunde kalkschalige Eier. Sie leben im Süßwasser, mitunter auch im Brackwasser oder sogar im Meerwasser. Die Trionychidae erschienen im Oberjura zusammen mit den Meeresschildkröten. Es handelte sich um eine frühe Gruppe der Halsberger-Schildkröten, deren Erfolg sich daran ermessen lässt, dass heute noch 13 Gattungen und etwa 33 Arten in den Binnengewässern Nordamerikas, Afrikas und Asiens existieren.
Das Fehlen der Keratinschicht des Panzers (vergleiche Schildkröten) darf aber nicht zu der Annahme verleiten, man hätte es hier mit phylogenetisch älteren Schildkröten-Arten zu tun. Während ihrer Entwicklung haben diese Spezies die Keratinschicht wieder verloren.
Einige Weichschildkröten sind extrem selten und stehen kurz vor der Ausrottung. Von Cantors Riesen-Weichschildkröte (Pelochelys cantorii) wurden im Jahr 2007 am Mekong in Kambodscha nur noch drei ausgewachsene und zwölf frisch geschlüpfte Jungtiere gefunden.[1] Auch von der Yangtze-Riesenweichschildkröte (Rafetus swinhoei) waren bis zum Fund eines vierten Tieres in Vietnam nur zwei Exemplare in Zoos in China und eins im Hoan-Kiem-See von Hanoi bekannt.[2] Das letzte bekannte Weibchen dieser Art starb am 13. April 2019.[3]
Die Familie der Weichschildkröten (Trionychidae) zeichnet sich durch einen weichen, lederartigen Panzer aus. Die Seiten und der hintere Teil des Rückenpanzers sind biegsam. Der Hals ist außerordentlich lang, der verlängerte Kopf läuft in einen Rüssel aus. Die Zehen der ruderartig abgeflachten Beine haben jeweils drei freie Krallen und sind durch Schwimmhäute miteinander verbunden. Sie kommen in Binnenseen Afrikas, Süd- und Ostasiens sowie Nordamerikas vor.
Weichschildkröten sind sehr beweglich und ziemlich bissig, da sie aufgrund ihres langen Halses auch rückwärts über ihren Rückenpanzer schnappen können. Ihre Nahrung besteht hauptsächlich aus tierischer Kost, gelegentlich nehmen sie auch pflanzliche Stoffe zu sich. Alle Arten legen kugelrunde kalkschalige Eier. Sie leben im Süßwasser, mitunter auch im Brackwasser oder sogar im Meerwasser. Die Trionychidae erschienen im Oberjura zusammen mit den Meeresschildkröten. Es handelte sich um eine frühe Gruppe der Halsberger-Schildkröten, deren Erfolg sich daran ermessen lässt, dass heute noch 13 Gattungen und etwa 33 Arten in den Binnengewässern Nordamerikas, Afrikas und Asiens existieren.
Das Fehlen der Keratinschicht des Panzers (vergleiche Schildkröten) darf aber nicht zu der Annahme verleiten, man hätte es hier mit phylogenetisch älteren Schildkröten-Arten zu tun. Während ihrer Entwicklung haben diese Spezies die Keratinschicht wieder verloren.
Biék (鼈, 鱉) sê siŏh cṳ̄ng bà-hèng dŏng-ŭk, piăng gà̤-dēng ô ngâing gì káe̤k-káe̤k.
Pih sī Trionychidae kho ê pâ-thiông tōng-bu̍t, goā-hêng sêng hái-ku, m̄-koh sī nńg-khak--ê. Pih sī chiáⁿ-chúi ku (pih) tang-tiong khah toā-chiah--ê. Tī A-chiu, Hui-chiu, Pak Bí-chiu, Tang Ìn-tō͘ ū-tè-chhoē. Tī Tang-a sù-siông hō͘ lâng lia̍h lâi chia̍h.
Thòn-ǹg he yit-chúng phà-hàng thung-vu̍t.
The Trionychidae are a taxonomic family of a number of turtle genera, commonly known as softshell turtles. The family was erected by Leopold Fitzinger in 1826. Softshells include some of the world's largest freshwater turtles, though many can adapt to living in highly brackish areas. Members of this family occur in Africa, Asia, and North America, with extinct species known from Australia.[2] Most species have traditionally been included in the genus Trionyx, but the vast majority have since been moved to other genera. Among these are the North American Apalone softshells that were placed in Trionyx until 1987.[3]
They are called "softshell" because their carapaces lack horny scutes (scales), though the spiny softshell, Apalone spinifera, does have some scale-like projections, hence its name. The carapace is leathery and pliable, particularly at the sides. The central part of the carapace has a layer of solid bone beneath it, as in other turtles, but this is absent at the outer edges. Some species also have dermal bones in the plastron, but these are not attached to the bones of the shell. The light and flexible shell of these turtles allows them to move more easily in open water or in muddy lake bottoms. Having a soft shell also allows them to move much faster on land than most turtles.[4] Their feet are webbed and three-clawed, hence the family name "Trionychidae," which means "three-clawed". The carapace color of each type of softshell turtle tends to match the sand or mud color of its geographical region, assisting in their "lie in wait" feeding methodology.
These turtles have many characteristics pertaining to their aquatic lifestyle. Many must be submerged in order to swallow their food.[5] They have elongated, soft, snorkel-like nostrils. Their necks are disproportionately long in comparison to their body sizes, enabling them to breathe surface air while their bodies remain submerged in the substrate (mud or sand) a foot or more below the surface.
Females can grow up to several feet in carapace diameter, while males stay much smaller; this is their main form of sexual dimorphism. Pelochelys cantorii, found in southeastern Asia, is the largest softshell turtle.
Most are strict carnivores, with diets consisting mainly of fish, aquatic crustaceans, snails, amphibians,[4] and sometimes birds and small mammals.
