Associations
(
англиски
)
добавил BioImages, the virtual fieldguide, UK
Plant / epiphyte
resupinate fruitbody of Amylostereum laevigatum grows on Thuja occidentalis
Other: minor host/prey
Foodplant / saprobe
immersed, opening by little lids apothecium of Didymascella thujina is saprobic on dead, attached leaf of Thuja occidentalis
Remarks: season: 6-8
Foodplant / saprobe
solitary or grouped pseudothecium of Dothiora thujae is saprobic on cone scale of Thuja occidentalis
Foodplant / saprobe
erumpent, pulvinate acervulus of Kabatina coelomycetous anamorph of Kabatina thujae is saprobic on branch of Thuja occidentalis
Comments
(
англиски
)
добавил eFloras
Isolated stands of Thuja occidentalis occur north and east of its general range in Canada (to 51° 31' N latitude in Ontario, 50° N in Quebec). In the United States south of the Great Lakes and in southern New England, it occurs locally in scattered stands and is rare or extirpated at numerous former sites. In some areas, heavy winter browsing by deer greatly reduces reproductive success through elimination of seedlings or saplings.
Thuja occidentalis is widely utilized in ornamental silviculture and has more than 120 named cultivars. It was probably the first North American tree introduced into Europe (ca. 1566). It is an important timber tree; the wood is used for applications requiring decay resistance.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Comments
(
англиски
)
добавил eFloras
Planted for timber.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Description
(
англиски
)
добавил eFloras
Trees to 15(--38) m, stunted or prostrate in harsh environments; trunk to 0.9(--1.8) m diam., sometimes divided into 2--3 secondary stems, often reproducing by layering or forming erect, rooted branches from fallen trunks; crown conical. Bark reddish brown or grayish brown, 6--9 mm thick, fibrous, fissured. Leaves of branchlets (1.5--)3--5 mm, acute, dull yellowish green on both surfaces of branchlets. Pollen cones 1--2 mm, reddish. Seed cones ellipsoid, (6--)9--14 mm, brown; fertile scales usually 2 pairs, each minutely mucronate. Seeds ca. 8 per cone, 4--7 mm (including wings), reddish brown. 2 n = 22.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Description
(
англиски
)
добавил eFloras
Trees to 15(-38) m tall; trunk 0.9(-1.8) m d.b.h.; bark reddish brown or grayish brown, fibrous, fissured; crown conical. Leaves on both sides of branchlets dull yellowish-green; facial leaves (1.5-)3-5 mm, abaxial gland conspicuous, apex acute; lateral leaves slightly shorter than or as long as facial leaves, apex incurved. Pollen cones reddish, 1-2 mm. Seed cones brown, ellipsoid, (0.6-)0.9-1.4 cm; fertile cone scales ca. 4. Seeds reddish-brown, 4-7 mm including wings.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Distribution
(
англиски
)
добавил eFloras
Man., N.B., N.S., Ont., P.E.I., Que.; Conn., Ill., Ind., Ky., Maine, Md., Mass., Mich., Minn., N.H., N.Y., N.C., Ohio, Pa., Tenn., Vt., Va., W.Va., Wis.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Habitat
(
англиски
)
добавил eFloras
On mostly calcareous substrates, neutral to basic swamps, shores of lakes and rivers, uplands, cliffs, and talus; 0--900m.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Habitat & Distribution
(
англиски
)
добавил eFloras
Planted for timber. Anhui, Guizhou, Hebei, Henan, Hubei, Jiangsu, Jiangxi, Shandong, Sichuan, Zhejiang [native to E Canada, NE United States].
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Synonym
(
англиски
)
добавил eFloras
Thuja obtusa Moench; T. theophrasti C. Bauhin ex Nieuwland.
- лиценца
- cc-by-nc-sa-3.0
- авторски права
- Missouri Botanical Garden, 4344 Shaw Boulevard, St. Louis, MO, 63110 USA
Common Names
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
northern white-cedar
northern whitecedar
white-cedar
white cedar
eastern white-cedar
eastern arborvitae
arborvitae
arbor vitae
swamp-cedar
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Cover Value
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the term:
coverStands of northern white-cedar provide thermal cover for white-tailed
deer, moose, and black bear [
4,
9,
39].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Description
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
monoecious,
treeNorthern white-cedar is a monoecious, native, evergreen tree with a
narrow, almost columnar crown. Branches on open-grown trees extend to
the ground. The trunk is often divided into two or more secondary
trunks of equal size. Northern white-cedar has scalelike foliage and
fibrous, sometimes shredding bark [
25,
26].
At maturity northern white-cedar is 40 to 50 feet (12-15 m) tall and 12
to 24 inches (30-60 cm) in d.b.h. Infrequently it reaches heights of 70
to 80 feet (21-24 m) and diameters of 48 to 60 inches (120-150 cm) [
26].
This species is extremely slow growing; after 50 years, it might reach
40 feet (12 m) in height on good sites, but only 15 feet (4.6 m) or less
on poor sites [
27].
Northern white-cedar reaches ages in excess of 800 years [
5,
32]. Two
trees on the Niagara Escarpment in southern Ontario were dated at 935
and 1,032 years [
32].
Seedlings develop deep roots in well-drained soil and shallow roots in
saturated soil. With age, northern white-cedar develops a widespreading
root system which is well adapted to secure water and nutrients from
cracks in rocks [
26].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Distribution
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
Northern white-cedar occurs in southeastern Canada and the adjacent
northern United States. It is distributed from southwestern Nova
Scotia, Prince Edward Island, New Brunswick, the Gaspe Peninsula in
Quebec, and Anticosti Island in the Gulf of Saint Lawrence; west to
northern Ontario and southeastern Manitoba; south to southeastern
Minnesota and northern Illinois; and east through extreme northwestern
Indiana, Michigan, and the New England states. Island populations occur
in the Appalachian Mountains in western Pennsylvania, West Virginia,
Virginia, and eastern Tennessee. Local populations also occur in
west-central Manitoba, Wisconsin, Minnesota, Illinois, and Ohio [
26,
33].
Historical evidence indicates that northern white-cedar is native to
North Carolina as well, but no known native population occurs there now
[
10].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Fire Ecology
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
cover,
crown fire,
density,
fire regime,
forest,
fuel,
organic soils,
peat,
seedNorthern white cedar is highly susceptible to fire because of thin bark,
shallow roots, and high oil content [
26]. In the understory of a pine,
aspen, or birch (Betula spp.) forest, northern white-cedar acts as a fuel
ladder, carrying fire into the overstory [
23].
The risk of fire on most northern white-cedar sites is low, but fires
occasionally originate on drier sites and spread into northern
white-cedar stands [
34]. Forested peatlands with a moss ground cover
will not carry spring fires because of a high water table, but forested
fens with a ground cover of sedges (Carex spp.) and grasses carry fire
in the spring when the grasses and sedges are dry. Most fires in
peatlands with a moss ground cover occur in July, August, or September.
Given sufficient winds, northern white-cedar stands can carry a crown
fire [
22].
Northern white-cedar reproduces well on moist organic soils exposed by
fire if a seed source is nearby. Many northern white-cedar forests in
the Lake States originated after fire [
14]. However, if the peat burns
and the humus is destroyed, northern white-cedar may not become
established for a long time [
34].
Vogl [
47] classifies northern white-cedar as a fire-initiated species in
which fire simultaneously terminates and initiates a long-lived species.
Fires are infrequent and usually severe. The longest lived specimens
occur in locations where fire is infrequent or nonexistent because of
rocky substrate, sparse ground cover, or low stand density [
5].
Examples of such sites include the lakeshores and islands of Lake
Duparquet, Quebec [
6] and the Niagara Escarpment in Ontario [
32].
Recurring fire may be responsible for the exclusion of northern
white-cedar from some sites [
6].
FIRE REGIMES : Find fire regime information for the plant communities in which this
species may occur by entering the species name in the
FEIS home page under
"Find FIRE REGIMES".
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Fire Management Considerations
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
cover,
prescribed firePrescribed fire is recommended after northern white-cedar harvest unless
there is ample advance regeneration or if the organic soil is
unsaturated. Fire removes the heavy slash that prevents regeneration
and also prepares a favorable seedbed [
27,
46]. However, deep ground
fires can start if the soil is not saturated [
27].
If removing slash is the primary objective, prescribed fires are usually
conducted under the following conditions: 3 to 10 days after a rainfall
of more than 0.1 inch (0.3 cm), a minimum relative humidity of 30 to 60
percent, a maximum air temperature of 60 to 90 degrees Fahrenheit (16-32
deg C), and a maximum wind speed of 5 to 15 miles per hour (8-24 km/h).
If the objective is to remove slash and prepare a seedbed, the fire must
be hotter and is usually conducted under the following conditions: at
least 7 days since a rainfall of more than 0.1 inch (0.3 cm), less than
45 percent relative humidity, air temperatures greater than or equal to
80 degrees Fahrenheit (27 deg C), and 5 to 15 miles per hour (8-24 km/h)
wind speed [
27].
The effect of three different slash treatments on northern white-cedar
regeneration after winter clearcutting was investigated. The treatments
were (1) a prescribed broadcast fire in August to burn the slash, (2)
skidding entire trees out of the study area and delimbing elsewhere, and
(3) leaving the slash in place. Five growing seasons after
clearcutting, northern white-cedar less than or equal to 23.6 inches (60
cm) tall averaged 33.3 stems per miliacre (8.2 stems/sq m) on burned
plots, and 11.5 and 22.2 stems per miliacre (2.8 and 5.5 stems/sq m) on
full-tree skidded and slash-left plots, respectively. Ten growing
seasons after clearcutting, northern white-cedar had increased to 40.2
stems per miliacre (9.9 stems/sq m) on burned plots but showed no change
on the other treatment plots [
46].
Northern white-cedar slash is a fire hazard for 20 to 30 years because
of its resistance to decay [
42].
Prescribed fire can be used to eliminate northern white-cedar that
invades fens in the absence of fire. A low intensity fall fire (rarely
exceeding 70 BTU/sec/sq ft) resulted in a statistically significant
reduction in the percent cover of northern white-cedar for three
postfire growing seasons. Annual prescribed burning is recommended for
restoring fens [
40,
41].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Growth Form (according to Raunkiær Life-form classification)
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic. More info for the term:
phanerophytePhanerophyte
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Habitat characteristics
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
association,
bog,
ecotype,
litter,
minerotrophic,
peat,
seed,
shrub,
swamp,
treeNorthern white-cedar grows on both uplands and lowlands. The uplands
are primarily seepage areas, old fields, and limestone cliffs and
boulder fields. The lowland sites include swamps, streambanks, and
lakeshores. Northern white-cedar occurs from near sea level to more
than 2,000 feet (600 m) in elevation. It grows up to 4,270 feet (1,300
m) in the Adirondack Mountains in New York on sites where water is
flowing over rocks [
26].
On lowland sites, northern white-cedar generally grows where there is a
strong flow of moderately mineral-rich soil water of near neutral pH
(minerotrophic and weakly minerotrophic swamps) and where the organic
peat is moderately to well decomposed. The peat is usually 1 to 6 feet
(0.3-1.8 m) thick and contains rotten wood. Northern white-cedar grows
best where soils are neutral to moderately alkaline [
19,
24,
26].
On upland sites, northern white-cedar grows primarily in calcareous
soils including calcareous clays and shallow loam overlying broken
limestone [
26].
Habeck [
50] has suggested that northern white-cedar growing in limestone
uplands is an ecotype distinct from wet lowland northern white-cedar.
Specimens growing on cliffs tend to be deformed with multiple leaders
and twisted trunks, whereas those in wet lowlands tend to be more erect
with well-defined trunks. However, four studies that looked at tree
morphology [
8], seed morphology [
7], growth patterns [
36], and xylem
water potential [
12] found no evidence of ecotypic variation. There
tended to be more variation within a single site than between lowland
and upland sites. Seedlings, from seeds collected from the two
contrasting habitats, were grown under different moisture conditions.
Xerically grown seedlings had significantly (p less than 0.05) more negative xylem
water potential than did seedlings grown under moist conditions,
independent of seed origin. The seedlings acclimated to the conditions
and demonstrated that northern white-cedar has broad physiological
tolerance to habitat moisture [
12].
Overstory associates not mentioned in DISTRIBUTION AND OCCURRENCE
include white spruce (Picea glauca), quaking aspen (Populus
tremuloides), balsam poplar (P. balsamifera), and bigtooth aspen. Shrub
associates on good sites include speckled alder, mountain maple (Acer
spicatum), red-osier dogwood (Cornus stolonifera), and American fly
honeysuckle (Lonicera canadensis). Bog Labrador-tea (Ledum
groenlandicum), blueberries (Vaccinium spp.), and wintergreen
(Gaultheria procumbens) occur on poorer sites. Creeping wintergreen (G.
hispidula) occurs on both good and poor sites [
26].
Herbs that occur in swamps with northern white-cedar include dwarf red
blackberry (Rubus pubescens), Canada mayflower (Maianthemum canadense),
woodfern (Dryopteris spp.), bunchberry dogwood (Cornus canadensis),
false Solomons-seal (Smilacina spp.), and pitcherplant (Sarracenia
purpurea) [
26]. Dwarf lake iris (Iris lacustris), a federally threatened
species endemic to the northern shores of Lake Michigan and Lake Huron,
is found in association with narrow beach strands of northern
white-cedar [
43].
The groundcover in northern white-cedar swamp forests includes sphagnum
and other mosses, liverworts, decaying logs, and litter [
26].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Habitat: Cover Types
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic. This species is known to occur in association with the following cover types (as classified by the Society of American Foresters):
5 Balsam fir
12 Black spruce
13 Black spruce - tamarack
21 Eastern white pine
23 Eastern hemlock
24 Hemlock - yellow birch
30 Red spruce - yellow birch
32 Red spruce
33 Red spruce - balsam fir
35 Paper birch - red spruce - balsam fir
37 Northern white-cedar
38 Tamarack
39 Black ash - American elm - red maple
108 Red maple
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Habitat: Ecosystem
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic. This species is known to occur in the following ecosystem types (as named by the U.S. Forest Service in their Forest and Range Ecosystem [FRES] Type classification):
FRES10 White - red - jack pine
FRES11 Spruce - fir
FRES17 Elm - ash - cottonwood
FRES18 Maple - beech - birch
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Habitat: Plant Associations
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic. This species is known to occur in association with the following plant community types (as classified by Küchler 1964):
More info for the terms:
bog,
forestK093 Great Lakes spruce - fir forest
K094 Conifer bog
K095 Great Lakes pine forest
K096 Northeastern spruce - fir forest
K101 Elm - ash forest
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Immediate Effect of Fire
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
cover,
surface fireNorthern white-cedar is usually killed by surface fire. Large trees may
survive if ground cover is sparse.
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Importance to Livestock and Wildlife
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
Northern white-cedar provides food and shelter for wildlife.
White-tailed deer, snowshoe hares, and porcupines heavily browse the
foliage [
26]. Northern white-cedar is one of the best winter browse
species for white-tailed deer in the northern Lake States, and it is
often overbrowsed [
2]. Moose browse northern white-cedar only when
other food is scarce. In a study on Isle Royale in Michigan, northern
white-cedar constituted only 0.7 percent of the moose diet, but 5.8
percent of the available food [
3].
Pileated woodpeckers feed on carpenter ants that, in turn, nest in and
feed on the heartwood of northern white-cedar [
13]. Other birds that
are especially abundant in northern white-cedar forests include
white-throated sparrows, golden-crowned kinglets, yellow-bellied
flycatchers, ovenbirds, northern parulas, winter wrens, Swainson's
thrushes, and numerous warblers. Blackburnian warblers, Cape May
warblers, ovenbirds, and golden-crowned kinglets breed in the densest
stands [
18].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Key Plant Community Associations
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
bog,
fen,
forest,
hardwood,
swampNorthern white-cedar is an important species in the wet-mesic coniferous
forests of the northern lowlands [
14]. It is often present in the
ecotone between sphagnum bog and upland hardwood communities [
15]. It
may dominate rich swamp forests, poor swamp forests, and the cedar
string bog and fen complex [
24].
The following published classifications list northern white-cedar as
dominant or codominant:
The vegetation of Wisconsin [
14]
Virgin plant communities of the Boundary Waters Canoe Area [
37]
Plant communities of Voyageurs National Park, Minnesota, U.S.A. [
30]
Habitat classification system for Upper Peninsula of Michigan and
northeast Wisconsin [
11]
Classification and gradient analysis of forest vegetation of Cape
Enrage, Bic Park, Quebec [
49]
The principal plant associations of the Saint Lawrence Valley [
16]
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Life Form
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the term:
treeTree
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Management considerations
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
competition,
forest,
prescribed fire,
treeThere is interest in regenerating northern white-cedar after harvest
because of its forage value to white-tailed deer and because of the
popularity of northern white-cedar log cabins. In the past, forest
managers have not successfully regenerated this species. Northern
white-cedar is a slow-growing species, and seedlings are frequently
damaged by heavy browsing. Many former northern white-cedar stands are
now dominated by balsam fir (Abies balsamea), spruce (Picea spp.), aspen
(Populus spp.), or speckled alder (Alnus rugosa) [
31].
A combination of clearcut and shelterwood strips is currently
recommended for harvesting mature stands of northern white-cedar and
reproducing new ones, although other possible methods should be
investigated [
27]. If there are less than 10 northern white-cedar
advance regeneration stems per miliacre (2.5 stems/sq m), a prescribed
fire after clearcutting is recommended to eliminate heavy slash, set
back competition, and prepare a seedbed [
27,
31,
46]. See FIRE EFFECTS for
further details on the influence of fire on regeneration.
Sapling stands provide the most browse for deer [
26]. Overbrowsing can
retard the growth and even kill a tree if it is less than 7 feet (2.1 m)
tall [
2]. A high browse line is frequently evident on larger trees [
9].
Fifteen to twenty percent annual usage of foliage might maintain a
constant food supply and still permit a suitable growth rate for
saplings [
2]. Thinning of stands improves deer habitat and timber
quality [
18].
Northern white-cedar is relatively free of serious insect injury. The
principal pests are arborvitae leafminer (Argyresthia thuiella) and
black and red carpenter ants (Camponotus pennsylvanicus and C.
ferrugineus). Northern white-cedar is affected by few serious diseases
[
26].
Higher than normal water levels will reduce growth and eventually kill
trees. Beaver damming and road construction are often responsible for
impeded drainage [
26,
27].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Nutritional Value
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
Northern white-cedar browse is, on average by wet weight, 2.7 percent
protein, 5.2 percent fat, 27.5 percent carbohydrates, and 13.9 percent
crude fiber [
44]. It is high in calcium [
29]. The browse is considered
highly nutritious [
2] and is more digestible to white-tailed deer than
bigtooth aspen (Populus grandidentata) browse [
44].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Occurrence in North America
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
CT HI IL IN ME MD MA MI MN NH
NY OH PA RI TN VT VA WV WI MB
NB NS ON PE PQ
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Other uses and values
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
Northern white-cedar is widely planted as an ornamental. Northern
white-cedar leaf oil is distilled from boughs and used for perfume and
medicines. The foliage is rich in vitamin C; Native Americans and early
European explorers used it to treat scurvy [
26].
Because of its long life span, northern white-cedar is a valuable
species for dendroclimatic research [
5].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Palatability
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
Northern white-cedar browse is highly palatable to white-tailed deer
[
2].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Phenology
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic. Flower buds form in autumn and expand the following spring. Pollen is
dispersed from late April to June. Cones are full grown by mid-August,
ripen in August and September, and open 7 to 10 days after ripening.
Seeds germinate the following spring or early summer when sufficiently
high temperatures occur [
26].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Plant Response to Fire
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
competition,
seedNorthern white-cedar becomes established by seed on recently burned
sites if a seed source is nearby and the exposed soil is moist
[
14,
34,
47]. Fire serves to remove competition and also removes the moss
layer that dries out in the summer and results in seedling mortality
[
31].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Post-fire Regeneration
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
root crown,
secondary colonizerTree without adventitious-bud root crown
Secondary colonizer - off-site seed
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Regeneration Processes
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info for the terms:
adventitious,
layering,
organic soils,
swamp,
treeSexual reproduction: Northern white-cedar begins producing cones as
young as 6 years of age and begins producing large quantities by age 30.
The best production occurs after age 75. Good crops occur at 2- to
5-year intervals with intervening years having fair to medium crops.
Seeds have lateral wings and are disseminated by wind. Seeds are
dispersed a distance of 150 to 200 feet (45-60 m) from the source tree
[
13,
14,
26].
Germination occurs when daytime temperatures reach about 84 degrees
Fahrenheit (29 deg C) [
21]. Northern white-cedar germinates on a
variety of substrates including both mineral and organic soils, but
seedling establishment is limited to sites with a constant moisture
supply [
26]. Drought is a major cause of seedling mortality [
14].
Seedlings that germinate on old stumps are likely to die when the stumps
dry out in late summer, and seedlings that germinate in fast-growing
sphagnum moss (Sphagnum spp.) may be smothered [
13]. Seedlings prosper
on recently burned sites [
26].
Seedling growth is slow. Annual height growth averages 3 inches (8 cm)
in the first few years. Partial light is needed for continued seedling
growth [
26].
Vegetative reproduction: Under favorable moisture conditions, northern
white-cedar reproduces vegetatively by layering. Seedlings may
reproduce by layering at age 5 or earlier. Layering accounts for a
considerable amount of northern white-cedar reproduction. It is common
in swamp forests where trees often fall or tip slowly. Trees
established on logs and stumps may fall as their weight increases and
the substrate rots [
13,
14,
26].
Branches on a fallen tree that still has functional roots may begin
growing vertically. Eventually, with the increased weight of new
growth, the stem will contact the soil and put out adventitious roots
[
13].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Successional Status
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
More info on this topic. More info for the terms:
climax,
seed,
succession,
swamp,
treeAlthough northern white-cedar is generally considered shade tolerant, it
is not as tolerant as balsam fir or sugar maple (Acer saccharum).
Seedlings may only be intermediate in shade tolerance [
13,
26]. They can
survive severe suppression for several years, but if not released, they
die [
26]. Vegetative shoots are more tolerant than seedlings. Although
some authors [
6,
30,
31] consider northern white-cedar a climax species
because of its longevity and shade tolerance, it cannot reproduce by
seed under dense shade to any marked extent [
13].
Northern white-cedar will invade and form even-aged stands in old
fields, openings created by windfall or cutting, and recently burned
swamp sites. It replaces speckled alder thickets that form in swamps
after fire or after changes in water levels [
19,
26]. Northern
white-cedar is a pioneer on limestone cliffs and talus slopes. The
roots grow in small pockets of organic material between rocks [
49].
Northern white-cedar succeeds less tolerant, shorter lived species such
as balsam poplar, tamarack (Larix laricina), and black spruce (Picea
mariana) [
26].
An uneven-aged old-growth northern white-cedar community occurs on the
Niagara Escarpment in southern Ontario. This self-sustaining population
occurs in a 3.3 to 16.4-foot (1-5 m) wide strip on the limestone cliff
edge and face [
32]. Uneven-aged stands also form on poor lowland sites
where vegetative reproduction is the primary mode of reproduction [
26].
Northern white cedar is often succeeded by sugar maple and other more
shade-tolerant species [
1,
17]. Replacement is usually tree by tree, but
major disturbance (excluding fire) can accelerate succession by
releasing shade-tolerant species [balsam fir, sugar maple, black ash
(Fraxinus nigra)] growing in the understory [
1,
19].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Taxonomy
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
The currently accepted scientific name for northern white-cedar is Thuja
occidentalis L. [
33].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Wood Products Value
(
англиски
)
добавил Fire Effects Information System Plants
The wood of northern white-cedar is resistant to decay. It is used for
products that come in contact with water and soil, such as fence posts,
shingles, paneling, and boats [
25,
26]. Northern white-cedar logs are
especially popular to use for log cabins because the wood has good
insulating qualities [
31]. It is also used for kraft pulp and particle
board [
26].
- библиографски навод
- Carey, Jennifer H. 1993. Thuja occidentalis. In: Fire Effects Information System, [Online]. U.S. Department of Agriculture, Forest Service, Rocky Mountain Research Station, Fire Sciences Laboratory (Producer). Available: http://www.fs.fed.us/database/feis/
Distribution
(
шпански; кастиљски
)
добавил IABIN
Chile Central
- соработничко мреж. место
-
IABIN
Associated Forest Cover
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar most commonly grows in mixed stands but is also
found in pure stands. It comprises a majority of the stocking or is pure
in the Northern White-Cedar forest cover type (Society of American
Foresters Type 37) and is an associate species in the following types
(13):
5 Balsam Fir
12 Black Spruce
13 Black Spruce-Tamarack
21 Eastern White Pine
23 Eastern Hemlock
24 Hemlock-Yellow Birch
30 Red Spruce-Yellow Birch
32 Red Spruce
33 Red Spruce-Balsam Fir
35 Paper Birch-Red Spruce-Balsam Fir
38 Tamarack
39 Black Ash-American Elm-Red Maple
108 Red Maple
The northern white-cedar type commonly includes some balsam fir (Abies
balsamea) and tamarack (Larix laricina) in the boreal region
of Canada but tends to be mixed with additional species farther south.
Balsam fir, black spruce (Picea mariana), white spruce (P.
glauca), red spruce (P. rubens), tamarack, black ash (Fraxinus
nigra), and red maple (Acer rubrum) are common associates on
the wetter sites, especially swamps. Yellow birch (Betula
alleghaniensis), paper birch (B. papyrifera), quaking aspen
(Populus tremuloides), bigtooth aspen (P. grandidentata), balsam
poplar (P. balsamifera), eastern hemlock (Tsuga canadensis),
and eastern white pine (Pinus strobus) are common on the
better drained sites, especially uplands.
Except when dense, northern white-cedar stands usually have an
undergrowth of shrubs and herbs. Speckled alder (Alnus rugosa) is commonly
the most important shrub on the better sites. Other characteristic shrubs
on the better sites (especially in swamps) include mountain maple (Acer
spicatum), red-osier dogwood (Cornus stolonifera), and fly
honeysuckle (Lonicera canadensis). On poorer sites they include
Labrador-tea (Ledum groenlandicum), blueberries (Vaccinium
spp.), and wintergreen (teaberry) (Gaultheria procumbens);
creeping snowberry (G. hispidula) is common on both kinds of
sites (see 16 for a more complete list). Characteristic herbs on the
better sites (especially in swamps) include dwarf raspberry (Rubus
pubescens), false lily-of-the-valley (Maianthemum canadense), woodfern
(Dryopteris spp.), and bunchberry (Cornus canadensis).
On poorer sites they include false Solomons-seal (Smilacina
trifolia) and pitcherplant (Sarracenia purpurea). Ground cover
is usually a mosaic of sphagnum (Sphagnum spp.) and other
mosses, liverworts, decaying logs, and litter (13).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Climate
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar grows in a relatively humid climate. Annual
precipitation commonly ranges from 710 to 1170 mm (28 to 46 in), but the
extremes range from about 510 mm (20 in) at the tree's northern and
western limits to 1400 mm (55 in) in the southern Appalachians. One-third
to one-half of the precipitation occurs during the warm season. Snowfall
ranges from about 100 cm (40 in) to more than 380 cm (150 in) annually.
Temperatures are often cool during a moderately short growing season.
The northern limit of the range extends to the forest-tundra transition
(subarctic zone) in Canada. The southern limit has an average annual
temperature of less than 10° C (50° F) in the Lake States and up
to 16° C (60° F) in the southern Appalachians. Average January
temperatures commonly range from -12° to -4° C (10° to 24°
F) and those of July from 16° to 22° C (60° to 72° F).
