dcsimg

Description

provided by AmphibiaWeb articles
The color of Anaxyrus baxteri is dark brown, gray, or greenish with small dark blotches and an indiscernible median line on the dorsal surface. Some have light lateral stripes. The underbelly is spotted and the males tend to have a dark throat. Cranial crest is fused. Adult females grow slightly larger than males. The dorsal-surface of the body has rounded warts smaller than A. cognatus but larger than A. boreas. Cutting tubercles on the hind foot are well developed in adults (Baxter 1980).Previously considered a subspecies of the Canadian Toad, Anaxyrus hemiophrys (http://amphibiaweb.org/cgi/amphib_query?where-genus=Anaxyrus&where-species=hemiophrys&account=amphibiaweb).(image, http://amphibiaweb.org/images/sound3.gif) Hear calls at the Western Sound Archive (http://content.lib.utah.edu/cdm4/item_viewer.php?CISOROOT=/wss&CISOPTR=713&CISOBOX=1&REC=1).

References

  • Baxter, G.T. and Stone, M.D. (1980). Amphibians and Reptiles of Wyoming. Wyoming Game and Fish Department, Cheyenne, WY.
  • Parker, J., Anderson, S., and Lindzey, F. (2000). ''Bufo baxteri (Wyoming Toad). Predation.'' Herpetological Review, 31(3), 167-168.
  • Seigel, R. A. and Dodd, C.K., Jr. (2001). ''Translocations of amphibians: proven management method or experimental technique?'' Conservation Biology, 16(2), 552-554.
  • Stebbins, R. C. (2003). Western Reptiles and Amphibians, Third Edition. Houghton Mifflin, Boston.
  • US Fish and Wildlife Service (USFWS) (2002). Wyoming Field Office Annual Wyoming Toad Report FY 02.

license
cc-by-3.0
author
Kenny D'Oyen
original
visit source
partner site
AmphibiaWeb articles

Distribution and Habitat

provided by AmphibiaWeb articles
A. baxteri is known only in the Laramie Basin of Albany County in southeast Wyoming, where the habitat of this species includes floodplains, ponds and small lakes (Baxter 1980). Found from around 1,000-7,000 ft. elevation (Stebbins 2003). Temporary congregation at hibernacula is typical of the species before freezing temperatures force them underground for the winter (Parker 2000).
license
cc-by-3.0
author
Kenny D'Oyen
original
visit source
partner site
AmphibiaWeb articles

Life History, Abundance, Activity, and Special Behaviors

provided by AmphibiaWeb articles
A. baxteri was placed on the endangered species list in January 1984, and is now considered to be on the brink of extinction (Baxter 1980; Stebbins 2003). Local and broad scale population declines are due to depredation, mostly due to introduced predators. Recent investigations involving implanted radio transmitters suggested predator attack primarily from mustelids (Parker 2000). Still, it is not often that naturally occurring predator-prey relationships are the cause of extinction of an entire population. The original decline may be due to a chytrid fungus, Batrachochytrium dendrobatidis, which has been implicated in amphibian declines worldwide. The current population at Mortenson Lake is infected with the fungus, and has been since 1989 (USFWS 2000). Translocation results on A. baxteri is discouraging (Seigel 2001).
license
cc-by-3.0
author
Kenny D'Oyen
original
visit source
partner site
AmphibiaWeb articles

Life History, Abundance, Activity, and Special Behaviors

provided by AmphibiaWeb articles
A. baxteri is a burrowing animal that digs primarily in Mima-type mounds, mounds of firmly compacted gravel and cobblestones. The mounds are probably not used for hibernation, which occurs in old, vegetated sand dunes, from October - February (Stebbins 2003). A. baxteri usually breed from May – July when daytime temperatures reach near 70° F (Baxter 1980). Breeding congregations are usually not more than six males in a pond with a few females. Eggs are laid in a gelatinous string and the larvae usually transform within 1- 1.5 months. The call is a low-pitched buzz lasting 1.3-5 seconds with 80 or more individual trills per second that can be heard approximately 200 meters away (Baxter 1980).
license
cc-by-3.0
author
Kenny D'Oyen
original
visit source
partner site
AmphibiaWeb articles

Anaxyrus baxteri ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Anaxyrus baxteri és uma espècie de bufònid que viu al Laramie Basin, a Wyoming, Estats Units. És extint en estat salvatge.[1]

Referències

 src= A Wikimedia Commons hi ha contingut multimèdia relatiu a: Anaxyrus baxteri Modifica l'enllaç a Wikidata
  1. «Anaxyrus baxteri (Baxter's Toad, Wyoming Toad)» (en anglès). IUCN Red List. [Consulta: 3 gener 2017].


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( Catalan; Valencian )

provided by wikipedia CA

Anaxyrus baxteri és uma espècie de bufònid que viu al Laramie Basin, a Wyoming, Estats Units. És extint en estat salvatge.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autors i editors de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia CA

Wyoming toad

provided by wikipedia EN

The Wyoming toad or Baxter's toad (Anaxyrus baxteri) is an extremely rare amphibian that exists only in captivity and within Mortenson Lake National Wildlife Refuge in Wyoming in the United States. The Wyoming toad was listed as an endangered species in 1984, and listed as extinct in the wild since 1991. As with black-footed ferrets at the Tom Thorne and Beth Williams Wildlife Research Center at Sybille in Wheatland, Wyoming, the effort to save the Wyoming toad has been a cooperative effort among state and federal agencies and private landowners. The Wyoming toad was common from the 1950s through the early 1970s, but its distribution was limited to the Laramie Basin in Albany County. The population crashed around 1975 and was extremely low by 1980. The Wyoming toad was federally listed as endangered in January 1984. To prevent extinction, a captive-breeding program began in 1989 at the Thorne Williams Unit that produced enough offspring in its first few years to supply seven zoos, and in 1998 the Saratoga National Fish Hatchery received captive-breeding stock. Nearly 46,000 offspring were produced at the Thorne Williams Unit from 1995 until 2006, when the remaining captive stock was moved to the Red Buttes Environmental Biology Laboratory south of Laramie, and then released back into the wild. Before the sharp declines occurred, this toad was classified as a subspecies of the Canadian toad.

History

The Wyoming toad, common until the 1950s, became significantly fewer in number in the late 1970s, especially between the years between 1975 and 1978. In 1980, experts estimated that there were approximately 25 individuals remaining in the wild.[5] Before this sharp decline in population, the Wyoming toads was commonly found in the floodplains, ponds, shallow lakes and seepage pools within the Laramie Basin located in Albany County, Wyoming. Researchers have noted that the species had been found to be abundant in the region since 1952. However, researchers noticed that the population of the Wyoming toad had decreased significantly beginning in 1975. The toad's extreme rarity, documented between 1976 and 1978, revealed no remaining wild populations.[5]

Characteristics

The Wyoming toad is dark brown, gray or green, with small dark markings on its underside. It carries small, rounded, blotchy warts on its dorsal surface as well as blurry light lines. The male toad has a dark throat. The individual toads can be identified by the variation in their skin colors and wart patterns. The toad can grow up to 5.6 cm (2.2 in) in length, and females grow slightly larger than males. It also has sensitive skin that has low adaptability and is prone to permitting infection by chytrid fungus, a strong threat to the Wyoming toad. The toad cannot handle rapid climate change and cannot adapt to differing amounts of water irrigation or diverged irrigation. The toad is mainly active at night and has very poor eyesight; it relies on the movement of its prey to hunt.[6]

Habitat

The Wyoming toad frequents floodplains and the short grass edges of ponds, creeks and lakes. The species frequently uses abandoned pocket gopher and ground squirrel burrows as hibernacula.

Habitat typical characteristics may be seen to vary along the Wyoming toad's age spectrum. Studies at Mortensen Lake in Albany County show that adult Wyoming toads are attracted to habitats with greater vegetation while younger toads are more drawn to areas of lesser vegetation. Adults tend to drift further inland away from shorelines, while younger toads tend to settle closer to the shorelines. Though these habitat variations and substrate conditions varying accordingly, adults are located in areas with slightly cooler temperatures. For the typical adult, substrate surface temperatures were seen to be 20.31 °C (68.56 °F) versus 23.05 °C (73.49 °F) for younger specimens. Adult Wyoming toads demonstrate very little change in location.[7] The measures of the toad's substrate surface temperature and distance from shorelines tend to be most accurate indicators of possible sightings. When surface temperatures exceed 20 °C (68 °F) and the shoreline is within one to two miles, optimal locating conditions are achieved.[7]

Behavior

Eggs

Toads emerge from hibernation in early May to migrate to the north shore for mating. They return to the south shore by late September or early October for hibernation. The younger toads are active as long as one month later than are older toads, which gives them more time to store energy for hibernation and reduce intraspecific competition.[7] The mating call of the Wyoming toad has a low frequency along with a slow pulse rate, but the duration is longer than that of other types of toads.[8] Wyoming toads mature earlier, with males at only two years and females at three years, than other higher-elevation bufonids in their Wyoming habitat.[9] Disease has played a major role in the decline of the Wyoming toad.[8]

Reproduction

There are believed to be 100 Wyoming toads still living in the wild, and as a result, a recovery group was formed by the U.S. Fish and Wildlife Service's Saratoga National Fish Hatchery in 1998.[10] The goal of this recovery group was to perform captive breeding and reintroduce tadpoles into the wild. However, the captive breeding program has seen low reproductive output because of low ovulation and fertilization rates.[10] Female toads were given a dose of luteinizing hormone releasing hormone (LHRHa), which induces spawning in fish, while male toads were treated with human chorionic gonadotropin (hCG).[10] IVF technology may also assist in the species' long-term genetic management. Extended "priming" of the Wyoming toad yielded higher fecundity and an increased number of eggs per toad was observed, as well as a greater rate of survival from fertilization to the swim-up stage.[10]

Conservation

Wyoming toad being examined by FWS employee

The Wyoming toad, common until its sharp decrease in population in the 1970s, was officially listed as endangered in January 1984. The toad's only known habitat was located within the Laramie Basin, 30 miles (48 km) from Laramie, Wyoming. The Wyoming toad was most often found along the shores of Mortenson Lake, located southwest of Laramie. This lake, a high-plains lake situated at 7,256 feet (2,212 m) above sea level, had maintained a healthy and reproductive population of Wyoming toads. However, recent research shows that the toad has become less procreative, possibly as the result of a red leg bacteria that was discovered in 1990.[11]

The Wyoming Toad Recovery Group, formed in 1987, was established to help initiate a plan for recovery efforts and extended research. The group has primarily focused on monitoring and protecting the Laramie population and searching for additional habitats or other populations. It also maintains efforts to produce a healthy habitat for the existing toads and to establish a population in captivity. This captive population will enable researchers to understand the species' history and habitat needs. Wyoming's Game and Fish Department has also implemented measures, along with local landowners, to protect the existing Wyoming toad population. Other plans, including one coordinated with the mosquito control district, have helped to safeguard the existing habitat from potential side effects from chemicals and pesticides. The Sybille Wildlife Research Unit has developed a captive-rearing program through the Wyoming Game and Fish Department, and 16 toads were in captivity as of June 1991. Representatives from the U.S. Fish and Wildlife Service and the Wyoming Game and Fish Department form the Wyoming Toad Recovery Management Team, established to coordinate the implementation of recovery tasks. The service plans to establish five new toad populations, each consisting of 100 individuals, at a cost of $1.6 million (approximately $3,200 per toad).[11]

Initially breeding captive Wyoming toads in 1989, the Sybille Wildlife Research Center implemented a more intensive captive-breeding program in 1993, utilizing 12 wild-caught individuals (now believed to have been the last of the Wyoming toad population). The program's efforts were very promising, yielding four egg masses that were found in 1998 at the Mortenson Lake release site, and two additional egg masses later found in 1999. Captive toads that had been released continued reproducing at Mortenson Lake. By the spring of 1998, the toad's reproductive calls could be heard for first time in the wild since 1993.[12]

