nimet breadcrumb-navigoinnissa
Cyclamen persicum ye una especie de planta perteneciente a la familia de les Primulacees.
Ye una pequeña planta viviega con raigañu bulbosa y flores vistoses y golioses.
Cyclamen persicum tien flores fragantes y delgaes de color blancu o rosa maciu con rosa escuru na base, florien en primavera.
Cyclamen persicum var. autumnalis Grey-Wilson, ye una variedá descubierta na zona de Hebrón, florien nel seronda.
Cyclamen persicum f. albidum, les sos flores son de color blancu puru.
Cyclamen persicum f. roseum, tien les flores rosaes y color escuru uniforme.
Cyclamen persicum f. puniceum, tien les flores de color coloráu.
A pesar del so nome específicu Cyclamen persicum nun ye una especie orixinaria d'Irán, sinón del oeste d'Asia Menor, dende'l sur al oeste de Turquía (provincia de Hatay) hasta Xordania.
La so presencia nes islles griegues de Rodas, Karpatos y Creta, y el Norte d'África (Arxelia y Tunicia) paez ser la resultancia de la introducción de los monxos y otros relixosos, yá que ellí establecer cerca de los monesterios o nos campusantos.
El Cyclamen persicum foi introducíu n'España nos años 40 por un xardineru austriacu que s'asitió en Madrid, D. Rudolf Klobuznik, y que consiguió por aciu amiestu de variedaes que soportara y afixérase a les inclemencies de la climatoloxía de la Península Ibérica.[1]
Cola esceición de dalgunos clones de los Altos del Golán, que pueden ser cultivaes nel suelu nes rexones de clima templáu, Cyclamen persicum tien de cultivase nun invernaderu fríu.
Dalgunos cultivares tienen curioses fueyes motudes o plateaes con un patrón de "árbol de Navidá".
Cyclamen persicum describióse por Philip Miller y espublizóse en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition non. 3. 1768.[2]
Cyclamen: nome xenéricu que remanez del griegu: χυχλάμινος, probablemente de χύχλος, cyclos, "círculu", pola forma redonda de los tubérculos o de les fueyes, y depués Llatínizáu cyclamen, cyclaminis o cyclaminos, en diversos autores de l'antigüedá: Pliniu'l Vieyu (21, 51) (25, 116), Dioscórides (II, 153) y otros, col mesmu sentíu.[3]
persicum: epítetu xeográficu qu'alude al so localización en Persia. A pesar del so nome específicu Cyclamen persicum nun ye una especie orixinaria d'Irán, sinón del oeste d'Asia Menor, dende'l sur al oeste de Turquía (provincia de Hatay) hasta Xordania.
Esta páxina forma parte del wikiproyeutu Botánica, un esfuerciu collaborativu col fin d'ameyorar y organizar tolos conteníos rellacionaos con esti tema. Visita la páxina d'alderique del proyeutu pa collaborar y facer entrugues o suxerencies. Cyclamen persicum ye una especie de planta perteneciente a la familia de les Primulacees.
İran meşənovruzu (lat. Cyclamen persicum)-İl boyu sürən və meşənovruzu cinsinə aid bitki növüdür.Hündürlüyü 14 sm dir, cənub-mərkəzi Türkiyə, Suriya, Livan, İsrail və İordaniyada tapılır[1] və yerli bitkidir, qayalı dağ ətəkləridə, kolluqda və meşəlikdə 1200 m (3,900 ft) dəniz səviyyəsindən yuxarıda becərir. Həmçinin,Əlcəzair və Tunisdə də bitər.Bu bitkinin adına baxmayaraq, İranın yerli bitkilərindən deyil.
İran meşənovruzu (lat. Cyclamen persicum)-İl boyu sürən və meşənovruzu cinsinə aid bitki növüdür.Hündürlüyü 14 sm dir, cənub-mərkəzi Türkiyə, Suriya, Livan, İsrail və İordaniyada tapılır və yerli bitkidir, qayalı dağ ətəkləridə, kolluqda və meşəlikdə 1200 m (3,900 ft) dəniz səviyyəsindən yuxarıda becərir. Həmçinin,Əlcəzair və Tunisdə də bitər.Bu bitkinin adına baxmayaraq, İranın yerli bitkilərindən deyil.
Cyclamen persicum, el ciclamen de Pèrsia, més popularment conegut com a ciclamen; és una espècie de planta herbàcia i perenne de la família de les primulàcies que creix a partir d'un tubercle distribuït entre Turquia, Israel i Jordània. També es troba a Algèria, Tunísia i les illes gregues de Rodes, Karpathos, i Creta, on pot ser que fos introdüida per part dels monjos. Les cultivars d'aquestes espècies es troben sovint en les floristeries.
És molt probable que ciclamen vingui del llatí cyclamen,cyclaminis o cyclaminos o del grec χύχλος, cyclos, que vol dir cercle.
Hi ha dues varietats botàniques maturals i diverses formes botàniques, que es diferencien pel moment de la florida i el color predominants dels pètals.
Vista de la planta
Vista general
Al seu hàbitat
Detall de la fulla
Flors
Cyclamen persicum, el ciclamen de Pèrsia, més popularment conegut com a ciclamen; és una espècie de planta herbàcia i perenne de la família de les primulàcies que creix a partir d'un tubercle distribuït entre Turquia, Israel i Jordània. També es troba a Algèria, Tunísia i les illes gregues de Rodes, Karpathos, i Creta, on pot ser que fos introdüida per part dels monjos. Les cultivars d'aquestes espècies es troben sovint en les floristeries.
És molt probable que ciclamen vingui del llatí cyclamen,cyclaminis o cyclaminos o del grec χύχλος, cyclos, que vol dir cercle.
Brambořík perský (Cyclamen persicum) je druh kvetoucích pokojových rostlin. Byl základem pro vyšlechtění stovek kultivarů lišících se květy, listy, vzrůstem i dobou kvetení. Jeho květy pastelových barev mohou v řízené kultuře nakvétat od časného podzimu do pozdního jara. Technika pěstování také není zvlášť složitá a při splnění základních požadavků spolehlivě kvete v požadovanou dobu.
Tento druh je původem z východního Středozemí, z hornatých oblastí v Řecku, Turecku, Sýrii, Jordánsku a na Kypru. Přestože má druhové jméno perský, z Persie nepochází. Ve volné přírodě České republiky se může vyskytnout ojediněle a jen krátkodobě, není zimovzdorný a jeho hlíza středoevropskou zimu nepřežije.
Ve své domovině se brambořík perský vyskytuje v řídkých lesích a křovinách na vápencových substrátech s dostatečnou vrstvou humusu, kde roste v pravidelném vegetačním rytmu. Od května do října prožívá období klidu, které v horkém a suchém létě vrcholí zaschnutím celé nadzemní části. Nové období růstu nastupuje až s příchodem vlhkého počasí, obvykle v listopadu vyrostou nové listy a od konce ledna do dubna kvete.
Šlechtěné bramboříky perské se od svých předků odlišují rychlejším vývojem a tím, že jejich doba nástupu kvetení není navázána, jako u původních, na délku dne. Pěstované rostliny jsou fotoperiodicky neutrální a nasazování květních poupat ovlivňuje rozhodujícím způsobem teplota. Olistěné rostliny pěstované přes letní období nesnášejí intenzivní sluneční svit a musí se přistiňovat.
Brambořík je vytrvalá bylina, vysoká 10 až 30 cm, roste z hlízy tvořené parenchymatickým pletivem se zásobními látkami. Hlíza je kulovitého nebo zploštělého tvaru, ze spodní části vyrůstají vláknité kořeny. Z horní části hlízy rostou dlouze řapíkaté listy tvořící přízemní listovou růžici. Čepele listů jsou ledvinovitého nebo srdčitého tvaru a po okraji jsou hladké či mírně zubaté, spodní stranu mají nafialovělou a horní obvykle tmavě zelenou s výraznou, stříbřitě bílou nebo tmavou kresbou charakteristickou pro danou odrůdu.
