Azor ardıcı (lat. Juniperus brevifolia) - sərvkimilər fəsiləsinin ardıc cinsinə aid bitki növü.
Azor adalarıında rast gəlinir, endemikdir. Təbii şəkildə dəniz səviyyəsindən 250-800 m yüksəklikdə olan dağlarda bitir.
_at_Bhandakthathaatch_(8000_ft)_I_IMG_7363.jpg){kind=small}
İynəyarpaqlılar ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Etdiyiniz redaktələri mənbə və istinadlarla əsaslandırmağı unutmayın.
Azor ardıcı (lat. Juniperus brevifolia) - sərvkimilər fəsiləsinin ardıc cinsinə aid bitki növü.
Azor adalarıında rast gəlinir, endemikdir. Təbii şəkildə dəniz səviyyəsindən 250-800 m yüksəklikdə olan dağlarda bitir.
Der Kurzblättrige Wacholder (Juniperus brevifolia) ist eine Pflanzenart der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae). Er kommt endemisch auf der Inselgruppe der Azoren vor und wird daher auch Azoren-Wacholder genannt.
Der Kurzblättrige Wacholder wächst als immergrüner, aufrechter Strauch oder als kleiner Baum mit einer breiten pyramidenförmigen Krone. Die braun-violette Borke des Stammes löst sich in Streifen ab. Die Äste stehen aufrecht. Die gedrängt zu dritt in Wirteln stehenden nadelförmigen Blätter messen 3 bis 10 × 1 bis 2 Millimeter, sind stark gekrümmt und tragen auf der adaxialen Blattoberseite zwei breite, weiße, mit Stomata ausgestattete Bänder.
Der Kurzblättrige Wacholder ist zweihäusig getrenntgeschlechtig (diözisch). Alle Zapfen sind achselständig angelegt. Die männlichen Zapfen stehen einzeln. Die fast kugelförmigen, 7 bis 9 Millimeter großen Samenzapfen reifen im zweiten Jahr. Die vor der Reife grün-bereiften und im reifen Zustand dunkel kupferbraunen Samenzapfen enthalten je drei freiliegende Samen.
Der Kurzblättrige Wacholder ist auf den Azoren endemisch und besiedelt die Inseln Santa Maria, São Miguel, Terceira, São Jorge, Pico, Faial, Corvo und Flores. Er wächst auf feuchten Gesteinen vulkanischen Ursprungs auf Berghängen in Höhenlagen von 250 bis 1500 Meter.
Juniperus brevifolia wurde 1844 von Moritz August Seubert in der Flora Azorica, Band 26 als Varietät und jetziges Basionym Juniperus oxycedrus var. brevifolia Seub. erstbeschrieben. Franz Antoine gibt ihr 1857 in Die Cupressineen-Gattungen: Arceuthos, Juniperus u. Sabina, Band 16, Tafel 20 bis 22 den Rang einer Art Juniperus brevifolia (Seub.) Antoine [1]. Die Trennung von Juniperus oxycedrus wird durch Vergleich der Blattölzusammensetzungen, durch DNA-Sequenzierungen und RAPD-Untersuchungen gestützt. Ebenfalls DNA-Sequenzierungen weisen die portugiesische Art Juniperus navicularis als verwandte Art aus. Daher wird vermutet, dass Juniperus navicularis und Juniperus brevifolia gemeinsamen Vorfahren entstammen und diese durch Samenverbreitung mit Hilfe von Vögeln auf die Azoren kamen. Die andauernde Isolation führte durch nachfolgende Differenzierung zur Artenbildung des Kurzblättrigen Wacholders.
Juniperus brevifolia wird innerhalb der Gattung Juniperus in der Sektion oder auch Untergattung Juniperus geführt. Für Juniperus brevifolia wird neben dem Basionym Juniperus oxycedrus var. brevifolia Seub. als weiteres Synonym Juniperus rufescens Link var. brevifolia (Seub.) Endl. genannt.
Man kann zwei Unterarten und eine Varietät unterscheiden:[2]
Der Kurzblättrige Wacholder ist zwar auf den Azoren häufig, wird aber auf Grund seines geringen und fragmentierten Verbreitungsgebietes sowie der Konkurrenzsituation mit eingebürgerten Pflanzen als gefährdet beurteilt. Dementsprechend führt ihn die Weltnaturschutzunion IUCN in der Roten Liste gefährdeter Arten[3] als „VUlnerable“, also gefährdet.