The average frost-free period commonly ranges from about 90 to 180 days,
but the extremes range from less than 80 days at the tree's northern limit
to about 200 days in the southern Appalachians (16).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Damaging Agents
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
On wet sites such as swamps, restricted soil
aeration resulting from abnormally high water levels usually reduces the
growth rate of northern white-cedar and may kill entire stands. Wetland
road crossings and beaver damming are the primary causes of flooding.
Road-caused flooding has killed white-cedar or reduced its growth on
thousands of hectares in northern Minnesota (45); natural gas and
petroleum pipelines will probably have similar effects unless cross
drainage is provided (4).
Wind-induced uprooting and breakage sometimes occur in older stands on
both upland and swamp sites, especially along exposed edges and in stands
opened by partial cutting (27). Large trees and those with basal defect
are most susceptible to wind damage.
Northern white-cedar is highly susceptible to fire damage because its
bark is thin and has a high oil content; its shallow roots are easily
damaged even by light ground fires (6). On the Laurentian Shield in
northeastern Minnesota, this species has been driven to the lakeshores by
fire (23). The risk of wildfire is low, however, on most white-cedar areas
in the United States and good fire protection now results in little loss
(27).
Snow and ice often damage northern white-cedar by breaking limbs (6);
they also break stems or force trees into a permanent leaning position
(7,9).
Agents that turn northern white-cedar foliage yellow or brown and
sometimes cause severe damage or death include unfavorable winter weather,
deicing salts, and drought. Plantings are particularly susceptible to
winterkill caused by dehydration (40). The tree's tolerance of deicing
salts is only moderate or intermediate (15,46); so branches exposed to
salt spray along highways commonly have severe dieback. In Iowa
windbreaks, white-cedar had more drought damage than other evergreens
during a very dry winter (37). When the oldest foliage turns rusty red in
the fall, however, it is a natural shedding of branchlets (cladoptosis)
(39).
Northern white-cedar is relatively free from serious insect injury
(9,39). Carpenter ants and leafminers are probably its principal insect
pests. The black carpenter ant (Camponotus pennsylvanicus) commonly
reduces the timber value of large trees and often makes them subject to
windbreakage. The red carpenter ant (C. ferrugineus) has caused
significant damage in Minnesota (2).
Leafminers are common pests of northern white-cedar. They have caused
severe "scorching" of foliage and often subsequent twig, branch,
or tree mortality in southeastern Canada (39). Outbreaks of the arborvitae
leafminer (Argyresthia thuiella) have severely damaged white-cedar
stands in Maine, and damage to ornamentals and nursery seedlings is often
severe. Ornamental white-cedars are also subject to serious injury by
another leafminer, Coleotechnites thujaella (2).
Several other insects and related organisms (such as mites) feed on
northern white-cedar, but only a few are important. The bagworm (Thyridopteryx
ephemeraeformis), juniper scale (Carulaspis juniperi), and
spruce spider mite (Oligonychus ununguis) can significantly damage
ornamental white-cedars (39,50). Heavy infestations of the Fletcher scale
(Lecanium fletcheri), arborvitae aphid (Cinara tujafilina),
and arborvitae weevil (Phyllobius intrusus) have occurred in
nurseries (2).
Northern white-cedar has few serious diseases as a forest tree,
especially in immature stands; whereas in cultivation it is subject to
several seedling and foliage diseases. Seedlings seem to be resistant to
damping-off fungi, however. The foliage-blight fungi Phomopsis
juniperovora and Didymascella thujina are among the main
organisms causing seedling diseases. Beyond the seedling stage Phomopsis
juniperovora blights foliage and shoots under humid conditions, and
Didymascella thujina causes some unsightliness. In Quebec a
snow-blight fungus (Phacidium sp.) has caused important
damage in nurseries and hedges (24).
Although several root- and butt-rot fungi attack northern white-cedar,
they mainly attack old or damaged trees. Because fruiting bodies of these
fungi seldom appear on living trees, the most common outward sign of rot
is woodpecker holes. Poria subacida, causing a white stringy butt
rot, and balsam (or brown) butt rot (Tyromyces balsameus) and
red-brown butt rot (Phaeolus schweinitzii), both causing cubical
rots, are common in trees on knolls or other drier parts of swamps (16).
Balsam butt rot can also cause extensive root rot in suppressed
white-cedars (24).
Winter browsing by white-tailed deer often severely damages older
seedling- and sapling-stage northern white-cedar in the Lake States and
can prevent the satisfactory reestablishment of the type after harvesting
(27), especially in deeryards. In some areas, however, damage from
snowshoe hares is as great as, or greater than, from deer (16).
Porcupines sometimes kill white-cedar trees or lower their growth and
timber quality by feeding heavily on foliage and by girdling stems and
branches. Red squirrels frequently clip branchlets with flower buds and
cone clusters, and thus may significantly reduce the supply of seed
available for reproduction (6). Both porcupine and squirrel damage
contribute to the prevalence of stag-headedness in old trees (9).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Flowering and Fruiting
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Male and female flowers of northern
white-cedar, a monoecious species, are usually borne on separate twigs or
branchlets; they are tiny, terminal, cone-like bodies. Male flowers are
yellowish and arise from branchlets near the base of the shoot; female
flowers are pinkish and appear at the tips of short terminal branchlets.
Ripe cones are pale cinnamon brown, oblong, and 8 to 13 mm (0.3 to 0.5 in)
long.
In northeastern Minnesota, flower buds, which form during autumn, begin
to expand the following spring from about mid-April to early May; pollen
dispersal begins from late April to early June (1). In northern Michigan
flowering occurs from late April to early May, pollinated conelets begin
to grow rapidly in late June, cones are full grown by mid-August, and
cones ripen from August to September (16,34,41). The period between cone
ripening and cone opening is only from 7 to 10 days.
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Genetics
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Population Differences and Races
Northern white-cedar is morphologically similar throughout its range,
with no races or varieties reported. But a rangewide provenance study
indicates that significant genetic variation does exist.
In the Lake States, provenances from intermediate latitudes generally
grew best (26); in Illinois, provenances from south of the species' main
range were shortest but a definite geographic pattern was lacking, perhaps
because of localized ecotypes (29). In Wisconsin, upland and lowland
populations less than 0.7 km (0.4 mi) apart may form separate ecotypes
(33), but the extent of differentiation seems to vary from one area to
another.
The existence of more than 120 ornamental cultivars of northern
white-cedar, which differ in foliage color and growth habit, also reflects
significant genetic variation in natural populations.
Hybrids
No natural or artificial hybrids have been reported (6,33).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Growth and Yield
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar is a medium-sized tree,
commonly 12 to 15 m (40 to 50 ft) tall and 30 to 60 cm (12 to 24 in) in
d.b.h. at maturity. Infrequently it reaches 21 to 24 m (70 to 80 ft) tall
and 120 to 150 cm (48 to 60 in) in d.b.h. (10). Maximum dimensions
reported are more than 30 m (100 ft) in height and 180 cm (72 in) in
d.b.h. White-cedar reaches a maximum age of 400 years or more in swamps or
on other lowland sites (16).
The growth rate of northern white-cedar is greatly affected by site
productivity and is expressed as site index or the height of dominants at
age 50 years. In the Lake States, site index ranges from about 12 m (40
ft) on the best sites to 5 m (15 ft) on the poorest (27). Indications are
that the site productivity of white-cedar swamps could be increased
substantially by drainage (44). Northern white-cedar generally grows more
slowly and attains less height than associated trees, especially in
swamps.
Information on yield of northern white-cedar is limited mainly to normal
yield tables for pure, fully stocked, even-aged stands in the Lakes
States. Such stands have yields at 120 years as shown in table 1 (27).
Table 1- Characteristics of fully stocked, even-aged
stands of northern white-cedar in the Lakes States (27)
Site index at base age
50 years
Item
9 m or 30 ft
12 m or 40 ft
Height of dominants and codominants, m
15
21
D.b.h., cm¹
23
31
Trees/ha¹
1112
618
Basal area, m²/ha¹
45
47
Merchantable volume, m³/ha²
244
319
Sawtimber volume (Scribner), m³/ha³
129
279
Height of dominants and codominants, ft
50
69
D.b.h., in¹
8.9
12.4
Trees/acre¹
450
250
Basal area, ft²/acre¹
195
205
Merchantable volume, ft³/acre²
3,480
4,560
Sawtimber volume (Scribner), fbm/acre³
9,220
19,900
¹Trees 0.25 cm
(0.1 in) and larger in d.b.h.
²Peeled volume for trees 13 cm (5.0 in) and larger in d.b.h.
³Volume for trees 23 cm (9.0 in) and larger in d.b.h.
Northern white-cedar reaches a maximum basal area of about 69 m²/ha
(300 ft²/acre) (8). Unfortunately for its value as timber, the tree
commonly has a curved butt and poor form, especially in swamps (9).
Little is known about biomass production, although components of
various-sized white-cedars have been analyzed for weight (and nutrient
elements) (12). Above-ground biomass in one 70- to 100-year-old
white-cedar stand totaled 159 t/ha (71 tons/acre) and had a net annual
productivity of about 10 t/ha (4.5 tons/acre) (38).
Timber rotations for northern white-cedar differ greatly with site
productivity and management objective. Rotations for maximizing
merchantable cubic volume range from 70 to 90 years for a site index of 12
m (40 ft) and from 80 to 100 years for an index of 9 m (30 ft). Rotations
for sawtimber range from 110 to 140 years for a site index of 12 m (40 ft)
and from 130 to 160 years for an index of 9 m (30 ft) (27).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Reaction to Competition
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar is classed as
shade tolerant, but it has been placed in three classes: very tolerant,
tolerant, and intermediate. This variation probably exists because
vegetative reproduction is considered more tolerant than seedlings (9).
Northern white-cedar is less tolerant than balsam fir but slightly more
tolerant than black spruce. White-cedar can withstand severe suppression
for several years, and it responds well to release not only during the
reproduction period but at nearly all ages (3,16).
Response to thinning northern white-cedar depends upon site quality,
residual stand density, and stand age. In a well-drained Michigan swamp, a
45-year-old stand with a residual basal area of 15.8 m²/ha (69 ft²/acre)
more than doubled its basal area in 8 years following thinning; a similar
thinning in a poorly drained swamp showed no beneficial effect (16). In a
65-year-old stand on a medium swamp site in Wisconsin, basal area growth
following a second thinning was independent of stand density over a wide
range. The growth rate decreased following the second thinning, however,
probably because of increasing stand age (14).
Both even-aged and uneven-aged stands of northern white-cedar are
common. Even-aged stands develop in large swamp openings following
wildfire or clearcutting (13). In Wisconsin white-cedar often invades
speckled alder thickets that form in swamps following wildfire or changes
in water level; and it can reproduce directly on burned peat (10).
Even-aged stands also develop on abandoned upland fields in Maine (and
southeastern Canada)- but apparently only where competition is not severe
(9).
Uneven-aged white-cedar stands are generally associated with the late
stages of succession and are found mainly in swamps or on other moist
sites (23). They develop where white-cedar reproduces in small openings
created by partial cutting or wind damage, especially on poor sites where
reproduction is mainly of vegetative origin. Uneven-aged stands also
develop where white-cedar gradually succeeds associates- such as balsam
poplar, tamarack, and black spruce- that are not as shade tolerant or
long-lived (13). However, understory white-cedars sometimes are not much
younger than the overstory species; in such cases what appears to have
developed through succession may really be due to suppression (23).
Without major disturbance such as fire, the northern white-cedar type is
exceedingly stable because the tree is long-lived and balsam fir is the
only important associate sufficiently shade tolerant to grow in dense
white-cedar stands (10). Many stands, however, have been either opened by
timber harvesting or severely browsed by white-tailed deer. In both cases,
succession is often to balsam fir or swamp hardwoods, especially black ash
(27).
In Michigan's Upper Peninsula, northern white-cedar reproduction was
most abundant after clearcutting in small blocks and narrow strips, and it
should grow best after such cutting because hardwood competition is less
than after partial cutting (3). Shelterwood cutting is preferred, however,
for the last blocks or strips to ensure adequate natural seeding (27).
This method of cutting also provides the partial overstory shade necessary
to reproduce white-cedar in areas with frequent hot, dry spells (19).
Successful deeryard management requires reproducing large, even-aged
stands of white-cedar (47). Because deeryard management and timber
management are usually inseparable in the white-cedar type, the general
recommendation is to produce large patches- 16 to 65 ha (40 to 160 acres)-
by harvesting small blocks annually (48), using clearcutting or
shelterwood cutting as indicated above. Satisfactory reestablishment of
white-cedar after clearcutting, however, often requires some kind of site
preparation, particularly broadcast burning of slash (48). Where winter
deer densities are high, the entire patch must be completely cleared in 10
years or less to minimize overbrowsing (27); but where they are low, small
blocks or narrow strips may be clearcut at 30-year intervals (42).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Rooting Habit
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar seedlings grown in different
soil media have shown that as moisture-holding capacity increases, root
form changes from a long taproot with few laterals to shorter, thicker
roots with many laterals. Root extension is particularly pronounced in
rotten wood (9). In Wisconsin, seedlings grown from seed collected in
upland stands developed deep root systems in well-drained soils and
shallow root systems in saturated soils; their lowland counterparts showed
little plasticity in root development (33).
After the seedling stage northern white-cedar generally develops a
shallow, wide-spreading root system; and natural root grafts are fairly
common. Because the tree grows on rocky cliffs throughout its range, the
root system is apparently well adapted to secure water and nutrients from
cracks in rocks (10).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Seed Production and Dissemination
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Cone production has been
induced within 3 months of seed germination using gibberellic acid and a
long photoperiod (18). Under normal conditions cones have been found on
northern white-cedars as young as 6 years old (9). Seed production in
large quantities begins when the trees are about 30 years old but is best
after 75 years. An average-sized tree with a fairly full crown can produce
about 9 liters (0.25 bu) of cones (16), yielding 60,000 to 260,000 cleaned
seeds. Limited data from Michigan indicate that white-cedar trees on
upland sites produce more cones per tree, more seeds per cone, and a
higher percentage of full seeds than those on swamp sites (6).
Rangewide, northern white-cedar generally bears good or better seed
crops at intervals of 2 to 5 years. However, during a 26-year period
(1949-74) in northeastern Wisconsin, such crops were produced every 1 to 3
years, with medium crops to failures in the intervening years. In
addition, it was found that good or better white-cedar seed crops can be
predicted by similar-sized crops in red maple the preceding spring (20).
Seed dispersal usually begins in September, although it sometimes begins
as early as August. In the northern Lake States cones open from
mid-September to late October (1,41). Most of the seeds are
released by November, but some seeds continue to fall throughout the
winter.
Northern white-cedar seeds are light chestnut brown, about 6 mm (0.25
in) long, and have lateral wings about as wide as the body; cleaned seeds
average 763,000/kg (346,000/lb) (41). Most seed is wind
disseminated, with the seeding range estimated to be from 45 to 60 m (150
to 200 ft) under normal conditions (16).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Seedling Development
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar seeds remain viable
for 5 years or more when stored in sealed containers at 6 to 8 percent
moisture content and 0° to 3° C (32° to 38° F). As a
rule the seeds have only slight internal dormancy. Under forest conditions
dormancy is broken while the seeds lie on the ground during the first
winter; thus fall sowing is generally recommended (41). Because
white-cedar seeds apparently do not remain viable in the forest floor
longer than 1 year, such seeds should not be relied on for reproduction
after clearcutting or fire (6,17).
Germination is epigeal, with the cotyledons rising above the ground. The
seed seems to germinate best at high temperatures such as 29° C (84°
F) (19), so that even though germination normally begins in May or
June of the year following seed dispersal, it sometimes does not occur
until late July or early August. Alternating day and night temperatures of
30° and 20° C (86° and 68° F), respectively, are
recommended for germination tests (41).
Northern white-cedar seeds germinate readily on a variety of moist
substrates, but seedlings become established on only a few. The main
requirements for early development seem to be a constant moisture supply
and warm temperatures (10,19). Although white-cedar generally
grows best on neutral or slightly alkaline soil, seedlings do best on
neutral or slightly acid soil but will grow on slightly alkaline soil
(16). On cutover white-cedar swamps in Minnesota, seedlings were found
only where the pH of the surface soil (upper 10 cm or 4 in) ranged from
6.6 to 7.2 (36).
On undisturbed areas, seedbeds of decaying (rotten) wood of logs and
stumps account for more than 70 percent of the seedlings (10,25). These
seedbeds usually are more moist, warmer, and have less litter than other
seedbed types (19); they are also commonly dominated by mosses
such as Heterophyllium, Pleurozium, and Brotherella (25). Some
seedlings become established-but usually much less frequently-on decayed
litter, peat or humus, and sphagnum moss.
On disturbed areas, northern white-cedar seedlings commonly prosper on
both upland and swamp burns. Broadcast burning (or wildfire) apparently
must be fairly severe, however, to expose favorable, mineral soil seedbeds
on uplands or to improve moss seedbeds in swamps (27,48). White-cedar
seedlings also reproduce well on skid roads where the compacted moss stays
moist (16). A heavy cover of slash hinders seedling establishment,
but a light cover is more favorable than none (27,48).
Northern white-cedar seedlings generally grow slowly under both forest
and nursery conditions. Annual height growth averages only about 8 cm (3
in) during the first several years; seedlings can grow this much in 140
days under long photoperiods in growth chambers (18). Stock raised
in a nutrient solution and hardened in a nursery was superior to
3-year-old (2-1) nursery transplants (49). In upland plantings
transplants averaged 0.9 m (2.9 ft) tall at 9 years of age in the northern
Lake States and 2.6 m (8.5 ft) tall at 12 years in Illinois (26,29).
Although moisture is often the most important factor during the first
few years, ample light is needed for continued seedling development.
Seedlings were tallest when grown in about half of full light, but their
shoots and roots were heaviest in full light (31). In areas with
frequent hot, dry spells, partial overstory shade is necessary to reduce
losses from drought and herbaceous competition (19).
Both shoot and radial growth generally begin in May and end by late
August or in September in the northern Lake States and New Brunswick (1,16).
Mortality of northern white-cedar seedlings during their early years is
extremely high. Drought is probably the most important cause; seedlings on
substrates such as thick moss, stumps, and hummocks often dry out during
the summer. Other causes of early loss or damage include smothering by
sphagnum moss or logging slash, cutting or girdling by small rodents such
as the red-backed vole, and deer browsing (especially on planted stock)
(9,16,26,49).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Soils and Topography
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar grows on a wide variety of organic soils
(Histosols) and mineral soils (especially Inceptisols and Entisols);
however, it does not develop well on extremely wet or extremely dry sites.
It is most often associated with cool, moist, nutrient-rich sites,
particularly on organic soils near streams or other drainage-ways, or on
calcareous mineral soils. In Minnesota, however, white-cedar stands on
uplands are primarily determined by an interaction of vegetation and lack
of disturbance (21). Northern white-cedar commonly grows on soils ranging
from pH 5.5 to 7.2 (9,36).
Northern white-cedar is usually dominant in rich swamps (forested rich
fens) that have a strong flow of moderately mineral-rich soil water. The
organic soil (peat) is usually moderately to well decomposed, 0.3 to 1.8 m
(1 to 6 ft) thick, and often contains much rotted wood. It can also
dominate the peat ridges in bog and fen complexes that have a sluggish
movement of weakly enriched water (22).
On mineral soil (upland) sites northern white-cedar is characteristic of
seepage areas, limestone uplands, and old fields. It is common on shallow
loam over broken limestone in southeastern Ontario and often forms pure
stands in old fields and pastures on moist, well-drained soils in Maine
(9), southern Quebec, and southeastern Ontario. The tree also grows on
calcareous clays, limestone cliffs, outcrops of acidic trap rock, and
sandstone bluffs (10,29).
Northern white-cedar generally grows best on limestone-derived soils
that are neutral or slightly alkaline and moist but well drained.
Nevertheless, most commercial stands are in swamps, where northern
white-cedar can compete well with its associates (13) and is normally
protected from fire (23). Although old-field soils differ greatly, the
tree's form and volume growth are much better on old fields than in poorly
drained swamps (9).
Northern white-cedar grows from near sea level to more than 600 m (2,000
ft), but within most of its range it is found between 150 and 600 m (500
and 2,000 ft).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Special Uses
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
The principal commercial uses of northern white-cedar are for rustic
fencing and posts; other important products include cabin logs, lumber,
poles, and shingles. Smaller amounts are used for paneling, piling,
lagging, pails, potato barrels, tubs, ties, boats (especially canoes),
tanks, novelties, and woodenware (28). Recently, white-cedar has been used
for making kraft pulp and it appears excellent for particleboard. "Cedar
leaf oil" is distilled from boughs and used in medicines and
perfumes; boughs are also used in floral arrangements (32).
The northern white-cedar type is valuable for wildlife habitat,
particularly for deeryards during severe winters. The tree is highly
preferred by white-tailed deer for both shelter and browse. Sapling stands
produce a great amount of deer food (47) and clearcut stands in Michigan
yielded almost 6000 kg/ha (5,340 lb/acre) of browse from tops (16).
White-cedar is also utilized by such mammals as the snowshoe hare,
porcupine, and red squirrel. Its browse is generally rated as highly
preferred by hares (5,30) and is sometimes heavily utilized (6). Birds
common in white-cedar stands during the summer include several warblers
(northern parula, black-throated green, blackburnian, black-and-white, and
magnolia), white-throated sparrows, and kinglets (9,11). The pileated
woodpecker commonly excavates cavities in mature white-cedars to feed upon
carpenter ants.
Northern white-cedar forms an attractive fringe around some lakes and
peatlands. Stands with high basal area, large trees, and little
undergrowth are especially attractive (35). The tree's unusual bark and
foliage patterns are esthetically appealing to many forest users (27).
Northern white-cedar is widely used for ornamental plantings in the
United States (24), is now common in Newfoundland, and has been grown in
Europe since the 16th century. White-cedar is particularly useful for
barrier and shelter plantings (29), and it is one of the few conifers
recommended for power line rights-of-way (43).
Northern white-cedar has limited value as a watershed protector because
it usually grows on gently sloping terrain. Although harvesting of
white-cedar is presently on a small scale, clearcutting on peatland sites
has little effect on annual water yields or water tables. Nutrient
concentrations in streamflow or temperatures in trout streams should not
increase significantly unless harvesting is on a massive scale (27,35).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Vegetative Reproduction
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Northern white-cedar can send out roots
from any part of a branch or stem if moisture conditions are favorable.
Thus it frequently reproduces vegetatively in swamps, especially on poor
sites with abundant sphagnum moss. If young seedlings are not considered,
many more stems probably originate vegetatively than from seed in most
swamps because vegetative reproduction is more tolerant of shade and is
never without an adequate root system (9).
Layering generally accounts for more than half the stems of white-cedar
reproduction in northern Michigan and Maine swamps. It is most common in
young stands and those with leaning trees, where the lower branches become
covered by moss. Seedlings may produce layerings by age 5 or before
(16,34).
New trees also develop vegetatively from uprooted trees whose vertical
branches form roots. Sprouts from roots or stumps are generally rare (16).
Cuttings are commonly used to propagate cultivars of northern white-cedar;
under forest conditions branchlets may be rooted by setting them out in
deep sphagnum moss (9).
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Distribution
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
The main range of northern white-cedar extends through the southern part
of the eastern half of Canada and the adjacent northern part of the United
States. Specifically, it extends westward from Anticosti Island in the
Gulf of St. Lawrence to the southern part of James Bay and through central
Ontario to southeastern Manitoba; then south through central Minnesota and
Wisconsin to a narrow fringe around the southern tip of Lake Michigan;
then east through southern Michigan, southern New York, central Vermont
and New Hampshire, and Maine. The species also grows locally in
northwestern Ontario, west-central Manitoba, southeastern Minnesota,
southern Wisconsin, north-central Illinois, Ohio, southern New England,
and in the Appalachian Mountains from western Pennsylvania south to
western North Carolina and eastern Tennessee.
- The native range of northern white-cedar.
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Brief Summary
(
англиски
)
добавил Silvics of North America
Cupressaceae -- Cypress family
William F. Johnston
Northern white-cedar (Thuja occidentalis) is also called eastern
white-cedar, arborvitae, and swamp-cedar. The name arborvitae or "tree
of life" dates from the 16th century when the French explorer Cartier
learned from the Indians how to use the tree's foliage to treat scurvy. A
record tree in Michigan measures 175 cm (69 in) in d.b.h. and 34 m (113
ft) in height. The rot- and termite-resistant wood is used principally for
products in contact with water and soil. The tree provides valuable
shelter and browse in winter deeryards, and it is a widely planted
ornamental.
- лиценца
- cc-by-nc
- авторски права
- USDA, Forest Service
Physical Description
(
англиски
)
добавил USDA PLANTS text
Tree, Evergreen, Monoecious, Habit erect, Trees without or rarely having knees, Tree with bark rough or scaly, Tree with bark shaggy or peeling, Young shoots in flat sprays, Buds not resinous, Leaves scale-like, Leaves opposite, Non-needle-like leaf margins entire, Leaf apex acute, Leaves < 5 cm long, Leaves < 10 cm long, Leaves yellow-green above, Leaves yellow-green below, Leaves not blue-green, Scale leaves without raised glands, Scale leaf glands not ruptured, Scale leaves overlapping, Twigs glabrous, Twigs not viscid, Twigs without peg-like projections or large fascicles after needles fall, Berry-like cones orange, Woody seed cones < 5 cm long, Bracts of seed cone included, Seeds red, Seeds brown, Seeds winged, Seeds equally winged.
- составувач
- Stephen C. Meyers
- составувач
- Aaron Liston
- составувач
- Steffi Ickert-Bond
- составувач
- Damon Little
Thuja occidentalis
(
астурски
)
добавил wikipedia AST
Thuja occidentalis, la To del Canadá,[1] o To occidental ye una especie arbórea de la familia de les Cupresacees. Ye una conífera siempreverde orixinaria del nordeste d'EE. XX. y sudeste de Canadá, dende'l centru de Saskatchewan, esti de New Brunswick, sur y este de Tennessee nes Montes Apalache.
![src=]()
Un bien cuidada sebe de
Thuja occidentalis
![src=]()
Fueyes de
Thuja occidentalis
Descripción
Anque ta bien rellacionada con Thuja plicata ye solamente un pequeñu árbol, de 10-20 m d'altor y 4 dm de diámetru de tueru, (escepcionalmente de 30 m y 16 dm diámetru). La corteza ye coloráu-parda, marcada por angostos, y estríes llonxitudinales. El follaje formar en chates ramines con fueyes de 3-5 mm de llargor. Los cono son delgaos, mariellu-verdosu, y al maurecer pardos, de 10-15 mm de long. y 4-5 mm d'anchu, con 6-8 escames sobrepuestes.
Ecoloxía
Thuja occidentalis crez naturalmente en montes húmedos, siendo particularmente abondosu en banzaos onde otres especies grandes y de rápida crecedera nun compiten con ésitu. Tamién apaez en sitios con amenorgada competición arbórea, como en cantils. Anque nun ta na llista d'especies en riesgu, les poblaciones monteses de Thuja occidentalis tán amenaciaes en munches árees pola alta concentración de venaos. Estos atopen la so nidia xamasca siempreverde bien curiosu como alimentu ivernizo. La tuya más alta rexistrada, en South Manitou Island, Leelanau County, Michigan, tenía un altor de 34 m, y 175 cm de diámetru. Puede aportar a bien llonxeva en ciertes condiciones, como tar a cubiertu de venaos y de fueu; llegando a vivir más de 1 mileniu. Un espécime muertu tenía 1.500 años.
