Elodea és un gènere de planta aquàtica, molt difícil d'aconseguir en algunes parts.
Preciosa i robusta planta aquàtica que creix en llargs cordons separats per verticils foliares disposats al llarg de les tiges, amb fulles disposades en roseta molt atapeïdament concentrades, de color verd intens. A qualsevol altura de les tiges poden emergir arrels adventícies que es dirigeixen ràpidament cap al fons.
L'Elodea és nativa d'Amèrica del Nord i està extensament usada com a vegetació d'aquari. La introducció d'algunes espècies d'Elodea en cursos d'aigua a Europa, Austràlia, Àfrica, Àsia, Nova Zelandia ha creat problemes, essent considerada una mala herba perillosa a certes àrees.
L'Elodea canadensis, o Anacharis està molt distribuïda i coneguda com a mala herba de l'aigua genèrica. L'ús d'aquests noms causa no poca confusió amb plantes no natives similars, com Egeria densa o Hydrilla verticillata.
L'Elodea viu enterament sota l'aigua, excepte les seves petites flors que suren damunt de l'aigua, unides a la planta per delicades tiges. Produeix capolls hivernals. En l'estiu, es desprenen hijuels de la planta mare, surant, i després arrela, i comença una nova planta. Est és la manera més important de multiplicació, jugant la producció de llavor un rol menor.
Els sediments limosos i l'aigua rica en nutrients afavoreix el creixement de l'Elodea en llacs eutròfics (rics en nutrients). Encara que, la planta creix en un ampli rang de condicions, des de molt ombrejats a aigua profunda, i en molts tipus de sediment. Pot continuar vivint desarrelada, en fragments surant. La hi troba en àrees temperades d'Amèrica del Nord, on és el gènere més comú entre les aquàtiques.
Vodní mor (Elodea) je rod jednoděložných rostlin z čeledi voďankovité (Hydrocharitaceae). Jsou to vytrvalé sladkovodní byliny s jednoduchými vstřícnými nebo přeslenitými listy a trojčetnými květy otevírajícími se nad hladinou. Rod zahrnuje 5 druhů pocházejících z Ameriky. Některé druhy zdomácněly i v jiných oblastech světa, v České republice vodní mor kanadský.
Vodní mory jsou vytrvalé sladkovodní byliny, kořenící ve dně, výběžky i oddenky chybí. Listy jsou jen ponořené, jsou jednoduché, přisedlé, v přeslenech nebo vstřícné. Čepele jsou celistvé, čárkovité až kopinaté. Jedná se většinou o dvoudomé rostliny s jednopohlavnými květy, jen vzácně jednodomé s oboupohlavnými květy. Květy jsou jednotlivé, v paždí listu, podepřené toulcovitým listenem, květy se rozvíjejí nad hladinou. Okvětí je rozlišeno na kalich a korunu. Kališní lístky jsou 3 v jednom přeslenu, korunní jsou také 3 v 1 přeslenu, většinou bílé. Tyčinek je nejčastěji 9, na bázi jsou nitkami někdy srostlé (hlavně vnitřní 3), někdy jsou přítomny patyčinky. Gyneceum je synkarpní, složené z 3 plodolistů. Semeník je spodní. Plodem je tobolka. Často převažuje vegetativní rozmnožování nad pohlavním.
Je známo asi 5 druhů, nejvíce v Severní Americe, Střední Americe a Jižní Americe, adventivně i jinde, např. v Evropě.
V ČR není původní žádný druh z rodu vodní mor (Elodea). Zcela však v ČR zdomácněl druh vodní mor kanadský (Elodea canadensis), který pochází ze Severní Ameriky. Dnes je to hojná vodní rostlina a patří mezi invazní druhy. Jen výjimečně byl v ČR nalezen také vodní mor americký (Elodea nuttallii), původem taktéž v Severní Americe.
Další uváděné druhy dle jiných pojetí taxonomie:
Vodní mor (Elodea) je rod jednoděložných rostlin z čeledi voďankovité (Hydrocharitaceae). Jsou to vytrvalé sladkovodní byliny s jednoduchými vstřícnými nebo přeslenitými listy a trojčetnými květy otevírajícími se nad hladinou. Rod zahrnuje 5 druhů pocházejících z Ameriky. Některé druhy zdomácněly i v jiných oblastech světa, v České republice vodní mor kanadský.
Vandpest (Elodea) er en slægt med ca. 10 arter, der er udbredt i Nordamerika. Det er vandplanter med en slynget og kun svagt forgrenet vækst. Stænglerne er runde i tværsnit og bærer bladene i kranse á tre. Bladene er linjeformede og helrandede med én tydelig midterribbe. Blomsterne er 3-tallige og uregelmæssige, idet planterne er tvebo. Frugterne er kapsler.
Beskrevne arter
Bemærk, at man i akvariesammenhænge ofte betegner arterne af Kæmpevandpest (Egeria) som "Vandpest", skønt de altså tilhører en anden slægt.
Die Pflanzengattung Wasserpest (Elodea) gehört zur Familie der Froschbissgewächse (Hydrocharitaceae).[1] Die etwa sechs submersen Wasserpflanzen-Arten sind ursprünglich in der Neuen Welt weitverbreitet;[1] drei davon sind in vielen Gebieten der Welt Neophyten.
Elodea-Arten sind ausdauernde krautige Pflanzen.[2] Es sind submerse Wasserpflanzen, sie leben also untergetaucht im Süßwasser und wurzeln im Gewässergrund.[3] Es werden keine Rhizome oder Ausläufer gebildet. Sie bilden Wurzeln an den Nodien.[2] Ihre Stängel sind stark verzweigt, die Seitenzweige tragen zwei seitliche Vorblätter. Die grünen, biegsamen, schlanken Stängel können je nach Art bis zu 3 Meter lang werden.[4]
Die je nach Art gegenständigen[2] oder im Abstand von wenigen Millimetern quirlig meist zu dritt[2] oder selten zu viert[4] bis siebt[3] angeordneten Laubblätter sind mehr oder weniger deutlich in Blattscheide und Blattspreite gegliedert.[2] Die Blattspreiten sind länglich oder linealisch-lanzettlich[3] mit bogig abgerundeter Spreitenbasis[4] sowie abgerundetem[4] spitzem oberen Ende[3] und fein gesägten Blattrand.[4][5] Blattoberseite und -unterseite sind gleichfarbig.[3]
Wasserpest-Arten sind zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch), es gibt also männliche und weibliche Exemplare; aber es kommen manchmal auch zwittrige Blüten vor.[2][3] Ihre einblütigen Blütenstände befinden sich sitzend oder an Blütenstandsschäften in den Blattachseln.[4][2] Die Tragblätter sind gekerbt. Die männlichen und weiblichen Blütenstände sind frei flutend, befinden sich also durch Verlängerung der Basis der Blütenhüllblattröhre[3] an der Wasseroberfläche.[2][5]
Die meist eingeschlechtigen Blüten sind radiärsymmetrisch und dreizählig.[2] Die Blütenhüllblätter bilden eine lange, dünne Röhre.[2] Es sind drei Kelchblätter vorhanden. Die drei Kronblätter sind schmal[4] und weiß.[3] Die männlichen Blüten enthalten drei bis meist neun[2] Staubblätter, bei denen die innersten drei meist auf der Hälfte ihrer Länge verwachsen,[4] die anderen frei sind. Die Staubbeutel sind oval. Die Pollenkörner liegen in Monaden oder Tetraden vor.[3] Die weiblichen Blüten besitzen einen unterständigen, einkammerigen Fruchtknoten.[2] Der schlanke Griffel endet in drei einfachen oder zweilappigen Narben.[2][4][5]
Die glatten, beerenartigen Früchte sind zylindrisch bis eiförmig[2] oder länglich bis lanzettlich-ellipsoid,[3] werden durch ihren Schleimgehalt[4] in unregelmäßige Teile[3] aufgesprengt[4] und enthalten einige Samen.[2][5] Die zylindrischen bis spindelförmigen Samen sind glatt[5] oder rau behaart.[3]
Die Gattung Elodea wurde 1803 durch André Michaux in Flora Boreali-Americana, Volume 1, S. 20.[6] aufgestellt. Typusart ist Elodea canadensis Michx.[7][8] Der Gattungsname Elodea ist vom griechischen Wort helodes für sumpfig oder sumpfbewohnend abgeleitet.[3][5] Synonyme von Elodea Michx. sind: Anacharis Rich. nom. illeg., Serpicula Pursh nom. illeg., Apalanthe Planch., Philotria Raf., Udora Nutt., Diplandra Bertero, Hydora Besser.[1]
Die Gattung Elodea gehört zur Unterfamilie Anacharidoideae innerhalb der Familie Hydrocharitaceae.[8]
Die Gattung Elodea ist ursprünglich in der Neuen Welt weitverbreitet.
