Carabus (lat. Carabus) - karabidlər fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Carabus (lat. Carabus) - karabidlər fəsiləsinə aid heyvan cinsi.
Die Echten Laufkäfer oder Großlaufkäfer (Carabus[1]) stellen eine Gattung innerhalb der Laufkäfer (Carabidae) dar. Sie umfassen im Regelfall relativ große Arten, wie etwa den bis zu 40 Millimeter langen Lederlaufkäfer (Carabus coriaceus), die größte europäische Art der Gattung. In Europa leben etwa 100 Arten dieser Gruppe, davon 33 in Mitteleuropa; weltweit sind über 850 Arten anzutreffen.
Großlaufkäfer stellen abgesehen von Vertretern der Gattung Procerus, wie etwa dem Riesenlaufkäfer (Procerus gigas), neben den Puppenräubern (Calosoma), Sandlaufkäfern (Cicindela) und einigen weniger bekannten Gattungen die größten Arten der Laufkäfer. Die Spanne reicht bei den europäischen Arten von etwa 13 Millimetern beim Heidelaufkäfer (Carabus nitens) bis zu 40 Millimetern beim Lederlaufkäfer,[2] tropische Arten können bis zu 70 Millimeter lang werden. Wie alle Laufkäfer besitzen sie fünfgliedrige Fußglieder (Tarsen) an allen drei Beinpaaren sowie die unter einem speziell ausgebildeten Seitenrand der Stirn eingelenkten Antennen mit elf Gliedern. Außerdem sind die Brustplatten der drei Thoraxsegmente fest miteinander verwachsen. Von außen ist meist nur eine feine Linie zu sehen. Die meist kleineren Männchen sind an den verbreiterten Vordertarsengliedern zu erkennen.
Die Deckflügel (Elytren) sind unterschiedlich ausgebildet und können sowohl eine leichte Körnung als auch Längsrippen aufweisen. Häufig kommen Punkt- und Kettenreihen aus Vertiefungen oder Erhöhungen der Skulptur vor. Bei vielen Arten sind die Deckflügel an der Naht verwachsen. Ein zweites Flügelpaar fehlt bei ihnen oftmals. Außerdem kann die Flugmuskulatur vollständig oder teilweise reduziert sein. Die Mundwerkzeuge sind in der Regel kräftig ausgebildet und können je nach Ernährungsweise variieren.
Auch die Larven der Großlaufkäfer können sehr unterschiedlich aufgebaut sein. Das Spektrum reicht, abhängig vom Lebensraum und der Lebensweise, von schlanken, parallelseitigen bis zu breit asselartigen Typen.
Die Echten Laufkäfer sind paläarktisch und nearktisch verbreitet und sind in den unterschiedlichsten terrestrischen Lebensräumen anzutreffen. Viele Arten sind endemisch verbreitet oder sind in sehr speziellen Lebensräumen zu finden. Andere haben als Generalisten ein sehr großes Verbreitungsgebiet.
Die meisten Arten der Laufkäfer sind nachtaktiv. Weiterhin sind alle Arten räuberisch und jagen auf dem Boden lebende Insekten und andere Gliederfüßer sowie Schnecken und Regenwürmer. Einige Arten sind auch tagaktiv und jagen entsprechend tagsüber. Alle Carabus-Arten sind an das Leben am Boden angepasst. Ein großer Teil, vor allem der großen Arten, ist auf Grund der Reduktion der Hinterflügel und der Flugmuskulatur sowie der zusammengewachsenen Deckflügel nicht mehr flugfähig.
Großlaufkäfer haben zudem ein Verteidigungssystem gegen Fressfeinde, vor allem Vögel und insektenfressende Säugetiere entwickelt, indem sie Verdauungssekrete aus dem Mund und andere Verteidigungssekrete aus den Analdrüsen abgeben können.
Viele Arten der Großlaufkäfer sind auf ganz spezielle Lebensräume und Lebensbedingungen angewiesen. Diese extrem angepassten Arten sind auf Grund der zunehmenden Zerstörung natürlicher Ökosysteme und Biotope in ihrem Vorkommen teilweise so weit reduziert worden, dass sie heute als stark gefährdet gelten und entsprechend auf der Roten Liste aufgeführt sind. Besonders betroffen sind dabei die großen Arten wie eben auch die Carabus-Arten, die zudem für Wanderer am auffälligsten sind. Da von Laien nicht erwartet werden kann, dass sie alle Arten auseinanderhalten können, wurden in Deutschland alle Arten der Echten Laufkäfer unter die Bestimmungen der Bundesartenschutzverordnung gestellt.
Die Großlaufkäfer sind weltweit mit über 850 Arten vertreten, wobei regelmäßig neue Arten beschrieben werden. In Europa sind von diesen etwa 100 Arten anzutreffen, in Mitteleuropa leben 33 Arten der Gattung Carabus. Die folgende Liste stellt eine Artenauswahl dar[3]:
Die Echten Laufkäfer oder Großlaufkäfer (Carabus) stellen eine Gattung innerhalb der Laufkäfer (Carabidae) dar. Sie umfassen im Regelfall relativ große Arten, wie etwa den bis zu 40 Millimeter langen Lederlaufkäfer (Carabus coriaceus), die größte europäische Art der Gattung. In Europa leben etwa 100 Arten dieser Gruppe, davon 33 in Mitteleuropa; weltweit sind über 850 Arten anzutreffen.
Bi de Echten Loopkävers oder Groten Loopkävers (Carabus[1] ) hannelt sik dat um en Geslecht mank de Loopkävers (Carabidae). Dor höört se to de Unnerfamilie vun de Carabinae mit to. As de Naam al seggt, sünd de Groten Loopkävers man groot, as de Leddern Loopkäver (Carabus coriaceus), de bit hen to 40 Millimeters lang weern kann un dor de gröttste Aart in Europa mit is. All tohopen gifft dat in Europa bi hunnert Aarden, dormank 33 in Middeleuropa. In de ganze Welt kann een mehr as 850 Aarden andrepen.
Mol af vun Aarden ut dat Geslecht Procerus , as de Kaventsmann-Loopkäver (Procerus gigas), sünd de Groten Loopkävers, mit de Poppenrövers (Calosoma), de Sandloopkävers (Cicindela) un en paar minner bekannte Geslechter de Gröttsten mank de Loopkävers. Dat langt bi de europääschen Aarden vun bi 13 Millimeters bi den Heid-Loopkäver (Carabus nitens) bit hen to den Leddern Loopkäver mit siene 40 Millimeters.[2] In de Tropen gifft dat ok Aarden, de könnt bit hen to 70 mms lang weern. As bi all Loopkävers bestaht de Footle’e (Tarsen) an all dree Beenpaar ut fiev Le’e. De Föhlspriete sitt an’e Sieten vun’e Steern un bestaht ut 11 Le’e. Bovendem sünd de Bostplaten vun de dree Bostsegmente fast tohopenwussen. De Heken sünd meist wat lüttjer, as de Seken, un to erkennen an de Le’e vun de Vörtarsen, de wat breeder sünd. Bi allerhand Aarden sünd de Deekflunken an’e Naht tohopenwussen. Bi jem fehlt dat tweede Flunkenpaar faken ganz. Butendem kann dat angahn, datt de Fleegmuskeln ganz oder to’n Deel torüchbillt wurrn sünd. De Mundwarktüge sünd normalerwiese man dannig. Je nadem, wat se freten doot, könnt de ganz verscheden utfallen. Ok de Budden vun de Groten Loopkävers könnt ganz verscheden utsehn.
De Echten Loopkävers kaamt vör in de Gemarken vun de Paläarktis un de Nearktis. Dor sünd se up’n Grund in ganz verscheden Umto antodrepen. Allerhand Aarden leevt as Endemiten oder in en bannig speziell Umto. Man annere sünd meist allerwegens to finnen.
