Small Black Ant

Lasius niger és una formiga de la subfamília Formicinae, del gènere Lasius, que es troba per tot Europa i en algunes parts de l'Amèrica del Nord i Àsia. Les obreres són de color negre amb reflexos grisos i fan de 3 a 5 mm, i la reina pot mesurar fins a 11 mm (normalment, 9 mm). És monogínica, és a dir, que hi ha una reina per formiguer.

Les colònies de Lasius niger poden arribar a tenir cou a mmàxiaca ae 15.000 individus, però la mitjanaestàs al voltant dlse 4.000-7.00s. La reina de Lasius niger pot viure uns 12 anys.

Les reines enterren les altres reines cofundadores mortes.^[1]

Referències

Mravenec obecný (Lasius niger L.) je v České republice nejhojnější, drobný, holarktický druh mravence.

Popis

Mravenec obecný je drobný, hnědý až šedočerný, nelesklý mravenec. Zadeček, holeně a násadce tykadel jsou porostlá odstávajícími štětinkami. První článek tykadel je hruškovitě ztloustlý. Čelní štítek není zřetelně ohraničen. Obvykle u dělnic chybí temenní očka.

Dělnice

Délka těla 2–5 mm jedná se o neplodné modifikace samičky bez křídel žijící až 7 let. Tvoří nejpočetnější kastu v mraveništi zajišťující chod celého mravenčího státu. Dělnice shánějí potravu, starají se o potomstvo a chrání hnízdo.

Samička (Královna)

Pohlavní jedinec délky 7–10 mm s temenními očky. Je krátkodobě okřídlená, po určité době si křídla ulomí, aby využila křídelní svalovinu pro získání energie na založení kolonie. Obvykle žije až 15 let, rekordmankou se stala královna chovaná v laboratorním hnízdě (formikáriu), která se dožila 29 let a drží světový rekord v délce života v rámci celého hmyzu.^[1]

• Samička s křídly

• Samička bez křídel

• 
• 

Samec

Okřídlený pohlavní jedinec dorůstající délky 3,5–5 mm. Žije velice krátkou dobu, po páření „svatebním letu“ umírá.

Výskyt

Hojně žijící druh. Rozšíření sahá od Evropy přes mírný pás Asie až do Severní Ameriky i severní Afriky. U nás ho lze naleznout v horách i nížinách. Je běžným obyvatelem zahrad, měst a domácností. Není náročný a dobře snáší suchá i vlhká místa bez ohledu na intenzitu slunečního záření.

Hnízdo (Mraveniště)

Hnízdo bývá nejčastěji pod kamenem, v zemi nebo mrtvém dřevě. Podzemní hnízdo je s povrchem spojeno otvůrky, obklopenými drobnými hliněnými valy. Občas má mraveniště i nadzemní kupulovitou hliněnou nadstavbu navršenou kolem stébel trav. Tato část je pevná, odolává větru i letním dešťům, ale zima nadstavbu ničí.

• Mraveniště pod kamenem

Založení kolonie a způsob života

V březnu královny kladou vajíčka, ze kterých se vylíhnou díky speciální potravě pohlavní jedinci (samci a samice). Krátce po vylíhnutí nastává doba páření (od června do srpna). Při kopulaci (která většinou probíhá z teplých a vlhkých dnů přibližně 20–30 °C a 2–5 dnů po dešti) samička získává sperma od více samců, které uschovává v semenné schránce a dle potřeby klade oplodněná nebo neoplodněná vajíčka po celý svůj život. Z oplozených vajíček se líhnou dělnice nebo samičky a z neoplozených vajíček samci. Velká část pohlavních jedinců se při „svatebním letu“ stává kořistí ptáků a dalších predátorů. Oplodněná královna shodí křídla a snaží se založit novou kolonii. Mravenec obecný vytváří monogynní společenství, mraveniště obsahuje pouze jednu královnu. Samička tohoto druhu zakládá sama novou kolonii nezávislým způsobem a zpočátku sebe a první potomstvo vyživuje pouze zásobními látkami svého těla. V této době vůbec neopouští svou mateřskou komůrku. Vývoj dělnice trvá přibližně 50 dnů.

• Rojení

Potrava

Všežravý druh, lovící hmyz, v domácnostech vyhledává sladkosti a velkou část potravy tvoří výměšky ze žláz mšic a červců, takzvané medovice.

V chovu se královna většinou ze začátku krmí takzvanou medovinou jedná se o roztok medu a vody v poměru 1:3. Lze jí použít jako doplněk potravy i v pozdější fázi chovu.

Symbióza se mšicemi a drabčíky

Mravenec obecný vyhledává, stará se, chrání a rozšiřuje přibližně 15 druhů mšic. Na oplátku mšice poskytují mravencům velice výživnou medovici, slouží stejně jako dojné krávy u lidí. Dokonce je přenášejí na nová místa a pro ochranu před predátory, staví na stromech a keřích částečně kryté tunely (mšičí pavilónky). Před mrazy je chrání hluboko v mraveništi.

• Dělnice a mšice

• 

Význam

Jelikož rozšiřuje mšice, je velmi neoblíbený u zahrádkářů.

Reference

1. ↑ HÖLLDOBLER, Bert; WILSON, Edward O. Cesta k mravencům. S. 22.

Externí odkazy

• Obrázky, zvuky či videa k tématu mravenec obecný ve Wikimedia Commons
• Galerie mravenec obecný ve Wikimedia Commons
• Databáze mravenců ANTWEB - Lasius niger
• Myrmekologie

Literatura

• SADIL, Josef. Naši mravenci. Praha: Orbis, 1955. S. 224.

• HÖLLDOBLER, Bert; WILSON, Edward O. Cesta k mravencům. Praha: Academia, 1997. ISBN 80-200-0612-5. S. 198.

• OBENBERGER, Jan. Ze života mravenců. Praha: Vyšehrad, 1949. S. 221.

Sort Havemyre (Lasius niger) er den almindeligste myreart i Danmark. Den ses ofte nær (eller i) menneskers boliger og er derfor kendt af alle.

Udseende

Arbejdere måler 3-5 mm og er kendetegnet ved deres sortbrune farve og lyse ben. De har ligeledes en tæt behåring. Det første kuld arbejdere (nanitics) er noget mindre end de kommende generationer. Arbejderne vil, i takt med at kolonien bliver ældre, blive større.

Dronningen måler 6-9 mm og er en anelse mørkere i farven end arbejderne. Før dronningen er blevet befrugtet, bærer hun klare vinger. Dronningen er desuden bredere end arbejderne og kendetegnes ved dens store vingemuskler og brede gaster.

Hanner måler 3,5-4,5 mm og har en meget mørkebrun farve. De ligner ikke hverken arbejdere eller dronninger, men er i stedet noget slankere.

Økologisk niche

De foretrukne levesteder er heder, moser, skovbryn, og skråninger langs veje. På steder, hvor der er for fugtigt eller hvor vegetationen skygger for meget, anlægger sort havemyre kuplede tuer, der hæver sig over terrænet. Derfor kan denne art findes snart sagt overalt, selv på steder hvor menneskers aktivitet forstyrrer dens tilværelse.

Fødegrundlag

Sort havemyre lever først og fremmest af honningdug, der bruges som myrernes energikilde. Til larvernes opbygning af protein indsamler sort havemyre store mængder af små insekter og larver. Behovet for sukker som energiforsyning fører til, at myrerne finder og bruger af de sukkerrige fødevarer, mennesker opbevarer: frugt, marmelade, saft, slik osv.

Livscyklus

Myrerne er aktive i en kort tid fra sent forår til tidligt efterår. I løbet af den periode producerer de store mængder yngel, og i juli-august sendes de kønsmodne dronninger og droner ud på parringsflugt. Hannerne dør umiddelbart efter parringen, men dronningerne lander sikkert og river deres egne vinger af. De skjuler sig hurtigt under sten eller på andre egnede steder, men kun få af dem når frem til at stifte et nyt bo. I flere tilfælde lykkes det arbejdere at indfange en ung dronning og ved fælles hjælp kan det lykkes dem at stable et samfund på benene.

