El guamúchil, chiminango o payandé (Pithecellobium duce) ye una especie de plantes perteneciente al xéneru Pithecellobium, de la familia de les lleguminoses. Ye nativa de Méxicu, Centroamérica y Suramérica. El términu «guamúchil» usar pa referise al frutu.
sobre una caña de 2 a 5 mm
Vaines delgaes d'hasta 20 cm llargu por 10 a 15 mm d'anchu, enroscaes, tomentosas, péndulas, acolorataes o rosaes, constreñidas ente les granes y dehiscentes. Abrir por dambos llaos pa lliberar numberoses granes.
Semilla de 7 a 12 mm de llargu, ovoides esplanaes, moriques, arrodiaes d'un arilo duce, blancuciu o rosáu. Testa delgada y permeable a l'agua.
Na área de distribución natural del guamúchil, el clima ye subtropical y tropical, de secu a semi-grebu, con una precipitación añal promediu que fluctúa ente 500 y 1000 mm. Foi llantada con ésitu n'árees con una precipitación añal promediu con una llende inferior d'hasta 400 mm y con una estación seca d'un máximu de 4 a 5 meses.,[1][2] La especie considerar polo xeneral como resistente al calor y la seca. Repórtase qu'el guamúchil crez bien en rexones semi-grebes na India, caracterizaes por unes temperatures mensuales promediu fluctuando ente 7 y 8 °C nel mes de xineru y hasta de 40 a 42 °C en mayu y xunu.
La área de distribución natural del guamúchil estender dende la llatitú 3°a la 28°N. ya inclúi les cuestes cerca del Océanu Pacíficu en Méxicu y el sur de California, al traviés de tola América Central hasta'l norte de Colombia y Venezuela. En Méxicu, el guamúchil crez tamién de manera natural na península de Yucatán y nuna área qu'inclúi partes de Tamaulipas, San Luis Potosí, Querétaro, Hidalgo, Puebla y el norte de Veracruz. Foi introducíu a les Filipines ceo na hestoria del comerciu colonial y poco dempués a la India, onde foi descritu per primer vegada y nomáu botánicamente en 1795. L'árbol naturalizóse y llántase en munches árees fora de la so distribución natural, incluyendo'l sur de la Florida, Cuba, Xamaica, Puertu Ricu, St. Croix, Ḥawai, les Filipines, la India y el ésti d'África.
Considérase-y antiparasitario y astringente.
Pithecellobium duce ye un llar pa les bárabos de Melanis Pixe y pa la Eurema blanda (Caparina d'orixe Hindú).[3]
Conocer pol como "Escayu de Madras" pero nun ye nativa de Madras. El nome "Tamarindu Manila" ye incorrectu, una y bones esti nun ta rellacionáu al tamarindu, nin ye nativu de Manila. Ye llamáu "seema chintakaya" en Idioma Telugú. En Venezuela tamién ye conocíu como Yacure. Otros nomes populares son:
Estos son dellos de los sinónimos usaos pa referise a esta planta.:[5]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. 
Pithecellobium dulce El guamúchil, chiminango o payandé (Pithecellobium duce) ye una especie de plantes perteneciente al xéneru Pithecellobium, de la familia de les lleguminoses. Ye nativa de Méxicu, Centroamérica y Suramérica. El términu «guamúchil» usar pa referise al frutu.
Cuammochitl ahnozo Cuamochitl (Pithecellobium dulce).
Ang kamatsile o kamatsili (Ingles: guamachili, Manila tamarind o monkeypod, pangalang pang-agham: Pithecellobium dulce) ay ang tawag sa isang uri ng puno o bunga nito. May mga butong napaliligiran ng nakakain at mapuputing laman ang mahabang bunga ng punong ito. Ginagamit naman sa pagbibigay ng maitim na kulay sa balat (Ingles: tanning) ang balat ng puno ng kamatsile. [1]
Ang lathalaing ito ay isang usbong. Makatutulong ka sa Wikipedia sa nito.
Ang kamatsile o kamatsili (Ingles: guamachili, Manila tamarind o monkeypod, pangalang pang-agham: Pithecellobium dulce) ay ang tawag sa isang uri ng puno o bunga nito. May mga butong napaliligiran ng nakakain at mapuputing laman ang mahabang bunga ng punong ito. Ginagamit naman sa pagbibigay ng maitim na kulay sa balat (Ingles: tanning) ang balat ng puno ng kamatsile.
Pun king Kolkata, West Bengal, India.
Pun dutung king Kolkata, West Bengal, India.
Pithecellobium dulce bean.
जंगल जलेबी या गंगा जलेबी या किकर (राजस्थान) (वानस्पतिक नाम: Pithecellobium ) एक सपुष्पी पादप है। यह मटर के प्रजाति का है। इसका फल सफ़ेद और पूर्णतः पक जाने पर लाल हो जाता है खाने में मीठा होता है। यह फल मूलतः मेक्सिको का है और दक्षिण पूर्व एशिया में बहुतायत से पाया जाता है. फिलिप्पीन में न केवल इसे कच्चा ही खाया जाता है बल्कि चौके में भी कई प्रकार के व्यजन बनाने में प्रयुक्त होता है. इस फल में प्रोटीन, वसा, कार्बोहैड्रेट, केल्शियम, फास्फोरस, लौह, थायामिन, रिबोफ्लेविन आदि तत्व भरपूर मात्र में पाए जाते हैं. इसके पेड की छाल के काढे से पेचिश का इलाज किया जाता है. त्वचा रोगों, मधुमेह और आँख के जलन में भी इसका इस्तेमाल होता है. पत्तियों का रस दर्द निवारक का काम भी करती है और यौन संचारित रोगों में भी कारगर है . इसके पेड की लकड़ी का उपयोग इमारती लकड़ी की तरह ही किया जा सकता है.पेड़ की लम्बाई मध्यम होती है. पर इसपे चढ़ना बहुत ही कठिन होता है.इसकी टहनियां काफी घनी होती है इसलिए जब भी आपको इसे खाने का इक्क्षा करे तो लग्गी लेकर जाना न भुलें क्योंकि यह अत्यंत कटिली होती है।.