Es gibt etwa sechs Elodea-Arten:[1]
In Europa kommen als Neophyten Kanadische Wasserpest (Elodea canadensis), Schmalblättrige Wasserpest, Nuttalls Wasserpest (Elodea nuttallii) und Argentinische Wasserpest (Elodea callitrichoides) vor. Ihre Ansiedlung und Ausbreitung in Europa wurde durch gezielte Aussetzungen (beispielsweise durch Aquarienhalter) begünstigt und unter anderem durch Verschleppung über die Schifffahrt und durch Wasservögel weiter gefördert.
Zumindest die beiden nordamerikanischen Arten, die in Europa vergleichbare klimatische Bedingungen vorfinden wie in ihrer Heimat, haben sich hier seit Mitte des 19. Jahrhunderts (Elodea canadensis), als Elodea als erste Aquarienpflanze überhaupt[10] eingeführt wurde, beziehungsweise in den letzten Jahrzehnten (Elodea nuttallii) rasant ausgebreitet und zählen inzwischen zum gängigen Arteninventar vieler Teiche, Seen und Wassergräben.
Die Wasserpest-Arten gedeihen besonders in sommerwarmen, nährstoffreichen, aber nicht übermäßig belasteten, stehenden oder langsam fließenden Gewässern (Weiher, Teiche, Stau- und Baggerseen, Gräben, Flüsse etc.) mit sandig-schlammigem Grund. Sie macht ihrem Namen Wasserpest dann alle Ehre, indem sie schnell submerse Dominanzbestände, regelrechte „Unterwasserwälder“, ausbildet. Während Elodea canadensis schon länger in ganz Deutschland und darüber hinaus verbreitet ist, war Elodea nuttallii gegen Ende der 1980er-Jahre erst regional bekannt (besonders im Nordwesten und im Rheingebiet), hat sich seitdem aber stark weiter ausgebreitet.[11]
In Europa sind nur rein weibliche Pflanzen bekannt, während es in Nordamerika auch männliche Pflanzen gibt.
In Europa vermehren sich die Wasserpest-Arten ausschließlich durch das Abbrechen und Weiterwachsen der brüchigen Stängel. Jedes abgetrennte Fragment ist sofort unabhängig und selbständig und entwickelt sich in kurzer Zeit zu einer kompletten Pflanze. Im Herbst bildet die Wasserpest Turionen aus, die jeweils aus einem Paket dichtgepackter Blätter und Blattanlagen bestehen. Sie wachsen im nachfolgenden Frühling zu neuen Pflanzen.
Der Dichter Hermann Löns schrieb bereits am 9. Oktober 1910 im Hannoverschen Tageblatt über die Kanadische Wasserpest:
„Es erhub sich überall ein schreckliches Heulen und Zähneklappern, denn der Tag schien nicht mehr fern, da alle Binnengewässer Europas bis zum Rande mit dem Kraute gefüllt waren, so dass kein Schiff mehr fahren, kein Mensch mehr baden, keine Ente mehr gründeln und kein Fisch mehr schwimmen konnte (…).“
Die starke und schnelle, fast explosionsartige Wachstums- und Ausbreitungsfähigkeit der Wasserpest ist in Europa also schon lange bekannt. Inzwischen ist Elodea canadensis aber wieder zurückgegangen und bildet kaum noch Massenbestände. Dagegen verursacht Elodea nuttallii seit den 1990er Jahren zunehmend Probleme. Beispielhaft sind die Vorkommen entlang der Ruhr in Nordrhein-Westfalen, vor allem die Stauseen Hengsteysee, Harkortsee, Kemnader See und im Sauerland die Listertalsperre. Dort behindert sie durch ihr Massenvorkommen Wasserwirtschaft (Verstopfen von Laufwasserkraftwerken und Schleusen), Schifffahrt, Wassersport und Fischerei. Der zuständige Ruhrverband reduziert dort die Bestände mittlerweile regelmäßig mit einem eigenen Mähboot.[11]
Als eine ökologische Wechselwirkung ist zu erwähnen, dass die Ausbreitung der Wasserpest zu Lasten anderer, weniger konkurrenzfähiger Unterwasserpflanzen der Laichkraut- und Armleuchteralgen-Gesellschaften geschehen kann. Inzwischen scheinen in Mitteleuropa die Wasserpestarten aber schon untereinander zu konkurrieren, wobei die bereits länger etablierte Elodea canadensis von der „jüngeren“ Elodea nuttallii offenbar teilweise wieder verdrängt wird. Problematisch ist das herbstliche Absterben der Pflanzen, deren Übermenge an Biomasse zum Umkippen von Gewässern führen kann.[11] Mittlerweile haben sich viele Bestände jedoch auf ein moderateres Maß eingependelt, weil unter anderem heimische Fadenwürmer ihre Knospen fressen und sie dadurch im Wachstum begrenzen. Nach dem Volksglauben soll die Pflanze „alle sieben Jahre weiterziehen“.[12]
Als positive Eigenschaft ist die starke photosynthetische Aktivität zu nennen, die bei Sonneneinstrahlung anhand perlschnurartig aufsteigender Luftbläschen gut sichtbar ist. Ihre vergleichsweise hohe Sauerstoff-Produktionsrate kann ein Gewässer deutlich beleben. Auch bieten die dichten Unterwasserwälder Fischen und anderen Wassertieren Unterschlupf und Eiablageplätze.[11] Die Pflanze hat einen hohen Nährwert – die Trockensubstanz enthält 18 % Eiweiß, 42 % Stärke und 2,5 % Fett –, weshalb sie früher sogar als Viehfutter empfohlen wurde. Die Pflanze ist nach neuesten Untersuchungen sogar geeignet, ein Gewässer zu entseuchen, da sie radioaktives Cobalt speichert. Durch eine gezielte Entfernung der Pflanze kann daher der Cobaltgehalt eines Gewässers deutlich reduziert werden.[12]
Elodea canadensis wird (wie die langsamer wachsende Elodea nuttallii) als Teich-Aquarienpflanze verwendet.[13] Sie stellt in der Haltung keine besonderen Ansprüche an das Wasser, braucht aber viel Licht. Sie kann einfach durch Einpflanzen von Stecklingen vermehrt werden.[14]
Die Pflanzengattung Wasserpest (Elodea) gehört zur Familie der Froschbissgewächse (Hydrocharitaceae). Die etwa sechs submersen Wasserpflanzen-Arten sind ursprünglich in der Neuen Welt weitverbreitet; drei davon sind in vielen Gebieten der Welt Neophyten.
