Ulva is a genus of green algae known commonly as sea lettuce or green laver. Ulva seaweeds are found worldwide in nitrogen-rich marine habitats attached to rocks in the mid to low intertidal zone (Lee 2008; Kirby 2001). The fronds of Ulva usually grow as sheets, but some species exist in a hollow cylindrical form. These cylindrical species were previously classified as a distinct genus, Enteromorpha, but are now included in Ulva. (Lee 2008; Hayden et al 2003). The blades can grow up to 40 cm long, but are very thin—only 2 cells thick (Lee 2008).
Ulva is eaten by humans in soups, salads, and sushi (Lee 2008 and references within; Kirby 2001).
Ulva is found worldwide.
Lives in marine environments, and sometimes found in brackish waters in estuaries, however, Ulva needs nitrogen-rich waters. Ulva attaches to rocks in the mid to low intertidal zone (Lee 2008; Kirby 2001).
Ulva goes through an isomorphic alternation of generations. Adult gametophytes produce only female or male gamets, which are positively phototactic, and move with flagella. They are released in swarms coordinated by lunar cycles and tides. When the zygote is formed it becomes negatively phototactic and swims to the bottom to settle, and germinates within a few days. The haploid phase of the life cycle (the sporophyte), produces sporophytes which, like the gametes, are also motile using a set of four flagella to swim (Lee 2008; Guiry and Guiry 2011).
The fronds of Ulva usually grow as sheets, but some species exist in a hollow cylindrical form. These cylindrical species were previously classified as a distinct genus, Enteromorpha, but have been synonymized with Ulva. The blade morphology of Ulva is dependent on bacterial composition in the environment (Lee 2008; Hayden et al 2003).
Ulva is considered the main component of "green tide" events in bays especially near large cities in Japan and elsewhere. Its prolific growth becomes a nuisance, especially in run-off waters containing high nutrient levels. In these environments it can outcompete other organisms and reduce diversity in benthic communities. It also creates a nuisance on beaches when it is washed up and decomposes in large amounts as the rotting algae produces hydrogen sulfide gas (Lee 2008; Yabe 2009).
The blades can grow up to 40 cm long, but are very thin - only 2 cells thick (Lee 2008).
Ulva is eaten by humans, although the literature has some disagreement about how tasty and digestible it is. It is eaten in soups, salads and sushi (Lee 2008 and references within; Kirby 2001).
Ulva ist eine Gattung vielzelliger Grünalgen, die mit etwa 130 Arten weltweit in den Meeren verbreitet ist. Ihr Thallus besteht aus zwei Zellschichten und ist röhrig bis blattartig gestaltet, wobei die Arten sich morphologisch stark unterscheiden können. Die bekannteste Art ist der Meersalat Ulva lactuca.
Die Gattung Ulva wurde von der Sektion Phykologie in der Deutschen Botanischen Gesellschaft zur Alge des Jahres 2015 gekürt.[1]
Die Algen erreichen eine Länge von einigen Zentimetern bis zu über einem Meter, bei Ulva expansa sogar bis zu drei Meter.[2] Sie sind am Untergrund mit einem Haftorgan (Rhizoid) verankert,[3][2] nach Stürmen können sie gelegentlich auch frei schwimmend angetroffen werden.[2] Der grüne Thallus ist flächig und blattartig-häutig oder sackartig bis schlauchförmig und hohl.[2] Bei einigen Arten weist die Fläche Perforationen auf.[3] Der Rand des Thallus kann glatt, gekräuselt oder gezähnt sein.[2]
Die einzelnen Arten sind äußerst vielgestaltig[3][2] und können je nach Standort im Aussehen variieren. Daher sind für eine sichere Artbestimmung mikroskopische Untersuchungen erforderlich.[2]
Der Thallus besteht aus zwei dicht aneinander liegenden Zellschichten.[3] Die vegetativen Zellen enthalten je einen Chloroplasten und einen Zellkern, während Rhizoidzellen oft vielkernig sind.[3]
Typisch ist ein diplohaplontischer Generationswechsel, wobei die haploiden Gametophyten und die diploiden Sporophyten äußerlich nicht zu unterscheiden (also isomorph) sind. Es werden keine speziellen Fortpflanzungsorgane gebildet, sondern jede Zelle mit Ausnahme der Rhizoidzellen und einiger benachbarter basaler Zellen kann Gameten bzw. Zoosporen bilden. Die Gametophyten sind eingeschlechtlich, also entweder weiblich oder männlich. Die Gameten besitzen zwei Geißeln und sind bei den meisten Arten anisogam, d. h. die weiblichen sind größer als die männlichen. Sie werden einzeln durch Poren an der Oberseite des Thallus entlassen und streben zum Licht (positive Phototaxis). Die aus ihrer Vereinigung hervorgehende diploide Zygote geht zur negativen Phototaxis über, heftet sich an ein Substrat und wächst zum Sporophyten, einem Thallus aus diploiden Zellen, aus. Bei der Bildung der Sporen erfolgt die Meiose, wodurch diese wieder haploid sind. Sie besitzen vier Geißeln und zeigen zunächst eine positive und später eine negative Phototaxis.[3] Aus den Sporen entwickeln sich wiederum die Gametophyten.[4]
Nach dem Festsetzen der Zygote oder Spore wächst die Alge zunächst fadenförmig aus. Über ein röhrenförmiges Stadium entsteht schließlich der blattartige Thallus, indem die aus einer Zellschicht bestehende Röhre sich zu einer zweischichtigen Fläche abflacht.[3]