Softshells are able to "breathe" underwater with rhythmic movements of their mouth cavity, which contains numerous processes copiously supplied with blood, acting similarly to gill filaments in fish.[6] This enables them to stay underwater for prolonged periods. Moreover, the Chinese softshell turtle has been shown to excrete urea while "breathing" underwater; this is an efficient solution when the animal does not have access to fresh water, e.g., in brackish-water environments.[7]
According to Ditmars (1910): "The mandibles of many species form the outer border of powerful crushing processes—the alveolar surfaces of the jaws", which aids the ingestion of tough prey such as molluscs. These jaws make large turtles dangerous, as they are capable of amputating a person's finger, or possibly their hand.[8]
Unlike the temperature-dependent sex determination of most turtles, Trionychids have ZZ/ZW genetic sex determination; microchromosomes play a role in determining sex.[9]
Softshell turtles are eaten as a delicacy in most parts of their range, particularly in East Asia. A Chinese dish stews them with chicken. According to a 1930 report by Soame Jenyns, Guangdong restaurants had them imported from Guangxi in large numbers; "eaten stewed with almonds, roast with chili sauce or fried with bamboo shoots, they [were] considered a great delicacy."[10]
Worldwide, the most commonly consumed softshell species is the Chinese softshell Pelodiscus sinensis. As a noted Japanese biologist pointed out in 1904, the Japanese variety of this turtle, which at time was classified as Trionyx japonicus, occupied a place in Japanese cuisine as esteemed as the diamondback terrapin in the United States or the green turtle in England. The farming of this "luscious reptile", known in Japan as suppon, was already developed on an industrial scale in that country by the late 19th century.[11]
Due to rising demand and overhunting, the price of Pelodiscus sinensis in China skyrocketed by the mid-1990s; large-scale turtle farming in China and neighboring countries; raising this species by hundreds of millions was the response, with prices soon returning to a more affordable level.[12][13][14] Another species, Palea steindachneri, is farmed in China, as well, but on a much smaller scale (with farm herds measured in hundreds of thousands, rather than hundreds of millions).[14]
In the United States, harvesting softshells (e.g. Apalone ferox) was, until recently, legal in Florida. Environmental groups have been advocating the authorities' banning or restricting the practice. The Florida Fish and Wildlife Conservation Commission responded by introducing the daily limit of 20 turtles for licensed harvesters—a level which the turtle advocates consider unsustainable, as there may be between 100 and 500 hunters statewide. While some catch was consumed locally, most was exported; the Commission estimated (2008) around 3,000 pounds of softshell turtles were exported each week via Tampa International Airport.[15]
New rules, in effect as of July 20, 2009, restrict collecting any wild turtles to one turtle per person per day, completely prohibit collection of softshells (Apalone) in May through July, and prohibit trade in turtles caught from the wild. An exemption is provided for licensed turtle farms that need to catch turtles in the wild to serve as their breeding stock.[16]
Some other US states, too, have already adopted strict limitations on wild turtle trade. In 2009, South Carolina passed a law (Bill H.3121) restricting interstate and international export of wild-caught turtles (both soft-shell and some other species) to 10 turtles per person at one time, and 20 turtles per person per year.[17]
Family Trionychidae
Cladogram after Walter G. Joyce, Ariel Revan, Tyler R. Lyson and Igor G. Danilov (2009).[19]
Trionychidae Cyclanorbinae †Plastomeninae Trionychinae
Amyda cartilaginea (juvenile)
Pelodiscus sinensis in a Seoul market
The Trionychidae are a taxonomic family of a number of turtle genera, commonly known as softshell turtles. The family was erected by Leopold Fitzinger in 1826. Softshells include some of the world's largest freshwater turtles, though many can adapt to living in highly brackish areas. Members of this family occur in Africa, Asia, and North America, with extinct species known from Australia. Most species have traditionally been included in the genus Trionyx, but the vast majority have since been moved to other genera. Among these are the North American Apalone softshells that were placed in Trionyx until 1987.
La molkarapacaj testudoj (aŭ testudedoj) (Trionychidae aŭ Trioniĥedoj) estas familio el klaso reptilioj (Reptilia), ordo testuduloj (Testudines). Ili mezgrandas (23 cm), ne havas malmolan kornan karapacon, ilian korpon kovras mola dikiĝinta haŭto (mankas la beta-keratino el la epidermo). La dorsa kaj la brusta karapacoj estas interligataj nur per elastaj ligamentoj. Ilia kapo estas longeca, etendiĝinta, rostrosimila, sur ilia makzelo troviĝas lipsimilaj apendicoj, sur la naĝmembranaj kruroj 3 ungoj. En ilia gorĝo, la faltoj de la mukomembrano formas brankiosimilan spirhelpan surfacon, tiel ili povas longtempe restis subakve. Ili predas bestojn, vivas en norda Ameriko, Azio kaj Afriko.
La familio estas dividebla je 2 subfamilioj, 13 genroj kaj 26 specioj
La subfamilio Ciklanorbenoj havas 3 genrojn kaj 6 speciojn
La subfamilio Trioniĥenoj havas 10 genrojn kaj 20 speciojn
La molkarapacaj testudoj (aŭ testudedoj) (Trionychidae aŭ Trioniĥedoj) estas familio el klaso reptilioj (Reptilia), ordo testuduloj (Testudines). Ili mezgrandas (23 cm), ne havas malmolan kornan karapacon, ilian korpon kovras mola dikiĝinta haŭto (mankas la beta-keratino el la epidermo). La dorsa kaj la brusta karapacoj estas interligataj nur per elastaj ligamentoj. Ilia kapo estas longeca, etendiĝinta, rostrosimila, sur ilia makzelo troviĝas lipsimilaj apendicoj, sur la naĝmembranaj kruroj 3 ungoj. En ilia gorĝo, la faltoj de la mukomembrano formas brankiosimilan spirhelpan surfacon, tiel ili povas longtempe restis subakve. Ili predas bestojn, vivas en norda Ameriko, Azio kaj Afriko.
Los trioníquidos (Trionychidae) son una familia de tortugas integrada por varios géneros conocidos como tortugas de caparazón blando. Incluye 33 especies de tortugas.
Familia Trionychidae
Amyda cartilaginea (juvenil)
Pelodiscus sinensis en un mercado de Seoul
Datos: Q374835
Multimedia:
Especies: Trionychidae
Los trioníquidos (Trionychidae) son una familia de tortugas integrada por varios géneros conocidos como tortugas de caparazón blando. Incluye 33 especies de tortugas.
Trionychidae dortoka familia bat da. Ipar Amerika, Afrika eta Asian bizi dira. Espezietako batzuek uretan disolbatuta dagoe oxigenoa larrutik arnas dezakete.
Oskola ez dute beste dortokek bezala hainbat xafla-puskaz osatua, atal bakarrekoa baizik, eta zapala; muturra ere ez moko egiturakoa, tronpa itxurakoa baino. Buru-lepoak uzkurkorrak dituzte. Ez dute ageriko belarririk. Hankak igeri-oin bihurtuak dituzte, pala itxurakoak. Hiru behatz dituzte hanka bakoitzean eta azalaren barruan haiek, azkazalak besterik kanpoan ez dutela. Arrautzak erruteko ez dela, uretan ibiltzen dira beti. Afrikan, Asian eta Ameriketan bizi dira.
Trionychidae dortoka familia bat da. Ipar Amerika, Afrika eta Asian bizi dira. Espezietako batzuek uretan disolbatuta dagoe oxigenoa larrutik arnas dezakete.
Oskola ez dute beste dortokek bezala hainbat xafla-puskaz osatua, atal bakarrekoa baizik, eta zapala; muturra ere ez moko egiturakoa, tronpa itxurakoa baino. Buru-lepoak uzkurkorrak dituzte. Ez dute ageriko belarririk. Hankak igeri-oin bihurtuak dituzte, pala itxurakoak. Hiru behatz dituzte hanka bakoitzean eta azalaren barruan haiek, azkazalak besterik kanpoan ez dutela. Arrautzak erruteko ez dela, uretan ibiltzen dira beti. Afrikan, Asian eta Ameriketan bizi dira.
Les Trionychidae sont une famille de tortues cryptodires. Elle a été décrite par John Edward Gray en 1825[1].
Les tortues de cette famille ont une carapace molle couverte d'un cuir épais. La famille répertorie des espèces essentiellement carnivores. La famille des triasochelydés existe depuis le début du trias.
