Microtus subterraneus ye una especie de royedor de la familia Cricetidae.
Pue ser atopada nos siguientes países: Albania, Austria, Bélxica, Bosnia y Herzegovina, Bulgaria, Croacia, Estonia, Francia, Alemaña, Grecia, Hungría, Italia, Liechtenstein, Luxemburgu, República de Macedonia, Moldavia, Países Baxos, Polonia, Rumanía, Rusia, Serbia y Montenegru, Eslovaquia, Eslovenia, Suiza, Turquía y Ucrania.
Microtus subterraneus ye una especie de royedor de la familia Cricetidae.
Ar vuenn-zouar (Microtus subterraneus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Europa.
Ar vuenn-zouar a c'hell bezañ renket ivez er c'herentiad Muridae.
Ar vuenn-zouar (Microtus subterraneus) a zo ur c'hrigner bihan hag a vev en Europa.
Microtus subterraneus és una espècie de talpó que es troba a Europa i Turquia.
El pèl del dors és entre gris fosc i castany grogós que es difumina a gris al ventre. La cua és més curta que en altres talpons.[1]
Viu en prats, boscos clars i jardins, amb sòls humits i vegetació densa, sovint al límit del bosc. Es distribueix en una gran part d'Europa al nord dels Alps, des de la Bretanya fins a la Rússia europea.[1]
És d'hàbitats nocturns. Excava caus complexos amb nius de molsa i herba just per sota del nivell del sòl. S'alimenta bàsicament de les parts subterrànies de les plantes, però de vegades també de les parts verdes i de fruits que troba per terra.[1]
Microtus subterraneus és una espècie de talpó que es troba a Europa i Turquia.
El pèl del dors és entre gris fosc i castany grogós que es difumina a gris al ventre. La cua és més curta que en altres talpons.
Viu en prats, boscos clars i jardins, amb sòls humits i vegetació densa, sovint al límit del bosc. Es distribueix en una gran part d'Europa al nord dels Alps, des de la Bretanya fins a la Rússia europea.
És d'hàbitats nocturns. Excava caus complexos amb nius de molsa i herba just per sota del nivell del sòl. S'alimenta bàsicament de les parts subterrànies de les plantes, però de vegades també de les parts verdes i de fruits que troba per terra.
Die Kurzohrmaus oder Kleinäugige Wühlmaus (Microtus subterraneus) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Das Verbreitungsgebiet umfasst große Teile Zentral- und Osteuropas, sowie eine schmale Zone am Nordrand der Türkei. Die Art besiedelt ein weites Spektrum von Lebensräumen, in Mitteleuropa vor allem Bereiche mit lockeren, humusreichen Böden in Hanglagen. Sie gilt als ungefährdet.
Die Art ähnelt der Feldmaus, ist jedoch deutlich kleiner und hat relativ kleinere Augen. Die Kopf-Rumpf-Länge beträgt 77–105 mm, die Schwanzlänge 24–40 mm, die Länge des Hinterfußes 13,0–16,1 mm und die Ohrlänge 7–10 mm. Die Tiere wiegen 13–23 g. Das Fell ist weicher und dichter als das der Feldmaus und oberseits bräunlich grau, die Unterseite ist weißlich.
Das Verbreitungsgebiet der Kurzohrmaus ist abgesehen von einem kleinen Areal am Nordrand der Türkei auf Europa beschränkt.[1] Es reicht in West-Ost-Richtung von der Bretagne bis zum Don im Südwesten Russlands. In Nord-Süd-Richtung reicht das weitgehend geschlossene Areal im östlichen Europa von der polnischen Ostseeküste bis in den Norden Griechenlands, geografisch isoliert ist das Vorkommen in Estland und im angrenzenden Russland bis in die Nähe von St. Petersburg. Im westlichen Europa ist die Verbreitung in Nord-Süd-Richtung deutlich schmaler. Die Südgrenze des Areals verläuft hier durch Südfrankreich und Norditalien, die Nordgrenze durch den Süden der Niederlande und dann durch Deutschland etwa entlang der Linie Wesel, Münster, Melle, Wolfsburg, Harz, Leipzig, Bautzen und Görlitz. Nördlich dieser Linie gibt es eine isolierte Population bei Frankfurt (Oder).
In Mitteleuropa zeigt die Kurzohrmaus eine Präferenz für Hanglagen und lockere Böden mit viel Humus und benötigt eine Deckung bietende Bodenvegetation; im Übrigen ist die Art bezüglich ihrer Lebensraumansprüche jedoch sehr anpassungsfähig. Sie besiedelt Wälder aller Art, trockene oder feuchte Wiesen von Meereshöhe bis oberhalb der Baumgrenze wie auch Gemüsegärten und Weinberge. Wahrscheinlich wird das Vorkommen in vielen Bereichen weniger von der Habitatausstattung an sich, als von der Gegenwart anderer Wühlmausarten mit ähnlicher, teilweise unterirdischer Lebensweise begrenzt.[2]
Kurzohrmäuse leben in Kolonien und sind tag- und nachtaktiv. Das unterirdische Gangsystem wird flach unterhalb der Bodenoberfläche angelegt. Oberirdische Laufwege befinden sich gut gedeckt unter der Vegetation, die Tiere entfernen sich jedoch nur selten weit vom Bau. Die wohl ausschließlich pflanzliche Nahrung besteht vor allem aus grünen Pflanzenteilen wie Gras, Kräutern und Moosen, daneben werden auch Speicherorgane wie Knollen und Zwiebeln sowie Früchte und Samen gefressen.