Algen der Gattung Ulva leben in Symbiose mit Bakterien, ohne die sie kaum wachsen und nur einen unförmigen Zellhaufen ausbilden können. Bei Ulva mutabilis wurden zwei Gattungen von Bakterien identifiziert, deren Anwesenheit eine normale Entwicklung der Alge ermöglicht: Bei Anwesenheit von Roseobacter wird der blattartige Thallus ausgebildet, und Cytophaga ermöglicht die Bildung von Rhizoiden. Die Bakterien locken außerdem mit Signalstoffen die begeißelten Zoosporen der Alge zur Ansiedlung an. Sie leben in einem Biofilm an der Oberfläche der Alge.[1][5]
Die Gattung Ulva wurde 1753 durch Carl von Linné im zweiten Band von Species Plantarum aufgestellt.[6] Die Typusart ist Ulva lactuca L.[3] Die röhrigen Vertreter der Gattung wurden 1820 von Heinrich Friedrich Link als eine eigene Gattung „Darmtange“ (Enteromorpha) abgetrennt. Seit 2003 gehören sie wieder zu Ulva.[7] Die Gattung umfasst nach AlgaeBase 131 Arten.[3]
Die Gattung ist an allen Meeresküsten weltweit verbreitet[2][3] und wächst auf festem Substrat in der Gezeitenzone.[4] Einige Arten kommen als Kosmopoliten von polaren bis in tropische Regionen vor.[2] Auch Gewässer mit niedrigerem Salzgehalt im Binnenland werden bisweilen besiedelt.[2]
In den deutschen Küstengewässern von Nordsee und Ostsee sind folgende Arten nachgewiesen worden:[8]
Mehrere Arten werden, vor allem in Ostasien, als traditionelles Lebensmittel verzehrt.[2] In Japan sind Ulva- und Monostroma-Algen in getrockneter Form als Aonori bekannt.[9]
Ulva ist eine Gattung vielzelliger Grünalgen, die mit etwa 130 Arten weltweit in den Meeren verbreitet ist. Ihr Thallus besteht aus zwei Zellschichten und ist röhrig bis blattartig gestaltet, wobei die Arten sich morphologisch stark unterscheiden können. Die bekannteste Art ist der Meersalat Ulva lactuca.
Die Gattung Ulva wurde von der Sektion Phykologie in der Deutschen Botanischen Gesellschaft zur Alge des Jahres 2015 gekürt.
The sea lettuces comprise the genus Ulva, a group of edible green algae that is widely distributed along the coasts of the world's oceans. The type species within the genus Ulva is Ulva lactuca, lactuca being Latin for "lettuce". The genus also includes the species previously classified under the genus Enteromorpha,[1] the former members of which are known under the common name green nori.[2]
Individual blades of Ulva can grow to be more than 400 mm (16 in) in size, but this occurs only when the plants are growing in sheltered areas. A macroscopic alga which is light to dark green in colour, it is attached by disc holdfast. Their structure is a leaflike flattened thallus.[3][4]
Sea lettuce is eaten by a number of different sea animals, including manatees and the sea slugs known as sea hares. Many species of sea lettuce are a food source for humans in Scandinavia, Great Britain, Ireland, China, and Japan (where this food is known as aosa). Sea lettuce as a food for humans is eaten raw in salads and cooked in soups. It is high in protein, soluble dietary fiber, and a variety of vitamins and minerals, especially iron.[5] However, contamination with toxic heavy metals at certain sites where it can be collected makes it dangerous for human consumption.[5]
Sea lettuce species are commonly found in the saltwater aquarium trade, where the plants are valued for their high nutrient uptake and edibility. Many reef aquarium keepers use sea lettuce species in refugia or grow it as a food source for herbivorous fish. Sea lettuce is very easy to keep, tolerating a wide range of lighting and temperature conditions. In the refugium, sea lettuce can be attached to live rock or another surface, or simply left to drift in the water.
In August 2009, unprecedented amounts of these algae washed up on the beaches of Brittany, France, causing a major public health scare as it decomposed. The rotting leaves produced large quantities of hydrogen sulfide, a toxic gas. In one incident near Saint-Michel-en-Grève, a horse rider lost consciousness and his horse died after breathing the seaweed fumes; in another, a lorry driver driving a load of decomposing sea lettuce passed out, crashed, and died, with toxic fumes claimed to be the cause.[6] Environmentalists blamed the phenomenon on excessive nitrogenous compounds washed out to sea from improper disposal of pig and poultry animal waste from industrial farms.
Species in the genus Ulva include:[7]
A newly discovered Indian endemic species of Ulva with tubular thallus indistinguishable from Ulva intestinalis has been formally established in 2014 as Ulva paschima Bast.[8] Ten new species have been discovered in New Caledonia: Ulva arbuscula, Ulva planiramosa, Ulva batuffolosa, Ulva tentaculosa, Ulva finissima, Ulva pluriramosa, Ulva scolopendra and Ulva spumosa. [9]
nissima,
Ulva intestinalis The sea lettuces comprise the genus Ulva, a group of edible green algae that is widely distributed along the coasts of the world's oceans. The type species within the genus Ulva is Ulva lactuca, lactuca being Latin for "lettuce". The genus also includes the species previously classified under the genus Enteromorpha, the former members of which are known under the common name green nori.