Tekst üüb Öömrang Ialkrüüs (Elodea, uk Anacharis) as en skööl faan plaanten faan det famile Hydrocharitaceae. Diar jaft at 12 slacher faan.
Jodiar slacher kem aaltumaal faan Ameerikoo an san fööraal troch a skapsferkiar tu Euroopa kimen.
– Saamlang faan bilen of filmer
Wikispecies hää en artiikel tu: Ialkrüüs (Elodea, uk Anacharis) as en skööl faan plaanten faan det famile Hydrocharitaceae. Diar jaft at 12 slacher faan.
Wetterflok (Elodea) is in algemiene wetterplantefamylje dat benammen yn sleatten foarkomt, mar net op de eilannen. Sûnt 1860 yn Nederlân. De plantefamylje reide him sa sterk út, dat de skipfeart der troch hindere waard. Yn 1875 nadere de plant Fryslân en de Steaten lieten har foarljochtsje om de plant te kearen. By feroardering moasten de skippers dy't Fryslân binnenfarden roer of swurden ûntdwaan fan oanhingjende plantedielen. De maatregelen wienen omdoch, koart dêrnei wie de plant yn de hiele provinsje te finen.
Wetterflok (Elodea) is in algemiene wetterplantefamylje dat benammen yn sleatten foarkomt, mar net op de eilannen. Sûnt 1860 yn Nederlân. De plantefamylje reide him sa sterk út, dat de skipfeart der troch hindere waard. Yn 1875 nadere de plant Fryslân en de Steaten lieten har foarljochtsje om de plant te kearen. By feroardering moasten de skippers dy't Fryslân binnenfarden roer of swurden ûntdwaan fan oanhingjende plantedielen. De maatregelen wienen omdoch, koart dêrnei wie de plant yn de hiele provinsje te finen.
Elodea is a genus of 6 species of aquatic plants often called the waterweeds described as a genus in 1803. Classified in the frog’s-bit family (Hydrocharitaceae), Elodea is native to the Americas[1] and is also widely used as aquarium vegetation and laboratory demonstrations of cellular activities. It lives in fresh water.[3] An older name for this genus is Anacharis, which serves as a common name in North America.[4]
The introduction of some species of Elodea into waterways in parts of Europe, Australia, Africa, Asia, and New Zealand has created a significant problem and it is now considered a noxious weed in these areas.
Elodea canadensis, sometimes called American or Canadian water weed or pond weed, is widely known as the generic water weed. The use of these names causes it to be confused with similar-looking plants, like Brazilian elodea (Egeria densa) or hydrilla (Hydrilla verticillata). American water weed is an attractive aquarium plant and is a good substitute for Brazilian elodea. It can be used for science experiments in classrooms demonstrating how plants use carbon dioxide with the usage of bromothymol blue.
The American water weed lives entirely underwater with the exception of small white flowers which bloom at the surface and are attached to the plant by delicate stalks. It produces winter buds from the stem tips that overwinter on the lake bottom. It also often overwinters as an evergreen plant in mild climates. In the Autumn, leafy stalks will detach from the parent plant, float away, root, and start new plants. This is the American water weed's most important method of spreading, while seed production plays a relatively minor role.[5]
Silty sediments and water rich in nutrients favor the growth of American water weed in nutrient-rich lakes. However, the plants will grow in a wide range of conditions, from very shallow to deep water, and in many sediment types. It can even continue to grow uprooted, as floating fragments. It is found throughout temperate North America, where it is one of the most common aquatic plants.[5]
American water weed is an important part of lake ecosystems. It provides good habitat for many aquatic invertebrates and cover for young fish and amphibians. Waterfowl, especially ducks, as well as beaver, muskrat and aquatic turtles eat this plant. It is also of economic importance as an attractive and easy to keep aquarium plant, although in the states of Alabama, New Hampshire, New York, South Carolina, and Washington it has been deemed an invasive species and is illegal to sell.[6]
Chemical methods are ineffective in eradicating Elodea – at best they only slow growth for a season or two.[8] As Elodea spreads into new ecosystems, it experiences rapid growth for 5–6 years and then slows as soil nutrients are used up.[9] Elodea is threatening aquatic environments across Europe.[10] Chemicals may be used in places that cause undue economic concerns, but very few aquatic herbicides are registered for aquatic use in the EU. Fluridone, the most commonly used aquatic herbicide is highly effective against Hydrilla, but only marginally effective against Elodea, especially at lower use rates.[11][12][13]
The plants can also be removed from lakes and rivers mechanically. They are extracted either by hand or by using rakes, chains, mowing boats or weed buckets. The problem is that through vegetative reproduction via fragments, mechanical removal methods can contribute to the spread of the plant. Torn fragments can be transported downstream or are introduced to new environments via attachment to boats and anchor chains.[14]
Elodea is a genus of 6 species of aquatic plants often called the waterweeds described as a genus in 1803. Classified in the frog’s-bit family (Hydrocharitaceae), Elodea is native to the Americas and is also widely used as aquarium vegetation and laboratory demonstrations of cellular activities. It lives in fresh water. An older name for this genus is Anacharis, which serves as a common name in North America.
The introduction of some species of Elodea into waterways in parts of Europe, Australia, Africa, Asia, and New Zealand has created a significant problem and it is now considered a noxious weed in these areas.
Elodea canadensis, sometimes called American or Canadian water weed or pond weed, is widely known as the generic water weed. The use of these names causes it to be confused with similar-looking plants, like Brazilian elodea (Egeria densa) or hydrilla (Hydrilla verticillata). American water weed is an attractive aquarium plant and is a good substitute for Brazilian elodea. It can be used for science experiments in classrooms demonstrating how plants use carbon dioxide with the usage of bromothymol blue.
