L'esquirol gegant indonesi (Ratufa affinis) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Brunei, Indonèsia, Malàisia, Singapur i Tailàndia. Es tracta d'un animal arborícola que s'alimenta principalment de fruita i fulles. Els seus hàbitats naturals són els boscos perennifolis humits de gran alçada. Està amenaçat per la caça i la tala d'arbres.[1]
L'esquirol gegant indonesi (Ratufa affinis) és una espècie de rosegador de la família dels esciúrids. Viu a Brunei, Indonèsia, Malàisia, Singapur i Tailàndia. Es tracta d'un animal arborícola que s'alimenta principalment de fruita i fulles. Els seus hàbitats naturals són els boscos perennifolis humits de gran alçada. Està amenaçat per la caça i la tala d'arbres.
पहेँलो विशाल लोखर्के लोखर्के प्रजातिमा पर्ने एक ठूलो आकारको लोखर्के हो। यस लोखर्केको आकार अन्य प्रजातिका लोखर्के भन्दा ठूलो र लामो पुच्छर हुन्छ। यस प्रजातिका लोखर्केहरू ब्रुनाई, इण्डोनेसिया, मलेसिया र थाइल्याण्डमा भेटिन्छन् भने यी प्रजातिहरू सिङ्गापुरबाट लोप हुने खतरामा रहेका छन्।
पहेँलो विशाल लोखर्के विश्वको सबैभन्दा ठूलो लोखर्केको प्रजाति मध्ये एक हो। एक वयस्क पहेँलो विशाल लोखर्केको टाउको र शरीको लम्बाई ३२२ देखि ३५० मिलिमिटर (१२.७ देखि १३.८ इञ्च) हुन्छ भने यसको पुच्छरको कुल लम्बाई ३७३ देखि ४३८ मिलि(१४.७ देखि १७.२ इञ्च) लामो हुन्छ। यस प्रजातिको लोखर्केको शरीरको कुल लम्बाई ५९६ देखि ७८८ मिलिमिटर (२७.४ देखि ३१.० इञ्च) हुन्छ। पहेँलो विशाल लोखर्केको एक वयस्कको कुल तौल ९२९ देखि १,५७५ ग्राम (२.०४८ देखि ३.४७२ पाउण्ड) हुन्छ। लामो शरीरको लम्बाई सहित यसको शरीरको रङ्ग हल्का कालो र छिर्केमिर्के पहेँलो हुन्छ जसकारण यसलाई पहेँलो विशाल लोखर्के भनिएको हो। यस प्रजातिको लोखर्के यसको शरीरको आकर्षक रङ्ग र आकारका कारण अन्य लोखर्केबाट यो सहजै छुट्टिन्छ। यस प्रजातिको लोखर्केको पछाडिको भाग र शरीरको रङ्ग कहीँकतै खैरो देखि खरानी रङ्गको हुन्छ भने यसको कान छोटो र गोलो आकारको हुन्छ।
पहेँलो विशाल लोखर्के एकमात्र यस्तो लोखर्के हो जसको बासस्थान क्षेत्र इण्डोनेसियाको बोर्नियोमा कालो विशाल लोखर्केको क्षेत्रमा पर्दछ। यो एक स्तनधारी प्रजाति हो जुन मलेसियाको पेराक राज्यको मल्याण्ड प्रायद्वीपमा रहेको बेलम-टेमेन्गोर जङ्गलमा संरक्षण गरिएको पाइन्छ। पहेँलो विशाल लोखर्केले यसको गुँड तल्लो पर्वतीय परिस्थितिकी र माध्यमिक जङ्गलहरूमा बनाउँदछ। यो बिरलै रूखहरू जमिनमा वा बस्तीमा प्रवेश गर्दछ भने यसले जङ्गललाई प्राथमिकता दिन्छ। यद्यपि यो लोखर्के मुख्यतया जङ्गलको माथिल्लो भूभागमा बसोबास गर्दछ। यसले कहिलेकाँही लोखर्केको सानो प्रजातिको सिकार गर्न वा रूखहरूको खाली ठाउँ पार गर्न जमिनमा आउँदछ।
यस प्रजातिको लोखर्के दिउँसोको समयमा सक्रिय हुन्छ जतिबेला यसले सिकार गर्ने गर्दछ भने रातको समयमा यो निस्क्रिय रहन्छ। यी प्रजातिहरू प्राय साकाहारी हुन्छन्। पहेँलो विशाल लोखर्के एक रूखमा बस्ने प्रजाति हो जसले विरलै रूख छाड्छ। यस प्रजातिले ठूलो सल्लाको रूखमा गुँड बनाउने गर्दछ भने यी प्रजातिका गुँड प्राय जमिनको सतहबाट अग्लो स्थानमा निर्माण हुन्छ। यस प्रजातिको लोखर्केले खतराको महसुुस भयो भने चर्के आवाज निकाल्ने गर्दछ जुन टाढा सम्म पनि सुन्न सकिन्छ। यस प्रजातिको लोखर्केले रूखमा प्वाल पारि बस्ने गर्दछ भने प्रजनन मौसमको आगमनसँगै यसले गुँडलाई फराकिलो बनाउँछ जुन रूखको हाँगामा बनाइन्छ। भर्खरै जन्मिएका लोखर्केहरूको गुँडमानै सिहार सुसार गरिन्छ। यस प्रजातिका लोखर्केहरू कहिलेकाही जमिनमा आहाराका लागि पनि आउने गरेका छन्। यस प्रजातिको जनावरले प्राय फलफूल, बदाम र रूखको बोक्रा खाने गर्छन्। यस प्रजातिका केही उपप्रजातिले भने कीरा र चराको अण्डा पनि खाने गरेको पाइएको छ। अन्य प्रजातिका लोखर्के जस्तै पहेँलो विशाल लोखर्के पनि ठाडो भएर उभिन सक्दैन।