Der Kurzblättrige Wacholder wurde auf europäischer Ebene mit der Berner Konvention, Appendix I des Europarats als streng geschützte Wildpflanze ausgewiesen[4]. Weiters werden für ihn mit der Fauna-Flora-Habitat-Richtlinie Nr. 92/43/EWG in der aktualisierten Fassung vom 1. Januar 2007, Anhang 1 der Europäischen Union Schutzgebietausweisungen für seinen Lebensraumtyp Endemische Wälder mit Juniperus spp. in prioritär zu behandelnder Weise gefordert[5].
Der Kurzblättrige Wacholder (Juniperus brevifolia) ist eine Pflanzenart der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae). Er kommt endemisch auf der Inselgruppe der Azoren vor und wird daher auch Azoren-Wacholder genannt.
Juniperus brevifolia, the Azores juniper, is a species of juniper, endemic to the Azores (on Corvo, Faial, Flores, Pico, Santa Maria, São Jorge, São Miguel, and Terceira), where it occurs at altitudes of 240–800 metres (790–2,620 feet), rarely up to 1,500 m (4,900 ft). It is closely related to Juniperus oxycedrus (prickly juniper) of the Mediterranean region and Juniperus cedrus (Canary Islands juniper) of the neighboring Macaronesian islands. It is threatened by habitat loss.[2][3][1]
It is a shrub or small tree growing to a height of 6 m (20 ft) and a trunk diameter up to 50 centimetres (20 in). The leaves are evergreen, needle-like, in whorls of three, glaucous green, 4–10 millimetres (1⁄4–1⁄2 in) long and 1–3 mm broad, with a double white stomatal band (split by a green midrib) on the inner surface. It is dioecious, with separate male and female plants. The seed cones are berry-like, green ripening in 18 months to orange-red with a variable pink waxy coating; they are spherical, 6–9 mm diameter, and have three or six fused scales in one or two whorls of three, the three larger scales each with a single seed. The seeds are dispersed when birds eat the cones, digesting the fleshy scales and passing the hard seeds in their droppings. The male cones are yellow, 2–3 mm long, and fall soon after shedding their pollen in early spring.[2][3]
This is a vulnerable species in its native range due to a combination of historical felling for the valuable wood and competition from invasive introduced plants.[1]
On one of the Island Graciosa, Juniperus brevifolia has gone extinct, and on the other islands, it remains endangered.[4] The decline in population is due to habitat fragmentations of its preferred habitat (laurel forest) caused by island colonization and grazing pressures.[4][5]
Juniperus brevifolia, the Azores juniper, is a species of juniper, endemic to the Azores (on Corvo, Faial, Flores, Pico, Santa Maria, São Jorge, São Miguel, and Terceira), where it occurs at altitudes of 240–800 metres (790–2,620 feet), rarely up to 1,500 m (4,900 ft). It is closely related to Juniperus oxycedrus (prickly juniper) of the Mediterranean region and Juniperus cedrus (Canary Islands juniper) of the neighboring Macaronesian islands. It is threatened by habitat loss.
It is a shrub or small tree growing to a height of 6 m (20 ft) and a trunk diameter up to 50 centimetres (20 in). The leaves are evergreen, needle-like, in whorls of three, glaucous green, 4–10 millimetres (1⁄4–1⁄2 in) long and 1–3 mm broad, with a double white stomatal band (split by a green midrib) on the inner surface. It is dioecious, with separate male and female plants. The seed cones are berry-like, green ripening in 18 months to orange-red with a variable pink waxy coating; they are spherical, 6–9 mm diameter, and have three or six fused scales in one or two whorls of three, the three larger scales each with a single seed. The seeds are dispersed when birds eat the cones, digesting the fleshy scales and passing the hard seeds in their droppings. The male cones are yellow, 2–3 mm long, and fall soon after shedding their pollen in early spring.
This is a vulnerable species in its native range due to a combination of historical felling for the valuable wood and competition from invasive introduced plants.
Juniperus brevifolia, el enebro o cedro de las Azores, es una especie de enebro, endémico a las Azores (presente en Corvo, Fayal, Flores, Pico, Santa Maria, San Jorge, San Miguel, y Terceira), donde aparece en altitudes de 240-800 metros, raramente hasta los 1.500 metros. Está estrechamente relacionado con Juniperus oxycedrus (Enebro espinoso) de la región mediterránea y Juniperus cedrus (Enebro canario) de las Islas Canarias. Está acechado por pérdida de hábitat.[1][2][3]
Es un arbusto o árbol pequeño que crece a una altura de 6 metros y un diámetro de tronco hasta 50 cm. Las hojas son perennifolias, estilo aguja. Presenta sexualidad vegetal, con plantas machos y hembras. Los conos de semilla son estilo baya, verdes hasta los 18 meses que se vuelven naranjas; son esféricos, 6-9 mm diámetro. Las semillas son dispersadas cuándo los pájaros comen los conos, digiriendo la parte carnosa y expulsando las semillas duras en su heces. Los conos machos son amarillos, 2-3 mm, y caen pronto, después de lanzar su polen en primavera.
