Calophyllum inophyllum ye un gran árbol de fueya perenne. Orixinaria d'África Oriental, India, la mariña sur de Malasia y Australia.
Anguaño ye llargamente cultivada en toles rexones tropicales del mundu, incluyendo delles islles del Pacíficu. Por cuenta de les sos fueyes decoratives, flores fragantes y de la corona espandida, ye meyor conocida como planta ornamental.
Trátase d'un árbol de crecedera lenta, con una corona amplia ya irregular. Polo xeneral, algama de 8 a 20 metros d'altor. La flor ye de 25 milímetros d'anchu y produzse en recímanos o panícules n'inflorescencies con 4 a 15 flores. El floriamientu puede asoceder mientres tol añu, pero polo xeneral reparar dos periodos distintos de floriamientu, a finales de primavera y na seronda. El frutu ye una drupa verde de 2 a 4 centímetros de diámetru y con una sola grana grande. Cuando madura, la fruta ta engurriada y el so color varia del mariellu en candia escuro.
Esti árbol crez de cutiu nes rexones costeres, según los montes cercanos de tierres baxes. Sicasí, tamién se cultivó con ésitu nes zones interiores a altitúes moderaes. Tolera variaos tipos de suelos, arena costera, magre o inclusive suelos degradaos.
Amás de ser una planta ornamental popular, la so madera ye dura y fuerte y utilizóse na construcción o la construcción naval. Nes islles del Pacíficu la so madera ye utilizada pa la construcción de la quilla de les sos canoes ente que los barcos facer con madera del árbol del pan (Artocarpus altilis). Les granes producen un trupu aceite de color verde escuru pal usu melecinal o como grasa pal pelo. Los ingredientes activos nel aceite créese que refai'l texíu, polo que ye buscáu polos fabricantes de cosméticos, como ingrediente de les cremes pa la piel.
Principios activos: El frutu ye ricu nun aceite que produz una masa pastoso (mal llamada bálsamu) rica en triglicéridos y que contién derivaos de tipu 4-arilcumarínico: calofilólido, inofilólido, cis-dihidroinofilólido, etc.[2]
Indicaciones: Reputáu cicatrizante y antiulceroso. Analxésicu en casos de quemadures. En 1992, la demostración de les propiedaes antivirales de los calanólidos, amenó l'interés por esti xéneru de plantes, por cuenta de la so aición inhibidora sobre'l VIH-1, incluyendo cepes resistentes al AZT.[2]
Otros usos: L'aceite de tamanu usar en cosmética, sobremanera en cosmética natural.[2]
Calophyllum inophyllum describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 1: 513–514. 1753.[3]
Calophyllum: nome xenéricu que remanez del griegu kalos, "bellu", y phyllon, "fueya" y que significa "fueya bella",
inophyllum: epítetu compuestu de inops = débil, indefensu y phyllum" fueya.
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Calophyllum inophyllum ye un gran árbol de fueya perenne. Orixinaria d'África Oriental, India, la mariña sur de Malasia y Australia.
Calophyllum inophyllum (lat. Calophyllum inophyllum) - kluzikimilər fəsiləsinin kalofillum cinsinə aid bitki növü.
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Calophyllum inophyllum (lat. Calophyllum inophyllum) - kluzikimilər fəsiləsinin kalofillum cinsinə aid bitki növü.
El Llorer d'Alexandria, Calophyllum inophyllum, (l'espècie Danae racemosa també rep el nom comú de Llorer d'Alexandria) és una espècie de planta de fulla persistent[1][2] És una planta nativa de l'Àfrica oriental i del litoral sud d'Índia fins Malèsia i Austràlia. No està estretament relacionada amb el llorer (Laurus nobilis).
Calophyllum inophyllum és un arbre de creixement lent amb la capçada de forma irregular. Normalment arriba a fer de 8 a 20 m d'alt. La flor fa 25 mm d'amplada i es presenta en racems o panícules en inflorescències de 4 a 15 flors. Pot florir al llarg de tot l'any. El seu fruit és una drupa esfèrica que fa de 2 a 4 cm de diàmetre i només conté una llavor. Actualment es cultiva en regions tropicals de tot el món com a planta ornamental
La seva fusta és dura i forta i s'ha fet servir per a construir barques, especialment la quilla mentre que la barca es feia de la fusta de l'arbre del pa (Artocarpus altilis).
La llavor proporciona un oli (oli de tamanu) medicinal i per greixar els cabells. La primera neoflavona aíllada el 1951, va ser la calophyllolide del Calophyllum inophyllum seeds.[3]
També la seva pols té localment usos fitopatològics, concretament a Kerala .[4]
La saba és verinosa i a Samoa s'usava per fer verí de sageta. També el fruit madur és verinós.
L'àcid gras metil èster de les llavors de Calophyllum inophyllum es fan servir per a biodièsel. El rendiment mitjà és d'11,7 kg d'oli per arbre
Durant la Segona Guerra Mundial es va usar aquest oli com a combustible per a generar electricitat destinada a les ràdios.
El Llorer d'Alexandria, Calophyllum inophyllum, (l'espècie Danae racemosa també rep el nom comú de Llorer d'Alexandria) és una espècie de planta de fulla persistent És una planta nativa de l'Àfrica oriental i del litoral sud d'Índia fins Malèsia i Austràlia. No està estretament relacionada amb el llorer (Laurus nobilis).
Kalaba obvejčitá (Calophyllum inophyllum) je statný, stálezelený strom pocházející z teplých a vlhkých tropů Starého světa. Tento druh ze širokého rodu kalaba je dřevina okrasná i užitková a vysazuje se v tropech téměř po celém světě.
Druh je původní na velkém areálu, od tropů Afriky přes indický subkontinent a přilehlé ostrovy, Čínu, Jižní a Jihovýchodní Asii a Novou Guineu až do Austrálie, včetně většiny ostrovů v Pacifiku. Nově je sázen i v tropech Ameriky.[2][3]
Stromy samovolně vyrůstají na suchém kamenitém nebo písečném mořském pobřeží nad hranici přílivu, nebo v hlubokých, velmi vlhkých tropických lesích. Kalabě obvejčité nevadí prosakující brakická voda ani slané větry vanoucí od moře. Sází se do písčité půdy pro její stabilizaci, jako větrolamy nebo lemy okolo cest až do nadmořské výšky 1200 m, je však citlivá na mráz a neodolá ohni.[2][4][5]
Kalaba obvejčitá je středně vysoký strom dorůstající do výše až 15 m s krátkým, obvykle pokrouceným nebo nahnutým kmen o průměru do 1,5 m. Světle šedá až plavě zbarvená kůra kmene je podélně mělce popraskaná a při poranění z ní vytéká pryskyřice. Kožovité, vytrvalé, střídavě vyrůstající listy s řapíky jsou dlouhé 8 až 15 cm a široké 4 až 8 cm. Jejich oboustranně lesklé čepele jsou obvejčité až obkopinaté, na bázi jsou okrouhlé, na vrcholu tupé, po obvodě celistvé a z jejich střední žilky odbočují souběžně uspořádané žilky postranní.
Květy voskovitého vzhledu jsou na stopkách a v počtu až 15 vytvářejí pyramidální hroznovitá či latovitá květenství, která jsou až 15 cm dlouhá a vyrůstají z úžlabí listů. Květy jsou bílé, mívají asi 2,5 cm v průměru, sladce voní a otvírají se ráno ještě před východem slunce. Kališní plátky velké asi 8 mm rostou ve dvou kruzích, dva vnější plátky jsou okrouhlé a dva vnitřní obvejčité. Čtyři korunní plátky jsou bílé, asi 10 mm velké, obvejčité nebo obkopinaté s rovným vrcholem. V květu je hodně volných tyčinek (200 až 300) se žlutými prašníky, gyneceum tvoří jediný plodolist a kulovitý, svrchní, oranžový semeník s jedním vajíčkem má dlouhou, zakřivenou čnělku s plochou bliznou. Květy jsou opylovány širokou škálou létajícího hmyzu, kvetou v březnu až červnu, plody dozrávají od září do listopadu. Ploidie druhu je 2n = 32.
Plody jsou 2 až 4 cm velké kulovité či hruškovité, ve vodě plovoucí, jednosemenné peckovice s poměrně tenkým dužnatým mezokarpem. Jejich původně zelená barva se zráním mění na žlutou až nahnědlou, získávají kožovitý povrch a stávají se velmi tvrdé. Obsahují po jednom kulovitém, asi 1,5 cm velkém, hnědém, na omak mastném semeni. Asi 200 semen váži 1 kg.[2][4][5][6][7]
Semena jsou s plody často i do velkých vzdálenosti rozptylována kaloni neb jinými ptáky a pokud rostou na pobřeží i mořskými proudy. Při umělém rozmnožování je pro uspíšení klíčení odstraňován ze semen endokarp.