Una lechuga de mar es cualquier alga perteneciente al género Ulva, un grupo de algas verdes comestibles que se encuentra ampliamente distribuida a lo largo de las costas de los océanos del mundo. La especie típica dentro del género Ulva es Ulva lactuca, proviniendo la palabra lactuca del latín "lechuga". El género también incluye las especies previamente clasificadas bajo el género Enteromorpha, a cuyos antiguos miembros se les conoce bajo el nombre común de nori verde. [2] Las láminas individuales de Ulva pueden crecer hasta más de 400 mm (16 pulgadas) de tamaño, pero esto solo ocurre cuando las plantas crecen en áreas protegidas.
Muchas especies de lechuga de mar son fuente de alimento para los seres humanos en Escandinavia, Gran Bretaña, Irlanda, China y Japón (donde este alimento se conoce como aosa). Lechuga de mar como alimento para los seres humanos se consume cruda en ensaladas y cocida en sopas o diferentes comidas. Es rica en proteínas, en fibra dietética soluble y en una gran variedad de vitaminas y minerales, especialmente el hierro.
Las especies incluidas en el género Ulva son las siguientes:[1]
Una lechuga de mar es cualquier alga perteneciente al género Ulva, un grupo de algas verdes comestibles que se encuentra ampliamente distribuida a lo largo de las costas de los océanos del mundo. La especie típica dentro del género Ulva es Ulva lactuca, proviniendo la palabra lactuca del latín "lechuga". El género también incluye las especies previamente clasificadas bajo el género Enteromorpha, a cuyos antiguos miembros se les conoce bajo el nombre común de nori verde. [2] Las láminas individuales de Ulva pueden crecer hasta más de 400 mm (16 pulgadas) de tamaño, pero esto solo ocurre cuando las plantas crecen en áreas protegidas.
Suolilevät (Ulva) on viherleviin kuuluva makrolevien suku. Sen tunnetuin jäsen on merisalaatti (Ulva lactuca). Suvun lajit muistuttavat kasvutavaltaan lehtisalaattia, ja voivat hyvissä oloissa kasvaa lähes viisitoistasenttisiksi.[2] Niitä käytetään sekä ihmisten[3] että eläinten ravinnoksi: ne ovat esimerkiksi merileguaanin pääasiallista ravintoa.[4]
Ulva prolifera aiheuttaa Kiinan rannikoilla massaesiintymisiä, jotka haittaavat vedessä liikkumista.[5] Laji tunnetaan myös nimellä Enteromorpha prolifera.[6] Se on värjännyt Qinqdaon rantoja jo vuosien ajan. Se ei ole myrkyllistä, mutta tukahduttaa muita eliölajeja.[7]
2000-luvulla on todettu että Enteromorpha ja Ulva -suvut ovat ilmeisesti sittenkin samaa sukua.[8]
Suolilevät (Ulva) on viherleviin kuuluva makrolevien suku. Sen tunnetuin jäsen on merisalaatti (Ulva lactuca). Suvun lajit muistuttavat kasvutavaltaan lehtisalaattia, ja voivat hyvissä oloissa kasvaa lähes viisitoistasenttisiksi. Niitä käytetään sekä ihmisten että eläinten ravinnoksi: ne ovat esimerkiksi merileguaanin pääasiallista ravintoa.
Ulva prolifera aiheuttaa Kiinan rannikoilla massaesiintymisiä, jotka haittaavat vedessä liikkumista. Laji tunnetaan myös nimellä Enteromorpha prolifera. Se on värjännyt Qinqdaon rantoja jo vuosien ajan. Se ei ole myrkyllistä, mutta tukahduttaa muita eliölajeja.
2000-luvulla on todettu että Enteromorpha ja Ulva -suvut ovat ilmeisesti sittenkin samaa sukua.
Ulva
Les Ulves sont des algues vertes comestibles regroupées dans le genre Ulva. Depuis 2003, le World Register of Marine Species rattache le genre Enteromorpha à ce taxon[1].
Le latin ulva est issu de l'indo-européen hel- signifiant « croître ». Cette étymologie fait référence à la croissance rapide des algues de ce genre, permise par leur thalle très fin dont toutes les cellules sont assimilatrices et dont la surface spécifique élevée optimise la collecte de lumière et la nutrition. La vitesse de croissance permet ainsi d'assurer la multiplication de ces algues par 10 de leur biomasse en moins d'un mois[2].
Macroalgues benthiques pour la plupart annuelles et fixées sur un substrat (rocher, coquille morte…), les ulves sont caractérisées par un développement végétatif printanier[3] qui peut se produire lorsqu'elles sont attachées à ce substrat par croissance, mais il peut également se prolonger après décrochage ou fragmentation du thalle qui a atteint une grande taille, lors des tempêtes. Cette reproduction asexuée raccourcissant le temps de transition entre le stade végétatif et le stade reproducteur, induit ainsi le bouturage des thalles en éléments de petite taille, facilement maintenus en suspension dans la masse d'eau (la densité des ulves de 1,05 kg/dm3 est très faiblement supérieure à celle de l'eau de mer qui est de 1,025 kg/dm3). Ce maintien en suspension permet de limiter la prédation par les mollusques brouteurs (petits escargots de mer tels que les Littorines, les gibbules, les hydrobies ou les Rissoa) ou les oiseaux (Bernache cravant) qui laissent des trous dans le thalle, de réduire l'auto-ombrage, d'homogénéiser la distribution de la biomasse dans la colonne d'eau (d'où une distribution optimale pour l'absorption des nutriments), et de les amener près de la surface où l'intensité lumineuse est plus élevée, autant de facteurs qui peuvent conduire au doublement de leur activité photosynthétique[4]. La flottaison des algues ulvacées est ainsi un facteur favorisant leur croissance et qui explique, avec celui d'un flux élevé d'azote et de phosphore, l'apparition des blooms algaux en été : les proliférations liées à une eutrophisation du milieu sont à l'origine de marées vertes, la biomasse flottante empêchant l'échange gazeux entre l'eau et l'atmosphère (hypoxie et anoxie du système) ainsi que l'accès à la lumière pour les producteurs primaires en croissance inférieure (phytoplancton et macroalgues submergées)[5].
