Multimedia w Wikimedia Commons Bandikot indyjski[3] (Bandicota indica) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej[2][4].
Gatunek ten został opisany naukowo w 1800 roku przez J.M. Bechsteina, miejsce typowe to Pondicherry w Indiach. Morfologicznie jest bliższy bandikotowi indochińskiemu (B. savilei) niż bandikotowi bengalskiemu (B. bengalensis)[4].
Bandikot indyjski osiąga długość 190–330 mm, z ogonem o długości 190–280 mm. Wierzch ciała jest czarnobrązowy, boki bardziej szare, z długimi czarnymi włosami okrywowymi; spód ciała jest ciemny, brązowoszary. Ogon jest jednolicie ciemnobrązowy. Duże, szerokie stopy także są ciemne, ciemnobrązowe do czarnych. Górne siekacze są bardzo szerokie, para tych zębów ma u dorosłego osobnika ponad 4 mm szerokości. Bandikot indyjski jest większy od pozostałych bandikotów i podobnych do nich szczurów[5].
Bandikot indyjski występuje na Półwyspie Indyjskim i Indochińskim, a także na Tajwanie i Jawie. Jest spotykany w Indiach, Sri Lance, Bangladeszu, Nepalu, południowych Chinach, Tajwanie, Mjanmie, Tajlandii, Laosie, Wietnamie i Malezji[2]. Żyje na polach, we wsiach i miastach; w środowisku naturalnym zamieszkuje tereny bagniste, w związku z czym jest często spotykany na polach ryżowych[2][5].
Kopie nory na brzegach strumieni, w groblach i na skrajach pól; w systemie nor może mieszkać cała kolonia bandikotów. Samica wydaje na świat od 5 do 7 młodych w miocie. Zwierzęta te prowadzą głównie nocny tryb życia, żywią się roślinami i bezkręgowcami[2][5].
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody uznaje bandikota indyjskiego za gatunek najmniejszej troski. Nie są znane zagrożenia dla gatunku, jest on szeroko rozpowszechniony i pospolity, nawet bardzo. Ocenia się, że jego liczebność rośnie[2]. Bywa uznawany za szkodnika[2][5].
Bandikot indyjski (Bandicota indica) – gatunek gryzonia z rodziny myszowatych, występujący w Azji Południowej i Południowo-Wschodniej.