The American water weed lives entirely underwater with the exception of small white flowers which bloom at the surface and are attached to the plant by delicate stalks. It produces winter buds from the stem tips that overwinter on the lake bottom. It also often overwinters as an evergreen plant in mild climates. In the Autumn, leafy stalks will detach from the parent plant, float away, root, and start new plants. This is the American water weed's most important method of spreading, while seed production plays a relatively minor role.
Silty sediments and water rich in nutrients favor the growth of American water weed in nutrient-rich lakes. However, the plants will grow in a wide range of conditions, from very shallow to deep water, and in many sediment types. It can even continue to grow uprooted, as floating fragments. It is found throughout temperate North America, where it is one of the most common aquatic plants.
American water weed is an important part of lake ecosystems. It provides good habitat for many aquatic invertebrates and cover for young fish and amphibians. Waterfowl, especially ducks, as well as beaver, muskrat and aquatic turtles eat this plant. It is also of economic importance as an attractive and easy to keep aquarium plant, although in the states of Alabama, New Hampshire, New York, South Carolina, and Washington it has been deemed an invasive species and is illegal to sell.
Species Elodea bifoliata H.St.John - Canada (AB, SK), W United States (OR + CA to NM + MN) Elodea callitrichoides (Rich.) Casp. - Argentina, Uruguay Elodea canadensis Michx. - most of United States + Canada Elodea granatensis Humb. & Bonpl. - much of South America Elodea nuttallii (Planch.) H.St.John - much of United States + Canada Elodea potamogeton (Bertero) Espinosa - Chile, Peru, Bolivia, EcuadorElodeo[1] (latine Elodea) aŭ akvopesto estas genro el la Hidrokaritacoj (Hydrocharitaceae) kiuj konsistas el akvoplantoj[2] el nesala akvo. La plantoj ŝvebas en la akvo. La karbondioksido estas prenata el la akvo en la formo de karbonato. Ili estas rapidkeskantaj plantoj. La mezaj kaj supraj folioj formas florkonojn de tri, kvar aŭ ses. La folioj estas ovalaj ĝis lancetformaj kaj havas tre fajne dentitan folirandon.
La plej konata specio estas la Kanada elodeo.
Elodeo (latine Elodea) aŭ akvopesto estas genro el la Hidrokaritacoj (Hydrocharitaceae) kiuj konsistas el akvoplantoj el nesala akvo. La plantoj ŝvebas en la akvo. La karbondioksido estas prenata el la akvo en la formo de karbonato. Ili estas rapidkeskantaj plantoj. La mezaj kaj supraj folioj formas florkonojn de tri, kvar aŭ ses. La folioj estas ovalaj ĝis lancetformaj kaj havas tre fajne dentitan folirandon.
La plej konata specio estas la Kanada elodeo.
Elodea es un género de plantas acuáticas también conocida como yana.
La venta y tenencia de esta planta en zonas naturales está actualmente prohibida en algunos países dada su sobradamente demostrada peligrosidad para la flora nativa cuando se escapa al medio ambiente. Comprende 36 especies de las cuales solo 6 son aceptadas. La planta elodea Puede llegar a ser peligrosa ya que sus toxinas puede en ocasiones llegar a provocar daños al medio ambiente[2]
Se trata de una robusta planta acuática que crece en largos cordones separados por verticilos foliares dispuestos a lo largo de los tallos, con hojas dispuestas en roseta muy apretadamente concentradas, de color verde intenso. A cualquier altura de los tallos pueden emerger raíces adventicias que se dirigen rápidamente hacia el fondo.
La Elodea es nativa de Norteamérica y está extensamente usada como vegetación de acuario. La introducción de algunas especies de Elodea en cursos de agua en Europa, Australia, África, Asia, Nueva Zelanda ha creado problemas, y se considera una maleza peligrosa fuera de su área de distribución original.
Elodea canadensis, o Anacharis está muy distribuida y conocida como maleza del agua genérica. El uso de esos nombres causa no poca confusión con plantas no nativas similares, como la Elodea de Brasil (Egeria densa) o hidrilla (Hydrilla verticillata), que tiene las hojas algo más duras.
Elodea vive enteramente bajo el agua, salvo sus pequeñas flores que flotan encima del agua, unidas a la planta por delicados tallos. Produce capullos invernales. En el verano, se desprenden hijuelos de la planta madre, flotando, y luego enraiza, y comienza una nueva planta. Este es el modo más importante de multiplicación, jugando la producción de semilla un rol menor.
Los sedimentos limosos y el agua rica en nutrientes favorece el crecimiento de la Elodea en lagos eutróficos (ricos en nutrientes). Aunque, la planta crece en un amplio rango de condiciones, desde muy sombreados a agua profunda, y en muchos tipos de sedimento. Puede continuar viviendo desarraigada, en fragmentos flotando. Se la halla en áreas templadas de Norteamérica, donde es el género más común entre las acuáticas.
En su área de distribución original, las elodeas son importantes para los ecosistemas lacustres. Da buen hábitat para invertebrados acuáticos y cubre peces y anfibios. Fuera de ella sin embargo acaban eliminando a las plantas nativas por competencia y en estanques pequeños acaban ocupando todo el volumen disponible de agua impidiendo la natación a los animales a menos que se retire regularmente el excedente. Los patos las consumen aunque hay que notar que al menos una especie similar (Hydrilla) puede albergar cianobacterias causantes de envenenamientos masivos de aves acuáticas. Fue usado como droga por los iroqueses.
Las células de las hojas de Elodea son conocidas por su exhibición vívida de la ciclosis, o corrientes citoplasmáticas.
Cada planta presenta un único sexo produciendo flores diferentes que utilizan para la reproducción. En acuario sin embargo la reproducción se presenta únicamente por vía vegetativa, es decir; a través del esquejado de los tallos, bien de forma natural por la rotura de la planta o por la acción del aficionado.
En condiciones apropiadas de iluminación sus tallos pueden alcanzar los 3 metros de longitud. La longitud de sus hojas oscila entre los 5 y los 30 milímetros. Dependiendo de la especie, ésta puede variar de tamaño, y también de color.
Originaria de Sudamérica, zona sur de Brasil, Argentina y Chile. En la actualidad se puede encontrar prácticamente distribuida por todo el mundo considerándose en algunas zonas como plaga lo que ha logrado que no se comercialice. Su erradicación es muy difícil y requiere el empleo de herbicidas en medios naturales.
Requiere de aguas templadas para no marchitarse. Temperatura entre los 15° C y los 22° C siendo el valor más óptimo el cercano a 20. Aguas moderadamente duras a duras hasta 20 Gh. Prefiere las aguas alcalinas.
Dada su capacidad oxigenadora del agua se usaba como planta fácil y económica para acuarios y estanques de jardín. Sin embargo desde el Real Decreto 630/2013, de 2 de agosto, por el que se regula el Catálogo español de especies exóticas invasoras, la tenencia y comercio de Elodea canadensis y Egeria densa están prohibidos para toda España (Elodea nuttallii por su parte está prohibida en Canarias). Por tanto debe abandonarse su cultivo y ser sustituida por otras especies.