पहेँलो विशाल लोखर्के लोखर्के प्रजातिमा पर्ने एक ठूलो आकारको लोखर्के हो। यस लोखर्केको आकार अन्य प्रजातिका लोखर्के भन्दा ठूलो र लामो पुच्छर हुन्छ। यस प्रजातिका लोखर्केहरू ब्रुनाई, इण्डोनेसिया, मलेसिया र थाइल्याण्डमा भेटिन्छन् भने यी प्रजातिहरू सिङ्गापुरबाट लोप हुने खतरामा रहेका छन्।
Ratufa affinis Ratufa generoko animalia da. Karraskarien barruko Ratufinae azpifamilia eta Sciuridae familian sailkatuta dago.
Tupai Kerawak Putih-kuning (bahasa Inggeris: Pale Giant Squirrel) ialah sejenis tupai yang banyak terdapat di Singapura dan Malaysia pada satu ketika. Kini, hanya dua ekor sahaja dipercayai tertinggal di Singapura. Nama sainsnya Ratufa affinis affinis. [3]
Ditemui oleh Sir Stamford Raffles di Singapura pada tahun 1819, subspesies ini adalah unik bagi pulau ini. Subspesies yang lain kemudian ditemui di Asia Tenggara.
Tupai Kerawak Putih-kuning adalah haiwan yang tergolong dalam golongan benda hidup, alam haiwan, bertulang belakang (vertebrat), kelas Mamalia. Dalam aturan : , tergolong dalam keluarga : . Tupai Kerawak Putih-kuning adalah haiwan berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan.
Jantung Tupai Kerawak Putih-kuning terdiri daripada 4 kamar seperti manusia. Kamar atas dikenali sebagai atrium, sementara kamar bawah dikenali sebagai ventrikel.
Sebagai mamalia, Tupai Kerawak Putih-kuning berdarah panas, melahirkan anak, menjaga anak, dan mempunyai bulu di badan. Tupai Kerawak Putih-kuning akan menjaga anaknya sehingga mampu berdikari.
Tupai Kerawak Putih-kuning merupakan haiwan yang dilindungi and memerlukan lesen pemburuan.
Tupai Kerawak Putih-kuning (bahasa Inggeris: Pale Giant Squirrel) ialah sejenis tupai yang banyak terdapat di Singapura dan Malaysia pada satu ketika. Kini, hanya dua ekor sahaja dipercayai tertinggal di Singapura. Nama sainsnya Ratufa affinis affinis.
Ditemui oleh Sir Stamford Raffles di Singapura pada tahun 1819, subspesies ini adalah unik bagi pulau ini. Subspesies yang lain kemudian ditemui di Asia Tenggara.
Ratufa affinis is een zoogdier uit de familie van de eekhoorns (Sciuridae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door Raffles in 1821.
Bronnen, noten en/of referenties
Multimedia w Wikimedia Commons Wiewióra kremowa[3] (Ratufa affinis) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych, występujący w Azji Południowo-Wschodniej[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1821 roku przez T.S. Rafflesa, miejsce typowe to wyspa Singapur[5]. Historycznie opisano aż 37 podgatunków wiewióry kremowej, jednak obecnie uznawane jest tylko 9[6].