In 1997, the Saratoga National Fish Hatchery became the first federal hatchery to participate in the breeding of endangered amphibians. From 1993 to 2003, the two Wyoming toad-breeding facilities produced tadpoles and toadlets, all of which were released into either Mortenson Lake, Lake George (located at the nearby Hutton Lake National Wildlife Refuge) or a private release site.[12] The typical method used for captive breeding is containment of six males and four females, housed in a 45-gallon aquarium. Inside the aquarium is a cork sponge mat for basking, a water tray and a variety of foods such as mealworms, waxworms and crickets. Hormonal induction of spermiation has been successfully used to increase overall production of eggs per individual and an increased survival rate of fertilized eggs to swimming stage.[10]

Recent surveys conducted at Crescent Lake, Wyoming in 2011 suggest that some breeding is occurring in the wild.[13]

Future conservation of the Wyoming toad in the wild is heavily dependent on eradicating chytrid fungus (Batrachochytrium dendrobatidis), which is perhaps the greatest threat to the species' survival.[1] Research at Porter Lake in 2010 reported that chytrid infection among Wyoming toads affected about 41% of the population. A year later, the infection rate rose to 100%. This rate of infection is even seen with in captive breed populations. Surviving the chytrid infection is possible if toads manage to sufficiently dry themselves through frequent basking, thereby ridding themselves of the infection.[13] Captive Wyoming toads have been placed in quarantine and monitored for signs of chytridiomycosis. Because of the sudden appearance of the disease, there is no standard protocol for treatment, but methods include submerging infected toads in itraconazole baths. Some toads survive longer but still succumb.[14]

Issues in recovery

Wyoming toads are found in western states such as Wyoming, and they are likely to be found in wet, damp areas and in or around lakes. In 1987, a single population of Wyoming toads was found in Albany County, Wyoming. The toads were collected for reproduction and researchers canvased the area to collect any more toads that they could find. Researchers took the few surviving hatched eggs and reintroduced them back into Wyoming lakes. However, the lakes contain chytrid fungus, known for killing amphibians and a significant contributing factor in the high mortality of the Wyoming toad. The revival of these toads is dependent on annual supplementation and reproduction in captivity. However, Wyoming toads are becoming increasingly difficult to find in their habitat. In 1992, the governor of Wyoming created the Albany County Wyoming Toad Task Force to protect the Wyoming toad. The committee brought toads into captivity for reproduction, but only for a period of two years. After the group discontinued, the International Union for Conservation of Nature (IUCN) stepped in to save the toad, running field studies, captive breeding plans and tests on the diseases may be causing mortality. Through field notes, researchers Withers and Corn (2005) discovered that Wyoming toads tend to mature earlier than do other amphibians in their surrounding habitat. The scientists discovered that the average Wyoming toad did not live past one or two years, and the fungus was identified as the causal factor. Although captive breeding seems to offer hope for reviving the Wyoming toad population, it has its own pitfalls. Scientists who have captured species in order for them to breed have found that most captive animals do not live longer than three years, and amphibian breeding is most successful at that age. Captive breeding has not caused a significant rise in the population of Wyoming toads. The most common infections among the toad are bacterial and fungal infections. Scientists believe that the leading cause for the Wyoming toad's endangerment is chytrid fungus, which is impossible for the toads to avoid in their natural habitat. Another major reason for the failure of reviving the Wyoming toad population is that it is not a high priority movement; since the toad's discovery, there have been only three studies done between 1992 and 2005.[9] Today, thanks to a 30-year collaboration between the state, federal agencies, landowners, non-profits and the University of Wyoming, there are about 1,500 Wyoming toads in existence.[15]

Other causes of population decline

  • Normal disease: Wyoming toads have a shorter life span than those of other toad species, and they are very vulnerable to infectious diseases, especially the chytrid fungus that was found at Mortenson Lake in 2000–2001.[16] Their environment is conducive to the spread of other infectious fungi and bacteria (such as Aeromonas hydrophila). The cause of death in the majority of wild and captive toads from 1989 until 1996 appeared to be caused by the fungus Basidiobolus ranarum.[17]
  • Malathion: Within the Wyoming toad's habitat, malathion has been used to control the mosquito population. The combination of malathion and bacterial (Aeromonas hydrophila) infection could be causing increased mortality rates.[17]
  • Increased irrigation and water shortages: Increased irrigation has reduced the extent and quality of the floodplain wetlands where the toad has formerly resided.[5] New wetland habitat has been created by flood irrigation and the construction of reservoirs. However, in dry years when junior water rights are not met, less irrigation water flows through Pioneer Canal, and Mortenson Lake collects less seepage,[5] causing reduced flooding in riparian areas and decreased wetland quality.
  • Natural predation: Toads are the prey of many avian and mammalian species at all life stages.[17] demonstrated that in Colorado, salamanders prey on boreal toad eggs.
  • Weather: Changing weather conditions and water levels can affect the survival of tadpoles. For example, during the fall of 1988, 450 juvenile toads were observed at Mortenson Lake. That winter, the basin was subject to extreme cold weather (Jennings et al. 2001). No yearlings were found in the spring of 1989, indicating that the cold snap had affected the survival rates of young toads.

In popular culture

In 2023, the Wyoming toad will be featured on a United States Postal Service Forever stamp as part of the Endangered Species set, based on a photograph from Joel Sartore's Photo Ark. The stamp will be dedicated at a ceremony at the National Grasslands Visitor Center in Wall, South Dakota.[18]

References

  1. ^ a b IUCN SSC Amphibian Specialist Group (2022). "Anaxyrus baxteri". IUCN Red List of Threatened Species. 2022: e.T54583A118976576. Retrieved 21 May 2023.
  2. ^ "NatureServe Explorer 2.0". explorer.natureserve.org. Retrieved 4 April 2022.
  3. ^ Frost, Darrel R. (2015). "Anaxyrus baxteri (Porter, 1968)". Amphibian Species of the World: an Online Reference. Version 6.0. American Museum of Natural History. Retrieved 23 December 2015.
  4. ^ "Anaxyrus baxteri". AmphibiaWeb: Information on amphibian biology and conservation. [web application]. Berkeley, California: AmphibiaWeb. 2015. Retrieved 23 December 2015.
  5. ^ a b c d Baxter, George T.; Stromberg, Mark R.; Dodd, C. Kenneth (1982). "The status of the Wyoming toad (Bufo hemiophrys baxteri)". Environmental Conservation. 9 (4): 348. doi:10.1017/S0376892900020920. S2CID 85767094.
  6. ^ Odum, R. Andrew; Corn, Paul Stephen (1 January 2002). "Wyoming Toad (Bufo baxteri)". University of Nebraska–Lincoln (US Geological Survey): 389–392.
  7. ^ a b c Parker, JM; Anderson, SH (2003). "Habitat use and movements of repatriated Wyoming toads". The Journal of Wildlife Management. 67 (2): 439–46. doi:10.2307/3802784. JSTOR 3802784.
  8. ^ a b Smith, HM; Chiszar, David; Collins, Joseph T.; Breukelen, Frank van (1998). "The taxonomic status of the Wyoming toad Bufo baxteri Porter"". Contemporary Herpetology. 1: 22.
  9. ^ a b Dreitz, Victoria J. (2006). "Issues in Species Recovery: An Example Based on the Wyoming Toad" (PDF). BioScience. 56 (9): 765. doi:10.1641/0006-3568(2006)56[765:IISRAE]2.0.CO;2. ISSN 0006-3568. S2CID 11093321. Archived from the original (PDF) on 2019-05-01.
  10. ^ a b c d e Browne, RK; Seratt, J; Vance, C; Kouba, A (2006). "Hormonal priming, induction of ovulation and in-vitro fertilization of the endangered Wyoming toad (Bufo baxteri)". Reprod. Biol. Endocrinol. 4 (34): 1–11. doi:10.1186/1477-7827-4-34. PMC 1524778. PMID 16790071.
  11. ^ a b Stone, M. D. (September 11, 1991) Wyoming Toad Recovery Plan. US Fish and Wildlife Service.
  12. ^ a b Jackson, C. "Wyoming Toad Conservation and Rescue." Reptiles: Snakes, Lizards, Turtles, Tortoises, Amphibians, and Crocodilians Resource Center – ReptileChannel.com Web. 24 Oct. 2013.
  13. ^ a b Estes-Zumpf, WA; Keinath, DA (January 31, 2012). "Wyoming Toad Monitoring on Safe Harbor Reintroduction Sites: 2011" (PDF). Wyoming Natural Diversity Database. p. 4.
  14. ^ Perpiñán, David; Trupkiewicz, John G.; Armbrust, Amy L.; Geiser, David M.; Armstrong, Sarah; Garner, Michael M.; Armstrong, Douglas L. (2010). "Dermatitis in Captive Wyoming Toads (Bufo baxteri) Associated with Fusarium SPP". Journal of Wildlife Diseases. 46 (4): 1185–1195. doi:10.7589/0090-3558-46.4.1185. PMID 20966269. S2CID 24219321.
  15. ^ McKim, Cooper (2017-06-19). "Wyoming Toads Begin to Recover as States Seek Endangered Species Act Overhaul". NPR.
  16. ^ Lewis, Daniel L.; Baxter, George T.; Johnson, Kevin M.; Stone, Michael D. (1985). "Possible Extinction of the Wyoming Toad, Bufo hemiophrys baxteri". Journal of Herpetology. 19 (1): 166–168. doi:10.2307/1564434. JSTOR 1564434.
  17. ^ a b c Taylor, Sharon K.; Williams, Elizabeth S.; Thorne, E. Tom; Mills, Ken W.; Withers, David I.; Pier, A. C. (1999). "Causes of mortality of the Wyoming toad". Journal of Wildlife Diseases. 35 (1): 49–57. doi:10.7589/0090-3558-35.1.49. PMID 10073345. S2CID 42916999.
  18. ^ "Postal Service Spotlights Endangered Species". United States Postal Service. April 19, 2023. Retrieved May 11, 2023.
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Wyoming toad: Brief Summary

provided by wikipedia EN

The Wyoming toad or Baxter's toad (Anaxyrus baxteri) is an extremely rare amphibian that exists only in captivity and within Mortenson Lake National Wildlife Refuge in Wyoming in the United States. The Wyoming toad was listed as an endangered species in 1984, and listed as extinct in the wild since 1991. As with black-footed ferrets at the Tom Thorne and Beth Williams Wildlife Research Center at Sybille in Wheatland, Wyoming, the effort to save the Wyoming toad has been a cooperative effort among state and federal agencies and private landowners. The Wyoming toad was common from the 1950s through the early 1970s, but its distribution was limited to the Laramie Basin in Albany County. The population crashed around 1975 and was extremely low by 1980. The Wyoming toad was federally listed as endangered in January 1984. To prevent extinction, a captive-breeding program began in 1989 at the Thorne Williams Unit that produced enough offspring in its first few years to supply seven zoos, and in 1998 the Saratoga National Fish Hatchery received captive-breeding stock. Nearly 46,000 offspring were produced at the Thorne Williams Unit from 1995 until 2006, when the remaining captive stock was moved to the Red Buttes Environmental Biology Laboratory south of Laramie, and then released back into the wild. Before the sharp declines occurred, this toad was classified as a subspecies of the Canadian toad.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia authors and editors
original
visit source
partner site
wikipedia EN

Vajominga bufo ( Esperanto )

provided by wikipedia EO
 src=
Vajominga bufo

La Vajominga bufoBakstera bufo (Bufo baxteri sin. Anaxyrus baxteri) estas tre rara amfibio kiu ekzistas nur en kaptiveco kaj ene de la Nacia Naturrezervejo Lago Mortenson en Vajomingo en Usono. La Vajominga bufo estis listita kiel endanĝerita specio en 1984, kaj kiel formortinta en naturo ekde 1991. Antaŭ la okazo de la drasta malpliiĝo, tiu bufo estis klasita kiel subspecio de la Kanada bufo.