Semenáče rostou rychle, po vyklíčení vyrostou za půl roku do výše asi 50 cm. Při pěstování ve školkách požadují mladé rostlinky přistínění před poledním sluncem. Stromy začínají plodit ve věku asi 10 let.[4][5]
Ke konzumaci je vhodná pouze nedozralá dužina plodů, se zraním se stává pro lidi toxickou. Využívají se hlavně hořká semena obsahující až 60 % oleje, který se vytváří až při vysychání semen. Pro výrobu oleje se endokarp zralých semen mírně nadrtí, jádra se vyjmou a v tenkých vrstvách se asi měsíc vystaví slunci. Vylisovaný olej je polotekutý, zeleně zbarvený a obsahuje hodně kyselin a pryskyřic, má nepříjemné aroma a používá se výhradně k nepotravinářským účelům. Slouží v domácnostech na svícení, k výrobě svíček, mýdel i do barev. Na otevřené rány se používá i nazelenalá, polotekutá, vonná pryskyřice vytékající z trhlin kůry kmene.
Hlavními složkami oleje jsou kyselina olejová 49 %, kyselina linolová 21 %, kyselina palmitová 15 %, kyselina stearová 13 % a mnoho dalších specifických látek. Za studena rafinovaný olej je pro své staletím vyzkoušené regenerační, protizánětlivé, antibakteriální, zklidňující a hojivé účinky domorodci používán pod názvem „Olej Tamanu“ v kosmetice i farmacii. Vzrostlý strom může ročně přinést 50 kg suchých plodů a 18 kg oleje.
Dřevo stromu má narůžovělé až červenohnědé jádro jasně ohraničené od světlé běli. Je tvrdé, středně těžké (560 až 800 kg/m³), odolné při použití pod vodou a termitům vzdorné. Používá se k výrobě uměleckého nábytku, schodišť a dalších namáhaných výrobků ve stavebnictví a stolařství, dělají se z něj i součástky hudebních nástrojů. Místní obyvatelé z něho vyrábějí kanoe nebo krátké lodní stěžně, kýly či žebra nevelkých lodí. Kůra stromu obsahuje až 15 % taninu a má antiseptické účinky.[4][5][8]
Mladý semenáč
Kůra kmene
Květenství
Nezralé plody
Zralé plody
Obrázky, zvuky či videa k tématu kalaba obvejčitá ve Wikimedia Commons
Kalaba obvejčitá (Calophyllum inophyllum) je statný, stálezelený strom pocházející z teplých a vlhkých tropů Starého světa. Tento druh ze širokého rodu kalaba je dřevina okrasná i užitková a vysazuje se v tropech téměř po celém světě.
Calophyllum inophyllum, Alexandrischer Lorbeer, auch Tamanu, Kamani, oder Foraha,[1] ist eine Baumart aus der Gattung Calophyllum, aus der Familie der Calophyllaceae. Calophyllum inophyllum ist ein Hartholzbaum, dessen Holz als Indisches Mahagoni oder Rosenholz gehandelt wurde, es ist auch im Handel als Bintangor.[2] Das Harz war unter der Bezeichnung Takamahak im Handel, aus den Samen wird Tamanuöl (Calophyllum- oder Forahaöl) gewonnen.
Der immergrüne Baum kann bis rund 20 m hoch werden oder auch einiges höher (bis 35 m) und hat einen weit ausladenden und niedrigverzweigten Wuchs. Die dicke Rinde ist gräulich und längsrissig. Er enthält einen weiß-gelblichen und klebrigen Latexsaft.
Das Laub ist dicht, glänzend und obseits dunkelgrün, unterseits hellgrün und am äußeren Ende gerundet bis stumpf oder rundspitzig, auch teils eingebuchtet. Die kreuzgegenständigen, elliptischen bis länglichen oder eiförmigen bis verkehrteiförmigen, dicken, ledrigen, ganzrandigen und kurz gestielten Blätter sind etwa 8–20 x 4,5–11,5 cm groß, sie sind an der Basis keilförmig bis gerundet. Der Blattrand ist manchmal geschweift. Die Nervatur ist gefiedert mit vielen, engstehenden Seitennerven, Nebenblätter fehlen. Die Blätter haben Latexkanäle und der Mittelnerv sowie der Blattrand ist auffällig hellgelblich.
Die Blütenstände sind traubig und bis 15 cm lang. Die rund 2 bis 2,5 Zentimeter breiten, weißen, meistens zwittrigen Blüten duften stark. Das Perigon besteht aus 8–13 verkehrteiförmigen Tepalen, die Blüten besitzen 150 bis 300 oder mehr Staubblätter in mehreren Kreisen mit gelben Antheren. Der rundliche, einkammerige und kurzgestielte Fruchtknoten mit anatroper Samenanlage, ist oberständig und rosafarben bis rötlich, der Griffel ist lang, dünn und flexibel, die Narbe ist oben abgeflacht.
Die einsamigen Steinfrüchte sind etwa 2,5 bis 4 Zentimeter im Durchmesser und bei Reife runzelig und orangebraun. Sie enthalten einen großen, rundlich bis birnenförmigen, etwa 2–3 cm großen, dunkelbraunen, ölhaltigen Samen. Die Fruchtschale (Exocarp) ist dünn, ledrig und weich, darunter befindet sich eine dünne, etwa 1–3 mm dicke, fibrös, korkige Schicht (Mesokarp) welche mit dem dünnen Endocarp zusammenhängt, die dunkelbraune, bis 1,5 mm dicke, beinerne Testa besitzt außen eine bis 12 mm dicke, schwammige Schicht. Darunter befinden sich die großen Kotyledonen, sie füllen oft den inneren Hohlraum nicht ganz aus.[3] Die Frucht ist schwimmfähig, das wird durch innere Luftkammern (Mesokarp und Testa) unterstützt, dies dient der Nautochorie. Die Samenausbreitung geschieht aber auch durch Tiere. Etwa (100) 180–230 Samen wiegen ein Kilogramm. Die Samen enthalten verschiedene Coumarine und 40–55 % Öl.[4][5][6]
Calophyllum inophyllum ist beheimatet von Ostafrika bis Malesien und Nordaustralien. Er ist vergleichsweise tolerant gegenüber Salz, weshalb er an Küsten zu finden ist, wo er gern an Stränden als Küstenschutz und Schattenspender gepflanzt wird.
Das Öl besteht zu 38 % aus Linolsäure, zu 34 % aus Ölsäure, zu 13 % aus Stearinsäure, zu 12 % aus Palmitinsäure und zu 0,3 % aus Linolensäure. Ein ausgewachsener Baum erzeugt zwischen einem und zehn Kilogramm Öl im Jahr.[7]
Blüte
Blüten und Blätter
Früchte und Blätter
Reife Früchte von Calophyllum inophyllum
Calophyllum inophyllum, Alexandrischer Lorbeer, auch Tamanu, Kamani, oder Foraha, ist eine Baumart aus der Gattung Calophyllum, aus der Familie der Calophyllaceae. Calophyllum inophyllum ist ein Hartholzbaum, dessen Holz als Indisches Mahagoni oder Rosenholz gehandelt wurde, es ist auch im Handel als Bintangor. Das Harz war unter der Bezeichnung Takamahak im Handel, aus den Samen wird Tamanuöl (Calophyllum- oder Forahaöl) gewonnen.
Ko e fetaʻu pe tamanu ko e fuʻu ʻakau lahi ia, mo e ʻakau kula mo fefeka. Ko ʻene ngaahi foʻi fua ʻoku ʻikai lelei ki he kai, kā ʻoku ʻi ai ha lolo faitoʻo ʻi loto. ʻOku meimei tatau ʻenau ʻasi mo e tuitui kā ʻoku kehe ʻa e ngaahi lau.
Ko e fetaʻu pe tamanu ko e fuʻu ʻakau lahi ia, mo e ʻakau kula mo fefeka. Ko ʻene ngaahi foʻi fua ʻoku ʻikai lelei ki he kai, kā ʻoku ʻi ai ha lolo faitoʻo ʻi loto. ʻOku meimei tatau ʻenau ʻasi mo e tuitui kā ʻoku kehe ʻa e ngaahi lau.
Calophyllum inophyllum L.,utawa Nyamplung kalebu ing marga Calophyllum kang duwé sebaran kang cukup amba, saka Madagaskar, Afrika Wétan, Asia Kidul lan Asia Kiul Wétan, KapuloanPasifik, Hindia Barat, lan Amérika Kidul. Ing Indonésia, nyamplung Kasebar saka Sumatera Kulon, Riau, Jambi, Sumatera Kidul, Lampung, Jawa, Kalimantan Kulon, Kalimantan Tengah, Sulawesi, Maluku, nganti Nusa Tenggara Timur lan Papua. Unggule nyamplung kanggo bahan baku biofuel amarga isiné duwé kadhar rendemen kang dhuwur, nganti 74% lan ora duwé munfangat liya amarga ora kena dipangan.
Kembang
Kembang lan godhong
woh kang isih ijo
Calophyllum inophyllum L.,utawa Nyamplung kalebu ing marga Calophyllum kang duwé sebaran kang cukup amba, saka Madagaskar, Afrika Wétan, Asia Kidul lan Asia Kiul Wétan, KapuloanPasifik, Hindia Barat, lan Amérika Kidul. Ing Indonésia, nyamplung Kasebar saka Sumatera Kulon, Riau, Jambi, Sumatera Kidul, Lampung, Jawa, Kalimantan Kulon, Kalimantan Tengah, Sulawesi, Maluku, nganti Nusa Tenggara Timur lan Papua. Unggule nyamplung kanggo bahan baku biofuel amarga isiné duwé kadhar rendemen kang dhuwur, nganti 74% lan ora duwé munfangat liya amarga ora kena dipangan.
