Aleurites moluccanus (nome aceptáu,[1][2] anque tamién apaez citada como Aleurites moluccana), nuez de la India, árbol candil o kukui, ye un árbol del sur d'Asia del que se llogra un aceite que ye usáu como barniz. Pertenez al xéneru Aleurites, familia Euphorbiaceae, subfamilia Crotonoideae.
Crez hasta un altor de 15-25 metros, con gran cantidá de cañes colgantes. Les fueyes son de color verde maciu, simples y arrondaes, o lobulaes o raramente 5-lobulaes, col ápiz agudu, de 10-20 cm de llargu. La nuez ye redonda, de 4-6 cm de diámetru, la grana atopar nel interior y tien una capa bien dura y un altu conteníu d'aceite.
El güesu del frutu ye afrodisiacu y purgante y en Hawái ye usáu a manera de candela.[3] L'aceite ye aperitivo, llixeramente tóxicu.[3] El productu contién diterpenos tóxicos (ésteres de forbol), que tienen efeutos agudos laxantes. Hai persones qu'aseguren baxar de pesu con ella[¿quién?]. Conocer nel mercáu como Nuez de la India, Grana Milagrosa o Grana de Brasil.[¿quién?]
Nun tien nenguna indicación terapéutica aceptada y les granes son llixeramente tóxiques.[4]
En mayu de 2012 la Axencia Española de Melecines y Productos Sanitarios (AEMPS) retiró del mercáu'l productu Nuez de la India-Magicnuez, declarándolo illegal por presentase al públicu como dotáu de propiedaes supuestamente curatibles, endelgazadores o contra la obesidá. El productu puede tener efeutos tóxicos nel so usu al llargu plazu.[5]
Aleurites moluccanus describióse por (Carlos Linneo) Willd. y espublizóse en Sp. Pl. 4: 590 1805.[6]
.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Aleurites moluccanus (nome aceptáu, anque tamién apaez citada como Aleurites moluccana), nuez de la India, árbol candil o kukui, ye un árbol del sur d'Asia del que se llogra un aceite que ye usáu como barniz. Pertenez al xéneru Aleurites, familia Euphorbiaceae, subfamilia Crotonoideae.
Aleurites moluccana (lat. Aleurites moluccana) – südləyənkimilər fəsiləsinin yağlıağac cinsinə aid bitki növü.
|coauthors= ignored (kömək); Cite journal requires |journal= (kömək)
İkiləpəlilər ilə əlaqədar bu məqalə qaralama halındadır. Məqaləni redaktə edərək Vikipediyanı zənginləşdirin. Aleurites moluccana (lat. Aleurites moluccana) – südləyənkimilər fəsiləsinin yağlıağac cinsinə aid bitki növü.
Aleurites moluccana és una espècie d'arbre que proporciona un fruit tropical que pertany a la família Euphorbiaceae.
No és possible establir amb precisió la seva distribució nativa original perquè s'ha estès molt pel cultiu i actualment es troba tant en els tròpics del Vell món com del Nou món. Arriba a fer 25 m d'alt, les fulles són simples, ovades o trilobades. El fruit és una núcula rodona de 4 a 6 cm de diàmetre, la llavor que porta dins és molt dura i amb alt contingut d'oli.
El fruit es menja cuit i sovint es menja acompanyat d'arròs. L'oli de les llavors es feia servir en llànties per il·luminació.
Al maig de 2012 la Agència Espanyola de Medicaments i Productes Sanitaris (AEMPS) va retirar del mercat el producte Nou de l'Índia-Magicnuez, declarant-lo il·legal per presentar-se al públic com dotat de propietats suposadament curatives, aprimar o contra l'obesitat. El producte pot tenir efectes tòxics en la seva utilització a llarg termini.[2]
Aleurites moluccanus fou descrita per (Carlos Linneo) Willd. y publicat a Sp. Pl. 4: 590 1805.[3]
Aleurites moluccana és una espècie d'arbre que proporciona un fruit tropical que pertany a la família Euphorbiaceae.
No és possible establir amb precisió la seva distribució nativa original perquè s'ha estès molt pel cultiu i actualment es troba tant en els tròpics del Vell món com del Nou món. Arriba a fer 25 m d'alt, les fulles són simples, ovades o trilobades. El fruit és una núcula rodona de 4 a 6 cm de diàmetre, la llavor que porta dins és molt dura i amb alt contingut d'oli.
Tungovník molucký (Aleurites moluccanus), někdy nazývaný též moukeš molucký, je velký stálezelený strom z čeledi pryšcovité (Euphorbiaceae), dosahující výšky až 20 m.
Borka je tmavě šedá. Listy jsou vejčitě srdčité s dlouhými řapíky, dílem nedělené, dílem mělce trojlaločné, na rubu jakoby pomoučené. Květenství tvoří bohaté řídké laty sestávající z drobných, jednodomých květů. Plodem je kulovitá dvoupouzdrá tobolka obsahující v každém pouzdře jedno podlouhlé semeno veliké jako kaštan.
Tungovník molucký je široce rozšířen v tropické Asii, Austrálii a Tichomoří od Indie a jižní Číny přes Indočínu a jihovýchodní Asii po australský Queensland, Nový Zéland a Polynésii. Roste ve vlhkých tropech i v oblastech s periodickým obdobím sucha, v nadmořských výškách až do 1000 metrů.
Dřevo slouží např. k výrobě čajových beden nebo kánoí, jako stavební materiál se však nepoužívá.
Semena tungovníku moluckého obsahují asi 60 % nejedlého, polovysýchavého oleje, který je používán jako palivo, lubrikant a k výrobě laků, barev a mýdel aj. Domorodci z olejnatých semen vyrábějí louče ke svícení. Latex se používá jako žvýkací guma a jako lepidlo. Semena tungovníku slouží v malajské a indonéské kuchyni jako koření při přípravě omáček k rýži a zelenině. Po důkladném usušení či upražení jsou jedlá. Tvoří také jednu ze složek tradičního havajského pokrmu poke.
Strom je pěstován na plantážích, většina získaného oleje se však spotřebuje v zemi původu a pouze menší díl jde na export. Jeden strom vyprodukuje ročně asi 30 až 80 kg plodů.
Obrázky, zvuky či videa k tématu tungovník molucký ve Wikimedia Commons
Tungovník molucký (Aleurites moluccanus), někdy nazývaný též moukeš molucký, je velký stálezelený strom z čeledi pryšcovité (Euphorbiaceae), dosahující výšky až 20 m.
Der Lichtnussbaum (Aleurites moluccanus), auch bekannt als Kukuinuss, Kemirinuss oder Kerzennuss, sowie Lumbangbaum, Bankul-Nussbaum, Candlenut auch als Indische Walnuss[1], ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Wolfsmilchgewächse (Euphorbiaceae). Sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Indien bis Neuseeland. Seine Kerne werden in Südostasien als Gewürz verwendet.[2]
Der Lichtnussbaum ist ein immergrüner Baum, der Wuchshöhen von bis zu 20 Meter und mehr erreicht. Er besitzt eine breite Baumkrone. Die Borke ist dunkelgrau und die Rinde ist graubraun behaart.[3]
Die wechselständig angeordneten Laubblätter sind in Blattstiel und -spreite gegliedert. Der Blattstiel ist meist 6 bis 12, selten bis zu 22 Zentimeter lang. Die einfache, weich ledrige Blattspreite ist bei einer Länge von 12 bis 23 Zentimeter sowie einer Breite von 6 bis 12 Zentimeter an jungen Exemplaren drei- bis fünflappig und an ausgewachsenen Bäumen eiförmig. Die Spreitenbasis ist leicht herzförmig bis abgerundet und die Spitze(n) ist/sind spitz bis zugespitzt. Der Blattrand ist ganzrandig oder mit wenigen Zähnen versehen. Die Blattoberseite ist dunkelgrün und stark glänzend und die -unterseite erscheint durch silbrige Sternhaare hell schimmernd. Es sind drei bis fünf selten sieben Blattadern vorhanden. Die Nebenblätter sind winzig und früh abfallend.[3]
Der Lichtnussbaum ist einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch). Die gestielten, eingeschlechtlichen Blüten mit doppelter Blütenhülle stehen in end- oder seitenständigen, 10 bis 20 Zentimeter langen, verzweigten Rispen zusammen. Die weiblichen Blüten sind 9 bis 11 Millimeter und die kleineren männlichen 6 bis 7 Millimeter lang. Die Blütenkelche sind zwei- bis dreilappig und außen behaart. Die fünf weißen und schmalen Kronblätter sind verkehrt-eiförmig. Bei den männlichen Blüten sind einige kurze, freie und in einer Säule verwachsene Staubblätter vorhanden. Bei den weiblichen Blüten ist ein oberständiger, behaarter und mehrkammeriger Fruchtknoten mit mehreren kurzen, zweiästigen Griffeln ausgebildet. Es ist jeweils ein Diskus vorhanden.