Bibliografio

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Vajominga bufo: Brief Summary ( Esperanto )

provided by wikipedia EO
 src= Vajominga bufo

La Vajominga bufo aŭ Bakstera bufo (Bufo baxteri sin. Anaxyrus baxteri) estas tre rara amfibio kiu ekzistas nur en kaptiveco kaj ene de la Nacia Naturrezervejo Lago Mortenson en Vajomingo en Usono. La Vajominga bufo estis listita kiel endanĝerita specio en 1984, kaj kiel formortinta en naturo ekde 1991. Antaŭ la okazo de la drasta malpliiĝo, tiu bufo estis klasita kiel subspecio de la Kanada bufo.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
original
visit source
partner site
wikipedia EO

Anaxyrus baxteri ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El sapo de Wyoming o sapo de Baxter (Anaxyrus baxteri) es un anfibio anuro de la familia Bufonidae. Anteriormente incluida en el género Bufo. Es marrón oscuro, ceníza o verdoso, de cinco centímetros de largo. Los machos son ligeramente más pequeños que las hembras y poseen pequeñas abultaciones en sus dedos. Los renacuajos son oscuros y moteados.

Se reproducen entre mayo y julio, donde se reúnen en pequeños grupos para unirse. Su deshove puede llegar a ser de entre 1000 y 6000 huevos, que son depositados en plantas específicas los lagos y pantanos. Su desarrollo larval dura un mes. Durante ese proceso, se alimenta de desechos orgánicos e inorgánicos, como algas y sedimentos de rocas. Cuando son adultos se alimentan de insectos, preferiblemente coleópteros y hormigas. Tiene numerosos depredadores en todas sus fases de la vida, desde el huevo hasta la edad adulta.

Esta especie fue declarada extinta de la naturaleza por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN). Las causas de su extinción son las actividades antrópicas (como el uso de insecticidas) y naturales (como su dificultad para dispersarse). Esta especie todavía puede ser hallada en algunas zonas de Larem Basin y se reproduce en cautiverio en zoológicos, en la Universidad de Wyoming y en refugios naturales como Montenson Lake National Wildlife Refuge.[1]

Taxonomía

La especie fue descubierta por el profesor George Baxter de la Universidad de Wyoming en 1946, siendo clasificada originalmente como una subespecie del sapo canadiense (Anaxyrus hemiophrys).[2]​ Más tarde, en 1968, debido al aislamiento geográfico y por sus características propias, Porter la clasificó como una subespecie propia, la Bufo hemiophrys baxteri. En 1998, Smith la elevó como especie, recibiendo el nombre de Bufo baxteri. Los debates acerca de su permanencia como especie continúan en la actualidad, pero está vista por la mayor parte de la comunidad científica como una especie. Luego fue migrada al género Anaxyrus.[3]

Hábitat

El sapo de Wyoming frecuentaba las llanuras de inundación, los bordes de estanques, arroyos y lagos. Frecuentemente utiliza madrigueras abandonadas de ardillas terrestres para hibernar.

Conservación

Especie frecuente en los años 50, experimentó un descenso rápido durante los años 70, creyéndose extinto en los 80. Fue posteriormente redescubierto en 1987 en las orillas del lago Mortenson, un lago alpino situado a 2200 m de altitud. Los individuos capturados entraron en un programa de cría en cautividad pero no se ha descrito su reproducción en libertad desde 1991. Su supervivencia depende del control y erradicación del hongo quitridio (Batrachochytrium dendrobatidis) que supone su mayor amenaza.

 src=
Sapo de Wyoming examinado por un empleado de FWS

Publicación original

  • Porter, 1968 : Evolutionary Status of a Relict Population of Bufo hemiophrys Cope. Evolution, vol. 22, n. 3, p. 583-594.

Referencias

  1. «Sapo de Wyoming | Artimalia». Artimalia. 4 de mayo de 2012. Consultado el 12 de febrero de 2017.
  2. Lindsay. «The Wyoming Toad: Almost extinct in America’s backyard | Amphibian Rescue and Conservation Project». Consultado el 12 de febrero de 2017.
  3. «Wyoming Toad Conservation And Rescue». www.reptilesmagazine.com (en inglés). Consultado el 13 de febrero de 2017.
  • Pauly, G. B., D. M. Hillis, and D. C. Cannatella. (2004) The history of a Nearctic colonization: Molecular phylogenetics and biogeography of the Nearctic toads (Bufo). Evolution 58: 2517–2535.
  • Hammerson (2004). «Bufo baxteri». Lista Roja de especies amenazadas de la UICN 2006 (en inglés). ISSN 2307-8235. Consultado el 10 de mayo de 2006. Database entry includes a range map and a brief justification of why this species is listed as extinct in the wild

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( Spanish; Castilian )

provided by wikipedia ES

El sapo de Wyoming o sapo de Baxter (Anaxyrus baxteri) es un anfibio anuro de la familia Bufonidae. Anteriormente incluida en el género Bufo. Es marrón oscuro, ceníza o verdoso, de cinco centímetros de largo. Los machos son ligeramente más pequeños que las hembras y poseen pequeñas abultaciones en sus dedos. Los renacuajos son oscuros y moteados.

Se reproducen entre mayo y julio, donde se reúnen en pequeños grupos para unirse. Su deshove puede llegar a ser de entre 1000 y 6000 huevos, que son depositados en plantas específicas los lagos y pantanos. Su desarrollo larval dura un mes. Durante ese proceso, se alimenta de desechos orgánicos e inorgánicos, como algas y sedimentos de rocas. Cuando son adultos se alimentan de insectos, preferiblemente coleópteros y hormigas. Tiene numerosos depredadores en todas sus fases de la vida, desde el huevo hasta la edad adulta.

Esta especie fue declarada extinta de la naturaleza por la Unión Internacional para la Conservación de la Naturaleza (IUCN). Las causas de su extinción son las actividades antrópicas (como el uso de insecticidas) y naturales (como su dificultad para dispersarse). Esta especie todavía puede ser hallada en algunas zonas de Larem Basin y se reproduce en cautiverio en zoológicos, en la Universidad de Wyoming y en refugios naturales como Montenson Lake National Wildlife Refuge.​

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores y editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ES

Anaxyrus baxteri ( Basque )

provided by wikipedia EU

Anaxyrus baxteri Anaxyrus generoko animalia da. Anfibioen barruko Bufonidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.

Erreferentziak

Ikus, gainera

(RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( Basque )

provided by wikipedia EU

Anaxyrus baxteri Anaxyrus generoko animalia da. Anfibioen barruko Bufonidae familian sailkatuta dago, Anura ordenan.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipediako egileak eta editoreak
original
visit source
partner site
wikipedia EU

Anaxyrus baxteri ( French )

provided by wikipedia FR

Anaxyrus baxteri est une espèce d'amphibiens de la famille des Bufonidae[1].

Répartition

 src=
Distribution

Cette espèce était endémique du Wyoming[1]. Elle ne se rencontrait plus qu'exclusivement dans le Mortenson Lake National Wildlife Refuge autour du lac Mortenson. Relativement commune dans le bassin de la Laramie River au cours les années 1950, déclarée comme en danger par l'UICN dans les années 1970, elle était considérée comme perdue dans son milieu naturel dans les années 1980. Elle a été redécouverte en 1987 sur les rives du lac Mortenson. Depuis les années 1990, cette espèce n'est plus présente à l'état sauvage. Des programmes sont menés pour sauver l'espèce[2]. Sa survie dépend de l'éradication du champignon Batrachochytrium dendrobatidis responsable de la Chytridiomycose qui est responsable du déclin des populations d'amphibiens.

Galerie

Étymologie

Cette espèce est nommée en l'honneur de George T. Baxter, qui a découvert la population[3].

Publication originale

  • Porter, 1968 : Evolutionary Status of a Relict Population of Bufo hemiophrys Cope. Evolution, vol. 22, no 3, p. 583-594.

Notes et références

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( French )

provided by wikipedia FR

Anaxyrus baxteri est une espèce d'amphibiens de la famille des Bufonidae.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Auteurs et éditeurs de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia FR

Anaxyrus baxteri ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Anaxyrus baxteri (antes chamado Bufo baxteri)[2][3] é unha especie de sapo norteamericano hoxe extremadamente raro, que só existe en catividade e mais no Refuxio de Vida Silvestre Nacional do Lago Mortenson de Wyoming nos Estados Unidos. En 1984 estaba na lista de especies en perigo, e desde 1991 na lista de especies extintas na natureza. Antes de que se producise o seu rápido declive, este sapo estaba clasificado como unha subespecie de Anaxyrus hemiophrys.

Historia

Era común ata a década de 1950, pero as súas pobaocións estaban moi reducidas a finais da década de 1970, especialmente entre os anos 1975 e 1978. Dous anos despois, en 1980, os expertos estimaron que só había aproximadamente 25 individuos na natureza.[4] Antes deste forte declive, a especie atopábase comunmente en chairas inundables, lagoas, lagos pouco fondos e lagoas de filtración dentro da cunca de Laramie localizada no condado de Albany, Wyoming. A especie era abondosa nesta rexión desde 1952. Porén, desde 1975, Baxter & Stromberg atoparon que a poboación decrecera significativamente. A súa extrema rareza, foi documentada entre 1976 e 1978, período no que non se atoparon poboacións silvestres.[4]

Características

É de cor marrón escura, gris ou verde con pequenas marcas escuras na parte ventral. Ten pequenas verrugas que parecen manchas arredondadas na superficie dorsal e liñas claras difusas. Os machos teñen a gorxa negra. Cada individuo pode ser identificado pola variación na cor da pel e os padróns das verrugas. Poden medrar ata os 5,6 cm de lonxitude e as femias crecen algo máis que os machos. Tamén ten unha pel sensible con pouca adaptabilidade. Debido a esta pel tan sensible, inféctase doadamente con fungos quitridios, que son unha importante ameaza para eles. Non pode soportar os rápidos cambios climáticos, nin adaptarse a un nivel diferente de irrigación ou desviación da irrigación. É activo maiormente pola noite e ten mala vista. Para cazar depende de detectar os movementos da presa.[5]

Hábitat

É unha especie que frecuenta as chairas inundables e as curtas zonas herbosas da ribeira de lagoas, regatos e lagos. Con frecuencia usa tobos abandonados de roedores xeómidos e esquíos terrestres como hibernáculo.