Květy vyrůstají jednotlivě na dlouhých stopkách a ční vysoko nad listy. Jsou oboupohlavné, pětičetné a mají drobný, vytrvalý, srostlý kalich a nicí zvonkovitou korunu. Korunní plátky jsou v poupěti šroubovitě stočené a při kvetení jsou nazpět (vzhůru) otočené, u původního druhu byly od špičky téměř bílé až růžové s karmínovou skvrnou na bázi, dnes existují v mnoha pastelových barvách. V květu je pět tyčinek s prašníky a svrchní semeník tvořený pěti plodolisty. Pyl dozrává dříve než blizny, květy jsou opylovány hmyzem přilétajícím za nektarem.
Po odkvětu se u tohoto druhu stvoly s oplodněnými semeníky nestáčejí k zemi. Plodem je kulovitá tobolka se semeny, která si podržují klíčivost až pět let.
Rostliny se rozmnožují kulovitými nebo hranatými semeny červenohnědé barvy. Semena se při teplotě okolo 20 °C vysévají do kypré a stále mírně vlhké půdy do hloubky asi 0,5 cm, vyklíčí asi po měsíci. Semenáčky se dvakrát přepichují a následně nejméně dvakrát hrnkují. Mladé rostlinky vyžadují polostinné, vlhké klíma s dostatkem čerstvého vzduchu.
V jednoduchých podmínkách lze rostlinu rozmnožit v období jejího vegetačního klidu také rozdělením hlízy, rány po řezu musí před vysazením zaschnout.
Brambořík perský, případně jeho hybridy, je významnou tržní květinou. Obvykle se květiny kupují k významným příležitostem nebo jako dekorace bytu, řezané květy se používají pro květinová aranžmá. Hlavní období odbytu je od podzimu do konce roku, kdy je poměrný nedostatek kvetoucích rostlin. Jsou oblíbené pro širokou paletu pastelových barev květů, vyskytují se v barvách od bílé, fialové, růžové, červené až po světle žlutou. Rostliny jsou také ozdobné svými sytě zelenými listy s tmavým nebo do stříbrná laděným ornamentem.
V současnosti se nejčastěji pěstují celoročně ve sklenících. Rostliny se obvykle používají následujícími způsoby:
Nejzávažnější chorobou je tzv. „fusariové vadnutí“ zapříčiněné houbou srpovnička špičatovýtrusná (Fusarium oxysporum), spouští ji nejčastěji vysoká teplota, vlhkost a nízká hodnota pH. Houba přežívá v substrátu a napadá mladé kořínky, proniká do cévních svazků a brání průchodu vody a živin. Napadeným exemplářům vadnou listy, poškozené rostliny nutno odstranit. Další častou chorobou způsobující úhyn mladých semenáčů je tzv. „padání klíčících rostlin“ způsobené plísněmi rodů Pythium a Phytophtora nebo kořenomorkou Rhizoctonia.
Se živočišných škůdců nejčastěji napadají listy a květy mšice skleníková (Aulacorthum circumflexum), mšice česneková (Myzus ascalonicus) a mšice bavlníková (Aphis gossypii).
Hlízy se považují pro lidí za toxické, obsahují glykosid cyklamin jenž se vařením nebo sušením rozkládá. Nechtěné požití způsobuje zažívací potíže a křeče, pomáhá aktivní uhlí. U citlivých lidí potřísnění pokožky šťávou z hlízy vyvolává alergickou reakci.[1][2][3][4][5][6][7]
Typické původní prostředí
Bílý kultivar
Rozmnožovací orgány květu
Jedno z možných zbarvení listů
Tobolka s vytrvalým kalichem
Obrázky, zvuky či videa k tématu brambořík perský ve Wikimedia Commons
Brambořík perský (Cyclamen persicum) je druh kvetoucích pokojových rostlin. Byl základem pro vyšlechtění stovek kultivarů lišících se květy, listy, vzrůstem i dobou kvetení. Jeho květy pastelových barev mohou v řízené kultuře nakvétat od časného podzimu do pozdního jara. Technika pěstování také není zvlášť složitá a při splnění základních požadavků spolehlivě kvete v požadovanou dobu.
Das Zimmer-Alpenveilchen (Cyclamen persicum), auch Persisches Alpenveilchen genannt, ist eine Pflanzenart der Gattung Alpenveilchen (Cyclamen) innerhalb der Familie der Primelgewächse (Primulaceae). Wild kommt es weder in den Alpen, wie es der deutsche Gattungsnahme Alpenveilchen nahelegen könnte, noch in Persien, wie es das irrtümlich vergebene Artepitheton persicum suggeriert, sondern im östlichen Mittelmeerraum vor.
Cyclamen persicum ist eine sehr beliebte, wirtschaftlich bedeutende Zimmerpflanze. Ab etwa 1860 wurde in Westeuropa mit der Sortenzüchtung begonnen[1]. Aktuell wird es in einem breiten Sortenspektrum als Zimmerpflanze angeboten. Die verschiedenen Sorten des Zimmer-Alpenveilchens basieren ausschließlich auf Züchtungen mit verschiedenen Herkünften der Wildart. Eine Einkreuzung anderer Alpenveilchen-Arten hat nicht stattgefunden.[2]
Das Zimmer-Alpenveilchen wächst als ausdauernde, krautige Pflanze, die Wuchshöhen bis 32 Zentimeter erreicht. Als Speicher- und Überdauerungsorgan bildet es eine ausdauernde Hypokotylknolle aus. Sie entsteht allein durch eine Verdickung des Hypokotyls, dem Sprossachsenbereich zwischen Wurzelhals und erstem Keimblatt.[3] Die rundliche, im Alter etwas abgeplattete Knolle umfasst etwa 4 bis 15 Zentimeter oder auch mehr als 15 Zentimeter im Durchmesser. Sie ist von korkiger Konsistenz. Ihrer Unterseite entspringen die Wurzeln, der Oberseite die spiralig angeordneten, lang gestielten Blätter der Pflanze.[4][5] Die Länge und Breite der herzförmigen Blattspreite variiert zwischen 3 und 14 Zentimetern. Sie ist von fleischiger Beschaffenheit und glatt strukturiert. Der Blattrand ist etwas verdickt und gewöhnlich gezähnt. Selten bildet er Kanten oder Lappen aus. Die Blattoberseite besitzt häufig eine grün-silbrig marmorierte Farbzeichnung, die Blattunterseite kann blass-grün oder rötlich gefärbt sein.[4][5] Sie ziehen ihre Blätter in der trockenen und/oder kühlen Jahreszeit ein. Werden die Wachstumsbedingungen wieder günstig treiben sie erneut aus und blühen. Das sollte man auch bei Zimmer-Alpenveilchen in Räumen den Pflanzen gönnen und sie nach der Blütezeit einziehen lassen und dann nach einer Ruhezeit wieder antreiben. Sie danken es mit einer üppigen Blüte.
Alpenveilchen tragen auf einzelnen Stielen stehende Blüten, die zwar nach unten hängen, deren Kronblätter jedoch stark nach oben gebogen sind. Die Farbe der Blüten reicht von Weiß über Rosa bis Purpurrot.
Die Früchte sind Kapseln, die mit zunehmender Reife, durch Wachsen und Einkrümmen des Stieles, in den Boden versenkt werden. Die Kapseln öffnen sich erst wenn sie sich in der Erde befinden.