Die Fortpflanzung findet von März oder April bis November statt, eine Vermehrung auch im Winter wurde gelegentlich nachgewiesen. Meist lässt die Reproduktion im Spätsommer deutlich nach. Die Tragzeit beträgt etwa 21 Tage. Die Würfe sind relativ klein, sie umfassen 1–4, meist 2–3 Junge. Die frisch geborenen Jungmäuse wiegen etwa 2 g. Die Augen öffnen sich im Alter von 11–12 Tagen; mit etwa drei Wochen sind die Jungen selbständig und im Alter von drei Monaten geschlechtsreif. Die Lebensdauer in Gefangenschaft betrug maximal 34 Monate.
Zumindest einige Populationen zeigen deutliche Bestandsschwankungen, längerfristige positive oder negative Bestandstrends sind insgesamt jedoch nicht bekannt. Der Weltbestand gilt laut IUCN als ungefährdet ("least concern")[3], in Deutschland wird die Kurzohrmaus in der Roten Liste als Art mit unbekanntem Gefährdungsgrad (Datendefizit, Kat. „D“) geführt[4][5].
Die Kurzohrmaus oder Kleinäugige Wühlmaus (Microtus subterraneus) ist ein Säugetier aus der Unterfamilie der Wühlmäuse (Arvicolinae). Das Verbreitungsgebiet umfasst große Teile Zentral- und Osteuropas, sowie eine schmale Zone am Nordrand der Türkei. Die Art besiedelt ein weites Spektrum von Lebensräumen, in Mitteleuropa vor allem Bereiche mit lockeren, humusreichen Böden in Hanglagen. Sie gilt als ungefährdet.
De koartearwrotmûs (Latynske namme: Microtus subterraneus), ek wol de ûndergrûnske wrotmûs neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e echte fjildmûzen (Microtus). Dizze soarte komt foar yn grutte dielen fan Jeropa. It is de lytste Jeropeeske wrotmûzesoarte, en hy hat in opfallende dûnkerbrune oant swarte pels. Yn Nederlân heart eins allinnich it súdeasten ta syn areaal; yn Fryslân komt er net foar.
De koartearwrotmûs komt foar yn in brede stripe lân yn 'e midden fan Jeropa, dy't rint fan 'e Atlantyske Oseaan yn it westen oant yn Ruslân yn it easten. Noardlik dêrfan ûnbrekt er op 'e Britske Eilannen, yn hiele Skandinaavje, yn noardlik Nederlân, Dútslân, Poalen, it Baltikum, Wyt-Ruslân en noardlik Ruslân. De súdeastgrins fan syn ferspriedingsgebiet rint troch de súdlike Oekraïne nei de Swarte See en dan oer de Balkan troch noardlik Grikelân. Fierders ûntbrekt er yn it grutste part fan Itaalje en op it Ibearysk Skiereilân.
Yn Belgje, Lúksemboarch, noardlik Frankryk en súdlik Dútslân komt de koartearwrotmûs rûnom foar. Yn Nederlân is er algemien yn hast hiel Limburch, yn it suden en de midden fan Noard-Brabân, en yn Siuwsk-Flaanderen. Ek libbet er op Súd-Bevelân. Lang waard tocht dat dizze soarte inkeld besuden de Grutte Rivieren foarkaam, mar oan 'e ein fan 'e njoggentiger jierren waard in lytse, isolearre populaasje oantroffen yn 'e Achterhoeke, yn 'e omkriten fan Winterswyk.
De koartearwrotmûs hat trochinoar in kop-romplingte fan 7½-11 sm, mei in sturtlingte fan 2⅓-3⅞ sm en in gewicht fan 11-24 g. Dêrmei is it de lytste wrotmûzesoarte fan Jeropa. De pels is ticht en sêft, en op 'e rêch hiel dûnkerbrún oant swartich, wylst de bealch sulver- oant blaugriis is. Dizze twakleurigens rint fierder oer de frij koarte sturt. Frjemd genôch hawwe eksimplaren dy't yn berchlân libje oer it algemien in wat langere sturt as leechlânske bisten. De eagen binne lyts en de earen sitte frijwol hielendal ferskûle yn it hier.
Koartearwrotmûzen jouwe de foarkar oan kultuerlânskippen dêr't wat fariaasje yn sit. Dêr libje se dan yn in ferskaat oan biotopen, fral yn lintfoarmige lânskipseleminten mei tichte begroeiïng, lykas berms, hagen, houtwâlen en ikkerrânen. Dêrnjonken komme se ek foar yn heger leine greiden en ikkers en yn wyngerds, tunen en leafwâld dat wat fochtich is. Yn nullewâld komme se lykwols mar selden foar. Yn 'e Alpen is de koartearwrotmûs oantroffen oant op 2.300 m hichte.
