Development - Life Cycle: metamorphosis
Dark olive green color and leathery skin. They are 110-187mm in length. A very large toad with cranial crests, elongate parotid glands, raised warts on hind legs (Robinson 2001).
Other Physical Features: ectothermic ; bilateral symmetry
Average lifespan
Status: captivity: 9.2 years.
The main part of its range is from sea-level to 1600 m (5300 ft). It can be found in a variety of desert and semi-arid habitats: brushy desert with creosote bush and mesquite washes, semi-arid grasslands and woodlands. It is semi-aquatic and is usually associated with large, somewhat permanent
streams. It is occasionally found near small springs, temporary rain pools, human-made canals and irrigation ditches. They frequently live in rodent burrows (Robinson 2001, Mayhew 1968).
Incilius alvarius is found in the northern parts of Mexico, the southern parts of Arizona and New Mexico, and the southeast corner of California (Stebbins 1985, Robinson 2001).
Biogeographic Regions: nearctic (Native )
Incilius alvarius is carniverous and is known to eat snails, beetles, spiders, grasshoppers, lizards, mice, and other smaller toad species. A long sticky tongue aids in catching prey (Mayhew 1968).
Control crop pests such as snails (Mayhew 1968).
US Federal List: no special status
CITES: no special status
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
These toads appear when the summer showers start and breed in the temporary pools that form after the rains begin. Males croak incessantly, but have a relatively weak call, compared to other frogs and toads. They are an egg laying species and the larval period is believed to be 1 month. The tadpoles are a yellow/brown color (Mayhew 1968, Robinson 2001, Stebbins 1985).
Key Reproductive Features: gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate)
At 7 inches or more, the Sonoran Desert toad is one of the largest toads native to North America. Adults have a uniformly green to greenish-grey topside of their bodies with a creamy white underside. Large white turbercles, or “warts”, are found at the jaw. They have relatively smooth skin aside from a few lumps on their hind legs. Recently metamorphosed toadlets will be tan to green with orange or red spots on the topside. Unlike other male toads in the region, male Sonoran Desert toads do not have dark throats. The males develop darkened, thick calluses on the inside of the thumbs of the forelimbs during the breeding season. They are toxic and eat mostly small rodents, insects and small reptiles. The Sonoran Desert toad burrows for eight to ten months of the year.
Bufo alvarius és una espècie d'amfibi que viu al sud-oest dels Estats Units i al nord de Mèxic.
Es troba amenaçada d'extinció per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Bufo alvarius és una espècie d'amfibi que viu al sud-oest dels Estats Units i al nord de Mèxic.
Es troba amenaçada d'extinció per la pèrdua del seu hàbitat natural.
Ropucha coloradská (Incilius alvarius) nebo ropucha koloradská je ropucha žijící v severním Mexiku a na jihozápadě Spojených států amerických. Její kůže a jed obsahují 5-MeO-DMT a bufotenin, halucinogenní tryptaminy.
Své jméno získala podle řeky Colorado, ale své oblasti se vyskytuje i na poušti. Je masožravá, pojídá malé hlodavce, hmyz, malé plazy a jiné žáby. Aktivní je v noci.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Colorado River toad na anglické Wikipedii.
Ropucha coloradská (Incilius alvarius) nebo ropucha koloradská je ropucha žijící v severním Mexiku a na jihozápadě Spojených států amerických. Její kůže a jed obsahují 5-MeO-DMT a bufotenin, halucinogenní tryptaminy.
Své jméno získala podle řeky Colorado, ale své oblasti se vyskytuje i na poušti. Je masožravá, pojídá malé hlodavce, hmyz, malé plazy a jiné žáby. Aktivní je v noci.
The Colorado River toad (Incilius alvarius), also known as the Sonoran Desert toad, is a toad species found in northwestern Mexico and the southwestern United States. It is well known for its ability to exude toxins from glands within its skin that have psychoactive properties.
The Colorado River toad can grow to about 190 millimetres (7.5 in) long and is the largest toad in the United States apart from the non-native cane toad (Rhinella marina). It has a smooth, leathery skin and is olive green or mottled brown in color. Just behind the large golden eye with horizontal pupil is a bulging kidney-shaped parotoid gland. Below this is a large circular pale green area which is the tympanum or ear drum. By the corner of the mouth there is a white wart and there are white glands on the legs. All these glands produce toxic secretions. Its call is described as, "a weak, low-pitched toot, lasting less than a second."[4]
Dogs (Canis familiaris) that have attacked toads have suffered paralysis or even death. Raccoons (Procyon lotor) have learned to pull a toad away from a pond by the back leg, turn it on its back and start feeding on its belly, a strategy that keeps the raccoon well away from the poison glands.[5] Unlike other vertebrates, this amphibian obtains water mostly by osmotic absorption across its abdomen. Toads in the family Bufonidae have a region of skin known as "the seat patch", which extends from mid abdomen to the hind legs and is specialized for rapid rehydration. Most of the rehydration is done through absorption of water from small pools or wet objects.[6]
In the United States, the Colorado River toad is found in the lower Colorado River and the Gila River catchment areas, in extreme southeastern New Mexico and much of southern Arizona. It is considered possibly extirpated from California.[7] In Mexico, the toad is found in the states of Sonora, Sinaloa, and Chihuahua. It lives in both desert and semi-arid areas throughout its range. It is semiaquatic and is often found in streams, near springs, in canals and drainage ditches, and under water troughs.[5] The Colorado River toad is known to breed in artificial water bodies (e.g., flood control impoundments, reservoirs) and as a result, the distributions and breeding habitats of these species may have been recently altered in south-central Arizona.[8] It often makes its home in rodent burrows and is nocturnal.
