Oxalis és un gènere de plantes de la família de les oxalidàcies (Oxalidaceae). A Europa només hi ha espècies silvestres del gènere Oxalis. La majoria d'espècies del gènere Oxalis tenen un gran contingut d'àcid oxàlic[1] per la qual cosa són feblement tòxiques per al bestiar. El gènere inclou un miler d'espècies[2] entre elles:
Šťavel (Oxalis) je rod bylin nebo polokeřů z čeledě šťavelovitých který je tvořen asi 700 druhy, jejich převážná část pochází z Afriky a Jižní Ameriky. V současnosti je tento rod rozšířen v tropických, subtropických i mírných oblastech Starého a Nového světa i Austrálie.
Nenáročné rostliny rostoucí na různých druzích půdy a od plného slunce přes polostín až do úplného stínu. Většinou potřebuji k růstu dostatek vláhy, některé druhy se v období sucha ukládají k odpočinku.[1][2]
Rostliny rodu šťavel jsou jednoleté až vytrvalé, vyrůstají z oddenků, hlíz nebo cibulí a dorůstají obvyklé výšky 5 až 30 cm. Listy rostou buď v přízemní růžici nebo na lodyze a mají nejčastěji dlouhé řapíky (někdy i s palisty) nebo řidčeji jsou přisedle, bývají střídavé, ve spirále nebo nahloučené v nepravých přeslenech. Jsou nejčastěji dlanitě trojčetné nebo čtyřčetné a mají lístky obsrdčité nebo úzce obvejčité, celokrajné a často dvoulaločné. Lístky se mohou s příchodem večera nebo nepříznivého počasí svěšovat, některé mají vyměšovací hydatody.
Pětičetné oboupohlavné květy jsou radiálně symetrické a vyrůstají samostatně nebo jsou sdružené v květenstvích na dlouhých stopkách rostoucích z úžlabí listů. Pět menších kališních lístků je volných a pět okrouhlých až široce vejčitých korunních lístků vytváří různě dlouhou a různě širokou nálevkovitou trubku. Okvětí, které mívá barvu bílou, růžovou, červenou, fialovou nebo žlutou, obvykle brzy uvadá.
Heterostylní květy mají pět dlouhých a pět krátkých volných tyčinek uspořádaných do dvou přeslenů, vnější kratší rostou proti kališním a vnitřní proti korunním lístkům, jejich prašníky se otvírají podélně. Gyneceum je z pěti plodolistů, semeníky s pěti pouzdry mají pět čnělek s bliznami. Květy jsou obvykle opylovány hmyzem, mívají dostatek nektaru. Jednotlivé druhy mají odlišný typ pylu který také napomáhá k jejich rozlišení. Chromozomové číslo rodu n = 5 až 12.[1][2][3][4]
Rostliny se rozmnožují většinou vegetativně i generativně. Vegetativně se rozšiřují oddenky, cibulkami, hlízami a některé i kořenícími lodyhami. Šťavel je jedním z mála rodů vyšších dvouděložných rostlin které se množí cibulkami.
Generativně se rozšiřují semeny dozrávajícími v podlouhlých pětidílných tobolkách odkud bývají po prudkém skroucení chlopní vystřelovány do okolí.[1][3]
Některé druhy se vysazují v parcích jako ozdobné nebo půdokryvné rostliny, jiné jsou považovány za plevelné. Štavele jsou všeobecně známé svými kysele chutnajícími listy které obsahují hodně kyseliny šťavelové.[1][3]
List čtyřčetný (Oxalis tetraphylla)
List trojčetný (Oxalis acetosella)
Květ Oxalis gigantea
Květ Oxalis incarnata
Květ Oxalis magnifica
Obrázky, zvuky či videa k tématu šťavel ve Wikimedia Commons
Šťavel (Oxalis) je rod bylin nebo polokeřů z čeledě šťavelovitých který je tvořen asi 700 druhy, jejich převážná část pochází z Afriky a Jižní Ameriky. V současnosti je tento rod rozšířen v tropických, subtropických i mírných oblastech Starého a Nového světa i Austrálie.
Nenáročné rostliny rostoucí na různých druzích půdy a od plného slunce přes polostín až do úplného stínu. Většinou potřebuji k růstu dostatek vláhy, některé druhy se v období sucha ukládají k odpočinku.
Sauerklee (Oxalis) ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Sauerkleegewächse (Oxalidaceae). Mit 700 bis 800 Arten ist sie fast weltweit verbreitet. Wegen der Namensähnlichkeit wird die Gattung Sauerklee manchmal mit „Kleegattungen“ und -arten aus der Pflanzenfamilie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae) verwechselt.
Die Sauerklee-Arten wachsen als einjährige oder meist ausdauernde krautige Pflanzen, mit aufrechten bis kriechenden oder ohne Stängel, seltener Halbsträucher oder Sträucher. Sie gedeihen als Helophyten, Mesophyten oder Xerophyten. Sie bilden je nach Art Rhizome, zwiebelartige oder knollige Überdauerungsorgane.
Die in grundständigen Rosetten oder wechselständig und spiralig an der Sprossachse verteilt angeordneten (Phyllotaxis) Laubblätter sind in Blattstiel und Blattspreite gegliedert. Die Blattspreiten meist handförmig drei- oder vierteilig, manchmal mehrteilig. Die Blattflächen sind fiedernervig und können drüsig punktiert sein. Es sind bei einigen Arten Gelenkpolster vorhanden mit denen die Teilblättchen, bei Nacht oder Trockenheit, nach unten geklappt werden können. Nebenblätter sind nicht vorhanden oder sehr klein.
An seitenständigen, mehr oder weniger langen Blütenstandsschäften stehen die Blüten über jeweils zwei kleinen Deckblättern einzeln oder zu mehreren in doldigen, manchmal zusammengesetzten Blütenstände zusammen.
Die immer zwittrigen Blüten sind radiärsymmetrisch und fünfzählig mit doppelter Blütenhülle. Die fünf haltbaren Kelchblätter sind dachziegelartig angeordnet. Die höchstens an ihrer Basis verwachsenen fünf Kronblätter sind weiß, gelb, rot oder rosa- bis purpurfarben. Es kann ein Diskus vorhanden sein. Es sind zwei Kreise mit je fünf Staubblättern vorhanden, die oft an ihrer Basis aber nicht mit den Kronblättern verwachsen sind; sie können alle gleich bis meist deutlich verschieden sein. Fünf Fruchtblätter sind einem oberständigen, fünfkammerigen Fruchtknoten verwachsen der fünf Griffel trägt mit kopfigen oder zweigelappten Narben. Jede Fruchtknotenkammer enthält 2 bis 15 hängende, anatrope oder hemianatrope Samenanlagen. Es liegt meist Heterostylie (am häufigsten Tristylie) vor. Selten sind sie kleistogam.