L'organisation de l'appareil végétatif est classiquement celle d'un thalle foliacé qui présente une différenciation en trois parties assimilées à tort aux racines, à la tige et aux feuilles des plantes supérieures[6] : crampon fixateur constitué d'un petit disque ; stipe (pseudo-tige évoquant celle des plantes vasculaires) très peu développé ; fronde formant une lame bistromatique (deux couches de cellules donnant une épaisseur de 100 μm) plane ou crispée, ou un thalle filamenteux monostromatique (une couches de cellules) pour les formes Enteromorpha.
En biologie de la reproduction dans le règne végétal, l'espèce Ulva lactuca est classiquement choisie pour illustrer le cycle de vie digénétique (2 stades différents), haplodiplophasique (1 stade diploïde et 1 stade haploïde) et isomorphe (les générations sont morphologiquement identiques, c'est-à-dire qu'on ne peut différencier les générations sexuées et asexuées) mais de nombreuses espèces d'ulves présentent généralement un cycle reproducteur plus complexe[7].
Depuis le début du XXIe siècle, les ulva spp. suscitent un intérêt croissant auprès d'un bon nombre d'opérateurs du secteur de l'algoculture. La production de ces algues par le biais des systèmes intégrés multi-trophiques pour une aquaculture durable occupe moins d'espace que les cultures terrestres pour la même productivité[8].
La culture de ces algues, à un niveau commercial et industriel, a de nombreuses utilisations : production d'ingrédients alimentaires, moyen de lutte contre la pollution en phytoremédiation (grâce à la capacité des extraits d'ulve, les ulvanes, à former des hydrogels accumulant de grandes quantités de métaux lourds[9].
Selon AlgaeBase (16 août 2012)[10] :
Selon Catalogue of Life (16 août 2012)[11] :
Selon ITIS (16 août 2012)[12] :
Selon NCBI (16 août 2012)[13] :
Selon World Register of Marine Species (16 août 2012)[14] :
Ulva
Les Ulves sont des algues vertes comestibles regroupées dans le genre Ulva. Depuis 2003, le World Register of Marine Species rattache le genre Enteromorpha à ce taxon.
Ulva é un xénero que acolle diferentes algas coñecidas coma ulvas[1], verzas de mar ou xebras[2]; son oucas verdes comestíbeis que se atopan amplamente distribuídas ao longo das costas dos océanos do mundo.
A especie típica dentro do xénero Ulva é a leituga de mar[3] (Ulva lactuca), que provén da palabra lactuca do latín "leitga". O xénero tamén inclúe as especies previamente clasificadas baixo o xénero Enteromorpha, a cuxos antigos membros se lles coñece baixo o nome común de nori verde. As lamelas individuais das verzas de mar poden medrar até máis de 40 cm de tamaño, mais isto só ocorre cando as plantas medran en áreas protexidas.
Moitas especies de verzas de mar serven coma alimento dos seres humanos en Escandinavia, Gran Bretaña, Irlanda, China e Xapón (onde este alimento coñécese coma aosa). Consómense crúas en ensaladas e cocidas en sopas. Son ricas en proteínas, fibraalimentaria solúbel e nunha gran variedade de vitaminas e minerais, especialmente o ferro.
As especies incluídas no xénero Ulva son as seguintes:[4]
Ulva é un xénero que acolle diferentes algas coñecidas coma ulvas, verzas de mar ou xebras; son oucas verdes comestíbeis que se atopan amplamente distribuídas ao longo das costas dos océanos do mundo.
A especie típica dentro do xénero Ulva é a leituga de mar (Ulva lactuca), que provén da palabra lactuca do latín "leitga". O xénero tamén inclúe as especies previamente clasificadas baixo o xénero Enteromorpha, a cuxos antigos membros se lles coñece baixo o nome común de nori verde. As lamelas individuais das verzas de mar poden medrar até máis de 40 cm de tamaño, mais isto só ocorre cando as plantas medran en áreas protexidas.
Morska salata (lat. Ulva) je jestiva zelena alga, široko rasprostranjena na stjenovitim obalama mora i oceana. Živi u staništima dubine do 23 metra, koja su bogata organskim tvarima. Pokazatelj je onečišćene vode.
Morska salata je svjetlo do tamnozelena alga sastavljena od šiljastih listova. Talus podsjeća na list zelene salate, a veličina mu varira između 15 i 60 centimetara. Sastavljen je od dva sloja stanica. Nema diferencijacije stanica, sve su otprilike jednake osim osnovnih stanica, iz kojih nastaju rizoidi, koji služe za pričvršćivanje za dno. Svaka stanica sadrži jednu jezgru, te ima jedan kloroplast s jednim pirenoidom.
Razmnožavanje traje između lipnja i kolovoza.