The Colorado River toad is sympatric with the spadefoot toad (Scaphiopus spp.), Great Plains toad (Anaxyrus cognatus), red-spotted toad (Anaxyrus punctatus), and Woodhouse's toad (Anaxyrus woodhousei). Like many other toads, they are active foragers and feed on invertebrates, lizards, small mammals, and amphibians. The most active season for toads is May–September, due to greater rainfalls (needed for breeding purposes). The age of I. alvarius individuals in a population at Adobe Dam in Maricopa County, Arizona, ranged from 2 to 4 years; other species of toad have a lifespan of 4 to 5 years.[9] The taxonomic affinities of I. alvarius remain unclear, but immunologically, it is similarly close to the boreas and valliceps groups.[10]
The breeding season starts in July, when the rainy season begins, and can last up to August. Normally, 1–3 days after the rain is when toads begin to lay eggs in ponds, slow-moving streams, temporary pools or man-made structures that hold water. Eggs are 1.6 mm in diameter, 5–7 mm apart, and encased in a long single tube of jelly with a loose but distinct outline. The female toad can lay up to 8,000 eggs.[11]
The toad's primary defense system is glands that produce a poison that may be potent enough to kill a grown dog.[12] These parotoid glands also produce the 5-methoxy-dimethyltryptamine (5-MeO-DMT)[13] and bufotenin (which is named after the Bufo genus of toads); both of these chemicals belong to the family of hallucinogenic tryptamines. Bufotenin can be toxic.[14]
When vaporized, a single deep inhalation of the poison produces strong psychoactive effects within 15 seconds.[15] After inhalation, the user usually experiences a warm sensation, euphoria, and strong visual and auditory hallucinations, due to 5-MeO-DMT's high affinity for the 5-HT2 and 5-HT1A serotonin receptor subtypes.[16]
Bufotenin is a chemical constituent in the secretions and eggs of several species of toads belonging to the genus Bufo, but the Colorado River toad (Incillius alvarius) is the only toad species in which bufotenin is present in large enough quantities for a psychoactive effect. Extracts of toad secretion, containing bufotenin and other bioactive compounds, have been used in some traditional medicines such as ch’an su (probably derived from Bufo gargarizans), which has been used medicinally for centuries in China,[17] as a herbal remedy often illegally imported to the USA that can be prepared as a tea. [18]
The toad was "recurrently depicted in Mesoamerican art",[19] which some authors have interpreted as indicating that the effects of ingesting Bufo secretions have been known in Mesoamerica for many years; however, others doubt that this art provides sufficient "ethnohistorical evidence" to support the claim.[17]
In addition to bufotenin, Bufo secretions also contain digoxin-like cardiac glycosides, and ingestion of the poison can be fatal. Ingestion of Bufo toad toxins and eggs by humans has resulted in several reported cases of poisoning,[20][21][22] some of which resulted in death.[22][23][24] The first reported death associated with the ingestion of ch'an su was that of a young woman who consumed it as a prescribed (by a Chinese herbalist) Chinese herbal remedy mixed into a tea (an approximately 100ml bowl). Immediately upon ingesting the ch'an tea, the woman experienced vomiting, difficulty breathing, and gastric tenderness, which spurred her husband to take her to the emergency room, where she died two and a half hours after drinking the tea.[25]
Contemporary reports indicate that bufotenin-containing toad toxins have been used as a street drug; that is, as a supposed aphrodisiac,[26] ingested orally in the form of ch’an su,[22] and as a psychedelic, by smoking or orally ingesting Bufo toad secretion or dried Bufo skins. The use of chan'su and love stone (a related toad toxin preparation used as an aphrodisiac in the West Indies) has resulted in several cases of poisoning and at least one death.[22][27] The practice of orally ingesting toad secretions has been referred to in popular culture and in the scientific literature as "toad licking" and has drawn media attention.[28] Albert Most published a booklet titled Bufo alvarius: The Psychedelic Toad of the Sonoran Desert[29][30] in 1983 which explained how to extract and smoke the secretions.