As características típicas do seu hábitat varían coa idade deste sapo. Os estudos feitos no lago Mortensen no condado de Albany, Wyoming mostraron que os adultos adoitan sentirse máis atraídos por hábitats con maior vexetación, mentres que os máis novos prefiren áreas con menos. Os adultos tenden a vagar moito máis terra adentro, lonxe das ribeiras, mentres que os novos establécense máis preto das ribeiras. Ao longo destes hábitats variados con distintas condicións de substrato, os adultos localízanse en áreas con temperaturas lixeiramente máis frías. As condicións típicas do adulto son temperaturas de 20,31 graos Celsius fronte aos 23,05 ºC dos máis novos. Os adultos cambian pouco de localización, manténdose preferentemente nas zonas con vizosa vexetación. As condicións óptimas para localizalos son temperaturas na superficie de máis de 20 ºC e unha distancia ao corpo de auga de 1,6 a 3,2 km.[6]

Comportamento

 src=
Ovos

Estes sapos saen da súa hibernación a principios de maio para dirixirse á ribeira norte da lagoa para reproducirse. Volve á ribeira sur a finais de setembro ou inicios de outubro para hibernar. Os sapos máis novos dese ano están activos ata un mes máis que os máis vellos, o que lles dá máis tempo para almacenar enerxía para a hibernación e reducen a competición intraespecífica.[6] As chamadas de apareamento teñen unha frecuencia baixa e un pulso lento, pero a duración é máis longa que a doutros tipos de sapos.[7] Maduran antes que outros bufónidos que viven a maior altura nesa área de Wyoming, xa que os machos maduran en só dous anos e as femias en tres.[8] As enfermidades foron un importante factor no declive desta especie. "As infeccións bacterianas ("patas vermellas"), fúnxicas (fungos quitridios), a síndrome de edema e a síndrome da lingua curta" son os problemas que se observaron no pasado. A dermatite micótica considerábae a causa da morte dos sapos, e o patóxeno foi despois identificado como un fungo quitridio. Crese que este quitridio foi fundamental no declive do sapo Anaxyrus boreas nas Montañas Rochosas e tamén do A. baxteri.[8] A. baxteri come principalmente grilos e larvas de escaravellos, que encontra preto dos lagos onde vive.[7]

Reprodución

Na data de redacción deste artigo críase que aínda vivían libres na natureza 100 exemplares deste sapo e como resultado formouse un grupo de recuperación “pola Saratoga National Fish Hatchery do Servizo de Vida Silvestre e Pesca de EUA en 1998” [9]. O obxectivo deste grupo de recuperación era realizar a reprodución en catividade e reintroducir despois os cágados na natureza. “Actualmente, o programa de reprodución en catividade está limitado polo baixo rendemento reprodutivo debido a baixas taxas de ovulación, pouca cantidade de ovos e baixa taxa de fecundación… por tanto, o programa se beneficiaría das tecnoloxías da reprodución”[9]. As femias recibiron unha dose de “hormona liberadora da hormona luteinizante (LHRHa), que induce a desova en peixes,” mentres que os machos foron tratados con “gonadotropina coriónica humana (hCG),” [9]. “Actualmente, dispóñenese de tecnoloxías para incorporar a FIV nos programas de reprodución en catividade para este sapo de Wyoming en perigo e poden axudar na súa xestión xenética a longo prazo. Este estudo mostrou que o 'cebado' hormonal deste sapo de Wyoming tivo como resultado unha maior fecundidade. A maior fecundidade dos experimentos con dous individuos cebados, comparada con ningún ou só un cebado, tiña lugar por medio de dúas respostas: 1) un incremento no número de ovos por sapo e 2) unha maior supervivencia dos ovos fertilizados ata o estadio natatorio”.[9]

Conservación

 src=
Un A. baxteri que está sendo examinado por un empregadodo Servizo de Vida Silvestre e Pesca de EUA.

Era unha especie común ata o seu rápido declive na década de 1970, e foi oficialmente incluído na lista de especies en perigo en xaneiro de 1984. O único hábitat coñecido con poboacións desta especie está localizado na cunca de Laramie, que está situada a 48 km de Laramie, Wyoming. Esta sapo atópase principalmente nas ribeiras do lago Mortenson, situado ao sueste de Laramie. Este é un lago de chairas altas a 2212 m sobre o nivel do mar, onde as pobaocións de A. baxteri se mantiveron sas e reprodutivas. Porén, investigacións recentes mostran que o sapo está empezando a procrear menos, posiblemente debido á bacteria causante da enfermidade das patas vermellas, que foi descuberta en 1990.[10]

O Grupo de Recuperación do Sapo de Wyoming, formado en 1987, foi creado para axudar a iniciar un plan de recuperación e ampliar as investigacións. O Grupo céntrase principalmente na monitorización e protección da poboación de Laramie e na investigación de posibles hábitats adicionais axeitados ou o descubrimento doutras poboacións. Tamén trata de manter un hábitat saudable para os sapos existentes e estabilizar unha poboación en catividade. Esta poboción en catividade permitirá aos investigadores comprender a historia da especie e as súas necesidades de hábitat. O Departamento de Caza e Pesca de Wyoming tamén tomou medidas xunto con propietarios de terras locais para protexer a poboación existente do sapo. Outros plans, como o coordinado co distrito de control do mosquito, axudou a salvagardar o hábitat existente dos efectos colaterais potenciais de produtos químicos e pesticidas como o mosquito e outras pragas. A Unidade de Investigación da Vida Silvestre de Sybille desenvolveu un programa de cría en catividade a través do Departamento de Caza e Pesca de Wyoming, no que mantiñan en catividade 16 sapos en xuño de 1991. Os representantes do Servizo de Vida Silvestre e Pesca de EUA e do Departamento de Caza Pesca de Wyoming forman o Equipo de Xestión da Recuperación do Sapo de Wyoming, creado para coordinar a aplicación das tarefas de recuperación. O Servizo planea establecer cinco novas poboacións deste sapo, de 100 individuos cada unha.[10]

Iniciouse a reprodución en catividade dos sapos de Wyoming en 1989, o Centro de Investigación de Vida Silvestre de Sybille aplicou un programa máis intenso de cría en catividade en 1993, utilizando 12 individuos capturados na natureza (que agora se cre que eran as últimas poboacións que quedaban). O programa parecía moi prometedor, e produciu catro masas de ovos que se encontraron en 1998 no sitio de liberación dos animais do lago Mortenson, e outras dúas masas máis encontradas despois en 1999. Os sapos en catividade que despois foron liberados continuaron reproducíndose no lago Mortenson. Na primavera de 1998, as chamadas reprodutoras dos sapos puideron oirse por primeira vez na natureza desde 1993.[11]

En 1997, a Saratoga National Fish Hatchery foi o primeiro centro de crianza federal que participou na reprodución de anfibios en perigo. Desde 1993 a 2003, as dúas instalacións para a reprodución deste sapo produciron cágados e sapiños, todos os cales foron liberados no lago Mortensen, ou no lago George (localizado no Refuxio de Vida Silvestre Nacional do lago Hutton, que está preto) e nun sitio de liberación privado.[11] O método típico para a crianza en catividade utilizado é o confinamento de seis machos e catro femias nun acuario de 170 L. Dentro do acuario hai unha esponxa con tapete de cortiza para que se deiten os animais, unha bandexa de auga e diversos alimentos como larvas de escaravellos, eirugas de pirálidos e grilos. A indución hormonal da esperminación utilizouse con bo resultado para incrementar a produción global de ovos por individuo e incrementar a taxa de supervivencia dos ovos fertilizados ata o estadio nadador.[12]

Recentes exames realizados no lago Crescent, Wyoming en 2011 indican que hai certo grao de reprodución na natureza.[13]

A futura conservación deste sapo na natureza depende grandemente de erradicar o fungo quitridio Batrachochytrium dendrobatidis, que é probablemente a maior ameaza para a supervivencia da especie.[1] As investigacións feitas no sitio do lago Porter en 2010 atoparon que a infección por quitridios nesta especie era de arredor do 41% da poboación. Un ano despois a infección chegaba ao 100%. Esta taxa de infección dáse incluso en poboacións de crianza en catividade. Sobrevivir á infección por quitridios é posible se os sapos conseguen secarse o suficiente ao estar descansando fóra da auga frecuentemente, liberándose eles mesmos así da infección.[13] Os sapos en catividade foron postos en corentena e monitorizados buscando signos de quitridiomicose. Debido á súbita aparición da doenza, non hai un protocolo estándar para o tratamento, mais os métodos que se utilizan inclúen mergullar os sapos infectados en baños de itraconazole. Algúns sapos sobreviven máis tempo pero acaban tamén por morrer.[14]

Outras causas do declive das poboacións

  • Enfermidades normais.- Os A. baxteri teñen unha vida máis curta que outras especies de sapos e son moi vulnerables ás enfermidades infecciosas, especialmente ao fungo quitridio que se encontraba no lago Mortenson en 2000-2001.[15] O medio ambiente onde viven favorece o espallamento doutras infeccións fúnxicas e bacterianas (como a da bacteria Aeromonas hydrophila). A causa de morte na maioría dos sapos silvestres e en catividade de 1989 a 1996 parece que foi o fungo Basidiobolus ranarum.[16]
  • Malathion.- No lugar onde viven os sapos de Wyoming utilizaouse o pesticida malathion para o control dos mosquitos. A combinación de malathion e a infección bacteriana (Aeromonas hydrophila) podería ser a causa do incremento das taxas de mortalidade.[16]
  • Incremento da irrigación e escaseza de auga.- O incremento do rego reduciu a extensión e calidade das zonas húmidas das chairas inundables onde os sapos antes residían.[4]. Creáronse novos hábitats de zonas húmidas por rega de inundación e a construción de encoros. Porén, nos anos secos cando non hai dereitos de rega, flúe menos auga de rega pola Canle Pioneer e o lago Mortenson recolle menos filtracións. causando a redución da inundación nas áreas de ribeira e a diminución da calidade das terras húmidas.
  • Predación natural.- O sapo é depredado por moitas especies de aves e mamíferos en todos os estadios de vida. Taylor et al. (1999) demostraron que en Colorado as píntegas comen os ovos do sapo A. boreas e isto pode afectar tamén ao sapo de Wyoming.[16]
  • Climatoloxía.- O cambio nas condicións climáticas e os cambios no nivel das augas poden afectar a supervivencia dos cágados. Por exemplo, durante o outono de 1988 había 450 sapos novos no lago Mortenson, pero ese inverno, a cunca sufriu un tempo extremadamente frío (Jennings et al. 2001) e xa non se atopou ningunha cría dese ano na primavera de 1989, o que indica que un golpe de frío afecta ás taxas de supervivencia dos sapos novos.

Notas

  1. 1,0 1,1 Hammerson, G. 2004. Anaxyrus baxteri. In: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. Downloaded on 25 November 2013.
  2. 2,0 2,1 Frost, Darrel R. (2015). "Anaxyrus baxteri (Porter, 1968)". Amphibian Species of the World: an Online Reference. Version 6.0. American Museum of Natural History. Consultado o 23 December 2015.
  3. "Anaxyrus baxteri". AmphibiaWeb: Information on amphibian biology and conservation. [web application]. Berkeley, California: AmphibiaWeb. 2015. Consultado o 23 December 2015.
  4. 4,0 4,1 4,2 Baxter, G. T., et al. (1982). The status of the Wyoming toad (Bufo hemiophrys baxteri). Environmental Conservation 9(04), 348.
  5. Odum, R. Andrew; Paul Stephen Corn (1 January 2002). "Wyoming Toad (Bufo baxteri)". University of Nebraska- Lincoln (US Geological Survey): 389–392.
  6. 6,0 6,1 Parker JM, Anderson SH (2003). "Habitat use and movements of repatriated Wyoming toads". The Journal of Wildlife Management 67 (2): 439-46.
  7. 7,0 7,1 Smith HM et al. (1998). "The taxonomic status of the Wyoming toad, Bufo baxteri Porter". Arquivado 02 de decembro de 2013 en Wayback Machine. Contemporary Herpetology 1: 22.
  8. 8,0 8,1 Dreitz, V. J. (2006). Issues in species recovery: An example based on the Wyoming toad: Forum. BioScience 56(9), 765-71.
  9. 9,0 9,1 9,2 9,3 Browne RK, Seratt J, Vance C, Kouba A (2006). "Hormonal priming, induction of ovulation and in-vitro fertilization of the endangered Wyoming toad (Bufo baxteri )". Reprod. Biol. Endocrinol. 4 (34): 1-11.
  10. 10,0 10,1 Stone, M. D. Wyoming Toad Recovery Plan. US Fish and Wildlife Service. September 11, 1991.
  11. 11,0 11,1 Jackson, C. "Wyoming Toad Conservation and Rescue." Reptiles: Snakes, Lizards, Turtles, Tortoises, Amphibians, and Crocodilians Resource Center - ReptileChannel.com Web. 24 Oct. 2013.
  12. Brown et al. 2004, p. 9
  13. 13,0 13,1 Estes-Zumpf WA, Keinath DA, Hoch A, District LRC, McKee J (2011). Wyoming Toad Monitoring on Safe Harbor Reintroduction Sites: 2010. Prepared by the Wyoming Natural Diversity Database, Laramie, Wyoming, for the Laramie Rivers Conservation District and the United States Fish and Wildlife Service.
  14. Perpiñán, D., et al. (2010). Dermatitis in captive Wyoming toads (Bufo baxteri) associated with Fusarium spp. Journal of Wildlife Diseases 46(4) 1185-95.
  15. Lewis DL et al. (1985). "Possible extinction of the Wyoming toad, Bufo hemiophrys baxteri ". Journal of Herpetology 19 (1): 166-68.
  16. 16,0 16,1 16,2 Taylor SK et al. (1999). "Causes of mortality of the Wyoming toad". Journal of Wildlife Diseases 35 (1): 49–57.