En los países en los que no sea ilegal su cultivo, se puede mantener en acuario de forma plantada o flotante. Su plantado debe hacerse de forma individual y no por manojos para evitar el riesgo de que se pudran las raíces. Una distancia de 5 cm entre tallos será la indicada. Su lento enraizado ha de ser ayudado con la colocación de objetos decorativos que impidan que sean continuamente desenterradas por los animales.
La Elodea es una especie de zonas templadas adaptada a acuarios de agua fría y a tanques tropicales de temperaturas moderadas. Se degrada hasta desaparecer por completo en acuarios de aguas cálidas. Aparte de eso es poco exigente con las condiciones acuáticas, pudiendo sobrevivir en ambientes con pobre iluminación y falta de nutrientes.
Para un correcto mantenimiento es preferible el abonado con CO2. Sin este aporte no se desarrolla de igual modo y puede influir en los niveles acuáticos al consumir el CO2 produciendo subidas de pH. También requiere fertilizantes ricos en hierro que tomará a través de las hojas ya que las raíces sólo son empleadas como agarre al sustrato. Le son beneficiosos los cambios parciales de agua sobre todo en acuarios con temperaturas más elevadas a las recomendadas.
Algunas otras especies de similares requerimientos para el acuario con las que mantener la Elodea sería la Ceratophyllum demersum, Sagitaria Sp y Vallisneria Sp.
La elodea presenta grandes necesidades de iluminación. De otra forma sus tallos se verán cada vez más reducidos hasta frenar su desarrollo. Por eso se evitarán zonas donde otras especies puedan dejarlas a la sombra. En aguas frías la planta presenta una mayor tolerancia a una luz inadecuada. La elodea es poco exigente con las condiciones acuáticas siempre respetando la temperatura . Con una temperatura adecuada la planta puede sobrevivir en un ambiente con poca cantidad de iluminación y de nutrientes.
Se produce espontáneamente mediante emisión de brotes e hijuelos adventicios durante los meses cálidos y soleados del año. Las nuevas plántulas pueden desgajarse artificialmente a partir de los 10 o 12 cm de longitud del renuevo. También pueden cortarse tallos de una longitud aproximada de 25 cm, reuniendo varios de estos esquejes y sujetándolos mediante una goma elástica cerca de la zona inferior por donde han de implantarse en el terreno. A los pocos días nacen raíces, enterradas y adventicias, que aseguran la alimentación del vegetal y simultáneamente brotan nuevos tallos suavizando el aspecto 'mocho' del ramillete.
Su crecimiento y brotación son de una rapidez pasmosa, colonizando tanto hábitat naturales como estanques o acuarios, llegando a formar auténticas madejas, por lo que ha sido considerada en muchos países como mala hierba o 'peste de los pantanos'. Puede vivir enraizada en los fondos cenagosos lacustres o flotante libre, nutriéndose mediante la emisión profusa de raíces adventicias en aguas de muy diversa 'calidad', aguantando temperaturas extremas, lo que la ha convertido hoy día en una planta cosmopolita muy común.
Poco exigente, tolera temperaturas tan dispares que puede vivir en aguas continentales de las regiones templadas durante todo el año. En acuario soporta desde 10 hasta 25 C, siempre que el salto térmico se produzca de forma gradual, lenta y progresiva. No requiere condiciones particulares en aguas neutras o alcalinas, cuyo pH oscile entre 7 y 8,5. Sin embargo, acaba muriendo y pudriéndose en medios ligeramente ácidos. Prefiere aguas de dureza media alta, superior a 15 DH y tolera una ligera 'salinización' del medio. Los suelos más aptos son de textura limosa, pero es capaz de enraizar y reproducirse anclada simplemente en la arena.
Magnífica oxigenadora su proverbial resistencia y rusticidad, unidas a su abundancia, han hecho de la elodea una planta desprestigiada y poco solicitada para decorar acuarios ornamentales. Sin embargo, es utilísima para la cría de numerosas especies de peces tropicales y de 'agua fría'. En los acuarios decorativos puede situarse en manojos, adosada a la cara posterior a la superficie vista.
Asimismo, puede lucir sin desmerecer en absoluto en conjuntos situados en los rincones. Los peces rojos se crían magníficamente en estanques situados al aire libre, densamente poblados por elodeas tanto implantadas como flotantes.
Las elodeas son algunas de las plantas más utilizadas para la educación y los laboratorios de biología, particularmente en colegios y universidades, como organismos modelo para entender la morfología y fisiología de las plantas, así como el fenómeno de la fotosíntesis.
En tanques para ovovivíparos una masa de estas plantas suficientemente grande sobra para proteger rincones, fondos y superficie del agua, y salvar así la mayoría de los alevines. Cuando se traen de algún estanque 'recién pescadas' se someterán a desinfección previa y limpieza posterior al chorro del grifo antes de engrosar la flora de nuestro acuario.
El género fue descrito por André Michaux y publicado en Flora Boreali-Americana 1: 20. 1803[3] La especie tipo es: Elodea canadensis Michx. es una planta acuática que en su fotosíntesis bota oxígeno haciendo de un montón de burbujas salgan de este tipo de planta acuática
A continuación se brinda un listado de las especies del género Elodea aceptadas hasta mayo de 2014, ordenadas alfabéticamente. Para cada una se indica el nombre binomial seguido del autor, abreviado según las convenciones y usos.
Elodea es un género de plantas acuáticas también conocida como yana.
La venta y tenencia de esta planta en zonas naturales está actualmente prohibida en algunos países dada su sobradamente demostrada peligrosidad para la flora nativa cuando se escapa al medio ambiente. Comprende 36 especies de las cuales solo 6 son aceptadas. La planta elodea Puede llegar a ser peligrosa ya que sus toxinas puede en ocasiones llegar a provocar daños al medio ambiente
Vesikatk (Elodea Michx.) on veetaimede perekond kilbukaliste sugukonnast.
Vesikatk (Elodea Michx.) on veetaimede perekond kilbukaliste sugukonnast.
Vesirutot (Elodea) on kilpukkakasvien heimoon kuuluva vesikasvisuku, jossa on kuusi lajia.[1]
Vesirutot esiintyvät alkuperäisenä Pohjois- ja Etelä-Amerikassa. Muun muassa kanadanvesirutto ja kiehkuravesirutto ovat levinneet muihin maanosiin, kuten Eurooppaan ja edelleen Pohjoismaihin.
Vesirutot (Elodea) on kilpukkakasvien heimoon kuuluva vesikasvisuku, jossa on kuusi lajia.
Elodea
Les élodées ou hélodées (genre Elodea) sont des plantes aquatiques originaires d'Amérique du Nord. Ce sont des plantes largement employées pour garnir les aquariums. L'introduction de certaines espèces, notamment l'élodée du Canada, dans les cours d'eau d'Europe et d'autres parties du monde a créé certains problèmes du fait de leur prolifération incontrôlable.
Ce sont des plantes aquatiques flottantes complètement immergées, à l'exception des petites fleurs blanches qui éclosent à la surface de l'eau, reliées à la plante par un fin pédoncule. Les tiges grêles et longues de plusieurs mètres sont munies de feuilles verticillées par trois. Il s'agit de plantes dioïques, à sexes séparés. En Europe n'existent que des pieds femelles.