Among the notable people who have spoken publicly about their experiences with the psychoactive agents in the poison are boxer Mike Tyson,[31] comedian Chelsea Handler,[32] podcaster Joe Rogan,[33] television personality Christina Haack,[34] and motivational speaker Anthony Robbins.[35]
On October 31, 2022 the United States National Park Service posted a warning on Facebook that people should not handle or lick the toad.[36][37][38] Despite the warning's wide coverage in media, the post was made humorously and the Park Service has no records of people licking or otherwise harassing the toads in parks.[39]
The substance, 5-MeO-DMT, which are often dried into crystals and smoked, found in the toxins the toad excretes when it is threatened is considered illegal in the United States, and categorized as a Schedule 1 substance, though law enforcement are increasingly less likely to enforce the laws with its growing popularity.[40]
The toads received national attention in 1994 after The New York Times Magazine published an article about a California teacher who became the first person to be arrested for possessing secretion of the toads.[41][42] Bufotenin had been outlawed in California since 1970.[43]
In November 2007, a man in Kansas City, Missouri, was discovered with an I. alvarius toad in his possession, and charged with possession of a controlled substance after they determined he intended to use its secretions for recreational purposes.[44][45] In Arizona, one may legally bag up to 10 toads with a fishing license, but it could constitute a criminal violation if it can be shown that one is in possession of this toad with the intent to smoke its secretions.[46]
None of the U.S. states in which I. alvarius is or was indigenous – California, Arizona, and New Mexico – legally allows a person to remove the toad from the state. For example, the Arizona Game and Fish Department is clear about the law in Arizona: "An individual shall not...export any live wildlife from the state; 3. Transport, possess, offer for sale, sell, sell as live bait, trade, give away, purchase, rent, lease, display, exhibit, propagate...within the state."[46]
In California, I. alvarius has been designated as "endangered" and possession of this toad is illegal. "It is unlawful to capture, collect, intentionally kill or injure, possess, purchase, propagate, sell, transport, import or export any native reptile or amphibian, or part thereof..."[47]
Due to the rising popularity in collecting this toad, compounded with other threats such as motorists running over them, and predators such as raccoons eating them, U.S. states such as New Mexico have listed them as "threatened" and that collecting I. alvarius is unlawful in those states.[48][49] Collecting these toads is also thought to cause stress to them, in particular during the process of "milking" where collectors rub the toads under the chin to cause it to secrete the poison in the form of a milky substance that is then scraped from the body of the toad. Robert Villa, who serves as president of the Tucson Herpetological Society, said in a 2022 New York Times interview, “There’s a perception of abundance, but when you begin to remove large numbers of a species, their numbers are going to collapse like a house of cards at some point."[40]
Efforts to breed the toads in large quantities to offset their losses in the wild are criticized as potentially attracting predators to these areas, and creating a disease vector for pathogens such as chytrid fungus, which can then spread to devastate more of them in the wild. Synthetic forms of the drug that collectors seek in the toad poison are fairly easy to produce and may offset overcollection.[40]
The Colorado River toad (Incilius alvarius), also known as the Sonoran Desert toad, is a toad species found in northwestern Mexico and the southwestern United States. It is well known for its ability to exude toxins from glands within its skin that have psychoactive properties.
El sapo del desierto sonorense o sapo del río Colorado (Incilius alvarius) es una especie de anfibio de la familia Bufonidae.[2]
Se distribuye por el suroeste de Estados Unidos (sureste de California, sur de Arizona y noreste de Nuevo México) y el noroeste de México (Sonora y noroeste de Sinaloa). Su hábitat natural va desde las tierras bajas áridas y las praderas áridas a bosques de roble, sicomoro o nogal en los cañones de montaña.
En la lista roja de la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza se considera desde el 2004 a Incilius alvarius como una especie en la categoría bajo preocupación menor en cuanto a su estado de conservación.[3] Un estudio académico del 2019 recomienda actualizar el estado de conservación por las consideraciones éticas e impactos ecológicos por la explotación creciente de la secreción del sapo que contiene 5-MeO-DMT y bufotenina.[4]
Incilius alvarius fue descrito por primera vez por el médico y zoólogo francés Charles Frédéric Girard y publicado en el Report on the United States and Mexican boundary survey :made under the direction of the secretary of the Interior (2) tomo 1: 26 de Spencer Fullerton Baird en 1895.[5]
En la actualidad existe una práctica de creciente popularidad del uso ritual de la secreción que contienen las glándulas parótidas de este sapo situadas en el cuello, la curva del codo y la ingle. La sustancia está compuesta por diversos compuestos químicos, entre los cuales se han encontrado veintiún alcaloides.[7]
Se utiliza entre usuarios de sustancias psicoactivas que lo consideran una práctica ancestral de culturas indígenas. Normalmente suele ser practicado como parte de una búsqueda espiritual y también con fines terapéuticos, como por ejemplo la disminución de los síntomas de enfermedades psiquiátricas (ansiedad, depresión, trastorno de estrés postraumático, trastornos del uso de alcohol y drogas). Sin embargo, todavía no han sido confirmados científicamente los efectos terapéuticos que se aclaman y el empleo de la sustancia puede conllevar graves riesgos de salud o derivar incluso en la muerte.[7]
Las toxinas se activan al ser absorbidas directamente por las mucosas de la boca, la nariz o los ojos. La secreción se suele fumar en pipa o inhalando de un vaporizador, aunque aun de esta forma existen riesgos. Es altamente peligroso cuando se utiliza junto a otros combinados psicoactivos como el ayahuasca o el iboga.