जंगल जलेबी या गंगा जलेबी या किकर (राजस्थान) (वानस्पतिक नाम: Pithecellobium ) एक सपुष्पी पादप है। यह मटर के प्रजाति का है। इसका फल सफ़ेद और पूर्णतः पक जाने पर लाल हो जाता है खाने में मीठा होता है। यह फल मूलतः मेक्सिको का है और दक्षिण पूर्व एशिया में बहुतायत से पाया जाता है. फिलिप्पीन में न केवल इसे कच्चा ही खाया जाता है बल्कि चौके में भी कई प्रकार के व्यजन बनाने में प्रयुक्त होता है. इस फल में प्रोटीन, वसा, कार्बोहैड्रेट, केल्शियम, फास्फोरस, लौह, थायामिन, रिबोफ्लेविन आदि तत्व भरपूर मात्र में पाए जाते हैं. इसके पेड की छाल के काढे से पेचिश का इलाज किया जाता है. त्वचा रोगों, मधुमेह और आँख के जलन में भी इसका इस्तेमाल होता है. पत्तियों का रस दर्द निवारक का काम भी करती है और यौन संचारित रोगों में भी कारगर है . इसके पेड की लकड़ी का उपयोग इमारती लकड़ी की तरह ही किया जा सकता है.पेड़ की लम्बाई मध्यम होती है. पर इसपे चढ़ना बहुत ही कठिन होता है.इसकी टहनियां काफी घनी होती है इसलिए जब भी आपको इसे खाने का इक्क्षा करे तो लग्गी लेकर जाना न भुलें क्योंकि यह अत्यंत कटिली होती है।.
ଶିମକଇଁଆ (ଈଂରାଜୀରେ Pithecellobium dulce, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Pithecellobium dulce, ହିନ୍ଦୀରେ जंगल जलेबी) ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗର ଉପକୂଳସ୍ଥ ମେକ୍ସିକୋ, କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଆମେରିକା, ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା ଅଞ୍ଚଳରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିବା ଏକ ସପୁଷ୍ପକ ବୃକ୍ଷ ଏବଂ ଏହା ମଟର ଜାତୀୟ “ଫବାସିଏ” (Fabaceae) ପରିବାରର ଅଂଶବିଶେଷ । [୨] ପ୍ରାଚୀନ ସମୟରେ ବଣିକମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ଏହାର ମଞ୍ଜି ଦୂର ଦୂରାନ୍ତକୁ ଯାଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଏହି ବୃକ୍ଷ ପଶ୍ଚିମ ଭାରତୀୟ ଦ୍ୱୀପପୁଞ୍ଜ, ଫ୍ଲୋରିଡ଼ା, ଗୁଆମ୍, ଭାରତ, ବଙ୍ଗଳାଦେଶ, ଥାଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ, ଫିଲିପାଇନ୍ସ୍ ଇତ୍ୟାଦି ସ୍ଥାନରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାପ୍ତ । ହାୱାଇରେ ଏହାକୁ ଏକ ଅନୁପ୍ରବେଶକାରୀ (ଯେଉଁ ପ୍ରଜାତି ସ୍ଥାନୀୟ ନୁହଁନ୍ତି ଓ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏମାନେ ବ୍ୟାପ୍ତ ହେବା ଫଳରେ ସ୍ଥାନୀୟ ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ବିକାଶରେ ସମସ୍ୟା ଦେଖାଯାଉଛି) ପ୍ରଜାତିର ଉଦ୍ଭିଦ ଶ୍ରେଣୀରେ ଗଣନା କରାଯାଏ ।
ଶିମକଇଁଆ ଗଛ ବଢ଼ି ପ୍ରାୟ ୧୦ରୁ ୧୫ ମିଟର୍ (୩୩ରୁ ୪୯ ଫୁଟ୍) ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଉଚ୍ଚା ହୁଏ ।
ପକ୍ଷୀମାନେ ଶିମକଇଁଆ ଫଳ ଖାଆନ୍ତି ଓ ମଞ୍ଜିକୁ ଏଠାରେ ସେଠାରେ ପକାଇ ଦିଅନ୍ତି । ଏହି ବୃକ୍ଷ ଶୁଷ୍କରୁ ଶୁଷ୍କତର ପରିବେଶରେ ଏବଂ ସମୁଦ୍ର ପତନରୁ ୧୫୦୦ ମିଟର୍ ଉଚ୍ଚତାରେ ମଧ୍ୟ ବଞ୍ଚି ରହିପାରନ୍ତି । ମରୁଡ଼ି ପରି ପରିସ୍ଥିତିରେ ମଧ୍ୟ ଏହି ବୃକ୍ଷ ଜୀବିତ ରୁହେ । ସହରମାନଙ୍କରେ ଏହି ବୃକ୍ଷକୁ ସଡ଼କ ପାର୍ଶ୍ୱରେ ମଧ୍ୟ ରୋପଣ କରାଯାଇପାରିବ ।
ପୃଥିବୀସାରା ଶିମକଇଁଆର ଅନେକ ସ୍ଥାନୀୟ ନାମ ରହିଛି । ବଡ଼ ସିରିଷ, ଶିମକଇଁଆ ଓ ଅନ୍ୟ କିଛି ଗଛ ପାଇଁ ଈଂରାଜୀ ନାମ Monkeypod name[୩] ମଧ୍ୟ ବ୍ୟବହୃତ ହୋଇଥାଏ । ଅନ୍ୟ କିଛି ନାମ ହେଲା ବ୍ଲାକ୍ ବିଡ୍ (blackbead) ଓ ସ୍ୱିଟ୍ ଇଙ୍ଗା (sweet Inga) ।[୨]