Die Chromosomenzahl beträgt 2n = 48, bei einigen Kulturformen auch 2n = 72, 96 und 136.[2]
Cyclamen persicum wurde 1768 von Phillip Miller erstbeschrieben.[6] Für das botanische Artepitheton persicum gibt es zwei verschiedene Erklärungsalternativen:
Es gibt verschiedene Formen und Varietäten:
Das natürliche Verbreitungsgebiet von Cyclamen persicum erstreckt sich von Nordafrika über Westasien bis Südost-Europa. Im Einzelnen sind folgende Vorkommen belegt: In Nordafrika ist die Art im nördlichen und östlichen Teil Algeriens sowie in Nord-Tunesien vertreten. In Westasien wurden Bestände in Zypern, Israel, Jordanien, West-Syrien und der westlichen Türkei bestätigt. Im östlichen Teil von Griechenland konnten die einzigen Vorkommen in Europa belegt werden.[7] Zu den bevorzugten Wuchsorten zählen Kiefernwälder, Eichengebüsche und offene Felshänge zumeist auf kalkhaltigen Böden bis zu einer Höhenlage von 1000 Metern.[5] Während der Vegetationsphase im Winterhalbjahr sind für den Heimatstandort typisch ein mittleres Lichtangebot und mittlere Temperaturen. Im Sommerhalbjahr ist es sehr heiß (40 bis 45 °C) und trocken. Die hohe Temperatur und die Trockenheit führen zum Absterben der oberirdischen Pflanzenteile. Die Pflanzen überdauern die trockene Zeit in ihren flachen unterirdischen Knollen. Sie treiben dann zu Beginn der kälteren Jahreszeit wieder aus.
Die genaue ursprüngliche Verbreitung ist nicht bekannt. Das Vorkommen auf einigen griechischen Inseln und in Nordafrika dürfte mit einiger Sicherheit auf die historische Verwendung zur Friedhofs- und Klosterbepflanzung zurückgehen, vermutlich trifft das auch auf einen Teil der türkischen Vorkommen zu.[8]
Diese Art gelangte vermutlich schon vor ihrer ersten Erwähnung 1620 nach Paris. Sicher wird sie seit 1731 in Frankreich kultiviert.[4] Der Beginn der Sortenzüchtung wird auf das Jahr 1860 datiert.[5] Ausgehend von England, das hier eine Vorreiterrolle einnahm, wurde kurz darauf in den Niederlanden und in Deutschland mit der Sortenzüchtung von Cyclamen persicum begonnen.
Die verschiedenen Sorten des Zimmer-Alpenveilchens sind ausschließlich über Züchtungen mit Varianten der Wildart entstanden. Eine Einkreuzung anderer Arten hat nicht stattgefunden.[9]
In der Natur zeigt die Art eine gewisse Variabilität der Blütezeit und -farbe.
Die Alpenveilchen sind zwar heute fast das ganze Jahr über verfügbar, aber die Hauptsaison liegt in Mitteleuropa zwischen September und März.
Die Saatgutproduktion erfolgt in Spezialbetrieben. Ein großer Teil der modernen Sorten sind F1-Hybriden, also Sorten mit Heterosis-Effekt, die man nicht über Saatgut weitervermehren kann.
Cyclamen werden durch Samen vermehrt. Das Saatgut sollte sehr frisch sein, Samen sind nicht lange haltbar. Alpenveilchen sind Dunkelkeimer, deshalb wird das Saatgut mit Erde abgedeckt und dunkel aufgestellt. Die beste Keimtemperatur liegt bei 18 °C. Die Keimdauer beträgt 20 bis 30 Tage. Nach der Keimung werden die Saatkisten ins Helle gestellt.
Es erfolgt ein Pikieren und einige Wochen später das Eintopfen in den Endtopf. Die Weiterkultur erfolgt bei etwa 18 bis 21 °C. Je kühler kultiviert wird, umso kompakter und blühwilliger werden die Pflanzen. Cyclamen persicum gehören zu den tagneutralen Pflanzen. Die Blüten werden ab dem Erscheinen des siebten Laubblattes angelegt. Im Endabstand stehen 14 bis 22 Töpfe pro m². Die Kulturdauer beträgt bei Frühjahrs-Aussaaten ca. 8 Monate und bei Sommer-Aussaaten ca. 11 Monate.
Bei guter Kultur können die Pflanzen etwa 20 bis 30 Jahre alt werden.
Zimmer-Alpenveilchen (Cyclamen persicum), werden schon seit mehreren hundert Jahren gezogen und seit dem 19. Jahrhundert züchterisch bearbeitet. Eine Sorte, die lange sehr wichtig war, ist 'Leuchtfeuer'. Neben den großen Sorten gibt es auch ein Sortiment an kleinwüchsigen Sorten. Einigen, vor allem großblütigen Sorten, ist im Laufe der Züchtungsgeschichte der arttypische Duft abhandengekommen. Hybriden mit anderen Arten wurden auf natürlichem Weg nicht erzielt. Einzige genügend nahe Verwandte, in dieselbe Untergattung gehörende Art wäre das Somalia-Alpenveilchen (Cyclamen somalense), das nicht kultiviert wird. Durch Gewebekultur der frischen Zygoten (Mikrovermehrung) konnte eine Hybride mit dem mitteleuropäischen Sommer-Alpenveilchen (Cyclamen purpurascens) erzielt werden, das als winterharte Sorte 'Odorella' gehandelt wird. Diese sterile Sorte ist sehr kurzlebig und hinfällig. Sie kann ausschließlich über Gewebekultur vermehrt und längere Zeit am Leben erhalten werden.
Die Sortengruppen haben jeweils Sorten mit einem Farbspektrum vom typischen Cyclamen-Rot bis zu violetten, rosafarbigen Tönen und weiß, auch zweifarbige Blüten sind häufig. Es gibt Samenechte Sorten und F1-Hybriden.
Das Zimmer-Alpenveilchen (Cyclamen persicum), auch Persisches Alpenveilchen genannt, ist eine Pflanzenart der Gattung Alpenveilchen (Cyclamen) innerhalb der Familie der Primelgewächse (Primulaceae). Wild kommt es weder in den Alpen, wie es der deutsche Gattungsnahme Alpenveilchen nahelegen könnte, noch in Persien, wie es das irrtümlich vergebene Artepitheton persicum suggeriert, sondern im östlichen Mittelmeerraum vor.
Cyclamen persicum ist eine sehr beliebte, wirtschaftlich bedeutende Zimmerpflanze. Ab etwa 1860 wurde in Westeuropa mit der Sortenzüchtung begonnen. Aktuell wird es in einem breiten Sortenspektrum als Zimmerpflanze angeboten. Die verschiedenen Sorten des Zimmer-Alpenveilchens basieren ausschließlich auf Züchtungen mit verschiedenen Herkünften der Wildart. Eine Einkreuzung anderer Alpenveilchen-Arten hat nicht stattgefunden.
Persiska alpowa fijałka (Cyclamen persicum) jo rostlina ze pódswójźby myrsinowych rostlinow (Myrsinoideae) znutśika swójźby primulowych rostlinow (Primulaceae).
Persiska alpowa fijałka (Cyclamen persicum) jo rostlina ze pódswójźby myrsinowych rostlinow (Myrsinoideae) znutśika swójźby primulowych rostlinow (Primulaceae).
Cyclamen persicum, the Persian cyclamen, is a species of flowering herbaceous perennial plant growing from a tuber, native to rocky hillsides, shrubland, and woodland up to 1,200 m (3,900 ft) above sea level, from south-central Turkey to Lebanon-Syria and the Palestine region.[1] It also grows in Algeria and Tunisia and on the Greek islands of Rhodes, Karpathos, and Crete,[1] where it may have been introduced by monks. Cultivars of this species are the commonly seen florist's cyclamen.
Cyclamen persicum is a perennial, herbaceous plant that reaches heights of about 32 cm (13 in). Wild plants have heart-shaped, fleshy leaves, up to 14 cm (6 in) usually green with lighter markings on the upper surface. The leaf underside may be pale green or reddish. The leaf margin is slightly thickened and usually serrated. As a storage and persistence organ, C. persicum forms a perennial hypocotyl tuber. It arises solely through a thickening of the hypocotyl, the shoot axis area between the root neck and the first cotyledon. The rounded, slightly flattened tuber is about 4 to 15 cm or more in diameter. It is of corky consistency. The roots spring from the underside, and the tops of the spirally arranged, long-stalked leaves of the plant spring from the top.