Koristi se često u japanskoj i mediteranskoj kuhinji. Sadrži veliku količinu bjelančevina, vlakana i antioksidansa, te je bogata željezom i jodom. Također, u sebi ima mnoge čovjeku potrebne vitamine i minerale. Dobro djeluje na probavni i imunološki sustav.
Morska salata (lat. Ulva) je jestiva zelena alga, široko rasprostranjena na stjenovitim obalama mora i oceana. Živi u staništima dubine do 23 metra, koja su bogata organskim tvarima. Pokazatelj je onečišćene vode.
Ulva atau dalam istilah ilmiah disebut Enteromorpha adalah sebuah genus dari ganggang hijau.
Banyak spesies dari Ulva adalah makanan populer di banyak tempat mereka tumbuh, termasuk Skandinavia, Inggris, Irlandia, China, dan Jepang. Mereka memiliki protein yang tinggi, vitamin, dan mineral termasuk di dalamnya zat besi.
Salah satu spesies dari genus ini adalah Ulva lactuca.
Ulva atau dalam istilah ilmiah disebut Enteromorpha adalah sebuah genus dari ganggang hijau.
Banyak spesies dari Ulva adalah makanan populer di banyak tempat mereka tumbuh, termasuk Skandinavia, Inggris, Irlandia, China, dan Jepang. Mereka memiliki protein yang tinggi, vitamin, dan mineral termasuk di dalamnya zat besi.
Salah satu spesies dari genus ini adalah Ulva lactuca.
Ulva è un genere di alghe della famiglia delle Ulvaceae.
Ulva er en algeslekt blant grønnalgene. Flere arter finnes langs hele kysten, og noen av dem er gode å spise.
.jpg)
|dato= (hjelp) 
Denne botanikkrelaterte artikkelen er foreløpig kort eller mangelfull, og du kan hjelpe Wikipedia ved å utvide den. Ulva er en algeslekt blant grønnalgene. Flere arter finnes langs hele kysten, og noen av dem er gode å spise.
Ulva linnaeus, 1753 é um género de algas verdes comestíveis pertencentes à família Ulvaceae[1] que inclui as espécies conhecidadas pelo nome comum de alfaces-do-mar, com uma ampla distribuição natural ao longo das costas de todos os oceanos. Estas algas são alimentos populares nos locais onde ocorrem, nomeadamente na Escandinávia, Grã Bretanha, Irlanda, China e Japão (onde são conhecidas como "aosa"). Podem ser comidas cruas em saladas ou cozidas em sopas, sendo ricas em proteínas, fibras e numa variedade de vitaminas e minerais, incluindo o ferro.[2]
O gênero Ulva agrupa um conjunto de espécies de algas verdes comestíveis com ampla distribuição natural ao longo das costas de todo os oceanos e mares. A espécie tipo do gênero Ulva é a espécie Ulva lactuca, na qual o epíteto específico lactuca, latim para "alface", está na base do nome comum das espécies do gênero, conhecidas em diversas línguas europeias pelo equivalente a alface-do-mar. O gênero foi alargado pra incluir as espécies previamente classificadas como pertencentes ao gênero Enteromorpha, cujos antigos membros são conhecidos, e nalguns casos comercializados, sob o nome de nori verde como substitutos do nori (Porphyra sp.) para uso em saladas e sopas e na confecção de sushi.[3]
As espécies do gênero Ulva apresentam lâminas de coloração verde brilhante, ocorrendo primariamente em ambientes marinhos, embora algumas espécies vivam em águas salobras, nomeadamente em ambientes estuarinos e na foz de cursos de água. Dependentes de luminosidade intensa, preferem habitats onde as algas se possam fixar sobre substratos rochosos, ocorrendo desde a parte inferior da zona intertidal até cerca dos 10 m de profundidade[4] em águas transparentes de recessos calmos e protegidos da costa. As espécies de Ulva forma geralmente aglomerados densos, preenchendo as zonas mais abrigadas e ensolaradas de poças e recessos costeiros.
A forma das lâminas de Ulva são muito variadas, indo desde quase circulares e ovaladas até formas longas e estreitas, variando em tamanho desde sub-microscópicas até aos 65 cm de comprimento. Apresentam texturas finas e sedosas, com margens cerosas frequentemente onduladas. A espessura das lâminas, em geral formadas por apenas duas camadas de células, raramente ultrapassa os 40 mícron.[4]
Muitas espécies de alface-do-mar são importantes fontes de alimento humano nas regiões costeiras da Escandinávia, Grã-Bretanha, Irlanda, China e Japão (onde este alimento é conhecido por aosa). O consumo é feito maioritariamente cru, em saladas, ou cozida em sopas. É um alimento rico em proteínas, em fibra dietética solúvel e numa grande variedade de vitaminas e sais minerais, especialmente o ferro.
A algas deste gênero produzem ulvanos, um tipo de polissacarídeos aniónicos sulfatados solúveis na águas utilizados na produção de nanomateriais.
O gênero Ulva foi alargado pela inclusão do género Enteromorpha (Link, 1820) a designação taxonómica dada a um gênero de macro-algas eurihalinas de talos tubulares, comuns nas zonas costeiras temperadas.
