The decline in L. gymnocercus populations has had an adverse affect on agriculture in parts of their range due to increases in rodents and other crop pests. It can reasonably be inferred from this that fox predation plays an important role in regulating the populations of prey animals.
These foxes were previously recognized in the genera Pseudalopex and Dusicyon.
Perception Channels: tactile ; chemical
In Brazil, where the species enjoys complete protection, there is no market for fur. Pampas foxes are protected in Paraguay and Uruguay, but controlled hunting continues in these two countries.
US Federal List: no special status
CITES: appendix ii; appendix iii
IUCN Red List of Threatened Species: least concern
See Reproduction.
Sometimes these foxes kill young sheep or take domestic poultry.
Negative Impacts: household pest
These foxes are hunted and trapped for fur in several countries, including Uruguay, Paraguay, and Argentina. They are captured most often with leg-hold traps, but also caught using bowls, box traps, and dogs. Because these foxes keep agricultural pest populations in check, they have a positive impact on agriculture.
Positive Impacts: body parts are source of valuable material; controls pest population
Lycalopex gymnocercus is omnivorous, but primarily eats meat. Approximately 75% of the diet is comprised of equal percentages of rodents, lagomorphs (rabbits, hares, and pikas), and birds. These foxes are known to eat frogs and lizards. Fruits and other vegetable matter, like sugar cane stalks, are sometimes consumed. Near human dwellings they are said to take domestic poultry.
Animal Foods: birds; mammals; amphibians; reptiles
Plant Foods: fruit
Primary Diet: omnivore
Lycalopex gymnocercus, pampas foxes, are found in Paraguay, Uruguay, southern Brazil, eastern Bolivia and north of Rio Negro in Argentina.
Biogeographic Regions: neotropical (Native )
These foxes are found in the pampas grasslands, hills, heath, ridges and deserts. They prefer plains and fields with tall grass, sierras, and small narrow wood areas along streams and occasionally forest areas.
Habitat Regions: temperate ; tropical
Terrestrial Biomes: desert or dune ; forest
Lycalopex gymnocercus is a medium-sized fox which has a brindled grey back with paler grey underparts. The head, neck and large ears are reddish, as are the outsides of the legs. The muzzle is black as far as the corners of the mouth, a feature that distinguishes them from the similar culpeo fox (Lycalopex culpaeus). Like other species in the genus, the long, bushy tail of L. gymnocercus has two black spots: one on the upper side at the base and another at the tip. These animals weigh between 4.2 and 6.5 kg, and average 62 cm in length. The tail length for Pampas Foxes averages about 34 cm. Males are approximately 10% heavier than females. Those animals in the northern part of their range are more vividly colored.
Range mass: 4.2 to 6.5 kg.
Average length: 62 cm.
Other Physical Features: endothermic ; homoiothermic; bilateral symmetry
Sexual Dimorphism: male larger
Pampas foxes live about 13.6 years in captivity.
Average lifespan
Status: captivity: 13.6 years.
Information on predation is not available. Humans frequently hunt these foxes, thinking that they destroy livestock. The pampas fox may fall prey to eagles or larger carnivores. Lycalopex gymnocercus individuals remain motionless when humans make an appearance, and may continue to remain motionless if physically molested. This may be an antipredator behavior in which the fox tries to avoid being eaten by pretending not to be there at all.
Known Predators:
This species is monogamous. It is not known whether these foxes retain the same mate in subsequent breeding seasons, as they are solitary outside of the breeding season.
Mating System: monogamous
Pampas foxes are usually solitary, but are seen in pairs during the mating season. Breeding is monogamous and occurs from July through October. Both parents care for the young. Gestation lasts from 55-60 days. Females bear three to five pups in a den among rocks, under bases of trees or in burrows made by other animals. Young are born almost black but gradually lighten as they grow. At two to three months, the young begin to hunt with their parents. Age at maturity is unknown. The male pampas fox brings food to the female and her pups, who stay within the den until the pups are about three months old. At this time, the pups begin to hunt with their parents.
Breeding interval: Breeding occurs once yearly.
Breeding season: Mating occurs between July and October.
Range number of offspring: 1 to 5.
Average number of offspring: 2.5.
Range gestation period: 55 to 60 days.
Key Reproductive Features: iteroparous ; seasonal breeding ; gonochoric/gonochoristic/dioecious (sexes separate); sexual ; viviparous
Females nurse the pups in the den. The male will provide food for the altricial pups and females at the den. Young stay at the den for the first three months, after which they hunt with parents.
Parental Investment: altricial ; pre-fertilization (Provisioning, Protecting: Female); pre-hatching/birth (Provisioning: Female, Protecting: Female); pre-weaning/fledging (Provisioning: Female, Protecting: Male); pre-independence (Provisioning: Male, Female, Protecting: Male, Female)
Ar zorro gris (Pseudalopex griseus) a zo ur bronneg bihan eus ar c'herentiad Canidae, anvet ivez louarn Patagonia pe chilla.
Bevañ a ra ar zorro gris en Amerika ar Su, dreist-holl en Arc'hantina ha Chile. Graet eo e diriad gant ur riblennad dir war an daou du eus an Andoù etre 17ºS ha 54ºS. En Arc'hantina e kaver ar spesad er rannvro gornôg damgrin. E pep lec'h e kaver anezhañ e Chili ha posupl eo ez eus un nebeud hiniennoù e Perou.
Degaset e oa bet ar zorro gris d'an Inizi Maloù etre 1920 ha 1930 ha niverus ez int en enezenn Beaver hag enezenn Wedell.
Kavout a reer ar zorro gris e meur a endro : eus strouezheg damgrin Arc'hantina betek stepenn yen Patagonia.
Tiriad ar zorro gris Bihan eo ar zorro gris. Muzuliañ a ra etre 47 ha 50 cm ha pouezañ a ra etre 2.5 ha 4 kg.
En em vagañ a ra ar zorro gris dreist-holl diwar evned, krignerien ha konikled. Gouennañ a ra e fin an diskar-amzer, war-dro miz Meurzh. Ganet e vez ar re vihan goude un dougen daou viz.
Ar zorro gris (Pseudalopex griseus) a zo ur bronneg bihan eus ar c'herentiad Canidae, anvet ivez louarn Patagonia pe chilla.
La guineu d'Azara (Lycalopex gymnocercus) és una espècie de cànid sud-americà. Alguns científics consideren que no és una espècie pròpia, sinó que forma part de l'espècie de la guineu dels Andes. Té una llargada corporal d'uns 65 cm, fa uns 40 cm d'alçada a l'espatlla i té un pes mitjà de 4-6,5 kg. Té el pelatge gris. Aquesta guineu viu a Sud-amèrica, a l'estepa herbosa sense arbres coneguda com a pampa. Viu al Paraguai, l'est de Bolívia, l'Uruguai, el sud-est del Brasil i el nord i l'est de l'Argentina. Sol sortir a caçar de nit.
La guineu d'Azara (Lycalopex gymnocercus) és una espècie de cànid sud-americà. Alguns científics consideren que no és una espècie pròpia, sinó que forma part de l'espècie de la guineu dels Andes. Té una llargada corporal d'uns 65 cm, fa uns 40 cm d'alçada a l'espatlla i té un pes mitjà de 4-6,5 kg. Té el pelatge gris. Aquesta guineu viu a Sud-amèrica, a l'estepa herbosa sense arbres coneguda com a pampa. Viu al Paraguai, l'est de Bolívia, l'Uruguai, el sud-est del Brasil i el nord i l'est de l'Argentina. Sol sortir a caçar de nit.
Pes pampový (Lycalopex gymnocercus) je jihoamerickou šelmou, která se řadí mezi tzv. "falešné lišky". Obývá nejčastěji pampy a lesy v Argentině, Brazílii, Uruguayi a Paraguayi. I když chybí přesnější údaje o počtech psů pampových, lze o nich díky pozorování říci, že jsou poměrně hojní a jejich počet stoupá. Hlavní hrozbu pro psa pampasového představují lidé, kteří je loví pro kožešiny, aby jim zabránili útočit na hospodářská zvířata. V současné době není pes pampasový považován za ohrožený druh. Pes pampový se vyskytuje ve pěti poddruzích:
Tento druh se vzhledem podobá lišce obecné, ale je o něco menší a má na zádech šedivou srst, která je krátká a huňatá. Hlavu a krk má načervenalou a uši má velké a široké. Na srsti se také objevují bílé skvrny.
Pes pampový žije převážně samotářsky, ale v době páření utváří pár a samec i samice se podílí na výchově mláďat. Na lov vyráží hlavně za soumraku a v noci. Loví hlavně drobné hlodavce, ptáky, králíky, žáby, plazy a někdy i jehňata. Občas požírá i odpadky, které najde na svém průzkumu měst a vesnic. Přes den spí ve své noře, kterou si sám nestaví, ale obsadí ji po zvířeti, které ji dříve obývalo. Pes pampový je znám tím, že si do nory nosí kusy oblečení a jiných předmětů. Když se ocitne v nebezpečí, začne předstírat, že je mrtvý.
V tomto článku byl použit překlad textu z článku Pampas fox na anglické Wikipedii.
Obrázky, zvuky či videa k tématu pes pampový ve Wikimedia Commons
Tento článek není dostatečně ozdrojován a může tedy obsahovat informace, které je třeba ověřit.Pes pampový (Lycalopex gymnocercus) je jihoamerickou šelmou, která se řadí mezi tzv. "falešné lišky". Obývá nejčastěji pampy a lesy v Argentině, Brazílii, Uruguayi a Paraguayi. I když chybí přesnější údaje o počtech psů pampových, lze o nich díky pozorování říci, že jsou poměrně hojní a jejich počet stoupá. Hlavní hrozbu pro psa pampasového představují lidé, kteří je loví pro kožešiny, aby jim zabránili útočit na hospodářská zvířata. V současné době není pes pampasový považován za ohrožený druh. Pes pampový se vyskytuje ve pěti poddruzích:
Lycalopex gymnocercus gymnocercus - severovýchodní Argentina, Uruguay, Paraguay, Brazílie Lycalopex gymnocercus antiquus: střední Argentina Lycalopex gymnocercus domeykoanus: severní Chile Lycalopex gymnocercus gracilis: západní Argentina Lycalopex gymnocercus maulinicus: střední ChileDer Argentinische Kampfuchs (Lycalopex griseus, Syn.: Pseudalopex griseus), auch Patagonischer Fuchs, Grauer Andenfuchs oder Chilla genannt, tritt in den Ebenen der Pampas, in einigen Wüsten und niedrigen Bergen Südamerikas auf. Er gehört zu den Echten Hunden.