Véxase tamén

Bibliografía

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( Galician )

provided by wikipedia gl Galician

Anaxyrus baxteri (antes chamado Bufo baxteri) é unha especie de sapo norteamericano hoxe extremadamente raro, que só existe en catividade e mais no Refuxio de Vida Silvestre Nacional do Lago Mortenson de Wyoming nos Estados Unidos. En 1984 estaba na lista de especies en perigo, e desde 1991 na lista de especies extintas na natureza. Antes de que se producise o seu rápido declive, este sapo estaba clasificado como unha subespecie de Anaxyrus hemiophrys.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia gl Galician

Katak Wyoming ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Katak Wyoming (Bufo baxteri) adalah salah satu binatang amfibi yang amat langka dijumpai karena hanya terdapat di penangkaran dan di dalam Rimba Taman Nasional Danau Mortenson di Amerika Serikat di negara bagian Wyoming. Katak Wyoming terdaftar sebagai salah satu spesies terancam pada tahun 1984.

Secara umum pada tahun 1950an, Katak Wyoming mengalami kemunduran populasi secara tajam selama tahun 1970an yang membawanya kepada status spesies terancam dan sempat dipercaya telah hilang 1980. Kata Wyoming ditemukan kembali di alam liar pada tahun 1987 di sepanjang pesisir Danau Mortenson, yang merupakan danau alpin di ketinggian 7.256 kaki (2.211 m) di atas permukaan laut. Menurut catatan sejarah, katak tersebut hanya dapat ditemukan di Lembah Sungai Laramie yang berjarak 30 mil (50 km) dari Laramie, Wyoming. Pada awal 1990an suatu program penangkaran dimulai untuk menyelamatkan katak ini dari kepunahan, namun belum terjadi reproduksi secara liar sejak 1991.

Konservasi Katak Wyoming di alam liar pada masa depan sangat tergantung pada pembasmian Jamur Amfibi Chytrid (Batrachochytrium dendrobatidis), yang dipercaya menjadi ancaman besar kelangsungan hidup spesies ini pada masa depan.

 src=
Katak Wyoming yang sedang diteliti oleh anggota Dinas Perikanan dan Alam Liar Amerika Serikat.


Referensi

Pranala luar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Katak Wyoming: Brief Summary ( Indonesian )

provided by wikipedia ID

Katak Wyoming (Bufo baxteri) adalah salah satu binatang amfibi yang amat langka dijumpai karena hanya terdapat di penangkaran dan di dalam Rimba Taman Nasional Danau Mortenson di Amerika Serikat di negara bagian Wyoming. Katak Wyoming terdaftar sebagai salah satu spesies terancam pada tahun 1984.

Secara umum pada tahun 1950an, Katak Wyoming mengalami kemunduran populasi secara tajam selama tahun 1970an yang membawanya kepada status spesies terancam dan sempat dipercaya telah hilang 1980. Kata Wyoming ditemukan kembali di alam liar pada tahun 1987 di sepanjang pesisir Danau Mortenson, yang merupakan danau alpin di ketinggian 7.256 kaki (2.211 m) di atas permukaan laut. Menurut catatan sejarah, katak tersebut hanya dapat ditemukan di Lembah Sungai Laramie yang berjarak 30 mil (50 km) dari Laramie, Wyoming. Pada awal 1990an suatu program penangkaran dimulai untuk menyelamatkan katak ini dari kepunahan, namun belum terjadi reproduksi secara liar sejak 1991.

Konservasi Katak Wyoming di alam liar pada masa depan sangat tergantung pada pembasmian Jamur Amfibi Chytrid (Batrachochytrium dendrobatidis), yang dipercaya menjadi ancaman besar kelangsungan hidup spesies ini pada masa depan.

 src= Katak Wyoming yang sedang diteliti oleh anggota Dinas Perikanan dan Alam Liar Amerika Serikat.


license
cc-by-sa-3.0
copyright
Penulis dan editor Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia ID

Anaxyrus baxteri ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il rospo del Wyoming o rospo di Baxter (Bufo baxteri o Anaxyrus baxteri) è un anfibio della famiglia Bufonidae, endemico del Nordamerica. Estremamente raro, sopravvive solo in cattività all'interno del Mortenson Lake National Wildlife Refuge nel Wyoming, Stati Uniti d'America. Il rospo del Wyoming venne indicato come specie a rischio nel 1984, e registrato come estinto in natura a partire dal 1991. Prima che avesse luogo il vertiginoso declino della specie, questo rospo veniva classificato come una sottospecie del rospo canadese.

Storia

Il rospo del Wyoming, specie comune fino agli anni cinquanta, divenne notevolmente più rara già a partire dagli anni settanta, e specialmente tra il 1975 e il 1978. Due anni più tardi, nel 1980, gli esperti stimarono che rimanessero in natura solamente circa 25 individui di questa specie.[2] Prima di questo rapidissimo declino della popolazione, il rospo del Wyoming veniva comunemente avvistato in pianure alluvionali , stagni e laghi poco profondi nei pressi di Laramie Basin, nella Contea di Albany, Wyoming. I ricercatori notarono che questa specie si registrava con una notevole popolazione nella regione fin dal 1952. Ad ogni modo, a partire dal 1975, Baxter & Stromberg notarono che la popolazione del rospo del Wyoming era calata drasticamente. La sua estrema rarità, documentata tra il 1976 e il 1978, rivelò che non rimaneva più alcuna popolazione allo stato selvatico.[2]

Caratteristiche

Il rospo del Wyoming presenta una colorazione marrone scura, grigia o verde con piccole macchie più scure nella parte inferiore. Presenta inoltre delle piccole chiazze tondeggianti simili a verruche e linee chiare sfocate sulla superficie dorsale. Gli individui maschi possiedono una colorazione più scura sulla gola. I singoli rospi possono essere distinti grazie alle variazioni nei colori della loro pelle e nei suoi differenti patterns. L'animale può crescere fino a 5,6 cm di lunghezza con una leggera differenza tra femmine, più grandi, e maschi. Esso possiede una pelle molto sensibile che ne determina una scarsa adattabilità a diverse condizioni. Infatti, proprio a causa di questa sensibilità, viene facilmente infettato dal chytrid fungus. Inoltre, il rospo non sopporta il rapido cambiamento climatico così come non può adattarsi a differenti quantità di irrigazione. Il rospo del Wyoming è prevalentemente attivo di notte e possiede una vista molto scarsa; egli si basa quasi esclusivamente sul movimento della preda per cacciare.[3]

Habitat

Il rospo del Wyoming frequenta le pianure alluvionali, i bordi erbosi degli stagni, ruscelli e laghi. Frequentemente si servono di tane di scoiattoli abbandonate come rifugio per il letargo.

Le caratteristiche tipiche dell'Habitat frequentato dal rospo del Wyoming possono variare attraverso le varie età dell'idividuo. Studi condotti presso il Lago Mortensen ad Albany mostrano che gli esemplari adulti tendono ad essere maggiormente attratti dagli habitat con una più fitta vegetazione, mentre gli individui più giovani preferiscono habitat meno lussureggianti. Inoltre, gli adulti preferiscono lasciare la costa addentrandosi allontanandosi di più dallo specchio di acqua rispetto agli esemplari più giovani. Attraverso queste variazioni di habitat e delle condizioni del substrato, si registra la tendenza degli esemplari adulti di localizzarsi in zone leggermente più fredde (20,31 gradi Celsius) rispetto a quelli più giovani (23,05 gradi Celsius). Inoltre, i rospi adulti mostrano cambiamenti minimi di collocazione, di solito dettati dalla ricerca di luoghi con una vegetazione più fitta. Se qualcuno volesse andare in cerca del rospo del Wyoming, la temperatura superficiale del substrato e la distanza dalla linea di costa sono gli indicatori più importanti per aumentare le possibilità di eventuali avvistamenti; quando infatti la temperatura del suolo supera i 20 gradi Celsius e la linea di costa dista tra 1,5 e 3 km, si raggiungono le condizioni ottimali di localizzazione. (Parker and Anderson, 439-46)

Comportamento

 src=
Uova

I rospi del Wyoming escono dal letargo nei primi giorni di maggio al fine di raggiungere la costa a nord per accoppiarsi. successivamente ritornano alla spiaggia di provenienza verso la fine di settembre e i primi di ottobre per il letargo. Gli esemplari più giovani entrano in letargo circa un mese più tardi rispetto a quelli più anziani per poter accumulare più energie per il letargo e approfittare della ridotta competizione.[4] I richiami di accoppiamento del rospo del Wyoming hanno una frequenza bassa con un ritmo di pulsazione abbastanza lento, ma che permette una durata maggiore rispetto alle altre specie di rospo.[5] I rospi del Wyoming giungono all'età matura prima, gli individui maschi dopo solo due anni e quelli femmina dopo 3 anni, rispetto alle altre specie di rospi che popolano il Wyoming.[6] Le malattie hanno giocato un ruolo determinante nel determinare il rapido declino della specie. Infezioni batteriche ("red leg"), infezioni fungine (chytrid fungus) e diverse sindromi sono problemi largamente osservati in passato. Il chytrid fungus ha avuto un ruolo determinante nel declino del rospo boreale nelle Montagne rocciose e si ritiene abbia influito anche sul declino del rospo del Wyoming.[6] The Wyoming toad mainly eats crickets and meal worms for their diet which is found on the lake they live near.[5]

Riproduzione

Al momento della pubblicazione di questo articolo si ritiene che vi siano circa 100 rospi del Wyoming ancora viventi in natura, come mostrato dal gruppo di ricognizione formato dall' U.S. Fish and Wildlife Service del Saratoga National Fish Hatchery nel 1998 (Browne, 2). L'obiettivo di questo gruppo di ricognizione era quello di allevare esemplari in cattività per poi reintrodurre i girini in natura. "Al momento il programma di riproduzione in cattività è limitato dal basso tasso riproduttivo relativo ai bassi tassi di ovulazione, basso numero di uova e scarsi tassi di fecondazione...per cui il programma beneficerebbe notevolmente delle tecnologie riproduttive" (Browne, 2). Gli esemplari femmina di rospo vennero aiutate con l'immissione di un ormone (LHRHa) che induce la deposizione delle uova nei pesci, mentre i maschi furono trattati con hCG.

