Die Jamaikanachtschwalbe (Siphonorhis americana), auch als Kleine Jamaikanachtschwalbe oder Jamaika-Ziegenmelker bezeichnet, ist eine extrem seltene oder vermutlich ausgestorbene Vogelart aus der Familie der Nachtschwalben. Schon bevor das erste Exemplar in die Museen gelangte, wurde die Jamaikanachtschwalbe bereits in der Literatur erwähnt. Hans Sloane beschrieb und illustrierte 1707 in seinem Werk A voyage to the islands Madera, Barbadoes, Nieves, St Christophers, and Jamaica einen Vogel, den er Noctua minor ex pallido et fusco varia (Small Wood-Owl) nannte. John Ray bezeichnete den Vogel 1713 in seinem Buch Synopsis methodica avium als Caprimulgus seu Noctua sylvatica Jamaycensis minor. Patrick Browne beschrieb die Art 1756 in seinem Werk The civil and natural history of Jamaica. In three parts mit Hirundo 2. Major subfusca miscella, maculâ alba sphaerica in ultrâque alâ (Lesser Goat-sucker). Carl von Linné bezog sich 1758 in seiner Tiersystematik auf die oben genannten Autoren und beschrieb die Jamaikanachtschwalbe als Caprimulgus americanus. Philip Lutley Sclater transferierte die Art 1861 in die neue Gattung Siphonorhis.
Die Jamaikanachtschwalbe erreicht eine Länge von 23 bis 25 Zentimetern. Beim Männchen ist die Oberseite rötlichbraun mit schwarzbraunen Schaftstreifen. Auf dem Oberkopf sind breite schwarze Schaftstreifen zu erkennen. Charakteristisch ist das weiße Kehlband. Die Flügeldecken sind rötlichbraun mit bräunlichgelben Flecken an den Spitzen. Rücken und Bürzel sind durch schwarze Schaftstreifen gekennzeichnet. Die Schulterfittiche weisen große schwarze Flecken und schmale weißliche Steifen auf. Die Handschwingen sind schwarzbraun und unregelmäßig rotbraun gebändert. Die Außenfahnen sind heller. Die Steuerfedern sind schmutzig rotbraun gebändert und unregelmäßig dunkelbraun gefleckt und gebändert. Jede Steuerfeder ist durch eine schwarzbraune subterminale und eine weiße terminale Binde gekennzeichnet. Kehle und Vorderbrust sind dunkelrotbraun. Die Brust ist dunkelbraun mit schmutzigweißen Querflecken und Federspitzen. Die Unterseite ist hell rehbraun mit einer dunkelbraunen Bänderung. Das Weibchen ist etwas blasser und verwaschener. Die Steuerfedern haben bräunlichgelbe Spitzen.
Die Jamaikanachtschwalbe ist streng nachtaktiv und deshalb leicht zu übersehen. Sie brütet vermutlich auf dem Boden. Über ihren Lebensraum ist kaum etwas bekannt. Sie kommt vermutlich im Kalksteinwald oder im offenen halbtrockenen Waldland auf der Südseite Jamaikas vor. Ihre Nahrung besteht aus Insekten.
Heute sind vier Museumsexemplare der Jamaikanachtschwalbe bekannt, die in den Jahren 1844, 1858, 1859 und 1860 gefunden wurden. Das erste Männchen wurde 1844 gesammelt, ein weiteres Männchen bei Savana-la-Mar im Westmoreland Parish im August 1858 und ein Weibchen bei Freeman's Hall nahe Albert Town im September 1859. Ein letztes Männchen wurde im November 1860 nahe Linstead in der Region von Spanish Town erlegt.
Als mögliche Ursachen für ihr Verschwinden werden Entwaldung sowie invasive Fressfeinde wie Mungos (1872 eingeführt), Ratten, Hunde, Katzen und Schweine vermutet.
1980 wurde von Sichtungen unidentifizierter Nachtschwalben am Milk River und in den Hellshire Hills berichtet. Aus diesem Grund wird die Jamaikanachtschwalbe von der IUCN in der Kategorie „vom Aussterben bedroht (vermutlich ausgestorben)“ (critically endangered, possibly extinct) gelistet.