Kembang
Kembang lan godhong
woh kang isih ijo
புன்னை (calophyllum inophyllum) மிகவும் அழகிய தோற்றம் கொண்ட மரங்களுள் ஒன்றாகும். இதன் இலைகள் சற்றுப் பெரியவாகவும், பளபளப்பாகவும் இருக்கும். வெண்ணிறப் பூவும் மஞ்சள் நிறப் பூந்துகட் பகுதியும் கொண்டது. புன்னை மரத்தின் அறிவியற் பெயர் calophyllum inophyllum என்பதின் முதற்பகுதி calophyllum என்பதன் பொருள் அழகான இலை. calo என்பது கிரேக்கச் சொல்லான καλός (காலோசு), என்பதில் இருந்து பெற்றது. அதன் பொருள் அழகானது, அருமையானது என்பது. phyllum (φύλλον) என்பது இலை. சிங்கள மொழியில் இது தொம்ப (දොඔ) எனவும், மலையாளத்தில் புன்னாகம் പുന്നാഗം எனவும் அழைக்கப்படுகிறது.[1]
இது இந்தியாவின் கிழக்கு, மேற்கு கடற்கரையோரப் பகுதிகள், மியன்மார், மலேசியா, ஆத்திரேலியா, இலங்கை, கிழக்காபிரிக்கக் கரையை அண்டிய தீவுகள் ஆகிய இடங்களில் காணப்படுகின்றது. இது ஏனைய பல இனத் தாவரங்கள் வளர முடியாத, வரண்ட மணற் பாங்கான கடற்கரையோரங்களில் வளரக்கூடியது. இந்தியாவில் மும்பாய்க்கும் இரத்தினகிரிக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியிலும், அந்தமான் தீவுகளிலும் பெருமளவில் காணப்படுகின்றது. தமிழ்நாட்டிலும் கடற்கரையோரப்பகுதிகளில் காணலாம்.
இதன் தோற்றம் காரணமாக, நகரப் பகுதிகளில் அழகுக்காக சாலையோரங்களில் நட்டு வளர்க்கப்படுகின்றது.
திருஞானசம்பந்தமூர்த்தி சுவாமிகள் அருளிய மூன்றாம் திருமுறையில் இப்புன்னை மரம் பற்றிக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இப்பதிகம் மேல் வருமாறு.
பைங்கோட்டு மலர்ப்புன்னைப் பறவைகாள் பயப்பூரச்
சங்காட்டந் தவிர்த்தென்னைத் தவிராநோய் தந்தானே
செங்காட்டங் குடிமேய சிறுத்தொண்டன் பணிசெய்ய
வெங்காட்டு ளனலேந்தி விளையாடும் பெருமானே.
(புன்னை மரத்தின் பூ சிட்டுக்குருவியின் பொரித்த முட்டை போல இருப்பதாகக் கூறுகின்றது).
புன்னை (calophyllum inophyllum) மிகவும் அழகிய தோற்றம் கொண்ட மரங்களுள் ஒன்றாகும். இதன் இலைகள் சற்றுப் பெரியவாகவும், பளபளப்பாகவும் இருக்கும். வெண்ணிறப் பூவும் மஞ்சள் நிறப் பூந்துகட் பகுதியும் கொண்டது. புன்னை மரத்தின் அறிவியற் பெயர் calophyllum inophyllum என்பதின் முதற்பகுதி calophyllum என்பதன் பொருள் அழகான இலை. calo என்பது கிரேக்கச் சொல்லான καλός (காலோசு), என்பதில் இருந்து பெற்றது. அதன் பொருள் அழகானது, அருமையானது என்பது. phyllum (φύλλον) என்பது இலை. சிங்கள மொழியில் இது தொம்ப (දොඔ) எனவும், மலையாளத்தில் புன்னாகம் പുന്നാഗം எனவும் அழைக்கப்படுகிறது.
இது இந்தியாவின் கிழக்கு, மேற்கு கடற்கரையோரப் பகுதிகள், மியன்மார், மலேசியா, ஆத்திரேலியா, இலங்கை, கிழக்காபிரிக்கக் கரையை அண்டிய தீவுகள் ஆகிய இடங்களில் காணப்படுகின்றது. இது ஏனைய பல இனத் தாவரங்கள் வளர முடியாத, வரண்ட மணற் பாங்கான கடற்கரையோரங்களில் வளரக்கூடியது. இந்தியாவில் மும்பாய்க்கும் இரத்தினகிரிக்கும் இடைப்பட்ட பகுதியிலும், அந்தமான் தீவுகளிலும் பெருமளவில் காணப்படுகின்றது. தமிழ்நாட்டிலும் கடற்கரையோரப்பகுதிகளில் காணலாம்.
இதன் தோற்றம் காரணமாக, நகரப் பகுதிகளில் அழகுக்காக சாலையோரங்களில் நட்டு வளர்க்கப்படுகின்றது.
పున్నాగ (లాటిన్ Calophyllum inophyllum) పుష్పించే మొక్కలలో ద్విదళబీజాలకు చెందిన పూల మొక్క.
ఇది సాధారణంగా ఎత్తు 8 నుండి 20 m చేరుకుంటుంది. పుష్పం విస్తృత 25 mm నాలుగు నుండి 15 పువ్వులు కలిగి ఇంఫ్లోరేస్సెన్సేస్ సంభవిస్తుంది. పుష్పించే సంవత్సరం పొడవునా ఉంటుంది. కానీ సాధారణంగా రెండు విలక్షణ పుష్పించే కాలాలు వసంత ఋతువు చివరిలో ఆకురాలలో, గమనించవచ్చు. పండు 2 నుండి 4 సెంటీమీటర్ల వరకు చేరే ఒక పెద్ద విత్తనం కలిగి ఉంటుంది. ఆకుపచ్చ మెత్తటి పెంకులేని ఉంది . పండు ముడతలు దాని రంగు గోధుమ -ఎరుపు పసుపు నుండి మారుతుంది చేసినప్పుడు పండినప్పుడు ఉంటుంది ఇవి భారతదేశంలోని సముద్రతీర ప్రాంతాలలో పెరుగును. అందమైన తెల్లని పున్నాగ పూలు పరమశివునికి చాలా ప్రీతికమైనవని భక్తుల నమ్మకము. ఇప్పుడు, అది విస్తృతంగా ప్రపంచంలోని అన్ని ఉష్ణ ప్రాంతాలలో సాగు చేస్తారు. దీని అలంకార ఆకులు, సువాసన పువ్వులతో, అది ఉత్తమ ఒక అలంకారమైన మొక్క అంటారు వ్యాప్తి కిరీటం. ఈ చెట్టు తరుచుగా తీర ప్రాంతాలు, అలాగే సమీపంలోని లోతట్టు అడవులలో పెరుగుతుంది. మితంగా ఎత్తుల వద్ద లోతట్టు ప్రాంతాల్లో విజయవంతంగా సాగు చేయబడింది. ఇది మట్టి విభిన్న రకాల, తీర ఇసుక, మట్టి, లేదా అధోకరణం నేల తట్టుకోగలదు. సతతహరిత వృక్షం.ఎత్తు40అడుగుల వరకుపెరుగును.దట్టంగా, గుబురుగా ఆకులు అల్లుకొనివుండును.చెట్టు 10సంవత్సరాలకు చేవకు వచ్చును.చెట్టు జీవితకాలం 100 సంవత్సాలు.మంచి ఫలదిగుబడి 20-40 సంవత్సరాలమధ్య ఇచ్చును.చెట్టు కలపను నావల (పడవల) తయారికి, రైల్వే స్లీపరులు చేయుటకు వాడెదరు.అకులను, బెరడును వైద్యపరంగా వినియోగిస్తారు. భారతదేశంలో ముఖ్యంగా కేరళల తీరప్రాంతంలోను, కర్నాటక, మహరాష్ట్ర, తమిళనాడు, ఒడిస్సా, పశ్చిమ బెంగాల్ తీరప్రాంతాలలో, అండమాన్ దీవులలో పెరుగును.ఉద్యాన వనాల్లోను, ప్రాంగాణలలో, ఆవరణలలో కూడా పెంచెదరు.ఇతరదేశాలు:తూర్పు ఆఫ్రిక, దక్షిణ ఆసియాలో.