Conservazione

 src=
Rospo del Wyoming esaminato da un ispettore dell'USFWS

Il rospo del Wyoming, specie comune prim a del suo improvviso declino negli anni '70, fu ufficialmente inserito nella lista delle specie minacciate come "in pericolo" nel gennaio del 1984. Il loro unico habitat conosciuto si trova presso Laramie Basin, che dista circa 48 km a sud-est della città di Laramie nella Contea di Albany, Wyoming. Il rospo del Wyoming veniva spesso avvistato lungo le rive del Mortenson Lake, a sud-est di Laramie. Questo lago alpino situato a 2212 m sul livello del mare, ha mantenuto a lungo una popolazione sana e riproduttiva di rospo del Wyoming. Ad ogni modo recenti studi hanno mostrato che i rospi sono diventati meno procreativi, possibilmente a causa di un batterio scoperto nel 1990.[7]

Il gruppo di ricognizione per il rospo del Wyoming, formato nel 1987, venne costituito per aiutare la nascita di un piano strutturato per la ricognizione e ricerca della specie. Il gruppo si concentrò primariamente nel monitorare a proteggere la popolazione di Laramie e nel ricercare ulteriori habitat e popolazioni. Essi inoltre continuarono gli sforzi per mantenere un habitat sano per la popolazione esistente di rospo del Wyoming e costituire una popolazione in cattività. Questa popolazione in cattività consentirà i ricercatori di comprendere la storia della specie e le necessità di habitat. Il Game and Fish Department del Wyoming ha inoltre implementato le misure per proteggere la popolazione attuale di rospo del Wyoming tra i locali possessori dei terreni in cui questa specie risiede. Altri piani, che includono un controllo della proliferazione di zanzare, hanno aiutato a salvaguardare l'habitat esistente dai potenziali effetti di pesticidi e agenti chimici. La Sybille Wildlife Research Unit ha sviluppato un programma di allevamento in cattività all'interno del Wyoming Game and Fish Department. Nel giugno del 1991 16 rospi erano presenti in cattività. Il USFWS conta di poter introdurre cinque nuove popolazioni, ciascuna composta da 100 individui, per un costo di circa 1,6 milioni di dollari (circa 3200$ per rospo).[7]

Il programma di riproduzione in cattività del rospo del Wyoming, iniziato dal Sybille Wildlife Research Service nel 1989, venne implementato nel 1993 utilizzando 12 individui catturati in natura (ora ritenuti essere stati gli ultimi rappresentanti della popolazione selvatica di rospo del Wyoming). Gli sforzi del programma sembrarono essere molto promettenti, determinando la deposizione di quattro diverse masse di uova ritrovati nel sito di rilascio presso il Mortenson Lake. I rospi rilasciati nel sito continuano a riprodursi. Nel 1998 i richiami di accoppiamento del rospo del Wyoming erano di nuovo udibili in natura dal 1993.[8]

Nel 1997 il Saratoga National Fish Hatchery divenne la prima struttura federale a partecipare all'allevamento di specie anfibie minacciate. Tra il 1993 e il 2003, i due centri di allevamento di rospo del Wyoming produssero girini e giovani esemplari che furono tutti immessi nei siti di Mortenson Lake, Lake George (localizzato nel vicino Hutton Lake National Wildlife Refuge) ed un sito privato di rilascio.[8] Il tipico metodo di allevamento in cattività utilizzato consiste di sei maschi e quattro femmine, tenuti in un acquario da 45 galloni. Dentro l'acquario vi è un tappeto di spugna di sughero per crogoilarsi, un vassoio di acqua e una varietà di alimenti che comprende diversi tipi di vermi e grilli. L'induzione ormonale alla riproduzione fu usata con successo per incrementare la produzione di uova per individuo ed aumentare il tasso di sopravvivenza di uova fecondate.[9]

Recenti ricognizioni condotte a Crescent Lake, in Wyoming nel 2011 che si ritrovano alcune zone riproduttive in natura.[10]

La futura sopravvivenza del rospo del Wyoming dipende prevalentemente dall'eradicazione del chytrid fungus (Batrachochytrium dendrobatidis), che rappresenta probabilmente il più grande pericolo per la sopravvivenza della specie. Una ricerca effettuata presso Porter Lake nel 2010 ha mostrato che l'infezione da chytrid fungus era attorno al 41% della popolazione, mentre del 100% nel 2011. Gli esemplari possono sopravvivere più a lungo all'infezione tenendosi sempre ben idratati con continui bagni, ma la morte come causa ultima è inevitabile.[11]

Altre cause implicate nel declino della popolazione

  • Normali malattie: i rospi del Wyoming hanno una durata della vita corta rispetto ad altre specie, ed inoltre essi sono molto vulnerabili ad infezioni e malattie. L'habitat riproduttivo presenta diversi agenti infettivi come funghi e batteri (come il Aeromas hydrophila). La principale causa di morte nella maggioranza degli esemplari selvatici osservati è il fungo Basidiobolus ranarum (Taylor et al. 1999).
  • Malatione: L'habitat del rospo del Wyoming fu in passato irrorato con Malatione per controllare la popolazione di zanzare. la combinazione di malatione e infezioni batteriche potrebbero aver causato l'aumento del tasso di mortalità (Taylor et al. 1999).
  • Aumento dell'irrigazione e carenza di acqua: L'aumento dell'irrigazione ha ridotto l'estensione e la qualità delle pianure alluvionali habitat del rospo del Wyoming (G. Baxter, 1980). Nuovi habitat umidi sono stati costruiti attraverso irrigazione e costruzione di riserve ad hoc.
  • Predazione naturale: Il rospo del Wyoming viene predato da numerosi uccelli e mammiferi in tutti gli stadi: Taylor et al. (1999) hanno dimostrato che in Colorado le salamandre si nutrono di uova di rospo boreale.
  • Clima: Il cambiamento delle condizioni climatiche e dei livelli di acqua può determinare la morte dei girini. Per esempio: durante l'autunno del 1988 450 rospi giovani furono osservati presso Mortenson Lake. Lo stesso inverno, la Basin fu soggetta a temperature estremamente fredde (Jennings et al. 2001). Nessun animale di un anno venne trovato nella primavera del 1989, rivelando come le temperature rigide avessero determinato una riduzione del tasso di sopravvivenza degli esemplari più giovani.

Note

  1. ^ Hammerson, G. 2004. Anaxyrus baxteri. In: IUCN 2013. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2013.2. Downloaded on 25 November 2013.
  2. ^ a b Baxter, G. T., et al. (1982). The status of the Wyoming toad (Bufo hemiophrys baxteri). Environmental Conservation 9(04), 348.
  3. ^ R. Andrew Odum e Paul Stephen Corn, Wyoming Toad (Bufo baxteri), in University of Nebraska- Lincoln, US Geological Survey, 1º gennaio 2002, pp. 389–392.
  4. ^ Parker, Anderson, 2013.
  5. ^ a b Smith et al., 1998, p. 1.
  6. ^ a b Drietz, 2013, pp. 765–771.
  7. ^ a b Stone, M. D. Wyoming Toad Recovery Plan. US Fish and Wildlife Service. September 11, 1991.
  8. ^ a b Jackson, C. "Wyoming Toad Conservation and Rescue." Reptiles: Snakes, Lizards, Turtles, Tortoises, Amphibians, and Crocodilians Resource Center - ReptileChannel.com Web. 24 Oct. 2013.
  9. ^ Brown et al., 2004, p. 9.
  10. ^ Estes-Zumpf, 2012, p. 4.
  11. ^ Perpiñán, D., et al. (2010). Dermatitis in captive Wyoming toads (Bufo baxteri) associated with Fusarium spp. Journal of Wildlife Diseases 46(4) 1185-95.

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( Italian )

provided by wikipedia IT

Il rospo del Wyoming o rospo di Baxter (Bufo baxteri o Anaxyrus baxteri) è un anfibio della famiglia Bufonidae, endemico del Nordamerica. Estremamente raro, sopravvive solo in cattività all'interno del Mortenson Lake National Wildlife Refuge nel Wyoming, Stati Uniti d'America. Il rospo del Wyoming venne indicato come specie a rischio nel 1984, e registrato come estinto in natura a partire dal 1991. Prima che avesse luogo il vertiginoso declino della specie, questo rospo veniva classificato come una sottospecie del rospo canadese.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autori e redattori di Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia IT

Sapo-de-wyoming ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O sapo-de-wyoming (nome científico: Anaxyrus baxteri, antiga nomenclatura: Bufo baxteri)[1][2] é uma espécie de anfíbio anuro da família Bufonidae. É marrom-escuro, cinza ou esverdeado, com cinco centímetros de comprimento. Os machos são ligeiramente menores que as fêmeas e possuem pequenas elevações nos dedos. Os girinos são escuros com pintas.

Reproduz-se entre maio e julho, onde se reúnem em pequenos grupos para acasalarem. Sua desova contém entre 1 000 a 6 000 ovos, que são depositados em plantas específicas de lagoas e pântanos. Seu desenvolvimento larval dura um mês. Durante esse período, alimentam-se de detritos orgânicos e inorgânicos, como algas e sedimentos de rochas. Quando adultos, alimentam-se de insectos, de preferência, besouros e formigas. Possui inúmeros predadores em todas suas fases da vida, desde o ovo ao indivíduo adulto.

A espécie foi declarada extinta na natureza pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN). As causas para sua extinção são atividades antrópicas (como o uso de inseticidas) e naturais (como a dificuldade em se dispersar). A espécie ainda pode ser encontrada em alguns lugares em Laramie Basin e é reproduzida em cativeiro em zoológicos, na Universidade de Wyoming e em refúgios naturais, como Mortenson Lake National Wildlife Refuge.

Taxonomia

A espécie foi descoberta pelo professor da Universidade de Wyoming George Baxter em 1946, sendo classificada originalmente como uma subespécie do sapo-canadense (Anaxyrus hemiophrys).[nota 1][3] Mais tarde, em 1968, devido ao isolamento geográfico e por possuir características próprias, Porter a classificou como uma subespécie própria, a Bufo hemiophrys baxteri. Em 1998, Smith a elevou como espécie, recebendo o nome de Bufo baxteri. Debates sobre sua permanência como espécie continuam até hoje, mas é visto pela maior parte da comunidade científica como uma espécie. Mais tarde foi migrada ao gênero Anaxyrus.[4] Estudos demonstram que a espécie se especializou a 10 000 anos atrás, a partir do sapo-canadense.[5]

Descrição

 src=
Um adulto visto de cima

O sapo é marrom escuro, cinza ou esverdeado, com manchas escuras e possui uma linha indiscernivel sobre o dorso. Os machos possuem a garganta escura e as fêmeas são ligeiramente maiores.[6] Possui o corpo com característica granulosa, coberto por verrugas de tamanho médio entre as do Anaxyrus cognatus e Anaxyrus boreas. A união da sua crista neural forma uma estrutura alongada, uma crista no sulco mediano ou com cristas paralelas. Sua forma pode ser cornificada. Seu sulco pós-orbital pode ser indistinto ou ausente. O tímpano é localizado em torno do olho, sendo menor que este. Possui os tubérculos das pontas dos dedos bastante desenvolvidos e a barriga visível. Alguns indivíduos possuem uma linha lateral clara bem definida. A partir de estudos a partir de fotografias, foi descoberto que os indivíduos possuem padrões únicos no matiz de sua pele e no padrão de manchas.[7] Seu tamanho está em torno dos 5 centímetros.[8] Os machos podem se diferenciados da fêmeas por serem menores,[7] pela presença de elevações no indicador e no polegar (diferença que aparece após a maturidade sexual, a um ano de idade), por possuir a garganta com cor sólida e por poder vocalizar.[9]

A espécie é diferenciada do sapo-canadense por possuir a estrutura interorbital mais grossa, porosa e ligeiramente mais fechada. A forma do seu corpo também é mais estreita e alta, por possuir a glândula parotóide mais elevada, diferenciada e mais distante da órbita do olho. Suas narinas também são mais rugosas, grossas e porosas. Também é menor que a outra espécie.[10] É diferenciado do A. boreas pela textura e cor da pele, que é mais lisa e grossa, tamanho (7 cm) e diferenças na vocalização e no crânio. O A. boreas não costuma coaxar em grupos de acasalamento como fazem o sapo-de-wyoming, mas podem vocalizar se notar a presença de outro macho. O seu odor também é diferente, com tom almíscarado.[9]

Distribuição e habitat

A espécie encontra-se restrita a Laramie Basin, no estado de Wyoming, numa área de 2 330 km² a uma altitude entre 304 e 2 133 m. É um animal fossorial, cujas tocas são feitas de gravilha e pedregulhos. Hiberna em vegetações velhas e de dunas de areia durante os meses de outubro e fevereiro.[6][11] São encontrados em pradarias com relvado baixo próximo à corpos d'água. Seu habitat é restrito a áreas a 10 metros d'água, podendo estar associado a baixa umidade dos planaltos de Laramie Basin e a necessidade dos sapos de estarem próximos à água para manterem a hidratação.[4] Segundo o último censo realizado, em 2002, foram encontrados quatro adultos e 124 jovens na natureza.[12]