Die Jamaikanachtschwalbe (Siphonorhis americana), auch als Kleine Jamaikanachtschwalbe oder Jamaika-Ziegenmelker bezeichnet, ist eine extrem seltene oder vermutlich ausgestorbene Vogelart aus der Familie der Nachtschwalben. Schon bevor das erste Exemplar in die Museen gelangte, wurde die Jamaikanachtschwalbe bereits in der Literatur erwähnt. Hans Sloane beschrieb und illustrierte 1707 in seinem Werk A voyage to the islands Madera, Barbadoes, Nieves, St Christophers, and Jamaica einen Vogel, den er Noctua minor ex pallido et fusco varia (Small Wood-Owl) nannte. John Ray bezeichnete den Vogel 1713 in seinem Buch Synopsis methodica avium als Caprimulgus seu Noctua sylvatica Jamaycensis minor. Patrick Browne beschrieb die Art 1756 in seinem Werk The civil and natural history of Jamaica. In three parts mit Hirundo 2. Major subfusca miscella, maculâ alba sphaerica in ultrâque alâ (Lesser Goat-sucker). Carl von Linné bezog sich 1758 in seiner Tiersystematik auf die oben genannten Autoren und beschrieb die Jamaikanachtschwalbe als Caprimulgus americanus. Philip Lutley Sclater transferierte die Art 1861 in die neue Gattung Siphonorhis.
The Jamaican poorwill (Siphonorhis americana), also known as the Jamaican pauraque or Jamaican least pauraque, is a species of nightjar in the family Caprimulgidae. It is (or was) endemic to Jamaica and has not been recorded since 1860.[3][4]
The first formal description of the Jamaican poorwill was by the Swedish naturalist Carl Linnaeus in 1758 in the tenth edition of his Systema Naturae under the binomial name Caprimulgus americanus.[5][6] It was at one time considered conspecific with the only other living species in its genus, the least poorwill (Siphonorhis brewsteri). It is monotypic.[4][3]
The Jamaican poorwill is known only from a very few specimens, the most recent of which was collected in the mid 1800s. It is 23 to 25 cm (9.1 to 9.8 in) long. The male's upperparts are rufous brown with blackish streaks. It has a faint rufous buff collar on the hindneck. The chin and upper throat are rufous, the lower throat clear white, the breast rufous with faint narrow brown barring, and the belly and flanks buff with brown bars and large whitish spots. The tail is mostly rufous brown with brown flecks and bars; all but the central feathers have white tips. The female is similar to the male, but somewhat less rufous overall; its underparts are more heavily spotted and the tips of the tail feathers are buffy.[4] It possessed distinct 2 mm long tubular nostrils that differentiated it from its relatives on the mainland.[7]
The few specimens of Jamaican poorwill from known localities were collected on the south side of the island. It was described as rare to locally uncommon during the first half of the 19th century. The habitats in Jamaica's south side included low elevation dry limestone forest, semi-open woodland, and open country.[4][1]
The Jamaican poorwill is assumed to have been a nocturnal aerial insectivore like the least poorwill.[4]
The Jamaican poorwill is assumed to have laid its eggs on the ground without a nest like the least poorwill.[4]
The Jamaican poorwill's vocalizations were not described by the collectors.[4]
The IUCN has assessed the Jamaican poorwill as Critically Endangered (Possibly Extinct). The International Ornithological Committee (IOC) and Clements taxonomy consider it definitely extinct.[1][3][8]
The Jamaican poorwill (Siphonorhis americana), also known as the Jamaican pauraque or Jamaican least pauraque, is a species of nightjar in the family Caprimulgidae. It is (or was) endemic to Jamaica and has not been recorded since 1860.
El chotacabras jamaicano (Siphonorhis americana)[2] es una especie de ave caprimulgiforme de la familia Caprimulgidae endémica de Jamaica. Se considera especie en peligro crítico de extinción o posiblemente extinto por la combinación los depredadores introducidos y la destrucción del hábitat.[1] Su hábitat natural son los bosques de Jamaica y las zonas de matorral seco.
El chotacabras jamaicano (Siphonorhis americana) es una especie de ave caprimulgiforme de la familia Caprimulgidae endémica de Jamaica. Se considera especie en peligro crítico de extinción o posiblemente extinto por la combinación los depredadores introducidos y la destrucción del hábitat. Su hábitat natural son los bosques de Jamaica y las zonas de matorral seco.