Die filzig behaarten[2] Steinfrüchte sind mit einem Durchmesser von 4 bis 6 Zentimeter fast kugelig und leicht zweiteilig mit vier Längsrippen[3]. Die ledrige Schale ist olivgrün gefärbt und rötlich überlaufen. Die Früchte haben ein weißes „Fruchtfleisch“ und enthalten ein bis zwei Steinkerne.[2] Der hartschalige[2] Steinkern ist bei einer Größe von etwa 2,5 × 2,75 × 2,25 Zentimeter breit-eiförmig mit seitlich abgeflachten Rändern. Das Episperm ist hart und warzig, kantig.[3] Die Schale der Steinkernes ist grob runzelig, rundlich und von braunschwarzer Farbe.[2]
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22 oder 44.[4]
Das Verbreitungsgebiet des Lichtnussbaums erstreckt sich von Indien über China und Südostasien bis auf Neuseeland. Selten wird der Lichtnussbaum auch in anderen tropischen Gebieten angepflanzt. Man findet sie in eher trockenem Tropenklima in Höhenlagen bis zu 1200 Meter. Der Lichtnussbaum ist frostempfindlich und wärmeliebend.[2]
Der Lichtnussbaum (Aleurites moluccanus) ist eine Art aus der Gattung Aleurites. Das Basionym Jatropha moluccana L. wurde durch Carl von Linné veröffentlicht. Weitere Synonyme sind unter anderen Aleurites javanicus Gand. und Aleurites pentaphyllus Wall. ex Langeron.[5]
Die Samen enthalten Blausäure und eine Spur von Toxalbuminen.[3]
Die Kerne sind reich an Ölen und werden in der südostasiatischen Küche häufig als Gewürz verwendet. Sie haben einen schwach süßlichen, nussigen Geschmack und wirken als Geschmacksverstärker. Roh sind sie giftig und können starke Bauchkrämpfe, Durchfall und Erbrechen hervorrufen.[6] Sie werden daher vor der Verwendung geröstet, wodurch sie ihre Giftigkeit verlieren. Das aus den Kernen gepresste Kukuinussöl (Lichtnuss-, Lumbang-, Bankul-, Candelnussöl) wird als Kerzen- oder Lampenöl, zur Herstellung von Seife sowie zur Behandlung verschiedener Hautkrankheiten verwendet. Es kann auch als leichtes Abführmittel genommen werden. Der ausgepresste Ölkuchen wird in Indonesien zu einem Snack weiterverarbeitet. Die Kerne können auch unbehandelt als Lichtquelle angezündet werden.[2]
Das Holz des Lichtnussbaums ist leicht und wenig beständig.[2]
Auf Neukaledonien verwendet die Geradschnabelkrähe (Corvus moneduloides) die Blätter und Zweige des Lichtnussbaums als Rohmaterial für den Werkzeugbau. Die zurechtgebogenen Stängel und Ästchen werden von diesen Vögeln verwendet, um Bockkäferlarven aus ihren Fraßgängen zu ziehen.
Der Lichtnussbaum (Aleurites moluccanus), auch bekannt als Kukuinuss, Kemirinuss oder Kerzennuss, sowie Lumbangbaum, Bankul-Nussbaum, Candlenut auch als Indische Walnuss, ist eine Pflanzenart innerhalb der Familie der Wolfsmilchgewächse (Euphorbiaceae). Sein Verbreitungsgebiet erstreckt sich von Indien bis Neuseeland. Seine Kerne werden in Südostasien als Gewürz verwendet.
Kemiri ya iku araning wit kang wohé kulité awujud atos, isiné ana kandhutané lenga, lan bisa kanggo bumbu masak.Ing basa latiné sok diarani Aleurites moluccana. Tuwuhan iki isih sakrabat karo ketéla pohung lan kalebu suku Euphorbiaceae. Sajeroning dedagangan antarnegara kaloka minangka candleberry, Indian walnut, utawa candlenut. Wité ingaran minangka varnish tree utawa kukui nut tree. Lenga sing dièkstrak saka wiji kemiri migunani sajeroning indhustri minangka bahan campuran cèt. Ora diweruhi kanthi cetha asal-usulé, tuwuhan iki nyebar wiwit saka India lan Cina, ngliwati Asia Kidul-wétan lan Nusantara, nganti Polinesia lan Niu Selan.[1] Ing Indonésia, kemiri kaloka kanthi akèh jeneng, antarané: kembiri, gambiri, hambiri (Bat.); kemili (Gayo); kemiling (Lamp.); buah kareh (buah keras, Mink.; Nias); keminting (Day.). Uga muncang (Sd.); dèrèkan, pidekan, miri (Jw.); kamèrè, komèrè, mèrè (Md.); lsp.[2]
Kemiri ya iku araning wit kang wohé kulité awujud atos, isiné ana kandhutané lenga, lan bisa kanggo bumbu masak.Ing basa latiné sok diarani Aleurites moluccana. Tuwuhan iki isih sakrabat karo ketéla pohung lan kalebu suku Euphorbiaceae. Sajeroning dedagangan antarnegara kaloka minangka candleberry, Indian walnut, utawa candlenut. Wité ingaran minangka varnish tree utawa kukui nut tree. Lenga sing dièkstrak saka wiji kemiri migunani sajeroning indhustri minangka bahan campuran cèt. Ora diweruhi kanthi cetha asal-usulé, tuwuhan iki nyebar wiwit saka India lan Cina, ngliwati Asia Kidul-wétan lan Nusantara, nganti Polinesia lan Niu Selan. Ing Indonésia, kemiri kaloka kanthi akèh jeneng, antarané: kembiri, gambiri, hambiri (Bat.); kemili (Gayo); kemiling (Lamp.); buah kareh (buah keras, Mink.; Nias); keminting (Day.). Uga muncang (Sd.); dèrèkan, pidekan, miri (Jw.); kamèrè, komèrè, mèrè (Md.); lsp.
Muncang (Aleurites moluccana), nyaéta tuwuhan anu sikina dimangpaatkeun minangka bahan minyak sarta samara.[1] Tuwuhan ieu masih sabaraya jeung sampeu sarta kaasup kana sélér (suku) Euphorbiaceae. Dina padagangan antarnagara dipikawanoh minangka candleberry, Indian walnut, atawa candlenut. Tangkalna disebut varnish tree atawa kukui nut tree. Minyak anu diperes tina sikina kapaké dina industri pikeun bahan campuran cét sarta dipikawanoh minangka tung oil.
Muncang ayeuna geus sumebar di wewengkon-wewengkon tropis. Luhur tangkal ieu ngahontal kira-kira 15-25 méter. Daunna boga warna héjo sepa. Sikina mibanda garis tengah kira-kira 4–6 cm; Sikina mibanda taméng anu pohara teuas sarta ngandung minyak anu cukup réa, anu matak bisa dipaké pikeun lilin. Buah muncang nu dijerona ngan hiji sikina disebut gandul, dimana jerona dua sikina disebutna dampa.[1]
Muncang mangrupa tuwuhan anu dijadikeun tuwuhan resmi nagara bagian Hawaii.
Budidaya muncang jaman modéren lolobana pikeun ngarah minyakna. Dina saban tangkal baris dihasilkeun kira-kira 30–80 kg siki muncang, sarta kira-kira 15 nepi ka 20% tina beurat kasebut mangrupa minyak. Lolobana minyak anu dihasilkeun dipaké sacara lokal, henteu didagangkeun sacara internasional.
Siki muncang ngandung racun tapi teu pati kuat daya racunna.[2] Alatan éta henteu dimeunangkeun dahar siki muncang atah-atah. Pamakéan muncang kudu dimimitian ku nyangray nepi ka sikina haneut. Cara ieu baris ngaruksak racunna.
Muncang (Aleurites moluccana), nyaéta tuwuhan anu sikina dimangpaatkeun minangka bahan minyak sarta samara. Tuwuhan ieu masih sabaraya jeung sampeu sarta kaasup kana sélér (suku) Euphorbiaceae. Dina padagangan antarnagara dipikawanoh minangka candleberry, Indian walnut, atawa candlenut. Tangkalna disebut varnish tree atawa kukui nut tree. Minyak anu diperes tina sikina kapaké dina industri pikeun bahan campuran cét sarta dipikawanoh minangka tung oil.
Muncang ayeuna geus sumebar di wewengkon-wewengkon tropis. Luhur tangkal ieu ngahontal kira-kira 15-25 méter. Daunna boga warna héjo sepa. Sikina mibanda garis tengah kira-kira 4–6 cm; Sikina mibanda taméng anu pohara teuas sarta ngandung minyak anu cukup réa, anu matak bisa dipaké pikeun lilin. Buah muncang nu dijerona ngan hiji sikina disebut gandul, dimana jerona dua sikina disebutna dampa.
Muncang mangrupa tuwuhan anu dijadikeun tuwuhan resmi nagara bagian Hawaii.
Ko e tuitui ko e fuʻu ʻakau lahi ia. ʻOku meimei tatau ʻene ʻasi mo e fuʻu fiki.
Ko hono ngaahi foʻi tenga ʻoku ngāueʻaki maʻa e tūhulu, mahalo pē ʻi he ama (pe lama), pea ʻoku ngāueʻaki maʻa e koa, ko e tukilamulamu (kaukau tuitui).
Ko e tuitui ko e fuʻu ʻakau lahi ia. ʻOku meimei tatau ʻene ʻasi mo e fuʻu fiki.
Kaminting (Bahasa Jawa: Kemiri) (Aleurites moluccana), adalah tumbuhan nang biginya dimanapaatakan sabagai sumber minyak wan rarampah. Tumbuhan nang ini masih bakulaan lawan gumbili jawaw wan tamasuk dalam suku Euphorbiaceae. Dalam pardagangan antarnegara dipinandui sabagai candleberry, Indian walnut, sarta candlenut. Puhunnya disambat sabagai varnish tree atawa kukui nut tree. Minyak nang diekstrak matan biginya bamanapaat dalam industri gasan dipakai sabagai bahan campuran cat dan dipinandui sabagai tung oil.