Der Argentinische Kampfuchs wird mit fünf anderen Arten in der Gattung Lycalopex geführt.[1] Die verwandtschaftlichen Verhältnisse innerhalb der Gattung und zu anderen südamerikanischen Wildhunden sind noch nicht vollständig erforscht. Früher wurde z. B. der Darwin-Fuchs (Lycalopex fulvipes) als Unterart oder Inselpopulation des Argentinischen Kampfuchses angesehen. Einzelne genetische Studien lassen vermuten, dass die Art mit dem Pampasfuchs (Lycalopex gymnocercus) identisch ist.[2]
Die verschiedenen Veröffentlichungen unterscheiden zwischen keinen[1] und bis vier Unterarten:
Hybridisierung in den Überlappungsgebieten ist recht häufig.[3]
Erwachsene Tiere erreichen eine Kopf-Rumpf-Länge von 50 bis 66 cm, zu der ein 12 bis 35 cm langer Schwanz kommt. Das Gewicht variiert zwischen 2,5 und 4,0 kg. Im äußeren Erscheinungsbild ähnelt die Art den eigentlichen Füchsen (Vulpes), fällt aber durch seine erstaunlich großen, 7,5 bis 8,0 cm langen Ohren auf. Die Pelzfarbe variiert zwischen hellgrau und hellbraun, wobei die Unterseite heller ist.[2] Die Zahnformel ist 3/3-1/1-4/4-2/3=42[3]
Der Argentinische Kampfuchs ist auf beiden Seiten der Anden in Chile und Argentinien verbreitet, Meldungen über Vorkommen in Peru gelten als unsicher. Im Norden erreicht er etwa 17° südlicher Breite. Die Klimatischen Bedingungen im Verbreitungsgebiet sind sehr unterschiedlich, so auch in der Atacamawüste von Chile, mit weniger als 2 mm Regen im Jahr und einer mittleren Jahrestemperatur von 22 °C, aber auch in feuchten, südlichen Regenwäldern mit 2000 mm Niederschlag (mittlere Jahrestemperatur 12 °C)[3] aber auch in offenen, trockenen Landschaften wie Steppen, Pampas und nicht zu trockenem Buschland (Matorral), kommt aber auch in Wäldern vor sowie auf Feuerland, wo die mittlere Jahrestemperatur etwa 7 °C beträgt. Man findet ihn oft in tieferen Lagen als den Andenschakal (Lycalopex culpaeus). Es wurden jedoch schon Exemplare in 4.000 Meter Höhe gesichtet.[4]
Der Argentinische Kampfuchs wurde in einigen Regionen Südamerikas gezielt eingeführt. So setzte man ihn 1951 in Feuerland aus, um der dort herrschenden Kaninchenplage Herr zu werden.[4] Die Einführung dieser Art wirkte sich allerdings negativ auf den Bestand der Rotkopfgans aus. Diese zu den Halbgänsen zählende Art ist die seltenste unter den Spiegelgänsen. Ihr Bestandsrückgang wird unter anderem auf die Ausbreitung des Argentinischen Kampfuchses zurückgeführt.[5]
Dieser Wildhund ernährt sich von kleineren Säugetieren, Vögeln, Insekten und Reptilien, die er am Boden überrascht. Er frisst auch Früchte sowie Aas und reißt gelegentlich Lämmer. Bei den Früchten kommen die Arten Prosopanche americana, Cryptocarya alba und Lithraea caustica verstärkt als Nahrungsquellen vor. Das Verhalten bei der Nahrungssuche ist vom Beutetier oder der Pflanzenart abhängig. Meist jagen die Tiere allein, doch gelegentlich wurden auch 4 bis 5 Exemplare gemeinsam bei der Jagd beobachtet. Hier handelte es sich vermutlich um ein Elternpaar mit dem fast ausgewachsenen Nachwuchs. Die Jagd erfolgt meist in der Nacht, doch wenn die meisten Beutetiere am Tag aktiv sind, kann sich der Argentinische Kampfuchs anpassen.[2]
Es wird angenommen, dass beide Geschlechter etwa mit einem Jahr geschlechtsreif werden.[3] Männchen und Weibchen bilden meist monogame Paare, die sich außerhalb der Paarungszeit selten treffen. Manchmal hilft ein weiteres Weibchen bei der Jungtieraufzucht und selten paart sich ein Männchen mit zwei Weibchen. Gewöhnlich haben die Paare 0,2 bis 2,9 km² große Reviere, die gegen fremde Artgenossen verteidigt werden.[2]
Allgemein erfolgt die Paarung im August und September. Nach einer Trächtigkeit von 53 bis 58 Tagen werden im Oktober vier bis sechs Junge geboren. Die Geburt findet in einem Unterschlupf statt, der nicht selbst gegraben wird, sondern ein natürlicher Hohlraum oder eine durch Menschen geschaffene Anlage, wie ein Durchlass unter einem Weg ist. Die ersten drei bis vier Tage nach der Geburt bleibt das Weibchen im Bau und erhält Nahrung vom Männchen. Danach werden die Jungtiere etwa paritätisch von beiden Geschlechtern betreut. Nach etwa einem Monat macht der Nachwuchs kurze Ausflüge und nach fünf bis sechs Monaten werden die Eltern verlassen. Die Geschlechtsreife tritt vermutlich nach einem Jahr ein, doch dieser Wert ist nicht gesichert.[2]
Argentinische Kampfüchse haben eigentlich keine natürlichen Feinde, nur in Einzelfällen wurden Exemplare von Pumas und Andenschakalen getötet.[2]
Das Durchschnittsalter in der Natur ist unbekannt, Tiere im Zoo von Santiago de Chile (Zoológico Nacional de Chile) wurden etwa fünf Jahre alt.[2]
Da dieser Wildhund von Bauern als Räuber von kleineren Haustieren angesehen wird, wird er geschossen oder in Fallen gefangen. Bis in die 1980er Jahre gab es eine umfassende Jagd auf die Art als Pelztier. In älteren Berichten ist die Rede von 700.000 bis 1.200.000 Kampfuchsfellen, die zwischen 1976 und 1979 für etwa 39 US-Dollar pro Stück verkauft wurden. Es ist jedoch unklar, ob bei diesen Angaben übertrieben wurde oder ob dabei auch andere südamerikanische Wildhunde eingerechnet wurden. Bis 1986 sank der Export auf etwa 100.000 bis 300.000 Felle pro Jahr, die hauptsächlich nach Deutschland gelangten. Um 1990 lag der Export bei etwa 33.000 Fellen. Danach gab es wieder eine leichte Zunahme aufgrund gesteigerter Nachfrage aus Russland. Auch für die letzten Werte gilt, dass sie teilweise andere Arten der Gattung Lycalopex betreffen.[2]
Die IUCN betrachtet den Gesamtbestand der Art als stabil und listet den Argentinischen Kampfuchs, auch wegen des großen Verbreitungsgebiets, als "nicht gefährdet" (Least Concern).[4] Allerdings ist er in den argentinischen Provinzen Mendoza, Entre Rios, Catamarca und San Luis gesetzlich geschützt, ebenso die Bestände in Chile, ausgenommen Feuerland.[3]
Der Argentinische Kampfuchs (Lycalopex griseus, Syn.: Pseudalopex griseus), auch Patagonischer Fuchs, Grauer Andenfuchs oder Chilla genannt, tritt in den Ebenen der Pampas, in einigen Wüsten und niedrigen Bergen Südamerikas auf. Er gehört zu den Echten Hunden.
Aguara cha'ĩ, herava avei jaguaranitanga térã jaguara, ha'e peteĩ mymba jaguapehẽ pegua oiko Ñembyamérika yvýpe, Argentina, Paraguái, Pindorama, Uruguái ha Volívia.
Aguara cha'ĩ oguereko rague michĩ, hu'ũ, hũngy ijatukupe ha ipýpe. Aguara cha'ĩ akã ha ijajúra ha pytãicha. Oguereko 4 gotyo 5,5 kg.
Ko mymba oĩ ñúre, ka'aguy ha Prefieren pastizales, forestas y valles. Ho'u ka'akuéra, anguja, yva, tapiti, ju'i, teju michĩ ha guyra'i.
Ha'e oiko añóre, ha oporuvy'ave puhare.
Lycalopex gymnocercus — від клясы сысуноў атрада драпежных сямейства сабачых.
Η αλεπού της πάμπας (Lycalopex gymnocercus) είναι μεσαίου μεγέθους λυκαλώπηξ ή «ψευδής» αλεπού, που προέρχεται από τις πάμπες της Νότιας Αμερικής.
Η αλεπού της πάμπας μοιάζει με το κούλπεο ή αλλιώς αλεπού των Άνδεων σε εμφάνιση και μέγεθος, αλλά έχει ένα αναλογικά ευρύτερο ρύγχος, κοκκινωπή γούνα στο κεφάλι και το λαιμό και ένα μαύρο σημάδι στη μουσούδα. Η κοντή, πυκνή της γούνα είναι γκρι στο μεγαλύτερο μέρος του σώματος, με μια μαύρη γραμμή να διατρέχει την πλάτη ως την ουρά, και την ωχρή, σχεδόν λευκή, κοιλιά. Τα αφτιά είναι τριγωνικά, πλατιά και σχετικά μεγάλα και είναι κοκκινωπά στην εξωτερική επιφάνεια και λευκά στην εσωτερική επιφάνεια. Οι εσωτερικές επιφάνειες των ποδιών έχουν παρόμοιο χρώμα με την κοιλιά, ενώ η εξωτερική επιφάνεια είναι κοκκινωπή στα μπροστινά άκρα και γκρι στα οπίσθια άκρα· το κάτω οπίσθιο άκρο φέρει επίσης μια χαρακτηριστική μαύρη βούλα. Τα ενήλικα κυμαίνονται από 51 έως 80 εκατοστά σε μήκος σώματος και ζυγίζουν 2,4 έως 8,0 κιλά· τα αρσενικά είναι περίπου 10% βαρύτερα από τα θηλυκά.[1]
Στο βόρειο τμήμα της έκτασης της περιοχής της, η αλεπού της πάμπας είναι πιο πλούσια σε χρώμα από ό,τι στο νότιο τμήμα.
Η αλεπού της πάμπας (Lycalopex gymnocercus) είναι μεσαίου μεγέθους λυκαλώπηξ ή «ψευδής» αλεπού, που προέρχεται από τις πάμπες της Νότιας Αμερικής.
The South American gray fox (Lycalopex griseus), also known as the Patagonian fox, the chilla or the gray zorro, is a species of Lycalopex, the "false" foxes. It is endemic to the southern part of South America.