Die loculicidalen Kapselfrüchte reißen bei Reife mit fünf Klappen explosionsartig auf. Die Früchte besitzen eine fleischige Achse, die beim Trocknen schrumpft; dadurch werden die Samen explosionsartig aus der Frucht geschleudert (Ballochorie). Die Samen enthalten meist viel ölhaltiges Endosperm und einen geraden Embryo.
Die Pflanzen enthalten Kleesalz (Kaliumhydrogenoxalat) und Oxalsäure, die den sauren Geschmack verursachen, sowie in Rhizomen Derivate des Anthrachinon und in den Samen fette Öle.
Das Zentrum der Artenvielfalt der mit etwa 700 bis 800 Arten sehr großen Gattung liegt in den Tropen und Subtropen auf der Nord- und Südhalbkugel. Allein aus dem südlichen Afrika (Capensis) sind mehr als 200 Arten beschrieben worden. Auch in den gemäßigten Zonen ist die Gattung weit verbreitet. Sie fehlt aber ursprünglich in Australien und den Polargebieten.
Die Gattung Oxalis wurde 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum, 2, S. 433 aufgestellt. Als Lectotypus wurde 1907 durch Small in N. Amer. Fl. 25, S. 25 Oxalis acetosella L. festgelegt.[1] Synonyme für Oxalis L. sind: Acetosella Kuntze, Bolboxalis Small, Hesperoxalis Small, Ionoxalis Small, Lotoxalis Small, Otoxalis Small, Oxys Mill., Pseudoxalis Rose, Xanthoxalis Small.[2]
Der botanische Gattungsname Oxalis stammt von der antiken Bezeichnung des Sauerampfers (Rumex acetosa) „oxalis“, von griechisch oxaleios für säuerlich, wegen des säuerlichen Geschmacks der Blätter.
Das komplexe Einteilungssystem von T. M. Salter (1944) mit etwa 37 Sektionen muss als vorläufig betrachtet werden, da bei dessen Aufstellung nur ein geringer Teil der Arten berücksichtigt wurde. Eine umfassende Revision der Gattung mittels DNA-Analysen steht noch aus, es liegen aber Phylogenien für südafrikanische und südamerikanische Oxalis-Artengruppen vor (siehe Weiterführende Literatur).
Es gibt etwa 700–800 Oxalis-Arten (Auswahl):
Blüte des Waldsauerklee (Oxalis acetosella)
Blüten des Horn-Sauerklee (Oxalis corniculata)
Blüten des Nickenden Sauerklee (Oxalis pes-caprae)
Blütenstand von oben von Oxalis regnellii
Europäischer Sauerklee (Oxalis stricta)
Blütenstand des Glücksklees (Oxalis tetraphylla)
Knolliger Sauerklee (Oxalis tuberosa), rohe rote Oca
Knolliger Sauerklee (Oxalis tuberosa), gekochte gelbe Oca
Sauerklee (Oxalis) ist eine Pflanzengattung aus der Familie der Sauerkleegewächse (Oxalidaceae). Mit 700 bis 800 Arten ist sie fast weltweit verbreitet. Wegen der Namensähnlichkeit wird die Gattung Sauerklee manchmal mit „Kleegattungen“ und -arten aus der Pflanzenfamilie der Hülsenfrüchtler (Fabaceae) verwechselt.
Ch'ullku[1][2][3][4] (genus Oxalis) nisqakunaqa huk yurakunam, qhurakunam.
Kaymi huk rikch'aqninkuna:
Wikispecies nisqaqa qillqasqa p'anqayuqmi kay hawa: Ch'ullku
Ch'ullku (genus Oxalis) nisqakunaqa huk yurakunam, qhurakunam.
სასტი (ქორთ. — მჟაველა) (Oxalis), ჩანარეფიშ გვარი სასტიშობურეფიშ ფანიაშე. მიარეწანიანი, ოშა-გოშათ ართწანიანი ოდიარე რე, კანკალეშა ბართვოდიარე რე. სასტის სუმჸუჯა ვარდა თოთიშობური რთული ფურცელი უღუ, კოლოფი გუმნაღელი. სასტიშ 800-შახ გვარობა უმენტაშო გოფაჩილი რე აფრიკას, ობჟათე ამერიკას დო მექსიკას. საქორთუოს 5 გვარობა რე. ლადარ წვიწვამ ტყალეფს შხირას ჩანს რჩქვანელობური სასტი (Oxalis acetosella). მორჩილი უღერე ოდიარე რე. სერით დო მუნაფილ ტაროსის ფურცელიშ ნოფურცუ იკიჩუ. სასტიშ ფურცელი იკათუანს C ვიტამინს დო სასტბჟეს. კანკალე აფრიკაშ დო ამერიკაშ გვარობა ოჭკომალი ბოქვიშ გეშა კულტივირაფილი რე ბჟადალ ევროპას, მიარე გვარობა დეკორატიული რე.
სასტი — ჟვერი ჩანარი რე.
სასტი (ქორთ. — მჟაველა) (Oxalis), ჩანარეფიშ გვარი სასტიშობურეფიშ ფანიაშე. მიარეწანიანი, ოშა-გოშათ ართწანიანი ოდიარე რე, კანკალეშა ბართვოდიარე რე. სასტის სუმჸუჯა ვარდა თოთიშობური რთული ფურცელი უღუ, კოლოფი გუმნაღელი. სასტიშ 800-შახ გვარობა უმენტაშო გოფაჩილი რე აფრიკას, ობჟათე ამერიკას დო მექსიკას. საქორთუოს 5 გვარობა რე. ლადარ წვიწვამ ტყალეფს შხირას ჩანს რჩქვანელობური სასტი (Oxalis acetosella). მორჩილი უღერე ოდიარე რე. სერით დო მუნაფილ ტაროსის ფურცელიშ ნოფურცუ იკიჩუ. სასტიშ ფურცელი იკათუანს C ვიტამინს დო სასტბჟეს. კანკალე აფრიკაშ დო ამერიკაშ გვარობა ოჭკომალი ბოქვიშ გეშა კულტივირაფილი რე ბჟადალ ევროპას, მიარე გვარობა დეკორატიული რე.
სასტი — ჟვერი ჩანარი რე.
Oxalis (/ˈɒksəlɪs/ (American English)[1] or /ɒksˈɑːlɪs/ (British English))[2] is a large genus of flowering plants in the wood-sorrel family Oxalidaceae, comprising over 550 species.[3] The genus occurs throughout most of the world, except for the polar areas; species diversity is particularly rich in tropical Brazil, Mexico, and South Africa.
Many of the species are known as wood sorrels (sometimes written "woodsorrels" or "wood-sorrels") as they have an acidic taste reminiscent of the sorrel proper (Rumex acetosa), which is only distantly related. Some species are called yellow sorrels or pink sorrels after the color of their flowers instead. Other species are colloquially known as false shamrocks, and some called sourgrasses. For the genus as a whole, the term oxalises is also used.