L'hyoplastron et hypoplastron sont distincts. Il n'y a pas de clapets fémoraux. La surface osseuse est creusée de cupules ou de vermiculures, ou encore de sillons séparés par des bourrelets, disposés radiairement et concentriquement à partir et autour d'un centre ponctuel ou d'un axe[2].
Les neurales ont des cupules en « nid d'abeille », ou bien alignées, irrégulièrement, ou radiairement à partir du centre de la plaque.
La sous-famille Trionychinae est caractérisée par des bourrelets anastomosés isolant les cupules.
Certaines tortues peuvent absorber l'air par leur peau. Les trionychidés peuvent en absorber dans l'eau jusqu'à 70 % de leurs besoins en dioxygène.
Ces tortues à carapace molle sont probablement les premières tortues à avoir repris une vie aquatique pour vivre dans les eaux boueuses ou sablonneuses peu profondes. Pour cela, elles ont donc dû subir des transformations physiques et comportementales. Leur carapace s’est aplatie, arrondie, leur structure osseuse s’est réduite, les écailles ont disparu pour laisser place à du cuir. Leur carapace n'a pas d'os périphériques (excepté pour les Lissemys).
Leurs pattes, munies de trois doigts griffus caractéristiques à leur famille, se sont palmées, leur cou est devenu extensible et les narines se sont perchées au bout d’une espèce de petite trompe. De plus, n’étant plus protégées par une carapace dure comme les autres tortues, elles ont développé une grande agressivité.
Les espèces de cette famille se rencontrent en Amérique du Nord, en Afrique et en Asie[1].
Selon TFTSG (28 juin 2011)[3] :
Le genre Palaeotrionyx a disparu. Ces tortues mesuraient 45 cm. On en a trouvé de nombreux fossiles au crétacé supérieur et au tertiaire de France.
Les tortues à carapace molle sont un mets de choix dans la plupart des pays où elles sont présentes, particulièrement dans l'est de l'Asie. D'après un rapport datant de 1930 rédigé par Soame Jenyns, les restaurants de Guangdong en Chine les importaient en grand nombre depuis le Guangxi ; on les proposait en ragoût, préparées avec des amandes, rôties avec une sauce pimentée ou frites avec des pousses de bambou[4].
Dans le monde, l'espèce la plus consommée est le Trionyx de Chine. Dans la cuisine japonaise, il est noté en 1904 par un biologiste que la variété japonaise de cette tortue (à l'époque classée comme Trionyx japonicus) est un mets de choix. L'élevage de ce reptile, connu au Japon sous le nom de suppon était déjà industriel à la fin du XIXe siècle[5].
Au milieu des années 1990, le prix des Pelodiscus sinensis en Chine a fortement augmenté à cause de la demande toujours croissante ainsi que de la chasse excessive ; à la suite de cette flambée des prix, l'élevage à grande échelle (plusieurs centaines de millions de spécimens) s'est développé en Chine et dans les pays limitrophes, rendant à nouveau le produit abordable[6],[7],[8]. D'autres espèces dont Palea steindachneri est élevé en Chine, mais sur une petite échelle (quelques centaines de milliers)[8].
Les Trionychidae sont une famille de tortues cryptodires. Elle a été décrite par John Edward Gray en 1825.
Fine de thurtair bhlaoscbhoga is ea na Trionychidae. Tá roinnt speiceas díobh ann, iad dúchasach d'oirthear na Stát Aontaithe, an Afraic is deisceart na hÁise. An bhlaosc bheag clúdaithe le craiceann leathrúil (gan phlátaí adharcacha), na polláirí ar cheann starrtha caol, 3 ionga ar gach cos. Áitríonn sé uisce úr (ach uaireanta inbhir).
Apalone spinifera
Clasificación científica Reino: Animalia Filo: Chordata Clase: Reptilia Orde: Testudines Suborde: Cryptodira Superfamilia: Trionychoidea Familia: Trionychidae SubfamiliasFamilia Trionychidae
I Trionichidi (Trionychidae Fitzinger, 1826), o tartarughe dal guscio molle, sono una famiglia di rettili dell'ordine dei Testudinati. A questa famiglia appartengono alcune tra le tartarughe d'acqua dolce più grandi del mondo, sebbene molte specie si siano adattate anche a vivere in acque estremamente salmastre.
Le tartarughe dal guscio molle sono diverse dalle altre tartarughe proprio perché i loro gusci sono ricoperti da uno strato di pelle coriacea invece che da squame cornee. Tale guscio è piatto e quasi circolare, ed è per questo che a volte sono chiamate anche «tartarughe frittelle». Le mandibole sono nascoste da labbra carnose ed il muso sporge in una proboscide simile ad un tubo. Il quarto e quinto dito sono allungati, privi di artigli e palmati in modo da formare delle spatole.
Le tartarughe dal guscio molle vivono in molte parti dell'Africa, dell'Asia e dell'America. In parecchie zone d'Europa sono stati invece ritrovati dei fossili del genere Trionyx. Comunque, l'unica specie attuale di questo genere, la tartaruga dal guscio molle africana, è ancora diffusa in Africa e Medio Oriente. Una specie, la tartaruga dal guscio molle spinosa, è diffusa nell'America settentrionale, dal San Lorenzo alle Montagne Rocciose. Ha il limite frontale del guscio cosparso di morbidi tubercoli spinosi; la parte superiore del guscio, che raggiunge la lunghezza di 40 cm, è verde-grigiastra con molte macchie scure, spesso disposte in piccoli cerchi. Invece, la suddetta tartaruga dal guscio molle africana è diffusa dalla Palestina al Congo e il suo guscio è lungo fino a 60 cm. Inoltre, alcune tartarughe dal guscio molle africane ed asiatiche hanno dei lembi ripiegati a ciascuna estremità del piastrone, nella parte inferiore del guscio, che richiudono completamente quando la testa e gli arti vengono ritirati. Comunque, la specie più grossa è la tartaruga dal guscio molle dalla testa sottile che è diffusa dall'India settentrionale alla Malaysia. Il suo guscio, infatti, supera 1,20 m di lunghezza.
Le tartarughe dal guscio molle vivono in genere in acqua dolce, ma sembra che siano in grado di vivere anche sulla riva. Inoltre, sono animali estremamente attivi, forse per la leggerezza del loro guscio. Infatti, si dice che nuotino ad una velocità di 15 km/h e che un uomo possa essere da esse superato sul terreno[1]. Occorre però essere cauti nei loro riguardi, poiché possono mordere di sorpresa causando anche brutte ferite; ma la tartaruga dal guscio molle dalla testa sottile, che attacca come un serpente, non fa altro che colpire col muso il suo avversario[2]. Sebbene siano capaci di improvvisi accessi d'attività, le tartarughe dal guscio molle passano la maggior parte del tempo quasi del tutto immerse sul fondo fangoso dei laghi e dei fiumi[3]. Esse possono restare a lungo nell'acqua, e si comprende che siano in grado di farlo, poiché allungano il collo finché le narici tubulari raggiungono la superficie per aspirarvi l'aria, a guisa quasi di periscopio di sommergibile. Ma possono rimanere immerse grazie anche ad un ben altro procedimento per respirare: servendosi cioè sia della bocca che del retto come branchie e ricavando così l'ossigeno dall'acqua che circola nel loro stesso organismo[4].