Usos
Ye frecuente'l so usu como árbol ornamental. Escoyéronse más de 300 cultivares para xardinería; nel mercáu horticultural pueden atopase les siguientes variedaes: 'Degroot's Spire', 'Ellwangeriana', 'Hetz Wintergreen', 'Lutea', 'Rheingold', 'Smaragd' (a.k.a. 'Emerald Green'), 'Techny', 'Wareana'. Introducir n'Europa en 1540 y cultívase llargamente, especialmente en parques y campusantos.
Los aceites de Thuja occidentalis topar en alimentu orgánicu que se supón esaniciaríen verrugues, incluyendo'l Virus del Papiloma Humanu. Nenguna evidencia científica respuende por esa aplicación (referencia: "Fuercies de la Naturaleza: non más verrugas").
Les sos aguyes pueden usase fervíes n'agua pa faer un té que contién 50 mg de Vitamina C/100 g, faciendo d'él un auxiliar en cures de hipovitaminosis. Montes Changbai
Taxonomía
Thuja occidentalis describióse por Carlos Linneo y espublizóse en Species Plantarum 2: 1002. 1753.[2]
- Etimoloxía
Thuja: nome xenéricu que provién del griegu antiguu θυα, y depués el Llatín thya, -ae, que Pliniu'l Vieyu (13, XXX, 100), describe llargamente y que correspuende a Thuja articulata (güei nel xéneru Tetraclinis). El vocablu thya, thyon designaba, nun primer tiempu -en Homero- les maderes y árboles de golor arumáu y, más tarde, amplióse equivocadamente la so aceptación a tolos arumes.[3][4]
occidentalis: epítetu xeográficu qu'alude al so localización n'occidente.
- Sinonimia
-
Cupressus arborvitae O.Targ.Tozz.
-
Juniperus ericoides Mast.
-
Retinispora devriesiana Mast.
-
Retinispora dubia Carrière
-
Retinispora ellwangeriana Carrière
-
Retinispora glaucescens Hochst. ex Beissn.
-
Retinispora keteleeri Beissn.
-
Retinispora meldensis Carrière
-
Retinispora nobleana Beissn.
-
Retinispora pygmaea Beissn.
-
Retinispora troubetzkoyana auct.
-
Thuja bodmeri Beissn.
-
Thuja canadensis K.Koch
-
Thuja caucasica Gordon
-
Thuja amacera Standish ex Gordon
-
Thuja devriesiana Carrière
-
Thuja ellwangeriana Carrière
-
Thuja ericoides Gordon
-
Thuja globosa Beissn.
-
Thuja hoveyi Gordon
-
Thuja minor Carrière
-
Thuja añada Carrière
-
Thuja obtusa Moench
-
Thuja odorata Marshall
-
Thuja procera Salisb.
-
Thuja recurva Beissn.
-
Thuja recurvata Beissn.
-
Thuja sibirica Gordon
-
Thuja tatarica Gordon
-
Thuja theophrasti Nieuwl.
-
Thuja variegata Marshall
-
Thuja vervaeneana Van Geert ex Gordon[5]
Ver tamién
Referencies
-
↑ Nome vulgar preferíu en castellán. Árboles: guía de campu; Johnson, Owen y More, David; traductor: Pijoan Rotger, Manuel, ed. Omega, 2006. ISBN 13: 978-84-282-1400-1. Versión n'español de la Collins Tree Guide.
-
↑ «Thuja occidentalis». Tropicos.org. Missouri Botanical Garden. Consultáu'l 23 de febreru de 2014.
-
↑ Pline l'ancien, Histoire naturelle, Livre 13, Edition Emile Littré, Dubochet, Paris, 1848-1850
-
↑ B. Thayer, Pliny the Elder: the Natural History, Liber XIII, XXX, 100
-
↑ Thuja occidentalis en PlantList
Bibliografía
- Flora of China Editorial Committee. 1999. Flora of China (Cycadaceae through Fagaceae). 4: 1–453. In C. Y. Wu, P. H. Raven & D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press & Missouri Botanical Garden Press, Beijing & St. Louis.
Enllaces esternos
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
астурски
)
добавил wikipedia AST
Thuja occidentalis Thuja occidentalis, la To del Canadá, o To occidental ye una especie arbórea de la familia de les Cupresacees. Ye una conífera siempreverde orixinaria del nordeste d'EE. XX. y sudeste de Canadá, dende'l centru de Saskatchewan, esti de New Brunswick, sur y este de Tennessee nes Montes Apalache.
![src=]()
Un bien cuidada sebe de Thuja occidentalis
![src=]()
Fueyes de Thuja occidentalis
![src=]()
Vista del árbol
![src=]()
Nel so hábitat
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Qərb tuyası
(
азерски
)
добавил wikipedia AZ
Vətəni Şimali Amerika nın şərq hissəsidir. Təbii şəraitdə çökəkliklərdə, bataqlıqlaşmış sahələrdə bitir. Cavan yaşlarında piramida formalı, sonralar isə yumurtavarı çətir əmələ gətirir. əlverişli şəraitdə hündürlüyü 15-20 m-ə çatır, gövdəsinin diametri isə 90 sm-dən artıq olur. Gövdəsinin qabığı qırmızımtıl, bozumtul və ya bozumtul-qəhvəyidir. Budaqlarının qabığı hamar və qonurdur, çoxillik budaqları isə bozumtul-qəhvəyidir, üzləri çat-çatdır və xırda-xırda qopub tökülür. İynəyarpaqları 4 mm uzunluqda, pulcuqvarı, budağa möhkəm yapışmış, yay ayında tünd-yaşıl, payız-qış aylarında qonur-yaşıl rəngdə olur, ağac üzərində 2-3 il qalır. Qozaları 0,8-1,0 sm uzunluqda olub, payızda yetişir. Toxumları yastılaşmışdır və sarı rəngli iki yan qanaqcığı vardır. Zəif boy atır, kölgəyə və quraqlığa, soyuğa, tüstüyə və qaza davamlıdır, lakin optimal rütubətli torpaqda, əhəngli torpaqlarda daha yaxşı inkişaf edir. Möhkəm oduncağından mebel istehsalında istifadə edilir, yarpaqlarından isə təbabətdə və ətriyyatda istifadə edilir. Çətirin formasına, iynəyarpaqlarının rənginə görə bir çox forma müxtəlifliyi vardır. Yaşıllaşdırmada Thuja occidentalis f. compacta, Thuja occidentalis f. globasa, Thuja occidentalis f. aureovariegata və s. formalarından da istifadə olunur. Tək, qrup əkinləri, canlı çəpərlər üçün məsləhət görülür. Azərbaycan da Gəncə , Zaqatala , Qazax , Lənkəran , Bakı şəhərlərinin yaşıllıqlarında təsadüf edilir.
Məlumat mənbələri:
Деревья и кустарники СССР. т.3.1954; Флора Азербайджана. т.5. 1954; Azərbaycanın ağac və kolları. III cild. 1970; Azərbaycanın “Qırmızı” və “Yaşıl Кitabları”na tövsiyə olunan bitki və bitki formasiyaları. 1996; Azərbaycan florasının konspekti. I-III cildlər. 2005; 2006; 2008.
İstinadlar
- “Azərbaycan dendraflorasi” I cild, Baki, “Elm”, 2011, 312 səh.
Mənbə
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipediya müəllifləri və redaktorları
Qərb tuyası: Brief Summary
(
азерски
)
добавил wikipedia AZ
Vətəni Şimali Amerika nın şərq hissəsidir. Təbii şəraitdə çökəkliklərdə, bataqlıqlaşmış sahələrdə bitir. Cavan yaşlarında piramida formalı, sonralar isə yumurtavarı çətir əmələ gətirir. əlverişli şəraitdə hündürlüyü 15-20 m-ə çatır, gövdəsinin diametri isə 90 sm-dən artıq olur. Gövdəsinin qabığı qırmızımtıl, bozumtul və ya bozumtul-qəhvəyidir. Budaqlarının qabığı hamar və qonurdur, çoxillik budaqları isə bozumtul-qəhvəyidir, üzləri çat-çatdır və xırda-xırda qopub tökülür. İynəyarpaqları 4 mm uzunluqda, pulcuqvarı, budağa möhkəm yapışmış, yay ayında tünd-yaşıl, payız-qış aylarında qonur-yaşıl rəngdə olur, ağac üzərində 2-3 il qalır. Qozaları 0,8-1,0 sm uzunluqda olub, payızda yetişir. Toxumları yastılaşmışdır və sarı rəngli iki yan qanaqcığı vardır. Zəif boy atır, kölgəyə və quraqlığa, soyuğa, tüstüyə və qaza davamlıdır, lakin optimal rütubətli torpaqda, əhəngli torpaqlarda daha yaxşı inkişaf edir. Möhkəm oduncağından mebel istehsalında istifadə edilir, yarpaqlarından isə təbabətdə və ətriyyatda istifadə edilir. Çətirin formasına, iynəyarpaqlarının rənginə görə bir çox forma müxtəlifliyi vardır. Yaşıllaşdırmada Thuja occidentalis f. compacta, Thuja occidentalis f. globasa, Thuja occidentalis f. aureovariegata və s. formalarından da istifadə olunur. Tək, qrup əkinləri, canlı çəpərlər üçün məsləhət görülür. Azərbaycan da Gəncə , Zaqatala , Qazax , Lənkəran , Bakı şəhərlərinin yaşıllıqlarında təsadüf edilir.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipediya müəllifləri və redaktorları
Thuja occidentalis
(
бретонски
)
добавил wikipedia BR
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
бретонски
)
добавил wikipedia BR
Thuja occidentalis a zo ur spesad avalpineged Europa, deus Norzhamerika a orin. Renket e vez e kerentiad ar c'hCupressaceae.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis
(
каталонски; валенсиски
)
добавил wikipedia CA
Thuja occidentalis (en anglès:Eastern Arborvitae, Northern Whitecedar) és una espècie de conífera del gènere Thuja cultivada com arbre ornamental sota el nom d'Arbor Vitae americà.[1] És endèmic del nord-est d'Amèrica del Nord.
En anglès té molts noms comuns incloent: Tree of Life, Yellow Cedar, American Arborvitae, Arbor Vitae, Atlantic White Cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Thuja.
Descripció
![src=]()
Il·lustració de l'any 1913
És un arbret que fa només uns 3-6 m d'alt. L'escorça és marró-vermellosa, el fullatge es disposa de manera plana. les pinyes són primes marrons quan maduren de 10 a 15 mm de llarg i de 4 a 5 mm d'amplada. Les branques poden arrelar si l'arbre es tomba.[2]
Usos
En la cultura tradicional dels amerindis Ojibwe en deien Nookomis Giizhik ("El Cedre Àvia"), i era el tema de llegendes sagrades i d'usos medicinals.[3] Les fulles d'aquest arbret són riques en vitamina C i es creu que van guarir l'escorbut Jacques Cartier i el seu equip l'any 1535[4] Pel seu compost neurotòxic tuiona el seu ús perllongat pot ser perillós.
Durant el segle XIX se'n va aplicar externament la tintura o ungüent contra els cucs i altres afeccions.[5][6]
Galeria
Referències
En altres projectes de
Wikimedia:
Commons (Galeria) Commons (Categoria) 
Enllaços externs
- Conifer Specialist Group (1998). Thuja occidentalis. Llista Vermella de la UICN, Unió Internacional per a la Conservació de la Natura, 2006. Consultat el 12 maig 2006 (en anglès).
- Gymnosperm Database: Thuja occidentalis
- Borealforest.org: Thuja occidentalis
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autors i editors de Wikipedia
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
каталонски; валенсиски
)
добавил wikipedia CA
Thuja occidentalis (en anglès:Eastern Arborvitae, Northern Whitecedar) és una espècie de conífera del gènere Thuja cultivada com arbre ornamental sota el nom d'Arbor Vitae americà. És endèmic del nord-est d'Amèrica del Nord.
En anglès té molts noms comuns incloent: Tree of Life, Yellow Cedar, American Arborvitae, Arbor Vitae, Atlantic White Cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Thuja.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autors i editors de Wikipedia
Zerav západní
(
чешки
)
добавил wikipedia CZ
Zerav západní (Thuja occidentalis) je stálezelený jehličnatý strom čeledi cypřišovitých. Pochází ze Severní Ameriky a v Evropě je pěstován od 16. století. Dnes je oblíbený zejména k vytváření živých plotů.[2] Je známý pod lidovými názvy túje či peručí.[3]
Popis
Zerav západní dorůstá výšky až 15–20 m. Úzká, ale hustá koruna připomíná tvar kužele. Terminální výhon je vztyčený. Borka je šedohnědá, loupe se v podélných pruzích.[4]
Větve, listy
Větve zeravu rostou rozložené vodorovně, ploché šupinaté jehlice jsou svrchu tmavě zelené, ze spodní strany žlutozelené. V zimě se mohou zbarvovat do rezavé barvy.[2] Postavení jehlic je vstřícné křižmostojné, jehlice jsou oblé bez zřetelné špičky a nemají bílou kresbu. U prvních listů se může vyskytovat kulovitá siličná žlázka, která po rozemnutí trpce voní.[5] Další listy mají volnou, dovnitř vtočenou špičku.[6]
Šišky, semena
V dubnu až v květnu jsou na konci větévek jednopohlavné šištice, samičí se zbarvují žlutohnědě, samčí červeně. Šištice dozrávají v srpnu až v září, při dozrávání šupiny šištic dřevnatí a rozevírají se. Na hřbetu šupiny je malý osten.[7] Zralé šišky zůstávají na zeravu až do zimy následujícího roku, neopadávají hned po dozrání.[4] Podlouhlé šišky jsou vzpřímené, velké 8–12 mm, mají 4-5 párů plodních šupin. Okřídlené semeno zeravu je drobné, ploché, tmavě zbarvené.[2]
Výskyt
Přirozené rozšíření zeravu v Severní Americe – v oblasti Velkých jezer a dále severně až k Hudsonovu zálivu. Vyskytuje se také v Appalačském pohoří v USA. Roste především ve smíšených lesích spolu s jedlovcem kanadským, borovicí vejmutovkou a javory. Hojně také roste na vápencovém podkladu či zabahněných lokalitách, kde vytváří čisté porosty.
Asi od poloviny 16. století, kdy byl zerav zaveden do Evropy, se hojně pěstuje v parcích, zahradách a hřbitovech.[2]
Ekologie
Pro svoji nenáročnost na vnější podmínky je zerav velice oblíbeným stromem ve střední a západní Evropě. Je mrazuvzdorný, dobře snáší jak nedostatek světla, tak vedro a sucho. Dobře se vypořádá také se sestřihem, proto je velmi populární dřevinou živých plotů.[6]
Nejběžnějším parazitem je drobný motýl molovka tújová. Její napadení se projeví zahnědnutím konců letorostů.[8]
Rozmnožování
Přirozeně se zerav rozmnožuje generativně, stejně jako ostatní nahosemenné rostliny. Umělé vysazení zeravu je uskutečněno výsevem, řízkováním nebo roubováním.
Výsev
Sbírají se dozrávající šišky na přelomu srpna a září, které se dosušují. Semena, která z šišek po dosušení vypadají, se skladují přes zimu a na jaře (duben-květen) se zasévají. Je doporučeno poslední měsíc před výsevem semena stratifikovat, tj. uskladnit při nižší teplotě a tím podpořit následné klíčení. Po výsevu se zemina pokryje tenkou vrstvou písku. Klíční rostlinky jsou dvouděložné, po 5 dnech jsou patrny první dvojice jehlic, po 25 dnech čtyřčlenné přesleny.[6]
Řízkování
Řízky většiny kultivarů velice dobře zakořeňují, proto je řízkování vůbec nejoblíbenější metodou rozmnožování. Řízky se odebírají od června do prosince a je doporučeno je ošetřit stimulátorem růstu.
Roubování
Roubování není příliš obvyklé, protože většina kultivarů se velice dobře rozmnožuje řízkováním. Roubování je však také možné, provádí se přelomu zimy a jara.[9]
Jedovatost
Všechny části rostliny jsou jedovaté.[7] Jed thujon dráždí pokožku, dostane-li se na kůži alergikovi, po vnitřním užití vyvolává zvracení, krvavé průjmy, poškození ledvin a u těhotných žen může dojít k potratu.[3]
Využití
Díky své husté koruně a dobré snášenlivosti na řez a tvarování je zerav využíván především do živých plotů a to zejména kultivar Thuja occidentalis brabant.[7] Do dnešní doby bylo vypěstováno přes 140 kultivarů[10] , z nichž některé jsou odlišné barevně, některé vzrůstem či typem koruny. Využívají se také v upravených zahradách francouzského typu.
Zerav je také vhodný k zalesňování bažinatých půd, neboť se ve svém přirozeném prostředí Severní Ameriky často vyskytuje na bažinaté půdě.[6]
Uplatnění má zerav i v oblasti léčitelství – jeho mladé větvičky se sbírají od dubna do června. Z nich se vyrábí tinktura, která se používá zevně na různé výrůstky na kůži, např. bradavice. Silně ředěná tinktura se doporučuje na bolesti zad.[3]
Odkazy
Reference
-
↑ Červený seznam IUCN 2018.1. 5. července 2018. Dostupné online. [cit. 2018-08-11]
-
↑ a b c d Jaromír Pokorný. Stromy. [s.l.]: Aventinum, 1990. 223 s. ISBN 80-7151-045-9. S. 74-75.
-
↑ a b c SEKYT, Viktor. Bezpečné bylinkářství. [s.l.]: GEMMA89, 1994. 137 s. ISBN 80-85206-20-X. S. 109.
-
↑ a b zerav západní [online]. prirodopis.eu [cit. 2013-04-09]. Dostupné online.
-
↑ ČIHAŘ, Jiří. Příroda v ČSSR. [s.l.]: Práce, 1988. 426 s. S. 77.
-
↑ a b c d AMANN, Gottfried. Stromy a keře lesa. [s.l.]: Nakladatelství J. Steinbrener Vimperk, 1997. 228 s. ISBN 80-901324-9-9. S. 26, 99, 119.
-
↑ a b c MIKULA, Alois. Plody planých a parkových rostlin. [s.l.]: SPN, 1989. 288 s. ISBN 80-04-23826-2.
-
↑ molovka tújvá [online]. prirodnizahrada.eu [cit. 2013-04-09]. Dostupné online.
-
↑ Andreas Bärtels. Rozmnožování dřevin. [s.l.]: SZN, 1988. 452 s. S. 403-404.
-
↑ Thuja occidentalis - zerav západní (túje západní) [online]. botanika.wendys.cz [cit. 2013-04-09]. Dostupné online.
Externí odkazy
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia autoři a editory
Zerav západní: Brief Summary
(
чешки
)
добавил wikipedia CZ
Zerav západní (Thuja occidentalis) je stálezelený jehličnatý strom čeledi cypřišovitých. Pochází ze Severní Ameriky a v Evropě je pěstován od 16. století. Dnes je oblíbený zejména k vytváření živých plotů. Je známý pod lidovými názvy túje či peručí.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia autoři a editory
Almindelig thuja
(
дански
)
добавил wikipedia DA
Almindelig thuja (Thuja occidentalis) er et mellemstort, stedsegrønt træ med en slank og kegleagtig vækstform. Stammen er ret og gennemgående til toppen. Hovedgrenene er vandrette eller lidt hængende. Veddet er stærkt og holdbart. Løvet indeholder spirehæmmende stoffer og kan bruges som et effektivt jorddække.
Beskrivelse
Barken er først lysegrøn, så bliver den rødbrun, og til sidst sprækker den op i lange, smalle furer med afskallende strimler imellem. Knopperne ses ikke, og løvet består af flade skudsystemer med skælformede nåle. Skællene er gulgrønne på begge sider, dog mest lys på undersiden. Hvert af de midterste skæl har på undersiden en oppustet, gullig, klar kirtel på den yderste tredjedel.
Han- og hunblomster sidder hver for sig på spidsen af étårsskuddene. Koglerne har form som bittesmå tulipanblomster. De er først lysegrønne, men bliver hurtigt lysebrune. Frøene modner godt og spirer villigt i Danmark.
Rodnettet består dels af nogle få, grove hovedrødder, som går lodret ned, og dels af tæt filtede finrødder lige under overfladen.
Højde x bredde og årlig tilvækst: 15 × 3 m (25 × 10 cm/år).
Hjemsted
Thuja er pionértræ på fugtig bund overalt i det midt-østlige USA og Canada. Træet er almindeligt på lerbund over kalksten og danner ofte rene bestande på opgivne marker og enge på fugtige, men veldrænede jorde. Træet optræder desuden sammen med bl.a. balsamgran, canadisk hønsebær, canadisk skarntydegran, grønlandsk post, krybende bjergte, papirbirk, rødløn, pilekornel, storfrugtet blåbær og weymouthfyr.
Middel mod skørbug
Thuja kendes fra det 16. århundrede, da den bretonske opdagelsesrejsende, Jakez Karter, lærte af de oprindelige amerikanere, hvordan man kan bruge træets blade mod skørbug (C-vitaminmangel).
Sygdomme
Planten angribes af svampen Pestalotia funerea, som fremkalder sygdomsbilledet Thuja-kvistdød.
Sorter
- Thuja occidentalis 'Brabant'
- Thuja occidentalis 'Colombia'
- Thuja occidentalis 'Danica'
- Thuja occidentalis 'Elegantissima'
- Thuja occidentalis 'Falke'
- Thuja occidentalis 'Fastigiata'
- Thuja occidentalis 'Globosa'
- Thuja occidentalis 'Golden Globe'
- Thuja occidentalis 'Holmstrup'
- Thuja occidentalis 'Holmstropii'
- Thuja occidentalis 'Little Champion'
- Thuja occidentalis 'Little Giant'
- Thuja occidentalis 'Pyramidalis Aurea'
- Thuja occidentalis 'Recurva Nana'
- Thuja occidentalis 'Rheingold'
- Thuja occidentalis 'Smaragd'
- Thuja occidentalis 'Smaragd Variegata'
- Thuja occidentalis 'Sunkist'
- Thuja occidentalis 'Tiny Tim'
- Thuja occidentalis 'Woodwardii'
- Thuja occidentalis 'Yellow Ribbon'
Kilde
- Sten Porse: Plantebeskrivelser, DCJ 2003 (CD-Rom).
Wikimedia Commons har medier relateret til:
Eksterne henvisninger
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia-forfattere og redaktører
Almindelig thuja: Brief Summary
(
дански
)
добавил wikipedia DA
Almindelig thuja (Thuja occidentalis) er et mellemstort, stedsegrønt træ med en slank og kegleagtig vækstform. Stammen er ret og gennemgående til toppen. Hovedgrenene er vandrette eller lidt hængende. Veddet er stærkt og holdbart. Løvet indeholder spirehæmmende stoffer og kan bruges som et effektivt jorddække.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia-forfattere og redaktører
Abendländischer Lebensbaum
(
германски
)
добавил wikipedia DE
Der Abendländische Lebensbaum (Thuja occidentalis), auch Abendländische Thuja oder Gewöhnliche Thuja genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Lebensbäume (Thuja) in der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae).
Beschreibung
Vegetative Merkmale
Der Abendländische Lebensbaum ist ein immergrüner Baum. Er erreicht Wuchshöhen von etwa 20 Metern (in Einzelfällen bis maximal 38 Metern) bei einem Stammdurchmesser von 0,9 Metern (maximal 1,8 Metern). Er wächst sehr langsam; der jährliche Höhenzuwachs beträgt maximal etwa 20 Zentimeter. Exemplare über 10 Metern stehen häufig etwas schief und werden dann oft vom Sturm umgeworfen. Der Abendländische Lebensbaum kann bis zu 180 Jahre alt werden.
Die Borke ist orangebraun und längsrissig. Die meist dünne und locker beastete Baumkrone wächst kegelförmig mit schmaler, runder Spitze und aufwärts gerichteten Zweigen. Die häufig hängenden Zweige enden in nach oben gedrehten Zweigspitzen. Die schuppenförmigen Blätter haben eine gleichförmig hellgrüne bis gelbliche Blattunterseite.
Generative Merkmale
Der Abendländische Lebensbaum ist einhäusig getrenntgeschlechtig (monözisch), es befinden sich also männliche und weibliche Zapfen an einem Pflanzenexemplar. Die männlichen Zapfen sind rötlich und 1 bis 2 Millimeter groß. Die weiblichen Zapfen sind hellbraun und bilden sich oft so reichlich, dass die ganze Baumkrone hellbräunlich aussieht. Sie besitzen meist zwei Paare fertile Samenschuppen. Die aufrecht stehenden, 6 bis 14 Millimeter großen Zapfen klaffen schon bald bis zum Basisansatz der Schuppen auf und enthalten etwa acht Samen. Der rötliche Same ist einschließlich der Flügel 4 bis 7 Millimeter groß.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 22.[1]
Inhaltsstoffe
Das Holz, die Zapfen sowie die Zweigspitzen enthalten ätherische Öle aus Monoterpenen, wobei Thujon den größten Teil ausmacht. Somit ist der Verzehr giftig. Schon durch das Berühren der Zweigspitzen kann es auf den betroffenen Stellen zu Rötungen und Juckreiz kommen. Nach Verzehr giftiger Pflanzenbestandteile kann es neben Schleimhautreizungen zu Magen-Darm-Beschwerden mit Übelkeit, Brechreiz, Blähungen und Durchfall kommen. In seltenen Fällen wurden Schäden an Nieren und Leber sowie Krampfanfälle beobachtet.[2][3] Für Tiere kann der Verzehr tödlich sein.[4]
![src=]()
Natürliches Verbreitungsgebiet im Jahre 1938
Vorkommen und Nutzung
Der Abendländische Lebensbaum ist in Ostkanada und den nordöstlichen USA mit einem Hauptverbreitungsgebiet rund um die Großen Seen heimisch. Dort gehört er zu den bedeutendsten Waldbaumarten.
In Europa wird er überall häufig angepflanzt, und zwar überwiegend als zypressenähnlicher Baum auf Friedhöfen sowie als ganzjährig blickdichte Hecke in Gartenumfriedungen. Regelrecht in Massen werden die zahlreichen oft zwergwüchsigen Zuchtformen angepflanzt.
Auf nassen Böden wächst der Abendländische Lebensbaum am besten, verträgt aber auch trockene Standorte, vor allem wenn sie schattig sind.
Zuchtformen
- ‘Fastigiata’: 1865 entstanden. Schmal kegelförmig, aber weniger säulenförmig als 'Spiralis'. Diese Zuchtform wird bis 15 Meter hoch und hat schlanke und aufrechte Zweige.
- ‘Lutea’, auch bekannt als ‘George Peabody’ („Gelber Lebensbaum“):[5] Diese Zuchtform wächst meist schöner als der Typ, ist aber dennoch selten. Sie wird bis 17 Meter hoch und bildet an einem kräftigen Stamm eine dichte Krone aus; die junge Belaubung ist goldgelb gefärbt.[6]
- ‘Rheingold’: Diese Form ist meist vielstämmig und wird nur etwa 4 Meter hoch mit rundlich-kegelförmiger Krone. Die Belaubung ist ganz hellgelb, im Frühjahr fast orange und im Winter etwas bräunlich.[6]
- ‘Rosenthalii’ („Säulenlebensbaum“):[5] Ein bis 5,5 Meter hoher, säulenförmig wachsender Baum.[7]
- ‘Spiralis’: 1923 entstanden. Sehr schmale und spitze Säulenform mit tiefgrüner Belaubung, die im Winter etwas bräunlich wird. Sie erreicht eine Wuchshöhe von etwa 15 Meter; die Zweige sind kurz, spiralig gedreht und aufwärts gebogen.[8]
- ‘Brabant’: Kegelförmig, mittelhoher Baum, dichtverzweigt. Höhe 20 bis 25 Meter, Breite 3 bis 4 Meter. Ganzjährig grün, im Winter nicht verfärbend.