• Dronning med vinger

• Dronning uden vinger

Die Schwarze Wegameise (Lasius niger), auch Mattschwarze Wegameise, Schwarze Gartenameise oder Schwarzgraue Wegameise genannt, gehört in der Unterfamilie der Schuppenameisen (Formicinae) zur Gattung der Wegameisen (Lasius).

Zwei Schwarze Wegameisen (Lasius niger) bei gegenseitiger Fütterung (Trophallaxis)

Begattete Jungkönigin

Jungkönigin reinigt sich

Merkmale

Die Arbeiterinnen sind 3 bis 5 Millimeter lang. Die Farbe variiert zwischen dunkelbraun und schwarz, die dichte Körperbehaarung ist silbrig, darunter finden sich auch einige längere Haare. Tatsächlich fehlt die längere Körperbehaarung bei der Fremden Wegameise (Lasius alienus), von der sie kaum zu unterscheiden ist. Die Geschlechtstiere schwärmen zwischen Juni und September. Die Königinnen sind 8 bis 9 Millimeter lang, die Männchen sind 3,5 bis 4,5 Millimeter lang. Aktiv ist die Schwarze Wegameise zwischen März und Oktober.

Verbreitung und Lebensraum

Das Verbreitungsgebiet erstreckt sich über Europa, Asien, Afrika und Nordamerika. Sie ist die häufigste Ameise in Mitteleuropa. Man findet sie in nicht zu trockenen Habitaten, an Waldrändern ebenso wie in offenen Landschaften.

Lebensweise

Als sehr anpassungsfähiges Tier lebt sie auch in Gärten und Städten, wo sie sich unter Steinen, Baumrinde, im Rasen und in Mauerspalten verbirgt und auch in Häuser eindringt.

Ernährung

Nahrung sind zuckerhaltige (hauptsächlich Honigtau) und proteinhaltige Substanzen (hauptsächlich Insekten).

Symbiose

Schwarze Wegameisen sind aphidophil, d. h., sie leben gern in Symbiose mit myrmekophilen Blatt-, Schild- und Wurzelläusen zusammen.^[1][2] Die Art der Symbiose ist eine Trophobiose, da die Ameisen Schutz gegen Nahrung gewähren. Sie beschützen diese vor Fressfeinden, überbauen bodennahe Zweige öfter mit einer aus Erdkrumen oder Sand hergestellten Schutzverkleidung und züchten Wurzelläuse im eigenen Nest. Um den Weg zu verkürzen, werden die Läuse auch auf Pflanzen in Nestnähe gebracht. Trophobiose kann auch mit der Gallwespe Andricus symbioticus bestehen.^[3]

Nestbau

Die Tiere errichten ihre wenige Zentimeter hohen Nesthügel nur aus Erde und um Pflanzen (beispielsweise Grashalme) herum. Dadurch wird der nicht sehr stabile Bau etwas haltbarer, da die Pflanzen als Stützen für das Bauwerk dienen.

Fortpflanzung

Die Geschlechtstiere schwärmen an warmen Hochsommertagen aus. Die Begattung findet im Fluge statt. Die Männchen sterben bald darauf, die Jungkönigin wirft die Flügel ab und gründet ein Nest. Sie verschließt sich in einer unterirdischen Kammer (claustrale Koloniegründung). Hier legt sie die Eier und zieht die ersten Arbeiterinnen auf. Bis zu 25 % der Koloniegründungen erfolgen durch mehrere Königinnen (Pleometrose). Alle Königinnen bis auf eine werden in der Regel kurz nach der Gründungsphase durch die Arbeiterinnen oder die dominante Königin eliminiert und die Kolonie geht in eine Monogynie über. In der Saison legt die Königin 100 Eier pro Tag.

Sonstiges

• Entwicklungsgeschichtlich dürfte die Art schon seit rund 50 Millionen Jahren nahezu unverändert existieren. Die im eozänen Baltischen Bernstein als eine der häufigsten Ameisen zu Tausenden gefundene Lasius schiefferdeckeri ist morphologisch der rezenten Lasius niger so ähnlich, dass manche Autoren sie als artidentisch ansehen.^[4]
• L. niger ist eine für die Ameisenhaltung beliebte Art, da sie robust, aggressiv und interessant ist. Als „Lebensraum“ dient dabei ein Formicarium. Die Temperatur muss der im Freien herrschenden angepasst sein, im Winter ist eine Winterruhe notwendig, die bei etwa 6 °C bis 8 °C eintritt.

Quellen

• Heiko Bellmann: Bienen, Wespen, Ameisen. Hautflügler Mitteleuropas. Franckh-Kosmos, Stuttgart 1995, ISBN 3-440-09690-4

Einzelnachweise

1. ↑ W. Völkl, et al.: Chemical and tactile communication between the root aphid parasitoidParalipsis enervis and trophobiotic ants: consequences for parasitoid survival. In: Experientia 52, Nr. 7, 1996, S. 731–738. doi:10.1007/BF01925584
2. ↑ K. Escherich: Die Beziehungen der Ameisen zu nichtsozialen Tieren. In: K. Escherich (Hrsg.): Die Ameise, Achtes Kapitel, Vieweg+Teubner Verlag, Braunschweig 1917, S. 230ff. doi:10.1007/978-3-322-98715-0_9.
3. ↑ Abe Yoshihisa: Trophobiosis between the Gall Wasp, Andricus symbioticus, and the Gall-Attending Ant, Lasius niger. In: Appl. Ent. Zool. 23, Nr. 1, 1988, 41–44. doi:10.1303/aez.23.41 (zurzeit nicht erreichbar)
4. ↑ Sven Gisle Larsson: Baltic Amber - a Palaeobiological Study. - Entomograph, Vol. 1, Klampenborg (Dänemark) 1978.

Black garden ant with a spider's mandibles

The black garden ant (Lasius niger), also known as the common black ant, is a formicine ant, the type species of the subgenus Lasius, which is found across Europe and in some parts of North America, South America, Asia and Australasia. The European species was split into two species; L. niger, which are found in open areas; and L. platythorax, which is found in forest habitats.^[1] It is monogynous, meaning colonies contain a single queen.

Lasius niger colonies normally range from 4,000 to 7,000 workers, but can reach 40,000 in rare cases. A Lasius niger queen can live for up to 29 years^[2] the longest recorded lifespan for any eusocial insect.^[3] Lasius niger queens in the early stages of founding can have two to three other queens in the nest. They will tolerate each other until the first workers come, then it is most likely they will fight until one queen remains. Under laboratory conditions, workers can live at least 4 years.^[4]

Lasius niger is host to a number of temporary social parasites of the Lasius mixtus group including Lasius mixtus and Lasius umbratus.

Appearance

Life cycle

L. niger queens with and without wings

Mating flights

Ants mate on the wing, so "flying ants" are alates (reproductive individuals), which includes males and gynes (virgin queens). The mating (or nuptial) flights of Lasius niger usually occur around June to September throughout the species' range; in North America flights usually occur during the autumn, whereas in Europe they generally take place during the hot summer months of July and August. Flights can contain thousands of winged males and females.^[5]

Disparities between local weather conditions can cause nuptial flights to be out of phase amongst widespread populations of L. niger. During long-lasting, hot summers, flights can take place simultaneously across the country, but overcast weather with local patches of sunshine results in a far less synchronized emergence of alates.

Once the queens have mated they will land and discard their wings and begin to find a suitable place to dig a tunnel. Meanwhile, males generally only live for a day or two after the mating flights and will then die.