The South American gray fox is a small fox-like canid, weighing 2.5 to 5.45 kilograms (5.5 to 12.0 lb), and measuring 65 to 110 centimetres (26 to 43 in) in length including a tail of 20 to 43 cm (8 to 17 in). The head is reddish-brown flecked with white. The ears are large and there is a distinct black spot on the chin. The pelage is brindled, with agouti guard hairs and a short, dense pale undercoat. The underparts are pale grey. The limbs are tawny and the thighs are crossed by a dark bar. The long, bushy tail has a dark dorsal stripe and dark tip with a paler, mottled underside.[4]
The South American gray fox is found in the Southern Cone of South America, particularly in Argentina and Chile. Its range comprises a stripe, both sides of the Andes Mountain Range between parallels 17ºS (northernmost Chile) and 54ºS (Tierra del Fuego).[2]
In Argentina, this species inhabits the western semiarid region of the country, from the Andean spurs (ca. 69ºW) to meridian 66ºW. South from the Río Grande, the distribution of the fox widens reaching the Atlantic coast. In Chile, it is present throughout the country. Its presence in Peru has been mentioned; to date, however, there has been no confirmation of it. The South American gray fox was introduced to the Falkland Islands in the late 1920s early 1930s and is still present in quite large numbers on Beaver and Weddell Islands plus several smaller islands.[2]
The South American gray fox occurs in a variety of habitats, from the warm, arid scrublands of the Argentine uplands and the cold, arid Patagonian steppe to the forests of southernmost Chile.[2]
The diet varies in different parts of its range and at different times of year. It consists mainly of mammals, birds, arthropods, bird eggs, reptiles, fruit and carrion. The main prey items seem to be small mammals, especially rodents. Fruits eaten include Cryptocarya alba, Lithraea caustica and Prosopanche spp.[5]
The South American gray fox breeds in early austral autumn, around March. After a gestation period of two months, two to four kits are born in a den. Not much else is recorded about its lifestyle.
The South American gray fox is a largely solitary animal that has long been hunted for its pelt. The foxes sometimes go near human habitations in search of food such as chickens and sheep, but tend to avoid areas visited by dogs. They are useful in their role as scavengers of carrion and as dispersers of the seeds of the fruit they eat.[6][7]
Where their ranges overlap, the South American gray fox is in competition with the larger culpeo fox. The former consumes a greater proportion of rodents, and arthropods make a significant portion of its diet, while the culpeo tends to consume larger prey, including the non-native European hare which has been introduced into Chile. These prey animals are partitioned between these two species, with the gray fox being excluded from the best prey territories by the larger culpeo.[8]
The South American gray fox (Lycalopex griseus), also known as the Patagonian fox, the chilla or the gray zorro, is a species of Lycalopex, the "false" foxes. It is endemic to the southern part of South America.
La Pampa lupovulpo Pseudalopex gymnocercus estas sudamerika kanisedo kies teritorio limiĝas al malfermaj regionoj de kampoj kaj pampoj de Argentino, Paragvajo, Urugvajo kaj suda Brazilo.
Maturaj Pampaj lupovulpoj pezas proksimume 5Kg kaj altiĝas de 80 al 100 cm. La felo de Pampa lupovulpo estas griza kaj flava. La kapa regiono estas pli malhela ol la aliaj partoj de la korpo. Ĝiaj kruroj estas helflava kaj la oreloj kaj muzelo pintiĝitaj.
Pampaj lupovulpoj estas ĉiomanĝantaj. Ili manĝas etajn mamulojn, lacertojn, birdojn, ranojn kaj fruktojn.
El zorro gris patagónico o chilla (Lycalopex griseus) es una de las especies sudamericanas de cánidos semejantes a los zorros del Viejo Mundo, por lo cual se les da el mismo nombre vulgar.
Fue descrito por Gray en 1837 como Vulpes griseus. Posteriormente fue trasladado al género Lycalopex. A mediados de la década de 2010 se podía encontrar escrito como Pseudalopex griseus,[3][1] sinónimo del nombre aceptado.[4][5][6][7]
Se trata de una especie propia del Cono Sur de Sudamérica. Su distribución geográfica ocupa una franja a ambos lados de la Cordillera de los Andes y abarca fundamentalmente Argentina, Chile llegando al centro de Bolivia y Uruguay, desde el paralelo de 17ºS hasta el de 54ºS (Tierra del Fuego). En Argentina, habita la región semiárida occidental del país, desde los contrafuertes andinos hasta el meridiano de 66º O. Hacia el sur del Río Grande esta distribución se amplía hasta llegar a la costa atlántica. En Chile, si bien el zorro chilla está presente cerca de zonas urbanizadas, se distribuye principalmente en sectores rurales del centro y sur del país, desde sectores aledaños a la costa, hasta la pre cordillera, aunque cada vez es más escaso debido a la caza. En invierno es posible avistarlo en las Termas de Chillán buscando un lugar más tibio para refugiarse. Se sustenta la presencia del zorro gris (Lycalopex griseus Gray, 1837) en la costa sur del Perú con base en información morfológica externa y craneal. Esta especie es de similar tamaño a L. sechurae (Thomas, 1900) pero diferenciable en una mayor longitud del hocico y menor amplitud del cráneo; esta diferencia es respaldada en un Análisis de Componentes Principales. Se sugiere que la población del zorro gris en el Perú podría constituir una subespecie nueva de L. griseus por encontrarse más al norte de su distribución tradicionalmente conocida y separada de otras subespecies por el Desierto de Atacama en el norte de Chile, notable barrera biogeográfica. El zorro gris puede encontrarse tanto en praderas Aisladas de la ciudad como cerca de los campos en donde captura gallinas y otros animales pequeños.
El zorro gris es un pequeño cánido, de entre 2,5 y 4,5 kg de peso y 40 a 60 cm de longitud, sin incluir la cola que añade otros 30 cm. El color general del pelaje es grisáceo, con zonas de color amarillento, como en la cabeza (la cual además está orlada de blanco) y las patas. La barbilla y la punta de la cola exhiben sendas de manchas negras, en tanto que los muslos y el dorso de la cola presentan una banda de ese mismo color. La región ventral es blancuzca. La forma del hocico es puntiaguda. Las orejas son grandes y la cola es larga de pelaje denso.
La sistemática de los zorros sudamericanos dista de ser clara. En particular, un estudio reciente[8] ha propuesto que el zorro gris (L. griseus) y el zorro pampeano (L. gymnocercus) no son dos especies, sino una que presenta variaciones clinales. Si esta idea prospera, L. griseus y L. gymnocercus pasarán a ser una única especie llamada Lycalopex gymnocercus. El cambio de epíteto específico a gymnocercus se debería a que tiene prioridad sobre griseus por haber sido propuesto con anterioridad. Con todo, una importante proporción de los trabajos sobre estas especies mantienen la distinción entre las dos especies de zorros.[cita requerida]
La ecología trófica del zorro gris ha sido estudiada con cierta profundidad en Uruguay y Argentina. La dieta es diversa: incluye mamíferos de pequeño (principalmente roedores) y mediano (liebres europeas) tamaño, carroña, aves, reptiles, artrópodos y frutos. En otras palabras, se trata de un animal omnívoro. En las praderas parece consumir preferentemente carroña y liebres, en tanto que en áreas de menor latitud, como en los montes, el alimento principal parece estar constituido por los roedores. En regiones en que las presas animales resultan escasas, los zorros grises ingieren mayores cantidades de artrópodos, reptiles y frutos.
Hasta el momento, los estudios dietarios señalan que el ganado menor, en particular ovinos y caprinos de corta edad, no constituyen una parte importante de la dieta. Con todo, un estudio reciente ha confirmado la depredación de aves de corral por zorros grises.
Las investigaciones sobre la ecología alimentaria de la especie indican que algunas poblaciones de zorros grises son oportunistas tróficos, es decir, que toman su alimento en proporciones que corresponden a la disponibilidad de esos alimentos en el campo. Otras poblaciones, en cambio, han mostrado un comportamiento selectivo frente a determinadas presas, o sea, que las consumen en proporción mayor a lo que su disponibilidad en el terreno permite esperar. Es posible, incluso, que la misma población combine comportamientos oportunistas y selectivos en diferentes circunstancias ambientales.
El apareamiento tiene lugar entre agosto y octubre. La gestación dura entre 53 y 58 días, tras los cuales nacen entre 4 y 6 cachorros en una guarida que puede ser una cueva o una depresión protegida. Ambos padres se involucran en el cuidado de las crías, las cuales comienzan a salir de la madriguera al mes de edad e inician su dispersión hacia otras áreas cuando cuentan con unos 6 o 7 meses de vida. La lactancia parece durar entre 4 y 5 meses y la madurez sexual llegaría al año, aproximadamente.
Se han registrado casos en que las parejas reproductivas reciben el apoyo de una hembra ayudante en la cría de los cachorros. Asimismo, se han registrado casos de camadas de hembras diferentes que son criadas en combinación por estas hembras y un macho poligínico (apareado con más de una hembra). Aparentemente, estos comportamientos están asociados a una mayor abundancia de recursos alimentarios, los cuales permitirían a estos grupos parentales sacar adelante más cachorros por camada.
El zorro gris ha sido perseguido en toda su área de distribución, por medios tan diversos como la caza con perros y armas de fuego, las trampas de lazo, de cizalla y el veneno (especialmente la estricnina). Ocurre que, como la mayoría de los carnívoros de mediano y gran tamaño, los zorros grises suelen entrar en conflicto con los intereses humanos. Uno de los motivos es el ya apuntado referente a los hábitos alimentarios de esta especie. Es posible que en épocas de escasez de otros alimentos los zorros intenten capturar corderos o cabritos para alimentarse. De igual modo, las aves de corral también pueden formar parte de su dieta. Sin embargo, los estudios realizados hasta el momento sugieren que la forma más habitual de consumo de animales domésticos por parte de los zorros grises es la carroña.
Otro motivo de conflicto ha sido el valor económico de la piel de estos animales, la cual se utiliza para confeccionar abrigos, estolas y otras prendas de lujo. Este interés más la tradicional idea de que se trata de un insaciable devorador de ganado han sido, en el pasado, la causa de una gran presión de caza sobre las poblaciones de esta especie.
La ciudad chilena Chillán recibe su nombre por este animal.[9]
El zorro gris patagónico o chilla (Lycalopex griseus) es una de las especies sudamericanas de cánidos semejantes a los zorros del Viejo Mundo, por lo cual se les da el mismo nombre vulgar.
Fue descrito por Gray en 1837 como Vulpes griseus. Posteriormente fue trasladado al género Lycalopex. A mediados de la década de 2010 se podía encontrar escrito como Pseudalopex griseus, sinónimo del nombre aceptado.
Lycalopex gymnocercus Lycalopex generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Lycalopex gymnocercus Lycalopex generoko eta Canidae familiako ugaztun haragijale bat da.
Pampakettu (Lycalopex gymnocercus) on Etelä-Amerikassa tavattava petoeläin. Pampakettu kuuluu eteläamerikankettujen (Lycalopex) sukuun. Pampakettua tavataan Argentiinassa, Boliviassa, Brasiliassa, Paraguayssa ja Uruguayssa.[1]
Pampakettu (Lycalopex gymnocercus) on Etelä-Amerikassa tavattava petoeläin. Pampakettu kuuluu eteläamerikankettujen (Lycalopex) sukuun. Pampakettua tavataan Argentiinassa, Boliviassa, Brasiliassa, Paraguayssa ja Uruguayssa.