Come altre tartarughe d'acqua dolce carnivore, le tartarughe dal guscio molle si nutrono in genere di una grande varietà di cibo, compresi piante, carogne ed animali vivi[3]. Invece, la tartaruga dal guscio molle spinosa si nutre soprattutto di gamberi d'acqua dolce e insetti acquatici, ma è dubbio che possa nuocere ai pescatori che si servono del tradizionale amo con esca, come qualcuno asserisce[5]. Le mandibole di queste tartarughe sembrano fragili, ma non è che un'apparenza, poiché sono nascoste da labbra carnose: in realtà sono molto forti. Da notare che in alcune specie le mandibole mostrano un orlo molto tagliente, adatto alla cattura di pesci, mentre altre hanno mandibole con superfici che meglio si prestano a spezzettare i gusci dei molluschi.
Poco si sa sulle abitudini riproduttive delle tartarughe dal guscio molle. Nell'America del Nord i nidi vengono preparati in primavera o all'inizio dell'estate, quando le femmine lasciano l'acqua per scavare i nidi nel suolo. Questi nidi sono simili a quelli di molte altre tartarughe. Si tratta infatti di buche scavate a forma di fiasco, la cui profondità corrisponde al massimo sforzo che possa essere fatto dalle zampe della tartaruga, ossia ad una trentina di cm. In media, sono 10-25 uova, rotonde e bianche, che vengono deposte nel nido e ricoperte, ma non si sa quanto si protragga il periodo d'incubazione, anche se alcune uova non si schiudono fino alla primavera successiva.
Alcune tartarughe dal guscio molle sono molto apprezzate come cibo, ma altre sono state rigorosamente protette in Asia per motivi religiosi. Infatti, per parecchi secoli i Musulmani hanno mantenuto una palude con Nilssonia gangetica ad Orissa, in India, ed un'altra, con Nilssonia formosa, esiste a Mandalay[6]. Una terza collezione di tartarughe sacre si trova a Chittagong, in Bangladesh: si tratta di Nilssonia nigricans[7]. Queste tartarughe sono spesso molto mansuete e, se chiamate, vengono anche a prendere il cibo dalla mano. Invece, in alcune parti dell'Africa, la tartaruga alata del Senegal, serve pressoché quale mezzo naturale di depurazione delle acque. Viene messa infatti nelle fonti perché vi mangi qualsiasi rifiuto che vi cada dentro[8].
Le tartarughe dal guscio molle sono state utilizzate come riferimento e ispirazione grafica in un episodio di Lo straordinario mondo di Gumball in cui viene esaltata anche la loro particolare aggressività.
La famiglia dei Trionichidi comprende 32 specie suddivise in 13 generi:[9]
I Trionichidi (Trionychidae Fitzinger, 1826), o tartarughe dal guscio molle, sono una famiglia di rettili dell'ordine dei Testudinati. A questa famiglia appartengono alcune tra le tartarughe d'acqua dolce più grandi del mondo, sebbene molte specie si siano adattate anche a vivere in acque estremamente salmastre.
Minkštaodžiai vėžliai (lot. Trionychidae, angl. Softshell Turtles, vok. Weichschildkröten) – slaptakaklių vėžlių šeima. Būdingas šių gėlavandenių vėžlių bruožas – minkšta, be raginių skydelių oda. Kaulinis šarvas iš dalies redukuotas ir karapaksas su plastronu jungiasi netvirtai. Lūpos mėsingos. Šnervės yra judraus straubliuko gale. Minta žuvimis, moliuskais, vėžiagyviais.
Palitę Afrikoje, Pietų Azijoje ir Šiaurės Amerikoje. Šeimoje yra 25 rūšys:
Pošeimis. Cyclanorbinae
Pošeimis. Trionychinae
Labi-labi (bahasa Inggeris: Softshell turtle) merupakan sejenis haiwan seperti kura-kura dalam keluarga Trionychidae. Ahli dalam keluarga ini terdapat di Afrika, Asia, Amerika Utara, dan Asia Tenggara.
Kladogram oleh Walter G. Joyce, Ariel Revan, Tyler R. Lyson and Igor G. Danilov (2009).[2]
TrionychidaePelodiscus sinensis di pasar Seoul (Labi-labi China)
Labi-labi (bahasa Inggeris: Softshell turtle) merupakan sejenis haiwan seperti kura-kura dalam keluarga Trionychidae. Ahli dalam keluarga ini terdapat di Afrika, Asia, Amerika Utara, dan Asia Tenggara.
Weekschildpadden (Trionychidae) zijn een familie van schildpadden.[1] Ze onderscheiden zich van andere families door het ontbreken van hoornige beenplaten op het rugschild (carapax) waardoor het schild aan de bovenzijde erg zacht en flexibel is. Het ontbreken van beenplaten heeft als voordeel dat het schild lichter is en het huidoppervlak gestroomlijnder. Dit vergemakkelijkt het zwemmen, alle weekschildpadden zijn sterk aan water gebonden en komen er zelden uit.
Weekschildpadden komen voor in grote delen van Azië, Afrika en zuidelijk en centraal Noord-Amerika. De verschillende geslachten hebben vaak een eigen verspreidingsgebied, zo komen de soorten uit het geslacht Apalone uitsluitend in Noord-Amerika voor terwijl de soorten uit het geslacht Nilssonia in zuidelijk Azië leven.
De habitat bestaat altijd uit zoet oppervlaktewater, weekschildpadden komen alleen aan land om de eieren af te zetten. De wateren waar de schildpadden leven moeten een zanderige oever hebben om het nest in te graven.
De kop is bij alle soorten spits en vaak is een sterk verlengde snuitpunt aanwezig. Deze is voorzien van grote neusgaten die dienen om voedsel op te sporen. De ogen zijn relatief klein, veel soorten hebben een ronde pupil.
Weekschildpadden zijn altijd heel plat, ze hebben net als andere schildpadden een stevig rugschild maar deze is relatief onderontwikkeld en is onder een dikke laag huid gelegen. Het inwendige rugschild is gevormd uit de samengesmolten ribben en bestaat dus uit bot. De meeste andere schildpadden hebben daarnaast een uitwendig pantser bestaande uit hoornplaten, maar deze ontbreken bij de weekschildpadden. Alleen restanten van de marginaalschilden aan de rand van het schild zijn soms nog te zien.[2] Aan het lederachtige schild dat afwijkt van dat van andere schildpadden is de Nederlandstalige naam aan te danken. De huid is stug en heeft een lederige opperhuid, de huid van het schild doet enigszins rubberachtig aan. Bij sommige soorten, vooral de juveniele exemplaren, is de huid voorzien van kleine stekeltjes.
Weekschildpadden worden vrij groot, sommige soorten behoren tot de grootste moderne reptielen. Een van de kleinere soorten is de Chinese drieklauw (Pelodiscus sinensis) die een schildlengte van ongeveer 25 centimeter bereikt.[2] De grootste soort is Cantors reuzenweekschildpad (Pelochelys cantorii), waarvan het schild alleen al meer dan twee meter lang kan worden.[3]
De poten dragen altijd duidelijke vliezen tussen de tenen wat het pootoppervlak sterk vergroot. Ook dit is een aanpassing op de aquatische levenswijze.