Elles produisent des bourgeons terminaux qui hivernent au fond de l'eau, mais elles peuvent aussi résister à la mauvaise saison et se comporter comme des plantes vivaces dans les climats plus doux.
À l'automne, des fragments de tiges feuillées se détachent des plantes mères, et entraînés par le courant vont s'enraciner plus loin et font naître de nouveaux plants. La voie végétative est le mode de reproduction le plus important de ces plantes, la reproduction par graine ne jouant qu'un rôle mineur.
Les élodées sont un élément important des écosystèmes lacustres en Amérique du Nord, fournissant un habitat à de nombreux invertébrés aquatiques et le couvert pour de jeunes poissons et autres amphibiens. La faune aquatique, particulièrement les canards, mais aussi les castors et les rats musqués en font leur nourriture.
Ce sont des plantes répandues dans toutes les zones tempérées d'Amérique du Nord. L'élodée est l'une des plantes aquatiques les plus communes à Washington.
Elles se sont largement naturalisées en Europe, en Afrique, en Asie et en Australasie.
Les sédiments limoneux et les eaux riches en éléments nutritifs favorisent la croissance des élodées dans les lacs fertiles. Toutefois, ces plantes sont capables de s'adapter à diverses conditions écologiques, des eaux profondes aux étangs peu profonds, et à différents types de sédiments. Elles peuvent même prospérer en flottant entre deux eaux, non enracinées...
Les élodées peuvent au premier abord être assez facilement confondue avec des plantes des genres proches:
Elodea
Les élodées ou hélodées (genre Elodea) sont des plantes aquatiques originaires d'Amérique du Nord. Ce sont des plantes largement employées pour garnir les aquariums. L'introduction de certaines espèces, notamment l'élodée du Canada, dans les cours d'eau d'Europe et d'autres parties du monde a créé certains problèmes du fait de leur prolifération incontrôlable.
Vodena kuga (lat. Elodea), rod jednosupnica od šest vrsta biljaka[1] iz porodice žabogrizovki. Ove vrste autohtone su u Sjevernoj i Južnoj Americi, odakle su se raširile po velikim dijelovima Euroazije, te po Africi i Australiji.[2]
U Hrvatskoj su danas porisutne dvije vrste, Elodea nuttallii i kanadska vodena kuga (Elodea canadensis)[3]
Vodena kuga (lat. Elodea), rod jednosupnica od šest vrsta biljaka iz porodice žabogrizovki. Ove vrste autohtone su u Sjevernoj i Južnoj Americi, odakle su se raširile po velikim dijelovima Euroazije, te po Africi i Australiji.
U Hrvatskoj su danas porisutne dvije vrste, Elodea nuttallii i kanadska vodena kuga (Elodea canadensis)
Wódna njerodź[1] (Elodea; Syn.: Anacharis) je ród ze swójby wódnjankowych rostlinow (Hydrocharitaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
Wódna njerodź (Elodea; Syn.: Anacharis) je ród ze swójby wódnjankowych rostlinow (Hydrocharitaceae).
Wobsahuje sćěhowace družiny:
argentinska wódna njerodź (Elodea callitrichoides) kanadiska wódna njerodź (Elodea canadensis) nutalowa wódna njerodź (Elodea nuttallii)Elodea Michx. è un genere di piante acquatiche della famiglia Hydrocharitaceae native del continente americano.[1]
Il genere è originario del Nord America e del Sud America.[1]
L'introduzione di alcune specie di Elodea nei corsi d'acqua di Europa, Australia, Africa, Asia e Nuova Zelanda ha creato un significativo problema ambientale ed ora è considerata una specie invasiva in queste aree.
In Italia sono segnalate Elodea canadensis ed Elodea nuttallii.
Il genere comprende le seguenti specie:[1]
Elodea Michx. è un genere di piante acquatiche della famiglia Hydrocharitaceae native del continente americano.
Elodėja (lot. Elodea) – vandenplūkiečių (Hydrocharitales) eilės vandenplūkinių (Hydrocharitaceae) šeimos augalų gentis.
Rūšys:
Vienintelė Lietuvoje auganti vandens augalų rūšis:
Elodejas ir ūdens augu ģints, kas cēlusies no Ziemeļamerikas. Tās bieži izmanto akvāriju dekorēšanai. Latvijā izplatīta ir Kanādas elodeja, kas pirmoreiz atrasta 1872. gadā pie Rīgas.[1]
Elodejas ir ūdens augu ģints, kas cēlusies no Ziemeļamerikas. Tās bieži izmanto akvāriju dekorēšanai. Latvijā izplatīta ir Kanādas elodeja, kas pirmoreiz atrasta 1872. gadā pie Rīgas.
Waterpest (Elodea) is een geslacht uit de waterkaardefamilie (Hydrocharitaceae) dat bestaat uit zoetwaterplanten. De planten zweven in het water. De koolstofdioxide wordt uit het water in de vorm van carbonaat gehaald. Het zijn snelle groeiers. De middelste en bovenstaande bladen staan in kransen van drie, vier of zes. De bladen zijn eirond tot lancetvormig en hebben een heel fijn getande bladrand.
De vrouwelijke bloemen drijven op het wateroppervlak en zijn met een lange kroonbuis, tot een decimeter lang, met de plant verbonden. De mannelijke bloemen drijven vrij op het wateroppervlak. De planten zijn tweehuizig en in West-Europa zijn van beide soorten alleen vrouwelijke exemplaren bekend. In Japan is echter van smalle waterpest alleen de mannelijke vorm bekend.
In de Benelux komen twee soorten voor: brede waterpest (Elodea canadensis) en smalle waterpest (Elodea nuttallii). Beide soorten zijn hier neofyten en komen oorspronkelijk uit Noord-Amerika. Aanvankelijk was in Europa alleen brede waterpest bekend. Vanaf 1820 was de soort in het Verenigd Koninkrijk bekend en rukte als invasieve soort vanaf 1835 snel op door heel Europa, geholpen door botanici die de plant uitzetten om haar groeikracht te kunnen bewonderen. Brede waterpest breidde zich explosief uit en zorgde voor verstopte watergangen. Later is smalle waterpest ontsnapt uit aquaria. De eerste waarneming dateert in België van 1939 en in Nederland van 1941. Brede waterpest gaat in Nederland inmiddels achteruit. Verondersteld wordt soms dat het verdrongen wordt door smalle waterpest. Maar het kan ook zijn dat de oorzaak van de achteruitgang van brede waterpest gelegen is in het steeds voedselrijker worden van het oppervlaktewater. Smalle waterpest is hier namelijk beter tegen bestand.
In Europa is ook een derde soort waterpest opgedoken: sterrenkrooswaterpest (Elodea callitrichoides). In de Benelux is deze soort alleen uit het westen van Belgisch Brabant bekend en is ook daar zeer zeldzaam. Wel wordt deze plant als ingeburgerd beschouwd in Zuid-Duitsland, Oost- en Noord-Frankrijk en Zuid-Engeland.
Inmiddels ontsnappen er nieuwe soorten uit aquaria en vijvers, waarvan Egeria densa veel op waterpest lijkt.