Lycalopex griseus
Le Renard gris d'Argentine[1] (Lycalopex griseus) est un petit canidé d'Amérique du Sud connu également sous le nom de Renard de Patagonie. C'est une espèce de Lycalopex (anciennement Pseudalopex), genre regroupant les renards d'Amérique du Sud.
On trouve ce renard de couleur grise en Argentine, où sa population avoisine les 60 000 individus, au Chili et probablement au Pérou.
Il ne pèse pas plus de 3 kilos, et mesure une cinquantaine de centimètres de long[2]. Il se nourrit de rongeurs, d'oiseaux et de lapins.
Lycalopex griseus
Le Renard gris d'Argentine (Lycalopex griseus) est un petit canidé d'Amérique du Sud connu également sous le nom de Renard de Patagonie. C'est une espèce de Lycalopex (anciennement Pseudalopex), genre regroupant les renards d'Amérique du Sud.
Pampaška lisica (lat. Lycalopex gymnocercus) - vrsta grabežljivih sisavaca iz porodice Canidae, ne pripada u lisice kako kaže naziv nego u prave pse.
Obitava na području pampasa, u polupustinjama, šumama, cretovima i planinama u središnjem dijelu Južne Amerike. Živi i u Patagoniji.
Odlikuje se sivom, kratko, ali gustom dlakom s crnim premazom na leđima. S donje strane tijela je bijela. Noćna je životinja pa dan provodi među stijenama, u starim panjevima ili napuštenim jazbinama drugih sisavaca. Hrani se: glodavcima, zečevima, gušterima, žabama, rakovima, voćem i plijenom, koji ostane nakon jaguara.
Ima 3-5 mladunčeta po jednom leglu. Mužjaci su uključeni u odgoj mladunaca. Ima niz zanimljivih ponašanja pa kada osjeti prijetnju, pravi se mrtva. Također je poznata po tome što skuplja nejestive dijelove različitih predmeta te ih slaže u hrpe. Može živjeli 13 godina.
La chilla (Lycalopex griseus Gray, 1837), nota anche come volpe grigia sudamericana o volpe grigia argentina, è una licalopecia diffuso nelle pianure della Pampa e in altre regioni desertiche e pianeggianti del Sudamerica. Il suo nome volgare è un prestito dal mapuche.[3]
Alcuni autori non riconoscono nessuna sottospecie[1]; altri, invece, ne riconoscono fino a un massimo di quattro[4].
Un'analisi delle sequenze delle regioni HV1 e HV2 del DNA mitocondriale delle licalopecie rivelò che la chilla è strettamente imparentata con il culpeo, da cui si diversificò circa 600,000-350,000 anni fa durante il Pleistocene medio-superiore, così rendendo ambedue specie le più giovani tra le licalopecie. L'analisi inoltre rivelò che molteplici individui dell'aguarachay portano aplotipi riconducibili alla chilla in zone dove quest'ultimo non è presente. Ciò indicherebbe che l'areale della chilla è più vasto del previsto, o che le due specie si siano incrociate.[5]
Questo albero filogenetico è basato su una filogenia proposta nel 2005 in base al genoma mitocondriale delle specie odierne,[6] ma modificata per incorporare scoperte successive:[7][5]
Cerdocionini LicalopecieChilla .jpg){kind=small}
Gli esemplari adulti sono lunghi, dalla punta del muso alla base della coda, 42-68 cm, e hanno una coda di 30-36 cm. Il peso varia dai 2,5 ai 4 kg. Nell'aspetto la chilla ricorda le vere volpi, ma ha orecchie relativamente più grandi, lunghe 7,5-8 cm. Il colore del mantello varia dal grigio chiaro al marrone chiaro, con regioni inferiori più chiare[4].
La chilla è diffusa su entrambi i lati delle Ande, in Cile e Argentina; voci riguardanti la sua presenza nel Perù non sono mai state confermate. A nord si spinge fino a 17° sud di latitudine. Generalmente vive in distese erbose aride, come steppe e pampas, nonché nelle macchie non troppo aride (matorral), ma popola anche i boschi della Terra del Fuoco, dove la temperatura media annuale è di circa 7 °C. Si incontra solitamente ad altitudini minori del culpeo (L. culpaeus). Alcuni esemplari, tuttavia, sono stati rinvenuti anche a 4000 m di quota[2].
Questa specie è stata deliberatamente introdotta in altre regioni del Sudamerica. Nel 1951, ad esempio, venne introdotta nella Terra del Fuoco per fronteggiare l'avanzata dei conigli, importati sull'isola a scopo venatorio e sfuggiti al controllo dei cacciatori[2]. L'introduzione della chilla, tuttavia, ha avuto un impatto negativo sulle popolazioni ivi presenti di oca testarossiccia, la specie più rara del genere Chloephaga (tribù dei Tadornini). Il declino della specie è stato attribuito, tra le altre cose, proprio all'introduzione della chilla[8].
Questo canino si nutre di piccoli mammiferi, uccelli, insetti e rettili che sorprende al suolo. Mangia anche frutta, carogne e, raramente, cattura qualche agnello. Quando è la stagione, fa grandi scorpacciate dei frutti degli alberi di Prosopanche americana, Cryptocarya alba e Lithraea caustica. Le abitudini alimentari, comunque, variano a seconda delle disponibilità di prede animali o di sostanze vegetali di una determinata zona. La maggior parte degli esemplari va a caccia da sola, ma occasionalmente sono stati osservati anche 4-5 capi cacciare insieme; si trattava, probabilmente, di coppie riproduttive seguite da piccoli giunti quasi al termine dello sviluppo. La ricerca del cibo ha luogo perlopiù di notte, ma se la maggior parte delle prede è attiva di giorno la chilla si adegua al loro stile di vita[4].
Maschi e femmine di solito costituiscono coppie monogame, ma solo raramente si incontrano al di fuori della stagione riproduttiva. Talvolta un'altra femmina aiuta la coppia nell'allevamento dei piccoli, e di rado i maschi si accoppiano con due femmine. Generalmente ogni coppia occupa un territorio di 0,2-2,9 km², che viene difeso dalle intrusioni di altri conspecifici[4].
In generale gli accoppiamenti hanno luogo in agosto e settembre. Dopo un periodo di gestazione di 53-58 giorni, in ottobre, nascono da quattro a sei cuccioli. Il parto non avviene mai in ripari scavati dalla volpe stessa, ma in cavità naturali o costruite dall'uomo, come i sottopassaggi delle strade. Per i primi 3-4 giorni dopo il parto la femmina rimane nella tana con i piccoli e riceve il cibo dal compagno. In seguito, però, entrambi i genitori si prendono cura dei piccoli. Dopo circa un mese i volpacchiotti iniziano a compiere brevi scorrerie al di fuori della tana e dopo cinque-sei mesi abbandonano definitivamente i genitori. Probabilmente raggiungono la maturità sessuale all'età di un anno, ma questo dato non è stato ancora confermato[4].
Le chilla non hanno nemici naturali; raramente alcuni esemplari cadono vittima di puma e di culpeo[4].
La durata di vita in natura è sconosciuta, ma esemplari ospitati allo Zoo di Santiago del Cile sono vissuti in media circa cinque anni[4].
Poiché questo canino viene considerato dagli allevatori un predatore di piccoli animali domestici, molti esemplari vengono abbattuti o catturati con le trappole. Fino agli anni '80 la specie ha dovuto subire un'intensa caccia datale per la pelliccia. Tra il 1976 e il 1979 vennero messe in commercio, a circa 39 dollari l'una, tra le 700.000 e 1.200.000 pelli all'anno. Tuttavia, non sappiamo se queste cifre siano state esagerate o se in esse siano state erroneamente conteggiate anche pelli appartenenti ad altri cerdocionini. A partire dal 1986, la richiesta diminuì a 100.000-300.000 pelli all'anno, esportate generalmente in Germania. Verso il 1990 tale numero scese a circa 33.000 pelli. In seguito, questa cifra è aumentata leggermente a seguito di una maggiore richiesta dalla Russia. Anche negli ultimi valori indicati, tuttavia, è probabile che siano state conteggiate anche pelli di altre specie del genere Lycalopex[4].
La IUCN considera le popolazioni di chilla stabili e ancora molto numerose e, data anche la notevole estensione dell'areale, inserisce la specie tra quelle a rischio minimo[2].
La chilla (Lycalopex griseus Gray, 1837), nota anche come volpe grigia sudamericana o volpe grigia argentina, è una licalopecia diffuso nelle pianure della Pampa e in altre regioni desertiche e pianeggianti del Sudamerica. Il suo nome volgare è un prestito dal mapuche.
Alcuni autori non riconoscono nessuna sottospecie; altri, invece, ne riconoscono fino a un massimo di quattro.
Paragvajinė lapė arba pampinė lapė (lot. Lycalopex gymnocercus, isp. zorro de las Pampas, zorro gris pampeano, aguarachay, portug. graxaim-do-campo, gvar. aguara cha'ĩ, jaguaranitanga, jaguara) – šuninių šeimos plėšrusis žinduolis, paplitęs Pietų Amerikoje, daugiausia pampų ir Gran Čako savanų plotuose: rytų Bolivijoje, vakarų Paragvajuje, šiaurės–šiaurės rytų Argentinoje, pietų Brazilijoje ir visame Urugvajuje.
Kūnas 51–80 cm ilgio, sveria 2,4–8 kg. Spalva pilka – viršuje tamsesnė, papilvėje šviesesnė. Snukis ir panasrė juodi (tuom skiriasi nuo andinės lapės). Arealo šiaurinėje dalyje gyvenančios paragvajinės lapės ryškesnių spalvų, nei gyvenančios pietuose.
Gyvena pampų žolynuose, aukštumose, viržynuose, kalnagūbriuose, dykynėse. Laikosi daugiausia atviruose, aukšta žole apaugusiuose plotuose, kalnagūbriuose, bei paupių sąžalynuose.
Paragvajinės lapės gyvena pavieniui, bet per rują sudaro monogamines poras. Nėštumas trunka 55–60 dienų. Jauniklius prižiūri abu tėvai. Jaunikliai gimsta beveik juodi, o bręstant kailis blunka.
Gyvūnas visaėdis, bet daugiausia ėda mėsą (ypač graužikus, kiškius, triušius, paukščius, rečiau varles, driežus), taip pat – vaisius, cukranendrių stiebus. Prie gyvenviečių medžioja vištas, ėriukus. Veikliausia naktį, bet atokesnėse vietose galima pamatyti ir dieną. Paragvajinė lapė užpulta dedasi esanti negyva.