ଭାରତର କିଛି ସ୍ଥାନରେ ଏହାକୁ “ମାନ୍ଦ୍ରାଜ୍ କଣ୍ଟା“ (Madras thorn) ବୋଲି ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଏ । ଏହାର ଆଉ ଏକ ନାମ ମାନିଲା ତେନ୍ତୁଳି (Manila tamarind) ମଧ୍ୟ ପ୍ରସିଦ୍ଧ । ତେବେ ଏହି ସବୁ ନାମ ଭ୍ରମ ସୃଷ୍ଟି କରନ୍ତି । ଏହି ଫଳ ସହିତ ମାନ୍ଦ୍ରାଜ କିମ୍ବା ମାନିଲାର ବିଶେଷ ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ । ସାମୁଦ୍ରିକ ବାଣିଜ୍ୟରେ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସ୍ଥାନର ବଣିକଗୋଷ୍ଠୀ ଏହାକୁ ଫିଲିପାଇନ୍ସ୍ର ମାନିଲାରୁ ଆମଦାନୀ କରୁଥିଲେ ଏପରି ନାମର ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥାଇପାରେ (ସେହିପରି ଆଉ ଏକ ପରିବା ହେଉଛି ଲଙ୍କା ମରିଚ । ଓଡ଼ିଆ ଓ ବଙ୍ଗଳା ବଣିକମାନେ ଶ୍ରୀଲଙ୍କାରୁ ମରିଚର ଆମଦାନୀ କରୁଥିବାରୁ ଏହା କ୍ରମେ ଲଙ୍କା ମରିଚ ବା ଲଙ୍କା ନାମରେ ଜଣାଶୁଣା ହେଲା)। ଏହି ଫଳଟି ତେନ୍ତୁଳି ତୁଳନାରେ ଶିମ୍ବ ବା ମଟର ପ୍ରଜାତିର ନିକଟତମ ସମ୍ପର୍କୀୟ । କିନ୍ତୁ ତେନ୍ତୁଳି ପରି ଦେଖାଯାଉଥିବାରୁ ଅଧିକାଂଶ ଭାଷାରେ ଏହାର ଏପରି ନାମ ରହିଛି ।
କୁୱେତ୍ରେ ମଧ୍ୟ ଶିମକଇଁଆର ଭାରତୀୟ ନାମ ପ୍ରଚଳିତ । ଆରବୀୟ ଭାଷାରେ ଶିମକଇଁଆକୁ “ଶୋକତ୍ ମାଡ୍ରାସ୍” କୁହନ୍ତି । ଶୋକତ୍ ଶବ୍ଦର ଅର୍ଥ ହେଲା କଣ୍ଟା । ତେଣୁ ମାନ୍ଦ୍ରାଜ କଣ୍ଟା ନାମ ଆରବୀୟ ଭାଷାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଚଳିତ । ୧୯୬୦ କିମ୍ବା ୧୯୭୦ ଦଶନ୍ଧିରେ ଭାରତୀୟମାନେ କୁୱେତ୍ର ଲୋକଙ୍କୁ ଶିମକଇଁଆ ସହିତ ପରିଚିତ କରାଇଥିବା ସମ୍ଭବପର । କୁୱେତ୍ ସହରରେ ୧୯୬୦ରୁ ୧୯୮୦ ଦଶନ୍ଧି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ରହିଥିବା ଉଦ୍ୟାନମାନଙ୍କରେ ଶିମକଇଁଆ ଗଛମାନ ରହିଥିଲା । କୁୱେତ୍ରେ ଏହାର ବେଶି ବ୍ୟାବସାୟିକ ବ୍ୟବହାର ହେଉନଥିଲା ଓ ଆଗକାଳର ମାଳିମାନେ ଏହି ବୃକ୍ଷ ସହିତ ବେଶ୍ ପରିଚିତ ଥିଲେ ।
ଶିମକଇଁଆର ଫଳ ମିଠା ଖଟା ମିଶା ମିଶା । ମେକ୍ସିକୋରେ ଲୋକେ ଏହି ଫଳକୁ କଞ୍ଚାରେ ବା ମାଂସ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ସହିତ ପାର୍ଶ୍ୱ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ଭାବେ ବା ପାଣି, ଚିନି ଇତ୍ୟାଦି ସହ ମିଶାଇ ପ୍ରସ୍ତୁତ ପାନୀୟ ('agua de guamúchil') ଆକାରରେ ଗ୍ରହଣ କରିଥାନ୍ତି । ତେନ୍ତୁଳି ପରି ଏହାର ମଞ୍ଜିକୁ ମଧ୍ୟ ଲୋକେ ଖାଆନ୍ତି । ଶିମକଇଁଆ ମଞ୍ଜିରୁ ତେଲ ମଧ୍ୟ ପେଡ଼ି ବାହାର କରାଯାଏ ଯାହାକି ମଞ୍ଜି ଓଜନର ଶତକଡ଼ା ୧୦% ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ହୋଇଥାଏ । ମଞ୍ଜିରୁ ୨୮% ପୁଷ୍ଟିସାର ମଧ୍ୟ ମିଳିଥାଏ ।[୫]
ଶିମକଇଁଆ (ଈଂରାଜୀରେ Pithecellobium dulce, ଜୀବବିଜ୍ଞାନ ନାମ Pithecellobium dulce, ହିନ୍ଦୀରେ जंगल जलेबी) ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗର ଉପକୂଳସ୍ଥ ମେକ୍ସିକୋ, କେନ୍ଦ୍ରୀୟ ଆମେରିକା, ଉତ୍ତର ଦକ୍ଷିଣ ଆମେରିକା ଅଞ୍ଚଳରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥିବା ଏକ ସପୁଷ୍ପକ ବୃକ୍ଷ ଏବଂ ଏହା ମଟର ଜାତୀୟ “ଫବାସିଏ” (Fabaceae) ପରିବାରର ଅଂଶବିଶେଷ । ପ୍ରାଚୀନ ସମୟରେ ବଣିକମାନଙ୍କଦ୍ୱାରା ଏହାର ମଞ୍ଜି ଦୂର ଦୂରାନ୍ତକୁ ଯାଇ ବର୍ତ୍ତମାନ ସମୟରେ ଏହି ବୃକ୍ଷ ପଶ୍ଚିମ ଭାରତୀୟ ଦ୍ୱୀପପୁଞ୍ଜ, ଫ୍ଲୋରିଡ଼ା, ଗୁଆମ୍, ଭାରତ, ବଙ୍ଗଳାଦେଶ, ଥାଇଲ୍ୟାଣ୍ଡ, ଫିଲିପାଇନ୍ସ୍ ଇତ୍ୟାଦି ସ୍ଥାନରେ ମଧ୍ୟ ବ୍ୟାପ୍ତ । ହାୱାଇରେ ଏହାକୁ ଏକ ଅନୁପ୍ରବେଶକାରୀ (ଯେଉଁ ପ୍ରଜାତି ସ୍ଥାନୀୟ ନୁହଁନ୍ତି ଓ ବର୍ତ୍ତମାନ ଏମାନେ ବ୍ୟାପ୍ତ ହେବା ଫଳରେ ସ୍ଥାନୀୟ ପ୍ରଜାପତିଙ୍କ ବିକାଶରେ ସମସ୍ୟା ଦେଖାଯାଉଛି) ପ୍ରଜାତିର ଉଦ୍ଭିଦ ଶ୍ରେଣୀରେ ଗଣନା କରାଯାଏ ।
கொடுக்காய்ப்புளி அல்லது கோணப்புளி (Pithecellobium dulce) ஒரு பூக்கும் தாவரம் ஆகும். இதன் காய்கள் பட்டாணி, அவரை போன்ற தோற்றம் உடையவை. இதன் பருப்புக்கு மேல் அமைந்துள்ள சதைப்பகுதி உண்ண உகந்தது.பறவைகள் விரும்பி உண்ணும். கொடுக்காப் புளி மரங்கள் விவசாய நிலங்களில் வரப்பு ஓரங்களிலும், கிணற்று மேட்டிலும் சாதாரணமாக வளர்க்கப்படுகின்றன.