Es una especie vulnerable en su distribución nativa debido a un histórico aprovechamiento forestal por la valiosa madera y por la competición con especies exóticas invasoras.
Datos: Q1702741
Multimedia:
Especies: Juniperus brevifolia
Juniperus brevifolia, el enebro o cedro de las Azores, es una especie de enebro, endémico a las Azores (presente en Corvo, Fayal, Flores, Pico, Santa Maria, San Jorge, San Miguel, y Terceira), donde aparece en altitudes de 240-800 metros, raramente hasta los 1.500 metros. Está estrechamente relacionado con Juniperus oxycedrus (Enebro espinoso) de la región mediterránea y Juniperus cedrus (Enebro canario) de las Islas Canarias. Está acechado por pérdida de hábitat.
Es un arbusto o árbol pequeño que crece a una altura de 6 metros y un diámetro de tronco hasta 50 cm. Las hojas son perennifolias, estilo aguja. Presenta sexualidad vegetal, con plantas machos y hembras. Los conos de semilla son estilo baya, verdes hasta los 18 meses que se vuelven naranjas; son esféricos, 6-9 mm diámetro. Las semillas son dispersadas cuándo los pájaros comen los conos, digiriendo la parte carnosa y expulsando las semillas duras en su heces. Los conos machos son amarillos, 2-3 mm, y caen pronto, después de lanzar su polen en primavera.
Es una especie vulnerable en su distribución nativa debido a un histórico aprovechamiento forestal por la valiosa madera y por la competición con especies exóticas invasoras.
Azoreyja-einir (Juniperus brevifolia), er tegund af eini, einlendur á Azoreyjum (á Corvo, Faial, Flores, Pico, Santa Maria, São Jorge, São Miguel, og Terceira), þar sem hann kemur fyrir í 240 til 800 m hæð yfir sjávarmáli, sjaldan upp að 1,500 m. Hann er náskyldur Juniperus oxycedrus frá Miðjarðarhafssvæðinu og Juniperus cedrus (Kanaríeyja-eini) frá Kanaríeyjum. Honum er ógnað af tapi búsvæðis.[1][2][3]
Þetta er runni eða lítið tré sem verður að 6m hátt og með stofn að 50 sm að ummáli. Nálarnar eru sígrænar, þrjár í hvirfingu, gljáandi grænar, 4 til 10 mm langar og 1 til 3 mm breiðar, með tvöfaldri hvítri loftaugarák ofan til. Hann er einkynja, með plöntur annaðhvort karlkyns eða kvenkyns. Berkönglarnir eru grænir óþroskaðir, en 18 mánuðum eftir frjóvgun verða þeir appelsínurauðir með breytilegri bleikri vaxhúð; þeir eru kúlulaga, 6 til 9 mm í ummál, og eru með þrjár til sex samvaxnar hreisturskeljar hver með stöku fræi í hverri. Fræin dreifast þegar fuglar borða berin. Karlreklarnir eru gulir, 2 til 3 mm langir, og falla fljótlega eftir að frjóunum hefur verið dreift snemma vors.[1][2]
Þetta er viðkvæm tegund í náttúrulegu útbreiðslusvæði sínu vegna hvorutveggja; fellingar fyrir timbur og samkeppni við ágengar innfluttar plöntur.[3]
Azoreyja-einir (Juniperus brevifolia), er tegund af eini, einlendur á Azoreyjum (á Corvo, Faial, Flores, Pico, Santa Maria, São Jorge, São Miguel, og Terceira), þar sem hann kemur fyrir í 240 til 800 m hæð yfir sjávarmáli, sjaldan upp að 1,500 m. Hann er náskyldur Juniperus oxycedrus frá Miðjarðarhafssvæðinu og Juniperus cedrus (Kanaríeyja-eini) frá Kanaríeyjum. Honum er ógnað af tapi búsvæðis.