Flowers bloom from winter to spring (var. persicum) or in autumn (var. autumnale) and have 5 small sepals and 5 upswept petals, usually white to pale pink with a band of deep pink to magenta at the base. Cyclamen carry on individual stems standing flowers that hang down but whose petals are bent strongly upwards. In the species, flowers are sweetly scented, but the scent has been lost in cultivated forms.[2]
After pollination, the flower stem curls downwards slightly as the pod develops, but does not coil as in other cyclamens. Plants go dormant in summer. The fruits are capsules, which are sunk into the ground with increasing maturity, by waxing and curling of the stem. The capsules only open when they are in the ground.[3]
The natural range of Cyclamen persicum extends from North Africa across West Asia to Southeast Europe. In particular, the following occurrences are documented: In North Africa, the species is represented in the northern and eastern parts of Algeria and in northern Tunisia. In Western Asia, stocks were confirmed in Cyprus, Israel, Jordan, western Syria and western Turkey. In the eastern part of Greece, the only deposits in Europe could be occupied.
The preferred growing sites include pine forests, oak thickets and open rocky slopes mostly on calcareous soils up to an altitude of 1000 meters. In the summer months, the high temperature and the dryness lead to the death of the aerial plant parts. The plants outlast the dry season in their shallow subterranean tubers. They then drift off again at the beginning of the colder season.[4]
There are two natural varieties and several named forms, distinguished by flowering time and predominant petal color.
The following is a selection of cultivars. All are frost-tender, and best grown under glass in temperate regions:
This species probably arrived in Paris before its first mention in 1620. Certainly, it has been cultivated since 1731 in France. The start of the variety breeding is dated to the 1860s, starting from England. The different varieties of it were created exclusively by breeding with variants of the wild species. An introgression of other species has not occurred.[21]
Cyclamen persicum has a dark-brown tuberous root which is semi-poisonous. In some cultures, the tubers were used in making soap, as they generate a lather when mixed with water.[22] The Bedouins of Mandate Palestine used to collect the root, and after grating it, would mix it with lime and sprinkle it over the surface of lakes or other large bodies of water known to contain fish. These poisonous mixtures would stun fish, which would then come to the surface and be collected by the fishermen. Such methods, as well as fishing with explosives, which came into use in the early 20th century, were banned by the British Mandate authorities.[23]
Cyclamen are propagated by seeds. Seeds should be very fresh, seeds will not last long. Cyclamen are dark germs, so the seed is covered with soil and set up dark. The best germination temperature is 18 °C (64 °F). The germination period is 20 to 30 days. After germination, the seed boxes are highlighted. With good care, the plants can live to about 20 to 30 years old.[24]
A flowering plant in Nazareth
A flowering plant in the Eshtaol Forest in Israel
The autumn-flowering variety (C. persicum var. autumnale) with Sternbergia clusiana in the Golan Heights
Pollinated flowers of a cultivated specimen of C. persicum, showing stem curling
Cyclamen persicum in Israel
In the wild
At a garden centre
Rose coloured variety
Emerging flower
White flowers
Cyclamen persicum, the Persian cyclamen, is a species of flowering herbaceous perennial plant growing from a tuber, native to rocky hillsides, shrubland, and woodland up to 1,200 m (3,900 ft) above sea level, from south-central Turkey to Lebanon-Syria and the Palestine region. It also grows in Algeria and Tunisia and on the Greek islands of Rhodes, Karpathos, and Crete, where it may have been introduced by monks. Cultivars of this species are the commonly seen florist's cyclamen.
Cyclamen persicum estas tre ŝatata kaj ekonnomie grava ĉambra planto. Ekde ĉ. 1860 la bredado komenciĝis en okcidenta Eŭopo. Hodiaŭ ekzistas multegaj kultivaroj en diversaj koloroj de blankam rozea ruĝa kaj purpura, diversaj florformoj kaj diversaj graandecoj. Ekzistas ankaŭ kultivaraj kun longaj flortigoj por rikolti la florojn. La kultivaroj nur baziĝas nur de diversaj sovaĝaj formoj. hIbridado kun aliaj Ciklamen-specioj ne okazis.[1]
La persa Ciklameno keskas kiel multjara, herba planto, kiu atingas altecon de ĝis 32 cm. Kiel rezervorgano la planto krekigas hipokotilbulbo. La bulbo estiĝas nur el la ŝveliĝado de la hipokotilo,la tiga parto inter la radikkolo kaj la unua ĝermfolio.[2] La ronda, dum la jaroj iom platigita bulbo havas grandecon de ĝis 15 cm. Ĝi havas korkan konsiston. Je ĝia malsupra flanko kreskas radikoj, je la supra flanko spirale starantaj longtigaj folioj .[3][4] La grandeco de la koroformaj folioj varias inter 3 kaj 14 cm. Ili estas karnecaj kaj glataj. La folirando estas iom dikiĝinta kaj dentaj. La subra folisurfaco ofte havas verde-arĝente marmoritan desegnon kaj la malsupra folisurfaco povas esti malbrile verda aŭ ruĝeca.[3][4]
La folioj entiriĝas en la seka kaj/aŭ malvarmeta sezono. Se la kreskokondiĉoj denove fariĝas favoraj la folioj ekŝcosas denove kaj la planto ekfloras..
Ciklamenoj portas sur unuopaj tigoj po unu floro, kiuj pendiĝas malsupren kaj kies petaloj estas fleksitaj supren. La koloroj de la floroj varias inter blanka, rozea ĝis purpura. Ekzistas ankaŭ dukoloraj tipoj.
La fruktoj estas kapsuloj, kiu turniĝas dum la maturiĝo dierkte al la grundo. Fine ili sinkis en la grundon. La kapsuloj malfermiĝas erst, kiam ili estas en la grundo.
La kromozomo-nombro estas 2n = 48, ĉe kelkaj kultivaroj ankaŭ 2n = 72, 96 kaj 136.[1]
La unua priskribo de Cyclamen persicum estis de la jaro 1768 fare de Phillip Miller .[5] Por la botanika speciepiteto persicumekzistas du alternativaj klarigprovoj:
Cyclamen persicum var. autumnalis GREY-WILSON floras en aŭtuno (anstataŭ marto-aprilo)
La natura disvastigo estas de Nordafriko ĝis okcidenta Azio ĝis suda Eŭropo.[6] La peferataj kreskejoj estas pinaroj, kverkaj arbustaroj kaj liberaj rokaj deklivoj ĝis alteco de 1000 metroj.[4] Dum la vegeta periodo en la vintra duonjaro estas tipa por la origina kreskejo mezan lumecon kaj pezan temperaturon. Dum somero estas tre varma (40 ĝis 45 °C) kaj seka. La alta temperaturo kaj la sekeco kaŭzas la formorto de la supragrundaj plantpartoj. La planto transvivas la sekan tempon en ĝia plata bulbo. La bulbo elŝosas denove komence de pli malvarma sezono.[7]
La specio verŝajne atingis Parizon jam en 1620. Kun certeco ĝi estis kultivataj de 1731 en francujo.[3] La bredado komencis en la jaro1860.[4] Komenciĝante en Anglujo oni komencis tuj poste ankaŭ en Nederlando kaj Germanujo bredi novajn kultivarojn de Cyclamen persicum.
La diversaj kultivaroj estiĝis nur el bredado kun la diversaj sovaĝaj tipoj de la planto. Enkruciĝo de aliaj genroj ne okazis.[8]
Ciklamoj estas ofertataj hodiaŭ preskaŭ dum la tuta jaro, la ĉefa sezono en meza Eŭropo estas inter septembro kaj marto.
Bone kultivata la planto povas fariĝi ĉ. 20 ĝis 30 jaroj.
La grupoj de kultivaroj konsistas ofte el kultivaroj de diversaj koloroj, ekzemple ciklamen-ruĝa ĝis viola, rozea kaj blanka, ankaŭ dukoloraj tipoj oftas. Ekzistas pursemaj kultivaroj kaj F1-Hibridoj. Jen kelkaj ekzemploj:
kaj multaj aliaj.