இதன் காய்களை நகர்ப்புறங்களில் விற்பனை செய்வதைப் பார்க்கலாம். இது, கோணப் புளியங்காய், கோணக்காய், சீனிப்புளியங்காய்,கொரிக்கலிக்கா எனவும் அழைக்கப்படுகிறது.பழந்தமிழர்களால் மருந்தாக பயன்பட்ட இதனை உக்காமரம் என்கிற பெயரில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. இதன் இலைகள் ஆடுகளுக்கு பசுந்தீவனமாகக் கொடுக்கப்படுகிறது[3].
கொடுக்காய்ப்புளி அல்லது கோணப்புளி (Pithecellobium dulce) ஒரு பூக்கும் தாவரம் ஆகும். இதன் காய்கள் பட்டாணி, அவரை போன்ற தோற்றம் உடையவை. இதன் பருப்புக்கு மேல் அமைந்துள்ள சதைப்பகுதி உண்ண உகந்தது.பறவைகள் விரும்பி உண்ணும். கொடுக்காப் புளி மரங்கள் விவசாய நிலங்களில் வரப்பு ஓரங்களிலும், கிணற்று மேட்டிலும் சாதாரணமாக வளர்க்கப்படுகின்றன.
இதன் காய்களை நகர்ப்புறங்களில் விற்பனை செய்வதைப் பார்க்கலாம். இது, கோணப் புளியங்காய், கோணக்காய், சீனிப்புளியங்காய்,கொரிக்கலிக்கா எனவும் அழைக்கப்படுகிறது.பழந்தமிழர்களால் மருந்தாக பயன்பட்ட இதனை உக்காமரம் என்கிற பெயரில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. இதன் இலைகள் ஆடுகளுக்கு பசுந்தீவனமாகக் கொடுக்கப்படுகிறது.
సీమ చింత (గుబ్బ కాయలు) ఒక చెట్టు. దీని ఫలములు చూడుటకు చింతకాయలవలె ఉంటాయి. ఇది ఇంగ్లీషు వారి నుండి దిగుబడి అయినదిగా భావిస్తుండుట వలన దీనిని సీమచింతగా వ్యవహరిస్తారు. దీని కాయలు చింతకాయలవలెనుండి పండుతున్నపుడు పైన తొక్క విడిపోతుంది. అందువలన లోపలి పండు తీసుకొని తినుటకు సులభమౌతుంది. ఈ కాయలలో నల్లని రంగుకల గింజలుంటాయి. ఈ చెట్టు అంతా ముళ్ళ మయం. ప్రధాన కాండము, కొమ్మలు అంతా ముళ్ళమయం. అందు చేత ఈచెట్టును ఎక్కడానికి వీలుకాదు. చిలుకు దోటి సహాయంతో వీటి కాయలను కోస్తుంటారు.
సీమ చింత
Pithecellobium dulce
సీమ చింత (గుబ్బ కాయలు) ఒక చెట్టు. దీని ఫలములు చూడుటకు చింతకాయలవలె ఉంటాయి. ఇది ఇంగ్లీషు వారి నుండి దిగుబడి అయినదిగా భావిస్తుండుట వలన దీనిని సీమచింతగా వ్యవహరిస్తారు. దీని కాయలు చింతకాయలవలెనుండి పండుతున్నపుడు పైన తొక్క విడిపోతుంది. అందువలన లోపలి పండు తీసుకొని తినుటకు సులభమౌతుంది. ఈ కాయలలో నల్లని రంగుకల గింజలుంటాయి. ఈ చెట్టు అంతా ముళ్ళ మయం. ప్రధాన కాండము, కొమ్మలు అంతా ముళ్ళమయం. అందు చేత ఈచెట్టును ఎక్కడానికి వీలుకాదు. చిలుకు దోటి సహాయంతో వీటి కాయలను కోస్తుంటారు.
Pithecellobium dulce, commonly known as Manila tamarind, Madras thorn, monkeypod tree or camachile,[4][5] is a species of flowering plant in the pea family, Fabaceae, that is native to the Pacific Coast and adjacent highlands of Mexico, Central America, and northern South America.[3] It is also sometimes known as monkeypod, but that name is also used for several other plants, including Samanea saman.[6] It is an introduced species and extensively naturalized in the Caribbean and Florida, as well as the Philippines and Guam via the Manila galleons. It has also been introduced to Thailand and South Asia,[7][8] It is considered an invasive species in Hawaii.
Pithecellobium dulce is a tree that reaches a height of about 10 to 15 m (33 to 49 ft). Its trunk is spiny and up to nine meters in girth (9.4 feet thick DBH) and its leaves are bipinnate. Each pinna has a single pair of ovate-oblong leaflets that are about 2 to 4 cm (0.79 to 1.57 in) long. The flowers are greenish-white, fragrant, sessile and reach about 12 cm (4.7 in) in length, though appear shorter due to coiling. The flowers produce a pod, which turns pink when ripe and opens to expose the seed arils; a pink or white, edible pulp. The pulp contains black shiny seeds that are circular and flat. Pollen is a polyad of many pollen grains stitched together.
The seed is dispersed via birds that feed on the sweet pulp. The tree is drought resistant and can survive in dry lands from sea level to an elevation of 1,500 m (4,900 ft), making it suitable for cultivation as a street tree.
The English names "Manila tamarind" and "Madras thorn" are both misleading since it is neither related to the tamarind nor native to Manila (though it was introduced early to the Philippines) or Madras. Other English names include blackbead, sweet Inga, and monkeypod.[3]
Depending on the region of its occurrence, Pithecellobium dulce is known by different names. In its native Mexico, the tree is known as huamuche, guamuche, huamúchil, guamúchil, or cuamúchil, deriving from its Nahuatl name cuauhmochitl. The Nahuatl derivations are also preserved in its names in the Philippines, where it was first introduced into Asia via the Manila galleons. It is known as kamachile in Tagalog (from where the English name "camachile" is derived), kamunsil in Hiligaynon, and damortis or kamantiris in Ilokano.[9]
In the wider region of Latin America, it is also called pinzán, or guamá americano (Puerto Rico). In Colombia it is known as chiminango and payandé.[10] It is also known as ʻopiuma in (Hawaiian).[9]
In South Asia and the rest of Southeast Asia, it is known by many names, most of which literally translate to "foreign tamarind". These include: makham thet in Thai; plaeh umpel tek in Khmer; Kona Puliyangai in Kongu region and kodukkappuli in other regions(Tamil); seema chintakaya in (Telugu); Seema thummakaya in coastal Andhra, dora hunase or seeme hunase in Kannada; bakhai ambli or goras ambli in Gujarati; vilayati chinch or chinch bilai or cheese bilai in Marathi; jungle jalebi in Hindi;[11] seema Kaiyan in Odia; achhi gidamiri in Sindhi; and jilapi in Bengali. In Pakistan, it is also known as "jungle jalebi", after the resemblance of its fruits to the jalebi.