De meisten Aarden mank de Groten Loopkävers sünd in’e Nacht togange. All Aarden leevt as Rövers un jaagt Insekten, de up’n Grund leven doot, man ok annere Liddfööt un dorto noch Sniggen un Mettjen. En paar Aarden sünd over Dag togange un jaagt ok over Dag. All sünd se anpasst an dat Leven up’n Grund. En groten Deel, sunnerlich vun de gröttern Aarden, kann nich mehr flegen, vunwegen, datt de Achterflunken un de Fleegmuskeln torüchbillt, un vunwegen, datt de Deekflunken tohopenwussen sünd. Grote Loopkävers könnt sik gegen Feende verdeffendeern, sunnerlich gegen Vagels un Söögdeerter, de Insekten freten doot, un geeft dor Sekrete to’n Verdauen ut Mund un Achtergatt bi af.
Bi 850 Aarden sünd up de ganze Welt bekannt, man jummerlos weert noch ne’e Aarden beschreven. In düsse Listen steiht en Utwahl vun Aarden ut Europa:
. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons. Bi de Echten Loopkävers oder Groten Loopkävers (Carabus ) hannelt sik dat um en Geslecht mank de Loopkävers (Carabidae). Dor höört se to de Unnerfamilie vun de Carabinae mit to. As de Naam al seggt, sünd de Groten Loopkävers man groot, as de Leddern Loopkäver (Carabus coriaceus), de bit hen to 40 Millimeters lang weern kann un dor de gröttste Aart in Europa mit is. All tohopen gifft dat in Europa bi hunnert Aarden, dormank 33 in Middeleuropa. In de ganze Welt kann een mehr as 850 Aarden andrepen.
Carabus is a genus of beetles in family Carabidae. The genus is highly diverse with 94 subgenera, 959 species and 2300 subspecies, thus is the largest genus in the subfamily Carabinae.[1][2][3] The vast majority are native to the Palearctic, but 16 Nearctic species are also known.[1][3] Carabus spp. are 12–50 mm (0.47–1.97 in) long, and most species are wingless and often very colourful.[1] These are nocturnal, predatory beetles that feed on snails, earthworms, and caterpillars.[1][4] Most Carabus species were thought to have inhabited the Eurasian forest, but the species' low dispersal abilities altered the distribution of lineages within the genus.[5]
Adult Carabus feeds on both small live and dead animals such as slugs, snails, earthworms, and insects in all stages, sometimes dead vertebrates. The ways of feeding on snails are different for their adaptations, as macrocephalic beetles feed snails by crushing shells, and stenocephalic beetles feed snails by inserting the head into the shell.[6]
Carabus contains the following 960 species:[3][7]
Carabus ulrichii, Romania 
Carabus auratus, Germany 
Carabus granulatus, Canada 
Carabus glabratus, UK 
Carabus nemoralis, Canada 
Carabus lineatus lateralis, Spain 
Carabus nymph, Switzerland 
Carabus rossii, Italy Carabus is a genus of beetles in family Carabidae. The genus is highly diverse with 94 subgenera, 959 species and 2300 subspecies, thus is the largest genus in the subfamily Carabinae. The vast majority are native to the Palearctic, but 16 Nearctic species are also known. Carabus spp. are 12–50 mm (0.47–1.97 in) long, and most species are wingless and often very colourful. These are nocturnal, predatory beetles that feed on snails, earthworms, and caterpillars. Most Carabus species were thought to have inhabited the Eurasian forest, but the species' low dispersal abilities altered the distribution of lineages within the genus.
Carabus es un género de coleópteros adéfagos de la familia Carabidae, propios del Nuevo y del Viejo Mundo. En la región Neártica hay alrededor de 17 especies. Es el único miembro de la subtribu Carabina. Son depredadores nocturnos que se alimentan de caracoles, lombrices de tierra y orugas.[1] La mayoría de las especies se encuentran en el Paleártico.
Larva.
Carabus neli, fósil
Carabus es un género de coleópteros adéfagos de la familia Carabidae, propios del Nuevo y del Viejo Mundo. En la región Neártica hay alrededor de 17 especies. Es el único miembro de la subtribu Carabina. Son depredadores nocturnos que se alimentan de caracoles, lombrices de tierra y orugas. La mayoría de las especies se encuentran en el Paleártico.
Larva.
Carabus neli, fósil
Carabus (les Carabes) est un genre d'insectes de la famille des Carabidae, de la sous-famille des Carabinae. Il est formé de très nombreuses espèces de coléoptères prédateurs.
Acathaicus - Acoptolabrus - Acoptopterus - Acrocarabus - Alipaster - Apoplesius - Apotomopterus - Archicarabus - Archiplectes - Aristocarabus - Aulonocarabus - Axinocarabus - Calocarabus - Carabulus - Carabus - Cathaicus - Cathoplius - Cavazzutiocarabus - Cechenochilus - Cechenotribax - Cephalornis - Chaetocarabus - Chrysocarabus - Chrysotribax - Coptolabrodes - Coptolabrus - Cratocarabus - Cratocechenodes - Cratocechenus - Cratocephalus - Cratophyrtus - Cryptocarabus - Cryptocechenus - Ctenocarabus - Cupreocarabus - Cychrostomus - Cyclocarabus - Cytilocarabus - Damaster - Deroplectes - Diocarabus - Eccoptolabrus - Eocechenus - Eotribax - Eucarabus - Euleptocarabus - Eupachys - Eurycarabus - Fulgenticarabus - Gnathocarabus - Goniocarabus - Hemicarabus - Heterocarabus - Homoeocarabus - Hygrocarabus - Hypsocarabus - Imaibiodes - Imaibius - Iniopachus - Ischnocarabus - Isiocarabus - Lamprostus - Lasiocoptolabrus - Leptocarabus - Leptoplesius - Lichnocarabus - Limnocarabus - Lipaster - Macrothorax - Meganebrius - Megodontoides - Megodontus - Mesocarabus - Microplectes - Microtribax - Mimocarabus - Morphocarabus - Neocarabus - Neoplectes - Neoplesius - Nesaeocarabus - Ohomopterus - Ophiocarabus - Oreocarabus - Orinocarabus - Oxycarabus - Pachycarabus - Pachystus - Pagocarabus - Pantophyrtus - Parhomopterus - Piocarabus - Piocarabus - Platycarabus - Procechenochilus - Procerus - Procrustes - Pseudocoptolabrus - Pseudocranion - Pseudotribax - Qinlingocarabus - Relictocarabus - Rhigocarabus - Rhipocarabus - Scambocarabus - Semnocarabus - Shenocoptolabrus - Shunichiocarabus - Sphodristocarabus - Stephanocarabus - Tachypus - Tanaocarabus - Teratocarabus - Tmesicarabus - Tomocarabus - Trachycarabus - Tribax - Ulocarabus
Carabus (les Carabes) est un genre d'insectes de la famille des Carabidae, de la sous-famille des Carabinae. Il est formé de très nombreuses espèces de coléoptères prédateurs.
Carabus è un genere di coleotteri della famiglia Carabidae. Il genere è estremamente diversificato con 91 sottogeneri e più di 1000 specie riconosciute e quindi è il genere più grande nella sottofamiglia Carabinae
La lunghezza dei Carabus va dai 12-50 mm e presentano spesso il capo allungato. La maggior parte degli individui è brachittera e solo pochi individui (come alcuni Carabus granulatus) presentano ali adatte al volo. e spesso presentano colorazioni molto appariscenti come nel caso del Carabus olympiae. Questi coleotteri notturni, si nutrono di lumache, lombrichi e bruchi.
La grande maggioranza è originaria del Paleartico, mentre ci sono anche 11 specie del Neartico.