- ‘Columna’: Schmal säulenförmiger Großstrauch bis Kleinbaum und langsamwüchsig. Höhe 5 bis 8 Meter, Breite 1 bis 1,5 Meter. Beständige Säulenform, im Alter nicht ausgebreitet.
- ‘Holmstrup’: In der Jugend säulenförmig und im Alter schmale Kegelform, langsamwüchsig und dicht verzweigt. Höhe 3 bis 4 Meter, Breite 0,8 bis 1,5 Meter. Frosthart und besonders windresistent.
- ‘Smaragd’: Kegelförmiger Großstrauch, dicht und gedrungen langsamwüchsig. Höhe 3 bis 5 Meter, Breite 1 bis 2 Meter. Frischgrün, im Winter nicht verfärbend. Frostharte, robuste und windresistente Sorte. Beste Heckenpflanze.
- ‘Sunkist’: In der Jugend sehr schmal kegelförmig und langsamwüchsig, im Alter breit kegelförmig und stark wachsend. Höhe 3 bis 4 Meter, Breite 0,8 bis 1,5 Meter. In der Jugend goldgelb, im Alter zitronengelb bis hellgrün, im Winter bronzefarben.
- ‘Tiny Tim’: Kugelförmiger Zwergstrauch. Höhe 0,5 bis 1 Meter, Breite 0,8 bis 1,5 Meter. Frischgrün, im Winter bronzefarben.
Bilder
Thuja occidentalis:
Sorte 'Smaragd' als Heckenpflanze
Ältere Thuja-Hecke, innen verkahlt
Quellen
-
Christopher J. Earle: Thuja occidentalis. In: The Gymnosperm Database. 23. Januar 2011, abgerufen am 24. Oktober 2011 (englisch).
Einzelnachweise
-
↑ Tropicos. [1]
-
↑ Informationszentrale gegen Vergiftungen / Giftzentrale Bonn / Pflanzen: Lebensbaum (Thuja occidentalis)
-
↑ Informationszentrale gegen Vergiftungen / Giftzentrale Bonn / Pflanzen: Abendländischer Lebensbaum (Thuja occidentalis)
-
↑ Pferde in Thüringen durch Grünschnitt vergiftet in Spiegel Online vom 11. Mai 2014
-
↑ a b Uni Hohenheim: Thuja Occidentalis (Memento vom 14. Juli 2014 im Internet Archive)
-
↑ a b University of Connecticut: Thuja Occidentalis
-
↑ Plant Encyclopedia: Thuja occidentalis ‘Rosenthalii’
-
↑ Plant Encyclopedia: Thuja occidentalis 'Spiralis'
Weblinks
– Album mit Bildern, Videos und Audiodateien
Dieser Artikel behandelt ein Gesundheitsthema. Er dient
nicht der Selbstdiagnose und ersetzt
nicht eine Diagnose durch einen Arzt. Bitte hierzu den
Hinweis zu Gesundheitsthemen beachten!
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Abendländischer Lebensbaum: Brief Summary
(
германски
)
добавил wikipedia DE
Der Abendländische Lebensbaum (Thuja occidentalis), auch Abendländische Thuja oder Gewöhnliche Thuja genannt, ist eine Pflanzenart aus der Gattung der Lebensbäume (Thuja) in der Familie der Zypressengewächse (Cupressaceae).
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autoren und Herausgeber von Wikipedia
Pódwjacorna tuja
(
долнолужички
)
добавил wikipedia emerging languages
Pódwjacorna tuja (Thuja occidentalis) jo bom ze swójźby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Družyna ma wěcej ako 140 kulturnych formow.
Wopis
Pódwjacorna tuja jo pśecej zeleny bom, kótaryž dośěgnjo wusokosć wót 5 až 20 m.
Krona jo wusko-kjagelojta abo pyramidojta.
Gałuzy gusto stoje, wjelgin dele segaju a su płonje rozšyrjone. Rozšurowane gałuzy jěrje aromatiski wónjaju.
Škóra jo śańka, swětle cerwjenojśe-bruna, nitkojta a maju wuske pódłujkostne rozpukliny.
Łopjena
Spjerchlinowe łopjena su tupe abo pitśku špicne a dośěgnu dłujkosć wót až do 6 mm na głownych pšuśikach a wót něźi 3 mm na pódlańskich pšuśikach. Wóni su na górnem boku słabje śamnozelene a na dolnem boku nažołśe zelene. Na gałuzowych flankach su kilate. Na płoninach njasu nadpadnje žywicowe załzy.
Pśi rozšurowanju pó jabłukach z gózdźikami wónjaju.
Nazymske barwjenje jo bronzowe.
Kwiśonki
Kwiśo wót (měrca) apryla až do maja. Kwiśonki su njenaglědne. Muske kwiśonki su žołtojte a stoje w bogatej licbje na gałuzowych kóńcykach. Žeńske kwiśonkowe stołki su cerwjenojte.
Šyški
Žołtozelene šyški su jajojte, nadłujke, rowne, kóžane, dośěgnu dłujkosć wót 1 (1,2) cm a stoje na górnem boku płonych gałuzow. Njasu 4 až 5 porow pśeśiwo stojecych spjerchlinow, kótarež maju rozdźělnu wjelikosć. Prozne šyški cesto dłujko na gałuzy sejźe. W casu zdrjałosći su brune.
Stojnišćo a rozšyrjenje
Jo domacny w pódzajtšnej pódpołnocnej Americe, wót regiona wjelikich jazorow na pódzajtšo až do Maine a New York. Rosćo w Europje w parkach, zagrodach a zelenišćach.
Ma lubjej dłymoko segajuce zemje w górskich městnach we wusokosćach wót až do něźi 900 m.
Rosćenje a drjewo
Bomy pomałku rosćo a mógu starstwo wót až do 400 lět dośěgnuś. Jich drjewo jo wjelgin kšute, ale relatiwnje lažke.
Indianarje su drjewo za zdonkowe cołny lubjej wužywali. Ale běłe sedlarje su drjewo za twarjenje domow wužywali.
Wopśimjeśowe maśizny
Wše źěle rostliny wopśimjeju thujon, tak až su wjelgin gadowate.
Wužywanje
W Europje se wjelgin cesto ako kjarchobowu drjewinu abo zagrodny žywy płot sajźa.
Sorty
- Sorta 'Ericoides' jo gusty kerk, kótaryž dośěgnjo wusokosć wót až do 50 cm. List w młodosći jo bronzowy, pózdźej nazeleń brune.
- Sorta 'Lutea' móžo wusokosć wót až do 2,5 m dośěgnuś. Łopjena su w zymje złotobrune.
- Sorta 'Lutea Nana' jo małki, gusty kerk, kótaregož łopjena su w zymje złotobrune. Rosćo kjagelojśe.
- Sorta 'Micky' njaso zelene łopjena.
- Sorta 'Rheingold' dośěgnjo wusokosć wót až do 80 cm a šyrokosć wót něźi 1,5 m. Jeje krona jo wjelgin roznogata. Łopjena su w zymje złotobrune.
- Sorta 'Smaragd' jo kompaktna, pyramidojta, se góźe ako gusty žywy płot sajźaś a móžo wusokosć wót až do 2 m dośěgnuś. Cełolětnje njaso swěśe zelene łopjena.
Nožki
-
↑ Starosta: Dolnoserbsko-nimski słownik, Niedersorbisch-deutsches Wörterbuch, Bautzen 1999, ISBN 3-7420-1096-4, bok 525
-
↑ W internetowem słowniku: Lebensbaum
Žrědła
- Botanica, Bäume und Sträucher, Über 2000 Pflanzenporträts, ISBN 978-3-8331-4467-7, bok 898 (nim.)
- Bruno P. Kremer: Steinbachs Naturführer Bäume & Sträucher, ISBN 978-3-8001-5934-5, bok 90 (nim.)
- Spohn: Welcher Baum ist das? Die neuen Kosmos-Naturführer, ISBN 978-3-440-10794-2, bok 54 (nim.)
- Steinbachs Großer Pflanzenführer, ISBN 978-3-8001-7567-3, bok 442 (nim.)
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Pódwjacorna tuja: Brief Summary
(
долнолужички
)
добавил wikipedia emerging languages
Pódwjacorna tuja (Thuja occidentalis) jo bom ze swójźby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Družyna ma wěcej ako 140 kulturnych formow.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis
(
ломбардски
)
добавил wikipedia emerging languages
La Thuja occidentalis, tüia ‘n Lumbàrt, l’è öna spéce de la famèa di Cupressaceae che la è da l’America e dal Canadà e l’è stacia portada ‘n Eüròpa ‘n del méla e òt (1.800) de dovrà per ornamét ‘n di giardì.
La Tüia l’è ü sempervért, la crès da i 10 a i 15 méter e de sólet la ciapa öna bèla furma a còno che la tènt a pèrt quando l’è ‘nacc co i agn.
La fòia
I fòie i è piccinine piccinine, facie a scaia, strécie strécie al brochèl/ramelì, metide ‘n quàter file töt intùren; i è bèle érde sura e zaldine sóta, i è piö gròse de chèle de la Thuja orientalis e a sfregale i lasa ‘ndà ü bèl pröföm de póm. I ram i è per lo piö metìcc ‘n pià a diferènsa de la Thuja orientalis che la ghi à per lo piö metìcc per impé.
Ol fiùr
La Thuja l’è öna pianta monòica, cioè öna pianta che la gh’à i ‘nfiurescènse maschii e feminii sö la stèsa pianta. Per ès piö precìs la tüia l’a gh’à di infiurescense dóma feminìi e di ‘nfiuresènse dóma maschii: i prime i è di còni zalcc - marù, chèi maschii i è pò a lur di còni de culùr zaldàstr sfömacc de rós che i se dèrf ‘n Avrìl e che i se tróa só la pónta di ramelì.
Ol fröt
Ol fröt l’è ü strobilo che l’ gh’à la forma d’ün öf fai sö da 10 iscaie con d’öna bèla pónta redónda/tunda. I fröcc de sólèt i è mai desperlür, ma i se fà sö a ròs, i diènta marù e i se dèrf fò a rosèta per lasà ‘ndà la somèsa.
Come dovrala
La tüia la è buna per ornamét, piantada desperlé o suertöt in fila per fà di sése, desà che la sopórta bé ol tai; la preferés ès metida al sul e ès pinatada ‘n d’ü teré bel frèsch e ömet. La Thuja occidentalis la sopórta mèi ‘l frècc de chèla orientalis.
De mia confónt
La Thuja occidentalis l’è mia de confónt con la Thuja orientalis che pör la ghe sömèa e con la Thuja plicata.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
ломбардски
)
добавил wikipedia emerging languages
La Thuja occidentalis, tüia ‘n Lumbàrt, l’è öna spéce de la famèa di Cupressaceae che la è da l’America e dal Canadà e l’è stacia portada ‘n Eüròpa ‘n del méla e òt (1.800) de dovrà per ornamét ‘n di giardì.
La Tüia l’è ü sempervért, la crès da i 10 a i 15 méter e de sólet la ciapa öna bèla furma a còno che la tènt a pèrt quando l’è ‘nacc co i agn.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Tujė
(
самогитски
)
добавил wikipedia emerging languages
Tujė (luotīnėškā: Thuja occidentalis) īr kėparisėniu šėimuos spīglioutis medis. Ons ožoug lėgė 20 m augoma. Īr kėlėma nug Vėdoržemė jūras pakrontiu, bet Lietovuo tonkē suodėnams ont kapū.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Τούγια δυτική
(
грчки, современ (1453-)
)
добавил wikipedia emerging languages
Η Τούγια δυτική (Thuja occidentalis) είναι ένα αειθαλές κωνοφόρο δέντρο, στην οικογένεια Κυππαρισσοειδή, το οποίο καλλιεργείται ευρέως για χρήση ως καλλωπιστικό φυτό γνωστό ως American Arbor Vitae.[1] Η ενδημική ύπαρξη του είναι μια βορειοανατολική κατανομή στη Βόρεια Αμερική. Θεωρείται το πρώτο φυτό εκείνης της περιοχής που καλλιεργείται στην περιοχή και σε όλη την Ευρώπη.
Κοινά ονόματά της στα αγγλικά είναι: Tree of Life, Yellow Cedar, American Arborvitae, Arbor Vitae, Atlantic White Cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Thuja.
Περιγραφή
![src=]()
Botanical illustration from 1913
Είναι αειθαλές δέντρο με κλαδιά που μοιάζουν με πτερωτή άτρακτο και λεπιδωτά φύλλα. Αντίθετα με το στενά σχετιζόμενο είδος, Thuja plicata (Δυτικός Κόκκινος Κέδρος), είναι μόνο ένα μικρό δέντρο. Φθάνοντας σε ύψος 10–20 m (33–66 ft) με διάμετρο κορμού 0,4 m (1,3 ft), κατ' εξαίρεση τα 30 m (98 ft) σε ύψος και 1,6 m (5,2 ft) σε διάμετρο, το δέντρο είναι συχνά καχεκτικό ή κατάκοιτο. Ο φλοιός είναι φαιοκόκκινος, αυλακωτός και οι φλούδες σε στενές, διαμήκεις λωρίδες. Το φύλλωμα δημιουργείται σε επίπεδες sprays με κλιμακωτά φύλλα 3–5 mm (0,12–0,20 in) σε μήκος. Τα κουκουνάρια είναι λεπτά, κιτρινοπράσινα με ώριμο καφέ χρώμα, 10–15 mm (0,39–0,59 in) σε μήκος και 4–5 mm (0,16–0,20 in) σε πλάτος, με 6-8 επικαλυπτόμενες κλίμακες. Τα κλαδιά μπορεί να πιάσουν ρίζες αν το δέντρο πέσει.[2]
Κατανομή
Η Thuja occidentalis είναι ενδημική στη Μανιτόμπα ανατολικά σε όλη την περιοχή των Μεγάλων Λιμνών και μέχρι το Κεμπέκ, το Βέρμοντ, το Νιου Χάμσαϊρ, το Μέιν, την Νήσο του Πρίγκηπα Εδουάρδου, τη Νέα Βρουνσβίκη, και τη Νέα Σκωτία. Απομονωμένοι πληθυσμοί υπάρχουν στα νότια στην Μασαχουσέτη, το Κονέκτικατ, το Οχάιο, το Κεντάκι, το Τενεσσί, την Βόρεια Καρολίνα, την Πενσυλβάνια, το Μέριλαντ, την Βιρτζίνια και την Δυτική Βιρτζίνια.[2]
Ονομασία και ταξονομία
Το είδος περιγράφηκε πρώτη φορά από τον Κάρολο Λινναίο το 1753, και το διώνυμο παραμένει. Κοινά ονόματα περιλαμβάνουν το White cedar (στο Ηνωμένο Βασίλειο), Yellow Cedar, Atlantic White Cedar, Swamp cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Techny Arborvitae, American Arborvitae ή just Arborvitae, το τελευταίο κυρίως στο εμπόριο φυτών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το όνομα 'Arbor vitae' είναι στα Λατινικα το "δέντρο της ζωής" - λόγω των υποτιθέμενων φαρμακευτικών ιδιοτήτων των χυμών, του φλοιού και των κλαδιών της.[3] παρά τα κοινά της ονόματα δεν ανήκει στο γένος του κέδρου, ούτε σχετίζεται με τον Αυστραλιανό Λευκό Κέδρο (Australian White cedar), την Melia azedarach.
Οικολογία
Η Thuja occidentalis αναπτύσσεται φυσικά σε υγρά δάση, ούσα συγκεκριμένα σε αφθονία σε βάλτους κωνοφόρων όπου άλλα μεγαλύτερα και ταχύτερα αναπτυσσόμενα δέντρα δεν μπορούν να συναγωνιστούν επιτυχώς. Επίσης συναντάται σε άλλες τοποθεσίες με μειωμένο ανταγωνισμό δέντρων όπως οι βράχοι. Αν και τρεχόντως δεν είναι καταγεγραμμένη ως απειλούμενη, οι πληθυσμοί άγριας Thuja occidentalis απειλούνται σε πολλές περιοχές από μεγάλους αριθμούς ελαφιών· τα ελάφια βρίσκουν το μαλακό αειθαλές φύλλωμα πολύ ελκυστική χειμερινή τροφή, και το απογυμνώνουν ραγδαία. Το μεγαλύτερο γνωστό δείγμα είναι ύψους 34 m και διαμέτρου 175 cm, στο Νησί Σάουθ Μανιτού στην Κομητεία Λήλαναου, Μίσιγκαν.
Χρήσεις
![src=]()
Ανεπτυγμένο ως καλλωπιστικό είδος, Βοτανικός Κήπος Powsin,
Βαρσοβία,
Πολωνία
Ο Λευκός Κέδρος είναι ένα δέντρο με σημαντικές χρήσεις στον παραδοσιακό πολιτισμό των Οτζίμπουε. Τιμημένη με το όνομα Nookomis Giizhik ("Γιαγιά Κέδρος"), το δέντρο είναι το θέμα ιερών θρύλων και θεωρείται δώρο προς την ανθρωπότητα για τις μυριάδες χρήσεις του. Χρησιμοποιείται στη βιοτεχνία, οικοδομή και ιατρική.[4] Είναι ένα από τα τέσσερα φυτά του Ojibwe medicine wheel, associated with the south. Το φύλλωμα της Thuja occidentalis είναι πλούσιο σε βιταμίνη C και πιστεύεται ότι η annedda θεράπευσε το σκορβούτο του Jacques Cartier και του πληρώματός του το χειμώνα του 1535–1536.[5] Λόγω της νευροτοξικής ένωσης thujone, εσωτερική χρήση μπορεί να είναι βλαβερή σε παρατεταμένη χρήση ή σε εγκύους.
Ο βόρειος λευκός κέδρος χρησιμοποιείται εμπορικά για παραδοσιακούς φράκτες, στύλους, ξυλεία, στύλους, σανίδες και στην κατασκευή ξύλινων καμπίνων.[5] Ο λευκός κέδρος είναι το προτιμητέο ξύλο για τα δομικά στοιχεία, όπως as ribs and planking, of birchbark canoes and the planking of wooden canoes.[6]
The essential oil within the plant has been used for cleansers, disinfectants, hair preparations, insecticides, liniment, room sprays, και μαλακά σαπούνια. There are some reports that the Ojibwa made a soup from the inner bark of the soft twigs. Others have used the twigs to make teas to relieve constipation and headache.[6]
Τον 19ο αιώνα η Τούγια ήταν σε κοινή χρήση ως as an externally applied tincture or ointment for the treatment of warts, ringworm and thrush.[7] "An injection of the tincture into venereal warts is said to cause them to disappear."[8]
Εικόνες
Φύλλα σε ένα Eastern Arborvitae
Αναφορές
-
↑ «Αρχειοθετημένο αντίγραφο». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012.
-
↑ 2,0 2,1 «Thuja occidentalis Linnaeus 1753». conifers.org. Gymnosperm Database. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουλίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2012.
-
↑ Thuja, American Cancer Society, last revised 6/19/2007. {http://www.cancer.org/docroot/ETO/content/ETO_5_3X_Thuja.asp available online]
-
↑ Geniusz, Wendy Makoons (2009). Our Knowledge is not Primitive. Syracuse, NY: Syracuse University Press
-
↑ 5,0 5,1 Russell M. Burns and Barbara H. Honkala (Technical Coordinators) (1990). «Thuja occidentalis L.: Northern White-Cedar». Silvics of North America (Agriculture Handbook 654). Unknown parameter
|month= ignored (βοήθεια) -
↑ 6,0 6,1 «USDA/NRCS Plant Guide: Northern White Cedar, Thuja occidentalis L» (PDF). United States Department of Agriculture. Ανακτήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου 2008.
-
↑ David Hoffmann, Medical Herbalism: Principles and Practices, Healing Arts Press, 2003, p.588
-
↑ M Grieve, A Modern Herbal, London: Jonathan Cape, 1931, p.177
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Συγγραφείς και συντάκτες της Wikipedia
Τούγια δυτική: Brief Summary
(
грчки, современ (1453-)
)
добавил wikipedia emerging languages
Η Τούγια δυτική (Thuja occidentalis) είναι ένα αειθαλές κωνοφόρο δέντρο, στην οικογένεια Κυππαρισσοειδή, το οποίο καλλιεργείται ευρέως για χρήση ως καλλωπιστικό φυτό γνωστό ως American Arbor Vitae. Η ενδημική ύπαρξη του είναι μια βορειοανατολική κατανομή στη Βόρεια Αμερική. Θεωρείται το πρώτο φυτό εκείνης της περιοχής που καλλιεργείται στην περιοχή και σε όλη την Ευρώπη.
Κοινά ονόματά της στα αγγλικά είναι: Tree of Life, Yellow Cedar, American Arborvitae, Arbor Vitae, Atlantic White Cedar, Cedrus Lycea, Eastern White Cedar, False White Cedar, Hackmatack, Lebensbaum, Thuia du Canada, Thuja.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Συγγραφείς και συντάκτες της Wikipedia
Thuja occidentalis
(
англиски
)
добавил wikipedia EN
Thuja occidentalis, also known as northern white-cedar,[1] eastern white-cedar,[2] or arborvitae,[2][3] is an evergreen coniferous tree, in the cypress family Cupressaceae, which is native to eastern Canada and much of the north-central and northeastern United States.[3][4] It is widely cultivated as an ornamental plant. It is not to be confused with Juniperus virginiana (eastern red cedar).
Common names
Its additional common names include swamp cedar,[3] American arborvitae,[4] and eastern arborvitae.[4] The name arborvitae is particularly used in the horticultural trade in the United States; it is Latin for 'tree of life' – due to the supposed medicinal properties of the sap, bark, and twigs.[5] It is sometimes called white-cedar (hyphenated) or whitecedar (one word)[4] to distinguish it from Cedrus, the true cedars.[6]
Description
Unlike the closely related western red cedar (Thuja plicata), northern white cedar is only a small or medium-sized tree, growing to a height of 15 m (49 ft) tall with a 0.9 m (3.0 ft) trunk diameter, exceptionally to 38 metres (125 ft) tall and 1.8 metres (5.9 ft) diameter.[7] The tree is often stunted or prostrate in less favorable locations. The bark is red-brown, furrowed and peels in narrow, longitudinal strips. Northern white cedar has fan-like branches and scaly leaves. The foliage forms in flat sprays with scale-like leaves 3–5 millimetres (1⁄8–3⁄16 in) long.
The seed cones are slender, yellow-green, ripening to brown, 9–14 millimetres (3⁄8–9⁄16 in) long and 4–5 millimetres (5⁄32–3⁄16 in) broad, with six to eight overlapping scales. They contain about eight seeds each.[7] The branches may take root if the tree falls.[4]
Taxonomy
The species was first described by Carl Linnaeus in 1753. Over 30 synonyms are listed in Kew's Plants of the World Online database.[8]
Distribution
Northern white cedar is native to an area in the southern part of eastern Canada and the adjacent part of the northern United States. It extends from southeastern Manitoba east throughout the Great Lakes region and into Ontario, Québec, New York, Vermont, New Hampshire, Maine, Prince Edward Island, New Brunswick, and Nova Scotia. Isolated populations occur in west-central Manitoba, and to the south in Massachusetts, Connecticut, Ohio, and Illinois and in the Appalachian Mountains of Kentucky, Tennessee, North Carolina, Pennsylvania, Maryland, Virginia, and West Virginia.[4] In Canada, its range reaches the Arctic treeline and the southern tip of Hudson Bay. It grows mainly in places with cooler summers, with a typical temperature of 16 to 22 °C (61 to 72 °F) in July, and a shorter growing season, from 90 to 180 days.[9]
Ecology
A swamp along the
Superior Hiking Trail in November with smattering of evergreen white cedars (left) and other trees and shrubs
Northern white cedar grows naturally in wet forests, being particularly abundant in coniferous swamps, where other larger and faster-growing trees cannot compete successfully. It also occurs on other sites with reduced tree competition, such as cliffs. Although not currently listed as endangered, wild white cedar populations are threatened in many areas by high deer numbers; deer find the soft evergreen foliage a very attractive winter food and strip it rapidly. The largest known specimen is 34 m (112 ft) tall and 175 cm (69 in) diameter, on South Manitou Island within Leelanau County, Michigan. Northern white cedars can be very long-lived trees in certain conditions, with notably old specimens growing on cliffs where they are inaccessible to deer and wildfire. As of 2008, the oldest known living specimen was 1,141 years old,[10] but a dead specimen with 1,653 growth rings has been found.[11] Despite their age, these very old trees are small and stunted due to the difficult growing conditions. These individuals' long lifespans have been attributed to their slow growth and their ability to survive when different sections of the tree are damaged or killed.[12] The Witch Tree, a T. occidentalis growing out of a cliff face on Lake Superior in Minnesota, was described by the French explorer Sieur de la Verendrye as being a mature tree in 1731; it is still alive today.
Specimens found growing on cliff faces in southern Ontario are the oldest trees in Eastern North America and all of Canada, having achieved ages in excess of 1,653 years.[4]
Uses
Thuja occidentalis is commercially used for rustic fencing and posts, lumber, poles, shingles, and in the construction of log cabins.[9] It is the preferred wood for the structural elements, such as ribs and planking, of birchbark canoes and the planking of wooden canoes.[13]
The essential oil within the plant has been used for cleansers, disinfectants, hair preparations, insecticides, liniment, room sprays, and soft soaps. The Ojibwa reportedly made a soup from the inner bark of the soft twigs. Others have used the twigs to make teas to relieve constipation and headache.[13]
Eastern white cedar - as arborvitae - is a popular ornamental plant used in both residential and commercial landscapes.
Thuja occidentalis has important uses in traditional Ojibwe culture. Honoured with the name Nookomis Giizhik (Grandmother Cedar), the tree is the subject of sacred legends and is considered a gift to humanity for its myriad of uses, among them crafts, construction, and medicine.[14] It is one of the four plants of the Ojibwe medicine wheel, associated with the north. The foliage is rich in vitamin C and is believed to be the annedda, which cured the scurvy of Jacques Cartier and his party in the winter of 1535–1536.[9] Due to the presence of the neurotoxic compound thujone, internal use can be harmful if used for prolonged periods or while pregnant.
Cultivation
T. occidentalis is widely used as an ornamental tree, particularly for screens and hedges, in gardens, parks, and cemeteries. Over 300 cultivars exist, showing great variation in colour, shape, and size, with some of the more common ones being 'Degroot's Spire', 'Ellwangeriana', 'Hetz Wintergreen', 'Lutea', 'Rheingold', 'Smaragd' (or 'Emerald Green'), 'Techny', and 'Wareana'. It was introduced into Europe as early as 1540. These cultivars have gained the Royal Horticultural Society's Award of Garden Merit:
See also
References
-
^ a b Farjon, A. (2013). "Thuja occidentalis". IUCN Red List of Threatened Species. 2013: e.T42262A2967995. doi:10.2305/IUCN.UK.2013-1.RLTS.T42262A2967995.en.
-
^ a b Brouillet L. et al. 2010+. "Thuja occidentalis Linnaeus". data.canadensys.net. Database of Vascular Plants of Canada (VASCAN). Retrieved 3 October 2020.