Door het gestroomlijnde en relatief lage lichaamsgewicht kunnen weekschildpadden zeer goed zwemmen. Weekschildpadden zijn zo sterk aan het onderwaterleven gebonden dat ze enkele lichaamsaanpassingen hebben die uniek zijn voor de schildpadden. Van enkele soorten is aangetoond dat ze onder water kunnen ademen door met de huid zuurstof op te nemen uit het omringende water.[4]
Weekschildpadden eten meestal zowel plantaardig als dierlijk materiaal, en zijn dus omnivoor ofwel alleseters. Op het menu staan plantendelen, wormen, kleine kreeftachtigen, vissen en insecten en hun larven. Weekschildpadden worden op hun beurt gegeten door grote roofvissen en in het water levende reptielen zoals krokodilachtigen. Veel soorten staan bekend als levendig en ook zeer bijterig. Van grotere soorten is bekend dat ze bij de mens ernstige verwondingen kunnen veroorzaken.[5]
Weekschildpadden zijn eierleggend en de eieren worden altijd begraven in een nest op het land. Het nest wordt vaak op enige afstand van de waterlijn gegraven, zodat de eieren niet verdrinken bij hoog water. Sommige weekschildpadden maken het nest dicht bij het nest van krokodilachtigen. Dit is een hachelijke operatie omdat de vrouwelijke krokodil haar nest fel beschermt. Als de schildpad erin slaagt het nest in de buurt van een krokodillennest te maken, dan worden de eieren indirect door de krokodil beschermd.
De weekschildpadden danken hun Nederlandstalige naam aan het ontbreken van hoornplaten op het schild. Ook de naamgeving van de schildpadden in andere talen verwijst hiernaar, zoals het Engelse 'soft-shell turtle' en het Duitse 'weichschildkröten'.
De wetenschappelijke naam Trionychidae verwijst naar de poten van de weekschildpadden. Trionychidae is afgeleid van het bekendste geslacht van weekschildpadden; Trionyx. Deze naam betekent letterlijk drie-klauwig, van het Griekse tri-onyx (τρία-ὄνυξ),[bron?] en verwijst naar de drie nagels aan iedere poot van de meeste soorten.
Er zijn 32 verschillende soorten die verdeeld worden in dertien geslachten. Drie geslachten zijn monotypisch en worden vertegenwoordigd door slechts een enkele soort.[1] Onderstaand is een lijst weergegeven van de verschillende geslachten van weekschildpadden.
Familie Trionychidae
Weekschildpadden (Trionychidae) zijn een familie van schildpadden. Ze onderscheiden zich van andere families door het ontbreken van hoornige beenplaten op het rugschild (carapax) waardoor het schild aan de bovenzijde erg zacht en flexibel is. Het ontbreken van beenplaten heeft als voordeel dat het schild lichter is en het huidoppervlak gestroomlijnder. Dit vergemakkelijkt het zwemmen, alle weekschildpadden zijn sterk aan water gebonden en komen er zelden uit.
Multimedia w Wikimedia Commons Żółwiakowate, żółwiaki, żółwie trójpazurzaste (Trionychidae) – rodzina gadów z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Niekiedy bywają też nazywane naleśnikowymi żółwiami (pancake turtles). Do żółwiakowatych należą niektóre spośród największych współczesnych słodkowodnych żółwi. Wiele z nich jest też przystosowanych do życia w wodach brachicznych. Żółwiaki występują obecnie w Afryce, Azji, Ameryce Północnej.
Najstarsze żółwiaki pochodzą z wczesnej kredy (barrem-alb) Azji[1]. Najwcześniejsze ślady ich obecności w Ameryce Północnej pochodzą albu i cenomanu. Dawniej uważano, że żółwie trójpazurzaste zasiedliły Europę dopiero w paleocenie, niemniej jednakże Scheyer i współpracownicy (2012) opisywali ich szczątki z datowanych na późną część wczesnego kampanu osadów Szwecji[1]. Współczesne żółwiakowate nie występują na tym kontynencie, niemniej jednakże - jak wskazują skamieliny - od eocenu do pliocenu stanowiły tam ważną część fauny[1].
Kladogram za Joyce i współpracownikami (2009)[2]
TrionychidaePancerze żółwiakowatych nie są zbudowane z rogowych płytek, niemniej jednak u żółwiaka kolcowatego występują kolczyste wyrostki skórne. Karapaks żółwi trójpazurzastych jest szorstki i miękki, szczególnie na swoich brzegach. Jego środkowa część podpiera się na warstwie mocnych kości (podobnie jak u innych żółwi), w przeciwieństwie do swoich boków. Niektóre gatunki posiadają w plastronie kości skórnego pochodzenia, niepołączone jednak z resztą szkieletu. Lekki i elastyczny pancerz żółwiaków pozwala im łatwiej poruszać się w otwartych wodach i zabłoconych jeziorach[3].
Stopy posiadają trzy palce (stąd też nazwa Trionychidae, wywodząca się z łacińskiego słowa tri - trzy i greckiego nychus - szpon, pazur) połączone błoną pławną. Barwa pancerza danego gatunku żółwiaka wykazuje tendencje do upodabniania się do koloru podłoża (piasku, mułu) spotykanego w miejscu występowania danego gatunku. Stanowi więc formę kamuflażu.
Dymorfizm płciowy przejawia się głównie w rozmiarach - samice są większe od samców. Występujący w południowej Azji wielki żółw Cantora jest największym współczesnym przedstawicielem Trionychidae.
Trionychidae wykazują szereg przystosowań do wodnego trybu życia. Z powodu braku języka, muszą one połykać pokarm pod wodą (podobnie jak wszystkie wodne żółwie). Większość z nich jest mięsożercami, włączającymi w skład swojej diety głównie ryby, skorupiaki, ślimaki oraz płazy[3], a sporadycznie także ptaki i małe ssaki. Elastyczne szyje żółwiaków są nieproporcjonalnie długie w stosunku do reszty ciała, co umożliwia im oddychanie powietrzem atmosferycznym, bez konieczności całkowitego wynurzenia się z wody.
Żółwie trójpazurzaste są zdolne także do "oddychania" pod wodą (powietrzem w niej rozpuszczonym) dzięki licznym nitkowatym bogato unaczynionym kosmkom wyścielającym błonę śluzową gardzieli (działającym podobnie jak skrzela u ryb)[4]. Pozwala im to przebywać przez dłuższy czas pod wodą bez wynurzania się. Żółwiak chiński potrafi ponadto wydalać mocznik podczas takowego "oddychania", co ułatwia przeżycie w sytuacjach, gdy zwierzę nie ma dostępu do słodkiej wody[5].
Wiele żółwiaków posiada bardzo silne szczęki, co pozwala np. kruszyć muszle mięczaków. Ugryzienia większych gatunków mogą być niebezpieczne, gdyż są w stanie odciąć palec, a być może nawet dłoń człowieka[6].
Mięso żółwiakowatych jest w wielu krajach (zwłaszcza wschodniej Azji) uważane za przysmak. Jedną z chińskich potraw stanowi duszona mieszanka mięs: żółwiaka i kurczaka. Zgodnie z raportem (1930) historyka sztuki Soame'a Jenynsa resteuracje w Guangdong importowały z Kuangsi w dużych ilościach mięso żółwi trójpazurzastych "jedzone duszone z migdałami, pieczone w sosie chili bądź smażone z pędami bambusa, postrzegane jako wielki rarytas"[7].