These plants are annual or perennial. The leaves are divided into three to ten or more obovate and top-notched leaflets, arranged palmately with all the leaflets of roughly equal size. The majority of species have three leaflets; in these species, the leaves are superficially similar to those of some clovers.[4] Some species exhibit rapid changes in leaf angle in response to temporarily high light intensity to decrease photoinhibition.[5]
The flowers have five petals, which are usually fused at the base, and ten stamens. The petal color varies from white to pink, red or yellow;[6] anthocyanins and xanthophylls may be present or absent but are generally not both present together in significant quantities, meaning that few wood-sorrels have bright orange flowers. The fruit is a small capsule containing several seeds. The roots are often tuberous and succulent, and several species also reproduce vegetatively by production of bulbils, which detach to produce new plants.
Several Oxalis species dominate the plant life in local woodland ecosystems, be it Coast Range ecoregion of the North American Pacific Northwest, or the Sydney Turpentine-Ironbark Forest in southeastern Australia where least yellow sorrel (O. exilis) is common. In the United Kingdom and neighboring Europe, common wood sorrel (O. acetosella) is the typical woodland member of this genus, forming large swaths in the typical mixed deciduous forests dominated by downy birch (Betula pubescens) and sessile oak (Quercus petraea), by sycamore maple (Acer pseudoplatanus), common bracken (Pteridium aquilinum), pedunculate oak (Q. robur) and blackberries (Rubus fruticosus agg.), or by common ash (Fraxinus excelsior), dog's mercury (Mercurialis perennis) and European rowan (Sorbus aucuparia); it is also common in woods of common juniper (Juniperus communis ssp. communis). Some species – notably Bermuda-buttercup (O. pes-caprae) and creeping woodsorrel (O. corniculata) – are pernicious, invasive weeds when escaping from cultivation outside their native ranges; the ability of most wood-sorrels to store reserve energy in their tubers makes them quite resistant to most weed control techniques.
A 2019 study[7] suggested that species from this genus have a symbiotic relationship with nitrogen fixing Bacillus endophytes, storing them in plant tissues and seeds, which could explain its ability to spread rapidly even in poor soils.
Tuberous woodsorrels provide food for certain small herbivores – such as the Montezuma quail (Cyrtonyx montezumae). The foliage is eaten by some Lepidoptera, such as the Polyommatini pale grass blue (Pseudozizeeria maha) – which feeds on creeping wood sorrel and others – and dark grass blue (Zizeeria lysimon).
Oxalis species are susceptible to rust (Puccinia oxalidis).
Wood sorrel (a type of oxalis) is an edible wild plant that has been consumed by humans around the world for millennia.[8] In Dr. James Duke's Handbook of Edible Weeds, he notes that the Native American Kiowa people chewed wood sorrel to alleviate thirst on long trips, the Potawatomi cooked it with sugar to make a dessert, the Algonquin considered it an aphrodisiac, the Cherokee ate wood sorrel to alleviate mouth sores and a sore throat, and the Iroquois ate wood sorrel to help with cramps, fever and nausea.[8]
The fleshy, juicy edible tubers of the oca (O. tuberosa) have long been cultivated for food in Colombia and elsewhere in the northern Andes mountains of South America. It is grown and sold in New Zealand as "New Zealand yam" (although not a true yam), and varieties are now available in yellow, orange, apricot, and pink, as well as the traditional red-orange.[9]
The leaves of scurvy-grass sorrel (O. enneaphylla) were eaten by sailors travelling around Patagonia as a source of vitamin C to avoid scurvy.
In India, creeping wood sorrel (O. corniculata) is eaten only seasonally, starting in December–January. The Bodos of north east India sometimes prepare a sour fish curry with its leaves. The leaves of common wood sorrel (O. acetosella) may be used to make a lemony-tasting tea when dried.
.jpg)
A characteristic of members of this genus is that they contain oxalic acid (whose name references the genus), giving the leaves and flowers a sour taste which can make them refreshing to chew.[10] The crude calcium oxalate ranges from 13 to 25 mg/g fresh weight for woodsorrel as compared to 1.3 to 1.8 mg/g for spinach.[11] In very large amounts, oxalic acid may be considered slightly toxic, interfering with proper digestion and kidney function. However, oxalic acid is also present in more commonly consumed foods such as spinach, broccoli, brussels sprouts, grapefruit, chives, and rhubarb, among many others.[12] A non-medical expert summary is that, on the one hand, the risk of actual poisoning from oxalic acid in persons with normal kidney function is "wildly unlikely." On the other hand, the mechanical effects of crystals of calcium oxalate contribute substantially to some pathological conditions, such as gout and (especially) nephrolithiasis.[13]
While any oxalic acid-containing plant, such as Oxalis, is toxic to humans in some dosage,[14] the U.S. National Institutes of Health note that oxalic acid is present in many foodstuffs found in the supermarket and its toxicity is generally of little or no consequence for people who eat a variety of foods.[15]
In the past, it was a practice to extract crystals of calcium oxalate for use in treating diseases and as a salt called sal acetosella or "sorrel salt" (also known as "salt of lemon"). Growing oca tuber root caps are covered in a fluorescent slush rich in harmaline and harmine which apparently suppresses pests.[16] Creeping wood sorrel and perhaps other species are apparently hyperaccumulators of copper. The Ming Dynasty text Precious Secrets of the Realm of the King of Xin from 1421 describes how O. corniculata can be used to locate copper deposits as well as for geobotanical prospecting. It thus ought to have some potential for phytoremediation of contaminated soils.
Several species are grown as pot plants or as ornamental plants in gardens, for example, O. versicolor.
Oxalis flowers range in colour from whites to yellow, peaches, pink, or multi-coloured flowers.[17]
Some varieties have double flowers, for example the double form of O. compressus. Some varieties are grown for their foliage, such as the dark purple-leaved O. triangularis.
Species with four regular leaflets – in particular O. tetraphylla (four-leaved pink-sorrel) – are sometimes misleadingly sold as "four-leaf clover", taking advantage of the mystical status of four-leaf clover.
_Oxalis_articulata_-_Habit.jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9725.jpg)
_2.jpg)
Oxalis (/ˈɒksəlɪs/ (American English) or /ɒksˈɑːlɪs/ (British English)) is a large genus of flowering plants in the wood-sorrel family Oxalidaceae, comprising over 550 species. The genus occurs throughout most of the world, except for the polar areas; species diversity is particularly rich in tropical Brazil, Mexico, and South Africa.