మార్చి-ఏప్రిల్ నెలలో పూయును.కొన్నిప్రాంతాలలో చలికాలంలో రెండోకాపుకు వచ్చును.పూలు తెల్లగా, గుత్తులుగావుండి సువాసన వెదజల్లుచుండును. కొన్నిచోట్ల రెండుకాపులిచ్చును.మొదట మేనుండి నవంబరువరకు, కొన్నిసందర్భాలలో డిసెంబరువరకు కాయును.కాయలు ఆకుపచ్చగా, గుండ్రంగా వుండి 2.5 సెం.మీ.ల వ్యాసముండును.కాయ పక్వానికి వచ్చినప్పుడు పసుపురంగులోకి మారును.తాజాగావున్న (పచ్చి) పెద్దకాయలు 16.6 గ్రాములు, చిన్నకాయలు 9గ్రాం.లుండును.ఎండినతరువాత పెద్దకాయలు 8 గ్రాం.లు, చిన్నకాయలు 4గ్రాం.లు బరువుతూగును.ఒకచెట్టుకుఏడాదికి 50కిలోల వరకు ఎండినపళ్ళు దిగుబడి ఇచ్చును.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် - အပင် ငယ်မျိုး ဖြစ်သည်။ပင်စည် ကောက်ကွေ့ သည်။အခေါက် မီးခိုး ရောင်ရှိ ပြီး ချောမွတ် သည်။ အပင်မှ ပယင်းရောင် အစေး တစ်မျိုး ထွက်၏။ အရွက် - -- ရွက်ဆိုင် ထွက်သည်။ဘဲဥ ပုံသဏ္ဌာန် ရှိ၍ ရွက်ရင်း ဝိုင်းပြီး ရွက်ထိပ် ချိုင့်သည်။ အလျား ၄ လက်မ မှ ၈ လက်မ ထိ ရှည်၍ အနံ ၃ လက်မ မှ ၄ လက်မ ထိ ရှိသည်။ အရွက် မျက်နှာ နှစ်ဖက် စလုံး ပြောင်ချော ပြီး အပေါ် မျက်နှာပြင် တောက်ပသော အစိမ်းရောင် ရှိသည်။ထင်ရှား သော ရွက်ကြော များ များစွာ ဖြာလျက်ရှိသည်။ ရွက်ညှာ ၁/၂ လက်မ မှ ၁ ၁/၂ လက်မ အထိ ရှည်သည်။ အပွင့် - ပွင့်ခိုင် များသည် အကိုင်း ဖျားရှိ အရွက် ရင်းများမှ ထွက်သည်။ အပွင့် အဖြူရောင် ရှိ၍ ဖယောင်း စိမ်ထား သကဲ့သို့ ဖြစ်ပြီး ဝတ်ဆံ သည် အဝါရောင် ဖြစ်သည်။အနံ့ အလွန် မွှေး သည့် ပန်း ဖြစ်သည်။ပွင့်ဖတ် နှင့် ပွင့်ချပ် ၄ ခု စီ ရှိသည်။ ဝတ်ဆံ များစွာ ရှိ၍ အစု ၄ စု တွေ့ ရှိရသည်။ ဝတ်ဆံ အိမ်များ တဖြည်းဖြည်း အဝါရောင်မှ အညိုရောင် သို့ ပြောင်းသွား ကြသည်။ အသီး - အချင်း ၁ လက်မ ခန့် ရှိသည်။လုံးဝိုင်း သည်။ ချောမွတ် သည်။ပွင့်ဖတ် ကြွေစ၌ တောက်ပသော ပန်းရောင် ရှိပြီး အသီး ကြီးသွား သော အခါ အစိမ်းရောင် သမ်းသော အဝါရောင် သို့ ပြောင်းလဲ သွားသည်။ အစေ့ - ၎င်း အစေ့မှ အဆီ ထွက်၏။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အရွက်၊ အခေါက်၊ အစေ့။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာ နိုင်ငံ အောက်ပိုင်း ရှိ ဒေသ များတွင် ပေါက်ရောက် သည်။ အပူ ပိုင်းရာသီ ဥတု စွတ်စို သော ပင်လယ် ကမ်းခြေ ဒေသ မျိုး၌ ဖြစ်ထွန်း သည်။ ပေါက်ရောက်ပုံ သဘာ၀ အလျောက် အလေ့ကျ ပေါက်သည်။ အချို့ ဒေသ တွင် စိုက်ပျိုးသည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် -မြန်မာ ဆေးကျမ်း များ အလို အရ ပုန်းညက် ပဉ္စ ငါးပါး သည် ချို၏။ အေး၏။ သည်းခြေ သလိပ် ကို ပယ်တတ်၏။ သွေးကို ချုပ်စေသည်။ ပုန်းညက် ပွင့်သည် သွေး၊ သည်းခြေ တို့ကို လည်းကောင်း၊ လေသလိပ် တို့ကို လည်းကောင်း ၊ မူးေ၀ သော အနာ ကို လည်းကောင်း၊ နား ၊ မျက်စိ၌ လေထွက်သော အနာ တို့ကို လည်းကောင်း ချမ်းသာ စေတတ်၏။ အသုံးပြုပုံ- အရွက် ၁။ အရွက်ကို ရေတွင် စိမ်၍ မျက်စဉ်း ခတ်ပေး လျှင် မျက်စိ ပူလောင် ခြင်း ပျောက်၏။ အခေါက် အခေါက် ပြုတ်ရည် သောက်ခြင်း ဖြင့် ဝမ်းသက် စေသည်။ ၂။အခေါက် ကို ပြုတ်၍ သောက်ပါက သွေးသွန် ခြင်း ပျောက်၏။ ၃။အခေါက် မှ ထုတ်ယူ ရရှိ သော အစေး ကို ဒဏ်ရာများ နှင့် အနာ များ အတွက် ဖော်စပ် သော ဆေးတွင် ထည့်သွင်း အသုံးပြုသည်။ အစေ့ ၁။ အစေ့ မှ အဆီ ထုတ်၍ အကြော အဆစ် ကိုက်ခဲ သော ရောဂါ၊ ညောင်းကျ ရောဂါ၊ နူနာ နှင့် အခြား အရေပြား ရောဂါ များအတွက် ဆေးဖော်စပ် သုံးသည်။[၁]
ပုံသဏ္ဌာန် : အပင် - အပင် ငယ်မျိုး ဖြစ်သည်။ပင်စည် ကောက်ကွေ့ သည်။အခေါက် မီးခိုး ရောင်ရှိ ပြီး ချောမွတ် သည်။ အပင်မှ ပယင်းရောင် အစေး တစ်မျိုး ထွက်၏။ အရွက် - -- ရွက်ဆိုင် ထွက်သည်။ဘဲဥ ပုံသဏ္ဌာန် ရှိ၍ ရွက်ရင်း ဝိုင်းပြီး ရွက်ထိပ် ချိုင့်သည်။ အလျား ၄ လက်မ မှ ၈ လက်မ ထိ ရှည်၍ အနံ ၃ လက်မ မှ ၄ လက်မ ထိ ရှိသည်။ အရွက် မျက်နှာ နှစ်ဖက် စလုံး ပြောင်ချော ပြီး အပေါ် မျက်နှာပြင် တောက်ပသော အစိမ်းရောင် ရှိသည်။ထင်ရှား သော ရွက်ကြော များ များစွာ ဖြာလျက်ရှိသည်။ ရွက်ညှာ ၁/၂ လက်မ မှ ၁ ၁/၂ လက်မ အထိ ရှည်သည်။ အပွင့် - ပွင့်ခိုင် များသည် အကိုင်း ဖျားရှိ အရွက် ရင်းများမှ ထွက်သည်။ အပွင့် အဖြူရောင် ရှိ၍ ဖယောင်း စိမ်ထား သကဲ့သို့ ဖြစ်ပြီး ဝတ်ဆံ သည် အဝါရောင် ဖြစ်သည်။အနံ့ အလွန် မွှေး သည့် ပန်း ဖြစ်သည်။ပွင့်ဖတ် နှင့် ပွင့်ချပ် ၄ ခု စီ ရှိသည်။ ဝတ်ဆံ များစွာ ရှိ၍ အစု ၄ စု တွေ့ ရှိရသည်။ ဝတ်ဆံ အိမ်များ တဖြည်းဖြည်း အဝါရောင်မှ အညိုရောင် သို့ ပြောင်းသွား ကြသည်။ အသီး - အချင်း ၁ လက်မ ခန့် ရှိသည်။လုံးဝိုင်း သည်။ ချောမွတ် သည်။ပွင့်ဖတ် ကြွေစ၌ တောက်ပသော ပန်းရောင် ရှိပြီး အသီး ကြီးသွား သော အခါ အစိမ်းရောင် သမ်းသော အဝါရောင် သို့ ပြောင်းလဲ သွားသည်။ အစေ့ - ၎င်း အစေ့မှ အဆီ ထွက်၏။ အသုံးပြုနိုင်သည့် အစိတ်အပိုင်းများ : အရွက်၊ အခေါက်၊ အစေ့။ မြန်မာနိုင်ငံတွင် တွေ့နိုင်သောနေရာများ : မြန်မာ နိုင်ငံ အောက်ပိုင်း ရှိ ဒေသ များတွင် ပေါက်ရောက် သည်။ အပူ ပိုင်းရာသီ ဥတု စွတ်စို သော ပင်လယ် ကမ်းခြေ ဒေသ မျိုး၌ ဖြစ်ထွန်း သည်။ ပေါက်ရောက်ပုံ သဘာ၀ အလျောက် အလေ့ကျ ပေါက်သည်။ အချို့ ဒေသ တွင် စိုက်ပျိုးသည်။ အသုံးဝင်ပုံ : အာနိသင် -မြန်မာ ဆေးကျမ်း များ အလို အရ ပုန်းညက် ပဉ္စ ငါးပါး သည် ချို၏။ အေး၏။ သည်းခြေ သလိပ် ကို ပယ်တတ်၏။ သွေးကို ချုပ်စေသည်။ ပုန်းညက် ပွင့်သည် သွေး၊ သည်းခြေ တို့ကို လည်းကောင်း၊ လေသလိပ် တို့ကို လည်းကောင်း ၊ မူးေ၀ သော အနာ ကို လည်းကောင်း၊ နား ၊ မျက်စိ၌ လေထွက်သော အနာ တို့ကို လည်းကောင်း ချမ်းသာ စေတတ်၏။ အသုံးပြုပုံ- အရွက် ၁။ အရွက်ကို ရေတွင် စိမ်၍ မျက်စဉ်း ခတ်ပေး လျှင် မျက်စိ ပူလောင် ခြင်း ပျောက်၏။ အခေါက် အခေါက် ပြုတ်ရည် သောက်ခြင်း ဖြင့် ဝမ်းသက် စေသည်။ ၂။အခေါက် ကို ပြုတ်၍ သောက်ပါက သွေးသွန် ခြင်း ပျောက်၏။ ၃။အခေါက် မှ ထုတ်ယူ ရရှိ သော အစေး ကို ဒဏ်ရာများ နှင့် အနာ များ အတွက် ဖော်စပ် သော ဆေးတွင် ထည့်သွင်း အသုံးပြုသည်။ အစေ့ ၁။ အစေ့ မှ အဆီ ထုတ်၍ အကြော အဆစ် ကိုက်ခဲ သော ရောဂါ၊ ညောင်းကျ ရောဂါ၊ နူနာ နှင့် အခြား အရေပြား ရောဂါ များအတွက် ဆေးဖော်စပ် သုံးသည်။
Calophyllum inophyllum — e dua na vu ni kau.
