O Crocodylus mindorensis, xeralmente chamado crocodilo de Filipinas,[2] é unha especie de crocodilo que vive en Filipinas (onde se pode atopar tamén o máis grande crocodilo de auga salgada, Crocodylus porosus).[3][4] O crocodilo de Filipinas é endémico só deste país, e pasou a considerarse en perigo crítico en 2008 pola explotación e os métodos de pesca insostibles,[5] como a pesca con dinamita.[6] A fundación holandesa-filipina Mabuwaya, a Sociedade de Conservación do Crocodilo e o Instituto Zoolóxico de HerpaWorld na illa de Mindoro están a aplicar medidas de conservación,[7] Está prohibido pola lei matar este crocodilo no país.
Ata 1989 este crocodilo foi considerado unha subespecie do crocodilo de Nova Guinea (Crocodylus novaeguineae).[8]
Ten un morro relativamente ancho e placas óseas grosas na súa pesada armadura dorsal. É un crocodilo de auga doce relativamente pequeno, que alcanza normalmente na madurez os 1,5 m e os 15 kg en ambos os sexos, e a lonxitude máxima rexistrada foi de 3,1 m.[8] As femias son lixeiramente menores que os machos. O crocodilo de Filipinas é de cor marrón dourado, e escurécese conforme madura.
O crocodilo de Filipinas é endémico das Filipinas. Está extinguido nas illas de Samar, Jolo, Negros, Masbate e Busuanga. Aínda sobreviven poboacións no Parque Natural de Sierra Madre do Norte nas selvas de Luzón, San Mariano, Isabela, illa Dalupiri nas illas Babuyan, na provincia de Abra en Luzón e na Ligawasan Marsh, lago Sebu en Cotabato sur, no río Pulangi en Bukidnon, e posiblemente no Santuario de Vida Salvaxe de Agusan Marsh en Mindanao.[8][9][10] Historicamente podía encontrarse tamén en partes das Visayas ata que as súas poboacións foron drasticamente reducidas, principalmente pola destrución do seu hábitat.
Este crocodilo é unha das especies máis gravemente ameazadas de crocodilos. Aínda que esta especie se encontraba antes por todas as Filipinas, en setembro de 2011 había só uns 250 exemplares silvestres segundo un artigo de National Geographic.[11] Ademais, sábese moi pouco sobre a historia natural e ecoloxía da especie, ou das súas relacións con Crocodylus porosus, con cuxa área de distribución se solapa. Cómpre realizar máis exames para determinar a súa presente distribución. A redución da poboación inicialmente debeuse á súa explotación comercial, aínda que a ameaza actual é principalmente a alteración dos hábitats axeitados para el por causa da expansión agrícola para satisfacer as demandas da crecente poboación humana. O apoio gobernamental ás medidas de conservación é limitado, e os crocodilos son a miúdo matados pola poboación local, polo que serán necesarios programas de concienciación. A crianza en catividade a longo prazo e a liberación de exemplares (no PWRCC, Universidade Silliman e centros decrianza internacionais) considérase a mellor medida actualemnte, aínda que é imprescindible un programa de xestión para o resto da poboación silvestre (a maioría da cal reside só en áreas protexidas). En 1992, estimábase que só había 1 000 exemplares silvestres. En 1995, estimábase en non máis de 100 excluídas as crías recentemente eclosionadas (estas non se contan nas estimacións porque a súa taxa de supervivencia é moi baixa), e xa se mencionou o dato de 250 exemplares en 2011 publicado en National Geografic.
En 2007, creouse un grupo especialista en Filipinas dedicado á conservación dos crocodilos. A Sociedade de Conservación do Crocodilo de Filipinas e o Instituo Zoolóxico de HerpaWorld están traballando en programas de crianza e liberación para a conservación. C. mindorensis fora considerado formalmente extinto en parte da súa anterior área do norte de Luzón ata que se capturou un espécime vivo en San Mariano, Isabela, en 1999. Ese individuo, ao que se lle chamou 'Isabela', quedou baixo os coidados da Conservación e Observancia da Rehabilitación dos Crocodilos ata que foi liberado en agosto de 2007. O espécime medía 1,6 m de longo cando foi liberado.[12]
A especie está protexida pola lei nacional desde 2001. Matar un destes crocodilos é castigado cunha pena máxima de 100 000 ₱ (equivalente a uns 2 500 V).[8] Posteriormente o Senado de Filipinas presentou unha resolución en 2012 que reforzaba e aumentaba as medidas legais para a protección do crocodilo de Filipinas e o crocodilo de auga salgada.[13]
O Crocodylus mindorensis, xeralmente chamado crocodilo de Filipinas, é unha especie de crocodilo que vive en Filipinas (onde se pode atopar tamén o máis grande crocodilo de auga salgada, Crocodylus porosus). O crocodilo de Filipinas é endémico só deste país, e pasou a considerarse en perigo crítico en 2008 pola explotación e os métodos de pesca insostibles, como a pesca con dinamita. A fundación holandesa-filipina Mabuwaya, a Sociedade de Conservación do Crocodilo e o Instituto Zoolóxico de HerpaWorld na illa de Mindoro están a aplicar medidas de conservación, Está prohibido pola lei matar este crocodilo no país.