Comprende le seguenti specie:
Carabus è un genere di coleotteri della famiglia Carabidae. Il genere è estremamente diversificato con 91 sottogeneri e più di 1000 specie riconosciute e quindi è il genere più grande nella sottofamiglia Carabinae
Carabus est genus colepterorum subfamiliae Carabinarum familiae Carabidarum.
Vide "Carabum" apud Vicispecies. 
Situs scientifici: • ITIS • NCBI • Biodiversity • Encyclopedia of Life Carabus est genus colepterorum subfamiliae Carabinarum familiae Carabidarum.
Puošniažygiai (lot. Carabus, vok. Echte Laufkäfer) – žygių (Carabidae) šeimos vabalų gentis, kuriai priklauso stambūs tamsių spalvų, kartais metališkai blizgantys vabalai. Antsparniai su išilginėmis briaunelėmis, gumburėlių eilutėmis ar blizgančiomis duobutėmis. Puošniažygiai labai naudingi, nes sunaikina daug kenkėjų lervų, vikršų, lėliukių. Aktyvūs yra prieblandoje, dieną slepiasi po akmenimis, plyšiuose. Žiemoja suaugėliai.
Lietuvoje yra apie 13 rūšių:
Schallebijters[1] of schalebijters[2] (Carabus) zijn een geslacht van kevers die behoren tot de loopkevers (Carabidae). Het geslacht telt ongeveer 2000 soorten, die zijn verdeeld over verschillende ondergeslachten.
Alle soorten staan bekend als felle rovers, zowel de larven als de volwassen kevers. Op het menu staan voornamelijk insecten en wormen die op de grond worden opgespoord en buitgemaakt. Schallebijters zijn typische bodembewoners die niet graag klimmen.
De kevers zijn felle rovers die op levende prooien jagen, toch zijn ze niet strikt vleesetend, ook plantendelen zoals fruit worden wel gegeten. De larven zijn eveneens roofzuchtig en leven van kleine ongewervelden.
Schallebijters ruimen vele plantenetende dieren zoals insectenlarven en slakken op en zijn over het algemeen nuttige kevers. Ze eten ook aas en jagen op de ongewenste meikeverlarven en de jonge stadia van de schadelijke coloradokever.
Alle soorten leven op het noordelijk halfrond; Europa, Azië, Noord-Amerika en het Midden-Oosten. In België en Nederland zijn de schallebijters algemeen in omgevingen met een strooisellaag, zoals parken en bossen. In Nederland komen 15 soorten schallebijters voor.[2]
Schallebijters worden ook wel schalebijters of scharrebijters genoemd. De kevers hebben deze curieuze naam te danken aan een verbastering van de oude naam scalbote. Deze naam is afkomstig uit het Frans en is afgeleid van het Franse woord escarbot, dat 'mestkever' betekent.[3]
De wetenschappelijke geslachtsnaam Carabus is ook afgeleid van de mestkever, deze naam komt uit het Grieks en is terug te voeren op het woord karabos (κα'ραβος), dat 'gehoornde kever' betekent.[4]
In andere talen worden de schallebijters wel 'echte loopkevers' genoemd, zoals het Duitse echten Laufkäfer of het Noorse ekte jordløperne.
Schallebijters komen alleen voor in het Palearctisch gebied (Europa, Azië en het Midden-Oosten) en het Nearctisch gebied (Noord-Amerika), dus grofweg het noordelijk halfrond. Op het zuidelijk halfrond zoals Afrika en Australië wordt de plaats van de schallebijters overgenomen door andere groepen van loopkevers, zoals zandloopkevers en bombardeerkevers. Een groot aantal schallebijters komt voor in China, waar ze zich wijd verspreid hebben. De soorten die behoren tot de grote ondergeslachten Alipaster en Apotomopterus zijn endemisch in China. De drie soorten uit het geslacht Nesaeocarabus zijn endemisch op Tenerife, een van de Canarische Eilanden.
Sommige soorten zijn sterk gespecialiseerd op een bepaalde leefomgeving en komen voor in een gerestricteerd gebied. Een voorbeeld is de goudglanzende loopkever, die een voorkeur heeft voor hoger gelegen bossen zoals heuvels en bergen. Andere soorten zijn generalisten die als gevolg hiervan een groot verspreidingsgebied hebben. Een voorbeeld is de Europese paarse loopkever (Carabus violaceus), die ook in België en Nederland te vinden is.
De meeste schallebijters zijn te vinden in humusrijke bossen waar ze hun voedsel vinden. Een aantal soorten is in drogere streken te vinden zoals heide en berggebieden. Andere loopkevers, zoals de zandloopkevers, hebben zich gespecialiseerd op drogere, zanderige tot woestijnachtige gebieden. De larven van soorten uit deze familie leven niet in de humuslaag maar maken valkuiltjes in los zand waarin ze prooien vangen.[5] De soorten Carabus syrus en Carabus syriacus zijn bewoners van droge zanderige gebieden en komen voor in het Midden-Oosten waaronder Israël.[6] De soort Carabus hortensis is juist bestand tegen lagere temperaturen en wordt gevonden tot in noordelijk Noorwegen tot bij de stad Narvik.[7]
Schallebijters zijn middelgrote tot grote kevers die een vrij herkenbare lichaamsbouw hebben, al zijn er enkele uitzonderingen. Schallebijters worden wel beschouwd als 'standaardmodel' voor alle loopkevers; ze hebben allemaal een typisch loopkeverachtige bouw. Ze zijn dan ook voornamelijk te onderscheiden aan hun lichaamslengte en kleur. Ook de vorm van het halsschild en de dekschilden en met name de patronen op deze dekschilden zijn vaak soortspecifiek. Het lichaam is ovaal-langwerpig waarbij de dekschilden, het halsschild of pronotum en de kop zijn goed te onderscheiden. Schallebijters zijn typische bodembewoners, ze hebben altijd vleugels maar vliegen zelden. Sommige soorten hebben het vermogen om te vliegen zelfs volledig verloren. De poten en antennes zijn lang en sprieterig, ze zijn duidelijk gesegmenteerd. De meeste soorten worden één tot twee centimeter lang maar een aantal soorten wordt groter met uitschieters tot meer dan vier centimeter.
De kop is altijd duidelijk te onderscheiden door de aanwezigheid van lange en duidelijk gesegmenteerde antennes (1). De antennes zijn niet alleen lang maar ook zeer beweeglijk. Ook de kaken of mandibels (3) zijn sterk vergroot en vallen duidelijk op, zoals bij alle loopkevers. De kop is voorzien van twee paar tasters die ook wel palpen worden genoemd. Deze hebben een zintuiglijke functie en dienen om te proeven. De palpen zijn bij de schallebijters relatief lang en ze eindigen in een enigszins verdikte, knotsvormige structuur. De tasters aan de onderzijde van de kop worden de liptasters of labiale tasters (2) genoemd en de tasters aan de bovenzijde zijn de kaaktasters of maxillaire tasters (4). De ogen (5) puilen uit en zijn rond en kraalachtig. De meeste soorten kunnen in vergelijking met andere kevers goed zien, de ogen worden gebruikt om prooien op te sporen en vijanden waar te nemen. De ogen bestaan uit kleine deeloogjes die de ommatidia worden genoemd en het geheel wordt aangeduid met het samengesteld oog. Veel schallebijters zijn nachtactief en bij deze soorten worden voornamelijk de koptasters gebruikt om prooien en vijanden te waar te nemen.
Het borststuk is smal en langwerpig, het vormt een duidelijke insnoering van het lichaam. De voorkant van de bovenzijde van het borststuk wordt beschermd door het halsschild of pronotum. De vorm van het pronotum is een belangrijk kenmerk omdat het per soort verschilt. De achterzijde van het borststuk en het achterlijf worden beschermd door de stevige dekschilden of elytra. De dekschilden bedekken altijd de gehele bovenzijde van het achterlichaam. De kleur en vorm van de dekschilden zijn eveneens een belangrijke determinatiesleutel omdat deze bij iedere soort weer anders is. Veel loopkevers hebben een groene kleur met een metaalachtige glans, zoals de gouden loopkever en de halsbandloopkever. Andere soorten hebben een overwegend zwarte kleur met een violette glans, zoals de paarse loopkever en de tuinloopkever. De donkerblauwe loopkever heeft een uitgesproken blauwe kleur en is hieraan te herkennen.