Cyclamen persicum estas tre ŝatata kaj ekonnomie grava ĉambra planto. Ekde ĉ. 1860 la bredado komenciĝis en okcidenta Eŭopo. Hodiaŭ ekzistas multegaj kultivaroj en diversaj koloroj de blankam rozea ruĝa kaj purpura, diversaj florformoj kaj diversaj graandecoj. Ekzistas ankaŭ kultivaraj kun longaj flortigoj por rikolti la florojn. La kultivaroj nur baziĝas nur de diversaj sovaĝaj formoj. hIbridado kun aliaj Ciklamen-specioj ne okazis.
Cyclamen persicum es una especie de planta perteneciente a la familia de las Primuláceas.
Es una pequeña planta vivaz con raíz bulbosa y flores vistosas y olorosas.
Cyclamen persicum tiene flores fragantes y delgadas de color blanco o rosa pálido con rosa oscuro en la base, florecen en primavera.
Cyclamen persicum var. autumnalis Grey-Wilson, es una variedad descubierta en la zona de Hebrón, florecen en el otoño.
Cyclamen persicum f. albidum, sus flores son de color blanco puro.
Cyclamen persicum f. roseum, tiene las flores rosadas y color oscuro uniforme.
Cyclamen persicum f. puniceum, tiene las flores de color rojo.
A pesar de su nombre específico Cyclamen persicum no es una especie originaria de Irán, sino del oeste de Asia Menor, desde el sur al oeste de Turquía (provincia de Hatay) hasta Jordania.
Su presencia en las islas griegas de Rodas, Karpatos y Creta, y el Norte de África (Argelia y Túnez) parece ser el resultado de la introducción de los monjes y otros religiosos, ya que allí las establecían cerca de los monasterios o en los cementerios.
Cyclamen persicum fue introducido en España en los años 40 por un jardinero austríaco que se asentó en Madrid, D. Rudolf Klobuznik, y que consiguió mediante mezcla de variedades que soportara y se adaptara a las inclemencias de la climatología de la península ibérica.[1]
Con la excepción de algunos clones de los Altos del Golán, que pueden ser cultivadas en el suelo en las regiones de clima templado, Cyclamen persicum debe cultivarse en un invernadero frío.
Algunos cultivares tienen atractivas hojas moteadas o plateadas con un patrón de "árbol de Navidad".
Cyclamen persicum fue descrita por Philip Miller y publicado en The Gardeners Dictionary: . . . eighth edition no. 3. 1768.[2]
Ver: Cyclamen
persicum: epíteto geográfico que alude a su localización en Persia. A pesar de su nombre específico Cyclamen persicum no es una especie originaria de Irán, sino del oeste de Asia Menor, desde el sur al oeste de Turquía (provincia de Hatay) hasta Jordania.
Datos: Q150055
Multimedia:
Especies: Cyclamen persicum
Cyclamen persicum es una especie de planta perteneciente a la familia de las Primuláceas.
Vahemere alpikann (Cyclamen persicum) on nurmenukuliste sugukonda alpikanni perekonda kuuluv mitmeaastane rohttaim.
Vahemere alpikanni looduslikuks levilaks on Palestiina, Küprose, Kreeta ja Rhodose saared ning Tunise ümbrus.
Kasvukohana eelistab mäekülgi, põõstastikke ning puude aluseid.
Vahemere alpikannil on kaks looduslikku varieteeti ja mitmeid vorme, mida eristatakse üksteisest õitseaja ning kroonlehtede värvi järgi.
Cyclamen persicum Mill. – originaire de l’ouest de l’Asie mineure, depuis le sud-ouest de la Turquie (province de Hatay) jusqu’en Israël et en Jordanie.
Sa présence sur les îles grecques de Rhodes, Karpathos et Crète, et dans le nord de l’Afrique (Algérie et Tunisie) semble être la conséquence d’introduction par des moines ou d’autres ordres religieux, car ses stations s’y trouvent à proximité de monastères ou dans des cimetières.
Cyclamen persicum a des fleurs élancées odorantes de couleur blanche ou rose pâle, avec du rose foncé à la base, qui apparaissent en mars – avril.
Cyclamen persicum var. autumnalis Grey-Wilson, une variété découverte dans la région de Hébron, fleurit en automne.
À l’inverse des autres espèces, à l’exception de Cyclamen somalense, les pédoncules floraux ne s’enroulent pas après fécondation.
Cyclamen somalense Thulin & Warfa, qui n’a été découvert qu’en 1986, est un endémique des montagnes du nord-est de la Somalie, où il pousse entre 1 250 et 1 600 m d’altitude dans des crevasses exposées au Nord.
Les fleurs assez petites, qui apparaissent en automne avec les feuilles, ressemblent à celles de Cyclamen persicum et, comme chez cette espèce, les pédoncules floraux ne s’enroulent pas après fécondation. Les feuilles charnues, sont d’un vert mat avec des marbrures argentées.
À l’exception de certains clones originaires des hauteurs du Golan, qui peuvent être cultivés en pleine terre dans des régions au climat clément, Cyclamen persicum doit être cultivé en serre froide.
Certains cultivars ont de jolies feuilles marbrées, voire argentées avec un motif en ‘sapin de Noël’ (cultivar ‘Silver leaf’). ‘Tilebarn Karpathos’ est une sélection à fleurs cerise.
Les cyclamens des fleuristes sont des cultivars tri- et tétraploïdes de Cyclamen persicum.
Cyclamen somalense, qui n’est pas encore en culture, n’est à notre connaissance, présent que dans un seul jardin botanique en Suède.
Cyclamen persicum Mill. – originaire de l’ouest de l’Asie mineure, depuis le sud-ouest de la Turquie (province de Hatay) jusqu’en Israël et en Jordanie.
Sa présence sur les îles grecques de Rhodes, Karpathos et Crète, et dans le nord de l’Afrique (Algérie et Tunisie) semble être la conséquence d’introduction par des moines ou d’autres ordres religieux, car ses stations s’y trouvent à proximité de monastères ou dans des cimetières.
Cyclamen persicum a des fleurs élancées odorantes de couleur blanche ou rose pâle, avec du rose foncé à la base, qui apparaissent en mars – avril.
Cyclamen persicum var. autumnalis Grey-Wilson, une variété découverte dans la région de Hébron, fleurit en automne.
À l’inverse des autres espèces, à l’exception de Cyclamen somalense, les pédoncules floraux ne s’enroulent pas après fécondation.
Perzijska ciklama (lat. Cyclamen persicum) je vrsta biljke iz roda ciklama.
Živi na stjenovitim brežuljcima, te u grmovitim i šumovitim krajevima na nadmorskoj visini do 1200 metara. Nastanjena je u južnoj i središnjoj Turskoj do Izraela i Jordana. Također raste u Alžiru i Tunisu, te na grčkim otocima Rodosu, Karpatosu i Kreti.
Listovi ove biljke su srcolikog oblika, obično su dugi oko 14 centimetara. Zelene su boje, te imaju svjetlije mrlje na gornjoj površini. Cvjetovi rastu od zime do proljeća, osim jedne populacije blizu Jerihona, koja cvjeta u jesen. Svaki cvijet ima pet malih lapova i pet latica dugih 20-37 milimetara, širokih 10-18 milimetara. Obično su bijele do blijedoružičaste boje, a u donjem dijelu svake latice nalazi se mala tamnoružičasta mrlja.
Persiska alpska fijałka (Cyclamen persicum) je rostlina z podswójby myrsinowych rostlinow (Myrsinoideae) znutřka swójby kropačkowych rostlinow (Primulaceae).
Persiska alpska fijałka (Cyclamen persicum) je rostlina z podswójby myrsinowych rostlinow (Myrsinoideae) znutřka swójby kropačkowych rostlinow (Primulaceae).
Il ciclamino di Persia (Cyclamen persicum Mill.) è una specie della famiglia delle Primulacee[1], originaria delle regioni mediterranee orientali.