The seed pods contain a sweet and sour pulp which is eaten raw in Mexico, the Philippines,[12] Pakistan, Qatar and India[13] as an accompaniment to various meat dishes and used as a base for drinks with sugar and water ('agua de guamúchil').
The seeds are said to be eaten (locally?) in the 'Revised handbook to the flora of Ceylon' (1980), edited by M.D. Dassanayake (this information is not in the original 'Flora of Ceylon' of 1894).[7][13]
A number of studies since the 1980s have investigated the composition and possible uses of the seeds; it has been demonstrated that the seeds can be processed to extract a greenish oil, which when refined and analysed consists of potentially edible fatty acids (the precise composition varies depending on the study, but all agree oleic acid and palmitic acid are common, which is to be expected).[13][14] Oils amount to 10[13]-17%[14] of the weight of the seeds. The seeds also contain 30[13]-37.5[14]-67.11%[8] protein, which researchers suggest might in the future be used as animal feed.[8][13]
The bark is used as an astringent[15] for dysentery in India,
It is said to have been used as an antipyretic in India (information originally from 1933),[13] used for eye inflammation, although an anecdote from Sri Lanka claims the bark contains a substance that causes eye infections and swelling of the eyelids.[13]
The Huastec people of northern Veracruz and San Luis Potosí in Mexico used different parts of the tree to treat gum ailments, toothache and cancer.[13][15][16]
The leaves are said to be used in a poultice with alcohol to treat bile,[15] as well as being used to prevent abortions/miscarriage,[15] although the leaves are also said to be used to cause abortions.[8]
The pulp from the fruits is said to be astringent and hemostatic, and used for hemoptysis.[15]
The ground seed is sometimes traditionally used to clean ulcers.[15]
Non-specified parts of the plant are said to be used extract is also used against hemorrhages, chronic diarrhea, and tuberculosis.[15]
Pithecellobium dulce is a host plant for the caterpillars of the Common nawab (Polyura athamas), three-spot grass yellow (Eurema blanda), Bright babul blue (Azanus ubaldus) and several moths.[17]
Pithecellobium dulce is known under numerous junior synonyms:[18]
Pithecellobium dulce, commonly known as Manila tamarind, Madras thorn, monkeypod tree or camachile, is a species of flowering plant in the pea family, Fabaceae, that is native to the Pacific Coast and adjacent highlands of Mexico, Central America, and northern South America. It is also sometimes known as monkeypod, but that name is also used for several other plants, including Samanea saman. It is an introduced species and extensively naturalized in the Caribbean and Florida, as well as the Philippines and Guam via the Manila galleons. It has also been introduced to Thailand and South Asia, It is considered an invasive species in Hawaii.
El Pithecellobium dulce, popularmente conocido como guamúchil (del náhuatl cuamóchitl, según en DLE), gallinero, pinzán, chiminango o gina; es un árbol de la familia de las leguminosas. Este árbol posee flores de un tono verde claro o amarillento. Su fruto comestible es una vaina angosta y larga, de 15 a 20 cm largo por 10 a 15 mm de ancho, se presenta encorvada o enrollada en forma de espiral, su pulpa puede ser blanca, rosa o rojo claro.
Este árbol es nativo de México, Centroamérica y Sudamérica. Según el Diccionario de la lengua española, la palabra «guamúchil» puede emplearse para referirse tanto al árbol como a su fruto,[1] aunque el fruto es mejor conocido como «rosca» en la Región del Évora, en el estado mexicano de Sinaloa, donde se encuentra la ciudad de Guamúchil, cuya planta epónima le ha dado nombre a dicha ciudad. En otras regiones se usa el término «guamaras» para referirse al fruto.
Es un árbol de tamaño mediano y crecimiento rápido, nativo a los trópicos americanos. Ha sido extensamente introducido a otras áreas con propósitos ornamentales, para la reforestación, para la producción de leña, forraje y numerosos otros productos. Llega a alcanzar los 25 metros de altura, aunque por lo común de miden de 5 a 22 m de altura, con un tronco corto de 30 a 75 cm en diámetro; una copa amplia y esparcida, y una corteza por lo general lisa y de color gris claro. Las ramitas delgadas y lánguidas presentan hojas compuestas bipinadas con cuatro hojillas oblongas y en la mayoría de los especímenes se pueden encontrar espinas apareadas en la base de las hojas.
En las regiones de México donde este árbol crece es común el encontrar sus frutos a la venta en los mercados de los pueblos y ciudades, sus frutos son carnosos, usualmente se consumen crudos.
La especie se conoce también como una buena fuente de alimento para las abejas de miel.[2]
cabezuela sobre una rama de 2 a 5 mm
Vainas delgadas de hasta 20 cm largo por 10 a 15 mm de ancho, enroscadas, tomentosas, péndulas, rojizas o rosadas, constreñidas entre las semillas y dehiscentes. Se abren por ambos lados para liberar numerosas semillas.
Semillas de 7 a 12 mm de largo, ovoides aplanadas, morenas, rodeadas de un arilo dulce, blancuzco o rosado. Testa delgada y permeable al agua.
En el área de distribución natural del guamúchil, el clima es subtropical y tropical, de seco a semiárido, con una precipitación anual promedio que fluctúa entre 500 y 1000 mm. Ha sido plantada con éxito en áreas con una precipitación anual promedio con un límite inferior de hasta 400 mm y con una estación seca de un máximo de 4 a 5 meses.,[3][4] La especie se considera por lo general como resistente al calor y la sequía. El guamúchil crece bien en regiones semiáridas en la India, caracterizadas por unas temperaturas mensuales promedio que fluctúan entre 7 y 8 °C en el mes de enero y hasta de 40 a 42 °C en mayo y junio.
El área de distribución natural del guamúchil se extiende desde la latitud 3°a la 28°N. e incluye las cuestas cerca del océano Pacífico en México y el sur de California, a través de toda la América Central hasta el norte de Colombia y Venezuela. En México, el guamúchil crece también de manera natural en la península de Yucatán y en un área que incluye partes de Tamaulipas, Colima, San Luis Potosí, Querétaro, Hidalgo, Puebla, Michoacán, Morelos, Guerrero, Durango y el norte de Veracruz, además de Sinaloa. Fue introducido en las Filipinas temprano en la historia del comercio colonial y poco después en la India, en donde fue descrito por primera vez y nombrado botánicamente en 1795. El árbol se ha naturalizado y se planta en muchas áreas fuera de su distribución original, incluyendo el sur de la Florida, Cuba, Jamaica, Puerto Rico, St. Croix, Hawái, las Filipinas, la India y el este de África.