1890 m. piešinys
Paragvajinė lapė Pietų Rio Grandėje (Brazilija)
Paragvajinė lapė Argentinoje
Ant Paragvajaus pašto ženklo
Paragvajinė lapė arba pampinė lapė (lot. Lycalopex gymnocercus, isp. zorro de las Pampas, zorro gris pampeano, aguarachay, portug. graxaim-do-campo, gvar. aguara cha'ĩ, jaguaranitanga, jaguara) – šuninių šeimos plėšrusis žinduolis, paplitęs Pietų Amerikoje, daugiausia pampų ir Gran Čako savanų plotuose: rytų Bolivijoje, vakarų Paragvajuje, šiaurės–šiaurės rytų Argentinoje, pietų Brazilijoje ir visame Urugvajuje.
Kūnas 51–80 cm ilgio, sveria 2,4–8 kg. Spalva pilka – viršuje tamsesnė, papilvėje šviesesnė. Snukis ir panasrė juodi (tuom skiriasi nuo andinės lapės). Arealo šiaurinėje dalyje gyvenančios paragvajinės lapės ryškesnių spalvų, nei gyvenančios pietuose.
Gyvena pampų žolynuose, aukštumose, viržynuose, kalnagūbriuose, dykynėse. Laikosi daugiausia atviruose, aukšta žole apaugusiuose plotuose, kalnagūbriuose, bei paupių sąžalynuose.
Paragvajinės lapės gyvena pavieniui, bet per rują sudaro monogamines poras. Nėštumas trunka 55–60 dienų. Jauniklius prižiūri abu tėvai. Jaunikliai gimsta beveik juodi, o bręstant kailis blunka.
Gyvūnas visaėdis, bet daugiausia ėda mėsą (ypač graužikus, kiškius, triušius, paukščius, rečiau varles, driežus), taip pat – vaisius, cukranendrių stiebus. Prie gyvenviečių medžioja vištas, ėriukus. Veikliausia naktį, bet atokesnėse vietose galima pamatyti ir dieną. Paragvajinė lapė užpulta dedasi esanti negyva.
1890 m. piešinys
Paragvajinė lapė Pietų Rio Grandėje (Brazilija)
Paragvajinė lapė Argentinoje
Ant Paragvajaus pašto ženklo
Pampu lapsa (Pseudalopex gymnocercus) ir suņu dzimtas (Canidae) zorro ģints (Pseudalopex) plēsējs.
Vārds "zorro" spāņu valodā nozīmē "lapsa". Lai arī šos dzīvniekus mēdz saukt par lapsām, tie pieder pie suņu cilts nevis lapsu cilts. Tādēļ tos bieži sauc par neīstajām jeb pseidolapsām (Pseudalopex), bet lapsas no lapsu cilts par īstajām lapsām.
Pampu lapsa apdzīvo pampas Dienvidamerikas centrālajā daļa: Argentīnā, Urugvajā, Paragvajā un Brazīlijā[1]. Tā dod priekšroku zālājam, atklātai ainavai, ar retiek kokiem un krūmiem.
Pampu lapsas ķermeņa garums ir 62 cm, astes garums 34 cm, svars ir 4 - 6 kg[2]. Tēviņi ir lielāki par mātītēm. Pampu lapsa ir vidēja auguma zorro, un ir ārēji līdzīga kolpeo lapsai, tikai nedaudz mazāka un pelēkā krāsā, ar melnu purnu. Galva, kakls un kājas ir brūngani. Tai ir īss, biezs kažoks. Ausis pampu lapsai ir palielas, trīstūrveida, sarkanbrūnā krāsā. Aste kupla, ar melnu astes galu[2]. Ziemeļdaļā zorro ir krāsaināki nekā dienviddaļā.
Pampu lapsas visbiežāk dzīvo vientuļnieka dzīvi, sanākot kopā tikai pārošanās sezonā, tomēr reizēm veido ilgstošus monogāmus pārus. Mazuļus vecāki audzina kopā. Kamēr mātīte ir grūsna, tā slēpjas alā, kas parasti atrodas zem krūmiem vai lielāku koku saknēm. Grūsnības periods ilgst 55 - 60 dienas. Parasti piedzimst 3 - 5 kucēni. Pirmās nedēļas māte kucēnus nepamet vienus, paliekot ar tiem visu laiku kopā, tikmēr tēviņš baro mātīti. Kad mazuļi ir 3 mēnešus veci, tie dodas medībās kopā ar vecākiem. Pampu lapsa dzīvo apmēram 13 gadus[2].
Ja pampu lapsu nobiedē vai tai tuvojas kāds lielāks dzīvnieks, tā nokrīt zemē un, aizvērusi acis, izliekas mirusi[3]. Kad briesmas ir garām, lapsa ceļas augšā.
Pampu lapsa medīt dodas pēc saulrieta, lai gan reizēm tā medī arī dienā teritorijās, kurās ir maz cilvēku. Pampu lapsa ir visēdājs, un ēd augus, augļus, putnus, olas, grauzējus, trušus, ķirzakas, kukaiņus un maitu, reizēm tā uzbrūk aitu baram, nokožot jērus. Tādēļ cilvēki mēdz pampu lapsas medīt, lai aizsargātu mājlopus un iegūtu kažokādu.
Pampu lapsai ir 5 pasugas[4]:
Pampu lapsa (Pseudalopex gymnocercus) ir suņu dzimtas (Canidae) zorro ģints (Pseudalopex) plēsējs.
Vārds "zorro" spāņu valodā nozīmē "lapsa". Lai arī šos dzīvniekus mēdz saukt par lapsām, tie pieder pie suņu cilts nevis lapsu cilts. Tādēļ tos bieži sauc par neīstajām jeb pseidolapsām (Pseudalopex), bet lapsas no lapsu cilts par īstajām lapsām.
Pampu lapsa apdzīvo pampas Dienvidamerikas centrālajā daļa: Argentīnā, Urugvajā, Paragvajā un Brazīlijā. Tā dod priekšroku zālājam, atklātai ainavai, ar retiek kokiem un krūmiem.
Rubah pampas (Lycalopex gymnocercus), juga dikenali sebagai rubah Azara, ialah sejenis rubah "palsu" bersaiz sederhana yang asli di pampas Amerika Selatan. Nama am alternatif ialah rujukan bagi ahli alamiah Sepanyol Félix de Azara.
Rubah pampas (Lycalopex gymnocercus), juga dikenali sebagai rubah Azara, ialah sejenis rubah "palsu" bersaiz sederhana yang asli di pampas Amerika Selatan. Nama am alternatif ialah rujukan bagi ahli alamiah Sepanyol Félix de Azara.
De Azaravos (Lycalopex gymnocercus) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door G. Fischer in 1814 als Procyon gymnocercus.[2] De huidige combinatie Lycalopex gymnocercus wordt gehanteerd sinds 1995.[3] De naam "Azaravos" verwijst naar de Spaanse natuurwetenschapper Félix de Azara (1746-1821) die van 1781 tot 1801 in Zuid-Amerika verbleef en er de plaatselijke zoogdieren bestudeerde. Azara stelde er gedetailleerde beschrijvingen over op, maar hij gaf er geen wetenschappelijke namen aan.
Zijn lichaam is aan de bovenzijde grijsbruin, maar van onderen iets lichter. Hij heeft een lange en ruige staart.
Zijn voedsel bestaat uit insecten, hagedissen, kleine zoogdieren en bodemvogels, maar ook zaden en vruchten staan op het menu. Hij vernielt suikerrietplantages, door de stengels uiteen te rijten voor het zoete sap.
De soort komt voor in de wouden van Argentinië, Bolivia, Brazilië, Paraguay en Uruguay.
Bronnen, noten en/of referentiesDe Azaravos (Lycalopex gymnocercus) is een zoogdier uit de familie van de hondachtigen (Canidae). De wetenschappelijke naam van de soort werd voor het eerst geldig gepubliceerd door G. Fischer in 1814 als Procyon gymnocercus. De huidige combinatie Lycalopex gymnocercus wordt gehanteerd sinds 1995. De naam "Azaravos" verwijst naar de Spaanse natuurwetenschapper Félix de Azara (1746-1821) die van 1781 tot 1801 in Zuid-Amerika verbleef en er de plaatselijke zoogdieren bestudeerde. Azara stelde er gedetailleerde beschrijvingen over op, maar hij gaf er geen wetenschappelijke namen aan.
Pampasrev (Lycalopex gymnocercus) kalles også azarasrev og pampasgrårev. Det er en art som hører til slekten av søramerikanske rever, som består av små rovpattedyr i hundefamilien.
Pampasrev er en mellomstor reveart som har en gråspettet gråsort pelsfarge. Undersiden er lysere. Hodet, nakken og de store ørene er ørdbrune. Den fremste delen av snutepartiet er sort (til munnvikene), noe som klart skiller den fra blant annet culpeo (L. culpaeus). Hlen er lang og busket og har to sorte felter: På oversiden av haleroten og på haletippen. De nordligste populasjonene har sterkere farger enn i sørlige.
Pampasreven veier normalt 4,2-6,5 kg. Kroppslengden er i snitt ca. 62 cm, mens halen utgjør ca. 34 cm. Hannene er ca. 10% tyngre enn tispene.
Inndelingen av søramerikanske rever følger Tchaicka et al. (2016),[3] men rekkefølgen regnes ikke som endelig avklart. Perini, Russo & Schrago (2010) regner L. sechurae som basal i treet,[4] mens Tchaicka et al. (2016) har kommet fram til at L. vetulus er mest basal.[3]
Det anerkjennes fem underarter eller økotyper, men den geografiske spredningen dem imellom er uklar.
pampasrev
Pampasreven finnes i Paraguay, Uruguay, det sørlige Brasil, østre Bolivia og nord for Rio Negro elven i Argentina.
Den trives på den gressrikt sletteland, kupert terreng og små skoger på pampasen, vidder, årsrygger og åssider, og også i ørken. Helst i tilknytning til småelver og av og til også større skog.
Pampasreven regnes som relativt solitær, unntatt i paringstiden og under valpestellet. Den er for det meste nattaktiv, men i områder der det ikke er mennesker kan den være aktiv hele døgnet. Pampasreven har også to distinkte atferdsmønstre som går igjen. Den er kjent for samle på objekter som synes helt unyttige for den, elsempelvis biter av klesestoffer og lær. Slikt har ofte blitt funnet i tilknytning til hiet. Om de blir skremt/forskrekket vil disse revene kaste seg ned på bakken og bli liggende helt stive med øynene lukket, helt de faren er over.
Pampasreven er alteter, men den spiser primært kjøtt. Omkring 75% av dietten utgjør omtrent like deler av gnagere, haredyr og fugler. Den er også kjent for å spise frosk og firfisler, samt frukt og annet plantemateriale. Nær menneskelige bosettinger hevdes det også at den tar hønsefugl.
