Santolina és un gènere de plantes amb flors dins la família Asteraceae, és un gènere endèmic de la regió mediterrània. Consta d'entre 5 i 24 espècies segons els botànics.
Són arbusts petits de fulla persistent que fan de 10 a 60 cm d'alt. Les fulles són simples i molt petites en algunes espècies o bé pinnades i finament dividides en altres espècies, sovint tenen una pilositat densa i platejada. Les flors són grogues produïdes en densos capítols globosos d'1–2 cm de diàmetre.
El lepidòpter Bucculatrix santolinella s'alimenta exclusivament de S. chamaecyparissus.
no vàlida; no s'ha proporcionat text per les refs amb l'etiqueta uniprot
Santolina és un gènere de plantes amb flors dins la família Asteraceae, és un gènere endèmic de la regió mediterrània. Consta d'entre 5 i 24 espècies segons els botànics.
Són arbusts petits de fulla persistent que fan de 10 a 60 cm d'alt. Les fulles són simples i molt petites en algunes espècies o bé pinnades i finament dividides en altres espècies, sovint tenen una pilositat densa i platejada. Les flors són grogues produïdes en densos capítols globosos d'1–2 cm de diàmetre.
El lepidòpter Bucculatrix santolinella s'alimenta exclusivament de S. chamaecyparissus.
Svatolína[1] (Santolina) je rod rostlin patřící do čeledě hvězdnicovité (Asteraceae).
Některé druhy tohoto rodu lze použít v ČR jako okrasné rostliny. Jsou to snadno a rychle rostoucí polokeře pro skalky a trvalkové záhony.[2]
Svatolína (Santolina) je rod rostlin patřící do čeledě hvězdnicovité (Asteraceae).
Heiligenkraut (Santolina) ist eine Pflanzengattung in der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 24 Arten der Gattung sind im westlichen[1] Mittelmeerraum verbreitet. Am häufigsten findet sich das Graue Heiligenkraut (Santolina chamaecyparissus L.), welches auch die Typusart darstellt.[2]
Santolina-Arten wachsen als verzweigte, meist aufrechte, manchmal überhängende bis liegende Halbsträucher, die Wuchshöhen von (selten 5 bis) meist 10 bis 60 Zentimetern erreichen. Dabei handelt es sich meist um aromatisch riechende und meist behaarte Pflanzen, die manchmal Rhizome ausbilden. Die wechselständig und meist am Stängel verteilt angeordneten Laubblätter sind gestielt oder ungestielt und meist gefiedert.
Die körbchenförmigen Blütenstände stehen einzeln und endständig auf einem langen Blütenstandsschaft. Die scheibenförmigen Blütenkörbchen weisen einen Durchmesser von meist 6 bis 10 (3 bis mehr als 12) Millimetern auf. Die 18 bis mehr als 45 ungleichen Hüllblätter stehen in meist drei (selten bis über fünf) Reihen. Die Blütenstandsböden sind konvex bis halbkugelig. Es sind Spreublätter vorhanden. Die Blütenkörbe enthalten keine Zungenblüten, sondern nur 60 bis über 250 Röhrenblüten. Die zwittrigen, fertilen Röhrenblüten besitzen meist zusammengedrückte und geflügelte Kronröhren. Die Farben der Kronblätter reichen von weißlich strohfarben über hell bis leuchtend gelb.
Die meist drei- bis fünfrippigen und unbehaarten Achänen besitzen an ihrer Spitze einen einseitigen Anhang der aus der Kronröhre gebildet wird. Es ist kein Pappus vorhanden.
In England wurde Heiligenkraut erstmals in dem Kräuterbuch von William Turner beschrieben. John Parkinson bezeichnete es aber noch 1629 in seinem „Paradisi in sole paradisus terrestris, or, a choise garden of all sorts of rarest flowers, with their nature, place of birth, time of flowring, names, and vertues to each plant, useful in physick, or admired for beauty“ von 1629 als „rar und neuartig“.[3]
Zwei bis drei Arten werden weltweit als Zierpflanzen kultiviert. Im England der frühen Neuzeit war es als Beeteinfassung beliebt[3].