De dekschilden of elytra zijn ontstaan uit de voorvleugels en beschermen bij de kevers niet alleen het lichaam maar met name de vliezige, kwetsbare achtervleugels. Met de achtervleugels kunnen veel kevers vliegen maar bij de schallebijters is dit vermogen bij sommige soorten verloren gegaan. Ze zijn zo sterk op het leven op de bodem aangepast dat ze geen vleugels nodig hebben. Een aantal soorten echter kan niet meer vliegen ondanks de aanwezigheid van vliezige achtervleugels. De tuinloopkever is hiervan een voorbeeld, de achtervleugels van de gouden loopkever zijn zelfs gereduceerd.[8] Het kan zelfs voorkomen dat binnen een soort exemplaren in principe vleugels hebben, maar dat ze bij een aantal exemplaren ontbreken. Dit verschijnsel is onder andere beschreven bij de gekorrelde veldloopkever.[9]
Veel groepen van kevers, zoals de lieveheersbeestjes, de waterkevers en de bladhaantjes, hebben altijd gladde dekschilden, maar bij de schallebijters zijn de elytra vaak voorzien van patronen. De patronen op de dekschilden kunnen heel verschillend zijn, enkele veel voorkomende kenmerken zijn:
Aan de onderzijde van het borststuk zijn drie paar poten aanwezig, welke bij alle schallebijters zeer lang en sprieterig zijn. De poten bestaan net als andere insecten uit de heup of coxa, hiermee is de poot aan het lichaam gehecht. Dit deel is het kleinst en is aan de bovenzijde niet te zien. Het volgende segment is de dij of femur, deze steekt uit onder de dekschilden. Het femur is verbonden met de scheen of tibia, dit is het opvallendste deel omdat de scheen eindigt in een gewricht dat een duidelijke stekel draagt, dit wordt de spore genoemd. Het laatste deel van de poot is bij de meeste soorten tevens het langste deel. Dit segment wordt de tarsus of voet genoemd en is het enige deel van de poot dat geleed is. De tarsus bestaat altijd uit vijf delen waarvan het laatste deel een klauwtje draagt. Schallebijters kunnen als het moet zeer snel rennen.
Bij de schallebijters zijn de mannetjes het eenvoudigst van de vrouwtjes te onderscheiden aan de vorm van de poten, of meer specifiek de tarsen van de voorpoten.[5] Deze zijn duidelijk breder bij de mannetjes en dit dient om een vrouwtje tijdens de paring beter te kunnen vasthouden. Dit komt wel meer voor bij kevers, bij de in het water levende geelgerande watertor hebben de mannetjes bijvoorbeeld zuignappen aan hun voorpoten.[10]
Het achterlijf van de kevers bevat alle organen, zoals de geslachtsorganen, het ademapparaat en het spijsverteringsstelsel. Aan de achterzijde zijn de anus en de cloaca gelegen.
Aan de achterzijde van het achterlijf zijn klieren gelegen die een stinkende en onsmakelijke vloeistof afscheiden. Dergelijke klieren komen ook bij andere insecten voor, zoals wantsen (orde Hemiptera) en andere families van kevers zoals lieveheersbeestjes en kortschildkevers. De stof die wordt uitgescheiden staat wel bekend als bloedvloeistof of hemolymfe en dient om vijanden af te schrikken. Bij een aantal soorten is de klierafscheiding ook voor mensen ondraaglijk vanwege de zeer sterke rottingsgeur. De afweerstof is niet zo sterk als bij de bombardeerkevers het geval is, bij deze loopkevers wordt de afscheiding sterk verhit door een chemische reactie.
Bij de schallebijter Carabus lefebvrei is de substantie goed onderzocht, in de afscheiding van deze soort werden onder andere terpenen, ketonen, aldehyden, alcoholen, esters, en carbonzuren aangetroffen. Vooral monoterpenen zoals linalool zijn een belangrijk bestandsdeel.[11]
Schallebijters zoeken elkaar op in de lente waarna de paring plaatsvindt. De vrouwtjes zetten de eitjes vaak één voor een af in de bodem, in dood hout of onder objecten als stenen. De eitjes zijn vaak enige millimeters lang en wit van kleur. Van de grote loopkever is bekend dat ze aanvankelijk een cilindervorm hebben en later een meer ronde vorm krijgen die lijkt op een boon.[12]
De eitjes komen na enige tijd uit -afhankelijk van de temperatuur- waarbij de larven tevoorschijn komen. Deze vervellen twee keer waarna ze verpoppen en uiteindelijk de volwassen kever verschijnt. Na iedere vervelling is de larve helder wit van kleur, het duurt enige tijd voordat de oude kleur terugkomt.
De larven van de schallebijters hebben een vrij uniforme lichaamsbouw, de larven hebben altijd een afgeplat lichaam wat ze helpt om onder objecten als stenen en houtblokken te schuilen. De larven van sommige soorten hebben een relatief kort en breed lichaam en andere soorten hebben een langer en relatief smaller lijf. De larven van schallebijters zijn niet altijd eenvoudig van andere loopkeverlarven te onderscheiden. Op de afbeelding rechts is een typische larve afgebeeld. Het lichaam is net als bij de volwassen kevers verdeeld in drie delen; de kop, (A), het borststuk (B) en het achterlijf (C). De mandibels of kaken (1) zijn bij alle soorten goed ontwikkeld en zijn duidelijk zichtbaar. Aan weerszijden zijn twee paar palpen gepositioneerd zoals ook voorkomt bij de volwassen dieren, de buitenste palpen (2) zijn net zichtbaar, de binnenste palpen zijn hier niet te zien. Iets achter de monddelen zijn de antennes (3) gelegen die echter veel kleiner zijn in vergelijking met de antennes van de volwassen kever. Aan de achterzijde van de kop is een groepje onopvallende, enkelvoudige oogjes aanwezig (4) die de ommatidiën worden genoemd. De larve ziet hiermee slecht en kan alleen het verschil tussen dag en nacht waarnemen.
Het borststuk van de larve draagt net als de volwassen kever drie paar poten, de borststuksegmenten zijn bij de larven echter veel duidelijker te onderscheiden dan bij de volwassen exemplaren. De poten zijn goed ontwikkeld in vergelijking met andere insectenlarven, de schallebijterlarve kan er snel mee rennen. Zowel het voorste potenpaar (5), het middelste potenpaar (6) als het achterste potenpaar (7) worden aan de bovenzijde beschermd door stevige chitineuze platen. Bij de volwassen kevers is het borststuk samengesmolten en wordt aan de bovenzijde beschermd door een enkele plaat, het halsschild of pronotum.
Het achterlijf bestaat altijd uit tien segmenten, waarvan de achterste twee samengegaan zijn zodat het zichtbare aantal segmenten kleiner is. Aan de bovenzijde is ieder lichaamssegment voorzien van een beschermende, chitineuze plaat. De platen aan de bovenzijde worden de tergieten genoemd en de platen aan de onderzijde worden aangeduid met sternieten.
De larven zijn behoorlijk snel en kunnen zich al rennend vlug verstoppen bij verstoring. De larven van veel soorten kunnen zich ook snel ingraven om aan vijanden te ontkomen. Als een larve wordt opgepakt, kan deze vaak venijnig bijten door de lange, scherpe en krachtige monddelen.