Pianta erbacea munita di tuberi globosi o un po' compressi di colore rosso-violaceo, con poche radici, dai quali si originano direttamente con lunghi piccioli diverse foglie dall'aspetto ceroso, di forma ovato-cordata, con margine denticolato o intero, di colore verde scuro con variegatura più chiara nella pagina superiore e rossastre sulla pagina inferiore, molto decorative. Raggiunge l'altezza di 15 cm nella varietà spontanea mentre le varietà ibride arrivano anche a 35 – 40 cm.
I fiori sono solitari, portati da un lungo peduncolo che si sviluppa anch'esso dal tubero. La corolla è a cinque petali saldati alla base, che si rovesciano verso l'alto al momento della fioritura; l'ovario è unico, munito di un solo stilo. I fiori sono poco profumati, rossi, rosa, bianchi o sfumati, e sono prodotti a profusione. Le varietà ibride hanno fiori più grandi e possono avere i petali arricciati. I fiori si trasformano in capsule deiscenti di forma sferica, contenenti numerosi semi. Quando questi maturano il picciolo si incurva, la capsula si apre in cinque lembi e libera il proprio contenuto in prossimità del suolo.
La fioritura avviene durante il periodo freddo dell'anno, da settembre a marzo, e le piante vanno in riposo nei mesi caldi dell'estate. Sono delle geofite: la parte aerea secca ogni anno. Per le varietà ibride in commercio è possibile conservare il tubero al riparo della luce diretta e farlo rifiorire per più anni di seguito. Per moltiplicare le piante si ricorre alla semina: si effettua in agosto – settembre, le piantine ottenute si ripicchettano quando hanno almeno due foglie e la prima fioritura si ottiene dopo almeno 15 mesi. Piantato all'aperto, il ciclamino si colloca bene all'ombra degli alberi e non ha bisogno di molte cure. Esistono ciclamini piantati nel XIX secolo che fioriscono ancora e i loro bulbi possono pesare più di 15 kg. In nessun caso si tratta di piante da appartamento, i ciclamini sopportano meglio temperature prossime a 0 °C che quelle elevate. L'intervallo ideale per il loro sviluppo è fra i 6 e i 18 °C.Per quanto riguarda l'irrigazione, bisogna evitare il ristagno d'acqua nel sottovaso e in generale il terreno non deve essere mantenuto eccessivamente umido, per non favorire i marciumi. La tendenza florovivaistica degli ultimi anni è di produrre piante di piccole dimensioni, sebbene quelle di taglia maggiore continuino ad avere un buon mercato.
Nell'antichità il ciclamino era conosciuto soprattutto per le sue virtù terapeutiche (contiene una potente sostanza tossica, la ciclamina, un glucoside dall'effetto purgativo) piuttosto che per le sue qualità ornamentali.
Fu introdotto in Europa nel XVI secolo, e fu coltivato nei giardini botanici della regina Elisabetta I d'Inghilterra. La chiesa cattolica vi vedeva il simbolo del cuore di Maria che sanguina sulla terra, simbolismo ripreso dai pittori fiamminghi. Poco considerato nel XVIII secolo, è tornato in voga a partire dal XIX secolo. In Giappone, il ciclamino è il fiore sacro dell'amore.
Il ciclamino di Persia (Cyclamen persicum Mill.) è una specie della famiglia delle Primulacee, originaria delle regioni mediterranee orientali.
Cyclamen persicum is een plantensoort uit het geslacht van de Cyclamen. De naam 'persicum' is eigenlijk foutief omdat deze soort niet afkomstig is uit Iran, maar uit het westen van Klein-Azië, van Zuidwest-Turkije (Hatay) tot Jordanië.
Zijn aanwezigheid op de Griekse eilanden Rhodos, Karpathos en Kreta, en in Noord-Afrika (Algerije en Tunesië) blijkt het gevolg te zijn van invoering door monniken of andere religieuze ordes, want die vindplaatsen zijn naast kloosters of kerkhoven.
In tegenstelling met de andere soorten, behalve Cyclamen somalense, rolt de bloemsteel zich niet na de bevruchting als een kurkentrekker op.
Met uitzondering van enkele klonen afkomstig uit de Golanhoogten die in volle grond gekweekt kunnen worden in streken met een mild klimaat, moet Cyclamen persicum in koude kas geteeld worden.
Sommige cultivars hebben fraai witgetekende bladeren, zelfs zilverkleurig met een “kerstboompatroon” in hun midden (cultivar ‘Silver leaf’). ‘Tilebarn Karpathos’ is een cultivar met kersrode bloemen.
De huiskamercyclamen zijn tri- of tetraploïde cultivars van Cyclamen persicum.
Cyclamen persicum is een plantensoort uit het geslacht van de Cyclamen. De naam 'persicum' is eigenlijk foutief omdat deze soort niet afkomstig is uit Iran, maar uit het westen van Klein-Azië, van Zuidwest-Turkije (Hatay) tot Jordanië.
Zijn aanwezigheid op de Griekse eilanden Rhodos, Karpathos en Kreta, en in Noord-Afrika (Algerije en Tunesië) blijkt het gevolg te zijn van invoering door monniken of andere religieuze ordes, want die vindplaatsen zijn naast kloosters of kerkhoven.
Cyclamen persicum heeft geurende, rijzige bloemen, die variëren in kleur van wit tot roze met een purperen basis, en die in maart – april ontluiken. Cyclamen persicum var. autumnalis Grey-Wilson, die ontdekt werd in de streek van Hebron, bloeit in de herfst. Cyclamen persicum f. albidum heeft zuiver witte bloemen Cyclamen persicum f. roseum heeft egaal- tot donkerroze bloemen Cyclamen persicum f. puniceum heeft rode tot karmijnrode bloemen.In tegenstelling met de andere soorten, behalve Cyclamen somalense, rolt de bloemsteel zich niet na de bevruchting als een kurkentrekker op.
Cyklamen perski (Cyclamen persicum Mill.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny pierwiosnkowatych. Błędnie nazywany jest czasami fiołkiem alpejskim (to zupełnie inny gatunek należący do rodziny fiołkowatych). Rośnie dziko w górach Europy (w Grecji), Azji Zachodniej i w Afryce Północnej (Algieria, Tunezja)[2]. Jest często uprawiany jako ozdobna roślina doniczkowa.
W wyniku hodowli uzyskano szereg odmian uprawnych – od miniaturowych, przez średnie (midi) do standardowych i przeznaczonych na kwiaty cięte. Odmiany różnią się kwiatami (barwą, kształtem i zapachem) oraz liśćmi.
Roślina ozdobna. Słynie z różnorodności odmian i grup odmian. W krajach o cieplejszym klimacie jest uprawiany w ogrodach, w Polsce głównie jako roślina pokojowa (strefy mrozoodporności 9-10[3]). Może być u nas również uprawiany w ogrodzie, jednak bulwy muszą być przed zimą wykopane i przetrzymywane w niezamarzającym pomieszczeniu.
Cyklamen perski (Cyclamen persicum Mill.) – gatunek rośliny wieloletniej należący do rodziny pierwiosnkowatych. Błędnie nazywany jest czasami fiołkiem alpejskim (to zupełnie inny gatunek należący do rodziny fiołkowatych). Rośnie dziko w górach Europy (w Grecji), Azji Zachodniej i w Afryce Północnej (Algieria, Tunezja). Jest często uprawiany jako ozdobna roślina doniczkowa.
В Європі вперше опублікована у «Paradisus Terrestris» в 1629 році під назвою «подвійний свинячий хліб з Антіохії» (англ. the double sowbread of Antioch). Свинячим хлібом названа через те, що підземні бульбоподібні м'ясисті корені їдять свині. Квітка називається Cyclamen persicum «цикламент перський», хоча в Ірані (теперішня Персія) ця рослина не росте.
Невелика рослина з округлими листками, що вкриті білими плямами. Ефектні квіти з 10-12 пелюстоками ростуть на високих квітоніжках. Колір пурпурний. Деякі квітоніжки мають по дві квітки.