Se trata de una práctica ritual que comenzó a extenderse en los años ochenta en grupos y círculos new age. Su consumo se ha popularizado y mediatizado a raíz de su vinculación con culturas indígenas del Desierto de Sonora en México. Sobre todo, tras la introducción de la práctica en el año 2011 a miembros del grupo étnico comca'ac de Punta Chueca, Sonora, por intermediación de una organización civil de sonorenses de Hermosillo constituida por miembros de gestión cultural, humanidades y el arte, proyecto actualmente denominado Fundación OTA.C.[7]
El 4 de junio de 2020 se conocía la noticia de que el actor porno Nacho Vidal estaba siendo investigado junto a otras personas por homicidio involuntario tras el fallecimiento del fotógrafo José Luis Abad durante un ritual con este veneno de sapo organizado en su casa.[8][9][10][11][12]
|número-autores=
(ayuda) El sapo del desierto sonorense o sapo del río Colorado (Incilius alvarius) es una especie de anfibio de la familia Bufonidae.
Incilius alvarius Incilius generoko animalia da. Anfibioen barruko Bufonidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.
Koloradonkonna eli Coloradojoenkonna (Incilius alvarius) on Yhdysvalloissa ja Meksikossa elävä rupikonnalaji.
Koloradonkonna on aikuisena 11-19 cm pitkä. Oliivinvihreässä nahkamaisessa ihossa on pyöreitä näppylöitä. Silmien yläpuolella on voimakkaat kulmakaaret.[2]
Koloradonkonnaa tavataan Meksikossa ja Yhdysvaltojen eteläosissa Kalifornian, Arizonan ja New Mexicon eteläosissa. Se on hävinnyt Kaliforniasta lähes kokonaan.[1] Koloradonkonnat elävät aavikolla, ruohikolla ja tammimetsiköissä. Ne kutevat tilapäisiin lammikoihin, mutta tarvitsevat aikuiselämässään myös ympärivuotisen vesilähteen.[2]
Koloradonkonnan rauhaset erittävät myrkkyjä (esimerkiksi 5-metoksidimetyylitryptamiini, bufoteniini), jotka vaikuttavat päihdyttävästi ihmisiin. Konnien keräileminen ja mahdollisesti hyönteismyrkyt ovat ajaneet paikallisia populaatioita sukupuuttoon.[2]
Koloradonkonna eli Coloradojoenkonna (Incilius alvarius) on Yhdysvalloissa ja Meksikossa elävä rupikonnalaji.
Incilius alvarius est une espèce d'amphibiens de la famille des Bufonidae[1].
Cette espèce se rencontre jusqu'à 1 610 m d'altitude[1] :
Il vit dans les déserts et les zones semi-arides. Malgré cet habitat, il ne peut se passer d'eau. Il est semi-aquatique et se retrouve souvent dans les ruisseaux, à proximité de sources, et dans les canaux et les fossés de drainage.
Incilius alvarius mesure de 110 à 187 mm[2].
Pour se protéger de la chaleur du jour, il a un mode de vie nocturne. Dans la journée, il se cache, et s'installe souvent dans des terriers de rongeurs abandonnés.
Incilius alvarius est un carnivore, et mange de petits rongeurs, des insectes, de petits reptiles et d'autres espèces de crapauds. En pratique, toute proie vivante et à la bonne taille peut être ingérée. À l'instar de nombreux crapauds, Incilius alvarius a une longue langue collante qui aide à la capture de ses proies.
Le crapaud pond généralement dans des mares saisonnières formées par les pluies. Les pontes ont lieu après le début des chaleurs de l'été. Eu égard au caractère temporaire des mares de pontes, la transformation est très rapide : les têtards brun-jaune se transforment en petits crapauds en un mois.
La peau de l'animal sécrète un dérivé de la sérotonine, la 5MEO-DMT qui est un psychotrope hallucinogène mis en évidence en 1968.
Les sécrétions sont fumées, voire parfois ingérées.
Aux États-Unis, des campagnes ont dû être engagées afin de préserver cette espèce dont les peaux se vendaient séchées dans ce but. Il s'agissait de protéger l'animal contre un usage qui avait explosé à la suite de plusieurs mises en avant médiatiques, en précisant qu'il n'était pas nécessaire de le tuer pour récolter la substance[3].
Respect the toad
Incilius alvarius est une espèce d'amphibiens de la famille des Bufonidae.
Incilius alvarius (antes chamado Bufo alvarius) é unha especie de sapo que vive no norte de México e suroeste de Estados Unidos. Produce unha toxina en forma de exsudado das glándulas da pel, que contén 5-MeO-DMT e bufotenina.
Pode medrar ata 19 cm de longo e é o sapo máis grande dos Estados Unidos coa excepción de Rhinella marina. Ten unha pel de aspecto coriáceo lisa, verde oliva ou marrón con pintas. Xusto detrás do seu ollo dourado con pupila horizontal hai unha avultada glándula paratiroide con forma de ril. Baixo esta hai unha grande área circular verde clara, que é o tímpano. Na comisura da boca hai unha verruga branca e glándulas brancas nas patas. Todas estas glándulas producen secrecións tóxicas.