Calophyllum inophyllum is a large evergreen plant, commonly called tamanu, oil-nut, mastwood, beach calophyllum or beautyleaf.[2] It is native to tropical Asia and Wallacea. Due to its importance as a source of timber for the traditional shipbuilding of large outrigger ships, it has been spread in prehistoric times by the migrations of the Austronesian peoples to the islands of Oceania and Madagascar, along with other members of the genus Calophyllum. It has since been naturalized in regions in the East African coast.[3] It is also a source of the culturally important tamanu oil.
Calophyllum inophyllum is also known as Alexandrian laurel[2][4] balltree,[2] beach touriga,[2] Borneo-mahogany,[2] Indian doomba oiltree,[2] Indian-laurel,[2] laurelwood,[2] red poon,[5] satin touriga,[2] and tacamahac-tree.[2] In Island Southeast Asia and Oceania, they are also commonly known as bintangur, bitaog, tamanu, or kamani.[6] In India it is known as Polanga (ପୋଲାଙ୍ଗ) in Odia, Punnag (पुन्नाग) in Marathi and Punnai in Tamil languages.
Calophyllum inophyllum is a low-branching and slow-growing tree, it spreads with a broad and irregular crown. It usually reaches 8 to 30 m (26 to 98 ft) in height.[7] Its trunk is thick and covered with black and cracked bark.[8]
Flowering can occur perennially, but usually two distinct flowering periods are observed twice a year, in late spring from April to June and in late autumn from October to December.[7] The flower is 25 to 30 mm (0.98 to 1.18 in) wide and occurs in racemose or paniculate inflorescences consisting of four to 15 flowers. It has a sweet fragrance which attracts many insects to pollinate it.[7]
The fruit (the ballnut) is a round, green drupe measuring 2 to 4 cm (0.79 to 1.57 in) in diameter. When ripe, the fruit is wrinkled and its color varies from yellow to brownish-red. It has thin spongy flesh with a taste slightly like apple.[7][8]
Calophyllum inophyllum is native to Africa in: Comoros; Kenya; Madagascar; Mauritius; Mozambique; Seychelles; Tanzania (including Pemba Island of the Zanzibar Archipelago); south, southeast and east Asia in: Bangladesh;[9][10] Cambodia; China (on Hainan); southern India; Andaman and Nicobar Islands Indonesia; Japan (Ryukyu Islands); Malaysia; Myanmar; Papua New Guinea; the Philippines; Sri Lanka; Taiwan; Thailand; Vietnam; the northwestern, southwestern and south central Pacific Region in: the Cook Islands; Fiji; French Polynesia (Marquesas and Society Islands); Guam; the Marshall Islands; Micronesia; the Northern Mariana Islands; Palau; and Samoa; and in Australia in: Northern Territory and Queensland.[2]
Now, it is widely cultivated in all tropical regions of the world.[2] Because of its decorative leaves, fragrant flowers, and spreading crown, it is best known as an ornamental plant.[2]
This tree often grows in coastal regions, as well as nearby lowland forests. However, it has also been cultivated successfully in inland areas at moderate altitudes. It tolerates varied kinds of soil, coastal sand, clay, or even degraded soil.
Mastwood is notable for its ability to grow to massive sizes in sandy or rocky beaches of island and coastal habitats, as well as its habit of sending out arching large trunks over the water where its seeds are dispersed via the currents.[11][3] Due to these characters, mastwood are of particular importance to traditional shipbuilding of the larger Austronesian outrigger ships and were carried with them as they migrated to Oceania and Madagascar. Other species of the genus Calophyllum were also used similarly, like Calophyllum soulattri, Calophyllum peekelii, and Calophyllum goniocarpum. They were comparable in importance to how oaks were in European shipbuilding and timber industries.[3]
Various parts of the mastwood were integral to the manufacture of outrigger canoes among various Austronesian peoples. The large curving limbs were commonly carved into the dugout canoe that formed the keel of the Austronesian outriggers ships. The strakes, which are attached to the keel by the uniquely Austronesian technique of "sewing" them with a combination of dowels and lashed lugs instead of nails, can also be made from mastwood, but it is more commonly made from other "softer" timber species like Artocarpus. Other pieces became masts, outrigger floats, and outrigger spars. Smaller curving limbs can also be carved into the ribs of the boat.[3]
In many parts of Polynesia, mastwood groves planted in marae were considered sacred and abodes of spirits. Mastwood were also carved into religious objects like tiki.[8][12] They are also commonly mentioned in the chants and folklore of Polynesia.[13]
In Australia, the 1889 book The Useful Native Plants of Australia records "During a debate on the Pearl Fisheries Bill in the Queensland Assembly, a clause was specially inserted to protect trees of this species at Thursday Island. A fine of £10 is inflicted on any person who cuts down or injures this or a cocoa-nut tree, or any other tree bearing edible fruit. This clause is, of course, in the interest of the aboriginals.".[14]
Aside from shipbuilding, tamanu oil extracted from the fruit kernels were important in Polynesian culture. The oils, as well as poultices made from leaves and flowers, are also commonly used for traditional medicine.[11][8] The leaves contain compounds that are poisonous to fish and can be used as fish poison.[11] The sap of the tree is poisonous and is used to make poison arrows in Samoa.[15] The mature fruit is poisonous enough to use as rat bait.
The seeds yield a thick, dark green tamanu oil for medicinal use or hair grease.[16] The nuts are dried before cracking, after which the oil-laden kernel is removed and further dried. The first neoflavone isolated from natural sources (1951) was calophyllolide from C. inophyllum seeds.[17]
The Mavilan, a Tulu-speaking tribe in north Kerala in India, use the bark to make a powder that they mix with water and apply to plants affected by a type of plant disease caused by water that they call neeru vembu.[18]
The fatty acid methyl esters derived from C. inophyllum seed oil meets the major biodiesel requirements in the United States (ASTM D 6751), and European Union (EN 14214). The average oil yield is 11.7 kg-oil/tree or 4680 kg-oil/hectare. In the northwest coastal areas of Luzon island in Philippines, the oil was used for night lamps. This widespread use started to decline when kerosene became available, and later on electricity. It was also used as fuel to generate electricity to provide power for radios during World War II.
Calophyllum inophyllum is a large evergreen plant, commonly called tamanu, oil-nut, mastwood, beach calophyllum or beautyleaf. It is native to tropical Asia and Wallacea. Due to its importance as a source of timber for the traditional shipbuilding of large outrigger ships, it has been spread in prehistoric times by the migrations of the Austronesian peoples to the islands of Oceania and Madagascar, along with other members of the genus Calophyllum. It has since been naturalized in regions in the East African coast. It is also a source of the culturally important tamanu oil.
Calophyllum inophyllum es un gran árbol de hoja perenne. Originaria de África Oriental, India, la costa sur de Malasia y Australia.
Hoy en día es ampliamente cultivada en todas las regiones tropicales del mundo, incluyendo varias islas del Pacífico. Debido a sus hojas decorativas, flores fragantes y de la corona expandida, es conocida como planta ornamental.
Se trata de un árbol de crecimiento lento, con una corona amplia e irregular. Por lo general, alcanza de 8 a 20 metros de altura. La flor es de 25 milímetros de ancho y se produce en racimos o panículas en inflorescencias con 4 a 15 flores. La floración puede ocurrir durante todo el año, pero por lo general se observan dos períodos distintos de floración, a finales de primavera y en otoño. El fruto es una drupa verde de 2 a 4 centímetros de diámetro y con una sola semilla grande. Cuando madura, la fruta está arrugada y su color varía del amarillo al rojo oscuro.
Este árbol crece a menudo en las regiones costeras, así como los bosques cercanos de tierras bajas. Sin embargo, también se ha cultivado con éxito en las zonas interiores a altitudes moderadas. Tolera variados tipos de suelos, arena costera, arcilla o incluso suelos degradados.