New nest

After removing her wings, a queen will move quickly to find moist ground, then start digging a tunnel. Once the tunnel has been completed, the queen will block the entrance and retreat to the bottom. Subsequently, she will dig out a small chamber. This will serve as the claustral chamber of the new colony. Generally, a queen will begin to lay eggs immediately after the construction of the chamber, and the eggs will hatch after 8–10 weeks. Until the eggs hatch and the larvae grow to maturity, a Lasius niger queen will not eat, relying on the protein of her wing muscles to be broken down and digested. In some cases, a Lasius niger queen may eat her own eggs in order to survive.

Egg to ant

Lasius niger nest

Lasius niger, like other ants, have four stages of development: egg, larva, pupa, and adult. Lasius niger lay tiny, white, kidney-shaped eggs with a smooth sticky surface which helps them to be carried in a group instead of one by one. After hatching Lasius niger proceed onto the larva stage resembling tiny maggots. The larvae need to be fed by the queen (or workers in the case of an established colony) if they are to mature; as they feed the larvae grow, shedding their skin, doing so usually three times in total. With each molt, the larvae grow hooked hairs which allow them to be carried in groups. When Lasius niger larvae reach the last molt they are generally too big to be carried as part of a group and so are carried individually. Once the larva grows big enough it spins a cocoon around itself. To aid this process a queen (or workers) may bury the larva so that it can spin its cocoon undisturbed, and begin a process of metamorphosis. Once the process is complete the Lasius niger worker emerges from the cocoon. At this stage, the callow worker is completely white but will darken over the course of an hour until it has turned black.

Colony established

The first worker ants that emerge are very small compared to later generations. At this point the workers immediately begin to expand the nest and care for the queen and brood; they eventually remove the seal from the entrance to the nest and begin to forage above ground. This is a critical time for the colony as they need to gather food quickly to support future growth and particularly to feed the starved queen, who would have lost around 50% of her body weight. From this point on the queen's egg laying output will increase significantly, becoming the queen's sole function. The later generations of worker ants will be bigger, stronger and more aggressive because there is more nutrition for them at the larval stage. The initial brood being fed only by the scarce resources available to a queen will be much smaller than brood supported by a team of foraging and nursing workers. Provided workers are able to find food, at this stage the colony will see an exponential rise in population. After several years, once the colony is well established, the queen will lay eggs that will become queens and males. Black ants often make large nests with extensive tunnel connections.

Quarantine behavior

When building their colony, the ants structure it so as to inhibit the transmission of different contagions.^[6] Different communities within the colony are segregated by a limited number of connective nodes, allowing for greater protection of vulnerable hive members, such as larvae and pupae, and the queen.^[6]

Additionally, individual infected ants have been observed as spending more time foraging outside of the hive, venturing farther than other ants, and limiting their interactions once within the hive again.^[6]

Long-lived queens

Although worker ants live for a couple of months, queens typically survive for almost 15 years but there have been instances of queens living up to 29 years,^[2] the longest recorded lifespan for any eusocial insect.^[3] Understanding the basis for the greater longevity of queens has a bearing on the general unsolved problem in biology of the causes of aging. In the study of long-lived queen ants it was found that queens have a higher expression than genetically identical workers of genes involved in processing damaged macromolecules.^[2] Genes with higher expression included those that are necessary for repair of DNA damage (see DNA damage theory of aging) and genes involved in proteasome-mediated, ubiquitin-dependent, protein catabolic processes.

Mutualisms

Lasius niger attending an extrafloral nectary on Vicia faba

Lasius niger removes predators such as ladybirds from the vicinity of black bean aphid thus keeping their "milch cows" safe.^[7] On a test plot of field beans (Vicia faba), plants without black bean aphids yielded an average of 56 seeds per plant, those with aphids and no ants yielded 17 seeds, and those with both ants and aphids averaged eight seeds per plant.^[8] Vicia faba also produces extrafloral nectaries that Lasius niger can feed from directly.^[9]

The Plebejus argus butterfly lays eggs near nests of L. niger, forming a mutualistic relationship.^[10][11] This mutualistic relationship benefits the adult butterfly by reducing the need for parental investment.^[10] Once the eggs hatch, the ants chaperone the larvae, averting the attacks of predatory organisms like wasps and spiders as well as parasites. In return, the ants receive a saccharine secretion fortified with amino acids from an eversible gland on the larvae's back.^[10][11] As first instar larvae prepare to pupate, the ants carry the larvae into their nests.^[10] Once the larvae become pupae, the ants continue to provide protection against predation and parasitism.^[11][10] The butterfly leaves the nest when it emerges in June.^[11]

References

La hormiga negra de jardín (Lasius niger) es una hormiga de la subfamilia Formicinae, del género Lasius que se encuentra en toda Europa y en algunas partes de América del Norte, América del Sur y Asia. Las obreras son de color negro con reflejos grises y medida de 3 a 5 mm y la reina puede ser de hasta 11 mm (normalmente de 9 mm). Hay una sola reina por hormiguero.

Las colonias de Lasius niger pueden alcanzar un tamaño máximo de alrededor de quince mil individuos, pero la media es alrededor de cuatro mil a siete mil individuos. La reina de Lasius niger puede vivir durante unos doce años.

Ciclo vital

Vuelos nupciales

Los vuelos de apareamiento o vuelos nupciales se producen en los meses de verano en Europa y en América en otoño. Los vuelos son masivos y pueden llegar a ser de miles de hormigas.

Si el verano es largo y caluroso los vuelos se pueden producir simultáneamente en una gran extensión de terreno.

Una vez que se ha producido la cópula y las reinas están fecundadas, se posan en el suelo, se arrancan las alas y comienzan a buscar un lugar donde excavar el hormiguero. Los machos mueren poco tiempo después de haber fecundado a las reinas.

La reina fecundada excava un túnel poco profundo en la tierra para luego tapar la entrada. Una vez tapado el túnel, la reina comienza a poner huevos que en unas ocho a diez semanas se convertirán en las primeras obreras. En este período la reina se nutre de las proteínas que tenía acumuladas en los músculos de las alas. A veces puede llegar a comerse algunos de sus huevos para sobrevivir.

• Reina Lasius niger con alas.

• Reina ya fecundada sin alas.

Las primeras obreras

Los huevos pasan por cuatro estadios larvarios antes de convertirse en obreras:

• La reina pone huevos pequeños y blanquecinos, con una superficie adherente para ser transportados con facilidad.
• Cuando esos huevos eclosionan salen unas pequeñas larvas que son alimentadas y atendidas por la reina.
• Una vez esas larvas se han desarrollado lo suficiente tejen un capullo alrededor de ellas y entran en el estadio de pupa donde tiene lugar la metamorfosis.
• Llegado el momento, la pupa rompe el capullo y sale una hormiga adulta. Esta en un principio es descolorida pero al poco tiempo se oscurece y termina siendo negra.

La colonia

Las primeras obreras que nacen son muy pequeñas en comparación con las generaciones posteriores. En este punto, las obreras comienzan inmediatamente a ampliar el nido y se encargan del cuidado de la reina y las crías. Finalmente destapan la entrada del nido y comienzan a buscar alimento en la superficie. Este es un momento crucial para la colonia, ya que deben reunir los alimentos rápidamente para apoyar el crecimiento futuro y sobre todo para alimentar a la reina, que habrá perdido alrededor del 50% de su peso corporal del esfuerzo de cuidar a las crías sin alimentarse ella. Desde este punto la reina comienza a poner huevos. Convirtiéndose en su única función. Las generaciones posteriores de las hormigas obreras serán más grandes, más fuertes y más agresivas. La hormiga que nazca depende de la cantidad de la alimentación que recibe en la fase de larva. Las primeras, al ser alimentadas solo por los escasos recursos disponibles de la reina, son mucho menores que las crías que nacen cuando ya hay algunas obreras que se puedan encargar de alimentarlas y cuidarlas. En esta fase el crecimiento de la colonia depende mucho de la cantidad de alimento que sean capaces de encontrar. Después de varios años una vez que la colonia está bien establecida la reina pone los huevos que se convierten en reinas y en machos alados.