Many of the species are known as wood sorrels (sometimes written "woodsorrels" or "wood-sorrels") as they have an acidic taste reminiscent of the sorrel proper (Rumex acetosa), which is only distantly related. Some species are called yellow sorrels or pink sorrels after the color of their flowers instead. Other species are colloquially known as false shamrocks, and some called sourgrasses. For the genus as a whole, the term oxalises is also used.
Oksalido (Oxalis) estas genro el oksalidacoj, kun plurcentoj da unujaraj herbospecioj. La plej konataj specioj havas trifingrajn foliojn, dum aliaj havas kunmetitejn foliojn kun ĝis 25 folierojn. La folioj estas senlimbaj, la floroj estas simetriaj, kvinnombraj, starante unuope aŭ en umbelecaj infloreskoj kaj kun dehiskaj kapsuloj, el kiuj la semoj estas ĵetatataj. Estas jenaj specioj - tubera oksalido (Oxalis tuberosa), blanka oksalido (Oxalis acetosella), korna oksalido (Oxalis corniculata).
La junaj folioj kaj tigoj manĝeblas en salato au (mallonge) kuirita. Ankaŭ la radiko manĝeblas, ĝi havas guston de terpomo. Ne manĝu tro grandkvante pro la okzalata acido.
Tubera oksalido (Oxalis tuberosa), ankaŭ nomata Perua oksalido, estas plantspecio de la genro oksalido (Oxalis) el la familio de la Oksalidacoj (Oxalidaceae).
La tubera oksalo estas multjara, sukulenta, herba planto. La radikoj formas tre disbranĉitajn rizomojn, kies pintoj ŝveliĝas al karnecaj tuberoj. La tuberoj estas ĉ. 4 x 3 cm grandaj, blankaj, verdaj, oranĝkoloraj, rozecaj aŭ ruĝaj kaj kovrataj per malgrandaj skvamoj. La vertikalaj aŭ kuŝantaj, sukulentaj tigoj atingas longecon de 30 cm kaj diametron de 1 cm. Ili estas malhele verdaj ĝis purpuraj kaj dense kovrataj per triĥomoj. La iomete travideblaj pedunkloj longas 7 ĝis 10 cm. La folioj konsistas el tri sukulentaj partoj. Tiuj estas renverse korformaj, ĉ. 25 x 22 cm grandaj, verdaj ĝis purpuraj kaj havas je la malsupra surfaco lanugajn harojn.
La floraroj kreskas pinte kiel kvin ĝis okobla duflanka cumo. La flavaj, floroj havas 15 ĝis 17 cm longajn pedunklojn.
La preciza deveno de la specio ne estas konata. Verŝajne ĝi venis el Kolombio. Kiel kultiva kaj utilplanto ĝi estas disvastigata de Venezuelo ĝis Bolivio kaj precipe disvastigata en la peruaj Andoj.
Sekve de intensa, verŝajne pli ol miljara kultivado kreiĝis multaj kultivaroj. La bredado havis ĉiam la celo ricevi pli grandajn, pli nutraĵriĉajn kaj pli bongustajn tuberojn. Rezulte de tio la planto ne plu kapablas flori. La multigado okazas sole vegetative per la tuberoj. Precipe la kultivaroj kun flavaj kaj ruĝaj tuberoj estas nefekundaj. Multaj kultivaroj havas triploidajn, tetraploidajn, poliplodajn kaj ankaŭ aneŭloidajn kultivarojn.
Kiel manĝaĵo la planto havas regionan signifon en la Andoj. Tie ĝi nomiĝas apilla aŭ ibia. La ĉefa kultivejo situas en la altoj de 3.500 ĝis 3.800 m super marnivelo. Oni divenas, ke la kultivejo havas grandecon de ĉ. 20.000 ha. Por hektaro oni rikoltas po 3 ĝis 12 t jare. Kultivaroj eĉ havas rikolton ĝis po 97 t por hektaro kaj jaro.
Junaj folioj kaj ŝosoj enhavas okzalatan acidon en malalta kvanto. Tiu acido donas la acidan guston. Ili povas esti manĝataj kiel salato aŭ legomo. La tuberoj enhavas multe malpli da okzalata acido, anstataŭe amelon kaj multe da Vitamino C, vidu la tabelon.
Oksalido (Oxalis) estas genro el oksalidacoj, kun plurcentoj da unujaraj herbospecioj. La plej konataj specioj havas trifingrajn foliojn, dum aliaj havas kunmetitejn foliojn kun ĝis 25 folierojn. La folioj estas senlimbaj, la floroj estas simetriaj, kvinnombraj, starante unuope aŭ en umbelecaj infloreskoj kaj kun dehiskaj kapsuloj, el kiuj la semoj estas ĵetatataj. Estas jenaj specioj - tubera oksalido (Oxalis tuberosa), blanka oksalido (Oxalis acetosella), korna oksalido (Oxalis corniculata).
Oxalis, frecuentemente conocidos como oca o vinagrera, es un género de plantas con flores de la familia Oxalidaceae. De los aproximadamente 1830 taxones específicos e infraespecíficos descritos, unos 600 son aceptados.[1]
El género se encuentra en gran parte de las zonas templadas y cálidas; la diversidad de especies es particularmente rica en las zonas tropicales de Brasil, México, Perú, Colombia y Centroamérica.[2]
Son plantas herbáceas, anuales o perennes. Las hojas están divididas en tres a diez folíolos acorazonados o lanceolados. La mayoría de las especies tienen hojas trifoliadas similares a las de las leguminosas del género Trifolium -tréboles-. En la inserción de los folíolos al pedúnculo hay unas almohadillas que hacen variar el ángulo de los folíolos respecto al eje en respuesta a la intensidad de la luz. La flor tiene cinco sépalos y cinco pétalos, fusionados en la base, y diez estambres; el color de la corola puede ser blanco, rosa, rojo o amarillo. El fruto es una pequeña cápsula con muchas semillas. Algunas especies pueden lanzar las semillas maduras a cierta distancia. La raíz es frecuentemente tuberosa o bulbosa. En este caso, el bulbo está formado por escamas estrechas dispuestas apretadamente. Estas tienen la capacidad de regenerar una planta completa si se desprenden, por lo que se consideran malas hierbas de los cultivos de regadío y potencialmente invasoras.
Las partes aéreas de las especies del género Oxalis contienen oxalatos, cuya ingestión en gran cantidad puede suponer un riesgo para la salud.[3]
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 1: 433 en 1753.[2] La especie tipo es: Oxalis acetosella.
Oxalis: nombre genérico que deriva de la palabra griega oxys, "afilado, acre", refiriéndose al sabor agrio de las hojas y el tallo.[4]
Oxalis, frecuentemente conocidos como oca o vinagrera, es un género de plantas con flores de la familia Oxalidaceae. De los aproximadamente 1830 taxones específicos e infraespecíficos descritos, unos 600 son aceptados.