De koartearwrotmûs is it hiele etmiel troch om 'e 3 of 4 oeren warber, wêrby't de aktiviteitsperioaden nachts lykwols langer binne as oerdeis. Hy komt fral fanwegen krekt foàr de jûnsskimer, om 'e midsnacht hinne, drekt nei de moarnsdage en midden op 'e dei. Op plakken dêr't er syn ferspriedingsgebiet dielt mei oare soarten wrotmûzen, litte de aktiviteitspiken fan 'e ûnderskate soarten in ferdieling yn tiid sjen, sadat se nea tagelyk op 'e lapen binne. De deistige aksjeradius fan 'e koartearwrotmûs bedraacht oant 50 m, en de totale grutte fan it wengebiet is 50-300 m². Oars as oare wrotmûzesoarten lykje koartearwrotmûzen net botte territoriaal te wêzen; se libje yn groepkes fan 5-10 eksimplaren.
Koartearwrotmûzen kinne rinne en drave as de bêsten, mar klimmen en springen dogge se net in soad oan, en se geane mar selden frijwillich te wetter. Se grave lykwols goed en in protte; dêrfandinne har Latynske namme subterraneus, dat "ûndergrûnsk" betsjut. Ferskûle yn gers en oare boaiemfegetaasje dolle koartearwrotmûzen hoalen dy't oant 40 sm djip binne, mei komplekse gongestelsels en ferskate nêst- en foarrieromten. Ek kreakje se wol hoalen dy't groeven binne troch oare wrotmûzen of mollen. It grutste part fan 'e tiid bringe se ûnder de grûn troch, wêrby't se de yngong fan 'e hoalen by slimme rein ôfslute mei ierdkluten.
De koartearwrotmûs kin him suver it hiele jier troch fuortplantsje. Nei in draachtiid fan sa'n 3 wiken wurdt der dan trochinoar 5 kear jiers in nêst fan 1-5 (meastal in stik as 3) jongen smiten. Dy binne yn 't earstoan dûnkerder fan kleur as folwoeksen eksimplaren, en berikke nei 2-3 wiken geslachtsripens. Der binne fan 'e koartearwrotmûs gjin grutte fluktuaasjes yn 'e populaasjetichtheid bekend, sa't dy bygelyks foarkomme by de fjildmûs (Microtus arvalis). Koartearwrotmûzen hawwe trochinoar in libbensferwachting fan in healjier, mei yn it wyld in maksimum fan 15 moannen. Yn finzenskip kinne se wol 3 jier wurde. It binne swijsume bistkes, mar as se oppakt wurde, protestearje se lûdrôftich mei in fluitsjend piipjen.
It dieet fan 'e koartearwrotmûs is frijwol folslein plantaardich, mei fral gerzen en krûden, wêrby't er in foarleafde blike lit foar lânbougewaaksen lykas nôt. Dêrnjonken fret er ek woartels, knollen en moas. Inkeld wurdt dat menu oanfolle mei ynsekten en wjirms. Yn Limburch wurdt er, nei't it skynt, wol fan wortelmuis neamd, fanwegen de gnauspoaren dy't er op dy griente efterlit.
De koartearwrotmûs hat de IUCN-status fan "net bedrige", om't er yn syn ferspriedingsgebiet noch rûnom foarkomt. Oan 'e rânen dêrfan, lykas yn súdlik Nederlân, kin er troch it ferlies fan it lytsskalich kultuerlânskip dêr't er de foarkar oan jout, as kwetsber beskôge wurde. Pleatslik kinne koartearwrotmûzen wat skea feroarsaakje oan lânbougewaaksen as woartels en nôt, en ek wol yn wyngerds en hôven, mar soks kin frij simpel foarkomd wurde troch de boaiemfegetaasje koart te hâlden.
De koartearwrotmûs (Latynske namme: Microtus subterraneus), ek wol de ûndergrûnske wrotmûs neamd, is in sûchdier út it skift fan 'e kjifdieren (Rodentia), de famylje fan 'e wrotmûseftigen (Cricetidae), de ûnderfamylje fan 'e wrotmûzen (Arvicolinae), it skaai fan 'e fjildmûzen (Microtus) en it ûnderskaai fan 'e echte fjildmûzen (Microtus). Dizze soarte komt foar yn grutte dielen fan Jeropa. It is de lytste Jeropeeske wrotmûzesoarte, en hy hat in opfallende dûnkerbrune oant swarte pels. Yn Nederlân heart eins allinnich it súdeasten ta syn areaal; yn Fryslân komt er net foar.
The European pine vole (Microtus subterraneus), also known as the common pine vole, is a species of rodent in the family Cricetidae. It is native to much of Europe and parts of Asia.[1]
The European pine vole (Microtus subterraneus), also known as the common pine vole, is a species of rodent in the family Cricetidae. It is native to much of Europe and parts of Asia.
La Eŭropa kampomuso (Microtus subterraneus) aŭ laŭ la latina scienca nomo Subtera kampomuso aŭ Subtera mikroto estas specio de rodulo el la familio de Kricetedoj kaj subfamilio de Arvikolenoj.
Ĝi troviĝas tra granda parto de Eŭropo, nome en Albanio, Aŭstrio, Belgio, Bosnio kaj Hercegovino, Bulgario, Kroatio, Estonio, Francio, Germanio, Grekio, Hungario, Italio, Liĥtenŝtejno, Luksemburgio, Nord-Makedonio, Moldavio, Nederlando, Pollando, Rumanio, Rusio, Serbio, Slovakio, Slovenio, Svisio, Turkio kaj Ukrainio.