Alimentación

Se alimentan mayoritariamente de la melaza que segregan algunos tipos de áfidos. A cambio, las hormigas protegen de otras amenazas a estos insectos que son perjudiciales para los cultivos. Por eso este tipo de hormigas suelen ser un problema para los jardineros. También se alimentan de frutos maduros como las fresas que carecen de capa superficial dura. Para conseguir proteínas se alimentan de algunos pequeños insectos y arañas.

Mutualismos

Además del mutualismo con áfidos descrito en la sección anterior esta especie tiene otra relación con la mariposa Plebejus argus. La hembra de esta especie pone sus huevos cerca de los nidos de L. niger.^[2]​^[3]​ Esta relación beneficia a la mariposa porque puede reducir el cuidado parental.^[2]​ Las hormigas cuidan a las larvas de la mariposa una vez que los huevos hacen eclosión, protegiéndolos contra depredadores y parasitoides. En recompensa, las orugas producen una secreción azucarada y con proteínas en una glándula eversible en su dorso.^[2]​^[3]​ Cuando las larvas están a punto de convertirse en pupas, las hormigas las llevan al hormiguero donde continúan protegiéndolas.^[3]​^[2]​ La mariposa adulta abandona el nido cuando emerge en el mes de junio.^[3]​

Referencias

Mullamurelane (Lasius niger) on kiletiivaliste seltsi kuuluv putukaliik.

Putukat on ka Eestis.^[1]

Viited

Välislingid

• Mullamurelane andmebaasis eElurikkus

Inurri beltza (Lasius niger) Formicidae familiako intsektu-espeziea da.^[1]

Erreferentziak

Pihamauriainen eli sokerimuurahainen tai mauriainen (Lasius niger) on pieni (3,5–9 mm) ja musta muurahaislaji.

Sokerimuurahainen tunkeutuu yleisesti ihmisasumuksiin. Sitä löydetään monesti keittiöstä, ruokakaapeista tai -varastoista. Se on perso makealle. Pihalla se viihtyy laatoitusten alla ja kivijalan vieressä tai kukkapenkissä. Laji kelpaa hyvin muurahaisterraarioon; se kaivaa tunneleita ja syö sokeria.

Pihamauriaiskuningatar elää normaalisti noin 12 vuotta. Pisin mitattu ikä on ollut 27 vuotta.

1. ↑ Catalogue of Life catalogueoflife.org. Viitattu 4.7.2013. (englanniksi)

Lasius niger, la fourmi noire des jardins, est une espèce de fourmis cosmopolite de la sous-famille des Formicinae. Très répandue, cette espèce paléarctique et opportuniste est commune en Europe, en Amérique du Nord et en Inde.

Description

Les ouvrières sont noires à reflets gris et mesurent 3 à 5 mm et la reine peut mesurer jusqu'à 11 mm (généralement 9 mm). Elle est très proche morphologiquement de Lasius alienus avec qui elle peut être facilement confondue et qui est tout aussi commune, mais cette dernière est légèrement plus petite et présente une teinte un peu plus brune.

Comme toutes les fourmis, elle subit une métamorphose complète : œuf, larve, nymphe, imago. Notons que la nymphe est enfermée dans un cocon. Chaque étape dure entre dix et vingt jours. À la sortie du cocon, la jeune fourmi est brun clair, mais se pigmente en très peu de temps.

Mode de vie

Mâle

Les colonies sont formées de 5 000 à 15 000 individus selon la période. Elles sont fondées en été (juillet et aout), généralement en fin de journée après un orage, pendant ce que l'on appelle l'essaimage. Elles sont monogynes (une seule reine dans la fourmilière) et à fondation indépendante, c'est-à-dire que la nouvelle reine peut fonder toute seule sa colonie. La reine peut vivre environ 20 ans et les ouvrières entre 1 et 2 ans^[1],[2]. Le record connu de longévité pour une fourmi est détenu par une reine fourmi noire des jardins, Lasius niger, qui vécut 28 ans et 8 mois dans un laboratoire^[3].

Reine Lasius niger avec œufs et cocons

Cette espèce n'a pas de soldats mais si une menace se présente, les ouvrières peuvent prendre ce poste momentanément.

Lasius niger élève les pucerons pour se nourrir de leur miellat. Elle se nourrit également d'insectes et de certains végétaux ou champignons. Elle pénètre parfois dans les habitations^[4], essentiellement à la recherche d'aliments sucrés.

Les chenilles de plusieurs papillons, dont l'Azuré porte-queue et l'Azuré des nerpruns, sont soignées par plusieurs espèces de fourmis dont Lasius niger^[5].

Élevage

Lasius niger étant une espèce commune et facile à maintenir, elle est souvent élevée par les amateurs de l'élevage de fourmis.

Notes et références

Annexes

Is feithid é an seangán capaill. Ball d'fhine na Formicidae atá ann.

Is síol ainmhí é an t-alt seo. Cuir leis, chun cuidiú leis an Vicipéid.
Má tá alt níos forbartha le fáil i dteanga eile, is féidir leat aistriúchán Gaeilge a dhéanamh.

Lasius niger Linnaeus, 1758, è una formica del genere Lasius, comunemente detta formica nera o formica nera dei giardini, diffusa in tutta l'Europa ed in alcune parti del Nord America e dell'Asia.^[1] Si tratta di una specie molto diffusa sul nostro territorio e, per la sua facilità di allevamento e grande adattabilità, è molto conosciuta dagli allevatori di formiche.

Descrizione

Le operaie presentano un addome semi-estensibile per contenere i liquidi zuccherini e sono lunghe circa dai 3 ai 5 millimetri; le regine possono arrivare a 9 mm.

Biologia

Specie monoginica, ovvero formata da un'unica regina, forma colonie con un numero variabile di individui tra le 15 000 e le 30 000 unità. Può anche formare in pleometrosi. Estremamente adattabili, nidificano nel terreno in piccoli nidi, e vanno in ibernazione nel periodo invernale.

Le operaie si nutrono soprattutto della melata rilasciata da omotteri parassiti delle piante come afidi e cocciniglie, con cui vivono in simbiosi e proteggono dai predatori distribuendoli sulle piante nell'ambiente esterno al nido, le proteine invece le ottengono da insetti e aracnidi di piccole e medie dimensioni ^[2]

Note

De wegmier (Lasius niger), ook wel gewone wegmier, zwarte wegmier of zwartbruine wegmier, is een mierensoort uit de onderfamilie van de schubmieren (Formicinae).

Uiterlijk

De wegmier is zwartbruin tot zwart met een fijne beharing. De werksters zijn zo'n 3-5 mm lang. De koningin wordt zo'n 9 millimeter lang. De geslachtsmieren zijn donkerbruin en de vleugels zijn doorzichtig.

Indeling van het mierennest

In het mierennest is er één functionele koningin. Tijdens de stichtingsfase van een nieuwe kolonie kan het voorkomen dat enkele pas bevruchte wijfjes samen de eerste eitjes leggen - men spreekt dan van pleometrose. Wanneer echter de eerste werksters verschijnen, worden alle koninginnen gedood behalve een - dit noemt men dan secundaire monogynie. Eind juli en begin augustus zijn de bruidsvluchten; de mannetjes en de koninginnen verlaten dan het nest. Alleen de sterkste mannetjes kunnen de koninginnen bijhouden en bevruchten hen boven in de lucht. De werksters worden 2-3 jaar oud, met uitzondering van de eerste werksters. Deze bereiken een leeftijd van ongeveer 2 maanden. Dit komt omdat in de stichtingsfase de koningin de gehele fase in haar nest blijft. Tijdens deze tijd eet ze niet en breekt ze haar vliegspieren af. Dit creëert een eiwitrijke substantie die wordt gevoerd aan de eerste larven. Hiervan is slechts een gelimiteerde hoeveelheid. Na het uitkomen van de eerste mieren wordt er voedsel van buiten gehaald. Hierdoor kan er meer worden gevoerd, en wordt de levensverwachting verlengd.