Siphonorhis americana Siphonorhis generoko animalia da. Hegaztien barruko Caprimulgidae familian sailkatua dago.
Siphonorhis americana Siphonorhis generoko animalia da. Hegaztien barruko Caprimulgidae familian sailkatua dago.
Jamaikankehrääjä (Siphonorhis americana) on äärimmäisen uhanalainen tai jo sukupuuttoon kuollut kehrääjälaji, joka on kotoperäinen Jamaikan saarella. Lajista ei ole varmoja havaintoja vuoden 1860 jälkeen[1].
Kooltaan jamaikankehrääjä on noin 24 cm pitkä. Väritykseltään lintu on ruskean kirjava. Päälaki on harmaa ja silmänympärykset ovat mustat. Jamaikankehrääjällä on valkoinen kaulus. Linnun pyrstö on pitkä. Ulkonäöltään se muistuttaa antillienhaukkakehrääjää (Chordeiles gundlachii) ja männikkökehrääjäää (Caprimulgus carolinensis)[2].
Jamaikankehrääjää on tavattu sekä kuivista kalkkikivialueen metsistä sekä avoimemmasta maasta. Pesän lintu tekee mahdollisesti maahan. Jamaikankehrääjäkannan kooksi arvioidaan alle 50 yksilöä[2]. Yhtenä tärkeimmistä syistä lajin vähenemiseen pidetään saarelle levinneitä mangusteja ja rottia. Lisäksi jamaikankehrääjän elinympäristöjä hakataan[1].
Jamaikankehrääjä (Siphonorhis americana) on äärimmäisen uhanalainen tai jo sukupuuttoon kuollut kehrääjälaji, joka on kotoperäinen Jamaikan saarella. Lajista ei ole varmoja havaintoja vuoden 1860 jälkeen.
Kooltaan jamaikankehrääjä on noin 24 cm pitkä. Väritykseltään lintu on ruskean kirjava. Päälaki on harmaa ja silmänympärykset ovat mustat. Jamaikankehrääjällä on valkoinen kaulus. Linnun pyrstö on pitkä. Ulkonäöltään se muistuttaa antillienhaukkakehrääjää (Chordeiles gundlachii) ja männikkökehrääjäää (Caprimulgus carolinensis).
Jamaikankehrääjää on tavattu sekä kuivista kalkkikivialueen metsistä sekä avoimemmasta maasta. Pesän lintu tekee mahdollisesti maahan. Jamaikankehrääjäkannan kooksi arvioidaan alle 50 yksilöä. Yhtenä tärkeimmistä syistä lajin vähenemiseen pidetään saarelle levinneitä mangusteja ja rottia. Lisäksi jamaikankehrääjän elinympäristöjä hakataan.
Siphonorhis americanus
L’Engoulevent de Jamaïque (Siphonorhis americana) est une espèce d'oiseaux considérée comme éteinte, car elle n'a pas été observée depuis 1860. Elle semble avoir disparu à la suite de l'introduction de rats, de campagnols et de mangoustes. Ses mœurs sont très discrètes et nocturnes, aussi est-il possible que l'espèce existe encore.