Najczęściej konsumowanym na świecie żółwiakowatym jest żółwiak chiński. Jak zauważył biolog Kakichi Mitsukuri (1904) jego japońska odmiana (klasyfikowana niekiedy jako Trionyx japonicus) zajmuje poczesne miejsce w kuchni tego kraju. Hodowla "słodkiego gada" znanego w Japonii jako suppon. w celach konsumpcyjnych, została rozwinięta tam już w XIX na skalę przemysłową[8].
Ze względu na rosnący popyt na mięso żółwiaka chińskiego w połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku jego ceny w Chinach mocno wzrosły. Niemniej jednakże powstanie nowych hodowli i zwiększenie pogłowia tego żółwia do setek milionów, umożliwiają normalizację cen[9][10][11]. Innym hodowanym na mięso (jednakże na mniejszą skalę - jego pogłowie wynosi setki tysięcy, a nie milionów) w Chinach żółwiem trzypazurzastym jest Palea steindachner[11].
W USA "połowy" żółwi trójpazurzastych (zwłaszcza żółwiaka drapieżnego) były legalne na Florydzie. Spotkało się to jednak z licznymi protestami ze strony środowisk proekologicznych, nawołującej do ograniczenia lub całkowitego zakazania tej praktyki. Pod wpływem tych nacisków Florida Fish and Wildlife Conservation Commission (FWC) ustaliła dzienny limit na liczbę upolowanych przez licencjonowanych łowców żółwi na dwadzieścia, co obrońcom żółwi wydaje się zbyt wysokim, biorąc pod uwagę, że liczba zarejestrowanych prawnie florydzkich łowców żółwi wynosi 100-500. Część zdobytego przez nich mięsa jest konsumowana przez miejscowych, niemniej jednakże większość trafia na eksport. Według szacunków FWC (2008) 1500 kg jest każdego tygodnia eksportowana poprzez port lotniczy Tampa[12].
20 kwietnia 2009 weszły w życie nowe zasady ograniczające liczbę zabijanych żółwi do jednego dziennie na myśliwego, a w maju 2009 całkowicie zakazały polowań na żółwie z rodzaju Apalone (w tym żółwiaki drapieżne). Niemniej jednakże zarejestrowane prawnie hodowle żółwi mogą chwytać żyjące na wolności żółwiaki w celu rozpoczęcia chowu[13].
Również inne stany USA przyjęły ograniczenia na handel mięsem dzikich trójpazurzastych. W 2009 Karolina Południowa przyjęła ustawę ograniczająca międzystanowymi i międzypaństwowym do 10 osoby na osobę jednorazowo lub 20 na osobę rocznie[14].
Rodzina Trionychidae
Żółwiakowate, żółwiaki, żółwie trójpazurzaste (Trionychidae) – rodzina gadów z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Niekiedy bywają też nazywane naleśnikowymi żółwiami (pancake turtles). Do żółwiakowatych należą niektóre spośród największych współczesnych słodkowodnych żółwi. Wiele z nich jest też przystosowanych do życia w wodach brachicznych. Żółwiaki występują obecnie w Afryce, Azji, Ameryce Północnej.
Trionychidae é uma família de tartarugas de água doce cujos membros são popularmente chamados de tartarugas-de-casco-mole, devido ao fato de sua carapaça não possuir escamas, sendo mais mole e flexível que a das outras tartarugas.
Esses animais tem hábitos carnívoros, se alimentando de peixes, crustáceos, anfíbios e moluscos. São encontrados nos rios e lagos da América do Norte, África e Ásia. Elas possuem um pescoço extremamente longo e um focinho em forma de snorkel, o que as permite ficar com o corpo submerso e ainda respirar, mantendo as narinas para fora d'água.
Gêneros
Gêneros
Palaeotrionyx (extinto) Amyda Apalone Aspideretes Chitra Cyclanorbis Cycloderma Dogania Lissemys Nilssonia Palea Pelochelys Pelodiscus Rafetus Trionyx Pelodicus sinensisTrionychidae este o familie de broaște țestoase.
Familia Trionychidae
Cladogramă după Walter G. Joyce, Ariel Revan, Tyler R. Lyson și Igor G. Danilov (2009).[2]
TrionychidaeAmyda cartilaginea (juvenile)
Acest articol referitor la subiecte din zoologie este un ciot. Puteți ajuta Wikipedia prin completarea sa.
Trionychidae este o familie de broaște țestoase.
Lädersköldpaddor (Trionychidae) är en familj i ordningen sköldpaddor.
Som namnet antyder har de en mjuk sköld som liknar läder. Ryggkotor och revben är inte heller förenade med skölden som hos andra sköldpaddor, och den utgörs av förbeningar i läderhuden. Ryggskölden är försedd med sju, den ofullständigt förbenade bukskölden med fem längsgående åsar. Halsen är särskilt lång och huvudet sluter i en snabel. Extremiteterna har tre tår med simhud.
Dessa djur lever i insjöar i Afrika, södra och östra Asien samt i Nordamerika.
Släkten enligt Catalogue of Life[1]:
Denna artikel om sköldpaddor saknar väsentlig information. Du kan hjälpa till genom att tillföra sådan.
Lädersköldpaddor (Trionychidae) är en familj i ordningen sköldpaddor.
Som namnet antyder har de en mjuk sköld som liknar läder. Ryggkotor och revben är inte heller förenade med skölden som hos andra sköldpaddor, och den utgörs av förbeningar i läderhuden. Ryggskölden är försedd med sju, den ofullständigt förbenade bukskölden med fem längsgående åsar. Halsen är särskilt lång och huvudet sluter i en snabel. Extremiteterna har tre tår med simhud.
Dessa djur lever i insjöar i Afrika, södra och östra Asien samt i Nordamerika.
Släkten enligt Catalogue of Life:
Cyclanorbis Amyda Apalone Chitra Cycloderma Dogania Lissemys Nilssonia Palea Pelochelys Pelodiscus Rafetus TrionyxЗагальна довжина середніх представників цієї родини коливається від 20 до 60 см. Найбільшою є Велика черепаха Кантора (Pelochelys cantorii) — 2 м. Голова у цих черепах велика або помірно довга. Пластрон з'єднано з карапаксом м'якою шкіряною зв'язкою. Гіо—та гіпопластрони різняться. Кістяний панцир сильно зредукований. Рогові щелепи вкриті своєрідними «губами» — товстими шкіряними виростами. на кожній лапі розташовано по 3 кігтя. Звідси й походить назва цих черепах. Мають розвинений тип дихання, тобто внутрішня поверхня глотки усіяна ниткоподібними сосочками й ворсинками, які пронизані багатьма капілярами.
Полюбляють водяну місцину, а саме прісні річки й озера. Здебільшого проводять час у воді, іноді виповзають на суходіл. Добре плавають та пірнають. Деякі види здатні отримували кисень через шкіру. Це активні хижаки. Живляться рибою, молюсками, водяними членистоногими.