Se le considera antiparasitario y astringente.
Además de usarse en el ámbito medicinal, efectivo para prevenir enfermedades, o curarlas, como la diarrea, males estomacales, cólicos, llagas, heridas, granos y reforzar la dentadura. También puede desarrollar gran cantidad de gases que a su vez limpian los conductos de microvirus en el organismo, evitando así posibles enfermedades
Pithecellobium dulce es un hogar para las larvas de Melanis Pixe y para la Eurema blanda (Mariposa de origen indio).[5]
En el sureste mexicano, específicamente en el estado de Tabasco es conocido popularmente con el nombre de "Tucuy". Se conoce como "Espina de Madrás" pero no es nativa de Madrás. El nombre "Tamarindo de Manila" es incorrecto, ya que este no está relacionado con el tamarindo, ni es nativo de Manila. Es llamado "seema chintakaya" en idioma télugu. En Venezuela también es conocido como Yacure. Otros nombres populares son:
Estos son varios de los sinónimos usados para referirse a esta planta.:[8]
|autor= y |apellidos= redundantes (ayuda) El Pithecellobium dulce, popularmente conocido como guamúchil (del náhuatl cuamóchitl, según en DLE), gallinero, pinzán, chiminango o gina; es un árbol de la familia de las leguminosas. Este árbol posee flores de un tono verde claro o amarillento. Su fruto comestible es una vaina angosta y larga, de 15 a 20 cm largo por 10 a 15 mm de ancho, se presenta encorvada o enrollada en forma de espiral, su pulpa puede ser blanca, rosa o rojo claro.
Este árbol es nativo de México, Centroamérica y Sudamérica. Según el Diccionario de la lengua española, la palabra «guamúchil» puede emplearse para referirse tanto al árbol como a su fruto, aunque el fruto es mejor conocido como «rosca» en la Región del Évora, en el estado mexicano de Sinaloa, donde se encuentra la ciudad de Guamúchil, cuya planta epónima le ha dado nombre a dicha ciudad. En otras regiones se usa el término «guamaras» para referirse al fruto.
Es un árbol de tamaño mediano y crecimiento rápido, nativo a los trópicos americanos. Ha sido extensamente introducido a otras áreas con propósitos ornamentales, para la reforestación, para la producción de leña, forraje y numerosos otros productos. Llega a alcanzar los 25 metros de altura, aunque por lo común de miden de 5 a 22 m de altura, con un tronco corto de 30 a 75 cm en diámetro; una copa amplia y esparcida, y una corteza por lo general lisa y de color gris claro. Las ramitas delgadas y lánguidas presentan hojas compuestas bipinadas con cuatro hojillas oblongas y en la mayoría de los especímenes se pueden encontrar espinas apareadas en la base de las hojas.
En las regiones de México donde este árbol crece es común el encontrar sus frutos a la venta en los mercados de los pueblos y ciudades, sus frutos son carnosos, usualmente se consumen crudos.
La especie se conoce también como una buena fuente de alimento para las abejas de miel.
Pithecellobium dulce est une espèce d'arbres de la famille des Fabacées, sous-famille des Mimosoidées. A La Réunion, l'arbre est appelé Tamarin d'Inde et parfois Tamarin de l'Inde. En Nouvelle-Calédonie il est appelé Campèche[1] ou Faux bois de Campêche[2]. L'espèce est native du Mexique, d'Amérique centrale et du nord de l'Amérique du Sud. Elle a été introduite et naturalisée dans les Caraïbes, la Floride, Guam et dans des pays d'Asie du Sud-Est comme aux Philippines. Elle est considérée comme invasive à Hawaii.
Elle ne doit pas être confondue avec le tamarinier, appartenant à la sous famille des Cesalpinoidées et dont la traduction littérale du nom scientifique (Tamarindus indica) pourrait induire en erreur. Les deux espèces peuvent coexister dans les mêmes lieux.
L'espèce se présente comme un arbre de 5 à 15 m de haut. Sa sève est irritante pour les yeux et la peau[1].
Les feuilles sont alternes, composées bipennées (une paire de pennes avec chacune une paire de foliolules asymétriques). Des épines stipulaires sont présentes et mesurent de 4 à 12 millimètres[1].
Les inflorescences sont des panicules terminales de capitules blanc-verdâtre[1].
Les fruits sont en forme de gousses spiralées, vertes et rouges, dont les graines sont entourées d'un arille au goût douceâtre, de couleur blanche à rosée. Les graines sont dispersées par zoochorie, principalement avec l'action des oiseaux[1].
L'aire de distribution naturelle se situe entre 3° et 28° de latitude nord, depuis les côtes près de l'océan Pacifique au Mexique et le sud de la Californie, à travers l'Amérique centrale jusqu'au nord de la Colombie et du Venezuela. Au Mexique, l'arbre pousse également naturellement dans la péninsule du Yucatán et dans une zone qui comprend une partie du Tamaulipas, San Luis Potosí, Querétaro, Hidalgo, Puebla et le nord du Veracruz.
L'espèce a été introduite aux Philippines au début de l'histoire du commerce colonial, puis en Inde, où l'espèce fut décrite pour la première fois et nommée botaniquement en 1795. L'arbre s'est naturalisé et a été planté dans divers régions en dehors de sa distribution naturelle, y compris le sud de la Floride, Cuba, la Jamaïque, Porto Rico, Hawaï et l'Afrique de l'Est.
En Nouvelle-Calédonie, l'espèce a été introduite au XIXe siècle pour ses haies défensives, son écorce tannante et son bois qui est apprécié pour l'ébénisterie. Aujourd'hui, elle est envahissante notamment à Boulouparis et Dumbéa-Païta[2], mais pas à Nouméa[3]. Le Code de l'environnement de la Province Sud interdit l’introduction dans la nature de cette espèce ainsi que sa production, son transport, son utilisation, son colportage, sa cession, sa mise en vente, sa vente ou son achat[4].
Le nom latin de cette espèce vient du grec pithêkos, qui signifie "singe", et de ellobium, qui signifie "oreille", la forme du fruit évoquant une oreille de singe. L'épithète latin dulce fait référence à la douceur du goût du fruit[5].