Jänesekapsas (Oxalis) on taimeperekond jänesekapsaliste sugukonnast.
Perekonda kuulub umbes 800 liiki.
Jänesekapsad sisaldavad oksaalhapet.
Pärismaisena kasvab Eestis üks liik:
Lisaks on Eestis kasvamas leitud veel järgmisi liike:
Jänesekapsas (Oxalis) on taimeperekond jänesekapsaliste sugukonnast.
Perekonda kuulub umbes 800 liiki.
Jänesekapsad sisaldavad oksaalhapet.
Mingotsa (Oxalis) oxalidazeoen familiako genero baten izen arrunta da. Familiako zabalena da, barnean 800 espezie inguru baitu.
Antzeko landareak daudenez, Euskalkien arabera izen ezberdinak ditu: Iruorri mingotsa, basoetako mingotsa, eta egun eskualde askotan batik bat barrabas-belarra deitzen zaio.
Bizkaian Lekeitio-belarra moduan ezagutzen da eta Lekeition aldiz, Txomin-belarra bezala ezagutzen da.[1]
Artikulu hau biologiari buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. Mingotsa (Oxalis) oxalidazeoen familiako genero baten izen arrunta da. Familiako zabalena da, barnean 800 espezie inguru baitu.
IzenaAntzeko landareak daudenez, Euskalkien arabera izen ezberdinak ditu: Iruorri mingotsa, basoetako mingotsa, eta egun eskualde askotan batik bat barrabas-belarra deitzen zaio.
Bizkaian Lekeitio-belarra moduan ezagutzen da eta Lekeition aldiz, Txomin-belarra bezala ezagutzen da.
Käenkaalit (Oxalis) on kasvisuku käenkaalikasvien (Oxalidaceae) heimossa ja sen nimisuku. Siihen kuuluu noin 500–700 lajia.[1]
Käenkaaleista esiintyvät Pohjoismaissa luonnonvaraisena käenkaali, tarhakäenkaali, nurmikäenkaali ja pystykäenkaali.[2]
Käenkaalit (Oxalis) on kasvisuku käenkaalikasvien (Oxalidaceae) heimossa ja sen nimisuku. Siihen kuuluu noin 500–700 lajia.
Le genre Oxalis (en français, les oxalis, terme masculin ou féminin, ou oxalides) regroupe plusieurs espèces de plantes herbacées de la famille des Oxalidacées, vivaces, basses, le plus souvent rampantes. On les reconnaît à leurs feuilles trifoliées, chaque foliole ayant la forme d'un cœur dont la pointe est constituée par le pétiolule.
En général, les folioles s'ouvrent le jour et se replient pendant la nuit. Les feuilles et les pédoncules floraux ont un goût acidulé caractéristique (il ne faut pas en consommer avec abus, car la plante est considérée comme légèrement toxique en raison de l'acide oxalique qu'elle contient).
Les fleurs portent cinq pétales en forme de coupe, les couleurs variant selon les espèces. La floraison a lieu pour la majorité des espèces en avril-mai.
Les fruits sont des capsules.
Le nom d'Oxalis vient du grec oxys, « aigu, acide », en référence à la saveur piquante des feuilles comestibles due à l'acide oxalique[1].
Oxalis acetosella
Oxalis corniculata
Oxalis articulata
Oxalis pes-caprae
Oxalis tuberosa
Oxalis triangularis
Selon BioLib (5 avril 2022)[2] :
Selon NCBI (5 avril 2022)[3] :
Selon The Plant List (5 avril 2022)[4] :
Selon Tropicos (5 avril 2022)[5] (Attention liste brute contenant possiblement des synonymes) :
La dernière chanson de l'album Rest (2017) de Charlotte Gainsbourg s'intitule les Oxalis[6].
Le genre Oxalis (en français, les oxalis, terme masculin ou féminin, ou oxalides) regroupe plusieurs espèces de plantes herbacées de la famille des Oxalidacées, vivaces, basses, le plus souvent rampantes. On les reconnaît à leurs feuilles trifoliées, chaque foliole ayant la forme d'un cœur dont la pointe est constituée par le pétiolule.
En général, les folioles s'ouvrent le jour et se replient pendant la nuit. Les feuilles et les pédoncules floraux ont un goût acidulé caractéristique (il ne faut pas en consommer avec abus, car la plante est considérée comme légèrement toxique en raison de l'acide oxalique qu'elle contient).
Les fleurs portent cinq pétales en forme de coupe, les couleurs variant selon les espèces. La floraison a lieu pour la majorité des espèces en avril-mai.
Les fruits sont des capsules.
Planda ilbhliantúil atá dúchasach don Eoraip is réigiúin mheasartha san Áise. Na duilleoga le 3 dhuilleoigín croíchruthach. Blas aigéadach uirthi. Na bláthanna, ar ghais fhada, ar chruth tonnadóra, bán nó liathchorcra. Cuireann sí suas le scáth. Tugtar an tseamair coille uirthi freisin.
Cecelj (lat. Oxalis), veliki biljni rod dvosupnica iz porodice ceceljevki (Oxalidaceae), red ceceljolike (Oxalidales). Vrste roda cecelja, ima ih preko 520 vrsta[1], su jednogodišnje raslinje, trajnice, polugrmovi i vazdazeleni grmovi rašireni širom svijeta, osim polarnih krajeva.
Latinsko ime roda dolazi od grčke riječi oxys (oštar, kiseo), zbog okusa listova bogatih oksalnom kiselinom. Kod šumskog cecelja jestivi su mladi listovi i peteljke. U Hrvatskoj je poznato nekoliko vrsta, među kojima šumski cecelj, rožičasti cecelj, europski cecelj (Oxalis dillenii), cecelj žuti, priklonjeni cecelj, četverolisni cecelj i još neki.
Cecelj (lat. Oxalis), veliki biljni rod dvosupnica iz porodice ceceljevki (Oxalidaceae), red ceceljolike (Oxalidales). Vrste roda cecelja, ima ih preko 520 vrsta, su jednogodišnje raslinje, trajnice, polugrmovi i vazdazeleni grmovi rašireni širom svijeta, osim polarnih krajeva.
Latinsko ime roda dolazi od grčke riječi oxys (oštar, kiseo), zbog okusa listova bogatih oksalnom kiselinom. Kod šumskog cecelja jestivi su mladi listovi i peteljke. U Hrvatskoj je poznato nekoliko vrsta, među kojima šumski cecelj, rožičasti cecelj, europski cecelj (Oxalis dillenii), cecelj žuti, priklonjeni cecelj, četverolisni cecelj i još neki.