Für S. chamaecyparissus, S. etrusca, S. insularis, S. neapolitana und S. oblongifolia sind traditionelle medizinische Anwendungen bekannt, unter anderem aufgrund antimikrobieller, entzündungshemmender, krampflösender, verdauungsfördernder und schmerzlindernder Eigenschaften. Entsprechende enthaltene bioaktive Substanzen sind hauptsächlich Terpenoide, es wurden aber auch Cumarine und Flavonoide nachgewiesen.[4]
Die Erstveröffentlichung der Gattung Santolina erfolgte 1753 durch Carl von Linné in Species Plantarum.[5] Der botanische Gattungsname Santolina ist aus dem lateinischen Wort sanctus für heilig und linum für Flachs abgeleitet, auf Grund eines antiken Namens für eine der Arten dieser Gattung. Als Typusart wurde Santolina chamaecyparissus festgelegt.[6]
Die Gattung Santolina ist im westlichen[1] Mittelmeerraum verbreitet: in Südeuropa und Nordafrika.
Es werden 24 Santolina-Arten anerkannt, von denen die meisten in zwei Sammelarten zusammengefasst werden:[1]
(Quelle:[9])
Nicht mehr zur Gattung gehören (Auswahl):[10]
Rosmarinblättriges Heiligenkraut (Santolina rosmarinifolia):
Heiligenkraut (Santolina) ist eine Pflanzengattung in der Familie der Korbblütler (Asteraceae). Die etwa 24 Arten der Gattung sind im westlichen Mittelmeerraum verbreitet. Am häufigsten findet sich das Graue Heiligenkraut (Santolina chamaecyparissus L.), welches auch die Typusart darstellt.
Сантолина ( лат. Santolina ) — Asteraceae семьяысь сяськаё будос. Дуннеын тодмо ог 24 пӧртэм.
Santolina is a genus of plants in the chamomile tribe within the sunflower family, primarily from the western Mediterranean region.[2][3]
They are small evergreen shrubs growing 10–60 cm (4–24 in) tall. The leaves are simple and minute in some species, or pinnate, finely divided in other species, often densely silvery hairy, and usually aromatic. The composite flowerheads are yellow or white, produced in dense globose capitula 1–2 cm in diameter, on top of slender stems held 10–25 cm (4–10 in) above the foliage. There are no ray florets.[4]
Santolina species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Bucculatrix santolinella (feeds exclusively on S. chamaecyparissus) and the Coleophora case-bearers C. albicella (recorded on S. chamaecyparissus), C. involucrella (feeds exclusively on Santolina spp) and C. santolinella (feeds exclusively on S. chamaecyparissus).
numerous species formerly regarded as members of Santolina but now judged better suited to other genera: Achillea Athanasia Anthemis Calea Cladanthus Helenium Isocarpha Lasiospermum Lonas Matricaria Oedera Porophyllum Salmea Tanacetum
Santolina is a genus of plants in the chamomile tribe within the sunflower family, primarily from the western Mediterranean region.
They are small evergreen shrubs growing 10–60 cm (4–24 in) tall. The leaves are simple and minute in some species, or pinnate, finely divided in other species, often densely silvery hairy, and usually aromatic. The composite flowerheads are yellow or white, produced in dense globose capitula 1–2 cm in diameter, on top of slender stems held 10–25 cm (4–10 in) above the foliage. There are no ray florets.
Santolina species are used as food plants by the larvae of some Lepidoptera species including Bucculatrix santolinella (feeds exclusively on S. chamaecyparissus) and the Coleophora case-bearers C. albicella (recorded on S. chamaecyparissus), C. involucrella (feeds exclusively on Santolina spp) and C. santolinella (feeds exclusively on S. chamaecyparissus).
Santolino (Santolina) estas plantgenro el la familio de la Asteracoj (Asteraceae). La nomo venas de la latina vorto sanctus = sankta kaj linum] = lino.
Santolina-spocioj kreskas kiel disbranĉitaj, pliej ofte starantaj, kelkfoje pendantaj aŭ kuŝantaj duonarbustoj, kiuj atingas alton de plej ofte 10 ĝis 60 cm. La plantoj odoras arome kaj estas ofte haraj. Ili formas kelkfoje rizomoj . La folioj estas alterne starantaj kaj havas kaj tigoj kaj ne tigoj. Ofte ili estas neparapplume kunmetitaj.
La kapitula infloresko havas longajn tigojn kaj staras unuope. La diskoformaj kapituloj havas diametro de 6 ĝis 10 mm. La 18 ĝis pli ol 45 nesimilaj involukraj folioj staras en 3 (malofte ĝis pli ol 5) vicoj. La kapitulo ne havas langetflorojn, sed nur 60 ĝis pli ol 250 tubetflorojn. La duseksaj tubetfloroj estas blankece fojnkoloraj ĝis brile flavaj. La frukto estas senharaj aknoj.