Tiu specio estas kutima predo de rabobirdoj kiaj la Komuna turfalko.
La Eŭropa kampomuso (Microtus subterraneus) aŭ laŭ la latina scienca nomo Subtera kampomuso aŭ Subtera mikroto estas specio de rodulo el la familio de Kricetedoj kaj subfamilio de Arvikolenoj.
Ĝi troviĝas tra granda parto de Eŭropo, nome en Albanio, Aŭstrio, Belgio, Bosnio kaj Hercegovino, Bulgario, Kroatio, Estonio, Francio, Germanio, Grekio, Hungario, Italio, Liĥtenŝtejno, Luksemburgio, Nord-Makedonio, Moldavio, Nederlando, Pollando, Rumanio, Rusio, Serbio, Slovakio, Slovenio, Svisio, Turkio kaj Ukrainio.
Tiu specio estas kutima predo de rabobirdoj kiaj la Komuna turfalko.
Microtus subterraneus es una especie de roedor de la familia Cricetidae.
Puede ser encontrada en los siguientes países: Albania, Austria, Bélgica, Bosnia y Herzegovina, Bulgaria, Croacia, Estonia, Francia, Alemania, Grecia, Hungría, Italia, Liechtenstein, Luxemburgo, Macedonia del Norte, Moldavia, Países Bajos, Polonia, Rumanía, Rusia, Serbia y Montenegro, Eslovaquia, Eslovenia, Suiza, Turquía y Ucrania.
Microtus subterraneus es una especie de roedor de la familia Cricetidae.
Võsa-uruhiir (Microtus subterraneus) on hamsterlaste sugukonda uruhiire perekonda kuuluv näriline.
Teda leidub ka Eestis.
Võsa-uruhiir andmebaasis eElurikkus 
Võsa-uruhiir (Microtus subterraneus) on hamsterlaste sugukonda uruhiire perekonda kuuluv näriline.
Teda leidub ka Eestis.
Microtus subterraneus Microtus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Microtus subterraneus Microtus generoko animalia da. Karraskarien barruko Arvicolinae azpifamilia eta Cricetidae familian sailkatuta dago.
Pikkutunnelimyyrä (Microtus subterraneus, syn. Pitymus subterraneus) on peltomyyrien sukuun ja Terricola-alasukuun kuuluva jyrsijälaji. Lajia ei tavata Suomessa. Se muistuttaa kenttämyyriä jopa hampaistoltaan, mutta on tummemman harmaa ja sillä on välipäälaenluu toisenmuotoinen[3].
Sen levinneisyysalueeseen kuuluu Keski-Eurooppa, Balkanin niemimaa, Italia, Turkki ja osa Länsi-Eurooppaa ja Venäjää. Pikkutunnelimyyrän elinympäristöä ovat kohtalaisen kosteat pellot. Lajia pidetään erityisen eurooppalaisena. Ilmenjärven ja Äänisen seudun esiintymiä arvellaan jääkauden jälkeisen lämpökauden aikaisiksi reliktiesiintymiksi[3].
Pikkutunnelimyyrät liikkuvat pääasiassa yöaikaan, mutta suuren ravinnontarpeensa takia niitä esiintyy joskus myös päivänvalossa. Ravintoa ne etsivät alakasvillisuuden seasta ja maan alta. Pikkutunnelimyyrät ovat nopeita liikkujia ja osaavat myös hyppiä. Enimmäkseen lajin yksilöt elävät kaivamissaan maanalaisissa käytävissä[3].
Pikkutunnelimyyrä (Microtus subterraneus, syn. Pitymus subterraneus) on peltomyyrien sukuun ja Terricola-alasukuun kuuluva jyrsijälaji. Lajia ei tavata Suomessa. Se muistuttaa kenttämyyriä jopa hampaistoltaan, mutta on tummemman harmaa ja sillä on välipäälaenluu toisenmuotoinen.
Microtus subterraneus
Le Campagnol souterrain (Microtus subterraneus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés.
On le trouve en Europe et en Asie mineure. Il vit dans les zones boisées de conifères et de feuillus, dans les prairies, dans les pâturages et dans les zones rocheuses des montagnes. Il tolère aussi bien l'humidité que l'aridité[1].
Synonymes selon l'INPN[2] :
Microtus subterraneus
Le Campagnol souterrain (Microtus subterraneus) est une espèce de rongeurs de la famille des Cricétidés.
L'arvicola sotterranea (Microtus subterraneus de Selys-Longchamps, 1836) è un piccolo roditore della famiglia dei Cricetidi[1].
È simile all'arvicola campestre (Microtus arvalis) ma raggiunge dimensioni minori. È lunga, coda esclusa, circa 9 cm mentre la coda raggiunge i 3,5 cm. Può pesare fino a 20 g.
La pelliccia ricorda quella delle talpe. Le orecchie, prive di peli, sono quasi completamente nascoste da essa.
Il dorso è di colore grigio-marrone ed è più scuro di quello delle altre specie del genere Microtus, mentre la parte ventrale è grigio-argentea.