De larven hebben nog geen samengestelde ogen zoals de volwassen kevers. Aan de onderzijde van de kop zijn de palpen gelegen, dit zijn gelede uitsteeksels van de kop die een zintuiglijke functie hebben. Ze bevatten chemosensorische zintuigcellen die het voedsel 'ruiken' en vervullen ook een functie bij het in de monddelen brengen van delen van prooidelen die door de kaken zijn verkleind.
Als de larve zich volledig heeft ontwikkeld vindt de verpopping of ecdysis plaats. De verpopping voltrekt zich altijd in een beschermende kamer, de larve graaft hiertoe een holletje om zich tegen vorst te beschermen. Ze overwinteren meestal in de pop in het hol, deze schuilplaats wordt wel de popkamer of poppenwieg genoemd. Een aantal soorten kan verscheidene jaren oud worden en moet dus als volwassen kever overwinteren maar ook bij deze soorten is het zo dat de eerste winter vaak wordt doorgebracht in de popkamer. De kevers verpoppen bijna altijd in de herfst en komen vlak voor de winter uit hun pop tevoorschijn. Omdat er in de winter geen voedsel meer is blijven ze in de pop tot de volgende lente of zomer aanbreekt. Pas als de temperaturen hoog genoeg zijn kruipen de kevers uit hun schuilplaats.
Als de kever zijn pop verlaat is het lichaam eerst wit van kleur, de kleuren komen later tevoorschijn als het pantser van het lichaam uithardt. Volwassen kevers zijn vaak meerderjarig en overwinteren in holletjes in de grond of onder boomschors. Ze kunnen dan in paren of groepjes worden aangetroffen.
Schallebijters zijn allemaal bodembewonend, sommige soorten zijn nachtactief terwijl andere als sterk heliofiel kunnen worden beschouwd, dit betekent dat ze graag zonnen.
De terrestrische levenswijze is iets wat alle soorten gemeen hebben. Schallebijters vliegen maar zelden, als ze al kunnen vliegen want een aantal soorten heeft het vermogen tot vliegen volledig verloren. Een aantal groepen van loopkevers zijn juist goede vliegers, zoals de zandloopkevers. De zandloopkevers zijn vaak behendige vliegers en vliegen kleine stukjes op zoek naar prooidieren, dergelijk gedrag komt bij de schallebijters nooit voor.
Schallebijters zijn grotendeels carnivoor, ze eten voornamelijk levende prooien. Van een aantal soorten is beschreven dat het menu voor een deel bestaat uit plantendelen zoals fruit. Ook van andere loopkevers is dit wel bekend, de paarse loopkever wordt bijvoorbeeld vaak op vlindervallen aangetroffen. Verzamelaars van nachtvlinders lokken deze door boomstammen in te smeren met een mengsel van een suikerhoudende en een alcohohoudende substantie, die kennelijk ook onweerstaanbaar is voor de loopkevers.[13]
Ook aas wordt niet vermeden, schallebijters eten van dode dieren zoals muizen.[12]
De meeste soorten kiezen zachtere dieren uit als prooi, zoals wormen, rupsen en slakken. Van een aantal loopkevers is bekend dat ze de schadelijke larven van de coloradokever eten, zoals de gouden loopkever, de grote loopkever en de gekorrelde veldloopkever.[14] Van de gouden loopkever is bekend dat vooral op de schadelijke, aan plantenwortels vretende larven van de meikever (Melolontha melolontha) wordt gejaagd.[13]
De larven van veel schallebijters zijn echte slakkenjagers, door hun langwerpige lichaam kunnen ze gemakkelijk in het slakkenhuis kruipen. De slak wordt vervolgens doodgebeten en met behulp van verteringsvloeistoffen opgenomen.
Loopkevers zoals schallebijters hebben te duchten van generalisten onder de insectenetende dieren. Voorbeelden zijn zoogdieren zoals muizen, egels en katachtigen. Ook vele insectenetende vogels eten de kever en de larven als ze de kans krijgen.
De kever kan ten prooi vallen aan parasitoïde schimmels uit de familie Clavicipitaceae. De schimmel doodt voornamelijk de larven en produceert onregelmatige langwerpige stelen op het lijk waaruit de vruchtlichamen groeien. Deze besmetten vervolgens weer andere insecten.
Dieren worden verdeeld in verschillende rangen, respectievelijk orden, onderorden, families en geslachten. De schallebijters zijn een geslacht van kevers (orde Coleoptera) die behoren tot de onderorde Caraboidea (roofkevers), de familie Carabidae (loopkevers) en de onderfamilie Carabinae.
Kevers zijn één van de grootste groepen van insecten en daarnaast ook een van de populairste onder verzamelaars, ze worden op grote schaal verzameld, geprepareerd en bestudeerd. De loopkevers, en met name de schallebijters, zijn een relatief kleine groep van kevers maar vanwege hun relatief forse lichaamslengte en het algemene voorkomen in veel westerse landen zijn ze zonder meer een van de best bestudeerde kevers. De indeling van de schallebijters is door deze constante aanvoer van nieuwe inzichten al vele malen gewijzigd.
Alle schallebijters behoren tot het geslacht Carabus, ze worden verder verdeeld in zogenaamde ondergeslachten. Ondergeslachten vormen een tussenlaag tussen het geslacht en de onderliggende soorten die tot het geslacht behoren. Het gebruik van ondergeslachten dient om grotere geslachten op te delen in kleinere groepjes die nauwer aan elkaar verwant zijn. De grootte en het areaal kan per ondergeslacht sterk verschillen. Het ondergeslacht Damaster bijvoorbeeld is monotypisch wat betekent dat het wordt vertegenwoordigd slechts één soort; Damaster blaptoides. Deze soort komt alleen voor in Japan en de noordelijker gelegen eilandengroep Koerilen die behoren tot Rusland. De bekendste ondergeslachten zijn groepen die in een groot deel van de wereld voorkomen, zoals Hemicarabus, waarvan de vertegenwoordigers voorkomen in grote delen van Europa en verder in Azië en in Noord-Amerika, zoals de Verenigde Staten en Canada.
Onderstaand een lijst van ondergeslachten waarin de schallebijters worden verdeeld, zie voor een lijst van alle soorten de lijst van schallebijters.
Van de 40.000 soorten loopkevers behoren er ongeveer 2000 tot de schallebijters. De poppenrovers (geslacht Calosoma) zijn het sterkst verwant aan de schallebijters, en behoren tot dezelfde onderfamilie Carabinae. Belangrijke verschillen tussen de schallebijters en de poppenrovers zijn dat deze laatsten goed kunnen vliegen en soms in bomen en struiken leven en niet op de bodem.
Hieronder staat een uitklapbare tabel met alle soorten die in België en Nederland voorkomen, en enkele andere bekende soorten. Soortnamen met een asterisk (*) komen in Nederland voor.[2] Zie voor een complete lijst van alle soorten schallebijters de lijst van schallebijters. Voor de lijst zijn verschillende bronnen gebruikt, zie hiervoor de tabelkop.
Enkele soorten schallebijters met afbeelding Afbeelding Naam[2] Lengte[5] Lichaamskleur[5] Voorkomen Bijzonderheden.jpg)
Referenties
Bronnen
Meer informatie
Schallebijters of schalebijters (Carabus) zijn een geslacht van kevers die behoren tot de loopkevers (Carabidae). Het geslacht telt ongeveer 2000 soorten, die zijn verdeeld over verschillende ondergeslachten.
Alle soorten staan bekend als felle rovers, zowel de larven als de volwassen kevers. Op het menu staan voornamelijk insecten en wormen die op de grond worden opgespoord en buitgemaakt. Schallebijters zijn typische bodembewoners die niet graag klimmen.
Carabus er en slekt av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere (Carabinae) i familiegruppen løpebiller. Carabus er slekten med de «ekte jordløperne», 14 arter er registret fra Norge.