Відкладають яйця у теплий пісок поблизу водойми, які самиця зариває у ямки. Інкубаційний період триває до 70 діб. за сезон буває до 3 кладок.
М'ясо та яйця цих черепах досить смачні та поживні. Тому вони є об'єктом полювання з боку людини. Деякі види занесені до Червоного списку Міжнародного союзу охорони природи.
Мешкають у Північній Америці, Південній, Південно-Східній та Східній Азії, Африці.
Họ Ba ba (danh pháp khoa học: Trionychidae Fitzinger, 1826) là tên gọi trong tiếng Việt của một họ bò sát thuộc phân lớp Không cung (Anapsida), bộ Rùa (Testudines). Thân có thể dài đến 1 m, mỗi chân có ba móng. Phiến giáp bụng hở, không liền với mai lưng. Vỏ phủ một lượt da mềm, hô hấp phụ bằng da hỗ trợ cho phổi. Gồm 7 chi, 22[2]-25[3] loài. Trong các phân loại khoa học cũ hơn, người ta xếp họ này vào phân lớp hay siêu bộ Chelonia.
Phân bố ở các vùng nước ngọt Đông Nam Á, châu Đại Dương, châu Phi, Bắc Mỹ và Đông Ấn, nhưng một số loài có khả năng thích nghi với các điều kiện môi trường nước lợ.
Họ Trionychidae
Ở Việt Nam có 3 loài thường gặp: ba ba trơn (Pelodiscus sinensis Wegmann 1835), ba ba Nam Bộ (Amyda cartilaginea Boddaert 1770; theo Bourret 1941), ba ba gai (Palea steindachneri Siebenrock 1960). Loài phổ biến ở Việt Nam là Pelodiscus sinensis (đồng nghĩa: Trionyx sinensis).
Ba ba là động vật lớn chậm, sức lớn liên quan chặt đến điều kiện môi trường thời tiết như: nhiệt độ, chất lượng thức ăn... nhiệt độ xuống thấp dưới 10 (°C), sức ăn giảm, sinh trưởng chậm, cùng điều kiện nuôi dưỡng con cái lớn nhanh hơn con đực. Ba ba bơi lội nhanh, lặn rất lâu nhờ các cơ quan hô hấp phụ trong họng cho phép trao đổi khí ngay trong nước. Cổ có thể vươn dài ra hoặc thụt sâu vào trong mai. Chuyên ăn động vật. Đẻ trứng vào đất cát ở mép nước. Thịt Ba ba ngon, được coi là món ăn đặc sản dân tộc. Đã được nuôi để lấy thịt.
Hình dạng của ba ba có thể khái quát là chân vịt, thịt gà, da trâu, đầu rắn. Ba ba đẻ trứng trên cạn, thụ tinh trong, thời gian thụ tinh có thể tới 6 tháng, nên khi cho đẻ tỉ lệ con đực thường ít hơn con cái. Mùa sinh sản chính: cuối mùa xuân đầu mùa thu, mỗi lứa đẻ 10 - 15 trứng
Ba ba thường sống ở đáy sông, suối, đầm, hồ, ao, chúng phàm ăn nhưng chậm lớn, hung dữ như nhiều loài ăn thịt khác, nhưng lại nhút nhát khi nghe tiếng động lớn nhất là sấm sét, Khi đói chúng ăn thịt lẫn nhau.
Một số vùng ở Việt Nam còn gọi tên là cua đinh.
Biểu đồ phát sinh chủng loài dưới đây lấy theo Walter G. Joyce, Ariel Revan, Tyler R. Lyson và Igor G. Danilov (2009)[4]
Trionychidae
Cyclanorbinae
Họ Ba ba (danh pháp khoa học: Trionychidae Fitzinger, 1826) là tên gọi trong tiếng Việt của một họ bò sát thuộc phân lớp Không cung (Anapsida), bộ Rùa (Testudines). Thân có thể dài đến 1 m, mỗi chân có ba móng. Phiến giáp bụng hở, không liền với mai lưng. Vỏ phủ một lượt da mềm, hô hấp phụ bằng da hỗ trợ cho phổi. Gồm 7 chi, 22-25 loài. Trong các phân loại khoa học cũ hơn, người ta xếp họ này vào phân lớp hay siêu bộ Chelonia.
Мясо и яйца многих трёхкоготных черепах охотно употребляются в пищу местным населением или идут на экспорт в другие страны. Китайского трионикса для этих целей в Азии специально разводят в прудах и интродуцировали на Гавайские и некоторые другие океанические острова.
Некоторые виды трёхкоготных черепах играют определённую роль в культуре местных жителей и считаются священными животными (например, тёмный трионикс). Китайские триониксы изображались на эфесах катан (самурайских мечей), возможно, из-за готовности этих агрессивных черепах к обороне.
Все виды семейства нуждаются в охране. К снижению численности приводит разрушение местообитаний и неконтролируемый отлов черепах.
В Красную книгу МСОП включён один вид — тёмный трионикс (Nilssonia nigricans). В Приложение I Конвенции о международной торговле видами (CITES) внесены четыре вида: гангский трионикс (Aspideretes gangeticus), глазчатый трионикс (A. hurum), чёрный трионикс (Apalone ater) и тёмный трионикс (Nilssonia nigricans). В Приложение II включены индийская лопастная черепаха (Lissemys punctata), большая мягкотелая черепаха (Pelochelys bibroni), узкоголовые черепахи (Chitra). В Приложение III включён африканский трионикс (Trionyx triunguis). Дальневосточная черепаха (Pelodiscus sinensis) занесена в Красную книгу РФ.
Древнейшие Trionychidae известны из раннего мела Азии. Sinaspideretes wimani из поздней юры Китая, иногда рассматриваемый как древнейший представитель трионихид, возможно, относится к двухкоготным черепахам Carettochelyidae. В позднем мелу трёхкоготные черепахи проникли в Северную Америку, а начиная с палеоцена распространились более широко. Они неизвестны в Антарктике, однако их ископаемые остатки были найдены в Южной Америке (плиоцен Венесуэлы), Австралии (верхний кайнозой, вероятно, миоцен) и Европе, где эти черепахи отсутствуют сегодня. В Европе Trionychidae существовали с палеоцена до плиоцена, а в Италии, возможно, дожили до нижнего плейстоцена.
Обильные находки позднемеловых и кайнозойских трёхкоготных черепах были найдены в Азии.
Trionychidae делятся на 3 подсемейства: Cyclanorbinae, Plastomeninae и Trionychinae. Лопастные черепахи (Cyclanorbinae) известны из нижнего миоцена Саудовской Аравии, плиоцена Африки и Индии, сегодня обитают в Африке к югу от Сахары, на Индийском субконтиненте и в Бирме (Мьянме). Черепахи из этого подсемейства характеризуются очень массивным окостеневшим карапаксом, слитыми гио- и гипопластроном и прикрывающими задние конечности и хвост клапанами в задней части пластрона, которые, вместе с подвижной передней частью пластрона, делают возможным замыкание панциря. Вымершее подсемейство Plastomeninae известно в Северной Америке с верхнего мела до палеоцена. По мнению В. М. Чхиквадзе, к Plastomeninae принадлежат находки из палеогена Казахстана. Пластрон представителей этого подсемейства полностью окостеневший, а неокостеневшее поле в середине пластрона мало или отсутствует. В третье подсемейство собственно трёхкоготных черепах (Trionychinae) включены все остальные виды семейства, у которых костные элементы пластрона слабо связаны между собой.
