Guidance for identification
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
A chërs an dzora a bion ëd sàles, albra, chërpo, etc..., tut l'ann.
A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Phellinus conchatus (Pers.) Quél.
Cost capìtol a l'é mach në sbòss. Da finì.
AmbientA chërs an dzora a bion ëd sàles, albra, chërpo, etc..., tut l'ann.
Comestibilità A venta mai mangé un bolè trovà se un a l'é nen un bon conossidor dij bolè!
As peul nen mangesse.
Czyreń muszlowy (Phellinopsis conchata (Pers.) Y.C. Dai) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae)[1].
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Phellinopsis, Hymenochaetaceae, Hymenochaetales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1796 r. Christiaan Hendrik Persoon nadając mu nazwę Boletus conchatus. Potem zaliczany był do różnych rodzajów. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Y.C. Dai w 2010 r.[1]
Synonimów ma ponad 50. Niektóre z nich[2]:
Nazwę polską nadał Stanisław Domański w 1967 r. (wówczas gatunek ten zaliczany był do rodzaju Phellinus (czyreń). Wcześniej przez polskich mykologów gatunek ten opisywany był jako huba muszlowa (M. Orłoś 1952) lub czyr muszlowaty (Teodorowicz 1936)[3]. Po przeniesieniu do utworzonego w 2010 r. rodzaju Phellinopsis wszystkie nazwy polskie są niespójne z nazwą naukową.
Wieloletnia, rozpostarta i silnie przyrośnięta do podłoża huba. Sąsiednie owocniki często zlewają się z sobą, pokrywając duże powierzchnie. Gdy rośnie na powierzchniach pionowych zwykle tworzy owocniki rozpostarto-odgięte. Odgięte części owocnika mają wówczas do 5 cm szerokości. Cały owocnik osiąga grubość do 0,5 cm. Górna powierzchnia nierówna, u młodych okazów filcowata, szorstka, u starszych gładka, o grubej skórce i barwie od ciemnobrązowej do brązowoczarnej, koncentrycznie strefowana i bruzdowana. Brzeg jest płonny, o szerokości do 1 mm, ostry, gładki. Miąższ trwały, korkowaty. Hymenofor rurkowaty o powierzchni guzowatej, pofałdowanej i barwie od jasnobrązowej do rdzawej. Rurki mają długość 1–3 mm i tworzą kilka niewyraźnych warstw. Pory okrągłe lub kanciaste, o średnicy 0,1–0,25 mm, w liczbie 3–6 na mm. W hymenium znajdują się proste, szydłowate, grubościenne, brązowe szczecinki zakończone bezbarwnym wierzchołkiem. Mają długość 15–50 μm i średnicę 5–8 μm[4].
System strzępkowy dimityczny. Strzępki generatywne z prostymi przegrodami. W kontekście strzępki generatywne hialinowe (pozbawione barwnika), cienkościenne, często rozgałęzione, o średnicy 1,5–2,5 μm, strzępki szkieletowe grubościenne, z cienkim tylko prześwitem, nierozgałęzione, rdzawobrązowe, o średnicy 2,2–3,8 μm. W rurkach strzępki generatywne hialinowe, czasami rozgałęzione, o średnicy 1,5–2,5 μm z prostymi przegrodami. Dominują żółtobrązowe nierozgałęzione i splątane strzępki szkieletowe o średnicy 2–3,5 μm. Podstawki maczugowate, z czterema sterygmami i prostą sprzążką bazalną. Bazydiole kształtem podobne do podstawek, ale mniejsze. Zarodniki szerokoelipsoidalne, początkowo hialinowe, z wiekiem bladożółtawe, dość grubościenne, gładkie, o rozmiarach (4,9) 5–6 (6,2) × (3,9) 4,1–5 (5,1) μm[5].
Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji i Australii. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony[6]. W piśmiennictwie naukowym na terenie Polski do 2003 r. podano dość liczne stanowiska[3]. Jest rozpowszechniony, ale niezbyt częsty[4].
Występuje w lasach liściastych i mieszanych, w ogrodach, szczególnie na terenach podmokłych. W Polsce najczęściej rozwija się na wierzbie, ale także na grabie, bzie czarnym, lilaku, wiązie[3], w innych krajach występuje także na klonie wielkolistnym, olszy szarej, brzozie papierowej, topoli kalifornijskiej[5].
Saprotrof i pasożyt rozwijający się na martwym drewnie, ale także na żywych drzewach, które infekuje poprzez rany. Powoduje białą zgniliznę drewna, głównie twardzieli. Ochrona polega na zabezpieczaniu ran fungicydami[4].
W Hongkongu jest grzybem jadalnym[7].
Zazwyczaj jest łatwy do odróżnienia od innych czyreni. Czasami, gdy tworzy oddzielne, kopytkowate owocniki może być pomylony z czyreniem ogniowym (Phellinus igniarius), który również rośnie na wierzbie. Mikroskopowo odróżnia się od niego dużymi i często zdeformowanymi szczecinkami[5].
_Qu%C3%A9l_198207.jpg)
Czyreń muszlowy (Phellinopsis conchata (Pers.) Y.C. Dai) – gatunek grzybów z rodziny szczeciniakowatych (Hymenochaetaceae).
_Qu%C3%A9l_198205.jpg)