De jamaicapauraque (Siphonorhis americana) is een vogel uit de familie Caprimulgidae (nachtzwaluwen). Het is een waarschijnlijk uitgestorven en anders ernstig bedreigde, endemische vogelsoort op Jamaica,
De vogel, waarvan alleen museumexemplaren uit de negentiende eeuw bestaan, is 24 cm lang. Het is een overwegend bruin gespikkelde nachtzwaluw met een lange staart. Hij lijkt op de Antilliaanse nachtzwaluw maar die is groter en heeft een opvallende witte band op de vleugel.[2]
Deze soort is endemisch op Jamaica, een eiland in het Caribisch gebied ten zuiden van Cuba en ten westen van het eiland Hispaniola. Het leefgebied ligt op het zuidelijk deel van het eiland in droge bossen op een kalkbodem. De vogel broedde waarschijnlijk, net als andere soorten nachtzwaluwen, op de grond.[1]
De jamaicapauraque heeft een zeer klein verspreidingsgebied en daardoor is de kans op uitsterven zeer groot. De vogel is na 1860 niet meer met zekerheid waargenomen. Sindsdien is het leefgebied (bossen op kalkbodem) met 75% afgenomen. Verder zijn er zwarte ratten en mangoesten op het eiland verschenen die optreden als predator van vogels die op de grond broeden. De grootte van de populatie werd in 2012 door BirdLife International geschat op minder dan 50 individuen, maar waarschijnlijk is de vogel al uitgestorven. Deze soort staat daarom als ernstig bedreigd (kritiek) op de Rode Lijst van de IUCN.[1]
Bronnen, noten en/of referentiesDe jamaicapauraque (Siphonorhis americana) is een vogel uit de familie Caprimulgidae (nachtzwaluwen). Het is een waarschijnlijk uitgestorven en anders ernstig bedreigde, endemische vogelsoort op Jamaica,
Multimedia w Wikimedia Commons Lelkowiec jamajski (Siphonorhis americana) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny lelkowatych. Występował na Jamajce. W 1860 r. miała miejsce ostatnia pewna obserwacja; być może gatunek wymarł.
Po raz pierwszy naukowo gatunek opisał Karol Linneusz w Systema Naturae. Nadał mu nazwę Caprimulgus americanus[3]. Wcześniej, w 1725 r., lelkowca jamajskiego opisał Hans Sloane[4]. Opis Linneusza powstał na bazie informacji dostarczonych przez Sloana. O rękopis Sloana[5] opierała się również charakterystyka gatunku sporządzona po łacinie przez Johna Raya w 1713[6]. Obecnie (2018) Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny umieszcza lelkowca jamajskiego w rodzaju Siphonorhis[7]. Bywał uznawany za jeden gatunek wraz z lelkowcem mniejszym (Siphonorhis brewsteri)[8]. W 2017 r. istniały 4 spreparowane okazy. Przechowywane były w muzeach w Tring i Nowym Jorku. Znane były szczątki subfosylne, przechowywane wówczas w muzeum na Florydzie[9]. Choć wspominano w literaturze o pięciu okazach, w muzeach zlokalizowano cztery z nich[10].
Długość ciała wynosi 23–25 cm[9]. Dymorfizm płciowy u lelkowców jamajskich jest niedokładnie poznany ze względu na błędne oznaczenia na etykietach okazów muzealnych[11]. Dorosłe samce mają upierzenie rdzawo brązowe, szaro i ciemnobrązowo upstrzone i paskowane. Barkówki wyróżniają się intensywnym ciemnym nakrapianiem, a po bokach – białym paskowaniem. Pokrywy skrzydłowe przed końcem mają płową plamkę. Lotki są ciemnobrązowe, ozdobione nieregularnym rdzawym paskowaniem, jaśniejszym na chorągiewkach zewnętrznych. Sterówki rdzawe, matowe, ciemnobrązowo paskowane. Występują: ciemnobrązowy pasek przedkońcowy i biały pasek końcowy. Gardło i pierś ciemnobrązowe, gardło dodatkowo biało przepasane. W niższej części piersi dostrzec można białe plamy i paski. Brzuch płowy z brązowymi paskami. Samice, być może osobniki młode, są jaśniejsze, z bardziej matową białą plamą na gardle i płowym paskiem końcowym na ogonie[9].
Lelkowce jamajskie są endemitami Jamajki[10][11][9]. Wszystkie cztery okazy pozyskano we wschodniej części wyspy[9]. Sloane wspomina, że lelkowce jamajskie miały występować wraz z poprzednimi w chronologii książki ptakami, które zasiedlały lasy[4]. Dokładne wymagania środowiskowe tych ptaków nie są znane. Być może występowały w lasach rosnących na wapiennym podłożu, w półpustynnych zadrzewieniach lub na otwartych przestrzeniach[8]; w takim środowisku pozyskano znane okazy[9]. Według Sloane′a w żołądku jednego z lelkowców znajdowały się chrząszcze, a ogółem ptaki te żywiły się owadami[4].