Amyda cartilaginea
Apalone ferox
Apalone spinefera
Chitra indica
Dogania subplana
Lissemys punctata
Nilssonia gangetica
Nilssonia nigricans
Pelochelys cantorii
Pelodiscus sinensis
Rafetus euphraticus
Rafetus swinhoei
Trionyx triunguis
鳖是龟鳖目鳖科（学名：Trionychidae）软壳水生龟的统称，又名甲鱼、水鱼、泥龟、王八，共有20多种。中国现存主要有中华鳖、山瑞鳖、斑鳖、黿，其中以中华鳖最为常见。
鳖主要生活在亚洲、非洲、美洲的淡水湖泊、池塘、水庫、三角湾和流动缓慢的河里。
鳖外形似龟。与其它海龟的壳不同之处在于：骨质壳没有周边骨板，高纹理表层，没有角状外骨板以及松散连接的腹（腹甲）。躯干略呈卵圆形，吻長，鼻孔開口於吻端，背部隆起有骨质甲。四肢粗短稍扁平，为五趾型，趾间有蹼膜，雌体尾一般不达裙边外缘，雄体大都伸出裙边外。
有的巨鳖可达一米以上。雌性通常比雄性大一倍。
鳖为水生杂食动物，喜食动物性饵料。幼鳖以水生昆虫、水蚯蚓、蝌蚪、小虾等为食。成鳖摄食田螺、蛤蜊等軟體動物、鱼、虾以及动物尸体，也食蔬菜、水果、杂粮等植物性饲料。
鳖蛋的孵化温度可以影響鳖的性别。以中华鳖为例：试验结果表明，以29℃为界，低于这个温度，孵化出来的中华鳖趋向于向雌性转化；而温度高于29℃后，添加了一定化学诱导剂的中华鳖孵化出来，雄性率达77.03%。[1]
該科的分類如下：[2]
鱉科 Cyclanorbinae †Plastomeninae Trionychinae
スッポン科（スッポンか、Trionychidae）は、爬虫綱カメ目に属する科。
アフリカ大陸、ユーラシア大陸、アメリカ合衆国、インドネシア、日本、パプアニューギニア、メキシコ[4][5]
手取層群北谷層（福井県勝山市）での第1次から第3次恐竜化石発掘調査（1989-2010年）で発見された白亜紀前期の化石が世界最古とされており、白亜紀前期の化石が東アジアでのみ発見されていることから東アジアから世界に分布が広がっていったと考えられている[6][7]。
淡水域に生息するカメ目の構成種では最大級の大型種が含まれるが標本が現存したり、実際に計測した数値に基づく記録、信憑性の高い記録は少なく最大種に関しては複数の説がある[3]。一例として甲長100センチメートル以上の記録がある、もしくは推定される種はインドコガシラスッポン（標本に基づく記録で甲長110センチメートル）、タイコガシラスッポン（最大甲長122センチメートル）、カントールマルスッポン（最大129センチメートルだが甲幅が小さいことから疑問視する説あり）、ビブロンマルスッポン（最大甲長102センチメートル）シャンハイハナスッポン（推定甲長104.1センチメートル）、ナイルスッポン（現存する標本で最大甲長101.5センチメートル、推定110センチメートル以上）の6種に限られる[3]。最小種はヒラタスッポンで最大甲長26センチメートル[8]。角質甲板が退化し、骨甲板は皮膚で覆われる[4][5]。甲羅を含め全身に大型鱗が無いため、皮膚呼吸（体表のみならず総排泄孔や咽頭粘膜からもガス交換を行う）も盛んに行う[5]。背甲は扁平な種が多く[4]、底質に潜りやすくなり隠蔽性を高めていると考えられている[8]。腹甲の可動性が大きいため頸部や四肢を収納した後、背甲と腹甲の隙間を閉じることができる[5]。フタスッポン亜科ではこれに加えて後肢の基部に蓋状の器官（フラップ）があり[4]、これにより乾燥を防ぐ効果があると考えられている[5]。
吻端が突出し、細長い管状になる[4][5][8]。上顎及び下顎を覆う角質の鞘（嘴）は、肉質で覆われる[5]。頸部は長く、頸部の筋力も強い[5]。指趾には水掻きが発達し、第1 - 3指にのみ爪がある[4][8]。
頭骨や脊椎・吻端といった形態、核型や酵素の電気泳動・ミトコンドリアDNAの塩基配列による分子系統解析からスッポンモドキ科と単系統群を形成するという説が有力である[8]。
多くの種が旧スッポン属Trionyxに分類されていたが、1987年に系統推定からTrionyxは模式種のナイルスッポンを残し細分化された[2]。この系統推定ではインドスッポン属Aspideretesと1属1種のミヤビスッポン属は姉妹群とされたが、後に核DNAとミトコンドリアDNAの分子系統推定でもこれらの単系統性が支持された[2]。一方でミヤビスッポンはインドスッポン属の姉妹群ではなく内群に含まれると推定され、インドスッポン属はより記載の早いミヤビスッポン属のシノニムとなった[2]。
河川や湖沼、池などに生息する[5]。主に淡水域に生息するが、マルスッポン属は汽水域や海域で見られることもある[4][5]。フタスッポン亜科では乾季に泥中で休眠する種もいて、フラップが役立つと考えられている[5]。
食性は動物食もしくは雑食で、魚類、昆虫、甲殻類、動物の死骸、果実などを食べる[4][5]。食物を探索して動きまわる種が多いが、コガシラスッポン属やマルスッポン属は底質に身を潜め、獲物が通りかかると瞬時に首を伸ばす待ち伏せ型の捕食を行う[4][5]。
生息地では食用とされることもある。日本に分布するスッポンも各地で食用として繁殖されたため分布の撹乱が起こっており、移入個体群が確認されている[5][9]。
開発による生息地の破壊や、水質汚染、食用の乱獲などにより生息数が減少している種もいる[3]。
ペットとして飼育されることもあり、日本にも輸入されている。大型種が多いため、大型のケージが用意できない場合は一般家庭での飼育には適していない[8]。
インドシナオオスッポン
A. cartilaginea
トゲスッポン
A. spinifera
クロスッポン
A. nigricans
インドコガシラスッポン
C. indica
ヒラタスッポン
D. subplana
インドハコスッポン
L. punctata
マルスッポン
P. cantorii
メソポタミアハナスッポン
R. euphraticus
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
자라과(Trionychidae)는 거북목 자라상과에 속하는 파충류 과이다. 별과(鼈科)라고도 한다. 자라류는 가장 많은 민물 거북으로 이루어져 있으며, 상당수는 소금기가 높은 물에서도 서식할 수 있다. 아프리카와 아시아, 북아메리카에서 발견된다.
_Indian_flap_shell_Turtle_04.JPG)
_dans_un_petit_%C3%A9tang_%C3%A0_Shinjuku.jpg)
_Indian_flap_shell_Turtle_04.JPG)