La genro Santolina kreskas nature en la okcidenta mediteranea regiono[1] .
Du ĝis tri specioj estas tutmonde uzataj kiel ornamplantoj. [2]. La etcipresa santolino estas laŭ NPIV “kultivata por heĝetoj kaj medicine uzata“.
La unua priskribo de 1753 estis de Carl von Linné en Species Plantarum.[3]
Oni rekonas 24 Santolina-specioj, de kiu la plej multaj estass kunigita en du kolektvaj specioj:[1]
Ne plu apartenas al la genro santelino (elekto):[5]
rosmarena santolino (Santolina rosmarinifolia):
Santolino (Santolina) estas plantgenro el la familio de la Asteracoj (Asteraceae). La nomo venas de la latina vorto sanctus = sankta kaj linum] = lino.
Santolina es un género de plantas perteneciente a la familia Asteraceae, nativa de la región Mediterránea. Según autores, hay entre 15 y 18 especies.
Las especies son pequeños arbustos perennes que alcanzan 10-60 cm de altura. Las hojas son simples en algunas especies, o pinnadas, finamente divididas en otras, a menudo densamente velludas. Las flores son amarillas, produciéndose en inflorescencias globosas con cabezas florales de 1-2 cm de diámetro que sobresalen 10-25 cm sobre el follaje.
Especies de Santolina son comida para las larvas de algunas especies de Lepidoptera incluyendo Bucculatrix santolinella (come exclusivamente S. chamaecyparissus) y Coleophora sobre C. albicella.
El género fue descrito por Carlos Linneo y publicado en Species Plantarum 2: 842. 1753.[1] La especie tipo es: Santolina chamaecyparissus
Santolina: nombre genérico que deriva del latín sanctus = "sagrado" y linum = "lino", basada en un antiguo nombre de una especie de este género.[2]
Santolina es un género de plantas perteneciente a la familia Asteraceae, nativa de la región Mediterránea. Según autores, hay entre 15 y 18 especies.
Les Santolines forment un genre de plantes herbacées de la famille des Astéracées. Leur nom dérive du latin sanctus, « saint » et Linum, lin, la Santoline petit-cyprès (qui délivre une forte odeur de santoline piquante) étant considérée comme un lin sacré en raison des qualités médicinales qui lui étaient attribuées [1].
Selon NCBI (23 oct. 2012)[2] :
Selon ITIS (23 oct. 2012)[3] :
Selon Catalogue of Life (23 oct. 2012)[4] :
Les Santolines forment un genre de plantes herbacées de la famille des Astéracées. Leur nom dérive du latin sanctus, « saint » et Linum, lin, la Santoline petit-cyprès (qui délivre une forte odeur de santoline piquante) étant considérée comme un lin sacré en raison des qualités médicinales qui lui étaient attribuées .
Santolina, as santolinas[1], é un xénero de plantas pertencente á familia Asteraceae, nativa da rexión Mediterránea. Segundo autores, hai entre 15 e 18 especies.
As especies son gamallos perennes que acadan 10–60 cm de altura. As follas son simples nalgunhas especies, ou pinnadas, finamente divididas noutras, a miúdo densamente viludas. As flores son amarelas, producíndose en inflorescencias globosas con testas florais de 1–2 cm de diámetro que sobresaen 10–25 cm sobre a follaxe.
Varias especies de Santolina son alimento para as larvas dalgunhas especies de lepidópteros incluíndo Bucculatrix santolinella (come exclusivamente S. chamaecyparissus) e Coleophora sobre C. albicella.
O xénero foi descrito por Carl von Linné e publicado en Species Plantarum 2: 842. 1753.[2] A especie tipo é: Santolina chamaecyparissus
Santolina: nome xenérico que deriva do latín sanctus = "sagrado" e linum = "liño", baseada nun antigo nome dunha especie deste xénero.[3]
Santolina, as santolinas, é un xénero de plantas pertencente á familia Asteraceae, nativa da rexión Mediterránea. Segundo autores, hai entre 15 e 18 especies.
Santolina (Santolina L.) – rodzaj sucholubnych, półpustynnych roślin z rodziny astrowatych, pochodzących z basenu Morza Śródziemnego. Gatunkiem typowym jest Santolina chamaecyparissus L.[2].