Росте у країнах Левант, Малій Азії та спорадично у Північній Африці. Зустрічається на вапняках у підліску низьких лісів, де опале листя формує багатий на поживні речовини гумус. [1]
Кореневище рослини діє на людський організм як проносне.
Вирощується як декоративна рослина з 17 ст. Найпопулярніший з усіх окультурених цикламенів. З того часу виведено багато культурних сортів: із закрученими пелюстками, багатоколірні тощо.
Зображений на марці НДР 1966
Листя
Квіти
Плід
Насіння
Група квітів
На марці НДР
Cyclamen persicum là một loài thực vật có hoa trong họ Anh thảo. Loài này được Mill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1768.[1]
Bài viết về chủ đề phân họ Xay này vẫn còn sơ khai. Bạn có thể giúp Wikipedia bằng cách mở rộng nội dung để bài được hoàn chỉnh hơn. Cyclamen persicum là một loài thực vật có hoa trong họ Anh thảo. Loài này được Mill. mô tả khoa học đầu tiên năm 1768.
Цикламен персидский, или Альпийская фиалка, или Дряква (лат. Cyclamen persicum) — вид растений рода Цикламен (Cyclamen) семейства Мирсиновые (Myrsinaceae), иногда относится к семейству Первоцветные (Primulaceae).
Научное название растения происходит от формы клубней — по-гречески «κυκλος» — «круг».
Цикламен персидский — многолетнее, травянистое, клубнекорневое растение, высотой около 30 см. Клубни плоско-округлой формы, до 15 см в диаметре, имеют только одну точку роста.
Листья прикорневые, кожистые, сердцевидные, светло- или тёмно-зелёные с серебристым рисунком, до 14 см в диаметре, расположены на длинных красновато-коричневых черешках.
Цветки обоеполые, радиальные, пятилепестковые, нижний лепесток отогнут назад; растут на длинных, 15—20 см, цветоносах, по форме напоминает бабочку. Лепестки заострённые, изогнутые назад, иногда бахромчатые, длиной около 5 см. Цветовая гамма от белого и розового до темно-красного, бордового и фиолетового.
Плод — коробочка с мелкими семенами.
Родина — Центральная Европа, Средиземноморье, Малая Азия, Иран.
Цикламены предпочитают хорошо дренированные почвы, обогащённые органическими веществами (верховой торф).
В народной медицине со времён Гиппократа и по наши дни цикламенами лечат многие болезни. Древнейшие врачи использовали цикламен при ревматизме, гайморите, при укусах ядовитых змей. Используется в гомеопатии (при заболеваниях центральной нервной системы, женских половых органов, носа, глаз).
В Древнем Риме цикламены высаживали вместе с нарциссами и фиалками на участках и в доме.
В одной из книг XVIII века цикламен назван свиным хлебом. «Свиньи, разрывая землю своими рылами, нарочито ищут корни сего растения, и охотно ими питаются, почему оное и получило название свиного хлеба»[источник не указан 3560 дней].
Цикламен персидский входит в род Цикламен (Cyclamen) семейства Мирсиновые (Myrsinaceae), иногда включается в семейство Первоцветные (Primulaceae).
В культуре имеются как растения нормального роста, так и карликовые растения с душистыми цветками на цветоносах высотой всего несколько сантиметров.
Стандартные сорта (высота 30 см):
Средневысокие формы (высота 22 см):
Низкорослые формы (высота до 15 см):
Цикламен персидский, или Альпийская фиалка, или Дряква (лат. Cyclamen persicum) — вид растений рода Цикламен (Cyclamen) семейства Мирсиновые (Myrsinaceae), иногда относится к семейству Первоцветные (Primulaceae).
Научное название растения происходит от формы клубней — по-гречески «κυκλος» — «круг».
仙客来（学名：Cyclamen persicum），别名萝卜海棠、兔耳花、兔子花、一品冠、篝火花、翻瓣莲，是紫金牛科仙客来属多年生草本植物。仙客来是一种普遍种植的鲜花，适合种植于室内花盆，冬季则需温室种植。仙客来的某些栽培种有浓郁的香气，而有些香气淡或无香气。
“仙客来”一词来自学名Cyclamen的音译，由於音译巧妙，使得花名有“仙客翩翩而至”的寓意。仙客来是山东省青州市的市花，也是1995年天津举办的第43届世界乒乓球锦标赛的吉祥物。
仙客来原产地为希腊、叙利亚等地中海地区、非洲北部和小亚细亚，学名中的persicum意为“波斯的”，但实际上波斯并不是其原产地，实属命名人的误会。仙客来在1620年才被引入欧洲巴黎，而在英格兰则是於1731年才开始栽培，1840年代仙客来传至中国。
仙客来是多年生草本植物，地下扁圆形肉质球茎直径为4—12厘米，在冬季末期发芽，秋季开花。花单生，有长柄，开花时花被裂片上翻，花色丰富，有紫红、红、粉、白色，花被基部常有紫红色斑点，被片边缘光滑或波状锯齿形；叶心脏形，灰绿色，上有银灰色花纹。在地中海地区炎热的夏季，叶子消失，以减少水分流失。每个叶片或花都有自己的干，从胚轴发芽。一些植物学家认为叶片上的杂色是一种天然的破坏性伪装，以免受动物损害。叶子高度为6—9厘米。果实为直径1—2厘米的球形蒴果，子房5室，包含多个直径约2毫米的黏性褐色种子。
虽然仙客来属大多数物种都较耐寒，但仙客来既不耐寒也不耐高温，且易受霜害。栽培适宜温度为12—20℃，在富含腐殖质和石灰质、湿润但不过分湿润的土壤及阳光充足的环境下能生长良好。夏季需喜阴凉环境，温度不宜超过30℃。花期长，可自10月—翌年5月上旬陆续开花。在其原产地的部分地区，夏季温度可达40—45℃，且气候干燥，这时仙客来的地上部分就会枯萎，而地下的球茎不会死亡，等到天气转凉后，就会开始生长。播种时所用的种子要新鲜，最佳萌发温度为18℃，萌发需要20—30天，移植需在18—21℃的环境下进行。如果养护得当，仙客来可成活20—30年。