Os cans que atacan estes sapos poden quedar paralizados ou morrer. Os mapaches aprenderon a empurrar o sapo nunha lagoa pola pata de atrás, poñelo patas arriba e empezar a comelo polo ventre, unha estratexia que evita poñerse en contacto coas glándulas velenosas.[2] A diferenza doutros vertebrados, este anfibio obtén auga principalmente por absorción osmótica a través do seu abdome. Os sapos da familia bufonidae teñen unha rexión de pel que se estende desde o medio do abdome ata as patas anteriores e está especializada en realizar unha rápida rehidratación. A maioría da rehidratación faise por absorción de auga de pequenas pozas ou obxectos húmidos.[3]
Atópase nas áreas da parte inferior do río Colorado e o río Gila, no suroeste de California, Novo México e gran parte do sur de Arizona, así como no noroeste de México. Vive tanto no deserto coma en áreas semiáridas da súa zona de distribución. É semiacuático e a miúdo atópase en ríos, preto de fontes en canles e regos de drenaxe, e baixo abeberadeiros de auga.[2] A especie coñécese por reproducirse en corpos de auga artificiais (por exemplo, encoros para o control de inundacións, depósitos) e como resultado as distribucións e hábitats reprodutores desta especie pode que se visen alterados recentemente na zona sur central de Arizona.[4] A miúdo usa as escavacións feitas por roedores como o seu fogar e é nocturno. A súa chamada descríbese como “un feble, bocinazo de ton grave, que dura menos dun segundo.”[5]
É unha especie simpátrica cos sapos Scaphiopus spp., Anaxyrus cognatus, Anaxyrus punctatus e Anaxyrus woodhousei. Como moitos outros sapos, buscan activamente comida e aliméntanse de invertebrados, lagartos, pequenos mamíferos e anfibios. A estación máis activa para os sapos é de maio a setembro, debido ás maiores precipitacións de chuvia (que cómpren para a reprodución). A idade á que chega I. alvarius vai de 2 a 4 anos na poboación de Adobe Dam no condado de Maricopa, Arizona; porén, outras especies da familia dos sapos teñen unha maior duración da vida de 4 a 5 anos.[6] As afinidades taxoómicas de I. alvarius non están claras, pero inmunoloxicamente está igualmente próximo aos grpos boreas e valliceps.[7]
A estación reprodutora empeza en maio, cando comeza a estación chuviosa e pode durar ata agosto. Normalmente, de 1 a 3 días despois das chuvias os sapos empezan a poñer ovos en lagoas, ríos de augas lentas, pozas temporais ou estruturas feitas polo home que conteñen auga. Os ovos son de 1,6 mm de diámetro, separados uns doutros 5–7 cm, e encapsulados nun só tubo de xelatina cun perfil non nítido pero distinguible. A femia pode poñer ata 8.000 ovos.[8]
O sistema de defensa principal deste sapo son as súas glándulas produtoras de veleno, que pode ser suficientemente potente para matar un can grande.[9] Estas glándulas paratiroides producen 5-MeO-DMT (5-metoxi-dimetiltriptamina)[10] e bufotenina (que recibe ese nome polo xénero Bufo dos sapos); ambos os compostos pertencen á familia das triptaminas alucinóxenas. Unha soa inhalación profunda deste veleno produce un forte efecto psicoactivo en só 15 segundos.[11] Despois da inhalación, o usuario adoita experimentar unha sensación de calor, euforia e fortes alucinacións visuais e auditivas, debido á alta afinidade da 5-MeO-DMT polos receptores dos subtipos 5-HT2 e 5-HT1A.[12].
En Estados Unidos causou grande expectación a noticia do arresto en 1994 dun mestre de California por posuír o veleno deste sapo, a primeira persoa arrestada por ese motivo.[13][14] A substancia era bufotenina, que estaba prohibida en California desde 1970.[15]
En 2007 en Kansas City, Missouri un home que tiña na súa posesión un espécieme de I. alvarius foi detido e acusado de posesión de substancias controladas ao determinarse que o tiña para usar as súas secrecións con propósitos recreativos.[16][17] En Arizona, pódese posuír unha bolsa cun máximo de 10 destes sapos cunha licenza de pesca, pero pode ser un crime se se descobre que se posúe coa intención de fumar o seu veleno.[18]
Ningún dos estados nos que I. alvarius é (ou era) nativo (California, Arizona e Novo México) permite que unha persoa leve legalmente o sapo fóra do estado. Por exemplo, o Departamento de Pesca e Caza de Arizona é claro sobre a lei que impera en Arizona: "Un individuo non... exportará ningunha especie silvestre viva do estado; 3. O transporte, posesión, oferta ou venda, venda como isco vivo, comercio, doazón, compra, alugueiro, usufructo, mostra, exhibición, propagación... dentro do estado..." non están permitidas.[18]
En California, I. alvarius foi designado como especie "en perigo" e a posesión deste sapo é ilegal. "Non é legal capturar, recoller, matar ou danar intencionalmente, posuír, comprar, propagar, vender, transportar, importar ou exportar calquera réptil ou anfibio nativo ou parte del..."[19]
En Novo México, este sapo está na lista de especies "ameazadas" e, igualmente, recoller I. alvarius é ilegal.[20][21]
Incilius alvarius (antes chamado Bufo alvarius) é unha especie de sapo que vive no norte de México e suroeste de Estados Unidos. Produce unha toxina en forma de exsudado das glándulas da pel, que contén 5-MeO-DMT e bufotenina.