De nesten bevinden zich vaak onder tegels of onder boomschors. Soms worden ook zandhopen gemaakt. De mieren leven van de uitscheiding van bladluizen die ze melken. De koningin en larves hebben eiwit nodig om te groeien en eieren te leggen.

Voorkomen

De wegmier komt voor in een groot deel van het Palearctisch gebied. De soort leeft in vele biotopen, mits niet te droog. Ze is ook in tuinen te vinden, en 's zomers soms binnenshuis. In Nederland en België is de soort zeer algemeen.

Externe links

• Kaarten met waarnemingen op waarneming.nl:

• België
• Nederland
• wereldwijd

• zwartbruine wegmier op SoortenBank.nl
• Wetenschappelijke website van de mierenfauna van Vlaanderen

Vanlig sukkermaur eller Svart jordmaur (latin: Lasius niger), er en middels stor brun-svart maur. Den kalles ofte bare sukkermaur og er den vanligste av de norske artene i slekten Lasius. Den er vanlig i store deler av Norge.

Utseende

Vanlig sukkermaur er en svart og mørk brun, middelstor maur og er svært lik tvillingsukkermaur (Lasius platythorax)

Levevis

Reiret til vanlig sukkermaur er oftest anlagt i hager, i jorden, ofte under en større stein, eller annen gjenstand. Det dannes ofte løse tuer av jord over boletet.

Vanlig sukkermaur forekommer ofte i hus på jakt etter mat. Den finner raskt fram til alt søtt og anlegger gjerne travle maurstier. Det hender at jordmaur etablerer bol i råteskadet treverk innendørs, eller isolasjonen, som f.eks. under baderomsgulv. Maur i bygningsmaterialer er et problem som bør tas alvorlig. Ofte er det jakten på mat som er årsaken til at maur etablerer seg i hus.

Arbeider av vanlig sukkermaur

En vingeløs dronning, etter at hun har funnet et sted for et nytt reir, biter hun av seg vingene.

Litteratur

• Douwes, P.; Abenius, J.; Cederberg, B. & Wahlstedt, U. 2012. Steklar: Myror och getingar. Hymenoptera: Formicidae–Vespidae Nationalnyckeln till Sveriges flora och fauna 133 sider. ISBN 978-91-88506-78-8
• Ervik, Kenneth. 2003. Effektiv bekjempelse av maur. Tønsberg skadedyrkontroll. 81 sider. ISBN 9788299665902

Eksterne lenker

• (sv) vanlig sukkermaur hos Dyntaxa
• (en) vanlig sukkermaur i Encyclopedia of Life
• (en) vanlig sukkermaur i Global Biodiversity Information Facility
• (en) vanlig sukkermaur hos Fauna Europaea
• (en) vanlig sukkermaur hos NCBI
• (en) vanlig sukkermaur hos ITIS
• (en) Kategori:Lasius niger – bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• (en) Lasius niger – galleri av bilder, video eller lyd på Wikimedia Commons
• Lasius (Lasius) niger – detaljert informasjon på Wikispecies

Denne zoologirelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den.
Det finnes mer utfyllende artikkel/artikler på .

Hurtnica pospolita^[2], hurtnica zwyczajna^[3], hurtnica czarna^[4] (łac. Lasius niger) – gatunek błonkówki z rodziny mrówkowatych. Pierwotnie palearktyczny, ale zawleczony do Nearktyki. W Europie często spotykany. Należy do myrmekofauny miast.

Królowa osiąga długość do 9 mm. Robotnice długości około od 3,5 do 5 mm. Loty godowe odbywają się od czerwca do sierpnia. Podczas pierwszej rójki można zauważyć na ścieżkach wiele królowych bez skrzydeł, które zostały odrzucone po locie godowym, szukających miejsca do założenia kolonii. Hurtnica zwyczajna zakłada gniazdo w sposób klasztorny, składając jaja i wychowując pierwsze mrówki bez konieczności pożywiania się poza gniazdem.

Występowanie

L. niger jest jednym z najpospolitszych palearktycznych gatunków mrówek^[5][6]. Naturalnym miejscem jego występowania są północne tereny Europy i Azji, łącznie z Zabajkalem (wschodnią Syberią) i Mongolią^[7]. Gatunek został introdukowany na teren północnej Afryki i na północno-zachodnią część USA^[8]. W Ameryce zasiedla południową Alaskę, południową Kanadę i północne stany USA z rozszerzeniem na południe w Appalachach, Sierra Nevada i Górach Skalistych^[9].

Występuje w północnej Afryce (m.in. w Algierii), gdzie jest jednak rzadkim gatunkiem. Najbardziej na wschód wysuniętymi miejscami występowania jest rejon rzeki Bodoncz gol w zachodniej Mongolii i region południowego Bajkału^[7]. W Polsce L. niger występuje na obszarze całego kraju^[10].

Dokładne granice jego rozmieszczenia są trudne do określenia z racji wyodrębnienia w 1992 przez Seiferta gatunku bliźniaczego – Lasius platythorax – którego przedstawiciele zaliczani byli do tej pory do gatunku Lasius niger^[9][8]. Poznanie tych granic wymaga zaktualizowania dotychczasowych informacji^[8].

Budowa

Długość ciała robotnic wynosi od 3,5 do 5 mm, królowych do 9 mm, a samców między 4 a 6 mm^[11]. Robotnice mrówek gatunku Lasius niger, podobnie jak pokrewnych gatunków L. alienus, L. platythorax, L. brunneus, L. pallitarsus i L. neoniger, są stosunkowo niewielkie i monomorficzne^[9]. Ubarwienie robotnic waha się od żółtawobrązowego po szaroczarne, królowych od brązowego do brązowoczarnego, a samców od brązowego do czarnego. Samice (robotnice i królowe) mają sercowatą głowę z 12-członowymi czułkami, a po grzbietowej stronie trzonków czułków dość krótkie, odstające włoski; rozmiary najdłuższych z nich nie przekraczają połowy szerokości odsiebnej części trzonka. Odstające włoski znajdują się również na zewnętrznej krawędzi goleni tylnej pary odnóży. Długość głaszczków szczękowych większa niż spodu głowy. Tworzące gęste omszenie nadustka włoski rozlokowane są w odległościach od 3,5 do 4 razy mniejszych niż ich długość. Wgłębienie na zapleczu samic dość strome i głębokie, a wierzch pozatułowia wypukły i zaokrąglony. Ponadto królowe tego gatunku można odróżnić od królowych bliźniaczego L. platythorax po wskaźniku mezosomalnym wynoszącym mniej niż 1,7^[a]. Samce, podobnie jak u innych gatunków z rodzaju, mają trójkątną w obrysie głowę, wydłużone żuwaczki, 13-członowe czułki i mały, trójkątny w obrysie odwłok^[11].

Ekologia

Na swoje siedziby preferuje miejsca o piaszczystym podłożu i niskiej roślinności, jednak radzi sobie także z budową kopców w wilgotnej ziemi^[9]. Potrafi również budować gniazda we wnętrzu próchniejących pni czy konarów, korzystając z podwyższonej temperatury otoczenia dzięki procesom gnilnym^[9]. W miejscach, gdzie roślinność jest bujniejsza, kopce L. niger są wyższe i sięgają powyżej rosnącej wokół trawy^[9].

Rójka

W miejscach, gdzie kopce mogłyby zostać rozmyte przez ulewę lub rozdeptane (np. na chodnikach), kolonia nie buduje ich, a wejście można poznać tylko po wchodzących do środka robotnicach i małych otworach w ziemi. Na terenach zabudowanych mrówki te preferują budowanie gniazd pod płaskimi kamieniami: tarasami, płytami chodnikowymi czy krawężnikami^[9].