Kroppen er elegant bygd, beina er lange løpebein. Ofte har de en metallisk glans, fargene er mørke, svart eller bronsefarget. Noen er olivengrønne.
De fleste artene kan ikke fly da flygevingene er dårlig utviklet, men noen arter, som Carabus granulatus og Carabus clathratus har velutviklede flygevinger.
Dekkvingene mangler lengdestrimler, men kan ha rekker av groper eller være knudret (små forhøyninger). Antennens tredje og fjerde ledd med en lang børste/børster i spissen, mens leddene ellers er bare og helt uten fine korte hår. (Krever forstørrelse for å se).
Carabus er vanligvis nattaktive og lever som predator på andre dyr, blant annet landlevende lungesnegler. Sammenlignet med mange andre løpebiller er de forholdsvis tunge og trege, særlig de største artene, og de jakter mest på langsomme byttedyr som snegler og meitemark, eter også gjerne åtsler. Overvintrer som voksen (imago), nedgravd i et hulrom under en stein eller en rot.
De tilhører gruppen av insekter med fullstendig forvandling (holometabole insekter), som gjennomgår en metamorfose i løpet av utviklingen. Larvene er ofte radikalt forskjellige fra de voksne, både i levevis og i kroppsbygning. Mellom larvestadiet og det voksne stadiet er et puppestadie, en hvileperiode, der billens indre og ytre organer endres.
Slekten Carabus er en stor slekt. Denne oversikten er mangelfull, men har med alle de norske og noen av de vanligste europeiske artene. Systematikken følger Carabidae of the World[1]
Carabus er en slekt av billene i delgruppen (underfamilien) jordløpere (Carabinae) i familiegruppen løpebiller. Carabus er slekten med de «ekte jordløperne», 14 arter er registret fra Norge.
Multimedia w Wikimedia Commons Carabus, biegacz – rodzaj dużych i średniej wielkości drapieżnych chrząszczy z rodziny biegaczowatych, podrodziny Carabinae i plemienia Carabini. Obejmuje blisko 900 gatunków, zamieszkujących państwo holarktyczne, głównie krainę palearktyczną. Występują w różnych środowiskach, preferując lasy. Większość nielotna. Kilka gatunków jest zagrożonych.
Rodzaj Carabus opisany został w 1758 roku przez Karola Linneusza w dziesiątej edycji Systema Naturae. Opisał on wówczas 31 jego gatunków, z których pięć zalicza się do niego współcześnie: C. coriaceus, C. granulatus, C. nitens, C. hortensis i C. violaceus[1][2]. Gatunkiem typowym rodzaju został Carabus granulatus[3].
Chrząszcze średniej wielkości[4][5] lub duże[4], osiągające od 12 do 50[5] lub 60[4] mm długości ciała[5]. Oczy dobrze rozwinięte[4]. Żuwaczki bez poprzecznego bruzdkowania. Trzeci człon czułków pozbawiony kila[4][6]. Pokrywy bez obrzeżenia przypodstawowego (ang. basal margin)[4]. Rzeźba pokryw bardzo rozmaita. Tylne skrzydła zredukowane u większości gatunków[4]. Biodra tylnej pary odnóży nieodgraniczone, stykające się ze sobą[4][6].
Poczwarki biegaczy są wolne i należą do „adecticous type”, tj. poczwarek o nieruchomych, niefunkcjonalnych żuwaczkach. Pterotheca ułożona jest ukośnie po obu stronach ciała. Odwłok mają ruchomy. W ich budowie widoczne są prymitywne cechy larw, takie jak obecność 3 par stemmata i rozszerzenia urotergalne oraz postaci dorosłych, jak nabrzmiałości podotekalne u samców[7].
Ciało larw tęgie, ciemniejsze i silniej zesklerotyzowane niż u rodzaju Calosoma. Ubarwione są zwykle czarno lub ciemnobrązowo. Czułki długością zbliżone do żuwaczek, a drugi człon najdłuższy. Czoło i nasale różnorodne. Jeśli nasale czterozębne, to tylko z małym środkowym wcięciem. Hypodon często dobrze rozwinięty, tworzący środkowy ząb. Adnasalia wystające. Elementy aparatu gębowego często smuklejsze niż u Calosoma. Żuwaczki z zakrzywionym retinaculum i wyraźnym penicillusem. Głaszczki wargowe o ostatnim członie często dwupłatowato zakończonym, z których każdy płat wyposażony w sensilla. Szew epikranialny bardzo krótki. Tergity poprzeczne, często silnie wystające ku tyłowi w kątach tylnych. Epipleuryty często częściowo lub całkowicie podzielone na przednią i tylną część. Skleryty brzuszne zlane na 8 i 9 segmencie. Przysadki odwłokowe zesklerotyzowane, o wierzchołkach spiczastych, wyposażone w dwa dodatkowe wyrostki lub rogi[8].
Biegacze zasiedlają lasy, łąki i uprawy, przy czym większość gatunków związanych jest z lasami[5]. Rozsiedlone są od gór subtropikalnych i rejonu śródziemnomorskiego po tereny alpejskie i arktyczne[9].
Zarówno imagines, jak i larwy są drapieżne. W skład ich pożywienia wchodzą dżdżownice, ślimaki, gąsienice i wiele innych owadów. Zjadają także świeżą padlinę[4]. Owady dorosłe gatunków malakofagicznych (tj. wyspecjalizowane w jedzeniu ślimaków) mają albo powiększoną głowę i tułów oraz potężne żuwaczki umożliwiające skruszenie muszli, albo zwężoną głowę pozwalającą na penetrację tejże przez jej właściwy otwór. Larwy tych gatunków charakteryzują się zwykle ryjkowatą epistomą. Do ślimakożerców należą głównie Procrustimorphi i Archiferi, a prawdopodobnie także podrodzaj Lipaster. Inni przedstawiciele Carabogenici specjalizują się w polowaniu na dżdżownice. Do grup owadożerców, żywiących się głównie larwami motyli i muchówek, należą m.in.: Euleptocarabus, Leptocarabus, Pentacarabus[9]. Niektóre gatunki, jak biegacz gruzełkowaty, potrafią polować pod wodą[10].
Przedstawiciele większości gatunków aktywni są nocą[4].
W celach obronnych biegacze potrafią rozpylać kwas z gruczołów odbytowych oraz ślinić się sokami trawiennymi[4].
Jaja składane są do gleby, zwykle pojedynczo. Rozwój larwalny trwa kilka tygodni. Przepoczwarczenie również zachodzi w glebie[4].
Chrząszcze z tego rodzaju zamieszkują Europę, Azję, Afrykę Północną i Amerykę Północną[11]. Większość gatunków jest palearktyczna, a tylko 11 zasiedla Nearktykę[5]. Do fauny europejskiej należy 136 gatunków[12]. W Polsce występuje 28 gatunków[13].
Gatunki z tego rodzaju charakteryzują się słabą siłą dyspresyjną, przez co są wrażliwe na fragmentację habitatu i zmiany środowiska. Z tego względu służą jako dobre bioindykatory. Wykorzystywane są zwłaszcza do badania odpowiedzi zbiorowisk owadów na fragmentację ekosystemów leśnych i intensyfikację rolnictwa. Kilka gatunków jest zagrożonych wyginięciem[5]. Dwa gatunki znajdują się w Czerwonej księdze gatunków zagrożonych International Union for Conservation of Nature: biegacz pomarszczony w kategorii bliskich zagrożenia (Near Threatened) i Carabus olimpiae w kategorii narażonych (Vulnerable)[14][15]. Drugi z nich wymieniony jest załącznikach II i IV dyrektywy siedliskowej[16].