Pampasrever er monogame. De sees i parforhold kun under paringstiden, som varer fra juli til oktober. Begge foreldrene utfører valpepass. Tispen går drektig i ca. 55-60 dager, da hun føder et kull som vanligvis består av 3-5 valper. Når de fødes er valpene nærmest sorte, men etter hvert som de vokser endrer fargen seg. Hannen briger mat til hiet så lenge mora ammer og valpene ikke kan følge med på jakt. De begynner å jakte sammen med foreldrene når de er omkring 2-3 måneder gamle. Det er imidlertid ikke kjent når de blir kjønnsmodne.
Det er ukjent hvor lenge denne reven lever i vill tilstand, men i fangenskap kan den leve til den blir 13-14 år gammel.
Pampasrev (Lycalopex gymnocercus) kalles også azarasrev og pampasgrårev. Det er en art som hører til slekten av søramerikanske rever, som består av små rovpattedyr i hundefamilien.
Multimedia w Wikimedia Commons Nibylis pampasowy[4], lisoszakal, lis pampasowy, aguraszi, lis Azary (Lycalopex gymnocercus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).
Nazwa rodzajowa: gr. λυκος lukos „wilk”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”[5]. Epitet gatunkowy: gr. γυμνος gumnos „goły, nagi”[6]; κερκος kerkos „ogon”[7].
Nibylis pampasowy przypomina nibylisa andyjskiego ale jest mniejszy i ma czarne zaznaczenie na pysku. Zamieszkuje pampasy, półpustynie, obszary leśne, wrzosowiska i góry na obszarze środkowej części Ameryki Południowej, dochodząc na południe aż do północnych krańców wyżyny Patagonskiej. Odznacza się szarą, krótką ale gęstą sierścią z czarnym nalotem na grzbiecie, przechodzącą w biel po spodniej stronie ciała. Lis pampasowy prowadzi nocny tryb życia, a dzień spędza wśród skał, w starych wypróchniałych pniach lub opuszczonych norach innych ssaków. Odżywia się gryzoniami, królikami, jaszczurkami, żabami, krabami, owocami i resztkami zdobyczy jaguara.
W zaopatrywaniu młodych których jest 3-5 w jednym miocie bierze udział również samiec. Lis pampasowy cechuje się kilkoma ciekawymi zachowaniami. Gdy poczuje zagrożenie udaje martwego, znany jest również z tego że zbiera części różnych niejadalnych przedmiotów i układa je w stosy bądź zanosi do nory. Aguraszi może dożywać 13 lat.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka)[3]. Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik II)[8].
Nibylis pampasowy, lisoszakal, lis pampasowy, aguraszi, lis Azary (Lycalopex gymnocercus) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae).
Nazwa rodzajowa: gr. λυκος lukos „wilk”; αλωπηξ alōpēx, αλωπεκος alōpekos „lis”. Epitet gatunkowy: gr. γυμνος gumnos „goły, nagi”; κερκος kerkos „ogon”.
Nibylis pampasowy przypomina nibylisa andyjskiego ale jest mniejszy i ma czarne zaznaczenie na pysku. Zamieszkuje pampasy, półpustynie, obszary leśne, wrzosowiska i góry na obszarze środkowej części Ameryki Południowej, dochodząc na południe aż do północnych krańców wyżyny Patagonskiej. Odznacza się szarą, krótką ale gęstą sierścią z czarnym nalotem na grzbiecie, przechodzącą w biel po spodniej stronie ciała. Lis pampasowy prowadzi nocny tryb życia, a dzień spędza wśród skał, w starych wypróchniałych pniach lub opuszczonych norach innych ssaków. Odżywia się gryzoniami, królikami, jaszczurkami, żabami, krabami, owocami i resztkami zdobyczy jaguara.
W zaopatrywaniu młodych których jest 3-5 w jednym miocie bierze udział również samiec. Lis pampasowy cechuje się kilkoma ciekawymi zachowaniami. Gdy poczuje zagrożenie udaje martwego, znany jest również z tego że zbiera części różnych niejadalnych przedmiotów i układa je w stosy bądź zanosi do nory. Aguraszi może dożywać 13 lat.
W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (niższego ryzyka). Gatunek ten jest objęty konwencją waszyngtońską CITES (załącznik II).
A raposa-cinzenta-argentina (Lycalopex griseus) é uma espécie de raposa sul-americana (gênero Lycalopex). A espécie é endêmica do Cone Sul da América do Sul, particularmente na Argentina e Chile. Apesar do nome, elas não são "raposas verdadeiras" (gênero Vulpes), apenas se assemelham às raposas devido à evolução convergente.
A raposa-cinzenta-argentina é um pequeno canídeo, pesando entre 2,5 a 5,45 kg e com cerca de 65-110 cm de comprimento, incluindo sua cauda de 20 a 43 cm. Sua cabeça é marrom-avermelhada, com pequenas manchas brancas. O queixo e a ponta da cauda apresentam nítidas manchas pretas; possui também uma mancha escura nas coxas, característica da espécie.[2] A região ventral é esbranquiçada. O formato do focinho é pontudo. As orelhas são grandes e a cauda longa com pêlo denso.[3] Seu crânio é pequeno, sem uma crista interparietal.[4]
É um animal solitário, com hábitos crepusculares e noturnos, embora seja possível observá-lo durante o dia.[5] São territoriais e as interações intraespecíficas geralmente são agressivas.
A raposa-cinzenta-argentina é encontrada no Cone Sul da América do Sul, principalmente na Argentina e no Chile, sendo comum em planícies e montanhas em ambos os lados da Cordilheira dos Andes, desde o norte do Chile até a Terra do Fogo. Na Argentina, ocorrem nas regiões áridas e semi-áridas do oeste e sul do país, de 23° sul até a Terra do Fogo.[1] No Chile, está presente em todo o país, do Atacama ao Estreito de Magalhães. A espécie foi introduzida na Terra do Fogo em 1951 na tentativa de controlar a infestação de coelhos (Oryctolagus cuniculus), onde agora tem a maior densidade populacional.[6]
Sua presença foi confirmada para a costa sul do Peru,[7] de Lima a Tacna. As populações do Peru seriam separadas pelo deserto do Atacama daquelas do norte do Chile.[8] Foi relatado que outras populações existem em algumas das ilhas do Atlântico sul, incluindo Malvinas e Falklands, mas isso requer confirmação.[1]
A raposa-cinzenta-argentina ocupa áreas de estepes, pampas e cerrados; geralmente habitando planícies e montanhas baixas. Embora as raposas ocorram em uma variedade de habitats, elas preferem áreas abertas com arbustos. No Chile central, elas caçam mais comumente em áreas planas e abertas de vegetação baixa (1–2 m) do que em áreas com vegetação densa ou ravinas. Ainda assim, eles visitam ravinas, aparentemente em busca de frutas. No sul do Chile (Parque Nacional Nahuelbuta), também preferem áreas abertas àquelas manchas mais densas onde ocorrem as raposas-de-Darwin.[1] Na Patagônia chilena, seu habitat típico é a estepe com "coirón" (Festuca spp., Stipa spp.) e "ñires" (Nothofagus antarctica).[2]
São tolerantes a regimes climáticos muito diferentes, de áreas notavelmente quentes e secas, como o deserto costeiro de Atacama no norte do Chile, às regiões úmidas da floresta temperada Valdiviana e a fria Terra do Fogo.[9] A caça, legal quanto ilegal, e a ocorrência da espécie Lycalopex culpaeus podem limitar a distribuição da raposa-cinzenta-argentina, mesmo que seus territórios não se sobreponham.[10]
As raposas-cinzentas-argentinas são generalistas onívoras, alimentando-se de uma variedade de tipos de alimentos, incluindo mamíferos, artrópodes, aves, répteis, frutas e carniça.[11] A espécie apresenta uma tendência aparente à carnivoria,[4] mas a composição de sua dieta parece variar de acordo com as diferenças na disponibilidade de presas. No norte do Chile, as análises fecais indicam que no inverno há preferência por lagartos, enquanto nas demais estações as presas mais abundantes são os roedores.[2] Os lagomorfos apresentam baixa incidência na dieta. No inverno, observou-se uma maior diversidade de alimentos, enquanto na primavera ocorreu o contrário. A raposa aparentemente otimiza sua dieta, selecionando suas presas durante os períodos de abundância e consumindo oportunisticamente durante os períodos de escassez.[2]
As raposas-cinzentas-argentinas são primariamente monogâmicas. O acasalamento ocorre de agosto a setembro, e o período de gestação é de 53-58 dias.[11] O tamanho da ninhada é de 2 a 6 filhotes. Não se sabe a época do desmame, mas quando os filhotes estão com 4 a 6 semanas, eles começam a sair da toca com suas mães. Em janeiro, eles saem sozinhos para caçar pequenos mamíferos e artrópodes. A idade de maturidade sexual é de cerca de 1 ano.[6]
Tanto os machos quanto as fêmeas são ativos no cuidado das crias. Em geral, os filhotes são altriciais. A fêmea alimenta os filhotes, enquanto o macho ajuda a manter o território e, como em outros membros do gênero Lycalopex, pode ajudar a fornecer alimento para a família em crescimento.[6] Ocasionalmente, uma segunda fêmea ajuda na criação dos filhotes, embora ela mesma não produza filhotes. Também podem ocorrer ninhadas combinadas (associadas à poliginia). Ambos os fenômenos parecem estar relacionados à maior disponibilidade de alimentos e à possibilidade de criar ninhadas maiores, uma vez que uma fêmea extra contribuiria trazendo mais comida para a toca, aumentando a vigilância anti-predadora e/ou substituindo a outra fêmea se ela morrer durante o período de reprodução.[11]
A raposa-cinzenta-argentina (Lycalopex griseus) é uma espécie de raposa sul-americana (gênero Lycalopex). A espécie é endêmica do Cone Sul da América do Sul, particularmente na Argentina e Chile. Apesar do nome, elas não são "raposas verdadeiras" (gênero Vulpes), apenas se assemelham às raposas devido à evolução convergente.
Azararäv eller paraguayansk räv[2] (Lycalopex gymnocercus) är ett rovdjur i familjen hunddjur (Canidae). Vissa auktoriteter behandlar den dock inte som en självständig art utan som en underart till Magellanräv (Lycalopex culpaeus). Azararäven är en allätare som förekommer på Sydamerikas grässtäpper och livnär sig främst av ryggradsdjur och växtdelar.
Azararäven har en längd på 54-74 centimeter, och hanarna är i genomsnitt något större än honorna. Mankhöjden ligger vid 40 centimeter och vikten mellan 4 och 6,5 kilogram (sällsynt ända upp till 8 kg). Pälsens färg är huvudsakligen gråaktig medan huvudet är mera röd- till vitaktig. Ofta förekommer otydliga svarta markeringar på kroppen. De trekantiga öronen mäter 6–9 cm och är jämförelsevis stora. Den yviga svansen har en svart spets.[3]
Azararäven är ett rovdjur i familjen hunddjur. Vissa auktoriteter behandlar den inte som en självständig art utan som en underart till Magellanräv (Lycalopex culpaeus) men standardverket Mammal Species of the World listar azararäven som självständig art.[4] Den placeras idag oftast i släkte Lycalopex men ibland i släkte Pseudalopex. Trivialnamnet syftar på den spanska naturforskaren Félix de Azara.