Gniazda hurtnic składają się z sieci pionowych i poziomych korytarzy zajmujących nieraz kilka metrów kwadratowych powierzchni^[9]. W niektórych przypadkach gniazda różnych kolonii mogą być ze sobą połączone, jednak mrówki z poszczególnych kolonii korzystają z osobnych tuneli^[9].

Mrówki wykorzystują mszyce i inne pluskwiaki jako źródło spadzi – słodkiej cieczy, będącej odchodami mszyc^[9][12]. Mszyce żywią się sokami roślin, z których przyswajają głównie białka i tłuszcze, natomiast cukry proste wydalają^[13]. Chcąc zapewnić sobie dostawy spadzi, hurtnice ochraniają mszyce przed ich wrogami, umożliwiając powstawanie większych i bardziej stabilnych populacji^[14]. Mrówki przechowują w swoich koloniach przez zimę jaja mszyc, a wiosną zanoszą młode osobniki w pobliże korzeni traw, kukurydzy, bawełny czy pszenicy^[9]. Niekiedy prowadzi to do znacznego osłabienia roślin, a nawet ich zamierania^[13]. Dzięki opiece mrówek mszyce pozostają również dłużej w pobliżu młodych pędów roślin, co wpływa na przyspieszenie ich rozmnażania w porównaniu z mszycami nieobjętymi mrówczą kuratelą^[14].

Biologia

Zapłodniona królowa po rójce

Rójka hurtnic następuje najczęściej późnym latem lub wczesną jesienią^[9]. W okresie pomiędzy opuszczeniem poczwarki a lotem godowym przyszła królowa przybiera na wadze z początkowych 4 mg do 15,5 mg, głównie dzięki akumulacji tłuszczów^[15]. Jednocześnie samce pozostają w zasadzie niezmienne i ważą przez cały czas ok. 0,9 mg^[15]. Ostatecznie mniejsze (ok. 4 mm długości) samce opuszczają gniazdo, a w kilka godzin po nich z gniazda wylatują dwukrotnie dłuższe od nich samice^[9].

Do kopulacji królowa wybiera najczęściej jednego samca, choć zdarzają się sytuacje, w których dopuszcza dwóch, trzech^[16][17][18], a nawet czterech^[19]. Liczba samców uczestniczących w zapłodnieniu królowej ma związek z jej fenotypem i masą w chwili rójki, wpływa także na ilość początkowego potomstwa, jednak nie ma wpływu na dalsze powodzenie całej kolonii^[18][19]. W sporadycznych przypadkach samiec hurtnicy pospolitej może także zapłodnić królową pokrewnego gatunku Lasius alienus, co prowadzi do powstania kolonii hybryd między oboma gatunkami^[20].

Następnie zapłodniona królowa hurtnicy pospolitej szuka dogodnego miejsca na założenie gniazda: skrawka wilgotnej ziemi, płaskiego kamienia, kawałka kory bądź sypkiego piasku^[9]. Unika także miejsc uczęszczanych przez robotnice z już istniejących kolonii^[21]. Gdy odnajdzie właściwe miejsce, zatrzymuje się i zaczyna kopać tunel zakończony małą komorą. Kiedy zbuduje ją na tyle dużą, by się odwrócić w środku, zaczyna zakopywać od wewnątrz tunel i na końcu zamyka wejście do komory. Ziemię do zakopania tunelu bierze z rozbudowywania swojej komnaty. Składa następnie kilka jaj^[9].

Uskrzydlona królowa

Po kilku dniach z jaj wylęgają się larwy, które po przezimowaniu dokańczają rozwój wiosną^[9]. W okresach pomiędzy kolejnymi linieniami larwy (ang. instar larvae) żywią się głównie znalezionymi w gnieździe jajami, zarówno zapłodnionymi, jak i troficznymi (tzw. zjawisko oofagii)^[22].

Królowa, nie opuszczając swojej komory, karmi je zapasami zgromadzonymi w jej ciele białkowo-tłuszczowym oraz w mięśniach skrzydeł, które intensywnie metabolizuje. Po ok. 14 dniach w stadium jaja, 12 w stadium larwy i 15 w stadium poczwarki pojawiają się pierwsze młode robotnice – początkowo ok. 6, ale po tygodniu jest ich już prawie 15. W międzyczasie królowa zaczyna składać kolejne jaja, tak więc kolonia ma wiele jaj, larw, kilka poczwarek i ok. 10-15 robotnic. Robotnice otwierają drogę ku powierzchni i przynoszą pierwszy w życiu kolonii pokarm z zewnątrz. Mrówki gustują w produkowanej przez pluskwiaki spadzi, ale także w żywych i martwych owadach, a w środowisku zamieszkałym przez człowieka przyciągają je produkty bogate w cukry (marmolady, dżemy, soki owocowe czy miód)^[9][12]. W czasie rozwoju kolonii robotnice przyciągają także pokarmy bogate w białka, jak mięso czy sery^[9].

Samiec

Pomocą w nawigacji po okolicy służą im ścieżki wyznaczane przez trop z feromonów, sięgające często nawet 30 metrów od gniazda^[9][12]. Mrówki pełniące rolę zwiadowców, gdy odnajdą kroplę spadzi bądź inne źródło pokarmu bogatego w związki, jakich potrzebuje dana kolonia, zaczynają jeść^[12]. Jeśli pokarmu starczy, by nasyciły się powyżej pewnego poziomu, wracają do gniazda, zostawiając za sobą chemiczny ślad, po którym następnie wędrują robotnice^[12][23]. Obecność chemicznych śladów ułatwia mrówkom szybsze dotarcie do celu, zwiększa rekrutację robotnic idących w konkretne miejsce, pomaga także w orientacji w terenie^[23]. W podobny sposób zwiadowcy oznaczają także granice wokół kolonii, których mrówki bronią przed intruzami, a także granice obszaru uznawanego przez nie za bezpieczną przestrzeń do poszukiwania pożywienia, którego jednak nie bronią jako własnego terytorium^[23]. Od składu chemicznego ścieżek wyznaczonych przez zwiadowców zależy także zachowanie robotnic, na przykład w obliczu zagrożenia^[23].

Podobnie jak w przypadku wielu innych gatunków mrówek, u hurtnic pospolitych królowa w praktyce ma niemal monopol na rozmnażanie^[24][25]. Specjalny feromon otacza zarówno samą królową, jak i złożone przez nią jaja^[25]. Wpływa on zarówno na zmniejszenie płodności wśród robotnic, jak i na zmniejszenie poziomu agresji wobec oznaczonych nim jaj^[25]. Królowa wytwarza feromon dając innym mrówkom sygnał, że jest zdrowa i może przejąć na siebie reprodukcję; chora lub osłabiona królowa wytwarza go mniej, co wpływa na zwiększenie rozrodu wśród innych członków kolonii^[25]. Choć pod względem genetycznym nie różni się od robotnic, dzięki różnicom w ekspresji genów wykształca nie tylko zdolność sterowania płodnością pozostałych mrówek, ale także umiejętność skuteczniejszej regeneracji komórek, dzięki czemu żyje od nich wielokrotnie dłużej^[24]. Faktycznie królowe tego gatunku są jednymi z najbardziej długowiecznych mrówek, a ich wiek może przekraczać 20 lat^[26].

Kolonia Lasius niger

Gdy kolonia osiąga dojrzałość i liczebność wystarczającą, by wychować dużo królowych i samców, przystępuje do rójki i cały cykl się powtarza. Maksymalne liczebności kolonii tego gatunku sięgają kilku tysięcy robotnic w drugim roku^[9], ok. 15–20 tys. robotnic z jedną królową w trzecim. Po dziesięciu latach kolonia może składać się nawet ze 100 tysięcy robotnic^[9].