Podgatunek Autor Synonimy[4] R. a. affinis Raffles (1821) albiceps[7], aureiventer[8], frontalis[9], interposita[9], johorensis[10], klossi[11], pyrsonota[12] R. a. bancana Lyon (1906)[13] – R. a. baramensis Bonhote (1900)[14] banguei[15], dulitensis[16], lumholtzi[17], sandakanensis[18] R. a. bunguranensis Thomas & Hartert (1894)[19] confinis[20], nanogigas[21], notabilis[22], sirhassenensis[23] R. a. cothurnata Lyon (1911)[24] griseicollis[25] R. a. ephippium Müller (1838)[26] vittata[25] , vittatula[27] R. a. hypoleucos Horsfield (1823)[28] arusinus[29], balae[30], catemana[31], femoralis[32], masae[33] , nigrescens[34], piniensis[33] R. a. insignis Miller (1903)[35] bulana[36], carimonensis[37], condurensis[38], conspicua[39] R. a. polia Lyon (1906)[40] –Wiewióra kremowa występuje na Półwyspie Malajskim, Borneo i Sumatrze, oraz na mniejszych wyspach w ich pobliżu. Jej zasięg obejmuje terytoria Tajlandii, Malezji, Singapuru, Brunei i Indonezji[2]. Informacje o występowaniu w Wietnamie są uznawane za wątpliwe[4].
Jest to duży gryzoń, o masie ciała od 929 do 1575 g i długości ciała (bez ogona) od 322 do 350 mm. Ogon jest dłuższy niż reszta ciała, ma od 373 do 438 mm. Ubarwienie ciała jest zmienne zależnie od miejsca występowania. W ogólności grzbiet wiewióry jest pomarańczowy do brązowego, a spód ciała kremowy do brązowego. Ogon jest czarny, policzki białe, a wąs czarny. Osobniki z Borneo i północy zasięgu są przeważnie ciemniejsze niż te z południa[6].
Wiewióra kremowa prowadzi nadrzewny tryb życia, na ziemię schodzi tylko pokonując zbyt duże odstępy między drzewami, lub uciekając przed drapieżnikami. Żyje w wilgotnych lasach równikowych, toleruje też lasy wtórne i plantacje[2].
Wiewióry kremowe żyją samotnie, łączą się w pary tylko w związku z rozrodem. Są aktywne w ciągu dnia, po świcie i przed zmrokiem. Samce i samice znaczą terytorium obdrapując gałęzie i zrywając korę, a następnie oznaczając zwykle niewielką ilością moczu; samice w rui informują o tym samców większą ilością moczu. Gryzonie te porozumiewają się wydając różnorodne dźwięki i nawoływania, związane m.in. z własnością terytorium i godami[6].
Niewiele wiadomo na temat zachowań wiewiór kremowych związanych z rozrodem. Przypuszcza się, że rozmnażają się przez cały rok, choć wydają na świat tylko dwa mioty rocznie. W budowę dużego, okrągłego gniazda zaangażowane są gryzonie obu płci. Przez analogię z zachowaniami pokrewnej wiewióry czarnej (Ratufa bicolor) sądzi się, że opieką nad młodymi zajmuje się samica[6].
Wiewióry kremowe jedzą głównie części roślin, takie jak liście, owoce, gałązki i nasiona, które znajdują w koronach drzew. Owoce jedzą tylko wtedy, gdy brakuje innego pokarmu. Zjadają także owady. Pożywiając się, wiewióry używają kończyn przednich i opuszczają ogon, aby służył jako przeciwwaga[6].
Gryzonie te padają ofiarą różnych drapieżników: kotów, węży, a przede wszystkim ptaków drapieżnych takich jak wężojad czubaty (Spilornis cheela). Ludzie polują na nie dla mięsa, z użyciem strzelb i dmuchawek. Zagrożone zwierzęta jeżą sierść i uciekają, wydając głośne dźwięki[6].