Vive lungo le coste atlantiche della Francia, nei Paesi Bassi, Svizzera, Repubblica Ceca, Italia, Ucraina, Romania, Grecia e Turchia.
È frequente in zone umide e fresche ai margini di boschi, pascoli e campi coltivati.
È una specie fortemente fossoria e scava gallerie estese e profonde[2].
Sono animali sociali attivi di notte e al tramonto.
Si nutrono di radici e tuberi sotterranei. Occasionalmente si spingono in superficie per nutrirsi di frutti e semi.
Appartiene al sottogenere Terricola ed è facilmente confondibile con Microtus multiplex.
In Italia sono presenti le seguenti sottospecie:
La IUCN red list classifica questa specie come a basso rischio (Least Concern)[3].
L'arvicola sotterranea (Microtus subterraneus de Selys-Longchamps, 1836) è un piccolo roditore della famiglia dei Cricetidi.
De ondergrondse woelmuis (Microtus subterraneus) is een vrij kleine woelmuis, behorende tot de ondergrondse woelmuizen. Hij leeft enkel in Centraal-Europa. In het zuiden van Nederland bereikt hij de noordgrens. Het is hier de kleinste soort woelmuis.
De ondergrondse woelmuis heeft extreem kleine oogjes en oorschelpen, die bijna geheel in de vacht verborgen liggen. De vacht is donkergrijs van kleur. Zijn staartje is vrij kort. Het belangrijkste kenmerk waarmee ze te onderscheiden zijn van andere woelmuizen is dat de achterpoten vijf zoolkussentjes bevatten, terwijl de anderen er zes hebben, en de slechts vier mammae, alle gelegen op de onderbuik, terwijl andere woelmuizen acht mammae hebben, die ook op de borst liggen. Hij wordt 75 tot 106 millimeter lang en 12 tot 27 gram zwaar. De staart is vrij kort: 25 tot 43 millimeter lang.
De ondergrondse woelmuis leeft voornamelijk in ondergrondse gangen, die maximaal dertig centimeter diep liggen. In het gangenstelsel wordt voedsel opgeslagen en een nest gebouwd van gras, mos en wortels. De ingangen van dit gangenstelsel worden bij slecht weer (regen of ijs) afgesloten.
De ondergrondse woelmuis is een nachtdier. Hij voedt zich in zijn gangenstelsel met ondergrondse plantendelen, als wortels, wortelstokken, bollen en knollen. Ook landbouwgewassen als biet, peen en bloembollen worden gegeten, waardoor het dier niet populair is onder boeren.
De ondergrondse woelmuis plant zich het gehele jaar door voort. Na een draagtijd van 21 dagen worden twee à drie jongen geboren. De dieren zijn na twee tot drie weken geslachtsrijp. Dit wordt echter bij jonge vrouwtjes onderdrukt als er een volwassen vrouwtje of een broer aanwezig is.
De ondergrondse woelmuis leeft voornamelijk in vochtige grasvelden en bosachtige streken. Het dier komt echter zelden voor in naaldbossen. In de Alpen kan hij tot op 2000 meter hoogte worden gevonden. Hij komt voor in Midden-Europa, van Zuid-Nederland en Noord-Frankrijk tot Oekraïne en Noord-Griekenland. De soort ontbreekt onder andere in het grootste deel van Italië, het Iberisch Schiereiland, de Britse eilanden en Noord-Europa.
De typelocatie van de soort is Borgworm (België). Edmond de Selys Longchamps beschreef de soort in 1836.[2]
De ondergrondse woelmuis (Microtus subterraneus) is een vrij kleine woelmuis, behorende tot de ondergrondse woelmuizen. Hij leeft enkel in Centraal-Europa. In het zuiden van Nederland bereikt hij de noordgrens. Het is hier de kleinste soort woelmuis.
Multimedia w Wikimedia Commons Nornik darniowy[2] (Microtus subterraneus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych.
Zamieszkuje pola uprawne i łąki, a także lasy, głównie liściaste. Występuje w Europie (Francja, kraje Beneluksu, Niemcy, Szwajcaria, Liechtenstein, Austria, Węgry, Włochy, Polska, Czechy, Słowacja, Białoruś, Ukraina, Mołdawia, Bułgaria, Rumunia, państwa dawnej Jugosławii, Albania, Grecja, izolowane populacje w Rosji i Estonii) i zachodniej Azji (Turcja)[4][5]. W Polsce pospolity, występuje w całym kraju, ale w północnej części kraju mniej licznie. Szkodnik podgryzający korzenie warzyw i roślin ozdobnych, w Polsce ze względu na to, że nie występuje zbyt licznie nie powoduje poważniejszych szkód.
Długość głowy i tułowia 7–11 cm, a ogona do 2–3 cm. Masa ciała 10–24 g.
Ma sierść szarobrunatną na grzbiecie, boki jaśniejsze, a spód szary. Uszy krótkie.
Prowadzi głównie podziemny tryb życia, ryjąc nory i zjadając podziemne części roślin. Czasem żeruje również na powierzchni.
Nornik darniowy nie zapada w sen zimowy. Zimą w norach pod śniegiem dochodzi także do rozrodu. W roku występuje do 9 miotów, w każdym miocie 2–3 młode.
W warunkach naturalnych długość życia tego gryzonia nie przekracza kilku miesięcy.