Þetta er runni eða lítið tré sem verður að 6m hátt og með stofn að 50 sm að ummáli. Nálarnar eru sígrænar, þrjár í hvirfingu, gljáandi grænar, 4 til 10 mm langar og 1 til 3 mm breiðar, með tvöfaldri hvítri loftaugarák ofan til. Hann er einkynja, með plöntur annaðhvort karlkyns eða kvenkyns. Berkönglarnir eru grænir óþroskaðir, en 18 mánuðum eftir frjóvgun verða þeir appelsínurauðir með breytilegri bleikri vaxhúð; þeir eru kúlulaga, 6 til 9 mm í ummál, og eru með þrjár til sex samvaxnar hreisturskeljar hver með stöku fræi í hverri. Fræin dreifast þegar fuglar borða berin. Karlreklarnir eru gulir, 2 til 3 mm langir, og falla fljótlega eftir að frjóunum hefur verið dreift snemma vors.
Þetta er viðkvæm tegund í náttúrulegu útbreiðslusvæði sínu vegna hvorutveggja; fellingar fyrir timbur og samkeppni við ágengar innfluttar plöntur.
Vitenskapelig(e)Asorisk einer (latin: Juniperus brevifolia) er en art av bartrær som tilhører einerslekten Juniperus i sypressfamilien. Den vokser på Asorene.
Treet blir 2-6 m høyt og diameteren inntil 50 cm. Den er en spiss-nålet einerbusk med mellom- eller mørkegrønne, tette og inntil 1,1 cm lange nåler (tre i gruppen) og to hvite bånd av spalteåpninger under bladene. Den er særbu, med hann- og hunnblomster på separate individer.
Konglene starter som en slags bær-liknende, grønne knopper, og modner over 18 måneder til rødbrune eller oransje-røde kongler. Frøene er fuglespredd.
Asorisk einer (latin: Juniperus brevifolia) er en art av bartrær som tilhører einerslekten Juniperus i sypressfamilien. Den vokser på Asorene.
Treet blir 2-6 m høyt og diameteren inntil 50 cm. Den er en spiss-nålet einerbusk med mellom- eller mørkegrønne, tette og inntil 1,1 cm lange nåler (tre i gruppen) og to hvite bånd av spalteåpninger under bladene. Den er særbu, med hann- og hunnblomster på separate individer.
Konglene starter som en slags bær-liknende, grønne knopper, og modner over 18 måneder til rødbrune eller oransje-røde kongler. Frøene er fuglespredd.
Juniperus brevifolia (Seub.) Antoine, conhecido pelo nome comum de cedro-do-mato, cedro-das-ilhas ou zimbro, é uma espécie de árvore de médio porte (mesofanerófito) endémica nos Açores. Sendo uma Cupressaceae, produz uma madeira avermelhada, rica em óleos essenciais que lhe dão um odor típico, rija e de grande beleza quando polida. A madeira é em extremo resistente ao ataque por insectos xilófagos e por fungos, podendo sobreviver muitas centenas de anos. Nas Sete Cidades foram encontrados troncos incorruptos enterrados em materiais vulcânicos com pelo menos 2000 anos de idade.
O cedro-do-mato é uma espécie protegida pela Convenção de Berna e pela Directiva Habitats da União Europeia, sendo ilegal o seu abate e o tráfico da sua madeira sem um certificado de proveniência atestando que não foi obtida em contravenção das regras daquela Convenção.
A madeira do cedro-mato, muito semelhante à do cedro-da-bermuda (Juniperus bermudiana), atinge um elevado valor comercial graças à sua qualidade e raridade. Devido ao abate sem regulação durante séculos, não existem hoje nos Açores exemplares de grande porte, já que nas zonas de melhores solos, particularmente nas mais abrigadas dos ventos, o cedro desapareceu totalmente. Traves colocadas em igrejas e tábuas de grande largura existentes em mobiliário seiscentista atestam da grande dimensão atingida por estas árvores de crescimento lento.
A utilização de madeira de cedro-do-mato em mobiliário e na construção de talhas decorativas em igrejas produziu peças de grande qualidade (a igreja do Colégio de Ponta Delgada tem um dos maiores conjuntos de talhas barrocas do mundo, todo ele construído em cedro-do-mato). A madeira de cedro constituiu um lucrativo comércio no início da colonização das ilhas.
Dada a sua resistência à abrasão e leveza, o cedro era a madeira de preferência para a confecção das galochas, o típico calçado de madeira e tecido dos Açores (provavelmente de origem flamenga), ainda comum na primeira metade do século XX. Pequenas rodelas ou cubos de madeira de cedro eram colocadas entre as roupas guardadas, para afugentar as traças (os seus óleos essenciais são insecticidas) e manter as roupas com um odor agradável mesmo na humidade tipicamente prevalecente nas casas tradicionais açorianas.