W Polsce do 2014 roku wszystkie gatunki z rodzaju Carabus objęte były ścisłą ochroną gatunkową[17]. W październiku 2014 weszło w życie nowe rozporządzenie według którego ochroną ścisłą objęte są 4 gatunki: biegacz Bessera, biegacz Fabrycjusza, biegacz Zawadzkiego i biegacz gruzełkowaty, a ochroną częściową 18 gatunków: biegacz zielonozłoty, biegacz bagienny, biegacz wypukły, biegacz skórzasty, biegacz wspaniały, biegacz gładki, biegacz pomarszczony, biegacz dołkowany, biegacz obrzeżony, biegacz Menetriesa, biegacz szykowny, biegacz karpacki, biegacz problematyczny, biegacz stepowy, biegacz Scheidlera, biegacz leśny, biegacz transylwański i biegacz Ulricha[18]. Dwa gatunki – biegacz bagienny i biegacz Fabriciego – znajdują się w Polskiej czerwonej księdze zwierząt[19]. Z kolei na Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce zalazły się gatunki: biegacz Bessera w kategorii wymarłych lub prawdopodobnie wymarłych w Polsce, biegacz bagienny, biegacz Fabriciego i biegacz Menetriesa w kategorii zagrożonych, biegacz obrzeżony, biegacz leśny, biegacz szykowny i biegacz transylwański w kategorii narażonych, biegacz zwężony, biegacz dołkowany i biegacz stepowy w kategorii bliskich zagrożenia, a biegacz pomarszczony, biegacz karpacki i biegacz Scheidlera jako gatunki najmniejszej troski[20].
Na Słowacji jedynym biegaczem objętym ochroną gatunkową jest biegacz Menetriesa, umieszczony w kategorii Ohrožené[21].
Pierwsze badania molekularne wskazywały, że główna radiacja podplemienia Carabina i powstanie rodzaju Carabus zaszły między 50 a 40 milionów lat temu[22], jednak według wyników współcześniejszych badań rodzaj ten jest młodszy i wyewoluował między 25,1, a 17,3 mln lat temu[5].
Dawniejsze klasyfikacje wskazywały, że pozycję bazalną w obrębie rodzaju zajmuje podrodzaj Aptomopterus[23], a bardziej współczesne, że pozycję tę zajmują Spinulati lub Digitulati[5]. W 2004 Deuve proponował uznanie za grupę bazalną Arcifera[11]. Inne badania z 2004 roku wskazywały, iż grupą siostrzaną dla reszty rodzaju jest klad Arcifera+Spinulati[9], jednak analizy molekularne z 2012 przywróciły ten status Arcifera[5].
Prawdopodobnie wczesne zróżnicowanie w obrębie rodzaju następowało gwałtownie w ciągu 5 mln lat, zaczynając się od środkowomioceńskiego optimum klimatycznego i trwając dalej w czasie globalnego oziębienia. Wówczas to, w czasie burdygału i langu, pojawiły się wszystkie główne klady, tj. Arcifera, Crenolimbi, Spinulati, Multistriati i DALCN[b]. Głównymi czynnikami wpływającymi na różnicowanie się biegaczy były: fragmentacja i przekształcenia lasów, ruchy tektoniczne i orogenezy. Porastające Eurazję w burdygale i langu wiecznie zielone ciepłolubne lasy, w związku z postępującym oziębieniem klimatu, ustępowały w serrawalu miejsca liściastym lasom mezotermicznym. Poprzez te lasy przedstawiciele rodzaju rozprzestrzenili się na cały kontynent, tworząc trzy linie o, w większości, nie nakładających się zasięgach. Multistriati, które pochodzą prawdopodobnie z rejonu Morza Śródziemnego, uległy zróżnicowaniu na 5 geograficznych kladów rozprzestrzenionych w różnych częściach Palearktyki. Drugą linię utworzyły Archicarabomorphi, występujące głównie w południowej Europie, Azji Mniejszej i Turkmenistanie oraz Lipastromorphi, występujące od wschodniej Europy po południową Syberię. Ostatnią zostały Neocarabi, które uległy zróżnicowaniu na trzy geograficzne klady i objęły zasięgiem Palearktykę i Nearktykę. Wszystkie te geograficzne klady pojawiły się we względnie krótkim czasie, wynoszącym około 1,8 mln lat[5].
W 2004 roku Thierry Deuve proponował następujący system, według którego do rodzaju tego należały 853 gatunki zgrupowane w 92 podrodzajach i 8 działach[11]:
Spinulati Ishikawa
Digitulati Deuve
Lipastrimorphi Deuve
Archicarabomorphi Deuve
Tachypogenici Imura
Metacarabi Bengtsson
Arcifera Imura
Neocarabi Bengtsson
W 2014 roku baza Carabidae of the World podaje 98 podrodzajów i 5 gatunków nie przypisanych do żadnego z nich, a w sumie 894 gatunki[2].
Gatunki incertae sedis:
Carabus, biegacz – rodzaj dużych i średniej wielkości drapieżnych chrząszczy z rodziny biegaczowatych, podrodziny Carabinae i plemienia Carabini. Obejmuje blisko 900 gatunków, zamieszkujących państwo holarktyczne, głównie krainę palearktyczną. Występują w różnych środowiskach, preferując lasy. Większość nielotna. Kilka gatunków jest zagrożonych.
Carabus é um género de escaravelho da família Carabidae.
Este género contém as seguintes espécies:
Carabus este un gen de coleoptere din familia Carabidae, subfamilia Carabinae.[1] Are peste 900 de specii.[1]
Mai jos este o listă de specii în genul Carabus. [1]
Carabus este un gen de coleoptere din familia Carabidae, subfamilia Carabinae. Are peste 900 de specii.
Bystruška (Carabus) je rod z čeľade bystruškovité (Carabidae).
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Bystruška
Wikidruhy ponúkajú informácie na tému Bystruška
Bystruška (Carabus) je rod z čeľade bystruškovité (Carabidae).
Carabus är ett släkte bland skalbaggarna (Coleoptera), vilket bildar typsläktet för familjen jordlöpare (Carabidae).
Arterna har en långsträckt oval omkrets, med huvudet smalare än mellankroppen, som är nästan lika lång som bred, med rundade sidor, samt något smalare än de ovan kullriga täckvingarna. Dessa djur saknar de hinnaktiga bakvingarna eller har förkrympta sådana och kan därför inte flyga, varför täckvingarna vanligen är i mitten hopvuxna. Däremot springer de fort med sina ganska långa och starka ben.
Dessa skalbaggar är i allmänhet ganska stora, med skulpterade eller punkterade vingskal och ofta metallisk glans. De vistas om dagen under stenar och löv, i mossa och i murkna trädstubbar och letar under natten efter föda.
Den här artikeln är helt eller delvis baserad på material från Nordisk familjebok, jordlöparsläktet, 1904–1926.Carabus är ett släkte bland skalbaggarna (Coleoptera), vilket bildar typsläktet för familjen jordlöpare (Carabidae).
Arterna har en långsträckt oval omkrets, med huvudet smalare än mellankroppen, som är nästan lika lång som bred, med rundade sidor, samt något smalare än de ovan kullriga täckvingarna. Dessa djur saknar de hinnaktiga bakvingarna eller har förkrympta sådana och kan därför inte flyga, varför täckvingarna vanligen är i mitten hopvuxna. Däremot springer de fort med sina ganska långa och starka ben.
Dessa skalbaggar är i allmänhet ganska stora, med skulpterade eller punkterade vingskal och ofta metallisk glans. De vistas om dagen under stenar och löv, i mossa och i murkna trädstubbar och letar under natten efter föda.
Рід Турун характеризується голарктичним типом ареалу, охоплюючи території від Європи до Північної Америки і включає понад 700 видів, з яких в Північній Америці розповсюджено лише 13. Окремі види мають надзвичайно широкий ареал, який може простягатись на кілька природно-кліматичних зон. Наприклад, ареал Туруна-великозуба фіолетового (Carabus violaceus) простягається від Європи до Ірану та Індії. Проте, більшість представників роду мають вузьколокальні ареали, наприклад, Турун Фабра український [2], приурочені до гірських систем і є ендеміками відповідних територій. В Українських Карпатах поширено 31 вид [3].