Nahlenc[1][2] (Oxalis) je ród ze swójby nahlencowych rostlinow (Oxalidaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Nahlenc (Oxalis) je ród ze swójby nahlencowych rostlinow (Oxalidaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
cuzy nahlenc (Oxalis corymbosa) lěsny nahlenc (Oxalis acetosella) mjechki nahlenc (Oxalis corniculata) prosty nahlenc (Oxalis fontana) runy nahlenc (Oxalis dillenii)Calincing adalah genus besar tanaman berbunga dalam famili oxalidaceae terhitung jumlahnya sekitar 570 spesies.
Calincing adalah genus besar tanaman berbunga dalam famili oxalidaceae terhitung jumlahnya sekitar 570 spesies.
Le Ossalidi (Oxalis L., 1753) sono un genere di piante angiosperme dicotiledoni della famiglia delle Oxalidaceae.[1]
È il genere più ampio della famiglia: delle circa 600 specie assegnate alle Oxalidaceae oltre 500 appartengono al genere Oxalis.
Il genere comprende piante annuali o perenni.
La caratteristica distintiva sono le foglie trifoliate (tranne che in alcune specie quali Oxalis tetraphylla che è tetrafoliata), in cui ciascuna fogliolina ha la forma di un cuore la cui punta è costituita dal picciolo. In genere le foglie si aprono durante il giorno e si ripiegano durante la notte.
Gli steli hanno un gusto acidulo caratteristico, legato alla presenza di acido ossalico.
I fiori hanno 5 petali a forma di coppa, il cui colore varia, a seconda delle specie, dal giallo, al rosa al rosso. La fioritura avviene in genere in aprile-maggio.
I frutti sono delle capsule che contengono diversi semi.
Le radici sono spesso tuberose e parecchie specie si propagano mediante bulbilli.
Il genere ha una distribuzione cosmopolita, fatta eccezione per le aree polari. Le zone più ricche di biodiversità sono il Brasile, il Messico ed il Sudafrica.
In Italia esistono 7 specie spontanee:
Il genere Oxalis è molto vasto per cui il numero delle specie appartenenti è in parte controverso. Alcuni autori gli attribuiscono oltre 800 specie (Lawrence Johnston, 1871-1958), altri 200 (Adriano Fiori, botanico fiorentino 1865 - 1950), altri ancora 400 (Liberty Hyde Bailey Jr., 1858-1954). Le specie che vivono nell'emisfero boreale sono circa 70.
Per comodità le specie del genere Oxalis vengono divise in due gruppi: le specie che hanno foglie composte da più di tre foglioline (come Oxalis tetraphylla, con 4 foglioline o Oxalis enneaphylla, con oltre 20 foglioline); e le specie che hanno le foglie sempre trifogliate. È possibile poi creare dei sottogruppi a seconda che le specie siano acauli o provviste di fusto.
Alcune specie sono coltivate quali piante ornamentali mentre altre, in particolare Oxalis pes-caprae, sono considerate piante infestanti.
Le Ossalidi (Oxalis L., 1753) sono un genere di piante angiosperme dicotiledoni della famiglia delle Oxalidaceae.
È il genere più ampio della famiglia: delle circa 600 specie assegnate alle Oxalidaceae oltre 500 appartengono al genere Oxalis.
Kiškiakopūstis (lot. Oxalis) – kiškiakopūstinių (Oxalidaceae) šeimos augalų gentis.
Genties pavadinimas iš gr. oxys 'rūgštus' + hals 'druska'; oxalis – kažkokio rūgštaus augalo pavadinimas senuose raštuose. Lapuose yra vitamino C. Jie tinka maistui kaip salotos ir sriubai. Vartoti didelius kiekius kenksminga, nes juose esanti oksalo rūgštis kenkia inkstams. Anksčiau buvo naudojama vaistams nuo skorbuto ir kaip priešnuodis apsinuodijus arsenu. Tinka dažymui. Be to, kai kurios rūšys (tarp jų ir Lietuvoje) auginamos kaip dekoratyviniai augalai.
Gumbinis kiškiakopūstis yra gumbinė P. Amerikos daržovė.
Gentyje yra apie 800 rūšių. Lietuvoje auga šios rūšys:
Kitų šalių kiškiakopūsčių rūšys:
Kiškiakopūstis (lot. Oxalis) – kiškiakopūstinių (Oxalidaceae) šeimos augalų gentis.
Genties pavadinimas iš gr. oxys 'rūgštus' + hals 'druska'; oxalis – kažkokio rūgštaus augalo pavadinimas senuose raštuose. Lapuose yra vitamino C. Jie tinka maistui kaip salotos ir sriubai. Vartoti didelius kiekius kenksminga, nes juose esanti oksalo rūgštis kenkia inkstams. Anksčiau buvo naudojama vaistams nuo skorbuto ir kaip priešnuodis apsinuodijus arsenu. Tinka dažymui. Be to, kai kurios rūšys (tarp jų ir Lietuvoje) auginamos kaip dekoratyviniai augalai.
Gumbinis kiškiakopūstis yra gumbinė P. Amerikos daržovė.
Klaverzuring (Oxalis) is een geslacht van planten in de Klaverzuringfamilie (Oxalidaceae). Het is het grootste geslacht binnen de familie. Het geslacht komt in vrijwel de hele wereld voor, behalve in de poolgebieden. De soortendiversiteit is vooral groot in tropisch Brazilië en in Zuid-Afrika.
Deze planten zijn eenjarig of overblijvend. De bladeren zijn in drie tot tien ronde, hartvormige of lancetvormige blaadjes, gegroepeerd in een krans met alle bladen even groot. Ze lijken sterk op klaver, maar bij klaverzuring is het middelste blad iets groter. De bloemen hebben vijf kroonbladen, gewoonlijk aan de basis vergroeid, en variëren in kleur van wit, roze, geel tot rood. De vrucht is een kleine capsule (doosvrucht) met verscheidene zaden.
In België en Nederland komen de volgende soorten voor:
Hiernaast zijn er andere soorten, waarvan behalve de Latijnse naam een gangbare naam in het verspreidingsgebied wordt weergegeven:
Klaverzuring (Oxalis) is een geslacht van planten in de Klaverzuringfamilie (Oxalidaceae). Het is het grootste geslacht binnen de familie. Het geslacht komt in vrijwel de hele wereld voor, behalve in de poolgebieden. De soortendiversiteit is vooral groot in tropisch Brazilië en in Zuid-Afrika.
Deze planten zijn eenjarig of overblijvend. De bladeren zijn in drie tot tien ronde, hartvormige of lancetvormige blaadjes, gegroepeerd in een krans met alle bladen even groot. Ze lijken sterk op klaver, maar bij klaverzuring is het middelste blad iets groter. De bloemen hebben vijf kroonbladen, gewoonlijk aan de basis vergroeid, en variëren in kleur van wit, roze, geel tot rood. De vrucht is een kleine capsule (doosvrucht) met verscheidene zaden.