Antigamente, a espécie era encontrada em uma variedade imensa de habitats, como lagos, lagoas, córregos, pântanos, valas em estradas e planícies aluviais. Atualmente usam o litoral do Lago Mortenson assim como usam pântanos e valas. Quando incomodados, eles nadam para o interior da água e submergem. Podem ser noturnos ou diurnos, variando seu nível de atividade devido a temperatura.[4]

Ecologia

Alimentação

Os girinos se alimentam de matéria vegetal, como algas, e quando se tornam adultos, viram carnívoros e se alimentam de insectos, como besouros e formigas e larvas, mas podem se alimentar de qualquer coisa que se mova.[8][13] Quando capturados, são alimentados com grilos e farelo de larvas.[14] Estudos encontram uma grande quantidade de formigas em suas fezes, aparentando que este insecto seja o principal integrante de sua dieta.[4]

Reprodução

 src=
Ovos
 src=
Girinos

O sapo se reproduz durante maio e julho, quando a temperatura está próxima dos 21°C. Os grupos de acasalamento normalmente não possuem mais de 6 machos e algumas fêmeas. Seus ovos são depositados em uma massa gelatinosa e os girinos se desenvolvem em torno de um mês. Seu coaxar pode ser ouvido num raio de 200 metros.[6] São poligâmicos.[9]

Tem preferência em desovar em locais onde a vegetação consiste numa mistura entre Carex sp. e Scirpus americanus. Os ovos são depositados em áreas rasas em poças e lagos. Podem ser encontrados entre 1000 à 6000 ovos a cada dois ou três milímetros de ovos, sendo assim estimado uma quantidade de 8 mil ovos por ninhada. Os ovos demoram de 4 a 6 dias para eclodirem.[4]

Os girinos possuem de 5 a 7 milímetros ao nascerem, são escuros com pintas. O estágio dura entorno de um mês. Se alimentam de matéria orgânica e inorgânica em suspensão como restos de vegetais e rochas.[4] Seus girinos podem ser diferenciados dos de outras espécies do género Anaxyrus e Bufo pelo valor de sua fileira de dentes, cor e pigmentação da pele e pelo formato do focinho. Mas estas características são impossíveis de se verificar em campo, podendo necessitar de um microscópio.[9]

Predadores

A espécie é predada em todos os estágios da vida. Seus ovos podem ser comidos pelo besouro-mergulhador. Seus girinos podem ser predados por pelicanos, savacus, grou-canadianos e pegas. Já foram registados girinos sendo comidos por larvas de besouro-mergulhador e libélulas. Os adultos costumam ser predados por doninhas, guaxinins, coiotes, cangambás, visons, raposas-vermelhas, texugos e gatos domésticos e ferais.[9]

Estado

A espécie era comum durante até a década de 1950, havendo um grande diminuição da sua população durante os anos de 1960 e 1970, a partir do uso de pesticidas, perda de habitat e infecções com o fungo Batrachochytrium dendrobatidis.[15] Foi declarada como espécie extinta na natureza no ano de 1980, mas foram encontradas novos espécimes em 1987 e com isso começaram a fazer reproduções em cativeiro. Nos dias de hoje encontra-se poucos indivíduos se reproduzindo na natureza[11] e é considerado o anfíbio mais ameaçado da América do Norte.[16]

Causas

As causas da redução de sua população são as mais variadas possíveis, involvendo fatores antropológicos e naturais. Pelos fatores antropológicos, é possível citar o uso de pesticidas para o controle de mosquitos na região, como o Fentião e o Malatião (são usados nos dias atuais insecticidas a base de Peremethrin) e também a irrigação, que causa a destruição do seu habitat natural, reduzindo a qualidade e extensão dos pântanos.[9]

Fatores genéticos também são especulados na redução, devido a falta de variabilidade genética causada por uma população pequena. Isso pode fazer com que defeitos no ADN sejam propagados mais facilmente, afetando a capacidade de sobrevivência e reprodução dos indivíduos. Entretanto, nos programas de procriação é tentado se obter a maior variabilidade possível.[9]

Há também a hipótese de ter sido causada pelas mudanças climáticas e por ter uma expectativa de vida curta, já no outono de 1988 foram encontrados 450 indivíduos jovens e no verão do ano seguinte, não foram observados nenhum. Estudos foram feitos que nevascas podem adiar, ou até mesmo parar, a reprodução.[9]

Também é relatado infecções por partes de bactérias e fungos, como B. dendrobatis, que vitimiza vários indivíduos, e ainda pode infectar algas, plantas e invertebrados. Também foram relatadas infecções pelo Basidiobolus ranarum – sendo este o mais encontrado em indivíduos livres ou em cativeiro – e Aeromonas hydrophila — que possui diagnóstico difícil por estar comumente associados a outras patologias.[9]

A espécie possui uma reprodução normal, como a dos outros anfíbios, mas possui uma capacidade de dispersão fraca, deslocando apenas 5 metros por dia. Um indivíduo raramente se afasta para muito longe do litoral do lago, e raramente alguns indivíduos migram para outros lagos, significando que a espécie não migra para corpos d'água não-comunicantes.[9]

Outras causas que também podem reduzir seu número, mas numa escala mínima, são a introdução de outras espécies, como a rã-touro-americana, já que o sapo-de-wyoming não suporta ambientes com densidade alta, e a predação, que pode diminuir o número de indivíduos adultos.[9]

Conservação

 src=
Um espécime realizando exames

Medidas de proteção foram tomadas após o grande declínio de indivíduos, que ocorreu a partir da década de 1980, quando foram encontrados somente um casal. Em 1983 aconteceu o primeiro registo de reprodução desde 1975 e também foi descoberta uma única e pequena população no Lago Mortenson. Com essa queda, a Agência de Proteção Ambiental dos Estados Unidos propôs banir o uso de pesticida na região e após uma discussão com o governador e a USFWS, decidiu-se proteger uma área de 777 km² do uso de pesticidas, criar a Albany County Wyoming Toad Task Force e limpar a área caso em dois anos não se fosse observados indivíduos. Apesar do esforço, nenhum indivíduo foi encontrado. Mas mesmo assim foram realizadas pesquisas bianuais, e em 1995 foram encontrados indivíduos, tendo também a captura. Em 1993, começou-se a captura de espécimes e a reprodução em cativeiro em zoológicos. Em 8 anos, foram liberados 46.000 indivíduos de várias idades. Também foram realizadas proteções em seu habitat com a criação de áreas ambientais como o Mortenson Lake National Wildlife Refuge e o Hutton Lake Wildlife Refuge, que tiveram como actos preservar a vegetação local e impedir a circulação de pessoas.[9] Também se realizaram estudos, descobrindo que os espécimes atingem a maturidade sexual antes que os outros sapos da região, e que possui uma baixa expectativa de vida, de um ou dois anos, e que isso é causado pela infecção pelo fungo B. dendrobatis e que a única forma proteger a população é os capturando. Mas mesmo capturados, os indivíduos não costumam sobreviver mais que 3 anos, e é nessa época que as reproduções dos anfíbios se obtém maior sucesso. Outro problema é a falta de estudos na área já que desde o ano de sua descoberta à 2005 só foram realizados três estudos.[17] Há dificuldades para reproduzí-lo em cativeiro devido a falta de informações sobre sua hibernação e reprodução e também na sua dieta, por estar sendo considerada fraca e por poder causar deficiência de vitamina A.[9]

Atualmente a espécie está sendo reproduzida em laboratórios e zoológicos, para que um dia seja possível sua reintrodução na natureza. Mas para isso é necessário se obter informações sobre a espécie e tentar erradicar o B. dendrobatidis do seu habitat.[15] Também é necessário se obter a maior variabilidade genética possível, já que caso isso não aconteça, a população pode entrar em colapso.[9] As instituições que estão realizando a reprodução em cativeiro são: Zoológico de Mountain Cheyenne, Zoológico da Cidade do Kansas, Zoológico de Detroit, Museu do Rio Mississipi, Zoológico Como, Zoológico Henry Doorly, Zoológico de Toledo, Redbuttes Environmental e Incubatório Nacional de Peixes de Saratoga.[18]

 src=
Indivíduos reproduzidos em cativeiro

A Universidade de Wyoming está organizando a reprodução em cativeiro da espécie, capturando indivíduos para se reproduzirem e depois serem liberados na natureza. Além disso, a universidade está estudando o seu habitat e a vegetação, já que estes são necessários para que os sapos sobrevivam e possam escapar dos predadores. É extremamente necessário sua multiplicação, já que consome insectos e serve de comida para grandes pássaros, fazendo parte da cadeia alimentar. A universidade recebeu um incentivo de 800 000 dólares do U.S. Fish and Wildlife Service.[19]

No dia 25 de maio de 2016 foram liberados 900 indivíduos resultantes do programa de procriação em uma área livre de produtos químicos.[20][21] No verão de 2017, serão soltos os sapos que foram reproduzidos no Laramie Valley, numa área de 41 acres, por onde passa o Rio Laramie e são encontrados lagoas e pântanos. O local possui uma vegetação densa, e é o habitat natural da rã-leopardo e das pererecas do género Pseudacris que são sensíveis ao ambiente, indicando que este está saudável.[22]

Notas

  1. Durante a descoberta, o sapo-canadense ainda estava incluído no género Bufo, sendo denominado Bufo hemiophrys.

Referências

  1. Frost, Darrel R. (2015). «Anaxyrus baxteri (Porter, 1968)». Amphibian Species of the World: an Online Reference. Version 6.0. American Museum of Natural History. Consultado em 23 de Dezembro de 2015
  2. «Anaxyrus baxteri». AmphibiaWeb: Information on amphibian biology and conservation. [web application]. Berkeley, California: AmphibiaWeb. 2015. Consultado em 23 de Dezembro de 2015
  3. «The Wyoming Toad: Almost extinct in America's backyard» (em inglês). Amphibian Rescue. Consultado em 27 de dezembro de 2016
  4. a b c d e f «Anaxyrus baxteri Wyoming Toad (Lanoo Account)» (em inglês). Amphibiaweb. Consultado em 27 de dezembro de 2016
  5. JACKSON, Clay. «Wyoming Toad conservation and recue» (em inglês). Reptiles Magazine. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  6. a b c «Anaxyrus baxteri» (em inglês). Amphibiaweb. Consultado em 1 de novembro de 2016
  7. a b «Wyoming Toad (Bufo baxteri)» (em inglês). FWS. Consultado em 27 de dezembro de 2016
  8. a b «Wyoming Toad» (em inglês). Saint Louis Zoo. Consultado em 27 de dezembro de 2016
  9. a b c d e f g h i j k l m n GERAUD, Michelle; KEINATH, Douglas A. «SPECIES ASSESSMENT FOR WYOMING TOAD (BUFO BAXTERI) IN WYOMING» (PDF) (em inglês). Universidade de Wyoming. Consultado em 28 de dezembro de 2016. Cópia arquivada em 29 de dezembro de 2016
  10. «THE TAXONOMIC STATUS OF THE WYOMING TOAD, BUFO BAXTERI PORTER» (PDF) (em inglês). Consultado em 27 de dezembro de 2016. Cópia arquivada em 29 de dezembro de 2016
  11. a b «Anaxyrus baxteri (Baxter's Toad, Wyoming Toad)» (em inglês). IUCN Red List. Consultado em 1 de novembro de 2016
  12. «Animales en peligro de extinción: el sapo de Wyoming» (em espanhol). Europa Press. Consultado em 26 de janeiro de 2017
  13. «Wyoming toad» (em inglês). Detroit Zoo. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  14. «Wyoming Toad» (em inglês). The Animal Files. Consultado em 27 de dezembro de 2016
  15. a b «The Fascinating Wyoming Toad» (em inglês). Amphibian Rescue. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  16. BALLARD, Caroline. «US Fish And Wildlife Service Proposes Plan To Boost Numbers Of Wyoming Toad» (em inglês). Wyoming Public Media. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  17. Dreitz, V. J. (2006). Issues in species recovery: An example based on the Wyoming toad: Forum. BioScience 56(9), 765-71.
  18. SCHAUL, Jordan. «Putting the Extremely Rare Wyoming Toad Back Into the Wild» (em inglês). National Geographic. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  19. DAYTON, Kelsey. «Once nearly extinct, the Wyoming toad may recover» (em inglês). WyoFile. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  20. EDWARDS, Melodie. «900 Wyoming Toads To Be Released Into Wilds Of Laramie Basin» (em inglês). Wyoming Public Media. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  21. «Big Wyoming toad release offers hope for devastated species» (em inglês). KGWN. Consultado em 28 de dezembro de 2016
  22. NEWMAN, Eve. «Wyoming toad to be re-introduced on the Laramie River». Wyoming Boomerang. Consultado em 28 de dezembro de 2016

Bibliografia

 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Sapo-de-wyoming: Brief Summary ( Portuguese )

provided by wikipedia PT

O sapo-de-wyoming (nome científico: Anaxyrus baxteri, antiga nomenclatura: Bufo baxteri) é uma espécie de anfíbio anuro da família Bufonidae. É marrom-escuro, cinza ou esverdeado, com cinco centímetros de comprimento. Os machos são ligeiramente menores que as fêmeas e possuem pequenas elevações nos dedos. Os girinos são escuros com pintas.