A análise genética levou a que as espécies que o integravam fossem reclassificadas e integradas no gênero Ulva,[5][6] que anteriormente apenas integrava as espécies membranáceas não tubulares conhecidas por alfaces-do-mar. Com esta integração o género foi extinto, sendo actualmente considerado como um sinónimo parcial de Ulva.[7]
O género Enteromorpha foi proposto por Johann Heinrich Friedrich Link em 1820, a partir da desagregação do género Ulva publicado por Lineu em 1753. A espécie tipo considerada foi a Ulva intestinalis. Com essa divisão as algas membranáceas com foliação distromática (como a alface-do-mar) foram mantidas no género Ulva, transitando as algas com talos tubulares (como a erva-patinha) para o novo género Enteromorpha.[8]
Na sua presente circunscrição taxonómica (após integração de Enteromorpha) o género Ulva inclui as seguintes espécies:[1]
Permanecem em situação indefinida (nomina dubia) as seguintes potenciais espécies:
Ulva linnaeus, 1753 é um género de algas verdes comestíveis pertencentes à família Ulvaceae que inclui as espécies conhecidadas pelo nome comum de alfaces-do-mar, com uma ampla distribuição natural ao longo das costas de todos os oceanos. Estas algas são alimentos populares nos locais onde ocorrem, nomeadamente na Escandinávia, Grã Bretanha, Irlanda, China e Japão (onde são conhecidas como "aosa"). Podem ser comidas cruas em saladas ou cozidas em sopas, sendo ricas em proteínas, fibras e numa variedade de vitaminas e minerais, incluindo o ferro.
Ulva är ett släkte grönalger i klassen Ulvophyceae, ordningen Ulvales. Totalt finns 100 arter.[1]
Släktet, som ursprungligen definierades av Linné 1753, har sedan splittrats upp i olika släkten. Molekylärbiologiska analyser har åter lett till att flera släkten (Enteromorpha och Chloropelta) nu åter räknas in i Ulva.[2][1]
Liksom övriga medlemmar i ordningen Ulvales har Ulva generationsväxling med isomorfa generationer. Vidare är sporangier och gametangier liknande i struktur och utveckling.[3] Alger i släktet Ulva kräver närvaro av vissa bakterier för att utveckla normal morfologi.[4]
Längs de svenska kusterna hittar man bland annat havssallat (Ulva lactuca), tarmalg (Ulva intestinalis, tid. Enteromorpha intestinalis), grov tarmalg (Ulva compressa tid. Enteromorpha compressa), fingrenig tarmalg (Ulva procera tid. Enteromorpha procera) och spretig tarmalg (Ulva prolifera tid. Enteromorpha prolifera).[5]
Ulva är ett släkte grönalger i klassen Ulvophyceae, ordningen Ulvales. Totalt finns 100 arter.
Släktet, som ursprungligen definierades av Linné 1753, har sedan splittrats upp i olika släkten. Molekylärbiologiska analyser har åter lett till att flera släkten (Enteromorpha och Chloropelta) nu åter räknas in i Ulva.
Liksom övriga medlemmar i ordningen Ulvales har Ulva generationsväxling med isomorfa generationer. Vidare är sporangier och gametangier liknande i struktur och utveckling. Alger i släktet Ulva kräver närvaro av vissa bakterier för att utveckla normal morfologi.
Längs de svenska kusterna hittar man bland annat havssallat (Ulva lactuca), tarmalg (Ulva intestinalis, tid. Enteromorpha intestinalis), grov tarmalg (Ulva compressa tid. Enteromorpha compressa), fingrenig tarmalg (Ulva procera tid. Enteromorpha procera) och spretig tarmalg (Ulva prolifera tid. Enteromorpha prolifera).
Найсприятливіші умови для рослин цього роду — невеликі бухти і затоки, що добре прогріваються сонцем. Досягають довжини 0,3-1,5 м. В основі є клітини з ризоїдами, що створюють підошву, якою водорість прикріплюється до дна.
Ці водорості є кормом для багатьох підводних мешканців. Багато видів риб (атериноподібні, сарганоподібні та ін.) метають на них ікру. Морський салат (Ulva lactuca) в багатьох країнах, зокрема Японії, Кореї вживається в їжу, зокрема йде на приправи. Вони багаті залізом, марганцем, йодом, іншими мікроелементами, а також вітамінами, амінокислотами. Ульву часто застосовують у комплексних програмах по зниженню ваги з метою нормалізації обміну речовин в організмі людини.
При гнитті водоростей виділяється багато сірководню та інших токсичних газів. У серпні 2009 року велику кількість цих водоростей викинуло на пляжі Бретані, Франція, і через це трапилось два інциденти. Недалеко від муніципалітету Сен-Мішель-ан-Грев після вдихання парів ульви вершник знепритомнів, а його кінь помер. Другий випадок стався з водієм вантажівки, котрий вивозив гнилі водорості з узбережжя[1].
Список видів згідно World Register of Marine Species (2012)[2]:
Не виключено й відношення до цього роду ентероморфи азовської (Enteromorpha maeotica), назва якої вважається валідною[ким?], в той час як рід Enteromorpha зведений в синонім до ульви.[3]
|veditors= (довідка) |veditors= (довідка) 
Це незавершена стаття з альгології.Ulva L., 1753
Синонимы
Ульва (лат. Ulva)— род морских зелёных водорослей семейства Ульвовые (Ulvaceae). Распространены в морях умеренного и субтропического пояса. Многие виды съедобны, известны под названием «морской салат».
Многоклеточное ярко-зеленое слоевище этой водоросли пластинчатое, может быть цельное, рассечённое либо ветвистое. Длина таллома составляет, в среднем, 0,3—1,5 метра. В его структуре различают два ряда тесно прилегающих друг к другу клеток. В основании слоевища имеются крупные клетки с ризоидами, образующие подошву, посредством которой водоросль прикрепляется к подводному субстрату.