-
^ a b c "Thuja occidentalis". Germplasm Resources Information Network (GRIN). Agricultural Research Service (ARS), United States Department of Agriculture (USDA).
-
^ a b c d e f g Earle, Christopher J., ed. (2018). "Thuja occidentalis". The Gymnosperm Database.
-
^ Thuja, American Cancer Society, last revised 6/19/2007. available online
-
^ "The Cedars" (PDF). 2004.
-
^ a b Chambers, Kenton L. (1993). "Thuja occidentalis". In Flora of North America Editorial Committee (ed.). Flora of North America North of Mexico (FNA). Vol. 2. New York and Oxford. Retrieved 24 September 2016 – via eFloras.org, Missouri Botanical Garden, St. Louis, MO & Harvard University Herbaria, Cambridge, MA.
-
^ "Thuja occidentalis L." Plants of the World Online. Royal Botanic Gardens, Kew. Retrieved 3 October 2020.
-
^ a b c Johnston, William F. (1990). "Thuja occidentalis". In Burns, Russell M.; Honkala, Barbara H. (eds.). Conifers. Silvics of North America. Washington, D.C.: United States Forest Service (USFS), United States Department of Agriculture (USDA). Vol. 1 – via Southern Research Station.
-
^ "Eastern OLDLIST. Thuja occidentalis". Rocky Mountain Tree-Ring Research, Inc. & Eastern Kentucky University. 2008. Retrieved 15 January 2021.
-
^ "Eastern OLDLIST a database of ancient trees and their ages". Rocky Mountain Tree-Ring Research, Inc. & Eastern Kentucky University. 2020. Retrieved 15 January 2021.
-
^ Larson, D.W. (2001). "The paradox of great longevity in a short-lived tree species". Experimental Gerontology. 36 (4–6): 651–673. doi:10.1016/S0531-5565(00)00233-3. ISSN 0531-5565. PMID 11295506. S2CID 24297929.
-
^ a b "USDA/NRCS Plant Guide: Northern White Cedar, Thuja occidentalis L." (PDF). United States Department of Agriculture. Retrieved 2008-02-15.
-
^ Geniusz, Wendy Makoons (2009). Our Knowledge is not Primitive. Syracuse, NY: Syracuse University Press
-
^ "RHS Plant Selector – Thuja occidentalis 'Danica'". RHS. Retrieved 5 March 2021.
-
^ "Thuja occidentalis 'Golden Tuffet'". RHS. Retrieved 5 March 2021.
-
^ "RHS Plant Selector – Thuja occidentalis 'Holmstrup'". RHS. Retrieved 5 March 2021.
-
^ "RHS Plant Selector – Thuja occidentalis 'Rheingold'". RHS. Retrieved 5 March 2021.
-
^ "RHS Plant Selector – Thuja occidentalis 'Smaragd'". RHS. Retrieved 5 March 2021.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
англиски
)
добавил wikipedia EN
Thuja occidentalis, also known as northern white-cedar, eastern white-cedar, or arborvitae, is an evergreen coniferous tree, in the cypress family Cupressaceae, which is native to eastern Canada and much of the north-central and northeastern United States. It is widely cultivated as an ornamental plant. It is not to be confused with Juniperus virginiana (eastern red cedar).
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Okcidenta tujo
(
есперанто
)
добавил wikipedia EO
La okcidenta tujo (Thuja occidentalis) estas ĉiamverda konifera arbo, el la familio de la cipresacoj, kiu estas indiĝena en la nordoriento de Usono kaj la sudoriento de Kanado, sed kultivita kiel ornama planto en regionoj kun simila klimato, interalie en Eŭropo. La specio estis la unua foje priskribita far Carolus Linnaeus en 1753, kaj tiu scienca latina dunomo ĉiam validas. En Usono oni ofte uzas la nomon arborvitae en la hortikultura komerco. Arbor vitae (latina nomo), signifas "arbo de la vivo" – kaj rilatas al la supozitaj medicinaj karakterizoj de la suko, arboŝelo kaj brancetoj [1].
Priskribo
![src=]()
Botanika ilustraĵo de
1913.
La okcidenta tujo havas ventumilo-similajn branĉojn kaj skvamajn foliojn. Male al la parenca specio, giganta tujo, ĝi estas nur malgranda arbo, atinganta altecon de 10-20 metroj, escepte de 30 metroj. Kutime la trunkodiametro estiĝas 0,4 metroj, escepte 1,6 metroj. La arbo ofte estas deformita aŭ duon-kuŝinta. La ŝelo estas ruĝbruna, sulkiĝinta kaj ĝi senŝeliĝas en mallarĝajn, longajn striojn. La foliaro konstituas platajn branĉetojn kun skvamecaj folioj kiuj longas 3-5 milimetrojn. La strobiloj estas maldikaj, eke flavverdaj, maturiĝante brunaj, longas 10-15 milimetrojn kaj larĝas 4-5 milimetrojn, kun 6-8 imbrikiĝintaj skvamoj. La branĉoj povas enradikiĝi se la arbo renversiĝas.
Disvastiĝo
Tiu nearktisa specio estas hejma en Manitobo oriente tra la grandalaga regiono kaj en Kebekion, Vermonton, Nov-Hampŝiron, Majnon, Insulon de Princo Eduardo, Nov-Brunsvikon kaj Nov-Skotujon. Izolitaj populacioj ekzistas en la sudo en Masaĉuseco, Konektikuto, Ohio, Kentukio, Tenesio, Norda Karolino, Pensilvanio, Marilando, Virginio, kaj Okcidenta Virginio.
Ekologio
![src=]()
Foliaro kaj maturaj strobiloj.
La okcidenta tujo nature vegetas en humidaj arbaroj, estanta precipe abunda en koniferaj marĉoj kie aliaj pli grandaj kaj plirapid-kreskantaj arboj ne povas konkuri sukcese. Ĝi ankaŭ troviĝas en aliaj kreskejoj kun reduktita arbokonkurado kiel ekzemple klifoj. Kvankam ne nuntempe listigitaj kiel endanĝerigitaj, sovaĝaj okcident-tujaj populacioj estas minacitaj en multaj areoj kaŭze de alta cerva ĉeesto; cervoj multe ŝatas la molan ĉiamverdan foliaron, tre allogan vintromanĝaĵon, kaj nudigas ĝin rapide.
La plej granda konata specimeno altas 34 m, diametras 175 cm, kaj troviĝas en Suda Manitu-Insulo (Lago Miĉigano) ene de Lelanaŭ-Kantono, Miĉigano.
Ĝi povas esti tre longeviva arbo en certaj kondiĉoj, kun notinde aĝaj specimenoj vegetantaj sur klifoj kie ili estas nealireblaj al cervoj kaj al arbara incendio; la plej malnova konata vivanta specimeno aĝas nuntempe pli ol 1 100 jarojn, sed mortinta specimeno kun pli ol 1 650 jarringoj estis trovita [2]. Tiuj tre maljunaj arboj estas, malgraŭ siaj aĝoj, malgrandaj kaj deformitaj pro la malfacilaj kreskkondiĉoj. La "Sorĉistino-arbo", okcidenta tujo vegetanta sur deklivo super Supra Lago en Minesoto, estis priskribita de franca esploristo kiel esti matura arbo en 1731; ĝi daŭre estas vivanta hodiaŭ.
Specimenoj de la okcidenta tuja trovataj sur klifoj en suda Ontario estas la plej maljunaj arboj de orienta Nordameriko kaj de ĉiu Kanado; ili havas aĝon de pli ol 1 653 jaroj.
Uzado
![src=]()
Arboŝelo de okcidenta tujo.
La okcidenta tujo estas arbo kun gravaj uzadoj en la tradicia Oĝibvoj-kulturo. Honorata kun la nomo Nookomis Giizhik ("Avino Tujo"), la arbo estas la objekto de sanktaj legendoj kaj estas konsiderata kiel donacon por la homaro pro sia multeco da uzadoj. Ĝi estas uzita en metiartoj, konstruado kaj medicino [3]. Ĝi estas unu el la kvar plantoj de la oĝibvaj medicinorado, asociita kun la sudo. La foliaro de okcidenta tujo estas riĉa je vitamino C kaj estas kredita esti la aneda kiu kuracis la skorbuton de Jacques Cartier kaj lia skipo en la vintro de 1535-1536 [4]. Pro la neŭrotoksia kunmetaĵo tujono [5], interna uzado povas esti damaĝa se uzite por longedaŭraj periodoj aŭ dum gravedeco.
La okcidenta tujo estas komerce utiligita por rustikaj ŝirmiloj kaj bariloj, por fostoj, palisoj, lignaj tegoloj kaj en la konstruado de trabkabanoj [4]. Okcidenta tujo estas la preferata ligno por la strukturaj elementoj, kiel ekzemple ripoj kaj bretaro de betulŝelaj kanuoj kaj la bretaro de lignaj kanuoj [6].
La volatila oleo ene de la planto estis uzita por purigiloj, seninfektigantoj, hararopreparaĵoj, insekticidoj, embrokacioj, ĉambro-ŝprucaĵoj, kaj molaj sapoj. Ekzistas kelkaj raportoj ke la oĝibvoj preparis supon de la interna ŝelo de la molaj branĉetoj. Aliaj uzis la branĉetojn por fari teojn por malhelpi konstipon kaj kapdoloron [6].
En la 19-a jarcento, la okcidenta tujo estis ĝenerale ekstere aplikata kiel tinkturo aŭ kiel ungvento por la flegado de verukoj, dermatofitozo kaj kandidozo [7] "Injekto de la tinkturo en genitalajn verukojn estas dirita kaŭzi ilian malaperon."[8].
Kultivado
La okcidenta tujo estas vaste utiligata kiel ornama arbo, precipe por ŝirmiloj kaj heĝoj. Pli ol 300 kulturvarioj ekzistas, kun iuj el la pli komunaj estantaj : 'Degroot's Spire', 'Ellwangeriana', 'Hetz Wintergreen', 'Lutea', 'Rheingold', 'Smaragd' (aŭ 'Emerald Green'), 'Techny', kaj 'Wareana'. Ĝi estis enmetata en Eŭropo jam en 1540 kaj estas vaste kultivata nuntempe, precipe en parkoj kaj tombejoj.
Jenaj kulturvarioj estas akirintaj la "Dekoracion de Ĝardena Merito" de la Reĝa Hortikultura Societo :
Vidu ankaŭ
Referencoj
-
↑ angle Thuja, American Cancer Society, last revised 6/19/2007. available online
-
↑ angle Listo de tre maljunaj okcidentaj tujoj.
-
↑ angle Geniusz, Wendy Makoons (2009). Our Knowledge is not Primitive. Syracuse, NY: Syracuse University Press
- ↑ 4,0 4,1 angle Russell M. Burns and Barbara H. Honkala (Technical Coordinators) (December 1990)Thuja occidentalis L.: Northern White-Cedar. Silvics of North America (Agriculture Handbook 654).
-
↑ Plena Ilustrita Vortaro 2002, p. 1190
- ↑ 6,0 6,1 angle USDA/NRCS Plant Guide: Northern White Cedar, Thuja occidentalis L. (PDF). United States Department of Agriculture. Alirita 2008-02-15.
-
↑ angle Hoffmann, David 2003 : Medical Herbalism: Principles and Practices, Healing Arts Press, p.588
-
↑ angle Grieve M. 1931 : A Modern Herbal, Jonathan Cape, Londono, p.177
-
↑ angle 'Danica'
-
↑ angle 'Holmstrup'
-
↑ angle 'Rheingold'
-
↑ angle 'Smaragd'
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
Okcidenta tujo: Brief Summary
(
есперанто
)
добавил wikipedia EO
La okcidenta tujo (Thuja occidentalis) estas ĉiamverda konifera arbo, el la familio de la cipresacoj, kiu estas indiĝena en la nordoriento de Usono kaj la sudoriento de Kanado, sed kultivita kiel ornama planto en regionoj kun simila klimato, interalie en Eŭropo. La specio estis la unua foje priskribita far Carolus Linnaeus en 1753, kaj tiu scienca latina dunomo ĉiam validas. En Usono oni ofte uzas la nomon arborvitae en la hortikultura komerco. Arbor vitae (latina nomo), signifas "arbo de la vivo" – kaj rilatas al la supozitaj medicinaj karakterizoj de la suko, arboŝelo kaj brancetoj .
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipedio aŭtoroj kaj redaktantoj
Thuja occidentalis
(
шпански; кастиљски
)
добавил wikipedia ES
Thuja occidentalis, la tuya del Canadá,[1] o tuya occidental es una especie arbórea de la familia de las Cupresáceas. Es una conífera siempreverde originaria del nordeste de EE. UU. y sudeste de Canadá, desde el centro de Saskatchewan, este de Nuevo Brunswick, sur y este de Tennessee en los Apalaches.
![src=]()
Un muy cuidado seto de
Thuja occidentalis
![src=]()
Hojas de
Thuja occidentalis
Descripción
Aunque está muy relacionada con Thuja plicata es solamente un pequeño árbol, de 10-20 m de altura y 40 cm de diámetro de tronco, (excepcionalmente de 30 m y 16 dm diámetro). La corteza es rojo-parda, marcada por angostos, y estrías longitudinales. El follaje se forma en chatas ramitas con hojas de 3-5 mm de longitud. Los conos son delgados, amarillo-verdosos, y al madurar pardos, de 10-15 mm de long. y 4-5 mm de ancho, con 6-8 escamas sobrepuestas.
Ecología
Thuja occidentalis crece naturalmente en bosques húmedos, siendo particularmente abundante en pantanos donde otras especies grandes y de rápido crecimiento no compiten con éxito. También aparece en sitios con reducida competición arbórea, como en acantilados. Aunque no está en la lista de especies en riesgo, las poblaciones silvestres de Thuja occidentalis están amenazadas en muchas áreas por la alta concentración de ciervos. Estos encuentran su suave follaje siempreverde muy atractivo como alimento invernal. La tuya más alta registrada, en South Manitou Island, condado de Leelanau, Míchigan, tenía una altura de 34 m, y 175 cm de diámetro. Puede llegar a ser muy longeva en ciertas condiciones, como estar a cubierto de ciervos y de fuego; llegando a vivir más de un milenio. Un espécimen muerto tenía 1.500 años.
Usos
Es frecuente su uso como árbol ornamental. Se han seleccionado más de 300 cultivares para jardinería; en el mercado horticultural pueden encontrarse las siguientes variedades: 'Degroot's Spire', 'Ellwangeriana', 'Hetz Wintergreen', 'Lutea', 'Rheingold', 'Smaragd' (alias 'Emerald Green'), 'Techny', 'Wareana'. Se introdujo en Europa en 1540 y se cultiva ampliamente, especialmente en parques y cementerios.
Los aceites de Thuja occidentalis se hallan en alimento orgánico que se supone eliminarían verrugas, incluyendo el Virus del Papiloma Humano. Ninguna evidencia científica avala esa aplicación (referencia: "Fuerzas de la Naturaleza: no más verrugas").
Sus agujas pueden usarse hervidas en agua para hacer un té que contiene 50 mg de Vitamina C/100 g, haciendo de él un auxiliar en curas de hipovitaminosis.
Efectos secundarios
Algunos de los efectos secundarios en niños, son: confusión, somnolencia, resequedad en la boca y problemas estomacales
Taxonomía
Thuja occidentalis fue descrita por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 1002. 1753.[2]
- Etimología
Thuja: nombre genérico que proviene del griego antiguo θυα, y luego el Latín thya, -ae, que Plinio el Viejo (13, XXX, 100), describe ampliamente y que corresponde a Thuja articulata (hoy en el género Tetraclinis). El vocablo thya, thyon designaba, en un primer tiempo -en Homero- las maderas y árboles de olor perfumado y, más tarde, se amplió erróneamente su aceptación a todos los perfumes.[3][4]
occidentalis: epíteto geográfico que alude a su localización en occidente.
- Sinonimia
-
Cupressus arborvitae O.Targ.Tozz.
-
Juniperus ericoides Mast.
-
Retinispora devriesiana Mast.
-
Retinispora dubia Carrière
-
Retinispora ellwangeriana Carrière
-
Retinispora glaucescens Hochst. ex Beissn.
-
Retinispora keteleeri Beissn.
-
Retinispora meldensis Carrière
-
Retinispora nobleana Beissn.
-
Retinispora pygmaea Beissn.
-
Retinispora troubetzkoyana auct.
-
Thuja bodmeri Beissn.
-
Thuja canadensis K.Koch
-
Thuja caucasica Gordon
-
Thuja compacta Standish ex Gordon
-
Thuja devriesiana Carrière
-
Thuja ellwangeriana Carrière
-
Thuja ericoides Gordon
-
Thuja globosa Beissn.
-
Thuja hoveyi Gordon
-
Thuja minor Carrière
-
Thuja nana Carrière
-
Thuja obtusa Moench
-
Thuja odorata Marshall
-
Thuja procera Salisb.
-
Thuja recurva Beissn.
-
Thuja recurvata Beissn.
-
Thuja sibirica Gordon
-
Thuja tatarica Gordon
-
Thuja theophrasti Nieuwl.
-
Thuja variegata Marshall
-
Thuja vervaeneana Van Geert ex Gordon[5]
Nombres comunes
- árbol de la vida americano, ciprés de abanico.[6]
Referencias
-
↑ Nombre vulgar preferido en español. Árboles: guía de campo; Johnson, Owen y More, David; traductor: Pijoan Rotger, Manuel, ed. Omega, 2006. ISBN 978-84-282-1400-1. Versión en español de la Collins Tree Guide.
-
↑ «Thuja occidentalis». Tropicos.org. Jardín Botánico de Misuri. Consultado el 23 de febrero de 2014.
-
↑ Pline l'ancien, Histoire naturelle, Livre 13, Edition Emile Littré, Dubochet, Paris, 1848-1850
-
↑ B. Thayer, Pliny the Elder: the Natural History, Liber XIII, XXX, 100
-
↑ Thuja occidentalis en PlantList
-
↑ Colmeiro, Miguel: «Diccionario de los diversos nombres vulgares de muchas plantas usuales ó notables del antiguo y nuevo mundo», Madrid, 1871.
Bibliografía
- Comitñe editorial de Flora of China. 1999. Flora of China (Cycadaceae through Fagaceae). 4: 1–453. En C. Y. Wu, P. H. Raven y D. Y. Hong (eds.) Fl. China. Science Press y Missouri Botanical Garden Press, Pekín y San Luis.
- https://tuboutiquenatural.com/blog/post/10-el-jarabe-de-pino-tiene-alguna-contraindicacion.html
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autores y editores de Wikipedia
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
шпански; кастиљски
)
добавил wikipedia ES
Thuja occidentalis, la tuya del Canadá, o tuya occidental es una especie arbórea de la familia de las Cupresáceas. Es una conífera siempreverde originaria del nordeste de EE. UU. y sudeste de Canadá, desde el centro de Saskatchewan, este de Nuevo Brunswick, sur y este de Tennessee en los Apalaches.
![src=]()
Un muy cuidado seto de Thuja occidentalis
![src=]()
Hojas de Thuja occidentalis
![src=]()
Vista del árbol
![src=]()
En su hábitat
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autores y editores de Wikipedia
Harilik elupuu
(
естонски
)
добавил wikipedia ET
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipeedia autorid ja toimetajad
Harilik elupuu: Brief Summary
(
естонски
)
добавил wikipedia ET
Harilik elupuu (Thuja occidentalis L.) on okaspuuliik elupuu perekonnast.
Harilik elupuu kasvab pärismaisena Põhja-Ameerikas. Euroopas on ta sageli kasvatatav ilupuu ja hekipõõsas.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipeedia autorid ja toimetajad
Mendebaldeko tuia
(
баскиски
)
добавил wikipedia EU
Mendebaldeko tuia (Thuja occidentalis) Cupressaceae familiako zuhaitz espeziea da. Jatorriz Kanadako hego-ekialdeko eta AEBetako ipar-ekialdekoa da.
Ipar Amerikan Zedro zuria esaten diote frantsesez edo ingelesez.
Deskribapena
Tuia erraldoirekin lotura estua izan arren, 10-20 m altu eta 40 cm-ko diametroa duen zuhaitz txiki bat besterik ez da. Enborraren azala gorri-arrea du, luzetarako zirrikitu estuekin markatuta. Hostoak edo orratzak 3-5 mm luzedun adartxo lauez osatuta daude.
Europan 1540an sartu zen eta oso hedatua dago, batez ere parke eta hilerrietan eta zuhaitz apaingarri moduan asko erabiltzen da.
Erabilera
Ipar Amerikako indiar tribu ugarik botika gisa asko erabiltzen zuten sukarra, eztula, buruko mina, esku puztutak eta arazo erreumatikoak tratatzeko.
Landareak antibiral jarduera du eta belarismo modernoan erabiltzen da, gehienetan berruakak eta polipoak tratatzeko. Landarea erabil daiteke hilekoen eragiteko, beraz, ez da gomendagarria haurdun dauden emakumeei.
Lehortutako hosto-adar gazteak aldakorrak, anthelmintikoak, antiinflamatorioak, antiseptikoak, usaintsuak, astringenteak, diaforetikoak, diuretikoa eta emenagogoak dira. Landarea erabiltzen ari da minbizia tratatzeko, batez ere umetokiko minbiziaren aurka.
Hostoekin egindako te bat erabiltzen da bronkitisa eta beste arnas arazoa, eztula, buruko mina tratatzeko eta eztularen almibarretan.
Hostoetatik "Zedro zuriaren olioa" egiten dute, antiseptikoa, expektorantea eta errubefakzioa den olio esentziala da[1].
Taxonomiari
Carlos Linneo- k deskribatu zuen Thuja occidentalis- ek Species Plantarum 2: 1002 1753. urtean [2]
Erreferentziak
Artikulu hau landareei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. (RLQ=window.RLQ||[]).push(function(){mw.log.warn("Gadget "ErrefAurrebista" was not loaded. Please migrate it to use ResourceLoader. See u003Chttps://eu.wikipedia.org/wiki/Berezi:Gadgetaku003E.");});
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipediako egileak eta editoreak
Mendebaldeko tuia: Brief Summary
(
баскиски
)
добавил wikipedia EU
Mendebaldeko tuia (Thuja occidentalis) Cupressaceae familiako zuhaitz espeziea da. Jatorriz Kanadako hego-ekialdeko eta AEBetako ipar-ekialdekoa da.
Ipar Amerikan Zedro zuria esaten diote frantsesez edo ingelesez.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipediako egileak eta editoreak
Kanadantuija
(
фински
)
добавил wikipedia FI
Kanadantuija (Thuja occidentalis) on sypressikasveihin kuuluva havupuu, joka kasvaa luonnonvaraisena Kanadan kaakkoisosassa ja Yhdysvaltojen koillisosassa. Kanadantuija oli varhaisimpia Pohjois-Amerikasta Eurooppaan tuotuja puita (noin vuonna 1566).[2]
Kuvaus
Kanadantuija kasvaa yleensä 10–20 metrin korkuiseksi ja 40 cm paksuksi. Suurin tunnettu yksilö on 34 metriä pitkä ja halkaisijaltaan 175 cm. Kaarna on punaruskeaa, uurteista ja siitä irtoaa kapeita pitkittäisiä suikaleita. Vanhin tunnettu elävä yksilö on yli tuhatvuotias, mutta kuolleesta puusta on laskettu yli 1 500 vuosirengasta.[2] Nämä vanhat yksilöt ovat iästään huolimatta pienikokoisia ja kitukasvuisia kasvupaikastaan johtuen.
Kasvupaikat
Kanadantuijan kasvupaikkoja ovat kosteat metsät, suot, jokien ja järvien rannat, rinteet ja jyrkänteet. Kanadantuija voi olla tietyissä kasvuolosuhteissa erittäin pitkäikäinen puu. Huomattavan vanhoja yksilöitä kasvaa jyrkänteillä, missä ne ovat suojassa metsäpaloilta ja sitä ravinnokseen käyttäviltä hirvieläimiltä.
Käyttö
Kanadantuijaa käytetään yleisesti koristekasvina esimerkiksi aitakasvina, puistoissa ja hautausmailla. Lajikkeita on jalostettu yli 120.
Lajikkeita
- kartiotuija, ('Pyramidalis', 'Pyramidalis Compacta')
- kultatuija, ('Europe Gold', 'Golden Globe')
- pallotuija, ('Danica', 'Globosa')
- pilarituija ('Columna', 'Fastigiata')
- timanttituija ('Smaragd')[3]
Lähteet
Aiheesta muualla
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedian tekijät ja toimittajat
Kanadantuija: Brief Summary
(
фински
)
добавил wikipedia FI
Kanadantuija (Thuja occidentalis) on sypressikasveihin kuuluva havupuu, joka kasvaa luonnonvaraisena Kanadan kaakkoisosassa ja Yhdysvaltojen koillisosassa. Kanadantuija oli varhaisimpia Pohjois-Amerikasta Eurooppaan tuotuja puita (noin vuonna 1566).
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedian tekijät ja toimittajat
Thuya occidental
(
француски
)
добавил wikipedia FR
Thuja occidentalis
Le Thuya occidental (Thuja occidentalis L.) est une espèce de conifère du genre Thuja de la famille des Cupressacées, originaire du Nord-Est de l'Amérique du Nord[1]. Il est appelé aussi « cèdre blanc » ou « cèdre » dans les régions francophones d'Amérique du Nord, où ses populations sont appelées « cédrières ».
Cet arbre est parfois appelé Cèdre blanc du Canada ou Thuya du Canada et plus rarement Thuya d'Occident ou Balai.
Distribution et habitat
Du sud au nord, l'arbre pousse du sud du lac Michigan jusqu'au sud de la baie James ; à l'ouest, une population isolée se situe au nord du lac Winnipeg. Son aire principale de distribution commence au sud-est du Manitoba et va jusqu'à l'île d'Anticosti et l'ouest de la Nouvelle-Écosse à l'est. Le thuya occidental pousse également dans les Appalaches[1]. Il pousse seul ou parfois avec des pins blancs ou des pruches du Canada. Il fut introduit en Europe dès 1540[1]. L'arbre résiste bien au gel et n'a pas besoin d'un sol riche. Cet arbre pousse naturellement dans les forêts humides et se développe en abondance dans les marécages, là où les autres arbres plus grands et à croissance plus rapide ne peuvent pas les concurrencer efficacement. On le rencontre aussi dans d'autres sites tels que les falaises où la concurrence d'autres arbres est réduite.
Description
Le Thuya du Canada est un petit arbre de 15 à 20 mètres de haut avec un tronc de 40 cm de diamètre (dimensions qui peuvent atteindre exceptionnellement 30 m et 1,6 m respectivement).
L'écorce de couleur rouge brun est sillonnée et s'exfolie en étroite bandes longitudinales[1].
Le feuillage est constitué de rameaux aplatis recouverts de feuilles en forme d'écaille de 3 à 5 mm de long. La couleur de la face supérieure est vert foncé alors que la face inférieure est vert jaunâtre[1].
Les cônes élancés, vert jaune devenant bruns à maturité, mesurent de 8 à 12 mm de long sur 4 à 5 mm de large et sont formés de 4 à 5 écailles ovulifères[1]. La semence est plate à bord membraneux[1].
Haie taillée de thuya du Canada
Effet de lumière et de pluie dans un thuya en Suède
Huiles essentielles
Les rameaux du Thuya contiennent 0,4 à 1 % d'huile essentielle incolore ou jaune verdâtre. Elle est composée d'un mélange de divers hydrocarbures, pinène, fenchone, éther acétique et formique du bornéol, de la thuyone (surtout de l'α-thuyone).