Waterpest wordt veel toegepast in aquaria en vissenkommen om het water van meer zuurstof te voorzien.
Omdat waterpest gemakkelijk groeit, kan ze eenvoudig gebruikt worden voor experimenten: zo is het met een omgekeerde trechter boven de plant mogelijk de zuurstofbelletjes op te vangen die geproduceerd worden in het zonlicht. Als de plant in het donker gezet wordt, zal ze stoppen met belletjes produceren. Met een gloeiende houtspaander kan men aantonen dat het hier echt om zuurstof gaat.
Waterpest (Elodea) is een geslacht uit de waterkaardefamilie (Hydrocharitaceae) dat bestaat uit zoetwaterplanten. De planten zweven in het water. De koolstofdioxide wordt uit het water in de vorm van carbonaat gehaald. Het zijn snelle groeiers. De middelste en bovenstaande bladen staan in kransen van drie, vier of zes. De bladen zijn eirond tot lancetvormig en hebben een heel fijn getande bladrand.
De vrouwelijke bloemen drijven op het wateroppervlak en zijn met een lange kroonbuis, tot een decimeter lang, met de plant verbonden. De mannelijke bloemen drijven vrij op het wateroppervlak. De planten zijn tweehuizig en in West-Europa zijn van beide soorten alleen vrouwelijke exemplaren bekend. In Japan is echter van smalle waterpest alleen de mannelijke vorm bekend.
Langskuddsplanter er en gruppe planter i froskebittfamilien. De brukes ofte som akvarieplanter. Innføringen av noen arter av langskuddsplanter i Europa, Australia, Afrika og New Zealand har skapt betydelige problemer, og de regnes nå som ugress i disse områdene.
Vasspest (Elodea canadensis) er en art som kan forveksles med brasiliansk vasspest (Egeria densa) eller Hydrilla verticillata. Vasspest er en attraktiv akvarieplante. Den brukes også i eksperimenter i vitenskapelig undervisning, hvor man ved å tilføre bromtymolblått kan vise hvordan planter bruker karbondioksid.
Smal vasspest (Elodea nuttallii) regnes også som uønsket i Norge[1].
Gruppen er nært beslektet med Egeria.
Langskuddsplanter er en gruppe planter i froskebittfamilien. De brukes ofte som akvarieplanter. Innføringen av noen arter av langskuddsplanter i Europa, Australia, Afrika og New Zealand har skapt betydelige problemer, og de regnes nå som ugress i disse områdene.
Vasspest (Elodea canadensis) er en art som kan forveksles med brasiliansk vasspest (Egeria densa) eller Hydrilla verticillata. Vasspest er en attraktiv akvarieplante. Den brukes også i eksperimenter i vitenskapelig undervisning, hvor man ved å tilføre bromtymolblått kan vise hvordan planter bruker karbondioksid.
Smal vasspest (Elodea nuttallii) regnes også som uønsket i Norge.
Gruppen er nært beslektet med Egeria.
Moczarka (Elodea Michx.) – rodzaj roślin słodkowodnych należących do rodziny żabiściekowatych (Hydrocharitaceae). Wyróżnia się 5 gatunków[2], spośród których typowym jest moczarka kanadyjska (Elodea canadensis Michx)[3]. Moczarki pochodzą z Ameryki Północnej i Południowej, jednak jako rośliny inwazyjne rozprzestrzeniły się w Europie, Azji i Australii. Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny akwariowe. Masowo występujące rośliny bywają także wykorzystywane jako zielony nawóz[4]. Mianem "moczarki" określa się zwyczajowo w Polsce także przedstawicieli rodzaju Egeria (Egeria densa nazywana jest "moczarką argentyńską")[5].
Rośliny zwykle ulistnione okółkowo. Liście w węzłach zazwyczaj z 2 małymi, całobrzegimi łuskami. Moczarki są dwupienne (np. moczarka kanadyjska w Polsce reprezentowana jest wyłącznie przez osobniki żeńskie) lub wykształcają kwiaty obupłciowe. Kwiaty wyrastają na długich szypułkach, sięgając powierzchni wody. U niektórych gatunków dodatkowo wydłuża się rurkowato także sam kwiat i szyjka słupka (np. u Elodea bifoliata do 50 cm)[4].
Spokrewnione rodzaje roślin bywają bardzo podobne, np. z występujących lub uprawianych w Europie środkowej mylić się z moczarkami mogą przedstawiciele rodzaju Egeria i przesiąkra (Hydrilla).
Elodea L. C. Richard, Elodea J. Saint-Hilaire
Philotria Rafinesque, Udora Nuttall
Jeden z 7 rodzajów wyróżnianych w obrębie podrodziny Anacharidoideae wchodzącej w skład rodziny żabiściekowatych (Hydrocharitaceae), która należy z kolei do rzędu żabieńcowców (Alismatales)[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa jednoliścienne (Liliopsida Brongn.), podklasa żabieńcowe (Alismatidae Takht.), nadrząd Alismatanae Takht., rząd żabiściekowce (Hydrocharitales Dumort.), podrząd Alismatineae Engl., rodzina żabiściekowate (Hydrocharitaceae Juss.), rodzaj moczarka (Elodea Michx.)[6].
Moczarka (Elodea Michx.) – rodzaj roślin słodkowodnych należących do rodziny żabiściekowatych (Hydrocharitaceae). Wyróżnia się 5 gatunków, spośród których typowym jest moczarka kanadyjska (Elodea canadensis Michx). Moczarki pochodzą z Ameryki Północnej i Południowej, jednak jako rośliny inwazyjne rozprzestrzeniły się w Europie, Azji i Australii. Niektóre gatunki uprawiane są jako rośliny akwariowe. Masowo występujące rośliny bywają także wykorzystywane jako zielony nawóz. Mianem "moczarki" określa się zwyczajowo w Polsce także przedstawicieli rodzaju Egeria (Egeria densa nazywana jest "moczarką argentyńską").
Elodea é um género de plantas aquáticas da família das Hydrocharitaceae.[1][2]
Elodea é um género de plantas aquáticas da família das Hydrocharitaceae.
Vattenpester (Elodea) är ett släkte av sötvattenlevande vattenväxter som har sitt ursprung i Nordamerika. Vattenpesternas systematik är omdiskuterad, men släktet omfattar troligen fyra till tolv arter,[1][2] av vilka flera dessutom båda är introducerade i vattendrag i delar av Afrika, Asien, Australien, Europa och Nya Zeeland. I dessa områden har de ofta kunnat sprida sig okontrollerat vilket skapat stora problem, och i flera av dessa biotoper anses vattenpester vara invasiva arter och ogräs. Två arter, vattenpest (E. canadensis) och smal vattenpest (E. nuttallii), förekommer naturaliserade i Sverige.[2]
Flera av arterna är till utseendet snarlika Egeria densa och Hydrilla verticillata, och är vanliga som lättskötta akvarieväxter.