Además de ser una planta ornamental popular, su madera es dura y fuerte y se ha utilizado en la construcción o la construcción naval. En las islas del Pacífico su madera es utilizada para la construcción de la quilla de sus canoas mientras que los barcos se hacen con madera del árbol del pan (Artocarpus altilis). Las semillas producen un espeso aceite de color verde oscuro para el uso medicinal o como grasa para el pelo. Los ingredientes activos en el aceite se cree que regenera el tejido, por lo que es buscado por los fabricantes de cosméticos, como ingrediente de las cremas para la piel.
Principios activos: El fruto es rico en un aceite que produce una masa pastosa (mal llamada bálsamo) rica en triglicéridos y que contiene derivados de tipo 4-arilcumarínico: calofilólido, inofilólido, cis-dihidroinofilólido, etc.[2]
Indicaciones: Reputado cicatrizante y antiulceroso. Analgésico en casos de quemaduras. En 1992, la demostración de las propiedades antivirales de los calanólidos, suscitó el interés por este género de plantas, debido a su acción inhibidora sobre el VIH-1, incluyendo cepas resistentes al AZT.[2]
Otros usos: El aceite de tamanu se usa en cosmética, sobre todo en cosmética natural.[2]
Calophyllum inophyllum fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 513–514. 1753.[3]
Calophyllum: nombre genérico que deriva del griego kalos, "bello", y phyllon, "hoja" y que significa "hoja bella",
inophyllum: epíteto compuesto de inops = débil, indefenso y phyllum" hoja.
Calophyllum inophyllum es un gran árbol de hoja perenne. Originaria de África Oriental, India, la costa sur de Malasia y Australia.
Calophyllum inophyllum
Le takamaka (Calophyllum inophyllum L., 1753) ou tamanu[1] est un arbre tropical sempervirent que l'on trouve sur de nombreux rivages de l'océan Indien et de l'océan Pacifique. Écologiquement lié à la mer, il aime les terrains salés, sablonneux, meubles et frais, sa dissémination se faisant grâce à ses fruits flottants.
Le terme « takamaka » dérive d'un mot en nahuatl[réf. nécessaire] qui désignait la résine odorante extraite d'arbres américains de la famille des Burseraceae (probablement Protium heptaphyllum, d'autres arbres de la même famille produisant aussi une telle résine). Par analogie, on a appelé « tacamahaca des Indes orientales » la résine extraite des Calophyllum puis takamaka les arbres eux-mêmes.
Le nom scientifique provient du grec : le nom du genre vient de « kalos » (beau) et « phullon » (feuille) et le nom de l'espèce vient de « is » (fibre) et « phullon » en référence aux veines fines mais marquées sur le dessous des feuilles.
Le takamaka est originaire des littoraux d'Afrique orientale, d'Inde méridionale, d'Insulinde et d'Australie. Il est maintenant présent sur la majorité du pourtour de l'océan Indien, en Océanie et plus localement dans l'océan Atlantique (Nigeria, Aruba, Porto Rico et Floride). Il est planté sur le continent américain, ainsi qu’à Zanzibar et en Ouganda (rivages du lac Victoria).
Le takamaka se présente sous la forme d'un arbre haut de huit à vingt mètres (jusqu'à vingt-cinq mètres) et au houppier atteignant parfois trente-cinq mètres de diamètre.
Son tronc est tortueux, parfois penché, mesurant jusqu'à un mètre et demi de diamètre et couvert d'une écorce dure prenant une teinte jaune-ocre à l'extérieur mais devenant épaisse, tendre, stratifiée, rose ou rouge brunissant au soleil à l'intérieur.
Nom et taille en thaï et photos de fleurs
Tronc
Jeune arbre
Feuilles
La couronne, de forme conique à hémisphérique, est formée de branches rondes présentant une section carrée lorsqu'elles sont jeunes. Les bourgeons terminaux sont globuleux et mesurent quatre à neuf millimètres de longueur.
Les feuilles sont vert sombre, elliptiques, épaisses, lisses, cirées, mesurant de huit à vingt centimètres de longueur en moyenne (5,5 au minimum et 23 au maximum), six à neuf centimètres de largeur, dépourvues de stipules et aux nervures secondaires fines, parallèles et visibles sur la face inférieure.
L'inflorescence est terminale, généralement non ramifiée (au maximum trois rameaux) et forme une grappe de cinq à quinze fleurs (au maximum trente). La fleur, légèrement parfumée, est composée d'un périanthe spiralé formé de huit pétales blancs (maximum treize), de nombreuses étamines jaunes groupées par quatre et d'anthères de couleur jaune, kaki ou brune. Elle est généralement sexuée mais parfois hermaphrodite.
L'ovaire est rond, rose, brillant et se transforme en fruit sphérique (drupe) de deux à cinq centimètres de diamètre, à la peau variant du vert au brun, lisse, mince, entourant une coquille dure et renfermant une graine unique protégée par une couche spongieuse. La graine, de deux à quatre centimètres de diamètre et brune, est composée de deux grands cotylédons et d'un radicule.
L'arbre produit un latex collant, opaque et de couleur blanche, crème ou jaune.
La pollinisation se fait par entomogamie sans préférence pour le type de pollinisateur.
Le takamaka est susceptible de fleurir tout au long de l'année mais la période de floraison varie selon les zones géographiques, se produisant généralement deux fois par an : à la fin du printemps et au début de l'été dans l'hémisphère Nord et en janvier et en juin dans l'hémisphère Sud. En Inde, elle se déroule en mai et juin et parfois en novembre.
Il est soupçonné que le takamaka pratique l'apomixie car ses fruits apparaissent tout au long de l'année même hors période de floraison. Ceux-ci sont disséminés par des chauve-souris frugivores et par les courants marins mais la majorité des germinations se font aux pieds de l'arbre mère. La graine ne germe pas immédiatement, l'écorce du fruit étant très dure celle-ci doit se ramollir ou se décomposer au préalable. Cependant, la graine germe sans difficultés si celle-ci est extraite du fruit et plantée à l'ombre, ce qui a permis de réduire la période de germination de 57 à 22 jours et d'augmenter le taux de germination de 63 à 93 %.
Le takamaka est un arbre poussant dans des milieux xérophitiques lumineux mais apprécie les embouchures de cours d'eau où les nutriments sont abondants.
Il prospère sur les littoraux tropicaux en sols profonds et sableux situés au-dessus de la zone de marée, Il supporte les sols acides ou calcaires (pH compris entre 4 et 7) voire argileux s'ils sont bien drainés. Il tolère les eaux saumâtres et les projections d'eau salée
Il est parfois rencontré à l'intérieur des terres lorsque les sols sont sablonneux mais jamais au-delà de 800 mètres d'altitude sous l'équateur (200 mètres à Hawaii).
Le takamaka pousse là où les températures annuelles oscillent entre 18 et 33 °C et les précipitations annuelles sont comprises entre 1 000 et 5 000 millimètres. Il tolère des températures comprises entre 12 et 17 °C durant la saison froide et 22 à 37 °C durant la saison chaude mais il ne résiste pas à des températures inférieures à 8 °C. Il est très sensible au gel et au feu mais tolère quatre à cinq mois de sècheresse.
Sa capacité à devenir envahissant est jugée faible d'autant plus qu'il n'affectionne pas la présence trop proche d'autres arbres.
Le takamaka est fragile et sensible au vent trop fort. À Zanzibar, il est planté sur des sols coralliens. En Indonésie, l'espacement entre les arbres est de deux à trois mètres et la taille modérée et la suppression sélective des plants indésirables y augmente le taux de croissance. La taille est nécessaire jusqu'à l'arrivée à maturité.
Le stockage des graines (200 par kilogramme) est difficile car elles sont huileuses et perdent leur pouvoir germinatif rapidement.
Le taux de croissance du takamaka est d'un mètre par an en moyenne dans les premières années pour ensuite diminuer fortement. Un tronc de 50 centimètres de diamètre nécessite 70 ans de croissance sous l'équateur.
Les feuilles et les jeunes pousses sont les parties les plus vulnérables de l'arbre face aux ravageurs. Le champignon Fungus dochmium s'attaque au takamaka en provoquant la putréfaction de ses racines. En Inde, un champignon nommé Trichocoma species s'attaque aux arbres et les tue.
Le fruit est comestible et consommé généralement mariné mais il doit être cuisiné avec soin car il contient des toxines.
Le bois du takamaka, au grain fin, est généralement le plus dense, le plus lourd et le plus résistant de tous les bois du genre Calophyllum. L'aubier est jaune à brun et légèrement rosé et bien différencié du duramen qui prend une couleur brune. Le bois a une densité de 560 à 800 kilogrammes par mètre cube et une valeur énergétique de 19 100 kJ/kg.
Le bois de takamaka est utilisé comme matériau universel de construction dans le domaine naval (témoin ancien l'épave du San Diego de 1600), dans l'ébénisterie (menuiserie, instruments de musique, pipes, ustensiles de cuisine, etc) où il est très apprécié pour son bois brun-rougeâtre, dans les charpentes et en tant que traverses de chemin de fer.