Denna räv lever på pampas, det vill säga Sydamerikas grässtäpper, och mer sällan även i buskmarker och öppna skogar. Den förekommer i Paraguay, Uruguay, östra Bolivia och sydöstra Brasilien samt i norra och östra Argentina så långt norr ut som Rio Negro. Utbredningsområdena för andra rävarter inom samma släkte är, i förhållande till azararävens utbredningsområde, klinala och kan sällan klart avgränsas.[1]
Inom arten beskrivs ibland 5[4] och ibland 3 underarter men avgränsningen mellan dessa är inte helt utredd och hybrider är vanliga.[3]
I regioner där azararäven förföljs av människan jagar den huvudsakligen på natten. I andra regioner jagar den även under dagtid. Arten är allätare och livnär sig bland annat av små till medelstora ryggradsdjur, insekter, kräftdjur, as och frukter. Den har bra anpassningsförmåga vad gäller föda men föredrar troligen små däggdjur. Normalt jagar den ensam.[3]
Hannar och honor bildar monogama par men utanför parningstiden lever de oftast ensamma. För ett par dokumenterades ett cirka 45 hektar stort revir. Territoriet markeras med avföring, ofta där redan en Geoffroys katt eller en trynskunk (Conepatus chinga) har lämnat sin avföring. För kommunikationen har de högljudda läten.[3]
Azararäven bygger sällan eget bo. Oftast utnyttjar den istället bon som lämnats av andra djur eller naturliga håligheter bland trädrötter eller klippor. Honan föder tre till fem ungdjur mellan oktober och december efter 55 till 60 dagars dräktighet. Ungarna lämnar boet efter ungefär tre månader och båda föräldrarna tar hand om ungarna. Unga honor kan para sig redan under första levnadsåret.[3]
Puman och förvildade tamhundar kan ibland döda azararäv. Vilda individer lever vanligen inte länge men djur i fångenskap har blivit upp till 14 år gamla.[3]
Arten betraktas som skadedjur på får, getter och höns varför den jagas med skjutvapen och fällor. Lokalt kan bönder betala prispengar för dödade azararävar. Liksom pampasräven jagas arten även för pälsens skull och ofta skiljer man inte mellan de båda arterna på pälsmarknaden. Allmänt minskade pälsförsäljningen sedan 1980-talet. Azararäven faller ofta offer för trafikolyckor men noggranna uppgifter saknas.[3] Trots allt ökar beståndet något då arten har lätt att anpassa sig till människans landskapsförändringar. IUCN listar därför arten som livskraftig (lc).[1]
På engelska heter azararäven "pampas fox" medan det svenska trivialnamnet pampasräv används för arten Lycalopex griseus.
Wikimedia Commons har media som rör Azararäv.
Azararäv eller paraguayansk räv (Lycalopex gymnocercus) är ett rovdjur i familjen hunddjur (Canidae). Vissa auktoriteter behandlar den dock inte som en självständig art utan som en underart till Magellanräv (Lycalopex culpaeus). Azararäven är en allätare som förekommer på Sydamerikas grässtäpper och livnär sig främst av ryggradsdjur och växtdelar.
Pampa tilkisi (Pseudalopex gymnocercus), köpekgiller (Canidae) familyasının Canini oymağına ait Güney Amerika'ya özgün bir tilki türü. Kendine özgün tür oluşturmayıp, And çakallarına dahil edilmesi ihtimal dahilindedir.
Pampa tilkisinin boyu yaklaşık 65 cm tutarken omuz yüksekliği ise 40 cm kadardır. Ortalama ağırlığı 4 - 6,5 kg'dır. Postu tek renk gridir.
Pampa tilkisi, Güney Amerika'nın Pampa adı verilen ağaçsız otluk steplerinde yaşar. Paraguay, Şili, Güneydoğu Brezilya ve Güney Arjantin'de doğuda Rio Negro'ya kadar bir alanda görülür.
Pampa kedisi, genelikle gece avlanır. Besinleri başlıca olarak hayvani ve bitkisel gıdalardan oluşur.
Pampa tilkisi yuva çukurunu ender olarak kendisi kazar. Bunun yerine daha çok terkedilmiş çukur ve kovukları, ağaç köklerini ve kaya yarıklarını kullanır. Yuvanın koruması altında tilki, Güney Yarımküre'nin ilkbaharı Ekim veya Kasım aylarında, üç ile altı kadar yavruyu dünyaya getirir. Altı aydan sonra yavrular yuvalarını terkeder.
Bu şablon nesli tükenmiş türleri içermemektedir.
Köpek ile ilgili bu madde bir taslaktır. Madde içeriğini geliştirerek Vikipedi'ye katkıda bulunabilirsiniz. Pampa tilkisi (Pseudalopex gymnocercus), köpekgiller (Canidae) familyasının Canini oymağına ait Güney Amerika'ya özgün bir tilki türü. Kendine özgün tür oluşturmayıp, And çakallarına dahil edilmesi ihtimal dahilindedir.
Ця тварина є типовим мешканцем пампаських лук Південної Америки та поширена на території Аргентини, Болівії, Уругваю, Парагваю і Бразилії. Віддає перевагу рівнинам з високою травою, але також субгумідним сухим районам, сухим площам вкритим чагарником чи рідколіссям. Пампаська лисиця, здається, терпима до втручання людини, будучи поширеною в сільській місцевості, де введені екзотичні ссавці, такі, як заєць сірий (Lepus europaeus), могли б скласти велику частину її раціону.[1]
Шерсть на зверху і з боків голови червонувата, а на крупі від червонуватого до чорного. Нижня поверхня голови від блідо-сірого до білого. Вуха трикутні, широкі, відносно великі, червонуваті на зовнішній поверхні і білі на внутрішній. Спина, плечі і боки сірі. Чорнувата лінія проходить по центру спини і хвоста. Хвіст відносно довгий (50% від довжини голови і тіла), густий, і сірий з чорним кінчиком. Черево і внутрішня поверхня ніг від блідо-сірого до білуватого кольору. Задні кінцівки сірі з боків, з дистальною порцією червонуватого і з характерною чорною плямою на нижній задній стороні. Бічна поверхня передніх кінцівок червонувата. Розмір тіла варіює географічно. Вага дорослих особин 5.95 кг в західному Уругваї та 3,97 кг в Аргентині й Парагваї. Хутро Lycalopex gymnocercus стає товщим і довшим узимку. Передні лапи мають 5 пальців, 4 з повними кігтями і 1 з рудиментним кігтем (цей палець не формує відбиток на поверхні); задні лапи мають 4 пальців. Зубна формула: I 3/3, C 1/1, P 4/4, M 2/3 = 42.[2]
Вагітність триває 55-60 днів. Діапазон виводку від 1 до 8 (в середньому, 3.35). Молодь народжується навесні, з вересня-жовтня по грудень. Лактація триває близько 2 місяців, а самки можуть розмножуватися на 8-12 місяць. Максимальна довговічність L. gymnocercus у полоні майже 14 років, але в дикій природі, ймовірно, тривалість життя становить кілька років.[2]
Пампаська лисиця - адаптаційний хижак. раціон варіює географічно, навіть при відносно невеликих масштабах і включає як домашніх, так і диких хребетних, особливо європейських зайців (Lepus europaeus), гризунів (в основному з родів Akodon, Calomys, Cavia, Ctenomys, Eligmodontia, Graomys, Microcavia, Oligoryzomys, Phyllotis і Reithrodon), птахів (з родини Tinamidae, а також рядів Passeriformes і Columbiformes), а також фрукти (як автохтонні: Acacia aroma, Celtis tala, Condaria microphylla, Prosopis caldenia так і введені: Prunus mahleb і рід Rosa), комах (особливо з рядів Coleoptera, Diptera, Hymenoptera, Homoptera, Odonata, Orthoptera, і личинки лускокрилих і твердокрилих) і падло. Додатковим видобутком є опосуми (Didelphis albiventris), броненосці (Chaetophractus villosus, Chaetophractus vellerosus, Dasypus hybridus і Zaedyus pichiy), ящірки, риби, равлики, краби і скорпіони. У провінції Ла-Пампа, Аргентина, впроваджені європейські зайці, рівнинні віскачі (Lagostomus maximus) та інші дрібніші гризуни були найважливішими продуктами харчування. L. gymnocercus може сприяти поширенню насіння плодів (особливо Acacia aroma і Celtis tala) у екорегіони Чако.[2]
L. gymnocercus ймовірно конкурує за їжу з аналогічною розміром майконгом (Cerdocyon thous), з кішкою Жоффруа (Leopardus geoffroyi) і можливо, Пампаською кішкою (Leopardus colocolo). Хижаками для L. gymnocercus є пума ] і здичавілі пси. Також частими є смерті під колесами автомобілів. Тим не менш, полювання, швидше за все, є основною причиною смертності L. gymnocercus.[2]
Пампаська лисиця активна однорідно протягом 24 годин, однак, спостерігаються певні регіональні відхилення. Лігва можуть бути розташовані в різних притулках, таких як природні скелясті печери, отвори в стовбурах дерев, і нори інших тварин. Польові дослідження показали, що молодь часто переносять у нові нори. Молодь залишається в лігві до 3-місячного віку. Як самці так і самиці можуть охороняти лігво. Самці забезпечують їжею дитинчат і самиць у норі. Lycalopex gymnocercus можуть утворювати моногамні пари. Пари часто спостерігаються від спарювання до того часу як цуценята залишають лігво. Однак, в інший час члени пари полюють і проводять більшу частину свого часу на самоті.[2]
Здійснення заходів регулювання чисельності виду (за лобіюванням скотарів) як з боку офіційних організацій так і там, де полювання є офіційно незаконним є реальною загрозою. Ще однією великою загрозою є зміна природного середовища проживання внаслідок широкомасштабного наступу тваринництва і сільського господарства. Проживає у багатьох природоохоронних областях.[1]
Cáo pampa[3] hay cáo đồng hoang (danh pháp hai phần: Lycalopex gymnocercus) là một loài động vật có vú trong họ Chó, bộ Ăn thịt. Loài này được G. Fischer mô tả năm 1814.[2]
Cáo đồng hoang có thể được tìm thấy ở miền bắc và miền trung Argentina, Uruguay, miền đông Bolivia, Paraguay và miền nam Brazil. Nó thích môi trường sống đồng hoang mở, thường gần với đất nông nghiệp, nhưng cũng có thể được tìm thấy trong rừng núi hoặc Chaco, cây bụi khô, và các sinh cảnh đất ngập nước. Nó là phổ biến nhất dưới độ cao 1.000 mét, nhưng có thể sống Puna đồng cỏ lên đến 3.500 mét (11.500 ft).