Всі види роду Турун — це типові хижаки із добре вираженим позакишковим травленням, у багатьох видів розвинена спеціалізація щодо живлення черевоногими молюсками, наприклад, Турун-слимакоїд кримський (Carabus scabrosus tauricus), але більшість поїдає найрізноманітніших безхребетних таких як: кільчасті черви та комахи. Переважна більшість видів приурочена до лісових екосистем і лише невелика частина проживає у відкритих екосистемах альпійських лук, тундри, степів та пустель. Зимування відбувається на стадії імагінальних форм, і дуже рідко личинкових.
До роду Турун належать великі, за розміром види — від 1,5 до 6 см. Для багатьох характерний металічний блиск найрізноманітніших відтінків, але найпоширенішими є синьо-фіолетовий, бронзово-червоний та смарагдово-зелений. Верхня губа є дволопатевою за вийнятком підроду Турун-прокрустес, у якого вона трилопатева. Практично всі види роду позбавлені крил і є нелітаючими. Надкрила зростаються по шву. Скульптура надкрил є найрізноманітнішою — в типових випадках вони несуть 8 позодвжніх боріздок, на дні яких містяться втиснуті цятки. І в боріздках, і в проміжках між ними можуть знаходитись щетинконосні пори. Від цього основного варіанту можуть бути найрізноманітніші відхилення. Боріздки можуть бути сильно згладжені або представлені тільки рядами цяток. Можуть зникати зовсім, часом на надкрилах наявні великі ямкви або ребра забарвлені у яскраві кольори. Число боріздок може бути збільшене до 9, 12 чи навіть до15. Статевий диморфізм проявляється, в першу чергу, у вигляді розширених, у самців, лапок передньої пари ніг тоді як у самок цієї ознаки немає.
Підроди роду Турун:
За різними оцінками виділяють 700-900 видів роду[4]:
Carabus là một chi bọ cánh cứng trong họ Carabidae.
_favieri_fezzanus_Lap._(3477299892).jpg)
_favieri_fezzanus_Lap._(3477299892).jpg)
_favieri_fezzanus_Lap._(3477299892).jpg)
.jpg)
_favieri_fezzanus_Lap._(3477299892).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_hortensis_Linn%C3%A9,_1758_(3266353915).jpg)
_smaragdinus.JPG)
_male_(8554331517).jpg)
.jpg)
_favieri_fezzanus_Lap._(3477299892).jpg)
_favieri_fezzanus_Lap._(3477299892).jpg)
|coauthors= bị phản đối (trợ giúp); Kiểm tra giá trị ngày tháng trong: |date= (trợ giúp)
Phương tiện liên quan tới Carabus tại Wikimedia Commons
Bài viết liên quan đến Bọ cánh cứng mặt đất (Carabidae) này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Carabus là một chi bọ cánh cứng trong họ Carabidae.
Carabus (лат.) — подрод жуков из семейства жужелиц.
Это заготовка статьи по энтомологии. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Раздел: Carabogenici
Раздел: Multistriati
Карабусы, или жужелицы или брызгуны[1] (лат. Carabus) — род насекомых из семейства жужелиц отряда жесткокрылых. Повсеместно обитает более 850 видов этих жуков[2]. В длину обычно достигают 14—60 мм.[3]
Жужелицы широко распространены в Голарктике. Большее количество видов описаны в Евразии, где около 720 видов, а в Северной Америке всего лишь 13 видов, 2 из которых завезены из Европы.
На Украине, в 13 географических её областях, встречаются 59 видов из 19 подродов.[4] В России обитает не менее 115 видов этого рода.[5]
Они обладают комплексом плезиоморфных признаков: открытые передне тазиковые впадины, мезэпимер достигает средних тазиков и другие. Характерны многобороздчатые надкрылья, которые иногда подвержены сильной модификации, превращены в гладкие, трёхрёберные и другие. Хетотаксия в примитивном состоянии, дискальные щитинконосные поры обычно имеются на всех первичных промежутках надкрылий, за исключением пришовного. У самцов несколько сегментов лапок обычно расширены и имеют адгезивную подошву, средний сегмент усиков часто узловатый.[1]
Жужелицы средних и крупных размеров. Почти все виды являются бескрылыми; ограниченная способность к расселению в сочетании с высоким уровнем полиморфизма становится причиной появления различных локальных форм и подвидов.
Надкрылья по крайней мере в полтора раза длиннее своей общей ширины. Скульптура надкрылий разнообразная, гладкая, зернистая, морщинистая, штрихованная, с ямками, рёбрами, цепочками,[3] не черепицовидная и т.д.[1]
Мандибулы сверху гладкие или пунктированные, почти всегда без косых морщинок. Второй сегмент усиков длиннее своей ширины, третий не длинный; оба сегмента не уплощённые или чуть уплощённые, в сечении округлые.[1]
В анабиоз (зимнюю спячку) впадают в стадии взрослой особи (имаго), и в редких случаях в личиночной форме.
Самца от самки можно отличить по передним лапкам: у самцов членики на передних лапках шире, чем на задних, а у самки схожи с остальными. Такое различие можно наблюдать у большинства видов рода. У немногих видов, таких как крымская жужелица (Carabus (Procerus) tauricus), кавказская жужелица (Carabus (Procerus) caucasicus) и др., передние лапки у обоих партнёров одинаковые, не расширенные. В этом случае самец от самки отличим по вершине брюшка, у самки она заострена.[6]
Ареалами своего распространения они ограничены некоторыми природными зонами. Чаще всего виды жужелиц встречаются в лесных и лесогорных местностях, высокогорьях, меньше в открытом пространстве тундрах, а также (агроценозах) полях, лугах, болотах.
Все виды рода являются хищниками с внекишечным пищеварением, хотя такая пищеварительная система обнаруживается у животных, питающихся моллюсками, однако у сибирских видов такая специализация слабо выражена. Рацион жужелиц состоит из червей, насекомых и личинок. Они хищничают без особой специализации[7]. Некоторые виды питаются не только на живой добыче, они могут питаться падалью или даже растительной материей[7].
Известны виды имагинальной стадии из Центральной Европы, которые живут несколько лет и дают потомство несколько раз за жизнь[7].
1. Carabus brandti 2. Carabus tschitscherini 3. Carabus vietinghoffi 4. Carabus turcomanorum 5. Carabus adamsi 6. Carabus amoenus 7. Carabus campestris 8. Carabus imperialis 9. Carabus jankovskii 10. Carabus pupulus 11. Carabus regulus 12. Carabus lopatini 13. Carabus schoenherri 14. Carabus guerini 15. Carabus kruberi 16. Carabus fabricii 17. Carabus septemcarinatus 18. Carabus argonautarum 19. Carabus coerulans 20. Carabus hummeli 21. Carabus procerulus 22. Carabus maeander 23. Carabus balassogloi 24. Carabus gebleri 25. Carabus miles 26. Carabus eous 27. Carabus staudingeri 28. Carabus cumanus 29. Carabus aeneus 30. Carabus kaufmanni 31. Carabus regalis 32. Carabus henningi
1. Carabus scheidleri 2. Carabus scheidleri var. excellens 3. Carabus catenulatus 4. Carabus catenatus 5. Carabus monilis 6. Carabus arvensis 7. Carabus ullrichii 8. Carabus granulatus 9. Carabus cancellatus 10. Carabus clathratus 11. Carabus violaceus var. purpurascens 12. Carabus nitens
Карабусы, или жужелицы или брызгуны (лат. Carabus) — род насекомых из семейства жужелиц отряда жесткокрылых. Повсеместно обитает более 850 видов этих жуков. В длину обычно достигают 14—60 мм.