Tanaman nang ini wayahini sudah manyabak luas di daerah-daerah tropis. Tinggi tanaman ini kawa sampay sekitar 15-25 meter. Daunnya bawarna hijaw pucat. Kacangnya baisi diameter sekitar 4–6 cm; Bigi nang tadapat di dalamnya baisi lapisan palindung nang karas bangat wan mengandung minyak nang mayu banyak, nang mamungkinakan gasan dipakai sabagai lilin.
Kaminting adalah tumbuhan rasmi nagara bagian Hawaii.
Kaminting (Bahasa Jawa: Kemiri) (Aleurites moluccana), adalah tumbuhan nang biginya dimanapaatakan sabagai sumber minyak wan rarampah. Tumbuhan nang ini masih bakulaan lawan gumbili jawaw wan tamasuk dalam suku Euphorbiaceae. Dalam pardagangan antarnegara dipinandui sabagai candleberry, Indian walnut, sarta candlenut. Puhunnya disambat sabagai varnish tree atawa kukui nut tree. Minyak nang diekstrak matan biginya bamanapaat dalam industri gasan dipakai sabagai bahan campuran cat dan dipinandui sabagai tung oil.
Tanaman nang ini wayahini sudah manyabak luas di daerah-daerah tropis. Tinggi tanaman ini kawa sampay sekitar 15-25 meter. Daunnya bawarna hijaw pucat. Kacangnya baisi diameter sekitar 4–6 cm; Bigi nang tadapat di dalamnya baisi lapisan palindung nang karas bangat wan mengandung minyak nang mayu banyak, nang mamungkinakan gasan dipakai sabagai lilin.
Kaminting adalah tumbuhan rasmi nagara bagian Hawaii.
Tingkih inggih punika silih sinunggil soroh punya. Tingkih ngranjing ring soroh kacang-kacangan. Tingkih basa Indonésiané inggih punika Kemiri. Tingkih sané sampun wayah dagingnyané mawarna kuning. Tingkih dados kaanggén basa ring sanganan. Tiosan punika, tingkih dados kaanggén penyubur bok. Tingkih punika katunu, kaambil lengisnyané tur kaanggén ring bok. Tingkih prasida kaanggén nyelemang lontar sané sampun kasurat mangda tulisannyané nampek.
.jpg)
Tingkih inggih punika silih sinunggil soroh punya. Tingkih ngranjing ring soroh kacang-kacangan. Tingkih basa Indonésiané inggih punika Kemiri. Tingkih sané sampun wayah dagingnyané mawarna kuning. Tingkih dados kaanggén basa ring sanganan. Tiosan punika, tingkih dados kaanggén penyubur bok. Tingkih punika katunu, kaambil lengisnyané tur kaanggén ring bok. Tingkih prasida kaanggén nyelemang lontar sané sampun kasurat mangda tulisannyané nampek.
Aleurites moluccanus, the candlenut, is a flowering tree in the spurge family, Euphorbiaceae, also known as candleberry, Indian walnut, kemiri, varnish tree, nuez de la India, buah keras, godou, kukui nut tree, and rata kekuna.
The candlenut grows to a height of up to 30 m (98 ft), with wide spreading or pendulous branches. The leaves are pale green, simple, and ovate or heart-shaped on mature shoots, but may be three-, five-, or seven-lobed on saplings.[5] They are up to 20 cm (7.9 in) long and 13 cm (5.1 in) wide and young leaves are densely clothed in rusty or cream stellate hairs. Petioles measure up to 12.5 cm (4.9 in) long and stipules about 5 mm (0.20 in).[6]
Flowers are small—male flowers measure around 5 mm (0.20 in) in diameter, female flowers about 9 mm (0.35 in).[6]
The fruit is a drupe about 4–6 cm (1.6–2.4 in) in diameter with one or two lobes; each lobe has a single soft, white, oily, kernel contained within a hard shell which is about 2 cm (0.79 in) in diameter.[5] The kernel is the source of candlenut oil.[7]
This plant was first described by Carl Linnaeus in his work Species Plantarum (Sp. Pl. 2: 1006 (1753)) in 1753 as Jatropha moluccana.[8] It was renamed as Aleurites moluccana in 1805 by Carl Ludwig Willdenow in a later edition of Species Plantarum (Sp. Pl. 4: 590 (1805)),[3] but the ending was corrected to match the gender of the Latin genus Aleurites moluccanus.
While there are many online references to the name "Aleurites moluccana", this is not a name that is accepted by botanic authorities such as the International Plant Names Index (IPNI) or the Germplasm Resources Information Network (GRIN).
The genus name derives from the Ancient Greek ἄλευρον (áleuron), meaning "flour" or "meal", and refers to the new growth which appears to be dusted with flour. The species epithet means "from the Moluccas".[5]
Its native range is impossible to establish precisely because of early spread by humans, and the tree is now distributed throughout the New and Old World tropics.
The candlenut was first domesticated on the islands of Southeast Asia. Remains of harvested candlenuts have been recovered from archaeological sites in Timor and Morotai in eastern Indonesia, dated to around 13,000 and 11,000 BP, respectively.[9] Archaeological evidence of candlenut cultivation is also found in Neolithic sites of the Toalean culture in southern Sulawesi dated to around 3,700 to 2,300 BP.[10][11] Candlenuts were widely introduced into the Pacific islands by early Austronesian voyagers and became naturalized to high volcanic islands.[12][13][14]
A. moluccanus grows in tropical rainforests and gallery forests. It is a very fast-growing tree and often appears in disturbed rainforest. In Australia the altitudinal range is from sea level to 800 m (2,600 ft).[6]
In Australia the seeds are eaten by rodents, in particular the giant white-tailed rat. The broken shells of the fruits are often found underneath the trees.[6]
The larvae of the coleopteran Agrianome fairmairei feed on dead candlenut wood,[15] and are considered a delicacy in New Caledonia.[16]
The Proto-Austronesian word for candlenut is reconstructed as *kamiri, with modern cognates including Hanunó'o, Iban, and Sundanese muncang; Javanese and Malay kemiri;[17] and Tetun kamii, but the Oceanian words for candlenut is believed to be derived, instead, from Proto-Austronesian *CuSuR which became Proto-Malayo-Polynesian *tuhuR, originally meaning "string together, as beads", referring to the construction of the candlenut torches. It became Proto-Eastern-Malayo-Polynesian and Proto-Oceanic *tuRi which is then reduplicated. Modern cognates including Fijian, Tongan, Rarotongan, and Niue tui-tui; and Hawaiian kui-kui or kukui.[18]
The Malay language in both has another name given to the nut which is buah keras (literally "hard fruit").[19][20]
Both the nut and the oil that can be extracted from it are used. While mildly toxic when raw,[21] the nut is appreciated in many cultures once cooked or toasted. In Indonesian and Malaysian cuisine, it is commonly used in curries,[20] and on the Indonesian island of Java, it is used to make a thick sauce that is eaten with vegetables and rice.[22]
Wealthier members among the Batak people have their families coffins (Karo: pelangkah) made of the wood of the Aleurites moluccanus (Known as the Kemiri tree), carved in the shape of a boat; its bow decorated with the carved head of a hornbill, or a horse, or a mythical beast known as a singa.
In the Philippines, the fruit and tree are traditionally known as lumbang,[23] after which Lumban, a lakeshore town in Laguna province, is named. Before the intrusion of non-native species, it was frequently used as a property-line manager, because its silvery underleaf makes the tree easy to distinguish from a distance.[24]
In the state of Sabah, Malaysian Borneo, the Dusun tribes call the fruit godou and use it in tattoo-making as an optional ingredient for the ink.[25]
A Hawaiian condiment known as ʻinamona is made from roasted kukui (candlenuts) mixed into a paste with salt. ʻInamona is a key ingredient in traditional Hawaiian poke.[26]
In ancient Hawaiʻi, kukui nuts were burned to provide light. The nuts were strung in a row on a palm leaf midrib, lit on one end, and burned one by one every fifteen minutes or so. This led to their use as a measure of time. Hawaiians extracted the oil from the nut and burned it in a stone oil lamp called a kukui hele po (light, darkness goes) with a wick made of kapa cloth.[27]
Hawaiians had many other uses for the tree, including leis from the shells, leaves, and flowers; ink for tattoos from charred nuts; a varnish with the oil; and fishermen would chew the nuts and spit them on the water to break the surface tension and remove reflections, giving them greater underwater visibility. A red-brown dye made from the inner bark was used on kapa and aho (Touchardia latifolia cordage). A coating of kukui oil helped preserve ʻupena (fishing nets).[27] The nohona waʻa (seats), pale (gunwales) of waʻa (outrigger canoes) were made from the wood.[28] The trunk was sometimes used to make smaller canoes used for fishing.[29] Kukui was named the state tree of Hawaii on 1 May 1959[30] due to its multitude of uses.[31] It also represents the island of Molokaʻi, whose symbolic color is the silvery green of the kukui leaf.
As recently as 1993 on the outlying islands of the kingdom of Tonga, candlenuts were chewed into sweet-scented emollient used during a traditional funerary ritual. They were used for making various sweet-smelling oils for the skin.[32]
In Australia, Aboriginal Australians used them for a variety of similar purposes.[33][34][35]
In Uganda, the seed is referred to as kabakanjagala, meaning "the king loves me".[36]
In Fiji, this nut is called sikeci and its oil is used in cosmetic products.[37]
Because the seeds contain saponin and phorbol, they are mildly toxic when raw.[21] However, the kukui seed oil has no known toxicity and is not an irritant, even to the eyes.[38]
In Maui, the kukui is a symbol of enlightenment, protection, and peace.[39] Kamapuaʻa, the hog-man fertility demigod, was said to be able to transform into a kukui tree.[40] One of the legends told of Kamapuaʻa: one day, a man beat his wife to death and buried her beneath Kamapuaʻa while he was in tree form.