Năm phân loài được công nhận, mặc dù phạm vi địa lý của từng là chưa rõ ràng, và các địa phương của ba trong số đó nằm bên ngoài phạm vi của các loài ngày nay.
.png){kind=small}
Bài viết về các loài trong bộ thú ăn thịt này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cáo pampa hay cáo đồng hoang (danh pháp hai phần: Lycalopex gymnocercus) là một loài động vật có vú trong họ Chó, bộ Ăn thịt. Loài này được G. Fischer mô tả năm 1814.
Cáo đồng hoang có thể được tìm thấy ở miền bắc và miền trung Argentina, Uruguay, miền đông Bolivia, Paraguay và miền nam Brazil. Nó thích môi trường sống đồng hoang mở, thường gần với đất nông nghiệp, nhưng cũng có thể được tìm thấy trong rừng núi hoặc Chaco, cây bụi khô, và các sinh cảnh đất ngập nước. Nó là phổ biến nhất dưới độ cao 1.000 mét, nhưng có thể sống Puna đồng cỏ lên đến 3.500 mét (11.500 ft).
Năm phân loài được công nhận, mặc dù phạm vi địa lý của từng là chưa rõ ràng, và các địa phương của ba trong số đó nằm bên ngoài phạm vi của các loài ngày nay.
Парагвайская лисица[1] (лат. Pseudalopex gymnocercus) — один из видов южноамериканских лисиц.
Длина тела составляет примерно 65 см, высота в холке — примерно 40 см, средний вес — от 4 до 6,5 кг. Окрас шерсти на верху и по бокам головы красноватая, а на спине от красноватого до чёрного цвета. Нижняя часть головы от бледно-серого до белого цвета. Уши треугольные, широкие, относительно крупные, красноватые на внешней поверхности и белые на внутренней. Спина, плечи и боковые стороны тела серые. Черноватая линия проходит по центру спины и хвоста. Хвост относительно длинный (50% от длины головы и тела), пушистый и серый с чёрным кончиком. Брюхо и внутренняя поверхность ног от бледно-серого до беловатого цвета. Задние конечности серые с боков, с характерной чёрным пятном на нижней задней стороне. Боковая поверхность передних конечностей красноватая. Мех лисицы зимой становится толще и длиннее. Передние лапы имеют 5 пальцев, 4 с полными когтями и 1 с рудиментным когтем (этот палец не формирует отпечаток на поверхности); задние лапы имеют 4 пальца. Зубная формула: I 3 3 C 1 1 P 4 4 M 2 3 = 42 {displaystyle I{3 over 3}C{1 over 1}P{4 over 4}M{2 over 3}=42} 
Эти лисицы живут в Южной Америке в безлесной степи, так называемых пампасах, на территории Парагвая, восточной Боливии, Уругвая, юго-восточной Бразилии и Аргентины.
Парагвайская лисица охотится обычно ночью. Рацион хищника разнится географически и включает как домашних, так и диких позвоночных, особенно европейских зайцев (Lepus europaeus), грызунов (в основном из родов Akodon, Calomys, Cavia, Ctenomys, Eligmodontia, Graomys, Microcavia, Oligoryzomys, Phyllotis и Reithrodon), птиц (из семейств Tinamidae, а также отрядов Passeriformes и Columbiformes), а также фрукты (Acacia aroma, Celtis tala, Condaria microphylla, Prosopis caldenia, Prunus mahleb и рода Rosa), насекомых (особенно из отрядов Coleoptera, Diptera, Hymenoptera, Homoptera, Odonata, Orthoptera и личинки чешуекрылых и жесткокрылых) и падаль. Дополнительной добычей являются опоссумы (Didelphis albiventris), броненосцы (Chaetophractus villosus, Chaetophractus vellerosus, Dasypus hybridus и Zaedyus pichiy), ящерицы, рыбы, улитки, крабы и скорпионы[2].
Лисица редко сама выкапывает себе нору, а чаще использует брошенные норы, углубления под корнями деревьев и расщелины в скалах. Беременность длится 55-60 дней. В конце весны, в октябре или ноябре, она рожает от 3-х до 6-и детёнышей. Лактация продолжается около 2-х месяцев, а самки могут спариваться на 8-12 месяц. Самцы обеспечивают пищей детёнышей и самок в норе. В возрасте 2-х месяцев потомство покидает свою нору.
В неволе продолжительность жизни парагвайской лисицы составляет почти 14 лет, но в дикой природе, вероятно, продолжительность жизни короче[2].
河狐（Lycalopex gymnocercus），又名巴拉圭狐或巴拉圭胡狼，是南美洲彭巴斯草原的一種偽狐。牠們分佈在阿根廷、烏拉圭、巴拉圭及巴西的南美洲中部。
河狐像山狐，但較為細小，毛色呈灰色，吻有黑色斑紋。牠們的毛短而密，背部及腹部呈灰色。頭部及頸部都是紅色，耳朵呈三角形、闊而且大，外面紅色，內面白色。在北部的河狐毛色較為鮮艷。
河狐重9-12磅。雄狐約較雌狐重10%。
河狐分佈在阿根廷、烏拉圭、巴拉圭及巴西的南錐草原。牠們喜歡棲息在草原、森林及河谷。
河狐是獨居的，只在繁殖季節及照顧幼狐時才會一起生活。若受到威脅，牠們會裝死直至威脅離去。牠們主要是夜間活動的，在有人居住的地方有時日間也會活動。
河狐大部份時間棲息在草原追捕獵物。
雖然河狐是獨居的，有時也會一夫一妻制的生活。懷孕的母狐會躲在樹底或叢林的巢穴中。妊娠期為55-60日，每胎會產3-5隻幼狐。幼狐3個月大就會與父母一同狩獵。母狐照顧幼狐的時候，雄狐會帶食物給牠們。
河狐主要吃植物、鳥類、齧齒目、果實、兔、青蛙及蜥蜴，有時也會吃小羊、腐屍、蛋及無脊椎動物。齧齒目、兔及鳥類佔了牠們的食物75%。牠們是雜食性的，有時會襲擊家畜。
河狐的主要威脅是人類狩獵其毛皮，亦會為了保護家畜而殺死牠們。
保全状況評価[1] LEAST CONCERN
分類 界 : 動物界 Animalia 門 : 脊索動物門 Chordata 亜門 : 脊椎動物亜門 Vertebrata 綱 : 哺乳綱 Mammalia 目 : ネコ目 Carnivora 科 : イヌ科 Canidae 属 : Lycalopex 種 : パンパスギツネ L. gymnocercus 学名 Lycalopex gymnocercus (Fischer, 1814) 和名 パンパスギツネ 英名 Pampas fox 
パンパスギツネ（Lycalopex gymnocercus）は、南米のパンパに棲息するイヌ科の一種である。和名にキツネとあり、英語でもPampas foxと呼ぶが、キツネ属ではない。
アルゼンチン北部と中部、ウルグアイ、ボリビア東部、パラグアイ、ブラジル南部に棲息している。
パンパスギツネの外見はクルペオギツネに類似し、大きさも近いが、相対的に鼻先がより広く、頭と首の毛皮が赤く、鼻口部に黒い模様がある。ほぼ全身に短く高密度な毛が生え、背中から尾にかけて黒い縞が走り、腹側は色が薄く白に近い。耳は幅広く相対的に大きな三角形で、外側は赤味がかるが内側は白い。脚の内側は体の腹側と同じような薄い色だが、前肢の外側は赤っぽく、後肢の外側は灰色。後肢の下部には明瞭な黒斑がある。成獣は体長51 - 80センチメートル、体重2.4 - 8キログラムで、雄は雌より体重にして10パーセントほど大きい[2]。
開けたパンパを好み、農地周辺にいることも多いが、低山帯や湿地、チャコの森林にも見られる。標高1000メートル以下に最も多いが、最大で標高3500mのプーナ草原（英語版）にも棲息する[3]。
普段は単独生活をしているが、繁殖期には一夫一妻のペアで行動し、仔を育てる。主に夜行性だが、昼間に活動することもある。洞穴、樹洞、ビスカッチャやアルマジロの巣穴など、利用可能な空洞なら何でも巣穴に使う[2]。成獣は特定の溜め糞場に排便することで縄張りのマーキングをし、ペアで子育てをしている間でも狩りは単独で行う[4]。行動圏の大きさにはばらつきが大きいが、平均で約2.6平方キロメートル[2]。
イヌ科で最も雑食性が強く、日和見的に幅広い餌を食べる。主に鳥類、齧歯類、ノウサギ、果実、腐肉、昆虫を餌とするが、トカゲ、アルマジロ、カタツムリなどの無脊椎動物、ヒツジ、地上営巣性鳥類の卵も食べる[2]。一方でピューマやイヌに捕食される[3]。
年に一度、早春に発情期を迎え、交尾する。妊娠期間は55 - 60日で、最大8頭の仔を産む。仔は9月から12月に産まれ、約2か月で乳離れする。雌は1年目には成熟する。飼育下では最大14年まで生きる[2]。
この項目は、動物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（Portal:生き物と自然／プロジェクト:生物）。
남아메리카회색여우(Lycalopex griseus)는 조로 여우의 일종이다. "아르헨티나여우" 또는 "파타고니아여우", "칠라"(chilla), "회색조로"(gray zorro)라는 이름으로도 알려져 있다. 남아메리카 남부 지역에서 서식한다.
남아메리카회색여우는 여우를 닮은 작은 개과 동물로 몸무게는 약 2.5~5.45kg 정도이며, 꼬리 길이 20~43cm를 포함하여 몸길이는 65~110cm이다. 머리는 붉은 갈색을 띠며, 흰 주근깨가 있다. 귀는 크고, 턱에 독특한 흰 반점이 있다. 모피는 얼룩빛을 띠며, 아구티 조모(粗毛, 솜털을 보호하는 몸에 난 굵고 빳빳한 긴 털)와 연한 색깔의 짧은 속털(긴 털 밑의 짧은 털)이 무성하게 나 있다. 하체는 희미한 회색을 띠고, 다리는 황갈색이며 거무스름한 줄무늬가 열십자 형태로 나 있다. 길고 무성한 털을 지닌 꼬리 윗등은 검은 줄무늬 형태 그리고 꼬리 안쪽은 희미한 얼룩무늬를 띠며 꼬리 끝단은 검은 색이다.[3]
† 포클랜드늑대
남아메리카여우속개(회색늑대의 아종).jpg)
붉은늑대(코요테와 회색늑대의 혼종?)
남아메리카회색여우(Lycalopex griseus)는 조로 여우의 일종이다. "아르헨티나여우" 또는 "파타고니아여우", "칠라"(chilla), "회색조로"(gray zorro)라는 이름으로도 알려져 있다. 남아메리카 남부 지역에서 서식한다.
._Parque_nacional_Pan_de_Az%C3%BAcar._Regi%C3%B3n_de_Atacama._Chile.jpg)
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
_white_background.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