Возможен вегетативный и половой способы размножения данной водоросли. Часто из фрагментов организма появляется новое растение. От основания ульвы, точнее из её подошвы могут развиваться молодые растения. При половом процессе происходит слияние гамет из разных талломов. Жизненный цикл ульвы включает два поколения — гаметофит и спорофит, которые выглядят абсолютно одинаково и имеют сходное строение. Половое размножение может протекать как изогамия или гетерогамия.
По данным сайта World Register of Marine Species, в род включают следующие виды[1]:
Ульва (лат. Ulva)— род морских зелёных водорослей семейства Ульвовые (Ulvaceae). Распространены в морях умеренного и субтропического пояса. Многие виды съедобны, известны под названием «морской салат».
见正文
石莼属（学名：Ulva），为石莼科下的大型多细胞片状体或管状体的藻类，其广泛分布于世界各个海岸。生活史中有双倍体和单倍体的配子体世代交替现象。海莴苣是多细胞绿藻的代表。石莼目中的浒苔属（Enteromorpha）和礁膜属（Monostroma）与该属相近。[1]
一些海洋生物以石莼属植物为食，比如海牛、海蛞蝓、海兔等。在一些地区，一些种类的石莼属也可作为人类食物来源，其中包括斯堪地納維亞半島、英格兰、爱尔兰、中国、日本。其主要用于制作沙拉或者汤料。其含有大量的蛋白质、膳食纤维、维生素、矿物质（特别是铁元素）[2]。
石莼属下包括以下种：
石莼属（学名：Ulva），为石莼科下的大型多细胞片状体或管状体的藻类，其广泛分布于世界各个海岸。生活史中有双倍体和单倍体的配子体世代交替现象。海莴苣是多细胞绿藻的代表。石莼目中的浒苔属（Enteromorpha）和礁膜属（Monostroma）与该属相近。
一些海洋生物以石莼属植物为食，比如海牛、海蛞蝓、海兔等。在一些地区，一些种类的石莼属也可作为人类食物来源，其中包括斯堪地納維亞半島、英格兰、爱尔兰、中国、日本。其主要用于制作沙拉或者汤料。其含有大量的蛋白质、膳食纤维、维生素、矿物质（特别是铁元素）。
分類 界 : 植物界 Plantaeもしくはアオサ（石蓴）は、アオサ目アオサ科アオサ属 Ulva の緑藻の総称。狭義には旧アオノリ属を除く伝統的なアオサ属の種を指し（本文参照）、広義にはアオサ科あるいはアオサ目の海藻を含む。アオサ属は2層の細胞層からなる膜状体で一般に鮮緑色を呈する。日本各地・世界各地の沿岸に普通に見られ、海岸に打ち上げられた状態でもよく目にする。アオサノリとも。
食品としての「アオサ」は、現在その多くがヒビミドロ目ヒトエグサ科ヒトエグサ属のヒトエグサ（Monostroma nitidum）を用いている。ヒトエグサの食用利用についてはヒトエグサを参照。本記事では、主として属名 Ulva たるアオサについて述べる。
一般的に「アオサ」、「アオノリ」と呼ばれる海藻には、ヒトエグサ、アオサ、スジアオノリなど多様にあるが、食用として養殖され、流通しているアオサ・アオノリの殆どは「ヒトエグサ（一重草）」のことである。同じ海藻でも方言で表すと異なり、鹿児島県では「オサ」沖縄県では「アーサ」と呼んだりする。富栄養化が原因で、内湾などで大繁殖し『問題化したアオサ』と『食用のアオサ』が混同されている場合があるが、別種類である[1]。
アオサは一般的に潮の満ち引きのある浅い海の岩などに付着して生息・繁殖する。海水に浮遊した状態でも成長・繁殖する場合もある。
アオサの生活環は同型世代交代型であり、胞子体・雄性配偶体・雌性配偶体の3種の藻体が共存するが、これらの外見上の区別は不可能である。無性世代である胞子体が成熟すると、辺縁の嚢から4本の鞭毛を有する遊走子が遊離する。遊走子が有性配偶体になり熟成すると、性別があり2本の鞭毛を有する配偶子が遊離する。雌雄の配偶子は接合して胞子体に成長するが、配偶子がそのまま同性の配偶体になる無性生殖の生活環を有する種も存在する。遊走子や配偶子を放出した成熟個体は枯死する。
アオサ属の藻の形態には個体間に大きな差異が認められ、しばしば種レベルの同定が困難である。以下に日本産の種を列挙した[2]。
ヤブレグサ属 Umbraulva のウシュクアオサ U. amamiensisとヤブレグサ U. japonica は、アオサ属に含まれたことがある。
また、アオノリ属 Enteromorphaのアオノリなどは、アオサと藻体の構造が異なっており、別属に分けられていたが、DNA分析などによりアオサ属に含められた。