Flowers
Young leaves demonstrating their hairy character
.jpg)
Inflorescence
.jpg)
Candlenuts (kemiri) from Indonesia
Sawn timber, Lombok, Indonesia
Wood handicraft made from timber of this species, Lombok, Indonesia
{{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help) Aleurites moluccanus, the candlenut, is a flowering tree in the spurge family, Euphorbiaceae, also known as candleberry, Indian walnut, kemiri, varnish tree, nuez de la India, buah keras, godou, kukui nut tree, and rata kekuna.
Aleurites moluccanus (nombre aceptado,[1][2] aunque también aparece citada como Aleurites moluccana), nuez de la India, árbol candil o kukui, es un árbol del sur de Asia del que se obtiene un aceite que es usado como barniz. Pertenece al género Aleurites, familia Euphorbiaceae, subfamilia Crotonoideae. Su fruto, conocido como nuez de la India, se promueve falsamente como un medicamento para bajar de peso, pero es altamente tóxico y potencialmente mortal.[3]
Crece hasta una altura de 15 a 25 m, con gran cantidad de ramas colgantes. Las hojas son de color verde pálido, simples y redondeadas o, raramente lobuladas, con el ápice agudo, de 10 a 20 cm de largo. La nuez es redonda, de 4 a 6 cm de diámetro, la semilla se encuentra en el interior y tiene una capa muy dura y un alto contenido de aceite.
El hueso del fruto es un purgante sumamente peligroso y en Hawái es usado a manera de candela.[4] El aceite es aperitivo, ligeramente tóxico.[4] El producto contiene diterpenos tóxicos (ésteres de forbol), que tienen efectos agudos laxantes. No tiene ninguna indicación terapéutica aceptada y las semillas también son tóxicas.[5]
Se ofrece en el mercado negro como un producto milagroso para adelgazar, aunque la pérdida de peso es producida por dichas propiedades laxantes.[6] La ingesta produce irritación en el estómago, seguida de vómitos y diarrea.[7] Al contacto con la piel, se produce dermatitis.[7]
Se trata de una planta de alto riesgo, debido a genera una reducción de potasio a nivel sanguíneo, ocasionando debilidad muscular y alteraciones cardíacas que resultan potencialmente mortales.[8] Expertos en la materia sostienen que su consumo puede llevar a la muerte, luego de síntomas como descompensaciones, diarrea, arritmias e infartos.[6]
En mayo de 2012 la Agencia Española de Medicamentos y Productos Sanitarios (AEMPS) retiró del mercado el producto Nuez de la India-Magicnuez, declarándolo ilegal por presentarse al público como dotado de propiedades supuestamente curativas, adelgazantes o contra la obesidad. El producto puede tener efectos tóxicos en su utilización a largo plazo.[9]
En Argentina, la Administración Nacional de Medicamentos, Alimentos y Tecnología Médica (ANMAT) no ha aprobado su consumo, recomendando "la prohibición del uso y la comercialización en todo el territorio nacional".[6]
Aleurites moluccanus fue descrita por (Carlos Linneo) Willd. y publicado en Sp. Pl. 4: 590 1805.[10]
Aleurites moluccanus (nombre aceptado, aunque también aparece citada como Aleurites moluccana), nuez de la India, árbol candil o kukui, es un árbol del sur de Asia del que se obtiene un aceite que es usado como barniz. Pertenece al género Aleurites, familia Euphorbiaceae, subfamilia Crotonoideae. Su fruto, conocido como nuez de la India, se promueve falsamente como un medicamento para bajar de peso, pero es altamente tóxico y potencialmente mortal.
Hopeatungpuu (Aleurites moluccana) on tyräkkikasveihin kuuluva puulaji. Se kasvaa alkuperäisena trooppisessa Aasiassa: Intiasta ja Kiinasta Indokiinaan, Malesiaan, Indonesiaan, Filippiineille, Papua-Uuteen-Guineaan ja Australian Queenslandiin. Lajia hyödynnetään monin tavoin, muun muassa koristepuuna. Hopeatungpuu tuottaa syötäviä siemeniä.[3]
Hopeatungpuu (Aleurites moluccana) on tyräkkikasveihin kuuluva puulaji. Se kasvaa alkuperäisena trooppisessa Aasiassa: Intiasta ja Kiinasta Indokiinaan, Malesiaan, Indonesiaan, Filippiineille, Papua-Uuteen-Guineaan ja Australian Queenslandiin. Lajia hyödynnetään monin tavoin, muun muassa koristepuuna. Hopeatungpuu tuottaa syötäviä siemeniä.
Bancoulier
Aleurites moluccanus ou bancoulier est une espèce d'arbre de la famille des Euphorbiaceae, originaire de zones tropicales indo-malaisiennes et introduite il y a quelques millénaires dans les îles du Pacifique. Ces derniers siècles, l’espèce a été mise en culture dans un grand nombre de pays tropicaux où elle a pu se naturaliser[1].
En Nouvelle-Calédonie, elle est nommée bancoulier en français, et kürüü en Xârâcùù, une des langues kanak[2]. À Tahiti, on l'appelle ti'a'iri, tutui, tutui ma'ohi ou tuitui. À La Réunion, l’espèce a été introduite juste après son arrivée à l’île Maurice depuis l’Inde en 1759 par le comte d’Estang. Elle y est appelée bancoul(e), bancoulier[3],[4]. Aux Antilles françaises où elle a aussi été introduite, elle s’appelle noix de Bancoule, noix des Moluques, noix de Saint Domingue, noisette des Grands Fonds[5].
Elle est aussi appelée noyer des Moluques, noyer de bancoule, bancoule ou bancoulier.
Le noyer des Moluques est l'arbre officiel de l’État d'Hawaï.
La noix de bancoule broyée est utilisée comme condiment dans la cuisine indonésienne, malaisienne et hawaïenne. L’huile de noix de bancoule est utilisée comme cosmétique. Dans toute son aire de distribution, toutes les parties de la plante (feuilles, graines, fleurs et écorces) ont été utilisées en médecine traditionnelle.
Selon The Plant List[6] les synonymes sont:
En 1805, Carl Ludwig Willdenow a décrit et nommé l’espèce Aleurites moluccana[7] dans une réédition de Species plantarum où Carl Linné l’avait introduite en 1735 sous le nom Jatropha moluccana[8].
L’épithète spécifique moluccana fut corrigée en moluccanus car le nom de genre Aleurites est masculin.
Le nom de genre Aleurites est un emprunt au grec ancien ἄλευρον aleuron « farine » (de froment)[9].
L’épithète spécifique moluccanus renvoie au toponyme latin Insulae Moluccae, les Moluques, un archipel situé dans l’Est de l’Indonésie.
Le terme de bancoule est un emprunt à l'indonésien Bengkulu, nom d'une ville et province de Sumatra, par l'intermédiaire du latin benkoelen.
C'est un arbre à feuilles persistantes, à croissance rapide pouvant atteindre 20 m de haut, avec une écorce gris-brun[10]. Les jeunes rameaux sont densément pubérulents, d’un gris-brun puis presque glabres à maturité. Les poils sont étoilés. Le bois est jaune clair, mou et lisse[5].
Ses grandes feuilles peuvent avoir jusqu'à 23 cm de longueur. Elles ont une forme globalement ovale à elliptique-lancéolée, de 14–20 cm de long sur 7–17 cm de large, souvent 3-5 lobées, mais ont des bordures irrégulièrement dentées et/ou ondulées, avec 2 glandes adaxiales discoïdes, et apex acuminé. Elles sont portées par un pétiole de 6-12 (-22) cm de longueur[10],[11]. L’arbre est reconnaissable par son feuillage gris verdâtre argenté, particulièrement ornemental[1].
L'inflorescence est une panicule terminale, très ramifiées, de petites fleurs blanchâtres, monoïque. Les fleurs mâles comportent des pétales oblongs-spatulés, blanc jaunâtre, à 15-20 étamines sur 4 rangs. Les fleurs femelles ont le calice et les pétales semblables à ceux des fleurs mâles et un ovaire densément pubérulent avec 2 styles.
Les fruits sont des drupes sphériques, charnues, qui mesurent environ 4–5 cm de diamètre et contiennent une ou deux graines. Ces graines sont oléagineuses et peuvent contenir 60 % d'huile[11], appelée huile de bancoulier. On appelle ces fruits noix de bancoulier.
La floraison peut en général avoir lieu toute l'année, et des fleurs et des fruits de tous les stades de développement peuvent être présents sur un arbre. Les fruits ont besoin de 3 à 4 mois pour se développer et mûrir. En Nouvelle-Calédonie, la floraison et la fructification ont lieu tout le long de l'année avec un pic entre décembre et février. Aux Petites Antilles, la floraison a lieu en septembre-décembre puis février-juin[5].
Reflets argentés d'Aleurites moluccanus (Hawaï)
Groupe de bancouliers (Honolulu)
Inflorescence
Depuis l’antiquité, l’aire de répartition d’Aleurites moluccanus va de l’Inde à la Chine, en passant par toute l’Asie du Sud-Est, jusqu’à la Polynésie et la Nouvelle-Zélande.