Nornik darniowy (Microtus subterraneus) – gatunek gryzonia z rodziny chomikowatych.
Microtus subterraneus é uma espécie de roedor da família Cricetidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Albania, Alemanha, Áustria, Bélgica, Bósnia e Herzegovina, Bulgária, Croácia, Eslováquia, Eslovénia, Estónia, França, Grécia, Hungria, Itália, Liechtenstein, Luxemburgo, Macedônia do Norte, Moldávia, Montenegro, Países Baixos, Polónia, Roménia, Rússia, Sérvia, Suíça, Turquia e Ucrânia.
Microtus subterraneus é uma espécie de roedor da família Cricetidae.
Pode ser encontrada nos seguintes países: Albania, Alemanha, Áustria, Bélgica, Bósnia e Herzegovina, Bulgária, Croácia, Eslováquia, Eslovénia, Estónia, França, Grécia, Hungria, Itália, Liechtenstein, Luxemburgo, Macedônia do Norte, Moldávia, Montenegro, Países Baixos, Polónia, Roménia, Rússia, Sérvia, Suíça, Turquia e Ucrânia.
Șoarecele subpământean (Microtus subterraneus, sinonim Pitymys subterraneus) este un șoarece din familia Cricetidae, subfamilie Arvicolinae, de talie mică (lungimea cap + trunchi = 7-10 cm; greutatea = 12,5-23,5 g.), răspândit în principal în Europa, inclusiv în România și Republica Moldova.
Șoarecele subpământean este un rozător arvicolin de talie mică, având lungimea cap + trunchi = 75-106 mm; coada = 22-35 mm; greutatea = 12,5-23,5 g. Longevitatea este numai 1-2 ani.
Are o blana deasă, cu peri lungi, subțiri și moi. Blana are o culoare brun-închisă sau cenușiu-închisă pe spate, mai deschisă pe laturile corpului și alburie-cenușie pe abdomen. Cele două zone de culoare de pe spate și abdomen sunt clar delimitate. Puii au blana de culoare mai închisă.
Coada scurtă este acoperită uniform cu peri scurți dar deși, mascând inelele solzoase și nu se termină cu un smoc de peri lungi. Culoare cozii este mai închisă dorsal, decât ventral.
Capul este turtit, ochii sunt rotunzi și foarte mici, cât gămălia de ac, iar urechile de asemenea foarte mici, abia se văd din blană și reprezintă un exemplu de organe involuate ca urmare a vieții subterane.
Membrele sunt scurte și subțiri, cu câte 5 tuberculi (pernițe elastice) plantari pe tălpile picioarelor. Tălpile anterioare sunt mai late și au gheare mai puternice, ca adaptări la săpatul galeriilor.
Femelele au 2 perechi de mamele.
Șoarecele subpământean se întâlnește în Europa de la coasta atlantică a Franței până în Rusia Europeana, Peninsula Balcanică și Caucaz. Populații izolate se găsesc în Estonia și aproape de St Petersburg, Rusia. Lipsește din Danemarca, Peninsula Scandinavă și nordul Poloniei. În afara Europei, se întâlnește în vestul Asiei Mici (Turcia) și Persia.
A fost găsit în următoarele țări: Albania, Austria, Belarus, Belgia, Bosnia și Herțegovina, Bulgaria, Croația, Republica Cehă, Estonia, Franța, sudul Germaniei, Grecia, Ungaria, nordul Italiei, Liechtenstein, Luxemburg, Macedonia, fosta Republică Iugoslavă, Moldova, Muntenegru, Olanda, Polonia, România, Federația Rusă, Serbia, Slovacia, Slovenia, Elveția, Turcia, Ucraina.
În România este răspândit în mai toate regiunile din țară, într-un areal discontinuu, fără a fi numeros. Este larg răspândit din zonele de câmpie până la altitudinea de 2400 m, prin pășunile și fânețele din zonele de șes și deal, iar la munte prin terenurile deschise, cu tufișuri de jnepeni și bujori de munte.
Șoarecele subpământean trăiește în terenurile ierboase, cu un oarecare grad de umiditate: terenuri cultivate sau cu plante spontane, pajiști și grădini, fânețe puternic înierbate, poieni din pădurile de munte, adesea chiar în cele de câmpie, până în pășunile de pe crestele munților și golul de munte (de ex. în Retezat). Evită însă mlaștinile. În pădurile de foioase șoarecele subpământean nu este legat de prezența umidității solului, iar la altitudini de 600-700 m trăiește pe versanții însoriți.
Este galericol. Numele șoarecelui subpământean provine de la felul său de viață, dusă în galerii, pe care le face săpând tunele cu ghearele și tălpile anterioare; cele posterioare servesc la aruncarea înapoi, pe sub abdomen, a pământului dislocat. Galeriile sunt foarte strâmte, lungi și întortocheate, cu puține ieșiri la suprafață. Nu scoate mușuroaie pe traiectul galeriilor. Cele mai multe galerii sunt superficiale (10-15 cm), acoperite de litieră, adâncimea maximă a galeriilor nu depășește 40 cm.
Nu hibernează. Pe vreme vreme ploioasă și pe ninsoare și ger își astupă intrările galeriilor și renunță la ieșirile pe sol pentru căutarea hranei pe durate de 2-3 zile.