Incilius alvarius (Sinonimi: Bufo alvarius, Cranopsis alvaria, Ollotis alvaria, Phrynoidis alvarius /Hrvatskog naziva nema, a u drugim jezicima poznata je kao sonoran desert toad i colorado river toad (engleski) i Sapo del desierto-sonorense (španjolski) [1],/ vrsta sjevernoameričke otrovne žabe roda Bufo, porodice Bufonidae raširene u polupustinjskim i pustinjskim krajevima na američkom jugozapadu u području rijeke Colorado i sjevernom Meksiku. Najpoznatija je po tome što joj koža sadržava vrlo snažan psihodelički triptamin 5-MeO-DMT i bufotenin. Hrani se malenim glodavcima, insektima i reptilima.
Incilius alvarius (Sinonimi: Bufo alvarius, Cranopsis alvaria, Ollotis alvaria, Phrynoidis alvarius /Hrvatskog naziva nema, a u drugim jezicima poznata je kao sonoran desert toad i colorado river toad (engleski) i Sapo del desierto-sonorense (španjolski) ,/ vrsta sjevernoameričke otrovne žabe roda Bufo, porodice Bufonidae raširene u polupustinjskim i pustinjskim krajevima na američkom jugozapadu u području rijeke Colorado i sjevernom Meksiku. Najpoznatija je po tome što joj koža sadržava vrlo snažan psihodelički triptamin 5-MeO-DMT i bufotenin. Hrani se malenim glodavcima, insektima i reptilima.
Incilius alvarius (Girard, 1859) è un anfibio della famiglia dei Bufonidi, diffuso nel deserto di Sonora (Stati Uniti sud-occidentali e Messico settentrionale).[2]
Ha delle ghiandole sulla schiena che secernono 5-metossi-N,N-dimetiltriptamina, bufotenina, S-metossi-Nmetiltriptamina, serotonina e 5-idrossi-Nmetiltriptamina, sostanze allucinogene.[3]
Incilius alvarius (Girard, 1859) è un anfibio della famiglia dei Bufonidi, diffuso nel deserto di Sonora (Stati Uniti sud-occidentali e Messico settentrionale).
Ha delle ghiandole sulla schiena che secernono 5-metossi-N,N-dimetiltriptamina, bufotenina, S-metossi-Nmetiltriptamina, serotonina e 5-idrossi-Nmetiltriptamina, sostanze allucinogene.
De coloradopad[2] (Incilius alvarius) is een kikker uit de familie padden (Bufonidae).[3]
De wetenschappelijke naam was lange tijd Bufo alvarius, later Ollotis alvaria. De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Charles Frédéric Girard in 1859. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Bufo alvarius gebruikt en later werd de soort ingedeeld bij onder andere de geslachten Phrynoidis en Cranopsis.
De maximale lichaamslengte varieert van 11 tot 19 centimeter, gemiddeld ongeveer 15 centimeter. Het is hiermee een van de grootste soorten padden in Noord-Amerika. De vrouwtjes worden gemiddeld groter dan de mannetjes. De kleur aan de rugzijde varieert van olijfgroen tot bruin. De kikker is te herkennen aan de grote, enigszins van elkaar afstaande wratten die een afstekende donkere tot oranje kleur hebben. Typische kenmerken zijn de grote, witte wrat aan iedere mondhoek, een blauwgrijs tympanum (trommelvlies) en enkele zeer grote kliercomplexen aan de achterpoten. Juveniele dieren hebben lichte wratten met een donker midden, waardoor de wratten nog meer afsteken.
De enorme gifklieren achter de ogen bevatten hetzelfde gif als andere soorten, maar vanwege de hoeveelheid kunnen bijvoorbeeld honden en katten overlijden nadat ze deze kikker gebeten hebben. Mensen kunnen na aanraking van de coloradopad hallucinaties krijgen van de stof 5-MeO-DMT, flauwvallen en in grotere hoeveelheden zijn de gevolgen erger. Dit wordt veroorzaakt door de stof bufotenine welke een van de meest potente verbindingen in de huidafscheiding is. Bufotenine is uit de huidafscheiding van de kikker te isoleren. In de afscheiding is ook de verbinding 5-MeO-DMT aanwezig, waarvan de effecten vergelijkbaar zijn met DMT.
Deze soort is de belangrijkste 'drug-pad' die weleens wordt ingevoerd om een psychoactieve ervaring te krijgen. Veel mensen denken dat hiervoor de gifklieren gelikt worden, echter is dit gevaarlijk. Het gif moet eerst ontdaan worden van de giftige stof bufotenine. De roes wordt veroorzaakt door de huidafscheiding die de psychoactieve stof 5-MeO-DMT bevat. Het gif van de kikker kan resulteren in hevige misselijkheid, duizeligheid en bij een overdosis tot een coma of tot de dood. Sommige Amerikaanse staten hebben zelfs speciale 'anti-paddenlik'-wetten ingevoerd om de jeugd te behoeden.