以下为主要的栽培种：
仙客来（学名：Cyclamen persicum），别名萝卜海棠、兔耳花、兔子花、一品冠、篝火花、翻瓣莲，是紫金牛科仙客来属多年生草本植物。仙客来是一种普遍种植的鲜花，适合种植于室内花盆，冬季则需温室种植。仙客来的某些栽培种有浓郁的香气，而有些香气淡或无香气。
“仙客来”一词来自学名Cyclamen的音译，由於音译巧妙，使得花名有“仙客翩翩而至”的寓意。仙客来是山东省青州市的市花，也是1995年天津举办的第43届世界乒乓球锦标赛的吉祥物。
「シクラメン」のその他の用法については「シクラメン (曖昧さ回避)」をご覧ください。 
シクラメン（カガリビバナ、ブタノマンジュウ、学名：Cyclamen persicum）はサクラソウ科シクラメン属に属する地中海地方が原産の多年草の球根植物の総称である。この記事においては特に明記しない限りはC. persicumとその品種、変種のみを指して用いる。なお、属名の Cyclamen を発音に忠実にして表記すると「キクラメン」となり、文献によっては、「キクラメン・〜」と表記する場合もある[2][3][4]。
シクラメンは元々地中海沿岸、ギリシャからチュニジアにかけて原種が自生している。学名は受粉後に花茎が螺旋状に変化する性質からギリシア語のキクロス(kiklos：螺旋・円)から命名された[5][6]。ただしC. persicumやC. somalense は、花茎は巻かずに垂れる[7]。シクラメンは双子葉植物として分類されているが、実際に土から芽を出す時は一枚しか出てこない[8]。また、子葉から数えて7、8枚目の葉が出た頃から花芽の形成が始まる。ハート形をした柄の長い葉には白斑があり、花茎を伸ばし花をつける。また、葉芽と花芽は一対一で発生して行く。日本においては秋から春にかけて花が咲く。一重や八重、花の色は白や赤・黄・桃色などと多様性に富んでいる。花を放って置くとすぐ結実するが、結実させたままにすると株が弱り、最悪枯れてしまうので、採種が目的でも数輪残すだけ、採種が目的でなければ全て取り除くのが好ましい。球根は茎が肥大したもので、分球しない。この種の球根は表皮がコルク状で、乾燥に よく耐えることが出来る。球根が地上に露出した状態を好む[9]。
古来は花ではなく、塊茎の澱粉を注目され、サポニン配糖体シクラミン（Cyclamin）を含む有毒にもかかわらず「アルプスのスミレ」などの美称があり、食用とされていた。しかし、大航海時代以後ジャガイモがもたらされると、シクラメンを食用にする習慣はなくなった。また、かつてギリシャでは塊茎が亀に似ることから「ケロニオン(亀)」と呼ばれていた[5]。アプレイウスは著書「本草書」の中で、シクラメンを鼻に詰めると脱毛に効果があると指摘している[10]。ウィリアム・ターナーは、シクラメンはお産の時の強力な薬なので、妊婦はまたがないほうが良いと言っている[5]。また、同氏は1551年に「sows bread」(雌豚のパン＝放し飼いの豚がシクラメンの球根を食べてしまうことから命名したが、1895年キャノン・H・N・エラコムは庭に入って来た豚は掘り返したが、食べようとしなかったと述べている[5])として紹介している。1650年代、現在のシクラメンの元になったC. persicumがイギリスに入ってきた[5]。
シクラメンに関する伝説で、草花好きだったソロモン王が王冠に何か花のデザインを取り入れようと思い様々な花と交渉するが断られ、唯一承諾してくれたシクラメンに感謝すると、シクラメンはそれまで上を向いていたのを、恥ずかしさと嬉しさのあまりにうつむいてしまった、というものがある。これは、シクラメン（カガリビバナ）が やや下向きに花をつけることが多いことに基づいた伝説であり、この花の花言葉が「内気なはにかみ」とされているのはそのことによると考えられる。
日本には明治時代に伝わった。日本での本格的な栽培は、岐阜県恵那市の伊藤孝重の手により始まったとされる[11]。戦後、急速に普及し、日本での品種改良も進められ、花色も黄色や二色、フリンジ咲き、八重咲きなどが登場。日本における鉢植え植物では生産量はトップクラスで、冬の鉢植えの代表格として定着している[12][13]。
カガリビバナという名の由来は、この花を見たある日本の貴婦人（九条武子だといわれている）が、「これはかがり火の様な花ですね」と言ったのを聞いた植物学者・牧野富太郎が名付けた。「ブタノマンジュウ（豚の饅頭）」は、植物学者・大久保三郎[14]が英名を日本語にそのまま直した名前である。
「死」「苦」との語呂合わせ、花の赤色は血をイメージするなど、病院への見舞いにこの花や鉢植えを持っていく事は縁起が悪い組み合わせとされている[15]。
従来、鉢で育てる室内観賞用のシクラメンが一般的であったが、原種との交雑により、1996年(平成8年)に埼玉県児玉郡児玉町（現本庄市）の田島嶽が屋外に植栽可能な耐寒性のあるミニシクラメンの系統を選抜し、「ガーデンシクラメン」として売り出したのがこの種類のシクラメンの始まりである（ただし最初にガーデンシクラメンとして選ばれたのは、古くからミニシクラメンとして流通していた「F1ミニメイト」という品種）。この「ガーデンシクラメン」はガーデニングブームの波に乗り流行し、全国で生産が始まり、瞬く間に普及した[16]。
通常、栽培種のシクラメンは全く香りがしないか、香りが薄いのが一般的である。前述のとおり栽培種のシクラメンはドイツにおいてC.persicumという種から花が大きくて綺麗なものを長年に渡り選抜していった結果、香りは注目されずに徐々に失われていったためである。これは、この種のシクラメンの香気は埃・乾燥した木材様のセスキテルペンという成分が主体であり、一般に臭いと感じる事に起因する。
なお、日本では布施明の歌『シクラメンのかほり』（小椋佳作詞・作曲）が1975年(昭和50年)にヒットしたことによってシクラメンの香気に対する期待感や要望が表れるようになった。
このため、一般の栽培種のシクラメン生産者や育種家らの手によって香りのシクラメンの育成がされてきた。これは、C. persicum種の中に僅かに含まれる香気であるシトロネロールというバラ様の香気成分が突然変異などにより比較的に多く含まれるものを選抜したものであるが、親の遺伝によって香りが良くないとされるセスキテルペンの香気成分も無くならない事が多いため、基本的な香り成分の種類には差が少なく芳香なシクラメンの作成は困難であった。
このようななか、1996年(平成8年)に埼玉県農林総合研究センター園芸支所（現園芸研究所）がバイオテクノロジーを用いて、栽培種であるC.persicum種と芳香を有する野生種であるC.purpurascens種との種間交雑[(2n=2x=48)×(2n=2x=34)=(n=41)]を行い(交配後21日の未熟胚を培養[注釈 1])、種子で増殖可能な交雑種(2n=82)の2系統の育成(胚培養で得られた個体は不稔のため、組織培養による増殖とコルヒチン処理で染色体数を増やす)に世界で初めて成功した。なお、ペルシカム種を用いた種間交雑種はこれが初めてであるが、異種間交配種は自然交雑種も含めていくつか存在する[17]。
C.purpurascensの原種は、花は小さく質素であるが、バラ様の香気成分であるシトロネロールやシナミルアルコールというヒアシンス様の香気成分、スズラン様の香気成分を発する種である。
この種間交雑により、花や株は一般の園芸種のように大きく、香りはこの野生種の芳香が大きな花から多く発せられる、いわゆる「芳香シクラメン」が誕生することとなり、従来の園芸種とは全く違うバラとヒアシンスを合わせたような香気を持つ栽培用シクラメンが一般に流通するに至った。
現在、埼玉県がこの芳香シクラメンについて花色の違う3品種の育成を行い、「孤高の香り」(紫) 「麗しの香り」(ピンク)の2品種を種苗登録するとともに「香りの舞い」(濃紫)の1品種を出願している。
その後これら第一世代の品種を組織培養し、イオンビーム照射でDNAに変異を起こさせることで、親品種と花色の異なる「天女の舞」(サーモンピンク・麗しの香りの変異) 「絹の舞」(白・孤高の香りの変異)「みやびの舞」(赤紫・香りの舞いの変異)が生み出された[18][19][20][21]。
このことにより、これまで花の“色”と“形”しか品種の違いがなかったシクラメンに“香り”という新たなアイテムが加えられ、消費者の選択肢が広がった[22]。
これまでの園芸用のシクラメンはC.persicumという一種から改良された品種であった。しかし、ガーデンニング人気の高まりとともに、野趣の富む「原種シクラメン」にも注目が集まり、園芸種の原種のほか、別の種に属する野生種が一部の収集家によって栽培されている。特に、C.hederifoliumやC.coumなどの種は流通量が多く購入しやすい。野生のシクラメン属全種は、ワシントン条約により輸入には許可が必要である(C.persicum の栽培変種の人工的に繁殖させた標本は、休眠中の塊茎として取引される標本を除くほか、この条約の適用を受けない)[4]。
日本における平成27年産シクラメンの出荷量割合(全体1760万鉢)
日本国内の平成27年産シクラメンの作付面積は189ha、出荷量は約1760万鉢だった[23]。
シクラメン（カガリビバナ、ブタノマンジュウ、学名：Cyclamen persicum）はサクラソウ科シクラメン属に属する地中海地方が原産の多年草の球根植物の総称である。この記事においては特に明記しない限りはC. persicumとその品種、変種のみを指して用いる。なお、属名の Cyclamen を発音に忠実にして表記すると「キクラメン」となり、文献によっては、「キクラメン・〜」と表記する場合もある。
_plant_2.jpg)
_plant_2.jpg)
_plant_2.jpg)
_1966,_MiNr_1192.jpg)
.png)