アオサの正式名称と紹介されることがある ヒトエグサ Monostroma nitidum（海苔の佃煮の原料）は、かつてはアオサ目に含まれていたものの、近年ヒビミドロ目に移された。
海水の富栄養化などが原因でアオサが大量繁殖すると緑潮（グリーンタイド）となる。その多くが不稔性のアオサである。稔性のアオサは遊走子や配偶子を放出すると枯死してしまうのに対して、不稔アオサは成熟せず成長し続けることとなる。
大繁殖したアオサは漁網に絡まり、沿岸に漂着したものが腐敗して悪臭を発し、多量に堆積すると底生生物を窒息状態に陥らせる。悪臭の問題は既に1921年に日本海藻学の祖である岡村金太郎によって指摘されていたが、顕著化したのは水質汚濁が進んだ1970年代以降である。アオサの大量繁殖は自然環境への打撃のみならず漁業や観光（海水浴やウォータースポーツ、潮干狩り等）への経済的打撃をも与える。
しかしアオサは成長が早く、海水中の炭素や窒素、リン、栄養塩などを効率よく吸収するため、海水の浄化に寄与している一面も持つ。
日本各地で現出するアオサ緑潮の原因種は発生箇所や発生時によってさまざまだが、日本沿岸でよく見られるアナアオサ型、温暖海域生息のアミアオサ型とリボンアオサ型、そしてヨーロッパでよく見られる U. armoricana 型の4分類群が原因種だと推定されている。
大量繁殖したアオサの活用法は緑潮問題を抱える自治体によって進められ、食料や飼肥料に転化させる動きもあるが、多くは回収されたのち焼却処分されるのが現状。
ふりかけの海苔などとして加工される。伝統的なアオサ属はかつて、旧アオノリ属やヒトエグサと比べると総じて品質が劣るとされた。これは主に、ヒトエグサでは藻体を構成する細胞が一層に薄く並んでいるのに対し、アオサでは二層となっており、口に含んだ時の食感や食味が良くないためである。一般的にアオノリの方が高価であり、解きほぐれるように食感も良く濃密な芳香があるのに対して、アオサは香りが薄く、いつまでも口に残るような硬さがあり、また苦味を感じる場合もある。
しかし青海苔の消費拡大に伴い、伝統的アオサ属が旧アオノリ属の代用として利用されるようになり、現在ではアオノリの出荷量を上回るようになっている[3]。アオサが食用に利用され始めたのは、アオサ大量発生が問題化し始めた1970年代[要出典]。この大量発生するアオサの多くは不稔性のアオサである。配偶子などを放出する稔性のアオサは放出すると枯死するものの、不稔アオサは繁殖の生活環において枯死することはなく、藻体は拡大成長を続けることとなる。横浜市の八景島近辺の金沢湾で大量発生する不稔アオサを青海苔粉として加工した試作品が作られている。
養殖場では人工採苗によって海苔網へ種付けし、河口付近などの穏やかな海に海苔網を張って養殖する。
またアオサにはカロチノイドの1種のルテインや遊離アミノ酸のDシステノール酸などが含まれており、近年は天然健康食品として注目される[要出典]。
食用養殖のアオサや海中繁殖のアオサとは別に、富栄養化などが原因で大量繁殖し緑潮として沿岸に漂着する伝統的アオサの食用化も試みられている。ただし漂着した時点で砂や泥にまみれ、また腐敗が始っているため、漂着前に海上で回収したものの方が食用に適している。
なお青海苔業界では古くより、大阪より東で取れるという意味で伝統的アオサ属によるアオサを「ばんどう（阪東）アオサ」、「坂東粉（ばんどうこ）」と呼び、旧アオノリ属による製品と区別している。
北海道ではウニの人工飼育において飼料用に不稔性のアオサを養殖する。不稔アオサは成熟せず成長を続けるので飼料に適している。
大量繁殖し沿岸に漂着したアオサを回収し、塩類除去や乳酸発酵などの工程を経て、魚貝類や鶏（鶏卵）の飼料や、田畑の堆肥として用いる試みが各地で行われている。
こういった海藻の飼肥料化をマリンサイレージと呼ぶ。
アオサを発酵させてメタンガスを発生させ、バイオマスエネルギーとして利用しようとする取り組みが大阪府立大学、東京ガス、九州産業大学・福岡女子大学・西部ガスなどでそれぞれおこなわれる。発生したメタンガスは燃料として、或いは発電用燃料としての利用が考えられる。また超臨界水によってガス化する取り組みもある。ただしコスト面などの理由で実用化には至っていない。
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 アオサ（石蓴）は、アオサ目アオサ科アオサ属 Ulva の緑藻の総称。狭義には旧アオノリ属を除く伝統的なアオサ属の種を指し（本文参照）、広義にはアオサ科あるいはアオサ目の海藻を含む。アオサ属は2層の細胞層からなる膜状体で一般に鮮緑色を呈する。日本各地・世界各地の沿岸に普通に見られ、海岸に打ち上げられた状態でもよく目にする。アオサノリとも。
食品としての「アオサ」は、現在その多くがヒビミドロ目ヒトエグサ科ヒトエグサ属のヒトエグサ（Monostroma nitidum）を用いている。ヒトエグサの食用利用についてはヒトエグサを参照。本記事では、主として属名 Ulva たるアオサについて述べる。
갈파래속(Ulva)은 갈파래목 갈파래과에 속하는 녹조류 속의 하나이다. 강어귀의 민물이 섞이는 곳에서 무리를 지어 자라난다. 종류에 따라 생육 시기가 다르지만, 보통 늦가을부터 초여름까지 많이 생기며, 양식용 김발에도 잘 착생한다. 파래는 식용 외에 풀의 원료로도 쓰인다. 이 밖에 조류에는 녹미채·미역·다시마 등이 있다.
갈파래속(Ulva)에는 다음과 같은 종이 있다.