Wiewióra kremowa jest dość rzadka w Tajlandii i w malezyjskiej prowincji Sarawak, za to w malezyjskiej części Półwyspu Malajskiego jest najczęściej spotykaną wiewiórą, z gęstością populacji dochodzącą do 1,30 ± 0,61 osobników na kilometr kwadratowy. Gęstość populacji jest generalnie niska, na Borneo osiąga 3,61 os./km² w malezyjskiej prowincji Sabah i 5,81 os./km² w prowincji Sarawak. Podejrzewa się, że jest to związane z rywalizacją o pokarm z innymi nadrzewnymi zwierzętami, szczególnie naczelnymi. Wiewiórze kremowej zagraża utrata środowiska i polowania, prawdopodobnie jest wrażliwa nawet na ograniczoną wycinkę drzew. Ocenia się, że jej liczebność maleje. Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje wiewiórę kremową za gatunek bliski zagrożenia (NT, ang. near threatened)[2].
Wiewióra kremowa (Ratufa affinis) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych, występujący w Azji Południowo-Wschodniej.
Ljusbrun jätteekorre (Ratufa affinis[2][3][4]) är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas Stamford Raffles 1821. Ratufa affinis ingår i släktet jätteekorrar och familjen ekorrar.[5][6] IUCN kategoriserar arten globalt som nära hotad.[1]
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[5] Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 9 underarter.[3]
Arten når en kroppslängd (huvud och bål) av 32 till 35 cm, en svanslängd av 37 till 44 cm och en vikt mellan 930 och 1575 g. Pälsens färg varierar mellan de olika populationerna. Grundfärgen är ljusbrun till orangebrun på ovansidan och ännu ljusare brun till vitaktig på undersidan. Ibland förekommer vita kinder, ett svart skägg eller en svart svans. I vissa regioner är ovansidan mycket mörkare till nästan svartaktig.[7]
Denna jätteekorre förekommer på södra Malackahalvön, på Borneo och på Sumatra. Arten vistas i fuktiga städsegröna skogar och hittas även i odlingar och trädgårdar.[1]
Hanar och honor är aktiva på dagen och de lever utanför parningstiden ensam. Det klotrunda boet byggs av olika växtdelar och placeras i trädens krona. Individerna klättrar huvudsakligen i växtligheten och de markerar reviret genom att skrapa bark från grenar samt med hjälp av urin. Inom en kvadratkilometer förekommer vanligen 11 individer. De har höga varningsläten och flera andra läten för kommunikationen. Ljusbrun jätteekorre äter huvudsakligen växtdelar som blad, frukter, bark och frön (ofta från dipterokarpväxter). I mindre mått ingår insekter i födan. När arten äter eller under andra tider när den känner sig ohotad hänger svansen ner. När jätteekorren skuttar iväg håller den svansen vågrätt. Den jagas bland annat av rovfåglar som orienthjälmörn (Spilornis cheela), av trädlevande ormar, av kattdjur och av människan.[7]
Det är nästan inget känt om fortplantingssättet. Antagligen är artens parningsbeteende lika som hos andra jätteekorrar. De kan ha två kullar per år med cirka tre ungar. Dräktighetens längd varierar mellan 28 och 84 dagar. Artens släktingar lever i fångenskap upp till 20 år.[7]
Wikimedia Commons har media som rör Ljusbrun jätteekorre.
Wikispecies har information om Ratufa affinis.
Ljusbrun jätteekorre (Ratufa affinis) är en däggdjursart som först beskrevs av Thomas Stamford Raffles 1821. Ratufa affinis ingår i släktet jätteekorrar och familjen ekorrar. IUCN kategoriserar arten globalt som nära hotad.
Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Wilson & Reeder (2005) skiljer mellan 9 underarter.
Sóc lớn nâu bạc, tên khoa học Ratufa affinis, là một loài sóc cây lớn trong chi Ratufa tìm thấy tại Brunei, Indonesia, Malaysia, và Thái Lan. Nó có lẽ là tuyệt chủng ở Singapore. Báo cáo nhìn thấy ở Việt Nam vào năm 1984 được coi là đáng ngờ.[2]
Loài này là loài sóc khổng lồ duy nhất ở Borneo (nơi khác phân bố của nó trùng với loài sóc khổng lồ đen). Đây là một trong những loài động vật có vú được tìm thấy trong khu bảo tồn rừng Belum-Temengor rộng lớn ở bang Perak của Malaysia, trên bán đảo Malay.
Sóc lớn nâu bạc sinh sống trong các khu rừng thấp và rừng thứ sinh, thường xuyên có cây khộp. Sóc lớn nâu bạc hiếm khi vào các đồn điền hoặc khu định cư, thích rừng. Mặc dù loài sóc này chủ yếu sinh sống ở tán rừng phía trên, nhưng đôi khi nó sẽ xuống đất để săn mồi hoặc để vượt qua những khoảng trống trên cây.