IUCN uznaje lelkowca jamajskiego za gatunek krytycznie zagrożony wyginięciem (CR, Critically Endangered) nieprzerwanie od 1994 (stan w 2018 r.). BirdLife International określa gatunek jako prawdopodobnie wymarły[10]. Ostatni okaz pozyskano w listopadzie 1860 r. Prawdopodobnie lelkowce jamajskie zawsze były rzadkie, jako że Gosse w 1847 r. ani żaden z jego korespondentów w latach 30. XIX wieku nie byli w stanie zlokalizować tych ptaków. Najprawdopodobniej do wymarcia przyczyniły się zawleczone na wyspę szczury. Mangusty wprowadzono na Jamajkę w 1872 r., po ostatnim pewnym stwierdzeniu[9]. W drugiej dekadzie XXI wieku około ¾ pierwotnych lasów na wyspie było wyciętych. Ze względu na nieznane wymagania środowiskowe trudno jest jednak oszacować wpływ niszczenia środowiska na lelkowce[10]. Pod koniec XX wieku pojawiły się doniesienia o obserwacji nieokreślonych lelkowatych w dwóch lokacjach na wyspie. Opis nie pasował do żadnego znanego współcześnie z Jamajki lelkowatego[10][9], stąd klasyfikacja gatunku jako krytycznie zagrożonego, nie wymarłego[11].
Lelkowiec jamajski (Siphonorhis americana) – gatunek średniej wielkości ptaka z rodziny lelkowatych. Występował na Jamajce. W 1860 r. miała miejsce ostatnia pewna obserwacja; być może gatunek wymarł.
Siphonorhis americana é uma espécie de ave da família Caprimulgidae.
É endémica da Jamaica.
Os seus habitats naturais são: florestas secas tropicais ou subtropicais e matagal árido tropical ou subtropical.[1]
Está ameaçada por perda de habitat.[1]
Siphonorhis americana é uma espécie de ave da família Caprimulgidae.
É endémica da Jamaica.
Os seus habitats naturais são: florestas secas tropicais ou subtropicais e matagal árido tropical ou subtropical.
Está ameaçada por perda de habitat.
Jamaicanattskärra[2] (Siphonorhis americana) är en troligen utdöd fågel i familjen nattskärror inom ordningen skärrfåglar.[3]
Jamaicanattskärra är en liten, långstjärtad nattskärra, 24 cm lång. Den är överlag marmorerat mörkbrun med smal vit hakfläck och rödbrun svartvitfläckad nacke. Stjärten är lång, ordentligt längre än vingspetsarna på sittande fågel, vitspetsad hos hanen och gulbrun hos honan. Läten är okända.
Fågeln har sin utbredning på Jamaica men har inte setts med säkerhet sedan 1860. Fem exemplar ska ha insamlats, varav fyra har kunnat lokaliserats. Tre av dem härrör från låglänta delar på södra av sidan av ön. Nyligen har det dock rapporterats om nattskärror i området kring Milk River och Hellshire Hills som inte passar in på någon annan skärrart som förekommer på ön.[4]
Södra sidan av Jamaica är torrare, vilket antyder att arten förekommer (eller förekom) antingen i torra kalkstensskogar, halvarida skogsområden eller öppna landskap på låg höjd. Antagligen häckar den på marken.
Internationella naturvårdsunionen IUCN kategoriserar arten som akut hotad (med tillägget möjligen utdöd) trots att den inte med säkerhet har setts på över 150 år. Anledningen är de sentida obekräftade rapporterna och möjligheten att undersökningar helt enkelt missat denna nattliga och svårsedda art.[1] Man tror att introducerade rovdjur är huvudorsaken till jamaicanattskärrans försvinnande. Mungon fördes in i landet 1872. Innan dess antas råttor ha varit bidragande. Eftersom det är osäkert vilken habitat jamaicanattskärran levde i är det svårt att bedöma inverkan av habitatförstörelse.
Wikimedia Commons har media som rör jamaicanattskärra.
Jamaicanattskärra (Siphonorhis americana) är en troligen utdöd fågel i familjen nattskärror inom ordningen skärrfåglar.
Siphonorhis americana là một loài chim trong họ Caprimulgidae.[1]
Siphonorhis americana là một loài chim trong họ Caprimulgidae.
Siphonorhis americana
(Linnaeus, 1758)
Ямайский малый козодой[1] (лат. Siphonorhis americana) — возможно вымерший вид птиц из семейства настоящих козодоев. Эндемик Ямайки.