Les tanins, concentrés dans l'écorce mais aussi les feuilles, son extraits par décoction et utilisés pour durcir et teindre les filets de pêche. Des lipides de l'arbre est tirée l'huile domba ou pinnai ou dilo : une huile malodorante, visqueuse, variant du jaune-bleuâtre au vert foncé, composée d'acides oléique, palmitique, stéarique et linoléique et utilisée pour fabriquer du savon, pour l'éclairage, dans la médecine traditionnelle ou pour le calfatage des bateaux lorsqu'elle est mélangée à de la résine de Vateria indica. De cette huile peut être extrait 10 à 30 % d'une résine (lui donnant sa mauvaise odeur) qui est utilisée comme vernis. L'huile et le latex de takamaka furent utilisés pour teindre des vêtements à Java.
Les feuilles de takamaka contiennent de la saponine et du cyanure d'hydrogène, deux substances toxiques utilisées pour la pêche. Le latex est quant à lui riche en dérivés coumariniques aux propriétés insecticides ou piscicides. Le bois et l'écorce contiennent de grandes variétés de xanthones dont l'une, la jacareubine, n'est pratiquement produite que par le genre Calophyllum.
Une huile extraite du fruit est utilisée comme remède contre les rhumatismes, les ulcères, les brûlures, les maladies de peau mais également sur les plaies infectées. En 2015, une équipe de chercheurs a démontré pour la première fois que l'huile possédait d'une part, des propriétés cicatrisantes sur des cellules de peau humaine et d'autre part, qu'elle possédait des propriétés antibactériennes remarquables[2]. L'écorce, au vertus astringentes, est utilisée en décoction mélangée à du latex pour lutter contre les diarrhées, contre les maladies de peau et des yeux, contre les rhumatismes ou pour aider la mère après un accouchement. Les fleurs, les feuilles et les graines sont parfois également employés dans les médecines traditionnelles.
Les huiles du takamaka font aujourd'hui l'objet d'une production industrielle pour en faire des cosmétiques[3] ou des médicaments dans le Pacifique Sud. Les travaux menées en 2015[2] ont suscité un fort engouement de l'industrie cosmétique pour l'huile de takamaka. Une étude de 2016[4] a ainsi confirmé les résultats déjà publiés en 2015 sur les vertus cicatrisantes de l'huile de takamaka. Elle a également montré que cette huile favorisait la production de glycosaminoglycanes sur des cellules de peau en culture.
Le takamaka est utilisé en reboisement pour lutter contre l'érosion côtière et de grandes plantations permettent même de limiter certains effets des cyclones tropicaux (houle de tempête) ou des tsunamis. Il est également apprécié pour la décomposition de ses feuilles et de ses fruits qui sont utilisés comme engrais ou humus mais aussi pour son ombrage et son caractère ornemental.
Le fruit est également brûlé pour repousser les moustiques.
Le takamaka fait partie de l'utilisation quotidienne des habitants du Pacifique. Il est notamment planté pour signaler la présence d'un lieu sacré (temple, lieu mythique, marae, etc) dans les îles du Pacifique. Son bois est utilisé pour fabriquer des objets de la vie courante (ustensiles de cuisine, etc) et culturels (instruments de musique et religieux, etc).
Le takamaka porte différents noms suivant les langues utilisées pour le désigner :
L'arbre est également appelé différemment suivant les zones géographiques où il est présent :
Poon est le nom commercial du takamaka.
Une autre espèce de takamaka endémique des Mascareignes, le Calophyllum tacamahaca, y est également appelée takamaka mais pour la différencier, on précise alors qu'il s'agit du takamaka des Hauts.
Calophyllum inophyllum
Le takamaka (Calophyllum inophyllum L., 1753) ou tamanu est un arbre tropical sempervirent que l'on trouve sur de nombreux rivages de l'océan Indien et de l'océan Pacifique. Écologiquement lié à la mer, il aime les terrains salés, sablonneux, meubles et frais, sa dissémination se faisant grâce à ses fruits flottants.
Calophyllum inophyllum L., atau Nyamplung termasuk dalam marga Calophyllum yang mempunyai sebaran cukup luas di dunia yaitu Madagaskar, Afrika Timur, Asia Selatan dan Tenggara, Kepulauan Pasifik, Hindia Barat, dan Amerika Selatan. Di Indonesia, nyamplung tersebar mulai dari Sumatra Barat, Riau, Jambi, Sumatra Selatan, Lampung, Jawa, Kalimantan Barat, Kalimantan Tengah, Sulawesi, Maluku, hingga Nusa Tenggara Timur dan Papua. Kelebihan nyamplung sebagai bahan baku biofuel adalah bijinya mempunyai rendemen yang tinggi, bisa mencapai 74%, dan dalam pemanfaatannya tidak berkompetisi dengan kepentingan pangan.
Beberapa keunggulan nyamplung ditinjau prospek pengembangan dan pemanfaatan lain, antara lain adalah tanaman nyamplung tumbuh dan tersebar merata secara alami di Indonesia, regenerasi mudah dan berbuah sepanjang tahun menunjukkan daya survival yang tinggi terhadap lingkungan. Tanaman relatif mudah dibudidayakan baik tanaman sejenis (monokultur) atau hutan campuran (mixed-forest), cocok di daerah beriklim kering, permudaan alami banyak, dan berbuah sepanjang tahun. Hampir seluruh bagian tanaman nyamplung dapat dimanfaatkan dan menghasilkan bermacam produk yang memiliki nilai ekonomi. Tegakan hutan nyamplung berfungsi sebagai pemecah angin (wind breaker) untuk tanaman pertanian dan konservasi pantai, dan pemanfaatan biofuel nyamplung dapat menekan laju penebangan pohon hutan sebagai kayu bakar karena produktivitas biji lebih tinggi diandingkan jenis lain (jarak pagar 5 ton/ha, kelapa sawit 6 ton/ha, nyamplung 20 ton/ha).
Proses pengolahan biodiesel dari nyamplung hampir sama dengan pengolahan minyak sawit, kelapa, dan jarak pagar. Tetapi karena biji nyamplung mengandung zat ekstraktif yang tinggi, maka waktu yang dibutuhkan pada proses pengukusan lebih lama dan proses pemisahan getah (degumming) berlangsung pada konsentrasi tinggi.
Calophyllum inophyllum L., atau Nyamplung termasuk dalam marga Calophyllum yang mempunyai sebaran cukup luas di dunia yaitu Madagaskar, Afrika Timur, Asia Selatan dan Tenggara, Kepulauan Pasifik, Hindia Barat, dan Amerika Selatan. Di Indonesia, nyamplung tersebar mulai dari Sumatra Barat, Riau, Jambi, Sumatra Selatan, Lampung, Jawa, Kalimantan Barat, Kalimantan Tengah, Sulawesi, Maluku, hingga Nusa Tenggara Timur dan Papua. Kelebihan nyamplung sebagai bahan baku biofuel adalah bijinya mempunyai rendemen yang tinggi, bisa mencapai 74%, dan dalam pemanfaatannya tidak berkompetisi dengan kepentingan pangan.
Beberapa keunggulan nyamplung ditinjau prospek pengembangan dan pemanfaatan lain, antara lain adalah tanaman nyamplung tumbuh dan tersebar merata secara alami di Indonesia, regenerasi mudah dan berbuah sepanjang tahun menunjukkan daya survival yang tinggi terhadap lingkungan. Tanaman relatif mudah dibudidayakan baik tanaman sejenis (monokultur) atau hutan campuran (mixed-forest), cocok di daerah beriklim kering, permudaan alami banyak, dan berbuah sepanjang tahun. Hampir seluruh bagian tanaman nyamplung dapat dimanfaatkan dan menghasilkan bermacam produk yang memiliki nilai ekonomi. Tegakan hutan nyamplung berfungsi sebagai pemecah angin (wind breaker) untuk tanaman pertanian dan konservasi pantai, dan pemanfaatan biofuel nyamplung dapat menekan laju penebangan pohon hutan sebagai kayu bakar karena produktivitas biji lebih tinggi diandingkan jenis lain (jarak pagar 5 ton/ha, kelapa sawit 6 ton/ha, nyamplung 20 ton/ha).
Proses pengolahan biodiesel dari nyamplung hampir sama dengan pengolahan minyak sawit, kelapa, dan jarak pagar. Tetapi karena biji nyamplung mengandung zat ekstraktif yang tinggi, maka waktu yang dibutuhkan pada proses pengukusan lebih lama dan proses pemisahan getah (degumming) berlangsung pada konsentrasi tinggi.
Pokok Bintangor Laut atau juga dikenali sebagai Penaga Laut adalah sejenis tumbuhan hutan hujan tropika yang terdapat di hutan Malaysia serta di negara-negara ASEAN yang lain. Nama saintifiknya Calophyllum inophyllum L. ,
Calophyllum inophyllum is een grote groenblijvende boom uit het geslacht Calophyllum.
De Calophyllum inophyllum is een lage vertakkende en langzaam groeiende boom met een brede onregelmatige kroon. Het bereikt gewoonlijk een hoogte tussen de 8 en 20 meter. De donkergroene glanzende bladeren hebben een stompvormig uiteinde. De trosvormige of pluimvormige sterkgeurende bloemen hebben een grootte van 25 millimeter. Deze bestaan uit 4 tot 15 bloemen. De bloei kan het hele jaar optreden, maar er zijn meestal twee verschillende bloeitijden, in het late voorjaar en in de late herfst. De vrucht is een ronde, groene steenvrucht, waarin grote zaden zitten. De vrucht heeft een diameter van 2 tot 4 centimeter. Rijpe vruchten zijn rimpelig en de kleur varieert van geel tot bruinrood.