Important sur le plan culturel pour les Polynésiens, l’arbre a été transporté à l’époque préhistorique dans l’Asie du Sud-Est et l’Océanie. Ces transferts anciens rendent difficile la distinction entre l'aire de répartition naturelle de l'espèce et les zones où elle a été introduite par l'homme. L’espèce semble originaire des régions indo-malaisiennes et avoir été introduite dans l’antiquité dans les îles du Pacifique[1]. Après le XVIe siècle, elle a été introduite en culture dans de nombreux pays tropicaux et subtropicaux avec au moins 700 mm de précipitations et une saison sèche n’excédant pas cinq mois[12]. Mais elle est le plus prospère dans les régions recevant plus de 2 000 mm de précipitations[1].
Il est devenu l’arbre national d’Hawaï sous le nom de kukui. Il est très fréquent dans les rues de Hong Kong. En Afrique, il est cultivé à petite échelle, par exemple en R.D. du Congo, en Tanzanie, en Ouganda, aux Comores, à Madagascar et en Afrique du Sud (Kwazulu-Natal et Mpumalanga)[12]. Il est présent au Brésil et dans de nombreuses îles des Caraïbes. Aux Antilles françaises, il est cultivé çà et là, et parfois persistant[5].
Il nécessite une humidité importante, et des températures tropicales, mais n'est guère exigeant sur la qualité du sol.
En Nouvelle-Calédonie, il est présent en forêt mésophile humide plus ou moins secondarisées et dans les formations sclérophylles[2]. À La Réunion, le bancoule est naturalisé dans plusieurs localités de l'île et en particulier dans la forêt de Saint-Philippe et à Piton Saint-Leu. Il est présent à basse altitude souvent en bordure des ravines et en milieux forestiers perturbés. Aleurites moluccanus est une espèce classée comme potentiellement envahissante à La Réunion[4].
À travers toute la Polynésie, le bancoulier est nommé dans les langues locales par des termes dont la racine signifie « lumière » en raison de l’usage des graines et de l’huile qui en est tirée pour l’éclairage[1].
Le bancoulier (Aleurites moluccanus) est cultivé dans les pays tropicaux pour sa noix, fortement laxative crue mais pouvant cependant être consommée grillée. Au Vanuatu, des noix de bancoulier d’un certain[évasif] type, sont consommées sans effets toxiques apparents. L’analyse nutritionnelle de la graine à l’intérieur de la coquille très dure donne[12]:
Analyse des graines de bancoulier (g pour 100 g) Énergie Eau Protéines Lipides Glucides Fibres Cendres 2 675 kJ 5-8 8-22 60-62 7-18 2-3 3-4De l’huile est obtenue en pressant l’amande (la graine) de la noix de bancoule avec un rendement de 42 %[13] à 60 %[14]. Cette huile est généralement appelée en français huile de noix de bancoule, mais on trouve aussi huile de kukui (d’après le terme utilisé à Hawaï et dans l’aire linguistique maori) ou candlenut oil en anglais mais en aucun cas huile de tung – celle-ci est extraite d’une autre espèce d’Aleurites : l’Aleurites fordii.
L’extraction par solvant de l’huile de noix de bancoule donne une huile jaune clair (densité 0,92 g·cm-3) alors que l’huile obtenue par pressage, donne une huile plus foncée.
L’huile de noix de bancoule contient 15 % d’acide oléique (C18:1, un oméga-9), 40 % d’acide linoléique (C18:2, un oméga-6), et 30 % d’acide alpha-linolénique (C13:3, un oméga-3) soit un taux élevé d’acides gras insaturés (85 %)[15].
L’analyse de cette huile tirée de noix de bancoule provenant de Polynésie (Hawaï, Tonga) a donné des résultats semblables[16]:
Acides gras (en %) de la noix de bancoule du Pacifique[16] a. palmitique a. stéarique a. oléique ω9 a. linoléique ω6 a. α-linolénique ω3 6 2-3 15-18 40-43 30-33Les profils en acides gras sont semblables sur tous les spécimens et sont restés stables durant 10 ans.
Les noix de bancoule et l’huile qui en est extraite rancissent rapidement, en raison de l’insaturation des liaisons. Elles doivent être conservées au réfrigérateur ou au congélateur.
La toxicité est attribuée à une toxalbumine semblables à celle du ricin commun.
L’huile de noix de bancoule ressemble à l’huile de lin mais ses qualités pour l’industrie de la peinture sont moindre. L’huile de noix de bancoule est fabriquée en Nouvelle-Calédonie, Hawaï, Polynésie, en Asie du Sud et en Chine ainsi que dans les Caraïbes où l’arbre a été introduit. Elle est utilisée dans la production de peinture, de résine, de savon, de produits cosmétiques et en médecine traditionnelle.
Pendant des siècles, l’huile a été utilisée pour l’éclairage. On enfilait plusieurs amandes bien sèches sur une tige végétale (nervure de feuille de cocotier, éclat de bambou) fixée verticalement. Après avoir enflammé l’amande supérieure, les amandes se consumaient les unes après les autres, si régulièrement qu’on pouvait les employer pour mesurer le temps durant la nuit[17]. À La Réunion, pendant la Grande Guerre, faute de pétrole, les graines de bancoulier ont aussi servi à l’éclairage. On utilisait une mèche de raphia et des graines séchées au soleil. Le bois servait à la construction de barques[4]. L’huile de noix de bancoule est considérée comme un laxatif puissant.
À Hawaï, l’huile de noix de bancoule était exportée au XIXe siècle. Récemment, des produits de beauté ont été développés à partir de cette huile, appelée localement kukui nut oil[1]. Cette huile est réputée efficace contre l’eczéma, la peau sèche et le vieillissement de la peau.
En Nouvelle-Calédonie, des flacons de 10 ml d’huile de noix de bancoule sont disponibles en ligne. L’huile calmante et régénérante est réputée soulager les lésions eczémateuses sèches ou les plaques de psoriasis. Elle est aussi utilisée pour démêler les cheveux secs et abîmés. Elle entre dans des cosmétiques[n 1].
Dans la culture kanak en Nouvelle-Calédonie, la teinture noire issue de la noix est utilisée pour enduire les sculptures de la grande case. Elle symbolise la protection des ancêtres pour les guerriers et les danseurs qui s'en enduisent le corps[18],[2].
En Polynésie, des teintures fabriquées à partir de diverses parties de l'arbre étaient utilisées pour teindre des vêtements en tapa (écorce végétale battue), des pirogues et dans le tatouage[12].
Les noix de bancoule sont utilisées dans la cuisine indonésienne ou malaisienne. Elles sont pilées ou broyées en une pâte avant d’être ajoutées aux currys, ragoûts et sauces pour agir comme exhausteur de goût et épaississant[19]. En Indonésie, les tourteaux produit à la suite d’un pressage sont consommés comme en-cas, appelé dage kemiri.
Liste de plats indonésiens pouvant contenir de la noix de bancoule comme condiment: Ayam bakar (poulet), Ayam goreng (poulet), Bumbu (mélange d’épices, pâte d’assaisonnement), Kepiting saus Padang (crabe sauce padang), Bogor laksa (soupe), Ikan bakar (poisson grillé), Laksa (soupe de nouilles), Plecing kangkung (mets épicé de Lombok), Rawon (soupe noire) , Semur (ragoût de viande braisée), Sop saudara (soupe de bœuf).
À Hawaï, le poke qui était mangé par les premiers Hawaïens indigènes était constitué de morceaux de poisson du récif crus, fraîchement pêchés, salés puis aromatisés avec des algues fraiches (limu) et des noix de bancoule broyées (inamona). Actuellement la sauce des poke recourt à un grand choix d’assaisonnements : sauce de soja, huile de sésame, mayonnaise, piments ou inamona (des noix de bancoule écrasées et grillées)[20].
En Nouvelle-Calédonie, les souches en décomposition du bancoulier abritent des vers comestibles appelés « vers de bancoule ». Il s’agit d’Agrianome fairmairei, la larve d'une espèce d'insectes coléoptères de la famille des Cerambycidae. Les larves peuvent atteindre 8 cm de long sur 2 cm de diamètre. Le vers de bancoule est comestible, à l'exception de la tête[4]. Le fouillage et la consommation de ces vers donnent lieu à une fête annuelle à Farino, en Nouvelle-Calédonie. Il est dégusté après l'avoir fait dégorger quelques jours dans de la noix de coco râpée.
En Indonésie, la graine est utilisée comme drogue laxative, les noyaux sont utilisés en cataplasmes pour traiter les maux de tête, les fièvres, les ulcères, les articulations enflées et la constipation, l'écorce est utilisée pour traiter la dysenterie, et les feuilles bouillies sont appliquées en extérieur pour traiter les maux de tête et la gonorrhée[12].
En Polynésie, toutes les parties de la plante (feuilles, graines, fleurs et écorces) ont été utilisées en médecine traditionnelle.
À La Réunion, les feuilles chauffées avec un fer à repasser, sont appliquées sur les articulations rendues douloureuses par de l’arthrose. La noix était recommandée pour l’estomac et les troubles intestinaux chez l’enfant, pour l'asthme, la mauvaise haleine, des lésions cutanées et des ulcères, pour le ventre gonflé[4].
Une grande prudence est recommandée pour l’usage en médecine traditionnelle de cette espèce dont toutes les parties sont toxiques[1].
L’étude des propriétés thermiques des esters méthyliques et éthyliques de l’huile de noix de bancoule a montré que cette huile peut contribuer à la production de biodiesel[13].
Le bancoulier est couramment planté le long des rues dans les villages et villes. C’est le cas dans les rues de Hong Kong où il est utilisé comme arbre d’alignement.