Utilisations
Son bois très peu putrescible, léger, odorant et facilement inflammable sert à de multiples usages :
- Poteaux et planches de clôtures ;
- Coffres de rangement de vêtements, naturellement antimite ;
- Planches de décoration murales ;
-
Bardeaux de recouvrement extérieur ;
- Bois d'allumage.
Le thuya occidental est pour le reste très largement utilisé comme arbre d'ornement, en particulier pour constituer des écrans et des haies dans les jardins; plus de 300 cultivars ont été sélectionnés pour un emploi dans les jardins.
Remède anti-scorbut
![src=]()
Bouquet de Thuya occidentalis,
Bas-St-Laurent, Québec.
Âge approximatif 80 ans
Lors du deuxième voyage de Jacques Cartier en 1535, pendant l'hiver passé à Stadaconé, une épidémie de scorbut décimait son équipage. Les Autochtones lui révèlent un remède efficace contre cette maladie, l'annedda. Cartier a ramené des spécimens en France, mais les registres s'étant perdus, il a fallu attendre le XXe siècle pour connaître l'origine de la plante. Au terme d'une longue recherche, le botaniste et érudit québécois Jacques Rousseau a déterminé que la tisane qui avait guéri les marins de l'explorateur malouin était faite avec les feuilles et l'écorce pilées du cèdre blanc, riche en vitamine C[2],[3].
Notes et références
Bibliographie
- Pierre Couture et Camille Laverdière, Jacques Rousseau : La science des livres et des voyages, Montréal, XYZ éditeur, 2000, 175 p. (ISBN 2-89261-294-2)
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Thuya occidental: Brief Summary
(
француски
)
добавил wikipedia FR
Thuja occidentalis
Le Thuya occidental (Thuja occidentalis L.) est une espèce de conifère du genre Thuja de la famille des Cupressacées, originaire du Nord-Est de l'Amérique du Nord. Il est appelé aussi « cèdre blanc » ou « cèdre » dans les régions francophones d'Amérique du Nord, où ses populations sont appelées « cédrières ».
Cet arbre est parfois appelé Cèdre blanc du Canada ou Thuya du Canada et plus rarement Thuya d'Occident ou Balai.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Auteurs et éditeurs de Wikipedia
Obična američka tuja
(
хрватски
)
добавил wikipedia hr Croatian
Obična američka tuja (lat. Thuja occidentalis, jedna od pet priznatih zimzelenih biljnih vrsta u rodu Thuja, porodica čempresovke (Cupressaceae). U eng. jeziku poznata je pod imenom bijeli cedar (white cedar), a postoje i brojni znanstveni sinonimi za nju.
Obična američka tuja', čije ime znači tuja zapadna, domovina je jugoistočna Kanada. Raširena je od Manitobe na zapadu do Atlantske obale na istoku, i susjednom dijelu SAD-a, oko Velikih jezera. Može narasti do visine od 10 do 20 metara, a tek iznimno do 30 metara visine, tako da djeluje sičušno pokraj njoj srodne vrste T. plicata sa Pacifičke obale Kanade i SAD-a, koja izraste do 70 metara visine. Prvi ju je opisao C. Linnaeus 1753.
Obična američka tuja ima ljekovita svojstva. Koristi se za izradu esencijalnih ulja za uklanjanje benignih izraslina na koži kao što su bradavice, Molluscum pendulum, i razčičite druge izrasline na koži lica i tijela. Koristi se i za izradu insekticida, dezinfekcijskiuh stredstava, sapuna i raznih sprejeva.
Veliku ulogu odigrala je i u tradicionalnom životu Ojibwa Indijanaca, u obrtu, graditeljstvu i medicini, a od njezine unutrašnje kore u krizna vremena pravili su i juhe.
Obična američka tuja svojevremeno je klasificirana i rodovima Chamaecyparis, Cupressus, Juniperus i Retinispora.
Sinonimi
-
Chamaecyparis boursieri Carrière
-
Cupressus arborvitae O.Targ.Tozz.
-
Cupressus nobleana (Beissn.) Lavallée
-
Juniperus ericoides Mast.
-
Retinispora devriesiana Mast.
-
Retinispora dubia Carrière
-
Retinispora ellwangeriana Carrière
-
Retinispora glaucescens Hochst. ex Beissn.
-
Retinispora keteleeri Beissn.
-
Retinispora meldensis Carrière
-
Retinispora nobleana Beissn.
-
Retinispora pygmaea Beissn.
-
Retinispora troubetzkoyana auct.
-
Thuja bodmeri Beissn.
-
Thuja canadensis K.Koch
-
Thuja caucasica Gordon
-
Thuja compacta Standish ex Gordon
-
Thuja devriesiana Carrière
-
Thuja ellwangeriana Carrière
-
Thuja ericoides Gordon
-
Thuja globosa Beissn.
-
Thuja hoveyi Gordon
-
Thuja minor Carrière
-
Thuja nana Carrière
-
Thuja obtusa Moench
-
Thuja occidentalis var. alba Maxwell ex Gordon
-
Thuja occidentalis f. alba (Maxwell ex Gordon) C.K.Schneid.
-
Thuja occidentalis var. aurea J.Nelson
-
Thuja occidentalis f. aurea (J.Nelson) Beissn.
-
Thuja occidentalis var. aureovariegata Henkel & W.Hochst.
-
Thuja occidentalis f. aureovariegata (Henkel & W.Hochst.) Beissn.
-
Thuja occidentalis var. buchananii Späth
-
Thuja occidentalis f. buchananii (Späth) Beissn.
-
Thuja occidentalis var. compacta Carrière
-
Thuja occidentalis f. compacta (Carrière) Rehder
-
Thuja occidentalis var. cristata Carrière
-
Thuja occidentalis f. cristata (Carrière) C.K.Schneid.
-
Thuja occidentalis var. douglasii Rehder
-
Thuja occidentalis var. douglasii-pyramidalis Späth
-
Thuja occidentalis f. ellwangeriana (Carrière) Beissn.
-
Thuja occidentalis f. ericoides (C.Lawson) Beissn.
-
Thuja occidentalis var. fastigiata H.Jaeger
-
Thuja occidentalis f. fastigiata (H.Jaeger) Beissn.
-
Thuja occidentalis f. filicoides Beissn.
-
Thuja occidentalis var. filiformis Beissn.
-
Thuja occidentalis f. filiformis (Beissn.) Rehder
-
Thuja occidentalis f. gaspensis Vict. & J.Rousseau
-
Thuja occidentalis var. globosa Gordon
-
Thuja occidentalis f. globosa (Gordon) Beissn.
-
Thuja occidentalis var. hoveyi Hoopes
-
Thuja occidentalis f. hoveyi (Hoopes) Beissn.
-
Thuja occidentalis var. lutea A.H.Kent
-
Thuja occidentalis f. lutea (A.H.Kent) C.K.Schneid.
-
Thuja occidentalis var. magnifica Beissn.
-
Thuja occidentalis f. magnifica (Beissn.) Rehder
-
Thuja occidentalis f. mastersii Rehder
- Thuja occidentalis f. occidentalis
-
Thuja occidentalis f. ohlendorffii Beissn.
-
Thuja occidentalis var. pendula Gordon
-
Thuja occidentalis f. pendula (Gordon) Beissn.
-
Thuja occidentalis f. pendula-glauca Beissn.
-
Thuja occidentalis var. plicata Mast.
-
Thuja occidentalis f. prostrata Vict. & J.Rousseau
-
Thuja occidentalis f. pumila (Otto) Rehder
-
Thuja occidentalis f. riversii Beissn.
-
Thuja occidentalis var. robusta Carrière
-
Thuja occidentalis f. robusta (Carrière) Rehder
-
Thuja occidentalis var. rosenthalii Beissn.
-
Thuja occidentalis f. rosenthalii (Beissn.) C.K.Schneid.
-
Thuja occidentalis var. sempervirens Rehder
-
Thuja occidentalis f. sempervirens (Rehder) Rehder
-
Thuja occidentalis var. umbraculifera Beissn.
-
Thuja occidentalis f. umbraculifera (Beissn.) C.K.Schneid.
-
Thuja occidentalis var. variegata Weston
-
Thuja occidentalis f. variegata (Weston) Rehder
-
Thuja occidentalis var. variegata-aurea Carrière
-
Thuja occidentalis var. vervaeneana Gordon
-
Thuja occidentalis f. vervaeneana (Gordon) Beissn.
-
Thuja occidentalis f. viridis Beissn.
-
Thuja occidentalis f. wareana-lutescens Beissn.
-
Thuja occidentalis var. woodwardii Späth
-
Thuja occidentalis f. woodwardii (Späth) Rehder
-
Thuja odorata Marshall
-
Thuja procera Salisb.
-
Thuja recurva Beissn.
-
Thuja recurvata Beissn.
-
Thuja sibirica Gordon
-
Thuja sibirica var. pendula (Gordon) J.Nelson
-
Thuja tatarica Gordon
-
Thuja theophrasti Nieuwl.
-
Thuja variegata Marshall
-
Thuja vervaeneana Van Geert ex Gordon[1]
Galerija
Šuma T.occidentalisa u Wisconsinu, Peninsula State Park, okrug Door
šuma T.occidentalisa u Peninsula State Park, Wisconsin
rupa u drvetu koju je izbušio djetlić
Na Zajedničkom poslužitelju postoje datoteke vezane uz: Obična američka tuja Wikivrste imaju podatke o:
Thuja occidentalis Izvori
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autori i urednici Wikipedije
Obična američka tuja: Brief Summary
(
хрватски
)
добавил wikipedia hr Croatian
Obična američka tuja (lat. Thuja occidentalis, jedna od pet priznatih zimzelenih biljnih vrsta u rodu Thuja, porodica čempresovke (Cupressaceae). U eng. jeziku poznata je pod imenom bijeli cedar (white cedar), a postoje i brojni znanstveni sinonimi za nju.
Obična američka tuja', čije ime znači tuja zapadna, domovina je jugoistočna Kanada. Raširena je od Manitobe na zapadu do Atlantske obale na istoku, i susjednom dijelu SAD-a, oko Velikih jezera. Može narasti do visine od 10 do 20 metara, a tek iznimno do 30 metara visine, tako da djeluje sičušno pokraj njoj srodne vrste T. plicata sa Pacifičke obale Kanade i SAD-a, koja izraste do 70 metara visine. Prvi ju je opisao C. Linnaeus 1753.
Obična američka tuja ima ljekovita svojstva. Koristi se za izradu esencijalnih ulja za uklanjanje benignih izraslina na koži kao što su bradavice, Molluscum pendulum, i razčičite druge izrasline na koži lica i tijela. Koristi se i za izradu insekticida, dezinfekcijskiuh stredstava, sapuna i raznih sprejeva.
Veliku ulogu odigrala je i u tradicionalnom životu Ojibwa Indijanaca, u obrtu, graditeljstvu i medicini, a od njezine unutrašnje kore u krizna vremena pravili su i juhe.
Obična američka tuja svojevremeno je klasificirana i rodovima Chamaecyparis, Cupressus, Juniperus i Retinispora.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autori i urednici Wikipedije
Nawječorny dušan
(
горнолужички
)
добавил wikipedia HSB
Nawječorny dušan (Thuja occidentalis) je štom ze swójby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Družina ma wjace hač 140 kulturnych formow.
Wopis
Nawječorny dušan je přeco zeleny štom, kotryž docpěje wysokosć wot 5 hač 20 m.
Króna je wusko-kehelojta abo pyramidojta.
Hałuzy husto steja, jara dele sahaja a su płonje rozšěrjene. Rozrybowane hałuzy najěr aromatisce wonja.
Skora je ćeńka, swětle čerwjenojće-bruna, nitkojta a maja wuske podołhostne rozpukliny.
Łopjena
Šupiznowe łopjena su tupe abo tróšku kónčkojte a docpěja dołhosć wot hač do 6 mm na hłownych wurostkach a wot něhdźe 3 mm na pódlanskich wurostkach. Wone su na hornim boku słabje ćmowozelene a na delnim boku nažołć zelene. Na hałuzowych flankach su troskate. Na płoninach njesu napadnje žiwicowe žałzy.
Při rozrybowanju po jabłukach z kuchinskimi nalikami wonjeja.
Nazymske barbjenje je bronzowe.
Kćenja
Kćěje wot (měrca) apryla hač do meje. Kćenja su njenahladne. Muske kćenja su žołtojte a steja mnoholičbnje na hałuzowych kónčkach. Žónske kwětnistwa su čerwjenojte.
Hable
Žołtozelene hable su jejkojte, dołhojte, zrunane, kožane, docpěja dołhosć wot 1 (1,2) cm a steja na hornim boku płonych hałuzow. Njesu 4 hač 5 porow přećiwostejnych šupiznow, kotrež maja rozdźělnu wulkosć. Prózdne hable často dołho na hałuzy sedźa. W času zrałosće su brune.
Stejnišćo a rozšěrjenje
Je domjacy we wuchodnej sewjernej Americe, wot regiona wulkich jězorow na wuchod hač do Maine a New York. Rosće w Europje w parkach, zahrodach a zelenišćach.
Ma radšo hłubokosahace pódy w hórskich městnach we wysokosćach wot hač do něhdźe 900 m.
Rosćenje a drjewo
Štomy pomałku rosće a móžeja starobu wot hač do 400 lět docpěć. Jich drjewo je jara krute, ale relatiwnje lochke.
Indienjo su drjewo za zdónkowe čołmy radšo wužiwali. Ale běłe sydlerjo su drjewo za twarjenje domow wužiwali.
Wobsahowe maćizny
Wšě dźěle rostliny wobsahuja thujon, tak zo su jara jědojte.
Wužiwanje
W Europje so jara často jako kěrchowsku drjewiznu abo zahrodny žiwy płót plahuje.
Sorty
- Sorta 'Ericoides' je husty kerk, kotryž docpěje wysokosć wot hač do 50 cm. Lisćo w młodosći je bronzowe, pozdźišo nazeleń brune.
- Sorta 'Lutea' móže wysokosć wot hač do 2,5 m docpěć. Łopjena su w zymje złotobrune.
- Sorta 'Lutea Nana' je małki, husty kerk, kotrehož łopjena su w zymje złotobrune. Rosće kehelojće.
- Sorta 'Micky' njese zelene łopjena.
- Sorta 'Rheingold' docpěje wysokosć wot hač do 80 cm a šěrokosć wot něhdźe 1,5 m. Jeje króna je jara wusahaca. Łopjena su w zymje złotobrune.
- Sorta 'Smaragd' je kompaktna, pyramidojta, so hodźa jako husty žiwy płót plahować a móže wysokosć wot hač do 2 m docpěć. Cyłolětnje njese swěćo zelene łopjena.
Nóžki
-
↑ Pawoł Völkel: Prawopisny słownik hornjoserbskeje rěče. Hornjoserbsko-němski słownik. Ludowe nakładnistwo Domowina, Budyšin 2005, ISBN 3-7420-1920-1, str. 106.
-
↑ W internetowym słowniku: Lebensbaum
Žórła
- Botanica, Bäume und Sträucher, Über 2000 Pflanzenporträts, ISBN 978-3-8331-4467-7, strona 898 (němsce)
- Bruno P. Kremer: Steinbachs Naturführer Bäume & Sträucher, ISBN 978-3-8001-5934-5, strona 90 (němsce)
- Spohn: Welcher Baum ist das? Die neuen Kosmos-Naturführer, ISBN 978-3-440-10794-2, strona 54 (němsce)
- Steinbachs Großer Pflanzenführer, ISBN 978-3-8001-7567-3, strona 442 (němsce)
- Brankačk, Jurij: Wobrazowy słownik hornjoserbskich rostlinskich mjenow na CD ROM. Rěčny centrum WITAJ, wudaće za serbske šule. Budyšin 2005.
- Kubát, K. (Hlavní editor): Klíč ke květeně České republiky. Academia, Praha (2002)
- Lajnert, Jan: Rostlinske mjena. Serbske. Němske. Łaćanske. Rjadowane po přirodnym systemje. Volk und Wissen Volkseigener Verlag Berlin (1954)
- Rězak, Filip: Němsko-serbski wšowědny słownik hornjołužiskeje rěče. Donnerhak, Budyšin (1920)
Eksterne wotkazy
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Nawječorny dušan: Brief Summary
(
горнолужички
)
добавил wikipedia HSB
Nawječorny dušan (Thuja occidentalis) je štom ze swójby cypresowych rostlinow (Cupressaceae). Družina ma wjace hač 140 kulturnych formow.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Kanadalífviður
(
исландски
)
добавил wikipedia IS
Kanadalífviður (fræðiheiti: Thuja occidentalis) er sígrænt tré af sýprisætt (Cupressaceae) sem vex í rökum jarðvegi í austur Kanada og norðaustur-Bandaríkjunum,[2][3] en er víða ræktaður sem skrautplanta. Tegundinni var fyrst lýst af Carl Linnaeus 1753, og hefur enn sama fræðiheiti. Kanadalífviður hefur keilulaga vöxt og verður allt að 20 metra tré í heimkynnum sínum eða margstofna runni.
Tegundin hefur verið ræktuð á Íslandi en hættir til að kala.[4]
![src=]()
Lundur af súlulaga ræktunarafbrigði í Powsin-grasagarðinum í
Warsaw,
Pólandi
Tilvísanir
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Höfundar og ritstjórar Wikipedia
Kanadalífviður: Brief Summary
(
исландски
)
добавил wikipedia IS
Kanadalífviður (fræðiheiti: Thuja occidentalis) er sígrænt tré af sýprisætt (Cupressaceae) sem vex í rökum jarðvegi í austur Kanada og norðaustur-Bandaríkjunum, en er víða ræktaður sem skrautplanta. Tegundinni var fyrst lýst af Carl Linnaeus 1753, og hefur enn sama fræðiheiti. Kanadalífviður hefur keilulaga vöxt og verður allt að 20 metra tré í heimkynnum sínum eða margstofna runni.
Tegundin hefur verið ræktuð á Íslandi en hættir til að kala.
![src=]()
Bolur
![src=]()
Gömul tré sem vaxa á kletti í
Potawatomi State Park,
Wisconsin ![src=]()
Lundur af súlulaga ræktunarafbrigði í Powsin-grasagarðinum í
Warsaw,
Pólandi
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Höfundar og ritstjórar Wikipedia
Thuja occidentalis
(
италијански
)
добавил wikipedia IT
La tuia occidentale (Thuja occidentalis, L. 1753), o cedro bianco, è una specie di albero che appartiene al genere Thuja, conifera della famiglia delle Cupressaceae originaria del Nord America e del Canada. È stata introdotta in Europa al tempo di Francesco I, re di Francia (1515-1547) e piantata nel giardino di Fontainebleau a scopo ornamentale.[1]
Distribuzione e habitat
La T. occidentalis si adatta con facilità ai climi freddi, ecco perché il suo habitat naturale si trova negli stati nordici dell'America (parte orientale di Canada e Stati Uniti d'America).[2] Predilige terreni argillosi e calcarei e tollera discretamente gli ambienti urbani.[3]
Introdotta in Europa a scopo ornamentale, in Italia è frequentemente coltivata in parchi e giardini (esistono numerose cultivar diverse per colorazione del fogliame e portamento generale), e talvolta diffusa allo stato subspontaneo in Trentino-Alto Adige ed Umbria (non ritrovata in tempi recenti in Piemonte), dal livello del mare agli 800 m circa.[4]
Descrizione
Si tratta di un albero monoico, sempreverde, con la chioma piramidale, ad accrescimento piuttosto lento tanto che può impiegare oltre 150 anni per raggiungere i 15 metri di altezza.
La corteccia dei rami è fibrosa, con foglie a squamette disposte su quattro file di colore verde scuro sulla pagina superiore e verde-giallastro su quella inferiore. I rametti, leggermente appiattiti, sono disposti sullo stesso piano a formare delle strutture ventagliformi orizzontali, per lo più pendule; se strofinati emanano un intenso profumo di mele.
I fiori sono diclini, piccoli e apicali quelli maschili, colorati, prima gialli e poi bruni, quelli femminili. La fioritura avviene tra marzo ed aprile.
I corpi fruttiferi sono strobili ovoidali di 10-15 mm di lunghezza, di colore rosso-brunastri, formati di 6-8 squame ad apice liscio che a maturità si aprono a rosetta con squame arrotondate e prive di uncini.[3]
Tassonomia e nome
Thuja occidentalis è una delle due specie di Thuja, native del Nord America, l'altra è la Thuja plicata. Il nome specifico allude all'area d'origine della pianta, occidentale rispetto all'Europa.[4]
Utilizzo
La T. occidentalis contiene tannini, oli essenziali e flavonoidi. Fu utilizzata per la prima volta da Nicolas Lemery, esponente della chimica francese del XVII secolo, che ne descrisse le proprietà e gli effetti antielmintici dell'olio essenziale in essa contenuto.
Uso del legno
Il legno veniva utilizzato di frequente dagli indiani d'America per la forza, leggerezza e durevolezza che lo rende adatto a diversi lavori, come la costruzione di case e di canoe.[4]
Usi terapeutici
Le foglie e i rami raccolti venivano bolliti nel lardo in modo da ottenere una soluzione utilizzata dagli Indiani d'America per alleviare dolori articolari e muscolari, malaria, tosse, gotta e reumatismi.[3]
Attualmente, Thujia occidentalis trova impiego in fitoterapia e omeopatia.
Le foglie e i rami della Thuja vengono raccolti durante il periodo di fioritura, essiccati, tritati e fatti macerare nell'alcol in modo da ottenere la soluzione finale, la tintura madre.[5]
In omeopatia la Thuja è una pianta molto conosciuta ed è utilizzata per i seguenti principali disturbi sia psicologici che fisici: irritabilità, forte impazienza, pessimismo e ansietà, insonnia, forti emicranie, macchie cutanee e nei, unghie fragili, predisposizione a vene varricose, sudorazione accompagnata da un odore molto forte, predisposizione a polipi, infezioni ed infiammazioni dell'apparato urinario (cistiti), dolori addominali e mestruali e stipsi. Viene utilizzata, in alternanza con Sulphur (un non metallo e un importante costituente degli organismi viventi), nelle forme dolorose da processo artrosico diffuso, sensazione di rigidità della colonna con parestesie agli arti e senso di debolezza.
In fitoterapia è documentato l'uso dell'olio essenziale di Thuya per combattere le verruche su tutto il corpo (pennellare una goccia sulla verruca), poiché l'olio è marcatamente virostatico, cioè inibisce la duplicazione virale.[6]
Precauzioni
Gli usi terapeutici sopra riportati non sono dimostrati col metodo scientifico, pertanto occorre rivolgersi ad un omeopata per l'assunzione del rimedio della Thuja occidentalis.
L'uso interno dell'olio essenziale della pianta in dosi non omeopatiche è da sconsigliare in quanto si tratta di un olio estremamente tossico[6] per la presenza del tujone che può risultare letale ad alte dosi.[7]
Questa pianta rientra nella lista del Ministero della Salute per l'impiego non ammesso nel settore degli integratori alimentari.[7]
Note
-
^ Gaetano Savi, Appendice al Trattato degli alberi della Toscana, Ebook gratis in Google, Pisa, presso Sebastiano Nistri, 1826 [1811], p. 70.
-
^ Plants Database, voce Thuja occidentalis L. arborvitae, su plants.usda.gov, USDA, United States Department of Agricolture, Natural Resources Conservation Service. URL consultato il 9 gennaio 2016.
-
^ a b c Claudia De Rosa, Thuja Occidentalis, l'albero della vita, il rimedio omeopatico, in Guida pratica per la famiglia, su medicinaoltre.com, 17 aprile 2008. URL consultato il 10 gennaio 2016.
-
^ a b c Pier Luigi Nimis, Stefano Martellos, Andrea Moro, Elena Pittao, Rodolfo Riccamboni, Esploriamo la flora: un progetto per le scuole, voce Thuja occidentalis L., su dryades.units.it, Dipartimento di Scienze della Vita dell'Università di Trieste. URL consultato il 9 gennaio 2016.
-
^ Per la preparazione e l'applicazione della tintura madre Thuja vedi >. URL consultato il 9 gennaio 2016.
-
^ a b Loredana Tocalli, Le principali piante di uso clinico in omeopatia e fitoterapia - Parte II, su cure-naturali.it, BNT srl, 9 settembre 2015. URL consultato il 9 gennaio 2016.
-
^ a b Cf Alberto Tucci, Thuja. Thuja occidentalis L., su erbeofficinali.org, Alberto Tucci, 22 gennaio 2015. URL consultato il 9 gennaio 2016.
Bibliografia
- W.F. 1990, Thuja occidentalis, in: R.M. Burns and B.H. Honkala. Silvics of, Vol. 1. Conifers: 580-589. Service Agric. Handbook 654, .
- Chambers, K.L. 1993, Thuja, in Flora of North America, north of, Vol. 2, Pteridophytes and Gymnosperms: 410-411. Oxford Univ. Press, New York. .
- (EN) Conifer Specialist Group 1998, Thuja occidentalis, su IUCN Red List of Threatened Species, Versione 2020.2, IUCN, 2020.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autori e redattori di Wikipedia
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
италијански
)
добавил wikipedia IT
![src=]()
Thuja occidentalis.
La tuia occidentale (Thuja occidentalis, L. 1753), o cedro bianco, è una specie di albero che appartiene al genere Thuja, conifera della famiglia delle Cupressaceae originaria del Nord America e del Canada. È stata introdotta in Europa al tempo di Francesco I, re di Francia (1515-1547) e piantata nel giardino di Fontainebleau a scopo ornamentale.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autori e redattori di Wikipedia
Vakarinė tuja
(
литвански
)
добавил wikipedia LT
Vakarinė tuja (lot. Thuja occidentalis, angl. Arborvitae, Eastern Arborvitae, vok. Abendländischer Lebensbaum) – kiparisinių (Cupressaceae) šeimos augalas, savaime augantis Šiaurės Amerikos rytuose.
Tai iki 20 m aukščio kūgiškas medis su vienu ar keletu kamienų, kuriuos dengia supleišėjusi raudonai ruda žievė. Šakos tankios, neilgos, tiesiasi horizontaliai, o ant jų pražangiai išsidėsčiusios plokščios šakelės. Lapai žvynelių formos, šiek tiek blizgančia tamsiai žalia viršutine ir matine šviesiai žalia apatine puse. Žiemą žvyneliai įgauna rusvą atspalvį. Kankorėžiai 0,8-1,2 cm ilgio, iš 8-10 žvynelių. Smulkios (3 mm ilgio) sparnuotos plokščios sėklos prinoksta rugsėjo mėnesį ir dauguma greitai išbyra. Daugelis augalų dera taip gausiai, kad iš tolo medžiai atrodo rudi. Patrintos šakelės ir kankorėžiai maloniai kvepia.
Neretai vakarinės tujos painiojamos su kitais kiparisinių šeimos atstovais – tujeniu ir puskiparisiu.
Vakarinė tuja – vienas mėgiamiausių Lietuvos želdynų augalų, nes ją lengva dauginti ir auginti, be to, yra labai daug dekoratyviųjų formų.
Vikiteka
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Vikipedijos autoriai ir redaktoriai
Westerse levensboom
(
холандски; фламански
)
добавил wikipedia NL
De westerse levensboom (Thuja occidentalis) is een groenblijvende conifeer uit de cipresfamilie (Cupressaceae) die van nature voorkomt in het oosten van Canada en in de noordelijke en oostelijke delen van de Verenigde Staten.