Loài này là loài sinh hoạt ban ngày, hoạt động trong suốt buổi sáng và buổi tối. Chúng sinh sống theo cặp hoặc một mình. Khi nó tức giận hoặc bị sốc, nó sẽ phát ra âm thanh lớn có thể nghe được từ xa.
Mặc dù loài sóc này thường tạo ra các lỗ trên cây để trú ẩn, nhưng trong mùa sinh sản, chúng tạo ra một tổ sóc hình cầu lớn trong các nhánh cây, có kích thước gần bằng tổ một con đại bàng. Sóc non được sinh ra và lớn lên trong tổ này.
Các thói quen ăn loài sóc này là hạt, nó bổ sung bằng lá, quả, quả hạch, vỏ cây, côn trùng và trứng. Chúng có một ngón tay cái rất ngắn mà nó dùng để giữ và kiểm soát thức ăn của nó trong khi ăn.
Không giống như những con sóc cây khác, loài sóc này không ngồi thẳng với cái đuôi cong trên lưng trong khi kiếm ăn; thay vào đó, nó tự giữ thăng bằng với chân sau trên cành cây để tay có thể tự do kiểm soát thức ăn. Ở vị trí này, trục của thân sóc được giữ ở góc phải với giá đỡ, với đầu và thân ở một bên của nhánh và đuôi là đối trọng ở phía bên kia.
Sóc lớn nâu bạc, tên khoa học Ratufa affinis, là một loài sóc cây lớn trong chi Ratufa tìm thấy tại Brunei, Indonesia, Malaysia, và Thái Lan. Nó có lẽ là tuyệt chủng ở Singapore. Báo cáo nhìn thấy ở Việt Nam vào năm 1984 được coi là đáng ngờ.
Ratufa affinis (Raffles, 1821)
Ареал
Кремовая белка или малайская ратуфа[1] (лат. Ratufa affinis) — вид грызунов рода гигантские белки (Ratufa).
Это крупная древесная белка, обнаруженная в Брунее, Малайзии, Индонезии и Таиланде. В Сингапуре вид, вероятно, вымер, поскольку в последнее время ни одного экземпляра там найдено не было. В 1984 году во Вьетнаме был найден этот вид, однако достоверность находки является сомнительной. Кремовая белка является единственной гигантской белкой на Борнео, в остальном её ареал совпадает с ареалом двухцветной белки. Это один из видов млекопитающих, обитающих в обширном лесу Белум-Теменгор в малайзийском штате Перак на Малайском полуострове.
Кремовые белки живут в горных лесах, расположенных на небольшой высоте, а также во вторичных лесах. Наиболее часто они встречаются на деревьях семейства Диптерокарповые. В плантациях и человеческих поселениях встречаются редко, предпочитая им леса. Хотя эти белки живут в основном в верхнем ярусе леса, они иногда спускаются на землю, чтобы поохотиться на мелких белок или перейти с дерева на дерево.
Кроме крупных размеров, кремовые белки имеют довольно яркую окраску, которая может изменяться в широких пределах. Это делает их легко отличимыми в дикой природе. Окрас спины и головы варьирует от тёмно-коричневого до серого, а цвет брюха может быть от тёмно-жёлтого до белого. Уши короткие и округлые. Длина тела и головы у взрослых особей составляет 32,2—35 см, хвост достигает длины 37,3—43,8 см, так что общая длина тела составляет 69,5—78,8 см. Масса тела 929—1575 г.
Кремовые белки являются дневными зверьками, основной период их активности — с утра до вечера. Живут парами или поодиночке. Будучи разозлёнными или испуганными, издают громкие звуки, слышимые с дальнего расстояния. В отличие от других древесных белок, кремовые белки не сидят прямо на хвосте, изгибая спину во время еды. Вместо этого они усаживаются на задние лапы, уравновешиваясь, а передними лапами держат еду. Противовесом голове и передним конечностям является хвост.
Хотя жилища эти белки часто делают в дуплах деревьев, в период размножения они сооружают большие шаровидные гнёзда, размером примерно с орлиное. В них рождаются и растут детёныши.
Основу питания кремовых белок составляют семена, к которым они добавляют листья, фрукты, орехи, кору, насекомых и яйца. Эти белки имеют очень короткий большой палец, которым удерживают пищу во время еды.
В роде кремовые белки различают подвиды:
Кремовая белка или малайская ратуфа (лат. Ratufa affinis) — вид грызунов рода гигантские белки (Ratufa).
.jpg)