In België en Nederland komen de volgende soorten voor:
Gehoornde klaverzuring (Oxalis corniculata) Stijve klaverzuring (Oxalis fontana) Witte klaverzuring (Oxalis acetosella)
Multimedia w Wikimedia Commons Szczawik (Oxalis L.) – rodzaj roślin z rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae). Jest to rodzaj bardzo liczny w gatunki. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego około 500[4]–700[5] gatunków. Występują na całym świecie, najliczniej jednak w południowej części Afryki (129 gatunków) i Ameryce Południowej[4]. Spośród 20 gatunków spotykanych w Europie, rodzime dla tego kontynentu są dwa[5], w tym na obszarze Polski tylko jeden – szczawik zajęczy. Nazwa rodzaju pochodzi od kwaśnego smaku liści zawierających znaczne ilości kwasu szczawiowego[6]. Rośliny te rosną w lasach oraz na otwartych terenach skalistych i piaszczystych, wiele gatunków to chwasty. Oxalis disticha z Afryki południowej jest gatunkiem wodnym. Kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne. Szczawik bulwiasty ma jadalne bulwy i jest uprawiany w Andach[5].
Należy do rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae), która wraz z siostrzaną bobniowatych (Connaraceae) należą do rzędu szczawikowców Oxalidales, do kladu różowych w obrębie okrytonasiennych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa różowe (Rosidae Takht.), nadrząd Geranianae Thorne ex Reveal, rząd bodziszkowce (Geraniales Dumort.), podrząd Geraniineae Bessey in C.K. Adams, rodzina szczawikowate (Oxalidaceae R. Br. in Tuckey), podrodzina Oxaloideae Arn., plemię Oxalideae Rchb., rodzaj szczawik (Oxalis L.)[7].
Szczawik (Oxalis L.) – rodzaj roślin z rodziny szczawikowatych (Oxalidaceae). Jest to rodzaj bardzo liczny w gatunki. Według niektórych ujęć taksonomicznych należy do niego około 500–700 gatunków. Występują na całym świecie, najliczniej jednak w południowej części Afryki (129 gatunków) i Ameryce Południowej. Spośród 20 gatunków spotykanych w Europie, rodzime dla tego kontynentu są dwa, w tym na obszarze Polski tylko jeden – szczawik zajęczy. Nazwa rodzaju pochodzi od kwaśnego smaku liści zawierających znaczne ilości kwasu szczawiowego. Rośliny te rosną w lasach oraz na otwartych terenach skalistych i piaszczystych, wiele gatunków to chwasty. Oxalis disticha z Afryki południowej jest gatunkiem wodnym. Kilka gatunków uprawianych jest jako rośliny ozdobne. Szczawik bulwiasty ma jadalne bulwy i jest uprawiany w Andach.
Oxalis L. é o género botânico da família Oxalidaceae com maior número de espécies.
Oxalis L. é o género botânico da família Oxalidaceae com maior número de espécies.
Oxalisar (Oxalis)[1] är ett släkte av harsyreväxter. Oxalisar ingår i familjen harsyreväxter.[1]
Oxalisar (Oxalis) är ett släkte av harsyreväxter. Oxalisar ingår i familjen harsyreväxter.
Квасениця (лат. Óxalis) — рід однорічних, частіше багаторічних трав, іноді напівчагарників родини Квасеницеві (Oxalidaceae).
По відношенню до води в ґрунті - мезофіт: росте в умовах з більш-менш достатньою, але не надмірною кількістю води в ґрунті.
Квасениці - дуже тіньовитривалі рослини, в ялинових лісах можуть жити при освітленості, рівний 1/200 від повного сонячного освітлення.[1].
Рослина з повзучим, іноді шишкуватим кореневищем.
Листки чергові, здебільшого трійчасті, довгочерешкові. Листочки складаються та опускаються зі зміною дня і ночі (ніктинастія), при механічному подразненні (сейсмонастія), на яскравому світлі (фотонастія). Листочки кислиці, залежно від виду, можуть бути зеленими, бордовими або фіолетовими.
Квітки правильні, п'ятипелюсткові, пелюстки білі, рожеві або жовті,[2] тичинок десять. Зав'язь п'ятигніздна. Квіти квасениць закриваються на ніч або у непогоду.
Плід - коробочка, що розкривається по стулках. Насінин декілька у кожному гнізді, оточені м'ясистим покривом, який, тріскає та еластично відскакує, тим самим сприяє розкриттю плода та розкиданню насіння.
У листі квасениць виявлений оксалат калію, що надає кислий смак, наприклад, кислиці звичайній, поширеній у тінистих лісах.
Шишкуваті кореневі пагони деяких квасениць вживаються у їжу, таких як: Квасениця бульбоносна (Oxalis tuberosa) та Квасениця м'ясиста (Oxalis carnosa), вирощують переважно у Чилі під назвою ока. Кислота у шишкуватих коренях цих рослин замінюється цукром під кінець розвитку, як у багатьох плодах.
У світі налічується близько 800 видів, головним чином у Південній Африці, Південній Америці та Мексиці. Деякі з них:[3]
Квасениця (лат. Óxalis) — рід однорічних, частіше багаторічних трав, іноді напівчагарників родини Квасеницеві (Oxalidaceae).
Растение улучшает обмен веществ, усиливает аппетит, оказывает противоглистное, кровоостанавливающее, ранозаживляющее, моче- и желчегонное действие. Кроме того, кислица устраняет изжогу, рвоту, нормализует кислотность желудочного сока, снижает артериальное давление, является противоцинготным и противоядным средством при отравлении ртутью и мышьяком. Настои, отвары и настойку применяют при заболеваниях печени, почек, желчного и мочевого пузыря, гастрите, диатезе, сердечно-сосудистых заболеваниях, кровотечении, стоматите, гнилостных процессах в полости рта (для полоскания). Свежий сок из листьев применяют при лихорадке, атеросклерозе, неврозе сердца, раке желудка. Свежие листья едят при цинге, глистах, а в измельчённом виде (или сок) прикладывают к гнойным ранам, язвам, фурункулам.
В листьях кислиц обнаружен оксалат калия, придающий кислый вкус, например, кислице обыкновенной, распространённой в тенистых лесах.
Шишковатые корневые побеги некоторых кислиц употребляются в пищу и для этого даже разводятся, таковы Кислица клубненосная (Oxalis tuberosa Molina) и Кислица мясистая (Oxalis carnosa Molina), разводимые преимущественно в Чили под именем ока. Кислота в шишковатых корнях этих растений заменяется сахаром под конец развития, как во многих плодах.
Кислица является промежуточным растением ржавчинного гриба — ржавчины кукурузы (Puccinia sorghi Schw.)[9].
Род Кислица входит в семейство Кисличные (Oxalidaceae) порядка Кисличноцветные (Oxalidales).