Ещё до того, как первый экземпляр попал в музеи, ямайский малый козодой уже упоминался в литературе. Ганс Слоан описал и проиллюстрировал в 1707 году в своей книге «A voyage to the islands Madera, Barbadoes, Nieves, St Christophers, and Jamaica» птицу, которую он назвал Noctua minor ex pallido et fusco varia (малая лесная сова). Джон Рэй описал птицу в 1713 году в своей книге «Synopsis methodica avium» как Caprimulgus seu Noctua sylvatica Jamaycensis minor. Патрик Броун описал вид в 1756 году в своём труде «The civil and natural history of Jamaica. In three parts» как Hirundo 2. Major subfusca miscella, maculâ alba sphaerica in ultrâque alâ. Карл Линней в 1758 году в своей систематике животных опирался на упомянутых выше авторов, и описал ямайского малого козодоя как Caprimulgus americanus. Филипп Склейтер перенёс вид в 1861 году в новый род Siphonorhis.
Ямайский малый козодой достигал в длину 23—25 сантиметров. У самцов верхняя сторона была красновато-коричневой с коричневыми полосками. На верху головы можно видеть широкие полоски. Характерной особенностью являлась белая полоса на горле. Кроющие крыльев были красновато-коричневые, с буро-жёлтыми пятнами на кончиках. Спина и гузка обозначены чёрными полосками. На плечах имелись большие чёрные пятна и узкие беловатые полоски. Первостепенные маховые были чёрно-коричневые с красновато-коричневыми полосками. Хвостовые перья чередовались красно-коричневыми полосами с тёмно-коричневыми пятнами. Подбородок и грудь были тёмно-коричневые. Нижняя сторона была светло-коричневой с тёмно-коричневыми полосами. Оперение самок было бледнее.
Ямайский малый козодой вёл строго ночной образ жизни. Гнездился, вероятно, на земле. О местах обитания птиц мало известно. Вероятно, обитал в известняковом лесу или в открытом полузасушливом лесу на южной стороне Ямайки. Питание состояло из насекомых.
Сегодня известны четыре музейных экземпляра ямайского малого козодоя. Первый экземпляр самца собрали в 1844 году, второй экземпляр самца — в августе 1858 года, самку нашли в сентябре 1859 года. Последний экземпляр самца был добыт в ноябре 1860 года вблизи Спаниш-Тауна.
Возможной причиной исчезновения вида стали обезлесение и инвазивные хищники, такие как мангусты, ввезённые в 1872 году, крысы, собаки, кошки и свиньи.
В 1980 году неопознанные козодои наблюдались на реке Milk River и в Hellshire Hills. По этой причине, МСОП относит вид к категории находящихся под угрозой исчезновения.
Ямайский малый козодой (лат. Siphonorhis americana) — возможно вымерший вид птиц из семейства настоящих козодоев. Эндемик Ямайки.
Ещё до того, как первый экземпляр попал в музеи, ямайский малый козодой уже упоминался в литературе. Ганс Слоан описал и проиллюстрировал в 1707 году в своей книге «A voyage to the islands Madera, Barbadoes, Nieves, St Christophers, and Jamaica» птицу, которую он назвал Noctua minor ex pallido et fusco varia (малая лесная сова). Джон Рэй описал птицу в 1713 году в своей книге «Synopsis methodica avium» как Caprimulgus seu Noctua sylvatica Jamaycensis minor. Патрик Броун описал вид в 1756 году в своём труде «The civil and natural history of Jamaica. In three parts» как Hirundo 2. Major subfusca miscella, maculâ alba sphaerica in ultrâque alâ. Карл Линней в 1758 году в своей систематике животных опирался на упомянутых выше авторов, и описал ямайского малого козодоя как Caprimulgus americanus. Филипп Склейтер перенёс вид в 1861 году в новый род Siphonorhis.
牙買加夜鷹（學名：Siphonorhis americana），又名小帕拉夜鷹，是牙買加特有的一種夜鷹。 牙買加夜鷹棲息在亞熱帶或熱帶的森林及叢林。由於掠食者的入侵，牙買加夜鷹在IUCN紅色名錄內被列為極危物種。