Reproduz-se entre maio e julho, onde se reúnem em pequenos grupos para acasalarem. Sua desova contém entre 1 000 a 6 000 ovos, que são depositados em plantas específicas de lagoas e pântanos. Seu desenvolvimento larval dura um mês. Durante esse período, alimentam-se de detritos orgânicos e inorgânicos, como algas e sedimentos de rochas. Quando adultos, alimentam-se de insectos, de preferência, besouros e formigas. Possui inúmeros predadores em todas suas fases da vida, desde o ovo ao indivíduo adulto.

A espécie foi declarada extinta na natureza pela União Internacional para a Conservação da Natureza (IUCN). As causas para sua extinção são atividades antrópicas (como o uso de inseticidas) e naturais (como a dificuldade em se dispersar). A espécie ainda pode ser encontrada em alguns lugares em Laramie Basin e é reproduzida em cativeiro em zoológicos, na Universidade de Wyoming e em refúgios naturais, como Mortenson Lake National Wildlife Refuge.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Autores e editores de Wikipedia
original
visit source
partner site
wikipedia PT

Anaxyrus baxteri ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Anaxyrus baxteri[2][9] är en groddjursart som först beskrevs av Porter 1968. Den ingår i släktet Anaxyrus och familjen paddor.[10][11] Inga underarter finns listade i Catalogue of Life.[10] Arten är utdöd i vilt tillstånd, men fortlever i fångenskap.[1]

Beskrivning

Arten har en mörkbrun, grönaktig till grå ovansida med små mörka fläckar, små vårtor och en otydlig mittlinje. Ibland kan den också ha längsstrimmor. Buken är även den fläckig; hanarna har dessutom vanligtvis en mörk strupe.[12] Som mest blir de strax under 7 cm långa.[13]

Paddynglen är genomgående mörka.[13]

Ekologi

I naturen förekom paddan främst i kortvuxna prärielandskap, sällan mer än 10 m från vattensamlingar som diken, träskmarker, bäckar, flodstränder, dammar och sjöar.[13] Den föredrog höjder mellan 700 och 2 100 m.[12]

Arten gräver ner sig inför övervintringen, som varar från oktober till februari.[12]

I fångenskap har arten blivit 8 år gammal.[13]

Föda

Paddan livnär sig på ryggradslösa djur som bland annat myror och skalbaggar. Unga (nyförvandlade) paddor tros äta små tvåvingar, medan paddynglen lever av olika former av organiskt material, som de betar från ytorna på växter, stenar och andra föremål i vattnet.[13]

Fortplantning

Djur uppfödda i fångenskap blir könsmogna vid omkring ett års ålder. Vildlevande (och utplanterade) paddor leker i grunt vatten vid vassruggar, vanligen mellan maj och juni. Hanens lockläte är en lågfrekvent drill på omkring 80 Hz som varar i mellan 1 och 5 sekunder. Honan lägger vanligtvis mellan 1 000 och 6 000 ägg, som kläcks efter 4 till 6 dygn för frilevande paddor (omkring två dygn för djur i fångenskap). Ynglen förvandlas efter omkring 1 till 1,5 månader. [13][12]

Utbredning och status

Historiskt har Anaxyrus baxteri utbredningsområde aldrig varit vidsträckt, det har som mest omfattat ett 2 330 km2 stort område på flodslätterna kring två floder (Big Laramie river respektive Little Laramie river) i närheten av Laramie i Wyoming, USA. Fram till 1950-talet har paddan dock varit vanlig.[13] Under 1960- och 1970-talen minskade den emellertid kraftigt, och i mitten av 1980-talet antogs arten vara utdöd i vilt tillstånd. 1987 upptäcktes emellertid en mindre population vid Mortenson Lake i Wyoming.[1] Paddan uppföds dessutom i fångenskap vid 7 zoologiska trädgårdar och offentliga akvarier i USA (Central Park Zoo, New York; Cheyenne Mountain Zoo, Colorado Springs, Colorado; Detroit Zoo, Detroit, Michigan; Houston Zoo, Houston, Texas; Sedgwick County Zoo, Wichita, Kansas; St. Louis Zoo, St. Louis, Missouri och Toledo Zoo, Toledo, Ohio) samt en federal och en delstatlig uppfödningsanläggning.[13] Paddor från dessa institutioner sätts regelbundet ut vid Mortenson Lake, och utan dessa tillskott skulle troligen inte denna frilevande population kunna överleva. Arten klassificeras därför som utdöd i vilt tillstånd av IUCN.[1] Resultatet av utsättningsförsöken anses inte uppmuntrande.[12]

Främsta anledningen till nergången tros vara svampsjukdomen chytridiomycosis (orsakad av Batrachochytrium dendrobatidis[12]). Som bidragande orsaker anges predatation (inte minst av introducerade arter[12]), påverkan av bekämpningsmedel och vattenregleringar.[1]

 src=
Padda som inspekteras av biolog.

Källor

  1. ^ [a b c d e] Geoffrey Hammerson 2004 Anaxyrus baxteri Från: IUCN 2014. IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3 www.iucnredlist.org. Läst 1 augusti 2015.
  2. ^ [a b c] Frost, Darrel R. (2009) , database. Amphibian Species of the World: an Online Reference v5.3
  3. ^ [a b] (2001) , website, Amphibian Species of the World: An online reference
  4. ^ Crother, Brian I., Jeff Boundy, Jonathan A. Campbell, et al. / Moriarty, John J., ed. (2000) Scientific and Standard English Names of Amphibians and Reptiles of North America North of Mexico, with Comments Regarding Confidence in Our Understanding, Herpetological Circular, no. 29
  5. ^ Banks, R. C., R. W. McDiarmid, A. L. Gardner, and W. C. Starnes (2004) , Checklist of Vertebrates of the United States, the U.S. Territories, and Canada, draft (2004)
  6. ^ [a b] (2001) , website, U. S. Fish and Wildlife Service Endangered Species Program
  7. ^ (1996) , database, NODC Taxonomic Code
  8. ^ (1996) , database, U. S. Dept. Interior
  9. ^ Crother, Brian I., Jeff Boundy, Frank T. Burbrink, et al. / Moriarty, John J., ed. (2008) Scientific and Standard English Names of Amphibians and Reptiles of North America North of Mexico, With Comments Regarding Confidence in Our Understanding, Sixth Ed., Herpetological Circular No. 37
  10. ^ [a b] Roskov Y., Abucay L., Orrell T., Nicolson D., Kunze T., Culham A., Bailly N., Kirk P., Bourgoin T., DeWalt R.E., Decock W., De Wever A. (red.) (2015). ”Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: 2015 Annual Checklist.”. Species 2000: Naturalis, Leiden, Nederländerna. http://www.catalogueoflife.org/annual-checklist/2015/search/all/key/anaxyrus+baxteri/match/1. Läst 1 augusti 2015.
  11. ^ ITIS: The Integrated Taxonomic Information System. Orrell T. (custodian), 2011-04-26
  12. ^ [a b c d e f g] Kenny D'Oyen, Tate Tunstall och Michelle S. Koo (29 april 2012). Anaxyrus baxteri Wyoming Toad” (på engelska). AmphibiaWeb, University of Berkeley, California. http://www.amphibiaweb.org/cgi/amphib_query?where-genus=Anaxyrus&where-species=baxteri&account=amphibiaweb. Läst 14 juni 2017.
  13. ^ [a b c d e f g h] Anaxyrus baxteri Wyoming Toad” (på engelska). AmphibiaWeb, University of California. 2015. http://amphibiaweb.org/cgi/amphib_query?where-genus=Anaxyrus&where-species=baxteri. Läst 17 juli 2015.

Externa länkar

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

Anaxyrus baxteri: Brief Summary ( Swedish )

provided by wikipedia SV

Anaxyrus baxteri är en groddjursart som först beskrevs av Porter 1968. Den ingår i släktet Anaxyrus och familjen paddor. Inga underarter finns listade i Catalogue of Life. Arten är utdöd i vilt tillstånd, men fortlever i fångenskap.

license
cc-by-sa-3.0
copyright
Wikipedia författare och redaktörer
original
visit source
partner site
wikipedia SV

懷俄明蟾蜍 ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科
二名法 Bufo baxteri
Porter, 1964

懷俄明蟾蜍Bufo baxteri)是極稀有的兩棲動物,現時只有在美國懷俄明州的保育計劃中生存。懷俄明蟾蜍於1984年被列為瀕危物種

於1950年代,懷俄明蟾蜍相對的普及,但到了1970年代卻急速的減少及消失。懷俄明蟾蜍後來於1987年在毛特騰森湖邊被發現。牠們傳統上是生活在懷俄明州拉勒米30里外的盆地。直至1990年代初,為免牠們滅絕而展開了人工哺育,但直至1991年就已沒有野外繁殖的紀錄。[2]

懷俄明蟾蜍未來的野外保育計劃會視乎根除蛙壺菌的進度,因為它們是懷俄明蟾蜍的主要危害。

 src=
正在接受檢查的懷俄明蟾蜍。

參考

  1. ^ Bufo baxteri. IUCN Red List of Threatened Species 2006. International Union for Conservation of Nature. 2004.
  2. ^ Pauly, G. B., D. M. Hillis, and D. C. Cannatella. The history of a Nearctic colonization: Molecular phylogenetics and biogeography of the Nearctic toads (Bufo). Evolution. 2004, 58: 2517–2535.

外部連結

 src= 维基共享资源中相关的多媒体资源:Wyoming Toad
 title=
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑

懷俄明蟾蜍: Brief Summary ( Chinese )

provided by wikipedia 中文维基百科

懷俄明蟾蜍(Bufo baxteri)是極稀有的兩棲動物,現時只有在美國懷俄明州的保育計劃中生存。懷俄明蟾蜍於1984年被列為瀕危物種

於1950年代,懷俄明蟾蜍相對的普及,但到了1970年代卻急速的減少及消失。懷俄明蟾蜍後來於1987年在毛特騰森湖邊被發現。牠們傳統上是生活在懷俄明州拉勒米30里外的盆地。直至1990年代初,為免牠們滅絕而展開了人工哺育,但直至1991年就已沒有野外繁殖的紀錄。

懷俄明蟾蜍未來的野外保育計劃會視乎根除蛙壺菌的進度,因為它們是懷俄明蟾蜍的主要危害。

 src= 正在接受檢查的懷俄明蟾蜍。
license
cc-by-sa-3.0
copyright
维基百科作者和编辑