Lorsque le bois est disponible en abondance, il est utilisé pour la sculpture et la fabrication de meubles, de petits ustensiles, objets d'artisanat et d'allumettes. Il convient à la pâte à papier[12]. En Nouvelle-Calédonie, le bois est utilisé pour fabriquer des charpentes[2]. C’est un bois très léger, facile à travailler qui a été utilisé par les Hawaïens pour faire des canoës légers mais à vie courte[1].
Planches de bancoulier, Lombok, Indonésie
Plateaux, coupes en bois de bancoulier, Lombok
Fabrication de plat à fruits, Lombok
Artisanat en bancoulier, Lombok
Bancoulier
Aleurites moluccanus ou bancoulier est une espèce d'arbre de la famille des Euphorbiaceae, originaire de zones tropicales indo-malaisiennes et introduite il y a quelques millénaires dans les îles du Pacifique. Ces derniers siècles, l’espèce a été mise en culture dans un grand nombre de pays tropicaux où elle a pu se naturaliser.
En Nouvelle-Calédonie, elle est nommée bancoulier en français, et kürüü en Xârâcùù, une des langues kanak. À Tahiti, on l'appelle ti'a'iri, tutui, tutui ma'ohi ou tuitui. À La Réunion, l’espèce a été introduite juste après son arrivée à l’île Maurice depuis l’Inde en 1759 par le comte d’Estang. Elle y est appelée bancoul(e), bancoulier,. Aux Antilles françaises où elle a aussi été introduite, elle s’appelle noix de Bancoule, noix des Moluques, noix de Saint Domingue, noisette des Grands Fonds.
Elle est aussi appelée noyer des Moluques, noyer de bancoule, bancoule ou bancoulier.
Le noyer des Moluques est l'arbre officiel de l’État d'Hawaï.
La noix de bancoule broyée est utilisée comme condiment dans la cuisine indonésienne, malaisienne et hawaïenne. L’huile de noix de bancoule est utilisée comme cosmétique. Dans toute son aire de distribution, toutes les parties de la plante (feuilles, graines, fleurs et écorces) ont été utilisées en médecine traditionnelle.
Kemiri (Aleurites moluccana), adalah tumbuhan yang bijinya dimanfaatkan sebagai sumber minyak dan rempah-rempah. Tumbuhan ini masih sekerabat dengan singkong dan termasuk dalam suku Euphorbiaceae. Dalam perdagangan antarnegara dikenal sebagai candleberry, Indian walnut, serta candlenut. Pohonnya disebut sebagai varnish tree atau kukui nut tree. Minyak yang diekstrak dari bijinya berguna dalam industri untuk digunakan sebagai bahan campuran cat.
Tidak diketahui dengan tepat asal-usulnya, tumbuhan ini menyebar luas mulai dari India dan Cina, melewati Asia Tenggara dan Nusantara, hingga Polinesia dan Selandia Baru.[1] Di Indonesia, kemiri dikenal dengan banyak nama. Di antaranya, kembiri, gambiri, hambiri (Bat.); kemili (Gayo); kemiling (Lamp.); buah kareh (buah keras, Mink.; Nias); kaminting (Bjn, Day.). Juga muncang (Sd.); dèrèkan, pidekan, miri (Jw.); kamèrè, komèrè, mèrè (Md.); kumbè (''Belitung'') dan lain-lain.[2]
Kemiri sekarang tersebar luas di daerah-daerah tropis. Tanaman ini adalah tumbuhan resmi negara bagian Hawaii.
Pohon besar; dengan tinggi mencapai 40 m dan gemang hingga 1,5 m. Pepagan abu-abu, sedikit kasar berlentisel. Daun muda, ranting, dan karangan bunga dihiasi dengan rambut bintang yang rapat, pendek, dan berwarna perak mentega; seolah bertabur tepung. Dari kejauhan tajuk pohon ini nampak keputihan atau keperakan.[1][3]
Daun tunggal, berseling, hijau tua, bertangkai panjang hingga 30 cm, dengan sepasang kelenjar di ujung tangkai. Helai daun hampir bundar, bundar telur, bundar telur lonjong atau menyegitiga, berdiameter hingga 30 cm, dengan pangkal bentuk jantung, bertulang daun menjari hanya pada awalnya, bertaju 3-5 bentuk segitiga di ujungnya.[1][3]
Perbungaan dalam malai thyrsoid yang terletak terminal atau di ketiak ujung, panjang 10–20 cm. Bunga-bunga berkelamin tunggal, putih, bertangkai pendek. Bunga-bunga betina berada di ujung malai payung tambahan; bunga-bunga jantan yang lebih kecil dan mekar lebih dahulu berada di sekelilingnya, berjumlah lebih banyak. Kelopak bertaju 2-3; mahkota bentuk lanset, bertaju-5, panjang 6–7 mm pada bunga jantan, dan 9–10 mm pada bunga betina. Buah batu agak bulat telur gepeng, 5-6 cm × 4-7 cm, hijau zaitun di luar dengan rambut beledu, berdaging keputihan, tidak memecah, berbiji-2 atau 1. Biji bertempurung keras dan tebal, agak gepeng, hingga 3 cm × 3 cm; dengan keping biji keputihan, kaya akan minyak.[1]
Kemiri terutama ditanam untuk bijinya; yang setelah diolah sering digunakan dalam masakan Indonesia dan masakan Malaysia. Di Pulau Jawa, kemiri juga dijadikan sebagai saus kental yang dimakan dengan sayuran dan nasi. Kemiri memiliki kesamaan dalam rasa dan tekstur dengan macadamia yang juga memiliki kandungan minyak yang hampir sama. Kemiri juga dibakar dan dicampur dengan pasta dan garam untuk membuat bumbu masak khas Hawaii yang disebut inamona. Inamona adalah bumbu masak utama untuk membuat poke tradisional Hawaii.
Inti biji kemiri mengandung 60–66% minyak[2]. Di Hawaii, pada masa kuno, kemiri (di sini disebut kukui) dibakar untuk menghasilkan cahaya. Kemiri disusun berbaris memanjang pada sehelai daun palem, dinyalakan salah satu ujungnya, dan akan terbakar satu demi satu setiap 15 menit atau lebih. Ini juga berguna sebagai alat pengukur waktu. Misalnya, seseorang bisa meminta orang lain untuk kembali ke rumah sebelum kemiri kedua habis terbakar. Di Tonga, sampai sekarang, kemiri yang sudah matang (dinamai tuitui) dijadikan pasta (tukilamulamu), dan digunakan sebagai sabun dan shampoo.
Penanaman kemiri modern kebanyakan hanya untuk memperoleh minyaknya. Dalam setiap penanaman, masing-masing pohon akan menghasilkan sekitar 30–80 kg kacang kemiri, dan sekitar 15 sampai 20% dari berat tersebut merupakan minyak yang didapat. Kebanyakan minyak yang dihasilkan digunakan secara lokal, tidak diperdagangkan secara internasional.
Minyak kemiri terutama mengandung asam oleostearat[butuh rujukan]. Minyak yang lekas mengering ini biasa digunakan untuk mengawetkan kayu, sebagai pernis atau cat, melapis kertas agar anti-air, bahan sabun, bahan campuran isolasi, pengganti karet, dan lain-lain. Minyak kemiri sebagai bahan bakar berkualitas lebih rendah daripada minyak tung, minyak serupa yang dihasilkan oleh buah tung (Vernicia fordii (sin. Aleurites fordii) dari Cina dan Aleurites montana)[4].
Meskipun dapat menghasilkan kayu yang berukuran besar, kayu kemiri dianggap terlalu ringan dan tidak awet sebagai kayu bangunan[2]. Kayu ini berwarna keputihan dan amat ringan (BJ 0.35), serta amat mudah diserang jamur atau serangga. Kayu kemiri yang melapuk sering ditumbuhi jamur kuping (Auricularia).[5]
Kayu kemiri dapat digunakan untuk membuat furnitur, peralatan kecil, korek api, dan juga untuk pulp [1]. Di Jakarta, dulu, kayu kemiri sering juga digunakan untuk membuat perabotan rumah tangga[2]. Di Hawaii, kayu kemiri kadang-kadang digunakan untuk membuat sampan sederhana; atau paling-paling untuk kayu bakar yang bermutu rendah[5]. Di Lombok, kayu kemiri juga diolah menjadi papan dan kerajinan tangan.
Beberapa bagian dari tanaman ini sudah digunakan dalam obat-obatan tradisional di daerah-daerah pedalaman. Minyaknya digunakan sebagai bahan tambahan dalam perawatan rambut (untuk menyuburkan rambut). Bijinya dapat digunakan sebagai pencahar. Di Jepang, kulit kayunya telah digunakan untuk tumor. Di Sumatera, bijinya dibakar dengan arang, lalu dioleskan di sekitar pusar untuk menyembuhkan diare. Di Jawa, kulit batangnya digunakan untuk mengobati diare atau disentri.
Kemiri juga sering ditanam sebagai pohon serbaguna, untuk menghijaukan lahan, sebagai peneduh di pekarangan, dan juga untuk pohon hias[4]. Di Jawa, biji kemiri biasa dijadikan sebagai bahan permainan untuk diadu kekerasan tempurungnya.
Dalam penulisan lontar, biji kemiri yang telah dibakar digunakan untuk menghitamkan tulisan pada lembaran-lembaran lontar.