W ok. 18 procentach przypadków zdarza się, że kolonię zakładają naraz dwie lub więcej królowych (tzw. zjawisko pleometrozy)^[21]. Takie rozwiązanie ułatwia założenie kolonii, bowiem w krótkim czasie broni jej więcej robotnic, niż w wypadku gniazda zakładanego przez jedną tylko królową^[21][27]. Jednak gdy na świat przyjdą pierwsze robotnice, królowe zaczynają walkę ze sobą, która trwa, aż tylko jedna zostanie przy życiu^[21][27][28]. Gdy robotnice zaczną poszukiwania pokarmu, zwykle karmią królową prezentującą się najzdrowiej, co przyspiesza wyłonienie najsilniejszej i śmierć pozostałych^[21]. Ostatecznie więc nawet populacje pierwotnie poligyniczne wracają do stanu monogynicznego^[29].

Znaczenie gospodarcze

Robotnice

Hurtnica zwyczajna uważana jest za gatunek szkodliwy z punktu widzenia człowieka, gdyż mrówki te przeszkadzają innym owadom zapylać kwiaty w sadach i powodują rozmnażanie się pluskwiaków równoskrzydłych. Nieraz też dostają się do mieszkań, gdzie czynią szkody w ludzkich spiżarniach, oraz do uli, skąd wybierają miód^[30]. Gniazda budowane przez hurtnice pod płytami chodnikowymi czy tarasami mogą być z czasem podmywane i powodować ich osiadanie^[9].

Zobacz też

• błonkoskrzydłe Polski
• myrmekologia

Uwagi

Przypisy

Lasius niger é uma espécie de insetos himenópteros, mais especificamente de formigas pertencente à família Formicidae.^[1]

A autoridade científica da espécie é Linnaeus, tendo sido descrita no ano de 1758.

Trata-se de uma espécie presente no território português.

Referências

Črna vrtna mravlja(znanstveno ime Lasius niger) znana tudi kot navadna črna mravlja iz poddružine Formicinae in rodu Lasius, je razširjena po celotni Evropi in v nekaterih delih Severne Ameriki ter Azije. Evropska vrsta se je razdelila na dve vrsti; Lasius niger, ki jo lahko najdemo na odprtem svetu, medtem ko se L. platythorax nahaja v gozdnih habitatih.^[1] Vrsta je monogina, kar pomeni, da imajo kolonije po eno matico.

Kolonije Lasius niger lahko dosežejo velikost okrog 40,000 delavk, vendar v povprečju štejejo od 4.000 do 7.000 osebkov. Matica Lasius niger lahko živi tudi do 15 let, nekatere naj bi živele tudi do 30 let. Matice Lasius niger imajo lahko v zgodnjih začetkih snovanja nove kolonije v gnezdu tudi dve do tri druge matice. Med seboj se bodo tolerirale dokler se ne pojavijo prve delavke, potem se bodo najverjetneje borile dokler ne ostane samo ena matica. V nekaterih okoliščinah je mogoče, da je v koloniji več matic, ko se na primer dve bližnji gnezdi s širjenjem povežeta s tunelom. [citation needed]

Lasius niger je začasna gostiteljska vrsta za nekaj parazitskih vrst mravelj iz skupine Lasius mixtus, vključno z Lasius mixtus in Lasius umbratus.

Izgled

Življenjski krog

Matica L. niger z in brez kril

Svatbeni leti

Mravlje se parijo med letom, "leteče mravlje" so torej samci in neodrasle/neoplojene samice. Znotraj celotne vrste Lasius niger se parjenje / svatbeni leti praviloma pojavijo okrog junija do septembra. V Severni Ameriki leti po navadi potekajo jeseni, medtem ko se v Evropi odvijajo med vročimi poletnimi meseci julija in avgusta. Svatbeni leti lahko štejejo tisoče krilatih samcev in samic.^[2]

Posebnosti lokalnih vremenskih vzorcev lahko povzroči, da se svatbeni leti zgodijo izven obdobja, ki je značilno za vrsto L. niger. Med dolgotrajnimi vročimi poletji se leti lahko zgodijo istočasno v celotni državi. Oblačno vreme z lokalnim sončnim vremenom pa ima za posledico manj enotno pojavljanje letečih osebkov.

Po uspešni paritvi samice pristanejo, odvržejo krila in začnejo iskati primeren kraj za izgradnjo rova. Samci pa za razliko od samic po navadi živijo samo dan ali dva po paritvenem letu in potem umrejo.

Novo gnezdo

Potem, ko si matica odstrani krila, bo hitro poiskala vlažna tla in začela kopati rov. Ko bo rov izkopala bo njegov vhod zaprla ter se umaknila na dno. Kasneje bo izkopala majhno celico, ki bo služila kot klavstralna celica nove kolonije. Po navadi matica izleže prva jajčeca takoj ko zaključi z gradnjo celice, jajčeca se bodo izlegla po 8-10 tednih. Vse dokler se jajčeca ne izležejo in ličinke ne dosežejo odrasle stopnje, se matica vrste Lasius niger ne prehranjuje, ampak uporablja beljakovine, ki jih črpa s presnavljanjem svojih letalnih mišic. V nekaterih primeri lahko Lasius niger matica poje tudi lasten zarod/jajčeca da preživi.

Od jajčeca do mravlje

Gnezdo Lasius niger

Vrsta Lasius niger ima 4 stopnje razvoja: jajčece, ličinka, kokon in odrasel osebek. Lasius niger izleže drobna bela jajčeca, ki imajo obliko ledvice. Njihova površina je gladka in lepljiva, zato jih je mogoče prenašati več naenkrat in ne eno po eno. Iz jajčeca se, pri vrsti Lasius niger, izležejo ličinke ki spominjajo na drobne črve. Le-te mora hraniti matica ( v primeru odrasle kolonije pa delavke), da odrastejo. Ličinke s prehranjevanje rastejo ter se levijo, po navadi trikrat. Z vsako levitvijo ličinkam izrastejo kljukaste dlačice katere pomagajo da jih odrasle mravlje lahko prenašajo po več hkrati. Ko ličinke Lasius niger dosežejo zadnjo stopnjo levitve so po navadi prevelike da bi jih lahko prenašali v skupini in jih zato prenašajo posamično. Ko ličinka postane zadosti velika, se obda s kokonom. Da bi pomagala pri tem procesu lahko matica (ali delavke) ličinko zakopljejo, da se nemoteno zabubi in začne proces metamorfoze. Po končanem procesu iz kokona pride Lasius niger delavka. Na začetku je še povsem bela barve, vendar počasi postaja temna, v roku ene ure pa bo črna.

Ustanovljena kolonija

V primerjavi s poznejšimi generacijami so prve delavke ki se pojavijo zelo manjše. Delavke začnejo takoj širiti gnezdo in skrbeti za matico ter zarod, v nadaljevanju tudi odprejo vhod v rov ter začnejo iskati hrano na površju. To je kritičen čas v življenju kolonije saj morajo delavke hitro nabrati hrano za nadaljnjo rast predvsem pa da nahranijo stradajočo matico, ki je v tem času izgubila 50% svoje telesne teže. Matica bo začela izlegati vse več jajčec kar bo postala njena edina naloga. Naslednje generacije delavk bodo večje, močnejše in bolj agresivne, ker bodo imele na stopnji ličinke več hranil. Začetni zarod, ki ga je hranila matica izključno s svojimi majhnimi viri, bo zelo manjši kot zarod ki ga bo hranila ekipa delavk nabiralk in negovalk. V kolikor so na tej stopnji delavke uspešne pri zagotavljanju hrane bo kolonija doživela eksponentno rast populacije. Po nekaj letih, ko je kolonija utrjena, bo matica izlegla jajčeca iz katerih se bodo razvile matice in samci. Črne potne mravlje po navadi delajo velika gnezda s široko mrežo rovov.