A árvore tem como parasita uma planta endémica dos Açores, o espigo-de-cedro, nome vulgar do Arceuthobium azoricum Hawksworth et Wiens, uma Loranthaceae protegida pela Directiva Habitats.
Juniperus brevifolia (Seub.) Antoine, conhecido pelo nome comum de cedro-do-mato, cedro-das-ilhas ou zimbro, é uma espécie de árvore de médio porte (mesofanerófito) endémica nos Açores. Sendo uma Cupressaceae, produz uma madeira avermelhada, rica em óleos essenciais que lhe dão um odor típico, rija e de grande beleza quando polida. A madeira é em extremo resistente ao ataque por insectos xilófagos e por fungos, podendo sobreviver muitas centenas de anos. Nas Sete Cidades foram encontrados troncos incorruptos enterrados em materiais vulcânicos com pelo menos 2000 anos de idade.
Цей вид росте на всіх островах Азорських островів (Португалія), де є ендемічним (див. Список ендемічної флори Азорських островів), за винятком о. Грасіоса. J. brevifolia можна знайти в різних місцях проживання; прибережних чагарникових районах з Myrica faya і Erica azorica; гірських чагарникових районах з Calluna vulgaris; первинних чагарникових районах на лавових потоках з E. azorica, C. vulgaris, Vaccinium cylindraceum; ялівцево-лаврових азорських лісах; ялівцево-падуьних азорських лісах; як чистих так і ялівцево-сфагнових або лісах на торфовищах.
Це чагарник або невелике дерево, що досягає висоти 6 м і діаметром стовбура до 50 см. Листки вічнозелені, голчасті, ростуть по три, сизо-зелені, 4-10 мм і 1-3 мм шириною. Рослина дводомна, з окремими чоловічими і жіночими особинами. Насіннєві шишки ягодоподібні, зелені, дозрівають протягом 18 місяців до оранжево-червоного кольору з перемінним рожевим восковим нальотом; вони мають сферичну форму, діаметр 6-9 мм. Чоловічі шишки жовті, 2-3 мм завдовжки, і падають незабаром після того як проливають пилок на початку весни.
Історично J. brevifolia був використаний в лісовому господарстві, будівництві меблів, інфраструктури та судів. Азорські острови були дуже важливим портом заходу для португальських вітрильників найближчі з або в Бразилії, Африці та Індії в 15-му, 16 і 17 століть. Тепер дуже рідко використовується.
Поточними загрозами є розширення сільськогосподарських угідь і вплив худоби, а також лісове господарство, особливо створення плантацій Cryptomeria japonica і Eucalyptus globulus. Ці заходи викликали великий занепад субпопуляцій, особливо в гірських районах вище 500 м. Можливо, нинішньою великою загрозою є конкуренція з боку чужорідних видів, особливо Pittosporum undulatum на більш низьких висотах, Hedychium gardnerianum на великих висотах і, на о. Сан-Мігель, Clethra arborea.
Juniperus brevifolia là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được Seub. Antoine mô tả khoa học đầu tiên năm 1857.[1]
Juniperus brevifolia là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được Seub. Antoine mô tả khoa học đầu tiên năm 1857.
Juniperus brevifolia (Seub.) Antoine
Охранный статус
Можжеве́льник азо́рский (лат. Juniperus brevifolia) — вид растений рода Можжевельник (Juniperus), семейства Кипарисовые (Cupressaceae).
Встречается на Азорских островах, эндемик. В естественных условиях растёт в горах на высоте 250—800 м над уровнем моря.
Вид вследствие вырубки и конкуренции с завезёнными видами находится на грани исчезновения.
Деревья или небольшие кустарники, двудомные. Вырастают высотой 6—12 м. Шишкоягоды с тремя слитыми семенами, диаметром 6—9 мм, сферические. Хвоя зелёная, 4—10 мм длиной, с двумя устьичными линиями.
Древесина дерева устойчива против гниения.
В посадках весьма декоративен.
Вид Можжевельник азорский входит в род Можжевельник (Juniperus) семейства Кипарисовые (Cupressaceae) порядка Сосновые (Pinales).
Это заготовка статьи по ботанике. Вы можете помочь проекту, дополнив её. 
Можжеве́льник азо́рский (лат. Juniperus brevifolia) — вид растений рода Можжевельник (Juniperus), семейства Кипарисовые (Cupressaceae).
.jpg)
_2.jpg)