В мире насчитывается около 800 видов, главным образом в Южной Африке, Южной Америке и Мексике. На территории России и сопредельных стран насчитывается 6 видов.
В тенистых хвойных лесах часто встречается Кислица обыкновенная, или Заячья капуста (Oxalis acetosella), — маленькое бесстебельное растение с ползучим корневищем. Листочки её тройчатых листьев ночью и в пасмурную погоду складываются. Цветки одиночные белые с розово-фиолетовыми жилками. Листья её, как и кислицы рожковой (Oxalis corniculata), содержат витамин С и щавелевую кислоту. В большом количестве трава ядовита для овец. Некоторые африканские и американские виды, например, Кислица клубненосная (Oxalis tuberosa), в ряде стран культивируют ради съедобных клубней. Многие виды разводят как декоративные.
Некоторые виды:
Растение улучшает обмен веществ, усиливает аппетит, оказывает противоглистное, кровоостанавливающее, ранозаживляющее, моче- и желчегонное действие. Кроме того, кислица устраняет изжогу, рвоту, нормализует кислотность желудочного сока, снижает артериальное давление, является противоцинготным и противоядным средством при отравлении ртутью и мышьяком. Настои, отвары и настойку применяют при заболеваниях печени, почек, желчного и мочевого пузыря, гастрите, диатезе, сердечно-сосудистых заболеваниях, кровотечении, стоматите, гнилостных процессах в полости рта (для полоскания). Свежий сок из листьев применяют при лихорадке, атеросклерозе, неврозе сердца, раке желудка. Свежие листья едят при цинге, глистах, а в измельчённом виде (или сок) прикладывают к гнойным ранам, язвам, фурункулам.
В листьях кислиц обнаружен оксалат калия, придающий кислый вкус, например, кислице обыкновенной, распространённой в тенистых лесах.
Шишковатые корневые побеги некоторых кислиц употребляются в пищу и для этого даже разводятся, таковы Кислица клубненосная (Oxalis tuberosa Molina) и Кислица мясистая (Oxalis carnosa Molina), разводимые преимущественно в Чили под именем ока. Кислота в шишковатых корнях этих растений заменяется сахаром под конец развития, как во многих плодах.
Кислица является промежуточным растением ржавчинного гриба — ржавчины кукурузы (Puccinia sorghi Schw.).
酢漿草屬（学名：Oxalis）是酢漿草科下最大的屬。至少有280個受承认的物种。很多物種都被稱為酢漿草。酢漿草屬除了在極地外，遍布于世界各地。在巴西及墨西哥的熱帶及南非的品種特別豐富。
酢漿草屬是一年生或多年生植物。葉子分成3-10個圓形、心形或尖槍形的小葉，小葉成螺旋形排列，大小一致。大部份的物種都有三塊小葉，而這些物種的葉子表面上很像一些三葉草屬的葉子，不同的是三葉草屬葉子的小葉不是呈螺旋形排列及大小不一。一些酢漿草屬的葉子傾角會不斷改變，以適應強烈的光度。花朵有五瓣，一般在底部連合，並有十個雄蕊。花瓣呈白色至粉紅色、紅色或黃色。果實是細小的蒴果，有種子[來源請求]。一般的莖都是塊莖，有幾種會生出球莖來繁殖。
晚香玉酢漿草的塊莖有些像細小的馬鈴薯，在南美洲的哥倫比亞及安第斯山脈北部有很長的种植及食用歷史。九羽酢漿草的葉子有豐富的維生素C，是水手們在南美洲南部避免壞血病的食物。
酢漿草屬的叶子含有草酸，令其葉子及花朵有一陣酸味，吃些許可以提神，但是若大量攝取，則會變得有毒，影響正常的消化。以往從酢漿草屬中會抽取草酸鈣結晶，用來治療疾病及作為食鹽。
很多酢漿草屬的物種可以作為觀賞植物，雀斑酢漿草及黃花酢醬草都被種植在遠離其原有分佈的地區。四葉酢漿草因有四塊小葉，故常被誤認為是四葉的三葉草。
酢漿草屬（学名：Oxalis）是酢漿草科下最大的屬。至少有280個受承认的物种。很多物種都被稱為酢漿草。酢漿草屬除了在極地外，遍布于世界各地。在巴西及墨西哥的熱帶及南非的品種特別豐富。
酢漿草屬是一年生或多年生植物。葉子分成3-10個圓形、心形或尖槍形的小葉，小葉成螺旋形排列，大小一致。大部份的物種都有三塊小葉，而這些物種的葉子表面上很像一些三葉草屬的葉子，不同的是三葉草屬葉子的小葉不是呈螺旋形排列及大小不一。一些酢漿草屬的葉子傾角會不斷改變，以適應強烈的光度。花朵有五瓣，一般在底部連合，並有十個雄蕊。花瓣呈白色至粉紅色、紅色或黃色。果實是細小的蒴果，有種子[來源請求]。一般的莖都是塊莖，有幾種會生出球莖來繁殖。
曲名のオキザリスについては「辿り着く場所/オキザリス」をご覧ください。 
分類（APG III） 界 : 植物界 Plantae 階級なし : 被子植物 angiosperms 階級なし : 真正双子葉類 eudicots 目 : カタバミ目 Oxalidales 科 : カタバミ科 Oxalidaceae 属 : カタバミ属 Oxalis[1] 学名 Oxalis L. 英名 wood sorrel カタバミ属（カタバミぞく、学名: Oxalis）はカタバミ科に含まれる植物の一群である。花の美しいものは園芸用に栽培され、多くは学名カナ読みでオキザリスと呼ばれる。
カタバミ属は小柄な一年草、あるいは多年草である。地下に鱗茎か根茎を持ち、地上には茎を伸ばす場合もあるが、ほとんど伸ばさないものもある。
葉は三出複葉、四出、あるいは奇数羽状複葉のものもあるが、日本産のものはすべて三出複葉で、しかも頂小葉と側小葉の区別がほとんどつかないようになっている。この葉は夜間に閉じる。
花は葉腋から一つ出るか、柄の先に集散花序として出る。花弁は5、雄蘂は10。雌蘂は五室で、果実になるとそれぞれの部屋の背面が裂けてそこから種子を飛ばす（蒴果）。
南アメリカやアフリカ等、熱帯を中心に850種ほどが知られる。
日本でカタバミ科はカタバミ属のみ分布する。日本産の種は帰化種が多い。
カタバミ
オッタチカタバミ
イモカタバミ
ムラサキカタバミ
.jpg)
_(19067830888).jpg)
_in_Hyderabad,_AP_W_IMG_9725.jpg)
_2.jpg)
.jpg)
_2.jpg)
Wikimedia Commons har media som rör 
Wikispecies har information om 
_2.jpg)
_on_Oxalis_orientalis_at_Jayanti,_Duars,_West_Bengal_W_IMG_5630.jpg)