De soort komt voor in oostelijk Afrika, op de eilanden in de westelijke Indische Oceaan, Zuid-Azië, Zuidoost-Azië en Oost-Azië, op de eilanden in de noordwestelijke, zuidwestelijke en zuid-centrale Pacific en Australië. De Calophyllum inophyllum wordt in de volgende landen aangetroffen:[1]
Tegenwoordig wordt de soort op grote schaal geteeld in alle tropische gebieden ter wereld. Vanwege de sierlijke bladeren, geurende bloemen en de brede kroon staat de soort bekend als sierplant.
De soort komt meestal voor in kustgebieden en aangrenzende laaglandbossen.
De plant wordt in verschillende landen traditioneel toegepast voor diverse doeleinden. Daarom zijn er van deze soort verschillende benamingen.
Uit de zaden van de vrucht wordt een plantaardige olie gewonnen, tamanu geheten. Ook levert de boom een hars, die bekendstaat als tacamahac. Deze levert in Madagaskar een welriekende balsem.[4] Deze groenkleurige balsem wordt vermengd met olie en door Malagassische vrouwen gebruikt om het haar in te wrijven.[5]
Bronnen, noten en/of referenties
Zie de categorie Calophyllum inophyllum van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. Calophyllum inophyllum is een grote groenblijvende boom uit het geslacht Calophyllum.
Calophyllum inophyllum, popularmente conhecida como puna, nudá, ou undeira, é uma árvore Magnoliophyta de baixa ramificação, de crescimento demorado e irregular, geralmente atinge 8 a 20 metros de altura e é endêmica na Maurícia, na Índia e na Austrália.[1]
Indústrias de cosméticos como a francesa Jean d'Avèze, entre outras, incluem óleo de Calophylum inophyllum (conhecido como óleo de tamanu), derivado das castanhas (sementes), em cremes para a pele, como agente esfoliador, rejuvenescedor e contra rugas.[2]
Calophyllum inophyllum, popularmente conhecida como puna, nudá, ou undeira, é uma árvore Magnoliophyta de baixa ramificação, de crescimento demorado e irregular, geralmente atinge 8 a 20 metros de altura e é endêmica na Maurícia, na Índia e na Austrália.
Indústrias de cosméticos como a francesa Jean d'Avèze, entre outras, incluem óleo de Calophylum inophyllum (conhecido como óleo de tamanu), derivado das castanhas (sementes), em cremes para a pele, como agente esfoliador, rejuvenescedor e contra rugas.
Середнього розміру вічнозелене дерево з широкою кроною. Росте повільно до 25 м висоти. Стовбур короткий покручений до 150 см в діаметрі. Усі частини рослини містять жовтуватий латекс. Доросле дерево може давати 50 кг насіння та 18 кг олії щороку.
Квітне та плодоносить цілий рік. Насіння розноситься морськими течіями та кажанами.
Зростає у прибережній зоні Індійського та Тихого океану від східної Африки до Океанії.
З насіння виробляють олію, що має назву «таману» чи «фораха». Олія таману містить багато біологічно активних інгредієнтів: три типи ліпідів, нейтральні жири (триацілгліцерини, гліколіпіди і фосфоліпіди), а також вільні жирні кислоти, стероли, терпеноїди та лактони, калофілову кислоту. Використовують в косметиці та медицині, оскільки олія таману завдяки надзвичайній регенеруючій здатності та високій протизапальній активності сприяє загоєнню ран, опіків, шрамів, відновлює зруйновані капіляри і текстуру пошкодженої шкіри. Олія таману знижує роздратування шкіри, а також є активним зволожувачем.[1]
Дим від спалювання зрілих плодів відлякує комарів.
М'якоть нестиглих плодів їстівна проте зрілі плоди містять токсичні речовини.
Вирощується як декоративна рослина через свої білі квіти з приємним запахом, що нагадує цвітіння апельсину.
Загальний вигляд
Квіти
Листя
Плоди
Mù u (danh pháp hai phần: Calophyllum inophyllum) là một cây xanh thuộc họ Cồng (Calophyllaceae), (trước đây coi là thuộc phân họ Kielmeyeroideae của họ Clusiaceae) mọc ở Đông Phi, bờ biển nam Ấn Độ đến Malesia và Úc. Ngày nay cây này được trồng khắp các vùng nhiệt đới trên thế giới, bao gồm ở nhiều đảo trên Thái Bình Dương. Nó được dùng làm cây cảnh do có lá và hoa đẹp.
Đây là cây cành thấp, lớn chậm với tán rộng. Chiều cao từ 8–20 m. Lá cứng, gân phụ rất nhiều và song song. Hoa trắng to, rộng 25mm. Hoa nở quanh năm nhưng thường nở vào hai mùa riêng biệt cuối mùa Xuân và cuối mùa Thu. Quả có nhân cứng màu xanh, rất tròn, có đường kính 2–3 cm và có một hạt. Quả khi chín chuyển sang màu vàng hoặc đỏ nâu. Hạt có chứa một chất dầu, màu vàng lục, mùi riêng biệt gọi là dầu mù u. Dầu mù u được dùng để trị ghẻ lở, bỏng, các bệnh ngoài da và được dùng để điều chế thuốc trị bệnh phong.Ngoài ra trái mù u khi khô dùng làm đuốc để thắp sáng, khả năng bắt lửa cao.
Cây này thường được trồng ở các vùng ven biển và ở các khu rừng đất thấp. Tuy nhiên vẫn có thể trồng nó ở những khu đất trong đất liền có độ cao vừa phải. Nó có khả năng chịu được nhiều loại đất khác nhau như đất cát ven biển, đất sét hay đất bạc màu.
Cây mù u được dùng lấy gỗ vì có gỗ cứng và chắc, được dùng trong xây dựng và làm thuyền. Người dân các đảo Thái Bình Dương dùng gỗ mù u để đóng thuyền.
Dầu từ hạt mù u đặc, có màu xanh lá cây đậm được các hãng mỹ phẩm dùng trong các chế phẩm chăm sóc da và tóc. Dầu mù u cũng được dùng để điều trị bỏng và các bệnh liên quan. Hạt được phơi khô rồi ép dầu. Bình quân khoảng 11,7 kg dầu/mỗi cây.
Ở một vài nơi trên các đảo thuộc Thái Bình Dương cây này được xem là linh thiêng do khả năng chịu đựng các loại đất, lợi ích nó mang lại cho con người.
Trái mù u
Cây mù u ở Hawaii
Mù u (danh pháp hai phần: Calophyllum inophyllum) là một cây xanh thuộc họ Cồng (Calophyllaceae), (trước đây coi là thuộc phân họ Kielmeyeroideae của họ Clusiaceae) mọc ở Đông Phi, bờ biển nam Ấn Độ đến Malesia và Úc. Ngày nay cây này được trồng khắp các vùng nhiệt đới trên thế giới, bao gồm ở nhiều đảo trên Thái Bình Dương. Nó được dùng làm cây cảnh do có lá và hoa đẹp.
紅厚殼（学名：Calophyllum inophyllum），又名瓊崖海棠，为胡桐科红厚壳属的植物。
常绿乔木，暗褐或灰褐色树皮；椭圆形或宽椭圆形的叶子对生，顶端钝圆或微缺，厚革质有光泽，全缘或波状，侧脉细密；总状花序或圆锥花序，花白色有香气；球形核果，熟时为黄色、肉质。
分布在斯里兰卡、臺湾、马达加斯加、菲律宾、中南半岛、波利尼西亚、马来西亚、安达曼群岛、印度尼西亚、澳大利亚、印度以及中国大陆的海南等地，生长于海拔60米至200米的地区，多生在丘陵空旷地及海滨沙荒地上，目前尚未由人工引种栽培。
胡桐（中国高等植物图鉴误用），琼崖海棠树（中国树木分类学），海棠木、海棠果（广东），君子树（海南），呀拉菩（台湾）
这是一篇與植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
テリハボク（照葉木、Calophyllum inophyllum）はテリハボク科の常緑高木。方言名はヤラボなど。太平洋諸島、オーストラリア、東南アジア、インド、マダガスカルなどの海岸近くに分布し、また世界の熱帯・亜熱帯で広く栽培される。日本では南西諸島と小笠原諸島に自生するが、これらは移入によるとの考えもある。
成長は遅いが、高さは10-20メートルほどになる。葉は対生し、楕円形、長さ10-15cmほどで光沢があり（名の由来）、裏面は葉脈が目立つ。花は径2-3センチで10個前後が総状花序につく。両性花で子房上位、花弁は白く4個、雄蕊は黄色く多数、芳香がある。果実は径4センチ程の球形の核果で、赤褐色に熟し、大きい種子を1個含む。
沖縄では見かけのよく似たフクギとともに防風林に植えられる。観賞用にも栽培されるほか、材は硬く強いので家屋、舟や道具の材料に用いられる。小笠原諸島では「タマナ」の名称で親しまれ、材を用いてカノー（アウトリガーカヌー）を造った。
種子からは油が採れ、食用にはならないが外用薬や化粧品原料に使われ、また灯火用にもされ、現在はバイオディーゼル燃料に適するとして注目される。
.jpg)
.jpg)
_at_VUDA_Park_05.JPG)
.jpg)
.jpg)