Este un foarte bun alergător pe sol, iar la nevoie înoată prin apă. Este deosebit de activ tot timpul anului, iar în cursul celor 24 ore, devine mai activ după asfințitul soarelui, fiind un animal predominant nocturn și circulă pe cărările croite prin iarba deasă. Ziua stă de obicei ascuns în culcușurile situate în tunelele cele mai adânci; mai rar iese și ziua, mai ales după amiază.
Este un animal gregar, și trăiește în grupuri separate pe sexe, în afara perioadei de împerechere. Într-o galerie trăiesc 6-8 indivizi, de obicei membrii aceleiași familii.
Nu au fost observate înmulțiri explozive, de tipul invaziilor altor specii de rozătoare microtide, și nici migrații.
Se hrănește cu părțile subterane ale plantelor cultivate și spontane (rizomi, rădăcini, bulbi), dar și cu părțile verzi aeriene, moi ale plantelor și cu ciuperci. Mănâncă ocazional și insecte.
Pentru vremea nefavorabilă (vreme ploioasă și iarnă) își face provizii din boabe și semințe.
Perioada de reproducere are loc din martie până în septembrie. Gestația durează 21 de zile, după care femelele se retrag în culcușuri unde nasc 2-5 pui. În România, nu se nasc mai mult de 2-3 generații de pui pe an.
Puii sunt golași și au ochii acoperiți de pleoapele lipite în primele 10-15 zile de viață. Ei sunt alăptați 3 săptămâni, iar după înțărcare pot părăsi imediat culcușul, pentru a se hrăni singuri. Ating maturitatea sexuală la vârsta de 7-8 săptămâni (două luni)
Principalii dușmanii naturali ai șoarecelui subpământean sunt mamiferele carnivore (vulpi, nevăstuici, hermine, dihori și bursuci) și păsările răpitoare de noapte, mai rar șerpii. Fiind preponderent nocturn este rar atacat de păsărilor răpitoare de zi.
Este considerat dăunător pentru că distruge plantele, rozându-le rădăcinile.
Având în vedere că populațiile șoarecelui subpământean sunt mici în România, el produce pagube minore prin consumul de masă verde sau zarzavaturi din culturi; iar în anii când populațiile cresc numeric, daunele produse sunt strict localizate.
În România au fost identificate următoarele 5 subspecii:
Mai milți cercetători pun sub semnul întrebării existența ultimilor 4 subspecii, susținând că în România există numai o singură subspecie de șoarece subpământean, Pitymys subterraneus subterraneus.
Șoarecele subpământean (Microtus subterraneus, sinonim Pitymys subterraneus) este un șoarece din familia Cricetidae, subfamilie Arvicolinae, de talie mică (lungimea cap + trunchi = 7-10 cm; greutatea = 12,5-23,5 g.), răspândit în principal în Europa, inclusiv în România și Republica Moldova.
Hrabošík podzemný[3][2] (iné názvy: hraboš podzemný, hrabáč podzemný[2]; (Microtus subterraneus syn. Pitymys subterraneus) je hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva Európu a sever Turecka. Výskyt na Slovensku bol doložený na 75 % územia.[3]
Zo 429 mapovacích kvadrátov DFS sa celkovo vyskytol v 323 (75 % rozlohy Slovenska, do roku 1964 len v 75, 17,4 %) v nadmorských výškach 97 ( Tajba) – 2 000 m n. m. (Ďumbier).[3]
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Hrabošík podzemný
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Hrabošík podzemný
Tento článok týkajúci sa živočíchov je zatiaľ „výhonok“. Pomôž Wikipédii tým, že ho doplníš a rozšíriš. Hrabošík podzemný (iné názvy: hraboš podzemný, hrabáč podzemný; (Microtus subterraneus syn. Pitymys subterraneus) je hlodavec z čeľade chrčkovité. Obýva Európu a sever Turecka. Výskyt na Slovensku bol doložený na 75 % územia.
Kortörad gransork (Microtus subterraneus)[2][3][4] är en däggdjursart som först beskrevs av Selys-Longchamps 1836. Den ingår i släktet åkersorkar, och familjen hamsterartade gnagare.[5][6] Inga underarter finns listade.[5]
En gransork med mörkgrå till gulbrun ryggpäls som gradvis övergår till rent grå på buken. Även den tämligen korta svansen är otydligt tvåfärgad. Kroppslängden varierar från 7,5 till 11 cm exklusive den 2,5 till 3,5 cm långa svansen. Som alla gransorkar har den en cylindrisk kroppsform med små ögon.[7] Speciellt hos denna art är öronen mycket små och nästan helt dolda i pälsen.[8]
En nattaktiv, övervägande underjordiskt levande gransork som bygger omfattande tunnelsystem av gräs och mossa. Födan består till stor del av underjordiska växtdelar som rötter, jordstammar och lökar; den kan emellertid även äta gröna växtdelar.[7] Den kortörade gransorken förekommer i många olika habitat, som skogsbryn, gläntor, speciellt i lövskog, ängar samt klippterräng upp till 2 300 m (dock inte gärna över trädgränsen). Den föredrar kraftiga jordlager, gärna med en viss fuktighet, även om den också förekommer på torra marker.[1][7]
Parningstiden infaller vanligen mellan april och oktober, även om arten kan para sig också under andra månader. Honan får mellan 2 och 9 kullar årligen; de 2 till 3 ungarna föds efter en dräktighet på 21 dagar, och är könsmogna efter ungefär 2 månader.[8]
Artens utbredningsområde sträcker sig från Frankrike (med undantag för den sydligaste delen) i väster över Centraleuropa till västra Ryssland i öster och nordvästra Turkiet i sydöst. Isolat finns även i Estland och Sankt Petersburgområdet i Ryssland.[1]
IUCN kategoriserar arten globalt som livskraftig. Arten är vanlig och ohotad i hela utbredningsområdet, och trots fluktuationer förefaller populationen vara stabil.[1]
Wikimedia Commons har media som rör Kortörad gransork.