De coloradopad komt voor in delen van Noord-Amerika en leeft in de landen Mexico en de Verenigde Staten.[4] In de VS is de soort echter recentelijk uitgezet of ontsnapt. De kikker is alleen actief na een regenbui, bij droogte verstopt het dier zich tussen de bladeren van struiken en bomen of onder het mos. De habitat bestaat uit vochtige, open gebieden als graslanden, moerassen en bergstreken met eikenbossen, meestal in de buurt van water of een vochtige plek tussen de vegetatie.
Ondanks de grootte maakt de pad zachte lokgeluiden, de kwaakblazen zijn niet ontwikkeld. De eitjes worden afgezet in stilstaande, meestal permanente wateren. De eitjes worden in lange, gelatine-achtige strengen gelegd en de kikkervisjes ontwikkelen zich erg snel; een maand na uitkomen kruipen ze al op het land. Wat betreft voedsel is deze soort niet kieskeurig; alles wat in de bek past en beweegt komt in aanmerking. De coloradopad eet voornamelijk insecten en geleedpotigen, maar ook hagedissen, muizen en andere soorten kikkers worden gegeten.
De coloradopad (Incilius alvarius) is een kikker uit de familie padden (Bufonidae).
De wetenschappelijke naam was lange tijd Bufo alvarius, later Ollotis alvaria. De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Charles Frédéric Girard in 1859. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Bufo alvarius gebruikt en later werd de soort ingedeeld bij onder andere de geslachten Phrynoidis en Cranopsis.
O Bufo alvarius ou Sapo do Rio Colorado, também conhecido como o Sapo do Deserto de Sonora, é um sapo que secreta substâncias com propriedades psicoativas, achado no sudoeste dos Estados Unidos e no norte do México.
A pele e o veneno do Bufo alvarius contém 5-MeO-DMT e bufotenina. O início dos efeitos ocorrem segundos após fumar/injetar, ou minutos depois de cheirar. A experiência é as vezes descrita como similar a uma experiência de quase-morte.
Sapos de aparência grande e gordo, adultos facilmente chegar a 100-190 mm de comprimento. Eles têm o azeite relativamente suave, brilho, cor de pele, cinza escura ou marrom. A barriga é cor creme. Recursos são duas a quatro verrugas brancas atrás o canto dos lábios e grandes verrugas nos braços e pernas. Muito grande, localizado logo atrás dos olhos e acima da membrana timpânica, glândulas parótidas que como o descanso de suas glândulas de pele secretam um veneno de aspecto leitoso veneno suficiente para matar um gato ou um cão pequeno e causar irritação grave por simples contacto com a mucosa.
Noturno, eles vivem em áreas moderadamente áridas ou deserta. Eles são capazes de mover em alguns saltos de velocidade ou executando em quatro pernas. De hábitos semi-aquático, geralmente encontrados perto de água, nascentes, lagos, lagoas temporárias, canais e valas. Eles se alimentam de pequenos roedores, insetos, aranhas, lagartos, caracóis e outras espécies de sapos. Activos nas noites de chuva, especialmente entre Maio e Julho durante as chuvas de Verão, passam a maior parte do dia em tocas escavadas por eles próprios ou pensamento de pequenos roedores. Pouco antes de chuvas da Primavera, os sapos Rio Colorado reuniram-se em lagoas e riachos de reprodução. O acasalamento ocorre entre Maio e julho Após o amplexo, cada fêmea depositados em águas rasas uma média de 7.500-8.000 ovos em tubos longos gelatinosos. Os girinos eclodem depois de 12 dias. Sua expectativa de vida é estimada entre 5 e 15 anos.
"Pele e secreção de glândulas parótidas contem 5-MeO-DMT e bufotenina, alucinógenos da família das triptaminas que parecem exceder a potência psicodélica do LSD.
Um número crescente de pessoas à procura de drogar lambendo secreções tóxicas na parte de trás desses sapos, mas como lamber a parte de trás do sapo é considerado perigoso, a maioria dos usuários preferem fumar o extrato seco do veneno. Aparentemente, o calor produzido na combustão consome parte das substâncias tóxicas.
Em novembro de 2007, um homem de Kansas City foi descoberto com uma alvarius b. em seu poder e acusado de posse de substância proibida após determinar a intenção de utilizar a secreção da rã como droga.
Fotos
O Bufo alvarius ou Sapo do Rio Colorado, também conhecido como o Sapo do Deserto de Sonora, é um sapo que secreta substâncias com propriedades psicoativas, achado no sudoeste dos Estados Unidos e no norte do México.
A pele e o veneno do Bufo alvarius contém 5-MeO-DMT e bufotenina. O início dos efeitos ocorrem segundos após fumar/injetar, ou minutos depois de cheirar. A experiência é as vezes descrita como similar a uma experiência de quase-morte.
Koloradoflodpadda, Bufo alvarius, är en padda från södra Nordamerika som tillhör släktet Bufo och familjen äkta paddor.