Pithecellobium dulce est une espèce d'arbres de la famille des Fabacées, sous-famille des Mimosoidées. A La Réunion, l'arbre est appelé Tamarin d'Inde et parfois Tamarin de l'Inde. En Nouvelle-Calédonie il est appelé Campèche ou Faux bois de Campêche. L'espèce est native du Mexique, d'Amérique centrale et du nord de l'Amérique du Sud. Elle a été introduite et naturalisée dans les Caraïbes, la Floride, Guam et dans des pays d'Asie du Sud-Est comme aux Philippines. Elle est considérée comme invasive à Hawaii.
Elle ne doit pas être confondue avec le tamarinier, appartenant à la sous famille des Cesalpinoidées et dont la traduction littérale du nom scientifique (Tamarindus indica) pourrait induire en erreur. Les deux espèces peuvent coexister dans les mêmes lieux.
Saldžioji beždžionpupė (lot. Pithecellobium dulce) – pupinių (Fabaceae) medžių rūšis. Kilusi iš Centrinės ir Pietų Amerikos Ramiojo vandenyno pakrantės aukštumų (nuo Meksikos, pietų Kalifornijos iki Kolumbijos, taip pat auga pietryčių Meksikoje, Venesueloje). Dabar auginama daugelyje tropinių kraštų (Karibuose, Okeanijoje, Indijoje, Pietryčių Azijoje).
Tai 10–15 m aukščio medis dygliuotu kamienu. Lapai dviskiaučiai. Žiedai žalsvai balti, kvapnūs, iki 12 cm ilgio, susisukę. Vaisius – rausva ankštis. Prinokusi atsiveria, o jos minkštimas valgomas. Sėklos juodos, plokščios, apskritos. Sėklas platina paukščiai, besimaitinantys ankščių minkštimu.
Saldžioji beždžionpupė atspari sausrai, gali augti iki 1500 m virš jūros lygio.
Saldžiarūgštis minkštimas valgomas šviežias, juo gardinami mėsos patiekalai, gėrimai. Sėklos taip pat valgomos, iš jų spaudžiamas aliejus. Indėnai saldžiosios beždžionpupės ankščių minkštimą naudoja kaip vaistą prieš dantų skausmą, kraujavimą, žievę – prieš dizinteriją, tuberkuliozę, diarėją, lapų nuovirą – prieš persileidimą, grūstomis sėklomis valomos opos.
Pavadinimai:
Kamienas
Žiedai
Ankštys ir sėklos
Ankštys
Pithecellobium dulce (Acacia obliquifolia, entre outros sinônimos) é uma espécie de leguminosa do gênero Acacia, pertencente à família Fabaceae,[1] conhecida no Brasil pelo nome mata-fome, e em algumas partes do Nordeste brasileiro é chamada de jumentinha.[2]
P. dulce é uma árvore que pode atingir até cerca de 10 a 15 metros de altura. Seu tronco é espinhoso e suas folhas são pinadas, que, organizadas em pares enfileirados, podem medir de 2 a 4 centímetros. Suas flores são de cor branco-esverdeada, perfumadas, sésseis e podem medir até 12 centímetros de comprimento, apesar de parecerem menores devido a sua disposição enrolada. As flores produzem um legume, que adquire uma cor rosada quando maduro e abre, expondo sua polpa comestível. A polpa contém sementes brilhantes, pretas, de forma circular e plana.
A semente é geralmente dispersa por aves que se alimentam da polpa doce. A árvore é tolerante a secas, podendo viver em terras secas com elevações de até 1500 metros acima do nível do mar, o que a torna adequado para o cultivo urbano.
Esta planta é nativa da costa do Pacífico da América Central e do norte da América do Sul. Pode ser encontrada na região norte e nordeste do Brasil, onde é considerada uma espécie invasora do bioma Caatinga.[3] Também apresenta ameaça ao equilíbrio do ecossistema de outros lugares, como o Havaí. É uma das espécies que foi introduzida e naturalizada extensivamente no Caribe, Florida, Guam, assim como na Índia, em Bengala, e nas Filipinas.[4]
No México, as polpa de suas vagens, que podem ter um sabor adocicado ou azedo, é comida crua como acompanhamento de vários pratos e usado como base para bebidas açucaradas. As sementes também são comestíveis, e usadas para extração de óleos, que equivalem a 10% de seu peso.[5]
A casca e a polpa são adstringentes e hemostáticas. Os povos indígenas da Mesoamérica usavam a polpa e a casca contra doenças de gengiva, dor de dentes, hemorragias em geral. Um extrato da casca também é usado contra disenteria, diarreia crônica, e tuberculose. Um extrato das folhas é usado para doenças na vesícula e para evitar o aborto. A semente é usado para limpar úlceras.[5]
Dependendo da região, Acacia é conhecida por diferentes nomes. No México, a árvore é conhecida como huamuche, guamuche, huamúchil, Guamúchil, e cuamúchil, derivados do seu nome na antiga Língua náuatle cuauhmochitl. No Porto Rico também é conhecido como Pizan, ou Guamá americano. Na Índia é conhecida pelo nome "Madras espinho", embora não seja nativa Madras.
Esta planta possui diversas Sinonímias[6]:
Pithecellobium dulce (Acacia obliquifolia, entre outros sinônimos) é uma espécie de leguminosa do gênero Acacia, pertencente à família Fabaceae, conhecida no Brasil pelo nome mata-fome, e em algumas partes do Nordeste brasileiro é chamada de jumentinha.
Me nước hay còn gọi me keo, găng tây, keo tây (danh pháp khoa học: Pithecellobium dulce) là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu (Fabaceae). Loài này được (Roxb.) Benth. miêu tả khoa học đầu tiên.[1]
Cây gỗ có thể cao đến 10 m. Lá kèm biến đổi thành gai. Cuống lá chính dài 2-2,5 cm, mọc so le, phân thành hai cuống nhỏ dài 1 cm, mỗi cuống nhỏ mang hai lá chét, phiến lệch đến tù. Hoa nhỏ màu trắng mọc thành chùm ở đầu cành, gồm nhiều cụm hình đầu đường kính 0,8–1 cm. Quả dài 5–8 cm, rộng 1 cm, xoắn làm 2-3 lần cong queo thắt lại giữa các hạt. Hạt màu đen và bóng, nằm trong một lớp cơm quả. Nơi sống và thu hái: Cây ở vùng nhiệt đới châu Mỹ, truyền vào Việt Nam, được trồng (thường trồng làm hàng rào) và trở thành hoang dại cả ở đồng bằng và miền núi. Trồng bằng hạt. Mùa hoa quả từ tháng 8 đến tháng 3 năm sau. Cơm quả (áo hạt) chín ăn được, có vị bùi và béo.