In tegenstelling tot de reuzenlevensboom blijft de westerse levensboom vrij klein. De meeste bomen worden niet groter dan 15 meter, met een stamomtrek van 90 centimeter. Veelal vormt hij een kwijnende of gedrongen boom. De geribbelde schors is roodbruin, maar grijsachtiger dan de reuzenlevensboom. De bladeren zijn 3 à 5 mm lang en geschubd. De zaadkegels zijn slank, geelgroen en later bruin, 9 à 14 mm lang en 4 à 5 mm breed. Ze bestaan uit 6 tot 8 overlappende schubben en bevatten zo'n 8 zaden.
De westerse levensboom groeit in natte bossen en doet het erg goed in moerassen met naaldbomen waar andere, sneller groeiende bomen geen kans maken. Het verspreidingsgebied loopt grofweg van Zuidoost-Manitoba en Minnesota in het westen via de Grote Merenregio tot bij Nova Scotia in het oosten. Ten zuiden van de Grote Meren zijn er geïsoleerde populaties tot in Tennessee en North Carolina.
Op plaatsen waar de bomen niet aangetast kunnen worden door hertachtigen of bosbrand, zoals kliffen, kan de westerse levensboom erg oud worden. Het oudst bekende levende exemplaar is meer dan 1100 jaar oud. Er is een dode boom gevonden met meer dan 1650 jaarringen.
De westerse levensboom is net als de reuzenlevensboom wijdverspreid als haag- en sierplant in tuinen en parken. De soort werd in 1536 of 1540 als een van de eerste Amerikaanse planten in Europa geïntroduceerd. Levensbomen groeien snel, zijn winterhard en vormen snel een gesloten haag.
Zie ook
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia-auteurs en -editors
Westerse levensboom: Brief Summary
(
холандски; фламански
)
добавил wikipedia NL
De westerse levensboom (Thuja occidentalis) is een groenblijvende conifeer uit de cipresfamilie (Cupressaceae) die van nature voorkomt in het oosten van Canada en in de noordelijke en oostelijke delen van de Verenigde Staten.
In tegenstelling tot de reuzenlevensboom blijft de westerse levensboom vrij klein. De meeste bomen worden niet groter dan 15 meter, met een stamomtrek van 90 centimeter. Veelal vormt hij een kwijnende of gedrongen boom. De geribbelde schors is roodbruin, maar grijsachtiger dan de reuzenlevensboom. De bladeren zijn 3 à 5 mm lang en geschubd. De zaadkegels zijn slank, geelgroen en later bruin, 9 à 14 mm lang en 4 à 5 mm breed. Ze bestaan uit 6 tot 8 overlappende schubben en bevatten zo'n 8 zaden.
De westerse levensboom groeit in natte bossen en doet het erg goed in moerassen met naaldbomen waar andere, sneller groeiende bomen geen kans maken. Het verspreidingsgebied loopt grofweg van Zuidoost-Manitoba en Minnesota in het westen via de Grote Merenregio tot bij Nova Scotia in het oosten. Ten zuiden van de Grote Meren zijn er geïsoleerde populaties tot in Tennessee en North Carolina.
Op plaatsen waar de bomen niet aangetast kunnen worden door hertachtigen of bosbrand, zoals kliffen, kan de westerse levensboom erg oud worden. Het oudst bekende levende exemplaar is meer dan 1100 jaar oud. Er is een dode boom gevonden met meer dan 1650 jaarringen.
De westerse levensboom is net als de reuzenlevensboom wijdverspreid als haag- en sierplant in tuinen en parken. De soort werd in 1536 of 1540 als een van de eerste Amerikaanse planten in Europa geïntroduceerd. Levensbomen groeien snel, zijn winterhard en vormen snel een gesloten haag.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia-auteurs en -editors
Austamerikansk tuja
(
норвешки
)
добавил wikipedia NN
Austamerikansk tuja eller vanleg tuja er eit mellomstort eviggrønt tre med ei slank og kjegleaktig vekstform. Stomnen er rak og gjennomgåande til toppen. Hovudgreinene er vassrette og litt hengande. Borken er først lysegrøn, så vert han raudbrun, og til sist sprekk han opp i lange smale furer med avskalande strimlar i mellom. Knoppane er ikkje så synlege, og «lauvet» består av flate skotsystem med skjellforma nåler. Skjella er gulgrøne på begge sider, mest lyse under. Kvart av dei midte skjella har på undersida ein oppusta, gyllen, klar kjertel på den ytste tredjedelen. Hann- og hoblomstrar sit kvar for seg på spissen av ettårsskota. Konglane har form som bittesmå tulipanblomstrar. Dei er først lysegrøne, men vert raskt lysebrune. Frøa mognar godt og spirer villig i temperert klima.
Utbreiing
Tujaen er pionértre på fuktig mark overalt i det midt-austlege USA og Canada. Treet finst vanleg på leirjord over kalkstein og dannar ofte reine bestandar på oppgjevne markar og enger på fuktige men veldrenerte jorder. Treet finst elles saman med eit titals andre treslag.
Variantar
Sortar
- Thuja occidentalis 'Brabant'
- Thuja occidentalis 'Colombia'
- Thuja occidentalis 'Danica'
- Thuja occidentalis 'Elegantissima'
- Thuja occidentalis 'Falke'
- Thuja occidentalis 'Fastigiata'
- Thuja occidentalis 'Globosa'
- Thuja occidentalis 'Golden Globe'
- Thuja occidentalis 'Holmstrup'
- Thuja occidentalis 'Holmstropii'
- Thuja occidentalis 'Little Champion'
- Thuja occidentalis 'Little Giant'
- Thuja occidentalis 'Pyramidalis Aurea'
- Thuja occidentalis 'Recurva Nana'
- Thuja occidentalis 'Rheingold'
- Thuja occidentalis 'Smaragd'
- Thuja occidentalis 'Smaragd Variegata'
- Thuja occidentalis 'Sunkist'
- Thuja occidentalis 'Tiny Tim'
- Thuja occidentalis 'Woodwardii'
- Thuja occidentalis 'Yellow Ribbon'
Kjelder
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Austamerikansk tuja: Brief Summary
(
норвешки
)
добавил wikipedia NN
Austamerikansk tuja eller vanleg tuja er eit mellomstort eviggrønt tre med ei slank og kjegleaktig vekstform. Stomnen er rak og gjennomgåande til toppen. Hovudgreinene er vassrette og litt hengande. Borken er først lysegrøn, så vert han raudbrun, og til sist sprekk han opp i lange smale furer med avskalande strimlar i mellom. Knoppane er ikkje så synlege, og «lauvet» består av flate skotsystem med skjellforma nåler. Skjella er gulgrøne på begge sider, mest lyse under. Kvart av dei midte skjella har på undersida ein oppusta, gyllen, klar kjertel på den ytste tredjedelen. Hann- og hoblomstrar sit kvar for seg på spissen av ettårsskota. Konglane har form som bittesmå tulipanblomstrar. Dei er først lysegrøne, men vert raskt lysebrune. Frøa mognar godt og spirer villig i temperert klima.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Østamerikansk tuja
(
норвешки
)
добавил wikipedia NO
Østamerikansk tuja
Østamerikansk tuja (
Thuja occidentalis)
Vitenskapelig(e)
navn:
Thuja occidentalis Norsk(e) navn: Østamerikansk tuja
Biologisk klassifikasjon: Rike:
Planteriket Divisjon:
Karplanter Klasse:
Nakenfrøede planter Orden:
Bartrær Familie:
Sypressfamilien Slekt:
Thuja IUCNs rødliste: livskraftig
Østamerikansk tuja (latin: Thuja occidentalis) er en av to arter av tujaslekten som vokser i Nord-Amerika, og den er også spredt i Norge.[1] Arten er svært giftig.
Denne eviggrønne arten blir 5–20 meter høy, og er tett greinet med tett dekkende bladverk, grenene peker oppover. Kronen er smalt kjegleformet. Tujabladene er eviggrønne og skjellaktige, og skjellbladene er lagt i fire rader langsetter kvistene. Toppskuddet er opprett, og dette skiller den fra vanlig sypress.
Ovenfra ser skuddene mørkt grønne ut, men nedenfra lysegrønne. Bladene har en sterkt aromatisk lukt. Bladene er rik på vitamin C, og ble brukt av indianere og tidlige europeiske pionerer som kur for skjørbuk. De er mat for flere forskjellige dyr, som larver og forskjellige sorter sommerfugler.
Hannkonglene er små og lite iøynefallende og sitter på tuppene av kvistene. Hunnkonglene er i begynnelsen lite iøynefallende, men vokser til omtrent 1–1,2 cm med 6–12 overlappende, tynne, læraktige skjell. Hannblomstene er gulbrune og kuleformete, hunnblomstene er nesten usynlige.
Arten kommer fra det østlige Nord-Amerika. I Norge er den alltid forvillet fra hager og parker, men synes også å spre seg spesielt i Østfold, ved Moss, Halden, og i Oslo, Ringsaker, Bergen (Hordaland), Balestrand (Sogn og Fjordane), og Snåsa (Nord-Trøndelag).
På fuktige steder vokser den sammen med balsamgran, svartgran, kvitgran, rødgran, amerikalerk, svartask og rødlønn. På tørrere steder er gulbjørk, papirbjørk, amerikaosp, balsampoppel, canadahemlokk og weymouthfuru vanlige. I undervegetasjonen finnes busker som topplønn, alaskakornell, bærlyng og krypberglyng.[2]
Referanser
-
^ Lennart Stenberg (red), Steinar Moen (norsk red), Gyldendels store nordiske Flora, 2003 (2007), side 66.
-
^ W.F. Johnston. «Northern White-Cedar». Silvics of North America. Besøkt 25. februar 2019.
Eksterne lenker
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia forfattere og redaktører
Østamerikansk tuja: Brief Summary
(
норвешки
)
добавил wikipedia NO
Østamerikansk tuja (latin: Thuja occidentalis) er en av to arter av tujaslekten som vokser i Nord-Amerika, og den er også spredt i Norge. Arten er svært giftig.
Denne eviggrønne arten blir 5–20 meter høy, og er tett greinet med tett dekkende bladverk, grenene peker oppover. Kronen er smalt kjegleformet. Tujabladene er eviggrønne og skjellaktige, og skjellbladene er lagt i fire rader langsetter kvistene. Toppskuddet er opprett, og dette skiller den fra vanlig sypress.
Ovenfra ser skuddene mørkt grønne ut, men nedenfra lysegrønne. Bladene har en sterkt aromatisk lukt. Bladene er rik på vitamin C, og ble brukt av indianere og tidlige europeiske pionerer som kur for skjørbuk. De er mat for flere forskjellige dyr, som larver og forskjellige sorter sommerfugler.
Hannkonglene er små og lite iøynefallende og sitter på tuppene av kvistene. Hunnkonglene er i begynnelsen lite iøynefallende, men vokser til omtrent 1–1,2 cm med 6–12 overlappende, tynne, læraktige skjell. Hannblomstene er gulbrune og kuleformete, hunnblomstene er nesten usynlige.
Arten kommer fra det østlige Nord-Amerika. I Norge er den alltid forvillet fra hager og parker, men synes også å spre seg spesielt i Østfold, ved Moss, Halden, og i Oslo, Ringsaker, Bergen (Hordaland), Balestrand (Sogn og Fjordane), og Snåsa (Nord-Trøndelag).
På fuktige steder vokser den sammen med balsamgran, svartgran, kvitgran, rødgran, amerikalerk, svartask og rødlønn. På tørrere steder er gulbjørk, papirbjørk, amerikaosp, balsampoppel, canadahemlokk og weymouthfuru vanlige. I undervegetasjonen finnes busker som topplønn, alaskakornell, bærlyng og krypberglyng.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia forfattere og redaktører
Thuja occidentalis
(
Pms
)
добавил wikipedia PMS
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.
Distribussion
Da finì.
Notissie
Da finì.
Arferiment bibliogràfich për chi a veul fé dj'arserche pì ancreuse
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
Pms
)
добавил wikipedia PMS
Costo artìcol a l'é mach në sbòss. Da finì.
Distribussion
Da finì.
Notissie
Da finì.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia authors and editors
Żywotnik zachodni
(
полски
)
добавил wikipedia POL
Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis) – gatunek drzewa z rodziny cyprysowatych. Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej – południowej Kanady i północnych rejonów USA. Popularnie sadzony jako drzewo ozdobne w Europie, dokąd wprowadzony został w latach 30. XVI wieku[4]. W Polsce gatunek uprawiany, lokalnie uważany za zadomowiony (kenofit)[5]. Żywotnik zachodni jest stosowany w homeopatii oraz w fitoterapii. Wyciąg wchodzi w skład złożonego leku ziołowego do stosowania doustnego w leczeniu przeziębienia, ostrych i przewlekłych infekcji górnych dróg oddechowych oraz pomocniczo wraz z antybiotykiem w leczeniu zakażeń bakteryjnych[6]. Olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest tujon, wchodzi w skład preparatów złożonych do stosowania zewnętrznego w przypadku brodawek na rękach i stopach[7]. Gatunek jest trujący dla człowieka i koni[8].
Morfologia
- Pokrój
- Początkowo korona wąskostożkowata lub kolumnowa, z czasem cylindryczna.
- Pień
- Osiąga wysokość do 20 m (w Polsce dorasta do 15 m), średnica pnia do 0,4 m (wyjątkowo osiąga wysokość 30 m i średnicę pnia 1,6 m). Początkowo rośnie szybko, po 15-20 latach tempo wzrostu maleje. Kora ciemnobrązowa, łuszcząca się wąskimi pasemkami[4]. Silnie spłaszczone, jasnozielone gałązki w zimie przybierają brunatny odcień.
-
Liście
- Łuskowate, zimozielone igły, na końcach zaostrzone, odstające, rozmieszczone rzadko, długości 3-4(5) mm, na gałązkach silnie przylegające, długości około 2,5 mm. Łuski rosnące na dolnej i górnej płaszczyźnie gałązki opatrzone wypukłym gruczołkiem żywicznym, boczne krótsze i bez gruczołków.
-
Szyszki
- Wąskojajowate, początkowo żółtozielone, dojrzałe jasnobrązowe, długości 8–12 mm, złożone z 8-10 łusek zbliżonej długości. Wyrastają na krótkich rozgałęzieniach.
Biologia
Anatomia
-
Drewno
- Lekkie, miękkie, o jasnym, żółtawym zabarwieniu. Pozbawione jest żywicy a jednak pozostaje wyjątkowo trwałe i odporne na gnicie (znacznie trwalsze niż drewno dębowe).
Rozwój
Gatunek wolno rosnący[4]. Osobniki rosnące na trudno dostępnych stanowiskach, nienarażone na zgryzanie przez zwierzynę płową i niezagrożone pożarami, osiągają wiek 1000 i więcej lat. Są więc najstarszymi drzewami wschodniej części Ameryki Północnej. Najwięcej takich wiekowych drzew stwierdzono na skałach Kuesty Niagary (w tym na wyspie Flowerpot) w kanadyjskiej prowincji Ontario. Tam też w 2004 r. znaleziono żyjący okaz, który wykiełkował w roku 688 (liczył więc sobie 1316 lat – był wówczas najstarszym drzewem prowincji Ontario)[9]. Tam również znaleziono martwe osobniki tego gatunku, których wiek obliczono na 1567, 1653[10][11], a nawet 1890 lat[9].
Fitochemia
Świeża roślina zawiera 0,4%–1%[8] olejku eterycznego, cukry redukujące, polisacharydy, rozpuszczalne w wodzie minerały, kwas taninowy oraz taniny[6]. Głównymi składnikami olejku eterycznego otrzymanego ze świeżych liści są: tujon (65%), izotujon, fenchon oraz inne monoterpeny (alfa-pinen, myricen, alfa-terpinen, limonen, gamma-terpinen, terpinolen, sabinen[12]) i glikoproteiny o wysokiej masie cząsteczkowej[6]. Do innych zidentyfikowanych związków chemicznych należą: kamfen, borneol, lignany, flawonoidy (kwercetyna, mirycetyna)[12]. Zawartość olejku eterycznego w suchej roślinie Herba Thujae occidentalis wynosi od 1,4 do 4%[6]. Olejek eteryczny pozyskuje się z liści, gałązek i kory okazów przynajmniej 15-letnich przez destylację z parą wodną[7]. Olejek ma gorzki, balsamiczny zapach. Jest wykorzystywany w medycynie oraz w przemyśle perfumeryjnym[7].
- Działanie toksyczne
Trująca jest cała roślina, przy czym za działanie ogólnotoksyczne i drażniące odpowiada tujon. Żywotnik jest toksyczny dla człowieka (do zatruć dochodzi niemal wyłącznie z powodu spożywania wywarów z tui i używania ich do przepłukiwań pochwy w celu wywołania poronienia) i koni (w przypadku zjadania pędów żywotnika). Tujon ma charakter hydrofobowy i szybko wchłania się z przewodu pokarmowego i wykazuje powinowactwo do lipidów, zwłaszcza tkanki nerwowej. Przy długotrwałym spożywaniu małych dawek są one kumulowane prowadząc do zmian zwyrodnieniowych w tkance nerwowej (uszkodzenia tkanki mózgowia powodują zmiany osobowości) oraz w narządach miąższowych. Działanie pobudzające ośrodkowy układ nerwowy skutkuje skutkować może drgawkami. Przy zatruciach śmiertelnych dochodzi do śpiączki, drgawek i bezpośrednią przyczyną zgonu są ciężkie uszkodzenia organów miąższowych i ośrodkowego układu nerwowego[8].
Główne objawy zatrucia po spożyciu świeżej rośliny są z reguły łagodne i obejmują[6][12]:
W przypadku przedawkowania preparatów doustnych zawierających wyciąg z żywotnika zachodniego objawy są poważniejsze i obejmują dodatkowo[6][12]:
W medycynie ludowej wyciąg z żywotnika zachodniego był stosowany jako środek wywołujący aborcję[12]. Badania nie potwierdziły działania aborcyjnego żywotnika, ani innych roślin zawierających tujon[6]. Odwary z żywotnika były tradycyjnie stosowane w tym celu (najprawdopodobniej razem z jałowcem sabińskim), często prowadząc do zgonu kobiety[6], gdyż mocne i długotrwałe skurcze macicy występują dopiero, gdy dojdzie do śmiertelnego zatrucia[12].
Ekologia
-
Biotop, wymagania
- Gatunek rośnie na terenach nizinnych, w dolinach rzek. Preferuje podmokłe gleby wapienne, najlepiej rośnie w klimacie chłodnym i wilgotnym. Tworzy lasy jednogatunkowe lub mieszane razem z choiną kanadyjską i sosną wejmutką. Wytrzymały na niskie temperatury i odporny nawet na duże zanieczyszczenia powietrza. Rośnie w miejscach nasłonecznionych, jak i w cieniu. Dobrze znosi przycinanie[4].
Zastosowanie
Gatunek jest chętnie sadzony w parkach miejskich i jako element zieleni osiedlowej. Szczególnie cenione są liczne odmiany, także ze względu na odporność na zanieczyszczenia powietrza oraz wytrzymałość na mrozy. Dobrze znosi przycinanie i może być stosowany do formowania zimozielonych żywopłotów. Najpopularniejsze odmiany ozdobne najczęściej zostały wyhodowane w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat w szkółkach hodowlanych.
- Odmiany uprawne
Pokrój kulisty:
- 'Globosa'
- 'Golden Globe'
- 'Danica'
Pokrój kolumnowy:
- 'Smaragd'
- 'Brabant'
- 'Yellow Ribbon'
- 'Holmstrupii'
Inne:
Żywotnik zachodni stosowany jest w fitoterapii oraz homeopatii[13] u ludzi i zwierząt[12].
- Olejek eteryczny – wchodzi w skład preparatów do stosowania zewnętrznego w leczeniu brodawek na stopach i rękach[14], które muszą być stosowane ostrożnie, gdyż mogą wywoływać podrażnienia skóry. Preparaty zewnętrzne z olejkiem z żywotnika nie powinny być stosowane przez kobiety w ciąży. Nie wolno ich też podawać doustnie, gdyż są trujące.
- Wyciąg – wchodzi w skład złożonego leku ziołowego (Esberitox) do stosowania doustnego w leczeniu przeziębienia, ostrych i przewlekłych infekcji górnych dróg oddechowych oraz pomocniczo wraz z antybiotykiem w leczeniu zakażeń bakteryjnych[6].
- W homeopatii – stosuje się doustnie tylko odpowiednio wysokie potencje (D6, D30) otrzymane przez wielokrotne rozcieńczanie urtinktury żywotnika, np. w profilaktyce poszczepiennych działań niepożądanych u małych dzieci[15][16] oraz leczeniu konstytucyjnym. Zewnętrznie w homeopatii stosuje się tinkturę z żywotnika do smarowania brodawek.
- Właściwości farmakologiczne
- Olejek eteryczny żywotnika zachodniego
Głównemu składnikowi olejku eterycznego z żywotnika zachodniego, czyli tujonowi, przypisuje się właściwości przeciwgrzybicze, bakteriobójcze[7] i przeciwrobacze[12]. Olejek eteryczny żywotnika jest trucizną przy podaniu doustnym, zaś stosowany zewnętrznie działa silnie drażniąco.
- Alkoholowo-wodny wyciąg z żywotnika zachodniego
Polisacharydy i proteiny, obecne w dużych ilościach w rozpuszczalnym w wodzie ekstrakcie z żywotnika zachodniego, mają działanie stymulujące układ odpornościowy[12].
Działanie przeciwwirusowe oraz immunostymulujące żywotnika stało się przedmiotem badań naukowych, przeprowadzonych in vivo i in vitro[13], które potwierdziły wzmacnianie odporności, związane z aktywacją makrofagów[6], po doustnym zastosowaniu etanolowo-wodnego wyciągu.
Większość badań klinicznych ziołowego preparatu złożonego, zawierającego wodno-etanolowe wyciągi z żywotnika oraz jeżówki purpurowej, bladej i baptysji barwierskiej (nazwa handlowa Esberitox) potwierdziło skuteczność terapeutyczną leku w leczeniu ostrych infekcji układu oddechowego i przeziębienia. Preparat okazał się także pomocny w leczeniu bakteryjnego zakażenia dróg oddechowych w skojarzeniu z antybiotykiem[6].
- Efekty uboczne
Na podstawie wyników badań klinicznych oceniono, że stosowanie u dorosłych i dzieci zarejestrowanego preparatu leczniczego, zawierającego alkoholowy wyciąg z żywotnika zachodniego, jest bezpieczne. W okresie od stycznia 1999 do sierpnia 2003 preparat złożony z żywotnikiem (Esberitox) zażyło ponad 12 milionów pacjentów i zarejestrowano 63 przypadki działań niepożądanych, z których większość miała łagodny, przejściowy charakter i dotyczyła skóry, np. wysypka. Dzienna dawka Esberitoksu dla dorosłych oraz dla dzieci plasuje się dużo poniżej maksymalnej dawki uznanej za bezpieczną dla ludzi (w przeliczeniu na tujon wynosi doustnie 1,25 miligrama/kg masy ciała) oraz poniżej dawki tujonu dopuszczalnej w napojach alkoholowych (około 0,08 mg tujonu/kg masy ciała osoby dorosłej)[6].
Kontakt skóry z żywotnikiem może prowadzić do kontaktowego wyprysku alergicznego[12], za który najprawdopodobniej są odpowiedzialne kwasy żywiczne[12].
- Dawkowanie
Zalecana dawka dzienna Esberitoksu[6]:
- dla dorosłych 18 do 36 mg żywotnika (odpowiada 18 do 36 mikrogramów tujonu)
- dla dzieci 12 do 24 mg żywotnika (odpowiada 12 do 24 mikrogramom tujonu)
Leki zawierające w swoim składzie żywotnik nie powinny być zażywane przez kobiety w ciąży oraz karmiące bez uprzedniego skonsultowania się z lekarzem[6].
Przypisy
-
↑ P. F. Stevens: Angiosperm Phylogeny Website - Seed Plant Evolution. 2001–.
-
↑ Christenhusz, M.J.M., J.L. Reveal, A. Farjon, M.F. Gardner, R.R. Mill, and M.W. Chase (2011). A new classification and linear sequence of extant gymnosperms. Phytotaxa 19: 55-70.
-
↑ a b Thuja occidentalis L.. W: The Plant List [on-line]. [dostęp 2013-05-12].
-
↑ a b c d Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski (red.): Słownik botaniczny. Wyd. wydanie II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 1058. ISBN 83-214-1305-6.
-
↑ B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Srodowiska, 2012. ISBN 978-83-62940-34-9.
-
↑ a b c d e f g h i j k l m n ecam.oxfordjournals.org B. Naser, C. Bodinet, M. Tegtmeier, U. Lindequist Thuja occidentalis (Arbor vitae): A Review of its Pharmaceutical, Pharmacological and Clinical Properties (ang.)
-
↑ a b c d Zwitserseapotheek.be Aromatherapie – Thuja (niderl.)
-
↑ a b c Maria Henneberg, Elżbieta Skrzydlewska (red.): Zatrucia roślinami wyższymi i grzybami. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1984, s. 159-161. ISBN 83-200-0419-5.
-
↑ a b Ontario’s oldest trees. Ancient Forest Exploration & Research. [dostęp 2017-12-27].
-
↑ a database of old trees. Rocky Mountain Tree-Ring Research. [dostęp 2017-12-27].
-
↑ Eastern OLDLIST. Rocky Mountain Tree-Ring Research, Inc. & the Tree Ring Laboratory of Lamont-Doherty Earth Observatory and Columbia University. [dostęp 2017-12-27].
-
↑ a b c d e f g h i j k EMEA.Europa.eu Thuja occidentalis – summary report (April 1999) (ang.)
-
↑ a b B. Naser, C. Bodinet, M. Tegtmeier, U. Lindequist. Thuja occidentalis (Arbor vitae): A Review of its Pharmaceutical, Pharmacological and Clinical Properties.. „Evid Based Complement Alternat Med”. 2 (1), s. 69-78, Mar 2005. DOI: 10.1093/ecam/neh065. PMID: 15841280.
-
↑ Wrattenolie (niderl.)
-
↑ Tujababy druppels (niderl.)
-
↑ Thuja occidentalis (niderl.)
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Żywotnik zachodni: Brief Summary
(
полски
)
добавил wikipedia POL
![src=]()
Gałązka
![src=]()
Nasiona
Żywotnik zachodni (Thuja occidentalis) – gatunek drzewa z rodziny cyprysowatych. Pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej – południowej Kanady i północnych rejonów USA. Popularnie sadzony jako drzewo ozdobne w Europie, dokąd wprowadzony został w latach 30. XVI wieku. W Polsce gatunek uprawiany, lokalnie uważany za zadomowiony (kenofit). Żywotnik zachodni jest stosowany w homeopatii oraz w fitoterapii. Wyciąg wchodzi w skład złożonego leku ziołowego do stosowania doustnego w leczeniu przeziębienia, ostrych i przewlekłych infekcji górnych dróg oddechowych oraz pomocniczo wraz z antybiotykiem w leczeniu zakażeń bakteryjnych. Olejek eteryczny, którego głównym składnikiem jest tujon, wchodzi w skład preparatów złożonych do stosowania zewnętrznego w przypadku brodawek na rękach i stopach. Gatunek jest trujący dla człowieka i koni.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autorzy i redaktorzy Wikipedii
Thuja occidentalis
(
португалски
)
добавил wikipedia PT
A Thuja occidentalis (ou Tuia-vulgar) é uma planta conífera da família Cupressaceae do género Thuja.[1]
É uma planta muito frondosa e intensamente perfumada. Tem origem no nordeste dos Estados Unidos da América e sudeste do Canadá, sendo uma das primeiras árvores americanas a aclimatar-se na Europa. Foi introduzida na Europa no século XVI.