Kot nadloga

Na vrtu

Ta vrsta mravelj povzroča preglavice nekaterim vrtnarjem. "Molzejo" namreč listne uši in kaparje za t.i. mano ki jo le-te izločajo. Mravlje tudi prenašajo te zajedavce z rastline na druge zdrave rastline ter tako širijo vrtne škodljivce. Mravlje bodo jedle tudi zrelo sadje , še posebej sadje kot so vrtne jagode, ki nimajo debelega olupka ki jih bi varoval. Lasius niger so prehranjuje tudi z žuželkami in pajki, ter drugimi nevretenčarji.

V domu

V začetnih poletnih mesecih črne potne mravlje na široko raziskujejo svoj okoliš, da bi zagotovile zadostno količino hrane za matico in njihov zarod, pa tudi za pripravo terena na poletni svadbeni let kolonije. V nekaterih primerih jih ta raziskovanja privedejo do kopanja rovov skozi malto med opeko.^{[navedi vir]}

Glej tudi

• Velika rdeča mravlja
• Rumena travniška mravlja

Viri

Svartmyra (Lasius niger)^[1], även kallad svart tuvmyra eller trädgårdsmyra, är en myraart som först beskrevs av Carl von Linné 1758. Trädgårdsmyra ingår i släktet Lasius, och familjen myror.^[2][3][4] Arten är reproducerande i Sverige.^[4]

Svartmyran är vanlig i Sverige. Den är helsvart och 2–4 millimeter lång och därmed mindre än den röda skogsmyran. Svartmyrorna bygger sina bon i marken, ofta under stenar eller i grästuvor. Svartmyror brukar ibland bli ett problem, då de bosätter sig i bostäder och förökar sig intensivt. I vissa fall brukar man locka bort dem med socker eller liknande för att leda bort dem. Man kan även använda sig av olika huskurer eller bekämpningsmedel för att bland annat avskräcka dem^[5].

Underarter

Arten delas in i följande underarter:^[2]

• L. n. niger
• L. n. pinetorum

Myrsamhället

Svartmyrorna är monogyna, vilket betyder att deras samhälle endast har en drottning. Vid sidan om henne finns sterila arbetarhonor som sköter kolonins sysslor. Könsmogna myror (bevingade hanar och honor) utvecklas vid speciella tider och finns således inte normalt i myrsamhället. Dessa bevingade könsdjur flyger på utvalda dagar ut från kolonin och parar sig med andra ur samma art. Hos svartmyror sker detta oftast kring varma och fuktiga dagar i slutet på juli.^[6]

Myrans kön bestäms redan före äggläggningen. Hanarna kläcks ur obefruktade ägg, honorna ur ägg som är befruktade på vanligt sätt. En rad faktorer under larvtiden avgör om en larv ska utvecklas till bevingad hona eller steril arbetare, bland annat vilken näring som tillförs och omgivningens temperatur under den tid när larven utvecklas.^[7]

Hanens enda funktion är att para sig. Parningen sker i luften och man säger då att myrorna svärmar. Efter parningen dör hanen. Honan knipsar av sina vingar och uppsöker en lämplig plats för att starta ett nytt myrsamhälle.

Svartmyrorna övervintrar på frostfritt djup i och ligger hela vintern i dvala.

Föda

Svartmyran lever av honungsdagg – som den mjölkar från bladlöss – växtsafter, pollen, insekter och spindeldjur.^[7]

Bildgalleri

Källor

1. ^ (2001) , website, Hymenoptera Name Server
2. ^ [a b] Bisby F.A., Roskov Y.R., Orrell T.M., Nicolson D., Paglinawan L.E., Bailly N., Kirk P.M., Bourgoin T., Baillargeon G., Ouvrard D. (red.) (27 april 2011). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2011 Annual Checklist.”. Species 2000: Reading, UK. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2011/search/all/key/lasius+niger/match/1. Läst 24 september 2012.
3. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
4. ^ [a b] Dyntaxa Lasius niger
5. ^ http://www.gp.se/bostad/1.1686393-sa-blir-du-av-med-svartmyror-i-bostaden
6. ^ ”Lasius niger – Antkeepers (Sverige)”. http://www.antkeepers.com/se/myrarter/lasius-niger/. Läst 2 september 2015.
7. ^ [a b] ”Svartmyran – en av våra vanligaste myror”. Anticimex. Arkiverad från originalet den 12 november 2014. https://web.archive.org/web/20141112220742/http://www.ramso.nu/Styrelse/Info/Anticimex%20Svartmyra.pdf. Läst 12 november 2014.

Externa länkar

• Antkeepers har en artikel om Lasius niger
• Wikimedia Commons har media som rör Svartmyra.
  Bilder & media

Lasius niger и тля Cinara tujafilina на туе западной.

Чёрный садовый муравей^[1][2], или чёрный лазий^[2] (лат. Lasius niger) — западнопалеарктический вид муравьёв из рода Lasius (подсемейство Formicinae). Морфологически с чёрным лазиусом схож вид Lasius platythorax.

Распространение

Ареал чёрного садового муравья простирается от Португалии и Англии через всю Европу до центральной части Сибири и до Монголии^[3]. Все ранние указания на нахождение этого вида на Дальнем Востоке относят к виду Lasius japonicus (Seifert, 1992)^[4]. Чёрные лазиусы — это самые известные и всюду встречающиеся в Средней полосе России (даже в городах) муравьи.

Описание

Рабочие имеют длину около 3—4,5 мм, самцы — 4—5,5 мм, а матки — 7,5—11 мм. Окраска от тёмно-коричневой до чёрной. Тело покрыто многочисленными короткими волосками^[3][4].

Гнездо

Муравейники, как правило, в почве, имеют насыпной холмик, также живут в гнилой древесине (в дуплах, пнях и под корой), под камнями^[3].

Размножение

Новые семьи основываются молодыми матками самостоятельно, без помощи рабочих муравьёв. После брачного лёта они отыскивают укромные места, например, под камнями, опавшими листьями или валежнями, где они основывают новую колонию. Матка в основанной колонии будет только одна (моногиния). Несколько маток бывают только на начальных этапах, при закладке гнезда, после завершения которой опять остаётся только одна матка. Матки Lasius niger являются рекордсменами среди насекомых по продолжительности жизни: 28 лет^[5].

Брачный лёт

Массовый вылет и спаривание крылатых половых особей (самок и самцов) происходит с конца июня по конец августа.

Экология

Чёрный садовый муравей питается мелкими беспозвоночными и сладкой падью, которую выделяют тли через кончик своего брюшка. Этот вид муравьёв разводит и охраняет тлей разных видов, среди которых Tuberolachnus salignus, Aphis fabae и Metopeurum fuscoviride^[6], а также нектар, медовую падь и гемолимфу насекомых, содержащие углеводы (фруктоза, глюкоза, сахароза, мелицитоза, трегалоза). Обнаружено, что благодаря своей сладости, муравьи Lasius niger более чувствительны к вкусу мелицитозы, нежели к менее сладкой сахарозе^[7].

Значение

Могут иногда вредить сельскому хозяйству, в массе разводя тлей и червецов на листьях, стеблях и корнях растений^[3].

Систематика

Вид включён в состав номинативного подрода Lasius s.str. Впервые был описан в 1758 году шведским натуралистом Карлом Линнеем под первоначальным названием Formica nigra Linnaeus, 1758 по рабочей касте^[8]. Самки и самцы были описаны в 1798 году французским энтомологом Пьером Латрейлем (Latreille, 1798). Позднее разными систематиками включался в состав родов Lasius (Fabricius, 1804), Donisthorpea (Donisthorpe, 1915), Formicina (Emery, 1916), Acanthomyops (Forel, 1916) и снова в Lasius (Menozzi, 1921)^[9][4]. Внутри вида выделяют два подвида (EOL)^[10]:

• Lasius niger niger (Linnaeus, 1758)
• Lasius niger pinetorum Ruzsky, 1907

Фотогалерея

• Молодая матка с крыльями

• Матка, сбросившая крылья

• Рабочий муравей

• Крылатый самец

См. также

• Садовый бледноногий муравей

Примечания