Theo Y học cổ truyền ở Việt Nam, vỏ và rễ cây me nước đều có tác dụng hạ nhiệt. Người ta có thể thu hái lá, rễ quanh năm để làm thuốc. Rễ thái nhỏ, phơi khô, lá thường dùng tươi. Lá me nước được dùng trị bệnh đái đường. Rễ dùng trị bệnh sốt rét. Thường dùng dưới dạng thuốc sắc, mỗi ngày 10-20 g.
Ở Guyana, vỏ cây được sử dụng làm thuốc trị sốt. Ở Ấn Ðộ, nước sắc vỏ dùng làm thuốc thụt chống táo bón [2].
Quả me nước chín và sắp chín.
Quả me nước còn xanh.
Thân cây me nước.
Me nước hay còn gọi me keo, găng tây, keo tây (danh pháp khoa học: Pithecellobium dulce) là một loài thực vật có hoa trong họ Đậu (Fabaceae). Loài này được (Roxb.) Benth. miêu tả khoa học đầu tiên.
Питецеллобиум сладкий, или Манильский тамаринд[источник не указан 1109 дней] (лат. Pithecellobium dulce) — небольшое вечнозелёное дерево семейства Бобовые.
Дерево высотой 5—8 м с овально-продолговатыми листьями 2—4 см длиной.
Цветки зеленовато-белые ароматные около 12 см длиной.
Плод — боб со съедобной мякотью и чёрными семенами. Семена распространяют птицы, питающиеся сладкими плодами.
Манильский тамаринд происходит из Центральной и северной части Южной Америки. В настоящее время интродуцирован и экстенсивно культивируется на островах Карибского моря, во Флориде, на Гуаме и в странах Юго-Восточной Азии. Дерево считается сорняком на Гавайях.
Мякоть плодов, довольно сладкая, может употребляться в сыром виде и на её основе изготавливаются прохладительные напитки. Кора растения богата таннинами и может быть использована, как средство от диареи. Отвар листьев используется населением, как средство для провокации аборта.
Общий вид
Цветки
Плоды
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. Питецеллобиум сладкий, или Манильский тамаринд[источник не указан 1109 дней] (лат. Pithecellobium dulce) — небольшое вечнозелёное дерево семейства Бобовые.
金龜樹（學名：Pithecellobium dulce）[4][5]，別稱牛蹄豆、羊公豆、洋酸角、洋皂莢、甜肉圍誕樹及甜肉圍涎樹等[3][5]，為豆科含羞草亞科猴耳環屬植物[3] 。本種開花時的特別香氣，常吸引大量金龜子聚集停棲於此樹，據《臺灣通史》第28卷中的記載「金龜樹：以金龜多宿之，故名」[6][7]；或因本種特殊的二大二小複葉，遠看像是一隻展翅飛舞的小金龜，故而得名金龜樹[4]。
本種原產於墨西哥[8]，現分佈於北美洲墨西哥；中美洲[9]的洪都拉斯、尼加拉瓜、危地馬拉、薩爾瓦多；南美洲的哥倫比亞、委內瑞拉[2]；亞洲的中國大陆、台灣等熱帶乾旱地帶[9]。中國國內分佈於廣西、廣東、香港[10]、福建、雲南等省份[9][11]。多生於曠野或林邊[12]。人工栽培可透過播種或扦插法繁殖[13]。
金龜樹的樹皮含單寧30%[8][9]可供作黃皮染料[5]，木材可供製作一般建築用材及箱板之用[9]，心材可供製作車輛及農具[8]，葉及莢果可供作飼料之用[8][9]，假種皮於墨西哥供製作檸檬水之用[9]，常栽種作行道樹、綠籬、庭院植物[5]，亦因本種耐鹽、耐風常栽種作海岸定砂之用[4][14]。
金龜樹是一種常綠喬木植物，中等大，樹形不規則，高約8－15米[4]。樹皮密生皮孔，灰白色[8]；莖表面塊裂狀，彎彎曲曲[4]，常具瘤狀突起[5]，有明顯的橫紋[4]；枝條通常下垂，細長柔軟[14]；小枝具一對棘針新芽，嫩芽紅色[4]。木材具異味[8]。[9]
葉為二回羽狀複葉[11]，由4枚小葉片組合成一片複葉[4]；羽片一對，互生[5]，每一羽片上有小葉一對，小葉對生[5]，在羽片及小葉着生處均具有1－2[11]枚由托葉變態為的針狀刺[4]；小葉片堅紙質，腎形[14]、橢圓形、卵狀橢圓形[11]、長倒卵形、斜卵形[5]、斜卵狀橢圓形[8]或倒卵狀長圓形[11]，基部略偏斜或鈍[8]，頂端鈍或微凹[11]，大小差異甚大，無毛，全緣[5]，葉脈顯著，中脈偏於內側，背面葉脈較表面凸起，長約2－5厘米，寬約2－25毫米；羽片柄、總葉柄及小葉柄均披柔毛[11]。[9]
花為頭狀花序，細小，常具有短的總花梗[12]，於枝頂或葉腋處排列成狹圓錐或總狀[11]花序式；花萼呈漏斗狀，5裂[11]，密披白色[11]長柔毛，長約1毫米；花冠漏斗狀[11]，5深裂[8][11]，淡黃、淡綠[14]、白色或綠白色[5]，密披白色[11]長柔毛，中部以下合生，連雄蕊長約3－6[12]毫米[11]；雄蕊基部合生成單體[8]，突出[4]；花絲長約8－10毫米[9]。
果為莢果，條形[11]，呈唸珠狀螺旋捲曲[5]，膨脹，成熟時淡紅色[14]扭曲開裂[4]，長約10－14厘米[11]，寬約1厘米；內藏種子6－8枚[8]；種子黑色，包於粉紅或白色的肉質假種皮內[9]，種柄絲狀[11]，具有白色的種臍[12]。[9]
金龜樹（學名：Pithecellobium dulce），別稱牛蹄豆、羊公豆、洋酸角、洋皂莢、甜肉圍誕樹及甜肉圍涎樹等，為豆科含羞草亞科猴耳環屬植物 。本種開花時的特別香氣，常吸引大量金龜子聚集停棲於此樹，據《臺灣通史》第28卷中的記載「金龜樹：以金龜多宿之，故名」；或因本種特殊的二大二小複葉，遠看像是一隻展翅飛舞的小金龜，故而得名金龜樹。
_flowers_%26_leaves_in_Kolkata_W_IMG_4605.jpg)
.JPG)