Os princípios ativos da Tuia consistem numa essência de composição complexa e algo tóxica devido à presença de uma cetona, a tuiona (ou tujona); a planta contém também taninos.
Referências
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autores e editores de Wikipedia
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
португалски
)
добавил wikipedia PT
A Thuja occidentalis (ou Tuia-vulgar) é uma planta conífera da família Cupressaceae do género Thuja.
É uma planta muito frondosa e intensamente perfumada. Tem origem no nordeste dos Estados Unidos da América e sudeste do Canadá, sendo uma das primeiras árvores americanas a aclimatar-se na Europa. Foi introduzida na Europa no século XVI.
Os princípios ativos da Tuia consistem numa essência de composição complexa e algo tóxica devido à presença de uma cetona, a tuiona (ou tujona); a planta contém também taninos.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autores e editores de Wikipedia
Tuia obișnuită
(
романски; молдавски
)
добавил wikipedia RO
Tuia (Thuja occidentalis L.) sau tuia obișnuită, este un conifer din genul Tuia din familia Cupressaceae. Forma conică, cu ramuri scurte și dese, cu numeroși lăstari, cu ramificare aplatizată. Frunzele sunt solziforme, de culoare verde pe timpul perioadei de vegetație, iar pe timpul iernii capătă o nuanță bronz. Conurile sunt mici (8 mm) de culoare brun-deschis. Poate atinge înălțimea de 10-12 m și diametru de 2-4 m, un ritm de creștere lent și se dezvoltă bine în plin soare și în semiumbră. Rezistă bine la ger, preferă soluri revene, bine drenate și calcaroase. Nu suportă excesul de umiditate din sol, suportă bine tunderea.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia autori și editori
Tuia obișnuită: Brief Summary
(
романски; молдавски
)
добавил wikipedia RO
Tuia (Thuja occidentalis L.) sau tuia obișnuită, este un conifer din genul Tuia din familia Cupressaceae. Forma conică, cu ramuri scurte și dese, cu numeroși lăstari, cu ramificare aplatizată. Frunzele sunt solziforme, de culoare verde pe timpul perioadei de vegetație, iar pe timpul iernii capătă o nuanță bronz. Conurile sunt mici (8 mm) de culoare brun-deschis. Poate atinge înălțimea de 10-12 m și diametru de 2-4 m, un ritm de creștere lent și se dezvoltă bine în plin soare și în semiumbră. Rezistă bine la ger, preferă soluri revene, bine drenate și calcaroase. Nu suportă excesul de umiditate din sol, suportă bine tunderea.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia autori și editori
Tuja západná
(
словачки
)
добавил wikipedia SK
Tuja západná (Thuja occidentalis) je vždyzelený ihličnatý strom z rodu tuja, ktorý sa prirodzene vyskytuje na severozápade USA. Do Európy bol dovezený v roku 1545. V strednej Európe je veľmi obľúbená najmä do živých plotov, napr. kultivar Thuja occidentalis brabant.
Kultivary
Nekompletný zoznam kultivarov:
- Thuja occidentalis 'Aureospicata'
- Thuja occidentalis 'Aurescens'
- Thuja occidentalis 'Bodmeri'
- Thuja occidentalis 'Brabant'
- Thuja occidentalis 'Cloth of Gold'
- Thuja occidentalis 'Columbia'
- Thuja occidentalis 'Columna'
- Thuja occidentalis 'Cristata Aurea'
- Thuja occidentalis 'Danica'
- Thuja occidentalis 'Ellegantissima'
- Thuja occidentalis 'Ellwangeriana Aurea'
- Thuja occidentalis 'Ellwangeriana'
- Thuja occidentalis 'Ericoides'
- Thuja occidentalis 'Europa Gold'
- Thuja occidentalis 'Fastigiata'
- Thuja occidentalis 'Filiformis'
- Thuja occidentalis 'Froebelii'
- Thuja occidentalis 'Globosa'
- Thuja occidentalis 'Golden Globe'
- Thuja occidentalis 'Golden Perle'
- Thuja occidentalis 'Holmstrup'
- Thuja occidentalis 'Holmstrup Yellow'
- Thuja occidentalis 'Hoseri'
- Thuja occidentalis 'Holmstrup'
- Thuja occidentalis 'Little Gem'
- Thuja occidentalis 'Little Champion'
- Thuja occidentalis 'Smaragd'
- Thuja occidentalis 'Sunkist'
- Thuja occidentalis 'Teddy'
- Thuja occidentalis 'Tiny Tim'
- Thuja occidentalis 'Umbraculifera'
- Thuja occidentalis 'Wagneri'
- Thuja occidentalis 'Wareana Lutescens'
- Thuja occidentalis 'Yellow Ribbon'
Iné projekty
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autori a editori Wikipédie
Tuja západná: Brief Summary
(
словачки
)
добавил wikipedia SK
Tuja západná (Thuja occidentalis) je vždyzelený ihličnatý strom z rodu tuja, ktorý sa prirodzene vyskytuje na severozápade USA. Do Európy bol dovezený v roku 1545. V strednej Európe je veľmi obľúbená najmä do živých plotov, napr. kultivar Thuja occidentalis brabant.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Autori a editori Wikipédie
Tuja
(
шведски
)
добавил wikipedia SV
Tuja eller vanlig tuja (Thuja occidentalis) är ett barrträd i familjen cypressväxter. Det växer inte vilt i Sverige men är mycket vanlig i parker och trädgårdar. Tuja kallas ibland "livsträd".[1]
Beskrivning
Stammen löper rak och lodrät från marken till toppen. Huvudgrenarna sträcker sig vågrätt ut från stammen eller något hängande. Barken är ljusgrön först och blir rödbrun när den är lite äldre. När den är ännu äldre spricker den upp i långa smala fåror mellan avfallande remsor. Knopparna syns inte och lövverket består av flata skottsystem med breda fjällika barr.
Plantering
Tujaväxten kan sprida eldslågor och bör därför ej vara placerad nära husfasader.[källa behövs]
Beskärning
En barrväxt bör egentligen "putsas" snarare än beskäras. Putsning hänvisar till att ta bort topparna av grenarna. Detta är det bästa sättet att bibehålla en tuja. Man ska inte klippa tillbaka ända ner till veden, då de resulterande kala fläckarna inte kommer att producera nya skott. Det är bäst att bestämma önskad form och storlek i förväg, så man inte väntar tills häcken blivit för stor innan man trimmar den. Klipp grenarna på tujan några centimeter djupare än önskad storlek, men inte mer än 5 cm djupare. Om man avstår från att beskära ett år, kommer häcken att växa mer än 5 cm. Detta betyder att häcken kan fortsätta växa utan att behöva någon drastisk beskärning.[förtydliga]
Tujan behöver inte omfattande beskärning förrän andra eller tredje året. Den bästa tiden att beskära är i september och man bör inte beskära på en varm, solig dag, då detta kan orsaka växten brännskador.
I mars kan man beskära tujan efter att ha tagit bort alla döda eller frostskadade grenar. Man klipper tillbaka dessa till levande ved, men inte för djupt. Barrväxten kommer då snabbt att återhämta sig.
Användning
Tujan används inom folkmedicinen som medel mot vårtor. Tujatinktur anses verksam inte bara mot vårtor utan rekommenderas även som motmedel mot papillom och kondylom. Använd växtdel är årsskotten. För invärtes bruk avråds från användning av tujan, som kan ge illamående, kräkningar, hjärtklappning och i svårare fall leverskador.[1]
Sorter
Detta är ett urval av ett stort antal sorter som finns.
- Thuja occidentalis 'Brabant'
- Thuja occidentalis 'Colombia'
- Thuja occidentalis 'Danica'
- Thuja occidentalis 'Elegantissima'
- Thuja occidentalis 'Falke'
- Thuja occidentalis 'Fastigiata'
- Thuja occidentalis 'Globosa'
- Thuja occidentalis 'Golden Globe'
- Thuja occidentalis 'Holmstrup'
- Thuja occidentalis 'Holmstropii'
- Thuja occidentalis 'Little Champion'
- Thuja occidentalis 'Little Giant'
- Thuja occidentalis 'Pyramidalis Aurea'
- Thuja occidentalis 'Recurva Nana'
- Thuja occidentalis 'Rheingold'
- Thuja occidentalis 'Smaragd'
- Thuja occidentalis 'Smaragd Variegata'
- Thuja occidentalis 'Sunkist'
- Thuja occidentalis 'Tiny Tim'
- Thuja occidentalis 'Woodwardii'
- Thuja occidentalis 'Yellow Ribbon'
Se även
Referenser
- ^ [a b] Raimo Heino, Våra läkande växter – En naturlig väg till ett friskare liv, PRISMA 2001.
Externa länkar
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia författare och redaktörer
Tuja: Brief Summary
(
шведски
)
добавил wikipedia SV
För farao Amenhotep IIIs svärmor, se
Tuja (artonde dynastin).
Tuja eller vanlig tuja (Thuja occidentalis) är ett barrträd i familjen cypressväxter. Det växer inte vilt i Sverige men är mycket vanlig i parker och trädgårdar. Tuja kallas ibland "livsträd".
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia författare och redaktörer
Batı mazısı
(
турски
)
добавил wikipedia TR
Batı mazısı (Thuja occidentalis), servigiller (Cupressaceae) familyasından Kuzey Amerika'nın doğu kesimlerinde yaygın olan 20 m yüksekliğinde bir mazı türü.
Genellikle toprak yüzeyine yakın bir noktadan çatallanarak birkaç ana gövdeye ayrılır. Gövdeler kırmızımsı kahverengi bir kabukla örtülüdür. Kozalakları oluşturan 8-10 puldan yalnızca dört tanesi verimlidir.
Park ve bahçecilikte değerli olan ince, uzun piramitsi çeşitleri vardır.
Dış bağlantılar
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia yazarları ve editörleri
Batı mazısı: Brief Summary
(
турски
)
добавил wikipedia TR
Batı mazısı (Thuja occidentalis), servigiller (Cupressaceae) familyasından Kuzey Amerika'nın doğu kesimlerinde yaygın olan 20 m yüksekliğinde bir mazı türü.
Genellikle toprak yüzeyine yakın bir noktadan çatallanarak birkaç ana gövdeye ayrılır. Gövdeler kırmızımsı kahverengi bir kabukla örtülüdür. Kozalakları oluşturan 8-10 puldan yalnızca dört tanesi verimlidir.
Park ve bahçecilikte değerli olan ince, uzun piramitsi çeşitleri vardır.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia yazarları ve editörleri
Туя західна
(
украински
)
добавил wikipedia UK
Ту́я за́хідна (Thuja occidentalis) — вид хвойних дерев роду Туя (Thuja) родини кипарисових (Cupressaceae).
Опис
![src=]()
Туя західна у природньому середовищі
Це вічнозелене однодомне дерево, до 30 м заввишки. Крона густа, пірамідальна. Кора стовбура темно-бура або сірувато-коричнева, повздовжньо-борозенчаста, однорічних пагонів — зелена, при основі — червоно-коричнева. Листки лусковидні (у ювенільних рослин — голковидні), розміщені супротивно. Чоловічі шишечки (мікростробіли) приверхівкові, в пазухах листків, майже сидячі, дрібні (до 2 мм у діаметрі), округлі, жовтаві. Жіночі шишечки (мегастробіли) овально-яйцевидні, світло-зелені, розміщені на кінцях укорочених охвоєних гілочок. Стиглі шишки донизу відігнуті, світло-коричневі або коричнево-бурі, видовженоовальні, їхні луски шкірясто-дерев'янисті, черепичасто налягають одна на одну. Запилюється у першій половині квітня. Насіння достигає у рік запилення.
Поширення
Батьківщина туї західної — Північна Америка. Майже по всій території України її культивують як декоративну рослину.
Заготівля і зберігання
Для виготовлення ліків використовують молоді охвоєні пагони (Turiones Thujae occidentalis) туї. Заготовляють їх у квітні — травні і використовують свіжими або сушать.
Хімічний склад
Пагони туї містять ефірну олію (0,12%), аромадендрин, токсифолін, пініпікрин, пілен, пінін, дубильні речовини і смолу. У складі ефірної олії є туйон, пінен, каріофілен, відрен, цедрол та інші речовини.
Фармакологічні властивості і використання
Останнім часом у науковій медицині тую західну не використовують. Раніше настойку свіжих пагонів туї використовували для приготування комплексних препаратів акофіту і мерифіту. Акофіт застосовували при гострих радикулітах, радикуло-ішалгіях і фунікуло-невритах, що виникають на ґрунті гострих інфекцій, при люмбаго, плекситах і нейроміотозах. Мерифіт використовували при лікуванні хронічних тонзилітів і хронічних фарингітів. У гомеопатії препарати із свіжих пагонів туї вживають при хронічному запаленні волосяних мішечків (сикоз), від бородавок, як протиревматичний засіб і в оториноларингології. У народній медицині тую західну використовують як діуретичний, жовчогінний, відхаркувальний, потогінний, кровоспинний, антисептичний і такий, що викликає гіперемію, засіб.
Усередину настій пагінців приймають при кровохарканні, кишкових і маткових кровотечах, бронхіальній астмі, при хворобах сечового міхура, нирок і печінки, при нирковокам'яній та жовчнокам'яній хворобах, при подагрі, ревматизмі, водянці, простатиті й аденомі простати, гонореї, сифілісі й аскаридозі. Вагітним жінкам препарати туї протипоказані (діють абортивно). При зовнішньому застосуванні позитивний терапевтичний ефект спостерігається при лікуванні запалення волосяних мішечків шкіри (обмивання настоєм), червоного вовчака і ознобишів (змащування настойкою), при виведенні бородавок (посипання порошком, змащування свіжим соком або настойкою).
Посилання
туя це- невисоке дерево і про розмір хвоїнки дуже важко знайти
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Автори та редактори Вікіпедії
Туя західна: Brief Summary
(
украински
)
добавил wikipedia UK
У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна:
Туя західна (значення).
Ту́я за́хідна (Thuja occidentalis) — вид хвойних дерев роду Туя (Thuja) родини кипарисових (Cupressaceae).
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Автори та редактори Вікіпедії
Thuja occidentalis
(
виетнамски
)
добавил wikipedia VI
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Thuja occidentalis: Brief Summary
(
виетнамски
)
добавил wikipedia VI
Thuja occidentalis là một loài thực vật hạt trần trong họ Cupressaceae. Loài này được L. mô tả khoa học đầu tiên năm 1753.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Wikipedia tác giả và biên tập viên
Туя западная
(
руски
)
добавил wikipedia русскую Википедию
Шишки яйцевидные, мелкие (7—12 мм), состоящие из тонких чешуй, содержат два сплюснутых, с двумя узкими соломенно-жёлтыми крылышками семени[7].
Древесина ядровая, красноватая, сравнительно мягкая, очень прочная, без смоляных ходов; имеет приятный аромат и не подвержена гниению.
Корневая система компактная.
На родине — кальцефил.
Естественный ареал
Основной естественный ареал туи западной располагается в юго-восточной части Канады и северной части США. В частности, он простирается на запад от острова Антикости в заливе Святого Лаврентия к южной части залива Джеймса, через центр провинции Онтарио к юго-восточной части провинции Манитоба; затем южнее через центр штата Миннесота и Висконсин, узкой полосой размещаясь вокруг южной оконечности озера Мичиган; на восток - через юг штата Мичиган, южную часть штата Нью-Йорк, центральный Вермонт, Нью-Гэмпшир и Мэн. Этот вид также растёт местами на северо-западе провинции Онтарио, на западе и в центре провинции Манитоба, юго-востоке штата Миннесота, юге Висконсина, на севере и в центре Иллинойса, в Огайо, на юге Новой Англии, в Аппалачских горах западной Пенсильвании, юге западной части Северной Каролины и востоке Теннесси[8].
В Европу туя была ввезена в 1540 году[9].
Особенности и условия произрастания
![src=]()
Выращивание туи в питомнике
Условия посадки, ухода и размножения, токсичность[6][10]:
-
Размножение: семенами (требуется стратификация) и зелеными черенками.
-
Требования к влажности: средние (влаголюбива, но переносит сухость).
-
Требования к освещению: теневынослива, но предпочитает свет.
-
Минимальная температура: - 36 °C.
-
Глубина залегания корней: не менее 76 см.
-
Токсичность для окружающих растений: нет.
-
Токсичность для домашних животных: нет.
Особенности произрастания[6][10]:
-
pH почвы: 5,2-7.
-
Диапазон осадков: 890-1400 мм в год.
-
Плотность насаждения: 750-3000 на гектар.
-
Требования к структуре почвы: малотребовательная, но предпочитает свежие, плодородные или средние почвы.
-
Минимальное число дней без заморозков: 100.
-
Устойчивость к засолению почвы: нет.
-
Потребность к почвенному азоту: высокая.
-
Устойчивость к содержанию в почве извести: высокая.
Болезни и вредители
Грибы[11]:
-
лат. Pestalotiopsis funerea
Насекомые:
Короед[11]
-
лат. Phloeosinus canadensis
Клещ[11]
- Паутинный клещ лат. Oligonychus ununguis
Тля[12]:
- Тля туевая побеговая лат. Cinara thujaphilina
- Тля туевая лат. Cinara juniperina
-
лат. Cupressobium tujafilinum
- Тля кипарисовая лат. Cupressobium cupressi, в других источниках: лат. Cinara cupressi
Щитовка
- Щитовка туевая лат. Carulaspis minima
Ложнощитовка
- Ложнощитовка туевая лат. Parthenolecanium fletcheri
Моль-пестрянка
- Моль-пестрянка туевая лат. Argyresthia thuiella
Значение и применение
Декоративное применение
![src=]()
Один из культурных сортов туи западной (Kørnik)
Культивируют тую западную (плакучие, карликовые, пёстролистные формы — имеет около 120 культиваров) в садах и парках европейских стран; в России — в степной и лесной зонах до Архангельска, в Сибири, на Дальнем Востоке.
Пыле-, дымо-, газоустойчива, хорошо переносит пересадку, обрезку, стрижку. Зимостойка.
Прикладное применение
Древесина туи мягкая, прочная, используется на родине на шпалы, столбы, мебель, дранку.
В Канаде свежие ветки туи используют в качестве веников, имеющих приятный запах[4].
Из листьев получают эфирное масло, входящее в состав некоторых инсектицидов, а также применяемое в медицине (дезинфицирующие средства) и парфюмерии (моющие средства для тела и для волос, фитобальзамы и ароматические масла) [13].
Широко используется в народной медицине для лечения доброкачественных опухолей кожи, рака, новообразований, кондилом и папиллом, бородавок, полипов и опухолей. Также сообщается применение различных настоев и отваров листьев и коры туи в качестве потогонного, мочегонного, лактогонного и слабительного средства; средства от ожогов, простуды, кашля, лихорадки, головной и зубной боли, ревматизма и пр[13].
Таксономическое положение
род содержит еще 4 вида,
среди которых в РФ наиболее
известна
Туя складчатая порядоклат. ordoХвойные лат. Pinales семействолат. familiaКипарисовыелат. Cupressaceae родлат. genusТуя лат. Thuja отделлат. divisioХвойные лат. Pinophyta видлат. species Туя западная единственный
в отделе
и классе
См. также
Туя восточная (Плосковеточник)
Примечания
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Авторы и редакторы Википедии
Туя западная: Brief Summary
(
руски
)
добавил wikipedia русскую Википедию
![src=]()
Шишки туи западной
Шишки яйцевидные, мелкие (7—12 мм), состоящие из тонких чешуй, содержат два сплюснутых, с двумя узкими соломенно-жёлтыми крылышками семени.
Древесина ядровая, красноватая, сравнительно мягкая, очень прочная, без смоляных ходов; имеет приятный аромат и не подвержена гниению.
Корневая система компактная.
На родине — кальцефил.
- лиценца
- cc-by-sa-3.0
- авторски права
- Авторы и редакторы Википедии
北美香柏
(
кинески
)
добавил wikipedia 中文维基百科
二名法 Thuja occidentalisLinn. 
北美香柏（学名：Thuja occidentalis）是柏科崖柏属的植物。分布于原产北美以及中国大陆的上海、庐山、南京、武汉、青岛等地，目前已由人工引种栽培。
别名
香柏（通用名），美国侧柏（中国树木分类学），黄心柏木（中国木材学）
参考文献
- 昆明植物研究所. 北美香柏. 《中国高等植物数据库全库》. 中国科学院微生物研究所. [2009-02-26]. （原始内容存档于2016-03-05）.
这是一篇與
藥用植物相關的
小作品。你可以通过
编辑或修订扩充其内容。
北美香柏: Brief Summary
(
кинески
)
добавил wikipedia 中文维基百科
北美香柏（学名：Thuja occidentalis）是柏科崖柏属的植物。分布于原产北美以及中国大陆的上海、庐山、南京、武汉、青岛等地，目前已由人工引种栽培。
ニオイヒバ
(
јапонски
)
добавил wikipedia 日本語
ニオイヒバ
![src=]()
園芸品種スマラグ。別名エメラルド・グリーン。左後方はヨーロッパゴールド
分類 界 :
植物界 Plantae 門 :
裸子植物門 Pinophyta 綱 :
マツ綱 Pinopsida 目 :
マツ目 Pinales 科 :
ヒノキ科 Cupressaceae 属 :
クロベ属 Thuja 種 :
ニオイヒバ Thuja occidentalis 学名 Thuja occidentalis 和名 ニオイヒバ 英名 Thuja occidentalis
ニオイヒバ (学名:Thuja occidentalis)は、ヒノキ科クロベ属の常緑針葉樹の高木[1]。北アメリカ北部からカナダにかけて分布し、葉にはレモンに似た芳香があり、名前の由来となっている。様々な園芸種も生み出されている[1][2]。
日本へは明治時代に取り入れられた。属名の Thuja はギリシャ語の「thyia（ある種の常緑樹）」に由来している。種小名の occidentalis は「西方の」という意味を持つ。原種は高さ15m前後まで成長する。細根で根張りが良好であるために水分や肥料を好む[1]。ミノムシの食害を受ける事がある[1]。半日陰の湿潤な環境を好む[1]。外観はヒノキやサワラに類似しているが、性質は大きくことなる面がある[1]。生育しやすい品種が多いために園芸品種は比較的安価に流通し、初心者向きとされる[1]。繁殖は挿木で増やす[2]。
園芸種[編集]
![src=]()
ストルウィシュク’左後方は、ブルーヘブン、右後方はビャクシン・ピラミダリス
円錐形[編集]
-
エメラルド - 別名エメラルドグリーン、スマラグなど。広円錐形の園芸品種。強健で育て易い品種。樹高6mくらいまで成長する。葉は緑色で艶がある。樹高4m程度まで成長し寒暖の差に強く[1]、樹形も剪定なしで整いやすいが、葉が密になって蒸れて枯れすい[1]。ニオイヒバの中では最も樹形が美しいとされる[2]。樹高は4-5m[2]。
-
グリーンコーン - エメラルドと比較すると、横幅が出ないので狭い敷地でも植えることが出来る。大きく育つと傾く事があるが[1]、移植や管理は容易とされる[2]。樹高5m程度まで成長する[1]。冬はややベージュ色を帯びる。秋にはオレンジ色の球果を付ける[2]。
-
ヨーロッパゴールド - 黄金色の葉の代表品種[2]。小さいうちは芯が立ちにくい[1]。
-
イエローリボン - ヨーロッパゴールドに似る黄金種だが、こちらの方が横幅が出ず細円錐状となる[1]。樹高4m程度に育つ[1]。
-
Thuja occidentalis‘Degroots Spirr’デグルートスパイアー - 樹高4m。グリーンコーンの矮性種[1]。乾燥にやや弱く、強い日差しにも弱い[1]。冬は葉が少し茶褐色に染まる[1]。樹形はニオイヒバとしては細長くまとまる[2]。グリーンコーンの細長タイプ[2]。成長は遅い[3]。
-
マリセンズ・サルファー - 鶯色の珍しい葉色の品種[1]。乾燥地には向いておらず、強い直射日光にも弱いなど気難しい面がある[1]。樹高は4m[1]。
-
ホルムストラップ - グリーンコーンの矮性種で、成長速度は1/2以下[1]。樹高は3m程度。狭い場所に向き、冬は茶褐色を帯びる[1]。
-
サンキスト - 苗のうちは球状だが、成長すると広円錐形となる[2]。樹高は2.5-4.0m[2]。ヨーロッパゴールドに似るが、下葉が茂り末広がりの形状となる[2]。成長はやや遅い[2]。
-
ストルウィシュク - ゴツゴツとした大型の葉を持ちながら密に茂る品種。成長は遅い。葉先は夏場まで白色調を示す。やや独特の外観。自然に広円錐形となる[4]。
-
Globosa Aurea グロボーサオーレア - 別名ゴールデングローブ。球形に育つ矮性種[1]。直径1.5m程度に育つ[1]。強健種。春先は黄金色の葉色となるが緑色を帯び冬は褐色調となる[1]。
-
Globosa Variegaata グロボーサバリエガータ - 斑入りのグロポーザ。班日陰に向く[5]。
-
グロボーサボール - 非常に成長が遅く、自然に半球状の姿に落ち着く[1][2]。冬には褐色を帯びるが、それ以外の季節は緑色となる[1][2]。
-
Thuja occidentalis 'Woodwardiiウッドワーデイー - グロボーサオーレアの緑色種[1][2]。やや成長が早く自然に球形にまとまる。
-
ダニカ - 成長が遅く、直径1mに成長する球形種[1][2]。鉢栽培に向く[1]。半日陰が好ましい[1]。
-
ミラー - 半球状の品種[1]。成長が遅く鉢植えにも向いている[1]。
-
Rheinngold ラインゴールド - コニファーには珍しいオレンジ色の葉色を持つ[1]。枝が細く雪害を受けやすい[1]。夏場の乾燥にも弱い[1]。冬季は枯れたような茶色となる[1]。鉢栽培に向く[1]。最初は半球状を呈するが年月がたつと芯が立って広円錐形となる[1]。肥料が切れると葉色が悪くなりやすい[2]。
ギャラリー[編集]
この項目は、
植物に関連した
書きかけの項目です。
この項目を加筆・訂正などしてくださる
協力者を求めています（
プロジェクト:植物／
Portal:植物）。
ニオイヒバ: Brief Summary
(
јапонски
)
добавил wikipedia 日本語
ニオイヒバ (学名:Thuja occidentalis)は、ヒノキ科クロベ属の常緑針葉樹の高木。北アメリカ北部からカナダにかけて分布し、葉にはレモンに似た芳香があり、名前の由来となっている。様々な園芸種も生み出されている。
![src=]()
ニオイヒバの園芸品種、ヨーロッパゴールド
Obrázky, zvuky či videa k tématu zerav západní ve Wikimedia Commons
_Thuja_occidentalis_(20353486814).jpg)
_(6025440953).jpg)
.jpg)
_-_Algonquin_Provincial_Park_2019-09-20.jpg)
Artikulu hau landareei buruzko zirriborroa da. Wikipedia lagun dezakezu edukia osatuz. 
Commons ponúka multimediálne súbory na tému Tuja západná
Wikislovník ponúka heslo Tuja západná
Wikimedia Commons har media som rör Tuja.
这是一篇與藥用植物相關的小作品。你可以通过编辑或修订扩充其内容。 
この項目は、植物に関連した書きかけの項目です。この項目を加筆・訂正などしてくださる協力者を求めています（プロジェクト:植物／Portal:植物）。 
.jpg)
.jpg)