Wikispecies har information om Microtus subterraneus.
Kortörad gransork (Microtus subterraneus) är en däggdjursart som först beskrevs av Selys-Longchamps 1836. Den ingår i släktet åkersorkar, och familjen hamsterartade gnagare. Inga underarter finns listade.
Поширений і численний вид. Він займає широкий спектр середовищ існування, включаючи листяні і хвойні ліси, луки і пасовища і скелясті райони у високих горах. Добре переносить як сухі, так і вологі умови і не стикається з відомими загрозами. Зустрічається в охоронних районах по всьому ареалу. Terricola subterraneus мешкає в основному в Європі, де він займає центральні райони від атлантичного узбережжя Франції до європейської частини Росії і Балканського півострова. Ізольовані популяції знаходяться в Естонії і біля Санкт-Петербурга. За межами Європи, його діапазон простирається в західну частину Малої Азії (Туреччина). Існують записи цього виду від рівня моря до 2300 м. Країни поширення: Албанія, Австрія, Білорусь, Бельгія, Боснія і Герцеговина, Болгарія, Хорватія, Чеська Республіка, Естонія, Франція, Німеччина, Греція, Угорщина, Італія, Ліхтенштейн, Люксембург, Північна Македонія, Хорватія, Молдова, Чорногорія, Нідерланди, Польща, Румунія, Росія, Сербія, Словаччина, Словенія, Швейцарія, Туреччина, Україна.
Голова і тіло довжиною 77-105 мм, хвіст довжиною 24-40 мм, довжина задніх ступнів від 13,0 до 16,1 мм, а довжина вуха 7-10 мм. Тварини важать 13-23 гр. Хутро м'якше і щільніше, верх буро-сірий, низ білий.
Terricola subterraneus живуть в колоніях і є як денними так і нічними тваринами. Відтворення відбувається з березня або квітня по листопад. Вагітність триває приблизно 21 день. Народжується 1—4, в середньому 2—3 дитинча. Новонароджені важать близько 2 гр, їх очі відкриваються у віці 11-12 днів, у близько три тижні молодь стає незалежною і у віці трьох місяців статевозрілою. Тривалість життя в неволі не більше 34 місяців.
Microtus subterraneus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được de Selys-Longchamps mô tả năm 1836.[1]
Bài viết liên quan đến họ gặm nhấm Cricetidae này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Microtus subterraneus là một loài động vật có vú trong họ Cricetidae, bộ Gặm nhấm. Loài này được de Selys-Longchamps mô tả năm 1836.
Microtus subterraneus (de Sélys-Longchamps, 1836)
Охранный статус
Подземная полёвка[1] (лат. Microtus subterraneus) — многочисленный вид грызунов рода серых полёвок.
Занимает широкий спектр местообитаний, включая лиственные и хвойные леса, луга и пастбища и скалистые районы в высоких горах. Хорошо переносит как сухие, так и влажные условия и не сталкивается с известными угрозами. Встречается в охранных районах по всему ареалу. Подземная полёвка живёт в основном в Европе, где занимает центральные районы от атлантического побережья Франции до европейской части России и Балканского полуострова. Изолированные популяции находятся в Эстонии и под Санкт-Петербургом. За пределами Европы ареал простирается в западную часть Малой Азии (Турция). Наблюдается от 0 до 2300 м над уровнем моря.
Длина тела 7,7—10,5 см, хвост длиной 2,4—4,0 см. Животные весят 13—23 г. Мех мягкий и густой, верх буровато—серый, низ белый.
Подземная полёвка живёт в колониях, ведёт как дневной, так и ночной образ жизни. Спаривание происходит с марта или апреля по ноябрь. Беременность длится примерно 21 день. Рождается 1—4, в среднем 2—3 детёныша. Новорожденные весят около 2 г, их глаза открываются в возрасте 11—12 дней, в возрасте примерно трёх недель молодые особи становятся независимыми, а в возрасте трёх месяцев половозрелыми. Продолжительность жизни в неволе не более 34 месяцев.
Подземная полёвка (лат. Microtus subterraneus) — многочисленный вид грызунов рода серых полёвок.
유럽소나무밭쥐 또는 커먼소나무밭쥐(Microtus subterraneus)는 비단털쥐과에 속하는 설치류의 일종이다.[2] 유럽 대부분 지역과 아시아 일부에서 발견된다. 흔하게 발견되는 종으로 널리 분포하며, 여러 서식지 유형에서 서식한다.
.jpg)
.jpg)