Släktnamnet Elodea är bildat av grekiskans helodes, som betyder "sumpig".[2]
Vattenpester (Elodea) är ett släkte av sötvattenlevande vattenväxter som har sitt ursprung i Nordamerika. Vattenpesternas systematik är omdiskuterad, men släktet omfattar troligen fyra till tolv arter, av vilka flera dessutom båda är introducerade i vattendrag i delar av Afrika, Asien, Australien, Europa och Nya Zeeland. I dessa områden har de ofta kunnat sprida sig okontrollerat vilket skapat stora problem, och i flera av dessa biotoper anses vattenpester vara invasiva arter och ogräs. Två arter, vattenpest (E. canadensis) och smal vattenpest (E. nuttallii), förekommer naturaliserade i Sverige.
Одна з представників роду, Елодея канадська, в XIX столітті була занесена до Європи. Вперше помічена в Ірландії у 1836 році, де швидко і широко розселилася (звідси назва «водяна чума»). Те, як вона перетнула Атлантичний океан, залишилося таємницею. Розмножувалась тільки вегетативно через те, що серед занесених рослин були тільки жіночі особини.
У 1842 році була помічена біля берегів шотландії. Через 18 років після своєї появи елодея з надзвичайною швидкістю заполонила всі водойми Англії. Її стебла засмічували ставки, озера, річки і канали, чим вона завдавала великої шкоди: деякі ділянки річок стали непрохідними, заселивши канали заважала стоку дренажної води, щільні зарослі заважали рибалкам ставити сітки, риба задихалася немаючи змоги виплисти, елодея утруднювала пересування барж, відомі навіть випадки загибелі людей, які тонули, заплутавшись у її заростях.
Незабаром її почали вирощувати в ботанічних садах. Одним з найперших експонував її Берлінський ботанічний сад, а через 6 років рослина поширилась і за його межами заполоняючи річки. Наприкінці століття елодею виявили у Франції, потім у Бельгії, Данії, Швеції, Росії і Угорщині. У Росії елодея поширилася з Петербурзького ботанічного саду, де з'явилося в 1882, й поширилася на схід до озера Байкал.
Наприкінці століття елодея не тільки заселила країни Західної Європи, а й дісталася берегів Австралії і Нової Зеландії.
В Україні елодею вперше зафіксували в 1894 році в південній частині колишнього Одеського повіту (тепер Одеська область) в ставку на Великому Фонтані. В 1898 році її було знайдено і в місті Запоріжжі.[1]
Живе повністю під водою, за винятком дрібненьких квіток, які цвітуть на поверхні води. Рослина утворює зимові бруньки, що дає змогу витримати зиму. Вона також зимує як вічнозелена рослина в помірному кліматі. Восени листкові стебла відокремлюються від материнської рослини, залишаючи корінь і інші частини рослини. Цей метод розповсюдження елодеї найважливіший в її життєвому циклі, водночас як утворення насіння теж відіграє значну роль.
Пускає довгі, сильно розгалужені стебла, які ростуть надзвичайно швидко і часто досягають довжини більше двох метрів.
Листки невеликі, ланцетні, листкорозміщення кільчасте на тонкому довгому стеблі по 3-4.
Квітки: двостатеві, чоловічі та жіночі.
Представники роду Елодея родом з Північної та Південної Америки. Представники усього роду були введені в країни Європи, Австралії, Африки та Азії. Елодея є найпоширеніша водна рослина Північної Америки.
Живе під водою, у прісній воді. Переважно в озерах. Рослини можуть рости в широкому діапазоні умов, від дрібних до глибоких вод. Введення деяких видів Елодеї у водойми інших країн та інших частин світу: Європи, Австралії, Африки, Азії та Нової Зеландії створило значну проблему, і сьогодні вважається шкідливим «бур'яном» у цих областях, через її швидке розповсюдження і розростання, чим негативно впливає на екосистеми. Американський водний бур'ян (Елодея канадська) приваблива рослина для утримання її в акваріумі і є доброю заміною для бразильської елодеї. Зарості елодеї перешкоджають судноплавству і рибальству. Зелена маса елодеї придатна на корм худобі і як добриво. Багата поживними речовинами що сприяє екології озер, та інших водойм, її розповсюдження. Елодея є важливою частиною екосистеми озера. Забезпечує сприятливе середовище проживання для багатьох водних безхребетних і молодих риб, амфібій. Водоплавні птахи, особливо качки, а також бобри, ондатри і водні черепахи їдять цю рослину. Крім того, економічне значення елодеї привабливе, через легке утримання рослини в акваріумі, хоча в штатах Орегон, Алабама, Південна Кароліна, і Вашингтон було виявлено незаконний продаж. Також рослину використовують для наукових демонстративних досліджень.
Стара назва для цього роду Anacharis, служить загальною назвою в Північній Америці. Елодея канадська, яку іноді називають американським або канадським водним бур'яном, або ставковим бур'яном, широко відома як водний бур'ян. Використання цих назв плутає її з схожими рослинами цього роду, такі як Бразильська елодея (Egeria Densa) або Hydrilla (Hydrilla Verticillata).
Рід Елодея налічує 6 видів[2]. Деякі класифікації нараховують 4-5 видів, це NCBI Taxonomy та Integrated Taxonomic Information System (ITIS). Правильну класифікацію надають Species 2000 & ITIS Catalogue of Life: April 2013 і kew.org:
Elodea là một chi thực vật có hoa trong họ Hydrocharitaceae.[1]
Elodea là một chi thực vật có hoa trong họ Hydrocharitaceae.
Elodea Michx. (1803)
Синонимы Типовой вид
Элоде́я, или водяная чума (лат. Elodea, нем. Wasserpest) — род многолетних водных трав семейства Водокрасовые.
Родина — Северная Америка.
Пускает длинные, сильно разветвлённые стебли, растущие чрезвычайно быстро и достигающие нередко длины более двух метров.
Листья небольшие, ланцетные, в мутовках по 3—4 на тонком длинном стебле.
Цветки многобрачные: обоеполые, мужские и женские.
Элодея канадская в XIX веке была занесена в Европу (впервые появилась в 1836 году в Ирландии), где быстро и широко расселилась (отсюда название «водяная чума»). Под Петербургом она появилось в 1882 году и распространилась на восток до озера Байкал. Заросли элодеи препятствуют судоходству и рыболовству. Зелёная масса элодеи пригодна на корм скоту и как удобрение. Используется в аквариумах как декоративное растение.
Род Элодея входит в подсемейство Anacharidoideae семейства Водокрасовые (Hydrocharitaceae) порядка Частухоцветные (Alismatales).
Согласно сайту Королевских ботанических садов Кью род насчитывает 6 видов:[4]
Элоде́я, или водяная чума (лат. Elodea, нем. Wasserpest) — род многолетних водных трав семейства Водокрасовые.
Родина — Северная Америка.
伊乐藻属，水鳖科的一个沉水植物属，其种类成为池塘及流水道中的杂草，故俗名水草或沟藓。可用于水族馆，实验室内用作实验细胞活性的材料。
伊乐藻属，水鳖科的一个沉水植物属，其种类成为池塘及流水道中的杂草，故俗名水草或沟藓。可用于水族馆，实验室内用作实验细胞活性的材料。
.png)
.png)
.png)