Angiosperm Phylogeny Website adoptuje podział na podrodziny astrowatych (Asteraceae) opracowany przez Panero i Funk w 2002[3], z późniejszymi uzupełnieniami[4]. Zgodnie z tym ujęciem rodzaj Santolina należy do plemienia Anthemideae Cass., podrodziny Asteroideae (Juss.) Chev. W systemie APG III astrowate są jedną z kilkunastu rodzin rzędu astrowców (Asterales), wchodzącego w skład kladu astrowych w obrębie dwuliściennych właściwych[1].
Gromada okrytonasienne (Magnoliophyta Cronquist), podgromada Magnoliophytina Frohne & U. Jensen ex Reveal, klasa Rosopsida Batsch, podklasa astrowe (Asteridae Takht.), nadrząd astropodobne (Asteranae Takht.), rząd astrowce (Asterales Lindl), rodzina astrowate (Asteraceae Dumort.), plemię Santolineae, podplemię Santolininae , rodzaj Santolina L.[5].
Niektóre gatunki ze względu na swoje aromatycznie pachnące liście i srebrzyste ubarwienie są uprawiane jako rośliny ozdobne. Nie są w polskich warunkach w pełni odporne na mróz (strefy mrozoodporności 7-10[7] ), dlatego też w Polsce uprawiane jako rośliny jednoroczne. Wymagają słonecznego stanowiska i przepuszczalnego podłoża. Rozmnaża się je z sadzonek.
Santolina (Santolina L.) – rodzaj sucholubnych, półpustynnych roślin z rodziny astrowatych, pochodzących z basenu Morza Śródziemnego. Gatunkiem typowym jest Santolina chamaecyparissus L..
Santolina é um género botânico pertencente à família Asteraceae. Santolina é uma planta que visualmente sem flores não nos diz muito, embora se adapte perfeitamente aos jardins xerófitos (aqueles que consomem pouca água). Nativo da região do Mediterrâneo. De acordo com os autores, existem entre 15 e 18 espécies.
As espécies são pequenos arbustos sempre-verdes que atingem 10-60 cm de altura. As folhas são simples em algumas espécies, ou pinadas, finamente divididas em outras, muitas vezes densamente peludas. As flores são amarelas, produzidas em inflorescências globosas com cabeças de flores de 1-2 cm de diâmetro que se projetam 10-25 cm acima da folhagem. [2]
|arquivourl=
requer |arquivodata=
(ajuda) 🔗 Santolina é um género botânico pertencente à família Asteraceae. Santolina é uma planta que visualmente sem flores não nos diz muito, embora se adapte perfeitamente aos jardins xerófitos (aqueles que consomem pouca água). Nativo da região do Mediterrâneo. De acordo com os autores, existem entre 15 e 18 espécies.
Santolina este un gen de plante din familia Asteraceae, ordinul Asterales.
Santolina là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).[1]
Chi Santolina gồm các loài:
Santolina là một chi thực vật có hoa trong họ Cúc (Asteraceae).
Santolina L.
Сантоли́на (лат. Santolina) — род небольших вечнозелёных кустарников семейства Астровые, или Сложноцветные (Asteraceae), произрастающих в районе Средиземноморья. По разным источникам, в род включают от 5 до 24 видов.
Представители данного рода обычно достигают от 10 до 60 см в высоту.
Листья простые и длинные у некоторых видов, или перистые, мелкодисперсные у других видов, часто покрыты густым серебристым пушком.
Цветки жёлтые, собраны в плотные шаровидные соцветия 1—2 см в диаметре, в верхней части тонких стеблей, которые на 10—25 см выше листьев.
Растение любит свет и тепло, не переносит излишнюю влажность, особенно в холода. В средней полосе России зимует только в прохладной оранжерее, на юге переживает зиму на открытом воздухе. Сантолина растёт на лёгких, песчаных почвах, содержащих известь. Размножается черенками 5-8 см, срезанными с маточного растениями и семенами, дающими всходы на 18-24 день. В грунт высаживают в июне[2][3].
По информации базы данных The Plant List, род включает 20 видов[4]:
Сантоли́на (лат. Santolina) — род небольших вечнозелёных кустарников семейства Астровые, или Сложноцветные (Asteraceae), произрастающих в районе Средиземноморья. По разным источникам, в род включают от 5 до 24 видов.