Biji kemiri mengandung bahan beracun dengan kekuatan ringan[6]. Karena itu sangat tidak dianjurkan mengonsumsi biji kemiri secara mentah. Penggunaan kemiri harus diawali dengan menyangrai (memanaskan tanpa minyak atau air) hingga biji hangat. Pemanasan akan menguraikan toksin.
Di Hawaii, pohon kemiri adalah simbol penerangan, perlindungan, dan perdamaian[7]. Kemiri dianggap sebagai bentuk tubuh Kamapua'a, dewa babi. Salah satu legenda menceritakan tentang seorang wanita yang meskipun telah melakukan segala usahanya yang terbaik untuk menyenangkan suaminya, sering dipukuli. Akhirnya, suaminya itu membunuhnya hingga mati dan menguburnya di bawah pohon kukui. Karena sang istri adalah wanita yang baik dan adil, ia pun memperoleh kehidupannya kembali. Suaminya pun akhirnya terbunuh.
.JPG)
.jpg)
|month= yang tidak diketahui akan diabaikan (bantuan); Parameter |coauthors= yang tidak diketahui mengabaikan (|author= yang disarankan) (bantuan) Kemiri (Aleurites moluccana), adalah tumbuhan yang bijinya dimanfaatkan sebagai sumber minyak dan rempah-rempah. Tumbuhan ini masih sekerabat dengan singkong dan termasuk dalam suku Euphorbiaceae. Dalam perdagangan antarnegara dikenal sebagai candleberry, Indian walnut, serta candlenut. Pohonnya disebut sebagai varnish tree atau kukui nut tree. Minyak yang diekstrak dari bijinya berguna dalam industri untuk digunakan sebagai bahan campuran cat.
Tidak diketahui dengan tepat asal-usulnya, tumbuhan ini menyebar luas mulai dari India dan Cina, melewati Asia Tenggara dan Nusantara, hingga Polinesia dan Selandia Baru. Di Indonesia, kemiri dikenal dengan banyak nama. Di antaranya, kembiri, gambiri, hambiri (Bat.); kemili (Gayo); kemiling (Lamp.); buah kareh (buah keras, Mink.; Nias); kaminting (Bjn, Day.). Juga muncang (Sd.); dèrèkan, pidekan, miri (Jw.); kamèrè, komèrè, mèrè (Md.); kumbè (''Belitung'') dan lain-lain.
Kemiri sekarang tersebar luas di daerah-daerah tropis. Tanaman ini adalah tumbuhan resmi negara bagian Hawaii.
Aleurites moluccanus (L.) Willd., 1805 è un albero della famiglia delle Euforbiacee.[1]
I semi di Aleurites moluccanus sono noti come noci delle Molucche, e sono utilizzati per l'estrazione di olio a uso industriale[2] o cosmetico, chiamato olio di kukui.
Aleurites moluccanus (L.) Willd., 1805 è un albero della famiglia delle Euforbiacee.
I semi di Aleurites moluccanus sono noti come noci delle Molucche, e sono utilizzati per l'estrazione di olio a uso industriale o cosmetico, chiamato olio di kukui.
Buah Keras (bahasa Inggeris: Candlenut, Candleberry, Indian walnut, Varnish tree atau Kukui nut tree), juga dikenali sebagai Kemiri di Indonesia, ialah salah satu spesies tumbuhan dalam famili Euphorbiaceae. Nama saintifiknya Aleurites moluccana.[1]
Taburan aslinya tidak dapat ditentukan dengan tepat kerana pokok ini awal-awal lagi telah disebarkan oleh manusia. Pokok ini kini ditemukan secara meluas di kawasan-kawasan tropika Dunia Baru dan Dunia Lama.
Pokok Buah Keras tumbuh sehingga 15-25 meter tingginya, dengan dahan-dahan yang merampak. Daunnya sederhana dan berbentuk telur, dengan tiga lobus (kekadang lima, tetapi jarang) dan hujung yang tajam. Panjangnya 10-20 sentimeter, dengan warna yang hijau pucat.
Bentuk kekeras bulat, dengan diameter sebanyak 4-6 sentimeter. Bijinya mempunyai kulit yang keras yang membolehkannya dijadikan lilin. Nama bahasa Inggeris untuk Pokok Buah Keras ini berasal daripada ciri bijinya ini.
Rasa dan tekstur buah keras adalah lebih kurang sama dengan kacang macadamia (rasanya lebih "kasar"), dengan kandungan minyak yang serupa tinggi. Ia sedikit beracun ketika mentah, dan sering dipergunakan dalam masakan Melayu dan Indonesia. Di Pulau Jawa, buah keras digunakan untuk membuat kuah yang pekat dan dimakan bersama-sama sayur dan nasi.
Di Hawaii, buah keras juga dipanggang dan dicampurkan dengan pes bergaram untuk menjadi perasa yang dikenali sebagai inamona. Inamona ialah ramuan utama dalam poke, makanan tradisional Hawaii. Pokok ini juga merupakan pokok rasmi Hawaii. [2]
Banyak bahagian Pokok Buah Keras telah digunakan sebagai ubat tradisional di kebanyakan kawasan yang ia merupakan pokok asli. Minyaknya merupakan perengsa dan pencahar, dan kekadangnya digunakan seperti minyak jarak. Ia juga dipergunakan sebagai peransang rambut atau penambah kepada sistem-sistem rawatan rambut. Isirungnya boleh digunakan sebagai ubat julap manakala di Jepun, kulit batangnya telah dipergunakan untuk merawat tumor. Di Sumatera, biji-bijinya ditumbuk lalu dibakar dengan arang untuk disapu pada bahagian pusat badan supaya dapat merawat cirit-birit manakala di Pulau Jawa pula, kulit batangnya dipergunakan untuk merawat cirit-birit dan disentri. Isirung yang dijadikan pulpa atau daun-daun yang direbus digunakan di Malaysia sebagai tuam untuk merawat sakit kepala, demam, ulser, sendi bengkak, dan gonorea.
Di Tonga sehingga hari ini, buah keras yang masak yang dipanggil oleh mereka sebagai tuitui dipukul sehingga menjadi pes tukilamulamu dan dipergunakan sebagai sabun atau syampu.
Pada zaman kuno di Hawaii, buah keras dibakar untuk dijadikan lampu. Buah-buah keras dicucuk pada tulang daun kelapa, dan dibakar satu persatu pada setiap lebih kurang 15 minit. Ini menyebabkannya digunakan untuk mengukur masa. Seseorang boleh mengarahkan orang lain supaya kembali sebelum buah keras kedua habis dibakar.
Pada hari ini, Pokok Buah Keras ditanam kerana minyaknya. Di ladang-ladang, setiap pokok boleh menghasilkan 30–80 kilogram buah keras, dengan buah keras menghasilkan 15 - 20% minyak dari segi berat. Kebanyakan minyak digunakan dalam negeri dan tidak didagang di pasaran antarabangsa.
Di Hawaii, Pokok Buah Keras ialah lambang kesedaran, perlindungan dan keamanan. Pokok ini dianggap sebagai bentuk tubuh Kamapua'a, dewa babi. Salah satu legenda menceritakan tentang seorang wanita yang walaupun mencuba dengan sedaya upayanya untuk menyenangkan hati suami, selalu dipukul olehnya. Akhirnya, suami wanita itu membunuh dan mengebumikannya di bawah sebatang pokok buah keras. Sebagai seorang wanita yang baik hati dan adil, beliau diberikan hidup baru, sedangkan suaminya akhirnya dibunuh.
Buah Keras (bahasa Inggeris: Candlenut, Candleberry, Indian walnut, Varnish tree atau Kukui nut tree), juga dikenali sebagai Kemiri di Indonesia, ialah salah satu spesies tumbuhan dalam famili Euphorbiaceae. Nama saintifiknya Aleurites moluccana.
Taburan aslinya tidak dapat ditentukan dengan tepat kerana pokok ini awal-awal lagi telah disebarkan oleh manusia. Pokok ini kini ditemukan secara meluas di kawasan-kawasan tropika Dunia Baru dan Dunia Lama.
De kemirinoot is de vrucht van de boom Aleurites moluccana. De boomsoort is lid van de plantenfamilie Euphorbiaceae.
De noot wordt gebruikt in de Indonesische en Maleisische keuken. Kemiri wordt weleens verward met de macadamianoot, die er gepeld ongeveer hetzelfde uitziet, maar een geheel andere toepassing kent.
De oorspronkelijke groeiplaats van de boom is onbekend, omdat de boom op zoveel plaatsen wordt gekweekt. De boom groeit overal in de tropen, zowel in de nieuwe als in de oude wereld. De boom wordt 15–25 m hoog en heeft breed gespreide of zelfs hangende takken.
De vrucht is een noot met een diameter van 4–6 cm. De schil is keihard en vrijwel niet met de hand te pellen. Daarom zijn de noten alleen gepeld in de handel te verkrijgen.
De noot kan niet rauw worden gegeten, want deze is licht giftig. De noot bevat o.a. saponine en phorbol. De bast van de boom werd in Indonesië gebruikt tegen dysenterie.
De smaak van kemiri is enigszins bitter. De noot wordt vooral gebruikt om sauzen te binden (dikker te maken).
Voor het gebruik worden de kemirinoten eerst gepoft, door ze bijvoorbeeld 10 minuten in een warme oven van ca. 160 graden te leggen, of door ze even boven een vlam rond te draaien. De noten kunnen echter ook direct in kleine stukjes worden gehakt of in een vijzel worden fijngewreven. Klein gemaakt worden ze tijdens of voor het koken aan een Indonesisch gerecht toegevoegd.
