Moss Phlox

W czasie kwitnienia tworzy barwne kobierce

Floks szydlasty w Japonii

Floks szydlasty, syn. płomyk szydlasty (Phlox subulata L.) – gatunek rośliny z rodziny wielosiłowatych (Polemoniaceae). Pochodzi z wschodniej i północnej części Ameryki Północnej^[2]. W wielu krajach (również w Polsce) jest uprawiany jako roślina ozdobna. Jest byliną.

Morfologia

Pokrój

Roślina darniowa tworząca zwarte, niskie kobierce o wysokości do 10 cm. Ma pokładające się i silnie rozgałęzione, nagie, lub skąpo tylko owłosione pędy.

Liście

Ulistnienie naprzeciwległe. Liście lancetowate, ostro zakończone (od kształtu ich końców pochodzi polska nazwa gatunkowa "szydlasty"). Mają szerokość do 6 mm i są zimozielone.

Kwiaty

Promieniste, 5-krotne. U odmian uprawnych mają kolor od białego poprzez różowy do fioletowego. Płatki korony szeroko rozpostarte na boki i rozcięte na końcu.

Zastosowanie

Roślina ozdobna. Jest jednym z 5 podstawowych gatunków wiosennych bylin w ogródkach skalnych (pozostałe to ubiorek wiecznie zielony, gęsiówka kaukaska, smagliczka skalna i żagwin ogrodowy). Dzięki temu, że tworzy zwartą darń jest także ważną rośliną okrywową. Tworzenie niskiej, zwartej darni, głęboki system korzeniowy i duża wytrzymałość na wysychanie decydują o jego dużej przydatności do obsadzania skarp i murków. Kwitnie bardzo obficie, w okresie kwitnienia tworząc jaskrawą, barwną plamę w ogrodzie. Również po przekwitnięciu jest ozdobny, dzięki swoim jasnozielonym liściom. Najbardziej rozpowszechnione są odmiany o różowych, białych i fioletowych kwiatach. Kwitnie od połowy maja do początku czerwca. Kwiaty wyrastając na końcach pędów tworzą baldachogrona.

Uprawa

• Wymagania: nie ma specjalnych wymagań co do gleby, wystarcza mu zwykła ziemia ogrodowa, lepiej jednak rośnie na glebach przepuszczalnych i piaszczystych. Wymaga stanowiska słonecznego. Jest całkowicie mrozoodporny (strefy mrozoodporności 3-10) i dość dobrze znosi suszę^[3]. Jest też bardzo odporny na choroby i szkodniki. Największą szkodę mogą wyrządzać norniki i krety.
• Rozmnażanie: przez podział bryły korzeniowej lub sadzonkowanie. Można to robić od wiosny do jesieni (poza okresem kwitnienia). Na miejsca stałe roślinę powinno się wysadzać wiosną następnego roku w stałych rozstawach 30-25cm.^[4]
• Pielęgnacja: poza odchwaszczaniem nie wymaga specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych. Przez lato należy go zasilać nawozem wieloskładnikowym, a przy długotrwałej suszy podlewać.

Przypisy

Bibliografia

1. Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.
2. Miłowit Boguszewicz, Piotr Banaszczak: Katalog roślin II : drzewa, krzewy, byliny polecane przez Związek Szkółkarzy Polskich. Warszawa: Agencja Promocji Zieleni. Związek Szkółkarzy Polskich, 2003. ISBN 83-912272-3-5.