Koloradoflodpaddan är en stor padda med en enfärgat grön, gröngrå till mörkbrun ovansida med stora, vita vårtor vid mungiporna och bakbenen, samt kraftiga parotidkörtlar. I övrigt är skinnet slätt. Undersidan är ljust beigefärgad. Hanarna får mörka parningsvalkar på tummarnas insidor under lektiden. Nyligen förvandlade ungpaddor har en ryggfärg som ofta drar sig åt gulbrunt med röda eller orange fläckar. Längden hos vuxna djur uppgår till 10 till 19 cm.[2] [3]
Arten finns i södra Arizona, sydligaste New Mexico och nordvästra Mexico (delstaten Sinaloa).[1] Tidigare fanns den även i sydöstra hörnet av Kalifornien, men den har inte påträffats där sedan 1970-talet.[2]
Koloradoflodpaddan lever i områden med buskvegetation, ängar och lövskogsområden, gärna torra sådana, där den ofta söker skydd under inaktivitetsperioder i övergivna smågnagarbon.[1] [4] Paddan är framför allt aktiv nattetid, särskilt under de monsunartade sommarregnen.[3]
Arten livnär sig av ett stort antal djur som mångfotingar, spindlar, skorpioner, skorpionspindlar, steklar, skalbaggar, gräshoppor, termiter, snäckor, andra grodor, ödlor och möss. Själv utgör arten föda åt framför allt tvättbjörnar, men även fåglar och reptiler. De vuxna djuren är dock skyddade mot andra predatorer än tvättbjörnar på grund av sin giftiga och starkt hallucinogena hudavsöndring.[4] Denna har också utnyttjats av vissa drogrelaterade subkulturer, som mjölkar och röker den torkade avsöndringen, eller ägnar sig åt att slicka paddorna. Detta beteende är olagligt i vissa av USA:s delstater, som även har narkotikaklassat giftet.[3]
Lek och larvutveckling sker i lugna vatten som dammar och långsamma vattendrag.[1] Parningssäsongen varar mellan sen vår till tidig höst,[3] under vilken honan kan lägga mellan 7 500 till 8 000 ägg i ett långt, geleartat band. Grodynglet förvandlas inom 1 månad.[4]
Koloradoflodpaddan är klassificerad som livskraftig ("LC") av IUCN, och populationen är stabil, trots den tidigare tillbakagången i Kalifornien.[1]
Koloradoflodpadda, Bufo alvarius, är en padda från södra Nordamerika som tillhör släktet Bufo och familjen äkta paddor.
Incilius alvarius (Girard, 1859)
СинонимыКолорадская жаба[1] (лат. Incilius alvarius) — вид жаб, обитающий в северной Мексике и на юго-западе США. Их кожа и яд содержит 5-MeO-DMT и буфотенин.
Колорадская жаба достигает в длину 19 сантиметров и является самой большой жабой США, если не считать тростниковую жабу, которая для этой местности является чужеродным видом. Жаба имеет гладкую, жёсткую кожу оливково-зелёного или пёстро-коричневого цвета. По бокам головы находятся большие околоушные железы, которые вырабатывают ядовитый секрет. Яд содержит 5-MeO-DMT, схожий по действию с ЛСД, но менее сильный, и применявшийся ещё индейцами для галлюциногенных целей посредством облизывания кожи земноводного. Собаки, нападавшие на жабу, бывали парализованы или даже убиты. Еноты научились вытаскивать жаб за заднюю лапу из пруда, переворачивать на спину и начинать поедать её с брюха, что держит их в стороне от ядовитых желез[2].
Жаба является плотоядной, питается мелкими грызунами, насекомыми, рептилиями, а также другими видами жаб. Как и многие жабы, она имеет длинный, липкий язык, при помощи которого она ловит свою добычу.
Колорадская жаба (лат. Incilius alvarius) — вид жаб, обитающий в северной Мексике и на юго-западе США. Их кожа и яд содержит 5-MeO-DMT и буфотенин.
科羅拉多河蟾蜍(學名:Bufo alvarius)是一種有毒的蟾蜍,原產於美國西南部及墨西哥北部。它的皮肤和毒液中含有5-甲氧基二甲基色胺和蟾毒色胺。
蟾蜍的毒腺位於眼下,於嬉皮士的年代,有些嬉皮士為了尋求刺激而舔蟾蜍表皮的毒腺,以獲得快感及迷幻的感覺。[1]
在電視劇《F檔案》的其中一集,這種蟾蜍被指可引起精神心理效應,使受害者幻想被攻擊而死。
科罗拉多河蟾蜍是食肉动物,吃小老鼠,昆虫及小型爬行动物和其他的蟾蜍。与许多蟾蜍一样,它有一个很长带有粘液的舌头。它生活在沙漠和半干旱地区。它是半水生的,往往发现在溪流,温泉的附近,以及运河和排水沟渠。它常常在啮齿类动物的洞穴的筑巢,并且昼伏夜出,它叫声响亮刺耳。
夏季阵雨后,蟾蜍在小的雨水池中产卵,约一个月后,花黄褐色的蝌蚪变成蟾蜍在陆地上移动移动。他们可长至4-7英寸。