De noten zijn sterk oliehoudend, zodat ze kunnen branden. Daarom worden ze ook wel candlenuts genoemd. De noten worden dan aan elkaar geknoopt.
Bronnen, noten en/of referentiesDe kemirinoot is de vrucht van de boom Aleurites moluccana. De boomsoort is lid van de plantenfamilie Euphorbiaceae.
De noot wordt gebruikt in de Indonesische en Maleisische keuken. Kemiri wordt weleens verward met de macadamianoot, die er gepeld ongeveer hetzelfde uitziet, maar een geheel andere toepassing kent.
De oorspronkelijke groeiplaats van de boom is onbekend, omdat de boom op zoveel plaatsen wordt gekweekt. De boom groeit overal in de tropen, zowel in de nieuwe als in de oude wereld. De boom wordt 15–25 m hoog en heeft breed gespreide of zelfs hangende takken.
De vrucht is een noot met een diameter van 4–6 cm. De schil is keihard en vrijwel niet met de hand te pellen. Daarom zijn de noten alleen gepeld in de handel te verkrijgen.
Tung molukański (Aleurites moluccanus ), nazywany także tungowcem molukańskim, dwuguzem trzyłatowym, kroplanem trzyłatowym, kukui – gatunek drzewa z rodziny wilczomleczowatych (Euphorbiaceae). Prawdopodobnie pochodzi z Malezji. Jest obecnie uprawiany w licznych krajach tropikalnych i subtropikalnych. Olej kukui zawiera dużą ilość nienasyconych kwasów tłuszczowych (przede wszystkim kwas linolowy). Kwiaty barwy białej.
Tung molukański (Aleurites moluccanus ), nazywany także tungowcem molukańskim, dwuguzem trzyłatowym, kroplanem trzyłatowym, kukui – gatunek drzewa z rodziny wilczomleczowatych (Euphorbiaceae). Prawdopodobnie pochodzi z Malezji. Jest obecnie uprawiany w licznych krajach tropikalnych i subtropikalnych. Olej kukui zawiera dużą ilość nienasyconych kwasów tłuszczowych (przede wszystkim kwas linolowy). Kwiaty barwy białej.
Nogueira de Iguape (Aleurites moluccana (L.) Willd.; Euphorbiaceae) é uma árvore ornamental, que tem folhagem ornamental.[1] Ela pode crescer até 12 m e também possui 8 m de diâmetro na sua copa cujas folhas são grandes, semi-caducas e também possuem o a face inferior prateada. É muito conhecida pelas suas flores brancas, que aparecem entre os meses de outubro a novembro. A produção de frutos normalmente inicia-se em novembro e permanece até janeiro.[2]
Sinonímia: Candleberry, Candlenut oil tree, Indian ou Belgaum walnut, Varnish tree.
Sinonímia botânica: Aleurites triloba Forst., Aleurites triloba J. R. & G. Forst., Croton moluccanus L., Jatropha moluccana L.
Esta árvore é um dos símbolos do Havaí.
Nogueira de Iguape (Aleurites moluccana (L.) Willd.; Euphorbiaceae) é uma árvore ornamental, que tem folhagem ornamental. Ela pode crescer até 12 m e também possui 8 m de diâmetro na sua copa cujas folhas são grandes, semi-caducas e também possuem o a face inferior prateada. É muito conhecida pelas suas flores brancas, que aparecem entre os meses de outubro a novembro. A produção de frutos normalmente inicia-se em novembro e permanece até janeiro.
Sinonímia: Candleberry, Candlenut oil tree, Indian ou Belgaum walnut, Varnish tree.
Sinonímia botânica: Aleurites triloba Forst., Aleurites triloba J. R. & G. Forst., Croton moluccanus L., Jatropha moluccana L.
Esta árvore é um dos símbolos do Havaí.
Lai hay dầu lai, trẩu xoan (danh pháp hai phần: Aleurites moluccanus) là một loài thực vật có hoa trong họ Đại kích. Loài này được (L.) Willd. mô tả khoa học đầu tiên năm 1805.[2]
Theo một nghiên cứu tại Việt Nam, hạt lai chứa hàm lượng lipit tổng số là 68,93 %, thành phần axit béo trong dầu hạt lai gồm axit octadecadienoic (40,17 %) và axit 9,12,15, octadecatrienoic (25,34 %).[3]
Bài viết về phân họ Ba đậu này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Lai hay dầu lai, trẩu xoan (danh pháp hai phần: Aleurites moluccanus) là một loài thực vật có hoa trong họ Đại kích. Loài này được (L.) Willd. mô tả khoa học đầu tiên năm 1805.
Aleurites moluccanus (L.) Willd.
Тунг молуккский или Лумбанг (лат. Aleurites moluccana) — растение семейства Молочайные, вид рода Тунг, произрастающее в странах Юго-Восточной Азии и других тропических областях планеты.
Дерево высотой 15-25 м с широкой кроной. Листья бледно-зелёные простые овальные, с заострённой вершиной, 10-20 см длиной. Плод круглый костянковидный деревянистый, 4-6 см длиной, с несколькими семенами. Семенные ядра маслянистые.
Дерево весьма популярно в местах произрастания. В ход идут практически все его части.
Семена лумбанга съедобны. Они также служат сырьём для получения жирного масла.
Отвар листьев применяют при головной боли и/или гонорее.[2]
Древесина используется при изготовлении планширов каное, а также как субстрат для древесных грибов
Кора используется как средство против кишечных расстройств (диареи, тифа).[3]
Поскольку орехи лумбанга содержат сапонины и форбол, они токсичны в сыром виде.
Тунг молуккский или Лумбанг (лат. Aleurites moluccana) — растение семейства Молочайные, вид рода Тунг, произрастающее в странах Юго-Восточной Азии и других тропических областях планеты.
石栗（學名：Aleurites moluccana），別稱燭果樹、黑桐油樹、鐵桐、油果、檢果、海胡桃、南洋石栗、燭栗等，為大戟科石栗屬植物[3]。
石栗是一種常綠喬木，高达10米。樹皮暗灰色，淺縱裂至近乎光滑。小枝有星状细毛或绒毛。葉卵形至披針形或阔菱形，互生，頂端長有兩枚淺紅色杯狀腺點，葉背灰白色，葉雙面被短柔毛，葉成長後表面禿淨，長10-20厘米，闊5-17厘米，葉柄長6-12厘米，全缘或3-7淺裂。花為聚伞花序，花乳白色至乳黃色，單性，雌雄同株，同序或異序，花序分枝及花梗披短柔毛或銹色星狀毛，花萼上具絨毛不規則3裂，裂片鑷合狀，花瓣5片呈倒卵狀披針形，長8毫米，雄蕊15-20生於披毛而隆起的花托上。果為核果卵形，披銹色星狀毛， 肉質，具木質種皮，堅硬如石，直徑5-6厘米。種子1-2顆，圓球狀側扁，含油分[4][5]。 花期4-10月，果期10-12月。
石栗花
石栗果
原生於馬來西亞及波里尼西亞等地[6]， 現分佈於廣東、廣西、雲南；越南，泰國，馬來西亞，印度[7]，1903年由柳本通義氏從越南引進致台灣。因果實形狀貌似栗子，堅硬如石因而得名[6]。
喜日光充足，土壤肥沃及排水良好的沙壤土，能抗乾旱但不耐寒，枝條抗風性弱易風折。主要以播種及扞插法繁殖。
因石栗樹生長迅速，樹幹挺直，樹冠寬廣濃密有良好遮蔭效果，對市區的適應能力強，多作為市區的觀賞樹或行道樹[8]。果實含油量達65-70%，所榨取的油分可供製作油漆、肥皂、蠟燭等工業的原料，油分還可用作生物燃料供汽車直接使用[9]。油分還被利用作木材防腐、肥皂、燈油燃料及蠟染工藝。印尼人會將處理過的堅果拿來煮咖哩。
樹皮可減輕痢疾。果肉可食烤烘後味如花生[10]，可作緩瀉劑，進食過量可引致腹瀉和嘔吐。在印尼油份被用作治療頭髮脫落、皮膚硬繭和便秘。搗成漿狀核仁和煮過的葉子可用作治療頭痛、潰瘍和關節腫大、具通經清淤熱、腹瀉等功效。新鮮的堅果含氫氰酸與微量毒蛋白質，有毒。
この項目では、植物について説明しています。音楽グループについては「kukui」をご覧ください。 
ククイ (ハワイ語 kukui) は、トウダイグサ科の樹木である。学名 Aleurites moluccanus。キャンドルナッツ (英語 candlenut)、クミリ (インドネシア語 kemiri)、トゥイトゥイ (タヒチ語・トンガ語 tuitui)とも呼ばれる。
原産地は東南アジア。人間によって広まり、太平洋諸島を始め、熱帯地域に広く分布する。
樹高10～20メートルの落葉樹。
白く小さい五弁花をつける。
直径5センチメートルほどの丸い果実をつける。種子は油に富み、50%以上が脂肪分である。
種子を調味料としたり、そのまま食材としたりする。
ハワイでは、炒った種子に塩を加えてイナモナという調味料を作る[1]。
油はニス、シャンプー、接着剤などさまざまな成品の原料となる。現在は儀礼用などに限られるがかつては灯火としても使われ、英語名キャンドルナッツの元となった。
ククイ (ハワイ語 kukui) は、トウダイグサ科の樹木である。学名 Aleurites moluccanus。キャンドルナッツ (英語 candlenut)、クミリ (インドネシア語 kemiri)、トゥイトゥイ (タヒチ語・トンガ語 tuitui)とも呼ばれる。
